هم قفس (18)

هم قفس (18)

‫_آﺧﻪ اﻓﺸﯿﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﮑﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻮی زﻧﺪﮔﯿﺶ داﺷﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮ ﺧﻮرده ﺷﺪه ﺑﻮد. ﯾﻪ ﺑﺎر ﻧﺎﻣﺰد ﮐﺮد،ﺑﺎ دﺧﺘﺮی ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ‫دوﺳﺘﺶ داﺷﺖ وﻟﯽ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺧﯿﻠﯽ زود ﺑﻬﻢ ﺧﻮرد، از ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ اﯾﻦ ﺟﻮری ﺷﺪه ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ، ﺑﺪاﺧﻼق، اﺧﻤﻮ، ﭘﮑﺮ، ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم اوﻧﺠﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ روﺣﯿﻪ اش رو ﻋﻮض ﮐﻨﻪ وﻟﯽ ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻧﺮﺳﯿﺪم.

‫_ﺧﺐ ﺷﺎﯾﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﻧﺎﻣﺰدش رو از دﺳﺖ داده ﺑﻮد ﺿﺮﺑﻪ ﺑﺪی ﺧﻮرده. ﺧﻮدت ﻣﯽ ﮔﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺶ داﺷﺖ.

_ﺷﺎﯾﺪم ﺣﺮف ﺗﻮ درﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ وﻟﯽ اﻓﺸﯿﻦ دﯾﮕﻪ ﻧﺨﻮاﺳﺖ راﺑﻄﻪ اش رو ﺑﺎ ﻧﺎﻣﺰدش اداﻣﻪ ﺑﺪه، اﮔﻪ ﻣﺜﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ دوﺳﺘﺶ داﺷﺖ ‫ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد دوﺑﺎره ﺑﻪ دﺳﺘﺶ ﺑﯿﺎره، وﻟﯽ اﯾﻦ ﺟﻮری ﻧﺸﺪ.

‫ﺳﭙﯿﺪه ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ:

_اﺻﻼ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا دارم اﯾﻨﺎ رو ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﻢ؟! ﺗﻮ داری ﻣﯽ ری ﺧﻮﻧﻪ؟

‫_آره، ﺷﺐ دوﺑﺎره ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺮدم.

_ﻣﻨﻢ ﺑﺎﯾﺪ آرﯾﺎ رو ﺑﺒﺮم ﺧﻮﻧﻪ، ﺑﺎﯾﺪ ﺣﻤﻮﻣﺶ ﮐﻨﻢ، ﺑﭽﻪ ام زا ﺑﻪ راه ﺷﺪ.

_ﻟﺒﺎﺳﻬﺎش و ﺑﺮداﺷﺘﯽ؟

_آره ﺳﺎﮐﺶ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ.

‫_ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ، ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺮدم ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن، ﯾﻪ ﮐﻤﯽ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ و ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮدﯾﻢ.

‫_ﻧﻪ،ﻣﺰاﺣﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﻢ، اﻓﺸﯿﻦ ﻣﯽ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ.

‫_ﻣﻦ اﺻﻼ ﺗﻌﺎرف ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ، اﮔﻪ راﺣﺘﯽ ﺑﯿﺎ.

_ﺻﺒﺮ ﮐﻦ اﻻن ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮدم.

ﺳﭙﯿﺪه رﻓﺖ و ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ اﻓﺸﯿﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ. آرﯾﺎ رو ﺑﻐﻞ ﮐﺮدم و دﻧﺒﺎﻟﺸﻮن رﻓﺘﻢ. ﺳﭙﯿﺪه از ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺳﺎک آرﯾﺎ رو ﺑﺮداﺷﺖ. از اﻓﺸﯿﻦ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﯿﻢ.

‫_ﭼﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺎﻣﺰه ای داری!

‫_ﻗﺪﯾﻤﯿﻪ، ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﺧﺮﺟﺶ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﻇﺎﻫﺮش ﺧﻮب ﺑﺸﻪ.

‫_ﺧﺮج ﺗﺤﺼﯿﻠﺖ رو از ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺎری؟

_ﯾﻪ درآﻣﺪ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ دارم ﮐﻪ ﺧﺮج زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ﻣﯽ ده وﻟﯽ اﺟﺎره ﺧﻮﻧﻪ و ﺑﻘﯿﻪ ﭼﯿﺰا رو ﭘﺪرم ﻣﯽ ده.

_دﺧﻞ و ﺧﺮﺟﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻮره؟ ﮐﻢ ﻧﻤﯽ ﯾﺎری؟

_زﯾﺎد ول ﺧﺮج ﻧﯿﺴﺘﻢ، ﺑﻪ اﻧﺪازه درآﻣﺪم ﺧﺮج ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، درﺳﻢ ﮐﻪ ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ ﯾﻪ ﮐﻤﯽ وﺿﻌﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﻪ.

_دوﺳﺖ ﻧﺪاری درﺳﺖ رو اداﻣﻪ ﺑﺪی و ﺗﺨﺼﺺ ﺑﮕﯿﺮی؟

‫_دوﺳﺖ ﮐﻪ دارم، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻗﺒﻮل ﻣﯽ ﺷﻢ ﯾﺎ ﻧﻪ.

_ﺑﺮو ﺧﺎرج از ﮐﺸﻮر اداﻣﻪ ﺑﺪه.

_ﺣﺮﻓﺶ رو ﻧﺰن، اﺻﻼ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ از ﺧﻮﻧﻮاده ام دل ﺑﮑﻨﻢ. ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﻣﮕﻪ ﭼﺸﻪ؟ ﺳﻄﺢ ﻋﻠﻤﯽ اﺳﺎﺗﯿﺪﻣﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﻻﺳﺖ.

_اوﻧﺠﺎ ﻣﻮﻓﻖ ﺗﺮی.

_ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ! آدﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاد ﻣﻮﻓﻖ ﺑﺸﻪ ﻫﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻮﻓﻖ ﻣﯽ ﺷﻪ، اﯾﻨﺎ ﻫﻤﻪ اش ﺑﻬﺎﻧﻪ اس، ﯾﮑﯽ، دوﺑﺎر ﻫﻤﻮن اواﯾﻞ ‫درﺳﻢ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﺮم ﺧﺎرج از ﮐﺸﻮر، ﯾﮑﯽ، دوﺗﺎ داﻧﺸﮕﺎه ﻫﻢ ﺑﺎ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﭘﺬﯾﺮش ﮔﺮﻓﺘﻢ وﻟﯽ ﻣﻨﺼﺮف ﺷﺪم و ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ‫ﻣﻮﻧﺪم.

‫ﺳﺮ راه ﺑﺮای ﻧﻬﺎر ﻏﺬا ﮔﺮﻓﺘﻢ، ﺗﺎ ﻇﻬﺮ ﻓﺮﺻﺖ زﯾﺎدی ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﺗﺮ از اون ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺨﻮام دو، ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻮی ‫آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ وﻗﺖ ﺻﺮف ﮐﻨﻢ. ﺳﭙﯿﺪه ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﻧﮕﺮم ﺑﻮد. زودﺗﺮ از اون ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻓﮑﺮش رو ﮐﻨﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺷﺪﯾﻢ. ﺧﻮﺷﺤﺎل ‫ﺑﻮدم ﭼﻮن ﯾﻪ دوﺳﺖ ﺧﻮب ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم. راﺑﻄﻪ دوﺳﺘﺎﻧﻪ ام ﺑﺎ ﺳﭙﯿﺪه ﻣﻨﺠﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ اﻓﺸﯿﻦ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ و ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺳﺮ ﻓﺮﺻﺖ ‫ﻣﻨﺎﺳﺐ راﺑﻄﻪ ام رو ﺑﺎﻫﺎش ﺑﻬﺘﺮﮐﻨﻢ. ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺶ ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﮐﺮدم، ﻧﻤﯽ ﮔﻢ ﮐﻪ ازش ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ، ﻧﻪ، وﻟﯽ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ از ﻋﻼﻗﻪ ام ﺑﻪ ‫اﻓﺸﯿﻦ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﮐﻨﻢ از اون ﺣﺎﻟﺖ ﺑﯿﺎرﻣﺶ ﺑﯿﺮون.

