جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منهم قفس (8)
هم قفس (8)
-ﺳﺘﺎره ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﯾﻪ ﺳﻮال ازت ﺑﭙﺮﺳﻢ؟
-اره ﺑﭙﺮس.
-از ﺑﻬﺮوز ﺧﺒﺮی ﻧﯿﺴﺖ. ﮐﺠﺎﺳﺖ؟
-ﺑﻬﺮوز؟ رﻓﺖ.
-ﮐﺠﺎ؟
-رﻓﺖ ﺟﻨﻮب ﭘﯿﺶ ﺧﻮاﻫﺮاش ﭘﺪر و ﻣﺎدرش وﻗﺘﯽ دﯾﺪن زﯾﺎدی داره ﺗﻮ ﻣﺤﻞ اﻓﺘﻀﺎح ﺑﺎﻻ ﻣﯿﺎره ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺶ رﻓﺖ. ﯾﮑﯽ دو ﻣﺎﻫﯽ ﻣﯿﺸﻪ.
ﺧﯿﺎﻟﻢ راﺣﺖ ﺷﺪ. ﺧﯿﻠﯽ ﻧﮕﺮان ﺳﺘﺎره ﺑﻮدم از ﺑﻬﺮوز ﻫﺮﮐﺎری ﺑﺮ ﻣﯽ اوﻣﺪ. ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪم ﺷﺒﯽ ﻧﺼﻒ ﺷﺒﯽ ﺑﺮه و ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮ ﺳﺘﺎره ﺑﯿﺎره.
ﻧﺎﺧﻮداﮔﺎه ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺧﺐ ﺧﺪارو ﺷﮑﺮ.
-اره ﺧﺪا، رو ﺷﮑﺮ... ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ؟ ﺗﻮ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﮐﻪ اون رﻓﺘﻪ ؟
-ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﻧﺎراﺣﺘﯽ؟
-ﻣﻦ؟ﻧﻪ... ﯾﻌﻨﯽ ﭼﺮا... ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ.
-ﺗﻮ ﭼﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮ ﺧﻮدت اوردی ﺳﺘﺎره؟ ﺑﺎ ﺧﻮدت ﭼﯿﮑﺎر ﮐﺮدی؟ ﺗﻮ ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯽ ﯾﻪ ﺟﻤﻠﻪ رو درﺳﺖ ﺑﮕﯽ. ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﻫﻨﻮز...ﺗﻮ ﺑﻬﺮوز رو دوﺳﺖ داری؟ ﻫﻨﻮز دوﺳﺘﺶ داری؟
ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺧﺸﻦ و ﺻﺪاﯾﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺎد ﮔﻔﺖ:
-ﻧﻪ اﺣﻤﻖ دﯾﻮوﻧﻪ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﮐﻪ اون ﺑﺎ اﺣﺴﺎس ﻣﻦ ﺑﺎزی ﮐﺮد از ﻫﻤﻪ ﺗﻮن ﻣﺘﻨﻔﺮم ﻫﻤﻪ ﺗﻮن ﻣﺜﻞ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﯿﺪ...
ﯾﮏ ﺑﻨﺪ داد ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﻃﺮﻓﺶ ﺗﺎ اروﻣﺶ ﮐﻨﻢ وﻟﯽ اون ﻫﻤﯿﻨﻄﻮری اداﻣﻪ داد.
-اﺻﻼ ﺗﻮ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺟﺮاﺗﯽ ﻣﻨﻮ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻨﺖ ﮐﺮدی ﮐﺜﺎﻓﺖ؟ ﭼﯽ از ﺟﻮﻧﻢ ﻣﯿﺨﻮای؟ داری ﻣﻨﻮ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺑﺮی؟...
ﻫﺮﮐﺎری ﮐﺮدم اروم ﻧﺸﺪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ از ﺣﺪﻗﻪ در اوﻣﺪه ﺑﻮد و وﺣﺸﺖ از ﺗﻮش ﮐﺎﻣﻼ ﻫﻮﯾﺪا ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد. ﯾﮑﻬﻮ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و دوﯾﺪ. رﻓﺘﻢ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﺑﺎ اون وﺿﻊ اﺷﻔﺘﻪ ای ﮐﻪ داﺷﺖ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮی ﺧﯿﺎﺑﻮن وﻟﺶ ﮐﻨﻢ وﻗﺘﯽ ﺑﻬﺶ رﺳﯿﺪم ﻧﮕﻬﺶ داﺷﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺳﺘﺎره ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﺪی ﻧﺪاﺷﺘﻢ داری از ﭼﯽ ﻓﺮار ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ ﻣﻦ ﮐﻪ اﺳﯿﺒﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺰﻧﻢ ﺧﻮدﺗﻮ ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻦ ﺳﺘﺎره اروم و ﻣﺤﺠﻮﺑﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻢ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﺎدﮔﯽ از ﮐﻮره در ﺑﺮه دوﺳﺖ داری ﺑﺮﯾﻢ ﭘﯿﺶ ﭘﺪرﺟﻮن؟
ﺳﺘﺎره ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﺳﺮﻋﺖ ﻗﺪﻣﻬﺎش رو ﮐﻢ ﮐﺮد. ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺣﺎﻻ اﮔﻪ اﯾﺮادی ﻧﺪاره ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ در ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺎزه ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﺪزدﻧﺶ.
ﯾﮑﻬﻮ اﯾﺴﺘﺎد و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ﺧﯿﻠﯽ درﻣﺎﻧﺪه ﮔﻔﺖ:
-ﻣﺎﺷﯿﻦ؟
-اره اروم ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﺪرﺟﻮن ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻪ ﻣﯿﺨﻮاﯾﻦ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﻦ ﺷﻤﺎل ﺗﻌﻄﯿﻼت ﺗﺎﺑﺴﺘﻮن ﺷﺮوع ﺷﺪه ﯾﺎدت ﻣﯿﺎد؟
-راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯽ ﻣﯿﺨﻮاﯾﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺷﻤﺎل ﮐﻨﺎر درﯾﺎ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ درﯾﺎم ﮐﻨﺎر ﺳﺎﺣﻞ ﻣﻮج ﻫﺎی آب.
-ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻣﯿﺪوﻧﻢ.
ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫﺪاﯾﺘﺶ ﮐﺮدم. دﯾﮕﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻓﺮﺻﺖ رو از دﺳﺖ ﻣﯿﺪادم ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮﯾﻊ ﺳﺘﺎره رو ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﺪم ﺑﻪ ﻣﻄﺐ ﯾﻪ رواﻧﭙﺰﺷﮏ ﯾﺎ رواﻧﺸﻨﺎس. ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺻﻼ ﮐﻨﺘﺮل اﻋﺼﺎﺑﺶ رو ﻧﺪاره. ﺣﺮف ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪﻟﺤﻈﻪ ﻗﺒﻞ زده ﺑﻮد ﯾﺎدش ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ ﺣﺘﯽ ﯾﺎدش رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺧﻮدش ﺑﯿﺮون اوﻣﺪﯾﻢ. ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﺣﻤﻠﻪ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻬﺶ دﺳﺖ ﻧﺪه اﺻﻼ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰدم. ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﺣﺮﻓﯽ از ﻃﺮف ﻣﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﮐﻪ دوﺑﺎره ﻋﺼﺒﯽ ﺑﺸﻪ. ﺑﻪ ﯾﮏ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﭘﺰﺷﮑﺎن رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ﺟﻮری ﻣﯿﺒﺮدﻣﺶ ﺑﺎﻻ؟
-ﺳﺘﺎره ﻣﻦ وﻗﺖ دﮐﺘﺮ دارم ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﯿﺎی؟
-دﮐﺘﺮ ﺑﺮای ﭼﯽ؟
-اﺧﻪ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﻣﻦ ﯾﻪ ﻣﺪﺗﻪ ﻗﺮص اﻋﺼﺎب ﻣﯿﺨﻮرم. اﻣﺮوز وﻗﺖ دﮐﺘﺮ دارم ﮐﻪ ﻗﺮﺻﻬﺎم رو ﺗﺠﺪﯾﺪ ﮐﻨﻢ. ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﯿﺎی؟
-ﻧﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﯿﻤﻮﻧﻢ.
-وﻟﯽ ﻣﻦ دوﺳﺖ دارم ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﯿﺎی.
-ﺑﺎ ﺗﻮ؟ ﺑﯿﺨﻮدی اﺻﺮار ﻧﮑﻦ ﺗﻮ ﮐﺲ و ﮐﺎر ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻫﺮﺟﺎ ﻣﯿﺨﻮای ﺑﺎﻫﺎت ﺑﯿﺎم.
-ﺑﺎﺷﻪ اﮔﻪ ﺗﻮ ﻧﯿﺎی ﻣﻨﻢ ﻧﻤﯿﺮم.
ﻣﺎﺷﯿﻦ رو روﺷﻦ ﮐﺮدم و راه اﻓﺘﺎدم. ﻫﻨﻮز دور ﻧﺸﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺳﺘﺎره اروم ﮔﻔﺖ:
-ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺎﻫﺎت ﻣﯿﺎم اﻓﺸﯿﻦ وﻟﯽ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ دروغ ﻧﮕﻮ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻓﻬﻤﯿﺪی؟
-اره ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻣﻌﺬرت ﻣﯿﺨﻮام.
ﺣﺎﻻ ﮐﻪ راﺿﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻓﺮﺻﺖ را از دﺳﺖ ﻣﯿﺪادم. ﺟﻠﻮی ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﭘﺎرک ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﺳﺘﺎره ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﯿﻢ. ﺗﻮی ﻣﻄﺐ زﯾﺎد ﺷﻠﻮغ ﻧﺒﻮد، رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮ و اﻫﺴﺘﻪ ﺗﻮی ﮔﻮش ﻣﻨﺸﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
-اورژاﻧﺴﯽ ﻓﻘﻂ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﯽ ﺳﺮ و ﺻﺪا.
ﻣﻨﺸﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎی ﺳﺘﺎره ﮐﻪ ﻣﺤﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎی ﺑﯿﻤﺎران ﺑﻮد ﮐﺮد و از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺗﻮی اﺗﺎق دﮐﺘﺮ رﻓﺖ.
ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﻣﺮﯾﺾ اوﻣﺪ ﺑﯿﺮون و ﺑﻬﻢ اﺷﺎره ﮐﺮد ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﺮم ﺗﻮ. ﺑﺎ دﮐﺘﺮ دﺳﺖ دادم و ﺧﻮدم رو ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮدم ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺸﯿﻨﻢ ﺧﻼﺻﻪ ای از ﻣﺎﺟﺮا رو ﺑﺮای دﮐﺘﺮ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم.
-اﺣﺘﻤﺎﻻ دﭼﺎر روان اﺷﻔﺘﮕﯽ ﺷﺪه ﺗﺮس ﮔﻢ ﺷﺪن ﺗﻮی زﻣﺎن و ﻣﮑﺎن ﻋﺮق ﮐﺮدن و ... ﮐﻪ ﻃﺒﻖ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎی ﺷﻤﺎ ﺗﻮی ﺑﯿﻤﺎر دﯾﺪه ﻣﯿﺸﻪ. ﻓﻌﻼ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺴﺘﺮی ﺑﺸﻪ ﺑﺎﯾﺪ ازش ازﻣﺎﯾﺶ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ. ﺧﻮدش اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ؟
-ﺑﻠﻪ ﺑﯿﺮون ﻧﺸﺴﺘﻪ اﻻن ﻣﯿﺎرﻣﺶ.
-ﻧﻪ ﺧﻮدم ﻣﯿﺮم دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﻪ ﺣﺮف ﺷﻤﺎ ﮔﻮش ﻧﺪه و دﭼﺎر ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺸﻪ. اون ﻣﻮﻗﻊ ﮐﺎر ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺸﮑﻞ ﻣﯿﺸﻪ.
ﺑﺎ اﻗﺎی دﮐﺘﺮ از ﺗﻮی اﺗﺎق ﺑﯿﺮون اوﻣﺪﯾﻢ. ﺑﺎ اﺷﺎره ﭼﺸﻢ ﺳﺘﺎره رو ﺑﻬﺶ ﻧﺸﻮن دادم. ﺳﺘﺎره روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺳﺮش رو ﺗﻮی دﺳﺘﺎش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. دﮐﺘﺮ ﺟﻠﻮی ﭘﺎش دو زاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺖ ﺳﺘﺎره ﺳﺮش رو ﺑﺎﻻ اورد و دﮐﺘﺮ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮد.
-ﺳﻼم.
-ﺳﻼم اﻗﺎی دﮐﺘﺮ.
-ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺎﻫﺎت ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ.
-ﺑﺎ ﻣﻦ؟ ﻣﮕﻪ ﻗﺮص ﻫﺎی اﻓﺸﯿﻦ رو ﻧﺪادﯾﺪ؟
دﮐﺘﺮ ﺧﯿﻠﯽ زود ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﺮف ﺳﺘﺎره ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪای اﻫﺴﺘﻪ ای ﮔﻔﺖ:
-ﭼﺮا ﻗﺮص ﻫﺎﺷﻮ دادم وﻟﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﯾﻪ ﮐﻤﯽ درﺑﺎره اﻓﺸﯿﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ. اون اﺣﺘﯿﺎج ﺑﻪ ﻣﺮاﻗﺒﺖ داره ﺣﺎﻟﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺮاﺑﻪ.
ﺳﺘﺎره ﺑﯽ ﭼﻮن و ﭼﺮا ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﺎ دﮐﺘﺮ ﺗﻮی اﺗﺎق رﻓﺖ. ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ دﮐﺘﺮ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ و ﻣﻦ رو ﮐﻨﺎری ﮐﺸﯿﺪ.
-ﺣﺎﻟﺶ ﺧﯿﻠﯽ وﺧﯿﻤﻪ دﮐﺘﺮ؟
-اره ﺑﻬﺶ ارام ﺑﺨﺶ ﺗﺰرﯾﻖ ﮐﺮدم. اﻣﺒﻮﻻﻧﺲ ﺗﻮ راﻫﻪ. ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮑﯽ دو ﻣﺎه ﺑﺴﺘﺮی ﺑﺎﺷﻪ .
-ﺑﯿﻤﺎرﯾﺶ ﭼﯿﻪ؟
-روان اﺷﻔﺘﮕﯽ اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﯿﻤﺎری ﺷﺪﯾﺪ ﻧﺸﺪه. ﺑﯿﻤﺎر ﯾﻪ ﺑﺤﺮان اﻓﺴﺮدﮔﯽ ﺷﺪﯾﺪ ﻫﻢ داﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﺪﺗﺮش ﮐﺮده.
-روان اﺷﻔﺘﮕﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟
-ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻨﺤﺮف ﺷﺪن از ﻫﻨﺠﺎر در ادراک ﺷﻨﺎﺧﺖ و رﻓﺘﺎر.
-ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻪ؟
-اﺣﺘﻤﺎﻟﺶ ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎده ﻣﻌﻤﻮﻻ در روان اﺷﻔﺘﮕﯽ درﻣﺎن ﺻﻮرت ﻣﯿﮕﯿﺮه ﺑﺎﯾﺪ ﺻﺒﺮ ﮐﺮد ﺑﻬﺘﺮه ﺗﺤﺖ ﮐﻨﺘﺮل ﺑﺎﺷﻪ. اﮔﻪ ﮐﻨﺘﺮل ﻧﺸﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺣﺎﻟﺶ وﺧﯿﻢ ﺑﺸﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻧﺴﺒﺘﯽ ﺑﺎﻫﺎش دارﯾﻦ؟
-ﻫﯿﭽﯽ ﻣﻦ ﻫﻤﮑﻼﺳﯿﺶ ﻫﺴﺘﻢ.
-ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻮاده اش اﻃﻼع ﺑﺪﯾﻦ ﯾﮑﯽ دو روز اول ﻧﺒﺎﯾﺪ دورش رو ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻨﯿﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﯿﻂ اﺳﺎﯾﺸﮕﺎه ﻋﺎدت ﮐﻨﻪ و داروﻫﺎش اﺛﺮ ﺑﺬاره. ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ﺑﻬﺶ ﺳﺮ ﻣﯿﺰﻧﻢ.
-وﻟﯽ اﻗﺎی دﮐﺘﺮ ﺳﺘﺎره ﻫﻤﯿﺸﻪ اﯾﻨﺠﻮری ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺘﺎ ﺧﻮﺑﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺘﺎ اﯾﻨﺠﻮری ﻣﯿﺸﻪ.
-ﺑﺎﯾﺪ زودﺗﺮ درﻣﺎن رو ﺷﺮوع ﻣﯿﮑﺮد. در ﻃﻮل اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎری ﺣﺎﻟﺖ رواﻧﯽ ﺑﯿﻤﺎر ﺑﯿﻦ اﮔﺎﻫﯽ و ﮔﯿﺠﯽ در ﻧﻮﺳﺎﻧﻪ. ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯿﺬاﺷﺘﯿﻦ ﮐﺎر ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﮑﺸﻪ.
ﺳﻪ رﺑﻊ ﺑﻌﺪ اﻣﺒﻮﻻﻧﺲ رﺳﯿﺪ و دوﻧﻔﺮ ﺑﺎ ﺗﺨﺖ روان اوﻣﺪن ﺗﺎ ﺳﺘﺎره رو ﺑﺒﺮن. ﺳﺘﺎره ﻫﻨﻮز ﺗﻮی اﺗﺎق دﮐﺘﺮ ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺮون اوردﻧﺶ و از ﺟﻠﻮی ﻣﻦ رد ﻣﯿﺸﺪن ﺳﺘﺎره ﻟﺒﻪ ﺑﻠﻮزم رو ﮔﺮﻓﺖ. ﺗﺨﺖ رو ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻦ دوﻻ ﺷﺪم ﺳﺘﺎره ﺑﻬﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و ﮔﻔﺖ:
-دﮐﺘﺮ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺣﺎل ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺧﺮاﺑﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺴﺘﺮی ﺑﺸﯿﻢ ﺗﻮ ﮐﯽ ﻣﯿﺎی؟
-ﻣﯿﺎم اﻣﺒﻮﻻﻧﺲ ﺑﻌﺪی ﺗﻮ راﻫﻪ ﺗﺎ ﻣﻦ رو ﺑﯿﺎره ﭘﯿﺶ ﺗﻮ.
-ﺣﺘﻤﺎ ﺑﯿﺎ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺨﻮام اون ﺟﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ. ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮب ﺑﺸﻪ ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ؟ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮب ﺑﺸﯽ.
ﺑﻌﺪ ﺻﺪاش رو ﺑﺎﻻ ﺑﺮد و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮری داد ﻣﯿﺰد ))ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮب ﺑﺸﻪ)).
ﺳﺘﺎره رو ﺑﺮدن. از دﮐﺘﺮ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم و ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم. ﻫﻨﻮز ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻬﺮداد ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺟﺮﯾﺎن رو ﺑﺮاش ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم. ﮔﻔﺘﻢ ﻫﺮ ﺟﻮر ﺷﺪه ادرس ﺳﺘﺎره رو ﭘﯿﺪا ﮐﻦ و ﭘﺪرﺑﺰرﮔﺶ رو ﺑﯿﺎر اﺳﺎﯾﺸﮕﺎه. اول رﻓﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﻮل ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻌﺪش رﻓﺘﻢ ﭘﯿﺶ ﺳﺘﺎره. ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﭘﻨﺞ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ. اﺳﻢ و ﻣﺸﺨﺼﺎت ﺳﺘﺎره رو ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺘﺎر دادم. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﮐﺎرﻫﺎی ﭘﺬﯾﺮش رو ﺑﮑﻨﻢ و ﺑﻌﺪش ﭘﺮﺳﺘﺎر ﻓﻘﻂ ﺑﯿﺴﺖ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻬﻢ ﻓﺮﺻﺖ داد ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ.
ﺳﺘﺎره ﺗﻮی ﯾﻪ اﺗﺎق ﮐﻮﭼﯿﮏ روی ﺗﺨﺖ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد. ﻣﻌﺼﻮﻣﯿﺖ از ﺗﻮی ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﯽ ﺑﺎرﯾﺪ دﻟﻢ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺶ ﺳﻮﺧﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﭼﻪ ﺑﺎزی ﺗﻠﺨﯽ ﺑﺎ ﺳﺘﺎره ﮐﺮد دﻟﻢ ﺑﺪﺟﻮری ﮔﺮﻓﺖ اون دﺧﺘﺮ ﭘﺎک و ﻣﻌﺼﻮم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﯾﻪ از ﺧﺪا ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﮔﻮﺷﻪ اﺳﺎﯾﺸﮕﺎه اﻓﺘﺎده ﺑﻮد.
از اول زﻧﺪﮔﯿﺶ ﭘﺮﺣﺎدﺛﻪ و ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ زﯾﺎد ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯿﺠﻮﺷﯿﺪ ﺑﺎ ﭘﯿﺪا ﺷﺪن ﺑﻬﺮوز ﺧﻼء زﻧﺪﮔﯿﺶ ﭘﺮ ﺷﺪ و ﺗﻤﺎم ﻋﺸﻘﺶ رو ﺑﻬﺶ ﻫﺪﯾﻪ ﮐﺮد. ﯾﻌﻨﯽ ﮐﺎری ﮐﻪ ﺑﻬﺮوز ﺑﺎ ﺳﺘﺎره ﮐﺮد ﺑﯽ ﺟﻮاب ﻣﯿﻤﻮﻧﻪ؟ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻫﯿﭻ ﺑﺪی ﯾﺎ ﻫﯿﭻ ﺧﻮﺑﯽ ای ﺗﻮ دﻧﯿﺎ ﺑﯽ ﺟﻮاب ﻧﻤﯽ ﻣﻮﻧﻪ. ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻬﺮوز ﭘﯿﺶ ﺧﻮدش ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻪ ﻫﯿﭻ ﺑﺪی در ﺣﻖ ﺳﺘﺎره ﻧﮑﺮده؟! وﻟﯽ ﺧﺪا ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻋﺪاﻟﺖ رو ﺑﺮﻗﺮار ﻣﯿﮑﻨﻪ در ﻣﻮرد ﺗﮏ ﺗﮏ ﻣﺎ!
