جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منهم قفس (9)
هم قفس (9)
دﮐﺘﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﻬﻢ زد و ﮔﻔﺖ:
-اﯾﻨﺠﺎ ﭘﺮ از ﭘﺮﺳﺘﺎره و اوﻧﺎ ﻣﻮﻇﻔﻨﺪ ﻣﻮاﻇﺐ ﻣﺮﯾﺾ ﻫﺎ ﺑﺎﺷﻦ. ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﯾﮏ ﻫﻤﻼﺳﯽ ﻧﮕﺮان دوﺳﺘﺘﯽ؟
-درﺳﺘﻪ.
ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺎری ﮐﻨﻢ. اون ﻫﻢ از ﯾﮏ رواﻧﭙﺰﺷﮏ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ زود از ﺣﺎﻟﺘﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ رو ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪ. درﺿﻤﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ در اﯾﻦ راﺑﻄﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم. ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ دﮐﺘﺮ ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮی زﻧﺪﮔﯽ ﺧﺼﻮﺻﯿﻢ ﺳﺮک ﻧﮑﺸﯿﺪ و ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺤﺚ رو ﻋﻮض ﮐﺮد.
-اﻣﺮوز ﺑﯿﻤﺎر ﺷﻤﺎ رو ﻣﻌﺎﯾﻨﻪ ﮐﺮدم. ﯾﮏ ﺳﺮی ﺗﺴﺖ ﻫﺎ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻇﻬﺮ روش ﺻﻮرت ﻣﯿﮕﯿﺮه. ﻧﺘﯿﺠﻪ رو ﺗﺎ ﻓﺮدا ﺑﻬﺘﻮن اﻋﻼم ﻣﯿﮑﻨﻢ.
-اﻗﺎی دﮐﺘﺮ ﻣﻦ ﯾﻪ ﺳﻮال داﺷﺘﻢ. ﺑﺎ وﺿﻌﯽ ﮐﻪ ﺳﺘﺎره داره ﻣﯿﺸﻪ روی ﺣﺮف ﻫﺎش ﺣﺴﺎب ﮐﺮد؟ ﯾﻌﻨﯽ ﺧﻮدش ﮐﺎﻣﻼ ﻣﯿﺪوﻧﻪ ﮐﻪ ﭼﯽ داره ﻣﯿﮕﻪ؟
-ﻣﯿﺪوﻧﻪ ﮐﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻪ وﻟﯽ ﻧﻤﯿﺸﻪ رو ﺣﺮف ﻫﺎش ﺣﺴﺎب ﮐﺮد. اون ذﻫﻦ درﮔﯿﺮی داره. ﺣﺘﯽ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ در اﺛﺮ داروﻫﺎ اروم ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﻪ ﺗﻮی ﻣﻐﺰش اﺷﻔﺘﻪ اس. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺑﯿﻤﺎری ﻫﻨﻮز ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﻧﮑﺮده ﻗﺎﺑﻞ ﮐﻨﺘﺮﻟﻪ ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻪ اﻣﯿﺪﺗﻮن ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﻪ.
دﮐﺘﺮ ﻣﻨﻮ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮدم ﮔﺬاﺷﺖ و رﻓﺖ. ﺑﺎ ﻧﺎﺑﺎوری روی ﺻﻨﺪﻟﯽ وﻟﻮ ﺷﺪم. ﯾﻌﻨﯽ ﺳﺘﺎره از ﺗﻪ دﻟﺶ ﻧﮕﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﯿﻤﻮﻧﻪ؟
راﻫﺮو اﺳﺎﯾﺸﮕﺎه ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺷﻠﻮغ ﺗﺮ ﻣﯿﺸﺪ. ﯾﻪ ﺟﻮری ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺳﺘﺎره ﻣﺸﺮف ﺑﺎﺷﻢ. ﭘﺮﺳﺘﺎرﻫﺎ ﻫﺮﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﯾﻪ ﺑﺎر ﻣﯽ اوﻣﺪن و ﻣﯽ رﻓﺘﻦ. ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﻫﺎی ﻇﻬﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ رﻓﺘﻢ ﭘﯿﺸﺶ. دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ. ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد روی ﺗﺨﺖ و ﺑﺎ ﺑﯽ ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﯾﻪ ﻣﺠﻠﻪ رو ورق ﻣﯿﺰد. ﻧﮕﺎه ﺳﺮدی ﺑﻬﻢ ﮐﺮد و دوﺑﺎره ﻣﺸﻐﻮل ورق زدن ﻣﺠﻠﻪ ﺷﺪ.
-ﺳﻼم اﻣﺮوز ﺣﺎﻟﺖ ﭼﻄﻮره؟
ﺟﻮاب ﺳﻮاﻟﻢ رو ﻧﺪاد ﻧﺸﺴﺘﻢ روی ﺻﻨﺪﻟﯽ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم. ﯾﻪ دﺳﺘﻪ از ﻣﻮﻫﺎی ﺧﺮﻣﺎﯾﯽ رﻧﮕﺶ روی ﺻﻮرت رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه اش رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد. ﺗﻮی ﺻﻮرﺗﺶ اﮔﺎر روح ﻧﺒﻮد. دﻟﻢ ﺑﻪ درد اوﻣﺪ. ﭼﺮا ﻣﻦ ﺧﻮدم رو در ﻗﺒﺎل اون ﻣﺴﺌﻮل ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ؟ ﭼﺮا ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﻣﻮﻇﻔﻢ اﻣﯿﺪ و ﻋﺸﻖ ﺑﻪ اﯾﻨﺪه رو ﺗﻮی ﺳﺘﺎره زﻧﺪه ﮐﻨﻢ؟ ﭼﺮا ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم رﻧﮓ رﺧﺴﺎره ﭘﺮﯾﺪه ﺳﺘﺎره رو ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ اب و رﻧﮕﯽ ﺑﺪم؟
-ﺗﻮ ﺑﺎزم اﯾﻨﺠﺎﯾﯽ؟
-اﮔﻪ دوﺳﺖ ﻧﺪاری ﻣﯿﺮم.
ﺻﺪاش ﺧﯿﻠﯽ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻮد. ﺗﻮی ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﻣﺜﻞ ﺳﻨﮓ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد. ﻋﺎری از اﺣﺴﺎس.
