شایسته ی آغوش

 

شایسته ی آغوش

یاری که مرا کرده فراموش، تویی تو

با مدعیان گشته هم آغوش، تویی تو

صد بار بنالم من و آن یار که یک بار

بَر ناله ی زارم نکند گوش، تویی تو

در کوی غمت خوار منم، زار منم من

در چشم دلم نیش تویی‌، نوش تویی تو

مارند خرابیم و تویی میر خرابات

ما اهل خطاییم و خطاپوش، تویی تو

مدهوشی و مستی نه گناه دل زار است

چون هوش ربای دل مدهوش، تویی تو

خون می خوری و لب به شکایت نگشایی

همدرد من ای غنچه ی خاموش، تویی تو

صیدی که تو را گشته گرفتار، منم من

یاری که مرا کرده فراموش، تویی تو

آغوش رهی بهر تو خالی چو هلال است

باز آی که شایسته ی آغوش، تویی تو

ـ رهی معیری ـ