جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منهم قفس (6)
هم قفس (6)
-ﻣﯿﺪوﻧﻢ روﯾﺎ ﺟﻮن ﺷﻤﺎ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻣﻨﻮ اذﯾﺖ ﻧﮑﺮدﯾﻦ. ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﺣﺴﺎس ﻧﮑﺮدم ﺷﻤﺎ ﻧﺎﻣﺎدری ﻣﻦ ﻫﺴﺘﯿﺪ. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻬﺮﺑﻮن ﺑﻮدﯾﺪ. ﻣﻦ از ﺷﻤﺎ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ.
ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﺻﻮرﺗﺶ رو ﺑﻮﺳﯿﺪم و ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺰ رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮدﯾﻢ. وﻗﺘﯽ ﺑﺮای اﺗﻤﺎم ﮐﺎرم ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻ روﯾﺎ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﯿﺮه ﭘﯿﺶ ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ و دﯾﺮ وﻗﺖ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮده. ﻣﻮﻗﻊ ﮐﺎر ﮐﺮدن ﻫﻤﺶ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎی روﯾﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم اﺻﻼ ﺗﺼﻮرش رو ﻫﻢ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﮐﻪ اون ﻗﺪر ﭘﺪرم رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ. راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﭼﺮا ﻫﯿﭻ وﻗﺖ دﻗﺖ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد روﯾﺎ ﻫﻤﻪ ﺟﺎی ﺧﻮﻧﻪ ﻋﮑﺲ ﻣﺎدر و ﺑﯿﮋن ﻫﺴﺖ.
ﯾﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺳﺎل ﺳﺮ ﺳﺎل ﺗﺤﻮﯾﻞ روﯾﺎ ﯾﮑﯽ از ﻋﮑﺴﻬﺎﺷﻮﻧﻮ ﻣﯿﺬاره ﮐﻨﺎر ﺳﻔﺮه ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻦ. ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﻮدم رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺟﺎی روﯾﺎ اﮔﻪ ﻣﻦ ﺑﻮدم ﻗﺒﻮل ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﺧﺎﻃﺮات ﻋﺸﻖ ﺳﺎﺑﻖ ﻫﻤﺴﺮم ﻫﻤﯿﺸﻪ زﻧﺪه ﺑﺎﺷﻪ. ﻧﺎﺧﻮد اﮔﺎه اﺣﺴﺎس ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ روﯾﺎ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻪ ﺧﻮب ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺶ دارم ﺷﺎﯾﺪ اﻧﺪازه ﻣﺎدرم!
ﺑﻌﺪ از ﮐﺎر ﯾﻪ دوش ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻋﯿﻦ ﺟﻨﺎزه اﻓﺘﺎدم روی راﺣﺘﯽ ﻫﺎی اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ داﺷﺘﻢ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﺗﻠﻔﻦ زﻧﮓ زد.
-اﻟﻮ ﺳﻼم داداﺷﯽ
-ﺳﻼم ﺳﭙﯿﺪه ﺧﻮﺑﯽ؟ ﻓﺮاﻣﺮز و ﻣﺎری ﺧﻮﺑﻦ؟
-ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ؟
-اره ﺧﯿﺎﻟﺖ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ اﮔﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ ﺣﺎل ﻣﺎری رو ﻧﻤﯿﭙﺮﺳﯿﺪم. ﭼﻪ ﺧﺒﺮا اوﻧﺠﺎ ﻫﻢ ﺣﺎل و ﻫﻮای ﻋﯿﺪ داره؟
-ﻧﻪ اﯾﻨﺠﺎ اﺻﻼ اﻧﮕﺎر ﻧﻪ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻋﯿﺪه. ﺗﻮ اﯾﺮان ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﻫﺎی ﻋﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﻫﻤﻪ در ﺗﻼﺷﻦ، ﺧﺮﯾﺪ ﻋﯿﺪ، ﺧﻮﻧﻪ ﺗﮑﻮﻧﯽ، ﺗﻬﯿﻪ وﺳﺎﯾﻞ ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻦ، ﭼﻮﻧﻪ زدن ﺑﺎ ﻣﻐﺎزه دارﻫﺎ، ﺳﺒﺰی ﭘﻠﻮ ﻣﺎﻫﯽ!
-ای ﺷﮑﻤﻮ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل اﯾﻦ زﻧﺪﮔﯽ رو ﺧﻮدت ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﮐﺴﯽ ﻣﺠﺒﻮرت ﻧﮑﺮد درﺳﺘﻪ؟
-اره ﺗﻮ ﺣﻖ داری ﻣﺎﻣﺎن ﮐﺠﺎس؟
-رﻓﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎش ﭘﺪر ﻫﻢ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﭘﯽ ﮐﺎرﻫﺎﺷﻪ و ﻣﻨﻢ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺗﻨﻬﺎم!
-اوﻧﺎ ﻫﻨﻮزم ﺗﻮ رو ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯿﺬارن؟ ﯾﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﮐﺎر دﺳﺖ ﺧﻮدت ﻧﺪی.
-ﻧﻪ ﺧﯿﺎﻟﺖ ﺟﻤﻊ ارژﻧﮓ ﺧﻮﺑﻪ؟
-وا... ﭼﯽ ﺑﮕﻢ؟ ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﭘﯿﺶ ﺧﻮدت ﺑﻤﻮﻧﻪ ﯾﺎدﺗﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺒﻬﺎ ﺗﻮ ﯾﻪ ﮐﻠﻮپ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﻪ؟
-اره ﻣﮕﻪ ﭼﯽ ﺷﺪه؟
-ﭘﺪر ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﭘﯿﺶ از ﻃﺮﯾﻖ دوﺳﺘﺎش ﻓﻬﻤﯿﺪ زﻧﮓ زد ﮐﻠﯽ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف زد ﮐﻠﯽ ﻧﺼﯿﺤﺘﺶ ﮐﺮد ﮔﻔﺖ اﮔﻪ از اوﻧﺠﺎ ﻧﯿﺎیی ﺑﯿﺮون ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﮔﺮدی. وﻟﯽ ارژﻧﮓ ﺑﻪ ﺣﺮف ﭘﺪر ﮔﻮش ﻧﮑﺮد. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﺎس ﭘﺪر رﯾﺨﺘﻦ ﺗﻮی ﮐﻠﻮپ و دﺳﺘﮕﯿﺮﺷﻮن ﮐﺮدن اﺧﻪ اوﻧﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮی ﮐﻠﻮپ ﺑﺎ ارژﻧﮓ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدن ﻗﺎﭼﺎﻗﭽﯽ ﺑﻮدن ﭘﺎی ارژﻧﮓ رو ﻫﻢ ﮐﺸﯿﺪن وﺳﻂ.
