جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منهم قفس (1)
هم قفس (1)
ﺑﺎزم ﺻﻨﺪوق ﭘﺴﺖ ﺧﺎﻟﯿﻪ!
ﮔﺎﻫﯽ وﻗﺘﺎ ادم اﻧﺘﻈﺎرﻫﺎﯾﯽ داره ﮐﻪ ﺑﺮای ﺧﻮدش ﻫﻢ ﮔﻨﮓ و ﻧﺎﺷﻨﺎﺳﻪ! اﺣﺴﺎس ﺗﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﺎل ﺗﻮ ﻧﯿﺲ؛ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﯾﮏ ﺳﺎل ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﺮ از ﭼﻨﺪﮔﺎﻫﯽ ﮐﻪ در ﭘﺴﺖ رو ﺑﺎز ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻧﺎﻣﻪ اون ﻧﺎﺷﻨﺎس اوﻧﺠﺎ ﺑﻮد. وﻟﯽ ﯾﮏ ﺳﺎل و ﻧﯿﻢ از اﺧﺮﯾﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﻫﺮ روز ﺻﻨﺪوق ﭘﺴﺖ ﻣﻦ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻣﯿﺸﻪ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮدم؛ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻊ اﺳﻤﯽ اﺷﻨﺎ ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم ﯾﺎ ﻣﮑﺎﻧﯽ اﺷﻨﺎ ﻣﯿﺪﯾﺪم ﭼﺸﻤﻢ دﻧﺒﺎل ﮐﺴﯽ ﻣﯿﮕﺸﺖ ﮐﻪ در ﻃﯽ ﯾﮏ ﺳﺎل ﺳﻨﮓ ﺻﺒﻮرش ﺑﻮدم، رﻓﯿﻘﺶ،ﻫﻢ ﻗﻔﺴﺶ!
اوﻟﯿﻦ ﺑﺎری ﮐﻪ ﻧﺎﻣﻪ اش ﺑﻪ دﺳﺘﻢ رﺳﯿﺪ ﺧﻮب ﯾﺎدﻣﻪ؛ ﭼﻨﺪروزی ﺑﻮد درﮔﯿﺮ اﺳﺒﺎب ﮐﺸﯽ ﺑﻪ اﭘﺎرﺗﻤﺎن ﮐﻮﭼﯿﮑﻢ ﺑﻮدم. ﺗﺎزه ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ اﻗﺎی اﻓﺸﺎر؛ ﺻﺎﺣﺒﺨﻮﻧﻪ ام؛ ﮐﻠﯿﺪ ﺻﻨﺪوق ﭘﺴﺖ رو ﺑﻬﻢ داد. وﻗﺘﯽ ﺻﻨﺪوق رو دﯾﺪم ﻧﺎﻣﻪ ای ﮐﻪ ﭼﻨﺪ روز از ﺗﺎرﯾﺨﺶ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد در اون ﺑﻮد، ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪی اﺷﻨﺎ، وﻟﯽ از ﺳﻮی ﯾﮏ ﻧﺎﺷﻨﺎس، ﺑﺮای ﯾﮏ دوﺳﺖ، ﯾﮏ رﻓﯿﻖ.
اوﯾﻞ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺷﺎﯾﺪ ﯾﮑﯽ از ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎ دﺳﺘﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻪ. ﺧﺐ اﯾﻦ ﭼﯿﺰا ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﻃﺒﯿﻌﯿﻪ، دﺧﺘﺮ ﺟﻮون، ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺠﺮدی، و... زﯾﺎد ﺗﻮﺟﻪ ﻧﮑﺮدم، وﻟﯽ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﻋﺎدت ﮐﺮدم، ﯾﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﺎﺻﯽ ﺗﻮی ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﺪﯾﺪم ﮐﻪ ﻣﻨﻮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮدش ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ.
ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﯽ ﺗﻼش ﻣﻦ ﺷﺮوع ﺷﺪ، ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم از ﻃﺮﯾﻖ ﭘﺴﺖ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪه ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ رو ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ وﻟﯽ ﻫﺮ ﺗﻼﺷﯽ ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪه ﺑﻮد، ﻧﺎﻣﻪ ای ﮐﻪ ادرس ﻫﯿﭻ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪه ای ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻤﮑﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮑﺮد. ﺑﻪ ﻣﮑﺎﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮی ﻧﺎﻣﻪ ازش اﺳﻢ ﺑﺮده ﺷﺪه ﺑﻮد ﺳﺮ زدم، داﻧﺸﮕﺎه ﺗﻬﺮان ﺟﻨﻮب، ﺗﺮﯾﺎ ﮐﻠﺒﻪ، و ﮐﻼ ﺗﻤﺎم ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ازش ﺣﺮف زده ﺑﻮد. ﻣﻨﺘﻬﺎ ﻫﻤﺶ ﺗﯿﺮم ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﻣﯿﺨﻮرد.
اون اواﺧﺮ دﯾﮕﻪ ﭘﯽ اش رو ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ. ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ دﯾﮕﻪ ﯾﮏ ﺳﺎل و ﻧﯿﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ دﺳﺘﻢ ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪ. ﺷﺎﯾﺪ ﺷﻮﺧﯽ ﺗﻠﺨﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻤﺶ ﯾﻪ ﺑﺎزی ﺑﻮد؟! وﻟﯽ ﻣﻦ ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ ﮐﻨﺠﮑﺎو ﺷﺪه ﺑﻮدم، ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ وارد ﺑﺎزی ای ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺷﺪﯾﺪا ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﺑﻪ دوﻧﺴﺘﻦ اﻧﺘﻬﺎش ﺑﻮدم.
ﺻﺪای ﺗﻠﻔﻦ ﻣﻨﻮ از ﺗﻮی اﻓﮑﺎرم ﮐﺸﯿﺪ ﺑﯿﺮون.