-ﺑﻬﺘﺮه ﺑﺮی دﯾﺪﻧﺖ ﺣﺎﻟﻢ رو ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺰﻧﻪ. ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺟﺰ ﭘﺪرﺟﻮﻧﻢ ﮐﺴﯽ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ. ﻣﯿﺪوﻧﯽ اﻓﺸﯿﻦ؟ ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻨﻪ ای. ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺧﻮدﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻮش ﻣﺮدﮔﯽ ﻣﯿﺰﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﺮﮐﯽ ﻧﺪوﻧﻪ ﺧﯿﺎل ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻈﻠﻮﻣﯽ. از ﺟﻠﻮی ﭼﺸﻤﻢ دور ﺷﻮ. ﻓﻬﻤﯿﺪی ﯾﺎ داد ﺑﮑﺸﻢ؟
ﻣﺎﺗﻢ ﺑﺮد. ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮری ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺟﺪی ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم اﯾﻦ ﻗﺪر ﺑﯽ ﻋﺎﻃﻔﻪ ﺑﺎﺷﻪ. از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم و ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻗﺪم زدن. ﺣﺎﻻ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدم؟ ﺧﯿﻠﯽ رک ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﻣﻨﻮ ﺑﺒﯿﻨﻪ. ﺻﺪاش ﻋﯿﻦ زﻧﮓ ﺗﻮی ﮔﻮﺷﻢ ﻣﯿﭙﯿﭽﯿﺪ. ﺣﺮف ﻫﺎش ﻋﯿﻦ ﭘﺘﮏ ﺗﻮی ﺳﺮم ﻣﯿﺨﻮرد. ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﯿﺨﻮدی ﺧﻮدم رو اﻣﯿﺪوار ﻣﯿﮑﺮدم. ﻣﻦ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﻣﯿﮑﺮدم. داﺷﺘﻢ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻋﺎدی ﺑﺮﻣﯿﮕﺸﺘﻢ. داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺶ ﻋﺎدت ﻣﯿﮑﺮدم.
ﭼﺮا دوﺑﺎره دﭼﺎر اﺷﺘﺒﺎه ﺷﺪم؟ ﭼﺮا؟ ﭼﺮا اﺣﺴﺎﺳﻢ ﺑﻪ ﺟﺎی ﻋﻘﻠﻢ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ؟ ﻓﮑﺮﺷﻢ ﻧﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﯾﻪ روز از ﻃﺮف ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺗﺎ اﯾﻦ اﻧﺪازه ﺗﺤﻘﯿﺮ ﺑﺸﻢ. اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﻏﺮورم ﻟﻪ ﺷﺪ. وﻟﯽ ﺻﺪاﯾﯽ ﺗﻮی ﻗﻠﺒﻢ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺳﺘﺎره ﻣﺮﯾﻀﻪ ﺑﺎﯾﺪ درﮐﺶ ﮐﻨﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺶ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪی. ﺑﺎﯾﺪ ﺻﺒﻮر ﺑﺎﺷﯽ ﺑﺎ دوﻧﻔﺮ داﺷﺘﻢ ﺗﻮی ﻣﻐﺰم ﻣﯿﺠﻨﮕﯿﺪم ﯾﮑﯽ ﺣﺎﻣﯽ ﺳﺘﺎره ﺑﻮد و از اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮕﻔﺖ و ﯾﮑﯽ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻨﻄﻖ ﺑﻮد و از ﻋﻘﻞ ﻣﯿﮕﻔﺖ.
ورود اﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ و ﻣﻬﺮداد ﺑﺎ ﯾﮏ ﺳﺮی از ﺑﭽﻪ ﻫﺎی داﻧﺸﮕﺎه ﻣﻨﻮ از اﯾﻦ ﺟﻨﮓ رواﻧﯽ ﻧﺠﺎت داد. ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم ﮐﻪ ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﯾﮑﯿﯽ از دو ﺟﻨﺎح ﭘﯿﺮوز ﺑﺸﻪ اﯾﻦ ﺟﻨﮓ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ.
-ﺳﻼم.
-ﺳﻼم ﭘﺴﺮم ﻧﻮه ام ﭼﻄﻮره؟
-ﺧﻮﺑﻪ دارن ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺶ ﺑﺮای ﺗﺴﺖ و ازﻣﺎﯾﺶ و از اﯾﻦ ﺟﻮر ﭼﯿﺰا.
-ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯿﻢ ﺑﺒﯿﻨﯿﻤﺶ؟
-ﭼﺮا وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﺗﺎه.
اﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ ﺑﺎ دوﺳﻪ ﺗﺎ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎی داﻧﺸﮕﺎه ﮐﻪ اوﻣﺪه ﺑﻮدن دﯾﺪن ﺳﺘﺎره رﻓﺘﻦ ﺗﻮی اﺗﺎق. اﺻﻼ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد ﺑﻪ اﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮش ﻣﯿﻤﻮﻧﻢ. ﺑﺎ ﻣﻬﺮداد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ رﻓﺘﻢ.
-وای ﻧﻤﯿﺪوﻧﯽ اﻓﺸﯿﻦ اﻗﺎم داﺷﺖ از ﺗﻌﺠﺐ ﺷﺎخ در ﻣﯽ اورد. ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﻪ رﻓﯿﻘﺖ ﺧﻮدش ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺑﻬﺖ داده ﺑﺎﺷﻪ. ﺧﯿﺎل ﻣﯿﮑﺮد ازت دزدﯾﺪم. اﻗﺎ ﯾﻪ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﺮدم ﻣﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ! ﻧﻤﯿﺪوﻧﯽ دﺧﺘﺮا ﭼﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻣﯿﮑﺮدن. اﺧﻪ ﺑﮕﻮ ﺑﯽ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻫﺎ ﻣﮕﻪ اوﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺪاره دل ﻫﻢ ﻧﺪاره؟ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ دک و ﭘﺰی داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺗﺎ ﺗﺤﻮﻟﯿﺶ ﺑﮕﯿﺮﯾﻦ؟راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮای اﺻﻼ اﻣﺮوز ﺑﻪ ﮐﺎرﻫﺎم ﻧﺮﺳﯿﺪم.
ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺗﻮ ﺧﯿﺎﺑﻮن وﯾﺮاژ دادم. ﺻﺪای ﺿﺒﻂ ﺑﺎﻻ ﺷﯿﺸﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺎزه ﻋﯿﻨﮏ اﻓﺘﺎﺑﯿﺖ رو ﻫﻢ زدم ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ ای ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻧﮕﻮ. راﺳﺘﺶ ﭼﻮن ﻋﯿﻨﮑﺖ ﻃﺒﯽ ﻧﺒﻮد ﺧﯿﺎﺑﻮﻧﺎ رو ﺗﺎر ﻣﯿﺪﯾﺪم وﻟﯽ اوﻧﻘﺪر ﺑﺎﮐﻼس ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ اﺻﻼ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد. ﯾﮑﯽ دوﺑﺎر ﻫﻢ ﮐﻢ ﻣﻮده ﺑﻮد ﺗﺼﺎدف ﮐﻨﻢ...ﺑﺒﯿﻨﻢ اﻓﺸﯿﻦ ﺗﻮ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﻪ؟
ﻣﻬﺮداد ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ اﺻﻼ دل و دﻣﺎغ ﺣﺮف زدن ﻧﺪارم. ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺗﻮ ﺧﻮدم ﺑﻮدم. ﺑﯿﭽﺎره ﻣﻬﺮداد ﺑﺎ ﭼﻪ ﻫﯿﺠﺎﻧﯽ داﺷﺖ ﺟﺮﯾﺎن ﺻﺒﺢ رو ﺑﺮام ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﺮد. ﻫﺮﮐﺎری ﮐﺮدم ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺟﻠﻮه ﺑﺪم و ﻧﻘﺶ ﺑﺎزی ﮐﻨﻢ.
ﻫﻤﻮن ﻃﻮری ﺗﻮی ﺻﻨﺪﻟﯿﻢ ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻻی ﺟﻤﻌﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﺟﻠﻮی اﺳﺎﯾﺸﮕﺎه در رﻓﺖ و اﻣﺪ ﺑﻮدن ﻣﯽ ﻟﻮﻟﯿﺪ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﺑﮕﯿﺮم ﻓﮑﺮم ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد. ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﯿﺪ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ دورادور از اوﺿﺎع روﺣﯽ ﺳﺘﺎره ﻣﻄﻠﻊ ﺑﺸﻢ. ﺑﻬﺘﺮ دﯾﺪم ﮐﻪ ﻗﺒﻞ از رﻓﺘﻦ ﺑﺎ دﮐﺘﺮ ﺳﺘﺎره ﻣﺸﻮرت ﮐﻨﻢ. ﻣﻬﺮداد ﺑﺪﺟﻮری ﺗﻮ ذوﻗﺶ ﺧﻮرده ﺑﻮد و ﺳﺎﮐﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺣﺘﯽ ازم ﻧﭙﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺮم! ﯾﮏ رﺑﻌﯽ ﺗﻮی اﺳﺎﯾﺸﮕﺎه دﻧﺒﺎل دﮐﺘﺮ ﮔﺸﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﯿﺪاش ﮐﺮدم.
داﺷﺖ ﺑﺎ ﯾﮑﯽ از ﻣﺮﯾﺾ ﻫﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد. ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪم ﺗﺎ ﮐﺎرش ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ. وﻗﺘﯽ ﻣﻨﻮ دﯾﺪ ﺗﻮی ﮔﻮش ﻣﺮﯾﻀﺶ ﭼﯿﺰی ﮔﻔﺖ و اوﻣﺪ ﭘﯿﺸﻢ.
-ﻣﻌﺬرت ﻣﯿﺨﻮام ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺰاﺣﻢ ﮐﺎر ﺷﻤﺎ ﺑﺸﻢ.
-ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه؟
-ﺳﺘﺎره اﻣﺮوز ﻣﻨﻮ از ﺗﻮی اﺗﺎق ﺑﯿﺮون ﮐﺮد. ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮاد رﯾﺨﺘﻢ رو ﺑﺒﯿﻨﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﺸﻮرت ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺮم ﯾﻞ ﺑﻤﻮﻧﻢ؟
-ﺑﻬﺘﺮه ﺑﺮی ﺑﺬارﯾﺪ ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺸﻪ. ﺷﺎﯾﺪ اون ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮدش ازت ﺑﺨﻮاد ﮐﻪ ﺑﯿﺎی ﭘﯿﺸﺶ. ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش اﯾﻨﺠﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﺤﺖ ﮐﻨﺘﺮﻟﻪ ﻫﯿﭻ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺑﺮاش ﭘﯿﺶ ﻧﻤﯿﺎد... اﯾﻦ ﮐﺎرت ﻣﻨﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮﻫﺎ ﻣﻄﺐ ﻫﺴﺘﻢ. ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ در ﺗﻤﺎس ﺑﺎﺷﯽ. راﺳﺘﯽ اﺳﻤﺖ ﭼﯽ ﺑﻮد؟
ﮐﺎرت رو از دﮐﺘﺮ ﮔﺮﻓﺘﻢ.
-اﻓﺸﯿﻦ. ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ اﻗﺎی دﮐﺘﺮ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ درﺗﻤﺎﺳﻢ .ﻓﻌﻼ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ.
-ﻣﻮﻓﻖ ﺑﺎﺷﯽ.
از ﮐﻨﺎر اﺗﺎق ﺳﺘﺎره ﮐﻪ رد ﻣﯿﺸﺪم ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﮑﺚ ﮐﺮدم. اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﻧﺼﻔﯽ از وﺟﻮدم رو دارم ﺗﻮی اون اﺗﺎق ﺟﺎ ﻣﯿﺬارم و ﻣﯿﺮم. ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎم ﻓﺮﻣﺎن دادم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻦ.
وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪم دﯾﺪم اﻗﺎﯾ ﺤﮑﻤﺖ ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻣﻬﺮداد ﻫﻢ ﭘﺸﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد.
-اﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رﻓﺘﻦ؟
-ﺑﻠﻪ ﭘﺴﺮم رﻓﺘﻦ. ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﭘﯿﺶ دﮐﺘﺮش ﺑﻮدم اوﻧﺎ ﻣﻮاﻇﺐ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻫﺴﺘﻦ. ﺟﺎی ﻧﮕﺮاﻧﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ. ﻣﻦ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن در ﺗﻤﺎﺳﻢ.
