جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منهم قفس (20)
هم قفس (20)
ﻧﺮﮔس ﯾﮑﯽ دو دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ اوﻣﺪ و ﺑﺎ ﻫﻢ رﻓﺘﯿﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ. وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺗﻮی اﺗﺎق ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ وﻟﻮﻟﻪ ای ﺑﻮد. ﻫﻤﻪ از ﻓﺎل ﮔﺮﻓﺘﻦ رﻋﻨﺎ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﮐﺮدن. ﺣﺴﺎﺑﯽ ﮔﻞ ﮐﺎﺷﺘﻪ ﺑﻮد.وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺤﺚ داغ ﻏﯿﺒﺖ ﺷﺮوع ﺷﺪ آﻫﺴﺘﻪ ﺑﻪ رﻋﻨﺎ ﮔﻔﺘﻢ »ﺑﺮﯾﻢ«
ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ روﯾﺎ زﯾﺎد اﺻﺮار ﻧﮑﺮد و ﻣﺎ ﺑﻌﺪ از ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﯾﮏ رﺑﻊ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ از در ﺧﻮﻧﻪ اوﻣﺪﯾﻢ ﺑﯿﺮون. اول ﺑﺎﯾﺪ رﻋﻨﺎ رو ﻣﯽ رﺳﻮﻧﺪم.
_ای وای ﻫﯿﻮا، دﯾﺪی ﭼﯽ ﺷﺪ؟
_ﭼﯽ ﺷﺪ؟
_ﮐﯿﻔﻢ رو ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ.
_اﮔﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﻬﻤﯽ ﺗﻮش داﺷﺘﯽ ﺑﺮﮔﺮدم اﮔﻪ ﻻزﻣﺶ ﻧﺪاری ﻓﺮدا ﻣﯽ رم و ﺑﺮات ﻣﯽ ﯾﺎرم.
_ﭼﯿﺰ ﺧﺎﺻﯽ ﺗﻮش ﻧﺒﻮد.
_ﺧﺐ ﭘﺲ ﻣﻦ ﻓﺮدا از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﯽ رم ﺑﺮات ﻣﯽ ﯾﺎرم. ﺣﻮاﺳﺖ ﮐﺠﺎ ﺑﻮد؟
_ﭼﻪ ﻣﯽ دوﻧﻢ، ﻣﺎﺷﺎءا...اون ﻗﺪر ﭘﺮ ﺳﺮو ﺻﺪا ﺑﻮدن ﮐﻪ دم در ﯾﺎدم رﻓﺖ ﮐﯿﻔﻢ رو ﺑﺮدارم.
_ﺧﻮدت ﺳﺮﺑﻪ ﻫﻮا ﺑﻮدی، ﺑﯿﺨﻮد ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﺮدم ﻧﻨﺪاز.
_راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﯽ، ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺧﻮدم ﺑﻮد.وﻟﯽ ﻋﺠﺐ ﺷﺒﯽ ﺑﻮد. ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﻢ ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺑﺮای ﻨﺼﻔﺸﻮن ﻓﺎل ﮔﺮﻓﺘﻢ. از زود ﺑﺎوری ﺷﻮن ﺧﻮﺷﻢ اوﻣﺪ.
_رﻋﻨﺎ ﺗﻮ واﻗﻌﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﻓﺎل ﺑﮕﯿﺮی؟
_ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﻠﺪم، وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﺎ از ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻃﺮف ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﺣﺪس ﻣﯽ زﻧﻢ، ﻣﻦ ﮐﻪ رﻣﺎل ﻧﯿﺴﺘﻢ.
_وﻟﯽ اﯾﻦ ﻃﻮری ﻧﺸﻮن دادی.
_ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ ﯾﻌﻨﯽ اوﻧﺎ ﺧﯿﺎل ﮐﺮدن ﻣﻦ ﻓﺎل ﮔﯿﺮم؟
_ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ، از دﻓﻌﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﻤﻪ اش ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮاﺷﻮن ﻓﺎل ﺑﮕﯿﺮی.
_ﺑﯿﺨﻮد دﻓﻌﻪ ﺑﻌﺪی وﺟﻮد ﻧﺪاره، اﯾﻦ ﺑﺎر ﻫﻢ اوﻣﺪم ﭼﻮن دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﺪوﻧﻢ ﺗﻮی اﯾﻦ ﺟﻮر ﺟﻤﻊ ﻫﺎ ﭼﯽ ﮐﺎرﻣﯽ ﮐﻨﻦ، ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﯿﮑﺎر ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻫﻤﻪ اش ﺑﺮم ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ.
ﻓﺮدای اون روز وﻗﺘﯽ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﺑﺪﺟﻮری ﺳﺮﻣﺎ ﺧﻮردم، ﭼﻨﺪ روزی ﺑﻮد ﻫﻮا ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد و ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻫﻢ ﺑﺮف و ﺑﺎرون ﻣﯽ ﺑﺎرﯾﺪ، ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ، اﻣﺴﺎل ﺗﺎﺑﺴﺘﻮن دﯾﮕﻪ آب ﺟﯿﺮه ﺑﻨﺪی ﻧﯿﺴﺖ، ﻟﺒﺎس ﮔﺮﻣﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪم و رﻓﺘﻢ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن. ﺗﻮی ﺑﺨﺶ اﻃﻔﺎل ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻋﻠﯿﺮﺿﺎ رو دﯾﺪم.
_ﺳﻼم دﮐﺘﺮ.
_ﺳﻼم ﻫﯿﻮا، ﺧﻮﺑﯽ؟
_ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ، ﭼﻪ ﺧﺒﺮا؟
_ﺧﺒﺮا ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﺷﻤﺎﺳﺖ، رﻋﻨﺎ از دﯾﺸﺐ ﻣﻐﺰم رو ﺧﻮرده، ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﻪ دﯾﺸﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﻮن ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺘﻪ اون ﻗﺪر ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻨﺪه از ﺣﻮاس ﭘﺮﺗﯽ ﮐﯿﻔﺸﻮ ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ، آﺧﻪ ﺑﮕﻮ آدم ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮﺑﻪ ﻫﻮا ﺑﺎﺷﻪ؟
_اﮔﺮ ﺑﺪوﻧﯽ ﺧﺎﻧﻮﻣﺖ دﯾﺸﺐ ﭼﻪ ﻣﻌﺮﮐﻪ ای ﺑﻪ ﭘﺎ ﮐﺮده ﺑﻮد، ﻫﻤﻪ از ﻓﺎل ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ اﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ دﻫﻦ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدن.
_اﻣﺎن از دﺳﺖ رﻋﻨﺎ ول ﮐﻦ ﻧﯿﺴﺖ، ﻫﺰار دﻓﻌﻪ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ آﺧﻪ ﭘﺰﺷﮏ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﮐﻪ ﻓﺎل ﻧﻤﯽ ﮔﯿﺮه! ﻗﺒﺎﺣﺖ داره.
_ﺧﺐ دوﺳﺖ داره دﯾﮕﻪ، ﭼﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ ﮐﺮد؟! ﺗﻔﺮﯾﺤﺶ اﯾﻨﻪ.
_ﺧﻮﺑﻪ، اﮔﻪ ﻓﺮدا ﺑﺎ ﺷﺪت ﺑﯿﮑﺎری ﮐﻪ وﺟﻮد دارﻫﻬﺮ دوﺗﺎﻣﻮن ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺸﯿﻦ ﺑﺸﯿﻢ ﺣﺪاﻗﻞ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ از ﮔﺸﻨﮕﯽ ﻧﻤﯽ ﻣﯿﺮﯾﻢ، ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﭘﻮل درﺑﯿﺎره، ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ در آﻣﺪش از ﭘﺰﺷﮑﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎﺷﻪ!
دوﺗﺎﯾﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ، در ﻫﻤﻮن ﺣﺎل ﻋﻠﯿﺮﺿﺎ ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﺳﺮ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم اﺷﺎره ﮐﺮد، در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻟﺒﺨﻨﺪی روی ﻟﺒﻬﺎم ﺑﻮد ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ، دﯾﺪم اﻓﺸﯿﻦ ﯾﻪ ﮐﻢ اون ﻃﺮف ﺗﺮ اﯾﺴﺘﺎده و ﻣﻨﺘﻈﺮه .
ﻟﺒﺨﻨﺪ از روی ﻟﺒﻬﺎم ﻣﺤﻮ ﺷﺪ، اون ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد؟ ﺳﻼم ﮐﺮدم، ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ، دﮐﺘﺮ ﻋﻠﯿﺮﺿﺎ ﭘﻬﻠﻮان و اﻓﺸﯿﻦ اﺣﺘﺸﺎم رو ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮدم. ﻋﻠﯿﺮﺿﺎ ﺑﻌﺪاز اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ اﻓﺸﯿﻦ دﺳﺖ داد ازﻣﻮن ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و رﻓﺖ.
_ﭼﯽ ﺷﺪ اوﻣﺪی اﯾﻨﺠﺎ؟
_اﯾﻨﺎ ﻣﺎل ﺗﻮﺋﻪ؟
ﮐﯿﺴﻪ ای ﮐﻪ ﻃﺮﻓﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ازش ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺗﻮﺷﻮ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم، ﮐﯿﻒ رﻋﻨﺎ ﺗﻮش ﺑﻮد.
_راﺿﯽ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﻧﺒﻮدم، ﺧﻮدم ﺑﻌﺪا ﻣﯽ اوﻣﺪم ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ.
_روﯾﺎﺟﻮن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻨﺎر،اﯾﻦ ﻃﺮف ﻫﺎ ﮐﺎر داﺷﺘﻢ، ﮔﻔﺘﻢ ﺑﯿﺎرم ﺑﺮات.
_از ﮐﺠﺎ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﯽ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﻢ؟
_ﺣﺪس زدم. ﻣﻌﺬرت ﻣﯽ ﺧﻮام ﮐﻪ ﻣﺰاﺣﻢ ﺣﺬف زدﻧﺘﻮن ﺷﺪم، اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ﺗﺎ ﺣﺮﻓﺘﻮن ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ.
_اﯾﺮادی ﻧﺪاره، ﭼﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﺧﻮری؟ ﮐﺎرم ﺗﻤﻮم ﺷﺪه، ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺗﻮی ﺳﻠﻒ ﺳﺮوﯾﺲ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن.
_ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﻓﺘﺎرم، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم، ﻓﻌﻼ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ.
_ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ.
اﻓﺸﯿﻦ رﻓﺖ، ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﻮد، ﺑﺪاﺧﻼق ﺑﻮد، ﺟﺪی ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد، دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ وﻟﯽ ﺑﺎ وﺿﻌﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﯾﺎ ﺟﻮاب ﺳﺮ ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ده ﯾﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ رک ﺑﻬﻢ ﻣﯽ ﮔﻪ ﺑﺮم ﭘﯽ ﮐﺎرم. ﺣﺎﻟﺘﺶ ﺑﻬﻢ ﻧﺸﻮن داد ﮐﻪ ازم دﻟﮕﯿﺮه ،ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﻮری اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم، ﺷﺎﯾﺪ از ﺟﺎی دﯾﮕﻪ ای دﻟﺨﻮر ﺑﻮد؟! ﺷﺎﯾﺪم ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺑﺮاش ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه ﺑﻮد؟!
ﯾﮏ ﻣﺎه از اﯾﻦ ﺟﺮﯾﺎن ﮔﺬﺷﺖ، ﯾﮏ ﻣﺎه ﺗﻤﻮم ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ اﻓﺸﯿﻦ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ، ﺧﻮدش ﻫﻢ دﯾﮕﻪ ﻣﺜﻞ دﻓﻌﻪ ﻗﺒﻞ ﺳﺮزده ﻧﯿﻮﻣﺪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن. ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦ اﺣﻮال روﯾﺎ رو ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪم، اﮐﺜﺮا ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺒﻮد، در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮم اوﻧﺠﺎ، از اﻓﺸﯿﻦ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﺑﻮدم، از ﻻﺑﻼی ﺣﺮف ﻫﺎی روﯾﺎ ﻫﯿﭽﯽ دﺳﺘﮕﯿﺮم ﻧﺸﺪ، دﻟﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮاش ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺗﻮی اون ﯾﮏ ﻣﺎه دل و دﻣﺎغ ﻫﯿﭻ ﮐﺎری رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ وﻟﯽ اﺟﺎزه ﻧﺪادم ﻓﮑﺮ اﻓﺸﯿﻦ ﻣﻦ و از درﺳﻬﺎم ﻋﻘﺐ ﺑﻨﺪازه.
ﮐﻤﺎﮐﺎن ﺑﺎ ﺳﭙﯿﺪه در ﺗﻤﺎس ﺑﻮدم. دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ دوﺳﺘﯽ ﺑﺎ ﺳﭙﯿﺪه رو از دﺳﺖ ﺑﺪم، دﯾﮕﻪ داﺷﺘﻢ از دﻟﺘﻨﮕﯽ ﮐﻼﻓﻪ ﻣﯽ ﺷﺪم ﮐﻪ روﯾﺎ ﺑﺎﻫﺎم ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ وﺑﺮای ﻧﻬﺎر روز ﺑﻌﺪ دﻋﻮﺗﻢ ﮐﺮد. ﮔﻮﺷﯽ رو ﮐﻪ ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم ﺧﺪا رو ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم ﺷﮑﺮ ﮐﺮدم. ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﻓﺮدای اون روز اﻓﺸﯿﻦ رو ﻧﻤﯽ دﯾﺪم ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﯾﻪ ﺟﻮری ﺟﻮﯾﺎی ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺸﻢ. ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ روﯾﺎ اون ﻗﺪر ﺑﺎ ﻣﻦ ﺧﻮب ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮای رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻣﻌﺬب ﻧﺒﻮدم. وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪم ﻣﺎﺷﯿﻦ اﻓﺸﯿﻦ ﺗﻮی ﺣﯿﺎط ﻧﺒﻮد.
_روﯾﺎﺟﻮن آﻗﺎی اﺣﺘﺸﺎم ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﻧﻪ؟
_ﺗﺎزه اﻻن ﮐﻪ ﺧﻮﺑﻪ، ﻗﺒﻼ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ دﯾﺪﯾﺶ. ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﺪاش ﻧﻤﯽ ﺷﺪ، از وﻗﺘﯽ اﻓﺸﯿﻦ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ اﯾﺮان ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه، ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻪ.
