جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منهم قفس (5)
هم قفس (5)
ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ اﻗﺎی ﺑﺮدﺑﺎر ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪی زد ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم از اﻣﺘﺤﺎن ﻣﻮﻓﻖ اوﻣﺪم ﺑﯿﺮون.
-ﻣﻬﺮداد ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﺟﺎزه ﻧﺪاره اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺷﺐ ﺑﺮه ﺑﯿﺮون ﻣﻨﺘﻬﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪاره ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ دوازده ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﯾﺪ؟
-ﺑﻠﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ.
اﻗﺎی ﺑﺮدﺑﺎر ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و از اﺗﺎق رﻓﺖ ﺑﯿﺮون. ﺻﺪای ﻧﺎﻣﻔﻬﻮم اﻗﺎی ﺑﺮدﺑﺎر و ﻣﻬﺮداد رو ﺷﻨﯿﺪم. ﺣﺘﯽ دﺧﺘﺮﻫﺎ ﻫﻢ ﺗﻮی راﺑﻄﻪ ﺷﻮن اﻧﻘﺪر ﺳﯿﻦ ﺟﯿﻢ ﻧﻤﯿﺸﻦ ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ! اون ﻫﻢ دﺧﺘﺮ و ﭘﺴﺮای اﯾﻦ دوره و زﻣﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ: "ﻋﺠﺐ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻣﯿﮑﺸﻪ ﻣﻬﺮداد ﺗﻮی اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ؟! ﻋﯿﻦ دﺧﺘﺮای ﭼﺎرده ﭘﻮﻧﺰده ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻮاب ﭘﺲ ﺑﺪه ﺧﻮب ﺷﺪ ﻣﻦ دوﺳﺖ دﺧﺘﺮش ﻧﺒﻮدم"!
وﻗﺘﯽ ﻣﻬﺮداد اوﻣﺪ و ﺑﺎ ﻫﻢ از در رﻓﺘﯿﻢ ﺑﯿﺮون ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ اﺻﻼ ﺑﻬﺶ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻢ. از ﺣﺎﻟﺘﺶ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻠﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪه. ﺗﻮ راه ﻣﻬﺮداد ﺳﮑﻮت رو ﺷﮑﺴﺖ:
-ﭼﺮا اوﻣﺪی دﻧﺒﺎﻟﻢ؟
-اﻣﺮوز رﻓﺘﺎرم اﺻﻼ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد اوﻣﺪم ﺗﺎ از دﻟﺖ در ﺑﯿﺎرم از ﻣﻦ ﻧﺎراﺣﺘﯽ؟
-ﻧﻪ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﺎﺷﻢ؟ ﺗﻮ ﺣﻖ داﺷﺘﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﯽ. ﻣﻨﻢ ﻫﺮوﻗﺖ ﺧﺎﻃﺮﺧﻮاه ﯾﮑﯽ ﻣﯿﺸﻢ و ازش ﺟﻮاب رد ﻣﯿﺸﻨﻮم دوﺳﻪ روزی ﺣﺎﻟﻢ ﺳﺮﺟﺎش ﻧﯿﺴﺖ. در ﺿﻤﻦ ﺑﺎﯾﺪ از ﺗﻮ ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻨﻢ ﻧﻪ ﺗﻮ.
-ﭼﺮا؟
-از رﻓﺘﺎر اﻗﺎم ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪی؟
-ﻧﻪ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﺸﻢ؟
-اﻗﺎم ﻫﻤﯿﻨﻪ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮره ﻫﻤﻪ دوﺳﺘﺎﻣﻮ ﮐﻨﺘﺮل ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻣﯿﮕﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ دﻗﯿﻘﺎ ﺑﺪوﻧﻢ ﺑﺎ ﮐﯽ رﻓﺖ و اﻣﺪ ﻣﯿﮑﻨﯽ. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ رﻓﺘﺎرش ﺟﻠﻮی رﻓﯿﻘﺎم ﺿﺎﯾﻊ ﻣﯿﺸﻢ. ﻫﻤﻪ ﺷﻮن ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﯾﮑﯽ دو ﺑﺎر اﻗﺎم رو دﯾﺪن رﻓﺘﻦ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺷﻮن رو ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮدن. ﺗﻮ ﻫﻢ وﻗﺘﯽ ﯾﮑﯽ دوﺑﺎر ﺑﺎ اﻗﺎم روﺑﺮو ﺑﺸﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯿﺸﯽ و ﻣﯿﺮی.
-درﺑﺎره ﻣﻦ اﯾﻨﺠﻮری ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ رﻓﺎﻗﺘﻤﻮن ﺑﺮام ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ارزﺷﻪ.
-ﻣﯿﺪوﻧﯽ اﻓﺸﯿﻦ، ﻋﺰﯾﺰم وﻗﺘﯽ زﻧﺪه ﺑﻮد ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ ﺑﻮدم اﻗﺎم ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺳﭙﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ دﺳﺖ ﻋﺰﯾﺰم. ﻣﻨﺘﻬﺎ ﻋﺰﯾﺰم اﯾﻨﻬﻤﻪ ﺳﺨﺖ ﮔﯿﺮی ﻧﻤﯿﮑﺮد. ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﭼﻨﺪﺑﺎر ﺑﻪ ﺳﺮم زده ﮐﻪ ﺧﻮدﻣﻮ ﺑﮑﺸﻢ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ راﺣﺖ ﻧﯿﺴﺘﻢ. رﻓﺖ و اﻣﺪﻫﺎم ﮐﻨﺘﺮل ﻣﯿﺸﻪ ﺗﻠﻔﻨﻬﺎم ﮐﻨﺘﺮل ﻣﯿﺸﻪ ﺣﺘﯽ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻣﻮ اﻗﺎم اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯿﮑﻨﻪ. ﻣﻦ ﺟﻮوﻧﻢ اﻓﺸﯿﻦ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﻫﺰارﺗﺎ رﻓﯿﻖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم ﮔﺎﻫﯽ وﻗﺘﺎ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺰﻧﻢ ﺑﻪ ﺳﯿﻢ اﺧﺮ. ﯾﻪ ﮐﺎری ﺑﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻗﺎم ﺑﻔﻬﻤﻮﻧﻢ ﻣﻦ ادﻣﻢ اﺣﺘﯿﺎج ﻧﺪارم ﺗﻮ ﻫﺮﮐﺎری ﯾﻪ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﺟﺎم ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮه.
-ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺮ و ﺑﺮادرات ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻨﻪ؟
-ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ازدواج ﮐﻨﻦ اره وﻟﯽ اﻗﺎم ﻋﻘﯿﺪه داره ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ازدواج ﮐﺮده اﺧﺘﯿﺎرش دﺳﺖ ﺧﻮدﺷﻪ ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از ازدواج ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺤﺖ ﮐﻨﺘﺮل ﺧﻮﻧﻮاده اش ﺑﺎﺷﻪ.
-ﺧﻮب زن ﺑﮕﯿﺮ.
-ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﮐﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ زن ﻣﯿﺪه؟ ﺑﺎ ﺳﺮ و وﺿﻌﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ دارم ﻫﯿﭻ دﺧﺘﺮی ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﮕﺎم ﻧﮑﺮده ﯾﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﺣﺮف درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﺰﻧﻢ. اﻗﺎم واﺳﻪ ﻣﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮه ﺑﺪون اﺟﺎزه اش اب ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﺨﻮرم ﮐﺪوم ﺧﺮی ﻣﯿﺎد زن ﻣﻦ ﺑﺸﻪ؟
-ﺳﺮ و وﺿﻊ ﺗﻮ ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻬﺮداد ﻓﻘﻂ ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﺧﺮﺧﻮﻧﻬﺎس! ﺧﯿﻠﯽ از دﺧﺘﺮا از ﺑﭽﻪ ﻣﺜﺒﺘﯽ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ اش ﺳﺮش ﺗﻮ ﮐﺘﺎب و دﻓﺘﺮه ﺧﻮﺷﺸﻮن ﻣﯿﺎد. ادﻣﺎ ﻣﺘﻔﺎوﺗﻦ ﺑﺎ ﺳﻠﯿﻘﻪ ﻫﺎی ﻣﺘﻔﺎوت. اﮔﺮ ﺧﻮدت ﺑﺨﻮای ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﯾﻪ ﻧﻔﺮی ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺎﯾﻪ ﻫﺎی ﺧﻮدﺗﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯽ. ﻫﻤﻪ اش دﺳﺖ ﻣﯿﺬاری رو دﺧﺘﺮاﯾﯽ ﮐﻪ اﺻﻼ ﺑﻬﺖ ﻧﻤﯿﺨﻮرن.
-ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ اﻓﺸﯿﻦ ﻣﻦ از دﺧﺘﺮاﯾﯽ ﮐﻪ اﻗﺎم ﺑﺮام اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﺎد ﻣﻦ از دﺧﺘﺮای ﺧﻮﺷﮕﻞ و ﺧﻮش ﺗﯿﭗ ﺧﻮﺷﻢ ﻣﯿﺎد. اوﻧﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﭙﺴﻨﺪم اﺻﻼ ﺗﺤﻮﻟﯿﻢ ﻧﻤﯿﮕﯿﺮن اوﻧﺎ ﻣﯿﮕﺮدن دﻧﺒﺎل ﭘﺴﺮاﯾﯽ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ. ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ، ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺳﻠﻄﻪ اﻗﺎم رو ﺳﺮﻣﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ اوﻧﺠﻮری ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺎﺷﻢ. ﻧﻤﯿﺬاره.
-زﯾﺎد ﻓﮑﺮش رو ﻧﮑﻦ ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﮐﯽ ام؟ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮری ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ از ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮی ادﻣﺎ ذاﺗﺎ اﯾﻨﺠﻮرﯾﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ از وﺿﻌﯿﺖ ﻓﻌﻠﯽ ﺷﻮن راﺿﯽ ﻧﯿﺴﺘﻦ. زﯾﺎد ﺑﻪ اﯾﻦ ﭼﯿﺰا ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ ﺧﻮدت ﺑﺎش ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﺑﺎﻻﺧﺮه ﯾﮑﯽ ﭘﯿﺪا ﻣﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﯾﻪ روزی ﻋﺎﺷﻘﺖ ﺑﺸﻪ.
اون ﺷﺐ ﺑﺎ ﻣﻬﺮداد رﻓﺘﯿﻢ ﺗﺮﯾﺎ ﮐﻠﺒﻪ ﺗﻮ ﺧﯿﺎﺑﻮن ﺷﺮﯾﻌﺘﯽ. ﺟﺎی دﻧﺞ و ﻗﺸﻨﮕﯿﻪ اوﻧﺠﺎ ﻣﯿﻌﺎدﮔﺎه روزای ﺗﻨﻬﺎﺋﯿﻢ ﺑﻮد وﻟﯽ از ﻫﻤﻮن ﺷﺐ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻣﻬﺮداد رو ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﺒﺮم اوﻧﺠﺎ. ﻣﻬﺮداد دوﺳﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد. اون ﺷﺐ ﻣﺎ ﻓﻘﻂ درﺑﺎره ﻣﻬﺮداد و ﺧﻮﻧﻮاده اش ﺣﺮف زدﯾﻢ. اوﻧﻘﺪر ﻣﺸﮑﻞ ﻣﻬﺮداد داغ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻏﻢ و ﻏﺼﻪ ﺧﻮدم ﯾﺎدم رﻓﺖ. وﻗﺘﯽ ﻣﻬﺮداد رو رﺳﻮﻧﺪم ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن ﻫﻨﻮز ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ای ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ دوازده ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد اﯾﻦ ﺟﻮری ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد. اﻃﻤﯿﻨﺎن ﭘﺪرش ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺟﻠﺐ ﻣﯿﺸﺪ. وﻗﺘﯽ ﮐﺘﺎب دﻓﺘﺮام رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ روی ﻣﯿﺰ ﺗﺤﺮﯾﺮم ﺑﺎ دﯾﺪن ﺟﺰوه ﻫﺎی ﺳﺘﺎره دوﺑﺎره ﻋﺸﻘﺶ ﻣﺜﻞ ﺧﻮره اﻓﺘﺎد ﺗﻮ ﺟﻮﻧﻢ. ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺳﺘﺎره ﮐﺎر درﺳﺘﯽ ﻧﺒﻮد. ازدواج ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﮐﺲ دﯾﮕﻪ ای ﺑﻮد. ﻧﻤﻨﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ، دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ، ﻫﺮﺟﻮر ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ از ذﻫﻨﻢ ﺑﯿﺮوﻧﺶ ﮐﻨﻢ از ﯾﻪ در دﯾﮕﻪ وارد ﻣﯿﺸﺪ. ﻟﺒﺎﺳﺎﻣﻮ در اوردم و اﻧﺪاﺧﺘﻢ رو ﺗﺨﺖ.
ﺑﻬﺸﻮن ﭘﻮزﺧﻨﺪ زدم، ﯾﺎد ﺻﺒﺢ اﻓﺘﺎدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﻪ وﺳﻮاﺳﯽ از ﺑﯿﻦ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎم اوﻧﺎ رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺗﺎ ﺳﺘﺎره از ﺳﻠﯿﻘﻪ ام ﺧﻮﺷﺶ ﺑﯿﺎد. رﻓﺘﻢ ﺣﻤﻮم ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻤﺎم زﯾﺮ دوش ﺑﻮدم اﺣﺘﯿﺎج ﺑﻪ اراﻣﺶ داﺷﺘﻢ. ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎی ﺷﻌﺮم ﭘﻨﺎه ﺑﺮدم. ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم اروﻣﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻣﻨﺘﻬﺎ اوﻧﻘﺪر ﺑﯽ ﺗﺎب ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﭘﻠﮏ رو ﻫﻢ ﻧﺬاﺷﺘﻢ. ﺟﺰوه ﻫﺎی ﺳﺘﺎره رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺟﻠﻮم ﭼﻮن ﺧﯿﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد اﺻﻼ ﻗﺎﺑﻞ ﺧﻮﻧﺪن ﻧﺒﻮد دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﻧﮕﻬﺸﻮن دارم ﺗﺎ ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻊ ﻧﮕﺎﻫﺸﻮن ﻣﯿﮑﻨﻢ ﯾﺎد ﺳﺘﺎره ﺑﯿﻔﺘﻢ. ﭼﻬﺎر ﺑﺮﮔﻪ
ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﺎدﮔﺎری از اوﻟﯿﻦ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻮی زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی واﻗﻌﯽ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺷﺪم. وﻟﯽ ﭘﺸﯿﻤﻮن ﺷﺪم.
