جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منهم قفس (16)
هم قفس (16)
_ﺗﻮ زﯾﺎد ﺑﻪ ﺧﻮدت زﺣﻤﺖ ﻧﺪه ﻣﺎدر، درس ﻫﺎت واﺟﺐ ﺗﺮه، ﻣﻦ ﺧﻮدم وﻗﺘﯽ اوﻣﺪم ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو روﺑﺮاه ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.
_ﺑﺎﺷﻪ، ﻓﻌﻼ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ.
_ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ.
ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻣﻮ رﻓﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﻮی اﻧﺒﺎری. ﺗﺎ آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﭼﻨﺪ روز ﺑﺎﻗﯽ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد، ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺎ اوﻣﺪن ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻨﺎ ﺧﺮﺗﻮ ﭘﺮت ﻫﺎی اﻧﺒﺎری رو ﺟﻤﻊ وﺟﻮر ﮐﻨﻢ. دو، ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ، وﻗﺘﯽ اوﻣﺪم ﺑﺎﻻﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﮐﺎرﺗﻮن ﺧﺎﻟﯽ رو ﺗﺎ ﮐﺮدم و ﺑﺎﺧﻮدم آوردم. از آﺳﺎﻧﺴﻮرﮐﻪ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم دوﺑﺎره آﻗﺎی ﻣﻨﺼﻮری رو دﯾﺪم.
_ﺳﻼم ﻫﯿﻮا ﺧﺎﻧﻮم، ﮐﻤﮏ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﯾﺪ؟
_ﺳﻼم، ﻧﺨﯿﺮ، ﻣﺎدر ﺧﻮﺑﻦ؟
_ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ، ﺷﻨﯿﺪم دارﯾﻦ از اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽ رﯾﻦ؟!
_ﺑﻠﻪ دﯾﮕﻪ، ﮐﻢ ﮐﻢ رﻓﻊ زﺣﻤﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. ﭼﻨﺪ روز دﯾﮕﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻬﻤﻮﻧﺘﻮن ﻧﯿﺴﺘﻢ.
_ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﯽ، ﮐﺠﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﮔﺮﻓﺘﯿﻦ؟ آدرس ﺑﺪﯾﻦ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﺮﺳﯿﻢ.
ﻧﮕﺎه ﺗﻨﺪی ﺑﻬﺶ ﮐﺮدم و ﺟﺪی ﺷﺪم. اﺻﻼ ﺟﻨﺒﻪ ﻧﺪاﺷﺖ. دوﺑﺎر ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪی ﭘﺴﺮﺧﺎﻟﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺳﻮال ﻫﺎﯾﯽ ﺑﭙﺮﺳﻪ ﮐﻪ اﺻﻼ ﺑﻬﺶ رﺑﻄﯽ ﻧﺪاره. وﻗﺘﯽ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﻦ و دﯾﺪ ﮔﻔﺖ:
_ﻣﻌﺬرت ﻣﯽ ﺧﻮام ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺳﻮال ﺑﯽ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﺮدم.
ﺳﻮار آﺳﺎﻧﺴﻮر ﺷﺪ و رﻓﺖ. اوﻣﺪم ﺧﻮﻧﻪ و ﮐﺎرﺗﻮن ﻫﺎ رو ﺑﺎ ﭼﺴﺐ روﺑﺮاه ﮐﺮدم. ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ، ﻫﺸﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﺮای ﺻﺪﻣﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺗﺮﯾﺎ ﮐﻠﺒﻪ ﺑﺮم. ﺻﺎﺣﺐ اوﻧﺠﺎ اﺧﻼق ﺧﺎﺻﯽ داﺷﺖ. اﺻﻼ ﺟﻮاﺑﻢ رو درﺳﺖ ﻧﻤﯽ داد، ﻫﻤﻪ اش ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺮم ﮐﻨﻪ. ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدش زﺣﻤﺖ ﻧﻤﯽ داد ﮐﻪ ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻪ ﺷﺎﯾﺪ اﻓﺸﯿﻦ رو ﺑﺸﻨﺎﺳﻪ.
_ﺳﻼم.
_ﺳﻼم، ﺷﻤﺎ ﺑﺎز اوﻣﺪﯾﻦ؟ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ازﺗﻮن ﺧﺒﺮی ﻧﺒﻮد.
_ﻣﻦ ﻣﻌﺬرت ﻣﯽ ﺧﻮام ﮐﻪ ﻫﻤﻪ اش ﻣﺰاﺣﻢ ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﺷﻢ، ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮام ﻣﻬﻤﻪ ﮐﻪ ﭘﯿﺪاش ﮐﻨﻢ.
_ﺑﻪ ﺧﺪا ﻗﺴﻢ ﻣﻦ اﯾﻦ آﻗﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﮔﯿﻦ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﻢ. روزی ﻫﺰارﺗﺎ ﻣﺸﺘﺮی ﻣﯿﺎداﯾﻨﺠﺎ و ﻣﯿﺮه، ﻣﻦ ﮐﻪ آﻣﺎر ﺗﮏ ﺗﮏ اوﻧﺎ رو ﻧﺪارم.
_از ﻫﻤﮑﺎراﺗﻮن ﺑﭙﺮﺳﯿﻦ، ﭘﯿﺸﺨﺪﻣﺖ ﻫﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺶ، اون ﻣﺸﺘﺮی ﺛﺎﺑﺖ ﺷﻤﺎﺳﺖ، ﻇﺎﻫﺮا اﯾﻨﺠﺎ زﯾﺎد ﻣﯿﺎد.
_از ﻫﻤﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪم، ﻣﺎﻧﻤﯽ دوﻧﯿﻢ ﺷﻤﺎ دﻧﺒﺎل ﮐﺪوم ﺑﻨﺪه ﺧﺪا ﻣﯽ ﮔﺮدﯾﺪ. اﮔﻪ ﺣﺮﻓﻢ رو ﺑﺎور ﻧﺪارﯾﻦ ﺧﻮدﺗﻮن ازﺷﻮن ﺑﭙﺮﺳﯿﻦ، از ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺴﻦ آﻗﺎ ﺑﭙﺮﺳﯿﺪ... ﺣﺴﻦ آﻗﺎ.. ﺑﯿﺎ ﺑﺒﯿﻦ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﻦ.
ﺑﻌﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ:
_ﻫﻔﺖ، ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻟﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻪ، ازش ﺑﭙﺮﺳﯿﻦ،ﺑﻪ روح ﻣﺎدرم اﮔﻪ ﺑﺸﻨﺎﺳﺘﺶ!
ﺗﻤﺎم ﻣﺸﺨﺼﺎت اﻓﺸﯿﻦ و ﺳﺘﺎره رو ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ازﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ دﺳﺘﮕﯿﺮم ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺣﺴﻦ آﻗﺎ ﮔﻔﺘﻢ، ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ای ﻓﮑﺮ ﮐﺮد.
_ﻫﻤﻮن ﮐﻪ ﯾﻪ ﭘﮋوی ﻣﺸﮑﯽ داﺷﺖ؟
_ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ، ﺷﺎﯾﺪ.
_ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻫﻤﻮن ﺑﺎﺷﻪ، ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﻤﯽ ﯾﺎن، ﯾﻪ زﻣﺎﻧﯽ اﯾﻦ ﺟﺎ زﯾﺎد ﻣﯽ اوﻣﺪن، ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﻔﺘﻪ ای دو، ﺳﻪ ﺑﺎر ﺑﺎ اون ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ زﻧﺶ ﺑﻮد، اﯾﻦ ﺟﻮری ﮐﻪ ﻣﺸﺨﺼﺎت دادﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺧﻮدش ﺑﺎﺷﻪ، ﯾﻪ دوﺳﺖ ﺑﯿﻎ ام داﺷﺖ ﻧﻪ؟
ﺳﺮﯾﻊ ﯾﺎد ﻣﻬﺮداد اﻓﺘﺎدم و ﺗﺼﻮﯾﺮش اون ﺟﻮری ﮐﻪ اﻓﺸﯿﻦ ازش ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻮی ذﻫﻨﻢ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ. ﮔﻔﺘﻢ:
_ﯾﻪ ﻋﯿﻨﮏ ﺗﻪ اﺳﺘﮑﺎﻧﯽ داﺷﺖ ﻧﻪ؟
_آره، ﺧﻮدﺷﻪ، ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻪ ازﺷﻮن ﺧﺒﺮی ﻧﯿﺴﺖ.
_اﺳﻢ ﻣﻦ اﺻﻼﻧﯿﻪ، ﺗﻮی ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن... ﮐﺎرﻣﯽ ﮐﻨﻢ، اﮔﻪ ﯾﻪ روزی دﯾﺪﯾﻨﺶ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﯿﻦ ﺑﺎﻫﺎش ﯾﻪ ﮐﺎر ﻣﻬﯽ دارم. ﯾﺎدﺗﻮن ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻪ؟
_ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ، ﻗﺒﻼ ﺷﻤﺎ رو دو،ﺳﻪ ﺑﺎر دﯾﺪم ﮐﻪ ﻣﯽ اوﻣﺪﯾﻦ اﯾﻨﺠﺎ وﻟﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮای ﭼﻪ ﮐﺎری ﻫﯽ ﻣﯿﺎﯾﺪ و ﻣﯽرﯾﺪ. ﺣﺘﻤﺎدﯾﺪﻣﺸﻮن ﺑﻬﺸﻮن ﻣﯽ ﮔﻢ.
_ﻧﻪ، ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﻓﺸﯿﻦ ﺑﮕﻮ، ﺑﻪ دوﺳﺘﺎش ﯾﺎ ﻫﻤﻮن ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﯽ زﻧﺶ ﺑﻮد ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﭼﯿﺰی ﺑﮕﯽ، ﺑﺎﺷﻪ؟
_ﺣﺘﻤﺎ ﺧﯿﺎﻟﺘﻮن راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ.
ﺑﺎزم ﺗﯿﺮم ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﺧﻮرد. از ﺗﺮﯾﺎﮐﻪ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻪ اﺣﺘﯿﺎج ﺑﻪ ﻫﻢ ﻓﮑﺮی دارم، ﺷﺎﯾﺪ ﻋﻠﯿﺮﺿﺎ و رﻋﻨﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻨﻦ ﯾﺎ راه ﺣﻠﯽ ﺟﻠﻮی ﭘﺎم ﺑﺬارن ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮﺧﻮدم ﻧﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد، ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻫﻤﻮن ﺷﺐ ﺟﺮﯾﺎن رو ﺑﺮاﺷﻮن ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﻢ وﻟﯽ وﻗﺘﯽ رﻓﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن از ﺗﺼﻤﯿﻤﻢ ﻣﻨﺼﺮف ﺷﺪم، اﻓﺸﯿﻦ ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ راززﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ازش ﭼﯿﺰی ﺑﺪوﻧﻪ، دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﮔﻨﺞ ﺗﻮی ﻗﺒﻢ ﻧﮕﻬﺶ دارم.
ﮐﺎش ﻻاﻗﻞ ﻓﺎﻣﯿﻠﯽ اﻓﺸﯿﻦ روﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ، اون ﺟﻮری ﻫﺮ ﻃﻮر ﺷﺪه از داﻧﺸﮕﺎه ﺗﻬﺮان ﺟﻨﻮب آدرﺳﺶ رو ﭘﯿﺪاﻣﯽ ﮐﺮدم. اﻃﻼﻋﺎﺗﻢ درﺑﺎره ﺳﺘﺎره و ﻣﻬﺮداد ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد وﻟﯽ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﺟﺎﻧﺐ اوﻧﺎ اﻗﺪام ﮐﻨﻢ. ﺷﺎﯾﺪ اﮔﻪ ﯾﻪ روز اﻓﺸﯿﻦ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای ﭘﯿﺪا ﮐﺮدﻧﺶ ﺳﺮاغ اوﻧﺎ رﻓﺘﻢ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺷﺎﮐﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻓﺮدای اون روز ﺑﻌﺪاز ﺑﺴﺘﻦ ﻗﺮارداد و ﮔﺮﻓﺘﻦ ﮐﻠﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ داﻧﺸﮑﺪه ﺗﻬﺮان ﺟﻨﻮب ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدم.
ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎری ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﮑﻨﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد، ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم آدرس اﻓﺸﯿﻦ رو از ﻃﺮﯾﻖ ﻣﻬﺮداد ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ. ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮐﻠﻨﺠﺎر رﻓﺘﻢ ﺗﺎ راﺿﯽ ﺷﺪم. دو، ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ دوﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه آدرس ﻣﻬﺮداد ﺑﺮدﺑﺎر رو ﺑﻪ دﺳﺖ آوردم. ﺣﺎل ﻋﺠﯿﺒﯽ داﺷﺘﻢ، ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﺎری ﮐﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ درﺳﺘﻪ ﯾﺎ اﺷﺘﺒﺎه؟!
ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر و ﻧﯿﻢ ﺑﻌﺪاز ﻇﻬﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن رﺳﯿﺪم. ﯾﻌﻨﯽ اﺷﺘﺒﺎه ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم؟ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ اﺷﺘﺒﺎه ﺑﺎﺷﻪ؟ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ﻣﻬﺮداد ﺑﮕﻢ، ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ آدرس اﻓﺸﯿﻦ رو ازش ﺑﮕﯿﺮم. ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﻫﻤﻮن ﻃﻮری ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﻌﺪش ﺑﻪ زﺧﻤﺖ ﺧﻮدﻣﻮ راﺿﯽ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﺎﻫﺎش روﺑﺮو ﺑﺸﻢ. زﻧﮓ در رو زدم،ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺟﺎ اﻓﺘﺎده در رو ﺑﺎزﮐﺮد.
_ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ.
_ﺳﻼم ﺧﺎﻧﻮم، ﻣﻨﺰل آﻗﺎی ﺑﺮدﺑﺎر؟
_ﺑﻠﻪ، ﺑﺎ ﮐﯽ ﮐﺎر دارﯾﺪ؟
_ﻣﻌﺬرت ﻣﯽ ﺧﻮام ﻣﻦ ﺑﺎ آﻗﺎی ﻣﻬﺮداد ﺑﺮدﺑﺎر ﮐﺎر دارم.
