جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منهم قفس (15)
هم قفس (15)
_ﺳﺘﺎره ﮐﻮ؟
_ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻨﻪ، ﺣﺎﻟﺶ اﺻﻼ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ، از ﺻﺒﺢ ﻓﺸﺎرش اﻓﺘﺎده ﭘﺎﯾﻦ. ﻣﻦ ﻣﯽ رم ﺑﻬﺶ ﯾﻪ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﻢ و ﺑﺮﮔﺮدم.
ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم دروغ ﺑﮕﻢ، ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ؟ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ زﻧﻢ ﺑﻪ راﺑﻄﻪ ﻣﻦ و ﺷﻤﺎ ﺷﮏ داره؟ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻮی ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ ﻣﯽﮔﻪ اﻻ و ﺑﻼ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﯾﻢ ﺷﻤﺎل؟ ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ؟ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮم ﺳﺮاغ ﺳﺘﺎره، ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﺗﻮی ﺳﺎﻟﻦ ﻃﺒﻘﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻗﺪم زدم و ﺑﻌﺪش رﻓﺘﻢ ﺳﯿﮕﺎر ﮐﺸﯿﺪم، وﻗﺘﯽ رﻓﺘﻢ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ دﯾﺪم ﻣﻬﺮداد اوﻣﺪه. داﺷﺖ ﻣﯽ اوﻣﺪ ﺗﻮی ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن.
_ﭼﯽ ﺷﺪه اﻓﺸﯿﻦ؟ ﻣﺮد؟
_ﻧﻪ، ﻫﻨﻮز ﺗﻮی اﺗﺎق ﻋﻤﻠﻪ،ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﯾﻪ ﮐﺎری ﺑﺮان ﺑﮑﻨﯽ؟
_ﺣﺘﻤﺎ، ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ؟
_ﺳﺘﺎره رو ﺑﺒﺮ ﺷﻤﺎل، وﻗﺘﯽ داﺷﺘﯿﻢ ﻣﯽ اوﻣﺪﯾﻢ دﻧﺒﺎل ﺗﻮ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﺟﺎی دو،ﺳﻪ روز دﯾﮕﻪ ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺮوز ﺑﺮﯾﻢ و ﭘﯿﺶ ﺣﺎج آﻗﺎ ﻣﺤﺴﻨﯽ ﻋﻘﺪ ﮐﻨﯿﻢ، ﻣﯽ دوﻧﯽ دﻓﺘﺮش ﮐﺠﺎﺳﺖ؟
_ﻧﻪ.
_ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ، ﻣﯽ ﺑﺮﯾﺶ؟
_آﺧﻪ ﺗﻮی اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ؟
_ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ﻣﻬﺮداد؟ اﮔﻪ ﺑﺪوﻧﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای روﯾﺎ اﻓﺘﺎده و رﻓﺘﻨﻤﻮن رو ﮐﻨﺴﻞ ﺷﺪه ﭼﻪ اﺧﻤﯽ ﮐﺮده، ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪ. ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ اﮔﻪ ﻧﺒﺮﻣﺶ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪﺗﺮ ﺑﺸﻪ.
_اﻓﺸﯿﻦ ﻣﻦ اﺻﻼ ﻗﺼﺪ دﺧﺎﻟﺖ ﻧﺪارم وﻟﯽ ﺗﻮ زﯾﺎدی داری ﺑﻪ ﺣﺮف ﻫﺎش ﮔﻮش ﻣﯿﺪی، ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺗﺎ ﻓﺮدا، ﭘﺲ ﻓﺮدا ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻪ؟
_ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ وا...
ﺑﺎ ﻣﻬﺮداد رﻓﺘﯿﻢ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ، ﺳﺘﺎره ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪی و اﺧﻤﻮﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد. ﮔﻔﺘﻢ:
_ﺳﺘﺎره ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﯾﮑﯽ، دو روز دﯾﮕﻪ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯽ؟ ﺷﺮاﯾﻂ اون ﺑﭽﻪ ﺧﯿﻠﯽ وﺧﯿﻤﻪ.
ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻪ ﻣﺤﮑﻢ ﮔﻔﺖ:
_ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺮوز.
_ﺑﺎﺷﻪ، ﻣﻬﺮداد اﻣﺮوز ﺗﻮرو ﻣﯽ ﺑﺮه، ﻣﻨﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﯿﺎﻟﻢ از ﺑﭽﻪ راﺣﺖ ﺷﺪ ﻣﯽ ﯾﺎم.
ﺳﺘﺎره ﯾﮑﻬﻮ ﺗﻮی ﭼﺸﻤﺎم ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻦ ﮔﻔﺖ:
_ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﯾﺎی؟
_ﻋﺰﯾﺰم ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﻦ و درک ﮐﻦ، ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.
ﺳﺘﺎره آروم ﺷﺪ و ﻃﺮز ﻧﮕﺎﻫﺶ از ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺑﻪ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮد.
_ﺑﺎﺷﻪ اﻓﺸﯿﻨ، ﻤﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮم.
ﻣﻬﺮداد وﻗﺘﯽ دﯾﺪ ﮐﻪ رﻓﺘﻦ ﻗﻄﻌﯽ ﺷﺪ ﮔﻔﺖ:
_ﭘﺲ آﻗﺎم ﭼﯽ؟
_اه،ﺑﺲ ﮐﻦ دﯾﮕﻪ، آﻗﺎم، ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺑﺎﻫﺎش ﺗﻤﺎس ﻣﯽ ﮔﯿﺮم ،ﻓﻘﻂ ﺗﻮرو ﺧﺪا ﻣﻮاﻇﺐ ﺟﺎده ﺑﺎش، آروم راﻧﻨﺪﮔﯽ ﮐﻦ.
_ﻟﺒﺎس ﺑﺮﻧﺪاﺷﺘﻢ.
_اون ﺟﺎ ﺗﻮی ﮐﻤﺪ ﻣﻦ ﻟﺒﺎس ﻫﺴﺖ، دﯾﮕﻪ؟
_ﻫﯿﭻ، ﯾﺎدت ﻧﺮه ﺑﻪ آﻗﺎم زﻧﮓ ﺑﺰﻧﯽ.
_ﭼﺸﻢ.
در ﻋﻘﺐ و ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﯾﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﭘﻮل ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮی ﮐﯿﻒ ﺳﺘﺎره و ﺑﻪ ﻣﻬﺮداد ﮐﻪ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮔﻔﺘﻢ:
_اﮔﻪ ﻻزم داﺷﺘﯽ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻫﺴﺖ.
وﻗﺘﯽ رﻓﺘﻦ زود ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﭘﯿﺶ روﯾﺎ. ﺣﺎﻟﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﯾﻌﻨﯽ ﺳﺘﺎره اون ﻗﺪر ﺧﻮدﺧﻮاه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪ از ﺣﺮﻓﺶ ﺑﺮﮔﺮده و ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رو ﺑﻪ ﻓﺮدا ﻣﻮﮐﻮل ﮐﻨﻪ؟ ﺗﻮی دﻟﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻬﺶ ﯾﻪ ﺟﻮری ﺷﺪم. ﯾﻪ اﺣﺴﺎس ﺑﺪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم. ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻋﻄﻮﻓﺖ و آراﻣﺶ ﺑﺎ ﻗﻀﯿﻪ ﮐﻨﺎر ﻣﯽ اوﻣﺪ ﻋﻼﻗﻪ ام ﺑﻬﺶ ﭼﻨﺪ ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺑﺮام ﭘﯿﺶ ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮﺧﻮرد ﺳﺘﺎره رو ﺗﻮی اون ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺒﯿﻨﻢ، ﺗﻮی اوﻟﯿﻦ اﻣﺘﺤﺎن، ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ رد ﺷﺪ.