-ﯾﻌﻨﯽ ارژﻧﮓ زﻧﺪاﻧﻪ؟
-اره ﻫﻤﻪ ﻣﺪارک ﺑﺮ ﻋﻠﯿﻪ ارژﻧﮕﻪ ﻣﮕﻪ اﯾﻨﮑﻪ دوﺳﺘﺎش ﺑﮕﻦ ﮐﻪ ارژﻧﮓ اون وﺳﻂ ﮐﺎره ای ﻧﺒﻮده. ﭼﻨﺪ وﻗﺖ دﯾﮕﻪ دادﮔﺎه دارن.
-ﭘﺪر ﻓﻬﻤﯿﺪ؟
-ﻫﻨﻮز ﻧﻪ.
-وﻟﯽ ﭘﺪر ﺑﻪ ﻣﻦ و روﯾﺎ ﺟﻮن ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺖ.
-ﺷﺎﯾﺪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻪ ﻧﮕﺮان ﻧﺸﯿﺪ. ﻧﻤﯿﺪوﻧﯽ ﭼﻘﺪر ﺑﻪ اﯾﻦ ارژﻧﮓ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﻨﮑﺎرﻫﺎ اﺧﺮ و ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻧﺪاره وﻟﯽ ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﮔﻮﺷﺶ رﻓﺖ؟ ﺣﺎﻻ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﺟﻮاب ﻣﺎﻣﺎن رو ﭼﯽ ﺑﺪم؟ ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺮوز و ﻓﺮداس ﮐﻪ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻪ و ﺳﺮاغ ارژﻧﮓ رو ﺑﮕﯿﺮه. ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ اﮔﻪ ﺑﻪ ﭘﺪر ﺑﮕﯿﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﯿﺴﺖ؟
-ﭼﺮا ﭘﺪر ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪوﻧﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﺧﻮدش ﯾﻪ ﺟﻮری ﺑﻪ روﯾﺎ ﺟﻮن ﻣﯿﮕﻪ. ﺗﻮ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺑﻬﺶ ﻣﯿﮕﻢ ﻫﯿﭻ ﮐﺎری ﺑﺮای ارژﻧﮓ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﮐﺮد؟
-ﻓﺮاﻣﺮز ﻫﺮﮐﺎری از دﺳﺘﺶ ﺑﺮﻣﯽ اوﻣﺪ ﮐﺮد وﻟﯽ ﻓﻌﻼ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎﺷﯿﻢ. ﺷﺎﻧﺲ ﺑﯿﺎره و دوﺳﺘﺎش ﺑﮕﻦ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺎره اس ﮐﺎرﯾﺶ ﻧﺪارن. وﻟﯽ اوﻧﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻗﺎﭼﺎق ﻣﯿﮑﻨﻦ رﺣﻢ و ﻣﺮوت ﺳﺮﺷﻮن ﻧﻤﯿﺸﻪ. اﮔﻪ اﯾﺮوﻧﯽ ﺑﻮدن ادم ﻣﯿﺮﻓﺖ و ﺑﻪ دﺳﺖ و ﭘﺎﺷﻮن ﻣﯽ اﻓﺘﺎد ﮐﻪ اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﻦ از ﺷﺎﻧﺲ ارژﻧﮓ اﯾﺮوﻧﯽ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﻦ ﺣﺘﻤﺎ ﺣﺎﻻ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدﺷﻮن ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻦ ﻫﺮﭼﯽ ﺗﻌﺪادﺷﻮن زﯾﺎدﺗﺮ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺖ ﺑﯿﻨﺸﻮن ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻣﯿﺸﻪ و ﮐﻤﺘﺮه.
-اﮔﻪ اﻋﺘﺮاف ﻧﮑﻨﻦ ﭼﯽ؟
-ﺣﺪاﻗﻠﺶ ﺷﯿﺶ ﻫﻔﺖ ﺳﺎل زﻧﺪاﻧﻪ..
-ﺷﯿﺶ ﻫﻔﺖ ﺳﺎل؟ ﻣﺎ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ دﺳﺘﻤﻮن از ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﮐﻮﺗﺎﻫﻪ ﮐﺎش ﻻاﻗﻞ اوﻧﺠﺎ ﺑﻮدﯾﻢ.
-ﻣﺎ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎﯾﯿﻢ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﯿﻢ ﮐﺎری ﺑﮑﻨﯿﻢ از دﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﮐﺎری ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﯿﺲ. ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﻮﮐﻞ ﮐﻨﯿﻢ. ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﺧﻮدﺗﻮ ﻧﮕﺮان ﻧﮑﻦ ﻫﺮ ﭼﯽ ﺷﺪ ﺧﺒﺮت ﻣﯿﮑﻨﻢ.
-اره ﺣﺘﻤﺎ ﺧﺒﺮ ﺑﺪه ﻣﻨﻢ ﺑﻪ ﭘﺪر ﻣﯿﮕﻢ ﺷﺎﯾﺪ اوﻧﺠﺎ دوﺳﺘﯽ اﺷﻨﺎﯾﯽ ﭼﯿﺰی داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻪ.
-ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺳﻼم ﺑﺮﺳﻮن ﮐﺎری ﻧﺪاری ؟
-ﻧﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺳﻼم ﺑﺮﺳﻮن ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ.
-ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ، اﻟﻮ اﻓﺸﯿﻦ ﻗﻄﻊ ﻧﮑﻦ ﻣﺎری ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺎﻫﺎت ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ.
-وا ﻣﮕﻪ ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﻠﺪه؟
-ﮐﺠﺎﺷﻮ دﯾﺪی؟ ﮔﻮﺷﯽ.
ﺻﺪای ﺑﭽﻪ ﮔﻮﻧﻪ ای ﮔﻔﺖ:
-ﺳﻼم داﯾﯽ اﻓﺸﯿﻦ.
دﻟﻢ ﺿﻌﻒ رﻓﺖ ﻫﻨﻮز ﻫﯿﭽﯽ ﻧﺸﺪه داﯾﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﻧﺎﻗﻼ اوﻧﻘﺪر ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺣﺮف ﻣﯿﺰد ﮐﻪ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ از ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﯽ ﺑﺨﻮرﻣﺶ.
-ﺳﻼم ﻋﺰﯾﺰ دﻟﻢ ﺧﻮﺑﯽ داﯾﯽ؟
-ﻣﺮﺳﯽ ﻣﺎﻣﺎﻧﯽ و ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻮﺷﻨﮓ ﮐﺠﺎن؟
-ای ﺑﺪﺟﻨﺲ ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯽ؟
-ﺑﻌﻠﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺳﭙﯿﺪه ﻋﮑﺲ ﻫﻤﻪ ﺗﻮﻧﻮ ﻧﺸﻮﻧﻢ داده ﺗﺎزه ﺗﻮ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﻫﻢ دﯾﺪﻣﺘﻮن. ﻫﻤﻮﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺳﭙﯿﺪه ﻋﺮوس ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻣﺎﻣﺎن ﻣﯿﮕﻪ زود ﺑﯿﺎ ﭘﯿﺸﻤﻮن.
