جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منهم قفس (10)
هم قفس (10)
_ﺑﺮای ارژﻧﮓ؟
_اوا ﭼﺮا ﺑﺮای ارژﻧﮓ؟ ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﭼﺘﻪ؟ اوﻻ ﺗﻮ از ارژﻧﮓ ﺑﺰرﮔﺘﺮی، درﺛﺎﻧﯽ ارژﻧﮓ ﺗﻮی آﻣﺮﯾﮑﺎ ﻫﺰارﺗﺎ دﺧﺘﺮ ﺟﻮرواﺟﻮر ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ، ﺗﺎزه ﺑﺮای ﭘﺴﺮی ﮐﻪ اون وﺿﻌﯿﺖ رو داره ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺮم ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری.
ﺟﻤﻠﻪ آﺧﺮ رو ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ﺻﻮرﺗﺶ رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ. ﯾﺎد ارژﻧﮓ اﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﮔﻮﺷﻪ زﻧﺪان اﻓﺘﺎده. دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎش ﮐﺸﯿﺪم و ﮔﻔﺘﻢ:
_روﯾﺎﺟﻮن، ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﻨﯽ، وﻟﯽ ﻻدﻧ ﻔﻘﻂ ﻫﻤﮑﻼﺳﯿﻤﻨﻪ، ﻫﻤﯿﻦ و ﺑﺲ، ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﻫﯿﭻ ﻓﮑﺮ دﯾﮕﻪ ای روش ﺑﮑﻨﻢ.
_وﻟﯽ ﺗﻮ دﯾﮕﻪ ﺑﯿﺴﺖ و ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﺘﻪ اﻓﺸﯿﻦ، ﭘﺲ ﮐﯽ ﻣﯽ ﺧﻮای ازدواج ﮐﻨﯽ؟
_ﻫﻨﻮز ﻓﺮﺻﺖ زﯾﺎده روﯾﺎ ﺟﻮن، دﺧﺘﺮ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻧﮕﺮان ﺗﺮﺷﯿﺪﻧﻢ ﺑﺎﺷﯿﺪ!
_ﺧﻮدت ﮐﺴﯽ رو در ﻧﻈﺮ داری؟ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ اﻓﺸﯿﻦ، ﻣﻦ ﻣﺜﻠ ﻤﺎدرﺗﻢ.
_ﻓﻌﻼ ﮐﻪ ﺧﺒﺮی ﻧﯿﺴﺖ روﯾﺎﺟﻮن، وﻃﻤﺌﻦ ﺑﺎش اﮔﻪ ﺑﺨﻮام زن ﺑﮕﯿﺮم اول از ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﮔﻢ.
روﯾﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد و ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﺗﮑﻮن داد. ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم وﺗﻮی ﺣﯿﺎط رﻓﺘﻢ. روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎی ﮐﻨﺎر اﺳﺘﺨﺮ ﻧﺸﺴﺘﻢ. دﯾﺪم ﻋﻠﯽ آﻗﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو داره ﺗﻮی ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ ﻣﯽ ﺷﻮره. ﯾﮑﻬﻮ ﻋﯿﻦ ﺑﺮق از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪم. ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ دﻧﺒﺎل آﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ؟! ای وای ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻣﻬﺮداد ﺗﻤﺎس ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ؟! ﻋﯿﻦ ﺗﯿﺮ رﻓﺘﻢ ﺗﻮی اﺗﺎﻗﻢ و ﺷﻤﺎره ﻣﻬﺮداد رو ﮔﺮﻓﺘﻢ.
_اﻟﻮ ﻣﻬﺮداد؟!
_ﺳﻼم اﻓﺸﯿﻦ ﮐﺠﺎﯾﯽ؟!
_ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ، ﻇﺎﻫﺮاﺑﺎ ﻣﻦ ﻗﻬﺮ ﻧﮑﺮدی!
_ﻗﻬﺮ؟ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﻗﻬﺮ ﮐﻨﻢ؟ ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ام؟
_ﻧﻪ، ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺷﺎﯾﺪ از رﻓﺘﺎر دﯾﺮوزم ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪی!
_ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ، اوﻟﺶ ﯾﻪ ذره ﺑﻬﻢ ﺑﺮﺧﻮرد وﻟﯽ زود ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدم، ﻣﻨﻮ اﯾﻦ ﺟﻮری ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ؟!
_ﻣﻦ دارم ﻣﯽ رم آﺳﺎﯾﺸﮕﺎه ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﯿﺎﯾﯽ؟
_آره، ﻣﻨﺘﻈﺮم.
ﺑﺮام ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ﭼﯽ ﺑﭙﻮﺷﻢ. ﭼﻮن در ﻫﺮ ﺻﻮرت ﺳﺘﺎره ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻨﻮ ﺑﺒﯿﻨﻪ. اوﻟﯿﻦ ﻟﺒﺎﺳﯽ رو ﮐﻪ ﺑﻪ دﺳﺘﻢ رﺳﯿﺪ ﭘﻮﺷﯿﺪم و از در ﺑﯿﺮون زدم. ﻋﻠﯽ آﻗﺎ ﻫﻨﻮز داﺷﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﻣﯽ ﺷﺴﺖ و ﮐﺎرش ﺗﻤﻮم ﻧﺸﺪه ﺑﻮد.
_ﻋﻠﯽ آﻗﺎ ﻗﺮﺑﻮن دﺳﺘﺖ، دﯾﺮم ﺷﺪه، ﯾﻪ آب ﺑﺮﯾﺰ روش ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم.
_وﻟﯽ آﻗﺎ ﻫﻨﻮز ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎر داره.
_ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ، ﻋﺠﻠﻪ ﮐﻦ.
ﻋﻠﯽ آﻗﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺳﺮﯾﻊ آب ﮐﺸﯿﺪ وﺑﻌﺪش رﻓﺖ ﺗﺎ در ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ رو ﺑﺎز ﮐﻨﻪ. از آﯾﯿﻨﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ داﺷﺘﻢ ﻣﯽ دﯾﺪﻣﺶ وﻗﺘﯽ در رو ﺑﺎز ﮐﺮد و رﻓﺘﻢ ﺑﯿﺮون دﯾﺪم ﻻدن از راه رﺳﯿﺪ. ﭘﯿﺎده ﺷﺪم. ﻻدن ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﺟﻠﻮ اوﻣﺪ.
_ﺳﻼم، دﯾﺪی ﭘﯿﺪات ﮐﺮدم؟
_ﺳﻼم.
_ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ری؟
_دارم ﻣﯽ رم ﺑﯿﺮون ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻋﺠﻠﻪ دارم.