ﺳﭙﯿﺪه اﺻﻼ ﺗﻌﺎرﻓﯽ ﻧﺒﻮد و اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﮐﺎر ﻣﻦ و راﺣﺖ ﮐﺮد. ﺧﻮدش ‫ﮐﺎرﻫﺎی ﺧﻮدش رو ﻣﯽ ﮐﺮد، وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ رﻓﺘﻢ ﺗﻮی آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺳﭙﯿﺪه ﺑﭽﻪ اش رو ﺗﻮی اﺗﺎق ﺧﻮاﺑﻮﻧﺪ. وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ

ﻣﻦ ﻣﯿﺰ رو ﭼﯿﺪه ﺑﻮدم.

‫_ای ﮐﺎش ﺑﻌﺪاز اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﺑﻮﻧﯿﺶ، ﺑﻬﺶ ﻏﺬا ﻣﯽ دادی.

_وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺪار ﺷﺪ ﻣﯽ ﺧﻮره. آرﯾﺎ ﺑﺎ ﻏﺬا ﺗﻌﺎرف ﻧﺪاره، ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش اﮔﻪ ﮔﺸﻨﻪ اش ﺑﻮد ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺑﯿﺪ.

‫_ﻧﻤﯽ ﺧﻮری؟

‫ﺳﭙﯿﺪه ﻧﺸﺴﺖ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ و دوﺗﺎﯾﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪﯾﻢ.

‫_ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﻣﺰه ای داری.

‫_زﯾﺎد دوﺳﺘﺶ ﻧﺪارم.

‫_ﭼﺮا؟

‫_ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮری.

_ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدن ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ ﻧﻪ؟

_ﻧﻪ اﺗﻔﺎﻗﺎ،ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺒﻪ، ﺧﻮدﺗﯽ و ﺧﻮدت، ﻓﺮﺻﺖ زﯾﺎدی داری ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ و ﻟﺬت ﺑﺒﺮی.

‫_زﯾﺎد ﮐﺘﺎب ﻣﯽ ﺧﻮﻧﯽ؟

‫_ﭼﻄﻮر ﻣﮕﻪ؟

‫_ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ات ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ وﻟﯽ ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ ﺑﺰرﮔﯽ داری. ﭘﺪر ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺘﺎب ﻣﯽ ﺧﻮﻧﻪ، درﺳﺖ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻣﻦ، اﮔﻪ ﺷﺒﯽ ‫ﯾﮑﯽ، دو ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻧﮑﻨﻪ ﺧﻮاﺑﺶ ﻧﻤﯽ ﺑﺮه. راﺳﺘﯽ دﮐﺘﺮش ﮔﻔﺖ ﯾﮑﯽ، دو روز دﯾﮕﻪ ﻣﻨﺘﻘﻠﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﺑﺨﺶ.

_ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ.

‫_ﺗﺎ ﮐﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺴﺘﺮی ﺑﺎﺷﻪ؟

_ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻔﺖ ،ﻫﺸﺖ روز، ﺑﺴﺘﮕﯽ داره ﮐﻪ ﮐﯽ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﺑﺸﻪ.

‫_ﻫﯿﻮا، ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ازت ﯾﻪ ﺳﻮال ﺑﭙﺮﺳﻢ؟

_ﺣﺘﻤﺎ.

‫_ﺗﻮ ﭼﺮا ﺗﺎﺣﺎﻻ ازدواج ﻧﮑﺮدی؟ ﭘﺎی ﮐﺴﯽ در ﻣﯿﻮﻧﻪ؟

_ﻧﻪ، ﮐﺴﯽ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﺮای اﯾﻦ ازدواج ﻧﮑﺮم ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺸﺪم.

‫_ﺣﻖ داری، زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮕﻪ. وﻗﺘﯽ ﻋﺎﺷﻖ ﻫﻤﺴﺮت ﺑﺎﺷﯽ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺳﯿﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﯽ، ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺗﻮی دﻧﯿﺎ ﯾﻪ ﺟﻔﺖ ‫داره، اﮔﻪ ﭘﯿﺪاش ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻪ وﻟﯽ اﮔﻪ ﭘﯿﺪاش ﻧﮑﻨﻪ... ﻣﻨﻢ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﺎ ﻓﺮاﻣﺮز آﺷﻨﺎ ﺷﺪم، ﻓﺮاﻣﺮز ﺷﻮﻫﺮﻣﻪ، ﺧﯿﻠﯽ ‫ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﻪ، ﻧﻤﯽ ﮔﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪارﯾﻢ، ﺗﻮی ﻫﺮ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﺸﮑﻞ وﺟﻮد داره وﻟﯽ ﻓﺮاﻣﺮز ﺑﻪ ﻣﻦ ﯾﺎد داد ﮐﻪ ﭼﻪ ﺟﻮری ﺑﺎ ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎ و ﻣﺸﮑﻼت ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎم، اواﯾﻞ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮام ﺳﺨﺖ ﺑﻮد، وﻟﯽ ﮐﻢ ﮐﻢ ﻋﺎدت ﮐﺮدم.

_اﻣﯿﺪوارم ﻫﻤﯿﺸﻪ از زﻧﺪﮔﯿﺖ راﺿﯽ ﺑﺎﺷﯽ.

‫_ﻣﻨﻢ اﻣﯿﺪوارم ﮐﻪ ﺗﻮ ﻫﻤﺴﺮ دﻟﺨﻮاﻫﺖ رو ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯽ.

ﺑﻌﺪاز اﯾﻨﮑﻪ ﻧﻬﺎر ﺧﻮردﯾﻢ و ﻣﯿﺰ رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮدﯾﻢ ﺑﺎ ﺳﭙﯿﺪه رﻓﺘﯿﻢ ﺗﻮی اﺗﺎق و درازﮐﺸﯿﺪﯾﻢ. ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﺣﺮف زدﯾﻢ وﻟﯽ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ‫اﯾﻨﮑﻪ ﺷﺐ ﮐﺸﯿﮏ داﺷﺘﻢ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﺑﻢ. دو، ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ از ﺳﺮو ﺻﺪای آرﯾﺎ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم. ﻣﺎﺷﺎا... ﺧﻮﻧﻪ رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد روی ﺳﺮش. ﻃﻔﻠﮏ ﺳﭙﯿﺪه، آرﯾﺎ رو ﺑﺮده ﺑﻮد ﺗﻮی ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﺑﯿﺪار ﻧﮑﻨﻪ وﻟﯽ اون ﺷﯿﻄﻮن اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﮐﺮد.

_ﺑﯿﺪار ﺷﺪی، ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ، آرﯾﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮ و ﺻﺪا ﮐﺮد.

ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم و ﮔﻔﺘﻢ:

‫_ﻧﻪ دﯾﮕﻪ، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺪار ﻣﯽ ﺷﺪم. ﻗﻬﻮه ﻣﯽ ﺧﻮری؟

_ﺑﻠﻪ، ﺑﺪون ﺷﯿﺮ و ﺷﮑﺮ ﻟﻄﻔﺎ.