-ﺑﺎﺷﻪ ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮم ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺎی ﭘﯿﺶ ﻣﺎ؟
-ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﯿﺎم؟
-ﻧﻪ ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﻓﺮاﻣﺮز.
-ﺷﺎﯾﺪ اوﻣﺪم.
-اﻓﺮﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺧﻮب ﻣﻮاﻇﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش ﺑﻪ ﺣﺮف ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﻮش ﺑﺪه ﺑﺎﺷﻪ؟
-ﺑﺎﺷﻪ ﺧﺪاﻓﺲ.
ﻣﺎری ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻧﺼﻒ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ زد از دﻫﻦ ﺳﭙﯿﺪه ﺑﻮد و اون داﺷﺖ ﮐﻤﮑﺶ ﻣﯿﮑﺮد وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻓﺎرﺳﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد. ﻟﻬﺠﻪ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ داﺷﺖ ﺑﺎ ﯾﻪ ﺗﻦ ﺻﺪای زﯾﺮ ﮐﻪ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻣﻨﻮ دﯾﻮوﻧﻪ ﮐﺮد. ارﺗﺒﺎط رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم و ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﺗﻮ اﺗﺎﻗﻢ ﮐﻪ دﯾﺪم ﭘﺪر ﺟﻠﻮی در اﺗﺎق اﯾﺴﺘﺎده.
-ﺗﻠﻔﻦ ﮐﯽ ﺑﻮد؟
-ﺳﻼم ﭘﺪر ﺳﭙﯿﺪه ﺑﻮد.
-ﺗﻮ داﯾﯽ ﺳﭙﯿﺪه ﻫﺴﺘﯽ؟
ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﭘﺪر ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎﻣﻮ ﺷﻨﯿﺪه ﮔﻨﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ دراوﻣﺪ. ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺻﺎف ﺻﺎف ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ و دروغ ﺑﮕﻢ.
-ﻗﻀﯿﻪ اش ﻣﻔﺼﻠﻪ.
-ده دﻗﯿﻘﻪ دﯾﮕﻪ ﺗﻮ ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻢ.
ﺳﺮﯾﻊ رﻓﺘﻢ ﺗﻮی اﺗﺎﻗﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ. ﯾﻪ ﺳﯿﮕﺎر روﺷﻦ ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﺳﭙﯿﺪه ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ. دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﺳﭙﯿﺪه ﻣﺸﻮرت ﮐﻨﻢ رازش رو ﭘﯿﺶ ﭘﺪر ﻓﺎش ﮐﻨﻢ.
-ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﻣﯿﮕﯽ ﭼﯿﮑﺎر ﮐﻨﻢ ﺳﭙﯿﺪه؟
-دﯾﮕﻪ ﮐﺎری ﻧﻤﯿﺸﻪ ﮐﺮد ﺑﺎﻻﺧﺮه دﯾﺮ ﯾﺎ زود ﻗﻀﯿﻪ ﻣﺎری رو ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪن ﺑﻪ ﭘﺪر ﺑﮕﻮ وﻟﯽ ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﯾﻪ ﺟﻮری ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﮐﻪ ﻗﺎﻃﯽ ﻧﮑﻨﻪ.
-ﺧﯿﺎﻟﺖ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻌﺬرت ﻣﯿﺨﻮام ﺳﭙﯿﺪه ﻣﻦ رازدار ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺒﻮدم.
-ﻣﻌﺬرت ﺑﺮای ﭼﯽ؟ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻧﺒﻮد ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮ ﺷﺪی.
-ﭼﺮا ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻦ ﺑﻮد. ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﻮدم ﮐﺴﯽ ﺻﺪاﻣﻮ ﻧﺸﻨﻮه وﻟﯽ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺻﺪای درو ﻧﺸﻨﯿﺪم.
-ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺲ اﻓﺸﯿﻦ ﺧﻮدﺗﻮ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﮑﻦ ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﮐﻪ ﭘﺪر ﻗﻀﯿﻪ رو ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﮕﻪ. ﭘﺪر ادم ﺑﺪی ﻧﯿﺴﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻨﻄﻘﯿﻪ ﺑﺎ ﻗﻀﯿﻪ ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺎد.
-اﻣﯿﺪوارم.
وﻗﺘﯽ رﻓﺘﻢ ﺗﻮی ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ ﭘﺪر ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد. ﻫﻨﻮز ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﺷﻮ ﻋﻮض ﻧﮑﺮده ﺑﻮد و اﺗﺎق از دود ﭘﯿﭙﺶ ﻣﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺻﻮرﺗﺶ از ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺳﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮد. روی ﯾﮑﯽ از راﺣﺘﯽ ﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ از ﮐﺠﺎ ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ. اﺻﻼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻮد؟ ﭼﺮا داﺷﺘﻢ ﺧﻮدﻣﻮ ﺳﺮزﻧﺶ ﻣﯿﮑﺮدم؟ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﺒﻮد. وﻟﯽ اﯾﻨﺎ ﻫﻤﻪ اش ﺗﻮﺟﯿﻪ ﺑﻮد ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻣﯿﺸﺪم ﮐﻪ ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎم ﺑﻌﺪا ﺑﺎ ﻣﺎری ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮدم. ﺳﭙﯿﺪه ﺑﻪ ﻣﻦ اﻋﺘﻤﺎد ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺻﺪای ﭘﺪر ﻣﻨﻮ ﺑﻪ ﺧﻮدم اورد.
-ﺧﺐ؟ ﻧﻤﯿﺨﻮای ﺷﺮوع ﮐﻨﯽ؟
-ﺑﺬارﯾﻦ از اﯾﻨﺠﺎ ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ ﭘﺪر زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺎدر ﻣﺮد و ﻣﻦ و ﺷﻤﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪﯾﻢ وﻗﺘﯽ روﯾﺎ اﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ رو ﭘﺮ ﮐﺮد و اوﻣﺪ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ﭼﻪ اﺣﺴﺎﺳﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ روﯾﺎ داﺷﺘﯿﺪ؟ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﺎری ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ و ﺷﻤﺎ ﮐﺮد؟!
-ﺣﺎﺷﯿﻪ ﻧﺮو ﻣﻦ اﺻﻼ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارم ﺑﺮو ﺳﺮ اﺻﻞ ﻣﻄﻠﺐ.
-دوﺳﺖ دارم ﺑﺪوﻧﻢ ﭘﺪر ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ روﯾﺎ ﭼﻪ اﺣﺴﺎﺳﯽ داﺷﺘﯿﺪ؟
-ﺧﺐ اون ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﻤﮏ ﮐﺮد ﻫﻢ ﺗﻮی ﺑﺰرگ ﮐﺮدن ﺗﻮ و ﻫﻢ ﺗﻮی ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﮐﺎری.
