جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منهم قفس (4)
هم قفس (4)
ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﻫﺰار دﻓﻌﻪ اﯾﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺨﻮﻧﻢ ﺳﯿﺮ ﻧﻤﯿﺸﻢ. ﮐﺎش وﻗﺘﯽ اوﻟﯿﻦ ﻧﺎﻣﻪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ و ﯾﻪ ﺟﻮری ﺗﻮ داﻧﺸﮕﺎه ﭘﯿﺪاش ﻣﯿﮑﺮدم. وﻟﯽ ﺣﯿﻒ ﮐﻪ اواﯾﻞ اﺻﻼ ﺟﺪی ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﺎزه اون ﻣﻮﻗﻊ ﻣﻦ ﭼﯿﺰ زﯾﺎدی از زﻧﺪﮔﯽ اﻓﺸﯿﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ دﻟﯿﻞ اﺻﻠﯽ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎرﯾﺶ ﭼﯿﻪ ﺷﺎﯾﺪ اﮔﻪ زود ﻫﻢ اﻗﺪام ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻧﻤﯿﺮﺳﯿﺪم. ﻣﻦ ﺣﺘﯽ اﺳﻢ ﻓﺎﻣﯿﻞ اﻓﺸﯿﻦ رو ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ.
ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﻧﺎﻣﻪ دوم رو ﺑﺨﻮﻧﻢ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن زﻧﮓ زدم. ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮای اﺳﺒﺎب ﮐﺸﯽ ﺑﺎﻫﺎش ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻣﯿﮑﺮدم.
-اﻟﻮ ﺳﻼم ﻣﺎﻣﺎن.
-ﺳﻼم ﻣﺎدر ﺧﻮﺑﯽ؟
-ﻣﺮﺳﯽ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻦ ﯾﮑﯽ دو روز ﭘﯿﺶ رﻓﺘﻢ اﭘﺎرﺗﻤﺎن دوﺳﺖ اﻗﺎی اﻓﺸﺎر رو دﯾﺪم ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺪی ﻧﯿﺴﺖ ﻓﻘﻂ ﭼﻮن ﻧﻮﺳﺎزه ﮐﺮاﯾﻪ اش ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮه ﻗﺮاره اﻗﺎی اﻓﺸﺎر واﺳﻪ ﻗﻮﻟﻨﺎﻣﻪ ﺧﺒﺮم ﮐﻨﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﻦ ﺑﺮای اﺳﺒﺎب ﮐﺸﯽ ﺑﯿﺎﯾﻦ ﺗﻬﺮان؟
-اره ﻣﺎدر ﺣﺘﻤﺎ ﻣﯿﺎﯾﻢ ﺳﻮده ﻫﻤﯿﻦ ﻫﻔﺘﻪ اﻣﺘﺤﺎﻧﺎﺗﺶ ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ ﭘﺪرت ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻪ ﻣﺮﺧﺼﯽ ﺑﮕﯿﺮه وﻟﯽ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﺎم. درس ﻫﺎﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮﻧﯽ؟
-اره ﻣﯿﺨﻮﻧﻢ. روز ﺑﻪ روز داره ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﻣﯿﺸﻪ. ﭘﺪرم در اوﻣﺪه.
-ﻋﯿﺐ ﻧﺪاره ادم وﻗﺘﯽ ﻣﯿﺨﻮاد ﯾﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺰرگ ﺑﻪ دت ﺑﯿﺎره ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮاش زﺣﻤﺖ ﺑﮑﺸﻪ.
-درﺳﺘﻪ ﻓﻌﻼ ﮐﺎری ﻧﺪارﯾﻦ؟
-ﻧﻪ ﻣﺎدر ﻣﻮاﻇﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش.
-ﺳﻼم ﺑﺮﺳﻮﻧﯿﺪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ.
-ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ
** ** ** ** ** ** ** ** **
ﺳﻼم ﻫﻢ ﻗﻔﺲ
ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﻧﺎﻣﻪ ﻗﺒﻠﯿﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﯽ ﯾﺎ ﻧﻪ؟! اﮔﻪ ﺧﻮﻧﺪه ﺑﺎﺷﯽ ﺣﺘﻤﺎ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدت ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﮐﻪ ﭼﺮا دارم داﺳﺘﺎن زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ ﺑﺮات ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﻨﻢ؟ اﺧﻪ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ اش رو ﺑﺪوﻧﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﺗﻤﺎم ﭼﯿﺰاﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮی ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ ﯾﺎدم ﻣﯿﺎد ﺑﺮات ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ. اوﻧﺠﻮری ﺣﺘﻤﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ درﮐﻢ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ ﮐﻪ ﭼﯽ ﺑﺮ ﻣﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ و دارم ﭼﯽ ﻣﯿﮑﺸﻢ.
روز اول داﻧﺸﮕﺎه ﺑﺎ ﻣﻬﺮداد اﺷﻨﺎ ﺷﺪم. ﺑﻌﺪ از ﺷﺮوع اوﻟﯿﻦ ﺟﻠﺴﻪ درس از ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭘﺸﺖ اروم زد ﺑﻪ ﺷﻮﻧﻪ ام:
-ﺳﻼم اﺳﻢ ﻣﻦ ﻣﻬﺮداده.
-ﺳﻼم ﻣﻨﻢ اﻓﺸﯿﻦ ﻫﺴﺘﻢ.
-رﻓﯿﻖ؟
از اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ دﯾﮕﻪ ﺧﻨﺪه ام ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ﮐﺎﻣﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ رو ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯿﺒﺮد. ﻣﻬﺮداد دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ دراز ﮐﺮده ﺑﻮد دﺳﺘﺶ رو ﻣﺤﮑﻢ ﻓﺸﺎر دادم و ﮔﻔﺘﻢ:
-رﻓﯿﻖ.
ﺑﻌﺪ از اﺗﻤﺎم ﺟﻠﺴﻪ اول ﺑﺎ ﻣﻬﺮداد از ﮐﻼس زدﯾﻢ ﺑﯿﺮون.
-ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﺑﯿﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﮐﻼس ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﻈﺮم رو ﺟﻠﺐ ﮐﺮدی راﺳﺘﺶ ﻣﻦ ادم ﮐﻤﺮوﯾﯽ ام زﯾﺎد ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ دوﺳﺖ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ. اﯾﻦ اوﻟﯿﻦ ﺑﺎره ﮐﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد دوﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯿﺪم اﻣﯿﺪوارم اﯾﻦ ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﺑﻬﻤﻮن ﺧﻮش ﺑﮕﺬره. ﺑﺎ ﻫﻢ ﺷﺮوع ﮐﺮدﯾﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ از اﯾﻦ داﻧﺸﮕﺎه ﻣﯿﺮﯾﻢ.