ﺻﺒﺢ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ داﻧﺸﮕﺎه ﺟﺰوه ﻫﺎ رو ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﺮدم ﻟﺰوﻣﯽ ﺑﻪ داﺷﺘﻦ ﯾﺎدﮔﺎری ﻧﺒﻮد ﺳﺘﺎره ﺗﻤﺎم ﻟﺤﻈﺎت زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﺑﻮد ﻻزم ﻧﺒﻮد ﭼﻨﺪﺗﺎ ورق ﻣﻨﻮ ﯾﺎد اون ﺑﻨﺪازه.
ﺗﻮ داﻧﺸﮕﺎه ﺣﺎل ﻋﺠﯿﺒﯽ داﺷﺘﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﺳﺘﺎره روﺑﺮو ﺑﺸﻢ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﺑﻮد ﻧﻪ؟ ﺷﺎﯾﺪ ازش ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم وﻟﯽ اﺧﻪ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﺮای ﭼﯽ؟ ﻣﻦ ﮐﻪ ﮐﺎر ﺧﻼﻓﯽ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم در ﺿﻤﻦ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ازش ﻓﺮار ﮐﻨﻢ ﺳﺘﺎره ﻫﻤﮑﻼﺳﯽ ﻣﻦ ﺑﻮد. اﮐﺜﺮ ﮐﻼﺳﻬﺎﻣﻮن ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮد دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ داﻧﺸﮕﺎه رو ول ﮐﻨﻢ داﻧﺸﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای رﺳﯿﺪن ﺑﻬﺶ ﺧﯿﻠﯽ زﺣﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم! اوﻧﺠﻮری دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺪﯾﺪﻣﺶ ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ راه ﺑﻮد!
ﻫﻨﻮز ﮐﻼس ﺷﺮوع ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺘﺎره اوﻣﺪ. ﻣﻦ و ﻣﻬﺮداد ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﯾﻢ و ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﻣﯿﺰدﯾﻢ. ﺳﺘﺎره ﯾﮑﺮاﺳﺖ اوﻣﺪ ﻃﺮﻓﻢ و ﺳﻼم ﮐﺮد ﺣﻘﯿﻘﺘﺶ ﺑﺎز دﺳﺖ و ﭘﺎم رو ﮔﻢ ﮐﺮدم. ﻣﻬﺮداد ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ رﻓﺖ ﺳﺮﺟﺎش ﮐﻪ ﻣﻦ و ﺳﺘﺎره راﺣﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ.
-ﺟﺰوه ﻫﺎ رو اوردﯾﺪ؟
-ﺑﻠﻪ وﻟﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺎرون دﯾﺮوز ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎش دﯾﮕﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﺧﻮﻧﺪن ﻧﯿﺴﺖ.
رﻓﺘﻢ و از روی ﺻﻨﺪﻟﯿﻢ ﺟﺰوه ﻫﺎﺷﻮ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻬﺶ دادم.
-از ﺑﺎﺑﺖ دﯾﺮوز ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ ﺧﺎﻧﻮم ﺣﮑﻤﺖ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺷﻤﺎ ازدواج ﮐﺮدﯾﺪ وﮔﺮﻧﻪ ﺟﺴﺎرت ﻧﻤﯿﮑﺮدم.
-ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ازدواج ﻧﮑﺮدم ﺑﻬﺮوز ﻧﺎﻣﺰد ﻣﻨﻪ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﯿﺪ ﻣﻦ ازﺗﻮن ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﺪم. ﻣﻦ ﺑﺮای ﺷﻤﺎ اﺣﺘﺮام ﺧﺎﺻﯽ ﻗﺎﺋﻠﻢ. از ﻫﻤﻮن روز اول ﮐﻪ دﯾﺪﻣﺘﻮن.
-ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﻣﻨﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﻣﻦ رو دوﺳﺖ ﺧﻮدﺗﻮن ﺑﺪوﻧﯿﻦ ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻊ ﮐﺎری داﺷﺘﯿﺪ ﺑﺎ ﮐﻤﺎل ﻣﯿﻞ ﺑﺮاﺗﻮن اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪم.
-ﺣﺘﻤﺎ ﻣﺘﺸﮑﺮم.
ﺳﺘﺎره ﮐﻪ رﻓﺖ ﺗﻪ ﮐﻼس ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﻧﺸﺴﺘﻢ روی ﺻﻨﺪﻟﯽ. ﺣﺎﻟﻢ اﺻﻼ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد. از ﺟﻠﺴﻪ اون روز ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم. اﺻﻼ اﺳﺘﺎد رو ﻧﻤﯿﺪﯾﺪم، ﺧﯿﻠﯽ دﮔﺮﮔﻮن ﺷﺪه ﺑﻮدﻣ ﻤﻬﺮداد ﻫﻤﻪ اش ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﻨﻮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﮐﻼس ﮐﻨﻪ وﻟﯽ اﺻﻼ حوصله ﮔﻮش دادن ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﮐﻼس ﮐﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻢ.
-اﻓﺸﯿﻦ ﻧﻤﯿﺨﻮای از ﮐﻼس ﺑﺮی ﺑﯿﺮون؟ ﻫﻤﻪ رﻓﺘﻦ.
-ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارم ﻣﻬﺮداد ﺑﺬار ده دﻗﯿﻘﻪ ﺗﻮ ﺣﺎل ﺧﻮدم ﺑﺎﺷﻢ.
-ﺗﻮ از اول ﮐﻼس ﺗﻮ ﺣﺎل ﺧﻮدت ﺑﻮدی ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺑﺮات ﺳﺨﺘﻪ ﺳﺘﺎره رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﯽ وﻟﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺻﺒﻮر ﺑﺎﺷﯽ اﻓﺸﯿﻦ. اﯾﻦ ﻧﺸﺪ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ دﻧﯿﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ اﺧﺮ ﻧﺮﺳﯿﺪه.
-ﭼﯽ ﻣﯿﮕﯽ ﻣﻬﺮداد؟ اﯾﻦ ﻧﺸﺪ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﮐﻨﻢ دوﻣﺎﻫﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﮑﺮش زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدم، ﺧﻮردم، ﺧﻮاﺑﯿﺪم، راه رﻓﺘﻢ، ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻓﮑﺮ ﺳﺘﺎره زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدم، ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺳﺘﺎره زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدم، ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ دو روزه ﻋﺸﻖ رو ﺑﻨﺪازم دور.
-ﻋﺸﻖ دور اﻧﺪاﺧﺘﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ اﻓﺸﯿﻦ ﻣﻦ ﻧﻤﮕﯿﻢ ﻋﺸﻘﺸﻮ ﺑﻨﺪاز دور وﻟﯽ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﺳﺘﺎره ﻏﻠﻄﻪ، اﺷﺘﺒﺎﻫﻪ، اون ﻧﺎﻣﺰد داره، ﺧﻮدت دﯾﺪﯾﺶ، ﺳﺘﺎره ﻣﺎل اوﻧﻪ.
-ﮐﺎش زوﺗﺮ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم.
-ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯿﮑﺮد؟ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺪوﻧﯽ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﻧﺎﻣﺰد ﮐﺮده ﺑﺎ ﮐﺎﺷﮑﯽ ﮔﻔﺘﻦ ﭼﯿﺰی درﺳﺖ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﻮد ﺗﻤﻮم ﺷﺪ و رﻓﺖ ﭘﯽ ﮐﺎرش.
