جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منهم قفس (12)
هم قفس (12)
_ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ؟
_ﺧﻮاب ﺑﻮدی؟
ﺳﺘﺎره ﺑﻮد، ﺧﯿﻠﯽ از دﯾﺪﻧﺶ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم، ﺧﻮاب ﺑﻪ ﮐﻠﯽ از ﺳﺮم ﭘﺮﯾﺪ.
_ﻧﻪ، ﺑﯿﺪار ﺑﻮدم، ﺗﻮ ﭼﺮا ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪی؟ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ؟
_ﭼﺮا ﺧﻮﺑﻢ، ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﻤﯽ ﺑﺮه، ﻣﯿﺎی ﺑﺮﯾﻢ روی ﺗﺮاس ﺑﺸﯿﻨﯿﻢ؟
_ﺣﺘﻤﺎ.
_ﭘﺲ ﻣﻦ ﻣﯽ رم ﭼﺎﯾﯽ درﺳﺖ ﮐﻨﻢ.
ﺳﺘﺎره رﻓﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﻣﻦ ﻫﻢ رﻓﺘﻢ روی ﺗﺮاس ﻧﺸﺴﺘﻢ. ده دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺳﺘﺎره ﺑﺎ ﯾﻪ ﺳﯿﻨﯽ ﭼﺎی اوﻣﺪ و روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ، ﯾﻪ ﻓﻨﺠﻮن ﭼﺎﯾﯽ ﮔﺬاﺷﺖ ﺟﻠﻮی ﻣﻨﻮ دوﺗﺎﯾﯽ ﻣﺤﻮ دﯾﺪن درﯾﺎ ﺷﺪﯾﻢ. ﻗﺮص ﻣﺎه ﺗﻮی آﺳﻤﻮن ﻫﻮا روروﺷﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد، ﯾﻪ ﻗﺎﯾﻖ ﻫﻢ ﺗﻮی آب ﺑﻮد، ﺳﺎﺣﻞ درﯾﺎ ﻫﻢ رﻧﮓ ﻣﻬﺘﺎب داﺷﺖ.ﻣﻨﻈﺮه ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮ ﺑﻮد.
_اون ﻗﺎﯾﻖ ﮐﻪ ﺗﻮی آﺑﻪ ﺧﯿﻠﯽ درﯾﺎ رو ﻗﺸﻨﮓ ﺗﺮ ﮐﺮده، اﻓﺸﯿﻦ؟
_آره، واﻗﻌﺎ زﯾﺒﺎﺳﺖ.
_اﻓﺸﯿﻦ؟
_ﺟﺎﻧﻢ!
_ﻫﻤﻪ ﻣﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯿﻢ، اﯾﻨﺠﺎ داره ﺣﺴﺎﺑﯽ روﺣﯿﻪ ﻣﻮن رو ﻋﻮض ﻣﯽ ﮐﻨﻪ، ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺎ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻣﺪﯾﻮن ﺗﻮ ﺷﺪﯾﻢ.
_اﯾﻦ ﺣﺮف ﻫﺎ ﭼﯿﻪ؟ ﻣﻦ از اﯾﻨﮑﻪ ﮐﻨﺎر ﺷﻤﺎﻫﺎم ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ.
ﺳﺘﺎره ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎم ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
_ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻮای ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯽ؟
_ﻣﻨﻈﻮرت رو ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ.
_ﯾﻌﻨﯽ، ﭘﺎﯾﺎن ﻋﺸﻖ ﻣﺎ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺷﻪ؟
_ﻋﺸﻖ ﻣﺎ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﻧﺪاره، ﻣﺎ ﺗﺎ اﺑﺪ ﻋﺎﺷﻖ ﻫﻢ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﯿﻢ، ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻊ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﻮای ﺑﺮای اﺳﺘﺤﮑﺎم ﻋﺸﻘﻤﻮن ازدواج ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ و روز ﺑﻪ روز ﭘﯿﻮﻧﺪﻣﻮن رﯾﺸﻪ دارﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻪ، ﻧﻪ؟
_ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ازت ﯾﻪ ﺧﻮاﻫﺸﯽ ﺑﮑﻨﻢ؟
_ﺣﺘﻤﺎ، ﺷﻤﺎ اﻣﺮ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ.
_اﮔﻪ ﯾﻪ روزی ﺧﻮاﺳﺘﯿﻢ ازدواج ﮐﻨﯿﻢ ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﯿﺎﯾﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ؟ ﯾﻌﻨﯽ ﻟﺐ درﯾﺎ، ﺗﻮ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺪاری؟
_ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺮﯾﻢ ﻟﺐ آب ازدواج ﮐﻨﯿﻢ؟
ﺳﺘﺎره ﺧﻨﺪه ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
_ﻧﻪ دﯾﻮوﻧﻪ، ﻣﻨﻈﻮرم ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎﺳﺖ، ﺗﻮی ﻫﻤﯿﻦ وﯾﻼ.
_ﻫﺮﺟﻮری ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﻮای، ﻣﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺪارم، ﮐﯽ؟
ﺑﺮای رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﺳﺘﺎره ﻋﺠﻠﻪ داﺷﺘﻢ، دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺳﺮﯾﻊ ﺗﺮ ﺑﺪوﻧﻢ ﮐﻪ از ﭼﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﻣﻨﻮ ﺳﺘﺎره ﺗﻤﺎم و ﮐﻤﺎل ﻣﺎل ﻫﻢ ﻣﯽ ﺷﯿﻢ و ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺎل ﻫﻢ ﺑﺎﺷﯿﻢ؟!
_ﻓﻌﻼ زوده، ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﺗﻮرو ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﻢ. ﺗﺎزه ﭘﺪرت ﭼﯽ؟ اﮔﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﻨﻪ ﻣﯽ ﺧﻮای ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯽ؟
_ﻧﻪ، اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﺎﺷﻪ، ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺗﻮ رو ﺑﺒﯿﻨﻪ، ﻫﻤﻮن ﺟﻠﺴﻪ اول ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺒﺮﯾﮏ ﻣﯽ ﮔﻪ ﮐﻪ دارم ﭼﻨﯿﻦ ﻋﺮوس ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮی رو ﻣﯽ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﭘﺪرم.
_ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﺪرت زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯿﻢ؟
_اﮔﻪ ﺗﻮ ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ آره، ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺮای ﻣﻨﻮ ﺗﻮ ﺟﺎ داره، راﺳﺘﺶ ﻣﻦ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﯾﮑﻬﻮﯾﯽ از ﭘﺪرم دل ﺑﮑﻨﻢ. درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﭘﺪرم ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪی و ﻣﺴﺘﺒﺪه وﻟﯽ دل ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ داره، ﭘﺪرم و روﯾﺎ ﺗﻮی اون ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎن.