اﮔﻪ اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﯿﻢ.
-ﺑﺮﯾﻢ ﭘﺴﺮم ﺑﺮﯾﻢ.
ﺗﻤﺎم ﻃﻮل راه ﻫﺮﺳﻪ ﺗﺎﯾﯽ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮدﯾﻢ اﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ ﺣﺘﻤﺎ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺳﺘﺎره ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ. ﻣﻬﺮداد ﻫﻢ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل از رﻓﺘﺎر ﺳﺮد ﻣﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﺮای دﻟﺠﻮﯾﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اون دﯾﮕﻪ ﻣﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد. دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﻨﻮ درک ﮐﻨﻪ. وﻗﺘﯽ ﻣﻬﺮداد رو ﺟﻠﻮی در ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن ﭘﯿﺎده ﮐﺮدم ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺷﺐ ﺑﺎﻫﺎش ﺗﻤﺎس ﻣﯿﮕﯿﺮم وﻟﯽ ﺟﻮاب ﻧﺪاد. ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﺣﺪﺳﻢ درﺳﺖ ﺑﻮده و ﻗﻬﺮ ﮐﺮده. ادرس رو از اﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ ﭘﺮﺳﯿﺪم و ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدم.
-اون ﺟﻮون از ﭼﯿﺰی ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد؟
-ﻣﻬﺮداد؟
-ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻮ ﺧﻮدش ﺑﻮد. ﺷﺎﯾﺪ از اﯾﻨﮑﻪ اﻣﺮوز وﻗﺘﺶ رو ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ و ﺳﺘﺎره ﻫﺪر داده ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ؟
-ﻧﻪ ﻣﻬﺮداد ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺑﯿﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﻮری ﻧﯿﺴﺖ. ﻣﻬﺮداد از ﻣﻦ ﻧﺎراﺣﺘﻪ اﻣﺮوز ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺶ ﮐﻢ ﻣﺤﻠﯽ ﮐﺮدﻣ ﺒﺎ ﻣﻨ ﻘﻬﺮ ﮐﺮده.
-ﻣﮕﻪ ﭘﺴﺮا ﻫﻢ ﺑﺎﻫﻢ دﯾﮕﻪ ﻗﻬﺮ ﻣﯿﮑﻨﻦ؟
-ﻧﻪ وﻟﯽ ﻣﻬﺮداد ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺴﺎﺳﻪ از ﺑﭽﮕﯽ ﻋﺰﯾﺰ ﮐﺮده ﻣﺎدرش ﺑﻮده از وﻗﺘﯽ ﺑﺎﻫﻤﺪﯾﮕﻪ دوﺳﺖ ﺷﺪﯾﻢ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﺮاﻋﺎت ﺣﺎﻟﺶ رو ﺑﮑﻨﻢ اﻣﺮوز ﻫﻢ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻦ ﺑﻮد. داﺷﺖ ﺑﺎ ﻫﯿﺠﺎن ﺑﺮام ﺣﺮف ﻣﯿﺰد وﻟﯽ ﻣﻦ اﺻﻼ ﺑﻪ ﺣﺮف ﻫﺎش ﮔﻮش ﻧﻤﯽ دادم. ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ ﺑﻬﺶ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﯿﮑﻨﻢ و از دﻟﺶ درﻣﯿﺎرم. ﻣﻬﺮداد ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ ﺧﻮﺑﯿﻪ. ﻫﺮ اﺧﻼﻗﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ و ﻫﺮﺟﻮری ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻦ دوﺳﺘﺶ دارم.
-وﻗﺘﯽ دوﺗﺎ دوﺳﺖ ﺧﻮب ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ رو ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯿﺸﻢ. ﻣﻨﻢ ﯾﮑﯽ دوﺗﺎ رﻓﯿﻖ دارم ﮐﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﭼﻬﻞ ﺳﺎل از رﻓﺎﻗﺘﻤﻮن ﻣﯿﮕﺬره. اﯾﻦ دوﺳﺘﯽ ﻫﺎ رو ﺣﻔﻆ ﮐﻨﺪ. ﻫﺮ دوﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯿﻤﻮﻧﻪ ﻣﺎل ﻫﻤﯿﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎی ﺟﻮوﻧﯿﻪ. ﺣﯿﻒ از اﯾﻦ ﻋﻤﺮ ﮐﻪ ﺑﯿﻬﻮده ﻫﺪر رﻓﺖ.
-اﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ ﺷﻤﺎ دﺑﯿﺮ ﺑﻮدﯾﺪ؟
-ﺳﺘﺎره ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺘﻪ؟ ﺑﻠﻪ ﻣﻦ ﺳﯽ ﺳﺎل در اﻣﻮزش و ﭘﺮورش ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯿﮑﺮدم. دﺑﯿﺮ رﯾﺎﺿﯽ ﺑﻮدم وﻗﺘﯽ ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﻪ ﺷﺪم ﭼﻨﺪﺳﺎﻟﯽ ﮐﺎر ﻧﮑﺮدم وﻟﯽ ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﭘﺴﺮم و ﻫﻤﺴﺮش ﺑﻪ رﺣﻤﺖ ﺧﺪا رﻓﺘﻨﺪ ﺗﻮ ﻣﻐﺎزه ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎم ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮐﺎر ﮐﺮدم.
ﺣﺴﺎﺑﺪارم. درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﺪﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺿﻌﯿﻒ ﺷﺪه و ﺳﻮی ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻣﻮ دارم از دﺳﺖ ﻣﯿﺪم وﻟﯽ ﻣﻐﺰم درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺣﺴﺎب ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﻪ. وﻗﺘﯽ از ﻣﻐﺰت ﮐﺎر ﺑﮑﺸﯽ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ از ﮐﺎر ﻧﻤﯽ اﻓﺘﻪ. از اول زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻫﻢ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ روی ﭘﺎی ﺧﻮدم ﺑﺎﯾﺴﺘﻢ. ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﺳﺘﺎره ﺑﺮه ﺳﺮ ﮐﺎر ﯾﺎ ﺷﻮﻫﺮ ﮐﻨﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻤﻮﻧﻢ. ﺑﻪ ﮐﺎر ﮐﺮدن ﻋﺎدت ﮐﺮدم.