_روﯾﺎ ﺟﻮن ﺧﺒﺮی ﻧﺸﺪ؟
_ﻧﻪ، ﭼﻪ ﺧﺎﮐﯽ ﺗﻮی ﺳﺮم ﺑﺮﯾﺰم اﻓﺸﯿﻦ؟
_ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش، ﺑﻪ اﻣﯿﺪ ﺧﺪا ﻫﯿﭻ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﯿﺶ ﻧﻤﯽ ﯾﺎد.
ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺷﻤﺎره ﮔﺮﻓﺘﻦ، ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺪر رو ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﺗﻠﻔﻨﺶ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮد. ﺗﻮی ﮐﺎرﺧﻮﻧﻪ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد، ﻣﻨﺸﯿﺶ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﮑﯽ، دوﺗﺎ از ﻫﻤﮑﺎراش رﻓﺘﻦ ﺑﯿﺮون. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﺗﻠﻔﻦ ﭘﺪر زﻧﮓ ﺧﻮرد.
_ﺳﻼم ﭘﺪر، ﮐﺠﺎ ﺑﻮدﯾﺪ؟
_ﺗﻮی ﺟﻠﺴﻪ، ﭼﯿﺰی ﺷﺪه؟
_روﯾﺎﺟﻮن ﺑﺎ ﯾﮑﯽ ﺗﺼﺎدف ﮐﺮده، ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﺪ ﺧﻮدﺗﻮن رو ﺑﺮﺳﻮﻧﯿﺪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن؟ ﻣﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﯽ ﺷﯿﻢ.
_ﺗﻮ ﮐﻪ اوﻧﺠﺎﯾﯽ؟
_ﭘﺪر ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، ﺷﻤﺎ ﭼﻘﺪر ﺑﯽ ﻓﮑﺮﯾﺪ؟ روﯾﺎ اﻻن ﺑﻪ وﺟﻮد ﺷﻤﺎ اﺣﺘﯿﺎج داره ﻧﻪ ﻣﻦ.
_ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮب ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ زود ﺑﯿﺎم، ﮐﺪوم ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن؟
_ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن....
ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﯾﮏ رﺑﻊ ﺑﻌﺪ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ رو از اﺗﺎق ﻋﻤﻞ آوردن ﺑﯿﺮون، ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد وﻟﯽ ﺧﻄﺮ از ﺑﯿﺦ ﮔﻮﺷﺶ رد ﺷﺪه ﺑﻮد. دﮐﺘﺮش ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﺟﻮاب ﻗﻄﻌﯽ رو ﻣﯽ ده ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮش اوﻣﺪه. ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﭘﺪر رﺳﯿﺪ، روﯾﺎ ﺑﺪﺟﻮری ﭼﺸﻢ ﺑﻪ راه ﭘﺪر ﺑﻮد، ﺣﻖ داﺷﺖ ﺷﻮﻫﺮش ﺑﻮد، وﺟﻮد ﭘﺪر ﺗﻮی اون ﻟﺤﻈﺎت ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ آروﻣﺶ ﮐﻨﻪ وﻟﯽ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﭘﺪر ﺑﺮای ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰی ارزش ﻗﺎﺋﻞ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ. وﻗﺘﯽ ﭘﺪر رﺳﯿﺪ ﺣﺪوداﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ، ﺳﻪ وﻧﯿﻢ ﺑﻮد. روﯾﺎ ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺑﺮای اون ﺑﭽﻪ ﭘﯿﺶ ﻧﯿﻮﻣﺪه ﻫﻨﻮز از ﺷﺪت ﺗﺮس ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ، ﭘﺪر وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﻧﺴﺮدﺑﺎ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮد.
ﻣﻦ دﻟﺸﻮره ﻋﺠﯿﺒﯽ داﺷﺘﻢ، ﻫﺮﭼﯽ ﺑﺎ وﯾﻼ ﺗﻤﺎس ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺟﻮاب ﻧﻤﯽ داد، ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺣﺘﻤﺎ ﻣﻬﺮداد داره ﺧﯿﻠﯽ آﻫﺴﺘﻪ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ، ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﺼﺎدف ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ، ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ اون ﺷﺐ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﻤﻮﻧﻢ و ﻓﺮداش ﺑﺮم ﺷﻤﺎل وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ و ﻫﺸﺖ ﺷﺐ ﺷﺪ و ﻫﻨﻮز ﺗﻠﻔﻦ وﯾﻼ ﺟﻮاب ﻧﻤﯽ داد ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم، ﺑﺮم. ﺧﻮدﻣﻮ ﻟﻌﻨﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﭼﺮا ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻤﺮاﻫﻢ و ﻧﺪادم ﺑﻪ ﺳﺘﺎره.
وﻗﺘﯽ ﺧﯿﺎﻟﻢ از ﺑﺎﺑﺖ اون ﺑﭽﻪ راﺣﺖ ﺷﺪ ﺟﺮﯾﺎن رو ﺑﺮای ﭘﺪر ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم و ازش ﺧﻮاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺑﻬﻢ ﺑﺪه،ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﻗﺒﻮل ﮐﺮد وﻟﯽ ﮔﻔﺖ ﺑﺮای ﻋﻘﺪ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯿﺪ ﺗﺎ ﺧﻮدش و روﯾﺎ ﻫﻢ ﻓﺮدا،ﭘﺲ ﻓﺮدا ﺑﯿﺎن،ﻗﺒﻮل ﮐﺮدم و ﻫﻤﻮن ﺷﺒﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﻤﺎل ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدم.
از ﺻﺒﺢ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﺨﻮرده ﺑﻮدم، ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮای ﻏﺬا ﺧﻮردن ﻣﻌﻄﻞ ﮐﻨﻢ، ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﺧﺮت و ﭘﺮت ﺧﺮﯾﺪم و ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدم. ﺗﻮی راه ﻫﻤﻪ اش ﺑﺎ وﯾﻼ ﺗﻤﺎس ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ، ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺟﻮاب ﻧﻤﯽ داد، ﻣﻬﺮداد ﺑﺎ ﺟﺎده آﺷﻨﺎﯾﯽ ﻧﺪاﺷﺖ و اون روز اوﻟﯿﻦ ﺑﺎری ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮی ﺟﺎده ﮐﻨﺪوان راﻧﻨﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد، ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﮕﺮاﻧﯿﻢ ﺻﺪﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺸﻪ.