_آﺧﻪ ﭘﺪرﺟﻮن ﻣﻨﻢ ﺗﻨﻬﺎس، ﺑﺎز ﭘﺪرت روﯾﺎ رو داره وﻟﯽ ﭘﺪرﺟﻮن ﻏﯿﺮ از ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ رو ﻧﺪاره، ﺗﺎزه ﻣﺮﯾﺾ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ، اﮔﻪ ﺧﺪاﯾﯽ ﻧﮑﺮده ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮش ﺑﯿﺎد ﭼﯽ؟
_ﺑﺎﺷﻪ، ﻣﻦ ﻣﯽ ﺷﻢ دوﻣﺎد ﺳﺮﺧﻮﻧﻪ، ﺗﺎزه اﮔﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﺧﻮﻧﻪ رو ﻋﻮض ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ و ﻣﯽ رﯾﻢ ﯾﻪ ﺟﺎی ﺑﻬﺘﺮ.
_ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﭘﺪرﺟﻮن راﺿﯽ ﺑﺸﻪ.
_ﺑﺎﺷﻪ، اﮔﻪ راﺿﯽ ﻧﺸﺪ ﻫﻤﻮن ﺟﺎ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﯿﻢ.
ﺗﺎ ﻃﻠﻮع ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻣﻨﻮ ﺳﺘﺎره ﻧﺴﺸﺘﯿﻢ و ﺣﺮف زدﯾﻢ.ﮐﺎش ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻧﻤﯽ ﺗﺎﺑﯿﺪ ﺗﺎ ﺷﺐ زﯾﺒﺎی ﻣﻨﻮ ﺳﺘﺎره ﺗﻤﻮم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ! و ﻣﺎ ﻫﻤﻮن ﻃﻮری روی دوﺗﺎ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ و ﺗﺎ اﺑﺪ ﺣﺮف ﻣﯽ زدﯾﻢ و ﺑﻪ اﻣﻮاج درﯾﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. ﮐﺎش ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻣﺎه در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻋﻈﻤﺖ ﻋﺸﻖ ﻣﺎ ﺳﺮ ﺗﻌﻈﯿﻢ ﻓﺮود ﻧﻤﯽ آورد و ﺧﻮرﺷﯿﺪ آﺗﺸﯿﻦ رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻗﻠﺐ ﻫﺎی ﭘﺮﺳﻮز ﻣﺎ رواﻧﻪ آﺳﻤﻮن ﻧﻤﯽ ﮐﺮد! ﮐﺎش...
_ﺻﺒﺢ ﺷﺪ!... ﻧﻤﯽ ﺧﻮای ﺑﺨﻮاﺑﯽ؟ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﯽ ﺧﻮاﺑﯽ ﺑﻬﺖ ﻓﺸﺎر ﺑﯿﺎره.
_ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ اﻓﺸﯿﻦ، از ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪی ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ، از اﯾﻦ اﻓﻘﯽ ﮐﻪ دوﺑﺎره روی اﺣﺴﺎﺳﻢ ﺑﺎز ﺷﺪه، ﺑﻪ ﺷﮑﻠﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﻦ، ﺷﺒﯿﻪ ﭘﻮﭼﯽ ﺷﺪم، رﯾﺸﻪ ﻫﺎی ﻋﻤﯿﻖ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم رو ﺑﮕﯿﺮه وﻟﯽ ﺟﻠﻮﺷﻮﮔﺮﻓﺘﻢ، ﻫﻤﻪ اش ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻧﮑﻨﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺣﺮف ﻫﺎت ﻣﻨﻮ ﺧﺎم ﮐﻨﯽ؟! ﻣﺜﻞ ﺑﻬﺮوز.
_از ﻓﮑﺮ ﺑﻬﺮوز ﺑﯿﺎ ﺑﯿﺮون ﺳﺘﺎره، دﻟﺖ رو ﺻﺎف ﮐﻦ، ﺑﺪﺑﯿﻨﯽ رو از ﺧﻮدت دور ﮐﻦ، ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﭼﯿﺰای ﺧﻮب ﻓﮑﺮ ﮐﻦ! ﺑﻪ ﺻﺪای اﻣﻮاج آب ﮔﻮش ﮐﻦ! اﮔﻪ ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﺨﻮاﯾﻢ ﻫﻤﯿﻦ آراﻣﺸﯽ ﮐﻪ از ﺻﺪای آب ﺗﻮی ﻗﻠﺒﻤﻮن ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﯿﺎد ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ ﺗﻮی وﺟﻮد ﺧﻮدﻣﻮن ﺧﻠﻖ ﮐﻨﯿﻢ، ﺟﺎری ﺑﺸﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﯿﻨﻬﺎﯾﺖ، ﺑﺎ ﻫﻢ، ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﻫﻢ، ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﻋﺠﻠﻪ ای ﻧﺪارم ﺳﺘﺎره، ﺗﺎ ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﻮای ﺻﺒﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.
دروغ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ، واﻗﻌﺎ ﺑﯽ ﻃﺎﻗﺖ ﺑﻮدم، ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﻣﺎل ﻣﻦ ﺑﺸﻪ، ﺣﺘﯽ ﻓﮑﺮ ﺑﻪ دﺳﺖ آوردﻧﺶ داﺷﺖ دﯾﻮوﻧﻪ ام ﻣﯽ
ﮐﺮد. وﻟﯽ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺳﺘﺎره ﺑﻪ زﻣﺎن اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺖ و ﻣﻦ ﮔﺮﭼﻪ از روی ﺑﯽ ﻣﯿﻠﯽ وﻟﯽ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ زﻣﺎن رو ﺑﻬﺶ ﻣﯽ دادم. ﺗﻤﺎم اون
ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ﻣﻮﺑﻪ ﻣﻮ ﺗﻮی ذﻫﻨﻤﻪ، ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﺮای ﮐﺴﯽ ﺗﻌﺮﯾﻔﺶ ﻧﮑﺮدم، ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﻪ ﺗﻮﯾﯽ، ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﻤﻪ رو ﻋﯿﻦ راز
ﺗﻮی ﺳﯿﻨﻪ ام ﻧﮕﻪ دارم، وﻟﯽ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ، دﻟﻢ داره ﻣﯽ ﺗﺮﮐﻪ، ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﮕﻢ ﺑﻪ ﮐﯽ ﺑﮕﻢ؟ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻢ دم ﻣﻨﯽ، ﺗﻮ ﻏﻢ ﻣﻨﻮ ﻧﺪوﻧﯽ ﮐﯽ
ﺑﺪوﻧﻪ؟ اون روزا، اون ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ، اون ﺣﺮف ﻫﺎی ﺳﺮﺷﺎر از ﻣﺤﺒﺖ ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﺳﻬﻢ ﻣﺎ ﺑﻮد، ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﺴﯽ ﺗﻮش
ﺷﺮﯾﮏ ﺑﺎﺷﻪ، ﻣﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﯿﻢ اون ﺧﺎﻃﺮه ﻫﺎ رو ﯾﻪ روزی....
اون دو ﻫﻔﺘﻪ ای ﮐﻪ ﺷﻤﺎل ﺑﻮدﯾﻢ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺑﯿﺴﺖ و ﭼﻨﺪ ﺳﺎل زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدن رو از ﺗﻨﻢ در آورد. اون روزا ﯾﮑﯽ از ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ روزای
زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺑﻮد، ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﮐﺴﯽ رو ﻣﺜﻞ ﺳﺘﺎره دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. در ﮐﻨﺎر ﯾﺎر ﺑﻮدن ﯾﻌﻨﯽ ﻟﺬت واﻗﻌﯽ
زﻧﺪﮔﯽ.