-ﺷﻤﺎ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﭘﺴﺮ داﺷﺘﯿﺪ؟
-وا... ﺟﻮون از ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﭘﻨﻬﻮن زﻧﻢ ﺑﭽﻪ اش ﻧﻤﯿﺸﺪ. ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺎردار ﻣﯿﺸﺪ و ﺑﭽﻪ اش ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺷﮑﻞ ﺑﮕﯿﺮه ﺳﻘﻂ ﻣﯿﺸﺪ.
ﺟﻬﺎﻧﺒﺨﺶ رو ﺑﺎ ﻧذﺮ و ﻧﯿﺎز از ﺧﺪا ﮔﺮﻓﺘﻢ. زﻧﻢ ﺳﺮ زا ﻋﻤﺮش رو ﺑﻪ ﺷﻤﺎ داد. ﺟﻬﺎﻧﺒﺨﺶ رو ﺧﻮدم ﺑﺰرگ ﮐﺮدم. اﻣﺎن از دﺳﺖ روزﮔﺎر ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﻞ زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ﭘﺮﭘﺮ ﮐﺮد.
ﺑﺎ ﯾﺎداوری ﮔﺬﺷﺘﻪ اﻫﯽ از دﻫﺎن اﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ ﺑﺮاوﻣﺪ. ﯾﺎداوری اون روزای ﺗﻠﺦ دل ﭘﯿﺮﻣﺮد رو ﺑﻪ درداورده ﺑﻮد. ﻣﻨﻢ ﺑﺤﺚ رو ﮐﺶ ﻧﺪادم. ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺎراﺣﺘﺶ ﮐﻨﻢ. وﻗﺘﯽ اﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ رو ﺟﻠﻮی در ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن ﭘﯿﺎده ﮐﺮدم ﺑﺎ اﺻﺮار زﯾﺎد اون رﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻ ﺗﺎ ﯾﻪ ﭼﺎﯾﯽ ﺑﺨﻮرم. ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﻣﺤﻞ زﻧﺪﮔﯽ ﺳﺘﺎره رو از ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺒﯿﻨﻢ. ﯾﮏ اﭘﺎرﺗﻤﺎن ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ و ﺳﺘﺎره ﻃﺒﻘﻪ دوﻣﺶ ﺳﮑﻮﻧﺖ داﺷﺘﻦ. ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻮد. ﯾﻪ اﭘﺎرﺗﻤﺎن ﮐﻮﭼﯿﮏ دوﺧﻮاﺑﻪ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎده و ﺑﺎ وﺳﺎﯾﻞ ﻧﺎﭼﯿﺰی ﺗﺰﺋﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ ﺗﻤﯿﺰ و ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻮد.
ﭘﺪرﺑﺰرگ ﺗﻌﺎرف ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ و ﺧﻮدش رﻓﺖ ﺗﻮی ﯾﮑﯽ از اﺗﺎﻗﻬﺎ ﻧﺎﺧﻮداﮔﺎه ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق دﯾﮕﻪ ای ﮐﻪ اون ﻃﺮف ﻫﺎل ﺑﻮد ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. اون ﺟﺎ ﺣﺘﻤﺎ اﺗﺎق ﺳﺘﺎره ﺑﻮد. دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ اﺗﺎﻗﺶ رو از ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺒﯿﻨﻢ وﻟﯽ درﺳﺖ ﻧﺒﻮد. ﺑﻪ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ رﻓﺘﻢ ﻫﺮ ﮔﻮﺷﻪ ای رو ﮐﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم ﯾﻪ ﻗﺎب ﻋﮑﺲ ﺑﻮد. ﯾﻪ ﻋﮑﺲ ﺑﺰرگ روی دﯾﻮار ﻧﻈﺮم رو ﺟﻠﺐ ﮐﺮد. اﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ ﺑﺎ زن و ﻣﺮدی ﮐﻪ ﺣﺪس زدم ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺳﺘﺎره ﻫﺴﺘﻦ. ﺧﻮد ﺳﺘﺎره ﻫﻢ ﺑﻐﻞ ﭘﺪرﺑﺰرﮔﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد.
ﺗﻮی ﻋﮑﺲ اﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﻮون ﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ. ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎی زﻧﺪﮔﯽ ﻫﻨﻮز ﺧﻄﻮط ﺻﻮرﺗﺶ رو ﻋﻤﯿﻖ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد و ﺷﻮق ﻋﻤﯿﻘﯽ ﺗﻮی ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ دﯾﺪه ﻣﯿﺸﺪ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد از ﺑﻐﻞ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻧﻮه اش ﺑﻪ وﺟﻮد اوﻣﺪه. زﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻮی ﻋﮑﺲ ﺑﻮد ﺻﻮرت زﯾﺒﺎﯾﯽ داﺷﺖ درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺳﺘﺎره ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺟﺬاب ﺑﻮد وﻟﯽ ﺳﺘﺘﺎره ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﭘﺪرش ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺟﺬﺑﻪ ﺧﺎص ﺑﺎﻻی ﺳﺮ ﻫﻤﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد. ﻓﮑﺮ اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﯾﮏ روز ﺑﺎ ﺿﺮﺑﻪ ﻫﺎی وﺣﺸﺘﻨﺎک زﻧﺶ رو ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﻮﻧﻪ ﻣﻮ ﺑﻪ ﺗﻨﻢ راﺳﺖ ﮐﺮد.
ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎی ﺳﺘﺎره ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮐﻪ اروم و ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﯽ از ﺗﻮی ﻋﮑﺲ ﻣﻨﻮ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﺧﯿﺮه ﺷﺪم. ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ اﮔﻪ ﺑﭽﻪ ﻣﻮن ﺷﺒﯿﻪ ﺳﺘﺎره ﺑﺸﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻣﯿﺸﻪ و ﻧﺎﺧﻮداﮔﺎه ﻟﺒﺨﻨﺪ روی ﻟﺐ ﻫﺎم ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ. ﺑﺎ ﺻﺪای اﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ.
