جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منهم قفس (19)
هم قفس (19)
ﺑﺎ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﮕﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
_ﻣﻦ اﺻﻼ اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺪارم، ﺧﺼﻮﺻﺎ اﮔﻪ رﻋﻨﺎ ﺑﮕﯿﺮه، ﺗﻤﺎم زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻨﻮ ﻣﯽ دوﻧﻪ، آﯾﻨﺪه رو ﻫﻢ ﻣﺎﻫﺎ ﺧﻮدﻣﻮن ﻣﯽ ﺳﺎزﯾﻢ، ﺑﻪ اﯾﻦ ﭼﯿﺰا ﻧﯿﺴﺖ.
ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﻓﺎل ﮔﺮﻓﺘﻦ رﻋﻨﺎ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ. روﯾﺎ و ﺳﭙﯿﺪه ﻣﺴﺦ ﺷﺪه ﺑﻮدن. ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﺮف ﻫﺎی رﻋﻨﺎ زﯾﺎدی درﺳﺖ از آب دراوﻣﺪه ﺑﻮد. از ﺗﻌﺠﺐ ﻫﯿﺎﻫﻮ راه اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدن، ﻣﻨﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﺮدم. روﯾﺎ و ﺳﭙﯿﺪه اون ﻗﺪر ﺑﺎﻣﺰه ذوق ﻣﯽ ﮐﺮدن ﮐﻪ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺳﭙﯿﺪه وﻗﺘﯽ ازﺣﺎل و ﻫﻮای ﻓﺎل ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ رﻓﺖ ﺑﻪ آرﯾﺎ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﻪ. ﺑﺎ ﺻﺪای ﺟﯿﻐﺶ ﻫﻤﻪ ﻣﻮن ﺑﻪ ﻃﺮف اﺗﺎق ﻫﺠﻮم ﺑﺮدﯾﻢ. ﺣﺎل و روز اﺗﺎق ﺑﺎور ﻧﮑﺮدﻧﯽ ﺑﻮد! آرﯾﺎ ﺑﯿﺪار ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﺮای ﺧﺮاب ﮐﺎری ﺗﻤﺎم ﺗﻼﺷﺶ رو ﮐﺮده
ﺑﻮد. ﭘﺮﻫﺎی ﺑﺎﻟﺶ وﺳﻂ اﺗﺎق ﭘﺨﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺗﻤﺎم ﻟﻮازم آراﯾﺸﻢ ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد، روی دﯾﻮارﻫﺎ ﭘﺮاز ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺑﻮد، اون ﻫﻢ ﺑﺎ ﻟﻮازم آراﯾﺶ.
ﺳﭙﯿﺪه ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎد ﺳﻤﺖ آرﯾﺎ رﻓﺖ ﮐﻪ وﺳﻂ اﺗﺎق اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﻤﻮن ﻣﯽ ﮐﺮد، وﻗﺘﯽ ﺳﭙﯿﺪه ﺑﻬﺶ ﺣﻤﻠﻪ ور ﺷﺪ، ﺟﻠﻮﺷﻮ ﮔﺮﻓﺘﻢ و آرﯾﺎ رو دادم دﺳﺖ روﯾﺎ.
_ﻋﯿﺐ ﻧﺪاره ﺳﭙﯿﺪه، ﺑﭽﻪ اس.
_ﻏﻠﻂ ﮐﺮده، ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ زور ﺑﺎﻻی ﺳﺮش ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ آروم ﺑﮕﯿﺮه؟ ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻪ ﮐﺎر ﮐﺮده؟
_ﻋﯿﺐ ﻧﺪاره، ﺑﻌﺪا ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.
_ﺑﻌﺪا ﻧﻪ، ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ، ﺑﭽﻪ ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎ رو ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ، ﺧﻮدﻣﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻤﯿﺰﮐﻨﻢ.
_ﺑﺎﺷﻪ، ﻣﻨﻢ ﮐﻤﮑﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.
روﯾﺎ و رﻋﻨﺎ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺗﻮی ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﺑﻪ ﻏﯿﺒﺖ ﮐﺮدن، آرﯾﺎ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻧﻪ ﮐﻨﺎر روﯾﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد، ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدﮐﻪ ﮐﺎر اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﮐﺮده و ﺧﻮب ﻣﯽ دوﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ ﭘﺎک ﺷﺪن آﺛﺎر ﺟﺮم ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﺸﯿﻨﻪ. رﻓﺘﻢ ﺗﻮی آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ و آب و دﺳﺘﻤﺎل و واﯾﺘﮑﺲ ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﮐﻪ زﻧﮓ زدن، اف اف رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ.
_ﺑﻠﻪ؟
_ﺳﻼم، اﻓﺸﯿﻨﻢ، ﺑﮕﯿﻦ ﺑﯿﺎن ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻟﻄﻔﺎ.
_ﺳﻼم ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﯿﺎرﯾﺪ ﺑﺎﻻ.
_ﻧﻪ، ﻣﺮﺳﯽ.
ﻫﻤﻮن ﻃﻮری ﮐﻪ اف ف دﺳﺘﻢ ﺑﻮد ﺑﻪ روﯾﺎ ﮔﻔﺘﻢ:
_اوﻣﺪن دﻧﺒﺎﻟﺘﻮن.
روﯾﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﻃﺮﻓﻢ ﮔﻔﺖ:
_دﺳﺘﻪ ﮔﻞ اﯾﻦ ﭘﺴﺮه رو ﮐﻪ ﻫﻨﻮز روﺑﺮاه ﻧﮑﺮدﯾﻢ!
اف اف رو ازم ﮔﺮﻓﺖ و ﺟﺮﯾﺎن رو ﺧﻼﺻﻪ ﺑﺮای اﻓﺸﯿﻦ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮد و وادارش ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﯿﺎد ﺑﺎﻻ و ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﺷﻮن ﺑﺸﻪ. زود رﻓﺘﻢ ﺳﻄﻞ آب رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮی اﺗﺎق ﭘﯿﺶ ﺳﭙﯿﺪه و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺟﻠﻮی در، اﻓﺸﯿﻦ اوﻣﺪ ﺗﻮ. دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ آرﯾﺎ رو ﻏﺮق ﺑﻮﺳﻪ ﮐﻨﻢ، اﮔﻪ اون ﺑﻼ رو ﺳﺮ اﺗﺎق ﻣﻦ ﻧﻤﯽ آورد، اﻓﺸﯿﻦ ﭘﺎﺷﻮ ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ذاﺷﺖ.
