جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منهم قفس (11)
هم قفس (11)
_ﺑﻪ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟
_ﺑﻪ آﯾﻨﺪه.
_ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺗﺼﻮرش ﮐﺮدی! ﭼﻮن از ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺑﻬﺶ ﺧﻨﺪﯾﺪی.
اﺻﻼ ﺣﺎل و ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺣﺮف زدن ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﻻدن ﻧﻤﯽ ذاﺷﺖ ﺣﺘﯽ ده دﻗﯿﻘﻪ ﺗﻮی اﻓﮑﺎر ﺧﻮدم ﺑﺎﺷﻢ. ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻫﻤﻪ اش ﺗﻮ ﮐﺎر ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ رم؟ﮐﯽ ﻣﯿﺎم؟ ﺑﺎ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﻢ و ﻏﯿﺮه.
_اﻓﺸﯿﻦ ﺗﻮ ﭼﺮا از ﻣﻦ ﻓﺮار ﻣﯿﮑﻨﯽ؟
_ﻣﻦ از ﮐﺴﯽ ﻓﺮار ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ، ﺗﻮ رو ﺧﺪا دﺳﺖ از ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﺮدار، ﺻﺪﺑﺎر ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺑﯽ ﺧﻮدی رواﺑﻄﻤﻮن زﯾﺎد ﺑﺸﻪ، ﺗﻮ دوﺳﺖ ﺧﻮﺑﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﻻدن، ﻣﻦ از ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﺑﺎ ﺗﻮ ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮم وﻟﯽ ﻣﻨﻮ ﺗﻮ ﻫﯿﭻ ﺻﻨﻤﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ دﯾﮕﻪ ﻧﺪارﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ﯾﺎ ﺗﻮ وﻗﺖ و ﺑﯽ وﻗﺖ ﺑﯿﺎی اﯾﻦ ﺟﺎ، ﻣﻨﻈﻮرم رو ﮐﻪ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ؟ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺑﮕﻢ از اﯾﻦ ﮐﻪ اﻣﺸﺐ اوﻣﺪم و دﯾﺪم ﺗﻮ اﯾﻦ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم، ﺑﺎور ﮐﻦ ﻧﻪ، وﻟﯽ ﻏﯿﺮ از ﮐﻼس و درس وداﻧﺸﮕﺎه ﻣﻨﻮ ﺗﻮ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺪارﯾﻢ. ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﻓﺘﺎرم ﻻدن، اﮐﺜﺮ ﻣﻮاﻗﻊ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ، ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺎد و ﺳﺮ ﺣﺎﻟﻢ، ﻓﻘﻂ ﺗﻮی داﻧﺸﮕﺎه اﯾﻦ ﺟﻮرﯾﻢ، ﺑﻘﯿﻪ ﻣﻮاﻗﻊ دوﺳﺖ دارم ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎﺗﻮی اﺗﺎﻗﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ. ﯾﺎ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﺮم ﺑﯿﺮون و ﻣﺜﻼ ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻢ.
_ﻓﻘﻂ ﻣﻬﺮداد ﻣﺴﺘﺜﻨﯽ اﺳﺖ؟
_ﻣﻬﺮداد رﻓﯿﻖ ﻣﻨﻪ، ﺗﻨﻬﺎ رﻓﯿﻘﻢ، ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻣﻨﻮ درک ﻣﯽ ﮐﻨﻪ، ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻮی زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺣﺪاﻗﻞ ﺳﯽ درﺻﺪ ﺣﺮف ﻫﺎم رو ﺑﻬﺶ ﻣﯽ زﻧﻢ ﻣﻬﺮداده، ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺣﺘﯽ ﺗﻮی ذﻫﻨﺖ ﻫﻢ ﺧﻮدت رو ﺑﺎ ﻣﻬﺮداد ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﻧﮑﻦ.
_ﺗﻮ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﻤﯽ دی ﺗﺎ ﺧﻮدﺷﻮ ﻧﺸﻮن ﺑﺪه. ﺷﺎﯾﺪ دور و ﺑﺮت ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﻦ ﮐﻪ درﮐﺖ ﮐﻦ وﻟﯽ ﺗﻮ اﺻﻼ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﻗﺎﻃﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﯽ.
_ﯾﻪ دوﺳﺖ ﺧﻮب ﺗﻮی زﻧﺪﮔﯽ ﻫﺮ آدﻣﯽ ﮐﺎﻓﯿﻪ، ﺑﯿﺨﻮدی دور ﺧﻮدم رو ﺷﻠﻮغ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﭼﯽ؟ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن ﯾﻪ رﻓﯿﻖ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ ﻻدن، ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺑﯿﺨﻮدی وﻗﺘﻢ رو ﻫﺪر ﺑﺪم.
_ﮔﻔﺘﻨﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ، وﻟﯽ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﻮدی ﮐﻪ ﺧﻮدم ﺑﺮای دوﺳﺘﯽ ﺑﺎﻫﺎش ﭘﯿﺸﻘﺪم ﺷﺪم، ﻓﮑﺮش رو ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﻦ ﺑﺴﺖ ﺑﺮﺳﻢ، ﻣﻦ ﯾﻪ اﺣﺴﺎس ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ دارم.
_وﻟﯽ ﻣﻦ اون اﺣﺴﺎس ﺧﺎص رو ﻧﺪارم، ﺗﻮ رو ﺧﺪا از ﻓﮑﺮش ﺑﯿﺎ ﺑﯿﺮون، ﻣﺎ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﯿﻢ.
_ﭼﺮا؟ ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ اﯾﺮادی دارم؟ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﮐﻪ زﯾﺎدی ﺑﺎﺑﭽﻪ ﻫﺎی داﻧﺸﮕﺎه ﮔﺮم ﻣﯽ ﮔﯿﺮم ﺗﻮ ﻧﺎراﺣﺘﯽ؟
_ﻧﻪ، اﺻﻼ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ، ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﻧﺸﺎط و ﺧﻮﻧﮕﺮﻣﯽ، اﯾﻦ ﺧﺼﯿﺼﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯿﻪ وﻟﯽ... ﭼﻪ ﺟﻮری ﺑﮕﻢ؟... ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﻻدن.
_ﺷﺎﯾﺪ ﮐﺴﯽ ﺗﻮی زﻧﺪﮔﯿﺘﻪ، آره؟
_ﻣﻮﺿﻮع اﯾﻦ ﺣﺮف ﻫﺎ ﻧﯿﺴﺖ، ﻣﻮﺿﻮع اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻏﯿﺮ از ﯾﻪ دوﺳﺖ ﺧﻮب ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ روی ﮐﺲ دﯾﮕﻪ ای ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ. اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع رو ﯾﮑﯽ، دو ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم.
_ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ اﺣﻤﻘﻢ ﮐﻪ دارم ﺧﻮدﻣﻮ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.
_ﺗﻮ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﻧﻤﯽ ﺷﯽ. ﺑﯿﺨﻮدی از اﯾﻦ ﻓﮑﺮا ﻧﮑﻦ. ﻣﻦ ﺗﻮ رو دوﺳﺖ دارم وﻟﯽ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ دوﺳﺖ، ﯾﻪ ﻫﻤﮑﻼﺳﯽ.
_وﻟﯽ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز اﻣﯿﺪ دارم، ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ ﯾﻪ روزی ﻧﻈﺮت ﻋﻮض ﻣﯽ ﺷﻪ.
_ﭼﺮا؟ از ﮐﺠﺎ ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ؟ ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﯾﻪ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺣﺮف اﻣﯿﺪوار ﮐﻨﻨﺪه ای ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺰدم... ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ﻻدن، وﻟﯽ ﺧﯿﺎل ﻧﮑﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺗﻤﻮم ﻣﯽ ﺷﻪ، ﻧﻪ، ﻣﻨﻮ ﺗﻮ ﺑﺎزم ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ، دوﺳﺖ ﻫﺎی ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺎﺷﯿﻢ، درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ.
ﻻدن ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و ﻣﻦ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﺣﺎﻟﺖ درﻣﻮﻧﺪه ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم. ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ زد و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ.
_ﺷﺎم ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد، ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم.
_ﺑﺮی؟ ﮐﺠﺎ؟ ﺗﺎزه ﻣﯽ ﺧﻮام ﺗﺨﺘﻪ ﺑﺎزی ﮐﻨﯿﻢ، ﯾﻪ ﻫﻔﺖ، ﻫﺸﺖ دﺳﺖ اﻣﺸﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺑﺎزی.
_اون وﻗﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻟﻮاﺷﮏ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯽ ﻟﺤﺎف دﺷﮏ، ﻣﻦ ﺗﺨﺘﻪ ﺑﺎز ﺑﻮدم.