-ﺑﻠﻪ؟
-ﺳﻼم دﺧﺘﺮم اﻓﺸﺎر ﻫﺴﺘﻢ.
-ﺳﻼم اﻗﺎی اﻓﺸﺎر، ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﻮﺑﻦ؟
-ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ،ﻫﯿﻮاﺟﺎن ﺷﺮﻣﻨﺪه، اﭘﺎرﺗﻤﺎن اﻗﺎی ﮐﻤﺎﻟﯽ رو دﯾﺪی؟
-ﺑﻠﻪ،ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﻮد، اﮔﻪ ﺑﺮاﺗﻮن زﺣﻤﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻗﺮار ﺑﺬارﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺮﯾﻢ ﻗﺮارداد ﺑﺒﻨﺪﯾﻢ.
-روی ﭼﺸﻢ، ﺑﻪ ﺧﺪا ازت ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﻢ، ﻗﺒﻼ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم، ﺷﻬﺮﯾﻮر ﻋﺮوﺳﯽ ﺳﻌﯿﺪﻣﻪ، ﺳﻌﯿﺪ و ﺧﺎﻧﻮﻣﺶ ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮان از اول ﻣﺎه ﮐﻢ ﮐﻢ ﺧﻮﻧﻪ رو روﺑﻪ راه ﮐﻨﻦ و و ﺳﺎﯾﻠﺸﻮن رو ﺑﭽﯿﻨﻦ، ﺑﺎور ﮐﻦ اﮔﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﻮدم ﻗﺪﻣﺖ روی ﭼﺸﻢ ﻫﻤﻮﻧﺠﺎ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﯽ.
-ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﻗﺎی اﻓﺸﺎر، اﯾﻦ ﺣﺮف ﻫﺎ رو ﻧﺰﻧﯿﻦ. ﺑﻪ اﻣﯿﺪ ﺧﺪا ﺗﺎ اﺧﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺮج ﺧﻮﻧﻪ رو ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ.
-ﭘﺲ ﻣﻦ ﺑﺎ اﻗﺎی ﮐﻤﺎﻟﯽ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻣﯿﮑﻨﻢ. ﻓﻌﻼ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ.
-ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ.
ﺑﺎﯾﺪ از اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ و ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪا ﺑﻮد. وﻟﯽ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ... ﺷﺎﯾﺪ اون دﯾﮕﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻨﻮﯾﺴﻪ؟! ﯾﮏ ﺳﺎل و ﻧﯿﻢ ﺑﯽ ﺧﺒﺮی اﯾﻦ ﭘﯿﻐﺎم رو داﺷﺖ ﮐﻪ ﺧﯿﺎﻟﻢ رو راﺣﺖ ﮐﻨﻪ، ازش ﺧﺒﺮی ﻧﻤﯿﺸﻪ. اﺻﻼ دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ وﻗﺘﯽ از اون ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯿﺮم ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎش ﭘﺎره ﯾﺎ ﺳﻮزوﻧﺪه ﺑﺸﻪ.
دو روز ﺗﻌﻄﯿﻠﯽ و ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮﻧﺪن ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﮐﻼﻓﻪ ﺑﺸﻢ. ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و از ﺗﻮی ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ رو اوردم، روی راﺣﺘﯽ ﻟﻢ دادم و ﯾﻪ ﺳﯿﮕﺎر روﺷﻦ ﮐﺮدم.
ﺳﻼم
ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ اﺳﻤﺖ رو ﭼﯽ ﺑﺬارم؟! رﻓﯿﻖ ﯾﺎ ﺳﻨﮓ ﺻﺒﻮر؟! دوﺳﺖ دارم ﻫﻢ ﻗﻔﺲ ﺻﺪات ﮐﻨﻢ، ﭼﻮن دارم ﺗﻮی ﻗﻔﺴﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﻮش ﺗﻨﻬﺎی ﺗﻨﻬﺎم و ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺨﻮام ﺗﻮام ﺗﻮی اﯾﻦ ﻗﻔﺲ ﺗﻮی اﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺷﺮﯾﮏ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﯽ. راﺳﺘﺶ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﮐﯽ اﯾﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎرو ﻣﯿﺨﻮﻧﻪ، ﯾﻪ ﻣﺮد ﯾﺎ ﯾﻪ زن؟ وﻟﯽ ﻫﺮﭼﯽ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ﺑﺮای ﻣﻦ ﯾﻪ رﻓﯿﻘﻪ؛
ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎری ﮐﺮدم؟! وﻟﯽ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﻬﺎم، ادﻣﯽ ﺑﺎ ﮐﻮﻟﻪ ﺑﺎری از ﻏﻢ ﮐﻪ ﺣﺮف دﻟﺶ رو ﻧﺘﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﮕﻪ، ﻃﺒﯿﻌﯿﻪ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺑﻪ ﯾﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﮐﺎری دﺳﺖ ﺑﺰﻧﻪ. ﻣﻦ ادم ﮐﻢ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ. وﻟﯽ از اول زﻧﺪﮔﯿﻢ دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ درد و دل ﮐﻨﻢ، ﺧﺼﻮﺻﺎ از وﻗﺘﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﺗﻮی زﻧﺪﮔﯿﻢ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده اﺻﻼ دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﺣﺮف دﻟﻢ رو ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺰﻧﻢ.
ﻫﻨﻮز ﯾﮏ ﺳﺎﻟﻢ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎدر و ﺑﺮادرم ﺗﻮی ﯾﻪ ﺗﺼﺎدف ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ. وﻗﺘﯽ ﻣﺎدرم ﻣﺮد ﻣﻦ ﺗﻮی ﺑﻐﻠﺶ ﺑﻮدم، ﭘﺪرم ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ دو ﺳﺎل ﺑﻌﺪ از ﻓﻮت ﻣﺎدرم ازدواج ﮐﺮد. روﯾﺎ ﺟﻮن، ﻧﺎﻣﺎدرﯾﻢ،ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﻪ، وﻟﯽ از وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﻣﺎدر واﻗﻌﯽ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻣﺎدر دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ.