_ﺳﭙﯿﺪه ﯾﻪ ﭼﯿﺰاﯾﯽ از زﻧﺪﮔﯽ آﻗﺎ اﻓﺸﯿﻦ ﺑﺮام ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮده، ﭼﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺰدﯾﺶ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮرد؟
_ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ وا...دﻟﯿﻞ اﺻﻠﯿﺶ رو ﺑﻪ ﻫﯿﭽﮑﯽ ﻧﮕﻔﺖ، ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ، ﻫﻤﯿﻦ، ﻣﻦ و ﻫﻮﺷﻨﮓ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﯿﻤﺎری ﺳﺘﺎره راﺑﻄﻪ ﺷﻮن ﺑﻬﻢ ﺧﻮرد. آﺧﻪ ﺳﺘﺎره ﻣﺸﮑﻞ روﺣﯽ داﺷﺖ، ﯾﻪ ﻣﺪت ﻫﻢ آﺳﺎﯾﺸﮕﺎه ﺑﺴﺘﺮی ﺑﻮد. ﻫﻮﺷﻨﮓ از ﻫﻤﻮن اوﻟﺶ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺳﺎز ﻣﯽ ﺷﻪ، ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺘﺎره ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ ﮐﻪ ﻧﺎراﺣﺘﯽ روﺣﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ، دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ، راﺑﻄﻪ اش ﺑﺎ اﻓﺸﯿﻦ ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮد، ﻣﻦ و ﻫﻮﺷﻨﮓ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﯿﻢ، وﻗﺘﯽ ﻧﺎﻣﺰدﯾﺸﻮن ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮرد ﺳﻌﯿ ﮑﺮدﯾﻢ ﻣﯿﻮﻧﻪ ﺷﻮن رو ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ، زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻪ اﻟﮑﯽ ﻧﯿﺴﺖ وﻟﯽ اﻓﺸﯿﻦ ﻧﺬاﺷﺖ، ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﯿﻦ ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﭼﯽ ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﺑﯿﺨﻮد دﺧﺎﻟﺖ ﻧﮑﻨﯿﺪ، راﺳﺘﺶ اﻓﺸﯿﻦ ﯾﻪ دوﺳﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﻫﻢ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﺑﻬﻢ ﺧﻮردن ﻧﺎﻣﺰدﯾﺶ راﺑﻄﻪ اش روﺑﺎ اوﻧﻢ ﻗﻄﻊ ﮐﺮد، ﻏﻠﻂ ﻧﮑﻨﻢ ﯾﻪ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﯿﻦ اﯾﻦ دو ﺟﺮﯾﺎن وﺟﻮد داره.
_ﺧﻮد ﺳﺘﺎره ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮﮔﺮده؟ ﯾﺎ ﻣﺜﻼ از ﺷﻤﺎ ﮐﻤﮏ ﺑﺨﻮاد؟
_ﻧﻪ،ﻫﯿﭻ وﻗﺖ، اﺻﻼ اﯾﻦ ورا ﭘﯿﺪاش ﻧﺸﺪ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻬﺶ زﻧﮓ ﻧﺰدم، اﻓﺸﯿﻦ راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ، ﻣﺎ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﯿﻢ ﺑﯿﻨﺸﻮن ﭼﯿ ﮕﺬﺷﺘﻪ، ﺗﻨﻬﺎ دﻟﯿﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ و ﻫﻮﺷﻨﮓ رو ﻗﺎﻧﻊ ﮐﺮد ﺑﯿﻤﺎری ﺳﺘﺎره ﺑﻮد.
_اون ﻣﻮﻗﻊ اﻓﺸﯿﻦ درﺳﺶ ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد؟
_ﻧﻪ، ﻫﻨﻮز ﯾﻪ ﺗﺮم ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد.
_ﭼﻪ ﺟﻮری واﺣﺪﻫﺎﺷﻮ ﭘﺎس ﮐﺮد؟
_ﻃﻔﻠﯽ ﺑﭽﻪ ام ﺧﯿﻠﯽ زﺣﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪ، از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺗﻮی اﺗﺎﻗﺶ ﺑﻮد و درس ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪ، ﺷﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر ﮐﻤﺘﺮ ﺑﻪ ﺳﺘﺎره ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻪ، روﺣﯿﻪ اش ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺮاب ﺑﻮد، اﯾﻦ ﺟﻮرﯾﺶ رو ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻦ، ﺧﯿﻠﯽ اﻓﺴﺮده و ﻣﻐﻤﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻫﯿﭻ اﻧﮕﯿﺰه ای ﺑﺮای زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدن ﻧﺪاﺷﺖ، از ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﻫﻮﺷﮓ ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﺑﯿﺸﺘﺮ ﭘﯿﺸﺶ ﺑﻤﻮﻧﻪ، اﮔﻪ ﺑﺪوﻧﯽ ﺑﺎ ﭼﻪ اﻟﺘﻤﺎﺳﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎدﯾﻤﺶ آﻣﺮﯾﮑﺎ
ﭘﯿﺶ ﺳﭙﯿﺪه، ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﯾﻢ روﺣﯿﻪ اش ﻋﻮض ﻣﯽ ﺷﻪ، وﻟﯽ ﻧﺸﺪ. ﻧﺘﻮﻧﺴﺖ ﻃﺎﻗﺖ ﺑﯿﺎره، ﺑﺮﮔﺸﺖ، از وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ روز ﺑﻪ روز داره ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﻪ. ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺑﯿﻪ،ﻗﻠﺐ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ داره، درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻣﺎدرش، ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﺎﻣﺎدری اﻓﺸﯿﻨﻢ ﯾﺎ ﻧﻪ؟
_ﺑﻠﻪ، ﻣﯽ دوﻧﻢ، ﺳﭙﯿﺪه ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﻪ. دروغ ﮔﻔﺘﻢ، ﺳﭙﯿﺪه ﻫﯿﭽﯽ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد. روﯾﺎ ﺷﺮوع ﮐﺮد از اﻓﺸﯿﻦ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدن.
_ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﺪﯾﺪم ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺪی ﮐﻨﻪ، ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا زﻣﻮﻧﻪ اﯾﻦ ﺑﻨﺪه ﺧﺪارو از ﭘﺎ درآورد. راﺳﺘﺶ ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺘﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﯽ ﮔﻢ آﺧﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮردن ﯾﻪ ﻧﺎﻣﺰدی ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻧﺪاره، وﻟﯽ زود ﭘﺸﯿﻤﻮن ﻣﯽ ﺷﻢ. ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﺎدﮔﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﻧﺒﻮده، ﺧﺪا ﻋﺎﻟﻤﻪ.
_ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﻮد؟
_ﮐﯽ؟ ﺳﺘﺎره؟ آره ﺧﯿﻠﯽ، ﻋﮑﺴﺶ رو دارم، ﻣﯽ ﺧﻮای ﺑﺒﯿﻨﯽ؟
_ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم.
روﯾﺎ رﻓﺖ و ﺑﺎ ﭼﻨﺪﺗﺎ آﻟﺒﻮم ﺑﺮﮔﺸﺖ. آﻟﺒﻮم اول ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻋﮑﺲ ﻫﺎی دوﺗﺎﯾﯽ اﻓﺸﯿﻦ و ﺳﺘﺎره ﺑﻮد. ﺳﺘﺎره واﻗﻌﺎ زﯾﺒﺎ ﺑﻮد. آدم رو ﺟﺬب ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺑﻪ ﻗﻮل اﻓﺸﯿﻦ روﯾﺎﯾﯽ ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎی اﻓﺸﯿﻦ رو ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪم ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ اﯾﻦ ﭘﺴﺮه ﻫﻢ داره زﯾﺎدی ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ، ﭼﻮن ﺳﺘﺎره رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺷﻮ ﮐﺎﻣﻞ ﻣﯽ دﯾﺪه، وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﻋﮑﺲ ﻫﺎرو دﯾﺪم ﻗﺎﻧﻊ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺣﺮف ﻫﺎش ﮐﺎﻣﻼ ﺻﺤﺖ داﺷﺘﻪ.
وﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎه ﺳﺘﺎره رو ﺑﻪ اﻓﺸﯿﻦ ﺗﻮی ﻋﮑﺲ ﻫﺎ ﻣﯽ دﯾﺪم، ﻋﻼﻗﻪ ﮐﺎﻣﻼ ازش ﻫﻮﯾﺪا ﺑﻮد، ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﭼﻪ ﻫﻨﺮﭘﯿﺸﻪ ﻫﺎی ﻣﺎﻫﺮی ﻫﺴﺘﻦ ﻫﺎ! آﻟﺒﻮم دوم ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻋﮑﺲ ﻫﺎی ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ، آﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ، ﺳﺘﺎره، اﻓﺸﯿﻦ، ﻣﻬﺮداد، روﯾﺎ ﺧﻼﺻﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﻮدن. از ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻣﻬﺮداد ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ.
اﻓﺸﯿﻦ اون ﻗﺪر دﻗﯿﻖ ﺗﻮﺻﯿﻔﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﺼﻮراﺗﻢ ﻣﻮ ﻧﻤﯽ زد. ﭼﻪ ﺟﻮری اون ﭘﺴﺮ ﺳﺎده و ﻣﻈﻠﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﺗﻮی ﻋﮑﺲ ﻣﯽ دﯾﺪم ﺗﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺗﺮﯾﻦ دوﺳﺘﺶ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﮐﻨﻪ؟ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم اﯾﻦ ﺣﺮف ﮐﺎﻣﻼ درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ آدم ﻫﺎ رو از ﻇﺎﻫﺮﺷﻮن ﺷﻨﺎﺧﺖ. ﻣﻌﺼﻮﻣﯿﺖ و ﺳﺎدﮔﯽ در ﭼﺸﻢ ﻫﺎی ﻣﻬﺮداد ﻣﻮج ﻣﯽ زد. اﮔﻪ از واﻗﻌﯿﺖ داﺳﺘﺎن ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﺑﻮدم ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻓﮑﺮ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﻣﻬﺮداد ﺑﻪ اﻓﺸﯿﻦ ﺑﻪ ﻣﻐﺰم ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪ.
آﻟﺒﻮم ﺳﻮم ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰرگ و ﻗﻄﻮر ﺑﻮد ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻧﺎﻣﺰدﯾﺸﻮن ﺑﻮد، ﭼﻪ ﻧﺎﻣﺰدی ﺑﺎﺷﮑﻮﻫﯽ! ﺳﺘﺎره ﺗﻮی ﻋﮑﺲ ﻫﺎ میدرﺧﺸﯿﺪ، زﯾﺒﺎﺋﯿﺶ دو ﭼﻨﺪان ﺷﺪه ﺑﻮد. روﯾﺎ ﺑﺎ آب و ﺗﺎب ﻫﻤﻪ رو ﺑﻬﻢ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻻدن رو ﻫﻢ ﺗﻮی ﻋﮑﺲ ﻫﺎ دﯾﺪم.
_اﯾﻨﻢ ﻻدﻧﻪ، دﺧﺘﺮ ﯾﮑﯽ از آﺷﻨﺎﻫﺎﻣﻮن، ﺧﯿﻠﯽ اﻓﺸﯿﻦ رو دوﺳﺖ داﺷﺖ وﻟﯽ اﻓﺸﯿﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎﻫﺎش ازدواج ﮐﻨﻪ، ﻣﻦ و ﻫﻮﺷﻨﮓ ﺧﯿﻠﯽ راﺿﯽ ﺑﻮدﯾﻢ وﻟﯽ اﻓﺸﯿﻦ ﻧﺨﻮاﺳﺖ، ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻓﻘﻂ ﺳﺘﺎره، وﻗﺘﯽ ﻫﻢ ﻧﺎﻣﺰدﯾﺸﻮن ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮرد ﻻدن ﻫﯽ اوﻣﺪو رﻓﺖ وﻟﯽ اﻓﺸﯿﻦ اﺻﻼ ﺗﺤﻮﯾﻠﺶ ﻧﮕﺮﻓﺖ. اون ﻗﺪر روزﻫﺎی اول ﺑﺪاﺧﻼق ﺑﻮد ﮐﻪ دور از ﺟﻮن ﭘﺎﭼﻪ ﻫﻤﻪ رو ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ.
اون ﺑﻨﺪه ﺧﺪا ﻫﻢ وﻗﺘﯽ دﯾﺪ اﻓﺸﯿﻦ ﻓﺤﺶ ﻫﻢ ﺑﺎرش ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ازدواج ﮐﺮد، اﻻن ﯾﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﻢ داره، از وﻗﺘﯽ ازدواج ﮐﺮده راﺑﻄﻪ اﻓﺸﯿﻦ دوﺑﺎره ﺑﺎﻫﺎش ﺧﻮب ﺷﺪه، ﺑﺎ ﺷﻮﻫﺮش ﻫﻢ ﮐﻠﯽ رﻓﯿﻖ ﺷﺪن. ﻫﻨوﺰ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ در ارﺗﺒﺎﻃﻦ. ﺑﭽﻪ ﺑﺎﻣﺰه ای ﻫﻢ داره. ﻣﺎﺷﺎءا.. ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺧﻮش ﺳﺮو زﺑﻮﻧﻪ، اﻓﺸﯿﻦ ﻋﺎﺷﻘﺸﻪ، آرﯾﺎ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮد ﻣﯽ ﺑﺮدش ﺧﻮﻧﻪ ﻻدن اﯾﻨﺎ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎزی ﮐﻨﻦ.
_ﭼﻪ ﺟﻮری اﯾﻦ ﻋﮑﺲ ﻫﺎ رو ﻧﮕﻪ داﺷﺘﯿﻦ؟ اﻓﺸﯿﻦ ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽ ﮔﻪ؟
_زﯾﺎد ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﻧﺪاره، ﺧﻮدش ﻧﺨﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﮑﺲ ﻫﺎ رو از ﺑﯿﻦ ﺑﺒﺮم، ﻓﻘﻂ ﻫﻤﻪ رو از ﺟﻠﻮی ﭼﺸﻤﺶ ﺟﻤﻊ ﮐﺮد، ﻣﯽ ﮔﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه اون روزا ﻫﻢ ﻣﺮﺣﻠﻪ ای از زﻧﺪﮔﯿﺶ ﺑﻮده. درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﮑﺴﺖ رﺳﯿﺪه وﻟﯽ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ، ﻣﯽ ﮔﻪ ﺑﻪ ﻓﺮض ﮐﻪ ﻋﮑﺲ ﻫﺎو ﻓﯿﻠﻢ ﻫﺎ رو ﻧﺎﺑﻮد ﮐﻨﻢ، از ﺗﻮی ﻗﻠﺒﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺮﯾﺰﻣﺸﻮن ﺑﯿﺮون، اواﯾﻞ ﮐﻪ ﻋﮑﺲ ﻫﺎ رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮد و ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺑﺎﯾﮕﺎﻧﯽ، وﻟﯽ از وﻗﺘﯽ ﮐﻪ از آﻣﺮﯾﮑﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻬﯿﮑﯽ، دو ﺑﺎر دور ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ و ﻋﮑﺲ ﻫﺎ رو دﯾﺪﯾﻢ. ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼ ﺳﺘﺎره رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﭼﻮن ﻋﯿﻦ ﺧﯿﺎﻟﺶ ﻧﺒﻮد.
ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ اﻓﺸﯿﻦ اوﻣﺪ.دﻟﻢ ﺑﺪﺟﻮری ﺑﺮاش ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎ دﯾﺪﻧﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم و ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﺗﺤﻮﯾﻠﻢ داد، ﺑﻪ ﻧﻈﺮم از ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد. از دﯾﺪن ﻣﻦ اﺻﻼ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮑﺮد وﻟﯽ ﻣﻦ از اﯾﻨﮑﻪ ﭘﯿﺶ ﻣﺎ ﻧﺸﺴﺖ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم. روﯾﺎ رﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺮاش ﭼﺎﯾﯽ ﺑﺮﯾﺰه. ﮔﻔﺘﻢ:
_ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﭙﺮﺳﻢ؟
ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮن داد.
_ﭼﺮا ﻧﺎراﺣﺘﯽ؟ ﭼﯿﺰی ﺷﺪه؟
_ﭼﯿﺰ ﻣﻬﻤﯽ ﻧﯿﺴﺖ، ﯾﻪ ﻣﺪﺗﻪ دارم ﻣﯽ رم دﻧﺒﺎل ﮐﺎر، ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯽ ﺷﻪ، ﮐﻼﻓﻪ ام ﮐﺮده، ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ، از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ ﻣﺠﺒﻮرم ﺗﻮی اﯾﻦ ﺗﺮاﻓﯿﮏ اﯾﻦ در و اون در ﺑﺰﻧﻢ.
_ﺧﺐ از ﭘﺪرت ﮐﻤﮏ ﺑﮕﯿﺮ.
_ﻣﯽ ﺧﻮام ﺧﻮدم اﻧﺠﺎﻣﺶ ﺑﺪم، اﯾﻦ ﺟﻮری راﺣﺖ ﺗﺮم، ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ آدم ﮐﺎراﺷﻮ ﺑﻨﺪازه ﮔﺮدن دﯾﮕﺮان. اﻣﺮوز ﯾﻪ ﮐﺎر ﺧﻮب ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم. ﺧﺪا ﮐﻨﻪ ﻗﺒﻮﻟﻢ ﮐﻨﻦ.
_اﻣﯿﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎش.
ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻮی ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ:
_ﺗﻤﻮم اﻣﯿﺪ ﻫﺎی ﻣﻦ ﻣﺮده.
_اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯽ ﮐﻨﯽ، اﻣﯿﺪ آﺧﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰﯾﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﻣﯿﺮه، اﻧﺴﺎن ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ زﻧﺪه اس و ﻧﻔﺲ ﻣﯽ ﮐﺸﻪ اﻣﯿﺪ داره.
_ﺗﻮ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻧﻪ ﻣﻦ، ﭼﻮن ﻣﻦ ﮐﺴﯽ رو ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻢ ﮐﻪ ﻧﺎاﻣﯿﺪ، ﻧﺎاﻣﯿﺪ وﻟﯽ ﻫﻨﻮز زﻧﺪه اس.
_ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ اﻣﯿﺪی ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ.
_ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﻧﻤﯽ ﮔﯽ ذات ﻣﺎ ﺳﺮﺷﺎر از ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ و ﺷﺎدﯾﻪ؟
_ﭼﺮا!
_ﭘﺲ ﻃﺒﻖ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎی ﺧﻮدت ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﺟﺰء وﺟﻮدی ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ.
_ﮐﺎﻣﻼ درﺳﺘﻪ، و ﻫﻤﯿﻦ ذات و اﺻﻠﯽ ﮐﻪ داری ازش ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﯽ ﻫﻤﻮن اﻣﯿﺪ ﮐﻪ داری اﻧﮑﺎرش ﻣﯽ ﮐﻨﯽ.
_وﻟﯽ اﯾﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎ ﻣﺎل ﺗﻮﺋﻪ.
_اﮔﻪ ﺑﻬﺶ ﻋﻘﯿﺪه ﻧﺪاﺷﺘﯽ ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮت ﻧﻤﯽ ﺳﭙﺮدی.
ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺎﻣﺰه ای ﮔﻔﺖ:
_ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻮ دﯾﮕﻪ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﯽ!!!
ﺑﺎ اوﻣﺪن روﯾﺎ ﺑﺤﺚ ﻋﻮض ﺷﺪ. اﻓﺸﯿﻦ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ روﯾﺎ ﮐﺮدو ﮔﻔﺖ:
_روﯾﺎﺟﻮن ﺑﺎز اﯾﻦ آﻟﺒﻮم ﻫﺎ رو ﭼﯿﺪی روی ﻣﯿﺰ؟
_ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻣﻮن ﺳﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮔﻔﺘﯿﻢ ﻋﮑﺲ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯿﻢ.
_ﻏﯿﺮاز اﯾﻦ آﻟﺒﻮم ﻫﺎی ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﻋﮑﺲ ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ؟
ﺑﻪ ﺟﺎی روﯾﺎ ﺟﻮاب دادم:
_ﺣﺎﻻ ﻣﮕﻪ اﯾﺮادی داره ﮐﻪ آﻟﺒﻮم ﻫﺎی ﺷﻤﺎ رو دﯾﺪﯾﻢ؟
_ﻧﺨﯿﺮ ﺧﺎﻧﻮم، ﻫﯿﭻ اﯾﺮادی ﻧﺪاره، ﺣﺎﻻ ﭼﻄﻮر ﺑﻮد؟
_ﭼﯽ ﭼﻄﻮر ﺑﻮد؟
_ﺳﺘﺎره، ﻧﺎﻣﺰدم.
ﻫﻮل ﺷﺪم، اﺻﻼ ﺗﻮﻗﻊ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺳﻮال ﮐﻨﻪ، دﺳﺖ و ﭘﺎم رو ﮔﻢ ﮐﺮدم. اﻓﺸﯿﻦ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ داﺷﺖ ﺗﻮی ﭼﺸﻤﺎم ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد، ﺑﺎ ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻠﯿﺢ. روﯾﺎ اوﻣﺪ ﮐﻤﮑﻢ.
_ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﭼﻄﻮر ﺑﺎﺷﻪ؟ ﻋﮑﺲ دﯾﮕﻪ، ﻣﻨﺘﻘﺪ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻧﻈﺮﯾﻪ ﺻﺎدر ﮐﻨﯿﻢ ﻣﺎدر، ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ﭘﯽ ﻏﯿﺒﺖ، ﺑﻌﺪش ﻫﻢ ﻫﻮس ﮐﺮدﯾﻢ ﻋﮑﺲ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ.
اﻓﺸﯿﻦ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮔﻔﺖ:
_ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم اﻫﻞ ﻏﯿﺒﺖ ﮐﺮدن ﺑﺎﺷﯽ!
ﻫﻮل ﮐﻪ ﺑﻮدم ﺑﺪﺗﺮ ﻫﻢ ﺷﺪم.
_ﻧﯿﺴﺘﻢ، ﯾﻌﻨﯽ زﯾﺎد ﻧﯿﺴﺘﻢ.
