جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منهم قفس (2)
هم قفس (2)
ﭘﺪر ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﺳﯿﻠﯽ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ زد و در اﺗﺎق رو ﺑﻪ ﻫﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪو رﻓﺖ ﺑﯿﺮون. وﻗﺘﯽ ﭘﺪر رﻓﺖ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ اﺻﻼ ﮐﺎر درﺳﺘﯽ ﻧﮑﺮدم وﻟﯽ وﻗﺘﯽ درد ﺳﯿﻠﯽ ﭘﺪر رو روی ﭘﻮﺳﺘﻢ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﺣﻘﺶ ﺑﻮد.
ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺮدم ﮐﺮدم و ﺳﯿﻠﯽ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﮐﻪ ازش ﺧﻮردم ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ﺗﺎ دﯾﮕﻪ اون اﺣﺘﺮام از ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﮐﻨﺎر ﺑﺮه و ﻣﻦ ﮔﺴﺘﺎخ ﺗﺮ.
ﺑﯽ ﺑﻨﺪ و ﺑﺎرﺗﺮ ﺑﺸﻢ. درﺳﺘﻪ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﯾﺎ ﭘﻮل از ﭘﺪرم ﻧﻤﯿﮕﺮﻓﺘﻢ وﻟﯽ اوﻧﻘﺪر ﭘﺲ اﻧﺪاز داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﯽ ﮐﻔﺎف ﺧﺮﺟﻢ رو ﺑﺪه،ﮐﺎﻣﯽ ﻫﻢ ﺑﻮد،ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ اون ﻣﯿﺮﻓﺘﯿﻢ ﺗﻔﺮﯾﺢ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ، ﻏﺎﻓﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﺧﺮج ﺑﺎﻻﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺧﻮدم ﺗﺮاﺷﯿﺪه ﺑﻮدم ﭘﻮﻟﻬﺎم ﻫﻤﻮن ﯾﮑﯽ دو ﻣﺎه اول ﺗﻤﻮم ﺷﺪ.
ﻏﺰاﻟﻪ اﺻﻼ رﻋﺎﯾﺖ ﻧﻤﯿﮑﺮد، ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺖ ﻣﯿﻮﻧﻪ ام ﺑﺎ ﭘﺪرم ﺧﺮاب ﺷﺪه و ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ازش ﭘﻮل ﺑﮕﯿﺮم ﻫﻤﻪ اش ﺑﻪ ﺧﺮج ﻣﻦ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ﯾﺎ ﺧﺮﯾﺪ ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﻨﻮ ﻣﯿﺒﺮد رﺳﺘﻮران. ﻣﺼﺮﻓﻢ ﻫﻢ زﯾﺎدﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ روزی ده ﻧﺦ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم. ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﭘﻮﻟﻬﺎم ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﮐﺎﻣﯽ. ﺷﺐ ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ. اﮐﺜﺮا ﭘﯿﺶ ﮐﺎﻣﯽ و ﻏﺰاﻟﻪ ﺑﻮدم. دو ﺳﻪ ﻣﺎه ﮔﺬﺷﺖ. رﻓﺘﺎر ﻏﺰاﻟﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ روز ﺑﻪ روز ﺑﺪﺗﺮ ﻣﯿﺸﺪ. دﯾﮕﻪ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ ﺑﺎﻫﺎم ﮔﺮم ﻧﺒﻮد.
-اﻓﺸﯿﻦ ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﻣﻬﻤﻮن دارم ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮی.
-ﺑﺮم؟ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﻪ؟ ﺧﻮب ﻣﻬﻤﻮﻧﺖ ﻣﯿﺎد دور ﻫﻤﯿﻢ اﯾﺮادی داره؟
-ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺳﯿﺶ ﺑﻬﺘﺮه ﺑﺮی ﺑﺎ ﻣﻦ ﻟﺞ ﻧﮑﻦ.
-وﻟﯽ ﻣﺎ دوﺳﺘﯿﻢ ﻏﺰاﻟﻬ ﻬﻤﯿﺸﻪ و ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻢ اﯾﻦ ﻣﻬﻤﻮن ﮐﯿﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺸﻨﺎﺳﻤﺶ؟
-دﻫﻨﺘﻮ ﺑﺒﻨﺪ ﺧﺴﺘﻪ ام ﮐﺮدی اﻻن ﺳﻪ ﻣﺎﻫﻪ اﺳﯿﺮ ﺗﻮ ﺷﺪم ﭘﺎ ﻣﯿﺸﯽ ﻣﯿﺎی اﯾﻨﺠﺎ ﮐﻪ ﭼﯽ؟ ﺗﺎوان ﭼﯽ رو دارم ﭘﺲ ﻣﯿﺪم ﺧﺮج ﺧﻮدم ﮐﻢ ﺑﻮد ﺧﺮج ﺗﻮ ﻫﻢ اوﻣﺪه روش.
-ﭘﺲ ﻣﺸﮑﻞ ﭘﻮﻟﻪ؟ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺗﻮ رو ﻟﻨﮓ ﻧﺬاﺷﺘﻢ ﻫﻤﯿﻦ اﻻن زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﻢ ﮐﺎﻣﯽ ﺑﺮات ﺑﯿﺎره.
-ﺑﯿﺨﻮد دﻟﺖ رو ﺧﻮش ﻧﮑﻦ ﮐﺎﻣﯽ دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭘﻮل ﻧﻤﯿﺪه ﺧﻮدش ﯾﮑﯽ دو روز ﭘﯿﺶ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﺣﺎﻻش ﻫﻢ ﮐﻠﯽ ﺑﻬﺶ ﺑﺪﻫﮑﺎری ﻣﺎ ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻮم ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ ﺟﻮر ﺗﻮ رو ﺑﮑﺸﯿﻢ.
-وﻟﯽ ﻣﻦ و ﮐﺎﻣﯽ رﻓﯿﻘﯿﻢ ﺑﺎرﻫﺎ ﺷﺪه ﮐﻪ اون ﭘﻮل ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﮑﺶ ﮐﺮدم ﻫﻤﯿﺸﻪ وﺿﻊ ﻣﻦ اﯾﻨﻮری ﻧﻤﯿﻤﻮﻧﻪ.
ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺳﺮﯾﻊ ﺷﻤﺎره ﮐﺎﻣﯽ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ.
-اﻟﻮ ﮐﺎﻣﯽ ﻣﻦ ﯾﻪ ﮐﻢ ﭘﻮل ﻣﯿﺨﻮام ﻏﺰاﻟﻪ ﯾﻪ ﭼﯿﺰاﯾﯽ ﻣﯿﮕﻪ ﺗﻮ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﻮل ﻧﻤﯿﺪی؟ ﻧﻤﯿﺨﻮام ﭘﻮﻟﻬﺎﺗﻮ ﺑﺨﻮرم ﺑﻬﺖ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدوﻧﻢ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﯽ وﺿﻌﯿﺖ ﻣﻦ ﭼﯿﻪ؟ ﭘﺲ رﻓﺎﻗﺘﻤﻮن ﭼﯽ؟
-رﻓﺎﻗﺖ ﮐﯿﻠﻮﯾﯽ ﭼﻨﺪه ﺑﺮادر ﻣﻦ؟ اﻻن دو ﻣﺎﻫﻪ ﭘﻮل ﺗﻮ ﺟﯿﺒﯿﺖ رو از ﻣﻦ ﻣﯿﮕﯿﺮی ﺑﺎﺑﺎی ﻣﻦ ﮐﻪ ﺳﺮ ﮔﻨﺞ ﻧﯿﺴﺖ. ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮو ﺑﺎ ﭘﺪرت اﺷﺘﯽ ﮐﻦ اون وﻗﺖ رﻓﺎﻗﺖ ﺳﺮﺟﺎش ﻣﯿﻤﻮﻧﻪ.
