جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منهم قفس (21)
هم قفس (21)
ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ:
_ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻪ اﺗﻔﺎﻗﯿﻪ ﮐﻪ اﻓﺘﺎده و ﮐﺎرﯾﺶ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﮐﺮد.
ﻣﻨﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ:
_ﭘﺲ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ اﻓﺘﺎده، دﯾﮕﻪ اﻓﺘﺎده، ﻧﺒﺎﯾﺪ روش اﺳﻢ ﺧﻮب ﯾﺎ ﺑﺪ ﺑﺬارﯾﻢ. ﻣﺜﻼ ﻓﻮت ﻓﺮزﻧﺪ، دﯾﮕﻪ از دﺳﺖ ﻣﺎ ﮐﺎری ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﯿﺴﺖ. اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺟﻠﻮی ﺑﻌﻀﯽ ﭼﯿﺰا رو ﻣﯽ ﺷﻪ ﮔﺮﻓﺖ.
_ﺑﺎزم ﺧﻮدﮐﺸﯽ.
_دﻗﯿﻘﺎ ﺧﻮدﮐﺸﯽ زﻣﺎﻧﯽ اﺗﻔﺎق ﻣﯽ اﻓﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮای ﺧﻮدت رو از ﯾﻪ ﻏﻢ رﻫﺎ ﮐﻨﯽ، ﻫﻤﯿﻦ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﻬﺶ ﻣﯽ ﮔﯿﻢ ﻏﻢ، ﭼﯿﺰﯾﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻫﺎی ذﻫﻨﯽ ﺧﻮدﻣﻮن ﻣﯽ ﺳﺎزﯾﻤﺶ.
_ﺑﺎور ﮐﻦ ﺗﻘﺼﯿﺮ آدﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ، زﻣﻮﻧﻪ ﻧﻤﯽ ﭼﺮﺧﻪ.
_ﺗﻮ ﺑﺨﻮاه ﮐﻪ ﺑﭽﺮﺧﻪ، اﮔﻪ ﺑﺨﻮاﯾﻤﯽ ﭼﺮﺧﻪ، زﻣﺎﻧﻪ زا ﭼﻮ ﻧﮑﻮ ﺑﻨﮕﺮی ﻫﻤﻪ ﭘﻨﺪ اﺳﺖ.
ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و روﺑﺮوم اﯾﺴﺘﺎد، ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﻬﻢ زد و ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ رﻓﺖ. ﭼﻘﺪر ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﻮد! ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ای روی ﺗﺮاس ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﻌﺪش رﻓﺘﻢ ﺗﻮی ﺳﺎﻟﻦ و ﺑﻪ ﻣﻬﻤﻮﻧﺎ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪم. ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ از ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮای رﻓﺘﻦ ﺧﻮدم رو آﻣﺎده ﮐﺮدم. ﺑﺎﯾﺪ ﺻﺒﺢ زود ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن، ﻫﻨﻮز ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم از ﻣﻬﻤﻮﻧﺎ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن، ﺗﺎزه داﺷﺖ ﻣﺠﻠﺴﺸﻮن ﮔﺮم ﻣﯽ ﺷﺪ. از ﻫﻤﻪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم. اﻓﺸﯿﻦ ﺗﺎ ﺟﻠﻮی در ﺑﺪرﻗﻪ ام ﮐﺮد.
_ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻤﻮﻧﯽ؟
_ﻧﻪ، ﺑﺎﯾﺪ ﺻﺒﺢ زود ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺎﺷﻢ.
_ﺷﻐﻞ ﺷﻤﺎﻫﺎم ﺳﺨﺘﻪ!
_ﺗﺎزه اﯾﻦ ﮐﻪ آﺳﻮﻧﻪ، وﻗﺘﯽ ﻣﺪرک ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ﺳﺨﺖ ﺗﺮﻣﯽ ﺷﻪ.
_ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮی ﺧﻮﻧﻪ؟ ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﯽ؟ ﻣﯽ ﺧﻮای ﺑﺮﺳﻮﻧﻤﺖ؟
_ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ، ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﻢ، ﺷﯿﺶ، ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﻪ دارم ﺗﻮی ﺗﻬﺮان ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ! اﮔﻪ ﺑﺨﻮام ﺑﺘﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﮐﻼﻫﻢ ﭘﺲ ﻣﻌﺮﮐﻪ اس.
_ﺑﺎﺑﺎ ﺷﺠﺎﻋﺖ!