-ﭘﺴﺮﻣﻪ ﺑﺎ ﻋﺮوﺳﻢ اون ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻫﻢ ﺳﺘﺎره اس. اون ﯾﮑﯽ ﻫﻢ ﻣﻨﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﯿﺮ ﺷﺪم ﻧﻪ؟
-ﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﮐﻢ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﺪﯾﻦ.
-ﻟﻄﻔﺎ ﺑﻨﺸﯿﻦ ﻣﯿﺮم ﭼﺎﯾﯽ درﺳﺖ ﮐﻨﻢ.
-اﺟﺎزه ﻣﯿﺪﯾﻦ ﻣﻦ اﯾﻦ ﮐﺎرو ﺑﮑﻨﻢ؟
-ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ ﺗﻮ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روزه ﺑﻪ ﺷﻤﺎ زﺣﻤﺖ دادم.
-اﺧﺘﯿﺎر دارﯾﻦ زﺣﻤﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ.
-ﺑﺎﺷﻪ ﭘﺴﺮم ﮐﺘﺮی و ﻗﻮری رو ﮔﺎزه ﭼﺎﯾﯽ ﺧﺸﮏ ﻫﻢ ﺗﻮی ﮐﺎﺑﯿﻨﺖ ﺑﺎﻻﯾﯽ ﺟﺎﻇﺮﻓﯿﻪ.
ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺗﻮی اﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﻢ. ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم از ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﺗﻮی ﻣﺤﻞ زﻧﺪﮔﯽ ﺳﺘﺎره ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮدم. ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺗﻤﺎم اون ﺧﻮﻧﻪ رو ﺳﺘﺎره ﺗﺰﺋﯿﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻫﺮﭼﯿﺰ رو ﺳﺮﺟﺎش ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد. ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﺑﻪ ﺗﻤﺎم اون وﺳﺎﯾﻞ و دﺳﺖ زدن ﺑﻪ ﭼﯿﺰاﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﺘﺎره ﻫﺮ روز اوﻧﺎ رو ﻟﻤﺲ ﻣﯿﮑﺮد اﺷﺘﯿﺎق ﺧﺎﺻﯽ در ﻣﻦ ﺑﻪ وﺟﻮد اورد. ﺗﻮی اﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺳﺘﺎره ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺳﺮﺟﺎش ﺑﻮد. ﭼﺎﯾﯽ رو ﮐﻪ دم ﮐﺮدم ﭘﯿﺶ اﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ رﻓﺘﻢ .ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ روزﻧﺎﻣﻪ دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ اوﻣﺪن ﻣﻦ ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ. ﻋﯿﻨﮏ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ اش رو ﻫﻢ از ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺮداﺷﺖ و روی روزﻧﺎﻣﻪ ﮔﺬاﺷﺖ.
-دﺳﺘﺖ درد ﻧﮑﻨﻪ ﭘﺴﺮم.
-ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﺎری ﻧﮑﺮدم.
-ﺷﻤﺎ ﭼﻨﺪﺳﺎﻟﺘﻪ؟
-ﺑﯿﺴﺖ و ﭼﻬﺎرﺳﺎل.
-وﻟﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻬﺖ ﻣﯿﺨﻮره.
-ﻣﺜﻼ ﭼﻘﺪر؟
-ﺳﯽ ﺳﯽ و ﯾﮏ.
-ﺧﻮب زﻣﻮﻧﻪ ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﭘﺨﺘﻪ ﺗﺮم ﮐﺮده.
-ﺑﻬﺖ ﻧﻤﯿﺎد ﮐﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﺎﺷﯽ.
-ﻫﺮﮐﺴﯽ ﻣﺸﮑﻼت ﺧﺎص ﺧﻮدش رو داره ﻫﻤﻪ ﻣﺸﮑﻞ دارن ﻓﻘﻂ ﺷﮑﻠﮑﺶ ﻓﺮق ﻣﯿﮑﻨﻪ.
-ازدواج ﮐﺮدی؟
-ﻧﻪ.
-ﺳﺘﺎره رو دوﺳﺖ داری؟
ﺳﻮال ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ اﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ ﻣﻨﻮ ﺳﺮ ﺟﺎم ﻣﯿﺨﮑﻮب ﮐﺮد. ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﺪم. ﺗﻮی اون ﯾﮑﯽ دو ﺛﺎﻧﯿﻪ ای ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﻫﺮ ﭼﯽ از ﻣﻐﺰم ﮐﻤﮏ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺟﻮاب درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﺪه ﯾﺎرﯾﻢ ﻧﮑﺮد. ﻧﺎﺧﻮداﮔﺎه ﺑﻪ ﮔﻠﻬﺎی ﻗﺎﻟﯽ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم.
-اﯾﺮادی ﻧﺪاره ﭘﺴﺮم اﻓﺸﺎی ﻋﺸﻖ و ﻋﻼﻗﻪ ﮐﻪ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﻧﺪاره ﭼﺮا ﺷﻮﮐﻪ ﺷﺪی؟
ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮام ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺪم. ﺗﻤﺎم اﻧﺮژﯾﻢ رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺷﻤﺎ از ﮐﺠﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﯾﻦ؟
-ﮐﺎر ﺳﺨﺘﯽ ﻧﺒﻮد ﻫﺮﮐﺴﯽ ﺣﺎﻟﺖ ﻫﺎی ﺗﻮ رو ﻣﯿﺪﯾﺪ راز دﻟﺖ رو ﻣﯿﺨﻮﻧﺪ. ﺗﻮ از دﯾﺮوز ﺻﺒﺢ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺳﺘﺎره ﺷﺪی. ﻫﯿﭻ ﮐﺲ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻧﻤﯿﺪه ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻪ دوﺳﺘﺶ داری؟
-ﺑﻠﻪ دو ﺳﺎﻟﯽ ﻣﯿﺸﻪ وﻟﯽ اون ﻣﻮﻗﻊ ﺳﺘﺎره ﻧﺎﻣﺰد داﺷﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﮐﻨﻢ وﻟﯽ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ. ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺰدﯾﺶ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮرده... ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ اﻣﯿﺪی ﺑﺎﺷﻪ؟
-ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﻮﮐﻞ ﮐﻦ ﺑﻪ اﻣﯿﺪ ﺧﺪا ﻫﻤﻪ ﭼﯽ درﺳﺖ ﻣﯿﺸﻪ. اﯾﻦ ﭼﺎﯾﯽ دم ﻧﮑﺸﯿﺪ؟
ﺗﻮی اﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﭼﺎﯾﯽ ﺑﺮﯾﺰم ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ. دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ ﮐﺴﯽ ﺑﺪوﻧﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ دﻟﻢ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﺬره وﻟﯽ ﺑﺎﻻﺧﺮه اون ﭘﺪرﺑﺰرگ ﺳﺘﺎره ﺑﻮد دﯾﺮ ﯾﺎ زود ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪ. اﺻﻼ ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻮی وﺻﻞ اﯾﻦ راﺑﻄﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻨﻪ؟!