ﯾﻪ روز ﮐﻪ ﻣﻬﺮداد و ﺳﺘﺎره رﻓﺘﻪ ﺑﻮدن ﺧﺮﯾﺪ آﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ ازم ﭘﺮﺳﯿﺪ:
_ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﺪ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯿﺪ؟
ﻣﻨﻈﻮرش رو ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻓﻬﻤﯿﺪم.
_ﻓﻌﻼ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﯽ، ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻊ ﺳﺘﺎره ﺑﺨﻮاد ازدواج ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ وﻟﯽ ﻓﻌﻼ آﻣﺎدﮔﯿﺶ رو ﻧﺪاره.
_اﻣﯿﺪوارم ﺧﯿﻠﯽ زود ﺗﮑﻠﯿﻔﺘﻮن ﻣﻌﻠﻮم ﺑﺸﻪ، ﺷﻤﺎ دوﺗﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺎﯾﺪ.
_ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ.
_ﻣﻦ در ﻣﻮرد ﺑﻬﺮوز اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدم، ﯾﮑﯽ از دﻻﯾﻞ ﻧﺎﻣﺰدی ﺳﺘﺎره ﺑﺎ ﺑﻬﺮوز اﻋﺘﻤﺎدی ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺘﺎره ﺑﻪ ﻣﻦ داﺷﺖ. ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ در ﻣﻮرد ﺗﻮ ﻫﯿﭻ اﻇﻬﺎر ﻧﻈﺮی ﺑﮑﻨﻢ، ﺳﺘﺎره ﯾﮑﯽ، دوﺑﺎردرﺑﺎره ﺗﻮ از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪ وﻟﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﻮی ﺳﻔﯿﺪم از روی ﻧﻮه ام ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم، ﺗﺮﺳﯿﺪم ﺑﺎز درﻣﻮرد ﺗﻮ ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﮕﻢ ﮐﻪ اﺷﺘﺒﺎه ازﮐﺎر درﺑﯿﺎد. ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺳﭙﺮدم دﺳﺖ ﺧﻮدش.
_ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﯿﻦ.
_از ﻗﺪﯾﻢ ﻣﯽ ﮔﻦ آدﻣﺎ رو ﺗﻮی ﺳﻔﺮ ﻣﯽ ﺷﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ، ﻣﻦ ﻫﯿﭻ رﻓﺘﺎری از ﺗﻮ ﻧﺪﯾﺪم ﮐﻪ ﺗﻮی ذوﻗﻢ ﺑﺨﻮره، اﻣﯿﺪوارم ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﺸﯽ ﭘﺴﺮم.
دوﻻ ﺷﺪم و دﺳﺘﺶ رو ﺑﻮﺳﯿﺪم. اوﻧﻢ ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ و رﻓﺖ ﺗﻮی اﺗﺎﻗﺶ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﺑﻪ، ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رﺳﯿﺪن ﮐﻠﯽ ﺧﺮﯾﺪ ﮐﺮده ﺑﻮدن. ﺳﺘﺎره از اﯾﻦ ﮐﻪ ﭘﺪرﺑﺰرﮔﺶ اون ﻗﺪر زود ﺑﺮای ﺧﻮاﺑﯿﺪن رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻮی اﺗﺎﻗﺶ ﻧﮕﺮان ﺷﺪ و ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ رﻓﺖ ﭘﯿﺶ ﭘﺪرﺑﺰرﮔﺶ. ﻣﻦ وﻣﻬﺮداد ﻫﻢ ﺑﻌﺪ از ﭼﯿﺪن وﺳﺎﯾﻞ رﻓﺘﯿﻢ و ﺗﻮی ﺗﺮاس ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ. ﺳﺘﺎره دﯾﮕﻪ ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ. ﺧﯿﻠﯽ ﻧﮕﺮان ﺷﺪم و وﻗﺘﯽ رﻓﺘﻢ ﺳﺮاﻏﺶ دﯾﺪم در اﺗﺎق ﺑﺎزه وﻧﺸﺴﺘﻪ ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺖ.
_ﺳﺘﺎره؟ اﯾﻨﺠﺎﯾﯽ؟
_ﻣﯽ ﺧﻮام ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ.
رﻓﺘﻢ و ﺟﻠﻮی ﭘﺎش دو زاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺘﻢ.
_ﭼﯿﺰی ﺷﺪه؟ ﭘﺪرﺟﻮن ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ؟
_ﭼﺮا ﺧﻮب ﺑﻮد.
_ﻧﻤﯿﺎی ﺑﺮﯾﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﺨﻮرﯾﻢ؟ ﻣﻦ ﻣﻌﺪه ام داره ﺳﻮراخ ﻣﯽ ﺷﻪ؟
_ﻣﻦ اﺻﻼ ﮔﺸﻨﻪ ام ﻧﯿﺴﺖ، ﻣﺎ اﻣﺮوز ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﭻ ﺑﻌﺪاز ﻇﻬﺮ ﻧﺎﻫﺎر ﺧﻮردﯾﻢ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺟﻮری ﮔﺸﻨﻪ ﺷﺪی؟
_ﺳﺘﺎره ﻣﻦ، ﻗﺮص ﻫﺎﺗﻮ ﺧﻮردی؟ ﺳﺘﺎره ﺑﺎ ﺳﺮ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﮐﺮد. ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﮑﻮت ﮐﺮدم. ﻫﻤﻮن ﺟﻮری ﺳﺮش رو اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﺎﯾﯿﻦ. ﺑﺮق اﺷﮏ رو ﺗﻮی ﭼﺸﻤﺎش دﯾﺪم، ﺳﺮش رو آوردم ﺑﺎﻻ رو ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
_ﭼﺮا ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺑﮕﻮ ﭼﯽ ﺷﺪه؟
_دﻟﻢ داره ﻣﯽ ﺗﺮﮐﻪ اﻓﺸﯿﻦ.
ﺳﺘﺎره زد زﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ. ﺻﻮرﺗﺶ رو ﺑﺎ دوﺗﺎ دﺳﺘﺎم ﮔﺮﻓﺘﻢ.
_ﭼﯽ ﺷﺪه ﺳﺘﺎره؟ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺧﻮب ﺑﻮدی؟! ﭘﺪرﺟﻮن ﺑﻬﺖ ﭼﯿﺰی ﮔﻔﺘﻪ؟
_ﺗﻮرو ﺧﺪا ﺑﺮو اﻓﺸﯿﻦ، ﻣﯽ ﺧﻮام ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ، ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﺮو.
_ﻣﯽ ﺧﻮای ﺑﻬﺖ آراﻣﺒﺨﺶ ﺑﺪم؟
_ﺧﻮردم، ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺑﺮو ﺑﯿﺮون.
ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم واز اﺗﺎق ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم و در اﺗﺎق رو ﺑﺴﺘﻢ. اﻋﺼﺎﺑﻢ ﺧﻮرد ﺑﻮد، ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد؟ ﭼﺮا ﺳﺘﺎره ﯾﮑﻬﻮ دﮔﺮﮔﻮن ﺷﺪه ﺑﻮد؟ اون ﺷﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮام ﺳﺨﺖ ﮔﺬﺷﺖ. ﺗﺎ ﺻﺒﺦ ﭼﺮاغ ﺧﻮاب اﺗﺎق ﺳﺘﺎره روﺷﻦ ﺑﻮد. ﯾﮑﯽ دو روز آﺧﺮ ﺳﻔﺮﻣﻮن ﻫﻢ ﺳﺘﺎره ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﭘﮑﺮ ﺑﻮد. ﻫﺮ ﮐﺎری ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﻬﻢ ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺖ، ﻣﻨﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮدش ﺑﺎﺷﻪ. ﺷﺐ آﺧﺮ ﻫﻤﻪ زودﺗﺮ از ﻣﻌﻤﻮل ﺧﻮاﺑﯿﺪن وﻟﯽ ﻣﻦ ﻓﮑﺮم ﻣﺸﻐﻮل ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮف ﻫﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ راﺣﺖ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺒﺮه. ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﺗﺎ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ روی ﺗﺮاس ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﻣ ﻮ ﻓﺮدا ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻣﯽ اﻓﺘﺎد؟ ﭼﻪ ﺟﻮری ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ از ﺳﺘﺎره ﺟﺪا ﺑﺸﻢ؟ ﺧﺼﻮﺻﺎ ﮐﻪ ﺗﻮی اون روزای آﺧﺮ ﺳﺘﺎره ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻧﺒﻮد، ﭘﮋﻣﺮده ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﯽ اﻟﺘﻬﺎب و ﻧﮕﺮاﻧﯿﻢ ﺗﻤﻮن ﻣﯽ ﺷﺪ؟ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﯿﺎوردم، رﻓﺘﻢ ﺳﺮاغ ﺳﺘﺎره، ﭼﺮاغ ﺧﻮاﺑﺶ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮد. آﻫﺴﺘﻪ در زدم، ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺧﻮاﺑﻪ وﻟﯽ ﺻﺪاﯾﯽ آﻫﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ اﺟﺎزه ورود داد. وﻗﺘﯽ رﻓﺘﻢ ﺗﻮی اﺗﺎق، ﻣﻬﺘﺎب اﺗﺎق رو ﮐﺎﻣﻼ روﺷﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد، دﯾﺪم ﺳﺘﺎره ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه اﯾﺴﺘﺎده ﻫﻤﻮن ﻃﻮری ﮐﻪ دﺳﺘﺎش و زده ﺑﻮد ﺑﻐﻠﺶ ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد.
_ﺑﯿﺎ ﺗﻮ.
در اﺗﺎق رو ﺑﺴﺘﻢ و ﭼﺮاغ ﺧﻮاب رو روﺷﻦ ﮐﺮدم، ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻢ روی راﺣﺘﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ. دوﺗﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﺧﯿﺮه ﺷﺪﯾﻢ. ﺳﺘﺎره ﺑﻌﺪاز ﭼﻨﺪ
ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﻨﻪ ﮔﻔﺖ:
_اﻓﺸﯿﻦ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ ﻣﯽ دم.
در ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻤﺎم ﺧﻄﻮط اﻓﮑﺎرم ﺑﻪ ﻫﻢ ﮔﺮه ﺧﻮرد، ﮔﺮه ﮐﻮر، ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ای ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﻣﻐﺰم ﺑﺎزﺗﺎب ﺣﺮف ﺳﺘﺎره رو درک ﮐﻨﻪ.
_ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ ﺗﻬﺮان دوری ﺗﻮ ﺑﺮام ﺳﺨﺘﻪ، ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﻬﺖ ﺑﺪﺟﻮری ﻋﺎدت ﮐﺮدم اﻓﺸﯿﻦ.
ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺲ ﺷﺪ. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ رﺳﯿﺪﯾﻢ! اﺻﻼ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺳﺘﺎره ﺑﻪ اﯾﻦ زودی ﻗﺒﻮل ﮐﻨﻪ، ﻫﺎج و واج ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﺮدم، ﻋﻤﯿﻖ، ﻫﻨﻮز رو ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد، ﻧﺴﯿﻤﯽ ﮐﻪ از درﯾﺎ ﻣﯽ زد ﻣﻮﻫﺎش رو ﺑﻪ آروﻣﯽ ﺗﮑﻮن ﻣﯽ ددم. ﺣﺘﯽ ﻧﯿﻢ رﺧﺶ ﻫﻢ ﺟﺬاب و ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﯽ ﺑﻮد، ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻃﺮف ﻣﻨﻮ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎی درﺷﺖ و ﻋﺴﻠﯿﺶ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺧﻨﺪﯾﺪ. آروم ﺑﺎ دﺳﺘﺶ ﺑﻪ دﻫﻨﺶ اﺷﺎره ﮐﺮد و ﻣﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺑﺎز دﻫﻨﻢ ﺑﺎز ﻣﻮﻧﺪه، ﯾﺎد اون روز ﺗﻮی داﻧﺸﮕﺎه اﻓﺘﺎدم و دوﺗﺎﯾﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ. اوﻣﺪ روﺑﺮوم روی راﺣﺘﯽ ﻧﺴﺸﺖ و ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ ﺧﻢ ﺷﺪ.
_اﯾﻦ ﯾﮑﯽ، دو روزه ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮐﻠﻨﺠﺎر رﻓﺘﻢ.
_ﺑﺮای ﭼﯽ؟
_ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺪوﻧﻢ ﭼﻘﺪر دوﺳﺘﺖ دارم.
_دوﻧﺴﺘﯽ؟
_آره، ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺖ دارم.
_ﻣﻨﻢ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺖ دارم.
ﺻﻮرﺗﻢ رو آﻫﺴﺘﻪ ﺑﺮدم ﺟﻠﻮ، ﺳﺘﺎره ﺳﺮﯾﻊ ﺗﮑﯿﻪ داد ﺑﻪ راﺣﺘﯽ.
_ﺣﺎﻻ زوده ﺑﺎﯾﺪ ﺻﯿﻐﻪ ﺑﺸﯿﻢ. ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﮐﺎر ﻏﯿﺮ اﺧﻼﻗﯽ ﺑﮑﻨﻢ. وﻗﺘﯽ رﻓﺘﯿﻢ ﺗﻬﺮان ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﭘﺪرت ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯽ، اﮔﻪ ﻣﻮاﻓﻖ ﺑﻮد ﺻﯿﻐﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ، ﯾﮏ ﺳﺎﻟﻪ، دوﺳﺖ دارم اول ﺧﻮب ﺑﺸﻨﺎﺳﻤﺖ، ﺗﺎزه اون ﻣﻮﻗﻊ ﻫﻢ راﺑﻄﻪ ﻣﻮن ﺻﺤﯿﺤﻪ و ﻫﻢ از ﻟﺤﺎظ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﻣﺸﮑﻞ ﻧﺪارﯾﻢ.