-ﭘﺪر و ﻣﺎدر روﯾﺎ ﭼﻪ اﺣﺴﺎﺳﯽ داﺷﺘﻦ ﮐﻪ دﺧﺘﺮﺷﻮن زن ﻣﺮدی ﺷﺪه ﮐﻪ ﯾﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﻢ داره؟
-ﻣﻦ ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﺮای ﭼﯿﻪ؟
-ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﭘﺪر ﺟﻮاب ﺑﺪﯾﺪ.
-ﺧﺐ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﮐﻪ راﺿﯽ ﻧﺒﻮدن وﻟﯽ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻗﺒﻮل ﮐﺮدن.
-ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ روﯾﺎ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺷﺪ؟
-ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﺑﺎﯾﺪ از ﺧﻮدش ﭘﺮﺳﯿﺪ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ.
-وﻟﯽ ﻣﻦ ﻣﯿﺪوﻧﻢ روﯾﺎ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻪ اون ﺷﻤﺎ رو دوﺳﺖ داره زﻧﺪﮔﯿﺸﻮ دوﺳﺖ داره درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺳﭙﯿﺪه. ﻓﺮاﻣﺮز ﻣﺮدی ﺑﻮده ﮐﻪ ﺗﻮی زﻧﺪﮔﯿﺶ ﯾﻪ ﺷﮑﺴﺖ داﺷﺘﻪ اوﻧﻢ ﯾﻪ ﺑﭽﻪ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ داﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺑﻮده ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﻔﺎوت ﮐﻪ ﻣﺎدر ﻣﻦ ﻣﺮده وﻟﯽ ﻣﺎدر اﻣﺮﯾﮑﺎﯾﯽ اون دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ زﻧﺪﮔﯿﺶ رو ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﯾﻪ ﻣﺮد دﯾﮕﻪ از ﻫﻢ ﭘﺎﺷﯿﺪه. ﻓﺮاﻣﺮز ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮده ﭘﺪر ﺑﺎ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﯿﮏ داﺷﺘﻪ ﺗﻮی ﻏﻢ و ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻏﺮق ﻣﯿﺸﺪه ﮐﻪ ﺳﭙﯿﺪه وارد زﻧﺪﮔﯿﺶ ﺷﺪه. درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻏﺮﯾﻖ ﻧﺠﺎت اوﻧﺎ از زﻧﺪﮔﯿﺸﻮن راﺿﯽ ان ﭘﺪر ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ درﮐﺸﻮن ﮐﻦ؛ اون دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ اﺣﺘﯿﺎج ﺑﻪ ﯾﻪ ﻣﺎدر دﻟﺴﻮز داره ﻣﺜﻞ ﺳﭙﯿﺪه درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﻮدم روﯾﺎ اوﻣﺪ و ﻧﺬاﺷﺖ زﯾﺎد ﻏﻢ ﺑﯽ ﻣﺎدری رو ﺑﮑﺸﻢ.
-ﭼﺮا از ﻫﻤﻮن اول ﻧﮕﻔﺘﻦ؟ ﭼﺮا ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺎری ﮐﺮدن؟ ﻣﻦ ﺑﺮای دﺧﺘﺮم ﻧﻘﺸﻪ ﻫﺎ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم ﺳﭙﯿﺪه ﺗﻨﻬﺎ دﺧﺘﺮ ﻣﻨﻪ.
-ﭘﺪر و ﻣﺎدر روﯾﺎ ﺟﻮن ﻫﻢ ﺑﺮای دﺧﺘﺮﺷﻮن ﻧﻘﺸﻪ ﻫﺎ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدن. ﭼﺮا ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﺮدی ﺑﺸﻪ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺗﻠﺦ ﺗﻮی زﻧﺪﮔﯿﺶ داﺷﺘﻪ؟ ﭼﺮا ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﭘﺴﺮی ازدواج ﮐﻨﻪ ﮐﻪ اوﻟﯿﻦ ﺑﺎره زن ﻣﯿﮕﯿﺮه؟ ﻓﺮاﻣﺮز ﻣﺮد ﺧﻮﺑﯿﻪ ﭘﺪر ﺧﻮدﺗﻮن ﮐﻪ دﯾﺪﯾﻦ ﺳﭙﯿﺪه رو ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داره ﺳﺮد و ﮔﺮم ﭼﺸﯿﺪه اس اﻫﻞ زن و زﻧﺪﮔﯿﻪ ﻣﺜﻞ ﭘﺴﺮای ﺟﻮون ﺳﺮ و ﮔﻮﺷﺶ ﻧﻤﯽ ﺟﻨﺒﻪ.
-ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺸﻪ؟
-ﮐﯽ؟ ﻣﺎری؟ ﭼﻬﺎر ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ اس.
-ﺳﭙﯿﺪه از زﻧﺪﮔﯿﺶ راﺿﯿﻪ؟ ﺑﺎ دﺧﺘﺮه ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪاره؟ ﯾﺎ ﺑﺎ ﺷﻮﻫﺮش؟
-ﻧﻪ ﭘﺪر اوﻧﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻦ و از ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﻮدن ﻟﺬت ﻣﯿﺒﺮن.
ﭘﺪر ﺳﮑﻮت ﮐﺮد رﻓﺖ ﺗﻮی ﻓﮑﺮ ﻣﻨﻢ ﺳﮑﻮﺗﺶ رو ﻧﺸﮑﻮﻧﺪم ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎد وﻟﯽ ﻫﻨﻮز ﻗﻀﯿﻪ ارژﻧﮓ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺪر ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪ. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﮑﻮت ﮔﻔﺘﻢ.
-ﯾﻪ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ ام ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪوﻧﯿﻦ.
-درﺑﺎره؟
-درﺑﺎره ارژﻧﮓ.
-ﺧﻮدم ﻣﯿﺪوﻧﻢ. ﯾﮑﯽ دو ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﺑﺎﻫﺎش ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم ﻗﻮل داد از اوﻧﺠﺎ ﺑﯿﺎد ﺑﯿﺮون.
-ﻣﻮﺿﻮع ﯾﻪ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ اس ﭘﺪر ارژﻧﮓ دﺳﺘﮕﯿﺮ ﺷﺪه اوﻧﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮی اون ﮐﻠﻮپ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدن ﻗﺎﭼﺎﻗﭽﯽ ﺑﻮدن ﭘﺎی ارژﻧﮓ ﻫﻢ ﮔﯿﺮه ﻫﯿﭻ ﮐﺪوﻣﺸﻮن اﻋﺘﺮاف ﻧﮑﺮدن ﮐﻪ ارژﻧﮓ ﻫﻢ دﺳﺘﺸﻮن ﻧﺒﻮده ﻓﻌﻼ زﻧﺪاﻧﻪ ﯾﮑﯽ دو ﻫﻔﺘﻪ دﯾﮕﻪ دادﮔﺎه دارن اﮔﻪ دوﺳﺘﺎش اﻋﺘﺮاف ﻧﮑﻨﻦ ﺑﺮاش ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﻣﯿﺸﻪ ﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﯾﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺷﻤﺎ اوﻧﺠﺎ اﺷﻨﺎﯾﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﯾﻪ وﮐﯿﻞ ﺧﻮب ﺑﺮاش ﺑﮕﯿﺮه.