ﻣﻬﺮداد ﺣﻖ داﺷﺖ از ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﮐﺎﻣﻼ ﻣﯿﺸﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﭼﺮا ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﺮای دوﺳﺘﯽ ﺑﺎﻫﺎش ﭘﯿﺸﻘﺪم ﻧﻤﯿﺸﻪ. ﺳﺮ و وﺿﻊ ﻇﺎﻫﺮش ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﺳﺎده ﺑﻮد ﻣﻮﻫﺎش رو ﻋﯿﻦ ﺑﭽﻪ درﺳﺨﻮﻧﻬﺎ زده ﺑﻮد ﯾﻪ ﻃﺮف ﯾﻪ ﻋﯿﻨﮏ ﺗﻪ اﺳﺘﮑﺎﻧﯽ ﺑﺰرگ ﻫﻢ داﺷﺖ. اﯾﻦ ﺟﻮر ﮐﻪ ﺑﺮام ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮد ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﺮش ﺗﻮ درس و ﮐﺘﺎب ﺑﻮده ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﺎ دﺧﺘﺮی راﺑﻄﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﮔﻪ ﻫﻢ داﺷﺘﻪ ﻫﻤﻮن ﯾﮑﯽ دو ﺟﻠﺴﻪ اول ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮرده. دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاد اﯾﻨﻮ ﺑﮕﻢ وﻟﯽ ﺑﺎ ﺳﺮ و وﺿﻌﯽ ﮐﻪ ﻣﻬﺮداد داﺷﺖ ﯾﺎ ﺑﺎ ﻃﺮز ﺣﺮف زدﻧﺶ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ اش از ﻫﻮﻟﺶ ﺗﭙﻖ ﻣﯿﺰد اﮔﻪ ﻣﻨﻢ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﻮدم ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﮕﺎش ﻧﻤﯿﮑﺮدم.
-ﻣﯿﺪوﻧﯽ اﻓﺸﯿﻦ ﺑﯽ ﻣﺮام ﻫﺎ ﺑﺎ دﻟﻢ ﺑﺪ ﻣﯿﮑﻨﻦ واﺳﻪ ﻫﺮ دﺧﺘﺮی ﭘﺎ ﭘﯿﺶ ﻣﯿﺬارم ﺟﺎ ﻣﯿﺰﻧﻪ دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاد دروغ ﺑﮕﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﯾﻪ دﻟﯿﻠﯽ ﮐﻪ اوﻣﺪم ﺗﺎ ﺗﻮ دوﺳﺖ ﺷﺪم اﯾﻨﻪ ﮐﻪ از ﻫﻤﯿﻦ روز اول دﺧﺘﺮای داﻧﺸﮕﺎه ﺧﯿﺎل ﮐﻨﻦ ﻣﻨﻢ واﺳﻪ ﺧﻮدم ﮐﺴﯽ ام ﮐﻪ رﻓﯿﻘﯽ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ دارم. اﺧﻪ ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯿﺎی ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﺗﯿﭙﯽ اﺻﻼ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﭼﯿﻪ اﺳﺘﯿﻞ داری. ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ.
از ﺳﺎدﮔﯽ ﻣﻬﺮداد ﺧﻮﺷﻢ اوﻣﺪ ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﺑﺎرﻫﺎ ﻣﻬﺮداد رو ﺑﺎ ﮐﺎﻣﯽ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﮐﺮدم ﻣﻬﺮداد اوﻧﻘﺪر ﺳﺎده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎی دﻟﺶ رو راﺣﺖ ﺑﻪ زﺑﻮن ﻣﯽ اورد اﺻﻼ ﺗﻮ راﺑﻄﻪ اش ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺮج ﻧﻤﯿﺪاد در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﮐﺎﻣﯽ ﺣﺘﯽ ﺑﺮای ﻧﺤﻮه ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺶ از ﻣﺪت ﻫﺎ ﻗﺒﻞ ﻧﻘﺸﻪ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ از اون ﻫﻔﺖ ﺧﻂ ﻫﺎ ﺑﻮد!
-ﭼﻨﺪﺳﺎﻟﺘﻪ ﻣﻬﺮداد؟
-ﻧﻮزده ﺳﺎل ﯾﮏ ﺳﺎل ﭘﺸﺖ ﮐﻨﮑﻮر ﺑﻮدم ﺧﯿﻠﯽ زﺣﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪم ﺳﺮاﺳﺮی ﻗﺒﻮل ﺑﺸﻢ وﻟﯽ ﻧﺸﺪ ﺗﻮ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺘﻪ؟
-ﺑﯿﺴﺖ و دوﺳﺎل. اﻟﺒﺘﻪ ﯾﮑﯽ دو ﻣﺎه دﯾﮕﻪ ﻣﯿﺮم ﺗﻮ ﺑﯿﺴﺖ و ﺳﻪ.
-ﭼﻨﺪﺳﺎل ﭘﺸﺖ ﮐﻨﮑﻮر ﺑﻮدی؟
-ﭘﺸﺖ ﮐﻨﮑﻮر ﻧﺒﻮدم اﻣﺘﺤﺎن ﻧﻤﯿﺪادم ﺳﺎل ﭼﻬﺎرم دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن وﻗﺘﯽ ﮐﻨﮑﻮر ﻗﺒﻮل ﻧﺸﺪم دﯾﮕﻪ اﻣﺘﺤﺎن ﻧﺪادم ﺗﺎ اﻣﺴﺎل ﮐﻪ ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﻗﺒﻮل ﺷﺪم.
-ﺧﻮاﻫﺮ و ﺑﺮادر داری؟
-اره ﯾﻪ ﺧﻮاﻫﺮ و ﯾﻪ ﺑﺮادر ﺗﻮ ﭼﯽ؟
-ﻣﻦ ﺳﻪ ﺗﺎ ﺧﻮاﻫﺮ دارم ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﺑﺮادر ﻫﻤﻪ اﺷﻮن ازدواج ﮐﺮدن ﻣﻦ از ﻫﻤﻪ ﮐﻮﭼﯿﮑﺘﺮم اﻗﺎم ﺣﺠﺮه ﻓﺮش داره ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎزار ﺗﻬﺮان. ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮن ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﻫﺎﺳﺖ. ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﺎ داﻧﺸﮕﺎه ﻓﺎﺻﻠﻪ داره ﺑﻪ دو دﻟﯿﻞ وﻗﺘﯽ ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ ﺗﻬﺮان ﺟﻨﻮب ﻗﺒﻮل ﺷﺪم اوﻣﺪ اوﻟﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺰدﯾﮑﯽ راه دوﻣﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻗﺎم ﺧﯿﻠﯽ اذﯾﺘﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻋﺰﯾﺰم دو ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﻓﻮت ﮐﺮد...
-ﻋﺰﯾﺰت؟
-ﻣﺎدرم ﺑﻬﺶ ﻣﯿﮕﻔﺘﯿﻢ ﻋﺰﯾﺰ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺶ واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدم. ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺮ و ﺧﺸﮑﻢ ﻣﯿﮑﺮد وﻟﯽ اﻗﺎم اﺻﻼ ﻟﯽ ﻟﯽ ﺑﻪ ﻻ ﻻم ﻧﻤﯿﺬاره ﮐﺎش ﻋﺰﯾﺰم زﻧﺪه ﺑﻮد.
ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮزه.
-ﻣﺮﺳﯽ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﺳﺎﯾﻪ ﻣﺎدر ﺑﺎﻻ ﺳﺮﺗﻪ ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﯽ ﻣﻦ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻢ وﻗﺘﯽ از دﺳﺘﺶ ﻣﯿﺪی ﺗﺎزه ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ ﭼﯽ رو از دﺳﺖ دادی.