_ﺑﺎﺷﻪ، ﻫﺮﭼﯽ ﺗﻮ ﺑﮕﯽ، اﺻﻼ ﻫﺮ ﺟﻮری ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﻮای ﻣﻦ ﻋﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.
_اﯾﻦ ﻗﺪر ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻮ ﻫﺮ ﭼﯽ ﺗﻮ ﺑﮕﯽ، ﻫﺮ ﭼﯽ ﺗﻮ ﺑﺨﻮای، ﻣﻦ دﻟﻢ ﻣﯽ واد ﺑﻪ ﺗﻮ ﺗﮑﯿﻪ ﮐﻨﻢ، ﻧﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻫﻤﺶ ﭼﺸﻤﺖ ﺑﻪ دﻫﻦ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﻢ؟ ﯾﺎ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮام؟ ﺑﺎﺷﻪ؟
_ای ﺑﻪ ﭼﺸﻢ.
_ﻓﻌﻼ ﺑﻪ ﭘﺪرﺟﻮن ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻮ، اول ﺑﺎﯾﺪ ﺧﯿﺎﻟﻤﻮن ازﭘﺪرت راﺣﺖ ﺑﺸﻪ، ﺑﻌﺪ ﺑﻬﺶ ﻣﯽ ﮔﯿﻢ، ﻓﻌﻼ ﮐﺴﯽ ﭼﯿﺰی ﻧﺪوﻧﻪ ﺑﻬﺘﺮه.
_ﺑﺎﺷﻪ، ﻫﺮ ﺟﻮری...
دوﺗﺎﯾﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ. ﺳﺘﺎره ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و رﻓﺖ در اﺗﺎق رو ﺑﺎز ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
_ﺷﺐ ﺑﺨﯿﺮ.
_ﻧﻤﯽ ﺷﻪ اﻣﺸﺐ ﻧﺨﻮاﺑﯿﻢ؟ ﺗﻮرو ﺧﺪا، ﯾﻪ ﮐﻢ دﯾﮕﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ، ﻣﻦ ﻧﻤﯽ رم.
اوﻣﺪ ﺑﺎزوم رو ﮔﺮﻓﺖ و ﻫﻤﻮن ﻃﻮری ﮐﻪ ﻣﻨﻮ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در ﻣﯽ ﺑﺮد ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ:
_ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺨﻮاﺑﻢ، ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﮐﺎر و زﻧﺪﮔﯽ ﻧﺪاری؟
ﺟﻠﻮی در اﯾﺴﺘﺎدم و ﻫﻤﻮن ﺟﻮری ﮐﻪ ﺗﻮی ﭼﺸﻤﺎش ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮔﻔﺘﻢ:
_ﮐﺎر و زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺗﻮﯾﯽ.
_ﺗﻮ اﮔﻪ اﯾﻦ زﺑﻮن و ﻧﺪاﺷﺘﯽ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدی؟
_ﯾﻪ ذره از ﺗﻮ ﻗﺮض ﻣﯽ ﮐﺮدم.
ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﻫﻮﻟﻢ داد ﺑﯿﺮون و در رو ﺑﺴﺖ. ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ای ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺸﺖ در اﺗﺎﻗﺶ اﯾﺴﺘﺎدم و ﺑﻌﺪش از روی ﻧﺎﭼﺎری رﻓﺘﻢ ﺗﻮی اﺗﺎق. ﺑﺮﺧﻼف اﻧﺘﻈﺎرم ﺧﯿﻠﯽ زود ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد، ﺧﻮاﺑﯽ ﺷﯿﺮﯾﻦ.
وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم دﯾﺪم ﺳﺘﺎره ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎﻻی ﺳﺮم و داره ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ.
_ﻧﻤﯽ ﺧﻮای ﺑﯿﺪار ﺷﯽ؟ ﻫﻤﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻮﺋﯿﻢ.
ﺑﺎ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﮕﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺳﺮم رو ﮐﺮدم زﯾﺮ ﺑﺎﻟﺶ، راﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﻟﻮس ﻣﯽ ﮐﺮدم، ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﭘﺴﺮا ﻧﺎز ﮐﺶ دارن ﻋﯿﻦ ﺑﭽﻪ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺷﻦ وﻟﯽ از اون روز اﯾﻦ ﺣﺮف ﺑﻬﻢ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪ. ﺳﺘﺎره ﺑﺎﻟﺶ رو از ﺳﺮم ﺑﺮداﺷﺖ و ﮔﻔﺖ:
_ﻣﻨﺼﺮف ﺷﺪم اﻓﺸﯿﻦ، ﺗﻮ ﻫﻨﻮز ﺧﯿﻠﯽ ﺑﭽﻪ ای!
ﻋﯿﻦ ﺑﺮق از ﺟﺎم ﭘﺮﯾﺪم.
_ﻧﻪ، ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ،ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﺧﻮاب آﻟﻮد ﺑﻮدم، ﺑﺒﯿﻦ، ﺣﺎﻻ ﺳﺮ ﺣﺎﻟﻢ.
بلند ﺷﺪ و ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﺎﻟﺶ ﺗﻮی ﺑﻐﻠﺶ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در ﻣﯽ رﻓﺖ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ:
_ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ، دﯾﮕﻪ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره، راه ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻧﺪاری.
ﺑﻌﺪ ﺑﺎﻟﺶ رو ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ ﺑﺮﺗﺎب ﮐﺮد وﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﺧﻨﺪﯾﺪ و رﻓﺖ. از ﻫﻤﻮن ﺟﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻣﻦ ﺷﺮوع ﺷﺪ. ﺳﺘﺎره ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻣﻨﻮ ﺳﺮ ذوق آورده ﺑﻮد. ﺗﻮی راه ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ، اﺻﻼ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﮐﯽ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺗﻬﺮان؟! اول ﻣﻬﺮداد رو رﺳﻮﻧﺪم و بعد آﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ و ﺳﺘﺎره رو. ﺧﯿﻠﯽ اﺻﺮار ﮐﺮدن ﮐﻪ ﺑﺮم ﺑﺎﻻ وﻟﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ زودﺗﺮ ﺑﺎ ﭘﺪر ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ و ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﺸﻪ. ﺳﺘﺎره ﺗﺎﮐﯿﺪ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ اﮔﻪ ﺧﻮﻧﻮاده ام ﺳﺮ ﺳﻮزﻧﯽ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﺎﺷﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ ازدواج ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ. راﺳﺘﺶ ﯾﻪ ﮐﻤﯽ از ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺪر ﻧﮕﺮان ﺑﻮدم. وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪم ﺧﻮﻧﻪ روﯾﺎ ﺑﻮد.