_ﺧﻮش اوﻣﺪﯾﻦ.
_ﻣﺮﺳﯽ.
_ﺷﺎم ﺧﻮردﯾﻦ؟
_ﻧﻪ، ﺳﯿﺮم، ﻟﻄﻔﺎ ﺑﻪ ﺳﭙﯿﺪه ﺑﮕﯿﺪ زودﺗﺮ ﮐﺎرش رو ﺗﻤﻮم ﮐﻨﻪ، ﻣﻦ ﮐﺎر دارم.
_ﭼﺸﻢ.
اﻓﺸﯿﻦ، آرﯾﺎ رو ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﺶ ﺟﻠﻮی در اوﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﻐﻞ ﮐﺮد و رﻓﺖ ﭘﯿﺶ روﯾﺎ و رﻋﻨﺎ ﻧﺸﺴﺖ. ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ:
_ﻗﻬﻮه ﻣﯽ ﺧﻮرﯾﻦ ﯾﺎ ﭼﺎﯾﯽ؟
-ﺑﻪ ﺟﺎی اﻓﺸﯿﻦ روﯾﺎ ﮔﻔﺖ:
_ﻗﻬﻮه ﺑﺨﻮر اﻓﺸﯿﻦ، ﻧﻤﯽ دوﻧﯽ رﻋﻨﺎ ﭼﻪ ﻓﺎﻟﯽ ﻣﯽ ﮔﯿﺮه!
اﻓﺸﯿﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ:
_ﻗﻬﻮه ﻣﯽ ﺧﻮرم وﻟﯽ ﺑﺪون ﻓﺎل.
ﺑﺮای اﻓﺸﯿﻦ ﻗﻬﻮه درﺳﺖ ﮐﺮدم و ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺟﻠﻮش، ﺑﻌﺪش رﻓﺘﻢ ﮐﻤﮏ ﺳﭙﯿﺪه. اﺗﺎق رو ﺟﺎرو ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﻌﺪش اﻓﺘﺎدﯾﻢ ﺑﻪ ﺟﻮن دﯾﻮارﻫﺎ، ﻫﺮﭼﯽ ﻣﯽ ﺳﺎﺑﯿﺪﯾﻢ ﭘﺎک ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. ﺗﻤﺎم ﺳﻄﻞ آب رﻧﮕﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد، وﻗﺘﯽ رﻓﺘﻢ آب رو ﻋﻮض ﮐﻨﻢ دﯾﺪم اﻓﺸﯿﻦ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻪ ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ و داره ﯾﮑﯽ از ﮐﺘﺎب ﻫﺎ رو ورق ﻣﯽ زﻧﻪ.
_ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽ ﺧﻮرﯾﺪ؟
_ﻧﻪ، ﻣﺘﺸﮑﺮم.
ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﮐﻮﺗﺎه و ﺳﺮد. وﻗﺘﯽ ﺳﻄﻞ آﺑﺮو ﮔﺬاﺷﺘﻢ زﯾﺮ ﺷﯿﺮ آب ﺑﺮاش ﯾﻪ ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ ﻣﯿﻮه ﺑﺮدم و ﮔﺬاﺷﺘﻢ روی ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ، ﻫﻤﻮن ﻃﻮری ﮐﻪ ﺳﺮش ﺗﻮی ﮐﺘﺎب ﺑﻮد ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮد.
ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﮐﺎر ﻣﻦ و ﺳﭙﯿﺪه ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ، ﯾﮑﯽ، دوﺑﺎر ازش ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮه، ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮدم ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ از ﭘﺴﺶ ﺑﺮﻣﯽ ﯾﺎم وﻟﯽ ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮد. اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮد وﻇﯿﻔﻪ ﺧﻮدﺷﻪ ﺗﻤﯿﺰ ﮐﻨﻪ. ﮐﺎر ﮐﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ اوﻣﺪﯾﻢ ﭘﯿﺶ ﺑﻘﯿﻪ، آرﯾﺎ روی ﭘﺎی روﯾﺎ ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮده ﺑﻮد.
ﺳﭙﯿﺪه ﮔﻔﺖ:
_ﺑﺮﯾﻢ ﻣﺎﻣﺎن.
_ﯾﻪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﺸﯿﻦ، رﻋﻨﺎ داره ﯾﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﺟﺎﻟﺐ رو ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ، ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ﻣﯽ رﯾﻢ.
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﭘﺮﺳﯿﺪم:
_ﭘﺲ آﻗﺎ اﻓﺸﯿﻦ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟
روﯾﺎ ﺑﺎﺧﻮﻧﺴﺮدی ﺟﻮاب داد:
_رﻓﺖ. ﺳﻮﺋﯿﭻ رو ﮔﺬاﺷﺖ ﮔﻔﺖ ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ، ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻪ.
_ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﺑﻮد ﻣﺎﻣﺎن؟ ﺷﺎﯾﺪ از اﯾﻦ ﮐﻪ زﯾﺎدی ﻣﻌﻄﻞ ﺷﺪه ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪ؟!
_ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ، ﺷﺎﯾﺪ.
_دﯾﺪی ﺳﭙﯿﺪه؟! ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮو ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺗﻤﯿﺰ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.
_ﻓﮑﺮﻧﮑﻨﻢ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ.
_ﺧﻮدت اﻻن ﮔﻔﺘﯽ.
_ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﮔﻔﺘﻢ، اﻓﺸﯿﻦ از اﯾﻦ ﻋﺎدت ﻫﺎ ﻧﺪاره، ﻫﯿﭽﯽ ﺑﻬﺶ ﺑﺮﻧﻤﯽ ﺧﻮره.
_ﺧﺪا ﮐﻨﻪ.