_دﻟﻢ ﺑﺮات ﻣﯽ ﺳﻮزه، اﻣﺸﺐ ﻣﺠﺒﻮری ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ از ﺧﻮﻧﻤﻮن ﺑﺮی، دو، ﺳﻪ دﺳﺖ اول ﻣﺠﺒﻮرم ﺑﺎﻫﺎت ﻧﺮم ﺑﺎزی ﮐﻨﻢ وﮔﺮﻧﻪ ﺗﺎس ﻫﺎی ﻣﻦ رد ﺧﻮر ﻧﺪاره، ﻫﻤﻪ اش ﺟﻔﺘﻪ.
_زﻫﯽ ﺧﯿﺎل ﺑﺎﻃﻞ، رﯾﺰ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻤﺖ.
_ﻣﻦ اﺻﻼ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻤﺖ.
ﺧﻼﺻﻪ اون ﺷﺐ ﻣﻦ و ﻻدن ﮐﻠﯽ ﺑﺮای ﻫﻢ ﮐﺮی ﺧﻮﻧﺪﯾﻢ، از ﺣﻖ ﻧﮕﺬرﯾﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺑﺎزی ﻣﯽ ﮐﺮد وﻟﯽ از اوﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از اﻓﺮاد ﺧﺎﻧﺪان ﻣﺎ ﺗﻮی ﺗﺨﺘﻪ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽ ﺑﺎزن، اون ﺷﺐ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﺮدم.ﺟﻮ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﻣﻬﺮداد ﻫﻢ از ﺻﺪای داد و ﻓﺮﯾﺎد ﻣﺎ اوﻣﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ، اون ﺷﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ، ﻻدن دﯾﮕﻪ ﺳﺮﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻬﺮداد ﻧﺬاﺷﺖ و ﺳﻪ ﺗﺎﯾﯽ ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺘﯿﻢ و ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ.
ﻻدن ﮐﻪ رﻓﺖ ﻣﻨﻮ ﻣﻬﺮداد رﻓﺘﯿﻢ ﺗﻮی آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ، ﻣﻦ ﻇﺮف ﻫﺎی ﺷﺎم رو ﺷﺴﺘﻢ و ﻣﻬﺮداد دو ﺗﺎ ﭼﺎﯾﯽ رﯾﺨﺖ.
ﺣﺮف ﻫﺎﯾﯽ رو ﮐﻪ ﺗﻮی ﺣﯿﺎط ﺑﯿﻦ ﻣﻨﻮ ﻻدن رد و ﺑﺪل ﺷﺪه ﺑﻮد ﺳﺮﺑﺴﺘﻪ ﺑﺮای ﻣﻬﺮداد ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم.
_ﺗﻮ ﮐﻪ هنوز ﮐﺎرت ﺑﺎ ﺳﺘﺎره ﻣﻌﻠﻮم ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻻدن رو از دﺳﺖ ﺑﺪی.
_ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﺳﺘﺎره ام ﻣﻬﺮداد، ﭼﻪ ﺟﻮری ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﻻدن رو ﺗﻮ آب ﻧﻤﮏ ﻧﮕﻪ دارم. اﯾﻦ ﻧﺎﻣﺮدﯾﻪ، ﺳﺘﺎره ﺗﺎزه داره ﻋﺸﻖ ﻣﻨﻮ ﺑﺎور ﻣﯽ ﮐﻨﻪ، ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﺑﺮای رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ روزی ﭼﻘﺪر ﺳﺨﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪم؟! اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﺑﻪ ﻻدن ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ دارم ﺑﻪ ﺳﺘﺎره ﺧﯿﺎﻧﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. ﻣﻦ از اون ﭘﺴﺮا ﻧﯿﺴﺘﻢ، ﺧﻮدت ﮐﻪ دﯾﺪی، ﺷﺪه ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺧﻼف ﻋﻼﻗﻪ ام ﺑﻪ ﺳﺘﺎره ﻗﺪﻣﯽ ﺑﺮدارم؟
_ﻧﻪ ﻧﺪﯾﺪم، و اﯾﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮕﻪ.
ﻣﻬﺮداد ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ای ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و ﺑﻌﺪش ﮔﻔﺖ:
_ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻔﺎوت ﺑﯿﻦ آدم ﻫﺎ ﺑﺎﺷﻪ؟ ﭼﺮا ﯾﮑﯽ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻗﺪر ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﯿﺮه و ﯾﮑﯽ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﻓﺮﺻﺖ ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ اﺣﺴﺎس واﻗﻌﯿﺶ رو ﺑﯿﺎن ﮐﻨﻪ؟ ﭼﺮا؟
_ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش ﻣﻬﺮداد، ﺗﻮ ﭼﻬﺎر ﺳﺎل از ﻣﻦ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺗﺮی، ﻫﻨﻮز ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ داری، ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﺑﺮای رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﺳﺘﺎره ﮐﻠﯽ ﺳﺨﺘﯽ ﻧﮑﺸﯿﺪم؟ ﺗﺎزه ازﮐﺠﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺧﻮب ﭘﯿﺶ ﺑﺮه؟ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدت ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﯿﭽﯽ ﻗﻄﻌﯽ ﻧﯿﺴﺖ. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﯾﻪ ﻧﻔﺮ ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﺷﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺗﮑﯿﻪ ﮐﻨﻪ، ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﺎاﻣﯿﺪ ﻧﺒﺎش.
ﺻﺪای در ﭘﺎﮐﯿﻨﮓ ﮐﻪ اوﻣﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ روﯾﺎ اوﻣﺪه. ﺑﯽ ﺳﺮوﺻﺪا ﺑﺎ ﻣﻬﺮداد ﭘﻠﻪ ﻫﺎرو دوﺗﺎ ﯾﮑﯽ رﻓﺘﯿﻢ ﺑﺎﻻ. ﺣﺎل و ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﯾﮑﯽ دو دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ روﯾﺎ در اﺗﺎق ﻣﻨﻮ زد و اوﻣﺪ ﺗﻮ. دوﺗﺎﯾﯽ ﺳﻼم ﮐﺮدﯾﻢ و از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﺪﯾﻢ ﺧﻨﺪه ﻣﻮن ﮔﺮﻓﺖ. روﯾﺎ ﻫﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪ.
_ای ﺑﺪﺟﻨﺲ ﻫﺎ ﻻاﻗﻞ ﭼﺎﯾﯽ ﻫﺎﺗﻮن رو ﻣﯽ ﺧﻮردﯾﻦ، ﻫﻨﻮز داﻏﻪ.
ﺳﻪ ﺗﺎﯾﯽ رﻓﺘﯿﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ و دور ﻫﻢ ﭼﺎﯾﯽ ﺧﻮردﯾﻢ. ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺣﺮف زدﯾﻢ و ﺑﻌﺪش ﺑﺎ ﻣﻬﺮداد اوﻣﺪﯾﻢ ﺑﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﺑﯿﻢ. وﻟﯽ ﺧﻮاب ﮐﺠﺎ ﺑﻮد؟ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺗﻮی رﺧﺘﺨﻮاب ﺣﺮف زدﯾﻢ، زﻧﺪﮔﯽ ﻋﻮض ﺷﺪه ﺑﻮد و از ﻧﺎاﻣﯿﺪی ﺑﻮی اﻣﯿﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر، ﭘﻨﺞ ﺻﺒﺢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻬﺮداد ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮد وﻟﯽ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم، ﻫﯿﺠﺎن زﯾﺎدی داﺷﺘﻢ، ﺷﻮق ﺑﻪ دﺳﺖ آوردن ﺳﺘﺎره ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺗﭙﺶ ﻗﻠﺐ ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﺒﺮه. دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻋﻘﺮﺑﻪ ﻫﺎ دﻧﺒﺎل ﻫﻢ ﺑﺪوﺋﻦ و ﻣﻦ ﺧﻮدم رو ﺑﻪ ﻣﯿﻌﺎدﮔﺎه ﺑﺮﺳﻮﻧﻢ. ﮐﻢ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﺮای دﯾﺪن ﺳﺘﺎره از زﻧﺪﮔﯽ ﺳﺎﻗﻂ ﺑﺸﻢ. ﯾﻪ ﭼﯿﺰاﯾﯽ درﺑﺎره اﻧﺮژی دروﻧﯽ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم، ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺗﻤﺎم اﻧﺮژﯾﻢ رو ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻢ و از ﭼﺸﻢ ﻫﺎم ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﻋﻘﺮﺑﻪ ﻫﺎی ﺳﺎﻋﺖ ﮐﻪ ﺳﺮﯾﻊ ﺗﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﻦ، ﮐﺎر ﺑﯿﻬﻮده ای ﺑﻮد، ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﯿﭻ اﺗﻔﺎق ﺧﺎﺻﯽ ﻧﯿﻔﺘﺎد ﺑﻠﮑﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎم اون ﻗﺪر ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد.