دو ﺳﻪ روز اول ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﮔﺬﺷﺖ وﻟﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺧﻮدﻣ رﻮ ﺑﺎ درﺳﻬﺎم ﺳﺮﮔﺮم ﮐﻨﻢ. رﻓﺘﺎرم رو ﺗﻐﯿﯿﺮ دادم و ﺷﺪم ﻫﻤﻮن اﻓﺸﯿﻦ ﻗﺪﯾﻢ. ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻣﻬﺮداد ﯾﺎ ﺑﻘﯿﻪ ﺑﺪوﻧﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ دﻟﻢ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﺬره وﻟﯽ از ﺗﻮی وﺟﻮدم داﻏﻮن ﺑﻮدم. اﺣﺴﺎس ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺑﻮدم وﻟﯽ اﯾﻦ ﻏﻢ رو ﺗﻮی ﺧﻨﺪه ﻫﺎ و ﺷﻮﺧﯽ ﻫﺎی ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ام ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯿﮑﺮدم. ﺗﻮی داﻧﺸﮕﺎه ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺟﻮر ﺑﻮدم ﺣﺘﯽ ﺑﺎ اون ﭘﺴﺮی ﮐﻪ ﯾﻪ روز ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺘﺎره ﺑﺎﻫﺎش دﻋﻮام ﺷﺪه ﺑﻮد.
ﻫﻤﯿﻦ رواﺑﻂ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ اﺣﺴﺎس ﮐﻨﻢ ﺑﯽ ﺗﺎﺑﯿﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ اش از ﻋﺸﻖ ﺳﺘﺎره ﺑﻮد ﮐﻢ ﺷﺪه. ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺗﻮی داﻧﺸﮕﺎه زﯾﺎد ﺑﺎ ﺳﺘﺎره روﺑﺮو ﻧﺸﻢ وﻟﯽ اﻧﮕﺎر ﺧﺪا ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ از ﺳﺘﺎره ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﻗﻠﺒﻢ از درد ﻓﺸﺮده ﺑﺸﻪ؛
وﻗﺘﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺰدش ﺑﺮاش ﮔﻞ ﻣﯽ اورد ﯾﺎ وﻗﺘﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺻﻮرﺗﺶ رو ﻣﯿﺒﻮﺳﯿﺪ ﯾﮑﯽ دوﺑﺎری ﮐﻪ زﯾﺮ ﻧﻢ ﻧﻢ ﺑﺎرون ﺗﻮ ﺧﯿﺎﺑﻮن داﻧﺸﮕﺎه دﺳﺖ ﺗﻮ دﺳﺖ ﻫﻢ ﻗﺪم ﻣﯿﺰدن ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎ ﻣﻮاﺟﻪ ﺑﺸﻢ. ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻊ ﮐﻪ ﻣﻮﻓﻖ ﻣﯿﺸﺪم ﮐﻤﺘﺮ ﺑﻪ ﺳﺘﺎره ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﺎ دﯾﺪن ﯾﮑﯽ از اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎ داغ دﻟﻢ ﺗﺎزه ﻣﯿﺸﺪ.
رﻓﺘﺎر ﻧﺎﻣﺰد ﺳﺘﺎره ﺑﻪ ﻧﻈﺮم زﯾﺎد ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﺒﻮد ﮐﺎراﯾﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ وﺟﻬﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺖ. اون ﻫﻢ ﺟﻠﻮ داﻧﺸﮕﺎه ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ رﻓﺘﺎر ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻫﻤﻪ داﻧﺸﺠﻮﻫﺎ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﺪوﻧﻦ ﺳﺘﺎره ازدواج ﮐﺮده و ﺻﺎﺣﺐ داره؟ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ زﯾﺎدی رﻣﺎﻧﺘﯿﮏ ﺑﻮد!
ﺳﺘﺎره راﺿﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﺪﯾﺪا ﻧﺎﻣﺰدش رو دوﺳﺖ داره. وﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎش ﻣﯿﮑﺮد اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﻪ ﮔﻠﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ از ﻧﺎﻣﺰدش ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ﺑﺎ وﻟﻊ ﺑﻮ ﻣﯿﮑﺮد. اﻧﮕﺎر ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻋﻄﺮ ﮔﻠﻬﺎ ﺗﻮی ﺗﻤﺎم ﯾﺎﺧﺘﻪ ﻫﺎش رﺳﻮخ ﮐﻨﻪ ﺳﺘﺎره واﻗﻌﺎ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ. ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎم ﮐﻪ اﮔﻪ ﺳﺘﺎره رو دوﺳﺖ دارم ﺑﺎﯾﺪ از ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯿﺶ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺎﺷﻢ وﻟﯽ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ. ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﺗﻮ وﺟﻮد ﺳﺘﺎره ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺎﺧﻮداﮔﺎه ﻣﻨﻮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮدش ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ. ﻫﻤﯿﺸﻪ دﻧﯿﺎی ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﻦ ﺑﺴﺖ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ وﻗﺘﯽ ذﻫﻨﻢ رو ﺑﺎ ﯾﻪ روﯾﺎی ﺷﯿﺮﯾﻦ ﮔﺮه ﻣﯿﺰدم ﺑﻪ ﭘﻮﭼﯽ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪم؛ ﮐﺎش ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﮐﻨﻢ!
ﺗﺮم ﯾﮏ ﮐﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ﺣﺪودا دو ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺗﻌﻄﯿﻞ ﺑﻮدﯾﻢ. ﺗﻮی ﺗﻌﻄﯿﻼت ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﯾﮑﯽ از ارزوﻫﺎی ﻣﻬﺮداد رو ﺑﺮاورده ﮐﻨﻢ. ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺖ ﮔﻮاﻫﯿﻨﺎﻣﻪ ﺑﮕﯿﺮه وﻟﯽ ﭘﺪرش ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﻮد ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻫﺮ وﻗﺖ داﻧﺸﮕﺎﻫﺖ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ اﻗﺪام ﮐﻨﯽ. ﻣﻦ و ﻣﻬﺮداد ﯾﻮاﺷﮑﯽ ﺷﺮوع ﮐﺮدﯾﻢ.
رواﺑﻂ ﻣﻦ و ﻣﻬﺮداد از روزی ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺪرش ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم ازادﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. در ﺿﻤﻦ اﻗﺎی ﺑﺮدﺑﺎر از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺳﺮﮐﺎر ﺑﻮد و ﻣﺎ ﻓﺮﺻﺖ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺮای ﺗﻤﺮﯾﻦ راﻧﻨﺪﮔﯽ داﺷﺘﯿﻢ. ﺗﺮم دوم ﺗﺎزه دو ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻮدﺷﺮوع ﺷﺪه ﺑﻮ ﮐﻪ ﻣﻬﺮداد ﮔﻮاﻫﯿﻨﺎﻣﻪ ﮔﺮﻓﺖ. ﻧﻤﯿﺪوﻧﯽ ﭼﻘﺪر ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد.
ﻋﯿﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ذوق ﻣﯿﮑﺮد راﻧﻨﺪه ﺧﻮﺑﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﺎ ازش ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺟﺎی ﻣﻦ ﭘﺸﺖ رل ﺑﺸﯿﻨﻪ ﯾﻪ ﺟﻮری ذوق زده ﻣﯿﺸﺪ ﮐﻪ ﻟﺬت ﻣﯿﺒﺮدم. اﮐﺜﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎی داﻧﺸﮕﺎه ﺻﻤﯿﻤﯿﺖ ﺑﯿﻦ ﻣﻦ و ﻣﻬﺮداد رو ﻣﺴﺨﺮه ﻣﯿﮑﺮدن.
ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺣﻖ داﺷﺘﻦ ﻣﻦ و ﻣﻬﺮداد ﻇﺎﻫﺮا اﺻﻼ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮردﯾﻢ وﻟﯽ دوﺳﺘﺎی ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮدﯾﻢ.