ﻫﺮﭼﯽ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﺟﺎده ﺗﻤﻮم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ، ﻫﺮﭼﯽ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﻧﮕﺮاﻧﯿﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. دﺳﺖ و ﭘﺎم ﯾﺦ ﮐﺮده ﺑﻮد، ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ اﺣﺘﯿﺎط راﻧﻨﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ، وﯾﺮاژ ﻣﯽ دادم، ﭘﺎم و ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم روی ﭘﺪال ﮔﺎز و ﺑﯽ ﻣﺤﺎﺑﺎ ﮔﺎز ﻣﯽ دادم. ﯾﮑﯿ ﺪوﺑﺎر ﮐﻢ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﺗﺼﺎدف ﮐﻨﻢ، ﻫﻤﻪ اش ﺑﻪ ﺧﻮدم اﻣﯿﺪ ﻣﯽ دادم ﮐﻪ اﯾﻦ دﻟﺸﻮره ﻃﺒﯿﻌﯿﻪ، ﺣﺘﻤﺎ از اﺗﻔﺎق ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد اﯾﻦ ﻃﻮری ﻧﮕﺮان ﺷﺪه ﺑﻮدم.
ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺪودا دوازده ﺷﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ رﺳﯿﺪم. ﭘﺴﺮ آﻗﺎ ﺣﯿﺪر در ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ رو ﺑﺎز ﮐﺮد.
_ﺳﻼم آﻗﺎ.
_ﺳﻼم، ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺑﯿﺪارت ﮐﺮدم، ﭘﺲ آﻗﺎ ﺣﯿﺪر ﮐﻮ؟
_رﻓﺘﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺮم، دو روزی ﻣﯽ ﺷﻪ، ﻣﻦ ﺟﺎش ﻣﻮﻧﺪم ﺗﺎ ﺑﺮﮔﺮده، ﻣﻬﻤﻮﻧﺎﺗﻮن ﺗﻮی وﯾﻼن.
ﻧﻔﺲ راﺣﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪم، ﭼﻪ دﻟﺸﻮره ﺑﯿﻬﻮده ای، ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺻﺤﯿﺢ و ﺳﺎﻟﻢ ﺟﻠﻮی وﯾﻼ ﭘﺎرک ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺧﯿﺎﻟﻢ راﺣﺖ ﺷﺪ.رﻓﺘﻢ ﺳﻤﺘ ﻮﯾﻼ، ﺗﻤﺎم ﭼﺮغ ﻫﺎ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮد، ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﯾﻌﻨﯽ ﮐﺠﺎ رﻓﺘﻦ؟ ﺧﻮاﺑﻦ؟ ﮐﻠﯿﺪ رو ﺗﻮی ﻗﻔﻞ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم و وارد ﺷﺪم ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻮد، ﮐﻠﯿﺪ ﺑﺮق رو زدم و رﻓﺘﻢ ﺗﻮی ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ، ﯾﻪ ﺻﺪاﯾﯽ از ﺑﺎﻻ ﺷﻨﯿﺪم، ﺻﺪا زدم.
_ﺳﺘﺎره؟... ﺳﺘﺎره؟....
ﯾﮑﻬﻮی ﻣﻬﺮداد دوﯾﺪ و اوﻣﺪ ﺳﺮ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ، ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺮاﺳﻮن ﺑﻮد، ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﺶ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ، ﺟﻠﻮی ﭘﻠﻪ ﻫﺎ اﯾﺴﺘﺎدم و ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
_ﭼﯽ ﺷﺪه ﻣﻬﺮداد؟
ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ از ﺣﺪﻗﻪ دراوﻣﺪه ﺑﻮد ﻫﻮل دوﯾﺪ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﺎزوﻫﺎم رو ﮔﺮﻓﺖ. دﺳﺖ ﻫﺎش ﯾﺦ ﮐﺮده ﺑﻮد، ﺻﺪاش ﺑﻪ ﻃﺮز وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ. ﭼﺸﻤﺎش ﭘﺮاز اﺷﮏ ﺷﺪ.
_ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد اﻓﺸﯿﻦ، ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﯾﻦ ﺟﻮری ﺷﺪ، ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا،ﺧﺪا ﻣﻨﻮ ﺑﮑﺸﻪ. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﯾﻦ ﮐﺎرو ﮐﺮدم. ﺑﻪ اﻣﺎم رﺿﺎ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد، ﺑﻪ ﺟﻮن آﻗﺎم، ﺑﻪ روح ﻋﺰﯾﺰم ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﭼﯽ ﺷﺪ.
ﻣﺎت و ﻣﺘﺤﯿﺮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم، ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ ﺳﺴﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد.
_ﭼﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮ ﺳﺘﺎره آوردی؟
ﻣﻬﺮداد دﺳﺖ ﻫﺎم رو ول ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ از وﯾﻼ ﺑﯿﺮون رﻓﺖ. ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻﺑﺮم، ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﭼﻪ ﺻﺤﻨﻪ ای روﺑﺮو ﻣﯽ ﺷﻢ. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺧﻮدﻣﻮ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪم. ﭼﺮاغ اﺗﺎق ﺳﺘﺎره روﺷﻦ ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ اوﻣﺪم ﺗﻮ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﺮاغ ﻫﺎ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮد؟ آروم آروم رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮ. ﻻی در ﺑﺎز ﺑﻮد، ﺘﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ دﯾﻮار ﭘﺸﺖ ﺑﻪ در، ﺑﺎ دﺳﺘﻢ آروم در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم، ﻃﺎﻗﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺗﻤﺎم اﻧﺮژﯾﻢ و ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم و روﺑﺮوی اﺗﺎق اﯾﺴﺘﺎدم.
ﺧﺪای ﻣﻦ....ﻧﻤﯽ دوﻧﯽ ﭼﻪ ﺻﺤﻨﻪ دﻟﺨﺮاﺷﯽ روﺑﺮوم ﺑﻮد، ﺳﺘﺎره....ﺑﺎ ﯾﻪ ﻟﺒﺎس ﺧﻮاب روﺑﺮوم اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺗﺨﺖ، اوﺿﺎع اﺗﺎق ﺑﻪ ﻫﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد. ﺳﺘﺎره ﺑﺎ ﺳﺮدی ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد، دﻫﻨﻢ ﻗﻔﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺧﻮن ﺗﻮی رﮔﻬﺎم ﻣﺎﺳﯿﺪه ﺑﻮد.
_ﺧﻮش اوﻣﺪی.
ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ. ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﺒﯿﻪ ﻧﺠﻮا ﺑﻮد ﮔﻔﺘﻢ:
_اﯾﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه؟
ﯾﻪ ﺳﯿﮕﺎر ﺑﺮداﺷﺖ و روﺷﻦ ﮐﺮد. ﺧﺪای ﻣﻦ ﺳﺘﺎره ﮐﻪ ﺳﯿﮕﺎری ﻧﺒﻮد؟ اﯾﻦ واﻗﻌﺎ ﺳﺘﺎره ﻣﻦ ﺑﻮد؟ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ زﻧﻨﺪه دود رو ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ ﻓﻮت ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺮﻣﻮزی ﮔﻔﺖ:
_ازت ﻣﺘﻨﻔﺮم.
دﻧﯿﺎ روی ﺳﺮم ﺧﺮاب ﺷﺪ، دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯽ دﯾﺪم، ﺟﻠﻮی ﭼﺸﻤﻢ ﺳﯿﺎﻫﯽ رﻓﺖ، ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺧﻮدﻣﻮ روی ﭘﺎ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮدم، ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﮔﻔﺘﻢ:
_ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﯿ ﺴﺘﺎره؟ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟
ﺧﻨﺪه ﺗﻠﺨﯽ ﮐﺮد.
_ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺷﻮﺧﯽ ﻧﮑﺮدم.
ﺧﻮدﻣﻮ ﮐﺸﯿﺪم ﺟﻠﻮ، دو زاﻧﻮ ﺟﻠﻮی ﭘﺎﻫﺎش ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم.
_ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﺮدی ﺳﺘﺎره؟ ﺧﻨﺪﯾﺪ، ﺧﻨﺪه ای وﺣﺸﺘﻨﺎک و ﻃﻮﻻﻧﯽ.
_ﻫﻤﻮن ﮐﺎری ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﮐﺮدم، ﻫﻤﻮن ﮐﺎری ﮐﻪ ﺑﻬﺮوز ﺑﺎ ﻣﻦ ﮐﺮد. ﯾﮑﻬﻮ ﻟﺤﻦ ﺻﺪاش ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮد و ﺟﺪی ﺷﺪ و ﻓﺮﯾﺎد زد:
_ﻫﻤﻮن ﮐﺎری ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺮدﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ، ﭼﯿﻪ؟ ﺑﺎورت ﻧﻤﯽ ﺷﻪ؟
روی ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﻓﺮﯾﺎد زد:
_ﺑﺎورت ﻧﻤﯽ ﺷﻪ؟ ﮐﺜﺎﻓﺖ. ﺣﺎﻟﻢ ازت ﺑﻬﻢ ﻣﯽ ﺧﻮره. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺣﺎﻟﻢ ازت ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرد. وﻗﺘﯽ اون دﺳﺖ ﻫﺎی ﮐﺜﯿﻔﺖ ﺑﻬﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرد ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎﻻ ﺑﯿﺎرم، وﻗﺘﯽ اون ﭼﺸﻢ ﻫﺎی ﻧﺮزه ات رو ﺑﻬﻢ ﻣﯽ دوﺧﺘﯽ وادای آدم ﻫﺎی ﻋﺎﺷﻖ رو در ﻣﯽ آوردی اﯾﻦ ﻧﻘﺸﻪ رو ﺑﺮات ﮐﺸﯿﺪم. ﻣﻨﺘﻈﺮ ﯾﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻮدم و اﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺧﻮب رو ﺧﻮدت ﺑﻬﻢ دادی.
دﯾﮕﻪ ﻧﺘﻮﻧستم ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ، اﺷﮏ ﻣﯽ رﯾﺨﺘﻢ. ﺳﺘﺎره ﻫﻨﻮز ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﺗﻮی اﺗﺎق راه ﻣﯽ رﻓﺖ.
_ﭼﯿﻪ؟ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﺪارﯾﻦ ﺑﺒﯿﻨﯿﻦ ﯾﻪ زن ازﺗﻮن اﻧﺘﻘﺎم ﺑﮕﯿﺮه؟ ﻫﻤﻮن اول ﮐﻪ ﺗﻮی ﮔﻮﺷﻢ اون ﺣﺮف ﻫﺎ رو زدی ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮدﺷﻪ، ﻫﻤﻮن اﺑﻠﻬﯿﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺗﻘﺎص ﻫﺰاران زن ﻣﺜﻞ ﻣﻦ و ﭘﺲ ﺑﺪه، ﺧﯿﺎل ﮐﺮدی ﺧﺎﻣﺖ ﺷﺪم؟ ﻫﻪ ﻫﻪ ﻫﻪ، ﮐﻮر ﺧﻮﻧﺪی ﻓﮑﺮ اﯾﻨﺠﺎش رو ﻧﮑﺮده ﺑﻮدی ﻧﻪ؟
ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ از ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ. ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ:
_ﭼﺮا ﻣﻬﺮداد؟ اون ﭼﺮا ﺑﺎ ﻣﻦ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﮐﺮد؟
ﺧﻨﺪه ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ای ﮐﺮد، ﺑﺎ ﻟﻮﻧﺪی ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ:
_راﺿﯽ ﮐﺮدﻧﺶ ﮐﺎر ﺳﺨﺘﯽ ﻧﺒﻮد، ﭘﺴﺮ اﺣﻤﻖ و ﺳﺎده اﯾﻪ، ﯾﻪ ﻋﺮ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ازش ﺳﻮاری ﺑﮕﯿﺮم، اوﻧﻢ ﯾﻪ ﮐﺜﺎﻓﺘﯿﻪ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ.
ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﭼﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺳﯿﻠﯽ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺑﻬﺶ زدم، ﻧﮕﺎه ﺗﻠﺨﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد. ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺸﯿﺪم:
_ﮔﻢ ﺷﻮ ﺑﯿﺮون، ﮔﻢ ﺷﻮ.
ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ در اﺗﺎق اﺷﺎره ﮐﺮدم. ﺳﯿﮕﺎر رو ﭘﺮت ﮐﺮد ﺗﻮی زﯾﺮ ﺳﯿﮕﺎری، ﻟﺒﺎس ﻫﺎﺷﻮ ﺑﺮداﺷﺖ و رﻓﺖ. ﺗﻮی اﺗﺎق ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻫﺎی ﻫﺎی ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم. ﺳﺘﺎره ﻣﻦ ؟! ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش ﺳﻪ ﺳﺎل و ﻧﯿﻢ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم؟ ﭼﺮا؟ ﭼﺮا؟ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮدﻣﻮ ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻢ ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺸﯿﺪم، ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم، ﭼﺮا؟ ﭼﺮا؟
ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﯾﻪ ﮐﺎﺑﻮس ﺑﻮد؟ ﮐﺎﺑﻮس ﺗﻠﺨﯽ ﮐﻪ زود ﺗﻤﻮم ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﻢ ﮐﺮدم، ﻧﻪ... ﮐﺎﺑﻮس ﻧﺒﻮد، ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻠﺦ ﺑﻮد وﻟﯽ ﺣﻘﯿﻘﺖ داﺷﺖ. ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ ﻫﻤﻮن ﻃﻮری ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم، ﻧﺎﻟﻪ ﮐﺮدم، ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺸﯿﺪم. آﺧﻪ ﭼﺮا؟ اﯾﻦ ﭼﻪ ﻇﻠﻤﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﺣﻖ ﻣﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد؟ داﺷﺘﻢ ﺗﺎوان ﮐﺪوم گﻧﺎه رو ﻣﯽ ﭘﺮداﺧﺘﻢ؟ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺟﺮﻣﯽ ﺳﺘﺎره ﻣﻨﻮ ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ ﻋﺬاب ﮐشﯿﺪن ﮐﺮده ﺑﻮد؟ ﺑﺎ ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﭼﯽ ﮐﺎرﮐﺮد؟ اﺣﺴﺎﺳﻢ رو زﯾﺮ ﭘﺎﻫﺎش ﻟﻪ ﮐﺮد، از ﻫﺴﺘﯽ ﺳﺎﻗﻄﻢ ﮐﺮد، ﺧﻨﺪه رو از ﻟﺐ ﻫﺎم ﮔﺮﻓﺖ، ﺑﺪﺑﯿﻨﯽ و ﻧﻔﺮت و ﺗﻮی دﻟﻢ ﮔﺬاﺷﺖ، اﻧﺪازه ﯾﮏ ﻋﻤﺮ ﺧﺴﺘﻪ ام، ﻧﻔﺲ ﻫﺎم ﺑﻪ ﺷﻤﺎره اﻓﺘﺎد، ﯾﻪ ﭼﯿﺰی روی ﻗﻠﺒﻢ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ.