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪاز ﻣﮑﺚ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮔﻔﺖ:
_ﺷﻤﺎ؟
ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم دروغ ﺑﮕﻢ.
_ﻣﻦ از اﻗﻮام اﻓﺸﯿﻦ ﻫﺴﺘﻢ،د وﺳﺖ اﯾﺸﻮن. ﺳﺎل ﻫﺎﺳﺖ ﮐﻪ ازﺷﻮن ﺧﺒﺮی ﻧﺪارم، ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ آدرس ﺷﻤﺎ رو ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺎ آﻗﺎ ﻣﻬﺮداد ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ؟
_اﺳﻢ ﻣﻦ اﻋﻈﻤﻪ، زن داداش ﻣﻬﺮدادم. ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺗﻮ، ﻣﻬﺮداد ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدﺷﻪ، اﻻن ﺗﻤﺎس ﻣﯽ ﮔﯿﺮم ﺑﺎﻫﺎش ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﺪ.
_ﻣﺰاﺣﻢ ﻧﯿﺴﺘﻢ؟
_ﻧﺨﯿﺮ، اﺧﺘﯿﺎر دارﯾﻦ.
ﺑﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﻢ. ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮام ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد، ﺗﻤﺎم ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻓﺸﯿﻦ ﺗﻮی ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺮام ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺟﻠﻮی ﭼﺸﻤﻢ ﻧﻘ ﺶ ﺑﺴﺖ، از ﭘﻠﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﺑﺎﻻ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﯾﻪ روز اﻓﺸﯿﻦ از اوﻧﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و آﻗﺎی ﺑﺮدﺑﺎر ﺑﺎﻻی ﭘﻠﻪ ﻫﺎ اﻧﺘﻈﺎرش رو ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺳﯿﻦ ﺟﯿﻤﺶ ﮐﻨﻪ. ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﻮد ﺑﺎ ﯾﻪ ﺣﯿﺎط ﮐﻮﭼﯿﮏ و اﺗﺎق ﻫﺎی زﯾﺎد. ﺗﻮی ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ و اﻋﻈﻢ ﺧﺎﻧﻮم رﻓﺖ ﺗﺎ ﭼﺎﯾﯽ ﺑﯿﺎره، ﯾﻪ ﻋﮑﺲ ﺑﺰرگ از ﯾﮏ آﻗﺎﺑﻪ دﯾﻮار ﻧﺼﺐ ﺷﺪه ﺑﻮدﮐﻪ ﺣﺪس زدم آﻗﺎی ﺑﺮدﺑﺎر ﺑﺎﺷﻪ. ﺗﻮی ﻋﮑﺲ ﻫﻢ ﺟﺪی ﺑﻮد، ﻫﻤﻮن ﻃﻮری ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﻋﮑﺲ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم آﻗﺎﯾﯽ اوﻣﺪ ﺗﻮی اﺗﺎق، ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺳﻼم ﮐﺮدم.
_ﺳﻼم ﺧﺎﻧﻮم، ﺧﻮش اوﻣﺪﯾﻦ، ﻣﻦ ﻣﺤﺴﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﺑﺮادر ﻣﻬﺮداد، ﺣﺎل ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺑﻪ؟
_ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ، ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﯽ ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺰاﺣﻢ ﺷﺪم، ﺧﻮاب ﺑﻮدﯾﺪ؟
_ﻧﺨﯿﺮ، داﺷﺘﻢ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﻣﻐﺎزه، ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.
_ﻧﺸﺴﺘﻢ، آﻗﺎ ﻣﺤﺴﻦ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻋﮑﺲ رو دﯾﻮار و ﮔﻔﺖ:
_آﻗﺎﻣﻪ، ﺳﻪ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﻓﻮت ﮐﺮد. از اون ﻣﻮﻗﻊ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﺪری ﻣﻨﻪ. ﺷﻤﺎ ﻓﺎﻣﯿﻞ آﻗﺎ اﻓﺸﯿﻦ ﻫﺴﺘﯿﺪ؟
ﻟﺒﺨﻨﺪی زدم و ﮔﻔﺘﻢ:
_ﺑﻠﻪ، اﯾﺸﻮن رو ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﯿﺪ؟
_ﺑﻠﻪ، ﻋﺠﺐ ﭘﺴﺮی ﺑﻮد! ﯾﻪ ﭘﺎرﭼﻪ آﻗﺎ. از ﻣﻬﺮداد ﻣﺎ ﺑﻌﯿﺪ ﺑﻮد ﯾﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ دوﺳﺘﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ، ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻪ ازش ﺧﺒﺮی ﻧﺪارم. از وﻗﺘﯽ ﻣﻬﺮداد ازدواج ﮐﺮد دﯾﮕﻪ ﻧﺪﯾﺪﻣﺶ، ﺣﺘﯽ ﻋﺮوﺳﯽ ﻣﻬﺮداد ﻫﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪ. ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد، ﻫﺮﺟﺎ ﻫﺴﺖ ﺧﺪاﺣﻔﻈﺶ ﮐﻨﻪ.
ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم:
_آﻗﺎ ﻣﻬﺮداد ازدواج ﮐﺮدن؟
_ﺑﻠﻪ، ﺳﻪ، ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﯽ ﻣﯽ ﺷﻪ، ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﻗﺒﻞ از ﻓﻮت آﻗﺎم ازدواج ﮐﺮد.
اﻋﻈﻢ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ ﺳﯿﻨﯽ ﭼﺎی اوﻣﺪ ﺗﻮی اﺗﺎق و ﮔﻔﺖ:
_ﻣﻬﺮداد ﺧﯿﻠﯽ زود ازدواج ﮐﺮد، ﻫﯿﭻ ﮐﺪوﻣﻤﻮن اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ، ﻫﺮﭼﯽ ﻣﻬﺮداد آروﻣﻪ ﺧﺎﻧﻮﻣﺶ ﺳﺘﺎره واوﯾﻼﺳﺖ. آﻗﺎ رو ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ دﺧﺘﺮه دق داد. ﺗﺎ ﺷﻤﺎ....
آﻗﺎ ﻣﺤﺴﻦ ﻧﮕﺎه ﺗﻨﺪی ﺑﻪ اﻋﻈﻢ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﺮد ﮐﻪ وادار ﺷﺪ ﺳﮑﻮت ﮐﻨﻪ. ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ، ﭘﺲ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺳﺘﺎره ﮐﺎر ﺧﻮدﺷﻮ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻣﻬﺮداد ازدواج ﮐﺮد.
اﻋﻈﻢ ﺧﺎﻧﻮم رﻓﺖ ﺳﻤﺖ ﺗﻠﻔﻦ و ﭼﻨﺪﺗﺎ ﺷﻤﺎره ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻌﺪ از ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﭘﭻ ﭘﭻ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻮد ﮔﻮﺷﯽ رو ﮔﺮﻓﺖ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ، ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﮔﻮﺷﯽ رو ازش ﮔﺮﻓﺘﻢ.
_ﺳﻼم آﻗﺎ ﻣﻬﺮداد.
