جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منهم قفس (3)
هم قفس (3)
-ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎش اﺷﮑﺎﻟﻪ. ﺑﺒﯿﻦ ﮐﺎﻣﯽ ﻫﺮﭼﯽ ﺑﻮده ﺑﯿﻦ ﻣﻦ ﺗﻮ ﯾﺎ ﻏﺰاﻟﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ و رﻓﺖ. دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮام اﯾﻦ ﯾﮑﯽ رو ﺑﻪ ﺟﻮن ﻣﻦ ﺑﻨﺪازی ﻓﻬﻤﯿﺪی؟ اﮔﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺑﯿﻪ ارزوﻧﯽ ﺧﻮدت ﻣﻦ اﻻن ﮐﻼ ﺗﻮ ﯾﻪ دﻧﯿﺎی دﯾﮕﻪ ﺳﯿﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ دﯾﮕﻪ دور ﺷﻤﺎﻫﺎ رو ﺧﻂ ﮐﺸﯿﺪم دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮام اﺷﺘﺒﺎه ﮐﻨﻢ. ﺣﺎﻻﻫﻢ زود ﺑﻪ اﯾﻦ دﺧﺘﺮه زﻧﮓ ﺑﺰن و ﺑﮕﻮ ﻃﺮف ﻣﻦ ﭘﯿﺪاش ﻧﺸﻪ. ﻓﻬﻤﯿﺪی؟
-ﺑﺎﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻣﺜﺒﺖ؟!؟ اﯾﻦ ﻗﺪر ﺗﻨﺪ ﻧﺮو ﻣﺎ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻫﺮﮐﺎری ﮐﺮدﯾﻢ...
ارﺗﺒﺎط را ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم اﺻﻼ ﺣﺎل و ﺣﻮﺻﻠﻪ اﯾﻦ ﭘﺴﺮه رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﭼﺮا راﺣﺘﻢ ﻧﻤﯿﺬاﺷﺘﻦ؟ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم رﻓﺘﻢ ﺣﻤﻮم ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ. ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺘﯽ زﯾﺮ دوش ﻣﻮﻧﺪم و وﻗﺘﯽ از ﺣﻤﻮم ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم روﯾﺎ اوﻣﺪ ﺗﻮ اﺗﺎﻗﻢ.
-اﻓﺸﯿﻦ ﺑﺪو ﺑﯿﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻫﻤﻮن دﺧﺘﺮه اوﻣﺪه ﻫﻤﻮن ﮐﻪ زﻧﮓ زده ﺑﻮد ﺑﺎ ﺗﻮ ﮐﺎر داره؟!
-وای ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﯾﻪ ﺟﻮری دﮐﺶ ﮐﻦ ﺑﺮه ﻣﻦ اﺻﻼ ﺣﺎل و ﺣﻮﺻﻠﻪ اش رو ﻧﺪارم. دﺳﺖ ﮔﻞ ﮐﺎﻣﺮاﻧﻪ روﯾﺎ ﺟﻮن ﯾﻪ ﮐﺎری ﺑﮑﻦ.
-اوا ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ دﺳﺘﺶ رو ﺑﮕﯿﺮم ﭘﺮﺗﺶ ﮐﻨﻢ ﺑﯿﺮون ﮐﻪ! از اون ﻫﺎس؟! اﮔﻪ ﺑﺪوﻧﯽ ﭼﻪ روﯾﯽ داره. ﺑﻪ اﯾﻦ راﺣﺘﯽ ﻫﺎ دﺳﺖ ﺑﺮدار ﻧﯿﺴﺖ ﺗﻮ ﺑﯿﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮد ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﻦ اﻣﺸﺐ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ از ﻓﺮدا ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﻫﺎش ﺟﻮاب ﻧﺪه ﻣﻨﻢ ﺑﻪ ﻋﻠﯽ اﻗﺎ و ﻧﺮﮔﺲ ﻣﯽ ﺳﭙﺎرم ﮐﻪ ﻫﺮ وﻗﺖ اوﻣﺪ ﺟﻠﻮی در ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻗﻮل ارژﻧﮓ ام ﺷﯽ ش ﮐﻨﻦ.
دوﺗﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ. روﯾﺎ ﺟﻮن رﻓﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﻨﻢ ﻟﺒﺎﺳﺎﻣﻮ ﻋﻮض ﮐﺮدم و رﻓﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ. ﺗﻮی ﺳﺎﻟﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن ﻋﺴﻞ ﻣﻮﻫﺎی ﮐﻮﺗﺎه ﻣﺸﮑﯽ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﯿﮏ درﺳﺘﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد ﯾﻪ ﺑﻠﻮز ﺳﻔﯿﺪ و ﯾﻪ ﺷﻠﻮار ﺟﯿﻦ ﻫﻢ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪم داﺷﺖ ﺳﯿﮕﺎر ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﻣﻨﻮ دﯾﺪ اﻧﮕﺎر ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﻣﻨﻮ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ اوﻣﺪ ﻃﺮﻓﻢ:
-ﺳﻼم اﻓﺸﯿﻦ ﺟﻮن اوﻣﺪی؟ ﻣﺎدرﺟﻮن ﮔﻔﺘﻦ ﺷﻤﺎ ﺣﻤﻮﻣﯽ ﻋﺎﻓﯿﺖ ﺑﺎﺷﻪ.
ﻣﺎدرﺟﻮن؟ ﭼﺎﯾﯽ ﻧﺨﻮرده ﭘﺴﺮﺧﺎﻟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺑﯽ ﺗﻔﺎوﺗﯽ از ﮐﻨﺎرش رد ﺷﺪم و روی ﺻﻨﺪﻟﯽ روﺑﺮوی روﯾﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ. روﯾﺎ ﺟﻮن ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻋﺴﻞ ﮐﺮد ﻋﺴﻞ ﮐﻪ از رﻓﺘﺎر ﺳﺮد ﻣﻦ ﺟﻠﻮی روﯾﺎ ﻣﺜﻼ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﻟﻮﺳﯽ ﮔﻔﺖ:
-ﻣﯿﺒﯿﻨﯿﻦ ﻣﺎدر ﺟﻮن ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﺟﻠﻮی ﺑﻘﯿﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻬﺮﺑﻮن ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﮑﺎﯾﺘﺶ رو ﭘﯿﺶ ﭘﺪرش ﺑﮑﻨﻢ.
روﯾﺎ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮی ﺧﻨﺪه اش رو ﺑﮕﯿﺮه وﻟﯽ ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﺣﺮص ﻣﯿﺨﻮردم ﻋﺴﻞ ﯾﮑ ﺒﻨﺪ ﺣﺮف ﻣﯿﺰد. ﻫﻤﻪ ی ﺣﺮف ﻫﺎش دروغ ﻫﺎی ﺷﺎخ دار ﺑﻮد ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﻪ ﺟﻮری روش ﻣﯿﺸﺪ ﮐﻪ در ﺣﻀﻮر ﻣﻦ از ﺟﺎﻧﺒﻢ دروغ ﺑﺴﺎزه؟!
