جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منهم قفس (17)
هم قفس (17)
_ﻧﻪ ﻣﺎدر، ﻗﺮﺑﻮن دﺳﺘﺖ، ﺑﺬار ﻻاﻗﻞ از ﯾﮑﯽ ﺣﺴﺎب ﺑﺒﺮه، ﻣﻦ و ﺑﺎﺑﺎت وﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﻮره و ﻣﯽ ذاره ﮐﻨﺎر.
_ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻬﺘﻮن ﺑﯽ اﺣﺘﺮاﻣﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ؟
_ﺑﯽ اﺣﺘﺮاﻣﯽ ﮐﻪ ﺷﺎخ و دم ﻧﺪاره، ﻣﮕﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻓﺤﺶ ﺑﺪه ﮐﻪ ﺑﺸﻪ ﺑﯽ اﺣﺘﺮاﻣﯽ؟ ﻫﺮﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﯿﻢ ﻫﻢ ﺟﻮاﺑﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ، ﮔﻮﺷﺶ
ﻫﻢ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﻣﻮن ﺑﺪﻫﮑﺎر ﻧﯿﺴﺖ، ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻨﯿﺰ ﺣﻠﻘﻪ ﺑﻪ ﮔﻮش ﺧﺎﻧﻮم.
_اﺧﺘﯿﺎر دارﯾﺪ ﻣﺎﻣﺎن، اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ. اﻗﺘﻀﺎی ﺳﻨﺸﻪ، ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﺑﺸﻪ ﺧﻮدش آروم ﻣﯽ ﮔﯿﺮه.
_ﺧﺪا از زﺑﻮﻧﺖ ﺑﺸﻨﻮه، دﯾﮕﻪ ﺑﺮو ﺑﮕﯿﺮ ﺑﺨﻮاب. ﻣﮕﻪ ﻓﺮدا ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺮی ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن؟
_ﭼﺮا، وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ زود ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮدم. ﮐﻠﯿﺪ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺟﺪﯾﺪ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻓﺮدا اول ﻣﯽ رﯾﻢ اوﻧﺠﺎ رو ﺗﻤﯿﺰﮐﻨﯿﻢ.
_ﺑﺎﺷﻪ ﻣﺎدر، ﯾﺎ ﻋﻠﯽ....
ﻣﺎﻣﺎن ﻫﯿﮑﻞ ﮔﻮﺷﺘﯿﺶ رو ﺑﻪ زﺣﻤﺖ از ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و اﺳﺘﮑﺎن ﻫﺎ رو ﺑﺮد ﺗﻮی آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ.
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﻮد. دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺟﺮﯾﺎن اﻓﺸﯿﻦ رو ﻫﻤﻮن ﺷﺐ ﺑﺮاش ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﻢ. وﻟﯽ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻓﻘﻂ ﺣﺲ دﻫﻦ ﻟﻘﯽ ام رو ارﺿﺎ ﻣﯽ ﮐﺮد، ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﭼﯽ ﺑﺸﻪ؟ ﻫﻨﻮز ﮐﻪ ﭼﯿﺰی ﻣﻌﻠﻮم ﻧﯿﺴﺖ، ﻣﮕﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﮐﺎرآﮔﺎه ﺧﺼﻮﺻﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺗﻮی ﺗﻬﺮاﻧﯽ ﺑﻪ اون ﺑﺰرﮔﯽ اﻓﺸﯿﻦ رو واﺳﻪ ﻣﻦ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ؟ ﯾﺎد ﺣﺮف ﻣﺎﻣﺎن اﻓﺘﺎدم ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﮐﺎش ﻣﻨﻢ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﺗﻮی ﯾﻪ ﺷﻬﺮ ﮐﻮﭼﯿﮏ دﻧﺒﺎل اﻓﺸﯿﻦ ﺑﮕﺮدم، اون ﺟﻮری ﺣﺘﻤﺎ ﭘﯿﺪاش ﻣﯽ ﮐﺮدم.
ﻓﺮدای اون ﺷﺐ روز ﭘﺮﮐﺎری داﺷﺘﻢ، ﺻﺒﺢ ﯾﻪ ﺳﺮ رﻓﺘﻢ داﻧﺸﮑﺪه و ﺑﻌﺪش ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن. ﺗﺎ آﺧﺮ ﺷﺐ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺟﺪﯾﺪ رو ﻧﻈﺎﻓﺖ ﮐﺮدﯾﻢ. ﻫﺮ روز ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﻣﺎﻣﺎن وﺳﺎﯾﻞ ﺑﯿﺸﺘﺮی رو ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻨﺪی ﻣﯽ ﮐﺮد، ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎدﻗﺖ و ﺑﺎ ﺳﻠﯿﻘﻪ، وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ وﺳﺎﯾﻞ ﺟﻤﻊ ﺷﺪ اﺻﻼ ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ اون ﻫﻤﻪ ﺧﺮت و ﭘﺮت داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. ﺳﻪ روز ﺑﻌﺪ وﺳﺎﯾﻞ رو ﺑﺎر ﮐﺎﻣﯿﻮن ﮐﺮدﯾﻢ، آﻗﺎی اﻓﺸﺎر و ﺳﻌﯿﺪ ﭘﺴﺮش ﻫﻢ اوﻣﺪه ﺑﻮدن ﮐﻤﮏ، وﺳﻂ ﻫﺎی ﮐﺎر ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺳﺮو ﮐﻠﻪ ﻋﻠﯿﺮﺿﺎ ﭘﯿﺪا ﺷﺪ.
ﺑﺎ وﺟﻮد ﺳﻪ ﺗﺎ ﻣﺮد ﮐﺎرا ﺧﯿﻠﯽ زود اﻧﺠﺎم ﺷﺪ. وﻗﺘﯽ ﺳﻌﯿﺪ آﺧﺮﯾﻦ ﺟﻌﺒﻪ رو ﺑﺮد ﭘﺎﯾﯿﻦ ﯾﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮدم، دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ، ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻗﺪم زدن ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ، ﺑﺎ آﺧﺮﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﻫﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ زواﯾﺎی ﺧﻮﻧﻪ رو ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮم ﺑﺴﭙﺎرم، ﯾﻪ ﺟﻮری ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ دﻟﻢ رو دارم اوﻧﺠﺎ ﻣﯽ ذارم. ﺟﺎی ﺧﺎﻟﯽ ﮔﻠﺪون ﻫﺎ، راﺣﺘﯽ ﻫﺎ، ﻣﯿﺰ، ﺗﺨﺘﺨﻮاب، ﭘﺮده ﻫﺎ، ﻫﻤﻪ و ﻫﻤﻪ دﻟﻢ رو ﺑﻪ درد ﻣﯽ آورد. رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮی ﭘﻨﺠﺮه اﯾﺴﺘﺎدم و ﺑﯿﺮون رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم، ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎ رﻓﺘﻦ ﻣﻦ از اون ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﺗﻤﻮم ﻣﯽ ﺷﻪ؟ ﻧﻪ... زﯾﺮ ﻟﺐ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم:
ﻣﻦ و ﺧﻮرﺷﯿﺪ را ﻫﻨﻮز اﻣﯿﺪ دﯾﺪاری ﻫﺴﺖ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ، روز ﻣﻦ آری ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﺧﻮﯾﺶ ﻧﺰدﯾﮏ اﺳﺖ...