اون ﺷﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﺒﺮد، ﻫﻤﻪ اش ﺑﻪ اﻓﺸﯿﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم، ﺑﻪ ﺣﺮف ﻫﺎش، ﻧﮕﺎﻫﺶ، ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ، داﺷﺘﻢ دﯾﻮوﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﺪم، ﻫﺮﭼﯽ ﺣﻈﻮر اﻓﺸﯿﻦ ﺗﻮی زﻧﺪﮔﯿﻢ ﭘﺮرﻧﮓ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﺎرم ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. دﯾﮕﻪ ﻣﻐﺰم ﮔﻨﺠﺎﯾﺶ ﻧﺪاﺷﺖ. روزای ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻮد ﭼﻮن درس ﻫﺎم ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﻢ ﻓﺸﺎر ﻣﯽ آورد، اﻓﺸﯿﻦ ﻫﻢ ﻋﻼوه ﺑﺮ درس ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯿﻢ اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺣﺴﺎﺑﯽ زواﯾﺎی ﻣﻐﺰم رو ﭘﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺣﺘﯽ ﻓﺮﺻﺖ ﺳﺮ ﺧﺎروﻧﺪن ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. رﻋﻨﺎ و ﻋﻠﯿﺮﺿﺎ ﺑﻪ رﻓﺘﺎرﻫﺎم ﺷﮏ ﮐﺮده ﺑﻮدن، ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدن ﮐﻪ ﮐﺎﺳﻪ ای زﯾﺮ ﻧﯿﻢ ﮐﺎﺳﻪ ﻣﻪ، وﻟﯽ ﺑﻪ روی ﺧﻮدﺷﻮن ﻧﻤﯽ آوردن.
ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ از ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ اون ﺷﺐ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ از ﺷﻤﺎل اوﻣﺪن.
_ﭘﺲ ﻫﺎﻟﻪ و ﺳﻮده رو ﭼﺮا ﻧﯿﺎوردﯾﻦ؟
ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮاب داد:
_ﺳﻮده ﮐﻪ ﻣﺪرﺳﻪ داﺷﺖ، ﻫﺎﻟﻪ ﻫﻢ ﻣﻮﻧﺪ ﭘﯿﺸﺶ.
_ﭼﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺳﺮ زده اوﻣﺪﯾﻦ؟ اﮔﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺒﻮدم ﭼﯽ؟
ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺎزم ﺟﻮاب داد:
_اوﻣﺪﯾﻢ ﺗﮑﻠﯿﻒ ﻫﺎﻟﻪ و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ روﺷﻦ ﮐﻨﯿﻢ.
_ﻣﮕﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟
اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ:
_ﻧﻪ ﻣﺎدر، اﯾﻦ دﺧﺘﺮه ورﭘﺮﯾﺪه ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻏﻠﻄﯽ ﮐﺮده ﮐﻪ ﻋﻘﻞ ﭘﺴﺮه رو ﮔﺮﻓﺘﻪ، دوﺗﺎﯾﯽ ﺷﻮن ﭘﺎﺷﻮن رو ﮐﺮدن ﺗﻮ ﯾﻪ ﮐﻔﺶ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻋﺮوﺳﯽ ﮐﻨﯿﻢ. اﻓﺸﺎر ﻫﻢ ﺑﻨﺪه ﺧﺪا ﺗﺎزه ﺑﺮای ﺳﻌﯿﺪ ﻋﺮوﺳﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ، روی ﮔﻨﺞ ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ، ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﻢ از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺗﻮی ﮔﻮﺷﺶ ﻣﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻋﺮوﺳﯽ ﺑﮕﯿﺮ.
_ﺣﺎﻻ ﺗﮑﻠﯿﻒ ﭼﯿﻪ؟
ﺑﺎﺑﺎ ﮔﻔﺖ:
_ﻫﯿﭽﯽ دﺧﺘﺮم، اوﻣﺪﯾﻢ ﺗﻬﺮان ﮐﻪ ﺑﺎ آﻗﺎی اﻓﺸﺎر ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ اﮔﻪ ﻣﻮاﻓﻖ ﺑﺎﺷﻪ ﯾﻪ ﮔﻮﺷﻪ از ﺧﺮج ﻋﺮوﺳﯽ اﯾﻦ دوﺗﺎ ﺟﻮون ﺑﯿﻔﺘﻪ ﮔﺮدن ﻣﻦ، اون ﺟﻮری ﺑﻪ اون ﻫﻢ ﻓﺸﺎر ﻧﻤﯽ ﯾﺎد، اﯾﻦ دوﺗﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺮن ﺳﺮ زﻧﺪﮔﯿﺸﻮن.
ﭘﺮﺳﯿﺪم:
_ﺟﻬﯿﺰﯾﻪ ﻫﺎﻟﻪ ﭼﯽ؟
ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ:
_ﺣﺎﺿﺮه ﻣﺎدر، ﻏﺼﻪ اوﻧﻮ ﻧﺨﻮر.