-اﯾﻦ ﭼﻨﺪﻣﺎﻫﻪ ﻫﻤﻪ اش ﮐﺎرش ﺷﺪه ﻧﺎﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ راﺳﺘﺶ ﭼﻨﺪﻣﺎه ﭘﯿﺶ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﯿﺎم دﯾﺪﻧﺘﻮن ﻣﻨﺘﻬﺎ اﻓﺸﯿﻦ ﻧﻤﯿﺬاﺷﺖ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺖ ﮐﻪ اﮔﻪ ﺷﻤﺎ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺣﺘﻤﺎ ﺷﮑﺎﯾﺘﺶ رو ﻣﯿﮑﻨﻢ. ﭼﻨﺪﺑﺎر ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮد ﯾﻮاﺷﮑﯽ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﻣﺤﻀﺮ و ﻋﻘﺪ ﮐﻨﯿﻢ وﻟﯽ ﻣﻦ ﺑﯽ ﺧﺎﻧﻮاده ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻣﺎدر ﺟﻮن ﮐﻪ ﺑﺪون اﺟﺎزه اون ﻫﺎ ﺑﺮم ﻣﺤﻀﺮ ﺗﺎزه ﻣﻦ دﺧﺘﺮم اﺟﺎزه ﭘﺪرم ﺷﺮﻃﻪ ﻫﻤﻪ اش ﺑﻬﺶ ﻣﯿﮕﻢ ﺗﻮ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻗﺪر ﺑﺮای ازدواج ﺑﺎ ﻣﻦ ﻋﺠﻠﻪ داری ﭘﺎﺷﻮ ﺑﯿﺎ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری وﻟﯽ ﺗﻮ ﮔﻮﺷﺶ ﻧﻤﯿﺮه ﻣﯿﮕﻪ روم ﻧﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎم ﺑﮕﻢ ﮔﻔﺘﻢ اﯾﺮادی ﻧﺪاره ﻣﻦ ﻣﯿﮕﻢ. واﺳﻪ ﻫﻤﯿﻨﻢ اﻣﺮوز ﺳﺮزده اوﻣﺪم ﭘﯿﺶ ﺷﻤﺎ. ﻣﻦ و اﻓﺸﯿﻦ از ﺟﻮﻧﻤﻮن ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ دوﺳﺖ دارﯾﻢ. ﻃﺎﻗﺖ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ دوری ﻫﻢ رو ﻧﺪارﯾﻢ. روزی ﺻﺪﺑﺎر ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺑﺎﻫﻢ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ. ﻣﻦ دﺧﺘﺮ ﻗﺎﻧﻌﯽ ﻫﺴﺘﻢ. ﻋﺮوﺳﯽ اﻧﭽﻨﺎﻧﯽ ﻧﻤﯿﺨﻮام ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎش ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﻨﻪ ﯾﻪ ﻋﺮوﺳﯽ ﺳﺎده ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎغ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮن ﮐﺎﻓﯿﻪ ﻣﻦ اﻓﺸﯿﻦ رو دوﺳﺖ دارم ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﯾﻪ ﮐﺎری ﮐﻨﯿﻦ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺮﺳﯿﻢ...
ﺧﻼﺻﻪ ﮐﻪ ﻋﺴﻞ ﯾﻪ رﯾﺰ ﺣﺮف زد و ﺳﯿﮕﺎر ﮐﺸﯿﺪ. ﺗﺎزه از ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻟﺐ ﺗﺮ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﺮ از ﭼﻨﺪﮔﺎﻫﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد و ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮن ﻣﯿﺪاد ﯾﻌﻨﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺒﺎش ﻣﻦ ﺧﻮدم درﺳﺘﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ. دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ و دﻧﺪون ﻫﺎش رو ﺑﺮﯾﺰم ﺗﻮ ﺣﻠﻘﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم وﻟﯽ روﯾﺎ ﺑﻬﻢ اﺷﺎره ﮐﺮد ﮐﻪ اروم ﺑﺎش و ﻓﻘﻂ ﮔﻮش ﮐﻦ.
ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻋﺴﻞ دو ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺮف زد و در ﮐﻤﺎل وﻗﺎﺣﺖ ﺑﺮای ﺷﺎم ﭘﯿﺶ ﻣﺎ ﻣﻮﻧﺪ. وﻗﺘﯽ ﺧﯿﺎﻟﺶ راﺣﺖ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ دل روﯾﺎ ﺟﻮن ﺟﺎ ﺑﺎز ﮐﺮده و ﭘﺎش ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ﺑﺎز ﺷﺪه رﻓﺖ. روﯾﺎ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ ﺑﺮاش ﻓﯿﻠﻢ ﺑﺎزی ﻣﯿﮑﺮد. ﯾﻌﻀﯽ وﻗﺘﻬﺎ ﺑﺎورم ﻣﯿﺸﺪ ﮐﻪ واﻗﻌﺎ ازش ﺧﻮﺷﺶ اوﻣﺪه.
-اﻓﺸﯿﻦ ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﻫﻤﻪ ﺣﺮف ﻫﺎش دروغ ﺑﻮد؟
-ﺑﺎور ﮐﻨﯿﻦ رو ﯾﺎ ﺟﻮن ﻣﻦ اﻻن ﻫﺸﺖ ﻣﺎﻫﻪ ﭘﺎﻣﻮ از ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون ﻧﺬاﺷﺘﻢ ﻣﻦ اﻣﺮوز اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﻣﯿﺪﯾﺪﻣﺶ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﻪ ﺟﻮری روش ﺷﺪ اﯾﻦ ﺣﺮف ﻫﺎ رو ﺑﺰﻧﻪ.
-ﺧﯿﻠﯽ ﭘﺮرو ﺑﻮد. ﻣﯿﮕﻔﺖ ﯾﻪ ﻋﺮوﺳﯽ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎغ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮن ﭼﺮا ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ دﯾﮕﺮان رو اﺑﻠﻪ ﻓﺮض ﻣﯿﮑﻨﻦ؟ ﻧﺘﺮﺳﯿﺪ دروﻏﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻪ ﻟﻮ ﺑﺮه و اﺑﺮورﯾﺰی ﺑﺸﻪ؟
-اﯾﻨﺎ دﯾﮕﻪ اﺑﺮو ﻧﺪارن ﮐﻪ ﻧﮕﺮاﻧﺶ ﺑﺎﺷﻦ.
-از ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺼﺤﯿﺖ ﻣﺎدر اﯾﻦ دﺧﺘﺮه ول ﮐﻦ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻧﯿﺴﺖ از اوﻧﺎس ﮐﻪ ﯾﻪ ﻧﻔﺮ رو ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﻨﻦ ﺗﺎ ﺧﻮدﺷﻮﻧﻮ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺑﻨﺪازن ﺗﺎ ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﮔﯿﺮش ﻧﯿﺎد دﺳﺖ از ﺳﺮت ﺑﺮﻧﻤﯿﺪاره.
-ﻣﯿﮕﯽ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ روﯾﺎ ﺟﻮن؟
-از ﻣﻦ ﻣﯿﺸﻨﻮی ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺑﺮو ﺷﻤﺎل ﺗﺎ اب ﻫﺎ از اﺳﯿﺎب ﺑﯿﻔﺘﻪ اﮔﻪ ﺗﻬﺮون ﺑﻤﻮﻧﯽ ﻣﺠﺒﻮری ﺧﻮدﺗﻮ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺒﺲ ﮐﻨﯽ.
-ﻓﮑﺮ ﺑﺪی ﻧﯿﺴﺖ. ﮔﻮﺷﯿﻢ رو ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻧﻤﯿﺒﺮم اﮔﻪ ﮐﺎری داﺷﺘﯿﻦ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮﯾﻦ وﯾﻼ.