اﻓﺸﯿﻦ دﯾﮕﻪ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺖ، ﭼﺎﯾﯿﺶ رو ﺧﻮرد و رﻓﺖ ﺗﻮی اﺗﺎﻗﺶ. ﻣﻮﻗﻊ ﻧﻬﺎ دوﺑﺎره اوﻣﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ، ﻫﻨﻮز ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد، دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﯿﻨﻤﻮن ردو ﺑﺪل ﻧﺸﺪ. ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ از ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن ﺑﺮم ﭘﯿﺶ ﻣﺎ ﻧﺸﺴﺖ، ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم، ﮐﻢ ﮐﻢ رﻓﺘﺎرﻫﺎش داﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ، اواﯾﻞ ﺣﺘﯽ ﺟﻮاب ﺳﻼﻣﻢ رو ﻧﻤﯽ داد ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﻣﻮﻗﻊ ﺣﺮف زدن ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺗﻮی ﭼﺸﻤﺎم ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد، اون روز ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم وﻗﺘﯽ ﺑﺎ روﯾﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ، ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ رو روی ﺧﻮدم اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ، ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﺎرا داﺷﺖ ﺟﻮر ﻣﯽ ﺷﺪ.
دو ﻫﻔﺘﻪ از اون روز ﮔﺬﺷﺖ، ﯾﻪ روز روﯾﺎ ﺑﺎﻫﺎم ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺮای آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ دﻋﻮﺗﻢ ﮐﺮد. ﺑﺮای آﻗﺎی اﺣﺘﺸﺎم ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد، ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺗﻮﻟﺪش. ﺳﻪ روز وﻗﺖ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﯾﻪ ﮐﺎدوی ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮاش ﺑﺮم. ﯾﺎدم اوﻣﺪ ﮐﻪ اﻓﺸﯿﻦ ﺗﻮی ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎش ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺪرش ﻋﺎﺷﻖ ﭘﯿﭙﻪ وﻟﯽ ﺣﺪس زدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻗﻠﺒﺶ ﻣﻤﮑﻨﻪ دﯾﮕﻪ ﭘﯿﭗ ﻧﮑﺸﻪ، در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺑﺮاش ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺟﯿﺒﯽ ﻧﻘﺮه ای رﻧﮓ ﺑﺎ ﯾﻪ ﮐﺮوات ﺷﯿﮏ ﺧﺮﯾﺪم. روﯾﺎ، رﻋﻨﺎ و ﺷﻮﻫﺮش رو ﻫﻢ دﻋﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد وﻟﯽ اوﻧﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺑﯿﺎن. اون ﺷﺐ وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪم ﮔﻮش ﺗﺎ ﮔﻮش ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻨﻮن ﻣﻬﻤﻮن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد.
ﻫﻤﻪ ﻟﺒﺎس ﻫﺎی آﻧﭽﻨﺎﻧﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮدن وﻟﯽ ﻣﻦ ﯾﻪ ﮐﺖ و ﺷﻠﻮار ﺳﺎده ﺗﻨﻢ ﺑﻮد. آﺧﻪ، ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻣﻬﻤﻮﻧﯿﺸﻮن اون ﻗﺪر ﺑﺰرﮔﻪ. وارد ﺳﺎﻟﻦ ﮐﻪ ﺷﺪم اﻓﺸﯿﻦ ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎﻟﻢ اوﻣﺪ. ﮐﺖ و ﺷﻠﻮار ﺷﯿﮑﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺶ ﻣﯽ اوﻣﺪ. ﭘﺎﻟﺘﻮ و روﺳﺮی ام رو ازم ﮔﺮﻓﺖ و داد ﺑﻪ ﻧﺮﮔﺲ ﺗﺎ آوﯾﺰون ﮐﻨﻪ. ﻣﻬﻤﻮن ﻫﺎ ﮔﺮوه ﮔﺮوه دور ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن و ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدن.
_دﯾﺮ ﮐﺮدی؟!
_ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﻮدم، ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ دﯾﺮ ﺷﺪ. ﻫﻤﻪ اوﻣﺪن؟
_ﻧﻪ، ﻫﻨﻮز ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی ﻣﻮﻧﺪن.
_ﺗﺎزه ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﻣﻮﻧﺪن؟ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم روﯾﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻤﻮن ﺑﺮای اﻣﺸﺐ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ، ﺧﻮدش ﮐﺠﺎﺳﺖ؟
_اون ﺟﺎﺳﺖ، ﺑﯿﺎ ﺑﺒﺮﻣﺖ ﭘﯿﺸﺸﻮن.
روﯾﺎ و آﻗﺎی اﺣﺘﺸﺎم ﮐﻨﺎر ﮔﺮوﻫﯽ از دوﺳﺘﺎﺷﻮن داﺷﺘﻦ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻦ و ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪن، ﺑﺎ اﻓﺸﯿﻦ ﺳﺎﻟﻦ رو ﻃﯽ ﮐﺮدم. از ﮐﻨﺎر دوﺳﺖ ﻫﺎی روﯾﺎ ﮐﻪ رد ﻣﯽ ﺷﺪم ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺳﻼم و ﻋﻠﯿﮏ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﺪه ﺑﻮدﻣﺸﻮن. ﻫﻤﻪ ﺷﻮن ﺑﻼ اﺳﺘﺜﻨﺎ ﺳﺮاغ رﻋﻨﺎ رو ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻦ. ﯾﮏ رﺑﻊ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ روﯾﺎ و آﻗﺎی اﺣﺘﺸﺎم ﺑﺮﺳﯿﻢ. ﺑﯿﭽﺎره اﻓﺸﯿﻦ ﻫﺮﺟﺎ ﮐﻪ ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎدم ﺗﺎ ﺑﺎ ﮔﺮوﻫﯽ ازﺧﺎﻧﻮم ﻫﺎ ﺳﻼم ﻋﻠﯿﮏ ﮐﻨﻢ ﮐﻤﯽ اون ﻃﺮف ﺗﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪ.ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ روﯾﺎ ﺑﺮﺳﻢ زﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ:
_ﻣﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﺗﻮی اﯾﻦ ﻫﻤﻪ آدم ﺗﻨﻬﺎم ﻧﺬاﺷﺘﯽ.
ﻧﯿﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد و ﺧﻨﺪﯾﺪ. روﯾﺎ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺟﯿﻎ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ، ﻣﻨﻮ ﺑﻪ دوﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ دورﺷﻮن ﺑﻮدن ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد. ﺑﻪ آﻗﺎی اﺣﺘﺸﺎم ﺗﺒﺮﯾﮏ ﮔﻔﺘﻢ و ﮐﺎدو ﺷﻮ ﺑﻬﺶ دادم. ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮد و ﻣﻨﻮ ﺑﺮد ﮐﻨﺎر ﺧﻮدش. ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺟﻠﻮی دوﺳﺘﺎﻧﺶ ازم ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدن، داﺷﺘﻢ ازﺧﺠﺎﻟﺖ آب ﻣﯽ ﺷﺪم. اﻓﺸﯿﻦ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﻢ رو دﯾﺪ رو ﺑﻪ ﭘﺪرش ﮔﻔﺖ:
_اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم رو ﺑﻪ ﺟﻮون ﻫﺎﻫﻢ ﻗﺮض ﺑﺪﯾﻦ، ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺎ ﻻدن آﺷﻨﺎش ﮐﻨﻢ.
آﻗﺎی اﺣﺘﺸﺎم ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺮوﯾﯽ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ»:
_ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ،ﺑ ﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺧﺎﻧﻮم.
وﻗﺘﯽ ازﺷﻮن دور ﺷﺪﯾﻢ ﮔﻔﺘﻢ:
_ﻣﺮﺳﯽ.
_ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، دوﺳﺖ داری ﺑﺎ ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎم آﺷﻨﺎ ﺑﺸﯽ؟
_ﻻدن؟
_آره، ﻧﮕﺎه ﮐﻦ اوﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ. اون وروﺟﮏ ﮐﻪ ﺑﻐﻠﺸﻪ اﺳﻤﺶ ﮐﯿﺎﻧﺎﺳﺖ. دﺧﺘﺮﺷﻪ، اون آﻗﺎی ﻣﺘﺸﺨﺺ ﻫﻢ ﺷﻮﻫﺮﺷﻪ، ﺧﯿﻠﯽ آﻗﺎﺳﺖ.
وﻗﺘﯽ ﺟﻤﻠﻪ اﻓﺸﯿﻦ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﻬﺸﻮن. ﻻدن ﺑﺎ دﯾﺪن اﻓﺸﯿﻦ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﭽﻪ رو داد ﺑﻐﻞ ﺷﻮﻫﺮش، ﺷﻮﻫﺮش ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ﻫﺮدوﺗﺎﺷﻮن داﺷﺘﻦ ﮐﻨﺠﮑﺎواﻧﻪ ﻣﻨﻮ ﺑﺮاﻧﺪاز ﻣﯽ ﮐﺮدن. اﻓﺸﯿﻦ ﮔﻔﺖ:
_ﺧﺎﻧﻮم دﮐﺘﺮ اﺻﻼﻧﯽ، اﯾﺸﻮن ﻫﻢ ﻻدن ﺧﺎﻧﻮم، ﺷﻮﻫﺮﺷﻮن آﻗﺎ راﻣﺘﯿﻦ، و اﯾﻦ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮐﯿﺎﻧﺎ.
آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺘﻢ:
_ﺧﻮﺷﻮﻗﺘﻢ.
ﻻدن ﺟﻮاب داد:
_ﻣﻨﻢ از آﺷﻨﺎﺋﯿﺘﻮن ﺧﻮﺷﻮﻗﺘﻢ.
وﺷﻮﻫﺮش ﮔﻔﺖ:
_اﻓﺸﯿﻦ، ﺧﺎﻧﻮم دﮐﺘﺮ رو زودﺗﺮ ﺑﺎﻫﺎﻣﻮن آﺷﻨﺎ ﻣﯽ ﮐﺮدی.
_ﺧﻮدﻣﻢ ﺗﺎزه ﺑﺎ اﯾﺸﻮن آﺷﻨﺎ ﺷﺪم. ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﮐه ﭘﺪرم ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﻮد.
ﻻدن ﭘﺮﺳﯿﺪ:
_ﺷﻤﺎ ﭘﺰﺷﮏ آﻗﺎی اﺣﺘﺸﺎم ﻫﺴﺘﯿﺪ؟
_ﻣﻦ، ﻧﺨﯿﺮ ﻣﻦ ﻫﻨﻮزدرﺳﻢ ﺗﻤﻮم ﻧﺸﺪه، اون ﺷﺐ ﺷﯿﻔﺖ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﻮدم ﮐﻪ اﯾﺸﻮن رو آوردن. ﺑﺎﻋﺚ اﻓﺘﺨﺎرﻣﻪ ﮐﻪ از ﻫﻤﻮن ﺷﺐ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده ﺷﻮن آﺷﻨﺎ ﺑﺸﻢ.
وﻗﺘﯽ از ﻻدن اﯾﻨﺎ ﺟﺪا ﺷﺪﯾﻢ زﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﻪ اﻓﺸﯿﻦ ﮔﻔﺘﻢ:
_داﺷﺘﯽ ﻣﺴﺨﺮه ام ﻣﯽ ﮐﺮدی؟
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
_ﭼﻄﻮر ﻣﮕﻪ؟
_ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﯽ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز دارم درس ﻣﯽ ﺧﻮﻧﻤ ﭽﺮا ﺑﻪ اوﻧﺎ ﮔﻔﺘﯽ ﺧﺎﻧﻮم دﮐﺘﺮ اﺻﻼﻧﯽ، ﻣﮕﻪ ﻣﻦ دﮐﺘﺮم؟ ﺣﺎﻻ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدﺷﻮن ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ دارم ﺑﺎ ﻟﻘﺒﻢ ﭘﺰ ﻣﯽ دم.
_ﻣﻦ اﺻﻼ ﻗﺼﺪ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺗﻮ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﻣﺎه دﯾﮕﻪ درﺳﺖ ﺗﻤﻮم ﻣﯽ ﺷﻪ و ﻣﯽ ﺷﯽ ﺧﺎﻧﻮم دﮐﺘﺮ. ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ از ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻗﺐل ﺻﺪاﺖ ﮐﻨﯿﻢ ﯾﺎ از ﺳﻪ، ﭼﻬﺎر ﻣﺎه دﯾﮕﻪ؟
_ﻓﺮق داره، ﺑﺮای ﻣﻦ ﻓﺮق داره.
_ﻣﻌﺬرت ﻣﯽ ﺧﻮام، ﻓﺼﺪ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻢ.
_ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.
ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا؟ وﻟﯽ از دﺳﺘﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪم. ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ده دﻗﯿﻘﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻃﻮل ﻧﮑﺸﯿﺪ. اﻓﺸﯿﻦ ﻣﻨﻮ ﺗﺤﻮﯾﻞ روﯾﺎ داد و رﻓﺖ ﭘﯿﺶ ﻣﻬﻤﻮﻧﺎ. ﺷﺎﯾﺪ اوﻧﻢ از دﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد؟! ﺗﺎ ﻣﻮﻗﻊ ﺷﺎم اﺻﻼ ﺳﺮاﻏﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪ. وﻗﺖ ﺷﺎم ﮐﻪ رﺳﯿﺪ ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻤﻮﻧﺎ رو دﻋﻮت ﮐﺮدن ﺑﻪ ﯾﻪ اﺗﺎق ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰرگ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺗﻮش رو ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم. ﯾﻪ ﻣﯿﺰ ﻧﻬﺎرﺧﻮری ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰرگ ﺗﻮش ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮش ﭘﺮاز ﻏﺬا ﻫﺎی ﺟﻮواﺟﻮر ﺑﻮد. ﯾﻪ ﮔﻮﺷﻪ اﯾﺴﺘﺎدم ﺗﺎ ﺟﻤﻌﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﮐﺸﯿﺪن ﻏﺬا اوﻣﺪه ﺑﻮدن ﻣﺘﻔﺮق ﺑﺸﻦ.