-ﺳﻼم.
ﺑﺎ ﺻﺪای ﺳﺘﺎره از ﻓﮑﺮ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم. ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯽ ﺣﺎل و ﺳﺴﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد از اﺛﺮات داروﻫﺎی ﺧﻮاب اور ﺑﻮد.
-ﺳﻼم ﺧﻮب ﺧﻮاﺑﯿﺪی؟
-ﻣﻦ ﮐﺠﺎم؟
-ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺪ ﺑﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ از ﻓﺸﺎرﺗﻪ ﺑﺎﯾﺪ دو ﺳﻪ روز اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﯽ ﺗﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺸﯽ.
-ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن؟ ﺗﻮ ﻣﻨﻮ ﭼﻪ ﺟﻮری ﭘﯿﺪا ﮐﺮدی؟
-ﺗﻮ ﻣﻄﺐ دﮐﺘﺮ دﯾﺪﻣﺖ ﯾﺎدﺗﻪ؟
-ﻣﻄﺐ؟... اره... ﯾﺎدم اوﻣﺪ ﭘﺪرﺟﻮﻧﻢ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟
-اﻻن ﻣﯿﺎد دﻟﺖ ﺑﺮاش ﺗﻨﮓ ﺷﺪه؟
-ﻧﻤﯿﺨﻮام ﻣﻨﻮ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺒﯿﻨﻪ ﻗﻠﺒﺶ ﻧﺎراﺣﺘﻪ ﺑﻬﺶ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻮ.
-اﮔﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﻮای ﻧﻤﯿﺬارم ﺗﻮ رو اﯾﻨﺠﻮری ﺑﺒﯿﻨﻪ وﻟﯽ اون ﻫﻢ ﺻﺪ درﺻﺪ ﻧﮕﺮاﻧﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺪوﻧﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ وﺿﻌﯿﺘﯽ ﻫﺴﺘﯽ؟
ﭼﺸﻢ ﻫﺎش ﭘﺮ از اﺷﮏ ﺷﺪ.
-ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪوﻧﻪ ﻣﻦ از ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮام.
ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺘﺶ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:
-ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎت ﻧﻤﯿﺬارم ﺳﺘﺎره ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﭘﯿﺸﺖ ﻣﯿﻤﻮﻧﻢ. ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ﻣﯿﺨﻮای ﺑﺮات ﻏﺬا ﺑﮕﯿﺮم ﮔﺸﻨﻪ ات ﻧﯿﺴﺖ؟
-ﭼﺮا ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺸﻨﻤﻪ.
از در ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم ﺗﺎ ﺑﺮای ﺳﺘﺎره ﻏﺬا ﺑﮕﯿﺮم. وﻗﺘﯽ ﮔﺮﯾﻪ اش ﮔﺮﻓﺖ ﻋﻤﺪا ﺣﺮف رو ﻋﻮض ﮐﺮدم ﺗﺮﺳﯿﺪم ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪ ﺑﺸﻪ.
-ﺧﺎﻧﻮم ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﯿﻤﺎر ﻣﻦ ﻏﺬا ﻧﺨﻮرده از ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﺮاش ﻏﺬا ﺑﮕﯿﺮم؟
-ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ وﻗﺖ ﺷﺎﻣﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﻮﻧﯿﺪ.
ﭘﺮﺳﺘﺎر اﯾﻨﻮ ﮔﻔﺖ و رﻓﺖ. وﻟﯽ ﺳﺘﺎره اون ﻣﻮﻗﻊ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮد ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﺗﺎ ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﻪ. ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﺮم ﺑﯿﺮون ﺑﺮاش ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﮕﯿﺮم. اﻧﺘﻬﺎی راﻫﺮو ﮐﻪ رﺳﯿﺪم ﻣﻬﺮداد و اﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ رو دﯾﺪم ﮐﻪ دارن ﻣﯿﺎن ﺳﻤﺖ ﻣﻦ. ﭘﺪرﺑﺰرگ ﺳﺘﺎره ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺴﻦ ﺑﻮد. ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻔﺘﺎد و ﻫﻔﺖ ﻫﻔﺘﺎد و ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮد .ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا وﻟﯽ وﻗﺘﯽ دﯾﺪﻣﺶ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ اوﻣﺪ ﺗﻮی ذﻫﻨﻢ ﮐﻪ ﭼﻄﻮر ﺳﺘﺎره ﻣﯿﮕﻔﺖ ﭘﺪرﺟﻮﻧﻢ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﻪ اون ﺧﯿﻠﯽ ﻓﺮﺳﻮده ﺑﻮد.
-ﺳﻼم.
-ﺳﻼم ﭘﺴﺮم ﺳﺘﺎره ﮐﺠﺎس؟ ﭼﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮش اوﻣﺪه؟
ﭘﯿﺮﻣﺮد ﺑﯿﭽﺎره دﺳﺖ و ﭘﺎش رو ﮔﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺟﺮﯾﺎن رو ﺑﺮاش ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺳﺘﺎره ﭼﻪ وﺿﻌﯿﺘﯽ داره.
-در ﻫﺮ ﺻﻮرت ﺷﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ اروم ﺑﺎﺷﯿﺪ. اﮔﻪ ﺳﺘﺎره ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﺷﻤﺎ رو ﺑﺒﯿﻨﻪ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪﺗﺮ ﻣﯿﺸﻪ.
-ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺰدﯾﺶ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮرد دو ﺳﻪ روز رﻓﺖ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﻪ ﯾﻪ رواﻧﭙﺰﺷﮏ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﻪ وﻟﯽ ﻣﺎ ﭘﺸﺖ ﮔﻮش اﻧﺪاﺧﺘﯿﻢ.
-اﮔﻪ اون ﻣﻮﻗﻊ اﻗﺪام ﻣﯿﮑﺮدﯾﺪ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﺮﺳﻪ.
-درﺳﺘﻪ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﻣﻮﺿﻮع اﯾﻦ ﻗﺪر ﺟﺪی ﺑﺎﺷﻪ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻦ ﺑﻮد.
-ﺧﻮدﺗﻮﻧﻮ ﺳﺮزﻧﺶ ﻧﮑﻨﯿﺪ.
-ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ؟
-ﺑﻠﻪ ﻓﻘﻂ ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺤﯿﻄﺶ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎﻣﻼ اروم ﺑﺎﺷﻪ.
ﭘﺪرﺑﺰرگ ﺳﺘﺎره رو ﺗﺎ ﺟﻠﻮی اﺗﺎق ﻫﺪاﯾﺖ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪش ﺑﺎ ﻣﻬﺮداد رﻓﺘﯿﻢ ﺑﯿﺮون ﺗﺎ ﺑﺮای ﺳﺘﺎره ﻏﺬا ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ.
-ﭼﻪ ﺟﻮری ادرس رو ﭘﯿﺪا ﮐﺮدی؟
-ادرس ﺳﺘﺎره رو؟ ﺑﺎ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ. ﺗﺎ ﮐﯽ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﻪ اﻓﺸﯿﻦ؟
-ﻫﻨﻮز ﻣﻌﻠﻮم ﻧﯿﺴﺖ ﺷﺎﯾﺪ ﯾﮑﯽ دو ﻣﺎه ﺣﺎﻟﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺮاﺑﻪ ﻧﻤﯿﺪوﻧﯽ اﻣﺮوز ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﺮد!