ﭼﺎﯾﯽ رو ﮐﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺟﻠﻮش ﭘﺮﺳﯿﺪم:
-ﺷﻤﺎ ﮐﻤﮑﻢ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﻋﻤﺎق ﭼﺸﻤﺎم ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
-ﺣﺘﻤﺎ
-ﻣﻦ اﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺗﯽ رو ﮐﻪ ﺑﻬﺮوز در ﻗﺒﺎل ﺳﺘﺎره ﮐﺮد ﺟﺒﺮان ﻣﯿﮑﻨﻢ اﻣﯿﺪ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ رو ﺗﻮ دﻟﺶ زﻧﺪه ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺨﻮاد.
ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﮑﻮت ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﺣﮑﻤﻔﺮﻣﺎ ﺷﺪ.
-اﮔﻪ اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻦ ﻣﯿﺮم.
-ﺗﻮ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﭼﺎﺋﯿﺖ رو ﻧﺨﻮردی.
-ﺑﺎزم ﭘﯿﺶ ﺷﻤﺎ ﻣﯿﺎم ﻣﻌﺬرت ﻣﯿﺨﻮام وﻟﯽ اﺣﺘﯿﺎج ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ دارم.
اﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ ﮔﺮﻣﯽ ﻓﺸﺎر داد و ﮔﻔﺖ:
-اﮔﻪ دﻟﺖ ﺻﺎف ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻪ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮای ﻣﯿﺮﺳﯽ.
ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم و رﻓﺘﻢ. ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻓﺮدا ﻇﻬﺮ دوﺑﺎره ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮدم و ﻣﯽ ﺑﺮﻣﺶ ﭘﯿﺶ ﺳﺘﺎره. ﺗﻤﺎم ﻃﻮل راه ﺑﻪ آﺧﺮﯾﻦ ﺣﺮﻓﺶ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم» اﮔﻪ دﻟﺖ ﺻﺎف ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻪ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮای ﻣﯽ رﺳﯽ «ﯾﻌﻨﯽ واﻗﻌﺎ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﻮد؟ ﭘﺲ ﭼﺮا ﺳﺘﺎره ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ دﻟﺶ ﺻﺎف ﺑﻮد ﺑﻪ وﻓﺎی ﺑﻬﺮوز ﻧﺮﺳﯿﺪ؟ ﭼﺮا وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺳﺘﺎره رو ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم دوﺳﺖ دارﻣ ﻤﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺰد داره؟ ﭼﺮا ﻣﻬﺮداد ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ دﻟﺶ ﺻﺎﻓﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ دﺧﺘﺮی رو ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ؟ و ﻫﺰاران ﭼﺮای دﯾﮕﻪ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺧﻮره داﺷﺖ ﻣﻐﺰم رو ﻣﯽ ﺧﻮرد.
وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪم ﺧﻮﻧﻪ اون ﻗﺪر ﺧﺴﺘﻪ و ﮐﺮﺧﺖ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺑﺮم ﺗﻮی ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ. ﻧﺰدﯾﮏ در ورودی ﮐﻪ ﺷﺪم ﺳﺮوﺻﺪای ﺮوﯾﺎ دوﺳﺘﺎش ﻣﯽ اوﻣﺪ.
اﺻﻼ ﺣﻮﺻﻠﻪ روﯾﺎروﯾﯽ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺑﯽ ﺳﺮو ﺻﺪا رﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻﺗﻮی اﺗﺎﻗﻢ. اول دوش ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻌﺪ روی ﺗﺨﺖ وﻟﻮ ﺷﺪم. ﻫﯿﭻ ﺣﺴﯽ ﺗﻮی ﺑﺪﻧﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ، ﺑﺎ ﻓﮑﺮﻫﺎی ﺟﻮرواﺟﻮر اون ﻗﺪر ﻣﺜﻞ ﻣﺮغ ﺳﺮﮐﻨﺪه اﯾﻦ دﻧﺪه ﺑﻪ اون دﻧﺪه ﺷﺪم ﮐﻪ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد. ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﺻﺪای روﯾﺎ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪم.
_اﻓﺸﯿﻦ ﺗﻮ ﮐﯽ اوﻣﺪی؟ ﭘﺎﺷﻮ ﻟﻨﮕﻪ ﻇﻬﺮه، ﭘﺲ ﻣﺎﺷﯿﻨﺖ ﮐﻮ؟
اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎ ﭘﺘﮏ دارن ﻣﯽ ﮐﻮﺑﻦ ﺗﻮی ﺳﺮم، دﻧﺪون ﻫﺎم ﺑﻪ ﻫﻢ ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻮد، ﺣﺘﯽ ﻗﺪرت ﺣﺮف زدن ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺑﺎ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﮕﯽ از ﺗﺨﺖ ﺧﻮاب ﺑﯿﺮو اوﻣﺪم. وﻗﺘﯽ ﺳﺮو ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺷﺴﺘﻢ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ وﻟﯽ ﻫﻨﻮز ﻣﻐﺰم ﺗﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ. ﯾﮑﺮاﺳﺖ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﻢ. ﻧﺮﮔﺲ داﺷﺖ ﻏﺪا درﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺳﻮﺋﯿﭻ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو روی ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ.
_ﻧﺮﮔﺲ، ﺑﻪ ﻋﻠﯽ آﻗﺎ ﺑﮕﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺑﯿﺎره ﺗﻮ.
_ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرﯾﺪ؟
_ﻧﻪ،ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﭼﺎﯾﯽ ﻟﻄﻔﺎ، ﻣﻦ ﺗﻮی اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ ﻫﺴﺘﻢ.
ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮی ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن و ﺑﯽ ﻫﺪف ﮐﺎﻧﻞ ﻫﺎ رو ﻋﻮض ﮐﺮدم.
_ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ؟ ﻧﮕﻔﺘﯽ ﮐﯽ اوﻣﺪی؟
_ﺑﺒﺨﺸﺒﺪ روﯾﺎﺟﻮن، ﺻﺒﺢ اون ﻗﺪر ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﯾﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ، ﺳﺮم ﺑﺪﺟﻮری درد ﻣﯽ ﮐﺮد.
_ﺑﺮات ﻗﺮص ﺑﯿﺎرم؟
ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ روﯾﺎ ﺑﺎ ﯾﻪ ﺳﯿﻨﺲ اوﻣﺪ ﮐﻪ ﺗﻮش ﯾﻪ ﻟﻘﻤﻪ ﻧﻮن و ﭘﻨﯿﺮ و ﯾﻪ ﻟﯿﻮان ﭼﺎﯾﯽ و ﻗﺮص ﺑﻮد.
_اول ﯾﻪ ﻟﻘﻤﻪ ﺑﺬار دﻫﻨﺖ ﺑﻌﺪ ﻗﺮص ﺑﺨﻮر. ﻣﻌﺪه ات اذﯾﺖ ﻣﯽ ﺷﻪ.
_دﯾﺸﺐ وﻗﺘﯽ اوﻣﺪم ﺷﻤﺎ ﻣﻬﻤﻮن داﺷﺘﯿﺪ؟ ﻣﻨﻢ ﯾﮑﺮاﺳﺖ رﻓﺘﻢ ﺧﻮاﺑﯿﺪم. ﻣﺎﺷﯿﻨﻢ ﺗﻮی ﮐﻮﭼﻪ اس، ﮔﻔﺘﻢ ﻋﻠﯽ آﻗﺎ ﺑﯿﺎردش ﺗﻮی ﭙﺎرﮐﯿﻨﮓ. ﭘﺪر ﺧﻮﺑﻪ؟
_آره، ﺧﻮﺑﻪ، دﯾﺸﺐ اﺻﻼ ﻧﯿﻮﻣﺪ، ﺑﺎ ﻣﻬﻨﺪس رﺳﺘﮕﺎر ﺑﻮد. راﺳﺘﯽ دﯾﺸﺐ ﯾﮑﯽ از ﻫﻢ ﮐﻼﺳﯽ ﻫﺎت ﻫﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮد.
_ﻫﻤﮑﻼﺳﯽ ﻣﻦ؟
_آره ﻻدن.
_ﻻدن؟ ﺷﻤﺎ اوﻧﻮ از ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﯿﺪ؟
_ﺧﻮاﻫﺮزاده ﻓﺘﺎﻧﻪ اس، دوﺳﺖ ﺳﻮدی، ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯿﺶ ﮐﻪ؟
_ﺑﻠﻪ، اﻟﺒﺘﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﺳﻢ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻤﺶ، اﮔﻪ دﯾﺪه ﺑﺎﺷﻤﺶ ﻫﻢ ﯾﺎدم ﻧﯿﺴﺖ.
_ﺣﺎﻻ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ. دﯾﺸﺐ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ دوره داﺷﺘﯿﻢ ﺳﻮدی، ﻓﺘﺎﻧﻪ و ﻻدن ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدش آورده ﺑﻮد. ﻣﺎدر و ﭘﺪر ﻻدن رﻓﺘﻦ اروﭘﺎ ﭘﯿﺶ ﭘﺴﺮﺷﻮن.
_ﺑﺮای ﻫﻤﯿﺸﻪ؟
_ﻧﻪ، ﻣﺴﺎﻓﺮت. ﻻدن ﻫﻢ ﻓﻌﻼ ﭘﯿﺶ ﺧﺎﻟﻪ اش ﻣﻮﻧﺪه. دﺧﺘﺮ ﺑﺎﻣﺰه و ﺷﯿﻄﻮﻧﯿﻪ. ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺖ ﺳﻼم رﺳﻮﻧﺪ. ﻣﻨﻢ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ زﯾﺎد ﺑﯿﺎد اﯾﻦ ﺟﺎ و ﺑﻪ ﺗﻮ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﻪ. ﺗﻌﻄﯿﻼت ﺗﻮ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺷﺮوع ﺷﺪه، ﺣﻮﺻﻠﻪ ات ﺳﺮﻣﯿﺮه.
_ﮐﺎش اﯾﻦ ﺟﻮری ﺑﻬﺶ ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺘﯿﺪ.
_ﭼﺮا؟ دﺧﺘﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯿﻪ.
_ﺑﺮﻣﻨﮑﺮش ﻟﻌﻨﺖ.
_ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﻫﻢ داره، دﯾﺸﺐ ﺗﻤﺎم اﻃﻼﻋﺎت رو ا ﺳﻮدی ﮔﺮﻓﺘﻢ. اﮔﻬ ﺪوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﻫﻢ آﺷﻨﺎ ﺑﺸﯿﻢ.
ﻧﮕﺎﻫﯽ از روی ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺑﻪ روﯾﺎ ﮐﺮدم.
_روﯾﺎﺟﻮن، ﻻدن ﻓﻘﻂ دوﺳﺖ داﻧﺸﮕﺎه ﻣﻨﻪ، ﻫﻤﯿﻦ.
روﯾﺎ ﮐﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ روی ﻟﺐ ﻫﺎش ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد زود ﺧﻮدش رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
_ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ اراﻧﺪازش ﮐﺮدم. ﻗﺪﺑﻠﻨﺪ و ﺧﻮش ﻫﯿﮑﻠﻪ، ﺳﺮووﺿﻌﺶ ﻫﻢ ﻋﺎﻟﯿﻪ، ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ زود ﺧﻮدﺷﻮ ﺗﻮ دل ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻣﯿﮑﻨﻪ. ﻧﻤﯽ دوﻧﯽ دﯾﺸﺐ ﭼﻪ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮد. اون ﻗﺪر ﺑﺎﻣﺰه ﺣﺮف ﻣﯽ زد ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. راﺳﺘﺶ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻫﻤﻮن دﯾﺸﺐ ازش ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری ﮐﻨﻢ.
ادامه دارد ...
داستان: هم قفس // نویسنده: ساناز فرجی // منبع: 98ia