_ﺷﻤﺎ؟
ﺻﺪای ﯾﻪ زن ﺑﻮد، ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺳﺘﺎره اس، دﺳﺖ و ﭘﺎم رو ﮔﻢ ﮐﺮدم، اﺻﻼ ﺗﻮﻗﻊ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎی ﻣﻬﺮداد ﺑﺎ ﺳﺘﺎره ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ، ﺧﻮدم رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ:
_ﺷﻤﺎ ﻫﻤﺴﺮﺷﻮن ﻫﺴﺘﯿﻦ؟
_ﻓﺮﻣﺎﯾﺶ؟
_ﻣﻌﺬرت ﻣﯽ ﺧﻮام ﺧﺎﻧﻮم، ﻣﻦ از اﻗﻮام اﻓﺸﯿﻦ ﻫﺴﺘﻢ، دوﺳﺖ آﻗﺎ ﻣﻬﺮداد، آدرﺳﺶ رو ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم از ﺷﻤﺎ ﮐﻤﮏ ﺑﺨﻮام.
ﺳﺘﺎره ﮐﻨﺠﮑﺎواﻧﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
_اﺳﻤﺘﻮن؟
_اﺻﻼﻧﯽ ﻫﺴﺘﻢ.
_ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﻢ.
_ﺧﺐ ﻃﺒﯿﻌﯿﻪ، ﭼﻮن ﻣﻦ از اﻗﻮام اﻓﺸﯿﻦ ﻫﺴﺘﻢ، آدرس رو ﻣﯽ دﯾﺪ؟
_آدرس اﯾﻨﻪ....
ﺳﺘﺎره آدرس رو ﮔﻔﺖ و ﮔﻮﺷﯽ رو ﮔﺬاﺷﺖ. وﻗﺘﯽ ﺗﻤﺎس ﻗﻄﻊ ﺷﺪ ﮔﻮﺷﯽ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺳﺮﯾﻊ از ﺗﻮی ﮐﯿﻔﻢ ﺧﻮدﮐﺎر رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ و آدرس رو ﻧﻮﺷﺘﻢ. وﻗﺘﯽ روی ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻢ آﻗﺎ ﻣﺤﺴﻦ ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺮد و از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺖ.
ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﭘﺎﺷﻮ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون ﮔﺬاﺷﺖ اﻋﻈﻢ ﺧﺎﻧﻮم ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﺧﻢ ﺷﺪ و آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ:
_ﭼﺮا ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﻧﮑﺮدﯾﺪ؟
_ﻗﻄﻊ ﺷﺪ.
_ﻗﻄﻊ ﺷﺪ ﯾﺎ ﻗﻄﻊ ﮐﺮد؟
_ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ.
_ﺧﻮدﺗﻮن رو ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﮑﻨﯿﺪ، ﺳﺘﺎره ﻫﻤﯿﺸﻪ اﺧﻼﻗﺶ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮره، از وﻗﺘﯽ ﺧﻮدﺷﻮ ﺑﻪ زورﺗﻮی ﻓﺎﻣﯿﻞ ﺟﺎ داد ﺟﻮن ﻫﻤﻪ روﺑﻪ ﻟﺐ رﺳﻮﻧﺪه. ﺧﺪاﺑﯿﺎﻣﺮز آﻗﺎﺟﻮﻧﻮ، اﮔﻪ ﺑﺪوﻧﯽ اﯾﻦ دﺧﺘﺮه ﭼﻘﺪر ﺳﻨﮓ رو ﯾﺨﺶ ﮐﺮد! ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺳﺘﺎره از ﮐﺠﺎ اﻓﺘﺎد ﺗﻮی داﻣﻦ ﻣﻬﺮداد!؟ روزﮔﺎرش روﺳﯿﺎه ﮐﺮده، ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ازدﺳﺘﺶ آراﻣﺶ ﻧﺪاره، ﺑﭽﻪ اش ﻧﻤﯽ ﺷﻪ، ازوﻗﺘﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﭽﻪ اش ﻧﻤﯽ ﺷﻪ اﺧﻼﻗﺶ ﺑﺪﺗﺮﺷﺪه، ﻫﺰار ﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﻬﺮداد ﮔﻔﺘﯿﻢ...
ﺑﺎ ورود آﻗﺎ ﻣﺤﺴﻦ، اﻋﻈﻢ ﺧﺎﻧﻮم ﻓﻮری ﺣﺮف رو ﻋﻮض ﮐﺮد.
_اوا،ﭼﺮا ﭼﺎﯾﯽ ﻧﺨﻮردی؟ ﯾﺦ ﮐﺮد، ﻣﯽ رم ﻋﻮﺿﺶ ﮐﻨﻢ.
_ﻧﻪ، ﻣﺮﺳﯽ، ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻮﺑﻪ.
ﭼﺎﯾﯽ رو ﺧﻮردم و ﺑﻌﺪاز ﺗﺸﮑﺮ از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم. اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺘﻢ، آدرس اﻓﺸﯿﻦ ﺗﻮی دﺳﺘﻢ ﺑﻮد. ﻗﻠﺒﻢ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ. اﮔﻪ ازاول ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ راﺣﺘﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ از ﻃﺮﯾﻖ ﻣﻬﺮداد ﺑﻪ اﻓﺸﯿﻦ ﺑﺮﺳﻢ زودﺗﺮ اﻗﺪام ﻣﯽ ﮐﺮدم.
ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ زﯾﺎدی ﺧﻮدﻣﻮ ﺑﻪ در ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن رﺳﻮﻧﺪم. ﺑﺎ ﯾﻪ دﺳﺘﻪ ﮔﻞ ﺑﺰرگ ﮐﻪ ﺗﻮی راه ﺧﺮﯾﺪم. ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰرگ ﺑﻮد ﺗﻮی زﻋﻔﺮاﻧﯿﻪ، ﻗﻠﺒﻢ از ﻫﯿﺠﺎن داﺷﺖ ﻣﯽ اوﻣﺪ ﺗﻮی دﻫﻨﻢ. ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺑﺸﻢ ﺧﻮدﻣﻮ ﺗﻮی آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم، ﺻﻮرﺗﻢ ﻋﯿﻦ ﮔﭻ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﯾﻪ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮو ﺻﻮرﺗﻢ ﮐﺸﯿﺪم و روﺳﺮﯾﻢ رو روی ﺳﺮم ﺟﺎﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم. ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل وﻗﺘﺎی ﮐﻪ ﻫﯿﺠﺎن زﯾﺎدی داﺷﺘﻢ ﺳﻪ ﺗﺎ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﭘﯿﺎده ﻣﯽ ﺷﺪم.
ﭘﺎﻫﺎم ﺿﻌﻒ داﺷﺖ، ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ ﯾﺦ ﮐﺮده ﺑﻮد. درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺟﻨﺎزه ﺷﺪه ﺑﻮدم. زﻧﮓ در رو زدم. ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ آﻗﺎﯾﯽ اف اف رو ﺑﺮداﺷﺖ.
_ﺑﻠﻪ.
ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ از ﻫﯿﺠﺎن ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ ﮔﻔﺘﻢ:
_ﺳﻼم، ﻣﻤﮑﻨﻪ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﯿﺎرﯾﺪ دم در؟
_ﺷﻤﺎ؟
_ﻣﻦ اﺻﻼﻧﯽ ﻫﺴﺘﻢ، اﮔﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ ﺟﻠﻮی در.