_ﺳﻼم اﻓﺸﯿﻦ ﺟﺎن، ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ؟
_ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮد! ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ، ﺟﺎی ﻫﻤﻪ ﺗﻮن ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد، ﭘﺪر ﺧﻮﻧﻪ اس؟
_ﻧﻪ، ﺗﻮ ﭼﺮا اﯾﻦ ﻗﺪر ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ؟
_ﭼﯿﺰی ﻧﯿﺴﺖ، ﭘﺪر ﮐﯽ ﻣﯿﺎد ﺧﻮﻧﻪ؟
_ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ وا...،ﺷﺎﯾﺪ اﺻﻼ اﻣﺸﺐ ﻧﯿﺎد ﺧﻮﻧﻪ، ﭼﯽ ﺷﺪه؟ ﺧﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ.
_ﻫﯿﭽﯽ روﯾﺎ ﺟﻮن، ﺑﻌﺪا ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ.
ﺻﻮرت ﮔﯿﺞ و ﻣﺘﻌﺠﺐ روﯾﺎ رو ﺑﻮﺳﯿﺪم و رﻓﺘﻢ ﺗﻮی اﺗﺎﻗﻢ، ﻟﺒﺎس ﻫﺎم و ﺳﺮﯾﻊ ﺟﺎﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم و رﻓﺘﻢ زﯾﺮ دوش، اﻧﮕﺎر داﺷﺘﻢ ﺧﻮاب ﻣﯽ دﯾﺪم، ﺗﻤﺎم اﺗﻔﺎﻗﻬﺎی ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ از ﺟﻠﻮی ﭼﺸﻤﺎم رژه ﻣﯿﺮﻓﺘﻦ، ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم و از اﻓﮑﺎرم ﺳﺎن ﻣﯽ دﯾﺪم. اﻧﻘﻼﺑﯽ ﮐﻪ در دروﻧﻢ ﺑﻮد ﻗﺎﺑﻞ وﺻﻒ ﻧﯿﺴﺖ، ﻫﺮ ﺟﻮری ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺮات ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ راﺿﯿﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ. اﯾﻦ ﺟﻮری ﺑﮕﻢ ﮐﻪ از ﺷﺪت ﻫﯿﺠﺎن و ﮔﯿﺞ ﺑﺎزی دو ﺑﺎر ﺗﻮی واﻧ ﺤﻤﻮم ﻟﯿﺰ ﺧﻮردم و اﻓﺘﺎدم. وﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺴﻮاک ﺑﺰﻧﻢ اون ﻗﺪر ﺣﻮاﺳﻢ ﭘﺮت ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺧﻤﯿﺮ دﻧﺪون ﺑﺎ ﮐﻒ رﯾﺶ ﻣﺴﻮاک زدم، ﺣﺘﻤﺎ ﺣﺎﻻ درک ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﯽ داﺷﺘﻢ!
ﺣﺪودا ﺳﺎﻋﺖ ﯾﺎزده و ﻧﯿﻢ ﺷﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺪر اوﻣﺪ ﺧﻮﻧﻪ. ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﺗﻮی ﺟﯿﺎط ﻗﺪم ﻣﯽ زدم و اﻧﺘﻈﺎرش رو ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم.
_ﺳﻼم ﭘﺪر، ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ، ﻣﻦ در ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ رو ﻣﯽ ﺑﻨﺪم.
رﻓﺘﻢ در ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ و ﺑﺴﺘﻢ و ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ دو ﺧﻮدم رو ﺑﻬﭙﺪر ﮐﻪ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ داﺷﺖ ﻣﯿﺮﻓﺖ ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ رﺳﻮﻧﺪم.
_ﭘﺪر، ﻣﺸﺐ ﻓﺮﺻﺖ دارﯾﺪ ﺗﺎ ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ؟
_درﺑﺎره؟
_ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮری ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﮕﻢ، ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﻻزم داره.
_ﺑﺴﯿﺎر ﺧﺐ، ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﺗﻮی ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻢ. ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎر دارم. ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺘﻪ ﺣﺮﻓﺖ رو ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻤﻮم ﮐﻨﯽ.
_ﺑﻠﻪ ﭘﺪر.
ﭘﺪر رﻓﺖ و ﻣﻦ از ﭘﺸﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم، ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻋﺼﺎ ﻗﻮرت داده و ﺳﯿﺦ راه ﻣﯽ رﻓﺖ. ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎی ﻣﺤﮑﻢ و اﺳﺘﻮار، اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ زﯾﺮ ﭘﺎش ﻫﻢ ﻓﺨﺮ ﻣﯽ ﻓﺮوﺧﺖ. ﻃﻮری ﺑﺮای ﻣﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﺮده ﺑﻮدﮐﻬ ﺎﻧﮕﺎر ارﺑﺎب رﺟﻮﻋﻢ. ﺧﻮدم رو از اﯾﻦ اﻓﮑﺎر ﺑﯽ ﺳﺮو ﺗﻪ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪم. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻫﺮ ﭼﯽ ﮐﻪ ﺑﻮد ﭘﺪرم ﺑﻮد و اﺣﺘﺮاﻣﺶ واﺟﺐ، ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺪون اﺟﺎزه اون ازدواج ﮐﻨﻢ، درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺳﺘﺎره رو ﺑﻪ ﺣﺪ ﭘﺮﺳﺘﺶ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ وﻟﯽ اﮔﻪ ﭘﺪرم ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺑﺎﻫﺎش ازدواج ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم، ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺳﻌﯽ ﺧﻮدم رو ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ راﺿﯽ ﺑﺸﻪ.
ﺗﻮی اون ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻤﺎم ﺣﺮف ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﭘﺪر ﺑﺰﻧﻢ ﻣﺮور ﮐﺮدم. ﭼﻪ ﺟﻮری ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ؟ از ﮐﺠﺎ ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ؟ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺧﺘﻢ ﮐﻨﻢ؟ ﮔﺮﭼﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﭘﺪر ﻫﯿﭻ ﻣﻮﻗﻊ روی ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﭘﯿﺶ ﻧﻤﯽ رﻓﺖ ﮔﺎﻫﯽ وﻗﺘﺎ ﺳﻮال ﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻪ ﻣﻐﺰم ﺧﻄﻮر ﻧﻤﯽ ﮐﺮد. درﻧﺘﯿﺠﻪ ﻧﻘﺸﻪ ﮐﺸﯿﺪن ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪه ﺑﻮد، ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮدم رو ﺑﺮای ﻫﺮ ﺳﻮاﻟﯽ آﻣﺎده ﻣﯽ ﮐﺮدم. وﻗﺘﯽ ﮐﻪ رﻓﺘﻢ ﺗﻮی ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ ﭘﺪر ﻫﻨﻮز ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮد. روی ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻣﻨﺘﻈﺮش ﺷﺪم. ده دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ اوﻣﺪ، از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم.
_ﺑﺸﯿﻦ و ﺷﺮوع ﮐﻦ.