ﯾﺎدﻣﻪ ﺗﻮ ﺗﻌﻄﯿﻼت ﺑﯿﻦ ﺗﺮم ﯾﻪ روز ﮐﺎﻣﯽ ﻣﻦ و ﻣﻬﺮداد رو ﺟﻠﻮی در ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮن دﯾﺪ. ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﻮد ﺟﻠﻮی ﭘﺎم ﺗﺮﻣﺰ ﮐﺮد و ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﺴﺨﺮه ﺑﻪ ﻣﻬﺮداد اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ:
-ﻟﯿﺎﻗﺘﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ.
ﺑﻌﺪش ﻫﻢ ﮔﺎز داد و رﻓﺖ. ﻣﻬﺮداد ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪ وﻟﯽ از دﻟﺶ دراوردم. ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ:
-ﮐﻪ دوﺳﺘﯿﻤﻮن رو ﺑﺎ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺗﻮی دﻧﯿﺎ ﻋﻮض ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ.
ﭘﺪر و روﯾﺎ ﻫﻢ ﻣﻬﺮداد رو ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ اون ﻗﺪر ﭘﺴﺮ ﺳﺎده و ﺑﯽ ﺷﯿﻠﻪ ﭘﯿﻠﻪ ای ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻈﺮ ﻫﻤﻪ رو ﺟﻠﺐ ﻣﯿﮑﺮد. ﺻﻤﯿﻤﯿﺖ ﺑﺎ ﻣﻬﺮداد ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻮ درﺳﻬﺎم ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﮐﻨﻢ. ﮐﻢ ﮐﻢ ﻓﮑﺮ ﺳﺘﺎره ﮐﻤﺮﻧﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد و داﺷﺘﻢ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻋﺎدی ﺑﺮﻣﯿﮕﺘﻢ ﮐﻪ...
ﻫﻢ ﻗﻔﺲ ﻣﻦ ﺣﺎﻻ دﯾﮕﻪ ﺧﯿﻠﯽ از زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﭼﯿﺰاﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﻤﺘﺮ ﮐﺴﯽ از ﯾﮑﯽ دو ﺧﻄﺶ ﺑﺎﺧﺒﺮه. اﺣﺴﺎس ﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ زﻧﺪﮔﯿﻢ داﺷﺘﻢ و ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ازش ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻪ. وﻟﯽ ﺣﺎﻻ دارم ﺑﺮای ﺗﻮ ﻣﯿﻨﻮﯾﺴﻢ ﺑﺮای ﻫﻤﻘﻔﺲ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺣﻘﯿﻘﺘﺶ ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺑﺪوﻧﻢ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﯽ! اﯾﻦ ﺟﻮری راﺣﺖ ﺗﺮم ﺷﺎﯾﺪ ده ﺳﺎل دﯾﮕﻪ ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎل دﯾﮕﻪ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﭘﻨﺠﺎه ﺳﺎل دﯾﮕﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ و ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﺎ رو ﺑﺎ ﻫﻢ اﺷﻨﺎ ﮐﻨﻪ اﺧﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺮدم ﻣﯿﮕﻦ دﻧﯿﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ وﻟﯽ ﻣﻦ ﺗﺼﻮﯾﺮی از ﺗﻮ ﺗﻮی ذﻫﻨﻢ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺧﺮاب ﺑﺸﻪ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻤﺪﻣﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ و ﻏﻤﻢ رو ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﯽ ﺻﺪا ﺑﺮات زﻣﺰﻣﻪ ﻣﯿﮑﻨﻢ، اروم... اروم...
= = = = = = = = = = =
ﺳﺎﻋﺘﯽ از ﺳﻪ ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻫﻤﯿﺸﻪ وﻗﺘﯽ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎی اﻓﺸﯿﻦ رو ﻣﯿﺨﻮﻧﺪم ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺗﻮ روﯾﺎ و ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎی ﻧﺎﻣﻪ رو ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﺗﺠﺴﻢ ﻣﯿﮑﺮدم. ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ و ﺧﻂ ﺑﻪ ﺧﻂ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ رو ﺣﻔﻆ ﺑﻮدم وﻟﯽ ﺧﻮﻧﺪش ﺑﺪﻧﻢ رو داغ ﻣﯿﮑﺮد و ﺧﻮن ﮔﺮﻣﯽ ﺗﻮی رگ ﻫﺎم ﻣﯿﺠﻮﺷﯿﺪ. دﯾﮕﻪ از ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن اﻓﺸﯿﻦ ﻧﺎاﻣﯿﺪ ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﻫﺮﮐﺎری ﮐﻪ از دﺳﺘﻢ ﺑﺮﻣﯽ اوﻣﺪ ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﭘﯿﺶ وﺟﺪاﻧﻢ اﺣﺴﺎس ﮔﻨﺎه ﻧﻤﯿﮑﺮدم؛
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ دور و ﺑﺮم ﮐﺮدم اﭘﺎرﺗﻤﺎن ﻧﻘﻠﯽ ﻗﺸﻨﮕﯽ داﺷﺘﻢ ﭼﻘﺪر ﺑﺎ ﻋﺸﻖ و ﻋﻼﻗﻪ وﺳﺎﯾﻞ ﺧﻮﻧﻪ رو ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯿﺪادم و ﺑﺎ وﺳﻮاس ﺗﺰﺋﯿﻨﺶ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ اﮔﻪ ﯾﻪ روزی اﻓﺸﯿﻦ اوﻣﺪ از دﯾﺪن اﯾﻦ اﭘﺎرﺗﻤﺎن ﻟﺬت ﺑﺒﺮه؟! ﭼﻪ ﺷﺒﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﺻﺪای زﻧﮓ ﯾﺎ ﺻﺪای ﭘﺎﯾﯽ ﮐﻪ از ﺗﻮ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ اوﻣﺪ از ﺟﺎ ﻣﯿﭙﺮﯾﺪم ﺑﻪ اﻣﯿﺪ اﯾﻨﮑﻪ اﻓﺸﯿﻦ اوﻣﺪه ﺗﺎ ﻫﻤﻘﻔﺲ ﺧﻮدش رو ﺑﺒﯿﻨﻪ وﻟﯽ ﺣﯿﻒ ﮐﻪ اﻓﺸﯿﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﯿﻮﻣﺪ. ﺧﻮدش ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺪوﻧﻪ ﻣﻦ ﮐﯽ ام! ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ اوﻣﺪه ﺑﻮد؟ ﺷﺎﯾﺪ وﻗﺘﯽ دﯾﺪه ﺑﻮد ﻫﻤﻘﻔﺴﺶ ﯾﻪ دﺧﺘﺮه ﭘﺸﯿﻤﻮن ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ دﯾﮕﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻤﯿﺪاد! اﻓﺸﯿﻦ از ﺗﻤﺎم دﺧﺘﺮا ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺷﮑﺴﺖ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد.
ﺗﻮی ﺗﻤﺎم راﺑﻄﻪ ﻫﺎش ﺟﺪاﯾﯽ ﯾﺎ ﻏﻢ از دﺳﺖ دادن ﺑﻮد. ﺷﺎﯾﺪ وﻗﺘﯽ دﯾﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻨﻢ ﯾﻪ دﺧﺘﺮم ﻣﺜﻞ دﺧﺘﺮای دﯾﮕﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﻫﺎم روﺑﺮو ﻧﺸﻪ. اﯾﻦ اﻓﮑﺎر ﻣﺜﻞ داﯾﺮه ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﻣﯿﭽﺮﺧﯿﺪ ﮐﻪ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد.
