جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منهم قفس (14)
هم قفس (14)
ﺗﻮی ﺗﻌﻄﯿﻼت ﺗﺮم ﻣﻦ و ﺳﺘﺎره ﺑﺎ روﯾﺎﺟﻮن و آﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻪ ﺷﯿﺮاز واﺻﻔﻬﺎن رﻓﺘﯿﻢ، ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ. ﺗﻤﺎم ﺧﺴﺘﮕﯽ اﻣﺘﺤﺎن ﻫﺎ از ﺗﻨﻢ دراوﻣﺪ. ﻣﻦ و ﺳﺘﺎره روز ﺑﻪ روز ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻫﻢ واﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ. ﻃﺎﻗﺖ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ دوری از ﻫﻢ دﯾﮕﻪ رو ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ. ﻫﻤﻪ ﯾﻪ ﺟﻮری ﺑﻪ راﺑﻄﻪ ﻣﻮن ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدن، ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﺑﺎ دﯾﺪه ﺗﺤﺴﯿﻦ، ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﺑﺎ دﯾﺪه ﺣﺴﺮت، ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﺮد روی زﻣﯿﻦ ﺑﻮدم، ﻣﺤﺒﺘﯽ ﮐﻪ ﺳﺘﺎره ﺑﻬﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد ﻣﺴﺘﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﻣﺜﻞ دوﺗﺎ ﭘﺮﻧﺪه ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ وﺟﻮد ﻫﻢ زﻧﺪه ان. ﺳﺘﺎره ﺣﺎﻟﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺣﺴﺎﺳﯿﺘﺶ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﮐﻤﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﯿﺮ ﻣﯽ داد. اﻋﺘﻤﺎدش روز ﺑﻪ روز ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﭘﯿﺶ ﻣﯽ رﻓﺖ ﺗﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ اون اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد.
ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ دو ﻣﺎه ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎن ﺳﺎل ﺳﻮم داﻧﺸﮕﺎه ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد، اون روز ﻣﻦ وﺳﺘﺎره از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﻏﺮوب ﮐﻼس داﺷﺘﯿﻢ. ﺑﻌﺪاز ﻇﻬﺮ ﮐﻪ ﺳﺘﺎره رو ﺟﻠﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن ﭘﯿﺎده ﮐﺮدم و ﺧﻮدم رﻓﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ، ﻫﻨﻮز ﻧﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺳﺘﺎره ﺑﺎﻫﺎم ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ، زﺑﻮﻧﺶ ﺑﻨﺪ اوﻣﺪه ﺑﻮد، ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ درﺳﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ.
_اﻟﻮ؟...اﻟﻮ؟....
_اﻓﺸﯿﻦ، ﺑﯿﺎ، ﺑﯿﺎ.
_ﺳﺘﺎره؟ ﺗﻮﯾﯽ؟ ﭼﯽ ﺷﺪه؟ ﭼﺮا ﻫﺮاﺳﻮﻧﯽ؟
_ﭘﺪرﺟﻮن... ﻧﻔﺲ ﻧﻤﯽ ﮐﺸﻪ، زود ﺑﯿﺎ.
_ﺧﻮدت رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻦ، زﻧﮓ ﺑﺰن اورژاﻧﺲ، ﻣﻦ ﺧﻮدﻣﻮ ﻣﯽ رﺳﻮﻧﻢ. ﻣﺜﻞ ﺑﺮق ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. آﻣﺒﻮﻻﻧﺲ ﻫﻨﻮز ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮد، ﺳﺘﺎره اوﻣﺪه ﺑﻮد ﺗﻮی ﮐﻮﭼﻪ و ﺑﯽ اﻣﺎن ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ. در ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎز ﺑﻮد، دوﯾﺪم ﺑﺎﻻ، ﯾﮑﯽ، دو ﺗﺎ از ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدن ﺑﺎﻻی ﺳﺮآﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ. ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﻫﻢ ﺳﺮﯾﻊ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻤﺶ ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ، دوﺗﺎ از ﻣﺮدﻫﺎ ﻫﻢ ﺳﻮار ﺷﺪﻧﺪ، ﺳﺘﺎره اون ﻗﺪر ﺟﯿﻎ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻧﺒﺮﻣﺶ. از ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺎ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﮐﻪ ﺗﻮی ﮐﻮﭼﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﻮاﻇﺒﺶ ﺑﺎﺷﻦ، آﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ ﻓﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد.
ﻋﺠﻠﻪ ﻣﺎ ﺑﺮای رﺳﻮﻧﺪش ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪه ﺑﻮد. ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺧﻮدﺷﻮ ﺧﯿﺲ ﮐﺮده ﺑﻮد، ﺻﻮرﺗﺶ ﺳﯿﺎه و ﮐﺒﻮد ﺑﻮد، ﺑﺪﻧﺶ ﮐﺎﻣﻼ ﺳﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد، وﻟﯽ ﺗﻮی اون ﻟﺤﻈﻪ آدم ﻫﻤﻪ اش ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ اﻣﯿﺪی ﺑﺎﺷﻪ. وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺮدﯾﻤﺶ ﺗﻮی ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن. ﭘﺪرﺟﻮن ﺳﺘﺎره ﻣﺮده ﺑﻮد. ﺟﻨﺎزه رو ﺑﺮدن ﺳﺮد ﺧﻮﻧﻪ ﺗﺎ ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ دﻓﻨﺶ ﮐﻨﻦ.
وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺳﺘﺎره ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮد. ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎ ﺣﺴﺎﺑﯽ دورش رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن، ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد وﺳﻂ اﺗﺎق و ﺑﻪ ﺳﺮو ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﯽ زد. ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺒﺮﻣﺶ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدﻣﻮن، ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ اوﻧﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﻪ، ﺧﺼﻮﺻﺎ ﺑﺎ وﺿﻌﯿﺖ روﺣﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ. وﻗﺘﯽ ﺑﻠﻨﺪش ﮐﺮدم ﺧﻮدﺷﻮ اﻧﺪاﺧﺖ ﺗﻮی ﺑﻐﻠﻢ و ﺑﯽ اﻣﺎن ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮد. ﺣﺎﻟﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﺑﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺑﻬﺘﺮه ﺑﺒﺮﻣﺶ ﯾﻪ ﮐﻠﯿﻨﯿﮏ ﺗﺎ ﺑﻬﺶ ﯾﻪ آراﻣﺒﺨﺶ ﺗﺰرﯾﻖ ﮐﻨﻦ، ﺑﻌﺪاز
ﺗﺰرﯾﻖ آراﻣﺒﺨﺶ و ﺧﻮردن ﻣﺴﮑﻦ ﻫﺎی ﻗﻮی ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺗﻮی ﮐﻠﯿﻨﯿﮏ ﺑﺴﺘﺮﯾﺶ ﮐﺮدن، دﯾﮕﻪ ﺟﯿﻎ و داد ﻧﻤﯽ ﮐﺮد وﻟﯽ ﻫﻤﻮن ﻃﻮری اﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ.