از اﯾﻦ ﮐﻪ اﻓﺸﯿﻦ ﺑﺪون ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﺻﻼ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﺪم، دﯾﮕﻪ ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮدم، ﺳﭙﯿﺪه و روﯾﺎ ﮐﻪ رﻓﺘﻦ ﺑﺎ رﻋﻨﺎ ﯾﻪ ﺧﻮرده ﺧﻮﻧﻪ رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮدﯾﻢ و رﻓﺘﯿﻢ ﺗﻮ رﺧﺘﺨﻮاب.
ﺻﺒﺢ زود ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﯿﻢ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن، رﻋﻨﺎ ﺧﯿﻠﯽ زود ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮد وﻟﯽ ﻣﻦ ﭘﻠﮏ روی ﻫﻢ ﻧﺬاﺷﺘﻢ، ﺑﯿﺨﻮاﺑﯽ زده ﺑﻮد ﺑﻪ ﮐﻠﻪ ام. ﺑﯽ ﺳﺮو ﺻﺪا از رﺧﺘﺨﻮاب ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم و رﻓﺘﻢ ﺗﻮﯾﭙﺬﯾﺮاﯾﯽ. ﯾﻪ ﻧﮕﺎه اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﻢ ﮐﺮدم، دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ از دﯾﺪ اﻓﺸﯿﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ام ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ. ﯾﻌﻨﯽ از ﺧﻮﻧﻪ ام ﺧﻮﺷﺶ اوﻣﺪه ﺑﻮد؟ روی ﮐﺘﺎب ﻫﺎی ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ دﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪم دﯾﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﮐﺘﺎب ﻫﻮای ﺗﺎزه اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ رو ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ورق ﻣﯽ زد. از ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ درش آوردم و ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻓﺸﺮدم، دﺳﺘﻢ رو روش ﮐﺸﯿﺪم و ورق زدم. ﺣﺎل ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺘﻢ. ﮐﺘﺎب و ﺑﻐﻞ ﮐﺮدم و روی راﺣﺘﯽ دراز ﮐﺸﯿﻢ و ﺗﺎ ﺳﭙﯿﺪه ﺻﺒﺢ ﺑﻪ اﻓﺸﯿﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم.
اون روز ﺑﻌﺪاز ﮐﺎرم رﻓﺘﻢ دﻧﺒﺎل ﺳﭙﯿﺪه، روزای آﺧﺮ ﺑﻮدو ﺳﭙﯿﺪه ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﺎﺷﯿﻢ. در ﺿﻤﻦ ﯾﮏ ﺳﺮی از ﺧﺮﯾﺪﻫﺎش ﻫﻢ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد. روﯾﺎ اﮐﺜﺮا ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪ و از آرﯾﺎ ﻣﻮاﻇﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﯿﻢ آرﯾﺎ رو ﺑﺎ ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﺒﺮﯾﻢ، زﻫﺮﻣﺎرﻣﻮن ﻣﯽ ﮐﺮد. روز ﻗﺒﻞ از رﻓﺘﻦ ﺳﭙﯿﺪه، ﺑﺎ رﻋﻨﺎ و روﯾﺎ ﭼﻬﺎرﺗﺎﯾﯽ رﻓﺘﯿﻢ ﺑﯿﺮون، ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ. ﺷﺐ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮی ﺑﻮد، آرﯾﺎ ﭘﯿﺶ اﻓﺸﯿﻦ ﺑﻮد، ﺗﻮی اون روز آﺧﺮ اﺻﻼ؛ اﻓﺸﯿﻦ رو ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم، از ﺣﺮف ﻫﺎی ﺳﭙﯿﺪه ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﮑﺮه، دﻟﻢ ﺑﺮای اﻓﺸﯿﻦ ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ، ﺣﺘﻤﺎ ﺑﻌﺪاز رﻓﺘﻦ ﺳﭙﯿﺪه ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽ ﺷﺪ.
ﭘﺮواز ﺳﭙﯿﺪه ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﺑﻮد. ازم ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺮم ﻓﺮودﮔﺎه وﻟﯽ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﻣﯿﺎم. ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ اﻓﺸﯿﻦ ﺑﯽ ﺑﺮو ﺑﺮﮔﺮد ﻣﯿﺎد ﻓﺮودﮔﺎه، دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ. ﯾﮏ ﮐﻤﯽ ﺑﺮای ﺳﭙﯿﺪه ﺧﺮﯾﺪ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺳﺮراﻫﯽ ﺑﻬﺶ ﺑﺪم، ﮔﺰ و زﻋﻔﺮان و آﺟﯿﻞ و از اﯾﻦ ﺟﻮر ﭼﯿﺰا. رﻋﻨﺎ ﻫﻢ از ﻓﺮوﺷﮕﺎه ﺻﻨﺎﯾﻊ دﺳﺘﯽ ﯾﻪ روﻣﯿﺰی ﻓﻮق اﻟﻌﺎده زﯾﺒﺎ ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ داد ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮاش ﺑﺒﺮم. وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪم ﻓﺮودﮔﺎه ﺑﺎ دﯾﺪن اﻓﺸﯿﻦ ﯾﻪ ﺣﺎﻟﯽ ﺷﺪم. دﻟﻢ داﺷﺖ ﺑﺮاش ﭘﺮ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ. ﺳﭙﯿﺪه از دﯾﺪﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ.
_ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﺑﯿﺎی.
_ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﻣﯿﺎم. روﯾﺎﺟﻮن ﻧﯿﻮﻣﺪ؟
_ﻧﻪ، دﻟﺶ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﯿﺎد وﻟﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺪاﯾﯽ ﻧﮑﺮده اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﺮای ﭘﺪر ﻣﯽ اﻓﺘﻪ، دﯾﮕﻪ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﻢ ﺗﻨﻬﺎش ﺑﺬارﯾﻢ.
_آره، ﮐﺎر ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻦ.
_ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﺑﺮات ﺗﻨﮓ ﻣﯽ ﺷﻪ ﻫﯿﻮا.
_ﻣﻨﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر، اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﻤﻮن ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ.