ﭘﺪرم دوﺑﺎره اﻣﭙﺮش رﻓﺖ ﺑﺎﻻ ﺳﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮد اون ﻗﺪر ﮐﻪ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﺳﮑﺘﻪ ﮐﻨﻪ رﻓﺘﻢ و ﺑﺮاش ﯾﻪ ﻟﯿﻮان اب ﺧﻨﮏ اوردم ﻫﻤﻮن ﻃﻮری ﺟﺪی ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ اﺧﻢ ﭘﮏ ﻫﺎی ﻋﻤﯿﻘﯽ ﺑﻪ ﭘﯿﭙﺶ ﻣﯿﺰد و دود را ﺑﺎ وﻟﻊ ﻣﯽ ﺑﻠﻌﯿﺪ.
-ﭘﺪر اب ﺧﻨﮏ ﺑﺨﻮرﯾﺪ.
ﻟﯿﻮان را از دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﯾﮏ ﺿﺮب ﺧﻮرد.
-ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﭼﯿﻪ اﻓﺸﯿﻦ؟
ﻧﻈﺮ ﻣﻦ؟ اوﻟﯿﻦ ﺑﺎری ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺪر ﺑﺮای ﮐﺎری ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺸﻮرت ﻣﯿﮑﺮد.
-ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭘﺪر ﻫﺮ ﭼﯽ ﺷﻤﺎ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ.
-روﯾﺎ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟
-ﭘﯿﺶ ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎش ﮔﻔﺖ دﯾﺮ ﻣﯿﺎد. ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ دﯾﮕﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﯿﺪاش ﺑﺸﻪ.
-ﻣﻦ اوﻧﺠﺎ ﯾﻪ دوﺳﺖ دارم ﮐﻪ ﺧﻮدش وﮐﯿﻠﻪ ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺸﺐ ﺑﺎﻫﺎش ﺗﻤﺎس ﻣﯿﮕﯿﺮم. اﯾﺮج ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯿﺶ ﮐﻪ؟
-ﻫﻤﻮن ﮐﻪ ﭼﻬﺎر ﭘﻨﺞ ﻣﺎه ﭘﯿﺶ ﯾﻪ ﻣﺎه اوﻣﺪ اﯾﺮان؟
-اره وﮐﯿﻞ ﺧﻮﺑﯿﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﯾﻪ ﮐﺎری از دﺳﺘﺶ ﺑﺮﻣﯿﺎد. درﺑﺎره ﻓﺮاﻣﺮز و دﺧﺘﺮش ﻫﻢ ﺧﻮدم ﺑﺎ روﯾﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ.
-دو ﺳﻪ روز دﯾﮕﻪ ﻋﯿﺪه ﺑﺬارﯾﻦ ﺑﻌﺪ ﺳﺎل ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﯿﻦ.
-ﻧﻪ ﻫﺮﭼﯽ زودﺗﺮ ﺑﺪوﻧﻪ ﺑﻬﺘﺮه. ﺷﺎﯾﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻣﺶ اوﻧﺠﺎ ﯾﮑﯽ دو ﻣﺎﻫﯽ ﭘﯿﺶ ﺑﭽﻪ ﻫﺎش ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻬﺘﺮه اﯾﻦ ﺟﻮری ﻣﻤﮑﻨﻪ از ﻏﺼﻪ دق ﮐﻨﻪ. ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪاری؟
-ﻧﻪ ﻫﺮﺟﻮر ﺷﻤﺎ ﺻﻼح ﺑﺪوﻧﯿﺪ.
ﺻﺪای در ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻮن ﮐﺮد ﮐﻪ روﯾﺎ اوﻣﺪه.
-ﺑﺮو ﺑﺒﯿﻦ ﮐﯿﻪ اﮔﻪ روﯾﺎ ﺑﻮد ﺑﮕﻮ ﺑﯿﺎد اﯾﻨﺠﺎ ﺧﻮدت ﻫﻢ ﺑﺮو ﺗﻮی اﺗﺎﻗﺖ.
-ﭼﺸﻢ ﭘﺪر.
ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و از ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم. روﯾﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ اوﻣﺪه ﺑﻮد. ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﭘﺪر ﺗﻮی ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ اس و ﮐﺎرش داره. ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻢ رﻓﺘﻢ.
ﺳﺎل ﺗﺤﻮﯾﻞ اون ﺳﺎل ﺣﺎل و ﻫﻮای ﺑﺪی داﺷﺖ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﭘﺪر ﺑﺮﺧﻼف ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺳﺎل ﮐﻨﺎرﻣﻮن ﺑﻮد و ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ وﻟﯽ ﻫﺮﺳﻪ ﺗﺎ ﻣﻮن ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ارژﻧﮓ ﺑﻮدﯾﻢ و ﻟﺬت واﻗﻌﯽ رو از ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﻮدن ﻧﺒﺮدﯾﻢ. روﯾﺎ ﺑﺮﺧﻼف ﻫﺮﺳﺎل ﮐﻪ ﺑﺮای ﻋﯿﺪ دﯾﺪﻧﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﮏ ﺗﮏ اﻗﻮام ﻣﯿﺮﻓﺖ ﻓﻘﻂ ﺧﻮﻧﻪ ﯾﮑﯽ دوﺗﺎ از ﺑﺰرﮔﺎی ﻓﺎﻣﯿﻞ رﻓﺖ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮﻧﺪ. اﺻﻼ ﺣﻮﺻﻠﻪ و دل و دﻣﺎغ ﻧﺪاﺷﺖ وﻟﯽ ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﻣﻬﻢ ﺗﻐﯿﯿﺮی ﺗﻮی ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎی ﮐﺎری ﭘﺪر اﯾﺠﺎد ﻧﺸﺪ.
ﻣﻨﻢ ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻣﻬﺮداد ﻗﻮل داده ﺑﻮدم ﺑﺎ اﺟﺎزه ﭘﺪرش ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﺮﯾﻢ ﺷﻤﺎل ﻣﻨﺼﺮف ﺷﺪم و ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮﻧﺪم. ﺷﺮاﯾﻂ روﺣﯽ روﯾﺎ اﺻﻼ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﺒﻮد. ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﻨﻬﺎش ﺑﺬارم. ﻋﯿﺪ ﻫﺮ ﺳﺎل ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ﻏﻠﻐﻠﻪ اس اﯾﻦ ﻣﯿﺮه اون ﻣﯿﺎد وﻟﯽ ﻣﻦ ﻣﺪﺗﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ اﺻﻼ ﺣﺎل و ﺣﻮﺻﻠﻪ اﯾﻦ ﻣﺮاﺳﻢ رو ﻧﺪارم و ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم ﺑﻪ ﺟﺎی دﯾﺪن اﻗﻮاﻣﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻫﻤﺪﯾﮕﻪ داﺳﺘﺎن ﭘﺮدازی ﻣﯿﮑﻨﻦ و در ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻮﺑﻦ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮ واوﯾﻼ ﺗﻮی اﺗﺎﻗﻢ ﺑﻤﻮﻧﻢ و درﺳﻬﺎﻣﻮ ﻣﺮور ﮐﻨﻢ.
ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎورت ﻧﺸﻪ وﻟﯽ ﻋﯿﺪ ﻫﻤﻮن ﺳﺎل ﭘﺪر ﻣﻬﺮداد ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻬﺮداد ﺑﺪون اﺟﺎزه ﮔﻮاﻫﯿﻨﺎﻣﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ و دوﺗﺎ ﺳﯿﻠﯽ ﺟﺎﻧﺎﻧﻪ ﻧﺼﯿﺒﺶ ﮐﺮد. ﻣﻦ اﺻﻼ رﻓﺘﺎرﻫﺎی اﻗﺎی ﺑﺮدﺑﺎر رو ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﻢ ﺷﺎﻧﺲ اوردﯾﻢ ﮐﻪ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪ ﻣﻦ ﯾﻪ ﭘﺎی اﺻﻠﯽ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻮدم وﮔﺮﻧﻪ ﻧﻤﯿﺬاﺷﺖ ﻣﻦ و ﻣﻬﺮداد ﺑﺎ ﻫﻢ راﺑﻄﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ. درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻋﻬﺪ دﻗﯿﺎﻧﻮس ﻧﻪ؟ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﭙﺬﯾﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﻋﺪه ای از واﻟﺪﯾﻦ ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ رﻓﺘﺎرﻫﺎی ﺑﺴﺘﻪ ﺷﻮن ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﻦ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺷﻮن دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎرﻫﺎی وﺣﺸﺘﻨﺎک ﺑﺰﻧﻦ ﻣﻬﺮداد ﺗﻮی اون ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻓﺮزﻧﺪ ﻧﺒﻮد ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻣﺮده ﺑﻮد ﯾﻪ ﻏﻼم ﮐﺴﯽ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺗﺎ اواﻣﺮ ارﺑﺎﺑﺶ رو اﻃﺎﻋﺖ ﮐﻨﻪ. ﻣﻬﺮداد ﭘﺴﺮ اروﻣﯽ ﺑﻮد ﭘﺪرش ﻫﺮﮐﺎری ﻣﯿﮑﺮد ﺑﻬﺶ اﺣﺘﺮام ﻣﯿﺬاﺷﺖ. ﺣﺘﯽ وﻗﺘﯽ از ﭘﺪرش ﺳﯿﻠﯽ ﺧﻮرد اون ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﮔﻮاﻫﯿﻨﺎﻣﻪ.
ﺑﻌﺪ از ﺗﻌﻄﯿﻼت ﻋﯿﺪ و ﺷﺮوع ﮐﻼﺳﻬﺎ داغ دﻟﻢ ﺑﺎ دﯾﺪن ﺳﺘﺎره ﺗﺎزه ﺷﺪ. اﻟﺒﺘﻪ دﯾﮕﻪ داﺷﺘﻢ ﻋﺎدت ﻣﯿﮑﺮدم. ﯾﮑﯽ دوﺑﺎر ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﺎ ﯾﮑﯽ از دﺧﺘﺮای داﻧﺸﮕﺎه دوﺳﺖ ﺑﺸﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺳﺘﺎره رو ﮐﺎﻣﻼ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻢ وﻟﯽ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدن ﺳﺘﺎره ﺗﻮ دام ﯾﮑﯽ از اون دﺧﺘﺮاﯾﯽ ﺑﯿﻔﺘﻢ ﮐﻪ ازﺷﻮن ﻓﺮاری ﺑﻮدم.
اواﺧﺮ اردﯾﺒﻬﺸﺖ ﻣﺎه ﺑﻮد ﮐﻪ روﯾﺎﺟﻮن ﺑﻪ اﻣﺮﯾﮑﺎ رﻓﺖ. ﺟﺎی ﺧﺎﻟﯿﺶ ﺗﻮی ﺧﺎﻧﻪ ﮐﺎﻣﻼ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﺸﺪ. اﻟﺒﺘﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ روﯾﺎ رﻓﺖ دادﮔﺎه ﺣﮑﻢ رو ﺻﺎدر ﮐﺮده ﺑﻮد. دوﺳﺘﺎی ارژﻧﮓ ﺑﻪ ﺑﯽ ﮔﻨﺎﻫﯿﺶ اﻋﺘﺮاف ﻧﮑﺮدن و ﺗﻼش ﻫﺎی وﮐﯿﻞ ارژﻧﮓ ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺖ ﺑﺮاش ﺑﮕﯿﺮه. ﭘﺪر اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺖ ﺑﺮای ارژﻧﮓ ﺧﻮﺑﻪ ﭼﻮن ﯾﺎد ﻣﯿﮕﯿﺮه ﮐﻪ دﻧﺒﺎل ﺷﺮ ﻧﮕﺮده. ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﭘﺪر و روﯾﺎ ﺟﻮن ﺧﯿﻠﯽ زود ﻣﺎری رو ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻮه ﺷﻮن ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻦ و ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ﮔﺬﺷﺖ.
ﺑﻌﺪ از ﭘﺎﯾﺎن اﻣﺘﺤﺎﻧﺎت ﺗﺮم دوم ﺑﺎ اﺟﺎزه ﭘﺪر ﻣﻬﺮداد دوﺗﺎﯾﯽ رﻓﺘﯿﻢ ﺷﻤﺎل. اﻟﺒﺘﻪ درﺳﺘﻪ ﮐﻪ اﻗﺎی ﺑﺮدﺑﺎر زﯾﺎد ﺑﺎ رﻓﺘﻨﻤﻮن ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻧﮑﺮد وﻟﯽ روزی ﺳﻪ ﺑﺎر ﺗﻤﺎس ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ و ﻣﺎ رو ﮐﻨﺘﺮل ﻣﯿﮑﺮد. ﮐﺠﺎﯾﯿﺪ؟ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮرﯾﺪ؟ ﻣﻬﻤﻮن دارﯾﺪ ﯾﺎ ﻧﻪ؟ ﭼﺮا ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ دوازده ﺷﺐ ﻟﺐ اب ﺑﻮدﯾﺪ؟ ﻣﻄﻤﺌﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﭘﯿﺸﺘﻮن ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻦ ﺻﺪای ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ رو ﻣﯿﺸﻨﻮم و... ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﻮاﻟﻬﺎ و ﺗﻤﺎس ﻫﺎ ﻣﻬﺮداد ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد.