ﺳﺮدرد ﺑﺪی داﺷﺘﻢ. وﻗﺘﯽ ﺑﺎ دو ﻟﯿﻮان ﻗﻬﻮه اوﻣﺪم ﺗﻮی ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ زﻧﮓ در رو زدن. رﻋﻨﺎ ﺑﻮد. اون ﺷﺐ ﻣﻨﻮ رﻋﻨﺎ ﺟﻔﺘﻤﻮن ﮐﺸﯿﮏ ‫ﺑﻮدﯾﻢ. اوﻣﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻌﺪاز ﺷﺎم دوﺗﺎﯾﯽ ﺑﺮﯾﻢ ﺳﺮ ﮐﺎر. رﻋﻨﺎ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺳﭙﯿﺪه زود ﺟﻮﺷﻪ. ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻮر ﺷﺪن. ﺳﻪ ﺗﺎﯾﯽ ‫ﮐﻠﯽ ﮔﻔﺘﯿﻢ و ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ. آرﯾﺎ ﻫﻢ ﻓﻘﻂ آﺗﯿﺶ ﻣﯽ ﺳﻮزوﻧﺪ. ﻟﯿﻮان ﻗﻬﻮه رو ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪ روی ﻓﺮش، ﯾﮑﯽ از ﮔﻠﺪون ﻫﺎ رو ‫ﺷﮑﻮﻧﺪ، ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎ رو ﭼﭗ ﮐﺮد، ﺳﺮش ﻣﺤﮑﻢ ﺧﻮرد ﺑﻪ ﻟﺒﻪ ﻣﯿﺰ، ﺧﻼﺻﻪ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﮐﺮد. ﺳﭙﯿﺪه اﺻﺮار داﺷﺖ ﺑﺨﻮاﺑﻮﻧﺪش

‫وﻟﯽ ﻣﻦ و رﻋﻨﺎ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﮐﻪ اﮔﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺷﺐ رو ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ اﺟﺎزه ﺑﺪه آرﯾﺎ از ﺑﺎزی ﮐﺮدن ﺧﺴﺘﻪ ﺑﺸﻪ اون وﻗﺖ ﺗﻤﺎم ‫ﺷﺐ رو ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﻪ.

‫اون ﺷﺐ ﺳﻪ ﺗﺎﯾﯽ ﺷﺎم رﻓﺘﯿﻢ ﺑﯿﺮون. وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن آرﯾﺎ ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮده ﺑﻮد، ﻣﻦ و رﻋﻨﺎ رﻓﺘﯿﻢ ﺳﺮ ﺷﯿﻔﺘﻤﻮن، ﺳﭙﯿﺪه ‫ﻫﻢ ﺑﻌﺪاز ﮐﻠﯽ ﺗﺸﮑﺮ رﻓﺖ ﭘﯿﺶ ﺧﻮﻧﻮاده اش. ﺑﺨﺶ اورژاﻧﺲ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد، ﻓﺮﺻﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﺣﺘﯽ ﺑﻪ اﻓﺸﯿﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﭼﻪ ‫ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻬﺶ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﻢ. ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﻫﺎی ﺻﺒﺢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺳﺮ زدن ﺑﻪ آﻗﺎی اﺣﺘﺸﺎم ﺑﺮم و ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ.

اﻓﺸﯿﻦ ‫ﺗﻮی راﻫﺮو ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮد. ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﮔﺬرا ﺑﻬﻢ ﮐﺮد وﻟﯽ ﺟﻮاب ﺳﻼﻣﻢ رو ﻧﺪاد. ﺧﻮدﺷﻮ زد ﺑﻪ ﻧﺸﻨﯿﺪن. رﻓﺘﺎرﻫﺎی اﻓﺸﯿﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ‫ﻣﻨﻮ ﺗﻮ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﻣﺼﻤﻢ ﺗﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد. دﯾﮕﻪ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻣﯽ  رﺳﯿﺪم ﮐﻪ اﺻﻼ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﻢ ﮐﯽ ام! ﭼﻪ ﺑﺴﺎ وﻗﺘﯽ ‫ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺮای ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﻫﻤﻮن ﺟﻮری ﺳﺮد ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﯽ ﮐﺮد ﯾﺎ ﺑﯽ ﺗﻔﺎوت ﻣﯽ ﮔﻔﺖ »ﺧﺐ ﮐﻪ ﭼﯽ؟« اون ‫ﺟﻮری ﮐﻠﯽ ﺿﺎﯾﻊ ﻣﯽ ﺷﺪم، وﻗﺘﯽ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ ﺳﺮ ﮐﺎرم اﻓﺸﯿﻦ ﻫﻤﻮن ﺟﻮری ﺗﻮی راﻫﺮو ﻗﺪم ﻣﯽ زد. ﺑﻌﺪاز اﯾﻨﮑﻪ ﺷﯿﻔﺘﻢ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ رﻓﺘﻢ ﺳﺮاﻏﺶ.

ﺳﭙﯿﺪه ﺗﺎ ﻣﻨﻮ دﯾﺪ ﺑﭽﻪ رو داد ﺑﻐﻞ روﯾﺎ اوﻣﺪ ﻃﺮﻓﻢ.

‫_ﮐﺎرت ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ﻫﯿﻮا؟

_آره، دارم ﻣﯽ رم ﺧﻮﻧﻪ، ﭘﺪرت ﺧﻮﺑﻪ؟

_ﺧﻮﺑﻪ، دﮐﺘﺮ اﻻن ﻣﻌﺎﯾﻨﻪ اش ﮐﺮد، ﮔﻔﺖ ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺮوزﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﺨﺶ.

_ﺧﺐ، ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ. اﮔﻪ ﺧﺴﺘﻪ ای ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﯿﺎ ﺧﻮﻧﻪ.

_ﻧﻪ، ﻣﺮﺳﯽ. ﻣﻦ ﮐﻪ دﯾﺮوزﮐﻠﯽ ﺑﻬﺖ زﺣﻤﺖ دادم. ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻢ ﭘﺪر رو ﺑﺒﺮم ﺑﺨﺶ، ﺑﻌﺪ اﻓﺸﯿﻦ ﻣﻨﻮ ﻣﺎﻣﺎن رو ﻣﯽ ﺑﺮه ﺧﻮﻧﻪ. راﺳﺘﯽ ﺷﻤﺎره ﺗﻮ ﺑﻬﻢ ﺑﺪه، ﺑﺎﻫﺎت ﺗﻤﺎس ﻣﯽ ﮔﯿﺮم.

‫_اﻣﺸﺐ ﺧﻮﻧﻪ ام، ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮدم ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن،ﮐﻼس دارم.

‫ﺷﻤﺎره رو روی ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﮐﺎﻏﺬ ﻧﻮﺷﺘﻢ دادم دﺳﺖ ﺳﭙﯿﺪه. روﯾﺎ و اﻓﺸﯿﻦ اﻧﺘﻬﺎی راﻫﺮو اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدن و ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﻣﯽ زدن.

_از ﻃﺮف ﻣﻦ از ﻣﺎدرت ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻦ، ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﻣﺰاﺣﻢ ﺣﺮف زدﻧﺸﻮن ﺑﺸﻢ.

‫_ﺑﺎﺷﻪ، ﺣﺘﻤﺎ، ﺑﺮو اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻦ، دﯾﺮوزم آرﯾﺎ ﻧﺬاﺷﺖ درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﺨﻮاﺑﯽ، از ﻗﯿﺎﻓﻪ ات ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ای، رﻋﻨﺎ ‫رﻓﺖ؟

‫_ﻧﻪ، رﻓﺘﻪ ﺑﺎﻻ ﭘﯿﺶ ﺷﻮﻫﺮش، دﯾﮕﻪ ﮐﺎری ﻧﺪاری؟

‫_ﻧﻪ، ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ.

رﻓﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ، ﺑﺪﺟﻮری ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم، ﺑﺪون ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس اﻓﺘﺎدم ﺗﻮی ﺗﺨﺖ. ﺧﯿﻠﯽ زود ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد. وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم ﺑﻌﺪاز ﻇﻬﺮ ﺑﻮد. ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﺧﻮﻧﻪ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم و ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﺧﻮردم. ﻣﺎﻣﺎن ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ و ﯾﻪ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺣﺮف زدﯾﻢ. از ﺣﻤﻮم ‫ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم ﮐﻪ رﻋﻨﺎ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ ﺑﺮای ﺷﺎم ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﻪ. ﺳﺎﻋﺖ ﯾﮏ ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﯿﺶ رﻋﻨﺎ و ﻋﻠﯿﺮﺿﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. اﺻﻼ ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﻤﯽ ﺑﺮد، ﯾﮑﯽ ازﮐﺘﺎب ﻫﺎی ﺷﺎﻣﻠﻮ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﺮدم ﺗﻮی ﺗﺨﺘﺨﻮاب.

‫ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺗﻮ اﯾﻦ دﻓﺘﺮ ﺧﺎﻟﯽ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ؟ ﺗﺎﭼﻨﺪ؟ ورق ﺧﻮاﻫﺪ ﺧﻮرد؛.....

ﺻﺒﺢ ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪم. وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪم ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ دﮐﺘﺮ رﺳﺘﻤﯽ ﺗﺪرﯾﺴﺶ رو ﺷﺮوع ﮐﺮده ‫ﺑﻮد. از اوﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ دﮐﺘﺮ رﺳﺘﻤﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش اﺧﻼق ﺑﻮد ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺗﺎﺧﯿﺮم ﺳﺮزﻧﺶ ﻧﺸﺪم. ﺑﻌﺪ از درس رﻓﺘﻢ ﺑﯿﺮون ﯾﻪ دﺳﺘﻪ ﮔﻞ ‫زﯾﺒﺎ ﺑﺮای آﻗﺎی اﺣﺘﺸﺎم ﺧﺮﯾﺪم و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ.

ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ وﻗﺖ ﻣﻼﻗﺎت ﺗﺎزه ﺷﺮوع ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺟﺰ ﺳﭙﯿﺪه و روﯾﺎ و اﻓﺸﯿﻦ ‫ﻫﻨﻮزﮐﺴﯽ ﺑﺮای دﯾﺪن آﻗﺎی اﺣﺘﺸﺎم ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ وارد اﺗﺎق ﺷﺪم اﻓﺸﯿﻦ ﺟﻮاب ﺳﻼﻣﻢ رو ﺑﻪ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ داد و از در ﺑﯿﺮون ‫رﻓﺖ. ﺳﯿﺪه ﮔﻞ ﻫﺎرو ازم ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮی ﮔﻠﺪون. روﯾﺎ ﻫﻢ ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ داﺷﺖ ﻣﻨﻮ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮش ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد، ﺗﻤﺎم زﻧﺪﮔﯽ ‫ﻣﻨﻮ ﻣﯽ دوﻧﺴﺖ، ﺣﺘﻤﺎ ﺳﭙﯿﺪه ﺑﺮاش ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮده ﺑﻮد.

آﻗﺎی اﺣﺘﺸﺎم ﺧﯿﻠﯽ ازم ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮد. ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﺮﺑﻮن ﺑﻮد، ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺷﻤﺮده و ‫ﺧﺸﮏ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد وﻟﯽ ﻫﺮﭼﯽ ﮐﻪ ﺑﻮد رﻓﺘﺎرش از رﻓﺘﺎر اﻓﺸﯿﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد. ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ اﻓﺸﯿﻦ اوﻣﺪ ﺗﻮی اﺗﺎق و ‫ﺧﻮدﺷﻮ روی ﻣﺒﻞ اﻧﺪاﺧﺖ.

اﺻﻼ ﺣﺮف ﻧﻤﯽ زد، ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ ﻧﺎﻣﻌﻠﻮﻣﯽ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻓﻘﻂ ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺘﺎ ﺑﻪ روی ﭘﺪرش ﯾﺎ روﯾﺎﺟﻮن ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﻣﯽ زد، ﺟﻮاب ﺳﻮال ﺑﻘﯿﻪ رو ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺨﺘﺼﺮ ﻣﯽ داد، ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ. ﺑﻬﺶ اﻋﻨﺘﺎ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم، ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ‫ﺧﯿﺎل ﮐﻨﻪ ﮐﻪ آرزو دارم ﺑﺎﻫﺎش ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺸﻢ.

ﺧﻮدﻣﻮ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻬﺶ ﺑﯽ ﺗﻔﺎوت ﻧﺸﻮن دادم اﯾﻦ ﺟﻮری ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ زودﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ‫ﻣﯽ رﺳﯿﺪم. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻣﯽ ﺷﻪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ رﻓﺘﺎر ﺧﻮدﺷﻮ ﭘﯿﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم. ﺗﻤﺎم ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ ﻣﺎ ﺧﻼﺻﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﻮی ﺳﻼم و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ ﮐﻪ ‫از ﻃﺮف اﻓﺸﯿﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﺗﺎه و ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺑﻮد.

‫ده روز ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻨﻮال ﮔﺬﺷﺖ، ﺣﺎل آﻗﺎی اﺣﺘﺸﺎم ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﻣﻦ و ﺳﭙﯿﺪه روز ﺑﻪ روز ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺳﺎﻋﺖ ‫ﻫﺎی روز رو ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﻢ. راﺑﻄﻪ ام ﺑﺎ روﯾﺎ ﻫﻢ ﺧﻮب ﺑﻮد. آﻗﺎی اﺣﺘﺸﺎم ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﻘﺐ دﺧﺘﺮم رو داده ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻋﻄﻮﻓﺖ ﺑﺎﻫﺎم ﺑﺮﺧﻮرد ‫ﻣﯽ ﮐﺮد، وﻟﯽ ﻣﯿﻮﻧﻪ ام ﺑﺎ اﻓﺸﯿﻦ اﺻﻼ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد، از ﻣﻦ دوری ﻣﯽ ﮐﺮد، ﺑﻬﻢ ﻧﮑﺎه ﻧﻤﯽ ﮐﺮد، ﻃﻮری ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ اﺻﻼ اﻧﮕﺎر ‫وﺟﻮد ﻧﺪارم. ﺟﻮاب ﺳﻼﻣﻢ رو ﻫﻢ ﺑﻪ زور ﻣﯽ داد، ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮام ﺳﺨﺖ ﺑﻮد، ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﻫﺎش ﭼﻪ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ؟!

ﭼﻪ ﺟﻮری ﺳﺮ ‫ﺣﺮف رو ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺎز ﮐﻨﻢ؟! وﻗﺖ ﻣﻼﻗﺎت ﺧﻮدﺷﻮ ﮔﻢ و ﮔﻮر ﻣﯽ ﮐﺮد، ﭼﻮن اﻗﻮام و آﺷﻨﺎﻫﺎ ﻣﯽ اوﻣﺪن ﻣﻼﻗﺎت ﭘﺪرش؛ رﻓﺘﺎرﻫﺎش ‫ﺑﻬﻢ ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪاد ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﯾﺪ زﺣﻤﺖ ﺑﮑﺸﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ آراﻣﺶ ﺑﺮﺳﻮﻧﻤﺶ، زﺣﻤﺖ ﺑﮑﺸﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻋﺎدی ﺑﺮﮔﺮده و از اﻧﺰوا در ﺑﯿﺎد. ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ؟!