ﺳﺮوﺻﺪای ﻋﻠﯽ آﻗﺎ و ﺻﺪای ﻓﺸﺎر آب ﻣﻨﻮ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﮐﺮد. ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم، ﻫﻮا ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮم ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻋﻠﯽ آﻗﺎ درﯾﭽﻪ ﻫﺎی آب اﺳﺘﺨﺮ رو ﺑﺎز ﮐﺮده ﺑﻮد، از ﺣﺎﻟﺖ ﻣﻨﮕﯽ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم و ﺳﺎﻋﺖ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﻫﺸﺖ و ﻧﯿﻢ ﺻﺒﺢ ﺑﻮد. ﻣﻬﺮداد رو ﺑﻪ زﺣﻤﺖ از ﺗﺨﺘﺨﻮاب ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﻌﺪاز ﺧﻮردن ﯾﻪ ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ﻣﻔﺼﻞ از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون زدﯾﻢ. ﺧﺎﻃﺮات روز ﮔﺬﺷﺘﻪ رو ﺗﻮی ذﻫﻨﻢ ﻣﺮور ﮐﺮدم، ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺧﻮاب دﯾﺪم وﻟﯽ وﺟﻮد ﻣﻬﺮداد و ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ درﺑﺎره ﻣﻨﻮ ﺳﺘﺎره ﻣﯽ ﮐﺮد ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﺪوﻧﻢ ﻫﻤﻪ اﺗﻔﺎق ﻫﺎی دﯾﺮوز واﻗﻌﯽ ﺑﻮده، ﻃﺎﻗﺖ ﻧﯿﺎوردم، اول از ﻫﻤﻪ ﯾﮑﺮاﺳﺖ رﻓﺘﻢ آﺳﺎﯾﺸﮕﺎه ﺳﻮﺋﯿﭻ رو ﺑﻪ ﻣﻬﺮداد دادم ﮐﻪ ﺑﺮه دﻧﺒﺎل آﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ. وﻗﺘﯽ ﺳﺘﺎره ﻣﻨﻮ ﺑﺎ ﯾﻪ دﺳﺘﻪ ﮔﻞ ﺑﺰرگ و زﯾﺒﺎ دﯾﺪﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ. ﮔﻞ ﻫﺎ رو از دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﺗﻮی ﮔﻠﺪون ﮔﺬاﺷﺖ.
_اﻓﺸﯿﻦ ﻣﯿﺎی ﺑﺮﯾﻢ ﺗﻮ ﻣﺤﻮﻃﻪ ﻗﺪم ﺑﺰﻧﯿﻢ؟
_ﺑﺮﯾﻢ.
ﺑﺎ ﺳﺘﺎره ﺗﻮی ﻣﺤﻮﻃﻪ رﻓﺘﯿﻢ. دﯾﮕﻪ از زﻧﺪﮔﯽ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ؟ ﺳﺘﺎره رو داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﯾﻪ دﻧﯿﺎ ﻋﺸﻖ، ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮد، دﯾﮕﻪ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﻧﺎراﺣﺘﻦ ﮐﻨﻪ؟ زﻧﺪﮔﯽ ﻗﺸﻨﮓ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ.
_ﺳﺘﺎره دوﺳﺖ داری ﺑﻌﺪاز اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺮﺧﺺ ﺷﺪی ﺑﺮﯾﻢ ﺷﻤﺎل؟
_ﻋﺎﻟﯿﻪ! ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ درﯾﺎم.
_ﻣﯽ دوﻧﻢ، ﯾﻪ ﺑﺎر ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدی، ﭘﺪرﺟﻮن ﻫﻢ ﺑﺎﻫﺎﻣﻮن ﻣﯿﺎد، اﮔﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﻣﻬﺮداد رو ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدﻣﻮن ﻣﯽ ﺑﺮﯾﻢ.
_ﻣﻬﺮداد؟... ﺑﺎﺷﻪ، اوﻧﻢ ﻣﯽ دوﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎم؟
_آره، ﻣﮕﻪ ﻋﯿﺒﯽ داره؟
_آﺧﻪ اﯾﻨﺠﺎ...
_ﺧﺐ ﻫﺮ ﮐﯽ ﻣﺮﯾﺾ ﻣﯽ ﺷﻪ ﻣﯽ ره ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن دﯾﮕﻪ.
_ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن، ﻧﻪ آﺳﺎﯾﺸﮕﺎه.
_ﺧﺐ، اﯾﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﻪ دﯾﮕﻪ، ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ؟
_دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﺴﯽ ﺑﺪوﻧﻪ ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎم، ﯾﮑﯽ دوﺑﺎر ﻫﻢ ﭼﻨﺪﺗﺎ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اوﻣﺪن دﯾﺪﻧﻢ، از ﺧﺠﺎﻟﺖ آب ﺷﺪم.
_ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﺪاره، اﺻﻼ ﺑﻪ ای ﭼﯿﺰا ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ، ﺑﻪ ﺷﻤﺎل ﻓﮑﺮﮐﻦ. ﺷﮑﺎر، ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮی، اﺳﺐ ﺳﻮاری، ﮐﻨﺎر ﺳﺎﺣﻞ...
_ﻧﻪ، ﻓﻘﻂ روی ﺳﻨﮓ ﻫﺎ ﺑﺸﯿﻨﯿﻢ و درﯾﺎ رو ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯿﻢ.
_ﺑﺎﺷﻪ، ﻓﻘﻂ روی ﺳﻨﮓ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺷﯿﻨﯿﻢ، ﺗﺎزه ﺗﻮی وﯾﻼ ﯾﻪ ﺗﺮاس ﻫﺴﺖ ﮐﻪ روﺑﺮوش درﯾﺎﺳﺖ، ﺷﺐ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ اوﻧﺠﺎ ﺑﺸﯿﻨﯿﻢ و ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ، ﺷﻌﺮ ﺑﺨﻮﻧﯿﻢ، ﺑﻪ آﯾﻨﺪه ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﻢ، ﭼﻄﻮره؟
_ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ.
اون روز ﻣﻨﻮ ﺳﺘﺎره ﮐﻠﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف زدﯾﻢ، ﺗﻤﺎم ﭼﯿﺰای ﮐﻪ ﺗﻮی دﻟﻢ ﺑﻮد ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ، ﺣﺮف ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻨﺪی ﻫﺎش رو ﻋﻮض ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﺳﺘﺎره رو ﺗﺠﺴﻢ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺣﺮف ﻫﺎم ﭼﻪ رﻓﻠﮑﺴﯽ ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪه. ﭼﻪ روز ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺑﻮد! ﭼﻘﺪر ﺧﻮش ﺑﻮدﯾﻢ! ﻏﺎﻓﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ آﯾﻨﺪه ﭼﻪ ﺣﻮادث ﺷﻮﻣﯽ ﺑﺮام رﻗﻢ زده ﺑﻮد.
====
ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﻧﺎﻣﻪ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﮐﻨﺎر، ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺷﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد، آﺧﺮﯾﻦ ﻧﺎﻣﻪ اﻓﺸﯿﻦ ﻫﻨﻮز ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد، ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و روﺑﺮوی آﯾﻨﻪ اﯾﺴﺘﺎدم، ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﺳﺘﺎره ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﻮده ﮐﻪ اﻓﺸﯿﻦ ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ ﺗﻮی ﻧﺎﻣﻪ اش ازش ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮده. ﭼﺸﻢ ﻫﺎی ﭘﺮ ﻓﺮوغ ﺳﺘﺎره، اﻧﺪام ﮐﺸﯿﺪه و زﯾﺒﺎش، ﭘﻮﺳﺖ ﺳﻔﯿﺪ و ﭼﺸﻢ ﻫﺎی ﻋﺴﻠﯿﺶ، ﻣﻮﻫﺎی ﺧﺮﻣﺎﯾﯽ و ﺑﻠﻨﺪش، ﺣﺘﻤﺎ ﺧیﻠﯽ ﺟﺬاب ﺑﻮده، ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﺣﺴﻮدﯾﻢ ﺷﺪ.