اوﻟﯿﻦ ﺑﺎری ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎش ﻣﺴﺎﻓﺮت رﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﻣﻨﻢ از ﺑﻮدن ﺑﺎ ﻣﻬﺮداد ﻟﺬت ﻣﯿﺒﺮدم. ﺧﻼﺻﻪ اون ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﻬﻤﻮن ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ. زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ از ﺷﻤﺎل ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ ﻫﻢ ﯾﺎ ﺑﺎ ﻣﻬﺮداد ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدﯾﻢ ﯾﺎ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎی داﻧﺸﮕﺎه ﻗﺮار ﻣﯿﺬاﺷﺘﯿﻢ و ﻣﯿﺮﻓﺘﯿﻢ ﺑﯿﺮون. دﯾﮕﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺳﺘﺎره رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮدم دو ﺳﻪ ﻣﺎه ﺗﺎﺑﺴﺘﻮن اﺻﻼ ﻧﺪﯾﺪﻣﺶ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺮش ﺷﺎده دﯾﮕﻪ از ﻓﮑﺮش ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم. ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻔﺘﻪ ای دو ﺳﻪ ﺑﺎر ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﯾﺎدش ﻧﻤﯽ اﻓﺘﺎدم.
ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺷﺮوع ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ روﯾﺎ ﺑﺮﮔﺸﺖ. ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ اروم ﺑﻮد ﺗﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺳﺘﺎره اون ﺳﺘﺎره ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﻧﯿﺴﺖ. اﮐﺜﺮا ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﺑﻮد و ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ. ﻧﺎﻣﺰدش ﮐﻤﺘﺮ ﻣﯽ اوﻣﺪ دﻧﺒﺎﻟﺶ وﻗﺘﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﯽ اوﻣﺪ از ﮔﻞ و ﺑﻮﺳﻪ و ﻗﺪم زدن ﻫﺎی ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺧﺒﺮی ﻧﺒﻮد. رواﺑﻄﺸﻮن ﺳﺮد ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ. ﯾﮑﯽ دوﺑﺎر ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ از ﺳﺘﺎره ﺑﭙﺮﺳﻢ ﭼﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺑﺮاش ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه وﻟﯽ ﺳﺘﺎره ﻃﻔﺮه ﻣﯿﺮﻓﺖ و ﺟﻮاب ﺳﺮﺑﺎﻻ ﻣﯿﺪاد. درﺳﺘﻪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع اﺻﻼ ﺑﻪ ﻣﻦ رﺑﻄﯽ ﻧﺪاﺷﺖ وﻟﯽ ﻗﺒﻼ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ در ﻗﺒﺎل ﺳﺘﺎره ﺑﯽ ﺗﻔﺎوت ﺑﺎﺷﻢ ﯾﻪ ﮐﺸﺶ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻬﺶ داﺷﺘﻢ.
ﺳﺘﺎره اوﻧﻘﺪر ﺑﺎوﻗﺎر و ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ واﻗﻌﺎ ﻣﺜﻞ ﺳﺘﺎره ﺗﻮی داﻧﺸﮕﺎه ﻣﯿﺪرﺧﺸﯿﺪ. ﻧﺎراﺣﺘﯿﺶ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻨﻮ ﮐﻨﺠﮑﺎو ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﻠﮑﻪ اﮐﺜﺮ ﺑﭽﻪ ﺑﺮاﺷﻮن ﻣﻬﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺪوﻧﻦ ﺳﺘﺎره ﭼﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ داره. اون از ﻫﺮﻟﺤﺎظ ﮐﻪ ﺑﮕﯽ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻮد زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻣﺘﺎﻧﺖ ﺳﺎدﮔﯽ درس... ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻮرد اﺣﺘﺮام داﺷﺠﻮﻫﺎ ﺑﻮد ﺑﻠﮑﻪ اﺳﺎﺗﯿﺪ ﻫﻢ ﺑﻬﺶ اﺣﺘﺮام ﻣﯿﺬاﺷﺘﻦ.
ﮐﻢ ﮐﻢ وﺿﻊ ﺑﺪﺗﺮ ﺷﺪ و ﺑﻬﺮوز ﻧﺎﻣﺰد ﺳﺘﺎره ﯾﮑﯽ دوﺑﺎر ﺟﻠﻮی داﻧﺸﮕﺎه ﺳﺮ و ﺻﺪا راه اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎ ﺳﺘﺎره دﻋﻮا ﻣﯿﮑﺮد. وﻟﯽ ﺳﺘﺎره ﺳﺮﯾﻊ دور ﻣﯿﺸﺪ ﮐﻪ اﺑﺮورﯾﺰی ﻧﺸﻪ. دﯾﮕﻪ ﺑﺮای ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻟﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺪوﻧﻦ ﺟﺮﯾﺎن اﯾﻦ دو دﻟﺪاده ﭼﯿﻪ؟! اون ﻟﯿﻠﯽ و ﻣﺠﻨﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ رﻓﺘﺎرﻫﺎی رﻣﺎﻧﺘﯿﮑﺸﻮن ﻣﻮرد ﺑﺤﺚ ﺧﯿﻠﯽ از داﻧﺸﺠﻮﻫﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدن ﺣﺎﻻ ﻇﺎﻫﺮا ﺑﻪ ﺑﻦ ﺑﺴﺖ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدن.
ﺗﺮم ﮐﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ دو ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪ از ﺳﺘﺎره ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﺑﻮدم .ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺪوﻧﻢ ﮐﺠﺎﺳﺖ و ﭼﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮش اوﻣﺪه؟
ﺗﺮم ﺟﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﺷﺮوع ﺷﺪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ دو ﻫﻔﺘﻪ ﺳﺘﺎره داﻧﺸﮕﺎه ﻧﯿﻮﻣﺪ. ﺑﻌﺪ از دو ﻫﻔﺘﻪ وﻗﺘﯽ ﺳﺮ ﯾﮑﯽ از ﮐﻼس ﻫﺎ دﯾﺪﻣﺶ اﺻﻼ ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺳﺘﺎره ﻫﻤﻮن ﺳﺘﺎره اس. ﭘﮋﻣﺮده ﺷﺪه ﺑﻮد. رﻧﮓ و روش ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد ﻋﯿﻦ ﻣﺮده ﻣﺘﺤﺮک ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ اﺻﻼ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻧﺒﻮد ﺳﺮ ﯾﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎده ﯾﮑﻬﻮ زﯾﺮ ﺧﻨﺪه زد ﺑﻌﺪ ﯾﮑﻬﻮ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﭘﺮ از اﺷﮏ ﺷﺪ ﻫﻤﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ اﺳﺘﺎد ﮐﻪ وﺿﻊ رو اون ﺟﻮری دﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﺘﺎره ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﺮه ﺑﯿﺮون و ﯾﻪ ﮐﻢ ﻫﻮا ﺑﺨﻮره.