-ﮐﺎﻣﯽ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺮدﻧﮕﯽ ﮐﻪ ازش دم ﻣﯿﺰدی ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد؟ اﻟﻮ...اﻟﻮ...
ﮐﺎﻣﯽ ﺗﻠﻔﻦ رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮد. ﻏﺰاﻟﻪ ﺑﻪ ﭼﺎرﭼﻮب در ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد و ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯿﮑﺮد. ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺑﯽ ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﮔﻔﺖ:
-دﯾﺪی اﻓﺸﯿﻦ ﺧﺎن؟ دﯾﺪی ﮔﻔﺘﻢ؟ ﭘﺎﺷﻮ ﭘﺴﺮ ﺧﻮب وﺳﺎﯾﻠﺖ رو ﺑﺮدار و ﺑﺮو.
-وﻟﯽ ﻏﺰاﻟﻪ ﻣﻦ... ﻣﻦ ﺑﻬﺖ ﻋﺎدت ﮐﺮدم ﺗﮑﻠﯿﻒ دوﺳﺘﯽ ﻣﻮن ﭼﯽ ﻣﯿﺸﻪ؟
-ﻫﺮ دوﺳﺘﯽ ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ و ﯾﻪ وﻗﺘﯽ ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ ﻣﺜﻞ دوﺳﺘﯽ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﮐﻪ از ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺮوز ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ. ﻋﻬﺪ ﻧﮑﺮدم ﮐﻪ ﺗﺎ اﺑﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﯿﻢ.
-وﻟﯽ ﺗﻮ ﻣﺎل ﻣﻨﯽ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﺣﺘﯽ ﻓﮑﺮش رو ﻫﻢ ﺑﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﺲ دﯾﮕﻪ ای ﺑﺎﺷﯽ.
ﻏﺰاﻟﻪ ﺻﺪاش رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
-ﻣﮕﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﻣﻨﯽ ﮐﻪ داری ﺑﺮام ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮی؟ ﻫﺮﭼﯽ ﺑﻮد ﺗﻤﻮم ﺷﺪ.
-ﺗﻮ ﭼﻄﻮر ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ اﯾﻨﻘﺪر راﺣﺖ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ رو ﺑﺰﻧﯽ؟
-ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ ﺗﺮ از او ن ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺗﻮ ﻓﮑﺮش رو ﺑﮑﻨﯽ. ﺣﺎﻻ زودﺗﺮ ﺟﻞ و ﭘﻼﺳﺖ رو ﺟﻤﻊ ﮐﻦ ﻣﻬﻤﻮن دارم.
ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﺑﺎزوﻫﺎش رو ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺼﺒﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:
-ﻣﻬﻤﻮﻧﺖ ﮐﯿﻪ؟ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺪوﻧﻢ، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪوﻧﻢ، ﭘﺴﺮه؟... ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﭘﺴﺮه؟
ﻏﺰاﻟﻪ ﺑﺎزوﻫﺎﺷﻮ از دﺳﺘﻢ ﮐﺸﯿﺪ ﺑﯿﺮون و ﻓﺮﯾﺎد زد:
-اره ﭘﺴﺮه ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ؟ ﺑﺲ ﮐﻦ، ﭼﯽ از ﺟﻮﻧﻢ ﻣﯿﺨﻮای؟ ﺑﺮو ﮔﻤﺸﻮ ﺑﺮو.
دﯾﮕﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﺮام ﻧﻤﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ اوﻧﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ راﺣﺘﯽ ﻏﺰاﻟﻪ و ﮐﺎﻣﯽ ﻓﻘﻂ دو ﻣﺎه ﺑﯽ ﭘﻮﻟﯽ ﻣﻨﻮ ﺗﻮﻧﺴﺘﻦ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻦ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﮔﻨﮓ ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ از ﭘﯿﺶ ﻏﺰاﻟﻪ رﻓﺘﻢ.
ﭼﻨﺪﺳﺎﻋﺘﯽ ﺗﻮ ﺧﯿﺎﺑﻮﻧﻬﺎ ﻗﺪم زدم ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر ﺑﻪ وﺟﻮدم اﺳﯿﺐ زدم؟! ﭼﻘﺪر از ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎی ﻗﺸﻨﮓ زﻧﺪﮔﯿﻤﻮ از دﺳﺖ دادم؟! ﭼﻪ ﯾﺎدﮔﯿﺮی ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮ اون ﯾﮑﺴﺎل ﺑﺪﺳﺖ ﺑﯿﺎرم وﻟﯽ ﺧﻮدم ﻣﺎﻧﻊ ﺷﺪم؟! ﺑﺎ ذﻫﻦ اﺷﻔﺘﻪ و ﻣﺤﯿﻂ زﺷﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺧﻮدم ﺑﻪ وﺟﻮد اورده ﺑﻮدم از ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻋﻘﺐ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم. ﻫﯿﭻ ﮐﺲ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ.
ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدم اﺟﺎزه ﺑﺪم ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺮدم ﺧﻮﻧﻪ. اون ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺪرم ﮔﺴﺘﺎﺧﺎﻧﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮدم اﺻﻼ ﺑﻪ اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم. اون ﻣﻮاد ﻟﻌﻨﺘﯽ اون ﻗﺪر ﺗﻮ ﻣﻐﺰم رو ﭘﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﺣﺎﻟﯿﻢ ﻧﺒﻮد. ﭼﺮا ﺗﻮ دو ﺳﻪ ﻣﺎﻫﯽ ﮐﻪ از ﺧﻮﻧﻪ دور ﺑﻮدم ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﮐﺎر اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﮐﺮدم؟ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻊ داﺳﺘﺎن دﻋﻮای اون ﺷﺐ رو ﺑﺮای ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﻤﻪ ﮐﻠﯽ ﺗﺸﻮﯾﻘﻢ ﻣﯿﮑﺮدن،(ﺑﺎﺑﺎ ای وا...)، (دﻣﺖ ﮔﺮم،ﭼﻪ ﺟﺮاﺗﯽ داری!)، (اﯾﻦ ﭘﺪر و ﻣﺎدرﻫﺎ ﺣﻘﺸﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن اﯾﻦ ﺟﻮری ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻦ)
اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻫﯿﺠﺎن ﻣﻨﻮ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﮑﺮد ﺑﻪ داﺳﺘﺎن اب و ﺗﺎب ﺑﯿﺸﺘﺮی ﻣﯿﺪادم ﭘﺪرم رو ﺟﻠﻮی دوﺳﺘﺎم ﻣﯿﮑﻮﺑﯿﺪم زﻣﯿﻦ و ﺧﻮدﻣﻮ ﻣﯿﺒﺮدم ﺑﺎﻻ ﻫﻤﻪ اﯾﻨﻬﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻤﻖ اﺷﺘﺒﺎﻫﻢ ﭘﯽ ﻧﺒﺮم. اﺳﯿﺮ ﯾﻪ ﻣﺸﺖ رﻓﯿﻖ ﺗﻮ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﺳﺮﯾﻌﺎ رﻧﮓ ﻋﻮض ﮐﺮدم. از ﺧﻮدم ﺑﺪم ﻣﯽ اوﻣﺪ از ﺧﻮدم ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﺗﻤﺎم ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺟﻠﻮی دﯾﺪ ﺑﺎز ﻣﻨﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد از ﺗﻮ ﻣﺨﯿﻠﻪ ام ﮐﺸﯿﺪم ﺑﯿﺮون، ﻏﺮور، ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ، دوﺳﺘﻬﺎی ﺑﺪ، ﺣﺸﯿﺶ.
ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮐﻨﺎر اوﻣﺪم. ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺟﻨﮕﯿﺪم ﯾﻪ ﺷﺐ ﺗﻤﺎم ﺗﻮ ﺧﯿﺎﺑﻮﻧﻬﺎ ﭘﺮﺳﻪ زدم ﻣﺮﺗﮑﺐ اﺷﺘﺒﺎه ﺑﺰرﮔﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﺧﻮدم رو ﯾﻪ ﮔﻨﺎﻫﮑﺎر ﻣﯿﺪﯾﺪم. ﺑﺎﯾﺪ از ﻧﻮ ﺷﺮوع ﻣﯿﮑﺮدم، ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ دﯾﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﮐﻠﯽ ﻋﻘﺐ اﻓﺘﺎدم ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺬارم ﺑﻘﯿﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎم ﻧﺎﺑﻮد ﺑﺸﻪ. ﺗﻮ دﻟﻢ ﻓﺮﯾﺎد زدم؛))ﺧﺪاﯾﺎ ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺨﺶ، ﻣﻨﻮ از ﺧﻮدت دور ﻧﮑﻦ، اراﻣﺶ رو ﺑﻪ ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺮدون، ﺑﻪ ﻣﻦ اﻣﯿﺪ ﺑﻪ ﻓﺮدا ﺑﺪه ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻣﺸﮑﻼت رو ﮐﻨﺎر ﺑﺬارم، اﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺗﻢ رو ﺟﺒﺮان ﮐﻨﻢ، ﮔﻨﺎه ﮐﺮدم، ﺗﻮﺑﻪ
ﻣﯿﮑﻨﻢ، ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺨﺶ، ﺑﺒﺨﺶ))...
ﺻﺒﺢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ، وﻗﺘﯽ ﮐﻠﯿﺪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﺣﯿﺎط روﯾﺎ داﺷﺖ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﯿﺸﺪ ﮐﻪ ﺑﺮه ﺑﯿﺮون. دوﯾﺪ اوﻣﺪ ﺟﻠﻮ و ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد.
-اوﻣﺪی اﻓﺸﯿﻦ؟ ﻧﻤﯿﺪوﻧﯽ ﭼﻘﺪر دﻟﻢ ﺑﺮات ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﻣﻨﯽ ﺧﯿﻠﯽ روزا ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺗﻮ اﺗﺎﻗﺖ و ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮدم درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﺎدرت ﻧﯿﺴﺘﻢ وﻟﯽ ﺑﻮی ﺗﻨﺖ رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻢ. ﺗﻮ رو ﺧﺪا دﯾﮕﻪ ﻧﺮو.
دﯾﮕﻪ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﯿﺎوردم و زدم زﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ. ﺑﻐﻀﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم.
-دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺮم روﯾﺎ ﺟﻮن ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺑﺪ ﮐﺮدم ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺨﺶ ﺟﻮوﻧﯽ ﮐﺮدم ﺧﺎم ﺑﻮدم ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﻣﻦ از روی ﺷﻤﺎ و ﭘﺪر ﺷﺮﻣﻨﺪه ام روﯾﺎ ﺟﻮن.
ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮام ﺣﺎل و ﻫﻮای ﻏﺮﯾﺒﯽ داﺷﺖ. اﺣﺴﺎس اﻣﻨﯿﺖ ﻣﯿﮑﺮدم ﻋﯿﻦ ﭘﺮﻧﺪه ای ﮐﻪ از دﺳﺖ ﯾﻪ ﻋﻘﺎب ﺷﮑﺎری ﺑﻪ ﻟﻮﻧﻪ اش ﭘﻨﺎه ﻣﯿﺒﺮه روﯾﺎ و ﻋﻠﯽ اﻗﺎ و ﻧﺮﮔﺲ ﻋﯿﻦ ﭘﺮواﻧﻪ دورم ﻣﯿﭽﺮﺧﯿﺪن. ﻋﻠﯽ اﻗﺎ و ﻧﺮﮔﺲ زن و ﺷﻮﻫﺮن ﻣﺪت ﻫﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻦ ﻋﻠﯽ اﻗﺎ ﺑﺎﻏﺒﻮﻧﻪ و ﻧﺮﮔﺲ ﺗﻮ ﮐﺎرﻫﺎی ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻪ روﯾﺎ ﮐﻤﮏ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻋﻠﯽ اﻗﺎ ﺳﻦ زﯾﺎدی ﻧﺪاره وﻟﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﭘﺪر دوﻣﻢ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﻢ. ﻣﺮد زﺣﻤﺖ ﮐﺸﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮﻧﻮاده اش ﺣﺎﺿﺮه ﻫﺮ ﮐﺎری ﺑﮑﻨﻪ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻘﺪﯾﺮه.
ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺪر اوﻣﺪ ﻣﻦ و روﯾﺎ روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎی ﺣﯿﺎط ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ و ﺣﺮف ﻣﯿﺰدﯾﻢ. ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭘﺪر ﺑﯿﺎد و ازش ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻨﻢ. وﻗﺘﯽ ﻣﻨﻮ دﯾﺪ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اﯾﺴﺘﺎد و ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎم ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﺑﻬﺶ ﺳﻼم ﮐﺮدم. ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺟﻮاب ﺑﺪه رﻓﺖ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ ﺗﺎ ﺑﺎﻫﺎش ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ. ﻫﻤﯿﺸﻪ وﻗﺘﯽ ﻣﯿﺎد ﺧﻮﻧﻪ دوﺳﻪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﯿﮑﻨﻪ. راﺳﺘﺶ اﺻﻼ روم ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﻏﺮور ﺑﯽ ﺟﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ از ﭘﺪرم ﺑﺮام ﺳﺨﺖ ﺑﺎﺷﻪ وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم از اﯾﻦ اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺗﻮﺟﻪ ﻧﮑﺮدم.
در زدم ﻫﯿﭻ ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاد ﺣﺘﻤﺎ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻨﻢ. رﻓﺘﻢ ﺗﻮ و در رو ﺑﺴﺘﻢ. ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺳﺮش ﺗﻮ ﮐﺘﺎﺑﺶ ﺑﻮد ﺣﺘﯽ ﺳﺮش رو ﺑﺎﻻ ﻧﯿﺎورد ﺗﺎ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﻨﻪ. ﺣﻖ داﺷﺖ ﻫﺮﮐﺎری ﮐﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد ﯾﺎ ﻫﺮ اﺧﻼﻗﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﭘﺪرم ﺑﻮد ﻣﻦ رﻓﺘﺎر زﺷﺘﯽ در ﻗﺒﺎﻟﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدم.