_اوﻣﺪم.
ﻫﺰارﺗﺎ ﻓﮑﺮ ﯾﮑﻬﻮ ﻫﺠﻮم آورد ﺗﻮی ﻣﻐﺰم، ﯾﻌﻨﯽ اﻓﺸﯿﻦ ﺑﻮد؟ ﭼﻪ ﺟﻮری ﺧﻮدﻣﻮ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﻢ؟ از ﮐﺠﺎ ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ؟ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ آﻗﺎﯾﯽ در رو ﺑﺎز ﮐﺮد رو روﺑﺮوم اﯾﺴﺘﺎد.
_ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ؟
_ﺷﻤﺎ.. ﺷﻤﺎ اﻓﺸﯿﻦ ﻫﺴﺘﯿﺪ؟
_ﺷﻤﺎ؟
ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم، ﭼﻘﺪر ﺑﺎ ﺗﺼﻮراﺗﻢ ﻓﺮق داﺷﺖ. ﻗﺪ ﻣﺘﻮﺳﻄﯽ داﺷﺖ و ﻧﺴﺒﺘﺎ ﭼﺎق ﺑﻮد. ﭼﻬﺮه ﻣﺮداﻧﻪ ای داﺷﺖ و ﻣﻮﻫﺎش ﺗﮏ و ﺗﻮک ﺳﻔﯿﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد.
_ﻣﻦ، اﺻﻼﻧﯽ ﻫﺴﺘﻢ، ﻫﯿﻮا اﺻﻼﻧﯽ، ﺷﻤﺎ ﻣﻨﻮ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﯿﺪ، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم، ﻗﻀﯿﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ اون ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﺳﺖ، راﺳﺘﺶ ﻣﻦ..
ﺣﺮﻓﻢ رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮد.
_ﺷﻤﺎ ﺑﺎ آﻗﺎی اﺣﺘﺸﺎم ﮐﺎر دارﯾﺪ؟
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ:
_ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ، ﺷﻤﺎ اﻓﺸﯿﻦ ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ؟
_ﻧﺨﯿﺮ، ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ آﻗﺎی اﺣﺘﺸﺎم ﮐﺎر دارﯾﺪ، اوﻧﺎ از اﯾﻦ ﺟﺎ رﻓﺘﻦ، ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﻣﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ.
_ﻧﻤﯽ دوﻧﯿﺪ ﮐﺠﺎ رﻓﺘﻦ؟
_ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺧﯿﺮ، ﻣﻦ ﯾﮏ ﺑﺎر ﻫﻢ ﻧﺪﯾﺪﻣﺸﻮن، وﻗﺘﯽ اوﻣﺪ اﯾﻨﺠﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد.
_از ﺑﻨﮕﺎه ﺧﻮﻧﻪ رو ﺧﺮﯾﺪﯾﺪ؟
_ﻧﻪ، ﭘﺪرم ﺗﻮﺳﻂ ﯾﮑﯽ ازدوﺷﺘﺎش ﺧﻮﻧﻪ رو از آﻗﺎی اﺣﺘﺸﺎم ﺧﺮﯾﺪ.
_ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺎ ﭘﺪرﺗﻮن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ؟
_ﻫﻔﺖ ﻣﺎه ﭘﯿﺶ ﻓﻮت ﮐﺮدن.
وا رﻓﺘﻢ، ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺎت و ﻣﺘﺤﯿﺮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ:
_ﺧﺪاﺑﯿﺎﻣﺮزه.
_ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ، ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﯿﺎرﯾﺪ ﺗﻮ.
_ﻧﻪ ﻣﺮﺳﯽ، ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ.
ﮔﻞ ﻫﺎرو ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻃﺮﻓﺶ، ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮد و ازم ﮔﺮﻓﺖ، ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم و رﻓﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ. ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻓﺤﺶ ﻣﯽ دادم. ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮدﻣﻮ ﺑﺒﺨﺸﻢ، اﮔﻪ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم و زودﺗﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺳﺮاغ ﻣﻬﺮداد اون ﺟﻮری ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. روی ﭼﻪ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﯽ ﻓﮑﺮی ﮐﺮدم ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﻌﺪاز ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن اﻓﺸﯿﻦ از اﯾﻨﮑﻪ رﻓﺘﻢ ﭘﯿﺶ ﻣﻬﺮداد دﻟﺨﻮر ﺑﺸﻪ؟ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ دﯾﮕﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ. ﺗﻨﻬﺎ اﻣﯿﺪی ﮐﻪ ﺑﺮام ﺑﺎﻗﯽ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﭘﯿﺸﺨﺪﻣﺖ ﺗﺮﯾﺎ ﮐﻠﺒﻪ ﺑﻮد.
اون ﺷﺐ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮاب ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻬﺮداد و ﺳﺘﺎره ﻓﮑﺮﮐﺮدم. ﯾﻌﻨﯽ ﺳﺘﺎره ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﺮای ﭼﯽ داره ﺳﺨﺘﯽ ﻣﯽ ﮐﺸﻪ؟ ﻣﻬﺮداد ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻪ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﮐﺮده ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻣﺴﺘﻮﺟﺐ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﻼﺳﺖ؟ ﮐﺎش ﻻﻗﻞ اﻣﺮوز ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ رﺳﯿﺪن ﺑﺸﯿﻨﻦ و ﺧﻮب ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻦ ﮐﻪ ﭼﻪ اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺪن.
ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻨﺎ از ﺷﻤﺎل اوﻣﺪن. ﺗﻮی اون ﭼﻨﺪ روز ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﮐﻢ ﮐﻢ وﺳﯿﻠﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻨﺪی ﮐﻨﻢ، ﺧﻮﻧﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻋﯿﻦ ﺑﺎزار ﺷﺎم. رﻓﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﻤﮏ ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻨﺎ، ﻫﺎﻟﻪ و ﺳﻮده داﺷﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﮐﺮدن ﺗﺎ وﺳﯿﻠﻪ ﻫﺎﺷﻮﻧﻮ از ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺑﯿﺎرن ﭘﺎﯾﯿﻦ.