ﺳﻪ ﺳﺎل و ﻧﯿﻤﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ارژﻧﮓ و ﺳﭙﯿﺪه ﺑﻪ دﻧﯿﺎ اوﻣﺪن، اوﻧﺎ دوﻗﻠﻮان، ﻣﻦ و ارژﻧﮓ از ﺑﭽﮕﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ دﻋﻮا داﺷﺘﯿﻢ، ﺑﺮﻋﮑﺲ راﺑﻄﻪ ام ﺑﺎ ﺳﭙﯿﺪه ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮب ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ ارژﻧﮓ و ﺳﭙﯿﺪه دﯾﭙﻠﻢ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﭘﺪرم ﻓﺮﺳﺘﺎدﺷﻮن اﻣﺮﯾﮑﺎ. ﺧﯿﻠﯽ اﺻﺮار داﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮای اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﺑﺮم وﻟﯽ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﻣﺎدرم و ﺑﯿﮋن رو ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺬارم، ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﻣﺎﻫﯽ ﯾﮏ ﺑﺎر ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺳﺮ ﺧﺎﮐﺸﻮن.
ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻦ ﺳﭙﯿﺪه و ارژﻧﮓ ﻣﻦ ﺑﯿﺶ از ﭘﯿﺶ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪم. ﭘﺪرم زﯾﺎد ﻧﻤﯿﺨﻨﺪه، ﻫﻤﺶ ﮐﺎرﺧﻮﻧﻪ اس ﯾﺎ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎش ﻣﯿﺮه ﻣﺴﺎﻓﺮت، ﺑﺮای ﺑﺴﺘﻦ ﻗﺮارداد ﻫﺎی اﻧﭽﻨﺎﻧﯽ، ﺷﺐ ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ ﻣﯿﺎد ﺧﻮﻧﻪ، ﯾﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ اﺻﻼ ﻧﻤﯿﺎد. ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﻧﮑﺮده و ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﻮد و ﻧﺒﻮدش ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ زﯾﺎد ﺟﻠﺐ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ.
ﺑﺰرگ ﺗﺮﯾﻦ دل ﺧﻮﺷﯽ روﯾﺎ ﺗﻮی زﻧﺪﮔﯽ رﺳﯿﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ و وﺿﻊ ﺧﻮﻧﻪ و ﺧﻮدﺷﻪ. ﻫﻤﻪ اش ﯾﺎ درﺣﺎل ﺧﺮﯾﺪ ﮐﺮدﻧﻪ ﯾﺎ ﺑﻪ اراﯾﺸﮕﺎه رﻓﺘﻦ. ﻫﺮﻣﺎه ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ و ﺑﺎ ﮔﺮﻓﺘﻦ رژﯾﻢ ﻫﺎی وﺣﺸﺘﻨﺎک اﺟﺎزه ﻧﻤﯿﺪه ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﮐﯿﻠﻮ اﺿﺎﻓﻪ وزن ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ. ﻋﻘﯿﺪه داره ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﭘﺪرم رو از دﺳﺖ ﻧﻤﯿﺪه. روﯾﺎ ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎش رﻓﺖ و اﻣﺪش رو ﺑﺎ دوﺳﺘﺎش ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﺮد اوﻧﺎ اﮐﺜﺮا دوره دارن ﺗﻮی اﯾﻦ دوره ﻫﺎ ﻫﻢ ﮐﺎرﻫﺎی ﺧﻨﺪه داری ﻣﯿﮑﻨﻦ ﻣﺜﻞ ﻓﺎل ﻗﻬﻮه ﻏﯿﺒﺖ ﮐﻒ ﺑﯿﻨﯽ ﺗﺨﻤﻪ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﺷﺎﯾﻌﻪ ﭘﺮاﮐﻨﯽ. واﻗﻌﺎ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ ﭼﻪ ﻣﻮﺟﻮدات ﻋﺠﯿﺒﯽ ان؟! ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯿﺸﻪ اوﻧﻬﺎ رو ﺷﻨﺎﺧﺖ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوﻣﺸﻮن ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺛﺎﺑﺘﯽ ﻧﺪارن.
ﺧﻼﺻﻪ ﺗﻮی اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﻦ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻨﻬﺎﺗﺮ ﺷﺪم ﭘﺪر و روﯾﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻮدن ﭘﻮل و ﺧﻮﻧﻪ و ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺗﻤﺎم اﺣﺘﯿﺎﺟﺎت ﯾﮏ اﻧﺴﺎن ﺣﻞ ﺷﺪه اس. وﻟﯽ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰای دﯾﮕﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ وﺟﻮد ﭘﺪرم اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ، ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎش، ﺑﻪ دﻟﮕﺮﻣﯽ ﻫﺎی ﭘﺪراﻧﻪ اش ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ازم درﯾﻎ ﮐﺮد. ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ و ﻧﻤﯿﺪﯾﺪﻣﺶ.
ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﮔﯿﺮودار ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ راﺑﻄﻪ ام رو ﺑﺎ دوﺳﺘﺎم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﻨﻢ. ﺣﺪودا ﺳﻪ ﺳﺎل ﺑﻮد ﮐﻪ دﯾﭙﻠﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و دوﺳﺖ ﻫﺎی دﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻧﻢ ﯾﺎ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن داﻧﺸﺠﻮ ﺷﺪه ﺑﻮدن ﯾﺎ ازدواج ﮐﺮده ﺑﻮدن.
ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ در دﺳﺘﺮﺳﻢ ﺑﻮد ﮐﺎﻣﺮان ﺑﻮد، ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻣﻮن ﺑﻮد، ﻣﻦ و ﮐﺎﻣﯽ از ﺑﭽﮕﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﺒﺎزی ﺑﻮدﯾﻢ. ﮐﺎﻣﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﭽﻪ ﺷﯿﻄﻮﻧﯽ ﺑﻮد، ﯾﮑﺴﺎل از ﻣﻦ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻮد وﻟﯽ ﺗﻮ ﯾﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﺳﺎل دوم دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﺑﻮدم ﮐﻪ اﺧﺮاﺟﺶ ﮐﺮدن وﻗﺘﯽ دﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻧﯽ ﺷﺪﯾﻢ راﺑﻄﻪ ﻣﻮن ﮐﻤﺮﻧﮓ ﺷﺪ ﭼﻮن ﮐﺎﻣﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﻣﯿﺠﻮﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺧﻮدش ﺑﻮدن ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻌﺪ از اﺧﺮاﺟﺶ از دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن زﯾﺎد ﻧﻤﯿﺪﯾﺪﻣﺶ ﻓﻘﻂ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ درﺳﺶ رو ول ﮐﺮده.
ﭘﺪرش ﺗﻮی وزارت ﻧﻔﺖ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮد، ﺧﻮاﻫﺮ و ﺑﺮادر ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ از ﻫﺮ ﻧﻈﺮی ﮐﻪ ﻓﮑﺮش رو ﺑﮑﻨﯽ ﺗﺎﻣﯿﻦ ﺑﻮد. ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﮐﺶ ﺑﻮد ﺧﻮﻧﻮاده اش ﺣﺮﯾﻔﺶ ﻧﻤﯿﺸﺪن ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ وﻟﺶ ﮐﺮدن ﺑﻪ اﻣﺎن ﺧﺪا. ﯾﻪ روز ﺗﺎزه از ﺧﺮﯾﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ دﯾﺪﻣﺶ، داﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ور ﻣﯿﺮﻓﺖ.
-اﻓﺸﯿﻦ!
-ﺳﻼم ﮐﺎﻣﯽ.
-ﭼﻪ ﮐﺎره ای اﻣﺮوز؟
-ﺑﯿﮑﺎرم.
-ﻣﯿﺎی ﺑﺮﯾﻢ ﯾﻪ دوری ﺑﺰﻧﯿﻢ؟
-اره اﺗﻔﺎﻗﺎ ﺑﺪم ﻧﻤﯿﺎد. ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﻦ ﺑﺮﯾﻢ؟
-ﻧﻪ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﻦ ﻣﯿﺮﯾﻢ.
ﻣﺎﺷﯿﻨﻢ رو ﺗﻮی ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ ﭘﺎرک ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﮐﺎﻣﯽ زدﯾﻢ ﺑﯿﺮون.
-ﺷﻨﯿﺪم ﺳﭙﯿﺪه و ارژﻧﮓ رﻓﺘﻦ.
-اره ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﯽ ﻣﯿﺸﻪ.
-ﺗﻮ ﭼﺮا ﻧﺮﻓﺘﯽ؟
-ﻫﻤﯿﻨﺠﻮری.
-ﺧﺮی دﯾﮕﻪ. اﯾﻨﺠﺎ ﻣﻮﻧﺪی ﮐﻪ ﭼﯽ؟ ﻋﺸﻖ و ﺣﺎل ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ ﺑﮕﻢ واﺳﻪ اون ﻣﻮﻧﺪی. ﺑﺎﻻﺧﺮه دﯾﭙﻠﻢ ﮔﺮﻓﺘﯽ؟
-ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻪ ﺗﻮ ﭼﺮا اداﻣﻪ ﻧﺪادی؟
-ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻟﺶ دﻧﯿﺎ رو ﻋﺸﻘﻪ اﻟﻮات ﺑﺎش ﺗﺎ ﮐﺎﻣﺮوا ﺑﺎﺷﯽ.
-ﮐﺎش ﻻاﻗﻞ دﯾﭙﻠﻢ رو ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﯽ .
-وﻟﻠﺶ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﮕﯿﺮم ﮐﻪ ﭼﯽ ﺑﺸﻪ؟ ﺟﻤﺎل ﭘﻮل و ﻋﺸﻘﻪ، داﻧﺸﮕﺎه ﻣﺎﻧﺸﮕﺎه ﭼﻪ ﺧﺒﺮ؟ ﺗﻮ ﮐﻪ درﺳﺨﻮن ﺑﻮدی.
-اﯾﻦ دو ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ اﺻﻼ ﺣﻮﺻﻠﻪ درس ﺧﻮﻧﺪن ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺷﺎﯾﺪ اﻣﺴﺎل ﺑﺮای داﻧﺸﮕﺎه ﺑﺨﻮﻧﻢ.
-ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﭘﺴﺮﺧﻮب، ﺑﺮی داﻧﺸﮕﺎه ﮐﻪ اﺧﺮش ﭼﯽ ﺑﺸﻪ؟ ﺑﮕﻦ ﻃﺮف دﮐﺘﺮه؟ ﯾﺎ ﻣﻬﻨﺪﺳﻪ ؟ ﺑﺬار در ﮐﻮزه اﺑﺸﻮ ﺑﺨﻮر. ﺑﭽﺴﺐ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎت. از ﺻﺪ ﺗﺎ داﻧﺸﮕﺎه ﺑﻬﺘﺮه.
ﮐﺎﻣﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﺳﺮﻋﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺎﻻ ﺑﻮد. ﺻﺪای ﺿﺒﻂ رو ﺗﺎ ﺗﻪ ﺑﺮده ﺑﻮد ﺑﺎﻻ و ﺻﺪا ﺑﻪ ﺻﺪا ﻧﻤﯿﺮﺳﯿﺪ. ﺗﻮی ﺧﯿﺎﺑﻮن ﺑﻪ دﺧﺘﺮی ﮐﻪ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ﺗﯿﮑﻪ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ. ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﻃﻮرﯾﮑﻪ ﺻﺪاﻣﻮ ﺑﺸﻨﻮه ﮔﻔﺘﻢ:
-ﮐﺎﻣﯽ ﺑﺲ ﮐﻦ ﭼﮑﺎر داری ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ ﯾﻪ ذره اروﻣﺘﺮ ﺑﺮو، ﮐﻤﺘﺮ ﭼﺸﺎﺗﻮ ﺑﭽﺮﺧﻮن.