ﺻﺒﺢ دﯾﺮﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪم ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ده ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ و وﺿﻊ ﺧﻮﻧﻪ رﺳﯿﺪم رﻓﺘﻢ ﺧﺮﯾﺪ. ﺗﻮی اﺳﺎﻧﺴﻮر ﻣﻨﺼﻮری رو دﯾﺪم، اﻗﺎی ﻣﻨﺼﻮری ﻣﺮد ﺟﺎاﻓﺘﺎده ای ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺎدرش زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮد. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﯾﮏ ﺳﺎل ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ. ﻣﺎدرش زن ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد اواﯾﻞ زﯾﺎد ﺑﺎ ﻣﻦ رﻓﺖ و اﻣﺪ ﻣﯿﮑﺮد وﻟﯽ ﻣﻦ اﺻﻼ اﻫﻞ اﯾﻦ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺑﺎزی ﻫﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ.
ﯾﮑﯽ دوﺑﺎر ﮐﻪ اوﻣﺪ و دﯾﺪ از ﺧﺎﻟﻪ زﻧﮏ ﺑﺎزی ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮی ﻧﯿﺴﺖ رواﺑﻄﺶ رو ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﻗﻄﻊ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮم ﻃﻠﻮﻋﯽ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ ﭼﯿﮏ ﺗﻮ ﭼﯿﮏ ﺷﺪ. ﺧﺎﻧﻢ ﻃﻠﻮﻋﯽ ﮐﻼﻧﺘﺮ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺑﻮد. ﻫﻤﻪ اش ﺗﻮ ﮐﺎر ﻣﺮدم ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﻪ ﮐﯽ ﻣﯿﺮه و ﮐﯽ ﻣﯿﺎد؟! ﺑﺮای ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻨﺼﻮری ﻫﻤﺼﺤﺒﺖ ﺧﻮﺑﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد.
اﻗﺎی ﻣﻨﺼﻮری ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺖ ﺳﺮ ﺣﺮف رو ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺎز ﮐﻨﻪ، ﯾﻪ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺑﻬﻢ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ازدواج داد ازش ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺤﺘﺮﻣﺎﻧﻪ ﻋﺬرش رو ﺧﻮاﺳﺘﻢ وﻟﯽ ول ﮐﻦ ﻧﺒﻮد ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﻨﻮ ﺑﻪ ﺣﺮف ﺑﮑﺸﻮﻧﻪ. ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ازش ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ وﻟﯽ ﻣﺮد ﺑﺪی ﻧﺒﻮد.
-ﺳﻼم ﻫﯿﻮا ﺧﺎﻧﻢ.
-ﺳﻼم اﻗﺎی ﻣﻨﺼﻮری ﻣﺎدر ﺧﻮﺑﻦ؟
-ﺑﻠﻪ ﻣﻤﻨﻮن. ﻣﻌﺬرت ﻣﯿﺨﻮام روی ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﯾﺪ؟
-ﮐﺪوم ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد؟
-ﻣﻦ ﮐﻪ ﻗﺒﻼ ﻫﻤﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎم رو ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ.
-ﻣﻨﻢ ﻗﺒﻼ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ازدواج ﻧﺪارم. ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﻗﺎی ﻣﻨﺼﻮری دﯾﮕﻪ درﺑﺎره اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺻﺤﺒﺖ ﻧﮑﻨﯿﺪ. ﺷﻤﺎ ﻗﻮل دادﯾﺪ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰﻧﯿﺪ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدﯾﺪ؟
-ﺧﯿﺮ دﻗﯿﻘﺎ ﺧﺎﻃﺮم ﻫﺴﺖ وﻟﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﻧﻈﺮﺗﻮن ﻋﻮض ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ اﻣﺮوز ﻗﺼﺪ ازدواج ﻧﺪارﯾﺪ وﻟﯽ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ازدواج ﮐﻨﯿﺪ.
-درﺳﺘﻪ ﻣﻦ ﻓﻌﻼ ﻗﺼﺪ ازدواج ﻧﺪارم وﻟﯽ اﮔﻪ ﯾﻪ روز ﺑﺨﻮام ازدواج ﮐﻨﻢ ﻣﻌﺬرت ﻣﯿﺨﻮام ﮐﻪ اﯾﻨﻮ ﻣﯿﮕﻢ وﻟﯽ ﺷﻤﺎ رو اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ.
در اﺳﺎﻧﺴﻮر ﺑﺎز ﺷﺪ و ﻣﻦ ﺳﺮﯾﻊ از ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺧﺎرج ﺷﺪم. دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ اوﻧﻘﺪر رک ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺪم وﻟﯽ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺧﻮدش ﺑﻮد ﺧﻮدش اﯾﻨﺠﻮری ﺧﻮاﺳﺖ. رﻓﺘﻢ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﯾﻪ رﻧﻮی ﻗﺪﯾﻤﯽ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﺪﯾﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﺑﻮد. ﺧﯿﻠﯽ زود ﭘﺸﯿﻤﻮن ﺷﺪم و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻢ. ﻫﻮا ﮐﻢ ﮐﻢ داﺷﺖ ﮔﺮم ﻣﯿﺸﺪ. ﺗﺎﺑﺴﺘﻮن داﺷﺖ ورور ﺧﻮدش رو اﻋﻼم ﻣﯿﮑﺮد.
ﺧﺴﺘﻪ و ﮐﻮﻓﺘﻪ رﺳﯿﺪم ﺧﻮﻧﻪ ﺻﺪای ﺗﻠﻔﻦ رو از ﺗﻮی راﻫﺮو ﺷﻨﯿﺪم. زود ﮐﻠﯿﺪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺗﻮی ﻗﻔﻞ و رﻓﺘﻢ ﺗﻮ.
-اﻟﻮ؟... اﻟﻮ؟... ﭼﺮا ﺳﺎﮐﺘﯽ؟... ﭼﺮا ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰﻧﯽ؟... اﻟﻮ...
ﭼﯿﺰ ﺗﺎزه ای ﻧﺒﻮد. ﮔﻮﺷﯽ ﺗﻠﻔﻦ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﮐﯿﺴﻪ ﻫﺎی ﺧﺮﯾﺪ رو ﺑﺮدم ﺗﻮی اﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ. ﯾﻪ ﻏﺬای ﺣﺎﺿﺮی درﺳﺖ ﮐﺮدم و ﺟﻠﻮی ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﺧﻮردم. ﮐﺎﻧﺎل ﻫﺎ رو ﭼﻨﺪﺑﺎر ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺮدم ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﭼﯿﺰ ﺑﻪ درد ﺑﺨﻮری ﻧﻈﺮم رو ﺟﻠﺐ ﻧﮑﺮد ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن رو ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮدم و ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم ﺧﻮﻧﺪن ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎی اﻓﺸﯿﻦ رو اداﻣﻪ ﺑﺪم.
= = = = = = = = = = =
ﺳﻼم ﻫﻢ ﻗﻔﺲ!