-اره اﯾﻦ ﺟﻮری ﺑﻬﺘﺮه. ﺗﻮ ﮐﻪ ﺣﺪاﻗﻞ دو ﻣﺎه ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاب داﻧﺸﮕﺎه ﺑﻤﻮﻧﯽ ﺷﻤﺎل ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺑﻬﺖ ﺧﻮش ﻣﯿﮕﺬره. ﻫﻢ ﯾﻪ اب و ﻫﻮاﯾﯽ ﻋﻮض ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻫﻢ ﺧﺴﺘﮕﯽ اﯾﻦ ﭼﻨﺪﻣﺎه از ﺗﻨﺖ درﻣﯿﺮه.
-ﻣﯿﺸﻪ اول ﺑﻪ ﭘﺪر ﺑﮕﯿﺪ دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاد دﯾﮕﻪ ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﭘﺪر ﺑﺪوﻧﻪ ﮐﺎری ﺑﮑﻨﻢ.
-ﺑﺎﺷﻪ اﻣﺸﺐ ﺑﻬﺶ ﻣﯿﮕﻢ اﻟﺒﺘﻪ اﮔﻪ ﺑﯿﺎد ﺧﻮﻧﻪ.
ﺟﻤﻠﻪ اﺧﺮ رو ﺑﺎ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﺧﺎﺻﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ دو ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ. ﻓﺮدای اون روز ﺻﺒﺢ ﺧﯿﻠﯽ زود رﻓﺘﻢ ﺷﻤﺎل ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﺳﺮوﮐﻠﻪ اون دﺧﺘﺮه ﭘﯿﺪا ﻧﺸﺪه درﺑﺮم. ﻇﻬﺮ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ رﺳﯿﺪم. اﻗﺎ ﺣﯿﺪر ﺗﺎزه از درﯾﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد. ﺳﺮاﯾﺪار اوﻧﺠﺎس ﭼﻨﺪﺗﺎ وﯾﻼ دﺳﺘﺸﻪ و ازﺷﻮن ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ. ﻫﻤﺴﺮش ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺳﺎل ﻓﻮت ﮐﺮده و ﺗﻨﻬﺎس. دﻟﺨﻮﺷﯽ اﻗﺎ ﺣﯿﺪر ﺑﭽﻪ ﻫﺎ و ﻧﻮه ﻫﺎﺷﻦ ﮐﻪ ﻫﻔﺘﻪ ای دوﺳﻪ ﺑﺎر ﺑﻬﺶ ﺳﺮ ﻣﯿﺰﻧﻦ. در رو ﺑﺮام ﺑﺎز ﮐﺮد و ﮐﻠﯿﺪﻫﺎ رو داد دﺳﺘﻢ و رﻓﺖ.
ﺑﺎزم ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪم وﻟﯽ اﯾﻨﺒﺎر ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ. دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﺧﻮدم و ﺧﺪای ﺧﻮدم ﺧﻠﻮت ﮐﻨﻢ. ﺑﻪ دور از ﻣﺸﻐﻠﻪ دﻧﯿﺎ. ﺻﺒﺢ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﯿﺪار ﻣﯿﺸﺪم ﮐﻨﺎر ﺳﺎﺣﻞ ﻗﺪم ﻣﯿﺰدم روی ﺳﻨﮕﻬﺎ ﻣﯿﻨﺸﺴﺘﻢ و ﺑﻪ اﻣﻮاج ﺑﯽ ﻗﺮار درﯾﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم. ﻏﺮوﺑﻬﺎ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ و ﺗﻮی ﺷﻬﺮ ﻣﯿﮕﺸﺘﻢ و ﺷﺐ ﻫﺎ روی ﺑﺎﻟﮑﻦ وﯾﻼ ﻣﯿﻨﺸﺴﺘﻢ و ﺷﻌﺮ ﻣﯿﺨﻮﻧﺪم. ﺷﻌﺮﻫﺎی ﺷﺎﻣﻠﻮ رو ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم ﺷﻌﺮﻫﺎش ﺑﻬﻢ اراﻣﺶ ﻣﯿﺪه. روزﻫﺎی ﻟﺬت ﺑﺨﺸﯽ ﺑﻮد ﺗﺎ اون روز ﻓﮑﺮش رو ﻫﻢ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﯾﻪ روزی از ﺗﻨﻬﺎﺋﯿﻢ ﻟﺬت ﺑﺒﺮم. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺟﻨﺒﻪ ﻫﺎی ﻣﻨﻔﯽ اش رو دﯾﺪه ﺑﻮدم. وﻟﯽ دﯾﮕﻪ وﺿﻊ ﻓﺮق ﮐﺮده ﺑﻮد. دﯾﮕﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﻫﻢ ﻣﺜﺒﺖ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻫﻢ ﻣﺜﺒﺖ ﺑﺎﺷﻢ.
ﺣﺪودا ﯾﮏ ﻣﺎه ﮔﺬﺷﺖ ﻃﯽ ﺗﻤﺎﺳﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﻪ داﺷﺘﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﻋﺴﻞ ﺑﺎرﻫﺎ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ و رﻓﺘﻪ دم در ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻫﺮﺑﺎر دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺷﺪه. روﯾﺎ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺗﻤﺎس ﻫﺎش ﮐﻢ ﺷﺪه و ﻫﻢ رﻓﺖ و اﻣﺪﻫﺎش. ﺧﺪارو ﺷﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ﮔﺬﺷﺖ. ﯾﻪ ﺷﺐ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯽ ﺗﺎب ﺷﺪه ﺑﻮدم و اﺻﻼ ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﻤﯽ ﺑﺮد رﻓﺘﻢ روی ﺑﺎﻟﮑﻦ و ﯾﻪ ﺳﯿﮕﺎر روﺷﻦ ﮐﺮدم. ﮐﺘﺎب ﺷﻌﺮﻫﺎم روی ﻣﯿﺰ ﺑﻮد. ﯾﮑﯽ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﻏﺮق ﺧﻮﻧﺪن ﺑﻮدم ﮐﻪ در زدن. ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم. اون وﻗﺖ ﺷﺐ ﮐﯽ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﺑﺎﺷﻪ؟
ﺳﺮﯾﻊ رﻓﺘﻢ و در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎور ﮐﻨﻢ ﺳﭙﯿﺪه رو ﺑﻐﻞ ﮐﺮدم اﺷﮏ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎم ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر از دﯾﺪﻧﺶ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪه ﺑﻮدم.
-ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ داداﺷﯽ؟
-ﺗﻮ ﮐﯽ اوﻣﺪی اﯾﺮان؟
-دﯾﺮوز ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﻓﺮاﻣﺮز اوﻣﺪم.
-ﻓﺮاﻣﺮز؟
-وا؟ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻬﺖ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺘﻪ؟ ﻣﺎ ﺑﺎﻫﻢ ﻧﺎﻣﺰدﯾﻢ اوﻣﺪﯾﻢ اﯾﺮان ﻋﺮوﺳﯽ ﮐﻨﯿﻢ.
-ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ اوﻣﺪی ﺷﻤﺎل؟
-ﻧﻪ ﻣﺎﻣﺎن و ﻓﺮاﻣﺮز ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻦ.
ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ روﯾﺎ و ﻓﺮاﻣﺮز ﮐﻪ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻣﯿﺪﯾﺪﻣﺶ رو دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﺎ وﺳﺎﯾﻞ اوﻣﺪن ﺟﻠﻮ ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﮐﺮدﯾﻢ و ﺗﻮی ﺑﺮدن وﺳﺎﯾﻞ ﮐﻤﮑﺸﻮن ﮐﺮدم. رﻓﺘﯿﻢ ﺗﻮ و ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش اوﻣﺪﯾﻦ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ دﯾﺮوز اوﻣﺪﯾﻦ اﯾﺮان وﮔﺮﻧﻪ ﻣﯿﻮﻣﺪم ﻓﺮودﮔﺎه.
-ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺳﭙﯿﺪه از ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﺮد ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺸﺘﺎق دﯾﺪارﺗﻮن ﺑﻮدم.
-ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﺳﭙﯿﺪه ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﻄﻒ داره اون ﺧﻮاﻫﺮ ﺧﻮﺑﯿﻪ وﻟﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻫﻤﺴﺮ ﺧﻮﺑﯽ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻪ.
ﺳﭙﯿﺪه ﻣﻌﺘﺮﺿﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ:
-ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻓﺮاﻣﺮز؟
-ﭼﺮا ﻫﺴﺘﯽ ﺑﺮ ﻣﻨﮑﺮش ﻟﻌﻨﺖ.
ﺑﺎ دﻟﺨﻮری ﻇﺎﻫﺮی ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺳﭙﯿﺪه ﭼﺮا زودﺗﺮ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ازدواج داری؟
ﺳﭙﯿﺪه ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﭘﺎﺳﺦ داد:
-دو ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﺑﺎ ﻓﺮاﻣﺮز اﺷﻨﺎ ﺷﺪم. ﺑﺎ ﯾﮑﯽ دو ﻧﻔﺮ دﯾﮕﻪ اوﻧﺠﺎ ﺷﺮﮐﺖ دارن ﻣﻨﻢ ﺗﻮ ﺷﺮﮐﺘﺸﻮن اﺳﺘﺨﺪام ﺷﺪم. ﻓﺮاﻣﺮز ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻪ اﻣﺮﯾﮑﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﮐﺎر ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﻋﺮوﺳﯽ ﮐﻨﯿﻢ. دو ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﺑﯿﺎﯾﯿﻢ اﯾﺮان دﯾﺮوز ﻫﻢ اوﻣﺪﯾﻢ. اﺧﺮ ﻣﺎه دﯾﮕﻪ ﻋﺮوﺳﯽ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ.
-ﭼﻪ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﻣﺒﺎرﮐﻪ. اﻣﯿﺪوارم زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺑﯽ رو ﺷﺮوع ﮐﻨﯿﻦ ﭘﺪر ﭼﺮا ﻧﯿﻮﻣﺪ؟
روﯾﺎ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺧﺎﺻﯽ ﮔﻔﺖ:
-ﺟﻮک ﻣﯿﮕﯽ اﻓﺸﯿﻦ ﺟﺎن؟ ﭘﺪرت ﮐﯽ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﮐﺮده ﮐﻪ اﯾﻦ دوﻣﯿﻦ ﺑﺎرش ﺑﺎﺷﻪ؟
-درﺳﺖ ﻣﯿﮕﯿﻦ روﯾﺎ ﺟﻮن ﺧﺐ ﺳﭙﯿﺪه ﭼﻪ ﺧﺒﺮ از ارژﻧﮓ؟ اون ﭼﺮا ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﻮﻣﺪ؟
-ﻃﻔﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺎره ﻫﻨﻮز ﮐﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﺮه داﻧﺸﮕﺎه ﻫﻢ درس ﻣﯿﺨﻮﻧﻪ ﻫﻢ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺖ ﺑﯿﺎد وﻟﯽ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮﺑﻪ ﺧﻮﺑﻪ.
-ﺧﺐ ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﯿﻮه ﻧﺪارﯾﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺮدا ﺑﺮم ﺧﺮﯾﺪ ﮐﺎش ﻻاﻗﻞ ﻗﺒﻞ از ﺣﺮﮐﺖ زﻧﮓ ﻣﯿﺰدﯾﻦ ﺧﻮدﻣﻮ اﻣﺎده ﻣﯿﮑﺮدم.
-ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯿﻢ ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮ ﺑﺸﯽ. وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎن ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﮕﻢ دارﯾﻢ ﻣﯿﺎﯾﯿﻢ اﯾﺮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻣﺸﮑﻼت ﺧﺎﺻﯽ اﻗﺎ ﺷﻤﺎل ﺗﺸﺮﯾﻒ دارن ﻣﺎ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻪ.
-ﻣﺸﮑﻼت ﺧﺎص؟
-اره ﻣﻨﻈﻮرم ﻫﻤﻮن دﺧﺘﺮه ﻋﺴﻞ ﺑﻮد ﺟﺮﯾﺎن رو ﺑﺮای ﺳﭙﯿﺪه ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم ﮐﻠﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ.
ﻋﺎدت روﯾﺎ ﺟﻮﻧﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻪ ﺣﺮﻓﯽ رو از ﺳﭙﯿﺪه ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو از ﺳﯿﺮ ﺗﺎ ﭘﯿﺎز ﺑﺮاش ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﻨﻪ. ﻫﻤﻪ اﻗﻮام و اﺷﻨﺎﻫﺎﻣﻮن اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع رو ﺑﻪ ﻋﻠﺖ راﺑﻄﻪ ﻋﻤﯿﻖ اون دو ﺗﺎ ﻣﯿﺪوﻧﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﺗﻮی راﺑﻄﻪ ای ﮐﻪ ﻫﯿﭻ رازی رو ﻧﺘﻮﻧﯽ ﺗﻮ دﻟﺖ ﻧﮕﻪ داری ﭼﻪ ﻋﻤﻘﯽ وﺟﻮد داره؟!
ﻓﺮاﻣﺮز ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺑﯿﻪ ﻫﻤﻮن ﯾﮑﯽ دو روز اول ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻮر ﺷﺪﯾﻢ. ﭘﺴﺮ ﺧﻮﻧﮕﺮم و زودﺟﻮﺷﯿﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺧﯿﻠﯽ زود ﺻﻤﯿﻤﯽ ﻣﯿﺸﻪ. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ده ﺳﺎل ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻔﺎوت ﺳﻨﯽ دارﯾﻢ وﻟﯽ اﺻﻼ ﻧﺸﻮن ﻧﻤﯿﺪه. ﻓﺮاﻣﺮز ﺧﯿﻠﯽ اﺻﺮار ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺑﺮم اﻣﺮﯾﮑﺎ و اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﺑﺪم ﯾﺎ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ﻣﻨﺘﻬﺎ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺧﺎک وﻃﻨﻢ رو دوﺳﺖ دارم ﻣﺮدم رو دوﺳﺖ دارم دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد وﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﺧﯿﺎﺑﻮن راه ﻣﯿﺮم ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻫﻢ ﻓﺎرﺳﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻦ. درﺿﻤﻦ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﻣﺎدرم و ﺑﯿﮋن رو ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺬارم. ﭘﺪرم رو ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﭘﺪر ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻏﺮور و ﺗﺤﮑﻤﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺮام ﻋﺰﯾﺰ ﺑﻮد. ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ رﻓﺘﻦ ارژﻧﮓ و ﺳﭙﯿﺪه ﺗﻤﺎم اﻣﯿﺪش ﺑﻪ ﻣﻨﻪ. ﺗﺎزه ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاب داﻧﺸﮕﺎه ﻫﻢ ﺑﻮدم. داﻧﺸﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮاش زﺣﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪم. ﻓﺮاﻣﺮز ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب درک ﮐﺮد. ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﺷﻨﯿﺪن ﺣﺮﻓﻬﺎم ﭼﻮن و ﭼﺮا ﻧﯿﺎورد.