_ﺳﺘﺎره، ﺧﺎﻧﻮم آروم ﺑﺎش، دﻧﯿﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ آﺧﺮ ﻧﺮﺳﯿﺪه، ﻣﮕﻪ ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﺗﻮ اون ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮز زﻧﺪه ﻣﯽ ﺷﻪ؟
_ﺧﺪاﺑﯿﺎﻣﺮز، ﭼﻘﺪر راﺣﺖ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ اﯾﻦ و ﺑﻪ زﺑﻮن ﺑﯿﺎری!؟ ﭼﻘﺪر راﺣﺖ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻗﻀﯿﻪ ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎی!؟ ﭘﺪرﺟﻮن ﺗﻨﻬﺎ اﻣﯿﺪ ﻣﻦ ﺑﻮد، ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم اﮔﻪ ﺗﻮرﯾﺶ ﺑﺸﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﻣﯿﺮﯾﻢ، ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدم؟
_ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدی وﻟﯽ ﻣﺮگ ﺣﻘﻪ،ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻫﻢ دﯾﮕﻪ رو دارﯾﻢ، ﭘﺪرﺟﻮن ﻫﻢ ﺣﺘﻤﺎ از ﺑﺎﺑﺖ ﺗﻮ ﺧﯿﺎﻟﺶ راﺣﺘﻪ، ﻣﻦ ﺗﮑﯿﻪ ﮔﺎﻫﺖ ﻣﯽ ﺷﻢ ﺳﺘﺎره، ﻣﺜﻞ ﭘﺪرﺟﻮن، ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ آروم ﺑﺎش، دﯾﮕﻪ ﮐﺎری از دﺳﺖ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﯿﺴﺖ.
ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺳﺘﺎره رو ﺑﺒﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎ روﯾﺎ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺟﺮﯾﺎن رو ﮔﻔﺘﻢ. وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮی ﺑﻐﻞ روﯾﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮد. اون ﺷﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﺳﺘﺎره ﺳﺨﺖ ﮔﺬﺷﺖ، ﺣﺘﯽ ﭘﺪر ﻫﻢ ﮐﺎری از دﺳﺘﺶ ﺑﺮﻧﯿﻮﻣﺪ، ﺳﺘﺎره ﺑﺮای ﭘﺪر اﺣﺘﺮام ﺧﺎﺻﯽ ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮد وﻟﯽ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ دﻟﮕﺮﻣﯽ ﻫﺎی ﭘﺪر ﻫﻤﻮن ﻃﻮری ﺿﺠﻪ ﻣﯽ زد و ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد.
ﻓﺮدای اون روز ﻣﻦ و ﻣﻬﺮداد از ﺻﺒﺢ زود اﻓﺘﺎدﯾﻢ دﻧﺒﺎل ﮐﺎرﻫﺎی ﮐﻔﻦ و دﻓﻦ و ﻣﺮاﺳﻢ ﺧﺎﮐﺴﭙﺎری، ﭘﯿﺮﻣﺮد ﺑﯿﭽﺎره ﺗﻮی ﯾﮏ روز ﭼﻨﺪﺑﺎر ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻫﻢ ﺳﮑﺘﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد وﺑﺎﻻﺧﺮه دار ﻓﺎﻧﯽ رو وداع ﮔﻔﺖ. دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد از اون روز ﺗﻠﺦ زﯾﺎد ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﻢ. ﺳﺘﺎره ﺗﻤﺎم ﺑﻬﺸﺖ زﻫﺮا رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد روی ﺳﺮش. ﺣﻖ داﺷﺖ، از زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﯾﺎدش ﻣﯽ اوﻣﺪ ﭘﺪرﺑﺰرﮔﺶ ﺗﻨﻬﺎ ﺣﺎﻣﯽ زﻧﺪﮔﯿﺶ ﺑﻮد، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺘﺎره ﺧﻮدﺷﻮ ﺑﻪ آب و آﺗﯿﺶ زده ﺑﻮد.
وﻗﺘﯽ ﻣﺮاﺳﻢ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ﺳﺘﺎره رو ﺑﺎ ﻣﻬﺮداد ﻓﺮﺳﺘﺎدم ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮن. ﻣﺮاﺳﻢ ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪ. ﺧﻮدم رﻓﺘﻢ ﺳﺮ ﺧﺎک ﻣﺎدرم، ﯾﮏ دل ﺳﯿﺮ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم. ﺑﻐﺾ ﮔﻠﻮﻣﻮ ﻓﺸﺎر ﻣﯽ داد. ﺳﺮﺧﺎک آﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺘﺎره ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮدﻣﻮ ﮐﻨﺘﺮل ﮐﺮده ﺑﻮدم، از ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺘﻢ آراﻣﺶ رو ﺑﻪ ﻟﺐ ﻣﺤﺒﻮﺑﻢ ﺑﺮﮔﺮدوﻧﻪ، ﺳﺘﺎره ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﯿﻤﺎری ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺤﻤﻞ ﯾﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ دردی رو ﻧﺪاﺷﺖ.
ﺗﺎ روز ﺳﻮم ﻣﺎﺟﺮا ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮری ﭘﯿﺶ رﻓﺖ. ﺗﻤﺎم ﺗﻼش ﻣﻦ و روﯾﺎﺟﻮن ﺑﺮای آروم ﮐﺮدن ﺳﺘﺎره ﺑﯽ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﻮﻧﺪ. ﻧﺎﭼﺎرا ﭘﯿﺶ دﮐﺘﺮش رﻓﺘﯿﻢ ﺗﺎ ﻗﺮص ﻫﺎی ﻣﺴﮑﻦ ﻗﻮی ﺗﺮی ﺑﺮاش ﺑﻨﻮﯾﺴﻪ، ﻫﻤﻪ ﻣﻮن ﻧﮕﺮان ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﻤﺎری ﺳﺘﺎره ﺷﺮوع ﺑﺸﻪ وﻟﯽ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﺑﻌﺪاز ﭼﻨﺪ روز وﺿﻌﯿﺖ ﺳﺘﺎره ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ. ﻣﺮاﺳﻢ ﻫﻔﺘﻢ ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮد آﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪ، ﺑﻌﺪاز ﻣﺮاﺳﻢ ﻫﺮ ﮐﺎری ﮐﺮدم ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺳﺘﺎره رو ﺑﺎ ﺧﻮدم از اوﻧﺠﺎ ﺑﺒﺮم، در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم ﭘﯿﺸﺶ ﺑﻤﻮﻧﻢ.
روزای اول رﻓﺘﺎر ﺳﺘﺎره ﺑﺎ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮد ﺑﻮد وﻟﯽ ﮐﻢ ﮐﻢ روﺣﯿﻪ اش ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪو ﺑﻪ وﺿﻌﯿﺖ ﺟﺪﯾﺪش ﺧﻮ ﮔﺮﻓﺖ. درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺘﺎ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﮔﺮﯾﻪ اش ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ و ﯾﺎ ﺑﻌﻀﯽ روزا ﺟﻠﻮی ﻋﮑﺲ ﭘﺪرﺟﻮن ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد وﻟﯽ دﮐﺘﺮش ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻃﺒﯿﻌﯿﻪ، ﯾﻪ ﮐﻢ ﻃﻮل ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ از اون ﻓﺸﺎر روﺣﯽ ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎد.
ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﺮ روز روﯾﺎﺟﻮن و ﻣﻬﺮداد ﻣﯽ اوﻣﺪن ﺑﻬﻤﻮن ﺳﺮ ﻣﯽ زدن. دﯾﺪن اوﻧﺎ روﺣﯿﻪ ﺳﺘﺎره رو ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺳﺘﺎره اﮐﺜﺮا ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮد ﯾﺎ ﻣﻦ و روﯾﺎ ﻣﯽ ﺑﺮدﯾﻤﺶ ﺑﯿﺮون، ﮐﻼس ﻫﺎﺷﻮ ﻧﻤﯽاوﻣﺪ، ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺟﻮ ﮐﻼس رو ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ. روزای اول اﺻﻼ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ وﺟﻮدﻣﻦ و ﮐﻨﺎر ﺧﻮدش ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻪ، ﻣﻨﻢ زﯾﺎد ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﻧﻤﯽ ﺷﺪم، ﺑﻪ ﻣﺮور زﻣﺎن راﺑﻄﻪ ﻣﻮن ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ اوﻟﯿﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ. ﺻﺒﺢ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺧﻮردﯾﻢ، ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ، ﺣﺮف ﻣﯽ زدﯾﻢ، ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ، ﻣﯽ رﻓﺘﯿﻢ ﺑﯿﺮون و ﻣﻦ دوﺑﺎره اﺟﺎزه داﺷﺘﻢ دﺳﺘﺎن ﭘﺮ ﻣﻬﺮ ﻫﻤﺴﺮم رو ﺑﺒﻮﺳﻢ.
وﺿﻌﯿﺖ اﻣﺘﺤﺎن ﻫﺎی ﺳﺘﺎره ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﺗﺮم ﻧﺒﻮد، ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ وﻣﻬﺮداد ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻤﮑﺶ ﮐﻨﯿﻢ وﻟﯽ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﮕﺮﻓﺘﯿﻢ. ﻣﻬﺮداد در اﺻﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﻌﻠﻢ ﺧﺼﻮﺻﯿﺶ، ﺧﯿﻠﯽ از وﻗﺘﺶ ﻣﯽ زد و ﺑﻪ ﺳﺘﺎره درس ﻣﯽ داد. وﻟﯽ ﺳﺘﺎره ﺧﺮاب ﮐﺮد و ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ ﺗﺎﺑﺴﺘﻮن واﺣﺪ ﺑﮕﯿﺮه.
ﻣﺪت ﺻﯿﻐﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﻣﻮن ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻣﺎه ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد. دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ آﺧﺮ ﺗﺎﺑﺴﺘﻮن ازدواج ﮐﻨﯿﻢ و ﺑﺮﯾﻢ ﺳﺮ زﻧﺪﮔﯿﻤﻮن. اون ﺟﻮری ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮدﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭘﺪر و روﯾﺎ ﺟﻮن ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ وﻟﯽ از ﺟﺎﻧﺐ ﺳﺘﺎره ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﻮدم. ﺑﻪ ﺳﺘﺎره ﻫﯿﭻ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدی ﺑﺮای ﻋﺮوﺳﯽ ﻧﮑﺮدم، ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ راﺿﯽ ﻧﯿﺴﺖ، ﮐﺎر درﺳﺘﯽ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ﭼﻮن از ﻓﻮت آﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ ﻓﻘﻂ ﭘﻨﺞ ﻣﺎه ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد. ﻓﮑﺮ دﯾﮕﻪ ای ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮم رﺳﯿﺪ.
_ﺳﺘﺎره،از ﻣﺪت ﺻﯿﻐﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﻣﻮن ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻣﺎه ﻣﻮﻧﺪه، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﭘﺪرﺟﻮن اﻓﺘﺎده ﻣﻮاﻓﻘﯽ ﺑﺮﯾﻢ و ﻣﺪﺗﺶ رو ﯾﮏ ﺳﺎل ﺗﻤﺪﯾﺪ ﮐﻨﯿﻢ؟ اون وﻗﺖ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ ﺗﺎ ﺳﺎل ﭘﺪرﺟﻮن ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﻮﻧﯿﻢ.
ﺳﺘﺎره ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﺎ ﻋﻄﻮﻓﺖ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد و ﺑﺎ دﺳﺖ ﻫﺎی ﻇﺮﯾﻔﺶ ﺻﻮرﺗﻢ رو ﻧﻮازش ﮐﺮد.
_ﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰم، ﻟﺰوﻣﯽ ﻧﺪاره ﺳﻪ، ﭼﻬﺎر ﻣﺎه دﯾﮕﻪ ﻋﺮوﺳﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ. ﭘﺪرﺟﻮن ﻫﻢ راﺿﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﯾﮏ ﺳﺎل دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﻮﻧﯿﻢ.
ﺧﺐ آﺧﻪ اﯾﻦ ﺟﻮری ﭼﻨﺪﻣﺎه ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺎﻣﺤﺮم ﻣﯽ ﺷﯿﻢ، ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﺗﻤﺪﯾﺪ ﮐﻨﯿﻢ.
_اﯾﺮادی ﻧﺪاره ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﯿﻢ. اﯾﻦ ﺟﻮری ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻗﺪر ﻫﻢ دﯾﮕﻪ رو ﻣﯽ دوﻧﯿﻢ، اون وﻗﺖ اﺷﺘﯿﺎق ﺑﯿﺸﺘﺮی ﺑﺮای ﻋﺮوﺳﯽ ﻣﻮن دارﯾﻢ.
_وﻟﯽ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ.
_ﭼﺮا؟ ﻋﺸﻘﻤﻮن اﯾﻦ ﺟﻮر ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﻪ، زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺸﺘﺮک ﺑﺮاﻣﻮن ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺗﺮﻣﯽ ﺷﻪ، ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ اﺻﺮار ﺗﻮ ﺑﺮای ﭼﯿﻪ؟! ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﺻﯿﻐﻪ ﻫﻢ ﻧﺒﺎﺷﯿﻢ ﻫﻤﻪ اش ﺑﺎﻫﻤﯿﻢ. ﭼﯽ روﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯽ؟
_ﻫﺮ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﮕﯿﺮی ﻣﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺪارم.