دوﺳﺖ دارم ﺑﯽ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ اﺻﻞ داﺳﺘﺎن. ﺳﺎل ﻧﻮ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﺳﺎل روﯾﺎ ﺟﻮن ﺳﺮﮔﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﺗﮑﻮﻧﯽ ﺑﻮد. رﻓﺘﺎر ﭘﺪرم ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻧﺎاﻣﯿﺪ ﮐﻨﻨﺪه ﺑﻮد. اﺻﻮﻻ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰی ﺗﻮی دﻧﯿﺎ وﺟﻮد ﻧﺪاره ﮐﻪ ﭘﺪرم رو ﻫﯿﺠﺎن زده ﺑﮑﻨﻪ ﻧﻪ ﻋﯿﺪ ﻧﻮروز ﻧﻪ ﺷﺎدی ﯾﺎ ﻏﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎش ﻧﻪ ﻣﺮگ ﻋﺰﯾﺰاش ﺧﻼﺻﻪ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﺮای ﭘﺪر ﻣﻬﻢ ﺑﺎﺷﻪ و ﺷﺎد ﯾﺎ ﻏﻤﮕﯿﻨﺶ ﺑﮑﻨﻪ اﺗﻔﺎق ﻫﺎﯾﯿﻪ ﮐﻪ در ﻣﻮرد ﮐﺎرﺧﻮﻧﻪ اش ﻣﯽ اﻓﺘﻪ ﻗﺮاردادﻫﺎی ﺟﺪﯾﺪ ورﺷﮑﺴﺘﯽ رﻗﺒﺎ ﺧﺮﯾﺪ ﺳﻬﺎم ﺗﺎزه و...
ﭼﻨﺪ روزی ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻼﺳﻬﺎ ﺗﻌﻄﯿﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻣﻬﺮداد ﻣﻮﻇﻒ ﺑﻮد ﺑﺮای ﺧﺮﯾﺪ و ﺧﻮﻧﻪ ﺗﮑﻮﻧﯽ ﻫﻤﻪ اش ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻪ در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﻨﻢ اﮐﺜﺮ ﻣﻮاﻗﻊ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮدم. از ﺑﯿﮑﺎری ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎ ﮐﻤﺎل ﻣﯿﻞ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﺗﮑﻮﻧﯽ ﺑﻪ روﯾﺎ ﺟﻮن و ﻧﺮﮔﺲ و ﻋﻠﯽ اﻗﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻢ. ﻣﻦ و ﻋﻠﯽ اﻗﺎ ﯾﮏ روز ﺗﻤﺎم ﻓﻘﻂ داﺷﺘﯿﻢ ﺷﯿﺸﻪ ﻫﺎ رو ﺗﻤﯿﺰ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ. اﺧﺮای ﮐﺎر ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ روﯾﺎ ﺟﻮن از ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺻﺪام ﮐﺮد وﻗﺘﯽ رﻓﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ دﯾﺪم ﻣﯿﺰ ﺷﺎم رو ﭼﯿﺪه و ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﻪ.
-دﺳﺘﺖ درد ﻧﮑﻨﻪ روﯾﺎ ﺟﻮن داﺷﺘﻢ از ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﺗﻠﻒ ﻣﯿﺸﺪم. ﭘﺲ ﻋﻠﯽ اﻗﺎ و ﻧﺮﮔﺲ ﭼﯽ؟
-ﺧﻮردن ﻫﻤﯿﻦ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﺻﺪا ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺑﺨﻮرﯾﻢ وﻟﯽ ﻧﯿﻮﻣﺪی.
-ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻦ ﺻﺪای ﺷﻤﺎ رو ﻧﺸﻨﯿﺪم اﻻن ﮐﺠﺎن ؟رﻓﺘﻦ؟
-اره ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدن ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻘﯿﻪ اش ﺑﺎﺷﻪ ﻓﺮدا.
ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﻏﺬا ﺧﻮردن ﺑﻮدﯾﻢ از روﯾﺎ ﺟﻮن ﭘﺮﺳﯿﺪم:
-روﯾﺎ ﺟﻮن ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺷﺪه ﮐﻪ ﭘﺪر ﻟﺤﻈﻪ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺳﺎل ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻪ؟
-ﭼﺮا دوﻣﯿﻦ ﺳﺎل ازدواﺟﻤﻮن ﯾﺎدت ﻧﻤﯿﺎد؟
-ﻧﻪ.
-ﺧﻮب ﺗﻮ اون ﻣﻮﻗﻊ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﻮدی ﺳﭙﯿﺪه و ارژﻧﮓ ﻫﻢ ﺗﺎزه ﺑﻪ دﻧﯿﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮدن.
-ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ اوﻣﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎش ﺳﺎل ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻮده؟
-ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﺷﺎﯾﺪ.
-ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﺪﯾﺪم ﭘﺪر ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻮداش ﻫﯿﺠﺎن زده ﺑﺸﻪ ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﻋﺮوﺳﯽ ﺳﭙﯿﺪه اون روز ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ از دﺳﺘﺶ در رﻓﺖ.
-اﯾﻦ ﺟﻮری ﻫﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﮕﯽ ﻧﯿﺴﺖ.
-روﯾﺎ ﺟﻮن ﺷﻤﺎ و ﭘﺪر ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ازدواج ﮐﺮدﯾﻦ؟
-ﭼﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺳﻮاﻟﯽ ﺑﻪ ذﻫﻨﺖ رﺳﯿﺪ؟ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﻫﯿﭻ وﻗﺖ دوﻧﺴﺘﻦ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺮات ﺟﺎﻟﺐ ﺑﺎﺷﻪ.
-ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﺮام ﺟﺎﻟﺒﻪ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﯿﻦ؟
روﯾﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺗﮑﯿﻪ داد.
-ﻣﻦ ﻫﻮﺷﻨﮓ رو از ﺑﭽﮕﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ. از ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﮐﻪ ﺗﻮی ﺣﯿﺎﻃﺸﻮن ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎزی ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ. اﺧﻪ ﻣﺎ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ دﯾﻮار ﺑﻪ دﯾﻮار ﺑﻮدﯾﻢ. ﻫﻮﺷﻨﮓ ﭘﻨﺞ ﺳﺎل از ﻣﻦ ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﺑﻮد. از ﻫﻤﻮن ﺑﭽﮕﯽ ﺗﻮ ﺑﺎزی ﻫﺎ ﻣﻘﺘﺪر ﺑﻮد و ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺣﺮف ﺣﺮف ﺧﻮدش ﺑﺎﺷﻪ. از وﻗﺘﯽ ﻣﻌﻨﯽ ﻋﺸﻖ و ﻋﺎﺷﻘﯽ رو ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻫﻮﺷﻨﮕﻢ. زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺗﺤﺼﯿﻞ رﻓﺖ اﻣﺮﯾﮑﺎ ﯾﻪ ﮐﻤﯽ از ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺶ ﻧﺎاﻣﯿﺪ ﺷﺪم وﻟﯽ اون ﻗﺪر دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮش ﻣﻮﻧﺪم.
زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﻋﻈﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺎدرش ﺑﺎ ﯾﻪ ﺟﻌﺒﻪ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ اوﻣﺪ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮن ﻧﻤﯿﺪوﻧﯽ ﭼﻪ ذوﻗﯽ ﮐﺮدم. ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم اوﻣﺪه ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﯾﻢ وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﻫﻮﺷﻨﮓ ﺗﻮی اﻣﺮﯾﮑﺎ ﺑﺎ ﻣﺎدرت ازدواج ﮐﺮده ﺗﻤﺎم اﻣﯿﺪﻫﺎم ﻧﺎاﻣﯿﺪ ﺷﺪ. ﺗﺎ ﻣﺪت ﻫﺎ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﮐﻨﻢ. ﻫﻤﻪ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرام رو رد ﻣﯿﮑﺮدم. اﻫﻞ درس و ﻣﺸﻖ ﻫﻢ ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ درس ﺑﯿﺎرم. ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﭘﺪرم ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮای ازدواﺟﻢ ﭘﺎﻓﺸﺎری ﻣﯿﮑﺮد.