_ﻫﯿﻮا ﻧﻤﯽ ﯾﺎی؟ ﻫﻤﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮن.
ﻋﻠﯿﺮﺿﺎ ﺑﻮد، ﺑﺎ دﻟﺨﻮری ﮔﻔﺘﻢ:
_ﻣﯿﺎم، ﻓﻘﻂ ﯾﮑﯽ، دو دﻗﯿﻘﻪ.
اوﻣﺪ ﮐﻨﺎرم و رو ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه اﯾﺴﺘﺎد:
_ﺗﻮ ﭼﯽ رو داری از ﻣﺎ ﻣﺨﻔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟
_ﭼﻄﻮر ﻣﮕﻪ؟...اﺻﻼ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ.
_آﺧﻪ ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﺨﻠﯿﻪ ﮐﺮدن ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻗﺼﻪ ﻧﺪاره، راﺳﺘﺸﻮ ﺑﮕﻮ.
_ﻧﻪ ﺑﺎور ﮐﻦ، ﭼﯿﺰی ﻧﯿﺴﺖ، ﻓﻘﻂ از اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺎﻃﺮه دارم.
_ﺧﺐ از اوﻧﺠﺎ ﻫﻢ ﺧﺎﻃﺮه ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﻨﯽ، ﺧﯿﺎﻟﺖ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻦ و رﻋﻨﺎ اﺳﺘﺎد ﺧﺎﻃﺮه ﺳﺎﺧﺘﻨﯿﻢ، اﺻﻼ ﺑﭽﻪ ﻣﻮن رو ﻣﯽ دﯾﺪم ﻫﻤﻮن ﺟﺎ ﺗﻮ ﺑﺰرﮔﺶ ﮐﻨﯽ، ﭼﻄﻮره؟
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم.
_ﻣﮕﻪ ﺧﺒﺮﯾﻪ؟
ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ:
_آره، اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻨﻮز ﯾﻪ ﻣﺎه و ﻧﯿﻤﻪ، دﮐﺘﺮش ﮔﻔﺖ اﺣﺘﻤﺎل ﺳﻘﻂ ﺑﭽﻪ ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎده، ﺗﻮﮐﻞ ﺑﻪ ﺧﺪا،ﻫﺮﭼﯽ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاد، وﻟﯽ دﮐﺘﺮش اﻣﯿﺪواری داد، ﮔﻔﺖ اﯾﻦ ﺷﺮوع ﺧﻮﺑﯿﻪ، ﻫﻤﯿﻦ دوروز ﭘﯿﺶ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ، رﻋﻨﺎ ﺣﺴﺎﺑﯽ ذوق زده اس.
_ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺖ؟
_دﻟﺶ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﻓﻌﻼ ﮐﺴﯽ ﭼﯿﺰی ﺑﺪوﻧﻪ، ﻣﯽ ﮔﻪ ﺗﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺸﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻣﻮﻧﺪﻧﯿﻪ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﮕﯿﻢ، ﻣﻨﻢ دﻫﻦ ﻟﻘﯽ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻢ وﻟﯽ ﺗﻮ ﺑﻪ روی ﺧﻮدت ﻧﯿﺎر، ﺑﺎﺷﻪ؟
ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮن دادم و ﮔﻔﺘﻢ:
_آﺧﺮﯾﻦ ﺧﺒﺮ ﺧﻮش رو ﻫﻢ ﺗﻮی ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻨﯿﺪم.
ﻋﻠﯿﺮﺿﺎ زد روی ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ.
_ای ﮐﺎش ﺗﻮی اون ﯾﮑﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻬﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ.
وﻗﺘﯽ وﺳﺎﯾﻞ رو ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﺟﺪﯾﺪ ﺗﺨﻠﯿﻪ ﮐﺮدﯾﻢ آﻗﺎی اﻓﺸﺎر و ﺳﻌﯿﺪ رﻓﺘﻦ. ﺳﻌﯿﺪ ﻫﻤﻮن روز ﻫﻤﻪ رو ﺑﻪ ﻋﺮوﺳﯿﺶ دﻋﻮت ﮐﺮد. ﻫﻨﻮز ﯾﮏ ﻣﺎه ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ ﺳﻌﯿﺪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ از ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻨﺎ ﻗﻮل ﺑﮕﯿﺮه ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﻋﺮوﺳﯿﺶ ﺑﯿﺎن.
ﺑﻌﺪاز رﻓﺘﻦ اوﻧﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﻮن دو،ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺘﯽ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﺮدﯾﻢ. ﻋﻠﯿﺮﺿﺎ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮد ﺷﺎم ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون. ﻫﻤﻪ ﻣﻮاﻓﻖ ﺑﻮدن، رﻓﺘﯿﻢ ﺳﺮ راه رﻋﻨﺎ رو از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺮداﺷﺘﯿﻢ و ﻫﻤﮕﯽ رﻓﺘﯿﻢ درﺑﻨﺪ. ﺷﺐ ﺑﺪی ﻧﺒﻮد، وﻟﯽ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﮑﺮ ﺑﻮدم. ﮔﺮﭼﻪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ اش ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ واﻧﻤﻮد ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ. اون ﺷﺐ وﻗﺘﯽ ﻋﻠﯿﺮﺿﺎ ﻣﺎ رو ﺟﻠﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﺎده ﮐﺮد، ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر رﻓﺘﻢ و از ﮐﻨﺎر زﻧﮓ ﻫﺎ ﺟﻌﺒﻪ ﭘﺴﺘﯽ رو ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم. ﮐﻠﯿﺪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺗﻮی ﻗﻔﻠﺶ، ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد...