-ﻣﻨﻢ ﻣﺎدر ﻧﺪارم درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ. وﻟﯽ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﯾﻪ ﻓﺮق ﺑﺰرگ ﺑﺎ ﻫﻢ دارﯾﻢ ﺗﻮ ﺣﺪاﻗﻞ ﺷﻮﻧﺰده ﻫﻔﺪه ﺳﺎل ﻣﺎدر داﺷﺘﯽ ﺗﻮ ﺑﭽﮕﯽ ﺑﺎ ﻻﻻﯾﯽ ﻫﺎش ﺧﻮاﺑﯿﺪی وﻗﺘﯽ راه اﻓﺘﺎدی و ﺧﻮردی زﻣﯿﻦ دل ﻣﺎدرت ﺑﺮات ﺷﮑﺴﺘﻪ وﻗﺘﯽ ﺗﺎﺗﯽ ﺗﺎﺗﯽ ﻣﯿﮑﺮدی دو ﺗﺎ دﺳﺖ ﭘﺮ از ﻣﻬﺮ روﺑﺮوت ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﮕﯿﺮﺗﺖ و ﺗﻮ ﺑﻐﻠﺶ ﻓﺸﺎرت ﺑﺪه ﻏﺼﻪ ﺧﻮردی ﺑﺎﻫﺎت ﻏﺼﻪ ﺧﻮرده ﺧﻨﺪﯾﺪی ﺑﺎﻫﺎت ﺧﻨﺪﯾﺪه وﻟﯽ ﻣﻦ از ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻧﻌﻤﺖ ﻫﺎ ﻣﺤﺮوم ﺑﻮدم از ﺗﻤﺎﻣﺶ.
ﺧﻼﺻﻪ اﯾﻦ ﺷﺮوع دوﺳﺘﯽ ﻣﻦ و ﻣﻬﺮداد ﺑﻮد. از ﻫﻤﻮن روز اول راﺑﻄﻪ ﻣﻮن ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺷﺪ. اﮐﺜﺮا ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯽ اوﻣﺪﯾﻢ داﻧﺸﮕﺎه و ﻣﯿﺮﻓﺘﯿﻢ. روزﻫﺎی اول ﮐﻼﺳﻬﺎ ﺗﻖ و ﻟﻖ ﺑﻮد. ﻫﺮ ﺟﻠﺴﻪ داﻧﺸﺠﻮﻫﺎی ﺟﺪﯾﺪ اﺿﺎﻓﻪ ﻣﯿﺸﺪن ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ از ﺷﺮوع ﮐﻼﺳﻬﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ اون اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد.
ﯾﻪ روز ﺑﻌﺪ از اﺗﻤﺎم ﮐﻼس داﺷﺘﻢ وﺳﺎﯾﻠﻢ رو ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﯾﻪ ﺻﺪاﯾﯽ اوﻣﺪ. ﻫﻤﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺻﺪا ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ. ﯾﮑﯽ از دﺧﺘﺮا ﺟﻠﻮی در ﮐﻼس ﺧﻮرده ﺑﻮد زﻣﯿﻦ و ﺗﻤﺎم وﺳﺎﯾﻠﺶ ﭘﺨﺶ ﺷﺪ وﺳﻂ ﮐﻼس ﭼﻮن ردﯾﻒ اول ﺑﻮدم زود رﻓﺘﻢ ﮐﻤﮑﺶ ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺳﺮﯾﻊ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدن وﺳﺎﯾﻠﺶ ﻫﻤﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮ دﯾﺪن اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﺑﻮدن ﺗﺎ ﺑﺰﻧﻦ زﯾﺮ ﺧﻨﺪه.
ﯾﮑﯽ دوﺗﺎ از ﭘﺴﺮا ﺷﺮوع ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻣﺘﻠﮏ اﻧﺪاﺧﺘﻦ دﺧﺘﺮک ﺑﯿﭽﺎره ﻫﻢ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻫﻮل ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎی ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﻫﻤﯿﺖ ﻧﺪم ﻣﻨﺘﻬﺎ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ.
-داﺷﺘﯽ ﺧﻮدﺗﻮ درﯾﺒﻞ ﻣﯿﮑﺮدی؟
-ﻫﻨﻮز ﺑﭽﻪ اس داره ﺗﺎﺗﯽ ﺗﺎﺗﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ.
-ﺑﺮو اول راه رﻓﺘﻦ ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮ ﺑﻌﺪ ﺑﯿﺎ داﻧﺸﮕﺎه!
-اﺧﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اذﯾﺘﺶ ﻧﮑﻨﯿﻦ ﮔﺮﯾﻪ اش ﻣﯿﮕﯿﺮه!
ﯾﮑﯽ از ﻫﻤﻮن ﭘﺴﺮا زود ﭘﺮﯾﺪ و ﮐﯿﻒ دﺧﺘﺮ ﺑﯿﭽﺎره رو ﮔﺮﻓﺖ.
-ﭘﺎﺷﻮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻣﻦ ﺗﺎ دم ﺳﺮوﯾﺲ ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﻤﺖ.
دﯾﮕﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮی ﺧﻮدم رو ﺑﮕﯿﺮم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﺎ ﯾﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﻋﺼﺒﯽ ﮐﯿﻒ رو از ﭘﺴﺮه ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺣﺮف دﻫﻨﺖ رو ﺑﻔﻬﻢ ﻧﺎﺳﻼﻣﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯿﮕﻦ داﻧﺸﺠﻮ اﻣﺎ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﯿﺎﯾﯿﻢ اﯾﻨﺠﺎ درس ﺑﺨﻮﻧﯿﻢ ﺑﻬﺘﺮه ﻣﺮدوﻧﮕﯽ و اﻧﺴﺎﻧﯿﺖ رو ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ.
ﺧﻮدﻣﻢ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا اوﻧﻘﺪر ﺧﺸﻦ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﻣﺤﮑﻢ زد روی دﺳﺘﻢ و ﮐﯿﻒ از دﺳﺘﻢ اﻓﺘﺎد.
-اﺻﻼ ﺗﻮ ﭼﯽ ﮐﺎر داری؟ ﻓﺮدﯾﻦ ﺑﺎزﯾﺖ ﮔﻞ ﮐﺮده ؟
دﺳﺘﺶ رو ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻫﻤﻮﻧﻄﻮری ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﻓﺸﺎر ﻣﯿﺪادم ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺗﻮی ﭼﺸﻤﺎش ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ:
-از ﮐﻼس ﺑﺮو ﺑﯿﺮون دﯾﮕﻪ ﻫﻢ از اﯾﻦ ﻣﺴﺨﺮه ﺑﺎزﯾﻬﺎ در ﻧﯿﺎر ﻻاﻗﻞ ﺗﻮ ﻣﺤﯿﻂ داﻧﺸﮕﺎه رﻋﺎﯾﺖ ﮐﻦ. از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ دﯾﮕﻪ از اﯾﻦ ﻏﻠﻄﺎ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺗﻮام ﻫﻢ ﺑﺎ رﻓﯿﻘﺎت ﻓﻬﻤﯿﺪی؟
ﻫﻤﻪ ﮐﻼس ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد. ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﭘﺎ ﭘﯿﺶ ﻧﻤﯿﺬاﺷﺖ. ﭘﺴﺮه ﮐﻪ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺷﺎﮐﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد دﺳﺘﺶ رو ﻣﺤﮑﻢ از دﺳﺘﻢ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ و رﻓﺖ. ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ رﻓﺘﻦ. ﺑﻪ ﺧﻮدم اوﻣﺪم و دﯾﺪم ﻓﻘﻂ ﻣﻦ و ﻣﻬﺮداد ﺗﻮ ﮐﻼﺳﯿﻢ.
-ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ اﻓﺸﯿﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺮﺑﺰه داری. ﻣﻦ اﮔﻪ ﺑﺨﻮام اﯾﻦ رﯾﺨﺘﯽ ﺟﻠﻮی ﯾﮑﯽ در ﺑﯿﺎم اون ﻗﺪر ﻣﺴﺨﺮه ام ﻣﯿﮑﻨﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮑﯽ ﺑﯿﺎد از ﺧﻮدم دﻓﺎع ﮐﻨﻪ.
-اﯾﻨﻄﻮری ﻫﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﮕﯽ ﻧﯿﺴﺖ. اﮔﻪ ﺑﻪ دﻋﻮا ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ﮐﺘﮏ ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮردم دﺧﺘﺮه ﭼﯽ ﺷﺪ؟
-رﻓﺖ ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﮐﻪ دﻋﻮا داﺷﺖ ﺑﺎﻻ ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ رﻓﺖ. از ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺳﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺴﺨﺮه اش ﮐﺮدن.
از ﮐﻼس اوﻣﺪﯾﻢ ﺑﯿﺮون ﻣﻬﺮداد ﮐﻼس داﺷﺖ وﻟﯽ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ. ده دﻗﯿﻘﻪ ﯾﮏ رﺑﻌﯽ ﺗﻮ داﻧﺸﮕﺎه ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف زدﯾﻢ و ﺑﻌﺪش از ﻫﻢ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻪ ﺷﺪم ﺗﺎ اﺳﺘﺎرت زدم ﯾﮑﯽ زد ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﻮد ﺷﯿﺸﻪ رو دادم ﭘﺎﯾﯿﻦ.
-ﺑﻠﻪ؟ ﮐﺎری داﺷﺘﯿﻦ؟
-اﺳﻢ ﻣﻦ ﺳﺘﺎره اس ﺳﺘﺎره ﺣﮑﻤﺖ.
-ﺧﺐ.
-ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ازﺗﻮن ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب از ﻣﻦ دﻓﺎع ﮐﺮدﯾﻦ. ﺧﯿﻠﯽ از ﮐﺎر اوﻧﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮی ﮐﻼس ﺑﻤﻮﻧﻢ و ازﺗﻮن ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ.
ﺗﺎزه ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺳﺘﺎره ﺣﮑﻤﺖ ﻫﻤﻮن دﺧﺘﺮه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺴﺨﺮه اش ﮐﺮدن.
-ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﻦ ﮐﺎر ﺧﺎﺻﯽ ﻧﮑﺮدم ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ﻣﺤﯿﻂ داﻧﺸﮕﺎه ﺑﺎ ﻣﺪرﺳﻪ ﻓﺮق داره و ﺗﻮش ﻫﺮ ﺑﭽﻪ ﺑﺎزی ﻧﻤﯿﺸﻪ ﮐﺮد. ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﯾﻪ دوﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯿﻢ ﻧﻪ در ﻣﻮرد ﺷﻤﺎ ﺑﻠﮑﻪ در ﻣﻮرد ﺗﻤﺎم ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﮐﻼس.
ازش ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم و رﻓﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ. ﻧﺎﺧﻮداﮔﺎه ﯾﺎدش ﻣﯽ اﻓﺘﺎدم. ﺻﻮرت ﻣﻌﺼﻮم و زﯾﺒﺎﯾﯽ داﺷﺖ ﺗﻦ ﺻﺪاش اوﻧﻘﺪر ﮔﺮم ﺑﻮد ﮐﻪ ادﻣﻮ ذوب ﻣﯿﮑﺮد. واﻗﻌﺎ اﺳﻤﺶ ﺑﺮازﻧﺪه اش ﺑﻮد. ﻣﯿﺪرﺧﺸﯿﺪ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪی داﺷﺖ ﺑﺎ ﭘﻮﺳﺖ ﺳﻔﯿﺪ و ﻣﻮﻫﺎﯾﯽ ﺧﺮﻣﺎﯾﯽ ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ روﺷﻦ و ﻣﮋه ﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮﺧﻼف دﺧﺘﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ اون ﻣﻮﻗﻊ دﯾﺪه ﺑﻮدم ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﯿﻦ و ﺷﻤﺮده ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد و ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺗﻮی ﭼﺸﻤﺎم ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻪ.
وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺻﺒﺢ زودﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ داﻧﺸﮕﺎه ﯾﺎ وﻗﺘﺎی ﺑﯿﮑﺎرﯾﻢ رو ﺗﻮی داﻧﺸﮕﺎه ﻣﯿﻤﻮﻧﺪم ﯾﺎ وﻗﺘﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﮐﺎرﻫﺎی ﺳﺘﺎره رو زﯾﺮ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ و ﻫﯿﭻ ﮐﺲ و ﻫﯿﭻ رو ﺗﻮی داﻧﺸﮕﺎه ﻧﻤﯿﺪﯾﺪم ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺷﺪم و زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻬﺮداد ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺗﻮی اﯾﻦ ﯾﮑﯽ دوﻣﺎه اﺧﯿﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﻮض ﺷﺪی؛ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪم.
ﯾﻪ روز دﯾﺪم ﮐﻪ ﺗﻮ ﺣﯿﺎط روی ﯾﻪ ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﻬﺶ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﮑﻨﻢ. رﻓﺘﻢ روﺑﺮوش روی ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻣﺤﻮ ﺟﺰوه ﻫﺎش ﺑﻮد. ﻣﻨﻢ ﭼﻨﺪﺗﺎ ورق ﮔﺬاﺷﺘﻢ روی ﭘﺎم و ﻇﺎﻫﺮا ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮﻧﺪن ﺷﺪم وﻟﯽ زﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﺘﺎره ﺑﻮد. ﻫﺮ روز اﺷﺘﯿﺎق دﯾﺪن ﺳﺘﺎره در وﺟﻮدم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﺸﺪ.
ﭼﺮا اﯾﻨﻄﻮری ﺷﺪه ﺑﻮدم؟ ﺧﻮدﻣﻢ ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﯿﺪم ﺳﺘﺎره ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﺧﯿﻠﯽ از ﭘﺴﺮای داﻧﺸﮕﺎه ﺑﻮد. ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﭼﻨﺪﻣﺎﻫﯽ ﮐﻪ از ﺷﺮوع ﺗﺮم اول ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ ﮐﻠﯽ ﺧﺎﻃﺮﺧﻮاه ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ زﯾﺒﺎﺋﯿﺶ ﺷﺪه ﺑﻮدم؟ ﺷﺎﯾﺪ اون اﺻﻼ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪاﺷﺖ؟ ﻣﻨﺘﻬﺎ ﻣﻦ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﺳﺘﺎره و ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪش رو ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﯾﻪ ﺟﻮری ﺗﻌﺒﯿﺮ ﻣﯿﮑﺮد ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻬﺘﺮه ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪم ﺷﺎﯾﺪ ﻓﮑﺮش از ﺳﺮم اﻓﺘﺎد؟ ﺷﺎﯾﺪ اون اﺻﻼ وﺻﻠﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﻪ؟ وﻟﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﻓﮑﺮ ﺑﺪ رو از ذﻫﻨﻢ دور ﻣﯿﮑﺮدم. دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺧﻮﺷﺒﯿﻦ ﺑﺎﺷﻢ و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﭼﯿﺰای ﺧﻮب ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ. ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺳﺘﺎره ﻫﻢ ﻣﻨﻮ دوﺳﺖ داره. ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﺎش رو ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﯽ؟ ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎش؟! ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ؟! اﺻﻼ اﮔﻪ از ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻤﯿﺎد ﭼﺮا ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮای ﺟﺰوه ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﯿﺎد ﭘﯿﺶ ﻣﻦ؟ ﭼﺮا ﭘﯿﺶ ﺑﻘﯿﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﻤﯿﺮه؟ ﭼﺮا ﺗﻮ ﮐﻼس ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﻦ ﺑﺸﯿﻨﻪ؟...
ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮری ﺗﻮ اﻓﮑﺎر ﺧﻮدم ﺑﻮدم ﮐﻪ ﯾﻬﻮﯾﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﭼﺸﻢ ﺷﺪﯾﻢ. ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و اﺷﺎره ﮐﺮد ﺑﻪ دﻫﻨﺶ از ﺧﺠﺎﻟﺖ اب ﺷﺪم. دﻫﻨﻢ از دﯾﺪﻧﺶ ﺑﺎز ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ اون اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ وﺣﺸﺘﻨﺎک رو دﯾﺪ. ﻧﺎﭼﺎر ﺷﺪم ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺿﺎﯾﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدم وﻟﯽ ﺳﺘﺎره ﻫﻢ ﺑﻬﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺎﻧﻪ اﺻﻼ اﻧﮕﺎر ﻧﻪ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و رﻓﺖ. ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﻋﺠﺐ ﮐﺎری ﮐﺮدی!! ﻃﺮف ﻗﺸﻨﮓ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﺧﺎﻃﺮﺧﻮاش ﺷﺪی. ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮ داﻧﺸﮕﺎه ﺑﻤﻮﻧﻢ ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪم دوﺑﺎره ﺑﺎﻫﺎش ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﭼﺸﻢ ﺑﺸﻢ. رﻓﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ.
ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻋﯿﻦ ﻣﺮغ ﺳﺮﮐﻨﺪه ﺑﻮدم دور ﺧﻮدم ﻣﯿﭽﺮﺧﯿﺪم ﻓﮑﺮم درﺳﺖ ﮐﺎر ﻧﻤﯿﮑﺮد. دوﺑﺎر دوش ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻠﮑﻪ ﯾﻪ ﮐﻤﯽ اروم ﺑﺸﻢ وﻟﯽ ﻫﯿﭻ اﺛﺮی ﻧﮑﺮد. ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﯾﻪ ﭘﺎﮐﺖ ﺳﯿﮕﺎر ﮐﺸﯿﺪم ﭘﻠﮏ ﻧﺰدم ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﻤﯿﺒﺮد. ﻓﺮدای اون روز ﮐﻼس ﻧﺪاﺷﺘﻢ وﻟﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺑﺮم داﻧﺸﮕﺎه. ﺷﯿﮑﺘﺮﯾﻦ ﻟﺒﺎﺳﻢ رو ﭘﻮﺷﯿﺪم ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم رﺳﯿﺪم. رﯾﺶ ﻫﺎم رو ﺷﯿﺶ ﺗﯿﻐﻪ ﮐﺮدم و اودﮐﻠﻦ دﻟﺨﻮاﻫﻢ رو زدم. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﺎ دﻗﺖ ﺗﻮ اﯾﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﺳﺮ ﻇﺎﻫﺮم رو ﺗﺎﯾﯿﺪ ﮐﺮدم. ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺷﺪه ﺑﻮد. راﺳﺘﺶ ﺗﻤﺎم ﺷﺐ رو ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺮم و ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﻪ ﺳﺘﺎره ﺑﮕﻢ. اون ﺧﻮدش ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎ ﮔﻨﺪی ﮐﻪ دﯾﺮوز زدم ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد ﺗﻮ دل ﻣﻦ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﺬره. ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺬار ﺧﻮدم رو از اﯾﻦ ﻋﺬاب ﺧﻼص ﮐﻨﻢ. اﯾﻦ اﺿﻄﺮاب و ﻓﮑﺮای ﺑﯿﺨﻮدی داﺷﺖ ﻧﺎﺑﻮدم ﻣﯿﮑﺮد.
دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮاش ﮔﻞ ﺑﮕﯿﺮم وﻟﯽ ﻧﻪ اﯾﻦ ﺟﻮری ﺟﻠﻮی داﻧﺸﮕﺎه ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﻣﯿﺸﺪ. ﮐﺎش ﺑﺮاش ﯾﻪ ﮐﺎدو ﺑﺨﺮم ﻧﻪ ﻫﻨﻮز زوده ﺧﻼﺻﻪ ﺗﺎ داﻧﺸﮕﺎه ﻓﮑﺮم ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﺮﺳﯿﺪ. ﻓﻘﻂ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺸﯿﻨﻢ و اﮔﻪ دﯾﺪﻣﺶ ﺣﺮف دﻟﻢ رو ﺑﯿﺮون از داﻧﺸﮕﺎه ﺑﻬﺶ ﺑﺰﻧﻢ. اﯾﻨﺠﻮری ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد. اﮔﻪ اﺻﻼ اون روز ﻧﻤﯽ وﻣﺪ داﻧﺸﮕﺎه ﭼﯽ؟ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﻮدم اﻣﯿﺪ ﻣﯿﺪادم.
وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪم ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻨﻮز ﻫﻔﺖ ﻫﻢ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد. ﭘﺮﻧﺪه ﺟﻠﻮی داﻧﺸﮕﺎه ﭘﺮ ﻧﻤﯿﺰد. ﺑﺎرون ﺷﺪﯾﺪی ﻣﯿﺒﺎرید. ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮدم و ﺑﻪ در ورودی داﻧﺸﮕﺎه ﺧﯿﺮه ﺷﺪم. ﺳﮑﻮت ﺑﻮد و ﺳﮑﻮت ﻓﻘﻂ ﺻﺪای ﻓﺮﻫﺎد از ﺗﻮ ﺿﺒﻂ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﻨﯿﺪه ﻣﯿﺸﺪ ﺻﺪای ﻓﺮﻫﺎد رو ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم.
ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ ﺻﻮرﺗﻢ و ﺗﻮ اﯾﻨﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯿﭙﺮﺳﻢ از ﺧﻮدم...