_اوﻣﺪم اﻣﺮوز ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ﯾﻪ ﮔﺸﺘﯽ ﺑﺰﻧﯿﻢ و ﻧﻬﺎر ﺑﺨﻮرﯾﻢ. ﻧﻤﯽ ﯾﺎﯾﯽ؟
_واﻗﻌﺎ ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ، ﻣﻦ ﮐﻪ ﻗﺒﻼ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم، ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺘﯽ ﺑﺮای اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ ﻧﺪارم.
ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﺪ رﻓﺘﻢ. ﮔﻔﺘﻢ:
_ﺑﺎﺷﻪ، ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﺎﺷﯽ ﺗﺎ ﺑﺮﮔﺮدم؟
_ﻓﻘﻂ دو، ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ وﻗﺖ دارم.
_ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻢ، وﻟﯽ اﮔﻪ ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻢ ﺑﻌﺪا ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻤﺖ. روﯾﺎﺟﻮن ﺧﻮﻧﻬ ﺎس، ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﺧﻮﺑﯿﻪ اﯾﻨ ﭽﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ رو ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﭘﯿﺸﺶ ﺑﻤﻮﻧﯽ.
ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﺸﺪم ﺣﺮف دﯾﮕﻪ ای ﺑﺰﻧﻪ. ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪم و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻻدن اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﺮد از اون ﺟﺎ دور ﺷﺪم. ﺗﻮی راه ﺑﻪ ﻻدن ﻓﮑﺮﮐﺮدم، دﺧﺘﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد، ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﺮﺑﻮن و ﺧﻮﻧﮕﺮم ﺑﻮد، از ﻣﺼﺎﺣﺒﺖ ﺑﺎﻫﺎش ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮدم وﻟﯽ ﻫﺮ ﮐﺎری ﻣﯽ کﺮدم ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﻏﯿﺮ از دوﺳﺘﯽ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ روی ﻻدن ﻓﮑﺮ دﯾﮕﻪ اﯾ ﺒﮑﻨﻢ، ﻓﮑﺮم رو ﺳﺘﺎره ﭘﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺣﺎﻻ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺳﺘﺎره ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدم؟
ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ آﯾﻨﺪه ﭼﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﯽ ﺑﺮای ﻣﻨﻮ ﺳﺘﺎره ﺑﻪ رﻗﻢ زده وﻟﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ زودﺗﺮ ﺗﮑﻠﯿﻔﻢ روﺷﻦ ﺑﺸﻪ.
اون روز وﻗﺘﯽ آﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ رو ﺟﻠﻮی آﺳﺎﯾﺸﮕﺎه ﭘﯿﺎده ﮐﺮدم ﺑﺎ ﻣﻬﺮداد رﻓﺘﯿﻢ و از ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﺨﺶ وﺿﻌﯿﺖ روﺣﯽ ﺳﺘﺎره رو ﭘﺮﺳﯿﺪﯾﻢ. ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ،ﺳﻪ و ﻧﯿﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ دﮐﺘﺮش ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﮔﻔﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ داره ﺧﻮب ﭘﯿﺶ ﻣﯽ ره، ﻧﺘﺎﯾﺞ آزﻣﺎﯾﺶ ﻫﺎ ﺗﺸﺨﯿﺺ دﮐﺘﺮ رو ﺗﺎﯾﯿﺪ ﮐﺮده ﺑﻮدوﺳﺘﺎره رو ﺑﻪ ﺑﻬﺒﻮد ﺑﻮد. دﮐﺘﺮش ﻣﯽ ﮔﻔﺖ داروﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ زود داره اﺛﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ و ﺷﺎﯾﺪ ﺳﺘﺎره ﮐﻤﺘﺮ از ﯾﻪ ﻣﺎه ﻣﺠﺒﻮر ﺷﻪ اون ﺟﺎ ﺑﺴﺘﺮی ﺑﺎﺷﻪ. دﮐﺘﺮ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﮔﻪ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﺑﺸﻪ و ﻣﺮﺧﺺ ﺑﺸﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮏ ﺳﺎل ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ ﺑﺎﺷﻪ و دارو ﻣﺼﺮف ﮐﻨﻪ.
اون روز وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻻدن رﻓﺘﻪ ﺑﻮد، روﯾﺎ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد ﻗﺎﻟﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ، اﺻﻼ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد، ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﺣﺮف ﻫﺎم رو ﺑﺎ ﻻدن زده ﺑﻮدم، ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام رواﺑﻄﻢ رو ﺑﺎﻫﺎش زﯾﺎد ﮐﻨﻢ.
ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻨﻮال ﮔﺬﺷﺖ. روزﻫﺎ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ دﻧﺒﺎل آﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ، از اوﺿﺎع ﺳﺘﺎره ﻣﻄﻠﻊ ﻣﯽ ﺷﺪم، ﻏﺮوب ﻫﺎ وﻗﺘﯽ از آﺳﺎﯾﺸﮕﺎه ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ وآﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ رو ﻣﯽ رﺳﻮﻧﺪم اﮔﻪ ﻣﻬﺮداد ﻫﻢ ﺑﻮد ﯾﻪ دوری ﺗﻮی ﺧﯿﺎﺑﻮن ﻫﺎ ﻣﯽ زدﯾﻢ، در ﻏﯿﺮ اﯾﻦ ﺻﻮرت زود ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ و ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﻢ رو ﺑﺎ ﮐﺘﺎب ﻫﺎی ﺷﻌﺮم ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻣﯽ ﮐﺮدم.
ﻧﻮر اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺗﻮی ﭼﺸﻤﻢ. ﭼﺸﻤﺎم رو ﮐﻪ ﺑﺎز ﮐﺮدم دﯾﺪم ﺧﻮرﺷﯿﺪ وﺳﻂ آﺳﻤﻮﻧﻪ. اون روز ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻧﻪ ﯾﺎ ده روز ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺘﺎره ﺑﺴﺘﺮی ﺷﺪه ﺑﻮد. ﯾﮑﺮاﺳﺖ رﻓﺘﻢ ﺣﻤﻮم، روی آﯾﻨﻪ ﺣﻤﻮم ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﮐﺎﻏﺬ ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻮد.
«اﻓﺸﯿﻦ ﺟﺎن ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ام، دﯾﺮ وﻗﺖ ﻣﯿﺎم ﺧﻮﻧﻪ، ﭘﺪرت اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ رﻓﺖ ﮐﺮﻣﺎن، ﻓﺮدا ﺷﺐ ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺮده، ﻗﺮﺑﺎﻧﺖ روﯾﺎ»
وﻗﺘﯽ دوش ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﺎﻏﺬ رو ﺑﺎ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﮕﯽ از روی آﯾﻨﻪ ﮐﻨﺪم و ﺗﻮی ﺳﻄﻞ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﮐﺎرم ﺷﺮوع ﺷﺪ.