-ﭘﺪر ﻣﻦ از ﺷﻤﺎ ﻣﻌﺬرت ﻣﯿﺨﻮام ﻫﺮﭼﯽ ﺳﺮزﻧﺸﻢ ﮐﻨﯿﺪ ﺣﻖ دارﯾﺪ ﻣﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ ﯾﮏ ﺳﺎل ﺧﯿﻠﯽ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻓﺮار از ﯾﻪ ﺑﺪ ﺑﻪ ﺑﺪﺗﺮ ﭘﻨﺎه ﺑﺮدم. ﻓﻘﻂ از ﺷﻤﺎ ﻣﯿﺨﻮام ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ. ﻫﺮﮐﺎری ﺑﺨﻮاﯾﺪ ﻣﯿﮑﻨﻢ اون ﻟﻌﻨﺘﯽ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﮐﻨﺎر ﻏﺰاﻟﻪ ﻫﻢ دﯾﮕﻪ ﺗﻮی زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻧﯿﺴﺖ درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﺎزم ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪم وﻟﯽ اﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺳﮕﺶ ﺷﺮف داره ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯿﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺮای ﺧﻮدم درﺳﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﺷﻤﺎ در ﻗﺒﺎل ﻣﻦ ﮔﻨﺎﻫﮑﺎرﯾﺪ وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﻣﯿﻔﻬﻤﻢ ﮐﻪ ﮔﻨﺎﻫﮑﺎر واﻗﻌﯽ ﻣﻨﻢ ﭘﺪر.
ﺑﺮای ﻓﺮار از ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﻬﺸﻮن ﭘﻨﺎه ﺑﺮده ﺑﻮدم ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎی ﻗﺸﻨﮓ زﻧﺪﮔﯿﻤﻮ ﺗﺒﺎه ﮐﺮدم دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺬارم ﺗﮑﺮار ﺑﺸﻪ ﺗﻼﻓﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ ﯾﮏ ﺳﺎل ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﻣﯿﺨﻮام درس ﺑﺨﻮﻧﻢ و ﺑﺮم داﻧﺸﮕﺎه ﻣﯿﺨﻮام ﻫﻤﻮن ﭘﺴﺮی ﺑﺸﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ارزو داﺷﺘﯿﺪ. روح ﻣﺎدرم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﺮدم در ﻋﺬاﺑﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺣﺘﻤﺎ ازم راﺿﯽ ﻣﯿﺸﻪ ﭘﺸﺘﻢ رو ﺧﺎﻟﯽ ﻧﮑﻨﯿﺪ ﭘﺪر ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ و ﺗﮑﯿﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ اﺣﺘﯿﺎج دارم. ﻓﻘﻂ ازﺗﻮن ﻣﯿﺨﻮام ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪﯾﺪ. ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ.
ﭘﺪر ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺳﺮش ﺗﻮ ﮐﺘﺎب ﺑﻮد و ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯿﺰد. از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم ﺑﻐﻀﻢ ﺗﺮﮐﯿﺪ. ﺑﻌﺪ از ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم دﻟﻢ ﮔﺮم ﺷﺪ. ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ ﭘﺪر ﭼﯿﻪ وﻟﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎم رو ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم اﻣﯿﺪ ﺗﻮ ﻗﻠﺒﻢ زﻧﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد.
ﺑﺎﯾﺪ از ﻓﺮدا ﺷﺮوع ﻣﯿﮑﺮدم. ﻓﺮدا؟ ﻧﻪ ﻓﺮدا ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ ﺑﻮد از ﻫﻤﻮن ﺷﺐ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﺮوع ﻣﯿﮑﺮدم. رﻓﺘﻢ ﺗﻮ اﻧﺒﺎری وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼ ﻫﻮا روﺷﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد دﯾﮕﻪ ﺗﻤﺎم ﺟﺰوه ﻫﺎ و ﮐﺘﺎﺑﻬﺎی دﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻧﻢ رو ﺗﻮ دو ﺗﺎ ﺟﻌﺒﻪ ﺟﻤﻊ ﮐﺮده ﺑﻮدم. وﻗﺘﯽ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ رو روی ﻣﯿﺰ ﺗﺤﺮﯾﺮم ﭼﯿﺪم از دﯾﺪﻧﺸﻮن وﺣﺸﺖ ﮐﺮدم.
وﻟﯽ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺑﺎﯾﺪ اﺟﺮا ﻣﯿﺸﺪ. ﻗﺒﻮل ﺷﺪن ﯾﺎ ﻧﺸﺪن ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﻣﻬﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از اون ﻫﻤﻪ ﺑﯽ ارادﮔﯽ درس ﺧﻮﻧﺪن ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﯾﻪ ﮐﻤﯽ اراده ام رو ﻗﻮی ﮐﻨﻪ.
اوﻟﯿﻦ ﮐﺎر ﺟﻤﻊ ﮐﺮدن ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ و ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن و ﻏﯿﺮه ﺑﻮد. ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺤﯿﻂ اﺗﺎﻗﻢ رو ﺑﺮای درس ﺧﻮﻧﺪن اﻣﺎده ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻌﺪ از اون ﻧﻮﺑﺖ ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮدن ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻤﺮاﻫﻢ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﺪت ﻫﺸﺖ ﻣﺎه و در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻗﻄﻊ ﮐﺮدن ﺧﻂ ﺗﻠﻔﻦ اﺗﺎق.
ﺣﺪودا ﭼﻬﺎرﺳﺎل از دﯾﭙﻠﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﻢ ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ اواﯾﻞ درس ﺧﻮﻧﺪن ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ﺣﺴﺎﺑﯽ ﭘﺸﺘﻢ ﺑﺎد ﺧﻮرده ﺑﻮد وﻟﯽ وﺟﻮد اﻧﮕﯿﺰه ﻫﺎی ﻣﺜﺒﺖ اون ﻫﻢ ﺑﺮای ﺧﻮدم ﻧﻪ ﺑﺮای ﻫﯿﭻ ﮐﺲ دﯾﮕﻪ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻧﯿﺮوﯾﯽ اﺟﺎزه ﻧﻤﯿﺪادم ﮐﻪ ﺟﻠﻮی اﻧﮕﯿﺰه ﻗﻮی ﻣﻨﻮ ﺑﮕﯿﺮه. ﺧﻮدﻣﻮ ﺗﻮی اﺗﺎﻗﻢ ﺣﺒﺲ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻣﺰاﺣﻤﻢ ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ درس ﺑﺨﻮﻧﻢ از ﺗﻮی اﺗﺎﻗﻢ ﺑﯿﺮون ﻧﻤﯿﺮﻓﺘﻢ. ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ دو ﻫﻮاﺋﻪ ﺑﺸﻢ. روزﻫﺎی اول اﻓﮑﺎرم ﺟﻤﻊ ﻧﻤﯿﺸﺪ. ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﻫﺎ ﮐﺸﯿﺪه ﻣﯿﺸﺪم ﺑﻪ ﺣﺸﯿﺶ وﻟﯽ ﺟﻠﻮی ﺧﻮدﻣﻮ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ. ﺑﺪﺟﻮری ﮐﻼﻓﻪ ام ﻣﯿﮑﺮد. ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ واﺑﺴﺘﮕﯽ رواﻧﯽ زﯾﺎدی ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻣﯿﮑﻨﻪ وﻟﯽ ﻣﻦ از اون ﻗﻮی ﺗﺮ ﺑﻮدم. ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻨﻮ ﺑﺨﻪ ﺧﻮدم ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯿﮑﺮدم. ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻬﺎ ﺑﻪ ﻏﺰاﻟﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم وﻟﯽ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪم ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ارزش ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن رو ﻫﻢ ﻧﺪاره.
ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ روز ﺳﺮوﮐﻠﻪ ﮐﺎﻣﯽ ﭘﯿﺪا ﺷﺪ. ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺳﻔﺎرش ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮام ﻫﯿﭻ ﮐﺲ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ. ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻤﺎس ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻦ وﻟﯽ روﯾﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺮﺷﻮن ﻣﯿﮑﺮد. ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺪرم اﺷﺘﯽ ﮐﺮدم دوﺑﺎره ﮐﺎﻣﯽ اوﻣﺪه ﺳﺮاﻏﻢ و ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﮕﻪ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮن. ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﺑﻌﺪ از ﻣﺪت ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺳﺮ وﺻﺪا ﺧﻮاﺑﯿﺪ و ﻣﻦ اﻓﺘﺎدم رو روال درس ﺧﻮﻧﺪن.
ﻏﺰاﻟﻪ ﻓﻘﻂ ﯾﮑﺒﺎر ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ اوﻧﻢ ﭼﻬﺎر ﻣﺎه ﺑﻌﺪ از ﺟﺪاﯾﯿﻤﻮن از ﺷﺎﻧﺲ ﺑﺪ ﺧﻮدم ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ اﺧﻪ ﺳﺮ ﺷﺎم ﺑﻮدﯾﻢ. ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ دوﺑﺎره وارد زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﺸﻪ ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﻏﺰاﻟﻪ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺟﺰ ﭘﺴﺮوی ﭼﯿﺰی ﻧﺪاﺷﺖ در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ دﯾﮕﻪ داﺷﺘﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم. اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺻﺪاﺷﻮ ﺷﻨﯿﺪم ﯾﮑﻬﻮ ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ ﮔﺮم ﺷﺪ. ﺑﻬﻢ ﺣﻖ ﺑﺪه ﻣﻦ ﺗﺸﻨﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻮدم وﻟﯽ ﻧﺬاﺷﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻏﺰاﻟﻪ ﻫﻢ ﺳﺮاﯾﺖ ﮐﻨﻪ و ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻏﺰاﻟﻪ ﻫﻢ ﺗﯿﺮش ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﺧﻮرد و دوﺑﺎره ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ اروم ﺷﺪ. اون ﺷﺐ ﺑﻌﺪ از ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪای ﻏﺰاﻟﻪ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﺒﺮد. ﺷﺎﯾﺪ دﻟﻢ ﺑﺮاش ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪم... ﻧﻪ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ... وﻟﯽ ﯾﻪ ﺣﺎل ﻋﺠﯿﺒﯽ داﺷﺘﻢ. ﮐﻢ ﮐﻢ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ اﺗﻔﺎق ﻫﺎی ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮐﻤﺘﺮ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ. اون ﯾﮏ ﺳﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد اﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﮔﺬﺷﺖ وﻟﯽ اﻧﺪازه ده ﺳﺎل ﺑﺮام ﺗﺠﺮﺑﻪ داﺷﺖ. ﯾﻌﻨﯽ اون ﻣﻮﻗﻊ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﺠﺮﺑﻪ داﺷﺘﻪ!
ﻫﻔﺖ ﻣﺎه ﺗﻤﻮم درس ﺧﻮﻧﺪم. روزی ﻫﺸﺖ ﻧﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻔﯿﺪ؛ ﺗﻤﺎم اﺗﺎﻗﻢ ﭘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد از ورق و ﺟﺰوه و ﺗﺴﺖ و ﮐﺘﺎب، ده روز ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﮐﻨﮑﻮر دﯾﮕﻪ ﭼﯿﺰی ﻧﺨﻮﻧﺪم. روﯾﺎ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ذﻫﻨﺖ اروم ﺑﺎﺷﻪ. ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎی ﺧﻮب ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ. دﯾﮕﻪ ﻧﻈﺮم ﻋﻮض ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻗﺒﻮل ﻣﯿﺸﺪم ﺑﺎﯾﺪ.
ﭼﻨﺪ روز ﻗﺒﻞ از اﻣﺘﺤﺎن وﻗﺘﯽ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪم دﯾﺪم ﺳﻮﺋﯿﭻ ﻣﺎﺷﯿﻨﻢ روی ﻣﯿﺰﻣﻪ. ﮐﺎر ﭘﺪر ﺑﻮد. ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم اﯾﻦ ﮐﺎر ﭘﺪر ﻧﺸﻮﻧﻪ اﺷﺘﯽ ﻣﺠﺪد ﺑﻮد. ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﻣﻨﻮ ﺑﺨﺸﯿﺪه ﺗﻮ اون ﭼﻨﺪﻣﺎه ﺟﺰ ﺳﻼم و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻼﻣﯽ ﺑﯿﻨﻤﻮن رو وﺑﺪل ﻧﺸﺪه ﺑﻮد.
ﻫﺮﭼﯽ ﺑﻪ روز ﮐﻨﮑﻮر ﻧﺰدﯾﮑﺘﺮ ﻣﯿﺸﺪم اﺿﻄﺮاﺑﻢ ﺷﺪﯾﺪﺗﺮ ﻣﯿﺸﺪ. اﻣﺘﺤﺎن رو ﮐﻪ دادم راﺿﯽ ﺑﻮدم وﻟﯽ دﻟﻢ ﺷﻮر ﻣﯿﺰد. ﺧﺐ اﯾﻦ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از اﻣﺘﺤﺎن ﯾﮑﺮاﺳﺖ رﻓﺘﻢ ﺳﺮ ﺧﺎک ﻣﺎدرم و ﺑﯿﮋن. ﻣﺪت ﻫﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم. وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪم ﺳﺮ ﺧﺎک ﻣﺎدرم دﻟﻢ ﺑﺪﺟﻮری ﮔﺮﻓﺖ. ﯾﻪ دل ﺳﯿﺮ ﺣﺮف زدم و اﺷﮏ رﯾﺨﺘﻢ. وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ روﯾﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮد.
-اوﻣﺪی اﻓﺸﯿﻦ؟ ﭼﻄﻮر ﺑﻮد؟
-ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮد!اﮔﺮ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاد ﻗﺒﻮﻟﻢ.
-ﭘﺲ از ﺣﺎﻻ ﺑﮕﯿﻢ اﻗﺎی ﻣﻬﻨﺪس دﯾﮕﻪ؟!