ﺳﻮده ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﻋﻀﻮ ﺧﺎﻧﻮاده اس، ﮐﻪ ﭼﻬﺎرده ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮد. ﻫﻤﻪ اش ﺳﺮش ﺗﻮی ﮐﺘﺎب و دﻓﺘﺮ ﺑﻮد. ﺧﯿﻠﯽ آروم و ﺳﺮﺑﻪ راه، درﺳﺖ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻫﺎﻟﻪ، ﻫﺎﻟﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﯿﻄﻮن ﺑﻮد، از درس و ﻣﺪرﺳﻪ ﻓﺮار ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ درس ﻋﻼﻗﻪ ای ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﻪ اﺻﺮار ﻣﺎﻣﺎن وﺑﺎﺑﺎ ﻣﯽ رﻓﺖ ﮐﻼس ﮐﻨﮑﻮر وﻟﯽ ﺑﻪ ﺟﺎی درس ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ آراﯾﺶ و ﻣﺪ روزﺑﻮد. ﻫﺎﻟﻪ و ﺳﻮده درﺳﺖ ﻧﻘﻄﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻦ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺬﻟﻪ ﮔﻮ ﺷﻮﺧﻪ. ﻫﯿﮑﻞ ﮔﻮﺷﺘﯽ و ﭼﺎﻗﯽ داره ﺑﺎ ﯾﻪ ﻗﺪ ﮐﻮﺗﺎه ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮﺑﺎﻣﺰه اش ﮐﺮده. ﺣﺘﯽ ﺗﻮی ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎی ﺳﺨﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﻫﻢ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﺑﺨﻨﺪه. ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎبا ﻫﯿﭻ وﻗﺖ دﻋﻮاﻫﺎﺷﻮن ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﯾﮑﯽ، دو ﺳﺎﻋﺖ ﻃﻮل ﻧﻤﯽ ﮐﺸﻪ ﭼﻮن از ﺣﺮﮐﺎت و ﻃﺮز ﺣﺮف زدن ﻣﺎﻣﺎن ﯾﮑﻬﻮﯾﯽ ﺧﻨﺪه ﺷﻮن ﻣﯽ ﮔﯿﺮه. ﺑﺎﺑﺎ ارﺗﺸﯿﻪ،ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻧﻈﺎﻣﯿﺶ از ﻣﺎﻣﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪی ﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﻪ، وﻟﯽ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻪ ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺎﻣﺎن ﮔﺎرد ﺑﮕﯿﺮه.
وﻗﺘﯽ اوﻣﺪﯾﻢ ﺑﺎﻻ، ﻣﺎﻣﺎن ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺮو وﺿﻊ آﺷﻔﺘﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
_اﯾﻨﺠﺎ رو ﻧﮕﺎه ﮐﻦ! ﺷﺘﺮ ﺑﺎ ﺑﺎرش ﮔﻢ ﻣﯽ ﺷﻪ.
_ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﺎﻣﺎن! ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ دﺳﺖ روی دﺳﺖ ﺑﺬارم و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻢ.
_آﺧﻪ ﺗﻮ ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺎره ﻧﯿﺴﺘﯽ ﻣﺎدر، اﺻﻮل اﺳﺒﺎب ﮐﺸﯽ رو ﺑﯿﺎ از ﻣﻦ ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮ، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺎﺑﺎت ﯾﻪ دور، دور اﯾﺮان ﮔﺸﺘﻢ.
_ﺧﻮﺑﻪ دﯾﮕﻪ، ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﯾﻪ اﯾﺮن ﮔﺮدی ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﮑﻨﯿﺪ.
ﺑﺎﺑﺎ اﮐﺜﺮا ازاﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ اون ﺷﻬﺮ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﭼﻬﺎر ﺳﺎل آﺧﺮ ﺧﺪﻣﺘﺶ رو ﺗﻮی ﯾﮑﯽ از ﺷﻬﺮﻫﺎی ﺳﺎﺣﻠﯽ ﺷﻤﺎل ﺧﺪﻣﺖ ﮐﺮد. دﯾﮕﻪ داﺷﺖ ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ. اوﻧﺎ ﺗﺼﻤﯿﻢ داﺷﺘﻦ ﺑﻌﺪاز ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﮕﯽ ﺑﺎﺑﺎ اوﻧﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﻦ. ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ اش اوﻧﺠﺎ ﺑﻮد، ﯾﮑﯽ، دوﺗﺎ ﺧﻮﻧﻪ و ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ زﻣﯿﻦ ﮐﻪ از زﺣﻤﺖ ﺳﯽ ﺳﺎﻟﻪ اش ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮد.
ﻣﺎﻣﺎن رﻓﺖ ﺗﻮی آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ و ﺑﻌﺪاز ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺑﺎ ﭘﺎﮐﺖ ﺳﯿﮕﺎرم ﺑﺮﮔﺸﺖ.
_ﭼﺸﻤﻢ روﺷﻦ، دﯾﮕﻪ ﻋﻠﻨﯿﺶ ﮐﺮدی؟ ﭘﯿﻨﻮﮐﯿﻮ ﺑﻌﺪاز ﭼﻬﻞ و ﻫﺸﺖ ﻗﺴﻤﺖ آدم ﺷﺪ، ﺗﻮ ﻫﻨﻮز آدم ﻧﺸﺪی؟
ﻧﮕﺎه ﺷﺮﻣﺰده ای ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﮐﺮدﻣﻮ ﭘﺎﮐﺖ رو ازش ﮔﺮﻓﺘﻢ و اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺗﻮی ﮐﺸﻮی ﺟﺎ ﮐﻔﺸﯽ. ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻨﺎ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﺗﮏ و ﺗﻮک ﺳﯿﮕﺎر ﻣﯽ ﮐﺸﻢ وﻟﯽ ﻋﻠﻨﯽ ﻧﺒﻮد. ﺑﻪ روی ﺧﻮدﺷﻮن ﻧﻤﯽ آوردن، ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم، ﻣﺎﻣاﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ وﺟﻮد ﺳﻮده و ﻫﺎﻟﻪ ﺑﺤﺚ رو ﮐﺶ ﻧﺪاد. ﺳﺮ ﺷﺎم ﻫﺎﻟﻪ ﮔﻔﺖ:
_ﻫﯿﻮا، اﻣﺸﺐ ﻧﻤﯽ رﯾﻢ ﺑﯿﺮون؟
ﻣﺎﻣﺎن ﯾﮑﻬﻮ ﭘﺮﯾﺪ وﺳﻂ و ﮔﻔﺖ:
_ﻧﺨﯿﺮ، ﺗﻬﺮون ﻧﯿﻮﻣﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﮕﺮدﯾﻢ، ﮐﻠﯽ ﮐﺎر دارﯾﻢ.
از ﺳﻮده ﭘﺮﺳﯿﺪم:
_ﺳﻮده اﻣﺘﺤﺎن ﻫﺎ ﭼﻄﻮر ﺑﻮد؟
_ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺑﻮد.
اﯾﻦ ﺑﺎر از ﻫﺎﻟﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪم:
_اﻣﺘﺤﺎن داﻧﺸﮕﺎه ﺗﻮ ﭼﻪ روزﯾﻪ؟
_ﯾﮏ ﻣﺎه دﯾﮕﻪ، ﺷﺎﯾﺪم ﮐﻤﺘﺮ، ﻫﻤﻪ اش ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﺎﻣﺎﻧﻪ، ﮐﺎش ﺷﻬﺮ اول رو ﺗﻬﺮان ﻣﯽ زدم. اون ﻣﻮﻗﻊ ﻣﯽ اوﻣﺪم ﭘﯿﺶ ﺗﻮ.
ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺖ:
_دﯾﮕﻪ ﭼﯽ؟ ﺗﻮی ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﺑﻪ اون ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﮐﻨﺘﺮﻟﺖ ﮐﻨﻢ، ﺑﻔﺮﺳﺘﻤﺖ ﺗﻬﺮون ﺑﻪ اﻣﺎن ﮐﯽ؟
_ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ام ﻣﺎﻣﺎن؟ ﺗﺎزه ﻫﯿﻮا ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ، ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪم ﭘﯿﺶ ﻫﯿﻮا، اﺻﻼ ﭼﺮا ﻫﯿﻮا ﺗﻬﺮان درس ﻣﯽ ﺧﻮﻧﻪ؟ ﻣﮕﻪ ﺧﻮﻧﺶ از ﻣﻦ رﻧﮕﯿﻦ ﺗﺮه؟
_ﺑﻠﻪ ﮐﻪ رﻧﮕﯿﻦ ﺗﺮه، اﮔﻪ رﻧﮕﯿﻦ ﻧﺒﻮد ﺗﻮی اﯾﻦ ﺷﯿﺶ ﺳﺎل ﻫﺰار ﺗﺎ دﺳﺖ ﮔﻞ ﺑﻪ آب ﻣﯽ داد، ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺧﺎﻧﻮم ﻧﺸﺴﺘﻪ و درﺳﺶ رو ﻣﯽ ﺧﻮﻧﻪ.
_ﺷﻤﺎ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﺪوﻧﻪ ﺧﯿﺎل ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﻣﻦ ﺑﻼی آﺳﻤﻮﻧﯿﻢ.
_ﮐﺎش ﺑﻮدی، اون وﻗﺖ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺳﻮﺧﺖ، از ﺑﻼی آﺳﻤﻮﻧﯽ ﻫﻢ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﺗﺮی.
ﺑﺤﺚ ﻣﺎﻣﺎن و ﻫﺎﻟﻪ داﺷﺖ ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ:
_ﻫﺎﻟﻪ، ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ اﻣﺴﺎل ﻗﺒﻮل ﺑﺸﯽ؟
ﻣﺎﻣﺎن ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﻓﺮﺻﺖ ﻧﺪاد ﻫﺎﻟﻪ ﺟﻮاب ﺑﺪه:
_اﯾﻦ ﺟﻮری ﮐﻪ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﭘﯿﺶ ﻣﯽ ره دوﻗﻮز آﺑﺎدم ﻗﺒﻮل ﻧﻤﯽ ﺷﻪ.
ﻫﺎﻟﻪ ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪ و ﻣﻦ و ﺳﻮده ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ. ﺑﻌﺪاز ﺷﺎم ﻫﺎﻟﻪ و ﺳﻮده ﺧﻮدﺷﻮن رو ﺑﺎ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﺳﺮﮔﺮم ﮐﺮدن و ﻣﻦ رﻓﺘﻢ ﺗﻮی آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﮐﻤﮏ ﻣﺎﻣﺎن. داﺷﺖ ﻇﺮف ﻫﺎ رو ﻣﯽ ﺷﺴﺖ.
_ﻣﺎﻣﺎن ﺷﻤﺎ ﭼﺮا؟ ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺑﺮو ﮐﻨﺎر، ﺧﻮدم ﻣﯽ ﺷﻮرم.
_ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﻣﺎدر ﺟﻮن، ﺧﻮدم ﺷﺴﺘﻢ، ﭼﻬﺎرﺗﺎ ﺗﯿﮑﻪ ﻇﺮف ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻤﯿﺮ و ﺗﻮ ﺑﻤﯿﺮ ﻧﺪاره.
دوﺗﺎ ﭼﺎﯾﯽ رﯾﺨﺘﻢ و ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎن ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻧﻬﺎرﺧﻮری. ﻣﺎﻣﺎن ﯾﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻫﺎﻟﻪ و ﺳﻮده ﮐﺮد ﮐﻪ داﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﮐﻨﺘﺮل ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ور ﻣﯽ رﻓﺘﻨﺪ.
_ﭘﺎﺷﯿﺪ، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﯾﺪ ﺑﺨﻮاﺑﯿﺪ ﮐﻪ ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ﮐﻠﯽ ﮐﺎر رﯾﺨﺘﻪ ﺳﺮﻣﻮن.
ﻫﺎﻟﻪ و ﺳﻮده ﺑﺎ دﻟﺨﻮری ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪن و رﻓﺘﻦ ﺗﻮی اﺗﺎق. رﻓﺘﺎر ﻫﺎﻟﻪ ﺑﺮام ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد، ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم ﺑﯽ ﭼﻮن و ﭼﺮا ﺑﻪ ﺣﺮف ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻮش ﺑﺪه.
_ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﺪ ﺷﻤﺎل ﺑﻤﻮﻧﯿﺪ؟
_آره ﻣﺎدر، ﻋﺎدت ﮐﺮدﯾﻢ.ﺧﻮﻧﻪ زﻧﺪﮔﯿﻤﻮن رو ﻫﻤﻮن ﺟﺎ ﺳﺎﻣﻮن دادﯾﻢ. ﺑﺎﺑﺎت ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﻌﺪاز ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﮕﯽ ﺑﺮه ﺗﻮ ﮐﺎر ﺧﻮﻧﻪ ﺳﺎزی. ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﺗﯿﮑﻪ زﻣﯿﻦ ﺷﺮوع ﻣﯽ ﮐﻨﻪ، ﺳﺮﮔﺮم ﻣﯽ ﺷﻪ، ﺳﯽ ﺳﺎل از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﻏﺮوب رﻓﺘﻪ ﺳﺮﮐﺎر، ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺸﯿﻨﻪ. ﻣﻨﻢ اﯾﻦ ﺟﻮری راﺣﺖ ﺗﺮم، ﺑﻪ آب و ﻫﻮای ﺷﻤﺎل ﻋﺎدت ﮐﺮدم، ﻣﻦ و ﭘﺪرت دﯾﮕﻪ ﺳﻨﯽ ازﻣﻮن ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﺑﯿﺎﯾﻢ ﻻی اﯾﻦ ﻫﻤﻪ دود ﮐﻪ ﭼﯽ ﺑﺸﻪ؟ ﺑﮕﯿﻢ ﺗﻬﺮون زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ؟ ﺗﻬﺮوﻧﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ؟!
ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ:
_ﻧﻪ، ﻫﺮ ﺟﻮر راﺣﺘﯿﻦ. ﻫﻨﻮز ﺑﺎ ﻫﺎﻟﻪ ﻣﺜﻞ ﻗﺪﯾﻢ ﻣﺸﮑﻞ دارﯾﻦ؟ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم آروم ﺗﺮ ﺷﺪه.
_ﻧﻪ ﻣﺎدر، ﺧﯿﺎﻟﺖ ﺟﻤﻊ، ﻫﻨﻮز ﻫﻤﻮن آﺗﯿﺶ ﺑﻪ ﺟﻮن ﮔﺮﻓﺘﻪ ای ﮐﻪ ﺑﻮد. ﺗﻮی اﯾﻦ دو، ﺳﻪ ﻣﺎﻫﻪ ﺑﺪﺗﺮم ﺷﺪه.
_ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم ﺑﻪ اﯾﻦ زودی ﺑﺨﻮاﺑﻪ، وﻗﺘﯽ ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﺑﯽ ﭼﻮن و ﭼﺮا رﻓﺖ ﺗﻮی اﺗﺎق.