ﺗﻮی آﯾﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم دﻗﯿﻖ ﺷﺪم، از وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﻨﯿﻢ رو ﻋﻤﻞ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺻﻮرﺗﻢ ﻗﺸﻨﮓ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. اﯾﻦ رو ﺗﻤﺎم ﻫﻤﮑﺎرام ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻦ، وﻟﯽ ﺧﯿﺮه ﮐﻨﻨﺪه ﻧﺒﻮدم، ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺳﺎده ﺑﺎ اﺑﺮوﻫﺎی ﮐﺸﯿﺪه و ﭼﺸﻢ ای ﻧﺴﺒﺘﺎ درﺷﺖ و ﻟﺒﻬﺎی ﮔﻮﺷﺘﯽ، ﭘﺪرم ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻮﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد، ﻣﯽ ﮔﻔﺖ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎﺷﻪ، ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﺬاﺷﺖ ﻣﻮﻫﺎم رو ﮐﻮﺗﺎه ﮐﻨﻢ و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻮﻫﺎم ﺗﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﻤﺮم ﺑﻮد، ﻟﺨﺖ و ﻣﺸﮑﯽ، ﭘﻮﺳﺖ ﺻﻮرﺗﻢ ﮔﻨﺪوﻣﮕﻮن ﺑﻮد وﻟﯽ ای ﮐﺎش ﺳﻔﯿﺪ ﺑﻮدم، ﺣﺘﻤﺎ اﻓﺸﯿﻦ از دﺧﺘﺮای ﺳﻔﯿﺪ رو ﺧﻮﺷﺶ ﻣﯿﺎد.
ﭘﯿﺮاﻫﻨﻢ رو از ﭘﺸﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻟﺒﺎس رو ﺑﻪ ﺗﻨﻢ ﭼﺴﺒﻮﻧﺪم، ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺧﯿﻠﯽ اﺳﺘﺨﻮﻧﯽ اوﻣﺪ. ﮐﺎش ﯾﻪ ذره ﭼﺎق ﺑﺸﻢ! ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎم رو ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ:
_ﮐﻪ ﭼﯽ ﺑﺸﻪ؟ ﺑﻪ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮای ﺑﺮﺳﯽ؟ ﻫﻔﺘﻪ دﯾﮕﻪ ﺧﻮﻧﻪ رو ﺗﺨﻠﯿﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ و اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﺮای ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻤﻮم ﻣﯽ ﺷﻪ. ﺷﺎﯾﺪ وﻗﺘﯽ ﺳﯽ، ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﻪ ﺷﺪی ﯾﻪ روز اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺸﯿﻦ رو ﺑﺒﯿﻨﯽ، ﮐﻪ اون ﻣﻮﻗﻊ ﻫﻢ ﻫﯿﭻ اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎﺷﮑﯽ ﻫﺎ ﻧﯿﺴﺖ.
ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﭼﻬﺮه ام در ﻫﻢ رﻓﺖ و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﺒﯿﻪ ﻧﺎﻟﻪ ﺑﻮد ﮔﻔﺘﻢ:
_ﮐﺎش اﻓﺸﯿﻦ رو ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ.
از ﻓﮑﺮ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم، ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻧﺎﻣﺮﺗﺐ اوﻣﺪ. ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﯾﻪ ﻧﻈﺎﻓﺖ ﮐﻠﯽ، ﺑﻌﺪش ﻫﻢ ﯾﻪ دوش ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﯾﻪ ﻟﯿﻮان ﺑﺰرگ ﻗﻬﻮه، ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺳﺮﺣﺎل ﺷﺪم. ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن زﻧﮓ زدم، ﮐﺴﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺒﻮد، ﺷﻤﺎره رﻋﻨﺎ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ.
رﻋﻨﺎ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺗﺮﯾﻦ دوﺳﺘﻤﻪ، از زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺗﺤﺼﯿﻞ اوﻣﺪم ﺗﻬﺮان ﺑﺎ ﻫﻢ آﺷﻨﺎ ﺷﺪﯾﻢ. ﻫﻤﮑﻼﺳﯽ ﺑﻮدﯾﻢ، ﭘﺰﺷﮑﯽ ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪﯾﻢ. اواﺧﺮ ﺳﺎل ﭼﻬﺎرم ﮐﻪ ﻃﺮﺣﻤﻮن ﺷﺮوع ﺷﺪ رﻋﻨﺎ ﺑﺎ دﮐﺘﺮ ﻋﻠﯿﺮﺿﺎ ﭘﻬﻠﻮان آﺷﻨﺎ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ از ﯾﮑﯽ، دو ﻣﺎه ازدواج ﮐﺮدﻧﺪ. دو ﺳﺎل ﺑﻮد ﮐﻪ از ازدواﺟﺸﻮن ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ، ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ دﯾﮕﻪ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ، رﻋﻨﺎ ﺻﻮرت ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ داﺷﺖ و ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﺗﭙﻞ ﺑﻮد. ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻌﺼﻮﻣﯿﺖ و ﺑﺎﻣﺰه ﮔﯿﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻋﻠﯿﺮﺿﺎ رو اﺳﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد؟! ﻣﺎ ﺳﻪ ﺗﺎ دوﺳﺖ ﻫﺎی ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮدﯾﻢ. اوﻧﺎ از زﻧﺪﮔﯿﺸﻮن راﺿﯽ ﺑﻮدن، ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺸﮑﻞ زﻧﺪﮔﯿﺸﻮن ﺑﭽﻪ دار ﻧﺸﺪن رﻋﻨﺎ ﺑﻮدﮐﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﻗﺎﺑﻞ ﺣﻠﯽ ﺑﻮد، ﻣﻨﺘﻬﺎ رﻋﻨﺎ دﭼﺎر ﯾﻪ ﺳﻮءﺗﻔﺎﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﯽ ﮔﻔﺖ اﮔﻪ ﻋﻠﯿﺮﺿﺎ ﻣﻨﻮ دوﺳﺖ داره ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺑﺪون ﺑﭽﻪ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ. ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ درﻣﺎﻧﺶ رو ﺟﺪی ﻧﻤﯽ ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ای ﺑﻮد ﻋﻠﯿﺮﺿﺎ ﺧﯿﻠﯽ رﻋﻨﺎ رو دوﺳﺖ داﺷﺖ وﻟﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﻋﻼﻗﻪ اش رو ﺑﻪ داﺷﺘﻦ ﺑﭽﻪ اﻧﮑﺎر ﮐﻨﻪ.
_ﺳﻼم رﻋﻨﺎ، ﺧﻮﺑﯽ؟
_ﺳﻼم، ﻗﺮﺑﺎﻧﺖ، ﻓﺮدا ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﯽ؟
_آره، ﺻﺒﺢ زود، وﻟﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻓﺮدا، ﭘﺲ ﻓﺮدا ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﻗﯿﺪ درس و ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن و ﺑﺰﻧﻢ، اﺳﺒﺎب ﮐﺸﯽ دارم، ﺑﻬﺖ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم، ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﺑﯿﺎی ﮐﻤﮏ؟
_ﺷﺮﻣﻨﺪه، اﯾﻦ ﯾﮑﯽ، دوﻫﻔﺘﻪ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺳﺮم ﺷﻠﻮﻏﻪ، ﺑﻌﺪش ﺑﺮای ﭼﯿﺪن وﺳﺎﯾﻞ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﮐﻤﮑﺖ ﮐﻨﻢ.
_ﻋﯿﺐ ﻧﺪاره، ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﺎن، ﮔﻔﺘﻢ اﮔﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﯿﮑﺎری ﯾﻪ ﺳﺮی ﺑﺰﻧﯽ. ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﮐﺎر داری ﺑﻪ ﮐﺎرت ﺑﺮس. ﺗﻮ ﻫﻢ ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﯽ؟
_ﺑﻌﺪاز ﻇﻬﺮ ﻣﯿﺎم، ﻋﻠﯿﺮﺿﺎ ﺳﻼم ﻣﯽ رﺳﻮﻧﻪ، ﻣﯽ ﮔﻪ اﯾﻦ ﻣﺮﺑﺎی ﺑﻬﺎرﻧﺎرﻧﺞ ﻣﻦ ﭼﯽ ﺷﺪ؟
_ﺳﻼم ﺑﺮﺳﻮن، ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮ ﻓﺮدا ﺣﺘﻤﺎ ﻣﯿﺎرم ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن، ﻓﻌﻼ ﮐﺎری ﻧﺪاری؟
_ﻧﻪ، ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ.
_ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ.