ﻗﺒﻮل ﮐﺮدم، ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ اﺻﺮار ﺑﯿﺶ از ﺣﺪم ﺳﺘﺎره رو ﺗﻮی اﺷﺘﺒﺎه ﺑﻨﺪازه، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺘﺎره زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻗﺒﻮل ﮐﺮدم. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺸﻘﻢ، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﻓﻘﻂ ازﺷﻮق اون ﻣﯽ ﺗﭙﯿﺪ. ﻣﻦ و ﺳﺘﺎره دو دﻟﺪاده ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻟﺐ ﻫﺎﻣﻮن ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ از ﻋﺸﻖ ﻫﻢ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ، از آواز ﭘﺮ ﻃﻨﯿﻦ ﻗﻠﺐ ﻣﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﻮق زﻧﺪﮔﯽ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻮی وﺟﻮدﻣﻮن ﺳﺮﺷﺎر ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻫﻮای اون روزا رو ﻣﯽ ﺑﻠﻌﯿﺪم، ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﺑﻌﺎد وﺟﻮدم.
ﺗﺎ از ﮐﯿﺴﻪ ﺗﺎن ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻨﯿﺪ ﺧﻮب در آﺳﻤﺎن ﺷﺐ ﭘﺮواز آﻓﺘﺎب را...
ﺷﻌﺮی ﺑﻮداز اﺳﺘﺎد ﺷﺎﻣﻠﻮ ﮐﻪ ﺳﺘﺎره ﯾﮏ روز ﺧﻄﺎﻃﯽ ﺷﺪه اش رو ﺑﻬﻢ ﻫﺪﯾﻪ داد، ﮐﻪ ﻣﻌﻨﯿﺶ رو ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﺑﻌﺪ ﮐﺎﻣﻼ درک ردم.
روزای آﺧﺮ ﺧﯿﻠﯽ روزای ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد، ﻣﻦ و ﺳﺘﺎره از دﻗﯿﻘﻪ ﻫﺎ وﺛﺎﻧﯿﻪ ﻫﺎش اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ، ﻣﯽ رﻓﺘﯿﻢ ﺑﯿﺮون، دوﺗﺎﯾﯽ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ و ﺣﺮف ﻣﯽ زدﯾﻢ، ﺷﻌﺮ ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪﯾﻢ، از ﻋﺸﻘﻤﻮن ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯿﻢ، از روﯾﺎ ﻫﺎﻣﻮن ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯿﻢ، روﯾﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻧﺮﺳﯿﺪ آﯾﻨﺪه ای ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺧﻄﺶ ﻧﺮﺳﯿﺪﯾﻢ.
_ﺳﺘﺎره ﻧﻤﯽ دوﻧﯽ ﭼﻘﺪر دوﺳﺘﺖ دارم!
_ﭼﺮا، ﻣﯽ دوﻧﻢ، وﻟﯽ ﻣﻦ ﺗﻮرو ﺑﯿﺸﺘﺮ دوﺳﺖ دارم، ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش اﮔﻪ ﯾﻪ روز ﺑﻤﯿﺮم ﺑﻬﺖ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯽ ﺷﻪ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ دوﺳﺘﺖ داﺷﺘﻢ، ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺗﻮ.
_ﻫﺰار ﺑﺎر ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺮف ﻣﺮگ و ﻧﺰن، ﺗﻮ ﺗﺎزه ﺑﯿﺴﺖ و ﯾﮏ ﺳﺎﻟﺘﻪ، از اﯾﻨﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺟﻮری ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﻣﻦ و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺬاری؟
_ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺗﻮ رو ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺬارم، ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺗﻨﻬﺎت ﺑﺬارم، وﻟﯽ ﯾﻪ روزی ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﺠﺒﻮر ﻣﯽ ﺷﻢ، اﮔﻪ ﺟﻮن ﺗﻮی ﺗﻨﻢ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﻣﺠﺒﻮرم ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎت ﺑﺬارم.
_ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺳﺘﺎره، از اﯾﻦ ﺣﺮف ﻫﺎی ﻧﺎاﻣﯿﺪ ﮐﻨﻨﺪه ﻧﺰن، ﺗﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ زﻧﺪه ﻣﯽ ﻣﻮﻧﯽ، ﻻاﻗﻞ ﺗﻮی ﻗﻠﺐ ﻣﻦ.
ﺳﺘﺎره ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ زد و ﮔﻔﺖ:
_اﻣﯿﺪوارم.
ﻣﺪت ﺻﯿﻐﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﮐﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدﻣﻮن. ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮاﻣﻮن ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ از زﻧﺪﮔﯽ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻣﺸﺘﺮﮐﻤﻮن ﺑﮕﺬرﯾﻢ. ﺳﺘﺎره ﺗﻮی اون ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻫﺮ ﺷﺐ ﻧﮕﺮان ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻧﮑﻨﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﺮاش ﺑﯿﻔﺘﻪ. دﻟﻢ ﻫﺰار راه ﻣﯽ رﻓﺖ. ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ ﯾﺎ ازش ﺧﺒﺮی ﺑﮕﯿﺮم ﺻﺪﺑﺎر ﻣﯽ ﻣﺮدم و زﻧﺪه ﻣﯽ ﺷﺪم.
ﺗﺮم ﺟﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﺷﺮوع ﺷﺪ درس ﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ از ﻗﺒﻞ ﺷﺪوﻣﺎﻫﺎ رو ﺣﺴﺎﺑﯽ درﮔﯿﺮ ﮐﺮد. ﻣﻦ و ﺳﺘﺎره ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﮐﺜﺮا ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﻢ. ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻦ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﻣﺎه دﯾﮕﻪ ﻋﺮوﺳﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ، ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺳﺮﺑﻪ ﺳﺮﻣﻮن ﻣﯽ ذاﺷﺘﻦ.
ﺳﺘﺎره ﺳﺮﺧﻮش وﺷﺎد ﺑﻮد، ﺑﻌﺪاز ﮐﻼﺳﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﭘﺮواز ﻣﯽ ﮐﺮد، ﻣﯽ ﮔﻔﺖ وﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ روی ﭘﺎﻫﺎم ﺑﻨﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ. ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﻼس ﻫﺎﻣﻮن ازﻫﻢ ﺟﺪا ﺑﻮد و ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﯿﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﯿﺶ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﯿﻢ. اون دﻗﺎﯾﻖ رو ﻣﺜﻞ ﻣﺮغ ﺳﺮﮐﻨﺪه ﺑﺎل ﺑﺎل ﻣﯽ زدﯾﻢ. رﻓﺖ و آﻣﺪ ﺳﺘﺎره ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ زﯾﺎد ﺑﻮد. راﺑﻄﻪ اش روز ﺑﻪ روز ﺑﺎ روﯾﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯽ رﻓﺘﻦ ﺧﺮﯾﺪ ﯾﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯽ رﻓﺘﯿﻢ ﺑﯿﺮون. ﯾﻪ روزی ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﺘﺎره ﺗﻮی ﺗﺮﯾﺎ ﮐﻠﺒﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ:
_اﻓﺸﯿﻦ، از زﻣﺎن ﻓﻮت ﭘﺪرﺟﻮن ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﺸﺖ ﻣﺎه ﻣﯽ ﮔﺬره، دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاد دوﺑﺎره زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺸﺘﺮﮐﻤﻮن رو ﺷﺮوع ﮐﻨﯿﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﺬار اﯾﻦ ﺗﺮم ﻫﻢ ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ، ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻦ.
_ﻣﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺪارم ﺳﺘﺎره وﻟﯽ ﺗﻮ ﺗﻮی اون ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ، ﭼﻄﻮری ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ؟ اﮔﻪ ﯾﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮ ﺗﻮ ﺑﯿﺎد ﭼﯽ؟ اون ﻣﻮﻗﻊ ﻣﻦ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ؟
_ﻫﯿﭻ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺎد اﻓﺸﯿﻦ، ﺗﻮ ﺑﯿﺨﻮدی ﺷﻠﻮﻏﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ، اﯾﻦ روزا ﺑﺮای ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎارزش ﺑﻮد، ﻫﺮﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﺬره ﻗﻠﺒﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ازﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﮔﻮاﻫﯽ ﻣﯽ ده، دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺪوﻧﻢ دﻗﯿﻘﺎ ﭼﻘﺪر دوﺳﺘﺖ دارم، ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ اﯾﻦ ﺣﻖ و ﻧﺪاﺷﺘﻢ.
_ﻋﻼﻗﻪ اﻧﺪازه ﻧﺪاره ﺳﺘﺎره ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻮای ﺗﺨﻤﯿﻨﺶ ﺑﺰﻧﯽ، ﻫﻤﻮن ﻗﺪر ﮐﻪ ﻣﻦ وﺗﻮ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ از روز روﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ دور ازﻫﻢ ﺑﺎﺷﯿﻢ، ﻫﻤﻮن ﮐﻪ ﺷﺐ ﻫﺎ از ﻋﺸﻖ ﻫﻢ دﯾﮕﻪ ﺧﻮاب ﺧﻮش ﻧﺪارﯾﻢ ﯾﻌﻨﯽ ﻋﺸﻖ، ﻣﺴﺌﻠﻪ رﯾﺎﺿﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ اش ﮐﻨﯽ.
_درﺳﺘﻪ اﻓﺸﯿﻦ، وﻟﯽ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﺗﺎ ﺗﺮم ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ، ﻣﻦ وﺟﻮدﺗﻮ رو ﺣﺘﯽ ﺗﻮی ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺒﻢ ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، اﯾﻦ ﺣﺲ داره ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻮی وﺟﻮدم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﻪ، ﺗﻮی ﺗﻤﺎم ﺳﻠﻮل ﻫﺎی ﺑﺪﻧﻢ ﭘﯿﺶ ﻣﯽ ره، ﮐﻨﺘﺮﻟﺶ دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﯿﺴﺖ، ﻣﺜﻞ ﮔﯿﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺑﺪون اﺟﺎزه ﺑﺎﻏﺒﻮﻧﺶ رﺷﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ، ﺗﺎ ﻫﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ دﻟﺶ ﺑﺨﻮاد، اﮔﻪ اﯾﻦ ﺑﺎﻏﺒﻮن ﺑﻬﺶ ﺑﺮﺳﻪ و ﺣﺮﺳﺶ ﮐﻨﻪ رﺷﺪش ﺳﺮﯾﻊ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻪ، ﻣﻦ ﻫﻤﻮن ﺑﺎﻏﺒﻮﻧﻢ و ﻋﺸﻖ ﺗﻮﻫﻤﻮن ﮔﯿﺎه، ﺧﺎﮐﺶ ﻫﻢ ﻫﻤﻪ وﺟﻮدﻣﻪ، ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﻮی اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻬﺶ ﺑﺮﺳﻢ، ﻣﯽ ﺧﻮام وﻗﺘﯽ ﻣﯿﺎﯾﯽ ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ات دﻟﻢ ﻣﻤﻠﻮ از ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻪ، ﺧﺐ؟
_ﺑﺎﺷﻪ ﺳﺘﺎره، ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﻫﺮ ﭼﯽ ﺗﻮ ﺑﮕﯽ.
_راﺳﺘﯽ اﻓﺸﯿﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺗﺮم دﯾﮕﻪ ﻣﻮﻧﺪه ﺗﺎ درﺳﻤﻮن ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ، ﻓﮑﺮ ﮐﺮدی ﺑﻌﺪش ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯿﻢ؟
_ﻓﻌﻼ ﻧﻪ وﻟﯽ ﮐﺎر ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﺷﻪ، ﻟﺰوﻣﯽ ﻧﺪاره ﮐﻪ ﺗﻮ ﻓﮑﺮش رو ﺑﮑﻨﯽ، ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺑﻌﺪاز درس ﮐﺎر ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، ﺗﺎزه ﭘﺪرم ﮐﻠﯽ آﺷﻨﺎ داره.
_وﻟﯽ ﻣﻦ دوﺳﺖ دارم ﺑﺮم ﺳﺮ ﮐﺎر، ﭼﺮا ﻧﺒﺎﯾﺪ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ؟
_ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﻧﺒﺎﯾﺪ، اﮔﻪ دوﺳﺖ داری ﺑﺮو، ﺣﺎﻻ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﻮرﯾﻪ ﺑﻬﺘﺮه ﯾﻪ ﮐﺎری ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ دوﺗﺎﯾﯽ ﯾﮏ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﯿﻢ.
_آره، اﯾﻦ ﺟﻮری ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺎﻟﯽ ﻣﯽ ﺷﻪ، اون ﻣﻮﻗﻊ ﻫﻢ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﺎﻫﻤﯿﻢ، ﻣﺜﻞ ﺣﺎﻻ، ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﻣﻦ و ﺗﻮ رو از ﻫﻢ ﺟﺪا ﮐﻨﻪ، ﻧﻪ اﻓﺸﯿﻦ؟
_ﻫﯿﭻ ﻧﯿﺮوﯾﯽ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺎ ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ ﻧﺪاره.
_درﺳﺘﻪ، ﻫﯿﭻ ﻧﯿﺮوﯾﯽ.
وﻗﺘﯽ اﻣﺘﺤﺎن ﻫﺎ ﺷﺮوع ﺷﺪ دﯾﮕﻪ ﮐﻤﺘﺮ ﻓﺮﺻﺖ داﺷﺘﯿﻢ درﺑﺎره آﯾﻨﺪه ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ، ﭼﻮن ﺑﺎﯾﺪ واﺣﺪ ﻫﺎ رو ﭘﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ، ﻫﯿﭻ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮای اﺷﺘﺒﺎه وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ. ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻬﺎرﺳﺎﻟﻪ ﺗﻤﻮم ﻣﯽ ﺷﺪ، ﻻاﻗﻞ ﺑﺮای ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﻮری ﺑﻮد، ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﯾﻪ ﺗﺮم اﺿﺎﻓﻪ ﺑﺮ ﺳﺎزﻣﺎن درس ﺑﺨﻮﻧﻢ، دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ زودﺗﺮ ﺑﺮم ﺗﻮی ﺑﺎزارﮐﺎرو زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺸﺘﺮﮐﻢ رو ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ، ﺳﺘﺎره از ﻓﻮت ﭘﺪرﺟﻮن ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﮐﻤﺘﺮ درس ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪ وﻟﯽ اوﻧﻢ دوﺳﺖ داﺷﺖ واﺣﺪﻫﺎ رو ﭘﺎس ﮐﻨﻪ در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﻬﺮداد ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ اوﻣﺪ ﮐﻤﮑﻤﻮن. ﻫﻨﻮز داﻧﺸﺠﻮی ﻗﻮی و ﭘﺮﮐﺎری ﺑﻮد و ﺑﺮای ﻣﺎ ﺳﻨﮓ ﺗﻤﻮم ﮔﺬاﺷﺖ. و اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع وﻗﺘﯽ ﻧﺘﯿﺠﻪ اﻣﺘﺤﺎﻧﺎت روﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪ.