ﮐﻢ ﮐﻤﮏ رﻓﺖ و اﻣﺪ ﺷﺮوع ﺷﺪ. ﻫﻤﻪ رو زﯾﺮ ﻧﻈﺮ داﺷﺘﻢ ﺑﺮف ﭘﺎک ﮐﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﯾﮏ ﺑﻨﺪ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮد. ﻟﺤﻈﺎت اﻧﺘﻈﺎر ﺧﯿﻠﯽ ﻟﺤﻈﺎت ﺳﺨﺘﯿﻪ. ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎر ﮐﺎﺳﺖ رو از اول ﮔﻮش ﮐﺮدم. دو ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺳﺒﮏ و ﺳﻨﮕﯿﻦ ﮐﺮدن اﻓﮑﺎرم ﺗﻤﺎم رﻓﺘﺎرﻫﺎی ﺳﺘﺎره رو ﺗﻮی اون ﯾﮑﯽ دوﻣﺎه ﺑﺮرﺳﯽ ﮐﺮدم دﺧﺘﺮ ﺳﺎﮐﺘﯽ ﺑﻮد زﯾﺎد ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﻤﯿﺠﻮﺷﯿﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﯾﮑﯽ دوﺗﺎ از ﻫﻤﮑﻼﺳﻬﺎی دﺧﺘﺮﻣﻮن رواﺑﻄﺶ دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﺗﺮ ﺑﻮد. ﺳﺘﺎره ﺑﺎ ﻣﻦ ﯾﺎ ﻣﻬﺮداد ﻫﻢ ﺟﺰ ﯾﮑﯽ دوﺗﺎ ﺟﻤﻠﻪ ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯿﮕﻔﺖ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﺎده ﻣﯽ اوﻣﺪ داﻧﺸﮕﺎه ﺳﺎده ﻟﺒﺎس ﻣﯿﭙﻮﺷﯿﺪ ﺳﺎده اراﯾﺶ ﻣﯿﮑﺮد ﺗﻮی رﻓﺘﺎرش ﺑﺎ ﭘﺴﺮﻫﺎ ﻣﺤﺘﺎط ﺑﻮد از ﺟﻤﻊ ﻫﺎی ﺷﻠﻮغ ﭘﺮﻫﯿﺰ ﻣﯿﮑﺮد. ﻫﻤﻪ ی ﮐﺎرﻫﺎش ﺑﺮام ﻣﻘﺒﻮل ﺑﻮد. دﻗﯿﻘﺎ ﻫﻤﻮن ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮی روﯾﺎﻫﺎم دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﯿﮕﺸﺘﻢ. ﭼﺸﻤﻬﺎی درﺷﺖ و ﻧﮕﺎه ﮔﯿﺮاش ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ اروﻣﻢ ﻧﻤﯿﺬاﺷﺖ. ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ اون ﻗﺪر اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﯽ ﺑﺸﻢ. ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﻬﺮداد ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪ.
-ﺳﻼم اﻣﺮوز ﮐﻪ ﮐﻼس ﻧﺪاری اﯾﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ اﯾﻦ ﺑﺎرون ﻫﻢ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻣﻨﻮ ﺧﯿﺲ ﮐﺮده.
ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ. ﻋﯿﻦ ﻣﻮش اب ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺷﯿﺸﻪ ﻋﯿﻨﮑﺶ ﺑﺨﺎر ﮐﺮده ﺑﻮد. ﻋﯿﻨﮑﺶ رو ﺑﺮداﺷﺖ و ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﭘﺎک ﮐﺮدن.
-اﻣﺮوز ﻣﯿﺨﻮام ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ ﻣﻬﺮداد.
-ﺑﻬﺶ ﺑﮕﯽ؟ ﺑﻪ ﮐﯽ؟ ﭼﯽ رو ﻣﯿﺨﻮای ﺑﮕﯽ؟
-ﺑﻪ ﺳﺘﺎره ﺳﺘﺎره ﺣﮑﻤﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰو رو ﻣﯿﺨﻮام ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ ﺑﺪﺟﻮری رﻓﺘﻪ ﺗﻮ ﻣﻐﺰم ﻣﻬﺮداد ﻣﯿﺨﻮام اﻣﺮوز ﺗﮑﻠﯿﻔﻢ رو ﯾﮑﺴﺮه ﮐﻨﻢ.
-ﭘﺲ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺪت ﻓﮑﺮ ﺳﺘﺎره اس ﮐﻪ اﯾﻨﺠﻮرﯾﺖ ﮐﺮده؟!
-اره ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ رﯾﺨﺘﻢ. ﯾﮏ ﻣﺎه و ﻧﯿﻤﻪ ﮐﻪ ﻋﯿﻦ ﺧﻮره داره ﻣﯿﺨﻮرﺗﻢ. ازش ﺧﻮﺷﻢ اوﻣﺪه ﻫﻤﻮن دﺧﺘﺮﯾﻪ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﺑﻮده ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺪوﻧﯽ اﻣﺮوز ﻣﯿﺎد ﯾﺎ ﻧﻪ؟
-از ﮐﺠﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪوﻧﻢ؟
-ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ﻣﻬﺮداد ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا وﻟﯽ اﺳﺘﺮس دارم.
-اﺳﺘﺮس واﺳﻪ ﭼﯽ؟ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش وﻗﺘﯽ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﯽ ﺑﯽ ﭼﻮن و ﭼﺮا ﻗﺒﻮل ﻣﯿﮑﻨﻪ ﮐﯽ از ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮ؟ ﺧﯿﻠﯽ از دﺧﺘﺮای ﻫﻤﯿﻦ داﻧﺸﮕﺎه ﻓﻘﻂ ﻣﻨﺘﻈﺮن ﯾﻪ ﻧﯿﻢ ﻧﮕﺎه ﺑﻬﺸﻮن ﺑﮑﻨﯽ از ﺧﺪاش ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻪ اﺻﻼ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش ﻧﺎﻫﺎر ﺧﻮردی؟ از ﻇﻬﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﺨﻮرﯾﻢ.
-ﻧﻪ ﻣﻦ از اﯾﻨﺠﺎ ﺗﮑﻮن ﻧﻤﯿﺨﻮرم ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎﺷﻢ.
-ﺑﺎﺷﻪ ﺗﺎ ﺗﻮ اﯾﻨﺠﺎﯾﯽ ﻣﻦ ﻣﯿﺮم از ﺗﻮی داﻧﺸﮕﺎه دو ﺗﺎ ﺳﺎﻧﺪوﯾﭻ ﺑﺰرگ ﻣﯿﺨﺮم.
ﻣﻬﺮداد ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و رﻓﺖ. ﺑﺎرون اوﻧﻘﺪر ﺷﺪﯾﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎ دم در دوﯾﺪ. ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﺪرﻗﻪ اش ﮐﺮدم وﻗﺘﯽ از ﻧﻈﺮم ﻣﺤﻮ ﺷﺪ ﯾﻪ ﻋﺪه از داﻧﺸﺠﻮﻫﺎ از در اوﻣﺪن ﺑﯿﺮون وﻗﺘﯽ از ﻫﻢ ﭘﺮاﮐﻨﺪه ﺷﺪن ﺳﺘﺎره رو دﯾﺪم ﭼﺘﺮ داﺷﺖ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ اروم ﻣﯿﺮﻓﺖ. ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ:((ﮐﯽ رﻓﺖ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﺪﯾﺪﻣﺶ؟))
ﺑﺎﯾﺪ ﻋﺠﻠﻪ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و دوﯾﺪم ﻃﺮﻓﺶ. ﻧﺰدﯾﮑﺶ ﮐﻪ ﺷﺪم ﺻﺪاش ﮐﺮدم.
-ﺧﺎﻧﻮم ﺣﮑﻤﺖ.
ﺑﻪ ﻃﺮف ﺻﺪا ﺑﺮﮔﺸﺖ وﻗﺘﯽ ﻣﻨﻮ دﯾﺪ ﺑﺮام ﺳﺮ ﺗﮑﻮن داد. روﺑﺮوش اﯾﺴﺘﺎدم. ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻢ رﻧﮓ روی ﻟﺒﻬﺎش ﺑﻮد ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ. اروم ﭼﺘﺮش رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد ﺗﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ زﯾﺮ ﺑﺎرون ﻧﻤﻮﻧﻢ.
-ﺑﺎ ﻣﻦ ﮐﺎر داﺷﺘﯿﺪ؟
دﺳﺖ و ﭘﺎم رو ﮔﻢ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ از ﮐﺠﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺎﺷﻢ.
-ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﻬﺘﻮن ﺑﮕﻢ.
-ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه؟
-ﻧﻪ راﺳﺘﺶ ﻣﺸﮑﻞ ﮐﻪ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ...