_آره، اون ﻗﺪر ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﯾﮑﻬﻮ دﯾﺪی ﺑﺮای ﻋﯿﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ اﯾﺮان.
_وﻟﯽ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺷﻮﻫﺮت ﺑﯿﺎ.
_ﺣﺘﻤﺎ، ﻓﺮاﻣﺮز ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ دﻟﺶ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﭼﻨﺪ ﻣﺎه دﯾﮕﻪ ﯾﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﺑﺮه، ﯾﮑﻬﻮ دﯾﺪی دوﺗﺎﯾﯽ اوﻣﺪﯾﻢ اﯾﺮان، اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ!
وﻗﺘﯽ ﺳﭙﯿﺪه رﻓﺖ ﻣﻨﻮ اﻓﺸﯿﻦ در ﺳﮑﻮت اوﻣﺪﯾﻢ ﺑﯿﺮون، ﻫﻮا ﮐﻢ ﮐﻢ داﺷﺖ روﺷﻦ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺑﻪ ﻣﺤﻮﻃﻪ ﻓﺮودﮔﺎه ﮐﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ.
اﻓﺸﯿﻦ ﮔﻔﺖ:
_اﮔﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﯿﺎوردی ﻣﯽ رﺳﻮﻧﻤﺖ.
ﺟﺎ ﺧﻮردم، اﻓﺸﯿﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف زد. اون ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮدﻣﻮﻧﯽ، ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻦ واﻗﻌﺎ اﻓﺸﯿﻦ ﺑﻮد؟
ﻣﺎﺷﯿﻦ آورده ﺑﻮدم وﻟﯽ ﺑﺮای اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺮم ﮔﻔﺘﻢ:
_ﺑﺎ آژاﻧﺲ ﻣﯽ رم.
_ﻣﯽ رﺳﻮﻧﻤﺖ.
ﻟﺤﻦ ﺻﺪاش ﺗﺤﮑﻢ آﻣﯿﺰ ﺑﻮد. ﭘﺸﺖ ﺳﺮش راه اﻓﺘﺎدم، ﺟﻠﻮ ﺟﻠﻮ ﻣﯽ رﻓﺖ و ﻣﻦ ﯾﮑﯽ، دو ﻗﺪم ﻋﻘﺐ ﺗﺮ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ. درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎم ﺣﺮف زده ﺑﻮد وﻟﯽ ﻟﺤﻦ ﮐﻼﻣﺶ ﻏﯿﺮ دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﺑﻮد. ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ اﺣﺴﺎﺳﻢ رو ﺗﻮﺻﯿﻒ ﮐﻨﻢ، ﺧﯿﻠﯽ ﻫﯿﺠﺎن داﺷﺘﻢ.
وﻗﺘﯽ ﺳﻮارﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪﯾﻢ ﮔﻔﺖ:
_ﻗﺮص داری؟
_ﻗﺮص ﭼﯽ؟
_ﺳﺮدرد.
_درد داری؟
_ﭼﯿﺰ ﺗﺎزه ای ﻧﯿﺴﺖ.
ﻣﻨﻈﻮرش رو ﺧﻮب ﻓﻬﻤﯿﺪم، دو ﭘﻬﻠﻮ ﺟﻮاب داد. از ﺗﻮی ﮐﯿﻔﻢ ﻗﺮص درآوردم و دادم ﺑﻬﺶ، از ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭘﺸﺖ ﯾﻪ ﺑﻄﺮی آب ﺑﺮداﺷﺖ و ﻗﺮص ﻫﺎ رو ﺧﻮرد، ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻣﺎﺷﯿﻦ روروﺷﻦ ﮐﺮد و راه اﻓﺘﺎد. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺻﺤﺒﺘﯽ ﺑﯿﻨﻤﻮن رد و ﺑﺪل ﻧﺸﺪ. ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺮوع ﮐﻦ ﻫﯿﻮا، ﻣﮕﻪ ﻫﻤﯿﻦ و ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ؟ اﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ، ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ، ﺗﻮ و اﻓﺸﯿﻦ، ﺧﺐ ﺣﺮف ﺑﺰن دﯾﮕﻪ.
_ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﻣﺮﺗﺒﻪ؟
_ﮐﯽ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻮده ﮐﻪ اﯾﻦ دوﻣﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﺎﺷﻪ؟
_ﺗﻮ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ؟
در ﻣﻌﺒﺮ ﻣﻦ دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﺠﻮا ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ ﻧﻪ ﻧﺴﯿﻤﯽ و ﻧﻪ درﺧﺘﯽ ﻧﻪ آﺑﯽ درﮔﺬر
ﺧﻮدش رﺷﺘﻪ ﮐﻼم رو داد دﺳﺘﻢ.
_ﺗﻮی ﻟﺤﻈﻪ ای ﮐﻪ دارﯾﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ درﺳﺘﻪ، ﻫﻤﻪ ﭼﯽ رو ﺑﻪ ﺗﮑﺎﻣﻠﻪ، آراﻣﺶ ﺗﻮی دﺳﺖ ﻫﺎی ﻣﺎﺳﺖ.
_ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﭼﯿﺰی وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ وﺟﻮدش اﺣﺴﺎس آراﻣﺶ ﮐﻨﯽ.
ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم، ﻇﺎﻫﺮا ﺑﻪ اداﻣﻪ ﺑﺤﺚ ﻋﻼﻗﻪ ﻧﺸﻮن داد. ﮔﻔﺘﻢ:
_اﯾﻦ اﺣﺴﺎﺳﻪ، واﻗﻌﯿﺖ ﻧﯿﺴﺖ. از ﻧﻈﺮ دروﻧﯽ ﺑﺎﯾﺪ اﺣﺴﺎس آراﻣﺶ رو ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﺨﻮای، ﻧﻪ واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ وﺟﻮد ﯾﻪ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ، ﻫﺮ آدﻣﯽ از اول ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﯽ ﯾﺎد، از اول ﻫﻢ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻪ، ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﺳﻌﯽ ﮐﻨﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ رو ﺗﻮی وﺟﻮد ﮐﺲ دﯾﮕﻪ ﯾﺎ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﮐﻨﻪ؟ اون ﻣﻮﻗﻊ اﮔﻪ ﭼﯿﺰی رو ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ات رو در اون ﺑﺒﯿﻨﯽ از دﺳﺖ ﺑﺪی ﺗﺎ آﺧﺮ ﻋﻤﺮﻣﯽ ﮔﯽ ﻣﻦ ﺑﺪﺑﺨﺘﻢ. زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ وﻟﯽ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯽ اﺣﺴﺎس آراﻣﺶ ﮐﻨﯽ.