و اﮐﻨﻮن در آﺳﺘﺎﻧﻪ ﻇﻠﻤﺖ زﻣﺎن ﺑﻪ رﯾﺸﺨﻨﺪ اﯾﺴﺘﺎده اﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﻨﺶ از ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﮕﺬرم و در ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻓﺮو روم.
ﭘﺪر و روﯾﺎﺟﻮن ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪﻧﮑﻪ ﺑﯿﻦ ﻣﻦ و ﺳﺘﺎره و ﻣﻬﺮداد ﭼﯽ ﮔﺬﺷﺖ، ﻓﻘﻂ ﺑﻬﺸﻮن ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ. اون ﻗﺪر ﺗﻠﺦ و ﺧﺸﻦ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﻮن اﺟﺎزه ﻧﺪادن ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﮐﻨﻦ، وﻟﯽ از رﻓﺘﺎرﻫﺎی ﻣﻦ ﮐﺎﻣﻼ درک ﮐﺮدن ﮐﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده، اون ﻗﺪرﺑﺪ ﮐﻪ ﺟﺎی ﻫﯿﭻ ﺑﺎزﮔﺸﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ.
ﺗﺮم آﺧﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ رﻓﺘﻢ داﻧﺸﮕﺎه، دو، ﺳﻪ ﺑﺎر ﺳﺘﺎره و ﻣﻬﺮداد رو ﺗﻮی داﻧﺸﮕﺎه دﯾﺪم. ﻣﻬﺮداد از ﺟﻠﻮی ﭼﺸﻤﻢ ﻓﺮار ﻣﯽ ﮐﺮد، از روﺑﺮو ﺷﺪن ﺑﺎ ﻣﻦ وﺣﺸﺖ داﺷﺖ وﻟﯽ ﺳﺘﺎره ﭼﻨﺎن ﭘﺮﻏﺮور و اﺳﺘﻮار ازﮐﻨﺎرم رد ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺑﺮﺧﻮردش آﺧﺮﯾﻦ ذره ﻫﺎی ﺑﺎﻗﯽ ﻣﻮﻧﺪه از وﺟﻮدم و ﻟﻪ ﮐﻨﻪ.
ﯾﮑﯽ، دو روز دﯾﮕﻪ ﺑﺮای آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر ﯾﻪ ﺳﺮی ﺑﻬ ﺪاﻧﺸﮕﺎه ﻣﯽ زﻧﻢ. ﺑﻌﺪش دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻤﺸﻮن. و اﯾﻦ ﺗﻤﺎﻣﯿﺖ آرزوی ﻣﻨﻪ، ﺣﺎﻻ ﻣﻔﻬﻮم اون ﺷﻌﺮی رو ﮐﻪ ﺳﺘﺎره ﯾﻪ روز ﺑﻬﻢ ﻫﺪﯾﻪ ﮐﺮد ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻢ. دﯾﮕﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻌﻠﻖ ﻧﺪاره، ﺧﻮﻧﻪ ای ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﮐﺎخ ﻣﻦ و ﺳﺘﺎره ﺑﺸﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻌﻠﻖ ﻧﺪاره، ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎی ﺗﻨﻬﺎ، ﻋﺼﺒﯽ و ﺳﺮد، ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ و ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺗﻮی دﻧﯿﺎ اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﻤﯽ دم، ﺷﺒﮕﺮد ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮی ﺗﺎرﯾﮑﯽ و ﻇﻠﻤﺖ ﺗﻮی ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎی ﺷﻬﺮ ﭘﺮﺳﻪ ﻣﯽ زﻧﻪ و ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺳﺘﺎره رو ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ، ﻫﯿﭻ زﻧﯽ رو ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ.
اﯾﻦ ﺟﻮری ﻣﯽ ﺷﻪ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ذﻫﻨﺶ ﻣﯽ رﺳﻪ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﭼﺎپ ﮐﻨﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم»ﺗﻤﺎﻣﯽ آﻧﭽﻪ ﻧﺮدان در ﺑﺎب زﻧﺎن ﻣﯽ داﻧﻨﺪ«و ﺗﻮش ﻫﺰاران ﺻﻔﺤﻪ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﺬاره.
===============
زﻧﺪﮔﯽ ﭘﺮاز ﻓﺮاز و ﻧﺸﯿﺐ اﻓﺸﯿﻦ و درد ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺘﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﻧﺎﻣﻪ اش رو ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪم ﯾﺎ ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺗﻮی ذﻫﻨﻢ ﻫﺰار ﺗﺎ ﺟﻤﻠﻪ ﺻﻒ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ، دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ و اﯾﻦ ﺻﻔﻮف ﻧﺎﻣﻨﻈﻢ اﻓﮑﺎرم رو ﺳﺮوﺳﺎﻣﻮﻧﯽ ﺑﺪم، ﺣﺮف ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮی اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺗﻮی ﺧﻠﻮت و ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ام ﺑﻪ اﻓﺸﯿﻦ ﮔﻔﺘﻢ رودررو ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ، ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺟﻠﻮی ﻫﻤﻪ اﺗﻔﺎق ﻫﺎ رو ﺑﮕﯿﺮه. وﻗﺘﯽ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺑﺮاﻣﻮن ﭘﯿﺶ ﻣﯿﺎد اﮔﻪ ﺑﺘﻮﻧﯿﻢ ﺗﻮی آﮔﺎﻫﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﺑﻪ ﺟﺎی اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﻣﺸﮑﻞ رو زﯾﺮ اﻧﺮژی ﻣﻨﻔﯽ ذﻫﻨﻤﻮن ﺧﻮرد ﮐﻨﯿﻢ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ اون رو رﻫﺎ ﮐﻨﯿﻢ و ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد ﺑﭙﺬﯾﺮﯾﻢ. ﭘﺬﯾﺮش ﻣﺸﮑﻼت ﭼﯿﺰی ﺑﻮد ﮐﻪ اﻓﺸﯿﻦ ﺧﻮدش ﺗﻮی ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎش ازش ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد، ﻣﻨﺘﻬﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﺨﺖ ﺗﺮﯾﻦ اﻣﺘﺤﺎن زﻧﺪﮔﯽ رو داد ﻧﺘﻮﻧﺴﺖ ﺑﺎﻫﺎش ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎد. در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﻐﻤﻮم و اﻓﺴﺮده ﺷﺪ، ﺟﻠﻮی اﺗﻔﺎق ﺑﺪ اﯾﺴﺘﺎدﮔﯽ ﮐﺮد، ﺣﺎﻻ ﻫﺮ ﭼﻘﺪر ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻤﻞ ﺑﺎﺷﻪ، ﻣﺎ اﻧﺴﺎن ﻫﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدﻣﻮن ﺻﺒﺮه، ﺑﺎﯾﺪ ازش اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯿﻢ. ﻏﻢ اﺻﻼ ﻣﻌﻨﯽ ﻧﻤﯽ ده، ﺑﻠﮑﻪ اﯾﻦ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻏﻢ رو ﺗﻮی وﺟﻮدﻣﻮن ﻣﯽ ﺳﺎزﯾﻢ و ﭘﺮورش ﻣﯽ دﯾﻢ. وﻟﯽ اﻓﺸﯿﻦ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد اﯾﻦ واﻗﻌﯿﺖ رو ﺑﭙﺬﯾﺮه، اون ﻗﺪر اﯾﻦ اﺗﻔﺎق روش اﺛﺮ ﺑﺪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﮔﺮﻓﺖ، ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﮐﻨﻪ و ﺑﺮای ﮐﺴﯽ ﺑﻔﺮﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺗﻮی ﺗﺼﻮراﺗﺶ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ رﻓﯿﻘﺶ ﺑﻮد.
ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﯾﺎ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﻣﻦ از اﻓﺸﯿﻦ ﺧﻮﺷﻢ اوﻣﺪه ﺑﻮد. ﺧﺼﻮﺻﺎ از زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﺤﻘﯿﻖ ﮐﺮدم و دﯾﺪم ﺗﺮﯾﺎ ﮐﻠﺒﻪ وﺟﻮد داره و ﻣﻬﺮداد ﺑﺮدﺑﺎر و ﺳﺘﺎره ﺣﮑﻤﺖ ﻫﺮ دو داﻧﺸﺠﻮی رﺷﺘﻪ ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ داﻧﺸﮕﺎه ﺟﻨﻮب ﺑﻮدن. اﻓﺸﯿﻦ در ﻧﻈﺮم ﻣﺮد ﮐﺎﻣﻠﯽ ﺑﻮد، ﺷﺨﺼﯿﺘﺶ، ﺑﺮﺧﻮرداش، ﺗﻔﮑﺮا ﺗﺶ، ﺣﺘﯽ ﻏﺮورش ﮐﻪ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد، وﻟﯽ رﺳﯿﺪن ﺑﻪ اﻓﺸﯿﻦ ﭼﯿﺰی ﻧﺒﻮد ﮐﻪ آرزوش رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮﻗﻊ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ازم ﺧﻮﺷﺶ ﺑﯿﺎد ﯾﺎ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺑﺸﻪ، ﯾﻪ ﻫﻢ ﻗﻔﺲ واﻗﻌﯽ، ﺧﺼﻮﺻﺎ ﺗﻮی اﯾﻦ روزای ﺳﺮد ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎ اﻓﺸﯿﻦ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﻓﮑﺮی زﯾﺎدی اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺖ.....اﻟﺒﺘﻪ دو ﺳﺎل از ﺟﺮﯾﺎن ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ و ﺷﺎﯾﺪ اون ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﺎر اوﻣﺪه ﺑﻮد؟ ﺷﺎﯾﺪ ﺧﻄﻮط اون ﺧﺎﻃﺮات ﺗﻠﺦ ﮐﻢ رﻧﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد؟ ﺷﺎﯾﺪ اوﺿﺎع روﺣﯿﺶ ﻣﺜﻞ ﻗﺒﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد؟ اﺻﻼ ﺷﺎﯾﺪ ازدواج ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺑﭽﻪ داﺷﺖ؟ ﺷﺎﯾﺪ.... ﺷﺎﯾﺪ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد؟ ﻧﻪ... اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ. ﭘﺲ ﭼﺮا دوﺳﺎل ﺑﻮد ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻤﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎد؟ ﻟﺰوﻣﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺎزم ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻔﺮﺳﺘﻪ، ﭼﻮن ﺗﻤﺎم ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎی زﻧﺪﮔﯿﺶ رو ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد، دﯾﮕﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺨﻮاد ﺑﻨﻮﯾﺴﻪ. ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد آدرس رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻪ؟! اﺻﻼ اﻓﺸﯿﻦ آدرس رو از ﮐﺠﺎ آورده ﺑﻮد؟ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮب ﮐﺎر ﺳﺨﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ، ﻫﺮﮐﺴﯽ ﺗﻬﺮان رو ﻣﺜﻞ ﮐﻒ دﺳﺘﺶ ﺑﺸﻨﺎﺳﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ آدرس ﯾﻪ ﮐﻮﭼﻪ و ﯾﻪ ﭘﻼک ﮐﻪ ﮐﺎری ﻧﺪاره.
از ﺳﻮال و ﺟﻮاب ﻫﺎی ﺑﯿﻬﻮده ای ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻌﺪاز ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺑﻪ اﻓﺸﯿﻦ ﺗﻮی ﻣﻐﺰم ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﯽ اوﻣﺪ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ رو ﻣﺜﻞ اﺷﯿﺎی ﻗﯿﻤﺘﯽ ﻻی ﯾﮑﯽ دوﺗﺎ از ﻗﻄﻮرﺗﺮﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﻫﺎم ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺗﻮی ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ ﺟﺎ دادم.
دل ﺿﻌﻔﻪ داﺷﺘﻢ، ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ روی ﻣﯿﺰ ﮐﺮدم، از ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﻫﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد. اون ﻣﻮﻗﻊ ﺷﺐ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺷﺎم ﺑﺨﻮرم، ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻢ، ﻗﺒﻞ از ﺧﻮاب ﺧﯿﻠﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم، دﻟﻢ ﺑﺪﺟﻮری ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد، ﺑﻌﺪاز اﯾﻨﮑﻪ اون آﭘﺎرﺗﻤﺎن رو ﺗﺨﻠﯿﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺗﻤﺎم اﻣﯿﺪﻫﺎم ﺑﺮای رﺳﯿﺪن ﺑﻪ اﻓﺸﯿﻦ ﺑﻪ ﺻﻔﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ. ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﻓﺸﯿﻦ رو ﻧﺒﺒﯿﻨﻢ. وﻟﯽ ﺻﺒﺮ و اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد ﺑﻮد، ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﻬﻢ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﺨﻮام ﻣﯽ رﺳﻢ. زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺣﺘﻤﺎ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﻗﺒﻮل ﺑﺸﻢ، اوﻧﻢ درﺳﺖ ﺑﻌﺪاز دﯾﭙﻠﻢ، ﯾﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﺗﻬﺮان درس ﺑﺨﻮﻧﻢ ﯾﺎ داﻧﺸﮕﺎه ﺑﺮم، ﯾﺎدم ﻣﯿﺎد ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش ﺧﯿﻠﯽ زﺣﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪم ﺗﺎ ﺑﻬﺶ رﺳﯿﺪم. ﯾﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺧﻮدﻣﻮ ﺑﺸﻨﺎﺳﻢ و اﺧﻼق ﻫﺎی ﺑﺪ رو ﮐﻨﺎر ﺑﺬارم، ﺑﺮای ﻫﻤﻪ ﺷﻮن ﮐﻠﯽ زﺟﺮ ﮐﺸﯿﺪم، ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم، ﺻﺒﺮ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪم. ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ اﻓﺸﯿﻦ رو ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﮐﺮدم، ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﻣﯽ ﺷﺪم ده ﺳﺎل ﺟﺴﺘﺠﻮ ﮐﻨﻢ. ﻧﯿﺮوی ﻋﺠﯿﺒﯽ اوﻣﺪ ﺗﻮی وﺟﻮدم ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻗﺒﻞ از ﺗﺨﻠﯿﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﭘﺮس و ﺟﻮ ﮐﻨﻢ.