-ﻓﻘﻂ ﭼﯽ؟ ﻣﻌﺬرت ﻣﯿﺨﻮام وﻟﯽ ﻣﻦ ﻋﺠﻠﻪ دارم.
-ﺑﻠﻪ ﻣﯿﻔﻬﻤﻢ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ وﻗﺘﺘﻮن رو ﻣﯿﮕﯿﺮم. ﺣﻘﯿﻘﺘﺶ اﯾﻨﻪ... از ﻫﻤﻮن اوﻟﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ رو دﯾﺪم... اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻪ ﻫﻤﻮن اول، ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪش ... ﻣﻦ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ازﺗﻮن ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﻨﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﻫﻢ اﺷﻨﺎ ﺑﺸﯿﻢ؟
-ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن ﻧﻤﯿﺸﻢ.
-ﻣﻨﻈﻮر ﺑﺪی ﻧﺪارم ﻣﯿﺨﻮام اﮔﻪ ﻣﻮاﻓﻖ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﯾﻪ ﭼﻨﺪﻣﺎﻫﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎﻫﻢ اﺷﻨﺎ ﺑﺸﯿﻢ ﺗﺎ...اﺧﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ... ﻣﻦ از ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﻢ اوﻣﺪه...
وﻗﺘﯽ اﯾﻨﻮ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﯿﺎﻟﻢ راﺣﺖ ﺷﺪ. ﻗﻠﺒﻢ داﺷﺖ ﻣﯽ اوﻣﺪ ﺗﻮ دﻫﻨﻢ ﺷﺎﯾﺪ اﮔﻪ ﺳﺘﺎره ﯾﻪ دﺧﺘﺮ دﯾﮕﻪ ای ﺑﻮد ﺑﺎ ﺷﺨﺼﯿﺘﯽ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﺮای ﮔﻔﺘﻦ ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﮐﻠﻤﻪ ﻋﯿﻦ ﭘﺴﺮای ﻫﯿﺠﺪه ﺳﺎﻟﻪ ﻣﻦ وﻣﻦ ﻧﻤﯿﮑﺮدم.
وﻗﺘﯽ ﺣﺮﻓﻢ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ﻣﺎت و ﻣﺘﺤﯿﺮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ﺣﺘﯽ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻢ ﭘﻠﮏ ﻧﺰد. اروم دﺳﺘﺶ رو اورد ﺑﺎﻻ ﯾﮑﻬﻮ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم ﯾﺦ ﮐﺮد ﺗﻤﺎم روﯾﺎﻫﺎم ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺖ. ﯾﻪ ﺣﻠﻘﻪ زرد رﻧﮓ ﺗﻮی دﺳﺘﺶ ﺑﻮد. ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺎت ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﯾﻢ ﺻﺪای ﺑﻮق ﯾﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺳﺘﺎره رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺧﯿﺎﺑﻮن ﮐﺮد. ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ از ﻻی دﻓﺘﺮش ﭼﻨﺪﺗﺎ ﺟﺰوه در اورد و داد دﺳﺘﻢ و رﻓﺖ ﺳﻮار ﻫﻤﻮن ﻣﺎﺷﯿنی ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺮاش ﺑﻮق زد.
ﺑﺮف ﭘﺎک ﮐﻦ اون ﭘﯿﮑﺎن ﺳﻔﯿﺪ رﻧﮓ ﺑﯽ وﻗﻔﻪ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮد ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﻮن ﯾﻪ ﭘﺴﺮ ﺟﻮون ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﺘﺎره روﺑﻮﺳﯽ ﮐﺮد. ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺎ ﺻﺪای دﻟﺨﺮاﺷﯽ روی اﺳﻔﺎﻟﺖ ﺧﯿﺎﺑﻮن ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد و ﺗﻤﺎم روﯾﺎﻫﺎی ﻣﻨﻮ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﺮد. ﻫﻤﻮن ﻃﻮری در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ورﻗﻪ ﺟﺰوه دﺳﺘﻢ ﺑﻮد و ﺑﺎرون ﺳﯿﻞ اﺳﺎ روی ﺳﺮم ﻣﯿﺒﺎرﯾﺪ اﯾﺴﺘﺎدم و ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ ای ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﮐﻪ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺗﻮ ﻫﻤﻮن ﻧﻘﻄﻪ ﻏﺮوب ﮐﺮده ﺑﻮد.
ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ اﺗﻔﺎﻗﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﺑﻌﺪ از دﯾﮕﺮی ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه ﺑﻮد ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﻫﻀﻢ ﮐﻨﻢ. ﻟﺒﻪ ﺟﻮب ﻧﺸﺴﺘﻢ اﺻﻼ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﻟﺒﺎﺳﺎم ﮐﺜﯿﻒ ﻣﯿﺸﻪ ﯾﺎ دارم ﺧﯿﺲ ﻣﯿﺸﻢ. ﻓﮑﺮ ﻣﻬﺮداد درﺳﺖ از اب درﻧﯿﻮﻣﺪ. ﻣﻦ ﺳﺘﺎره رو از دﺳﺖ دادم درﺳﺖ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ دﺳﺘﺶ ﺑﯿﺎرم. ﭼﺮا ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﻠﻘﻪ دﺳﺘﺸﻪ ﭼﻪ ﺧﯿﺎﻻﺗﯽ داﺷﺘﻢ! ﭼﻪ ﺗﺼﻮراﺗﯽ! ﺑﺎور ﻧﻤﯿﮑﺮدم.
ﺑﺎ ﺻﺪای ﻣﻬﺮداد ﺑﻪ ﺧﻮدم اوﻣﺪم.
-ﭼﺮا اﯾﻨﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﯽ؟
دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﻫﻢ رﻓﺘﯿﻢ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ. ﺳﺎﻧﺪوﯾﭻ رو از ﺗﻮی ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ در اورد و داد دﺳﺘﻢ وﻟﯽ ﻣﻦ ﺑﯽ ﺗﻔﺎوت ﺑﻪ روﺑﺮو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم.
-ﭼﯿﺰی ﺷﺪه اﻓﺸﯿﻦ؟
-دﯾﺪﻣﺶ.
-ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﯽ؟
ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم اوﻧﻘﺪر ﭘﮑﺮ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺧﻮدش ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﻓﻬﻤﯿﺪ.
ﺳﺮﺑﺴﺘﻪ ﯾﻪ ﭼﯿﺰاﯾﯽ رو ﺑﺮاش ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم. ﻣﻬﺮداد اوﻟﺶ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ دﻟﺪاری دادن ﻃﻔﻠﮏ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻌﯽ ﮐﺮد اروﻣﻢ ﮐﻨﻪ. ﮐﻠﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎی اﻣﯿﺪوار ﮐﻨﻨﺪه ﻣﯿﺰد. وﻟﯽ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺖ ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ اون ﻣﺪت ﮐﻮﺗﺎه ﺑﻪ ﺳﺘﺎره ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدم اوﻧﻘﺪر ﻋﻤﯿﻖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺖ اروﻣﻢ ﮐﻨﻪ. ﯾﺎ ﺻﺪای ﺧﻔﻪ ای ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮام ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ. ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و رﻓﺖ.