_ﺑﺮو ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺗﻮی اﺗﺎق ﺑﻨﺪاز، اﮔﻪ ﭘﺎی ﺗﻠﻔﻦ ﻧﺒﺎﺷﻪ اﺳﻤﻢ رو ﻋﻮض ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.
ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﺟﺎی ﺧﺎﻟﯽ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﯽ ﺳﯿﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. دﮐﻤﻪ اش ﺳﺒﺰ ﺑﻮد، ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﺎﻟﻪ ﺗﻮی اﺗﺎق ﻣﺸﻐﻮﻟﻪ. ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺳﺮﺟﺎم.
_دﯾﺪی ﮔﻔﺘﻢ؟ آﺧﺮﺷﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﮐﺎﻣﯿﻮن ﺗﻠﻔﻦ ﻣﻬﺮش ﮐﻨﻢ. ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ داﻧﺸﮕﺎه ﺑﻪ ﭼﻪ درد اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﻣﯽ ﺧﻮره؟ ﻋﻮﺿﺶ اﮔﻪ ﻣﻨﺸﯽ ﯾﺎ ﺗﻠﻔﻨﭽﯽ ﺑﺸﻪ ﮐﻠﯽ ﮐﺎرش ﻣﯽ ﮔﯿﺮه. اﻫﻞ درس و ﻣﺸﻖ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ. ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﻫﻤﯿﻦ روزا ﺑﻨﺪو آب ﺑﺪه. از رﯾﺨﺘﺶ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯽ؟ ﮐﺪوم ﺑﯽ ﭘﺪری رو دﯾﺪی ﮐﻪ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ورﭘﺮﯾﺪه ﻟﺒﺎس ﺑﭙﻮﺷﻪ؟ ﻣﺎﺗﻨﻮﻫﺎش رو اﯾﻦ ﻗﺪر ﺗﻨﮓ و ﺗﻮﻧﮓ ﻣﯽ ﮔﯿﺮه ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ وﻗﺘﺎ ﻧﻔﺲ ﻣﻨﻢ ﺑﻨﺪ ﻣﯿﺎد، ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدش. ﺑﻪ ﺧﺪا از دﺳﺘﺶ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﯾﻢ. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﯾﻦ ﺑﯽ ﺷﺮف ﺑﻪ ﮐﯽ رﻓﺘﻪ؟ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ زﯾﺎد ﺗﻮ روش واﯾﺴﺘﯿﻢ. ﺳﺮﮐﺶ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ﯾﮑﻬﻮ دﯾﺪی دﺳﺖ دوﺳﺖ ﭘﺴﺮش رو ﮔﺮﻓﺖ و آورد ﺧﻮﻧﻪ. ﭘﺪرت ﻣﯽ ﮔﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﻣﺪارا ﮐﻦ، وﻗﺘﯽ از در ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯽ زﻧﻪ ﺑﯿﺮون دﻟﻢ آﺷﻮب ﻣﯽ ﺷﻪ. ﻣﯽ ﮔﻢ ﻧﮑﻨﻪ ﻫﻮس ﻓﺮار ﺑﻪ ﺳﺮش ﺑﺰﻧﻪ، ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ؟ ﻣﺪ ﺷﺪه ﺗﺎ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻣﯽ ﮔﻦ ﺑﺎﻻی ﭼﺸﻤﺖ اﺑﺮو، دﺧﺘﺮه وﺳﺎﯾﻠﺶ رو ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ و در ﻣﯿﺮه، از اﯾﻦ ﻫﺎﻟﻪ ﻫﻢ ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﮕﯽ ﺑﺮ ﻣﯿﺎد.
_ﺣﺎﻻ ﭘﺴﺮه ﮐﯽ ﻫﺴﺖ؟
_ﯾﻪ ﻻت ﺑﯽ ﺳﺮو ﭘﺎ، ﯾﻪ ﻗﺮون ﻧﻤﯽ ارزه، ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﭘﯿﺶ ﭘﺸﺖ ﺷﯿﻄﻮن ﺑﺎزار ﻣﭽﺸﻮﻧﻮ ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﭘﺴﺮه ﺗﺎ ﻣﻨﻮ دﯾﺪ ﻓﻠﻨﮓ و ﺑﺴﺖ وﻟﯽ ﻫﺎﻟﻪ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻧﻪ اﻧﮕﺎر اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده، اون ﺟﺎ ﺑﻬﺶ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﮕﻔﺘﻢ وﻟﯽ ﺷﺐ ﮐﻪ ﭘﺪرت اوﻣﺪ ﮐﻠﯽ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف زدﯾﻢ، ﭘﺪرت ﯾﮑﯽ، دو روز ﺑﻌﺪ رﻓﺖ ﺑﺎ ﭘﺴﺮه ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد، ﺷﻬﺮ ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ، ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ! ﯾﮑﯽ رو ﺑﺨﻮای ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯽ،دو روزه ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ. ﭘﺴﺮه ﺑﻪ ﭘﺪرت ﻗﻮل داده دور و ﺑﺮ ﻫﺎﻟﻪ ﭘﯿﺪاش ﻧﺸﻪ. ﺑﻪ اﯾﻦ ورﭘﺮﯾﺪه ﻫﻢ ﮔﻔﺘﯿﻢ دﺧﺘﺮ ﻣﻦ، ﺷﻬﺮ ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ، آﺑﺮوداری ﮐﻦ، ﺑﺬار ﻓﺮدا، ﭘﺲ ﻓﺮداﻣﻮن ﺑﺸﻪ ﺗﻮ ﭼﺸﻢ ﻣﺮدم ﻧﮑﺎه ﮐﻨﯿﻢ. ﭼﻨﺪ روزی ﺧﻮب ﺑﻮد وﻟﯽ دوﺑﺎره ﻫﻤﻮن آش و ﻫﻤﻮن ﮐﺎﺳﻪ. دﯾﮕﻪ ﺧﻮدﻣﻮن رو زدﯾﻢ ﺑﻪ ﺧﺮﯾﺖ، ﺟﻠﻮی اﯾﻦ ﯾﺎﻏﯽ رو ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﺬار ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﺪوﻧﻢ ﮐﺪوم ﻗﺒﺮﺳﺘﻮﻧﯽ ﻣﯽ ره و ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮده، اﯾﻦ ﺟﻮری ﺣﺪاﻗﻞ ﺧﯿﺎﻟﻤﻮن راﺣﺘﻪ ﮐﻪ ﺳﺮش رو ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدش ﻣﯽ ذاره زﻣﯿﻦ، اﻟﻬﯽ داﻏﺶ ﺑﻪ دﻟﻢ ﺑﻤﻮﻧﻪ.
ﻣﺎﻣﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد. ﻫﻤﯿﺸﻪ وﻗﺘﯽ از ﻫﺎﻟﻪ ﺣﺮف ﻣﯽ زد ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮی ﺧﻮدﺷﻮ ﺑﮕﯿﺮه، ﻓﺤﺶ ﻣﯽ داد و ﻧﻔﺮﯾﻦ ﻣﯽ ﮐﺮد.
_ﻣﯽ ﺧﻮای ﻣﻦ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ؟
ادامه دارد ...
داستان: هم قفس // نویسنده: ساناز فرجی // منبع: 98ia