-ﭘﺴﺮه ﮐﺎش ﺑﻔﻬﻤﻪ ﮐﻪ ﭼﻪ دﺳﺘﻪ ﮔﻠﯽ ﺑﻪ اب داده!
-اره ﻧﺎﻣﺮد ﻫﺮ ﻏﻠﻄﯽ ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﺳﺘﺎره ﮐﺮد ﺑﻌﺪش ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و رﻓﺖ.
-ﭼﻄﻮر ﺗﻮﻧﺴﺖ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﻪ؟ ﻋﺰﯾﺰم ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺑﺨﺖ ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ رو ﺳﯿﺎه ﻣﯽ ﺑﺎﻓﻦ اون ﻗﺪر ﺳﯿﺎه ﮐﻪ ﻫﺮﮐﺎری ﮐﻨﯽ ﺳﻔﯿﺪ ﻧﻤﯿﺸﻪ.
-ﺑﺎور ﮐﻦ ﻣﻦ ﺳﻔﯿﺪش ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﻬﺮداد ﻋﺸﻖ ﺳﺘﺎره ﺗﻮ ﮔﻮﺷﺖ و رگ و اﺳﺘﺨﻮﻧﻢ رﻓﺘﻪ. اون ﻗﺪر اﯾﻦ اﺣﺴﺎس ﺗﻮی اﯾﻦ ﻣﺪت ﻗﻮی ﺷﺪه ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺘﺎره ﺣﺎﺿﺮم ﻫﺮﮐﺎری ﺑﮑﻨﻢ. ﻧﻤﯿﺬارم اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﻪ ﻧﻤﯿﺬارم ﺗﻮی ﺳﯿﺎﻫﯽ و ﻏﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﺮﯾﻀﯽ ﻣﺴﺨﺮه دﺳﺖ و ﭘﻨﺠﻪ ﻧﺮم ﮐﻨﻪ ﺗﻤﺎم زﻧﺪﮔﯽ و اﺣﺴﺎس ﺳﺘﺎره رو ﺳﻔﯿﺪ ﻣﯿﮑﻨﻢ. ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﻋﺸﻖ ﻫﺮ ﮐﯽ ﻧﺪوﻧﻪ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﭼﻪ اﺣﺴﺎﺳﯽ ﺑﻬﺶ دارم.
-ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ اﻓﺸﯿﻦ ﺷﺎﯾﺪ ﺳﺘﺎره اوﻟﯿﻦ دﺧﺘﺮی ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ زﻧﺪﮔﯿﺶ رو ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯿﺪه. ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ رو ﻧﺪﯾﺪم ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻪ ﺗﻮ ﻏﯿﺮ از ﺳﺘﺎره ﻫﯿﭻ ﮐﺲ رو ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﯽ اون ﻗﺪر دوﺳﺘﺶ داری ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش از ﻻدن ﻫﻢ ﮔﺬﺷﺘﯽ.
ﻻدن ﯾﮑﯽ از دﺧﺘﺮای ﻫﻢ ﺗﺮم ﻣﺎ ﺑﻮد. دﺧﺘﺮ ﺷﯿﻄﻮن و ﺷﻠﻮﻏﯽ ﺑﻮد ﺳﺮو وﺿﻌﺶ ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪاد ﮐﻪ از ﺧﻮﻧﻮاده ﺑﺎﻻﯾﯿﻪ ﺧﯿﻠﯽ از داﻧﺸﺠﻮﻫﺎ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ ﮐﻒ ﻻدن ﺑﻮدن درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﻻدن ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮوزﺑﻮن داﺷﺖ و ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﮔﺮم ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ وﻟﯽ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم از ﭘﺴﺮای داﻧﺸﮕﺎه رو ﺗﺤﻮﯾﻞ ﻧﻤﯿﮕﺮﻓﺖ. ﻣﻦ و ﻻدن دوﺳﺖ ﻫﺎی ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮدﯾﻢ ﭼﻮن ﻣﻨﻢ ﻣﺜﻞ ﻻدن ﺑﭽﻪ اروﻣﯽ ﻧﺒﻮدم اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﯿﻄﻮﻧﯽ ﻻدن ﺑﻮدم ﻧﻪ ﺑﻪ اروﻣﯽ ﻣﻬﺮداد.
رواﺑﻂ ﻣﻦ و ﻻدن ﺑﻪ ﻫﻤﻮن داﻧﺸﮕﺎه ﺧﺘﻢ ﻣﯿﺸﺪ. ﯾﮑﯽ دوﺑﺎر ﺑﻬﻢ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ﯾﺎ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ و از اﯾﻦ ﺟﻮر ﺣﺮف ﻫﺎ. اﯾﻦ ﺗﻘﺎﺿﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻻدن ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ از ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯿﮑﺮد ﺑﻠﮑﻪ اﮔﻪ ازش ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺸﺪ ﻗﺒﻮل ﻧﻤﯿﮑﺮد. ﻣﻦ ﭼﻮن ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ رواﺑﻄﻢ ﺑﺎ ﻻدن ﻣﻌﻨﯽ دﯾﮕﻪ ای ﺑﺪه ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮدم ﺗﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﯾﻪ روز ﻣﻨﻮ ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻨﺎر و ﺑﻬﻢ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد دوﺳﺘﯽ داد.
درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﻻدن ﮐﻪ اوﻻ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﻧﮕﺮم و ﺧﻮش ﺗﯿﭗ ﺑﻮد و درﺛﺎﻧﯽ ﯾﮑﯽ از ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺗﺮﯾﻦ دﺧﺘﺮای داﻧﺸﮕﺎه ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﯽ اوﻣﺪ دوﺳﺖ ﺑﺸﻦ وﻟﯽ ﻣﻦ ﻗﻠﺒﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﯾﻪ ﻧﻔﺮ ﻣﯽ ﺗﭙﯿﺪ، ﺳﺘﺎره.
زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ از ﺑﺪﺳﺖ اوردن ﺳﺘﺎره ﻧﺎاﻣﯿﺪ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻻدن رو ﻗﺒﻮل ﮐﻨﻢ. اون ﺟﻮری راﺣﺖ ﺗﺮ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺳﺘﺎره رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻢ وﻟﯽ اﯾﻦ ﻧﺎﻣﺮدی ﺑﻮد. دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺎ اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻻدن ﺑﺎزی ﮐﻨﻢ. ﻻدن دوﺳﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد وﻟﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻫﻤﺴﺮ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﻤﯿﺸﺪ. ﺧﯿﻠﯽ از ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ رو ﻧﻤﯽ ﭘﺴﻨﺪﯾﺪم.
ﻣﻬﺮداد ﺑﯿﺮون اﯾﺴﺘﺎد و ﻣﻦ ﻏﺬای ﺳﺘﺎره رو ﺑﺮدم ﺗﻮی اﺗﺎق. اﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺖ و داﺷﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد ﺻﺤﻨﻪ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﻮد ﭼﻮن ﺳﺘﺎره ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد. اﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺘﻢ:
-اﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ ﺳﺘﺎره ﺧﻮاﺑﯿﺪه.
-ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﭘﺴﺮم وﻟﯽ ازم ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﺮاش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ﺑﻬﺶ ﻗﻮل دادم ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﺧﻮاﺑﯿﺪ ﺗﻨﻬﺎش ﻧﺬارم و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺑﺮاش ﺑﮕﻢ.