-ﻧﻪ روﯾﺎ ﺟﻮن ﺟﻠﻮ ﺟﻠﻮ ﻧﺮﯾﺪ. ﺣﺎﻻ ﮐﻮ ﺗﺎ ﺟﻮاب داﻧﺸﮕﺎه!
-اﯾﻦ ﭼﻨﺪﻣﺎﻫﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪی ﯾﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ واﺳﻪ ﺧﻮدت ﺑﺮﯾﺰ.
-ﺑﺎﺷﻪ وﻟﯽ ﻓﻌﻼ ﻫﯿﭻ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ای ﻧﺪارم.
-ﭘﺪرت ﻓﺮداﺷﺐ ﻣﻬﻤﻮن داره ﯾﻪ ذره ﺧﺮﯾﺪ دارم ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﺑﺮی ﯾﺎ ﺧﻮدم ﺑﺮم؟
-ﻧﻪ ﺧﻮدم ﻣﯿﺮم وﻟﯽ ﯾﮑﯽ دو ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﻓﻌﻼ ﺧﺴﺘﻪ ام.
-ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺑﺮو اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻦ.
اﺗﺎﻗﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد. ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ اون ﻫﻤﻪ ﮐﺘﺎب و ﺟﺰوه ﭼﯿﮑﺎر ﮐﻨﻢ. ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺟﻤﻌﺸﻮن ﮐﻨﻢ. اﮔﻪ ﻗﺒﻮل ﻧﻤﯿﺸﺪم ﺑﺎزم ﺳﺎل دﯾﮕﻪ ﺷﺎﻧﺴﻢ رو اﻣﺘﺤﺎن ﻣﯿﮑﺮدم. اﮔﻪ ﺟﻤﻌﺸﻮن ﻣﯿﮑﺮدم در ﺻﻮرت ﻗﺒﻮل ﻧﺸﺪن ﺿﺮﺑﻪ ﺑﺪی ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺨﻮرد. ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮏ ﺳﺎل دﯾﮕﻪ ﺑﺮای رﻓﺘﻦ ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎه زﺣﻤﺖ ﺑﮑﺸﻢ درک ﻗﺒﻮل ﻧﺸﺪن رو راﺣﺖ ﺗﺮ ﻣﯿﮑﺮد. ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و از ﺧﻮﻧﻪ زدم ﺑﯿﺮون.
ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻗﺒﻞ از ﺧﺮﯾﺪ ﯾﻪ ذره ﺗﻮ ﺷﻬﺮ ﺑﮕﺮدم. رﻓﺘﻢ ﭘﺎرک ﻧﯿﺎوران. ﭘﺪرم ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﺎدرم ﻣﻦ و ﺑﯿﮋن رو ﻣﯿﺒﺮده اوﻧﺠﺎ. از ﻓﮑﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎدرم ﯾﻪ روزی ﺗﻮی اﯾﻦ ﭘﺎرک ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎش ﻣﯿﮕﺸﺘﻪ اراﻣﺶ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داد. ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﻫﺎ ﺑﺮای رﺳﯿﺪن ﺑﻪ اﯾﻦ اراﻣﺶ ﻣﯿﺮم اوﻧﺠﺎ. دﻟﻢ ﺑﺮای ﻣﺮدم ﺗﻬﺮان ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺳﻌﯽ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ﺑﻬﺸﻮن ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﻢ وﻟﯽ اﻣﺮوز اﯾﻨﮑﺎرو ﮐﺮدم. ﭘﯿﺮﻣﺮد ﺑﺴﺘﻨﯽ ﻓﺮوش، ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺎزی، اون ﻃﺮف دو ﺗﺎ دوﺳﺖ، اﯾﻦ ﻃﺮف ﯾﻪ زن و ﺷﻮﻫﺮ ... روﺣﯿﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺘﻢ.
از اوﻧﺠﺎ رﻓﺘﻢ ﭘﺎﺳﺎژ ﮔﻠﺴﺘﺎن ﻗﺪم ﻣﯿﺰدم و ﻣﺮدم رو ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯿﮑﺮدم. ﺗﻮ ﺣﺎل ﺧﻮدم ﺑﻮدم ﮐﻪ ﯾﮑﯽ زد رو ﺷﻮﻧﻪ ام. ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﮐﺎﻣﯽ ﺑﻮد ﺗﻌﺠﺒﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﺎ ﻣﯽ اوﻣﺪ ﭘﺎﺳﺎژ ﮔﻠﺴﺘﺎن اون ﺟﺎ ﺑﺮاش ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﭘﺎﺗﻮق ﺑﻮد. ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎش ﻫﻢ اوﻧﺠﺎ ﺑﻮﺗﯿﮏ داﺷﺖ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﻫﻮای اون ﻣﯽ اوﻣﺪ ﮔﻠﺴﺘﺎن. ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﻫﻢ ﻫﻤﺮاه ﮐﺎﻣﯽ ﺑﻮد ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﺗﯿﭗ ﺑﻮد وﻟﯽ اراﯾﺶ ﻏﻠﯿﻈﯽ داﺷﺖ.
-ﺳﻼم رﻓﯿﻖ.
-ﺣﯿﻒ رﻓﯿﻖ!
-ﺧﻮﺑﯽ اﻓﺸﯿﻦ؟ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﮐﺪورت ﻫﺎ رو دور رﯾﺨﺘﯽ و ﺑﺎ ﻣﺮدم اﺷﺘﯽ ﮐﺮدی! ﭼﻪ ﻋﺠﺐ اﯾﻦ ورا؟ دﻟﻤﻮن ﺑﺮات ﺗﻨﮓ ﺷﺪه بود.
ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم. ﭼﻄﻮر ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ اون ﻃﻮر ﺑﯽ ﺗﻔﺎوت ﺑﺎﺷﻪ؟ اﺻﻼ اﻧﮕﺎر ﻧﻪ اﻧﮕﺎر اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده.
دﺧﺘﺮی ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺑﺪی ﺳﻼم ﮐﺮد. از ﻃﺮز ﺣﺮف زدﻧﺶ و وﺣﺸﯿﺎﻧﻪ اداﻣﺲ ﺟﻮﯾﺪﻧﺶ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﭼﯽ ﮐﺎره اس! از اﯾﻦ ﺟﻮر دﺧﺘﺮا دور و ﺑﺮ ﮐﺎﻣﯽ زﯾﺎد ﺑﻮدن. ﺟﻮاب ﺳﻼﻣﺶ را ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﺗﺎه دادم. ﮐﺎﻣﯽ ﮐﻪ از ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻦ ﺑﺪش اوﻣﺪه ﺑﻮد ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﺟﻮ رو دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﮐﻨﻪ.
-اﺳﻢ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﻋﺴﻠﻪ از دوﺳﺖ ﻫﺎی ﻗﺪﯾﻤﻢ.
ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ ﻋﺴﻞ ﻣﻨﻮ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد.