اﻓﺸﯿﻦ ﮔﻮﺷﻪ ای دﯾﮕﻪ از اﺗﺎق اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﻫﺮاز ﭼﻨﺪﮔﺎﻫﯽ زﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد. وﻗﺘﯽ ﺑﺮای ﮐﺸﯿﺪن ﻏﺬا رﻓﺘﻢ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﺗﻮی دوﻫﺰار راﻫﯽ ﮔﯿﺮاﻓﺘﺎدم. ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﯽ ﺑﮑﺸﻢ. از ﻫﻤﻮن ﺳﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺟﻠﻮی دﺳﺘﻢ ﺑﻮد ﺑﺮای ﺧﻮدم ﻏﺬا ﮐﺸﯿﺪم. ﺑﺎ ﻣﻘﺪاری ﺳﺎﻻد. اﺗﻖ ﺑﻪ ﯾﻪ ﺗﺮاس ﺑﺰرگ راه داﺷﺖ ﮐﻪ ﺗﻮش ﭘﺮ از ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﻮد، ﺧﯿﻠﯽ از ﻣﻬﻤﻮﻧﺎ ﻏﺬا ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدن و ﺗﻮی ﻓﻀﺎی آزاد دور ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻮردن. ﻣﻨﻢ رﻓﺘﻢ ﺗﻮی ﻓﻀﺎی آزاد، ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ رﻓﺘﻢ اﻧﺘﻬﺎی ﺗﺮاس و روی ﯾﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﻫﻨﻮز ﯾﮑﯽ، دوﺗﺎ ﻗﺎﺷﻖ ﻏﺬا ﻧﺨﻮرده ﺑﻮدم ﮐﻪ اﻓﺸﯿﻦ اوﻣﺪ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ. ﻇﺮف ﻏﺬاش رو ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدش آورده ﺑﻮد.
_ﺳﺮد ﻧﯿﺴﺖ؟
_ﻧﻪ زﯾﺎد. ﭘﺲ ﻻدن و ﺷﻮﻫﺮش ﮐﺠﺎن؟
_ﺗﻮی ﺳﺎﻟﻦ. ﻣﯽ ﺧﻮای ﺑﮕﻢ ﺑﯿﺎن اﯾﻨﺠﺎ؟
_ﻓﺮﻗﯽ ﻧﺪاره، اﮔﻪ دوﺳﺖ داری ﺑﮕﻮ.
وﻗﺘﯽ ﻏﺬاش ﺗﻤﻮم ﺷﺪ، ﺑﺸﻘﺎﺑﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ روی ﻣﯿﺰ و ﺳﯿﮕﺎر روﺷﻦ ﮐﺮد. ﺑﻌﺪ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮔﻔﺖ:
_دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﮐﻪ ﺑﺎور ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻣﺴﺨﺮه ات ﮐﻨﻢ.
_ﺑﺎور ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺨﻮدی ﺷﺎﮐﯽ ﺷﺪم!
_ﺗﻮ واﻗﻌﺎ اون ﺷﺐ ﺑﺮای ﭘﺪر ﻣﻦ زﺧﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪی، ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺪﯾﻮﻧﺖ ﻫﺴﺘﻢ. اﮔﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﺮای ﭘﺪرم ﻣﯿﺎﻓﺘﺎد ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺧﻮدﻣﻮ ﻧﻤﯽ ﺑﺨﺸﯿﺪم.
_ﭼﺮا؟
_ﭘﺪرم ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻧﺎراﺣﺘﻪ، ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﯽ ﺗﻔﺎوﺗﻪ وﻟﯽ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم، اون ﻓﻘﻂ ﻫﯿﭽﯽ رو ﺑﻪ روی ﺧﻮدش ﻧﻤﯽ ﯾﺎره. ﻣﻦ ﺗﻮی اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺧﯿﻠﯽ اذﯾﺘﺶ ﮐﺮدم، اون ﻗﺪر اﺗﻔﺎق ﻫﺎی ﺑﺪ ﺗﻮی زﻧﺪﮔﯿﻢ اﻓﺘﺎده ﮐﻪ ﺟﺎل و روز ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ.
ﻟﺰوﻣﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ ازش ﺑﭙﺮﺳﻢ ﭼﻪ اﺗﻔﺎق ﻫﺎﯾﯽ، ﭼﻮن ﻫﻤﻪ ﭼﯽ رو ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ.
_اﺗﻔﺎق ﺧﻮب ﯾﺎ ﺑﺪ ﻧﺪارﯾﻢ اﻓﺸﯿﻦ، ﻣﺜﻼ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻋﻠﺘﯽ ﭘﺮوازش ﮐﻨﺴﻞ ﻣﯽ ﺷﻬ ﻨﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺑﮕﻪ اﺗﻔﺎق ﺑﺪی اﻓﺘﺎده، ﭼﻮن در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺑﮕﻪ ﮐﻪ حتما ﭘﺮوازش ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ. ﻣﺎ اﻧﺴﺎﻧﯿﻢ، و ﭼﻮن ﺑﻪ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻧﺮﺳﯿﺪﯾﻢ و از آﯾﻨﺪه ﺧﺒﺮ ﻧﺪارﯾﻢ ﺑﺮای ﺧﻮدﻣﻮن ﺗﻌﺒﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﺑﻪ اﺗﻔﺎق ﺧﻮب ﯾﺎ ﺑﺪ. ﻫﺮ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺣﺘﻤﺎ ﯾﻪ ﻧﮑﺘﻪ ﻣﺜﺒﺖ داره.
_ﻣﻦ اﺻﻼ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﺗﻮ ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﯽ، ﻣﺜﻼ ﺗﻮی ﯾﻪ زﻟﺰه ﮐﻪ ﻫﺰاران ﻧﻔﺮ ﮐﺸﺘﻪ ﻣﯽ شن ﭽﻪ ﻧﮑﺘﻪ ﻣﺜﺒﺘﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ؟
_ﻣﻤﮑﻨﻪ ﻣﺜﻼ ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎﯾﯽ ﺗﻮی اون زﻟﺰﻟﻪ از ﺑﯿﻦ ﺑﺮﻧ ﮑﻪ ﺑﻪ ﻧﻮن ﺷﺐ ﻣﺤﺘﺎج ﺑﻮدن و روزی ﻫﺰار ﺑﺎر از ﺧﺪا ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﮐﻪ زﻧﺪه ﻧﺒﺎﺷﻦ، ﯾﺎ ﻣﺜﻼ ﻣﻌﺘﺎدﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺮگ ﺑﺮاﺷﻮن راﺣﺖ ﺗﺮ از زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻮده.
_وﻟﯽ ﺣﺘﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎﻫﻢ از ﺑﯿﻦ ﻣﯽ رن در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ اﻣﯿﺪ داﺷﺘﻦ.
_ﻣﺮگ ﻫﻢ ﯾﻪ اﺗﻔﺎﻗﻪ، وﻟﯽ ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ، ﻣﺮگ دﺳﺖ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﮕﯿﻤ ﺒﺪ ﺑﻮد ﯾﺎ ﺧﻮب، ﻓﻘﻂ دﺳﺖ ﺧﺪاﺳﺖ، وﻗﺘﯽ ﺑﺪوﻧﯽ ﺑﺎ ﮐﺮگ ﺑﻪ ﺧﺪا وﺻﻞ ﻣﯽ ﺷﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ در ﻧﻈﺮت ﺷﯿﺮﯾﻦ و ﻟﺬت ﺑﺨﺶ ﻣﯽ ﺷﻪ، اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺮﮔﯽ ﮐﻪ دا ﺑﺨﻮاد ﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮدت ﺑﺎﻋﺜﺶ ﺑﺎﺷﯽ، ﻣﺜﻞ ﺧﻮدﮐﺸﯽ.
_وﻟﯽ ﺗﻮی دﻧﯿﺎی اﻣﺮوز ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﺟﻠﻮی اﺗﻔﺎق ﻫﺎ رو ﮔﺮﻓﺖ.
_ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﺎ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺷﻪ، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﻫﻤﯿﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻦ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ذارم اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﺑﯿﻔﺘﻪ، ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﺟﻠﻮش رو ﻣﯽ ﮔﯿﺮم.
ادامه دارد ...
داستان: هم قفس // نویسنده: ساناز فرجی // منبع: 98ia