وﻗﺘﯽ ﭘﺪر و ﻣﺎدرت از اﻣﺮﯾﮑﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ و ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻣﺎدرت رو دﯾﺪم ﻓﻬﻤﯿﺪم ﭼﺮا ﭘﺪرت ﺑﺎﻫﺎش ازدواج ﮐﺮده. اون ﻗﺪر ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﮕﻮ ﻣﻌﺼﻮﻣﯿﺖ از ﺗﻮی ﭼﺸﻤﺎش ﻣﯿﺒﺎرﯾﺪ. از زﻧﺪﮔﯿﺸﻮن راﺿﯽ ﺑﻮدن ﭘﺪرت ﯾﻪ ﮐﺎرﺧﻮﻧﻪ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﭘﺪرش ﺗﺎﺳﯿﺲ ﮐﺮد و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺳﺮﮔﺮم ﮐﺎراش ﺑﻮد. ﻣﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ رو دﯾﺪم ﺑﻪ اوﻟﯿﻦ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرم ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ دادم. ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺧﻮرده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﺎدر و ﺑﺮادرت ﺗﻮی ﺗﺼﺎدف ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪن و ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻮﻧﺪی.
دوﺑﺎره اﻣﯿﺪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻮﺷﻨﮓ رو ﺑﺪﺳﺖ ﺑﯿﺎرم ﺗﻮ وﺟﻮدم ﻗﻮت ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﻧﺎﻣﺰدﯾﻢ رو ﺑﻬﻢ زدم. ﯾﮏ ﺳﺎل از ﻓﻮت ﻣﺎدرت ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد وﻟﯽ ﭘﺪرت ﻫﻨﻮز ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺖ و ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﻤﯿﺠﻮﺷﯿﺪ ﺧﯿﻠﯽ اﻓﺴﺮده ﺑﻮد ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدی و ﺣﺴﺎﺑﯽ دﺳﺖ و ﭘﺎی ﭘﺪرت رو ﻣﯽ ﺑﺴﺘﯽ. داﺷﺖ ورﺷﮑﺴﺖ ﻣﯿﺸﺪ. اون ﻣﻮﻗﻊ اﻋﻈﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﺖ ﻓﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺑﻬﻢ ﺧﻮردن ﻧﺎﻣﺰدی ﻣﻦ اون ﻫﻢ ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ از ﻓﻮت ﻣﺎدرت ﭘﺪرﺑﺰرﮔﺖ رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﯾﻪ راﺑﻄﻪ ای ﺑﯿﻦ اﯾﻦ دو ﺗﺎ داﺳﺘﺎن وﺟﻮد داره.
ﯾﻪ روز ﺑﯽ ﻣﻘﺪﻣﻪ ازم ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﻮﺷﻨﮓ رو دوﺳﺖ داری؟ وﻗﺘﯽ ﺳﮑﻮت ﮐﺮدم ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ اوﻣﺪ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﯾﻢ. ﻫﻮﺷﻨﮓ اﺻﻼ راﺿﯽ ﻧﺒﻮد ﺧﻮدش روز ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری ﻧﯿﻮﻣﺪ. ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﻮﺷﻨﮓ ﻣﻨﻮ دوﺳﺖ ﻧﺪاره و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ روی ﺣﺮف ﭘﺪرش ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰده وﻟﯽ از ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻗﺒﻮل ﮐﺮدم و ﺑﺎﻫﺎش ازدواج ﮐﺮدم.
-ﭘﺪر و ﻣﺎدرﺗﻮن ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻧﮑﺮدن؟
-زﯾﺎد راﺿﯽ ﻧﺒﻮدن وﻟﯽ اوﻻ ﻣﻦ ﭘﺪرت رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ در ﺛﺎﻧﯽ ﭘﺪرم ﺑﺎ ﭘﺪرﺑﺰرﮔﺖ ﺳﺎﻟﻬﺎ دوﺳﺖ ﺑﻮدن. ﻫﻤﻮن روزی ﮐﻪ ﺑﯽ ﺳﺮوﺻﺪا ﻋﻘﺪ ﭘﺪرت ﺷﺪم ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﯾﻪ روز اﯾﻦ ﻋﺸﻖ دو ﻃﺮﻓﻪ ﻣﯿﺸﻪ. از ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﻗﻮل دادم ﻣﺎدر ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮای ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ. ﺗﻮ از ﻫﻤﻮن اوﻟﺶ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﻧﻤﯿﮑﺮدی. ﻫﻮﺷﻨﮓ وﻗﺘﯽ ﻋﺸﻖ ﻣﻨﻮ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدش و ﺗﻮ و ﻋﻼﻗﻪ ای ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ و زﻧﺪﮔﯿﻢ داﺷﺘﻢ دﯾﺪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﻬﻢ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﺷﺪ. ﻫﻨﻮز ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺟﺎی ﻣﺎدرت رو ﺑﺮاش ﺑﮕﯿﺮم .ﺧﻮدﻣﻢ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺳﻌﯽ ﻧﮑﺮدم ﻣﺎدرت رو از ذﻫﻦ ﻫﻮﺷﻨﮓ ﭘﺎک ﮐﻨﻢ.
اون ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﺎدرﺗﻪ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﺎ ﻣﯿﺸﯿﻨﻪ و ازش ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﻪ. ﭘﺪرت اون ﺟﻮر ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺑﯽ ﻋﺎﻃﻔﻪ ﻧﯿﺴﺖ. از اون ﻣﺮدﻫﺎﯾﯿﻪ ﮐﻪ ﻋﻮاﻃﻔﺶ رو ﺑﺮوز ﻧﻤﯿﺪه. ﭘﺪرت ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻪ ﻋﺸﻖ اوﻟﺶ رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻪ ﻣﻨﻢ اﯾﻨﻮ ازش ﻧﻤﯿﺨﻮام ﻫﻤﻮن ﻃﻮری ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ ﻋﮑﺲ ﻣﺎدرت و ﺑﯿﮋن ﻫﻤﻪ ﺟﺎی ﺧﻮﻧﻪ ﻫﺴﺖ. ﺣﺘﯽ ﺗﻮی اﺗﺎق ﺧﻮاب ﻣﻨﻮ و ﭘﺪرت. در ﻣﻮرد ﺗﻮ ﻫﻢ از ﻫﻤﻮن اول ﺧﻮدم ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﺎدر ﺻﺪام ﮐﻨﯽ ﺑﻬﺖ ﯾﺎد دادم ﺑﮕﯽ روﯾﺎ ﺟﻮن ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﺟﺎی ﻣﺎدرت رو ﺑﺮات ﺑﮕﯿﺮم. ﺧﻮدم ﻣﯿﺪوﻧﻢ. درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﺑﻪ دﻧﯿﺎ اوﻣﺪن ارژﻧﮓ و ﺳﭙﯿﺪه ﯾﻪ ﮐﻤﯽ از ﺗﻮ ﻏﺎﻓﻞ ﺷﺪم وﻟﯽ ﺧﺪای ﻣﻦ ﺷﺎﻫﺬه ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﯿﻦ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻓﺮق ﻧﺬاﺷﺘﻢ. ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺘﺎ ﮐﺎراﯾﯽ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮده وﻟﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺗﻮ رو ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﺧﻮدم ﺑﺰرگ ﮐﻨﻢ و ﺑﺎ ﯾﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﻬﺘﻮن ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ.
ادامه دارد ...
داستان: هم قفس // نویسنده: ساناز فرجی // منبع: 98ia