-اﻓﺸﯿﻦ ﯾﮑﯽ از ﺑﺒﭽﻪ ﻫﺎی ﻧﯿﮏ روزﮔﺎره ﻧﻤﯿﺪوﻧﯽ ﭼﻪ روزاﯾﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ داﺷﺘﯿﻢ؟! ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻨﺶ ﻗﺒﻼ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﻣﺎ رﻓﯿﻖ ﺑﻮد وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﯾﻪ رﯾﺰه ﺑﺎ ﻣﺎ ﻗﻬﺮ ﮐﺮده. ﭼﺮا ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻧﮕﺎش ﻣﯿﮑﻨﯽ؟... ﺑﺎﺣﺎﻟﻪ ﻧﻪ؟ وﻟﯽ ﺑﯽ ﺧﻮدی ﺑﻪ ﺧﻮدت وﻋﺪه ﻧﺪه ﺧﺎم ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﻤﯿﺸﻪ...
ﺑﻌﺪ ﯾﻪ ﭼﺸﻤﮏ ﺑﻪ ﻣﻦ زد.
ﻋﺴﻞ دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ دراز ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﺮﺷﺎر از ﻧﺎز ﺑﻮد ﮔﻔﺖ:
-از اﺷﻨﺎﺋﯿﺖ ﺧﻮﺷﻮﻗﺘﻢ.
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﺶ ﮐﺮدم و ﺑﻪ دﺳﺘﺶ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ دراز ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﻌﺪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮐﺎﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﻧﻪ دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺗﻮ ﭼﺎﻟﻪ اﯾﻦ ﭘﺴﺮ ﺑﯿﻔﺘﻢ. ﯾﻪ ﺧﻮش و ﺑﺶ ﺳﺎده ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد دوﺑﺎره ﺷﺮوع ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻫﺎی ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻪ. ﺑﺪون ﻣﻌﻄﻠﯽ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم و رﻓﺘﻢ. ﮐﺎﻣﯽ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻫﻢ ﺻﺪام ﻣﯿﮑﺮد.
-اﻓﺸﯿﻦ؟...اﻓﺸﯿﻦ؟ ...ﭼﯽ ﺷﺪ؟ ﭼﺮا رم ﮐﺮدی؟
ازﺷﻮن دور ﺷﺪم. ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﻦ و ﮐﺎﻣﯽ ﻧﯿﺴﺖ. ﻋﺴﻞ ﺣﺘﻤﺎ ﻃﻌﻤﻪ ﺗﺎزه ای ﺑﺮای ﻣﻦ ﻣﯿﺸﺪ. اﯾﻦ دﺧﺘﺮا رو ﺧﻮب ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدم. ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﻣﺜﻞ ﻏﺰاﻟﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. زود رﻓﺘﻢ از ﺗﻮ ﺣﯿﺎط ﭘﺎﺳﺎژ ﺧﺮﯾﺪ ﮐﺮدم و رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺳﺮﯾﻊ ﺗﺮ از اوﻧﺠﺎ ﺑﺮم از ﮐﺎﻣﯽ ﺑﻌﯿﺪ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ دوﺑﺎره ﻣﭽﻢ رو ﺑﮕﯿﺮه. اﺻﻼ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﺳﺮوﮐﻠﻪ ﺑﺰﻧﻢ. از ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ ﮐﻪ در اوﻣﺪم ﺗﻠﻔﻨﻢ زﻧﮓ زد.
-ﺑﻠﻪ.
-ﺳﻼم ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ؟
-ﻧﺨﯿﺮ ﺷﻤﺎ؟
-ﻋﺴﻠﻢ ﮐﺠﺎ ﻏﯿﺒﺖ زد؟! ﻫﺮﭼﯽ ﻣﯿﮕﺮدم ﭘﯿﺪات ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﭘﺎﺳﺎژی؟
ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ؛))ﻋﺠﺐ ﮔﯿﺮی ﮐﺮدم ﻫﺎ! ﭼﻪ ﻏﻠﻄﯽ ﮐﺮدم اوﻣﺪم اﯾﻦ وری؟ ((وﻟﯽ ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺟﺎ ﻧﺮم ﻫﯿﭻ ﮐﺎری ﻧﮑﻨﻢ ﺗﺎ ﮔﯿﺮ ﮐﺎﻣﯽ ﻧﯿﻔﺘﻢ؟ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎز داﺷﺘﻢ ازﻣﺎﯾﺶ ﻣﯿﺸﺪم؟
-ﭼﯿﺰی ﻣﯿﺨﻮای؟
-ﮐﺎﻣﯽ ﮐﺎر داﺷﺖ رﻓﺖ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﻣﻨﻮ ﺑﺮﺳﻮﻧﯽ ﺧﻮﻧﻪ؟
-ﻧﻪ ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ ﻣﻦ ﮐﺎر دارم اﻻﻧﻢ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻨﻢ دارم ﻣﯿﺮم ﺧﻮﻧﻪ.
-ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﻓﺸﯿﻦ ﻫﻤﯿﻦ اﻻن دور ﺑﺰن و ﺑﺮﮔﺮد ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮت ﻣﯿﻤﻮﻧﻢ.
-ﻧﻪ.
-وﻟﯽ ﯾﻪ اﻗﺎی ﻣﺤﺘﺮم ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻋﺬر ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮم رو ﻧﻤﯿﺨﻮاد.
ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ:
-ﻣﻨﻢ اوﻧﻘﺪر ﺷﻌﻮر دارم ﮐﻪ ﻋﺬر ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮم رو ﻧﺨﻮام.
ﮐﻠﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮم رو ﻃﻮری ادا ﮐﺮدم ﮐﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﻧﻪ ﺗﻮ!
-ﺧﺐ ﭘﺲ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﻢ ﯾﻪ ﻗﺮار واﺳﻪ ﻓﺮدا ﺑﺬارﯾﻢ ﻧﻈﺮت ﭼﯿﻪ؟
-ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﯿﺎم.
-ﻣﻦ از ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﻢ اوﻣﺪه ﮐﺎﻣﯽ ﻫﻢ ﮐﻠﯽ ازت ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮد. ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎﻫﻢ اﺷﻨﺎ ﺑﺸﯿﻢ.
-وﻟﯽ ﻣﻦ اﺻﻼ از ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪ. اﺻﻼ دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاد وﻗﺘﻢ رو ﺑﯿﺨﻮد ﺗﻠﻒ ﮐﻨﻢ. دﯾﮕﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﻧﮕﯿﺮ.
ﺗﻠﻔﻦ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم. اﻣﺎن از دﺳﺖ ﮐﺎﻣﯽ! دوﺑﺎره داﺷﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻣﯿﺸﺪم. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ راﺣﺘﯽ ﺷﻤﺎره ﻣﻮ داده ﺑﻪ ﻋﺴﻞ ﭘﺲ اش ﺧﻮﺷﻤﺰه ای ﺑﺮام ﭘﺨﺘﻪ. ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ از ﺟﻮﻧﻢ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاد؟ ﮐﻢ ﮐﻢ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻓﻌﻠﯿﻢ ﻋﺎدت ﻣﯿﮑﺮدم. دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ دوﺑﺎره ﭘﺎی ﮐﺎﻣﯽ و دوﺳﺘﺎش ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯿﻢ وا ﺑﺸﻪ. ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻗﻮل داده ﺑﻮدم.
ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﺑﺮﺳﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎر ﻋﺴﻞ زﻧﮓ زد و ﻣﻦ ﻧﺎﭼﺎر ﺷﺪم ﺗﻠﻔﻨﻢ رو ﺧﺎﻣﻮش ﮐﻨﻢ. ﺑﺎ ﻋﻠﯽ اﻗﺎ ﮐﯿﺴﻪ ﻫﺎی ﺧﺮﯾﺪ رو ﺑﺮدﯾﻢ ﺗﻮ. روﯾﺎ ﺗﻮ اﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮد.
-ﺳﻼم اﻓﺸﯿﻦ ﺟﺎن اوﻣﺪی؟ ﯾﻪ دﺧﺘﺮه از ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺳﻪ ﺑﺎر ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ، ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﮐﺎر ﻣﻬﻤﯽ ﺑﺎﻫﺎت داره. ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺗﻠﻔﻨﺖ ﺧﺎﻣﻮﺷﻪ. اﺳﻤﺶ رو ﻧﮕﻔﺖ. ﻣﯿﮕﻔﺖ از دوﺳﺘﺎی ﻗﺪﯾﻤﺶ ﻫﺴﺘﻢ. ﻃﺮف ﮐﯿﻪ؟
ﯾﻌﻨﯽ ﮐﯽ ﺑﻮد؟ ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ! ﺣﺪس زدم ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻋﺴﻞ ﺑﺎﺷﻪ ﭼﯿﺰ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﻧﺒﻮد ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن ﺷﻤﺎره ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮاش ﻣﺜﻞ ﺧﻮردن ﯾﻪ ﻟﯿﻮان اب ﺑﻮد.
-ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ روﯾﺎ ﺟﻮن ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻗﺪﯾﻤﯽ ای ﻧﺪارم ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﮐﺎر ﻣﻬﻤﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺧﻮدﺗﻮن ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﺮدارﯾﺪ ﻫﺮﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﺑﮕﯿﺪ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ.
ﻫﻨﻮز ﺣﺮﻓﻢ ﺗﻤﻮم ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻠﻔﻦ زﻧﮓ زد. روﯾﺎ ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﺮداﺷﺖ و ﻣﻦ ﺳﺮﯾﻊ زدم روی ﭘﺨﺶ. ﺧﻮدش ﺑﻮد ﻋﺴﻞ ﺑﺎ اﺷﺎره ﺑﻪ روﯾﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﮕﻮ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ.
رﻓﺘﻢ ﺗﻮ اﺗﺎﻗﻢ اﻋﺼﺎﺑﻢ ﺧﺮد ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از اﻣﺘﺤﺎن ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﭼﻨﺪ روزی اراﻣﺶ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﻧﺸﺪ. ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺳﺮﯾﻌﺎ ﺑﻪ ﮐﺎﻣﯽ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ و ﺗﮑﻠﯿﻔﻢ رو ﺑﺎﻫﺎش روﺷﻦ ﮐﻨﻢ. ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻤﺮاﻫﻢ رو روﺷﻦ ﮐﺮدم. ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻓﮑﺮﻫﺎﻣﻮ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﺗﻠﻔﻦ زﻧﮓ ﺧﻮرد.
-ﺑﻠﻪ؟
-اﻟﻮ: اﻓﺸﯿﻦ رﺳﯿﺪی ﺧﻮﻧﻪ؟ ﭼﺮا ﺗﻠﻔﻦ رو ﻗﻄﻊ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟
-ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ﻋﺴﻞ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻦ اون ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ. دﺳﺖ از ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﺮدار ﺧﻮب؟
-ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ اﻣﺸﺐ ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ... وا ﭼﺮا ﺟﻮاب ﻧﻤﯿﺪی؟ ﻣﻦ اﻻن ﻣﯿﺎم ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮن.
ﯾﮑﻬﻮﯾﯽ ﻫﻮل ﺷﺪم.
-ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮن؟
-اره ﻣﮕﻪ ﺑﺎ ﭘﺪر و ﻣﺎدرت ﻣﺸﮑﻞ داری؟
-ﻣﻦ اﺻﻼ ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﻢ ﺗﻮ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﯽ؟ ﻣﯿﺎم ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮن ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺗﻮ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﭼﯿﺰی ﻧﯿﺴﺖ.
-ﺑﯿﻦ دوﺗﺎ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﭼﯿﺰی ﻧﯿﺴﺖ وﻟﯽ ﺧﻮدﺷﻮن ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﻦ ﯾﻪ ﭼﯿﺰاﯾﯽ ﺑﻮﺟﻮد ﺑﯿﺎد. ﻣﻦ ﻣﯿﺎم.
-ﺗﻮ ﻫﻢ دﯾﻮوﻧﻪ ای ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﺮرو ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ. دﺳﺖ از ﺳﺮم ﺑﺮدار.
ﺗﻠﻔﻦ ﻗﻄﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد داﺷﺘﻢ ﺑﯿﺨﻮدی داد ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم. زود ﺷﻤﺎره ﮐﺎﻣﯽ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ.
-اﻟﻮ ﮐﺎﻣﯽ ﻣﻨﻢ اﻓﺸﯿﻦ.
-ﺑﻪ ﺑﻪ ﺳﻼم رﻓﯿﻖ.
-ﺣﯿﻒ رﻓﯿﻖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﮕﻦ ﭼﺮا ﺷﻤﺎره ﻣﻨﻮ دادی ﺑﻪ اﯾﻦ دﺧﺘﺮه؟
-ﮐﯽ؟ ﻋﺴﻞ؟ ﺑﺎﺑﺎ ﻃﺮف اﺳﯿﺮت ﺷﺪه ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺮی. ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺷﻤﺎره ﺗﻮ ﺑﺪم ﻃﻔﻠﯽ زﯾﺎد اﺻﺮار ﮐﺮد. ﺑﻪ ﺟﺎن ﺗﻮ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم.
-دﯾﮕﻪ ﭼﻪ ﺧﻮاﺑﯽ ﺑﺮام دﯾﺪی؟
-ﺧﻮاب؟ ﻣﻦ ﻣﺪﺗﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮاب ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﻢ. دﺧﺘﺮه ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺎﭘﻪ ﺧﺮ ﻧﺸﯽ از دﺳﺘﺶ ﺑﺪی. اﺻﻼ ﺑﺎ دﺧﺘﺮاﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ دﯾﺪی ﻓﺮق ﻣﯿﮑﻨﻪ. ﻏﺰاﻟﻪ رو ﻣﯿﺬاره ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ اش. ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﻬﺖ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ. وﻗﺘﯽ اﻣﺮوز دﯾﺪﻣﺖ ﮐﻪ از ﺧﻮﻧﻪ زدی ﺑﯿﺮون ﻓﻬﻤﯿﺪم دوﺑﺎره ﺑﺎ زﻧﺪﮔﯽ اﺷﺘﯽ ﮐﺮدی. ﺑﺎور ﮐﻦ ﻋﺴﻞ دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺑﯿﻪ ﻣﮕﻪ اﺷﮑﺎﻟﯽ داره ﺑﺎﻫﺎش دوﺳﺖ ﺑﺸﯽ؟ ﺷﺎﯾﺪ ازش ﺧﻮﺷﺖ اوﻣﺪ؟
ادامه دارد ...
داستان: هم قفس // نویسنده: ساناز فرجی // منبع: 98ia