رﻓﺘﻢ دﻧﺒﺎل آﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ، ﻣﻬﺮداد اون روز ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮی ﺣﺠﺮه ﭘﺪرش ﺑﻤﻮﻧﻪ. وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪم آﺳﺎﯾﺸﮕﺎه ﮔﻔﺘﻢ:
_ﻣﻦ ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮن ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻢ.
_ﺗﻮی اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روز ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺪی ﭘﺴﺮم، ﺷﺮﻣﻨﺪه ات ﺷﺪم.
_ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، اﺻﻼ اﯾﻦ ﻃﻮری ﻧﯿﺴﺖ، ﻣﻦ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎ رو ﺑﻪ ﺟﻮن ﻣﯽ ﺧﺮم.
_ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﺳﺘﺎره ﺟﻮاﺑﺶ ﻣﻨﻔﯽ ﺑﺎﺷﻪ؟
_ﺑﻠﻪ، ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﺟﻮاﺑﺶ ﻣﻨﻔﯽ ﺑﺎﺷﻪ.
آﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ ﮐﻪ رﻓﺖ ﺿﺒﻂ رو روﺷﻦ ﮐﺮدم و ﺗﻮی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻓﺮو رﻓﺘﻢ.
...ﻣﻦ ﮔﻠﯽ ﭘﮋﻣﺮده ﺑﻮدم، ﮔﺮ ﺗﻮ را ﺻﺪ رﻧﮓ و ﺑﻮ ﺑﻮد
آﻧﭽﻪ ﮐﺮدی ﺑﺎ دل ﻣﻦ ﻗﺼﻪ ﺳﻨﮓ و ﺳﺒﻮ ﺑﻮد ....
ﺑﯽ ﺟﻬﺖ ﺑﻪ رﻓﺖ و آﻣﺪ ﻣﺮدم ﺧﯿﺮه ﺷﺪم. ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺗﻮی ﮐﺎراﺷﻮن ﻋﺠﻠﻪ ﺑﻪ ﺧﺮج ﻣﯽ دادن ﮐﻪ اﻧﮕﺎر دﻧﺒﺎل ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﻣﯽ دوﺋﻦ. راﺳﺘﯽ ﭼﺮا ﻫﯿﭻ ﮐﺪوﻣﺸﻮن ﻧﻤﯽ ﺧﻨﺪن؟ ﭼﺮا ﻫﻤﻪ ﻏﻤﮕﯿﻦ و اﻓﺴﺮده ﺑﻮدن؟ ﭼﺮا ﺑﺎ اﺧﻢ روزﺷﻮن رو آﻏﺎز ﻣﯽ ﮐﺮدن؟ ﭼﻪ ﺳﻮال ﻫﺎی ﺑﯽ ﻣﻮردی! ﺷﺎﯾﺪ اﮔﻪ ﯾﻪ ﻧﻔﺮ ﻣﻨﻮ ﻫﻢ ﺗﻮی اون وﺿﻌﯿﺖ ﻣﯽ دﯾﺪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺳﻮال ﻫﺎﯾﯽ ﺑﻪ ذﻫﻨﺶ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ.
_آﻗﺎ اﻓﺸﯿﻦ؟!
ﺑﺎ ﺻﺪای آﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدم اوﻣﺪم و ﺳﺮﯾﻊ ﺿﺒﻂ رو ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮدم. ﺳﻮار ﺷﺪ.
_روﺷﻦ ﮐﻦ، ﻣﻦ ﺗﺮاﻧﻪ ﻫﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽ رو دوﺳﺖ دارم.
دوﺑﺎره ﺿﺒﻂ رو روﺷﻦ ﮐﺮدم و ﭘﺮﺳﯿﺪم:
_ﭼﺮا اﯾﻦ ﻗﺪر زود ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﺪ؟ ﺳﺘﺎره ﺧﻮب ﺑﻮد؟
_ﺑﻠﻪ، ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﺑﻮد ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺗﻮ رو ﺑﺒﯿﻨﻪ.
_ﻣﻨﻮ؟
ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. اﻧﮕﺎر ﺗﻤﻮم دﻧﯿﺎ رو ﺗﻮ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻮی ﺑﻐﻠﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻦ، ﻋﯿﻦ ﺑﺮق از ﺟﺎم ﭘﺮﯾﺪم و از ﻣﺎﺷﯿﻦ دور ﺷﺪم. آﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺪرﻗﻪ ام ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻧﻤﯽ دوﻧﯽ ﭼﻪ ﺟﻮری ﺧﻮدم رو ﺑﻪ اﺗﺎق ﺳﺘﺎره رﺳﻮﻧﺪم. ﺻﺪای ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺒﻢ رو ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪم،ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ وارد اﺗﺎق ﺑﺸﻢ دﺳﺖ ﮐﺮدم ﻻی ﻣﻮﻫﺎم، ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﺎﻧﺲ، ﭼﺮا ژل ﻧﺰدم؟ ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺳﺮﺗﺎ ﭘﺎی ﺧﻮدم ﮐﺮدم، از اﯾﻦ ﻣﺰﺧﺮف ﺗﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ.
ﯾﻪ ﺷﻠﻮار ﺟﯿﻦ ﺳﺎده ﺑﺎ ﯾﻪ ﺻﻨﺪل ﺗﺎﺑﺴﺘﻮﻧﯽ و ﯾﻪ ﺗﯽ ﺷﺮت، ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻟﻌﻨﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎدم، ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺳﺮووﺿﻌﺖ ﺑﺮﺳﯽ؟ ﺳﻪ ﺗﺎ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪم و ﺗﻮی اﺗﺎق رﻓﺘﻢ. ﺳﺘﺎره ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد، ﺑﺎ ﺻﺪای در ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻠﯿﺢ ﺗﺤﻮﯾﻠﻢ داد. دﻟﻢ ﺿﻌﻒ رﻓﺖ، دﺳﺖ ﻫﺎم ﯾﺦ ﮐﺮده ﺑﻮد، ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ زورﮐﯽ زدم و در رو ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺑﺴﺘﻢ. ﻧﺸﺴﺘﻢ روی ﺻﻨﺪﻟﯽ، ﺳﺘﺎره ﻫﻢ اوﻣﺪ روی ﺗﺨﺖ ﭼﻬﺎر زاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺖ.
_ﺧﻮﺑﯽ؟
ﺗﮏ ﺳﺮﻓﻪ ای ﮐﺮدم ﮐﻪ ﯾﻪ ﮐﻤﯽ از ﻟﺮزش ﺻﺪام ﮐﻢ ﺑﺸﻪ.
_ﻣﺮﺳﯽ، ﺗﻮ ﭼﻄﻮری؟
_ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب، ﻫﻨﻮز از ﻣﻦ دﻟﺨﻮری؟
_ﻧﻪ، ﺗﻮ ﮐﻪ ﮐﺎری ﻧﮑﺮدی.
_ﭘﺲ ﭼﺮا ﻧﻤﯽ اوﻣﺪی دﯾﺪﻧﻢ.