_ﻣﻬﺮداد واﻗﻌﺎ دﻣﺖ ﮔﺮم، اﮔﻪ ﺗﻮ ﻧﺒﻮدی ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﯿﻢ اﯾﻦ ﺗﺮم واﺣﺪ ﻫﺎ رو ﭘﺎس ﮐﻨﯿﻢ.
_راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻪ ﻣﻬﺮداد، واﻗﻌﺎزﺣﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪی.
_ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ، ﺧﻮدﺗﻮن ﺗﻼش ﮐﺮدﯾﺪ، ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ وﺳﯿﻠﻪ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﻮدم. ﺳﺘﺎره ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ:
_ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﻮاﻓﻘﯿﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ روز ﺧﻮب ﺳﻪ ﺗﺎﯾﯽ ﻧﻬﺎر ﺑﯿﺮون ﺑﺨﻮرﯾﻢ؟
ﺟﻮاب دادم:
_ﮐﻮ ﺗﺎ ﻧﻬﺎر؟ ﺗﺎزه ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻪ و ﻧﯿﻤﻪ.
_ﺧﺐ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ اول ﯾﻪ ﺳﺮی ﺑﺮﯾﻢ ﺑﻬﺸﺖ زﻫﺮا، از وﻗﺘﯽ اﻣﺘﺤﺎﻧﺎت ﺷﺮوع ﺷﺪه ﻧﺮﻓﺘﯿﻢ ﺳﺮ ﺧﺎک ﭘﺪرﺟﻮن، ﺑﻌﺪش ﻫﻢ ﺳﻪ ﺗﺎﯾﯽ ﻣﯽ رﯾﻢ ﻧﻬﺎر.
ﻣﻬﺮداد ﺳﺮی ﺗﮑﻮن داد و ﮔﻔﺖ:
_ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﯿﺎم، ﺑﻪ آﻗﺎم ﻗﻮل دادم ﯾﮑﯽ دو ﺳﺎﻋﺘﻪ دﯾﮕﻪ ﻣﻐﺎزه ﺑﺎﺷﻢ.
_ﺑﺎﺷﻪ، اول ﺗﻮ رو ﻣﯽ ذارﯾﻢ ﻣﻐﺎزه ﭘﺪرت، ﺑﻌﺪ ﻣﻦ و اﻓﺸﯿﻦ وﻗﺘﯽ از ﺑﻬﺸﺖ زﻫﺮا ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ ﺳﺮ راه ﻣﯿﺎﯾﻢ دﻧﺒﺎﻟﺖ، ﺧﻮﺑﻪ؟
_ﻣﻦ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺪارم وﻟﯽ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ اول ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ آﻗﺎم ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ، اﮔﻪ ﻗﺒﻮل ﮐﺮد ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﻣﯿﺎم.
ﺳﺘﺎره ﻟﺤﻈﻪ ای ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﻫﯿﺠﺎن زده ﮔﻔﺖ:
_ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﻈﺮﺗﻮن ﭼﯿﻪ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ روز ﺑﯿﺮﯾﻢ ﺷﻤﺎل؟
_ﻋﺎﻟﯿﻪ! ﮐﯽ؟
_ﻣﺜﻼ دو، ﺳﻪ روز دﯾﮕﻪ.
_ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ، ﻣﯽ رﯾﻢ، ﺑﺎ روﯾﺎ اﯾﻨﺎ ﺑﺮﯾﻢ؟
_ﻧﻪ، ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻣﻬﺮداد.
_ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ آﻗﺎم ﻣﯽ ذاره ﯾﺎ ﻧﻪ.
ﺑﻪ ﻣﻬﺮداد ﻟﺒﺨﻨﺪی زدم و ﺟﻮاب دادم:
_ﻣﻦ راﺿﯿﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.
ﻣﻬﺮداد رو ﺳﺮ راه ﭘﯿﺎده ﮐﺮدﯾﻢ و دوﺗﺎﯾﯽ رﻓﺘﯿﻢ ﺑﻬﺸﺖ زﻫﺮا.وﻗﺘﯽ ﺳﺘﺎره رﺳﯿﺪﺳﺮ ﻗﺒﺮ ﭘﺪرﺟﻮن ﺑﻨﺪ دﻟﺶ ﭘﺎره ﺷﺪ، ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻪ، ﻣﻨﻢ از ﻓﺮﺻﺖ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮدم و رﻓﺘﻢ ﺳﺮﺧﺎک ﻣﺎدرم. زﯾﺎد دور ﻧﺒﻮد، ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﺑﺮاش ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﻣﺪت ﻫﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﻧﺰده ﺑﻮدم. ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ ﺑﺎﻫﺎش درد و دل ﮐﺮدم، از روزای ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮔﻔﺘﻢ و از روﯾﺎ ﻫﺎی آﯾﻨﺪه. ﺑﻐﺾ ﮐﺮده ﺑﻮدم و آروم آروم اﺷﮏ ﻣﯽ رﯾﺨﺘﻢ. ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ»ﻣﺎدرم، ﮐﺎش ﺑﻮدی و ﺗﻮی اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎی ﺷﺎد ﺷﺮﯾﮑﻢ ﻣﯽ ﺷﺪی، ﮐﺎش دﺳﺖ ﻫﺎی ﭘﺮﻣﻬﺮو ﻋﻄﻮﻓﺖ ﺑﺪرﻗﻪ راه ﻣﻦ ﻣﯽ ﺷﺪو ﺑﺎ آرزوی ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﺗﻮ، زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺸﺘﺮﮐﻢ رو ﺷﺮوع ﻣﯽ ﮐﺮدم، ﮐﺎش ﺑﻮدی، اﮔﻪ ﺑﻮدی، اﮔﻪ ﻗﻠﺐ ﻣﺎدراﻧﻪ ات ﮔﺮﻣﯽ وﺟﻮدم ﻣﯽ ﺷﺪ ﺷﺎدی ﻣﻦ ﺻﺪﺑﺮاﺑﺮ ﺑﻮد، اون وﻗﺖ»..