_ﺗﻮ داری ازﻧﻈﺮ اﺣﺴﺎﺳﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ.
_ﺗﻮ ﻫﻢ داری ﻣﻨﻄﻖ رو ﻗﺎﻃﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ.
_ﺣﻖ داری، اﯾﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ وﻟﯽ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻧﯿﺴﺖ، ﺣﻘﯿﻘﺖ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﯾﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺑﺪون واﺑﺴﺘﮕﯽ ﻣﺎدی اﺣﺴﺎس آراﻣﺶ ﮐﻨﻪ و ﺑﻪ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺑﺮﺳﻪ، ﺗﻤﺎم ﺑﺰرﮔﺎن ادﯾﺎن ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻫﻢ اﯾﻨﻮ ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ ﻣﺜﻼ ازدواج ﺧﻮﺑﻪ و دو ﻧﻔﺮ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻦ درﮐﻨﺎ رﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺑﺮﺳﻦ وﻟﯽ ﻣﺎ ﺧﻮدﻣﻮن اﺣﺴﺎس رو ﻗﺎﻃﯽ ﻣﺴﺎﺋﻞ اﺻﻠﯽ وﺟﻮدی ﻣﻮن ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ.
_اﺣﺴﺎس ﻧﻘﺶ اول رو ﺑﺎزی ﻣﯽ ﮐﻨﻪ، آدم ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ راﺣﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ و ﺗﻨﻬﺎن.....ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺑﯽ اﺣﺴﺎﺳﻦ.
_ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯽ ﺧﻮای ﺑﮕﯽ ﺣﺎﻓﻆ ﺑﯽ اﺣﺴﺎس ﺑﻮد؟
ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ای ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
_ﺑﺎﯾﺪ اﻣﮑﺎﻧﺎت اون ﻣﻮﻗﻊ رو ﻫﻢ در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﯿﺮی، زﻣﺎن ﺷﺎﻋﺮی ﻣﺜﻞ ﺣﺎﻓﻆ اﻣﮑﺎﻧﺎت زﯾﺎدی وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﮐﻪ ارﺗﺒﺎط زﯾﺎدی وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ.
_ﻣﻦ ﺣﺮف ﺗﻮ رو ﻗﺒﻮل ﻧﺪارم، ارﺗﺒﺎط اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺗﻮی ﻫﺮ ﻣﻘﻄﻌﯽ از زﻣﺎن وﺟﻮد داره، ﻓﻘﻂ ﺷﮑﻠﺶ ﻓﺮق ﻣﯽ ﮐﻨﻪ، ﺣﺎﻻ ﯾﻪ ﺳﻮال ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻢ، ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ اﮔﻪ ﯾﻪ ﻧﻔﺮ ﻫﻤﺴﺮش ﻓﻮت ﮐﻨﻪ ﺑﺮاش ﺳﺨﺖ ﺗﺮه ﯾﺎ ﺑﭽﻪ اش؟
_ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم رو ﻧﺪارم.
_ﻣﻨﻢ ﻧﺪارم.
_ﻓﮑﺮﮐﻨﻢ ﺑﭽﻪ اش.
_ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ زن و ﺷﻮﻫﺮی ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﺷﻮن ﻣﺮده ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻦ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﺎﺷﻦ؟
_ﺑﺎﯾﺪ ﺟﺎﯾﮕﺰﯾﻦ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ.
_اﯾﻦ ﺟﺎﯾﮕﺰﯾﻦ ﻋﺸﻘﻪ، وﻟﯽ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﺧﺪا ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮای ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺧﻨﺪه دار ﺑﺎﺷﻪ، ﻫﺮ آدﻣﯽ ﻫﺮﭼﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺎز ﯾﻪ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاد، ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮ داره وﻗﺘﯽ ازدواج ﻣﯽ ﮐﻨﻪ، ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاد، ﺑﻌﺪش ﺑﭽﻪ، ﺑﻌﺪ ﻣﺎﺷﯿﻦ، ﺑﻌﺪ ﭘﻮل ﺑﯿﺸﺘﺮ و اﯾﻦ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮری اداﻣﻪ ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﮐﻨﻪ.
اﻓﺸﯿﻦ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد. ﻣﻨﻢ دﯾﮕﻪ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺘﻢ، وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ، ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﻧﮕﻪ داﺷﺖ و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻃﺮﻓﻢ و ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺗﻮی ﭼﺸﻤﺎم ﻧﮕﺎه ﮐﺮد.
_ﻣﻦ از ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺧﻨﺪه ام ﻧﻤﯽ ﮔﯿﺮه، ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻊ ﮐﻪ ﯾﺎدش ﻣﯽ اﻓﺘﻢ ﺧﻮدآﮔﺎه ﯾﺎ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ازش ﺗﺸﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، اﯾﻦ ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ داری ازش ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ، ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻋﺮﻓﺎﺳﺖ.
_ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﯽ ﻣﺎﻫﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ ﺑﻪ اون ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﺮﺳﯿﻢ؟!....ﭼﺮا، اﮔﻪ ﺑﺨﻮاﯾﻢ ﻣﯽ رﺳﯿﻢ.
اﻓﺸﯿﻦ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و ﺑﻪ روﺑﺮو ﺧﯿﺮه ﺷﺪ. ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ای ﺳﮑﻮت ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪش ﮔﻔﺘﻢ:
_ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ، ﺑﺎﻻ ﻧﻤﯽ ﯾﺎی؟
_ﻧﻪ، ﻣﺮﺳﯽ.
_ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ.