-ﺑﺎﺑﺎ اﻓﺸﯿﻦ ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ اﺻﻼ ﺗﻮ ﺑﺎغ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﻫﺎ؟ ﭘﺴﺮ ﺧﻮب ﻣﺎ ﺟﻮوﻧﯿﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺎل ﮐﻨﯿﻢ. ﻧﻤﯿﺸﻪ ﮐﺰ ﮐﻨﯿﻢ ﮔﻮﺷﻪ ﺧﻮﻧﻪ وﻗﺘﯽ اﯾﻦ روزا رﻓﺖ ﭼﯽ؟ ﺑﮕﯿﻢ ﺟﻮوﻧﯿﻤﻮن ﭼﯿﮑﺎر ﮐﺮدﯾﻢ؟
-ﻫﺮﭼﯿﺰی ﺣﺪی داره ﮐﺎﻣﯽ اﮔﻪ اﯾﻨﻬﺎ ﺟﻮوﻧﯿﻪ ﻣﻦ اﺻﻼ ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺟﻮوﻧﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﻣﺎ ﺷﻮ.
-ﺧﺎک ﺗﻮ ﺳﺮت ﺗﻮ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮای از ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ و ﮔﻮﺷﻪ ﮔﯿﺮی؟ ﺑﺲ ﮐﻦ اﻓﺸﯿﻦ از ﺗﻮ ﻻﮐﺖ ﺑﯿﺎ ﺑﯿﺮون از ﭘﻮﻻی ﺑﺎﺑﺎﺟﻮﻧﺖ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻦ ﺑﻔﻬﻢ اﻃﺮاﻓﺖ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﺬره ﭘﺲ ﻓﺮدا ﭘﺸﯿﻤﻮن ﻣﯿﺸﯽ ﻫﺎ! از ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻮد ﺑﻌﺪ ﻧﮕﯽ ﻧﮕﻔﺘﯽ ﻫﺎ؟!
-ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب از ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻦ وﻟﯽ از ﻣﻦ ﻧﺸﻨﯿﺪن ﻣﻦ اﯾﻦ ﮐﺎره ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰی ﺣﺪی اره ﺑﺎ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﯿﺎی ﯾﻪ ﮐﻢ رﻋﺎﯾﺖ ﮐﻦ. اﮔﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯽ ﻫﻢ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﻢ اﺻﻼ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﯿﺮون ﻧﯿﺎﯾﯿﻢ.
ﮐﺎﻣﯽ ﺿﺒﻂ رو ﮐﻢ ﮐﺮد.
-ﻧﻮﮐﺮﺗﻢ ای ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺎﺑﺎ ﻧﺎﺳﻼﻣﺘﯽ ﻋﻤﺮﯾﻪ رﻓﯿﻘﯿﻢ ﻫﺮﭼﯽ ﺗﻮ ﺑﮕﯽ.
ﺧﻼﺻﻪ اون روز ﮔﺬﺷﺖ. ﻣﻦ و ﮐﺎﻣﯽ دﯾﮕﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ رو ﻣﯿﺪﯾﺪﯾﻢ. ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﻓﺮار از ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﮐﺎﻣﯽ ﭘﻨﺎه ﻣﯿﺒﺮدم. اﻟﺒﺘﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﺎ ﻫﻢ درد و دل ﻧﻤﯿﮑﺮدﯾﻢ ﭼﻮن اوﻻ ﻣﻦ ادﻣﺶ ﻧﺒﻮدم درﺛﺎﻧﯽ ﮐﺎﻣﯽ ﻃﺮز ﻓﮑﺮش از ﻣﻦ ﺟﺪا ﺑﻮد و ﻫﺮﺣﺮﻓﯽ رو ﺑﻪ ﺑﺎد ﻣﺴﺨﺮه ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ. ﮐﻢ ﮐﻢ ﻣﻨﻢ ﻣﺜﻞ ﺧﻮدش ﻣﯿﺸﺪم. ﺑﻪ ﻗﻮل ﮐﺎﻣﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺰﻧﻢ ﺑﻪ رگ ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻟﯽ.
ﮐﺎﻣﯽ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ زﯾﺎد ﻣﯿﺮﻓﺖ ﻣﻨﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻣﯿﺒﺮد. ﺗﻮ اون ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدن ﻫﺮﮐﺎری ﮐﻪ ﻓﮑﺮش رو ﺑﮑﻨﯽ. اواﯾﻞ اﺻﻼ ﺑﺎ ﺟﻤﻊ ﺟﻮر ﻧﺒﻮدم وﻟﯽ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎﺷﻢ. ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﻢ ﺣﺮﻓﯽ و ﺳﮑﻮﺗﻢ ﮐﺎﻣﯽ ﻣﻨﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺬاره. دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮﮔﺮدم ﺗﻮ ﻟﻮﻧﻪ ام. اون ﺧﻮﻧﻪ ﺟﺰ ﺗﺎرﯾﮑﯽ و ﺳﯿﺎﻫﯽ و ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻫﯿﭽﯽ ﺑﺮام ﻧﺪاﺷﺖ و دﯾﮕﻪ از ﺗﺎرﯾﮑﯽ و ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪم. در ﻋﻮض ﺗﻮ ﻣﻬﻤﻮﻧﯿﺎ ﻫﻤﻪ اش ﻣﻮزﯾﮏ ﺑﻮد و رﻗﺺ ﺧﻨﺪه و اواز ﺧﻼﺻﻪ ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻟﯽ.