از وﻗﺘﯽ ﺳﭙﯿﺪه اﯾﻨﺎ اوﻣﺪن ﺷﻤﺎل ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻬﻢ ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ. ﻣﯿﺮﻓﺘﯿﻢ ﺷﮑﺎر، ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮی، ﻗﺪم ﻣﯿﺰدﯾﻢ، ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ، ﺧﻼﺻﻪ ﺗﻤﻮم وﻗﺘﻤﻮن ﭘﺮ ﺑﻮد. ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ اول ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﻮدﯾﻢ وﻟﯽ ﯾﮑﯽ دو ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﻬﻤﻮن اﺷﺘﯿﻢ. ﺧﺎﻟﻪ ﻫﺎی ﺳﭙﯿﺪه وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪن ﺳﭙﯿﺪه اوﻣﺪه ﺷﻤﺎل ﻫﻤﻪ ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪن. ﻧﺰدﯾﮏ ده ﭘﻮﻧﺰده ﻧﻔﺮ ﺑﻮدن ﺣﻘﯿﻘﺘﺶ اون ﭼﻨﺪ روز زﯾﺎد ﺧﻮش ﻧﮕﺬﺷﺖ. زﯾﺎد از ﺷﻠﻮﻏﯽ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﺎد. ﺧﺎﻟﻪ ﻫﺎی ﺳﭙﯿﺪه ﻫﻢ زﯾﺎدی ﺟﯿﻎ ﺟﯿﻐﻮ ﻫﺴﺘﻦ.
وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ ﺗﻬﺮان ﻫﻨﻮز ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪم ﮐﻪ ﺳﺮ و ﮐﻠﻪ اﯾﻦ دﺧﺘﺮه ﭘﯿﺪا ﺑﺸﻪ و دوﺑﺎره داﺳﺘﺎن اداﻣﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ وﻟﯽ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﺧﺒﺮی ﻧﺸﺪ. ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﺎﻣﺮان رو ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ ﺗﻮ ﮐﻮﭼﻪ دﯾﺪم ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم ب ﻫﻢ ﻣﺤﻞ ﻧﺬاﺷﺘﯿﻢ وﻟﯽ ﺳﺮوﺻﺪا ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد. ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم ﮐﻪ ﻗﻀﯿﻪ ﻓﯿﺼﻠﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد.
اواﺳﻂ ﺷﻬﺮﯾﻮر ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺮﮔﺮم ﺗﺪارﮐﺎت ﻋﺮوﺳﯽ ﺳﭙﯿﺪه ﺷﺪﯾﻢ. درﺳﺖ ﻫﻤﻮن ﻃﻮری ﮐﻪ اﻧﺘﻈﺎرش رو داﺷﺘﻢ. ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب و ﺑﺎ ﺷﮑﻮه ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪ. زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺗﻮ ﻋﺮوﺳﯽ ﺳﭙﯿﺪه دﯾﺪه ﻣﯿﺸﺪ ﻋﺮوس و داﻣﺎد ﺑﻮدن ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﻣﺸﺘﺮﮐﺸﻮن رو ﺑﺴﺘﻦ. اون ﺷﺐ ﻧﺰدﯾﮏ ﭘﻮﻧﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﻣﻬﻤﻮن داﺷﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ دوﯾﺴﺖ ﻧﻔﺮﺷﻮن ﻓﻘﻂ دوﺳﺘﺎی روﯾﺎﺟﻮن ﺑﻮدن. ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ اﯾﻦ روﯾﺎ ﺟﻮن ﭼﻪ ﺟﻮری اﯾﻦ ﻫﻤﻪ دوﺳﺖ داره؟! ﭘﺪرم اون ﺷﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد ﯾﮑﯽ از دﻻﯾﻠﯽ ﮐﻪ اون ﺷﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﭘﺪر ﺑﻮد. ﻗﺒﻼ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﭘﺪرم زﯾﺎدی ﺟﺪی و ﺧﺸﮑﻪ وﻟﯽ اون ﺷﺐ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ.
ﺷﺐ ﻗﺒﻞ از ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺳﭙﯿﺪه و ﻓﺮاﻣﺮز ﺗﻮی اﺗﺎﻗﻢ دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم و داﺷﺘﻢ ﺳﯿﮕﺎر ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ﮐﻪ ﺳﭙﯿﺪه اوﻣﺪ ﺗﻮ.
-ﺳﻼم داداﺷﯽ.
-ﺳﻼم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ.
-ﻣﺰاﺣﻢ ﻧﯿﺴﺘﻢ؟
-ﺗﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺮاﺣﻤﯽ.
اوﻣﺪ ﺗﻮ و درﺳﺖ روﺑﺮوم روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺖ.
-ﻓﺮاﻣﺮز ﺑﻪ ﻧﻈﺮت ﭼﻪ ﺟﻮری ﻣﯿﺎد اﻓﺸﯿﻦ؟
-ﺻﺒﺮ ﻣﯿﮑﺮدی ﺑﭽﻪ دار ﺷﺪی ﻧﻈﺮ ﻣﻦ رو ﻣﯿﭙﺮﺳﯿﺪی... ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدم. ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺑﯿﻪ اﻣﯿﺪوارم ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺘﻮن ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻦ.
ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ﺷﺪه و ﻣﺸﮑﻞ ﺣﺎدی ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻣﯿﺪوﻧﯽ اﻓﺸﯿﻦ ﻓﺮاﻣﺮز ﻗﺒﻼ ازدواج ﮐﺮده.
-ﭼﯽ؟ ازدواج ﮐﺮده؟
-اره ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﭘﯿﺶ ﺑﺎ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ اﻣﺮﯾﮑﺎﯾﯽ ازدواج ﻣﯿﮑﻨﻪ اﻟﺒﺘﻪ اﯾﻨﻮ ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻨﺎ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻦ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻓﻌﻼ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻮ ﺳﺎل ﻫﺎ ﻗﺒﻞ ﺑﻌﺪ از ﯾﻪ ﻋﺸﻖ و ﻋﺎﺷﻘﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ازدواج ﻣﯿﮑﻨﻪ وﻟﯽ ﺑﻌﺪ از ﯾﮑﯽ دوﺳﺎل ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻋﻮض ﻣﯿﺸﻪ. اﻧﯿﺎ ﻫﻤﺴﺮ ﺳﺎﺑﻖ ﻓﺮاﻣﺮز اون زﻧﯽ ﮐﻪ اون ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮده ﻧﺒﻮده. ﺑﺎ دوﺳﺘﻬﺎش ﻫﺮﺷﺐ ﻣﯿﺮه ﺑﯿﺮون اﻟﮑﻞ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﻣﺼﺮف ﻣﯿﮑﻨﻪ و در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﮐﺎر ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻣﯿﺮﺳﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﻪ ﭘﺴﺮ ﺳﯿﺎه ﭘﻮﺳﺖ دوﺳﺖ ﻣﯿﺸﻪ وﻗﺘﯽ ﻓﺮاﻣﺮز اﻋﺘﺮاض ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻣﯿﮕﻪ ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ وﻟﯽ ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﺎ ﺗﻮﺑﺎﺷﻢ. ﺗﻮ ﻣﺮد ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮدی و ﻣﻦ روزای زﯾﺎدی ﺑﺎ ﺗﻮ ﺧﻮش ﺑﻮدم وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺎ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ. ﺷﻤﺎ رو ﺑﻪ ﺧﯿﺮ و ﻣﺎرو ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ. ﺗﺎزه اون ﻣﻮﻗﻊ ﻓﺮاﻣﺮز ﺑﭽﻪ ﻫﻢ داﺷﺘﻪ!