‫وﻗﺘﯽ آﻗﺎی اﺣﺘﺸﺎم ﻣﺮﺧﺺ ﺷﺪ دﺳﺘﻪ ﮔﻞ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺧﺮﯾﺪم و رﻓﺘﻢ ﻋﯿﺎدﺗﺶ، آدرس رو ﻗﺒﻼ از ﺳﭙﯿﺪه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم. ﺧﻮﻧﻪ ﻓﻮق ‫اﻟﻌﺎده زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﺗﻮی ﻓﺮﻣﺎﻧﯿﻪ، وﻗﺘﯽ وارد ﺷﺪم اوﻟﯿﻦ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻧﻈﺮم رو ﺟﻠﺐ ﮐﺮد ﻣﺎﺷﯿﻦ اﻓﺸﯿﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﻠﻮی ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ‫ﭘﺎرک ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم ﮐﻪ ﺧﻮﻧﻪ اس. دﻟﻢ ﺑﺮاش ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد، دو روز ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدﻣﺶ، ﺳﭙﯿﺪه اوﻣﺪ ﺗﻮی ‫ﺣﯿﺎط اﺳﺘﻘﺒﺎﻟﻢ.

‫_ﭼﻘﺪر دﯾﺮ ﮐﺮدی؟ دو ﺳﺎﻋﺘﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮم.

_ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ، ﮔﻞ ﻓﺮوﺷﯽ ﻏﻠﻐﻠﻪ ﺑﻮد.

_ﭼﻪ ﮔﻞ ﻫﺎی ﻗﺸﻨﮕﯽ! دﺳﺘﺖ درد ﻧﮕﻨﻪ.

‫_آرﯾﺎ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟

‫_ﺧﻮاﺑﻪ، ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﺗﻮ. ﺧﻮش اوﻣﺪی.

ﻫﻤﺮاه ﺳﭙﯿﺪه وارد ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺷﺪم. ﻃﺒﻘﻪ ﻫﻢ ﮐﻒ ﯾﻪ اﺳﺘﺨﺮ ﺑﺰرگ ﺑﻮد ﮐﻪ دو دﺳﺖ ﻣﯿﺰ و ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻨﺎرش ﭼﯿﺪه ﺑﻮدن. از ﮐﻨﺎر ‫اﺳﺘﺨﺮ ﭘﻠﻪ ﻣﯽ ﺧﻮرد ﻣﯽ رﻓﺖ ﺑﺎﻻ، وارد ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺷﺪم دﻫﻨﻢ ﺑﺎز ﻣﻮﻧﺪ، ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺳﻠﯿﻘﻪ ﺧﺎﺻﯽ ﺗﺰﺋﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد. اﻓﺸﯿﻦ ﺣﻖ ‫داﺷﺖ، روﯾﺎ واﻗﻌﺎ ﺑﺎ ﺳﻠﯿﻘﻪ ﺑﻮد. ﻫﻤﻪ ﺗﻮی اﺗﺎق ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﺑﻮدن، روﯾﺎﺟﻮن و آﻗﺎی اﺣﺘﺸﺎم ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﺧﺎﻧﻮم و آﻗﺎ ﮐﻪ اوﻣﺪه ﺑﻮدن ‫ﻋﯿﺎدت آﻗﺎی اﺣﺘﺸﺎم. ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ از اون ﮐﻠﻪ ﮔﻨﺪه ﻫﺎن، ﺳﭙﯿﺪه ﻣﻨﻮ ﺑﻪ اوﻧﺎ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد، ﻣﻬﻤﻮن ﻫﺎ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻦ، اون ‫ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﻢ ﺑﺪ ﮔﺬﺷﺖ ﭼﻮن ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ وﺟﻮد اوﻧﺎ اﻓﺸﯿﻦ ﭘﯿﺪاش ﻧﻤﯽ ﺷﻪ، در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮم رو ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻠﯿﺤﯽ ﺣﻔﻆ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺗﻮی دﻟﻢ ﺧﺪا ﺧﺪا ﻣﯽ ﮐﺮدم زودﺗﺮ ﺑﺮن.

وﻗﺘﯽ ﻣﻬﻤﻮﻧﺎ رﻓﺘﻦ آﻗﺎی اﺣﺘﺸﺎم ازم ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮد و رﻓﺖ ﺗﺎ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻪ. ﻣﻦ و ﺳﭙﯿﺪه و روﯾﺎﺟﻮن دور ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ و ﻧﯿﻢ ‫ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺣﺮف زدﯾﻢ. از اﻓﺸﯿﻦ ﺧﺒﺮی ﻧﺸﺪ. دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ اوﻧﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﻢ، داﺷﺖ ﺷﺐ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد اوﻧﺎ ﺑﺨﻮان ‫ﺷﺎم ﺑﺨﻮرن؟! وﻗﺘﯽ ﺑﺮای ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم روﯾﺎ و ﺳﭙﯿﺪه ﺑﻪ ﺷﺪت اﺻﺮار ﮐﺮدن ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮای ﺷﺎم ﭘﯿﺶ ﻣﺎ ﺑﻤﻮﻧﯽ، ﻣﻨﻢ از ‫ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻗﺒﻮل ﮐﺮدم. دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ اون ﺷﺐ اﻓﺸﯿﻦ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ، ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم از ﺳﭙﯿﺪه ﺳﺮاﻏﺶ رو ﺑﮕﯿﺮم. وﻗﺘﯽ ‫ﺻﺪای ﺟﯿﻎ و داد آرﯾﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﺎزه ﻓﻬﻤﯿﺪم وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﻮاب ﺑﻮده ﭼﻪ آراﻣﺸﯽ داﺷﺘﯿﻢ؟! ﺑﺎ ﺳﭙﯿﺪه، آرﯾﺎ رو ﺑﺮدﯾﻢ ﺗﻮی ﺣﯿﺎط ﺗﺎ ‫ﺑﺎزی ﮐﻨﻪ، ﺧﻮدﻣﻮن ﻫﻢ ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﺷﺪﯾﻢ.

ﻋﻠﯽ آﻗﺎ ﺗﻮی ﺣﯿﺎط ﺑﻮد، ﺳﭙﯿﺪه ﺑﻬﻢ ﻣﻌﺮﻓﯽ اش ﮐﺮد، از دﯾﺪﻧﺶ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم، ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﺎ ﺧﻮﻧﻮاده آﻗﺎی اﺣﺘﺸﺎم ‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ، ﻋﻠﯽ آﻗﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺑﺎﻣﺰه ای داﺷﺖ، ﻗﺪش ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﻮد و ﺻﻮرﺗﺶ ﭘﺮاز ﭼﺮوک ﻫﺎی ﻋﻤﯿﻖ ﺑﻮد، ﺧﺼﻮﺻﺎ روی ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ! ﻃﺒﻖ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎی اﻓﺸﯿﻦ ﻋﻠﯽ آﻗﺎ ﺳﻦ زﯾﺎدی ﻧﺪاﺷﺖ وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم رﺳﯿﺪ.

‫ﻫﻨﻮز ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ای ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ روﯾﺎ از روی ﺗﺮاس ﺳﭙﯿﺪه رو ﺻﺪا ﮐﺮد، ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺎرش داﺷﺖ، وﻗﺘﯽ ﺳﭙﯿﺪه رﻓﺖ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ‫اﯾﺴﺘﺎدم و ﺑﻪ ﺑﺎزی آرﯾﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. داﺷﺖ از ﺳﺮوﮐﻮل ﻋﻠﯽ آﻗﺎ ﺑﺎﻻ ﻣﯽ رﻓﺖ. اون ﺑﯿﭽﺎره ﻫﻢ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺖ، ﻓﻘﻂ ﺑﻪ آرﯾﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ زد. وﻗﺘﯽ دﯾﺪ ﺑﯽ ﮐﺎر اﯾﺴﺘﺎدم ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ:

‫_ﻣﻦ ﻣﻮاﻇﺐ آرﯾﺎ ﻫﺴﺘﻢ، ﺷﻤﺎ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﺒﺮﯾﺪ ﺑﺎﻻ، ﻫﻮا داره ﮐﻢ ﮐﻢ ﺳﺮد ﻣﯽ ﺷﻪ، اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﻢ وﻗﺘﯽ از ﺑﺎزی ﮐﺮدن ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﺧﻮدم ﻣﯿﺎرﻣﺶ ﺑﺎﻻ.