ارﺗﺒﺎط رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم و ﺳﺮﯾﻊ رﻓﺘﻢ ﻣﺮﺑﺎی ﻋﻠﯿﺮﺿﺎ رو ﮐﻪ ﺑﺮاش ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺮداﺷﺘﻢ و روی ﻣﯿﺰ ﻧﺎﻫﺎر ﺧﻮری ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ﯾﺎدم ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺑﺮاش ﺑﺒﺮم. ﻋﻠﯿﺮﺿﺎ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﺮﺑﺎس. دو ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎم ﺑﺮای دﯾﺪﻧﻢ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان اوﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﺮاش ﻣﺮﺑﺎ آورد وﻟﯽ ﻋﻠﯿﺮﺿﺎ دو ﻫﻔﺘﻪ ای ﻣﺮﺑﺎ رو ﺗﻤﻮم ﮐﺮد. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻬﺶ ﻗﻮل دادم ﮐﻪ از ﻣﺮﺑﺎی ﺧﻮدم ﺑﻬﺶ ﺑﺪم. ﻣﺮﺑﺎ دﺳﺖ ﭘﺨﺖ ﻣﺎﻣﺎﻧﻪ، از زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎل زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﮐﺪﺑﺎﻧﻮ ﺷﺪه. ﮐﺎرم ﮐﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ﻟﺒﺎس ﺧﻮاب ﭘﻮﺷﯿﺪم و ﺗﻮی رﺧﺘﺨﻮاب رﻓﺘﻢ. آﺧﺮﯾﻦ ﻧﺎﻣﻪ اﻓﺸﯿﻦ و ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺪن ﮐﺮدم.
= = = = =
ای ﮐﺎش ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ازآﻓﺘﺎب ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﯽ درﯾﻎ ﺑﺎﺷﻨﺪ ...
ﺳﺘﺎره دﻗﯿﻘﺎ ﯾﮏ ﻣﺎه و ﺳﻪ روز ﺗﻮ آﺳﺎﯾﺸﮕﺎه ﺑﺴﺘﺮی ﺑﻮد. اواﺧﺮ ﻣﺮداد ﻣﺎه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮای دﯾﺪن ﺳﺘﺎره رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم دﮐﺘﺮش رو ﺗﻮی راﻫﺮو دﯾﺪم.
_ﺳﻼم آﻗﺎی دﮐﺘﺮ.
_ﺳﻼم، ﺧﻮب ﺷﺪ دﯾﺪﻣﺘﻮن.
_اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟
_ﻧﺨﯿﺮ، ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺮوز ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﺪ ﺳﺘﺎره رو ﺑﺒﺮﯾﺪ، ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮﺑﻪ. ﻣﺎﻫﯽ دوﺑﺎر ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺎرﯾﻨﺶ ﻣﻄﺐ ﺗﺎ ﮐﻨﺘﺮل ﺑﺸﻪ، ﻗﺮص ﻫﺎ و داروﻫﺎش رو ﺗﺠﺪﯾﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺗﻮی ﻣﺼﺮف داروﻫﺎ ﺳﻬﻞ اﻧﮕﺎری ﮐﻨﻪ. ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮی اداﻣﻪ درﻣﺎﻧﺶ ﺟﺪی ﺑﺎﺷﻪ.
_ﺧﻮش ﺧﺒﺮ ﺑﺎﺷﯿﺪ آﻗﺎی دﮐﺘﺮ، ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم.
_ﻣﻮﻓﻖ ﺑﺎﺷﯽ.
وﻗﺘﯽ ﺳﺘﺎره ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ از آﺳﺎﯾﺸﮕﺎه ﺑﺮه ﺑﯿﺮون ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ. ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ وﺳﺎﯾﻠﺶ رو ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﻣﯽ رم دﻧﺒﺎل ﻣﻬﺮداد و آﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ ﺗﺎ ﯾﮑﺮاﺳﺖ ﺳﺘﺎره رو از آﺳﺎﯾﺸﮕﺎه ﺑﺒﺮم ﺷﻤﺎل. ﻧﻤﯽ دوﻧﯽ ﺳﺘﺎره ﭼﻪ ﺣﺎﻟﯽ ﺷﺪ؟! ﺧﯿﻠﯽ ذوق ﮐﺮد، زود رﻓﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ و ﺑﻪ روﯾﺎ ﺟﻮن ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ دوﺳﺖ ﻫﺎم ﻣﯽ رم ﺷﻤﺎل.
ﺑﻌﺪش ﻫﻢ رﻓﺘﻢ دﻧﺒﺎل ﻣﻬﺮداد و ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺶ و اﻟﺘﻤﺎس ﭘﺪرش رو راﺿﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ اﺟﺎزه ﺑﺪه ﺑﺎ ﻣﻬﺮداد ﺑﺮﯾﻢ ﻣﺴﺎﻓﺮت، ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ آﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ ﺳﺎﮐﺶ رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮد و ﺗﻮﻧﺴﺖ از ﺻﺎﺣﺐ ﮐﺎرش ﭼﻨﺪ روزی رو ﻣﺮﺧﺼﯽ ﺑﮕﯿﺮه.
راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ. ﺳﺘﺎره ﺧﯿﻠﯽ ﻫﯿﺠﺎن زده ﺑﻮد، ﻧﻤﯽ دوﻧﯽ ﺑﺎ ﭼﻪ ذوﻗﯽ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﻇﺮ اﻃﺮاﻓﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد. ﯾﮑﯽ دو ﺟﺎ ﺗﻮی ﺟﺎده ﮐﻨﺪوان ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺳﺘﺎره از ﻫﻮای آزادو ﻣﻨﺎﻇﺮ زﯾﺒﺎی ﮐﻨﺎر ﺟﺎده ﻟﺬت ﺑﺒﺮه.
وﻗﺘﯽ ﺳﺘﺎره رو ﻣﯽ دﯾﺪم ﮐﻪ داره ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﻧﮕﺎم ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ ﮔﺮم ﻣﯽ ﺷﺪ. از روزی ﮐﻪ راﺑﻄﻪ ﻣﻮن ﺷﺮوع ﺷﺪ رﻓﺘﺎر ﺳﺘﺎره روزﺑﻪ روز ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮو ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. اﻋﺘﻤﺎدش ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮﯾﻦ ﺗﻮﺟﻪ ﺳﺘﺎره ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ از ﺧﻮدﺑﯽ ﺧﻮد ﺑﺸﻢ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮی درﯾﺎی ﻋﺸﻖ ﻓﺮو ﺑﺮم. ﺗﻮی ﺟﺎده ﻫﻤﻪ اش ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻮد.
_اﻓﺸﯿﻦ اﮔﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪی ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﮐﻨﺎر ﺟﺎده ﻧﮕﻪ دارو اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻦ.
_ﻣﯽ ﺧﻮای ﺑﺮات ﺗﺨﻤﻪ ﻣﻐﺰ ﮐﻨﻢ؟
_ﺻﺪای ﺿﺒﻂ ﻧﺎراﺣﺘﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ؟
_ﺗﺸﻨﻪ ات ﻧﯿﺴﺖ؟
_ﻣﯽ ﺧﻮای ﺑﺮات ﻣﯿﻮه ﭘﻮﺳﺖ ﮐﻨﻢ؟...
اون ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻮی ﺟﺎده ﮐﻨﺪوان، ﺑﺎ اون ﻫﻤﻪ ﻣﻨﻈﺮه زﯾﺒﺎ، در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ ﮐﻨﺎرم ﺑﻮد ﭼﻪ ﻟﺬﺗﯽ داﺷﺖ!!
ﻏﺮوب ﺑﻮد ﮐﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ، آﺳﻤﻮن ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺒﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﻧﺎرﻧﺠﯽ رﻧﮓ ﺑﻮد و ﭘﺮده ای ازاﺑﺮﻫﺎی ﺳﯿﺎه رﮔﻪ رﮔﻪ روی ﺧﻮرﺷﯿﺪ روﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد، ﻓﻮق اﻟﻌﺎده زﯾﺒﺎ ﺑﻮد. آﻗﺎ ﺣﯿﺪردر رو ﺑﺮاﻣﻮن ﺑﺎزﮐﺮدوﻣﺎ واردﻣﺤﻮﻃﻪ ﺷﺪﯾﻢ. ﺳﺘﺎره ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻦ ﮐﻪ ﭘﯿﺎده ﺷﺪﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ. ﮐﻠﯿﺪ وﯾﻼ رو از آﻗﺎ ﺣﯿﺪرﮔﺮﻓﺘﻢ و دادم دﺳﺖ ﻣﻬﺮداد ﮐﻪ آﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ روﺑﺒﺮه ﺗﻮ، ﺳﺘﺎره روی ﺗﺎب ﮔﻮﺷﻪ ی ﺣﯿﺎط ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺗﻮی ﺣﯿﺎط وﯾﻼ ﻏﯿﺮ از وﯾﻼی ﻣﺎ ﺳﻪ، ﭼﻬﺎر ﺗﺎ وﯾﻼی دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺎل دوﺳﺖ ﻫﺎی
ﭘﺪرﻣﻪ.