-ﺑﭽﻪ داﺷﺘﻪ؟
-اره اﺳﻤﺶ ﻣﺮﯾﻤﻪ ﺑﻬﺶ ﻣﯿﮕﻦ ﻣﺎری ﭼﻬﺎرﺳﺎﻟﺸﻪ ﻗﺒﻼ ﺑﺎ اﻧﯿﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮده وﻟﯽ اﻻن دو ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﺮاﻣﺮز زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ.
-اون وﻗﺖ ﭼﯽ؟
-ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﺪارم ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﺧﻮدم دوﺳﺘﺶ دارم ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﯿﺪوﻧﯽ اﻓﺸﯿﻦ اون ﻗﺪر دوﺳﺘﺶ دارم ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮم ﺑﺮاش ﻫﺮﮐﺎری ﺑﮑﻨﻢ. ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا وﻟﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ اوﻧﻮ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﻣﯿﮑﻨﻢ. ﻣﺎﻣﺎن در ﻗﺒﺎل ﺗﻮ ﺑﺪی ﻧﮑﺮد وﻟﯽ ﺧﺪاﯾﯽ روزﻫﺎﯾﯽ ﻫﻢ وﺟﻮد داﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻦ و ارژﻧﮓ رو ﺑﻪ ﺗﻮ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﺑﺪه.
-ﺧﻮب اﯾﻦ ﻃﺒﯿﻌﯿﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎی واﻗﻌﯽ اون ﺑﻮدﯾﻦ.
-اره وﻟﯽ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻃﻮری ﺑﺎﺷﻪ درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﯾﻪ ﻣﺎدر ﺑﺮای ﺑﻪ دﻧﯿﺎ اوردن ﺑﭽﻪ اش ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﯽ ﻣﯿﮑﺸﻪ وﻟﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺣﺲ ﻣﺎدری رو اون ﻗﺪر ﺗﻮ ﺧﻮدش ﭘﺮورش ﺑﺪه ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﯾﻪ ﻧﺎﻣﺎدری ﺑﺎﺷﻪ وﻟﯽ ﺑﺎ اﺣﺴﺎﺳﺎت ﮐﺎﻣﻞ ﯾﻪ ﻣﺎدر.
-ﭘﺲ ﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮای ازﻣﺎﯾﺸﺎت ﺧﻮدت رو روی اون ﻃﻔﻞ ﻣﻌﺼﻮم ﭘﯿﺎده ﮐﻨﯽ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ واﻗﻌﺎ ﺑﺮاش ﯾﻪ ﻣﺎدر ﺑﺸﯽ ﯾﺎ ﻧﻪ! درﺳﺘﻪ؟
-ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ اره وﻟﯽ ﻧﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟمﻼﺗﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﯽ.
-اﺻﻞ ﻣﻮﺿﻮع ﻫﻤﯿﻨﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺟﻤﻠﻪ ای ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺸﻪ.
-ﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮای ﻣﻨﻮ ﻣﺤﮑﻮم ﮐﻨﯽ وﻟﯽ ﻣﻦ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﻣﺎدر ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺎﺷﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ.
-ﻣﻨﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻋﺰﯾﺰدﻟﻢ.
ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم.
-وای اﻓﺸﯿﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﯽ ﭼﻘﺪر دﻟﻢ ﺑﺮات ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد اﮔﻪ ﺑﮕﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ارژﻧﮓ دوﺳﺘﺖ دارم ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎور ﻧﮑﻨﯽ اﻟﻬﯽ ﺑﻤﯿﺮم ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻦ ﻣﺎ ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪی وﻟﯽ ﺑﺪون ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮﺗﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ.
-ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺳﭙﯿﺪه ﻣﻨﻢ دوﺳﺘﺖ دارم ﺧﻮاﻫﺮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺗﻮ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮﯾﻨﯽ ﺑﺎ دﻧﯿﺎ ﻋﻮﺿﺖ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ. ﺗﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻮﻧﺲ ﻣﻦ ﺑﻮی و ﻫﺴﺘﯽ.
ﺻﻮرﺗﺶ رو ﺑﻮﺳﯿﺪم. ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﯿﭽﺎره ﻣﻦ ﻓﺮدا ﻣﯿﺮﻓﺖ ﺗﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﺟﺪﯾﺪی رو ﺷﺮوع ﮐﻨﻪ و ﺷﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﻣﺪت ﻫﺎ ﻧﻤﯿﺪﯾﺪﻣﺶ.
-ﺣﺎﻻ ﺑﻪ روﯾﺎ ﺟﻮن ﭼﻪ ﺟﻮری ﻣﯿﺨﻮای ﺑﮕﯽ؟ ﺗﺎ اﺑﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯽ از ﻫﻤﻪ ﻣﺨﻔﯽ ﮐﻨﯽ.
-ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﻬﺶ ﻣﯿﮕﻢ ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ رﻓﺘﻢ. ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا رو ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪوﻧﻪ وﻟﯽ ﻓﻌﻼ وﻗﺘﺶ ﻧﯿﺴﺖ. راﺳﺘﺶ راﺟﻊ ﺑﻪ ارژﻧﮓ دروغ ﮔﻔﺘﻢ.
-ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ ﮐﻪ دروغ ﮔﻔﺘﯽ؟
-اﺻﻼ درس ﻧﻤﯿﺨﻮﻧﻪ ﭘﯽ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎه ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ. از ﻫﻤﻮن اول ﮐﻪ رﻓﺘﯿﻢ اﻣﺮﯾﮑﺎ ﻫﻢ ﻗﺼﺪ درس ﺧﻮﻧﺪن ﻧﺪاﺷﺖ. ﺗﻮ ﯾﻪ
ﮐﻠﻮپ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﻪ اﯾﻨﻢ ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻨﺎ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻦ. اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﯿﻔﻬﻤﻦ ارژﻧﮓ ﺑﺪﺟﻮری ﺟﻮ زده ﺷﺪه.
-ﺧﺐ اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺮای ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ ﭘﯿﺶ ﻣﯿﺎد ﺷﺎﯾﺪ ﺗﺎ دوﺳﻪ ﺳﺎل دﯾﮕﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺸﻪ.
-ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻮ راﺳﺖ ﺑﮕﯽ؟! ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﺪوﻧﯽ.
-ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻋﺘﻤﺎد ﮐﺮدی ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﺣﺮﻓﻬﺎت ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﻣﯿﻤﻮﻧﻪ.
-اﮔﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﻮدم ﻫﯿﭽﯽ ﺑﻬﺖ ﻧﻤﯿﮕﻔﺘﻢ.
ﺑﺮام ﺟﺎی ﺗﻌﺠﺐ داﺷﺖ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم ﺳﭙﯿﺪه ﭼﯿﺰی رو از ﻣﺎدرش ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﻪ. ﺧﺐ ﺑﺎﻻﺧﺮه داﺷﺖ وارد زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﺸﺪ و ﻧﺎﺧﻮداﮔﺎه درس زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ. ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺼﻮر ﮐﻨﻢ ﮐﻪ روﯾﺎ ﺑﻌﺪ از ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻫﺎ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﯽ ﻣﯿﺸﻪ. ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ ﻫﺎی روﯾﺎ ﻗﺎﺑﻞ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ. ﺗﻮ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﺠﺎن زﯾﺎدی داره ﺧﻮﻧﺴﺮده و ﯾﺎ ﺑﺎﻟﻌﮑﺲ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮﻧﺴﺮد ﺑﺎﺷﻪ و ﺧﻮدﺷﻮ ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻪ ﻫﯿﺠﺎن زده ﻣﯿﺸﻪ. ﮐﺎر ارژﻧﮓ ﻫﻢ در ﻧﻈﺮم ﺗﻌﺠﺐ اور ﻧﺒﻮد ارژﻧﮓ ﻫﻤﯿﺸﻪ از زﻧﺪﮔﯽ ﻧﺮﻣﺎل ﺑﺪش ﻣﯽ اوﻣﺪ.