ﺟﻮاﺑﻢ رو ﻧﺪاد، ﭘﯿﺎده ﺷﺪم و رﻓﺘﻢ ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ. ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺒﮏ ﺑﻮدم، ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﯾﻪ ﻣﻘﺪار از ﺣﺮف ﻫﺎی ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺶ ﻣﯽ زدم، زدم. ﺣﺮف ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ دو، ﺳﻪ ﺳﺎل ﺑﻮد ﺗﻮی ذﻫﻨﻢ ﺧﺎک ﺧﻮرده ﺑﻮد و ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪ. ﺧﻮب ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ روی ﺣﺮف ﻫﺎم ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ. ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﮐﻪ ازش داﺷﺘﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﺑﯽ ﺗﻔﺎوت از روی ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯽ ﮔﺬره. ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻮدﻣﻮﻧﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ و اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد.
اون ﺷﺐ ﺷﯿﻔﺖ داﺷﺘﻢ، ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺮم ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن رﻓﺘﻢ از ﻓﺮودﮔﺎه ﻣﺎﺷﯿﻨﻢ و ﺑﺮداﺷﺘﻢ. ﺻﺒﺢ ﮐﻪ از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن اوﻣﺪم ﺑﯿﺮون ﺑﺎ روﯾﺎ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ، ازم ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮم ﭘﯿﺸﺶ. وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪم دﯾﺪم ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ. ﯾﮑﯽ،دو ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺸﺶ ﻧﺸﺴﺘﻢ وﻟﯽ از اﻓﺸﯿﻦ ﺧﺒﺮی ﻧﺸﺪ، ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮد، ﻣﺎﺷﯿﻨﺸﻮ ﺟﻠﻮی ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن دﯾﺪه ﺑﻮدم.
ﻧﺎﭼﺎرا ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ، روﯾﺎ ﻣﻦ و رﻋﻨﺎ رو ﺑﺮای آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ دﻋﻮت ﮐﺮد ﺧﻮﻧﻪ اﺷﻮن، دوره داﺷﺖ، ﮐﻠﯽ از ﻓﺎل ﮔﺮﻓﺘﻦ رﻋﻨﺎ ﺑﺮای دوﺷﺘﺎش ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮده ﺑﻮد و اوﻧﺎ ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻦ آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ رﻋﻨﺎ رو ﺑﺒﯿﻨﻦ. ﺑﻬﺶ ﻗﻮل ﺻﺪ در ﺻﺪ ﻧﺪادم، ﺧﻮدم آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﯽ ﮐﺎر ﺑﻮدم وﻟﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد رﻋﻨﺎ ﻧﺘﻮﻧﻪ ﺑﯿﺎد.
ﻓﺮدای اون روز ﺑﺎ ﺳﭙﯿﺪه ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ، ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮزﻧﺪه و ﺷﺎد ﺑﻮد. ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﯿﺶ ﻫﻤﺴﺮش ﯾﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻪ. ﻫﻤﻮن روز رﻓﺘﻢ ﯾﻪ ﻗﺎب ﻋﮑﺲ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﯾﮑﯽ از ﻋﮑﺲ ﻫﺎی اﻓﺸﯿﻦ رو ﻗﺎب ﮐﺮدم.
اﻟﺒﺘﻪ ﻏﯿﺮ از اﻓﺸﯿﻦ ﻣﻦ و ﺳﭙﯿﺪه و رﻋﻨﺎ ﻫﻢ ﺗﻮی ﻋﮑﺲ ﺑﻮدﯾﻢ. وﻟﯽ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ اﻓﺸﯿﻦ رو ﻣﯽ دﯾﺪم. ﮔﺬاﺷﺘﻤﺶ روی ﻣﯿﺰ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﺗﺎ درﺳﺖ ﺟﻠﻮی ﭼﺸﻤﻢ ﺑﺎﺷﻪ. از دﯾﺪﻧﺶ اﻧﺮژی ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ.
ﭘﻨﺞ ﺷﻨﺒﻪ ﺷﺐ ﻣﻦ و رﻋﻨﺎ ﺷﺎل و ﮐﻼه ﮐﺮدﯾﻢ و رﻓﺘﯿﻢ دوره. دﯾﺪن دوره ﻫﺎی روﯾﺎ ﭼﯿﺰی ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺟﺎﻟﺐ ﻣﯽ اوﻣﺪ. وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻤﻮﻧﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮدن، ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﯿﺴﺖ ﻧﻔﺮ ﺑﻮدن، از ﺳﻨﯿﻦ ﻣﺨﺘﻠﻒ، ﭘﯿﺮ و ﺟﻮون، ﺳﺒﮏ آراﯾﺶ ﻣﺨﺘﻠﻒ، ﻟﺒﺎس ﻫﺎی ﮔﺮون ﻗﯿﻤﺖ، اون ﻗﺪر ﻃﻼ و ﺟﻮاﻫﺮ ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﻮن آوﯾﺰون ﮐﺮده ﺑﻮدن ﮐﻪ ﯾﺎد وﯾﺘﺮﯾﻦ ﻃﻼ ﻓﺮوﺷﯽ اﻓﺘﺎدم. روﯾﺎ ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﻏﺬا ﭼﯿﺪه ﺑﻮد روی ﻣﯿﺰ، ﻫﺮﮐﺴﯽ ﻫﺮ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮدش ﺑﺮﻣﯽ داﺷﺖ.
روﯾﺎ ﻣﻦ و رﻋﻨﺎ رو ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد، ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎﺷﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﻧﮕﺮم ﺑﻮدن وﻟﯽ اﮐﺜﺮ اون ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﺮ اﻓﺎده ﺑﻮدن، ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ روﯾﺎ ﭼﻪ ﺟﻮری ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن دوﺳﺘﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد؟! ﺧﻮدش ﮐﻪ اﺻﻼ اﻓﺎده ای ﻧﺒﻮد.
ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ از ورودﻣﻮن ﻫﻤﻪ ﻣﺘﻔﻖ اﻟﻘﻮل از رﻋﻨﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﻓﺎل ﺑﮕﯿﺮه، رﻋﻨﺎ ﺧﯿﻠﯽ ذوق زده ﺷﺪه ﺑﻮد، ﻔﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد روﯾﺎ ﺣﺴﺎﺑﯽ ازش ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮده، ﻧﺮﮔﺲ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺮای ﻫﻤﻪ ﻗﻬﻮه آورد. وﻗﺘﯽ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺷﻮن رو ﺷﺮوع ﮐﺮدن، رﻓﺘﻢ ﺗﻮی آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﺶ ﻧﺮﮔﺲ.
_ﻧﺮﮔﺲ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻤﮏ ﻧﻤﯽ ﺧﻮای؟
_ﻧﻪ ﺧﺎﻧﻮم، ﺷﻤﺎ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﺒﺮﯾﺪ ﭘﯿﺶ ﻣﻬﻤﻮن ﻫﺎ.
_ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺑﺸﯿﻨﻢ؟
_ﺑﻠﻪ، اﮔﻪ راﺣﺘﯿﺪ ﺑﺸﯿﻨﯿﺪ.
_ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﯾﻪ ﻗﻬﻮه دﯾﮕﻪ ﺑﺮای ﺧﻮدم ﺑﺮﯾﺰم؟
_ﺑﻠﻪ ﺧﺎﻧﻮم، ﺣﺘﻤﺎ.
ﯾﻪ ﻗﻬﻮه ﺑﺮای ﺧﻮدم رﯾﺨﺘﻢ و ﻧﺸﺴﺘﻢ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻧﻬﺎر ﺧﻮری. ﻣﺤﻮﺗﻤﺎﺷﺎی ﻧﺮﮔﺲ ﺷﺪم ﻋﯿﻦ ﻓﺮﻓﺮه ﺗﻮی آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﭘﺮﺧﯿﺪ و ﮐﺎرﻫﺎ رو ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ اﻧﺠﺎم ﻣﯽ داد. اﻧﮕﺎرﺳﻪ، ﭼﻬﺎر ﺗﺎ دﺳﺖ داره، دﻟﻢ رو ﺑﻪ درﯾﺎ زدم و ﮔﻔﺘﻢ:
_آﻗﺎی اﺣﺘﺸﺎم و آﻗﺎ اﻓﺸﯿﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﯿﺴﺘﻦ؟
_آﻗﺎی اﺣﺘﺸﺎم ﻧﯿﺴﺘﻦ وﻟﯽ آﻗﺎ اﻓﺸﯿﻦ ﺗﻮی اﺗﺎﻗﺸﻪ. ﻋﻠﯽ آﻗﺎ ﻫﻢ ﭘﯿﺶ اﯾﺸﻮﻧﻪ، ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﭗ ﻣﯽ زﻧﻦ.
_ﻇﺎﻫﺮا راﺑﻄﻪ ﺷﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ!
_ﺑﻠﻪ، آﺧﻪ ﻋﻠﯽ آﻗﺎ از دوازده ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ آﻗﺎی اﺣﺘﺸﺎم ﺑﺰرگ ﺷﺪه. اون ﻣﻮﻗﻊ آﻗﺎ اﻓﺸﯿﻦ ﺗﺎزه دﻧﯿﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ ﻣﻦ و ﻋﻠﯽ آﻗﺎ ازدواج ﮐﺮدﯾﻢ و اوﻣﺪﯾﻢ ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن آﻗﺎ اﻓﺸﯿﻦ ﺳﯿﺰده، ﭼﻬﺎرده ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮد. ﻣﺜﻞ ﭘﺴﺮﺧﻮدم ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻪ، ﺧﯿﻠﯽ آﻗﺎﺳﺖ، ﺳﭙﯿﺪه ﺧﺎﻧﻮم از ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ ﭼﯿﺰی ﮐﻢ ﻧﺪاره، ﻫﻤﻪ ﺷﻮن ﺧﻮﺑﻦ، ﺧﺪا ﻧﮕﻬﺸﻮن داره. ﺑﻪ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺟﺰ ﺧﻮﺑﯽ ﮐﺎری ﻧﮑﺮدن.
_ارژﻧﮓ ﭼﻄﻮر؟ ﺑﺮادر ﺳﭙﯿﺪه؟
_آﻗﺎ ارژﻧﮓ از ﺑﭽﮕﯽ ﻫﻢ ﺷﯿﻄﻮن ﺑﻮد. زﯾﺎد ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻨﺪ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. زﯾﺎد ﻧﻤﯽ دﯾﺪﻣﺶ، وﻗﺘﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ دﯾﭙﻠﻢ ﮔﺮﻓﺖ آﻗﺎ ﺑﺎ ﺳﭙﯿﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻓﺮﺳﺘﺎدش اون ور. اﻣﺎ آﻗﺎ اﻓﺸﯿﻦ ﭼﻮن از ﺑﭽﮕﯽ ﺑﺎ ﻋﻠﯽ آﻗﺎ ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﺑﻮد راﺑﻄﻪ ﺷﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ، وﻗﺘﯽ ﻣﺎدر ﺧﺪاﺑﯿﺎﻣﺮزش ﺑﻪ رﺣﻤﺖ ﺧﺪا رﻓﺖ ﺗﺎ ﻣﺪت ﻫﺎ ﻋﻠﯽ آﻗﺎ ازش ﻣﻮاﻇﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺑﻌﺪش ﻫﻢ ﮐﻪ روﯾﺎ ﺧﺎﻧﻮم اوﻣﺪن و ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺑﻪ روال ﻋﺎدی ﺧﻮدش ﺑﺮﮔﺸﺖ.
_آﻗﺎ اﻓﺸﯿﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﻣﺎدرﺷﻪ، ﻋﮑﺲ ﻣﺎدرش رو دﯾﺪم.
_ﺑﻠﻪ، ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺒﯿﻪ، ﻋﻠﯽ آﻗﺎ ﻣﯽ ﮔﻪ اﺧﻼﻗﺶ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﺎدرﺷﻪ، ﻣﻦ ﮐﻪ اﯾﺸﻮن رو ﻧﺪﯾﺪم، اﯾﻦ ﺣﺮف ﻋﻠﯽ آﻗﺎﺳﺖ.