وﻟﯽ ﺳﺘﺎره ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﺣﺘﯽ ﭘﺪرﺑﺰرﮔﺶ رو ﺑﺒﯿﻨﻪ ﺣﺎﻻ ﭼﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻈﺮش ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده؟ ﺟﺎﻟﺒﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮد. از ﺻﺒﺢ اﻧﻘﺪر ﺣﺮﻓﻬﺎی ﻧﺎﻣﺮﺑﻮط زده ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻃﺒﯿﻌﯽ اوﻣﺪ.
-وﻟﯽ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﺒﺮﯾﺪ ﻣﺎ اﺟﺎزه ﻧﺪارﯾﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮی اﺗﺎﻗﺶ ﺑﻤﻮﻧﯿﻢ ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﻫﻢ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﻣﯽ اوﻣﺪم ﺗﻮ ﭘﺮﺳﺘﺎر ﮔﻔﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺬارﯾﻢ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻪ.
اﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﮐﻤﮑﺶ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ از در ﺑﯿﺮون ﺑﺮﯾﻢ. ﺑﯿﭽﺎره اوﻧﻘﺪر ﻧﺎراﺣﺖ و ﻣﻀﻄﺮب ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﻪ اش ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪ ﮐﻨﺘﺮل ﺧﻮدﺷﻮ از دﺳﺖ ﺑﺪه. وﻗﺘﯽ اوﻣﺪﯾﻢ ﺑﯿﺮون ﮔﻔﺘﻢ:
-اﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ ﺷﻤﺎ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﺒﺮﯾﺪ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻬﺮداد ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ﺷﻤﺎ رو ﻣﯿﺎره.
ﻣﻬﺮداد از ﭘﺸﺖ اﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ اﺷﺎره ﮐﺮدن و ﺳﺮوﮐﻠﻪ ﺗﮑﻮن دادن از اﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮدم و ﻣﻬﺮداد رو ﺑﻪ ﮐﻨﺎری ﮐﺸﻮﻧﺪم.
-ﭼﯽ ﻣﯿﮕﯽ اﻓﺸﯿﻦ؟ ﻣﻬﺮداد ﺷﻤﺎ رو ﻣﯿﺎره؟ ﻣﻦ ﻓﺮدا ﮐﻠﯽ ﮐﺎر دارم ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﺗﻤﻮم ﻧﻤﯿﺸﻪ ﭼﻪ ﺟﻮری ﺑﺮم دﻧﺒﺎﻟﺶ؟ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﭼﻘﺪر راﻫﺶ دوره.
-ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﭼﺮا داری ﺧﻮدﺗﻮ ﺗﯿﮑﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ ﺑﯿﺎ ﺳﻮﯾﯿﭻ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﻨﻮ ﺑﮕﯿﺮ ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ﺑﺮو ﮐﺎرﻫﺎﺗﻮ اﻧﺠﺎم ﺑﺪه ﺑﻌﺪش ﻫﻢ اﯾﻦ ﭘﯿﺮﻣﺮد ﺑﯿﭽﺎره رو ﺑﯿﺎر ﭘﯿﺶ ﻧﻮه اش. ﮐﻮﻟﯽ ﺑﺎزی ﻫﻢ درﻧﯿﺎر.
-ﺧﻮدت ﭼﯽ؟
-ﻣﻦ ﮐﻪ اﻣﺸﺐ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯿﻤﻮﻧﻢ ﻣﺎﺷﯿﻦ اﺣﺘﯿﺎج ﻧﺪارم.
-ﺗﺼﺎدف ﮐﻨﻢ ﭼﯽ؟ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﺪون ﺗﻮ ﭘﺸﺖ رل ﻧﺸﺴﺘﻢ.
-ﻓﺪای ﺳﺮت ﺗﺼﺎدف ﻫﻢ ﮐﺮدی ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺲ. ﻓﻘﻂ اﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ رو ﺣﺘﻤﺎ ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از ﻇﻬﺮ ﺑﯿﺎر اﯾﻨﺠﺎ.
ﻣﻬﺮداد ﺑﺎ ﺳﺮ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﺮد. وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﭘﯿﺶ اﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ ازش ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮدم ﺑﯿﭽﺎره ﻓﮑﺮ ﮐﺮد ﻣﺴﺌﻠﻪ ای ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه.
-ﻣﻦ ﻣﺰاﺣﻢ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯿﺸﻢ ﺟﻮون. اﻣﺸﺐ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﻣﯿﻤﻮﻧﻢ ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ اروم ﻧﻤﯿﮕﯿﺮم. اﯾﻦ ﺟﻮری ﺧﯿﺎﻟﻢ از ﺑﺎﺑﺖ ﺳﺘﺎره راﺣﺖ ﺗﺮه.
-ﻧﻪ اﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ ﺷﻤﺎ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﺒﺮﯾﺪ ﻣﻦ ﻣﯿﻤﻮﻧﻢ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﻪ داروﯾﯽ ﭼﯿﺰی اﺣﺘﯿﺎج ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ از دﺳﺘﺘﻮن ﮐﺎری ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﯿﺴﺖ.
اﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ از ﺣﺮف ﻣﻦ دل ﭼﺮﮐﯿﻦ ﺷﺪ.
-ﻣﻦ ﻫﻔﺘﺎدوﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﻤﻪ وﻟﯽ ﻫﻨﻮز ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﻢ. ﭼﻄﻮر ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﮐﻪ از دﺳﺖ ﻣﻦ ﮐﺎری ﺑﺮ ﻧﻤﯿﺎد؟
-ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﺪی ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻓﻘﻂ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ ﻣﺎﻫﺎ ﭼﻮن ﺳﻨﻤﻮن ﮐﻤﺘﺮه ﺗﺤﺮﮐﻤﻮن ﺑﯿﺸﺘﺮه ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﺐ رو ﺑﯿﺪار ﺑﻤﻮﻧﯿﻢ وﻟﯽ ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺘﺮه اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﯿﺪ ﻣﻦ ﻗﺼﺪ ﺟﺴﺎرت ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻣﻨﻢ ﻣﺜﻞ ﭘﺴﺮ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ.
-ﺗﻮ ﺟﺎی ﻧﻮه ﻣﻨﯽ درﺳﺘﻪ ﺣﻖ ﺑﺎ ﺗﻮﺋﻪ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯿﻤﻮﻧﯽ. ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺳﺘﺎره ﻫﻤﮑﻼﺳﯿﻬﺎی ﺧﻮﺑﯽ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎﻫﺎ داره.
وﻗﺘﯽ دور ﺷﺪن اﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ رو ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﻤﺎم داﺳﺘﺎن زﻧﺪﮔﯽ ﭘﺴﺮش ﮐﻪ ﺳﺘﺎره ﺑﺮام ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮده ﺑﻮد ﻣﺜﻞ ﻓﯿﻠﻢ ﺳﯿﻨﻤﺎﯾﯽ ز ذﻫﻨﻢ ﮔﺬﺷﺖ. ﻣﻦ ﭘﺪر ﻧﺒﻮدم وﻟﯽ ﺗﻮ اون ﻟﺤﻈﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ درک ﮐﻨﻢ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﭘﺴﺮی اﻋﺪام ﻣﯿﺸﻪ ﭘﺪرش ﭼﻪ ﺣﺎﻟﯽ داره. ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﺑﺪوﻧﻪ ﮐﻪ ﭘﺴﺮش ﮔﻨﺎﻫﮑﺎر ﺑﻮده. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ اﻋﺪام ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﻧﻮع ﻣﺮﮔﻪ. ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺷﺎﯾﺪ اﮔﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺳﺘﺎره زﻧﺪه ﺑﻮدن ﺳﺘﺎره ﭘﺮ ﻧﻮر ﻣﻦ اﻻن ﺗﻮی اون اﺗﺎق ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد.