ﻫﺮﭼﯽ رﻓﺘﺎرم ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯿﮑﺮد ﮐﺎﻣﯽ راﺑﻄﻪ اش ﺑﺎﻫﺎم ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﺸﺪ. ﺗﻮ ﯾﮑﯽ از ﻣﻬﻤﻮﻧﯿﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻏﺰاﻟﻪ اﺷﻨﺎ ﺷﺪم. ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد و ﭘﺮﻫﯿﺎﻫﻮ از ﻫﻤﻮن ﻧﮕﺎه اول ﺑﻪ دﻟﻢ ﻧﺸﺴﺖ. ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪی داﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎی ﻣﻮاج ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ روی ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎش ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ.
راﺳﺘﺶ از اوﻟﺶ ﻣﺠﺬوب ﭼﺸﻤﻬﺎی ﮔﯿﺮاش ﺷﺪم وﻟﯽ ﻣﻦ ﮐﺠﺎ و اون ﮐﺠﺎ؟ زﯾﺎدی دﺧﺘﺮ راﺣﺘﯽ ﺑﻮد، ﻣﺸﺮوب ﻣﯿﺨﻮرد ﻣﻮاد ﻣﺨﺪر ﻣﺼﺮف ﻣﯿﮑﺮد و ﮐﺎﻣﻼ از ﻣﻌﯿﺎرﻫﺎی ﻣﻦ دور ﺑﻮد. در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺳﻌﯽ ﻧﮑﺮدم ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺸﻢ.
-اﺳﻢ ﻣﻦ ﻏﺰاﻟﻪ اس ﭼﺮا ﺗﻮ ﺗﺮاس ﻧﺸﺴﺘﯽ ؟... ﭼﻨﺪ ﺑﺎری ﻣﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﺎﻣﯽ ﻣﯿﺒﯿﻨﻤﺖ ﺑﺎ ﻫﻢ رﻓﯿﻖ ﻓﺎﺑﺮﯾﮑﯿﺪ؟
-اره.
-ﭼﻪ ﮐﻢ ﺣﺮف؟ ادم ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻧﺪﯾﺪم دﺧﺘﺮا ﺧﻮب دور و ﺑﺮت رو ﻣﯿﮕﯿﺮن وﻟﯽ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮ ﺑﺎغ ﻧﯿﺴﺘﯽ؟ ﭼﺮا اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ؟ ﺟﻮوﻧﯽ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﺧﻮش ﺗﯿﭙﯽ از ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ ﺑﭽﻪ ﻣﺎﯾﻪ داری. اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺣﺴﻦ ﺣﯿﻔﺖ ﻧﻤﯿﺎد؟
-زﯾﺎد اﻫﻠﺶ ﻧﯿﺴﺘﻢ.
-اﻫﻞ ﭼﯽ ﻧﯿﺴﺘﯽ؟ ﺧﻮش ﮔﺬروﻧﯽ؟ از ﻏﻢ و ﻏﺼﻪ اﺿﺎﻓﯽ ﺧﻮﺷﺖ ﻣﯿﺎد؟ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺘﻪ ﺗﻮ؟
-ﺑﯿﺴﺖ و ﯾﮏ ﺳﺎل.
-اﺧﯽ! ﻫﻨﻮز ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯾﯽ! درس ﻣﯿﺨﻮﻧﯽ؟
-ﻧﻪ ﻫﻨﻮز ﻧﺮﻓﺘﻢ داﻧﺸﮕﺎه ﺷﺎﯾﺪ ﺳﺎل دﯾﮕﻪ.
-ﺑﯽ ﺧﯿﺎل داﻧﺸﮕﺎه ﺷﻮ ﻣﯿﺨﻮای ﺑﺎ ﻣﺪرک ﻟﯿﺴﺎﻧﺲ ﺗﻮ اژاﻧﺲ ﮐﺎر ﮐﻨﯽ؟ ﯾﺎ ﺑﺮی ﺗﻮ ﭘﯿﺘﺰا ﻓﺮوﺷﯽ ؟ ﺣﯿﻒ اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎی ﻋﻤﺮ ﻧﯿﺲ ﮐﻪ ﺑﺎ درس ﺧﻮﻧﺪن ﻫﺪر ﺑﺮه؟ ﺑﯿﺎ! ﺑﮕﯿﺮ ﺑﮑﺶ.
ﺳﯿﮕﺎر رو از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ و روﺷﻦ ﮐﺮدم.
-اﯾﻦ ﭼﯿﻪ؟ ﺳﯿﮕﺎر ﻧﯿﺴﺖ.
-ﭼﺮا ﭘﺲ اﻓﺘﺎدی؟ اﻣﻞ ﺑﺎزی در ﻧﯿﺎر ﻣﯽ ﺑﺮدت اون ﺑﺎﻻ...
-ﺑﻌﺪ ﺑﺎ دﺳﺘﺶ ﺑﻪ اﺳﻤﻮن اﺷﺎره ﮐﺮد.
ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﮐﺸﯿﺪم. ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻗﻮل ﻏﺰاﻟﻪ اﻣﻞ ﺑﺎزی درﻧﯿﺎرم و ﺿﺎﯾﻊ ﻧﺸﻢ اﯾﻨﮑﺎرو ﮐﺮدم. وﻟﯽ ﺧﻮد ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺗﻮ ﭼﺎه اﻓﺘﺎدم. دﯾﮕﻪ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﭼﯽ ﺷﺪ؟! ﻓﻘﻂ ﭼﯿﺰای ﮔﻨﮕﯽ ﻣﯿﺪﯾﺪﻣﺎﺻﻼ ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﯿﺪم ﮐﺠﺎم ﯾﺎ دارم ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﮑﻨﻢ. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم اوﻣﺪم ﮐﻪ ﺻﺒﺢ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺳﺮم ﺗﯿﺮ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ و ﺑﻪ ﺷﺪت ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﮐﺴﯽ دوروﺑﺮم ﻧﺒﻮد. ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﻣﻦ ﮐﺠﺎم؟ ﮐﺎﻣﯽ ﮐﻮ؟ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﺠﺎن؟ ﭼﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮ ﻣﻦ اوﻣﺪه؟ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﻓﮑﺮا ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻏﺰاﻟﻪ از ﺣﻤﻮم اوﻣﺪ ﺑﯿﺮون ﻓﻘﻂ ﯾﻪ روﺑﺪﺷﺎﻣﺒﺮ ﺳﻔﯿﺪ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد.