‫ازش ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم و رﻓﺘﻢ. وﻗﺘﯽ وارد ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺷﺪم دﯾﺪم اﻓﺸﯿﻦ ﻣﻐﻤﻮم و ﮔﺮﻓﺘﻪ روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎی ﮐﻨﺎر اﺳﺘﺨﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﺳﯿﮕﺎر ﻣﯽ ﮐﺸﻪ. ﻧﮕﺎه ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد و ﺟﻮاب ﺳﻼﻣﻢ رو آﻫﺴﺘﻪ و ﺳﺮد داد. ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ:

‫_ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺸﯿﻨﻢ؟

ﻧﮕﺎه ﻣﻌﻨﯽ داری ﺑﻬﻢ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪاز ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﮔﻔﺖ:

‫_ﺷﻤﺎ ﮐﺎر دﯾﮕﻪ ای ﻧﺪارﯾﻦ؟

‫ﻟﺤﻦ ﺳﻮاﻟﺶ ﺗﻤﺴﺨﺮ آﻣﯿﺰ ﺑﻮد وﻟﯽ ﻣﻦ ﺧﻮدﻣﻮ ﺑﺮای ﺣﻤﻼﺗﺶ آﻣﺎده ﮐﺮده ﺑﻮدم، ﺑﯽ ﺗﻔﺎوت ﺑﻪ ﺳﻮاﻟﺶ روی ﺻﻨﺪﻟﯽ روﺑﺮوش ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ.

_ﻧﻪ، ﮐﺎر ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺪارم، ﭼﺮا ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﯿﻦ؟ از ﭼﯿﺰی ﻧﺎراﺣﺘﯿﻦ؟

‫_ﺷﻤﺎ رواﻧﺸﻨﺎﺳﯽ؟

_ﻧﻪ، ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮری ﭘﺮﺳﯿﺪم.

_ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ. ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ اوﻣﺪم اﯾﻨﺠﺎ وﻟﯽ ﺑﺎ وﺟﻮد ﺷﻤﺎ ﻧﺸﺪ.

‫اﯾﻨﻢ از ﻣﺘﻠﮏ ﺳﻮم، ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻔﺮﻣﺎ ﻫﯿﻮا ﺧﺎﻧﻮم، ﻫﻤﯿﻨﻮ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ؟ آروم از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و رﻓﺘﻢ ﺳﻤﺖ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪای آروﻣﯽ ﮔﻔﺖ:

_ﻣﻌﺬرت ﻣﯽ ﺧﻮام.

‫وﻟﯽ ﻣﻦ ﺑﻪ راﻫﻢ اداﻣﻪ دادم و رﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻ. ﭼﻪ ﻗﻠﺐ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ داﺷﺖ؟! ﺣﺘﯽ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪ ﺑﺎ ﺣﺮف ﻫﺎش ﻧﺎراﺣﺘﻢ ﮐﻨﻪ، ﻟﺤﻦ ﮐﻼﻣﺶ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ دﻟﻢ ﻧﺸﺴﺖ، ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺮﮔﺮدم و ﺑﮕﻢ اﻓﺸﯿﻦ ﻣﻦ ﻫﻤﻮن ﻫﻢ ﻗﻔﺲ ﺗﻮام. ﯾﺎ ﻧﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﻢ ‫اﻓﺸﯿﻦ ﺗﻮ اون ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺮای ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎدی. دوﻣﯿﻦ ﺟﻤﻠﻪ از اوﻟﯽ ﻫﻢ اﻓﺘﻀﺎح ﺗﺮ ﺑﻮد.

‫اون ﺷﺐ اﻓﺸﯿﻦ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺷﺎم ﺧﻮرد. ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﻌﺪاز ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ دم اﺳﺘﺨﺮ رﻓﺘﺎرش ﺑﺎﻫﺎم ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﻪ وﻟﯽ ﺳﺨﺖ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم ﭼﻮن ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﺜﻞ ﻗﺒﻞ ﺑﻮد. اﻓﺸﯿﻦ ﺳﺮ ﺷﺎم ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﮑﺮد. ﻓﻘﻂ ﺷﻨﻮﻧﺪه ﺑﻮ، ﺷﻨﻮﻧﺪه ﺑﻮدن ﻋﮑﺲ ‫اﻟﻌﻤﻞ!

ﺳﭙﯿﺪه ﺳﺮ ﺷﺎم ﮔﻔﺖ:

_راﺳﺘﯽ ﭘﺪر، ﻫﯿﻮا ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﮐﺘﺎب ﺧﻮﻧﻪ.

_ﺑﻪ ﺑﻪ، از ﺷﺨﺼﯿﺘﺶ ﮐﺎﻣﻼ ﭘﯿﺪاس، ﺑﯿﺸﺘﺮ ﭼﻪ ﮐﺘﺎب ﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﺧﻮﻧﯽ دﺧﺘﺮم؟

‫آﻫﺴﺘﻪ ﭘﺎﺳﺦ دادم:

‫_ﮐﺘﺎب ﻫﺎی ﻓﻠﺴﻔﯽ و رﻣﺎن ﻫﺎی ﺗﺎرﯾﺨﯽ، اﻟﺒﺘﻪ ﺷﻌﺮ ﻫﻢ زﯾﺎد ﻣﯽ ﺧﻮﻧﻢ.

‫آﻗﺎی اﺣﺘﺸﺎم ﺑﺎزم ﭘﺮﺳﯿﺪ:

‫_ﮐﺘﺎب ﻫﺎی ﻓﻠﺴﻔﯽ ﻣﺜﻞ ﭼﯽ؟

‫_ﮐﺸﮑﻮل، ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻔﺖ زرﺗﺸﺖ...

_و رﻣﺎن ﺗﺎرﯾﺨﯽ؟

_ﮐﻨﯿﺰ ﻣﻠﮑﻪ ﻣﺼﺮ، ﻣﺎری آﻧﺘﻮاﻧﺖ....

_از ﮐﺘﺎب ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻔﺖ زرﺗﺸﺖ ﭼﯿﺰی ﻫﻢ دﺳﺘﮕﯿﺮت ﺷﺪ؟

‫_ﮐﺘﺎﺑﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻨﮕﯿﻨﻪ، ﻫﺮ ﺻﻔﺤﻪ ای رو ﻣﺠﺒﻮرم ده ﺑﺎر ﺑﺨﻮﻧﻢ ﺗﺎ ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ازش ﺑﻔﻬﻤﻢ، ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎرﺧﻮﻧﺪﻣﺶ ‫ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﭼﯿﺰی ﺳﺮ درآورم ﺑﺎﺷﻢ.

آﻗﺎی اﺣﺘﺸﺎم ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ:

_آﻓﺮﯾﻦ، ﮐﺘﺎب ﻫﺎی ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯽ ﺧﻮﻧﯽ. اﮔﻪ اﻣﺎﻧﺖ دار ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺎﺷﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ از ﮐﺘﺎب ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯽ.

‫_ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ، ﺑﺎﻋﺚ اﻓﺘﺨﺎرﻣﻪ.