_از اﯾﻨﺠﺎ ﺧﻮﺷﺖ اوﻣﺪه؟
_ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮕﻪ، ﺣﯿﺎط ﺳﻨﮕﻔﺮش ﺷﺪه، درﺧﺖ ﻫﺎی ﭘﺮﺗﻘﺎل و ﻧﺎرﻧﺞ ﮐﻪ ﻋﻄﺮﺷﻮن ﺗﻤﺎم ﻓﻀﺎ رو ﭘﺮ ﮐﺮده، ﻓﻮق اﻟﻌﺎده اس.
_ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ از اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﻮﺷﺖ ﻣﯿﺎد.
_ﻫﻤﻪ اﯾﻦ وﯾﻼ ﻫﺎ ﻣﺎل ﺷﻤﺎﺳﺖ؟
_ﻧﻪ، ﻓﻘﻂ اﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﻣﺎل ﻣﺎﺳﺖ. ﺑﻘﯿﻪ ﻣﺎل دوﺳﺖ ﻫﺎی ﭘﺪرﻣﻪ.
_ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه، از در اﺻﻠﯽ ﮐﻪ وارد ﻣﯽ ﺷﯽ ﺑﺮای ﻫﺮ وﯾﻼ ﯾﻪ راه ﻫﺴﺖ، وﯾﻼ ﻫﺎ ﺑﺎ درﺧﺖ ﻫﺎی ﭘﺮﺗﻘﺎل و ﻧﺎرﻧﺞ از ﻫﻢ ﺟﺪا ﺷﺪه، ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎزه.
_ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺖ اوﻣﺪه.
_اﻓﺸﯿﻦ ﻣﯿﺎی ﺑﺮﯾﻢ ﮐﻨﺎرﺳﺎﺣﻞ؟
_ﺑﺮﯾﻢ.
_ﺧﯿﻠﯽ دوره؟
_ﻧﻪ، از ﭘﺸﺖ وﯾﻼ ﺻﺪ ﻣﺘﺮ ﮐﻪ ﺑﺮی درﯾﺎﺳﺖ.
_ﭘﺲ ﭘﺎﺷﻮ ﺗﺎ ﺗﺎرﯾﮏ ﻧﺸﺪه ﺑﺮﯾﻢ.
رﻓﺘﯿﻢ ﮐﻨﺎر ﺳﺎﺣﻞ و روی ﺳﻨﮓ ﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ و ﺳﺎﻋﺘﯽ در ﺳﮑﻮت ﺑﻪ ﻏﺮوب ﺧﻮرﺷﯿﺪ و ﻃﻠﻮع ﻣﺎه و اﻣﻮج درﯾﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﯾﻢ. ﻧﺴﯿﻢ ﺧﻨﮑﯽ ﻣﯽ وزﯾﺪ.ﺳﺘﺎره ﭼﺸﻢ ﻫﺎﺷﻮ ﺑﺴﺖ و اﺟﺎزه داد ﮐﻪ ﻧﺴﯿﻢ درﯾﺎ ﺻﻮرﺗﺶ رو ﻧﻮازش ﮐﻨﻪ. ﻣﻨﻢ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ، ﺻﺤﻨﻪ روﯾﺎﯾﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻨﻮ ﺗﻮ ﺧﻮدش ﻏﺮق ﮐﺮد. ﺳﺘﺎره ﭼﺸﻤﺎﺷﻮ ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ.
_اﯾﻨﺠﺎ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده اس.
_در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﻮ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ای ﻧﯿﺴﺖ ﺳﺘﺎره.
_ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟
_ﺑﻪ ﺧﺪا ﻗﺴﻢ ﮐﻪ ﺟﺪی ﻣﯽ ﮔﻢ.
_ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯽ، ﮐﺎش ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻬﺮوز ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﻢ، اون وﻗﺖ اﯾﻦ اﺣﺴﺎس ﭘﺎک ﺗﻮ، از ﻫﻤﻮن روزی ﮐﻪ ﺟﻠﻮی داﻧﺸﮕﺎه ﺣﺮف دﻟﺖ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﯽ ﻣﺎل ﻣﻦ ﻣﯽ ﺷﺪ.
_اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺎﻟﻪ ﺗﻮﺋﻪ، از ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﻫﻢ ﻣﺎل ﺗﻮ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ ﺳﺘﺎره، آﯾﻨﺪه ﻣﺎل ﻣﺎﺳﺖ، ﻣﻦ و ﺗﻮ.
_ﻗﻮل ﺑﺪه ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺗﻨﻬﺎم ﻧﺬاری.
_ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد ﻗﻮل ﻣﯽ دم.
_اﻓﺸﯿﻦ؟ ﭼﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ از ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺖ اوﻣﺪ؟
ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ ﻧﺎﻣﻌﻠﻮﻣﯽ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم. واﻗﻌﺎ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺘﺎره از ﮐﺠﺎ ﺷﺮوع ﺷﺪه ﺑﻮد؟
_ﻧﻘﻄﻪ ﺷﺮوﻋﺶ رو ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ، ﺷﺎﯾﺪ از ﻫﻤﻮن اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﮐﻪ دﯾﺪﻣﺖ؟! ﯾﺎ ﺑﻪ ﻣﺮور زﻣﺎن ﺗﻮی رﻓﺘﺎرات دﻗﯿﻖ ﺷﺪم، وﻟﯽ ﻫﺮ ﭼﯽ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ اﯾﻨﻮﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ ﮐﺎری ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﮐﺮدی ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﯿﭻ ﮐﺴﯽ ﺑﺎ ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﻧﮑﺮد. ﺗﻤﺎم رﻓﺘﺎرﻫﺎت، ﺗﻤﺎم ﺑﺮﺧﻮردﻫﺎت، ﻇﺎﻫﺮت، ﻃﺮز ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪﻧﺖ، ﻫﻤﻪ اش ﯾﻪ ﺟﻮری ﺑﻪ دﻟﻢ ﻧﺸﺴﺖ ﮐﻪ ﻗﺎﺑﻞ وﺻﻒ ﻧﯿﺴﺖ.
ﺳﺘﺎره ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻠﯿﺤﯽ زد و ﮔﻔﺖ:
_راﺳﺘﺶ ﻣﻨﻢ از ﻫﻤﻮن روز اول ﮐﻪ ﺗﻮی داﻧﺸﮕﺎه ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮم ﺑﺎ اون ﭘﺴﺮا درﮔﯿﺮ ﺷﺪی ازت ﺧﻮﺷﻢ اوﻣﺪ. اون ﻣﻮﻗﻊ ﺗﺎزه ﺑﺎ ﺑﻬﺮوز ﻧﺎﻣﺰد ﮐﺮده ﺑﻮدم، ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻮ ﭼﺸﻢ ﺑﻮدی، دﺧﺘﺮا وﻗﺘﯽ دور ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﺷﺪن و از ﭘﺴﺮای داﻧﺸﮕﺎه ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻦ ﺗﻮ ﻫﻢ ﯾﮑﯽ از ﺳﻮژه ﻫﺎﺷﻮن ﺑﻮدی، اﮐﺜﺮﺷﻮن دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ راﺑﻄﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ، ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ از ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺖ ﺑﯿﺎد. ﺗﻮ اون ﻗﺪر ﺑﺎ ﻫﻤﻪ راﺣﺖ ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﯽ ﮐﺮدی ﮐﻪ از ﺑﺮﺧﻮردت ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﭼﯿﺰی ﺑﻔﻬﻤﻢ. ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم. اون روز ﮐﻪ ﺣﺮف دﻟﺖ رو ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﯽ، ﺗﻤﺎم ﺗﻨﻢ ﺳﺴﺖ ﺷﺪ. ﺗﻮی دﻟﻢ ﻟﻌﻨﺖ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎدم ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺰد ﮐﺮدم. وﻟﯽ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻋﺸﻖ ﺑﻬﺮوز ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﻫﺎی ﺑﯽ درﯾﻐﺶ روز ﺑﻪ روز ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮ دﻟﻢ رﯾﺸﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺧﯿﻠﯽ زود ﻓﺮاﻣﻮﺷﺖ ﮐﺮدم. ﺑﻌﺪاز ﺑﻬﻢ ﺧﻮردن ﻧﺎﻣﺰدﯾﻢ ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻊ ﺗﻮی داﻧﺸﮕﺎه ﻣﯽ دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎی ﻧﮕﺮان ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ دﯾﮕﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﻧﮕﺎﻫﺖ رو ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم. ﭼﻮن از دﻟﺖ ﺧﺒﺮ داﺷﺘﻢ وﻟﯽ اون ﻗﺪر از ﻣﺮدﻫﺎ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻔﻪ ات ﮐﻨﻢ. وﻗﺘﯽ ﺑﺴﺘﺮی ﺑﻮدم ﭘﺪرﺟﻮن ﺑﻬﻢ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﭼﻘﺪر ﺗﻮی زﺧﻤﺖ اﻓﺘﺎدی، دﻟﻢ ﺑﺮات ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ، ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﺎ ﺗﻮی ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ و ﺳﮑﻮت اون اﺗﺎق ﺑﻪ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم، ازت ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ روﯾﺎﯾﯽ رو ﮐﻪ ﺑﺮای ﺧﻮدم ﺳﺎﺧﺘﻢ ﺧﺮاب ﻧﮑﻦ، ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﻬﺖ اﻋﺘﻤﺎد ﮐﻨﻢ، اﯾﻦ اﻋﺘﻤﺎد رو ﺧﺮاب ﻧﮑﻦ.