ﺣﻀﻮر ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﺎرﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ زود اﻧﺠﺎم ﺑﺸﻪ، ﺗﺎ ﺳﺮم رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم دﯾﺪم ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺳﺮ ﺟﺎی ﺧﻮدﺷﻪ. ﺷﺐ ﺑﻮد، ﻫﻤﻪ ﺧﻮاب ﺑﻮدن، روی راﺣﺘﯽ ﻟﻢ دادم، ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﻤﯽ ﺑﺮد. ﻓﮑﺮم ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد، ﯾﻪ ﺳﯿﮕﺎر روﺷﻦ ﮐﺮدم و ﻏﺮق اﻓﮑﺎرم ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن اوﻣﺪ. ﺳﺮﯾﻊ ﺳﯿﮕﺎر رو ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮدم. ﻣﺎﻣﺎن اوﻣﺪ و روی راﺣﺘﯽ روﺑﺮوم ﻧﺸﺴﺖ.
_ﻧﻤﯽ ﺧﻮای ﺗﺮک ﮐﻨﯽ؟
_وا،ﻣﺎﻣﺎن! ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﻣﻌﺘﺎدم؟
_اﻋﺘﯿﺎد ﺑﻪ ﺳﯿﮕﺎرم اﻋﺘﯿﺎده دﯾﮕﻪ، ﺧﻮدت رو ﮔﻮل ﻣﯽ زﻧﯽ؟
_ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﻧﯿﺴﺖ، ﻓﻘﻂ وﻗﺘﺎﯾﯽ ﮐﻪ زﯾﺎدی ﺗﻮ ﻓﮑﺮم ﻣﯽ ﮐﺸﻢ.
_ﻓﮑﺮ ﭼﯽ؟
_ﻫﯿﭽﯽ...ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ....زﻧﺪﮔﯽ،آﯾﻨﺪه.
_ﻧﻤﯽ ﺧﻮای ﺳﺮو ﺳﺎﻣﻮﻧﯽ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯿﺖ ﺑﺪی؟ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﺲ ﻧﯿﺴﺖ؟
_ﻫﻨﻮز ﺟﻔﺘﻢ رو ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮدم.
_اﯾﻦ ﮐﺪوم ﺟﻔﺘﻪ ﮐﻪ ﭘﯿﺪاش ﻧﻤﯽ ﺷﻪ؟
_ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﻤﻪ دﯾﮕﻪ ﻣﻨﻪ، ﻫﺮ روز ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﻫﻢ روزﻣﻮن رو ﺷﺮوع ﮐﻨﯿﻢ، از ﮔﺮﻣﺎی وﺟﻮد ﻫﻢ اﻧﺮژی ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ، ﺗﺎ اﺑﺪ، ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻮدن ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺸﻪ...
_وا!اﯾﻦ ﭼﺮت و ﭘﺮت ﻫﺎ ﭼﯿﻪ ﻣﯽ ﮔﯽ؟
ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ. ﺣﺮف ﻫﺎی اﻓﺸﯿﻦ رو ﺑﺮاش ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ، ﻃﻔﻠﮏ ﺟﺎ ﺧﻮرده ﺑﻮد، ﺧﯿﺎل ﻣﯽ ﮐﺮد دﯾﻮوﻧﻪ ﺷﺪم.
_از ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻦ، دﯾﮕﻪ ﺑﯿﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﺘﻪ، ﭘﺲ ﻓﺮدا ﻣﯽ ﺗﺮﺷﯽ ﻣﯽ ﮔﯽ ﭼﺮا ﺑﻬﻢ ﻧﮕﻔﺘﯽ، ﺗﺎ ﺗﻨﻮر داﻏﻪ ﺑﭽﺴﺒﻮن. اﻻن ﺟﻮوﻧﯽ و ﻫﺰار ﺗﺎ ﻫﻮا ﺧﻮاه داری، ﭘﺲ ﻓﺮدا از رﯾﺨﺖ و ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻣﯽ اﻓﺘﯽ، ﻣﻦ ﺷﻮﻧﺰده ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ زن ﺑﺎﺑﺎت ﺷﺪم، ﺗﺎ اوﻣﺪ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﯾﻢ ﻣﺎدر و ﭘﺪرم ﺷﻮﻫﺮم دادن، ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪن روی دﺳﺘﺸﻮن ﺑﻤﻮﻧﻢ، وا.. ﺣﻖ داﺷﺘﻦ،اﮔﻪ ﺑﺎﺑﺎت ﻣﻨﻮ ﻧﻤﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ از ﺟﻮﻧﺶ ﺳﯿﺮ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﻣﻦ ﺑﺸﻪ....
ﻫﻤﻮن ﺟﻮری ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن داﺷﺖ ﺣﺮف ﻣﯽ زد اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻪ ﭘﺎم ﺑﺪﺟﻮری ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ. در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﺮف ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻮش ﻣﯽ ﮐﺮدم آروم آروم ﻣﯽ زدم روی ﭘﺎم، ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
_ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟
_ﭘﺎم ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ.
_ﯾﻮاش ﺑﺰن ﻣﺎدر ﯾﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺪ ﺧﻮاب ﻧﺸﻪ!
از ﺧﻨﺪه رﯾﺴﻪ رﻓﺘﻢ، ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﻪ ﭼﯿﺰاﯾﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻘﻞ ﺟﻦ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪ. اون ﺷﺐ ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎن ﮐﻠﯽ ﮔﻔﺘﯿﻢ و ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ. ﯾﮑﯽ، دو روز ﺑﻌﺪاز رﻓﺘﻦ ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻨﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺑﻪ روال ﻋﺎدی ﺑﺮﮔﺸﺖ، درس و ﮐﺎر. ﮐﻢ ﮐﻢ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺟﺪﯾﺪ ﻋﺎدت ﻣﯽ ﮐﺮدم. اون ﺳﺎل ﻫﻢ ﻫﺎﻟﻪ داﻧﺸﮕﺎه ﻗﺒﻮل ﻧﺸﺪ و ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮی ﻋﺮوﺳﯽ ﺳﻌﯿﺪ ﺑﺎ ﺑﺮادرش ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ آﺷﻨﺎ ﺷﺪ ﮐﻼ ﻗﯿﺪ درس و داﻧﺸﮕﺎه رو زد. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺑﻌﺪاز ﻋﺮوﺳﯽ ﺳﻌﯿﺪ، ﻫﺎﻟﻪ و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻧﺎﻣﺰد ﮐﺮدن. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺑﯿﻪ، ﯾﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮش ﻗﯿﺎﻓﻪ و ﺟﺬاب ﮐﻪ ﺗﺤﺼﯿﻼت ﻋﺎﻟﯿﻪ ﻧﺪاره وﻟﯽ ﻋﻮﺿﺶ درک و ﺷﻌﻮر ﺑﺎﻻﯾﯽ داره. ﻓﻘﻂ دو ﺳﺎل از ﻣﻦ ﺑﺰرگ ﺗﺮه وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪه اس. ﺗﻮی ﯾﻪ ﺷﺮﮐﺖ ﻣﺨﺎﺑﺮاﺗﯽ ﭘﯿﺶ ﭘﺪرش، آﻗﺎی اﻓﺸﺎر، ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻪ. ﺷﻐﻞ ﻫﻤﺴﺮ آﯾﻨﺪه ﻫﺎﻟﻪ ﺑﺮای ﺗﻤﺎم اﻋﻀﺎی ﺧﺎﻧﻮاداه ﻣﻮن ﮐﻪ ﻋﻼﻗﻪ زﯾﺎد ﻫﺎﻟﻪ رو ﺑﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻦ ﺧﻨﺪه دار ﺑﻮد.