_ﺷﻤﺎ ﮐﺠﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻦ؟
_ﻫﻤﯿﻦ ﭘﺸﺖ، ﭘﺸﺖ ﺧﻮﻧﻪ ﯾﻪ ﺣﯿﺎط ﮐﻮﭼﯿﮏ داره ﮐﻪ آﻗﺎ ﺑﺮاﻣﻮن ﯾﻪ آﻟﻮﻧﮏ ﺳﺎﺧﺖ، ﺧﺪا ﺧﯿﺮش ﺑﺪه، ﻫﻤﻮن ﺟﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ.
_ﺑﭽﻪ ﻧﺪاری ﻧﺮﮔﺲ ﺧﺎﻧﻮم؟
_ﭼﺮا، دو ﺗﺎ ﭘﺴﺮ دارم.
_ﮐﻮﭼﯿﮑﻦ؟
_ﻧﻪ، ﻫﺰار ﻣﺎﺷﺎءا... ﻣﺮدی ﺷﺪن واﺳﻪ ﺧﻮدﺷﻮن. ﯾﮑﯽ ﭼﻬﺎرده ﺳﺎل اس، ﯾﮑﯽ ﯾﺎزده ﺳﺎﻟﻪ.
_ﺧﺪا ﺑﺮاﺗﻮن ﻧﮕﻪ داره.
_ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ.
دﯾﺪم ﻧﺮﮔﺲ در ﺣﯿﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن داره دوﺗﺎ ﺳﯿﻨﯽ ﺑﺰرگ ﻏﺬا آﻣﺎده ﻣﯽ ﮐﻨﻪ.
_اﯾﻨﺎ رو ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺑﺮی؟
_ﺑﺮای ﻣﺮدﻫﺎ ﻣﯽ ﺑﺮم.
_ﮐﻤﮏ ﻧﻤﯽ ﺧﻮای؟
_زﺣﻤﺖ ﻣﯽ ﺷﻪ.
_ﻧﻪ، ﺑﮕﻮ.
_ﺷﻤﺎ ﻟﻄﻔﺎ اون ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ﻫﺎ رو ﺑﯿﺎرﯾﺪ.
ﯾﻪ ﺳﯿﻨﯽ ﺑﺰرگ ﮐﻪ ﺗﻮش دو ﺗﺎ ﭘﺎرچ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ ﺑﻮد ﺑﺎ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﻟﯿﻮان و ﯾﻪ ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ ﺳﺒﺰی ﺧﻮردن ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﻫﻤﺮاﻫﺶ راه اﻓﺘﺎدم.
ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺣﺘﯽ در اﺗﺎق اﻓﺸﯿﻦ رو ﻫﻢ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم. ﻃﺒﻘﻪ دوم اﺗﺎق ﺧﻮاب ﻫﺎ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﯾﻪ ﻫﺎل ﺑﺰرگ وﻟﯽ از ﮐﺘﺎر ﻫﺎل ﭘﻠﻪ ﻣﯽ ﺧﻮرد ﻣﯽ رﻓﺖ ﻃﺒﻘﻪ ﺳﻮم ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ اﺗﺎق اوﻧﺠﺎ وﺟﻮد داره اوﻧﻢ اﺗﺎق اﻓﺸﯿﻨﻪ، ﻣﻨﺘﻬﺎ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ای اوﻧﺠﺎ ﺳﺮک ﺑﮑﺸﻢ.
ﻧﺮﮔﺲ در اﺗﺎق رو زد، ﺻﺪای اﻓﺸﯿﻦ و ﻋﻠﯽ آﻗﺎ ﻣﯽ اوﻣﺪ، داﺷﺘﻦ ﺗﺨﺘﻪ ﺑﺎزی ﻣﯽ ﮐﺮدن، ﻋﻠﯽ آﻗﺎ در اﺗﺎق رو ﺑﺎز ﮐﺮد، از دﯾﺪن ﻣﻦ ﺟﺎ ﺧﻮرد.
_ﺧﺎﻧﻮم ﺷﻤﺎ ﭼﺮا زﺣﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪﯾﺪ؟
ﺑﻌﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻧﺮﮔﺲ و ﮔﻔﺖ:
_ﻧﺮﮔﺲ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺻﺪام ﻣﯽ ﮐﺮدی ﭼﺮا ﺧﺎﻧﻮم رو زﺣﻤﺖ دادی؟
ﮔﻔﺘﻢ:
_ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، ﭼﻪ زﺣﻤﺘﯽ؟ ﺧﻮﻣﺪم ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺮﮔﺲ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻢ.
ﻋﻠﯽ آﻗﺎ ﺳﯿﻨﯽ رو از دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﻧﺮﮔﺲ رﻓﺘﻦ ﺗﻮ، اﻓﺸﯿﻦ اوﻣﺪ دم در، ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ:
_ﺳﻼم.
_ﺳﻼم.
_ﺑﯿﺎ ﺗﻮ.
_ﻧﻪ، ﻣﺮﺳﯽ، ﻣﺰاﺣﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﻢ.
_ﻫﺮ ﺟﻮر راﺣﺘﯽ.
اﻓﺸﯿﻦ اﯾﻨﻮ ﮔﻔﺖ و رﻓﺖ ﺗﻮی اﺗﺎق، ﮐﺎش ﺑﯽ ﺧﻮدی ﺗﻌﺎرف ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم، ﮐﺎش دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ. ﮐﺎش ﻻاﻗﻞ ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺗﻌﺎرﻓﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﭼﺮا ﻧﺮﻓﺘﻢ ﺗﻮی اﺗﺎﻗﺶ، ﮐﻪ ﭼﯽ ﺑﺸﻪ؟ ﻣﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ اﺗﺎﻗﺶ رو از ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺒﯿﻨﻢ؟ ﻣﮕﻪ آرزوم ﻧﺒﻮد؟
{{ویروس: دختره ی خنگ! این همه بال بال می زدی، حالا میگی نه!}}
ادامه دارد ...
داستان: هم قفس // نویسنده: ساناز فرجی // منبع: 98ia