ﺻﺒﺢ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺴﻞ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪم. ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ ﺻﺒﺢ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﻓﺮﺻﺖ داﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺧﻮدﻣﻮ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺮﺳﻮﻧﻢ. ﺑﻪ زﺣﻤﺖ از ﺗﻮی رﺧﺘﺨﻮاب ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم و آﻣﺎده ﺷﺪم. ﺧﯿﺎﺑﻮن ﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد و ﺗﺮاﻓﯿﮏ ﺳﻨﮕﯿﻦ و ﻣﻦ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ دﯾﺮ رﺳﯿﺪم. اون روز ﺑﺎ دﮐﺘﺮآذرﺧﺶ ﮐﻼس داﺷﺘﻢ. ﯾﮑﯽ از اﺧﻤﻮﺗﺮﯾﻦ اﺳﺎﺗﯿﺪﻣﻮن ﺑﻮد، ﺑﺎﻫﺎش ارﺗﻮﭘﺪی داﺷﺘﯿﻢ. ﺳﺮﯾﻊ ﻟﺒﺎس ﻫﺎﻣﻮ ﻋﻮض ﮐﺮدم و ﺧﻮدﻣﻮ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رﺳﻮﻧﺪم. ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دور دﮐﺘﺮ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدن و دﮐﺘﺮ داﺷﺖ
درﺑﺎره ﺑﯿﻤﺎری ﯾﮑﯽ از ﻣﺮﯾﺾ ﻫﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺧﻮدﻣﻮ ﭘﺸﺖ ﺑﻘﯿﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻗﺎﯾﻢ ﮐﺮدم ﮐﻪ دﮐﺘﺮ آذرﺧﺶ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺗﺎﺧﯿﺮم ﻧﺸﻪ، دﮐﺘﺮ ﻫﻤﻮن ﻃﻮری ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎر ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد ﮔﻔﺖ:
_ﺧﺎﻧﻮم اﺻﻼﻧﯽ.
_ﺑﻠﻪ آﻗﺎی دﮐﺘﺮ.
_ﺑﺎزم ﺷﻤﺎ ﺗﻮی ﺗﺮاﻓﯿﮏ ﻣﻮﻧﺪﯾﻢ؟
_ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ.
_ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﯾﻦ ﻣﺸﮑﻞ رو ﺑﺎ ﺷﻤﺎ دارم. ﻣﻦ ﮐﺎری ﺑﻪ روش ﺗﺪرﯾﺲ ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻤﮑﺎرام ﻧﺪارم، ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﺬﮐﺮ دادم ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﮐﻼس دارﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺳﺮدرس ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ، اﯾﻦ آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎره ﮐﻪ ﺣﺮﻓﻢ رو ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﯾﺪ؟
_ﺑﻠﻪ.
دﮐﺘﺮ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ اداﻣﻪ ﺗﺪرﯾﺲ. ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﮕﺎم ﺑﻪ ﻣﺮﯾﺾ اﻓﺘﺎد، ﯾﻪ ﭘﺴﺮ ﺟﻮون،ﭼﻘﺪر ﺑﻪ ﻧﻈﺮم آﺷﻨﺎ ﻣﯽ اوﻣﺪ؟ ﯾﮑﻬﻮﯾﯽ ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﮔﻔﺘﻢ:
_ا،ﺷﻤﺎ ﻓﻮﺗﺒﺎﻟﯿﺴﺖ ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ؟
ﺑﯿﻤﺎر ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﺣﺮﻓﻢ رو ﺗﺎﯾﯿﺪ ﮐﺮد. ﻫﻤﻪ از ﺣﺎﻟﺖ ﺳﻮال ﮐﺮدﻧﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪن وﻟﯽ ﺑﺎ دﯾﺪن ﭼﻬﺮه ﺑﺪﻋﻨﻖ دﮐﺘﺮ آذرﺧﺶ وادار ﺑﻪ ﺳﮑﻮت ﺷﺪن. دﮐﺘﺮ ﺿﻤﻦ ﺗﺪرﯾﺲ ﻧﮕﺎه ﻫﺎی ﺧﺸﻨﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮐﺮد، اون ﻗﺪر ﺧﺸﮏ و ﺑﺪاﺧﻼق ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻋﻼﻗﻪ ای ﺑﻪ ﮐﻼس ﻫﺎش ﻧﺪاﺷﺘﻢ، ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﺳﺮم رو ﺑﺎ ﭼﻨﺪﺗﺎ ورق ﮐﻪ دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﮔﺮم ﮐﺮدم و ﻃﻮری واﻧﻤﻮد ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻋﺮاﯾﺾ اﺳﺘﺎد ﻣﺤﺘﺮم ﻫﺴﺘﻢ. ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﻫﺎی ﻇﻬﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﮐﺮدم ﺳﺮی ﺑﻪ ﻋﻠﯿﺮﺿﺎ ﺑﺰﻧﻢ و ﻣﺮﺑﺎش رو ﺑﻬﺶ ﺑﺪم.
_ﺳﻼم دﮐﺘﺮ.
_ﺳﻼم ﻫﯿﻮا، اﻣﺮوز ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﻮد؟
_ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ، ﺑﺎ دﮐﺘﺮ آذرﺧﺶ ﮐﻼس داﺷﺘﻢ، ﺑﺪﺟﻮری ﺑﻪ ﭘﺮوﭘﺎی ﻣﻦ ﻣﯽ ﭘﯿﭽﻪ، اﺧﻼﻗﺶ رو ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﯽ؟ ﺑﯿﺎ اﯾﻨﻢ ﻣﺮﺑﺎ، رﻋﻨﺎ اﻣﺮوز ﻧﯿﻮﻣﺪ؟
_دﺳﺘﺖ دردﻧﮑﻨﻪ، اﻣﺮوز ﺑﺎ ﻫﺰار و ﯾﮏ اﻟﺘﻤﺎس ﻓﺮﺳﺘﺎدﻣﺶ دﮐﺘﺮ، ﻣﯿﺎی ﺑﺮﯾﻢ ﻧﻬﺎر ﺑﺨﻮرﯾﻢ؟
_ﺑﺮﯾﻢ، اﺗﻔﺎﻗﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺸﻨﻤﻪ.
ﺑﺎ ﻋﻠﯿﺮﺿﺎ رﻓﺘﯿﻢ ﺗﻮی ﺳﻠﻒ، ﻏﺬا ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ و ﻫﻤﻮن ﺟﺎ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ.
_ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﭼﺮا ﻧﺎراﺣﺘﯽ؟ ﺑﺎ رﻋﻨﺎ ﺣﺮﻓﺖ ﺷﺪه؟
_آره، ﺑﺎزم ﻣﺸﮑﻞ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ، ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﻫﯿﻮا ﯾﻪ ﻓﮑﺮی ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﻦ ﺑﮑﻦ، ﺑﺸﯿﻦ ﯾﻪ ذره ﺑﺎ اﯾﻦ دوﺳﺘﺖ ﺣﺮف ﺑﺰن، ﺑﮕﻮ درﻣﺎﻧﺶ رو ﺟﺪی ﺑﮕﯿﺮه، ﻣﻦ ﻫﺮﭼﯽ ﺑﮕﻢ ﺧﯿﺎل ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﻣﻨﻈﻮر دارم. ﺷﺎﯾﺪاز ﺗﻮ ﺣﺮف ﺷﻨﻮی داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ!