_ﺧﻮدت اﯾﻦ ﺟﻮری ﺧﻮاﺳﺘﯽ، ﻧﺨﻮاﺳﺘﯽ؟
_ﭼﺮا، ﻣﻦ ﻗﻠﺐ ﺗﻮ رو ﺷﮑﻮﻧﺪم، وﻟﯽ ﺑﺎور ﮐﻦ دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد، اﺻﻼ ﺣﺎل و روز ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻮی اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﺮای ﻣﻨﻮ ﭘﺪرﺟﻮن زﺣﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪی.
_ﻣﻦ ﻓﻘﻂ اﻧﺠﺎم وﻇﯿﻔﻪ ﮐﺮدم.
_ﺗﻮ وﻇﯿﻔﻪ ای در ﻗﺒﺎل ﻣﻦ ﻧﺪاری اﻓﺸﯿﻦ، ﻣﻦ اﯾﻨﻮ ﺧﻮب ﻣﯽ دوﻧﻢ، ﻫﺮ ﮐﺎری ﮐﺮدی از روی ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻮده ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ اﻓﺘﺎدی؟
_درﺳﺘﻪ، ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ ﻫﺮ ﮐﺎری ﺣﺎﺿﺮم ﺑﮑﻨﻢ...
ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﮑﺚ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ:
_ﺳﺘﺎره ﺑﻪ ﻣﻦ اﻋﺘﻤﺎد ﮐﻦ، ﻓﮑﺮ ﺗﻮ ﺳﺎل ﻫﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ روز و ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﺎ ﻣﻨﻪ، ﺣﺘﯽ اون روزا ﮐﻪ ﻣﺎل ﻣﻦ ﻧﺒﻮدی.
ﺳﺘﺎره ﯾﮑﻬﻮ ﺟﺪی ﺷﺪ.
_ﻣﻦ ﻣﺎل ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﻢ، ﻣﺎل ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﯿﺴﺘﻢ.
_ﭼﺮا ﺳﺘﺎره، اﮔﻪ ﺑﺨﻮای ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻣﺎل ﻫﻢ ﻣﯽ ﺷﯿﻢ. ﻫﺮ روز ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﻫﻢ روزﻣﻮن رو ﺷﺮوع ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ، از ﮔﺮﻣﺎی وﺟﻮد ﻫﻢ اﻧﺮژی ﻣﯽﮔﯿﺮﯾﻢ، ﺗﺎ اﺑﺪ، ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻮدن ﺑﺎ ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺸﻪ، ﺑﻪ ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﺗﮑﯿﻪ ﮐﻦ ﺳﺘﺎره، ﻗﻠﺒﻢ از ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺗﭙﻪ، ﻣﻦ از ﻧﮕﺎه ﺗﻮ اﻣﯿﺪ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮔﯿﺮم،ﺑ ﺎور ﮐﻦ ﺳﺘﺎره، ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.
اﺷﮏ ﺗﻮی ﭼﺸﻤﺎﻣﻮن ﺣﻠﻘﻪ زد. ﺳﺘﺎره ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺟﻠﻮی رﯾﺰش اﺷﮑﺶ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ:
ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﻬﺖ اﻋﺘﻤﺎد ﮐﻨﻢ،وﻟﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ، اﮔﻪ ﺑﻬﻢ ﺑﯽ وﻓﺎﯾﯽ ﮐﻨﯽ ﭼﯽ؟
_ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ وﻓﺎدار ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻢ.
_ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪه، ﻣﻦ ﺑﻪ زﻣﺎن اﺣﺘﯿﺎج دارم، دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد اﯾﻦ دﻓﻌﻪ ﺑﯽ ﮔﺪار ﺑﻪ آب ﺑﺰﻧﻢ.
_اﮔﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﻮای ﺗﺎ ﻗﯿﺎم ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺻﺒﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ....ﻣﻦ دوﺳﺘﺖ دارم.
ﺑﻬﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و اﺷﮏ ﻫﺎﺷﻮ ﭘﺎک ﮐﺮد، ﺑﻌﺪ ﺳﺮش رو آروم ﺗﮑﻮن داد. ﺗﻮی ﺳﮑﻮت ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ و ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﯾﻢ. ﻫﯿﭻ ﺻﺪاﯾﯽ ﻣﺎ رو از ﻓﮑﺮ ﻫﻢ ﺑﯿﺮون ﻧﻤﯽ ﮐﺸﯿﺪ. ﻫﯿﭻ ﺻﺪاﯾﯽ ﺟﺰ ﺻﺪای ﻗﻠﺐ ﻫﻢ دﯾﮕﻪ رو ﻧﻤﯽ ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ. ﺗﻮی اون ﻧﮕﺎه اﻧﮕﺎر داﺷﺘﯿﻢ ﺗﻤﺎم داﺳﺘﺎن ﻫﺎی ﻣﻬﺮو وﻓﺎ رو ﻣﺮور ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ.
ﺻﺪای ﭘﺮﺳﺘﺎر ﻣﺎ رو ﺑﻪ ﺧﻮدﻣﻮن آورد.
_وﻗﺖ ﻣﻼﻗﺎت ﺗﻤﻮﻣﻪ، ﺑﯿﻤﺎر ﺑﺎﯾﺪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻪ، ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﺪ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﺒﺮﯾﺪ.
ﻧﮕﺎه ﻋﻤﯿﻘﯽ ﺑﻪ ﺳﺘﺎره ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ:
_ﻣﯽ ﺧﻮای ﭘﯿﺸﺖ ﺑﻤﻮﻧﻢ؟
_ﭘﺮﺳﺘﺎره داره ﺑﯿﺮوﻧﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ، ﭼﻪ ﺟﻮری ﻣﯽ ﺧﻮای ﺑﻤﻮﻧﯽ؟
_ﺑﺮای ﻣﻮﻧﺪن ﻣﯽ ﺟﻨﮕﻢ.
_ﻧﻪ، ﺑﺮو، ﭘﺪرﺟﻮن ﺑﯿﺮون ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻪ، ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ﻣﯿﺎی؟
_ﺣﺘﻤﺎ، ﻣﻨﺘﻈﺮم ﻣﯽ ﻣﻮﻧﯽ؟
ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮن داد. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ اﻧﮕﺎر داﺷﺘﻢ روی ﻫﻮا ﻗﺪم ﺑﺮﻣﯽ داﺷﺘﻢ. اون ﻗﺪر ﺳﺒﮏ ﺑﻮدم ﮐﻪ وزﻧﻢ رو اﺣﺴﺎس ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم. ﻫﻤﻪ ﻣﺮدم ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ زدن. راﺳﺘﯽ ﭼﺮا ﻣﺮدم اﯾﻦ ﻗﺪر ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدن؟
ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻪ ﺷﺪم آﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ از ﺣﺎﻟﺖ ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﻮب ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده. ﺗﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدم ﯾﻪ ﻧﻮار ﺷﺎدو روﺣﯿﻪ ﺑﺨﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ.
_ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﻮب ﭘﯿﺶ ﻣﯽ ره.
_ﺑﻠﻪ آﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ، ﻣﻮاﻓﻘﯿﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺷﺎم ﺑﺨﻮرﯾﻢ؟
_ﺷﺎم؟ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﺎزه ﭘﻨﺠﻪ؟
_وﻟﯽ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺸﻨﻤﻪ، ﺷﻤﺎ ﭼﯽ؟
آﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ:
_اﻣﺎن از ﺟﻮوﻧﯽ، ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺮﯾﻢ.
ﻧﺰدﯾﮏ ﯾﻪ رﺳﺘﻮران ﺳﻨﺘﯽ ﭘﺎرک ﮐﺮدم ورﻓﺘﯿﻢ ﺗﻮ. آﻗﺎی ﺣﻤﺖ ازم ﻧﭙﺮﺳﯿﺪﮐﻪ ﺗﻮی اون اﺗﺎق ﺑﯿﻦ ﻣﻨﻮ ﺳﺘﺎره ﭼﯽ ﮔﺬﺷﺖ، ﺣﺘﻤﺎ ﺧﻮدش ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد. ﻧﻤﯽ دوﻧﯽ ﻏﺬارو ﺑﺎ ﭼﻪ اﺷﺘﻬﺎﯾﯽ ﺧﻮردم، ﻣﺪت ﻫﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ اون ﻗﺪر از ﻏﺬا ﺧﻮردن ﻟﺬت ﻧﺒﺮده ﺑﻮدم. آﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ. وﻗﺘﯽ ﺟﻠﻮی آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﺶ ﭘﯿﺎده اش ﮐﺮدم ﺧﯿﻠﯽ اﺻﺮار ﮐﺮد ﺑﺮم ﺑﺎﻻ وﻟﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺷﺎدﯾﻢ رو ﺟﺸﻦ ﺑﮕﯿﺮم. ﺗﻮی راه ﺑﺎ ﻣﻬﺮداد ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ.
_اﻟﻮ ﻣﻬﺮداد، ﺧﻮاﺑﯽ؟
_ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻓﯿﻠﻢ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ، ﮐﺠﺎﯾﯽ؟
_ﺗﻮی ﺧﯿﺎﺑﻮن، ﻣﯿﺎی ﺑﯿﺮون؟
_ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﮔﻮﺷﯽ....آﻗﺎﺟﻮن ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ اﻣﺸﺐ ﭘﯿﺶ اﻓﺸﯿﻦ ﺑﻤﻮﻧﻢ؟..آره اﻓﺸﯿﻦ، دﻣﺖ ﮔﺮم، ﮐﯽ ﻣﯽ رﺳﯽ؟
_ﺗﺎ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ اون ﺟﺎم ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎش.
راﺳﺘﺶ دﻟﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪ ﺷﺎدﯾﻢ رو ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺟﺸﻦ ﺑﮕﯿﺮم، ﻣﻬﺮداد ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ دوﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻮد،ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮی اﯾﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺳﻬﯿﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ. وﻗﺘﯽ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪ ﯾﻪ ﺳﺎک ﮐﻮﭼﯿﮏ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد.
_اﯾﻨﺎ ﭼﯿﻪ؟
_ﻣﺴﻮاک و ﻟﺒﺎس ﺧﻮاب و اﯾﻦ ﺟﻮر ﺧﺮت و ﭘﺮت ﻫﺎ.
_ﻣﮕﻪ داری ﻣﯽ ری ﻫﺘﻞ؟ ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺑﻬﺖ ﻣﯽ دادم، ﻣﺴﻮاک،ﻟﺒﺎس ﺧﻮاب.
_ﺑﺎز ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﯿﺮ دادی؟ ﭼﺘﻪ؟ ﮐﺒﮑﺖ ﺧﺮوس ﻣﯽ ﺧﻮﻧﻪ.
ﺗﻮی راه ﺟﺮﯾﺎن و ﺑﺮای ﻣﻬﺮداد ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم، ﻧﻤﯽ دوﻧﯽ ﭼﻘﺪر ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ. ﺑﻬﻢ ﺗﺒﺮﯾﮏ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ آرزوی دﯾﺮﯾﻨﻪ ام رﺳﯿﺪم. ﯾﮑﺮاﺳﺖ رﻓﺘﯿﻢ ﺧﻮﻧﻪ. ﻫﻤﻪ ﭼﺮاغ ﻫﺎ روﺷﻦ ﺑﻮد. ﻋﻠﯽ آﻗﺎ ﺑﺪوﺑﺪو اوﻣﺪ ﻃﺮﻓﻤﻮن.
_ﺳﻼم ﻋﻠﯽ آﻗﺎ روﯾﺎﺟﻮن ﺧﻮﻧﻪ اس؟
_ﺳﻼم، ﻧﻪ آﻗﺎ، ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻨﻮز ﻧﯿﻮﻣﺪن وﻟﯽ ﻣﻬﻤﻮن دارﯾﺪ.
_ﮐﯽ؟
_ﻻدن ﺧﺎﻧﻮم، دو ﺳﺎﻋﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﻤﺎﺳﺖ. ﺷﺎم ﺧﻮردﯾﻦ؟
_ﻣﻦ ﺧﻮردم، ﻣﻬﺮداد ﺗﻮ ﺷﺎم ﺧﻮردی؟
_ﻧﻪ.
_ﻗﺮﺑﻮن دﺳﺘﺖ ﻋﻠﯽ آﻗﺎ، ﻓﻘﻂ ﻣﻬﺮداد ﺷﺎم ﻧﺨﻮرده، ﺣﺎﻇﺮی ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ. ﻓﻘﻂ ﺷﯿﮑﻢ ﺳﯿﺮ ﮐﻦ ﺑﺎﺷﻪ.
ﻋﻠﯽ آﻗﺎ ﮐﻪ رﻓﺖ ﻣﺎ ﻫﻢ رﻓﺘﯿﻢ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ.
_ﮐﺪوم ﻻدن رو ﻣﯽ ﮔﻔﺖ؟
_ﻫﻤﻮن ﻻدن ﻫﻤﮑﻼﺳﯽ ﻣﻮن دﯾﮕﻪ.
_اﯾﻨﺠﺎ رو ازﮐﺠﺎ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده؟
_ﭼﻪ ﻣﯽ دوﻧﻢ؟ از ﻓﺎﻣﯿﻼی ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎی روﯾﺎﺳﺖ. از وﻗﺘﯽ اﯾﻨﺠﺎ رو ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﯾﺎ ﻣﯿﺎد ﯾﺎ زﻧﮓ ﻣﯽ زﻧﻪ. اﻣﺸﺐ ﭼﺮا اوﻣﺪه اﯾﻨﺠﺎ ﺧﺪا ﻋﺎﻟﻤﻪ؟
_ﺧﻮﺑﻪ دﯾﮕﻪ، از در و دﯾﻮار ﺑﺮات ﻣﯽ ﺑﺎره.