ﻧﺸﺴﺘﻢ، ﭘﺪر روﺑﺮوم روی راﺣﺘﯽ ﻧﺸﺴﺖ و ﭘﯿﭙﺶ رو روﺷﻦ ﮐﺮد، ﻤﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﮏ ﭘﺎش رو اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد روی ﭘﺎی دﯾﮕﻪ ﺷﻮ ﯾﮑﯽ از اﺑﺮوﻫﺎﺷﻮ داده ﺑﻮد ﺑﺎﻻ، اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﭘﺪر ﻣﻨﻮ ﯾﺎد زﻣﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﻧﺪاﺧﺖ ﮐﻪ ﮐﺎرﻧﺎﻣﻪ ام رو ﺑﺎ ﺗﺮس و ﻟﺮز ﺑﻬﺶ ﻧﺸﻮن ﻣﯽ دادم. دوﺑﺎره ﻫﻤﻮن اﺳﺘﺮس اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﺟﻮﻧﻢ. ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺘﺶ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﮑﻨﻢ و ﻣﺤﮑﻢ، ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻣﺮد ﺣﺮﻓﻢ رو ﺑﺰﻧﻢ.
_ﭘﺪر ﻣﻦ ﻗﺼﺪ ازدواج دارم، ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﺷﻤﺎ اﺟﺎزه ﺑﮕﯿﺮم.
_ﭘﺲ ﺑﺎﻻﺧﺮه راﺿﯽ ﺷﺪی، روﯾﺎ ﯾﻪ ﭼﯿﺰاﯾﯽ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد، دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺑﯿﻪ، ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﻮﺑﯽ ﻫﻢ داره، ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﺪﻣﺶ، دﺧﺘﺮ ﻓﻬﻤﯿﺪه ای ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﻪ، ﻣﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺪارم.
_ﺷﻤﺎ دارﯾﺪ در ﻣﻮرد ﮐﯽ ﺻﺤﺒﺘ ﻤﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟
_ﻻدن.
_ﻻدن؟ ﻧﻪ ﭘﺪر، ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺑﺎ اون ازدواج ﮐﻨﻢ.
ﭘﺪر ﭘﮏ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﺑﻪ ﭘﯿﭙﺶ زد و ﮔﻔﺖ:
_ﺧﺐ، اداﻣﻪ ﺑﺪه.
_ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﭘﺪر، از ﻫﻤﮑﻼﺳﯽ ﻫﺎی داﻧﺸﮕﺎﻫﻤﻪ، اﺳﻤﺶ ﺳﺘﺎره اس، ﺑﺎ ﭘﺪرﺑﺰرﮔﺶ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ، ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﺳﺎل ﻫﺎ ﻗﺒﻞ
ﻓﻮت ﮐﺮدن، دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺑﯿﻪ، ﻫﻤﻪ ﺗﻮی اﻧﺸﮕﺎه ﺑﻪ ﭘﺎﮐﯽ ﻧﺠﺎﺑﺖ ﻗﺒﻮﻟﺶ دارن.
_ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﮐﺎری ﻧﺪارم، ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮدم ﺑﺸﻨﺎﺳﻤﺶ، ﭘﺪرﺑﺰرﮔﺶ ﭼﻪ ﮐﺎره اس؟ وﺿﻌﺸﻮن ﭼﻄﻮره؟
_اوﺿﺎع ﻣﺎدﯾﺸﻮن ﻣﻌﻤﻮﻟﯿﻪ، ﭘﺪرﺑﺰرﮔﺶ ﻗﺒﻼ دﺑﯿﺮ ﺑﻮده وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﺣﺴﺎﺑﺪاره، ﺳﻨﺶ ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎده، ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﻔﺘﺎد ﺳﻪ، ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﻪ
اس. ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺮد ﺑﺎ ﺷﺨﺼﯿﺘﯿﻪ.
ﭘﺪر ﺑﺎز دو، ﺳﻪ ﺗﺎ ﭘﮏ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﻪ ﭘﯿﭙﺶ زد و ﮔﻔﺖ:
_اﺳﻢ و ﻓﺎﻣﯿﻞ و آدرﺳﺶ رو ﺑﺮام ﺑﻨﻮﯾﺲ.
ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و از روی ﻣﯿﺰ ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﮐﺎﻏﺬ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﻣﺸﺨﺼﺎت ﺳﺘﺎره رو ﻧﻮﺷﺘﻢ. ﻫﻨﻮز ﯾﻪ ﻧﮑﺘﻪ ﻫﻤﻪ دﯾﮕﻪ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ
ﺑﻬﺶ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ.
_ﭘﺪر ﻫﻨﻮز ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﻣﻮﻧﺪه.
_ﭼﯽ؟
_ﺳﺘﺎره دو ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﯾﻪ ﺑﺎر ﻧﺎﻣﺰد ﮐﺮده وﻟﯽ ﺑﻬﻢ ﺧﻮرده.
ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﺑﮕﻢ، اﮔﻪ ﺧﻮدش ﺑﻌﺪا ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﺧﯿﺎل ﮐﻨﻪ ﻣﻦ از ﺟﺮﯾﺎن ﺑﯽ ﺧﺒﺮم. اون ﻣﻮﻗﻊ ﻫﺮ ﭼﯽ ﻗﺴﻢ و آﯾﻪ ﻣﯽ
آوردم ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﺮد، ﭘﺪر ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ای ﺳﮑﻮت ﮐﺮد، ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﺮدم.
_دو روز دﯾﮕﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ رو اﻋﻼم ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.
ان ﺗﮑﯿﻪ ﮐﻼم ﭘﺪره، ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮای ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاش ارزش ﻗﺎول ﻣﯽ ﺷﺪ ﻓﺮﺻﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ، ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم، ﺣﺘﻤﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻮی اون دو روز ﺗﻪ و ﺗﻮی ﻗﻀﯿﻪ رو در ﺑﯿﺎره. ازش ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم و رﻓﺘﻢ ﺗﻮی اﺗﺎﻗﻢ. ﺑﺎ ﺳﺘﺎره ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺟﺮﯾﺎن رو ﺑﺮاش ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم.
دو روز ﭘﺮاﻟﺘﻬﺎﺑﯽ ﺑﻮد وﻟﯽ زود ﮔﺬﺷﺖ. ﻣﻦ و ﺳﺘﺎره ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻮاﭘﺲ ﺑﻮدﯾﻢ ﺳﺘﺎره ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﭘﺪرت ﺑﺎ ازدواج ﻣﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﯾﻪ ﺑﺎر ﻧﺎﻣﺰد ﮐﺮدم، وﻟﯽ ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﻮاﻓﻘﻪ. ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻬ ﺤﺘﻤﺎ ﺑﻌﺪاز دو روز ﭘﺪر ﻣﻨﻮ اﺣﻀﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺟﻮاب ﺑﺪه. ﻣﻐﺰش ﻋﯿﻦ ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻪ، ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰی رو ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ، ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﻢ! اون روز ﭘﺪر زودﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ اوﻣﺪ ﺧﻮﻧﻪ و روﯾﺎ رو ﻓﺮﺳﺘﺎد دﻧﺒﺎﻟﻢ، ﺑﻪ ﺟﻔﺘﻤﻮن ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﯿﺸﺶ ﺑﻤﻮﻧﯿﻢ.
ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺧﺼﻮﺻﯽ ﺑﺎﻫﺎم ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ وﻟﯽ ﺑﻪ روﯾﺎﮔﻔﺖ ﮐﻪ وﺟﻮدش ﻻزﻣﻪ.ﭘ ﻨﺞ، ﺷﺶ دﻗﯿﻘﻪ ﺗﻮی ﺳﮑﻮت ﮔﺬﺷﺖ، ﭘﺪر ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻋﺎدت داره ﻗﺒﻞ از ﺣﺮف زدن ﮐﺎﻣﻼ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎش رو ﻣﺰه ﻣﺰه ﮐﻨﻪ. اون ﻗﺪر ﻟﻔﺖ ﻣﯽ ده ﮐﻪ آدم رو ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ، ﺧﺼﻮﺻﺎ وﻗﺘﯽ ﺑﺮات ﻣﻬﻢ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ زودﺗﺮﺑﻔﻬﻤﯽ ﺗﻮی ﻣﻐﺰش ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﺬره. ﭘﺪر ﻃﺮف ﺻﺤﺒﺘﺶ روﯾﺎ ﺑﻮد.
_دو روز ﭘﯿﺶ اﻓﺸﯿﻦ درﺑﺎره دﺧﺘﺮی ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺗﻤﺎﯾﻞ داره ﺑﺎﻫﺎش ازدواج ﮐﻨﻪ، اون دﺧﺘﺮ، ﺑﺮﺧﻼف اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻨﻮ ﺗﻮ ﻻدن ﻧﯿﺴﺖ. ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺳﺎده، از ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻮاده ﻣﺘﻮﺳﻂ، ﯾﻪ ﺑﺎر ﻧﺎﻣﺰد ﮐﺮده ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﭘﯿﺶ ﭘﺎ اﻓﺘﺎده ﻧﺎﻣﺰدﯾﺶ ﺑﻬﻢ ﺧﻮرده. ﯾﮑﯽ، دو ﻣﺎﻫﯽ ﺗﻮی آﺳﺎﯾﺸﮕﺎه ﺑﺴﺘﺮی ﺑﻮده. ﺑﺎ ﭘﺪرﺑﺰرﮔﺶ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ. ﭘﺪرﺑﺰرﮔﺶ ﻣﺮد ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺎ ﺷﺨﺼﯿﺖ و ﻣﺤﺘﺮﻣﯿﻪ، ﻣﻨﺘﻬﺎ ﭘﺴﺮش ﮐﻪ ﭘﺪر اون دﺧﺘﺮ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻪ ﺟﺮم ﻗﺘﻞ زﻧﺶ اﻋﺪام ﺷﺪه. اون دﺧﺘﺮ ﮐﻪ اﺳﻤﺶ ﺳﺘﺎره اس ﺑﺮﺧﻼف ﭘﺪرش دﺧﺘﺮی ﺳﺎﮐﺖ و آروﻣﻪ، ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ درس ﺧﻮﻧﻪ، ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺗﻮی داﻧﺸﮕﺎه ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﯿﺶ ﻧﯿﺎورده و ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﻌﺮوف ﭘﺮوﻧﺪه اش ﺳﻔﯿﺪه.
ﺗﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺑﺮام ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد، ﭘﺪرم ﺗﻤﺎم ﺟﯿﮏ و ﺑﻮک زﻧﺪﮔﯽ ﺳﺘﺎره رو ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد ﺑﯿﺮون. اون ﻗﺪر آدم دور وﺑﺮش رﯾﺨﺘﻦ ﮐﻪ راﺣﺖ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ در ﻋﺮض ﯾﮑﯽ، دو روز ﺷﺠﺮﻧﺎﻣﻪ ﯾﺎرو رو ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ و از ﺗﻤﺎم زﻧﺪﮔﯿﺶ ﺳﺮ در ﺑﯿﺎره.
_ﻧﻈﺮ ﺗﻮﭼﯿﻪ روﯾﺎ؟
روﯾﺎﺟﻮن از زﻧﺪﮔﯽ ﭘﺮاز دﺳﺖ اﻧﺪاز ﺳﺘﺎره ﺷﻮﮐﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻫﺎج وواج ﭘﺪر رو ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺑﻌﺪاز ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﮔﻔﺖ:
_ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ وا..، ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﺪﯾﺪﻣﺶ ﻫﺮ ﭼﯽ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﯽ.
ﭘﺪرم ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺘﻔﮑﺮاﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ ای ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺗﻮی ﭼﺸﻤﺎم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدو ﮔﻔﺖ:
_از ﻧﻈﺮ ﻣﻦ اﯾﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺸﮑﻞ ﺳﺎزه.
ﺑﺎﻧﺎﺑﺎوری ﮔﻔﺘﻢ:
_ﭼﺮا؟
ﭘﺪرم ﺣﺎﻟﺖ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﺼﯿﺤﺖ وار ﮔﻔﺖ:
_ﺑﺒﯿﻦ ﭘﺴﺮم، ﭘﺪر اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺣﺘﻤﺎ ﯾﻪ ﻣﺸﮑﻞ روﺣﯽ داﺷﺘﻬ ﮑﻪ زﻧﺶ رو ﮐﺸﺘﻪ، ﯾﻪ آدم ﺳﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﯾﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﮐﺎری ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ، ﺧﻮد دﺧﺘﺮه ﻫﻢ ﯾﻪ ﻣﺪت آﺳﺎﯾﺸﮕﺎه ﺑﺴﺘﺮی ﺑﻮده، ﺗﻮ ﻣﯽ دوﻧﯽ؟
_ﺑﻠﻪ ﭘﺪر، ﻣﻦ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﺴﺘﺮی ﺑﻮده، ﻫﻨﻮز ﻫﻢ آراﻣﺒﺨﺶ ﻣﺼﺮف ﻣﯽ ﮐﻨﻪ.
_دﯾﮕﻪ ﺑﺪﺗﺮ، ﺗﻮ ﭼﻪ ﺟﻮری دﺧﺘﺮی رو ﮐﻪ آراﻣﺶ روﺣﯽ ﻧﺪاره ﺑﺮای آﯾﻨﺪه ات درﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﯽ؟ اون ﺟﻮری ﮐﻪ ﻣﻦ ﺷﻨﯿﺪم ﺑﯿﻤﺎرﯾﺶ ﺳﺎده ﻧﯿﺴﺖ. ﺑﻬﺘﺮه ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺸﻨﺎﺳﯿﺶ، ﻣﻦ دﺧﺘﺮه رو دﯾﺪم، اﻟﺒﺘﻪ دورادور، دﺧﺘﺮ ﻗﺸﻨﮕﯿﻪ، وﻟﯽ ﻣﮕﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺷﮕﻠﯿﻪ؟ ﻗﺒﻮل دارم ﮐﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺑﯿﻪ ﭼﻮن ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ازش ﭼﯿﺰ ﺑﺪی ﻧﺪﯾﺪه، ﻫﻤﻪ ازش ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدن وﻟﯽ ﺑﺎ ﻣﺸﮑﻞ روﺣﯿﺶ ﻣﯽ ﺧﻮای ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯽ؟
ادامه دارد ...
داستان: هم قفس // نویسنده: ساناز فرجی // منبع: 98ia