_ﺧﻮدت ﮐﻪ دﯾﺪی، ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻫﺰار ﺑﺎر ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف زدم، ﮔﻮش ﻧﻤﯽ ده، وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ ﯾﻪ ﺑﺎره دﯾﮕﻪ ﺑﻬﺶ ﻣﯽ ﮔﻢ، ﺗﻮ ﻫﻢ ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﻬﺶ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪه.
_ﺗﺎ ﮐﯽ؟ ﻣﻦ اﻻن ﺷﯿﺶ، ﻫﻔﺖ ﻣﺎﻫﻪ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﻔﺘﻢ، وﻗﺘﯽ زور ﺑﺎﻻی ﺳﺮش ﻧﺒﺎﺷﻪ ﺧﻮدش ﻫﯿﭻ اﻗﺪاﻣﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ، وﻗﺘﯽ دﯾﺪم ﻋﯿﻦ ﺧﯿﺎﻟﺶ ﻧﯿﺴﺖ اﻣﺮوز ﻓﺮﺳﺘﺎدﻣﺶ دﮐﺘﺮ.
_ﻣﻦ اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﻓﺘﺎرم وﻟﯽ ﻫﻔﺘﻪ دﯾﮕﻪ ﯾﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﻣﯽ ذارم و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺳﺮش رو ﻣﯽ ﺧﻮرم، ﺧﯿﺎﻟﺖ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ.
_ﻗﺮﺑﻮن دﺳﺘﺖ، راﺳﺘﯽ رﻋﻨﺎ ﮔﻔﺖ اﺳﺒﺎب ﮐﺸﯽ داری، ﮐﻤﮏ ﻧﻤﯽ ﺧﻮای؟
_ﻧﻪ، ﻣﺮﺳﯽ. ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻨﺎ از ﺷﻤﺎل ﻣﯿﺎن، اﮔﻪ ﻧﯿﺎزی ﺑﻮد ﺣﺘﻤﺎﺧﺒﺮت ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. رﻋﻨﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺷﯿﻔﺖ ﻫﺎی آﯾﻨﺪه ام رو ﭘﺮﮐﻨﻪ؟
_ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻗﺒﻼ ﻗﻮﻟﺶ رو ﺑﻪ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ داده.
_ﺑﺎﺷﻪ ﻣﺠﺒﻮرم ﺑﺎ ﺳﭙﯿﺪار ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﮐﻨﻢ.
ﺳﭙﯿﺪار ﯾﮑﯽ از ﻫﻤﮑﻼﺳﯽ ﻫﺎم ﺑﻮد، زﯾﺎد ﺻﻤﯿﻤﯽ ﻧﺒﻮدﯾﻢ وﻟﯽ ﺗﻮی ﻣﺤﯿﻂ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻫﻮای ﻫﻢ دﯾﮕﻪ رو داﺷﺘﯿﻢ. اون روز وﻗﺘﯽ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ دﯾﺪﻣﺶ و ازش ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮدم ﻫﻔﺘﻪ آﯾﻨﺪه دو روز ﺟﺎی ﺷﯿﻔﺖ ﻣﻦ واﯾﺴﺘﻪ، ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﻗﺒﻮل ﮐﺮد.
رﻓﺘﻢ ﻟﺒﺎس ﻫﺎﻣﻮ ﻋﻮض ﮐﺮدم، ﻫﻨﻮز از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﯿﺮون ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ رﻋﻨﺎ رو دﯾﺪم.
_داری ﻣﯽ ری.
_ﺗﻮ ﺗﺎزه داری ﻣﯿﺎی؟
_ﺷﻮﺧﯿﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻫﯿﻮا؟
_ﺑﯿﺎ، ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻪ ﮐﺎرت دارم.
_ﭼﯽ ﮐﺎر داری؟ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺑﮕﻮ.
_ﻧﻤﯽ ﺷﻪ، ﻃﻮﻻﻧﯿﻪ.
_وﻟﯽ ﻣﻦ ﮐﻠﯽ ﮐﺎر رﯾﺨﺘﻪ روی ﺳﺮم، ﺷﺐ ﺑﻬﺖ زﻧﮓ ﻣﯽ زﻧﻢ.
_ﺗﻠﻔﻨﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ، ﺑﺎﺷﻪ ﯾﻪ روز دﯾﮕﻪ، اﻣﺸﺐ ﺧﻮﻧﻪ ای.
_آره.
_ﺑﻬﺖ زﻧﮓ ﻣﯽ زﻧﻢ.
_ﺑﺎﺷﻪ، ﭘﺲ ﻓﻌﻼ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ.
_ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ.
ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ رﺳﯿﺪم ﺑﺎ آﻗﺎی اﻓﺸﺎر ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺮای ﻓﺮدا ﻗﺮارﮔﺬاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺑﺴﺘﻦ ﻗﺮار داد ﺑﺮﯾﻢ. ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎن ﺗﻤﺎس ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ وﻟﯽ اﺻﻼ ﺣﺎﻟﻮ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ، ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﮐﺘﺎب ﺧﻮﻧﺪم و ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮدم، ﻓﮑﺮ اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ روز دﯾﮕﻪ ﺑﺎﯾﺪ آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﻢ رو ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻨﻢ اذﯾﺘﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد، اون ﺟﺎ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ، روزای ﺧﻮﺑﯽ روﺗﻮی اون ﺧﻮﻧﻪ ﺳﭙﺮی ﮐﺮده ﺑﻮدم. روزاﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﺮ از ﺧﺎﻃﺮات اﻓﺸﯿﻦ ﺑﻮد، ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎش، ﮐﺘﺎب ﺷﻌﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪم و ﻣﻦ و ﯾﺎدش ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮐﻠﯽ ﭼﯿﺰای
دﯾﮕﻪ، ﺗﻠﻔﻦ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎن ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ.
_اﻟﻮ ﻣﺎﻣﺎن ﺳﻼم.
_ﺳﻼم ﻣﺎدرﮐﺠﺎﯾﯽ؟
_ﺧﻮﻧﻪ، ﺷﻤﺎ داﺷﺘﯽ ﭼﯽ ﮐﺎرﻣﯽ ﮐﺮدی؟
_ﺷﺎم ﻣﯽ ﭘﺨﺘﻢ، ﭘﺪرت ﺑﺎ ﺳﻮده و ﻫﺎﻟﻪ رﻓﺘﻦ ﺑﯿﺮون، ﺗﻨﻬﺎم.
_آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﻣﯿﺎﯾﻦ دﯾﮕﻪ؟
_آره، ﻗﺮارداد ﺑﺴﺘﯽ؟
_ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ. ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﺷﻤﺎ ﻣﯿﺎﯾﺪ وﺳﺎﯾﻞ رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﻨﻢ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ اوﻣﺪﯾﻦ ﯾﮑﯽ، دو روزه ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ.
ادامه دارد ...
داستان: هم قفس // نویسنده: ساناز فرجی // منبع: 98ia