_وﻗﺖ ﮔﯿﺮآوردی؟
اﺻﻼ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺗﻮی اون روز ﻣﻘﺪس ﮐﻪ ﭼﻪ ﻓﮑﺮا ﺑﺮاش ﮐﺮده ﺑﻮدم ﻣﺰاﺣﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. ﺣﺴﺎﺑﯽ ﭘﮑﺮ ﺷﺪم. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﺎری ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﻋﺬرش رو ﺑﺨﻮام. ﻻدن وﻗﺘﯽ ﻣﻬﺮداد رو ﻫﻤﺮاه ﻣﻦ دﯾﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﺑﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﮔﻔﺖ:
_ﺑﻪ ﺑﻪ، دوﻗﻠﻮﻫﺎی اﻓﺴﺎﻧﻪ ای، ﭼﻘﺪردﯾﺮ ﮐﺮدﯾﻦ؟
ﭘﺮﺳﯿﺪم:
_ﮐﯽ اوﻣﺪی؟
_دوﺳﺎﻋﺘﯽ ﻣﯽ ﺷﻪ، ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮت ﻣﻮﻧﺪم. ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺎ اﻣﺮوز ﺧﻮﻧﻪ ﺳﻮدی ﺟﻮن دوره دارن، روﯾﺎ ﺧﺎﻧﻮم ﮔﻔﺖ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ، اﮔﻪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻣﻬﺮداد ﺑﺎ ﺗﻮﺋﻪ ﻣﺰاﺣﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﺪم.
ﻣﻬﺮداد ﺑﺎ دﻟﺨﻮری ﮔﻔﺖ:
_اﮔﻪ ﻣﻦ ﻣﺰاﺣﻤﻢ ﺑﺮم؟
_ﻧﻪ اﺗﻔﺎﻗﺎ ﺟﻤﻌﻤﻮن ﺟﻤﻊ ﺷﺪ، ﺗﻮ دﻓﺘﺮو ﮐﺘﺎب ﻫﺎت رو ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدت آوردی؟
و ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﺎک ﻣﻬﺮداد اﺷﺎره ﮐﺮد. ﻣﻬﺮداد ﺑﯿﭽﺎره ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو ﺷﺮوع ﺟﻤﻼت ﻻدن ﻣﯽ دﯾﺪ و ﻣﯽ دوﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺣﺴﺎﺑﯽ دﺳﺘﺶ ﻣﯽ ﻧﺪازه، ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺗﺘﻪ ﭘﺘﻪ ﮐﺮدن. زود رﻓﺘﻢ ﮐﻤﮑﺶ وﮔﻔﺘﻢ:
_ﻣﻬﺮداد، ﻗﺮﺑﻮن دﺳﺘﺖ، وﺳﺎﯾﻞ ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺮ ﺗﻮی اﺗﺎﻗﻢ.
ﻣﻬﺮداد ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪه ﺑﻮد ﻟﻮ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺗﻮی اون ﻟﻮازم ﺷﺨﺼﯽ ﺧﻮدش رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺳﺮﯾﻊ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ. ﻧﮕﺎه ﺑﺪی ﺑﻪ ﻻدن ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ:
_ﻻدن اﺻﻼ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﻣﻬﺮداد رو دﺳﺖ ﺑﻨﺪازی.
_اون ﺧﺮﺧﻮن ﻃﺮﻓﺪار ﭘﺮوﭘﺎﻗﺮﺻﯽ داره،اﮔﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮری ﺣﺎﻣﯿﺶ ﺑﺎﺷﯽ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻪ دﯾﮕﻪ دﻧﯿﺎ رو ﻓﺘﺢ ﮐﻨﻪ.
_ﻣﺰه ﻧﭙﺮون، ﺷﺎم ﺧﻮردی؟
_اﺻﻮﻻ ﺷﺎم ﻧﻤﯽ ﺧﻮرم، رژﯾﻢ دارم.
_ﭼﯿﺰه ﺗﺎزه ای ﻧﯿﺴﺖ، ﻫﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺎ ﺗﻮی ﻫﺮﺳﻦ وﺗﻮی ﻫﺮ وزﻧﯽ ﺑﺎﺷﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﺪا رژﯾﻢ دارن، ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ رﺳﻦ اوﻟﯿﻦ ﺟﻤﻠﻪ اﯾﻨﻪ، ﻻﻏﺮ ﺷﺪی، ﯾﺎ ﺑﺎﻟﻌﮑﺲ ﭼﺎق ﺷﺪی.
ﻻدن روی راﺣﺘﯽ ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ:
_ﻟﺒﺎس ﻫﺎﺗﻮﻋﻮض ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ؟
_ﻣﮕﻪ اﯾﻨﺎ ﻋﯿﺒﯽ داره؟
_ﻧﻪ، ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮری ﮔﻔﺘﻢ.
رﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻ، ﻣﻬﺮداد ﭘﺸﺖ ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد وﺑﺎ دﮐﻤﻪ ﻫﺎش ورﻣﯽ رﻓﺖ، ﺗﻮی ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ اﺳﺘﺮس زﯾﺎدی دﯾﺪه ﻣﯽ ﺷﺪ.
_ﻧﻤﯿﺎی ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﻬﺮداد؟
_ﻧﻪ اﻓﺸﯿﻦ، ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎ راﺣﺖ ﺗﺮم، ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺳﺮﺗﺎ ﭘﺎم رو ﻣﺴﺨﺮه ﮐﻨﻪ.
ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﻃﺮف ﺧﻮدم.
_ﮐﺴﯽ اﺟﺎزه ﻧﺪاره ﺗﻮرو ﻣﺴﺨﺮه ﮐﻨﻪ،ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ذارم، ﻻدن ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻫﺎت ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮد. ﺣﺎﻻ ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮﯾﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ، اﻻن ﻋﻠﯽ آﻗﺎ ﺷﺎم رو ﺣﺎضر ﻣﯽ ﮐﻨﻪ، اﯾﻦ ﺟﻮری اﮔﻪ ﺑﺨﻮای ﺗﻮی اﺗﺎق ﺑﻤﻮﻧﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﻻدن ﺑﺮده، ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ؟
_اﮔﻪ ﺑﺎزم ﺷﺮوع ﮐﻨﻪ ﭼﯽ؟ ﻋﺎدﺗﺸﻪ، ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ، ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮی داﻧﺸﮕﺎه ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮره.