ﺳﺘﺎره اوﻣﺪ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ، ﺳﺮﯾﻊ اﺷﮏ ﻫﺎﻣﻮ ﭘﺎک ﮐﺮدم. ﺳﺘﺎره ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻗﺒﺮ ﻣﺎدر و ﺑﯿﮋن اﻧﺪﺧﺖ و ﺑﺮاﺷﻮن ﻓﺎﺗﺤﻪ ﺧﻮﻧﺪ.
_اﻓﺸﯿﻦ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ.
_ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪی ﻣﯽ اوﻣﺪم دﻧﺒﺎﻟﺖ.
_اﮔﻪ ﻣﯽ ﺧﻮای ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﯽ ﻣﻦ ﻣﯽ رم.
_ﻧﻪ، دﯾﮕﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ.
_اﻓﺸﯿﻦ!
_ﺟﺎﻧﻢ.
_دﯾﮕﻪ وﻗﺘﺸﻪ، اﻧﺘﻈﺎر ﮐﺸﯿﺪن ﺑﺮای ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺳﺨﺖ ﺷﺪه.
ﭼﺸﻤﺎم ﭘﺮاز اﺷﮏ ﺷﺪ.
_ﺳﺘﺎره ﻣﻦ، دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ.
_ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻢ اﻓﺸﯿﻦ، اﯾﻦ ﻣﺪت رو ﻫﻢ ﺑﺮای ﺧﻮدم ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ، ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺸﻨﺎﺳﻤﺖ، ﺣﺎﻻ وﻗﺘﺸﻪ. از ﭘﺪرﺟﻮن ﻫﻢ اﺟﺎزه ﮔﺮﻓﺘﻢ، ﻧﻤﯽ ﺧﻮای ﺑﻬﻢ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺑﺪی؟
_ﭼﺮا؟ وﻟﯽ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺳﺘﺎره، ﯾﻪ دﻟﻬﺮه ﻋﺠﯿﺒﯽ دارم، ﻫﻤﻪ اش ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﯾﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﯿﻔﺘﻪ و ﻣﺎ رو از ﻫﻢ ﺟﺪا ﮐﻨﻪ.
_ﻣﮕﻪ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯿﻢ ﺻﯿﻐﻪ ﮐﻨﯿﻢ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎد؟
_ﻧﻪ.
_ﭘﺲ ﺑﯿﺨﻮدی ﺑﻪ ﺧﻮدت اﺳﺘﺮس وارد ﻧﮑﻦ.
_ﺳﺘﺎره، ﯾﺎدﺗﻪ ﮔﻔﺘﯽ دوﺳﺖ دارم ﮐﻨﺎر درﯾﺎ ﻋﻘﺪ ﮐﻨﯿﻢ؟
_آره، ﭼﻄﻮر ﻣﮕﻪ؟
_ﺑﻪ ﺟﺎی اﯾﻦ ﮐﻪ دو، ﺳﻪ روز دﯾﮕﻪ ﺑﺮﯾﻢ ﺷﻤﺎل، ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺮوز ﻣﯽ رﯾﻢ. ﯾﻪ ﺣﺎج آﻗﺎ ﻣﺤﺴﻨﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ وﯾﻼ دﻓﺘﺮ ازدواج داره، ﻫﻤﻮن ﺟﺎ ﻋﻘﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ، ﻧﻈﺮت ﭼﯿﻪ؟
_ﭘﺲ ﻋﺮوﺳﯽ ﭼﯽ؟
_وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ ﺟﺸﻦ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﯾﻢ.
_ﭘﺪرت و روﯾﺎ ﺟﻮن ﭼﯽ؟ اوﻧﺎ ﻧﺒﺎﺷﻦ؟
_زﯾﺎد ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ، ﯾﻪ ﻋﻘﺪ ﺳﺎده اس، ﻣﺮاﺳﻢ ﺗﻬﺮاﻧﻪ، ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﺎﺷﻦ.
_ﺑﻮدن ﯾﺎ ﻧﺒﻮدن ﻫﯿﭽﮑﺲ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ اﻓﺸﯿﻦ، ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﻮدﻣﻮن ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، ﻣﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮن رو ﻣﯽ ﺧﻮام، ﺧﻮﻧﻪ ای ﮐﻪ ﻣﺎل ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻪ، ﯾﺎدﺗﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯽ؟
ﺳﺮم و ﺗﮑﻮن دادم و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ:
_ﺧﻮﻧﻪ ای ﮐﻪ ﻫﺮ روز ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﻫﻢ روز ﻣﻮن رو آﻏﺎز ﮐﻨﯿﻢ، از ﮔﺮﻣﺎی وﺟﻮد ﻫﻢ اﻧﺮزی ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ، ﺗﺎ اﺑﺪ...
_ﺗﺎ اﺑﺪ، ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻮدن ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺸﻪ....
_ﺗﻮ ﺑﻪ ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﺗﮑﯿﻪ ﮐﻨﯽ....
_و ﻣﻦ از ﻧﮕﺎه ﺗﻮ اﻣﯿﺪ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮔﯿﺮم.....
ﻗﺮار ﺷﺪ ﻫﻤﻮن روز ﺑﺮﯾﻢ و وﺳﺎﯾﻞ ﺳﻔﺮ رو آﻣﺎده ﮐﻨﯿﻢ. ﺑﻌﺪش اﺟﺎزه ﻣﻬﺮاد رو ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ و ﺳﻪ ﺗﺎﯾﯽ ﺑﺮﯾﻢ ﺷﻤﺎل. وﻗﺘﯽ ﺳﺘﺎره وﺳﺎﯾﻠﺶ رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻐﺎزه آﻗﺎی ﺑﺮدﺑﺎر ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﯾﻢ ﺗﻠﻔﻨﻢ زﻧﮓ زد.
_اﻟﻮ ﮐﺠﺎﯾﯽ اﻓﺸﯿﻦ؟
_ﺳﻼم روﯾﺎ ﺟﻮن، ﺑﯿﺮوﻧﻢ، ﭼﺮا ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﭼﯽ ﺷﺪه؟
_ﺗﺼﺎدف ﮐﺮدم، ﺑﺎ ﯾﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ، ﺗﻮی ﺧﯿﺎﺑﻮن ﭘﺴﯿﺎن، ﻫﺮﭼﯽ ﺗﻼش ﮐﺮدم ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﻫﻮﺷﻨﮓ رو ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ، ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺧﻮدت رو ﺑﺮﺳﻮن.
_ﺑﺎﺷﻪ، اﻻن ﻣﯿﺎم، ﮐﺠﺎﯾﯽ؟
_ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن.
_ﻃﺮف ﻫﻨﻮز زﻧﺪه اس؟
_آره، وﻟﯽ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺮاﺑﻪ، ﯾﮑﺮاﺳﺖ ﺑﺮدﻧﺶ اﺗﺎق ﻋﻤﻞ، دارم دﯾﻮوﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﻢ.
_اوﻣﺪم.
ﺗﻠﻔﻦ رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم. ﺳﺘﺎره ﮔﻔﺖ:
_ﭼﯽ ﺷﺪه اﻓﺸﯿﻦ؟
_روﯾﺎ ﺑﺎ ﯾﻪ ﺑﭽﻪ ﺗﺼﺎدف ﮐﺮده، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن.