-ﺑﯿﺪارﺷﺪی؟ ﭼﻘﺪر دﯾﺮ.
-اﯾﻨﺠﺎ ﮐﺠﺎس ﻏﺰاﻟﻪ؟ ﮐﺎﻣﯽ ﮐﻮ؟
-اﯾﻨﺠﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻨﻪ. دﯾﺸﺐ اوﻣﺪﯾﻢ ﯾﺎدت ﻧﯿﺲ؟
-ﻧﻪ... ﻧﻪ... ﻣﻦ ﻫﯿﭽﯽ ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﺎد.
داﺷﺘﻢ دﯾﻮوﻧﻪ ﻣﯿﺸﺪم. ﻏﺰاﻟﻪ اوﻣﺪ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ و دﺳﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ رو ﺷﻮﻧﻪ ام.
-ﻧﺘﺮس ﻣﻦ ﭘﯿﺸﺘﻢ اواﯾﻞ اﯾﻨﺠﻮری ﻣﯿﺸﯽ وﻟﯽ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﻪ ﮐﺸﯿﺪﻧﺶ ﻋﺎدت ﻣﯿﮑﻨﯽ. اﯾﻦ رﯾﺨﺘﯽ ﭘﺮﯾﺸﻮن ﻧﻤﯿﺸﯽ.
ﺳﺮﯾﻊ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم.
-ﻏﺰاﻟﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺑﺎﯾﺪ زود ﺑﺮم.
-ﺧﺐ ﺑﺮو ﮐﺴﯽ ﺟﻠﻮﺗﻮ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ وﻟﯽ ﻧﻤﯿﺨﻮای ﻗﺒﻞ از رﻓﺘﻦ...
و ﺑﻌﺪ ﮐﻤﺮ روﺑﺪﺷﺎﻣﺒﺮش رو ﺑﺎز ﮐﺮد ﺧﺪای ﻣﻦ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮد؟ ﺑﺪون ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮﯾﻦ ﺣﺮف و ﺣﺮﮐﺘﯽ ﺳﺮﯾﻌﺎ اوﻧﺠﺎ رو ﺗﺮک ﮐﺮدم...
اون ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ و اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪش اﻓﺘﺎد اﺧﺮ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻫﺎی ﻣﻦ ﻧﺒﻮد. اﯾﻨﺠﺎ ﻗﺼﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺗﻤﻮم ﻧﻤﯿﺸﻪ. ﺑﻠﮑﻪ ﺗﺎزه ﺷﺮوع ﻣﯿﺸﻪ. اون ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ و ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﻫﺎی ﺑﻌﺪی اداﻣﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد ﺑﺎزم ﻣﻦ اون زﻫﺮﻣﺎری رو ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﺎزم وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم اوﻣﺪم دﯾﺪم ﮐﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎﺳﺖ ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮم ﻧﻤﯿﺎد و ﺣﻮاﺳﻢ ﻣﺨﺘﻞ ﺷﺪه. ﺧﻮدﺧﻮاﺳﺘﻪ ﭘﺎ ﺗﻮی ﻣﺮداﺑﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﮐﻪ اراده ای ﺑﺮای ﺑﯿﺮون اوﻣﺪن ازش ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﻧﻪ ﻣﯿﺸﺪ ﮐﻪ ازش ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ و ﻧﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ. ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﭘﯿﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ اون ﻣﻬﻤﻮﻧﯿﻬﺎ ﻋﺎدت ﮐﺮدم ﻫﻢ ﺑﻪ اون ﻟﻌﻨﺘﯽ و ﻫﻢ ﺑﻪ وﺟﻮد ﻏﺰاﻟﻪ.
ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻣﺎه ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻨﻮال ﮔﺬﺷﺖ ﻣﻦ و ﻏﺰاﻟﻪ اﮐﺜﺮا ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﻢ ﯾﺎ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺑﻮدﯾﻢ ﯾﺎ ﺧﺮﯾﺪ ﯾﺎ رﺳﺘﻮران ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﺴﯽ ﺑﻬﻢ ﻧﻤﯿﮕﻔﺖ ﮐﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺮی؟ﯾﺎ ﭼﺮا ﻣﯿﺮی؟ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﭘﺪر ﻧﮕﺮان ﺣﺎﻟﻢ ﺷﺪ. ﺷﺎﯾﺪم از اﺑﺮوش ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪ؟ ﯾﻪ روز ﮐﻪ ﺧﻮدﻣﻮ ﺗﻮی اﺗﺎق ﺣﺒﺲ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ در ﺑﺰﻧﻪ اوﻣﺪ ﺗﻮ.
-ﺑﺸﯿﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺎﻫﺎت ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ.
روی ﺗﺨﺖ دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺘﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﭘﺪر ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻣﯿﺰم رو ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪ و روش ﻧﺸﺴﺖ. ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮد ﺳﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮد.