_ﯾﻪ ﮐﻤﯽ از اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﯿﺎ ﺑﯿﺮون ﻣﻬﺮداد. ﺗﺎ ﮐﯽ ﻣﯽ ﺧﻮای ﻫﺮﭼﯽ ﻣﺮدم ﻣﯿﮕﻦ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﺑﮕﯿﺮی؟ ﻻدن ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ، ﺑﻬﻢ ﺑﺮﻣﯽ ﺧﻮره؟ ﺗﻮ ﻫﻢ ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﺧﻮدت رو ﻣﺤﮑﻢ ﮐﻦ، ﺳﻌﯽ ﮐﻦ اﯾﻦ ﻋﺎدت ﻣﺴﺨﺮه رو از ﺧﻮدت دور ﮐﻨﯽ، ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﻣﺮدﻣﯽ ﺗﺮ ﺑﺎش.
ﻣﻬﺮداد ﻧﮕﺎه ﺗﻠﺨﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد، از ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺧﻮﻧﺪم ﮐﻪ ﺑﺎرﻫﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﯾﺎوه ﮔﻮﯾﯽ ﻫﺎ ﻋﺎدت ﮐﻨﻪ وﻟﯽ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ. ﻧﺎﭼﺎرا ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﻫﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﯿﻢ. ﻧﺮﮔﺲ ﺟﻠﻮی ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﻣﻨﻮ دﯾﺪ.
_ﺳﻼم آﻗﺎ، ﻏﺬا ﺣﺎﺿﺮه ﮐﺠﺎ ﺑﭽﯿﻨﻢ؟
_ﺳﻼم ﻧﺮﮔﺲ، ﻟﻄﻔﺎ ﺗﻮی ﺣﯿﺎط ﺑﭽﯿﻦ، اﻣﺸﺐ ﻫﻤﻮا ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ، زﺣﻤﺖ اﻓﺘﺎدی.
_ﻧﻪ، ﭼﻪ زﺣﻤﺘﯽ؟ ﻣﻦ از ﻏﺮوب ﺑﺮاﺗﻮن ﺷﺎم ﭘﺨﺘﻪ ﺑﻮدم. وﻟﯽ ﻓﮑﺮ ﻧﻢ ﮐﺮدم ﻣﻬﻤﻮن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻦ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﻏﺬا زﯾﺎد ﻧﯿﺴﺖ...
_ﻋﯿﺒﯽ ﻧﺪاره ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﺎﺷﻪ دور ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرﯾﻢ.
ﻣﻬﺮداد ﺑﺮای ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﻧﺮﮔﺲ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رﻓﺖ. ﻣﻨﻢ رﻓﺘﻢ ﭘﯿﺶ ﻻدن.
_دﻧﯿﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ اﻓﺸﯿﻦ؟
_ﭼﻄﻮر ﻣﮕﻪ؟
_اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﻣﻦ دوﺳﺖ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺳﻮدی ﺟﻮﻧﻪ و ﻣﻦ اون ﺷﺐ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻤﺎ دوره اس.
_روﯾﺎ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﭘﺪروﻣﺎدرت رﻓﺘﻦ ﻣﺴﺎﻓﺮت.
_آره، ﻣﻦ دوﺗﺎ ﺑﺮادر دارم ﮐﻪ آﻟﻤﺎن زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ، ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻨﺎ ﯾﮑﯽ دو ﻣﺎه رﻓﺘﻦ اوﻧﺠﺎ.
_ﺗﻮ ﭼﺮا ﻧﺮﻓﺘﯽ؟
_وﯾﺰا ﻧﻤﯽ دن وﮔﺮﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﯾﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮت درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﺮم. اﻓﺸﯿﻦ،ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﯾﻪ ﺳﻮال ازت ﺑﭙﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻪ ﺗﻮ ﻣﻐﺰﻣﻪ.
_ﺧﺐ ﺑﭙﺮس.
_ﺗﻮ از ﺟﻮن ﻣﻬﺮداد ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮای ﺗﻮ ﻣﻬﺮداد اﺻﻼ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرﯾﻦ؟ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺗﻮن ﮐﻠﯽ ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﻦ، ﻫﻤﻪ ﻣﺴﺨﺮه ات ﻣﯽ ﮐﻨﻦ.
_ﺑﺮای ﻣﻦ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﮐﻪ ﻣﺮدم ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ؟
_ﺑﺮای ﻣﻦ ﻣﻬﻤﻪ، ﻣﻦ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮت ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻦ و ﻣﺴﺨﺮه ات ﮐﻨﻦ. ﺗﻮ دوﺳﺖ ﻫﺎی ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ.
_ﺗﻮرو ﺧﺪا ﺑﺲ ﮐﻦ، اﺻﻼ ﺣﻮﺻﻠﻪ اﯾﻦ ﺣﺮف ﻫﺎ رو ﻧﺪارم، ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﭼﺮا ﮔﯿﺮ دادﯾﻦ ﺑﻪ راﺑﻄﻪ ﻣﻨﻮ ﻣﻬﺮداد؟ ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮﯾﻢ ﺷﺎم ﺑﺨﻮرﯾﻢ.
ﻧﺮﮔﺲ اون ﺷﺐ ﻣﯿﺰ رو ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺰﺋﯿﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻬﻤﻮن ﻫﺎی ﻣﻦ، ازش ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮه، ﻣﻨﻮ ﻣﻬﺮداد ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﻌﺪا ﻣﯿﺰ رو ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ. ﻧﺮﮔﺲ ﮐﻪ رﻓﺖ ﺳﻪ ﺗﺎﯾﯽ دور ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ و در ﺳﮑﻮت ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮردن ﺷﺎم ﺷﺪﯾﻢ. ﻧﻪ ﻣﻦ ﺟﻠﻮی ﺷﮑﻤﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻧﻪ ﻻدن ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد رژﯾﻢ داره. راﺳﺘﺶ ﺗﻮ ﻫﻮای آزاد ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﮔﺸﻨﻪ ام ﺷﺪ، ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺧﺮﺧﺮه ﺷﺎم ﺧﻮرده ﺑﻮدم وﻟﯽ اون روز اون ﻗﺪر ﻫﯿﺠﺎن زده ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ اﺷﺘﻬﺎم ﭼﻨﺪ ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻏﺬا ﺧﻮردﻧﻤﻮن داﺷﺖ ﺗﻤﻮم
ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻻدن از ﻣﻬﺮداد ﭘﺮﺳﯿﺪ:
_ﭼﯽ ﺷﺪه ﻣﻬﺮداد؟ ﺣﺮف ﻧﻤﯽ زﻧﯽ؟ ﺧﻠﻊ ﺻﻼح ﺷﺪی؟
_ﻧﻪ، دارم ﺷﺎم ﻣﯽ ﺧﻮرم.