ﺑﻪ روﯾﺎ ﺟﻮن زﻧﮓ زدم و ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺷﺐ ﻧﻤﯿﺎم ﺧﻮﻧﻪ ﻋﺎدت ﻧﺪارم ﺑﺮای ﮐﺴﯽ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم ﮐﻪ ﭼﺮا و ﺑﻪ ﭼﻪ ﻋﻠﺖ؟ اون ﻫﻢ ﺑﺮای ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ زﯾﺎد ﺑﻮد و ﻧﺒﻮد ﻣﻦ ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮاﺷﻮن ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ و ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﺎ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﻮن زﺣﻤﺖ ﻧﻤﯿﺪن ﮐﻪ ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﮐﻨﻦ. ﻫﻤﯿﺸﻪ وﻗﺘﯽ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺑﺮام ﭘﯿﺶ ﻣﯿﺎد ﻣﺪت ﻫﺎ ﺑﻌﺪ ﺣﺲ ﻫﻤﺒﺴﺘﮕﯽ ﺷﻮن ﮔﻞ ﻣﯿﮑﻨﻪ و ﻣﯿﻔﻬﻤﻦ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﻤﻪ از ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻮاده اﯾﻢ. ﻣﻌﺬرت ﻣﯿﺨﻮام ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪﺑﯿﻦ ﺷﺪم ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﻟﺤﻦ ﮐﻼﻣﻢ ﭼﺮا اﯾﻦ ﻗﺪر ﻧﯿﺶ داره. ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪم از ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ و ﻫﻤﻪ ﮐﺲ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺷﺪم؟! ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻠﺨﯽ ﺑﺎزی ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﭘﺮده ﮐﻠﻔﺖ و ﺳﯿﺎه رﻧﮕﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﻦ و ادﻣﺎ ﮐﺸﯿﺪه ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺳﻌﯽ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻫﺎﺷﻮن ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ.
ﺗﻤﺎس رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم. ﭘﺮﺳﺘﺎری ﺑﻪ ﻣﻦ اﺷﺎره ﮐﺮد اﺳﺘﻔﺎده از ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻤﺮاه ﻣﻤﻨﻮﻋﻪ. ﺗﻠﻔﻨﻢ رو ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮدم و ﺑﯽ ﺳﺮوﺻﺪا رﻓﺘﻢ ﺗﻮی اﺗﺎق ﺳﺘﺎره. ﻫﻮا ﮐﺎﻣﻼ ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺳﺘﺎره ﻫﻨﻮز ﺧﻮاب ﺑﻮد ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه رﻓﺘﻢ و ﭘﺮده ﻫﺎ رو ﮐﻨﺎر زدم ﻫﻮای اﺗﺎق دم ﮐﺮده ﺑﻮد. ﭘﻨﺠﺮه رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﻫﻮا رو ﺑﺎ وﻟﻊ ﺑﻠﻌﯿﺪم.
اﺳﺎﯾﺸﮕﺎه روی ارﺗﻔﺎﻋﺎت ﺧﺎرج از ﺗﻬﺮان ﺑﻮد و ﻫﻮای ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺗﻤﯿﺰی داﺷﺖ. دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ از ﺗﻮی اﺳﻤﻮن ﺳﺘﺎره ﻣﻮ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ وﻟﯽ اوﻧﻘﺪر دور ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﻣﯿﺸﺪ ﯾﮑﯽ دوﺗﺎ ﺳﺘﺎره ﺗﻮی اﺳﻤﻮن دﯾﺪ. از اون ﺑﺎﻻ ﺷﻬﺮ زﯾﺮ ﭘﺎم ﺑﻮد. ﻣﻦ ﺗﻬﺮان رو ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﺪی ﻫﺎش دوس دارم ﺑﺮام ﯾﻪ ﺣﺎل و ﻫﻮای دﯾﮕﻪ داره. ﻣﺮدﻣﺶ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎش ﻫﻮای ﮐﺜﯿﻔﺶ ﺧﯿﺎﺑﻮﻧﻬﺎی ﺷﻠﻮﻏﺶ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺷﻮن ﻋﺸﻖ ﻣﯽ ورزم. ﮐﺎﻣﻼ ﻃﺒﯿﻌﯿﻪ ﻫﺮﮐﺴﯽ زادﮔﺎﻫﺶ رو دوس داره. ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺳﺘﺎره ﺻﺪام ﮐﺮد.
-اﻓﺸﯿﻦ.
-ﺧﻮب ﺧﻮاﺑﯿﺪی؟ ﺑﺮات ﻏﺬا ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ دﯾﮕﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮد ﺷﺪه. ﻣﯿﺮم ﺑﺮات ﮔﺮم ﮐﻨﻢ.
-ﻧﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮری ﻣﯿﺨﻮرم.
ﺑﻪ ﺳﺘﺎره ﮐﻤﮏ ﮐﺮدم ﮐﻪ روی ﺗﺨﺖ ﺑﺸﯿﻨﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻏﺬای اﺳﺎﯾﺸﮕﺎه رو ﮐﻪ ﭘﺮﺳﺘﺎر ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﻗﺒﻞ اورده ﺑﻮد و ﻫﻢ ﻏﺬاﯾﯽ رو ﮐﻪ ﺧﻮدم ﺑﺮاش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم روﺑﺮوش ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﺮاغ رو روﺷﻦ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺳﺘﺎره ﮔﻔﺖ:
-ﭼﺮاغ رو روﺷﻦ ﮐﺮدی ﺑﺮو ﺑﯿﺮون. ﮐﺎری ﺑﺎﻫﺎت ﻧﺪارم.
ﻟﺒﺨﻨﺪ روی ﻟﺐ ﻫﺎم ﺧﺸﮏ ﺷﺪ. وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ زود ﺧﻮﻧﺴﺮد ﭼﺮاغ رو روﺷﻦ ﮐﺮدم و از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم. ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮری ﺗﻮی راﻫﺮو ﻗﺪم زدم. ﯾﻪ ﭘﺮﺳﺘﺎر رﻓﺖ ﺗﻮی اﺗﺎق ﺳﺘﺎره و ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﺎ ﺳﯿﻨﯽ ﺧﺎﻟﯽ ﻏﺬا ﺑﺮﮔﺸﺖ.
-اﻓﺸﯿﻦ ﺷﻤﺎﯾﯽ؟
-ﺑﻠﻪ ﭼﯿﺰی ﺷﺪه؟
-ﻣﯿﺨﻮاد ﺷﻤﺎ رو ﺑﺒﯿﻨﻪ ﻓﻘﻂ زﯾﺎد ﺗﻮی اﺗﺎق ﻧﻤﻮﻧﯿﺪ ﺑﺎﯾﺪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻪ ﺷﻤﺎ ﺷﻮﻫﺮﺷﯽ؟
از ﺳﻮال ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺟﺎﺧﻮردم.
-ﻧﻪ اﺷﻨﺎﯾﯿﻢ.
ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﺎ ﺑﯽ ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎﺷﻮ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و رﻓﺖ. ﻣﻨﻢ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮوﺻﻮرﺗﻢ ﮐﺸﯿﺪﻣﻮ و رﻓﺘﻢ ﺗﻮ.
ﺳﺘﺎره ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺷﯿﺮﯾﻦ اﻧﺘﻈﺎرﻣﻮ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ.
-ﭼﺮاغ رو ﺧﺎﻣﻮش ﮐﻦ ﻧﻮر ﻣﺎه ﮐﺎﻓﯿﻪ.
ﭼﺮاغ رو ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮدم و روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ.
-ﺗﻮ ﺷﺎم ﺧﻮردی؟
-ﻫﻨﻮز ﻧﻪ.
-اﻣﺮوز ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻣﻦ ﺷﺪی. ﻣﻦ اﻣﺮوز ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﺗﻮﺧﺸﻦ ﺑﻮدم ﻣﻌﺬرت ﻣﯿﺨﻮام.
-ﺑﺎور ﮐﻦ ﻣﻦ اﺻﻼ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﺪم.
-ﺑﺎور ﻣﯿﮑﻨﻢ. ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﻨﻮ دوﺳﺖ داری ﺧﻮدت ﯾﻪ ﺑﺎر ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﯽ ﯾﺎدﺗﻪ؟
-ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﯾﺎدم ﺑﺮه؟
-ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﺧﻮب ﻧﺸﻢ ﺑﺎزم ﻣﻨﻮ دوﺳﺖ داری؟
-ﺗﻮ ﺧﻮب ﻣﯿﺸﯽ ﺳﺘﺎره ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﺳﺮﺧﻮرده و ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪی ﻫﻤﯿﻦ. ﺗﻮ ﻫﺮﺟﻮری ﮐﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﻣﻦ دوﺳﺘﺖ دارم. ﺗﻮ ﭘﺮﻧﻮرﺗﺮﯾﻦ ﺳﺘﺎره ای ﺑﻮدی ﮐﻪ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﻢ درﺧﺸﯿﺪ اﮔﻪ ﻣﻨﻮ ﺑﺨﻮای ﺗﺎ اﺧﺮ ﻋﻤﺮم ﭘﯿﺸﺖ ﻣﯿﻤﻮﻧﻢ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺗﻨﻬﺎت ﻧﻤﯿﺬارم وﻟﯽ ﺗﻮ ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺘﺎ ﯾﻪ ﺟﻮری ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﯿﮑﻨﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ از ﻣﻦ ﺑﯿﺰاری.
-دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﯿﺴﺖ اﻓﺸﯿﻦ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﻢ ﭼﺮا ﯾﮑﻬﻮﯾﯽ اﯾﻦ ﺟﻮری ﻣﯿﺸﻢ.
-ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش ﻫﻤﻪ ﭼﯽ درﺳﺖ ﻣﯿﺸﻪ.
ﻧﮕﺎه ﺳﺘﺎره ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﺮد ﺑﻮد وﻟﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﻧﮕﺎه ﺳﺮد ﻣﺜﻞ اﺗﯿﺶ ﻣﻨﻮ ﻣﯽ ﺳﻮزوﻧﺪ. ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﺪون در زدن اوﻣﺪ ﺗﻮ و ﭼﺮاغ رو روﺷﻦ ﮐﺮد. ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﺸﮑﻮک ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺳﺘﺎره ﮐﺮد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﭽﻤﻮﻧﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ. ﺑﻌﺪ ﯾﻪ اﺑﺮوش رو ﺑﺎﻻ داد و ﮔﻔﺖ:
-ﺑﯿﺮون ﺑﺎﺷﯿﺪ ﺑﯿﻤﺎر ﺑﺎﯾﺪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻪ.
دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﭘﯿﺶ ﺳﺘﺎره ﺑﻤﻮﻧﻢ ﺗﺎزه داﺷﺘﯿﻢ ﺣﺮف ﻫﺎی ﺧﻮب ﺧﻮب ﻣﯿﺰدﯾﻢ. ﺑﺎ درﻣﺎﻧﺪﮔﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺘﺎره ﮐﺮدم ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﯽ ﺗﻔﺎوت ﺑﻪ ﮔﻞ ﻫﺎی ﭘﺮده اﺗﺎق ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد. ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم. ﻗﺒﻞ از ﻫﺮﭼﯿﺰ رﻓﺘﻢ ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﺧﻮردم.
اون ﺷﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﻢ ﺳﺨﺖ ﮔﺬﺷﺖ. ﺗﺎ ﻃﻠﻮع ﺻﺒﺢ روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺗﻮی راﻫﺮو ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و رﻓﺖ و اﻣﺪ ﭘﺮﺳﺘﺎرﻫﺎ رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم. ﯾﮑﯽ دوﺑﺎر ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﺗﻮی ﻣﺤﻮﻃﻪ اﺳﺎﯾﺸﮕﺎه ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻢ وﻟﯽ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ از ﺳﺘﺎره ﺧﺒﺮی ﺑﺸﻪ و ﻣﺜﻞ دﻓﻌﻪ ﻗﺒﻞ ﮐﺎرم داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ وﻟﯽ اﺣﺴﺎس ﺑﺎﻃﻠﯽ ﺑﻮد ﭼﻮن ﺗﺎ ﺻﺒﺢ از ﺳﺘﺎره ﺧﺒﺮی ﻧﺸﺪ. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﻪ ﻧﻔﺮ دﺳﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ رو ﺷﻮﻧﻪ ام.
-ﺳﻼم ﺟﻮون.
-ﺳﻼم اﻗﺎی دﮐﺘﺮ ﺷﻤﺎ ﮐﯽ ﺗﺸﺮﯾﻒ اوردﯾﺪ؟
-ﻣﻌﺬرت ﻣﯿﺨﻮام ﮐﻪ ﺑﯿﺪارت ﮐﺮدم از دﯾﺸﺐ اﯾﻨﺠﺎﯾﯽ؟
-ﺑﻠﻪ ﺧﻮدﺗﻮن ﮔﻔﺘﯿﻦ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎش ﻧﺬارﯾﻢ.
-درﺳﺘﻪ وﻟﯽ ﺷﺐ رو ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﯽ ﺑﺮی ﺧﻮﻧﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﯽ ﭼﻮن درﻫﺮ ﺻﻮرت ﺑﯿﻤﺎر ﺗﻤﺎم ﺷﺐ ﺧﻮاﺑﻪ ﺧﺼﻮﺻﺎ ﮐﻪ داروﻫﺎی اراﻣﺒﺨﺶ ﻫﻢ ﻣﺼﺮف ﻣﯿﮑﻨﻪ. ﺷﻤﺎ ﭼﻮن ﻧﺴﺒﺘﯽ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺑﯿﻤﺎر ﻧﺪاری ﻧﻤﯿﻨﻮی ﻫﻤﻪ اش اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﯽ.
-ﺳﺘﺎره ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﭘﺪرﺑﺰرگ ﭘﯿﺮ داره. اﮔﻪ اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪاره ﻣﻦ دوﺳﺖ دارم ﺷﺐ ﻫﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺗﻮی راﻫﺮو ﺑﻤﻮﻧﻢ. ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ﯾﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ اﺣﺘﯿﺎج ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ.
ادامه دارد ...
داستان: هم قفس // نویسنده: ساناز فرجی // منبع: 98ia