روﯾﺎ ﻣﺤﺘﺮﻣﺎﻧﻪ وارد ﺑﺤﺚ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ:

_وا، ﻫﻮﺷﻨﮓ! ﭘﺲ ﭼﺮا ﻧﻤﯿﺬاری ﻣﻦ از ﮐﺘﺎﺑﻬﺎت ﺑﻪ دﺧﺘﺮ دوﺳﺘﻢ اﻣﺎﻧﺖ ﺑﺪم؟

‫_آﺧﻪ ﻋﺰﯾﺰ ﻣﻦ ﮐﺘﺎب ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اون ﻣﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﻧﺪارم. ﯾﻪ ﺑﺎر اوﻣﺪ ﻏﺮش ﻃﻮﻓﺎن رو ﺑﺮد ،ﻫﻨﻮز دو ﺟﻠﺪش رو ﻧﺨﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪ دﯾﺪی ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮﺷﻮن آورده ﺑﻮد!

‫_ﺧﺐ، ﺑﭽﻪ اس!

_ﻫﻤﯿﻦ دﯾﮕﻪ، ﺧﻮدت داری ﻣﯽ ﮔﯽ ﺑﭽﻪ اس، وﻗﺘﯽ ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﺷﺪ روی ﭼﺸﻤﻢ ،ﻫﺮﭼﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺒﺮه ﺧﻮﻧﻪ ،ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻢ ‫ﺑﺒﺮه، ﺳﺎﻟﻢ ﺑﯿﺎره.

‫ﺳﭙﯿﺪه در ﭘﺎﺳﺦ ﭘﺪرش ﮔﻔﺖ:

_ﭘﺪر، ﺧﯿﺎﻟﺘﻮن از ﺑﺎﺑﺖ ﻫﯿﻮا راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ، ﺑﺎ ﺳﻠﯿﻘﻪ اس، ﺧﺎل ﺑﻪ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎﺗﻮن ﻧﻤﯽ ﻧﺪازه.

آﻗﺎی اﺣﺘﺸﺎم ﺑﻌﺪاز ﺷﺎم ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ اش رو ﺑﻬﻢ ﻧﺸﻮن داد. ﯾﮏ اﺗﺎق ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﺰرگ ﮐﻪ دورﺗﺎ دورش ﮐﺘﺎب ﺑﻮد، ﮐﺘﺎب ﻫﺎی ﻧﻔﯿﺴﯽ ‫داﺷﺖ. ﺧﻮدش از ﻣﯿﻮن اوﻧﺎ ﯾﮑﯽ رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮد و ﺑﻬﻢ داد، ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ، ﮐﻪ ﭼﻮن درس ﻫﺎم ﺳﻨﮕﯿﻨﻪ و ﺳﺮ ﮐﺎر ﻣﯽ رم ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ‫زود ﺑﺮﮔﺮدوﻧﻤﺶ. ﻗﺒﻮل ﮐﺮد وﻟﯽ اﮐﯿﺪا ﺗﻮﺻﯿﻪ ﮐﺮد ﮐﻪ اﻣﺎﻧﺖ دارﺧﻮﺑﯽ ﺑﺎﺷﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ از ﻫﻤﻪ ﮐﺘﺎب ﻫﺎش اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﻢ.

ﺑﻌﺪاز اﯾﻦ ‫ﮐﻪ اوﻣﺪﯾﻢ ﺗﻮی ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ دﯾﺪم ﮐﻪ اﻓﺸﯿﻦ ﻏﯿﺒﺶ زده، ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﭘﯿﺪاش ﻧﻤﯽ ﺷﻪ، ﯾﮑﯽ، دو ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﺎ ﺳﭙﯿﺪه و ‫روﯾﺎﺟﻮن ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ و ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﯾﻢ. از ﻻﺑﻼی ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎی ﺳﭙﯿﺪه ﻓﻬﻤﯿﺪم اﻓﺸﯿﻦ، آرﯾﺎ رو ﺑﺮده ﺑﯿﺮون.

اون ﺷﺐ ﻧﺮﮔﺲ رو ﻫﻢ ‫دﯾﺪم. ﺧﺎﻧﻮم ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﺑﻮد، روﯾﺎ و ﺳﭙﯿﺪه اﺻﻼ ﺑﺎﻫﺎش ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر ﺑﺮﺧﻮرد ﻧﻤﯽ ﮐﺮدن. از رﻓﺘﺎرﺷﻮن ﺧﻮﺷﻢ ‫اوﻣﺪ.

ﻫﻨﻮز ﻋﺎدﺗﻢ رو ﺗﺮک ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم، ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯽ رﺳﯿﺪم ﺧﻮﻧﻪ ﭘﺴﺖ رو ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم وﻟﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد، ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻢ ‫ﺧﺎﻟﯽ ﺑﺎﺷﻪ، ﮐﺴﯽ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺪه، اﮔﻪ اﻣﯿﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎی اﻓﺸﯿﻦ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﻬﻮده ﺑﻮد! اون ﺣﺎﻻ دﯾﮕﻪ ﭘﯿﺶ ﺧﻮﻧﻮاده ‫اش ﺑﻮد و ﺣﺘﻤﺎ ﻗﻀﯿﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮد. ﻟﺰوﻣﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺧﻮدی اﻣﯿﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. اون ﺷﺐ ﮐﻠﯽ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺣﺮف ‫زدم، از ﺧﻮدم ﺑﺪم اوﻣﺪ. دﺳﺖ روی دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭼﯽ ﺑﺸﻪ؟ ﭼﯽ رو ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﻢ؟ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﺟﻮری ﺳﺮ ‫ﺣﺮف رو ﺑﺎ اﻓﺸﯿﻦ ﺑﺎز ﻣﯽ ﮐﺮدم ﯾﺎ ﻧﻪ؟ وﻟﯽ آﺧﻪ اون ﺧﻮدش ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ؛ ای ﮐﺎش اﻓﺸﯿﻦ از ‫ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺶ ﻣﯽ اوﻣﺪ! ﻫﻤﻮن ﺟﻮری ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﺘﺎره ﺷﺐ و روزش رو ﮔﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد؛ ای ﮐﺎش ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﻦ ﻣﺘﺤﻮل ﻣﯽ ﺷﺪ! ای ﮐﺎش ‫ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ آرزوش رو دارم! ای ﮐﺎش...ای ﮐﺎش......از ای ﮐﺎش ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﺮﺳﯿﺪم و ﺑﯽ ﻫﺪف ﭼﺸﻤﻢ رو از روی ﺻﻔﺤﺎت ﮐﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ دﺳﺘﻢ ﺑﻮد ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم!

اواﯾﻞ زﻣﺴﺘﻮن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﭙﯿﺪه ﻋﺰم رﻓﺘﻦ ﮐﺮد، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﺪرش ﺑﯿﺸﺘﺮ اﯾﺮان ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد و دﯾﮕﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮد ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ دوری ‫ﻓﺮاﻣﺮز و ﻣﺎری رو ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻪ، ﯾﻪ ﺷﺐ ﮐﻪ ﻣﻨﺰل آﻗﺎی اﺣﺘﺸﺎم ﺑﻮدم ﻫﻤﻪ رو دﻋﻮت ﮐﺮدم ﮐﻪ ﭼﻬﺎر، ﭘﻨﺞ روز ﻗﺒﻞ از رﻓﺘﻦ ﺳﭙﯿﺪه ‫ﺑﯿﺎن ﺧﻮﻧﻪ ام. روﯾﺎ و ﺳﭙﯿﺪه ﺳﺮﯾﻊ ﻗﺒﻮل ﮐﺮدن، وﻟﯽ آﻗﺎی اﺣﺘﺸﺎم ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﮔﻔﺖ» ﮐﻪ ﮐﻠﯽ ﮐﺎرﻫﺎی ﻋﻘﺐ اﻓﺘﺎده داره و ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﻗﻮل ﺻﺪ درﺻﺪ ﺑﺪه« وﻗﺘﯽ ﺗﻤﺎم ﺳﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﻃﺮف اﻓﺸﯿﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﯽ ﺗﻔﺎوت ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻤﻮن ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:

_اﻣﯿﺪوارم ﺑﻬﺘﻮن ﺧﻮش ﺑﮕﺬره.