_اﻣﺘﺤﺎن ﻫﺎ ﭼﻄﻮر ﺑﻮد اﻧﯿﺸﺘﻦ، ﻫﻤﻪ رو ﭘﺎس ﮐﺮدی؟
_آره.
_ﭼﻨﺪﺗﺎ ﺑﯿﺴﺖ ﮔﺮﻓﺘﯽ؟ ﭘﺪرت ﻗﻮل داده ﺑﻔﺮﺳﺘﺖ اردو؟
ﻣﻬﺮداد ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ای دﺳﺖ از ﻏﺬا ﺧﻮردن ﮐﺸﯿﺪ وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ زود ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪوﺧﯿﻠﯽ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ اداﻣﻪ ﻏﺬا ﺧﻮردن. ﻋﻤﺪا ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮدم، ﻣﻬﺮداد ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺗﺤﻤﻠﺶ رو زﯾﺎد ﮐﻨﻪ، ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﺳﭙﺮ ﺑﻼ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﺮف ﻫﺎ ﻋﺎدت ﻣﯽ ﮐﺮد، ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﯽ ﮐﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﯾﻦ ﺣﺮف ﻫﺎ اﻧﺠﺎم ﻣﯽ داد ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻧﻘﻄﻪ ﺿﻌﻔﺶ رو ﻫﻤﻪ ﺑﺪوﻧﻦ.
_ﭼﺮا ﺟﻮاب ﻧﻤﯽ دی؟ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯽ ﺣﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﺧﺪا، ﻣﺮﯾﻢ ﺧﺎﻧﻮم ﭼﯽ ﺷﺪ؟ ﺧﻮب ﺗﻮی داﻧﺸﮕﺎه ﺿﺎﯾﻊ ات ﮐﺮد.
ﻣﺮﯾﻢ ﯾﮑﯽ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎی داﻧﺸﮕﺎه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻬﺮداد ﺑﺪﺟﻮری اﺳﯿﺮش ﺷﺪه ﺑﻮد. وﻟﯽ رﻓﺘﺎرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻬﺮداد از ﺧﻮدش ﻧﺸﻮن داد و ﺗﻮﺟﻪ ﺑﯽ ﻣﻼﺣﻈﻪ اش ﺑﻪ ﻣﺮﯾﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻫﻤﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻔﻬﻤﻦ ﮐﻪ ازﻣﺮﯾﻢ ﺧﻮﺷﺶ اوﻣﺪه، آﺧﺮش ﻫﻢ ﻣﺮﯾﻢ ﺟﻠﻮی ﭼﻨﺪﺗﺎ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻠﯽ ﻣﻬﺮداد رو ﺿﺎﯾﻊ ﮐﺮد، از اون روز دﯾﮕﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﻬﺮداد رو دﺳﺖ ﻣﯽ ﻧﺪاﺧﺘﻦ و ﺳﻮژه اش ﻣﯽ ﮐﺮدن.
_زﺑﻮﻧﺖ رو ﻣﻮش ﺧﻮرده ﯾﺎ ﺻﻼح ﻧﻤﯽ دوﻧﯽ ازش اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯽ؟
ﺑﺎ دﻟﺨﻮری ﮔﻔﺘﻢ:
_ﻻدن ﺑﺲ ﮐﻦ دﯾﮕﻪ، ﺑﺬار ﺷﺎﻣﻤﻮﻧﻮ ﺑﺨﻮرﯾﻢ، ﺗﻮ دﺳﺖ از اﯾﻨﮑﺎرات ﺑﺮﻧﻤﯽ داری؟
ﻻدن ﺳﮑﻮت ﮐﺮد وﻟﯽ ﻣﻬﺮداد ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و رﻓﺖ. ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺘﻢ و ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮه، ﺧﯿﻠﯽ از ﺣﺮف ﻫﺎی ﻻدن دﻟﺨﻮر ﺷﺪه ﺑﻮد، ﮐﻠﯽ روی ﺧﻮدش ﮐﺎر ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺖ و اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﮐﻠﻤﻪ روﮔﻮش ﮐﺮد. ﻣﻬﺮداد ﮐﻪ رﻓﺖ ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯿﻢ ﺗﮑﯿﻪ دادﻣﻮ ﯾﻪ ﺳﯿﮕﺎر روﺷﻦ ﮐﺮدم. ﻻدن ﻫﻢ ﯾﻪ ﺳﯿﮕﺎر از ﭘﺎﮐﺖ ﻣﻦ ﺑﺮداﺷﺖ و روﺷﻦ ﮐﺮد.
_ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺳﯿﮕﺎر ﻣﯽ ﮐﺸﯽ؟
_ﻣﮕﻪ اﺷﮑﺎﻟﯽ داره؟
_ﻧﻪ، وﻟﯽ ﺳﯿﮕﺎر ﺧﯿﻠﯽ زود ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺎ رو از رﯾﺨﺖ و ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻣﯽ ﻧﺪازه، ﮐﻤﺘﺮ ﺑﮑﺸﯽ ﺑﻬﺘﺮه.
_ﻣﯽ ﺧﻮای ﺧﺎﻣﻮش ﮐﻨﻢ؟
_ﻣﯿﻞ ﺧﻮدﺗﻪ.
ﻻدن ﺳﯿﮕﺎرش رو ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد. ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ در ﺳﮑﻮت ﮔﺬﺷﺖ، ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﻻدن ﺑﻪ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد وﻟﯽ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺘﺎره ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﺑﻪ اون ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ای ﮐﻪ ﺳﺘﺎره ﺑﺮام از دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ ﮔﻔﺖ. ﺑﻪ روزﻫﺎی ﻗﺸﻨﮕﯽ ﮐﻪ در آﯾﻨﺪه اﻧﺘﻈﺎرﻣﻮن رو ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ. ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﻮ ﺳﺘﺎره ﺗﻌﻠﻖ داﺷﺖ واز ﺑﻄﻦ ﯾﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺳﺮﺷﺎر از ﻣﺤﺒﺖ و ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﯽ اوﻣﺪ. ﮐﺎش ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ اون ﺷﺐ ﭘﯿﺶ ﺳﺘﺎره ﺑﻤﻮﻧﻢ، ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﯾﻌﻨﯽ اﻻن ﺳﺘﺎره داره ﺑﻪ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ؟ ﺣﺘﻤﺎ اون ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ داره ﺑﻪ آﯾﻨﺪه ﻣﻮن ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ، ﮐﺎش ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﯿﻢ اوﻟﯿﻦ روز آﻏﺎز ﯾﮏ ﻋﺸﻖ دوﻃﺮﻓﻪ رو ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﺸﻦ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ. از ﯾﺎدآوردی ﭼﻬﺮه ﻣﻌﺼﻮم و روﯾﺎﯾﯽ ﺳﺘﺎره ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم.
ادامه دارد ...
داستان: هم قفس // نویسنده: ساناز فرجی // منبع: 98ia