_ﻣﻦ دوﺳﺘﺖ دارم ﺳﺘﺎره، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ ﺣﺎﺿﺮم ﻫﺮ ﮐﺎری ﺑﮑﻨﻢ، ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ اﻣﺘﺤﺎن ﮐﻨﯽ، ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻢ ﮐﻪ از ﺗﻪ دل راﺿﯽ ﺑﺸﯽ، ﺧﻮﺑﻪ؟
ﺳﺘﺎره ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ:
_ﺑﺮﯾﻢ، ﭘﺪرﺟﻮن ﻣﻨﺘﻈﺮه.
ﺑﺎ ﻫﻢ از روی ﺳﻨﮓ ﻫﺎ ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪﯾﻢ و رﻓﺘﯿﻢ ﺗﻮی وﯾﻼ. آﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ و ﻣﻬﺮداد ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن و ﺗﺨﺘﻪ ﺑﺎزی ﻣﯽ ﮐﺮدن. ﯾﮑﻬﻮ ﻋﯿﻦ ﺑﺮق ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻫﺎ ﮔﻔﺘﻢ:
_ﻣﻬﺮداد ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻨﺪه؟ ﻫﯿﭽﯽ ﺗﻮی وﯾﻼ ﻧﺪارﯾﻢ.
ﺷﻤﺎ زﺣﻤﺖ ﻧﮑﺸﯿﺪ، ﻣﻨﻮ آﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ رﻓﺘﯿﻢ و ﮐﻠﯽ ﺧﺮﯾﺪ ﮐﺮدﯾﻢ، ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ دوﺗﺎ ﻟﺐ درﯾﺎ زﻣﺰﻣﻪ ﻫﺎی ﻋﺎﺷﻘﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﺪ. ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺷام رو ﺑﺪه.
آﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ و ﻣﻬﺮداد ﻟﺒﺨﻨﺪی زدن و ﻣﻨﻮ ﺳﺘﺎره رﻓﺘﯿﻢ ﺑﺎﻻ. ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺣﺮف ﻫﺎ از دﻫﻦ ﻣﻬﺮداد در اوﻣﺪه، ﺧﺠﺎﻟﺘﯽ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮف ﻫﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﻠﻮی ﺟﻤﻊ اون ﺟﻮری ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ! در اﺗﺎق ﺧﻮدم رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ:
_اﯾﻨﺠﺎ اﺗﺎﻗﻪ ﺗﻮﺋﻪ، ﻗﺸﻨﮕﻪ؟
_ﺧﯿﻠﯽ.
اوﻧﺠﺎ اﺗﺎﻗﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ روﯾﺎ ﺑﻪ ﺳﻠﯿﻘﻪ ﺧﻮدش ﺑﺮام ﺗﺰﺋﯿﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد، ﺑﺎ رﻧﮓ ﻫﺎی آﺑﯽ و ﻟﯿﻤﻮﯾﯽ. ﻗﺒﻼ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم، روﯾﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﺳﻠﯿﻘﻪ اس. اﺗﺎق ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﻪ ﺗﺨﺖ ﺧﻮاب داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ روﺗﺨﺘﯽ آﺑﯽ و ﭼﻨﺪﺗﺎ ﺑﺎﻟﺶ ﻟﯿﻤﻮﯾﯽ ﺗﺰﺋﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﮐﻒ اﺗﺎق ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺗﻤﺎم وﯾﻼ ﺳﻨﮓ ﺑﻮد ﺑﺎ ﮔﺒﻪ آﺑﯽ رﻧﮓ ﮐﻪ روی ﺳﻨﮓ ﻫﺎ ﭘﻬﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﯾﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﮐﻮﭼﯿﮏ داﺷﺖ ﮐﻪ رو ﺑﻪ درﯾﺎ ﺑﺎز ﻣﯽ ﺷﺪ و ﭘﺮده ﻫﺎی آﺑﯽ ﻟﯿﻤﻮﯾﯽ، درﺳﺖ زﯾﺮ ﭘﻨﺠﺮه ﻫﻢ دوﺗﺎ راﺣﺘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﻪ ﻣﯿﺰ ﮐﻮﭼﯿﮏ وﺳﻄﺶ ﻗﺮار داﺷﺖ. وﻗﺘﯽ روی راﺣﺘﯽ ﻫﺎ ﻟﻢ ﻣﯽ دادی درﯾﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد.
ﺳﺘﺎره از دﯾﺪن اﺗﺎق ﺧﯿﻠﯽ ذوق زده ﺷﺪه ﺑﻮد. ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺖ ﯾﻪ ﻣﯿﺰ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﻪ آﺑﺎژور روش ﺑﻮد. ﺑﺎ ﻋﮑﺲ ﻣﺎدرم و ﺑﯿﮋن. ﺳﺘﺎره ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺖ و ﻗﺎب ﻋﮑﺲ رو ﮔﺮﻓﺖ دﺳﺘﺶ.
_اﯾﻨﺎ ﮐﯽ ان؟
ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:
_اﯾﻦ ﻣﺎدرﻣﻪ، اﯾﻨﻢ ﺑﺮادرم ﺑﯿﮋن،اوﻧﺎ ﺳﺎل ﻫﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮدن.
_ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ اﻓﺸﯿﻦ، ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ، ﭼﺮا ﻣﺮدن؟
_ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﻮ، ﺑﻪ ﻧﺒﻮدﻧﺸﻮن ﻋﺎدت ﮐﺮدم. ﺗﻮی ﺗﺼﺎدف ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪن، ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎده ﺷﻤﺎل.
_ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ؟
_ﺑﯿﺴﺖ و دو، ﺳﻪ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ.
_ﭼﯿﺰی از ﺗﺼﺎدف ﯾﺎدت ﻣﯿﺎد؟
_ﻧﻪ، ﻣﻦ اون ﻣﻮﻗﻊ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮده، ﺗﻮ ﺑﻐﻞ ﻣﺎدرم ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻓﻮت ﮐﺮد.
_ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ، اﻻن ﺑﺎ ﭘﺪرت ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟
_ﻧﻪ، ﭘﺪرم دو ﺳﺎل ﺑﻌﺪاز ﻓﻮت ﻣﺎدرم ازدواج ﮐﺮد، ﯾﻪ ﺧﻮاﻫﺮ و ﺑﺮادر ﻫﻢ دارم ﮐﻪ از ازدواج دوم ﭘﺪرم ﻫﺴﺘﻦ، ارژﻧﮓ و ﺳﭙﯿﺪه، ﻫﺮدوﺗﺎﺷﻮن آﻣﺮﯾﮑﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ.
ﺳﺘﺎره ﻣﻨﻘﻠﺐ ﺷﺪ و دﺳﺘﺎش آﺷﮑﺎرا ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻟﺮزﯾﺪن ﮐﺮد.
_ﭼﻄﻮر ﭘﺪرت راﺿﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻌﺪاز ﻣﺎدرت ازدواج ﮐﻨﻪ؟ ﮐﺪوم زن اﺣﻤﻘﯽ راﺿﯽ ﺷﺪه ﮐﻪ زن ﭘﺪرت ﺑﺸﻪ؟ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺟﻮری اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺧﻮاﻫﺮ رو ﺑﺮادر ﺧﻮدت ﻣﯽ دوﻧﯽ؟ ﺗﻮ ﮐﺎر ﭘﺪرت رو ﺗﺎﯾﯿﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ آره؟
ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ دوﺑﺎره ﯾﻪ اﺗﻔﺎق ﺳﺎده ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺗﺎ ﺳﺘﺎره دﮔﺮﮔﻮن ﺑﺸﻪ. ﺑﺎﯾﺪ از اون ﺣﺎﻟﺖ ﻣﯽ آوردﻣﺶ ﺑﯿﺮون.