ﻫﻤﯿﺸﻪ دﻧﺒﺎل ﺷﺮ ﺑﻮد. ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ ﮐﻤﺘﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ. ﯾﮑﯽ از دﻻﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﯽ ﭼﻮن و ﭼﺮا ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و رﻓﺖ اﻣﺮﯾﮑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺤﺖ ﮐﻨﺘﺮل ﮐﺴﯽ ﻧﺒﺎﺷﻪ.
ﻓﺮدای اون ﺷﺐ ﺗﻮی ﻓﺮودﮔﺎه ﺳﭙﯿﺪه و روﯾا ﯾﮑ ﺮﯾﺰ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮدن ﻋﺠﯿﺐ اﯾﻨﮑﻪ ﭘﺪرم ﻫﻢ ﺑﺮای ﺑﺪرﻗﻪ اوﻣﺪه ﺑﻮد ﻓﺮودﮔﺎه. ﻫﻤﻪ ﻣﻮن ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدﯾﻢ دوﻣﺎه ﺧﯿﻠﯽ زود ﮔﺬﺷﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ. وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﻓﺮاﻣﺮز روﺑﻮﺳﯽ ﻣﯿﮑﺮدم اروم ﺗﻮ ﮔﻮﺷﺶ ﮔﻔﺘﻢ:
-دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮت رو ﺑﺒﻮس. ﻣﻮاﻇﺒﺸﻮﻧﻢ ﺑﺎش.
ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد. ﺑﻬﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم دﺳﺘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﻓﺸﺎر داد و ﮔﻔﺖ:
-ﻣﺮﺳﯽ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم.
ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻦ ﺳﭙﯿﺪه و ﻓﺮاﻣﺮز ﻗﺸﻨﮓ ﯾﺎدﻣﻪ ﮐﻪ ﯾﮑﺸﻨﺒﻪ ﺑﻮد داﺷﺘﻢ ﺑﺎ روﯾﺎ ﺑﺮای ﺧﺮﯾﺪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ دﯾﺪم ﺟﻠﻮی ﯾﻪ دﮐﻪ روزﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮوﺷﯽ ﻏﻠﻐﻠﻪ اس.
-ﻧﮕﻪ دار اﻓﺸﯿﻦ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺟﻮاب ﮐﻨﮑﻮر اﻋﻼم ﺷﺪه.
-ﺣﺎﻻ؟! ﻫﻨﻮز ﮐﻪ وﻗﺘﺶ ﻧﯿﺴﺖ!
ﺳﺮﯾﻊ ﯾﻪ ﺟﺎ دوﺑﻠﻪ ﭘﺎر ﮐﺮدم و رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮ ﭼﻪ ﻫﯿﺎﻫﻮﯾﯽ ﺑﻮد! ﯾﮑﯽ ﺟﯿﻎ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ﯾﮑﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮد ﺧﻼﺻﻪ ﺑﻠﻮاﯾﯽ ﺑﻮد. از روزﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮوﺷﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪم:
-ﺟﻮاب ﮐﻨﮑﻮره؟ ﮐﯽ اوﻣﺪ؟
-ﺻﺒﺢ زود.
-ﺣﺮف اﻟﻒ ﻣﻮﻧﺪه؟
-ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻪ.
-از ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ؟
-ﻫﺮﺟﺎﺑﺮی ﺣﺘﻤﺎ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺗﻤﻮم ﮐﺮدن ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﻻی ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺑﮕﺮد ﺷﺎﯾﺪ ﯾﮑﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ.
در ﺑﯿﻦ ﺟﻤﻌﯿﺖ راه ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ و ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ:
-اﻗﺎ اﻟﻒ؟... اﻟﻔﻪ؟...
دوﺗﺎ ﭘﺴﺮ ﮐﻪ روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﺷﻮﻧﻮ ﭘﺨﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدن روی ﭘﯿﺎده رو ﺻﺪام ﮐﺮدن.
-داداش ﺑﯿﺎ اﯾﻨﺠﺎ اﯾﻦ اﻟﻔﻪ ﻣﺎ ﮐﻪ ﻗﺒﻮل ﻧﺸﺪﯾﻢ ﺗﻮ ﺑﮕﺮد ﺷﺎﯾﺪ اﺳﻤﺖ ﺑﺎﺷﻪ.
ﻧﺸﺴﺘﻢ و روی روزﻧﺎﻣﻪ ﺧﻢ ﺷﺪم ﻧﺒﻮد ﻫﺮﭼﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﻧﺒﻮد.
-ﻧﯿﺴﺖ اﺳﻤﻢ ﻧﯿﺴﺖ.
-ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻮ ﮐﻪ داری ﭘﺲ ﻣﯿﻔﺘﯽ دﻗﯿﻖ ﻧﮕﺎه ﮐﻦ ﻫﻮل ﻧﺸﻮ.
دوﺑﺎره ﺳﻪ ﺑﺎره ﻧﺒﻮد ازﺷﻮن ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم و رﻓﺘﻢ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ. روﯾﺎ ﭘﯿﺎده ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻫﯿﺠﺎن زده ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ ﺑﻮد.
-ﭼﯽ ﺷﺪ اﻓﺸﯿﻦ؟
-ﻧﺒﻮد ﺑﻪ اﻣﯿﺪ ﺧﺪا ﺳﺎل دﯾﮕﻪ ﻗﺒﻮﻟﻢ.
ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪﯾﻢ و راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ. روﯾﺎ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮد اروﻣﻢ ﮐﻨﻪ و ﺑﻬﻢ اﻣﯿﺪواری ﺑﺪه وﻟﯽ ﻣﻦ اروم ﺑﻮدم. ﻓﻘﻂ ﻫﻤﻮن ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ اول زﯾﺎدی اﺳﺘﺮس داﺷﺘﻢ ﺑﻌﺪش ﻗﺒﻮل ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ دوﺑﺎره ﺗﻼش ﮐﻨﻢ. ﺳﺎل دﯾﮕﻪ ﻫﻨﻮز اﻣﯿﺪ داﺷﺘﻢ.
وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﻢ ﺗﻮ اﺗﺎﻗﻢ و روی ﺗﺨﺖ دراز ﮐﺸﯿﺪم. ﻓﮑﺮم ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ دوﺑﺎره از ﮐﺠﺎ ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ. وﻗﺘﯽ ﮐﺘﺎب ﻫﺎ رو روی ﻣﯿﺰم ﺗﺤﺮﯾﺮم ﻣﯿﺪﯾﺪم ﻏﻤﻢ ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ. ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﮐﻪ دوﺑﺎره ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺗﻼﺷﻮ ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﻧﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺑﺎر ﺷﮑﺴﺖ وﻟﺶ ﮐﻨﻢ ﺑﻪ اﻣﺎن ﺧﺪا.