ﭼﻨﺪﺳﺎﻋﺘﯽ ﻫﻤﻮﻧﻄﻮری ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﻌﺪش ﺑﯽ ﻫﺪف ﻣﺎﺷﯿﻦ رو روﺷﻦ ﮐﺮدم و از اﯾﻦ ﺧﯿﺎﺑﻮن ﺑﻪ اون ﺧﯿﺎﺑﻮن رﻓﺘﻢ. ﻓﮑﺮم ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد.اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮﺷﻮ ﺑﮕﯿﺮم. ﺷﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮐﻨﺎر اوﻣﺪم و اﯾﻦ ﻗﻀﯿﻪ رو ﺑﺮای ﺧﻮدم ﺣﻞ ﮐﺮدم. ﺑﻪ ﺟﺎی ﺧﺎﻟﯽ ﻣﻬﺮداد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم دوﺗﺎ ﺳﺎﻧﺪوﯾﭻ دﺳﺖ ﻧﺨﻮرده روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد. ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم. ﻧﺒﺎﯾﺪ اﯾﻨﺠﻮری ﺑﻬﺶ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎم ﺑﺬار. ﺧﯿﺎل ﻣﯿﮑﺮد ﺑﺎ ﺑﻮدﻧﺶ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﺑﻬﻢ اراﻣﺶ ﺑﺪه. ﮐﺎرم اﺻﻼ درﺳﺖ ﻧﺒﻮد رﻓﺘﻢ در ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن. ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻪ و ﻧﯿﻢ ﺑﻮد. زﻧﮓ در رو زدم. ﭘﺪرش اف اف ﺑﺮداﺷﺖ:
-ﺳﻼم ﻣﻌﺬرت ﻣﯿﺨﻮام ﻣﺰاﺣﻢ ﺷﺪم ﻣﻬﺮداد ﺧﻮﻧﻪ اس؟
-ﺷﻤﺎ؟
-ﻣﻦ اﻓﺸﯿﻨﻢ ﻫﻤﮑﻼﺳﯿﺶ.
-ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﯿﺎرﯾﺪ ﺗﻮ.
در ﺑﺎز ﺷﺪ. رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﻟﺤﻦ ﺻﺪای اﻗﺎی ﺑﺮدﺑﺎر ﯾﻪ ﺟﻮری ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ دزد ﺑﮕﯿﺮه. ﺣﯿﺎط ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻤﺎی ﯾﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺗﻮش ﺑﻮد از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ رﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻ ﮐﻪ دﯾﺪم اﻗﺎی ﺑﺮدﺑﺎر ﺟﻠﻮی در ورودی اﯾﺴﺘﺎده. ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﭘﺪر ﻣﻬﺮداد رو ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم. ﺳﻦ ﻧﺴﺒﺘﺎ زﯾﺎدی داﺷﺖ. ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺮﻣﻮزاﻧﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد. دﻋﻮﺗﻢ ﮐﺮد ﺗﻮی اﺗﺎق ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ و ﺧﻮدش درﺳﺖ روﺑﺮوم ﻧﺸﺴﺖ رﻓﺘﺎرش ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد.
-ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﻫﻤﮑﻼﺳﯽ ﻣﻬﺮداد ﻫﺴﺘﯿﺪ؟
-ﺑﻠﻪ ﺧﻮدش ﺧﻮﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ؟
-ﭼﺮا ﺧﻮﻧﻪ اس ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد اﻣﺸﺐ ﻣﻬﻤﻮن داره.
-ﻣﻦ ﻗﺮار ﻧﺒﻮد ﻣﺰاﺣﻢ ﺑﺸﻢ ﺣﻘﯿﻘﺘﺶ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ اوﻣﺪم ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﻬﺮداد ﺷﺎم ﺑﺮم ﺑﯿﺮون اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎ اﺟﺎزه ﺷﻤﺎ.
-ﺷﺎم؟ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﯿﺪ ﺑﺮای ﺷﺎم ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ ﺑﺎﺷﻪ؟
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻨﮕﯽ زدم. اﺻﻼ ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﯿﺪم اﯾﻦ ﺳﻮاﻟﻬﺎ ﺑﺮای ﭼﯿﻪ! ﭘﺪر ﻣﻬﺮداد ﻃﻮری ﺣﺮف ﻣﯿﺰد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﯿﺨﻮاد ﻣﭻ ﻣﻨﻮ ﺑﮕﯿﺮه. ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎم و ﺳﻮال ﻣﯿﮑﺮد. اﻧﮕﺎر ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﻧﮕﺎش ﺑﻪ راﺳﺖ و دروغ ﺑﻮدن ﺣﺮﻓﺎم ﭘﯽ ﺑﺒﺮه. ﻣﻨﻢ درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺑﺮده ﻣﺴﺦ ﺷﺪه ﻓﻘﻂ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﻣﯿﺪادم. ﻧﺎﺧﻮداﮔﺎه ﻣﻮاﻇﺐ ﺣﺮف زدﻧﻢ ﺑﻮدم ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪم ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﮕﻢ ﮐﻪ از ﮐﻮره در ﺑﺮه. رﻓﺘﺎرش ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪاد ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺧﺒﺮﯾﻪ!
-از ﺳﺮ و وﺿﻌﺖ ﭘﯿﺪاس ادم ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﺷﻐﻞ ﭘﺪرت ﭼﯿﻪ؟
-ﮐﺎرﺧﻮﻧﻪ داره.
-ﺧﻮاﻫﺮ و ﺑﺮادر داری؟
-ﯾﻪ ﺧﻮاﻫﺮ و ﯾﻪ ﺑﺮادر.
ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد وﻟﯽ ﺧﻮدﻣﻮ ﮐﻨﺘﺮل ﻣﯿﮑﺮدم. ﯾﺎدم اوﻣﺪ وﻗﺘﯽ ده ﭘﻮﻧﺰده ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدم ﭘﺪر و روﯾﺎ ﺟﻮن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ دوﺳﺘﺎم ﺣﺴﺎس ﺑﻮدن و ﻣﺜﻞ اﻗﺎی ﺑﺮدﺑﺎر دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ ﺗﻤﺎم ﺧﺼﻮﺻﯿﺎﺗﺸﻮن رو ﺑﺪوﻧﻦ. اﻗﺎی ﺑﺮدﺑﺎر ﮐﻠﯽ ازم ﺳﻮال ﮐﺮد. ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮن ﮐﺠﺎس؟ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﺧﻮاﻫﺮ و ﺑﺮادر داری؟ ازدواج ﮐﺮدن؟ اﺻﻠﯿﺖ ﺗﻮن ﮐﺠﺎﯾﯿﻪ؟ ﭘﺪرت ﮐﯿﻪ؟ ﻣﺎدرت ﮐﯿﻪ؟ ﻫﻤﻪ ﺳﻮاﻟﻬﺎش در ﻧﻈﺮم ﻣﺴﺨﺮه ﺑﻮد ﺣﺘﯽ ازم ﺳﻮال ﮐﺮد ﭼﻘﺪر از ﭘﺪرم ﭘﻮل ﺗﻮ ﺟﯿﺒﯽ ﻣﯿﮕﯿﺮم؟ ﭼﺮا ﭘﺪرم ﺑﺮام ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺧﺮﯾﺪه؟ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا وﻟﯽ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﺳﻮاﻟﻬﺎش در ﮐﻤﺎل اﺣﺘﺮام ﺟﻮاب دادم. ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﺳﻮاﻟﻬﺎ ﺑﺮای ازادﺗﺮ ﺷﺪن راﺑﻄﻪ ﻣﻦ و ﻣﻬﺮداده. راﺳﺘﺶ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ اوﻣﺪم ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری ﻣﻬﺮداد!
ادامه دارد ...
داستان: هم قفس // نویسنده: ساناز فرجی // منبع: 98ia