_ﻧﻪ، ﺣﻖ داری، ﭘﺪرم ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﺎدرم رو ﻓﺮاﻣﻮش و ﯾﻪ زن دﯾﮕﻪ رو ﻣﯽ آورد ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ اش، ﺟﺪی روﯾﺎ ﺟﻮن ﭼﻪ ﺟﻮری ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ زن ﭘﺪرم ﺑﺸﻪ؟
ﺑﻌﺪ ﻗﯿﺎﻓﻪ ای ﻣﺘﻔﮑﺮاﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم. ﺳﺘﺎره دﺳﺘﺸﻮ ﮔﺬاﺷﺖ روی ﺷﻮﻧﻪ ام.
_ﻋﯿﺐ ﻧﺪاره اﻓﺸﯿﻦ، ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺒﺎش، ﻣﺮدﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺷﻮن ﺑﯽ وﻓﺎن،ﻣ ﻦ ﻗﻮل ﻣﯽ دم ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯽ رم ﺗﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺸﯽ ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﮐﻨﯽ.
ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮدم رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﺮدم، ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد، ﺳﺘﺎره ﻋﯿﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺣﺮف ﻣﯽ زد، دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺎﭼﺶ ﮐﻨﻢ در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل دﻟﻢ ﺑﺮاش ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ، ﺻﻮرﺗﻢ رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم و دﺳﺘﺶ رو ﮐﻪ روی ﺷﻮﻧﻪ ام ﺑﻮد ﺑﻮﺳﯿﺪم، ﯾﮑﻬﻮ دﺳﺘﺶ رو ﮐﺸﯿﺪ و ﺻﻮرﺗﺶ از ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺳﺮخ ﺷﺪ.
ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ از اﺗﺎق ﺑﺮم ﺑﯿﺮون ﮔﻔﺘﻢ:
_ﺣﻤﻮم ﺗﻪ راﻫﺮوﺋﻪ، ﯾﻪ دوش ﺑﮕﯿﺮ، ﺧﺴﺘﮕﯽ از ﺗﻨﺖ در ﻣﯽ دره، ﺑﺮای ﺷﺎم ﻣﻨﺘﻈﺮت ﻣﯽ ﻣﻮﻧﯿﻢ.
_ﺗﻮ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﯽ؟
_ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ روﺑﺮوی اﺗﺎق ﺗﻮ ﯾﻪ اﺗﺎق دﯾﮕﻪ اس، ﻣﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﻢ، ﻓﻘﻂ دو ﺗﺎ دﯾﻮار ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﯿﻨﻤﻮن ﻓﺎﺻﻠﻪ اس.
_دﯾﻮارﻫﺎ رو ﺑﺮﻣﯽ دارﯾﻢ، ﺑﻪ زودی.
ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﻬﺶ زدم و رﻓﺘﻢ ﺗﻮی اﺗﺎق روﺑﺮو. ﻫﻮای ﺷﺮﺟﯽ ﺷﻤﺎل ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﺪﻧﻢ رو ﭼﺴﺒﻨﺎک ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ اول رﻓﺘﻢ ﺣﻤﻮم و ﺑﻌﺪش رﻓﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺎ ﺑﺮای ﺷﺎم ﯾﻪ ﭼﯿﺰی درﺳﺖ ﮐﻨﻢ. وﻗﺘﯽ رﻓﺘﻢ ﺗﻮی آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ، دﯾﺪم آﻗﺎ ﺣﯿﺪر داره ﻇﺮف ﻫﺎی ﺷﺎم رو از ﺗﻮی ﮐﺎﺑﯿﻨﺖ درﻣﯿﺎره، ﯾﻪ ﻗﺎﺑﻠﻤﻪ ﺑﺰرگ ﻫﻢ روی ﮔﺎزه.
_ﺷﻤﺎ ﭼﺮا زﺣﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪی آﻗﺎ ﺣﯿﺪر؟
_دﺳﺖ ﭘﺨﺖ ﻋﺮوﺳﻤﻪ،د ﯾﺪم ﺷﻤﺎ ﺗﺎزه از راه رﺳﯿﺪﯾﻦ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺣﺎل و ﺣﻮﺻﻠﻪ آﺷﭙﺰی ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻦ، اﻣﺸﺐ ﻣﻬﻤﻮن ﻣﺎ ﻫﺴﺘﯿﺪ، از ﻓﺮدا ﺧﻮدﺗﻮن آﺷﭙﺰی ﮐﻨﯿﺪ.
_دﺳﺘﺘﻮن درد ﻧﮑﻨﻪ، واﻗﻌﺎ ﮐﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺮدﯾﺪ، ﺷﻤﺎ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﺒﺮﯾﺪ، ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻣﯿﺰ ﺷﻤﺎم رو ﻣﯽ ﭼﯿﻨﻢ.
آﻗﺎ ﺣﯿﺪر ﮐﻪ رﻓﺖ ﺑﺮای ﭼﯿﺪن ﻣﯿﺰ ﺷﺎم ﮐﻠﯽ ﺳﻠﯿﻘﻪ ﺑﻪ ﺧﺮج دادم. آﺧﻪ ﻣﻬﻤﻮن ﻋﺰﯾﺰی داﺷﺘﻢ. ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ زﯾﺎد ﺑﺎﺳﻠﯿﻘﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ وﻟﯽ ﻣﯿﺰ ﺷﺎم ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺧﯿﻠﯽ اﺷﺘﻬﺎ آور ﺷﺪ. ﻣﻬﺮداد ﻫﻢ اوﻣﺪه ﺑﻮد ﮐﻤﮑﻢ و آﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ داﺷﺖ ﺑﻪ اﺧﺒﺎر ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﮔﻮش ﻣﯽ ﮐﺮد.
وﻗﺘﯽ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ آﻣﺎده ﺷﺪاوﻣﺪم ﺗﻮی ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ و ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﺑﺎﻻ رو ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺳﺘﺎره رو ﺻﺪا زدم. ﻃﺒﻘﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ وﯾﻼ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ اس ﺑﺎ ﺗﻮاﻟﺖ و ﺣﻤﻮم و ﻫﺎل و ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ، از ﮐﻨﺎر ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﭘﻠﻪ ﻣﯽ ﺧﻮره ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ ﮐﻪ ﭼﻬﺎر ﺗﺎ اﺗﺎق و ﯾﻪ ﺗﻮاﻟﺖ و ﺣﻤﻮم داره ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﻪ ﻫﺎل ﮐﻮﭼﯿﮏ از ﻫﻢ ﺗﻔﮑﯿﮏ ﻣﯽ ﺷﻪ.
وﻗﺘﯽ ﺗﻮی اون ﻫﺎل ﻣﯽ اﯾﺴﺘﯽ اﺗﺎق ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﻃﺒﻘﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺸﺨﺼﻪ. ﺳﺘﺎره از ﺗﻮی اﺗﺎﻗﺶ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪو از ﻫﻤﻮن ﺑﺎﻻ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد. ﯾﻪ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد و ﻣﻮﻫﺎی ﭘﺮﭘﺸﺘﺶ رو رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد روی ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎش، ﻣﻦ ﻫﻤﻮن ﺟﺎ ﻣﯿﺨﮑﻮب ﺷﺪم. ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﯿﺎد ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻫﻤﻮن ﺟﻮری ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﺮدم.
ﺑﻌﺪاز ﺷﺎم ﺳﺘﺎره ﺑﺎ اﺻﺮار زﯾﺎد رﻓﺖ ﺗﺎ ﻇﺮف ﻫﺎ رو ﺑﺸﻮره، ﻣﻨﻮ ﻣﻬﺮدادو آﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﺣﺮف زدن. ﺳﺘﺎره درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﮐﺪﺑﺎﻧﻮ ازﻣﻮن ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد.
ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮاب ﮐﻪ رﺳﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ از ﺳﺘﺎره دل ﮐﻨﺪم و رﻓﺘﻢ ﺗﻮی اﺗﺎﻗﻢ، روی ﺗﺨﺖ دراز ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم، ﺻﺪای ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻣﻼﯾﻢ ﺗﻮی ﮔﻮﺷﻢ ﻣﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ، ﭼﻘﺪر اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم! دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﺪوﻧﻢ ﺳﺘﺎره ﺗﻮی اﺗﺎﻗﺶ داره ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻪ؟! ﺧﻮاﺑﻪ؟ ﯾﺎ داره از ﭘﻨﺠﺮه اﺗﺎﻗﺶ درﯾﺎ رو ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ، ﯾﮑﯽ، دو ﺳﺎﻋﺖ ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻢ ﮐﻢ داﺷﺖ ﭘﻠﮏ ﻫﺎم ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪای در ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و روی ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ.
ادامه دارد ...
داستان: هم قفس // نویسنده: ساناز فرجی // منبع: 98ia