ﻫﻮا ﻫﻨﻮز ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺎرﯾﮏ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺪر از ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺻﺪام ﮐﺮد. ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم. ﭘﺪر ﻫﯿﭻ ﻣﻮﻗﻊ اون وﻗﺖ ﺷﺐ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ. رﻓﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ. ﭘﺪر و روﯾﺎ ﺟﻮن ﺗﻮی اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ ﺑﻮدن و ﻫﺮ دو ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺳﻼم ﮐﺮدم. ﭘﺪر ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد. ﮐﺎرﻫﺎش ﺑﺮام ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد. ﭼﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺪر ﻣﺤﺒﺘﺶ ﮔﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد؟!
-ﺗﺒﺮﯾﮏ ﻣﯿﮕﻢ اﻓﺸﯿﻦ ﺟﺎن ﺑﯿﺎ دﻫﻨﺖ رو ﺷﯿﺮﯾﻦ ﮐﻦ.
ﺑﻌﺪ ﺟﻌﺒﻪ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ رو از روی ﻣﯿﺰ ﺑﺮداﺷﺖ و ﮔﺮﻓﺖ ﻃﺮﻓﻢ.ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺑﺮای ﭼﯽ؟
-داﻧﺸﮕﺎه.
-ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ ﭘﺪر اﺳﻤﻢ ﻧﺒﻮد ﻗﺒﻮل ﻧﺸﺪم.
ﭘﺪر ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و روزﻧﺎﻣﻪ را از روی ﻣﯿﺰ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ ﮔﺮﻓﺖ.
-ﭼﺮا اﯾﻨﺎﻫﺎش ﺑﻮد.
روزﻧﺎﻣﻪ را از ﭘﺪر ﮔﺮﻓﺘﻢ. دور اﺳﻤﻢ رو ﺑﺎ ﺧﻮدﮐﺎر ﻗﺮﻣﺰ ﺧﻂ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد. ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﮕﻢ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم. ﺑﺎ ﻧﺎﺑﺎوری ﮔﻔﺘﻢ:
-وﻟﯽ ﻣﻦ... ﻣﻦ ﻧﺪﯾﺪﻣﺶ.
-ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ اﺳﻢ ﺧﻮدﺗﻪ اﻓﺮﯾﻦ ﭘﺴﺮم ﺳﺮاﻓﺮازم ﮐﺮدی ﺣﺎﻻ ﭼﯽ ﻗﺒﻮل ﺷﺪی؟
روزﻧﺎﻣﻪ رو ﺗﻮی دﺳﺘﻬﺎم ﻣﺤﮑﻢ ﻓﺸﺎر دادم.
-ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺒﯿﻨﻢ.
ﺳﺮﯾﻊ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ. وﻗﺘﯽ ﮐﺪ رو ﺑﺎ دﻓﺘﺮﭼﻪ ﮐﻨﺘﺮل ﮐﺮدم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم. ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺑﻌﺪ از اون ﻫﻤﻪ ﺳﺎل! اون ﻫﻢ ﯾﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ رﺷﺘﻪ ای! ﺑﺮای ﺧﻮدم ﺟﺎی ﺗﻌﺠﺐ داﺷﺖ ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﭘﺪر ﻫﻨﻮز از ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ:
-ﭘﯿﺪاش ﮐﺮدی؟ ﭼﯽ ﻗﺒﻮل ﺷﺪی؟ ﭼﯽ ﺷﺪ؟
ﺑﻠﻨﺪ داد زدم:
-ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ ﺗﻬﺮان ﺟﻨﻮب.
ﺑﻌﺪ از ﺛﺒﺖ ﻧﺎم ﻫﺮﭼﯽ ﺑﻪ روز اول ﮐﻼس ﻫﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯿﺸﺪم اﺿﻄﺮاب ﺑﯿﺸﺘﺮی داﺷﺘﻢ. ﻣﺜﻞ روز اوﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﻣﺪرﺳﻪ و روﯾﺎ ﻣﻨﻮ ﺑﺮد ﺗﻮی ﯾﻪ ﻟﻮازم ﺗﺤﺮﯾﺮﻓﺮوﺷﯽ، ﻣﺤﻮ دﻓﺘﺮﻫﺎی ﻧﻘﺎﺷﯽ و ﻣﺪاد رﻧﮕﯽ ﻫﺎ و ﭘﺎک ﮐﻦ ﻫﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدم وﻟﯽ دﯾﺪم ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﭘﺪر و ﻣﺎدرﺷﻮن اوﻣﺪن ﺧﺮﯾﺪ ﺑﺪﺟﻮری دﻟﺨﻮر ﺷﺪم ﺑﺎ ﺳﻦ ﮐﻤﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﺎش ﻣﻨﻢ ﺑﺎ ﭘﺪر و ﻣﺎدرم اوﻣﺪه ﺑﻮدم ﺗﺎ ﺑﺮای ﯾﮑﯽ از ﺑﺰرگ ﺗﺮﯾﻦ روزﻫﺎی زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺧﺮﯾﺪ ﮐﻨﻢ. ﻃﻔﻠﯽ روﯾﺎ اون روز ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺧﻮدش اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮد. وﻟﯽ ﺑﻌﺪ از ﻗﺒﻮﻟﯽ داﻧﺸﮕﺎه ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ از ﮐﻼس اول دﺑﺴﺘﺎﻧﻢ ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رﻓﺘﻢ و ﮐﻠﯽ ﺑﺮای ﺧﻮدم ﻟﻮازم ﺗﺤﺮﯾﺮ ﺧﺮﯾﺪم. ﺗعﺠﺐ ﻧﮑﻦ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺪﺗﻬﺎ از درﺳﻪ دور ﺑﻮده و ﺑﻌﺪ از رﻫﺎﯾﯽ از ﯾﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﺑﺰرگ در ﻧﻈﺮ ﺧﻮدش داره ﺑﻪ اﯾﻨﺪه ای ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﻣﯿﺮﺳﻪ ﺣﺎﻟﺶ ﮐﻤﺘﺮ از ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﺑﺎﺷﻪ. ﭘﺪر و روﯾﺎ ﺟﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدن ﭘﺪر ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻫﺪﯾﻪ ﻣﺎﺷﯿﻨﻢ رو ﻋﻮض ﮐﺮد و روﯾﺎ ﺑﺮام ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم.
ﺑﺎﻻﺧﺮه اﯾﻨﻄﻮری ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ رﻓﺘﻢ داﻧﺸﮕﺎه ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﻫﺎی ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﻮﺗﺎه ﻣﺪﺗﻪ اﯾﻨﺠﺎی داﺳﺘﺎن ﺷﺮوع ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﻬﺎ و ﻏﻤﻬﺎی ﻣﻨﻪ ﻫﻨﻮز ﺧﯿﻠﯽ ﭼﺸﻢ ﻫﺎ در ﮐﻤﯿﻦ ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن ﺗﺎ ﻣﻨﻮ از اوج ﺳﻌﺎدت ﺑﻪ ﺳﺮداب ﻏﻢ ﺑﻨﺪازن. اره ﻫﻢ ﻗﻔﺲ ﻣﻦ، دﻟﻢ ﯾﻪ دﺷﺖ اﻧﺪوه داره و ﯾﻪ ﻓﺼﻞ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻨﺘﻬﺎ دﺳﺘﻢ دﯾﮕﻪ ﯾﺎری ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ اﻣﺮوز اﺧﺮﯾﻦ روزﯾﻪ ﮐﻪ دارم ﻣﯿﺮم داﻧﺸﮕﺎه داﻧﺸﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ای ﮐﺎش ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻗﺪم ﺗﻮش ﻧﻤﯿﺬاﺷﺘﻢ...
ادامه دارد ...
داستان: هم قفس // نویسنده: ساناز فرجی // منبع: 98ia