اون روز ﺧﯿﻠﯽ زود از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪم. ﺑﯿﮑﺎر ﺑﻮدم و ﻓﺮﺻﺖ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺮای ﺗﺪارک دﯾﺪن داﺷﺘﻢ. ﺑﺮای ﺷﺎم رﻋﻨﺎ و ﻋﻠﯿﺮﺿﺎ ﻫﻢ ‫دﻋﻮت ﺑﻮدن، ﻋﻠﯿﺮﺿﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺑﯿﺎد وﻟﯽ رﻋﻨﺎ از ﺻﺒﺢ اوﻣﺪ و ﺑﺎ ﻫﻢ رﻓﺘﯿﻢ ﺧﺮﯾﺪ. ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﭘﻨﺞ ﺑﻌﺪاز ﻇﻬﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﮐﺎرﻫﺎ رو ﮐﺮدﯾﻢ. ﺷﺎم ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد.

‫ﺧﻮﻧﻪ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺮﺗﺐ و ﻇﺮف ﻫﺎی ﺷﺎم روی ﻣﯿﺰ ﭼﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺸﺖ ﺷﺐ آﻗﺎی اﺣﺘﺸﺎم و روﯾﺎ و ﺳﭙﯿﺪه اوﻣﺪن، آرﯾﺎ ﻫﻢ ‫ﻫﻤﺮاﻫﺸﻮن ﺑﻮد، از اﯾﻦ ﮐﻪ آﻗﺎی اﺣﺘﺸﺎم دﻋﻮﺗﻢ رو ﻗﺒﻮﻟ ﮑﺮده ﺑﻮد ﮐﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم. ﺳﺮ ﺷﺎم ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﻬﻤﯽ ﺑﻪ آﻗﺎی ‫اﺣﺘﺸﺎم ﺷﺪ و ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ ﺑﺮه.

‫ﺳﭙﯿﺪه ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﮔﻔﺖ:

_ﮐﺎش ﻻاﻗﻞ ﭘﺪر ﺷﺎﻣﺶ رو ﮐﺎﻣﻞ ﻣﯽ ﺧﻮرد.

‫روﯾﺎ ﺟﻮاب داد:

‫_ﺣﺘﻤﺎ ﭘﺎی ﯾﻪ ﻗﺮار ﻣﻬﻢ در ﻣﯿﻮن ﺑﻮده، اﻣﺎن از دﺳﺖ ﻫﻮﺷﻨﮓ، وﺿﻊ ﺟﺴﻤﯿﺶ ﮐﻪ ﺗﻌﺮﯾﻔﯽ ﻧﺪاره، دﺳﺖ از ﮐﺎرﺧﻮﻧﻪ ﻫﻢ ﺑﺮﻧﻤﯽ داره. ﺷﺮﻣﻨﺪه ﺗﻮ ﻫﻢ ﺷﺪﯾﻢ ﻫﯿﻮا ﺟﺎن.

‫_اﺧﺘﯿﺎر دارﯾﺪ، اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ؟ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ، دو ﺳﺎﻋﺖ اوﻣﺪن ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم.

_ﮐﺎش ﺧﻮدﻣﻮن ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﯽ آوردﯾﻢ، ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ﺟﻮری ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ؟

‫_ﻣﻦ ﻣﯽ رﺳﻮﻧﻤﺘﻮن.

_دﺳﺘﺖ درد ﻧﮑﻨﻪ، ﻫﻮﺷﻨﮓ دم در ﮔﻔﺖ ﮐﻪ آﺧﺮ ﺷﺐ اﻓﺸﯿﻦ رو ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﻪ دﻧﺒﺎﻟﻤﻮن.

ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم، ﺑﺎﻻﺧﺮه اون ﺷﺐ ﻣﯽ دﯾﺪﻣﺶ، ﺣﺘﯽ ﺷﺪه ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ! وﻗﺘﯽ ﻣﯿﺰ رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮدﯾﻢ رﻓﺘﻢ ﺗﻮی اﺗﺎق ﺧﻮاب ﺗﺎ ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ‫ﺑﻪ ﺳﺮو وﺿﻌﻢ ﺑﺮﺳﻢ، دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ وﻗﺘﯽ اﻓﺸﯿﻦ ﻣﯿﺎد ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺮﺗﺐ ﺑﺎﺷﻢ، ﯾﻪ ﺷﻠﻮار ﺟﯿﻦ ﺳﺎده ﺗﻨﻢ ﺑﻮد ﺑﺎ ﯾﻪ ﭘﻠﯿﻮر ﻣﺸﮑﯽ ‫ﮐﻮﺗﺎه، ﻣﻮﻫﺎم رو ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎز ﮐﺮدم و رﯾﺨﺘﻢ روی دوﺷﻢ. ﺑﺎ ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﺧﺎﺻﯽ دوﺗﺎ ﺳﻨﺠﺎق رﯾﺰ زدم ﮐﻨﺎر ‫ﻣﻮﻫﺎم. ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ. وﻗﺘﯽ از اﺗﺎق اوﻣﺪم ﺑﯿﺮون ﺳﭙﯿﺪه آرﯾﺎ رو ﺗﻮی اﺗﺎق ﺧﻮاﺑﻮﻧﺪ.

_ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺧﻮاﺑﯿﺪ.

ﮔﻔﺘﻢ:

_ﯾﻪ وﻗﺖ از ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻧﺘﺮﺳﻪ؟

_ﭼﺮاغ ﺧﻮاب رو روﺷﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻢ.

‫ﭘﺮﺳﯿﺪم:

_ﭼﺎی ﻣﯽ ﺧﻮری ﺑﺮات ﺑﺮﯾﺰم؟

ﺑﻪ ﺟﺎی ﺳﭙﯿﺪه رﻋﻨﺎ ﺟﻮاب داد:

‫_ﻫﯿﻮا ﭼﻨﺪﺗﺎ ﻗﻬﻮه درﺳﺖ ﮐﻦ ﻓﺎل ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ.

‫روﯾﺎ ﻫﯿﺠﺎن زده ﭘﺮﺳﯿﺪ:

‫_ﻣﮕﻪ ﺑﻠﺪی؟

رﻋﻨﺎ ﺟﻮاب داد:

‫_ﯾﻪ ﭼﯿﺰای ﺑﻠﺪم.

‫ﺳﻪ ﺗﺎ ﻗﻬﻮه درﺳﺖ ﮐﺮدم و ﺑﺮاﺷﻮن آوردم.

‫روﯾﺎ ﭘﺮﺳﯿﺪ:

_وا، ﭘﺲ ﺧﻮدت ﭼﯽ؟

‫و رﻋﻨﺎ ﺑﻪ ﺟﺎی ﻣﻦ ﺟﻮاب داد:

‫_ﻫﯿﻮا اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺪاره، ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻓﺎل ﻧﻤﯽ ﮔﯿﺮه.

ﺳﭙﯿﺪه ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﭘﺮﺳﯿﺪ:

‫_ﻣﮕﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ؟

رﻋﻨﺎ ﺑﺎز ﺑﻪ ﺟﺎی ﻣﻦ ﺟﻮاب داد:

_وﻟﺶ ﮐﻦ، دﯾﻮوﻧﻪ اس، ﻫﺮﭼﯽ ﺑﺮاش ﻣﯽ ﮔﻢ ﺑﺬار ﺑﺮات ﻓﺎل ﺑﮕﯿﺮم ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺨﺘﺖ ﺑﺎز ﺑﺸﻪ ﻗﺒﻮل ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ. ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ازآﯾﻨﺪه اش ﺧﺒﺮی ﺑﺪوﻧﻪ.

ادامه دارد ...

داستان: هم قفس // نویسنده: ساناز فرجی // منبع: 98ia