ﺳﺘﺎره ﮐﻪ رﻓﺖ ﻣﻦ ﻫﻢ اﺟﺎزه ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺳﺮﯾﻌﺎ از ﮐﻼس ﺑﯿﺮون زدم. دوﯾﺪم دﻧﺒﺎﻟﺶ. ﺳﺘﺎره ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ از داﻧﺸﮕﺎه ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺮﻓﺖ.
-ﺧﺎﻧﻮم ﺣﮑﻤﺖ، ﺧﺎﻧﻮم ﺣﮑﻤﺖ.
ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﺻﺪاﻣﻮ ﻧﺸﻨﯿﺪ ﯾﺎ ﺧﻮدﺷﻮ زد ﺑﻪ ﻧﺸﻨﯿﺪن ﻫﻤﻮن ﻃﻮری ﻣﯿﺪوﯾﺪ و ﻣﻦ ﻫﻢ دﻧﺒﺎﻟﺶ وﻗﺘﯽ از در داﻧﺸﮕﺎه رﻓﺘﻢ ﺑﯿﺮون دﯾﺪم ﯾﻪ ﮐﻢ اون ﻃﺮف ﺗﺮ اﯾﺴﺘﺎده.
-اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده ﺧﺎﻧﻮم ﺣﮑﻤﺖ؟ ﺷﻤﺎ از ﭼﯽ ﻧﺎراﺣﺘﯿﺪ؟ ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﺎﻫﺎ ﻧﻤﯿﮕﯿﺪ؟ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮﻧﯿﻢ ﮐﻤﮑﺘﻮن ﮐﻨﯿﻢ؟!
ﺳﺘﺎره ﯾﮑﻬﻮ زد زﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ و از ﺗﻪ دل ﻧﺎﻟﻪ ﻣﯿﮑﺮد.
ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺧﻮدﺗﻮ ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻦ ﺟﻠﻮی داﻧﺸﮕﺎه ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ﻫﻤﺮاه ﻣﻦ ﺑﯿﺎ.
ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﯾﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ دﻧﺒﺎﻟﻢ اوﻣﺪ. ﻫﻤﻮن ﻃﻮری ﮐﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮد در ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺳﺘﺎره رو ﻧﺸﻮﻧﺪم. ﺧﻮدﻣﻢ ﺳﻮار ﺷﺪم.
-اروم ﺑﺎش.
اﺻﻼ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻢ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﮑﺮد و ﻫﻤﻮن ﻃﻮری ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮد ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﺷﻮ ﺑﺒﯿﻨﻢ دﺳﺘﻤﺎل ﮐﺎﻏﺬی رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻃﺮﻓﺶ ﭼﻨﺪ ﺑﺮگ ﺑﺮداﺷﺖ ﺳﺎﮐﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﯾﻪ ﮐﻤﯽ اروم ﺑﺸﻪ.
-ﻧﻤﯿﺨﻮای ﺑﮕﯽ ﭼﯽ ﺷﺪه؟
ﻧﮕﺎه ﺗﻨﺪی ﺑﻬﻢ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺗﺮﺳﯿﺪم. ﺑﺎﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﺒﯿﻪ ﻓﺮﯾﺎد ﺑﻮد ﮔﻔﺖ:
-از ﻫﻤﺘﻮن ﻣﺘﻨﻔﺮم ﻫﻤﺘﻮن ﻣﺜﻞ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﯿﺪ اون ﻫﻢ اوﻟﺶ ﻣﯿﺨﻮاس ﺑﻬﻢ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻪ وﻟﯽ اﺧﺮش اﯾﻦ ﺷﺪ.
-ﭼﺮا اروم ﻧﻤﯿﮕﯿﺮی ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﭼﯽ ﺷﺪه؟
-ﺑﻔﻬﻤﯽ ﮐﻪ ﭼﯽ ﺑﺸﻪ؟ ﻣﻦ از اوﻟﺶ ﻫﻢ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺑﻮدم. ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﻫﻢ در ﻧﺘﯿﺠﻪ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ اﻣﺜﺎل ﺷﻤﺎﻫﺎ اون ﺑﻼ ﺳﺮش اوﻣﺪ.
ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم ﺳﮑﻮت ﮐﻨﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻌﺪ از ﯾﻪ ﻣﺪت اروم ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ؟! ﭘﯿﺎده ﺷﺪم و ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺗﮑﯿﻪ دادم. ﺳﺘﺎره ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮد. اﻧﮕﺎر اﯾﻦ ﭼﺸﻤﻪ اﺷﮏ ﺧﺸﮏ ﺷﺪﻧﯽ ﻧﺒﻮد. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ده دﻗﯿﻘﻪ ﯾﮏ رﺑﻊ ﺑﻌﺪ ﻣﻬﺮداد ﺑﺎ ﭼﻨﺪﺗﺎ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﮐﻼس اوﻣﺪن ﻃﺮﻓﻢ.
ﻣﻬﺮداد ﮔﻔﺖ:
-اﯾﻦ ﭼﺸﻪ اﻓﺸﯿﻦ؟
-ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ واﻻ.
ﺷﯿﺮﯾﻦ ﯾﮑﯽ از ﻫﻤﮑﻼﺳﯽ ﻫﺎﻣﻮن ﮔﻔﺖ:
-ﺣﺎﻻ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯿﻢ؟
-ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺑﺮﯾﺪ ﻣﻦ ﺗﺎ ﻧﻔﻬﻤﻢ ﭼﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮش اوﻣﺪه وﻟﺶ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ.
ﻣﻬﺴﺎ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﺷﯿﺮﯾﻦ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﮔﻔﺖ:
-ﻣﯿﺨﻮای ﻣﻦ و ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ؟
-ﻓﺎﯾﺪه ای ﻧﺪاره ﻫﻤﻪ اش ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﻪ.
ﭘﻮﯾﺎ و ﺷﻬﺮام ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ ﮐﺮدﻧﺪ. ﭘﻮﯾﺎ ﮔﻔﺖ:
-اﯾﻦ ﺟﻮری ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﻫﺮ ﮐﯽ رد ﺑﺸﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺣﺮاﺳﺖ داﻧﺸﮕﺎه ﮔﯿﺮ ﺑﺪه.
و ﺷﻬﺮام اداﻣﻪ داد:
-راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻪ از اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺒﺮش ﻧﺎﻣﺰدش رو ﮐﻪ دﯾﺪی ﭼﻪ اﺑﺮورﯾﺰﯾﯿﻪ ﯾﮑﻬﻮﯾﯽ ﺳﺮ ﻣﯿﺮﺳﻪ ﻫﺎ!
ادامه دارد ...
داستان: هم قفس // نویسنده: ساناز فرجی // منبع: 98ia