ﻣﺎﻣﺎن از ازدواج ﻫﺎﻟﻪ راﺿﯽ ﺑﻮد. ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ دﺧﺎﻟﺘﯽ ﺗﻮی اﻧﺘﺨﺎﺑﺶ ﻧﮑﺮد وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﻫﺎﻟﻪ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﺧﻮدش رو اﻋﻼم ﮐﺮد ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ. ﭼﻮن اون اواﺧﺮ ﻫﺎﻟﻪ ﺑﺮای اذﯾﺖ ﮐﺮدن ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﺳﻨﮓ ﺗﻤﺎم ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد. ﭘﺪر و آﻗﺎی اﻓﺸﺎر ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﺑﺮاﺷﻮن ﻋﺮوﺳﯽ ﺑﮕﯿﺮن، ﺗﺎ آﻗﺎی اﻓﺸﺎر ﯾﻪ ﮐﻤﯽ آﻣﺎدﮔﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ و ﭘﺪر ﻫﻢ ﺟﻬﯿﺰﯾﻪ رو ﮐﺎﻣﻞ ﮐﻨﻪ. ﻫﺎﻟﻪ ﺑﻪ آرزوی دﯾﺮﯾﻨﻪ ﺧﻮدش ﻣﯽ رﺳﯿﺪ و ﺑﻌﺪاز ﻋﺮوﺳﯽ ﺗﻬﺮان زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد.
ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺷﺪن ﺳﺎل آﺧﺮ داﻧﺸﮕﺎه درس ﻫﺎم ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺗﺮ ﺷﺪ. وﻗﺖ ﺳﺮ ﺧﺎروﻧﺪن ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. رﻋﻨﺎ ﺳﻪ ﻣﺎه ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﭽﻪ اش رو از دﺳﺖ داد. ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ آﻣﺎدﮔﯽ ﻗﺒﻠﯽ داﺷﺖ وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺿﺮﺑﻪ ﺧﻮرد. ﯾﮑﯽ، دو ﻫﻔﺘﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﮑﺮ ﺑﻮد ﻣﻨﺘﻬﺎ ﺧﻮدﺷﻮ ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮد اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﺼﻤﻢ ﺗﺮ از ﻗﺒﻞ ﺑﻪ درﻣﺎﻧﺶ اداﻣﻪ داد.
اواﺳﻂ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺑﻮد. ﯾﻪ ﺷﺐ ﮐﻪ ﺷﯿﻔﺖ اورژاﻧﺲ ﺑﻮدم ﯾﻪ ﺑﯿﻤﺎر آوردن ﮐﻪ ﺳﮑﺘﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺣﺎﻟﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺮاب ﺑﻮد. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺗﻮﻧﺴﺘﯿﻢ از ﻣﺮگ ﺣﺘﻤﯽ ﻧﺠﺎﺗﺶ ﺑﺪﯾﻢ ﺑﻌﺪم ﺳﺮﯾﻊ ﺗﻮی ﺑﺨﺶ ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻫﺎی وﯾﮋه ﺑﺴﺘﺮﯾﺶ ﮐﺮدﯾﻢ. وﻗﺘﯽ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم ﺧﻮﻧﻮاده اش ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدن دورم رو ﮔﺮﻓﺘﻦ. ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺟﺎاﻓﺘﺎده ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم اوﻣﺪ ﻫﻤﺴﺮش ﺑﺎﺷﻪ، ﺑﺎ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ و ﭘﺴﺮ ﺟﻮون، ﺳﺮووﺿﻊ ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺘﻦ.
_ﺧﺎﻧﻮم دﮐﺘﺮ ﺣﺎل ﭘﺪرم ﭼﻄﻮره؟
_ﻓﻌﻼ ﮐﻪ ﺧﻮﺑﻪ، ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ. ﺳﮑﺘﻪ ﻗﻠﺒﯽ ﮐﺮده، ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﺧﻄﺮ رﻓﻊ ﺷﺪ. ﻓﻌﻼ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺤﺖ ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﺗﺎ ﻣﺘﺨﺼﺺ ﻣﻌﺎﯾﻨﻪ اش ﮐﻨﻪ... ﺧﻮدﺗﻮن رو ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﮑﻨﯿﺪ، ﻣﺸﮑﻞ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﯿﺴﺖ، ﮐﺎرﻫﺎی ﭘﺬﯾﺮش رو ﮐﺮدﯾﺪ؟
دﺧﺘﺮ رو ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺟﻮون ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
_اﻓﺸﯿﻦ، ﮐﺎرای ﭘﺬﯾﺮش رو ﮐﺮدی؟
_آره، ﻣﻦ ﺑﺮم ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﯾﻪ ﺟﺎ ﭘﺎرک ﮐﻨﻢ، ﻫﻤﻮن ﺟﻮری وﻟﺶ ﮐﺮدم ﺟﻠﻮی ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن.
ﯾﮑﻬﻮ ﺗﻨﻢ داغ ﺷﺪ. اﻓﺸﯿﻦ داﺷﺖ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ داﺷﺖ دور ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻣﺎدر و دﺧﺘﺮ ﯾﻪ ﭼﯿﺰاﯾﯽ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ اﺻﻼ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﯿﺪم. ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ دﺧﺘﺮه ﮔﻔﺘﻢ:
_اﺳﻢ ﻣﺮﯾﺾ ﭼﯿﻪ؟
_ﻫﻮﺷﻨﮓ اﺣﺘﺸﺎم.
ﻣﻐﺰم ﺗﯿﺮ ﮐﺸﯿﺪ، ﺧﻮدش ﺑﻮد. اون ﮔﻤﺸﺪه ای ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺎل ﻫﺎ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ.
ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺤﻮی ﺑﻪ اﻧﺘﻬﺎی راﻫﺮو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. اﻓﺸﯿﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ داﺷﺖ ﺗﻮی ﻧﻘﻄﻪ دﯾﺪم ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ رﯾﺰﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺪ و ﭼﻬﺎر ﺷﻮﻧﻪ، ﭼﻘﺪر ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﭘﺮاﺑﻬﺖ اوﻣﺪ! ﺑﺎور ﮐﺮدﻧﯽ ﻧﺒﻮد، ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﯿﺪاش ﮐﺮدم؟!
دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﺑﺮم و ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﻫﻢ ﻗﻔﺴﺶ ﻣﻨﻢ، ﺑﮕﻢ ﺗﻤﺎم ﺗﻬﺮان رو دﻧﺒﺎﻟﺶ ﮔﺸﺘﻢ، ﺑﮕﻢ ﮐﻪ...
از اون ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺎ ﻏﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺮدم و دﻧﺒﺎل اﻓﺸﯿﻦ رﻓﺘﻢ. ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﺷﺒﯿﻪ دوﯾﺪن ﺑﻮد. ﻟﺤﻈﻪ ای ﮐﻪ آرزوش رو داﺷﺘﻢ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد، اﻓﺸﯿﻨﯽ ﮐﻪ اون ﻫﻤﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ اوﻧﺠﺎ ﺑﻮد.
ﮔﻨﮓ ﺑﻮدم، ﻓﮑﺮم درﺳﺖ ﮐﺎر ﻧﻤﯽ ﮐﺮد، ﯾﻌﻨﯽ ﮐﺎری ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻨﻢ درﺳﺖ ﺑﻮد؟ اوﻧﻢ ﺗﻮی ﯾﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﭘﺪرش ﺳﮑﺘﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد؟ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﺳﺮﻋﺖ ﻗﺪم ﻫﺎم ﮐﻢ ﺷﺪ. از روﺑﺮو ﺷﺪن ﺑﺎﻫﺎش وﺣﺸﺖ ﮐﺮدم، ﺑﯿﻦ دو ﻧﯿﺮوی ﻣﺘﻀﺎد ﺳﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم، اﻣﯿﺪ و ﺗﺮس.
ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ:
«_ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ از دﻧﯿﺎ داری ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯽ، ﺗﻮﻗﻊ داری اﻓﺸﯿﻦ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ و ﺗﻤﺎم ﻋﺸﻘﺖ رو ﻧﺼﯿﺒﺶ ﮐﻨﯽ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯽ، ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﻪ ﺑﻬﺖ اﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ رو ﺑﺪه».
از ﮐﺠﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﮐﻪ اﻓﺸﯿﻦ ﻣﻨﻮ ﻣﯽ ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ؟ اﺻﻼ ﺗﻮی اون دو ﺳﺎل و ﻧﯿﻢ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﻫﺰارﺗﺎ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﻪ. وﻗﺘﺶ ﻧﺒﻮد، ﺑﺎﯾﺪ ﺻﺒﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم، ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﯾﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﻓﻌﻼ ﺑﻪ اﻓﺸﯿﻦ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻢ، ﺷﺎﯾﺪ اﮔﻪ ﮐﺲ دﯾﮕﻪ ای ﺟﺎی ﻣﻦ ﺑﻮد ﺑﯽ درﻧﮓ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﻬﺶ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪم ﮐﻪ ﻓﻌﻼ ﺳﮑﻮت ﮐﻨﻢ.
ﺑﻌﺪاز اﯾﻦ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ، دوﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻊ ﻗﻮل اﻓﺸﯿﻦ ﻣﺜﻞ ﻣﺮغ ﺳﺮﮐﻨﺪه اﯾﻦ درو اون در زدم ﺗﻮی ﯾﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺳﻤﺖ ﺑﺨﺶ ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻫﺎی وﯾﮋه. اون ﺧﺎﻧﻮم ﺟﺎ اﻓﺘﺎده ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎ روﯾﺎ ﺑﻮد ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد روی ﺻﻨﺪﻟﯽ و آﻫﺴﺘﻪ آﻫﺴﺘﻪ اﺷﮏ ﻣﯽ رﯾﺨﺖ. رﻓﺘﻢ ﮐﻨﺎرش.
_اﺟﺎزه دارم ﮐﻨﺎرﺗﻮن ﺑﺸﯿﻨﻢ؟
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ:
_ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ.
ﻧﺸﺴﺘﻢ، روﯾﺎ ﺻﻮرت ﻗﺸﻨﮕﯽ داﺷﺖ. ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ اﻓﺸﯿﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدﮐﻪ ﺳﻦ و ﺳﺎل ﺑﺎﻻﯾﯽ داره وﻟﯽ از ﻇﺎﻫﺮش اﺻﻼ ﻣﺸﺨﺺ ﻧﺒﻮد. اﻧﺪام ﺑﺮازﻧﺪه ای داﺷﺖ، ﯾﮏ دوﻧﻪ ﻣﻮی ﺳﻔﯿﺪ روی ﺳﺮش دﯾﺪه ﻧﻤﯽ ﺷﺪ و ﻣﺎﻧﺘﻮ و روﺳﺮی ﺷﯿﮑﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد. ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﯾﻪ ﺟﻮری ﺳﺮ ﺣﺮف رو ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺎز ﮐﻨﻢ.
_ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺗﻮن رﻓﺘﻦ.
_اﻻن ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮدن. دﺧﺘﺮم ﺑﭽﻪ ﺷﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد، رﻓﺘﻦ ﺑﯿﺎرﻧﺶ.
_ﭼﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد؟
_ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ وا...، ﺷﻮﻫﺮم ﺳﺎﺑﻘﻪ ﺑﯿﻤﺎری ﻗﻠﺒﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ، اﻣﺸﺐ وﻗﺘﯽ اوﻣﺪ ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺎﻟﺶ اﺻﻼ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد، ﺗﺎزه ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ دﯾﺪم ﮔﻠﻮش ﺧﺮﺧﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ، ﺷﺎﻧﺲ آوردم ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮدن زود رﺳﻮﻧﺪﯾﻤﺶ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ،ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ زﺣﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪﯾﻦ، ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﺟﻮری ازﺗﻮن ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ.
_ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، وﻇﯿﻔﻪ ام ﺑﻮد.
_ﺷﻤﺎ ﭘﺰﺷﮏ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ؟
_ﻫﻨﻮز ﯾﮏ ﺳﺎل از درﺳﻢ ﻣﻮﻧﺪه.
_ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺷﻮﻫﺮم ﺧﻮب ﻣﯽ ﺷﻪ؟ اﮔﻪ ﯾﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮش ﺑﯿﺎد ﭼﻪ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ؟ ﻧﮑﻨﻪ ﺑﺎزم ﺳﮑﺘﻪ ﮐﻨﻪ؟
دوﺑﺎره ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدن، ﯾﺎد ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎی اﻓﺸﯿﻦ اﻓﺘﺎدم ﮐﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد روﯾﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﻮﻫﺮش رو دوﺳﺖ داره. دﻟﻢ ﺑﺮاش ﺳﻮﺧﺖ، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺮدی ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ رواﺑﻂ زﻧﺎﺷﻮﯾﯽ اﻫﻤﯿﺖ زﯾﺎدی ﻗﺎﺋﻞ ﻧﺒﻮد و ﻧﻤﯽ ﺷﺪ درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﯽ اﺳﻢ ﺷﻮﻫﺮ رو روش ﮔﺬاﺷﺖ ﭼﻪ اﺷﮑﯽ ﻣﯽ رﯾﺨﺖ.
_ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ، ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺗﺤﺖ ﮐﻨﺘﺮﻟﻪ، ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﯿﺶ ﻧﻤﯽ ﯾﺎد.
روﯾﺎ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﺳﺮش رو اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ و ﭼﺸﻢ ﻫﺎم رو ﺑﺴﺘﻢ، ﯾﮑﻬﻮ ﺑﺎ ﺻﺪای اﻓﺸﯿﻦ ﻋﯿﻦ ﺑﺮق ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻫﺎ ﭘﺮﯾﺪم.
_روﯾﺎﺟﻮن، ﺧﺒﺮی ﻧﺸﺪ؟
_ﻧﻪ، ﺳﭙﯿﺪه ﮐﺠﺎﺳﺖ؟
_ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻨﻪ، داره ﺑﻪ آرﯾﺎ ﺷﯿﺮ ﻣﯽ ده. اون ﺑﭽﻪ ﻫﻢ اﻣﺸﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯽ ﺗﺎﺑﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ.
اﻓﺸﯿﻦ ﺣﺘﯽ ﯾﻪ ﻧﯿﻢ ﻧﮕﺎه ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮑﺮد. اﻧﮕﺎر ﮐﻪ اﺻﻼ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺸﮏ و ﺑﯽ ﺗﻔﺎوت ﺑﻮد،ﺗ ﻮی اون ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ای ﮐﻪ ﺑﺎ روﯾﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺣﺮف زدن ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم. ﺻﻮرت ﻣﺮداﻧﻪ ای داﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎی ﻣﺸﮑﯽ ﻟﺨﺖ و ﭘﻮﺳﺘﯽ ﮔﻨﺪوﻣﮕﻮن، ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﺧﻮش ﺗﯿﭗ ﺑﻮد. ﺻﺪای ﮔﺮﻓﺘﻪ ای داﺷﺖ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮش ﻣﯽ اوﻣﺪ.
ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ:
_ﻣﻦ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﻢ، اﮔﻪ ﮐﺎری داﺷﺘﯿﻦ ﺻﺪام ﮐﻨﯿﻦ.
_ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﺧﺎﻧﻮم دﮐﺘﺮ، اﺳﻢ ﺷﻤﺎ ﭼﯿﻪ؟
_اﺻﻼﻧﯽ.
رﻓﺘﻢ ﺳﻤﺖ اورژاﻧﺲ، ﯾﮏ رﺑﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﭙﯿﺪه رو ﺗﻮی راﻫﺮو ﻣﯽ دﯾﺪم. ﺑﭽﻪ اش ﺑﻪ ﺷﺪت ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد. رﻓﺘﻢ ﭘﯿﺸﺶ.
_ﭼﺮا ﺑﯽ ﺗﺎﺑﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ؟
_ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ دل درد ﮔﺮﻓﺘﻪ، ﺷﺮﺑﺘﺶ رو ﻧﯿﺎوردم.
_ﺑﯿﺎرش ﺗﻮی اﺗﺎق، ﻣﻦ ﺑﻬﺶ ﺷﺮﺑﺖ ﻣﯽ دم.
ﺑﺎ ﺳﭙﯿﺪه ﺗﻮی اﺗﺎق رﻓﺘﯿﻢ. آرﯾﺎ ﺷﺮﺑﺖ رو ﮐﻪ ﺧﻮرد ﻃﻮﻟﯽ ﻧﮑﺸﯿﺪ ﮐﻪ آروم ﺷﺪ.
_ﺷﯿﺮ ﺧﻮدﻣﻮ ﻣﯽ ﺧﻮره، ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﺧﯿﻠﯽ اﺳﺘﺮس داﺷﺘﻢ، ﺣﺘﻤﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻃﻔﻞ ﻣﻌﺼﻮم ﻫﻢ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪه.
_ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺸﻪ؟
_دو ﺳﺎل.
_ﻫﻨﻮز ﺷﯿﺮ ﻣﯽ ﺧﻮره؟
_ﮐﻢ ﮐﻢ ﻣﯽ ﺧﻮام از ﺷﯿﺮ ﺑﮕﯿﺮﻣﺶ ،ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮره، ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺘﺎ.
_ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﯿﺪ، ﭘﺴﺮ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ دارﯾﺪ.
_ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ، اﺟﺎزه ﻧﺪارم ﺑﭽﻪ رو ﺑﺒﺮم ﺑﺎﻻ؟
_ﻧﻪ، ﭼﻮن ﺑﯿﻤﺎرﻫﺎ ﻫﻤﻪ دارن اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ. ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺷﺪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﺪ ﺑﺒﺮﯾﻨﺶ ﺑﺎﻻ.
ﺳﭙﯿﺪه ازم ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮد و رﻓﺖ. ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر، ﭘﻨﺞ ﺻﺒﺢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮدﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﯿﻌﺎدﮔﺎه ﺑﺮﺳﻮﻧﻢ. اﻓﺸﯿﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮد، زاﻧﻮﻫﺎم ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻟﺮزﯾﺪن ﮐﺮد. ﻋﯿﻦ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﺷﻮﻧﺰده، ﻫﻔﺪه ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﯽ ﺷﻦ و در ﺣﻀﻮر ﻋﺸﻘﺸﻮن ﺣﺘﯽ راه رﻓﺘﻦ رو ﻫﻢ ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﯽ ﮐﻨﻦ، ﻏﺎﻓﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ اﻓﺸﯿﻦ ﺣﺘﯽ ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﮔﺬارا ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮑﺮد. داﺷﺖ ﺗﻮی راﻫﺮو ﻗﺪم ﻣﯽ زد. از ﮐﻨﺎرش رد ﺷﺪم و ﯾﮑﺮاﺳﺖ رﻓﺘﻢ ﺗﻮی ﺑﺨﺶ. ﺣﺎل آﻗﺎی اﺣﺘﺸﺎم ﺧﻮب ﺑﻮد. ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ای ﺑﺎﻻی ﺳﺮش اﯾﺴﺘﺎدم و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم، ﺗﻤﺎم ﮔﺬﺷﺘﻪ اش رو ﻫﻤﻮن ﻃﻮری ﮐﻪ اﻓﺸﯿﻦ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮده ﺑﻮد از ذﻫﻨﻢ ﮔﺬروﻧﺪم. ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ اﻓﺸﯿﻦ ﭘﺪرش رو ﻣﺮدی ﺧﺸﮏ و ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﺟﺪی ﺗﻮﺻﯿﻒ ﮐﺮده ﺑﻮد وﻟﯽ ﻣﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ آﻗﺎی اﺣﺘﺸﺎم اﺣﺴﺎس دﯾﮕﻪ ای داﺷﺘﻢ، ﺻﻮرت ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ داﺷﺖ، از اﺗﺎق ﮐﻪ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم اﻓﺸﯿﻦ اوﻣﺪ ﻃﺮﻓﻢ.