-ﻣﻦ و روﯾﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﯾﻪ ﭼﯿﺰای ﻏﯿﺮﻋﺎدی ﺷﺪﯾﻢ. از ﺗﻮ اﺗﺎق ﺗﻮ ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺘﻬﺎ ﺑﻮﻫﺎی ﻋﺠﯿﺐ ﻣﯿﺎد داری ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ ﺟﺮﯾﺎن اون دﺧﺘﺮه ﺑﯽ ﺳﺮوﭘﺎ ﭼﯿﻪ؟ روﯾﺎ ﭼﻨﺪ روز ﭘﯿﺶ ﺑﺎ ﻫﻢ دﯾﺪه ﺑﻮدﺗﻮن ﻣﯿﮕﻪ ﺳﺮو وﺿﻊ درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻧﺪاره ﺗﻮ اﮐﺜﺮ ﺷﺐ ﻫﺎ ﮐﺠﺎﯾﯽ؟
-ﭼﻪ ﻋﺠﺐ ﺷﻤﺎ ﯾﺎد ﻣﻦ اﻓﺘﺎدﯾﻦ؟ ﻫﻔﺖ ﻫﺸﺖ ﻣﺎه زﻣﺎن ﮐﻤﯽ ﻧﯿﺴﺖ. ﻫﺸﺖ ﻣﺎﻫﻪ ﮐﻪ از ﺗﻮ اﺗﺎق ﻣﻦ ﺑﻮ ﻣﯿﺎد ﻫﺸﺖ ﻣﺎﻫﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻏﺰاﻟﻪ اﺷﻨﺎ ﺷﺪم و ﺷﺐ ﻫﺎ دﯾﺮ ﻣﯿﺎم ﺧﻮﻧﻪ ﯾﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ اﺻﻼ ﻧﻤﯿﺎم. ﺗﺎزه ﯾﺎدﺗﻮن اﻓﺘﺎده؟ ﺗﺎزه ﻣﻨﻮ دﯾﺪﯾﻦ؟ ﺷﻤﺎ اﺻﻼ ﮐﺠﺎﺋﯿﻦ؟ ﺳﺮﺗﻮن ﺗﺎ ﮐﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺎرﻫﺎی ﺧﻮدﺗﻮﻧﻪ؟ ﮐﯽ ﻣﯿﺨﻮاﯾﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻦ ﺑﺸﯿﻦ؟ ﻣﻨﻢ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻮﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ. ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻏﯿﺮ از ﺷﻤﺎ ﯾﻪ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ زﻧﺪه اس ﻧﻔﺲ ﻣﯿﮑﺸﻪ ﻗﻠﺒﺶ ﻣﯿﺰﻧﻪ از وﻗﺘﯽ ﯾﺎدﻣﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮری ﺑﯽ ﺗﻔﺎوت ﺑﻮدﯾﻦ ﻣﻨﻮ درک ﮐﻦ ﭘﺪر ﻣﻦ ﭘﺴﺮﺗﻢ ﮔﻮﺷﻪ ای از وﺟﻮدت اﻟﺒﺘﻪ اﮔﻪ ﮐﺎرﺧﻮﻧﻪ وﺟﻮدی ازت ﺑﺎﻗﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ.
ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺣﺮف ﻣﯿﺰدم اﻧﮕﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮ ﯾﻪ ﺗﻠﻨﮕﺮ ﺑﻮدم ﺗﺎ درد دﻟﻢ رو ﻓﺮﯾﺎد ﺑﺰﻧﻢ اﺻﻼ ﻧﻤﯿﺪﯾﺪم ﮐﺴﯽ ﮐﻪ روﺑﺮوم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﭘﺪرﻣﻪ، ﭘﺪر از ﺷﺪت ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺸﯿﺪ:
-اﯾﻦ ﭼﻪ ﻃﺮز ﺣﺮف زدﻧﻪ؟ ﭘﺴﺮه ﻣﺰﺧﺮف ﮐﺎرت ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ رﺳﯿﺪه ﮐﻪ ﺳﺮ ﻣﻦ داد ﻣﯿﮑﺸﯽ؟ ﺑﯽ ﺷﺮم ﻣﻦ ﭘﺪرﺗﻢ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺑﺮای اراﻣﺶ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺳﮓ دو ﻣﯿﺰﻧﻢ. ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ دور و ﺑﺮت ﺑﻨﺪاز دﯾﮕﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮای ﮐﻪ ﺗﺎ ﺳﻪ ﺷﻤﺎره ﺑﺮات اﻣﺎده ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﻢ؟ ﺑﺮو زﯾﺮ دﺳﺖ ﻫﺎی ﺧﻮدت رو ﻧﮕﺎه ﮐﻦ ﺑﺒﯿﻦ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻦ؟! وا... ﻣﺎ ﻫﻢ ﺟﻮون ﺑﻮدﯾﻢ وﻟﯽ از اﯾﻦ ﻏﻠﻂ ﻫﺎ ﻧﻤﯿﮑﺮدﯾﻢ از ﺑﺲ ﻧﺎﻣﺮﺑﻮط ﮐﺸﯿﺪی ﺣﺎﻟﯿﺖ ﻧﯿﺴﺖ داری ﺑﺎ ﭘﺪرت ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﯽ. از اﻣﺮوز ﺣﻖ ﻧﺪاری ﭘﺎﺗﻮ ﺑﺬاری ﺑﯿﺮون.
ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺳﻮﺋﯿﭻ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮش و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺑﯿﺎ اﯾﻨﻢ ﻣﺎﺷﯿﻦ. وﻟﯽ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯽ ﻣﻨﻮ ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺒﺲ ﮐﻨﯽ. ﺑﺬار ﻣﺤﺒﺘﯽ رو ﮐﻪ ﺗﻮ ازم درﯾﻎ ﮐﺮدی ﺑﯿﺮون از ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ ﺗﻨﻬﺎم ﺑﺬار از ﻫﻤﻪ ﺗﻮن ﺑﺪم ﻣﯿﺎد.
ادامه دارد ...
داستان: هم قفس // نویسنده: ساناز فرجی // منبع: 98ia