_ﭘﺲ ﻣﻬﺮداد ﭼﯽ؟
_ﻓﻌﻼ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﮐﻨﺴﻠﻪ، ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮاون ﺑﭽﻪ ﻣﯿﺎد.
ﮔﻮﺷﯽ رو دادم ﺑﻬﺶ.
_ﺑﻪ ﻣﻬﺮداد زﻧﮓ ﺑﺰن ﺑﮕﻮ ﺑﯿﺎد ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن.
ﺳﺘﺎره ﯾﮑﯽ، دو دﻗﯿﻘﻪ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد، ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﻮﺷﯽ رو ﭘﺮت ﮐﺮد روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻋﻘﺐ و ﮔﻔﺖ:
_ﻫﻤﻪ اش ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪ ﺑﯿﺎرﯾﻢ، ﻫﻤﻪ اش ﺧﻮﻧﻮاده ﺗﻮ ﺟﻠﻮی ﭘﺎﻣﻮن ﺳﻨﮓ ﻣﯽ ﻧﺪازن. ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺮوز ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﯾﻢ ﺷﻤﺎل، ﻓﻬﻤﯿﺪی؟ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﻢ.
ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﻔﺘﻢ:
_ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﯽ ﺳﺘﺎره؟ ﺗﻮی اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﺑﺮﯾﻢ ﺷﻤﺎل؟ ﺧﻮﻧﻮاده ﻣﻦ ﭼﻪ ﺑﺪی در ﺣﻖ ﺗﻮ ﮐﺮدن؟ ﻣﮕﻪ اوﻧﺎ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ از ﮔﻞ ﮐﻤﺘﺮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻦ؟ روﯾﺎ اﻻن ﺗﻮ ﺑﺪ وﺿﻌﯽ ﮔﯿﺮ ﮐﺮده، اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺻﺒﺮ ﮐﺮدﯾﻢ ﯾﻪ روز ﻫﻢ روش ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﭼﯽ ﺗﻮ رو ﻧﺎرﺣﺖ ﮐﺮده؟
_ﻫﯿﭽﯽ ﻧﮕﻮ ﮐﻪ اﺻﻼ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺻﺪات رو ﺑﺸﻨﻮم. ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ اﻣﺮوز ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ، ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺮوز،د ﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﻢ، ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺎ اﻣﺮوز ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺷﻤﺎل، ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ.
_ﻣﻌﺬرت ﻣﯽ ﺧﻮام ﺳﺘﺎره، ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻫﺮﭼﯽ ﮔﻔﺘﯽ ﮔﻮش ﮐﺮدم، ﺑﯽ ﭼﻮن و ﭼﺮا،وﻟﯽ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای روﯾﺎ اﻓﺘﺎده ﺑﯽ ﺗﻔﺎوت ﺑﺎﺷﻢ، اون ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﻣﺎ اﺣﺘﯿﺎج داره.
_از اوﻟﺶ ﻫﻢ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ روﯾﺎ ﻧﻈﺮ داری، ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﻧﺎراﺣﺘﯿﺶ ﭼﻪ ﺟﻮری روت اﺛﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ؟
دوﺑﺎره ﺑﺤﺚ ﺑﯿﻬﻮده ﻧﻈﺮ داﺷﺘﻦ و ﭼﺸﻢ ﭼﺮوﻧﯽ ﺷﺮوع ﺷﺪه ﺑﻮد، داﺷﺘﻢ از ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻣﯽ ﺗﺮﮐﯿﺪم، ﺟﻮاب ﺳﺘﺎره رو ﻧﺪادم ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﯾﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﭘﺎرک ﮐﺮدم و از ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻋﻘﺐ ﺗﻠﻔﻦ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ. ﺑﺎ ﻣﻬﺮداد ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ ﺳﺮﯾﻊ ﺧﻮدﺷﻮ ﺑﺮﺳﻮﻧﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن. ﺗﻮی راه ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺳﺘﺎره ﺣﺮف ﻧﺰدﻣ، ﭽﺮا ﻣﻨﻮدرک ﻧﻤﯽ ﮐﺮد؟ ﭼﺮا ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟ ﻣﻦ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﺴﺮم ﺗﻮی ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎی ﺳﺨﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﻫﻤﺮاﻫﻢ ﺑﺎﺷﻪ.
وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺳﺘﺎره از ﺟﺎش ﺟﻢ ﻧﺨﻮرد. ﻣﻨﻢ اﺻﺮاری ﻧﮑﺮدم ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﻢ ﺑﯿﺎد، ﺧﻮدم رﻓﺘﻢ ﺗﻮ. روﯾﺎ ﺗﻮی ﺳﺎﻟﻦ ﻃﺒﻘﻪ دوم ﺑﻮد. اون ﻗﺪر ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎش ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد، وﻗﺘﯽ ﻣﻨﻮ دﯾﺪ اﻧﮕﺎر ﺗﻤﺎم دﻧﯿﺎ رو ﺑﻬﺶ دادن، ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ، اﺣﺘﯿﺎج ﺑﻪ ﯾﮏ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ داﺷﺖ. ﯾﮑﯽ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻪ دﻟﮕﺮﻣﯿﺶ ﺑﺪه.
_ﭼﯽ ﺷﺪه روﯾﺎﺟﻮن؟
_ﻫﻨﻮز از اﺗﺎق ﻋﻤﻞ ﺑﯿﺮون ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺧﺪا ﮐﻨﻪ ﻃﻮرﯾﺶ ﻧﺸﻪ، ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد اﻓﺸﯿﻦ، ﺧﻮدش ﯾﮑﻬﻮ ﭘﺮﯾﺪ وﺳﻂ ﺧﯿﺎﺑﻮن.
_ﺧﻮﻧﻮاده اش ﮐﺠﺎن؟
_اوﻧﺠﺎ.
ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﺧﺎﻧﻮم و آﻗﺎ اﺷﺎره ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ و زاری ﺟﻠﻮی در اﺗﺎق ﻋﻤﻞ اﯾﻦ ﻃﺮف و اون ﻃﺮف ﻣﯽ رﻓﺘﻦ.
_از ﭘﺪر ﺧﺒﺮی ﻧﺸﺪ؟
_ﻧﻪ، ﺗﻠﻔﻨﺶ ﺧﺎﻣﻮﺷﻪ، ﺧﻮب ﺷﺪ رﺳﯿﺪی اﻓﺸﯿﻦ، دارم دق ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، اﮔﻪ ﺑﻤﯿﺮه ﭼﯽ؟
_ﺗﻮﮐﻞ ﮐﻦ ﺑﻪ ﺧﺪا، ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽ ﺷﻪ، آروم ﺑﺎش.
ادامه دارد ...
داستان: هم قفس // نویسنده: ساناز فرجی // منبع: 98ia
ویروس: تا اینجای کار، نمی‌دونم بگم افشین خیلی بدشانس است یا ستاره!