_ﺣﺎﻟﺶ ﭼﻄﻮره؟
_ﺧﻮﺑﻪ.
_ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ داروﯾﯽ ﭼﯿﺰی ﺗﻬﯿﻪ ﮐﻨﻢ؟
_ﻓﻌﻼ ﻧﻪ، ﻣﺎدرﺗﻮن رﻓﺘﻦ؟
_ﺑﯿﺮوﻧﻪ، ﮐﺎرش دارﯾﻦ؟
_ﻧﻪ، ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮری ﭘﺮﺳﯿﺪم.
اﻓﺸﯿﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺖ، ﻋﯿﻦ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﯾﻪ ﻓﻀﻮل روﺑﺮوش اﯾﺴﺘﺎده، ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد. ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﻣﺴﺨﺮه، از ﺧﻮدم ﺑﺪم اوﻣﺪ. دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ درﺑﺎره ام اﯾﻦ ﺟﻮری ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻪ. ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ ﺳﻮال اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ دﯾﮕﻪ ای ﺑﭙﺮﺳﻢ ازش دور ﺷﺪم. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﯾﻦ ﺳﻮال اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ رو ﭘﺮﺳﯿﺪم؟ ﻫﺰار ﺑﺎر ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم وﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﺧﻮای ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ اول ﺗﻮی دﻫﻨﺖ ﻣﺰه ﮐﻦ ﺑﻌﺪ ﺑﮕﻮ.
وﻗﺘﯽ ﻣﺘﺨﺼﺺ ﺑﺎﻻی ﺳﺮ آﻗﺎی اﺣﺘﺸﺎم اوﻣﺪ ﺷﯿﻔﺘﻢ ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ ﻧﺮﻓﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ و ﺗﻮی ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﻮﻧﺪم. ﭼﻄﻮر ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ اﻓﺸﯿﻦ رو ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم وﻟﺶ ﮐﻨﻢ ﺑﺮم؟ ﯾﮑﯽ، دو ﺑﺎر ﺑﻪ ﺳﺮم زد ﮐﻪ ﺑﺮم و ﺳﺮ ﺣﺮف رو ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺎز ﮐﻨﻢ وﻟﯽ ﻧﮕﺎه ﺳﺮد و ﺑﯽ ﺗﻔﺎوﺗﺶ و ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﺪرش داﺷﺖ ﻣﺎﻧﻌﻢ ﺷﺪ.
از ﺑﺨﺶ ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻫﺎی وﯾﮋه ﮐﻪ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم ﺳﭙﯿﺪه و روﯾﺎ و اﻓﺸﯿﻦ دور دﮐﺘﺮ رو ﮔﺮﻓﺘﻦ. آرﯾﺎ ﯾﮏ ﺑﻨﺪ ﺟﯿﻎ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﯽ ﺗﺎﺑﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺳﭙﯿﺪه ﺑﺎ ﮐﻠﻨﺠﺎر ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ آروﻣﺶ ﮐﻨﻪ. رﻓﺘﻢ و ﺑﭽﻪ رو از ﺑﻐﻠﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ، ﺑﺪون ﻣﻤﺎﻧﻌﺘﯽ ﺑﭽﻪ رو ﺑﻬﻢ داد. آرﯾﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺳﭙﯿﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎﻣﺰه وﺗﭙﻠﯽ، ﺑﺮدﻣﺶ ﯾﻪ ﮔﻮﺷﻪ و روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﻮﻧﺪﻣﺶ، ﺧﻮدم ﻫﻢ دو زاﻧﻮ روﺑﺮوش ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺎزی ﮐﺮدم. ﺧﯿﻠﯽ زود آروم ﺷﺪ.ﮔ ﺮﯾﻪ رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮد و ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺑﺎزی ﮐﺮدن.
ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ دو ﺗﺎ دﺳﺖ از ﺑﺎﻻی ﺳﺮم اوﻣﺪ و آرﯾﺎ رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد، اﻓﺸﯿﻦ ﺑﻮد. ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ ﻧﮑﺮد. آرﯾﺎ رو ﺑﻐﻞ ﮐﺮد و ﺳﻤﺖ ﺳﭙﯿﺪه و روﯾﺎ رﻓﺖ. ﺣﺘﯽ ﯾﻪ ﺗﺸﮑﺮ ﺧﺸﮏ و ﺧﺎﻟﯽ ﻫﻢ ﻧﮑﺮد. ﭼﻨﺪ ﻗﺪم از ﻣﻦ دور ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﭙﯿﺪه، آرﯾﺎ رو از ﺑﻐﻠﺶ ﮔﺮﻓﺖ و اوﻣﺪ ﻃﺮﻓﻢ.
_ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ، ﺷﻤﺎ از دﯾﺸﺐ ﺧﯿﻠﯽ زﺣﻤﺖ اﻓﺘﺎدﯾﻦ.
ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ:
_ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، وﻇﯿﻔﻪ ام ﺑﻮد.
ازش ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم و رﻓﺘﻢ ﺗﻮی ﺳﻠﻒ ﺳﺮوﯾﺲ ﯾﻪ ﭼﺎﯾﯽ داغ ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﺑﺪﺟﻮری ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدم. اﺻﻼ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ رﻓﺘﺎر اﻓﺸﯿﻦ رو ﻫﻀﻢ ﮐﻨﻢ. ﻧﺎراﺣﺘﯿﻢ ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ، ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ اﻋﺼﺎﺑﻢ ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺸﻢ و ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻢ. ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ، ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم. ﺗﻮی ﻣﺤﻮﻃﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺳﭙﯿﺪه رو دﯾﺪم. آرﯾﺎ داﺷﺖ ﺑﺎزی ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺳﭙﯿﺪه روی ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ ﻣﻨﻮ دﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ اوﻣﺪ.
_ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ از رﻓﺘﺎر ﺑﺮادرم ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻨﻢ، ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻠﻮی ﺧﻮدش ﭼﯿﺰی ﺑﮕﻢ، اون دل ﭘﺎﮐﯽ داره، زﯾﺎد ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺟﺪﯾﺶ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﻪ، ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﺪی ﻧﺪاﺷﺖ، ﺧﯿﻠﯽ ازﺗﻮن ﻣﻌﺬرت ﻣﯽ ﺧﻮام.
_اﺻﻼ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ، ﺧﻮدﺗﻮن رو ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﮑﻨﯿﺪ.
ﺑﺎ ﺳﭙﯿﺪه ﺷﺮوع ﮐﺮدﯾﻢ ﺑﻪ ﻗﺪم زدن و ﺑﻌﺪش روی ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ.
_ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ »ﺗﻮ« ﺻﺪات ﮐﻨﻢ؟
_راﺣﺖ ﺑﺎش.
_اﺳﻢ ﻣﻦ ﺳﭙﯿﺪه اس.
_اﺳﻢ ﻣﻨﻢ ﻫﯿﻮاﺳﺖ.
_ﭼﻪ ﻗﺸﻨﮓ! ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟
_ﯾﻌﻨﯽ اﻣﯿﺪ، آرزو.
_ﭼﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺧﻮش ﺳﻠﯿﻘﻪ ای داری؟!
_ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ.
_ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺘﻪ.
_رﻓﺘﻢ ﺗﻮی ﺑﯿﺴﺖ و ﺷﯿﺶ ﺳﺎل.
_ﭼﻪ ﺟﺎﻟﺐ! ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻫﻢ ﺳﻨﯿﻢ. ازدواج ﮐﺮدی؟
_ﻧﻪ.
_ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ! ﻣﻦ دو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ دارم. اﻟﺒﺘﻪ ﻓﻘﻂ آرﯾﺎ ﺑﭽﻪ ﺧﻮدﻣﻪ، دﺧﺘﺮم ﻣﺎری از ازدواج اول ﺷﻮﻫﺮﻣﻪ وﻟﯽ ﻣﺜﻞ آرﯾﺎ دوﺳﺘﺶ دارم.
_از زﻧﺪﮔﯿﺖ راﺿﯽ ﻫﺴﺘﯽ؟
_آره، ﺧﯿﻠﯽ.
_ﭘﺲ ﭼﺮا ﮔﻔﺘﯽ ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎﻟﻢ ﮐﻪ ازدواج ﻧﮑﺮدم؟
_آﺧﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺸﺘﺮک ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺸﮑﻞ ﺗﺮ از زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺠﺮدﯾﻪ، اﻟﺒﺘﻪ ﻫﺮ دوﺗﺎش ﺧﻮﺑﻪ، ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺧﺎص ﺧﻮدﺷﻮ داره. وﻟﯽ وﻗﺘﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ زﯾﺎد اذﯾﺘﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ آرزو ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻣﺠﺮد ﺑﺎﺷﻢ. اﻫﻞ ﺗﻬﺮاﻧﯽ؟
_آره، وﻟﯽ اﯾﻨﺠﺎ ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. ﭘﺪرم ارﺗﺸﯽ ﺑﻮد، ﻫﻤﻪ اش از اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ اون ﺷﻬﺮ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺸﻪ ﺗﻨﮑﺎﺑﻦ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﺮد، ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟
_ﺷﻬﺴﻮار دﯾﮕﻪ؟
_آره، ﻣﺎدر و ﭘﺪرم ﺑﺎﺧﻮاﻫﺮام اوﻧﺠﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ. دوﺳﺖ ﻧﺪارن ﺑﺮﮔﺮدن ﺗﻬﺮان، ﻣﻨﻢ اﯾﻨﺠﺎ دارم درس ﻣﯽ ﺧﻮﻧﻢ.
_ﭼﻘﺪر ﻣﻮﻧﺪه؟
_ﯾﻪ ﺳﺎل، ﺑﻌﺪش ﻫﻢ دو ﺳﺎل ﻃﺮح ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﺬروﻧﻢ.
_ﺑﻌﺪاز درﺳﺖ ﻣﯽ ری ﺷﻤﺎل ﭘﯿﺶ ﺧﻮﻧﻮاده ات؟
_ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ، ﺗﻬﺮان رو ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم.
_ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ آﺷﻨﺎ ﺷﺪﯾﻢ. ﻣﻦ ﺗﻮی اﯾﺮان ﯾﮑﯽ، دوﺗﺎ دوﺳﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺪارم. اوﻧﻢ ﻣﺎل دوران دﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻧﻪ. ﻫﻤﻪ ﺷﻮن ازدواج ﮐﺮدن ورﻓﺘﻦ ﺳﺮ زﻧﺪﮔﯿﺸﻮن، ﻣﻦ اوﻣﺪم اﯾﺮان ﻣﺴﺎﻓﺮت، ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﯽ ﻣﯽ ﺷﻪ ﮐﻪ آﻣﺮﯾﮑﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، دو ﻫﻔﺘﻪ اس اوﻣﺪم.
_ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﺪرﺗﻮن اوﻣﺪﯾﺪ؟
_ﻧﻪ، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺮادرم، ﻫﻤﻮن ﮐﻪ دﯾﺪﯾﺶ، ﯾﻪ ﻣﺎه دﯾﮕﻪ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮدم. ﺑﺎ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﭘﺪرم اﻓﺘﺎد ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ اﺻﻼ ﻓﺮﺻﺖ ﮔﺮدش ﮐﺮدن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ.
_ﭼﺮا ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺮادرت اوﻣﺪی؟
_دو ﺳﺎﻟﯽ ﺑﺮدﻣﺶ آﻣﺮﯾﮑﺎ و ﺑﻪ زور ﻧﮕﻬﺶ داﺷﺘﻢ، ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم از اوﻧﺠﺎ ﺧﻮﺷﺶ ﺑﯿﺎد، وﻟﯽ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺮﮔﺸﺖ. ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﭘﺪرم واﺑﺴﺘﻪ اس، ﻇﺎﻫﺮش ﻧﺸﻮن ﻧﻤﯽ ده، وﻟﯽ ﻋﻼﻗﻪ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻮاده اش داره، ﻣﻦ و آرﯾﺎ ﺑﺎﻫﺎش اوﻣﺪﯾﻢ.
_ﭼﺮا ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ زور ﻧﮕﻬﺶ داری؟
ادامه دارد ...
داستان: هم قفس // نویسنده: ساناز فرجی // منبع: 98ia