ﻓﺮدای اون روز ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ رﻓﺘﻦ ﺧﻮﻧﻪ آﻗﺎی اﻓﺸﺎر، اون ﺷﺐ ﮐﺸﯿﮏ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﻮدم در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ﻧﺪﯾﺪﻣﺸﻮن. وﻗﺘﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ اوﻣﺪم ﺧﻮﻧﻪ اون ﻗﺪر ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﯾﮑﺮاﺳﺖ رﻓﺘﻢ ﺗﻮی ﺗﺨﺘﺨﻮاب. ﺑﺮای ﻧﻬﺎر ﻣﺎﻣﺎن ﺻﺪام ﮐﺮد. ﺧﯿﻠﯽ ﻟﺬت ﺑﺮدم، ﺑﻌﺪاز اون ﻫﻤﻪ ﺧﺴﺘﮕﯽ و ﮐﺎر، ﯾﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ و ﺑﻌﺪش ﯾﻪ ﻏﺬای ﻋﺎﻟﯽ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻣﺰه داد.
_ﭼﯽ ﺷﺪ ﺑﺎﺑﺎ؟ ﺑﺎ آﻗﺎی اﻓﺸﺎر ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﯾﻦ؟
_ﺑﻠﻪ دﺧﺘﺮم، ﻗﺒﻮل ﮐﺮد، ﺑﯽ ﺣﺮف ﭘﯿﺶ، ﻫﻔﺘﻢ ﻓﺮوردﯾﻦ ﻋﺮوﺳﯽ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﯾﻢ.
_ﻋﺮوﺳﯽ ﺗﻬﺮاﻧﻪ دﯾﮕﻪ!
_آره ﻣﺎدر، ﺗﻬﺮاﻧﻪ، اﺣﺘﻤﺎﻻ ﻫﻤﻮن ﺳﺎﻟﻨﯽ رو ﻣﯽ ﮔﯿﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻋﺮوﺳﯽ ﺳﻌﯿﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﭼﻄﻮره؟
_ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ، ﺧﺮﯾﺪ ﻋﺮوﺳﯽ و اﯾﻨﺎ ﭼﯽ؟
_ﻧﯿﻤﻪ دوم اﺳﻔﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﺳﻮده ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ، ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺎﯾﻢ و ﺑﻪ اﻣﯿﺪ ﺧﺪا ﺷﺮوع ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﺑﻪ ﺧﺮﯾﺪ و ﺑﻘﯿﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ.
_ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ دو، ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪ دﯾﮕﻪ!
_آره، ﻫﺎﻟﻪ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ، اﯾﻦ ﯾﻪ ﻣﺎه اﺧﯿﺮ ﺳﺮﻣﻮن رو ﺧﻮرده ﺑﻮد.
_راﺳﺘﯽ ﺑﺎﺑﺎ ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻬﺘﻮن ﺑﮕﻢ.
_ﺑﮕﻮ ﻋﺰﯾﺰم.
_ﻣﻦ ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﭘﯿﺶ ﺗﻮی ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺎ ﯾﻪ دﺧﺘﺮی آﺷﻨﺎ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺧﻮدش اﯾﺮان زﻧﺪﮔﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ وﻟﯽ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش اﯾﻨﺠﺎن، ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﻮﺑﯽ ﻫﺴﺘﻦ. اﮔﻪ اﯾﺮادی ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﯽ ﺧﻮام دﻋﻮﺗﺸﻮن ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن آﺷﻨﺎ ﺑﺸﯿﻦ.
ﺑﻪ ﺟﺎی ﭘﺪر ﻣﺎدر ﮔﻔﺖ:
_ﻧﻪ ﻣﺎدر، ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺧﻮﺑﻪ، ﺑﮕﻮ ﺑﯿﺎن.
_ﻣﺎدرت درﺳﺖ ﻣﯿﮕﻪ، ﻣﻨﻢ ﻣﻮاﻓﻘﻢ.وﻗﺘﯽ ﺗﻮ دوﺳﺖ داری ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن آﺷﻨﺎ ﺑﺸﯿﻢ ﭼﺮا ﮐﻪ ﻧﻪ!
ﻫﻤﻮن روز ﺑﺎ روﯾﺎ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ وﻟﯽ ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﻣﺎدر و ﭘﺪرم اوﻣﺪن ﺗﻬﺮان ﺑﺮای آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ دﻋﻮﺗﺸﻮن ﮐﺮد. ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﯿﺎﯾﻦ ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮد. ﭘﻨﺞ ﺷﻨﺒﻪ ﺷﺐ ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ رﺳﯿﺪم ﺧﻮﻧﻪ، ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎب آﻣﺎده ﺑﻮدن، زود رﻓﺘﻢ ﯾﻪ دوش ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﯾﮑﯽ از ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺗﺮﯾﻦ ﻟﺒﺎس ﻫﺎﻣﻮ ﭘﻮﺷﯿﻢ، ﺑﺎﺑﺎ ﮐﺖ و ﺷﻠﻮار ﺷﮑﻼﺗﯽ رﻧﮕﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮدو ﻣﻮﻫﺎی ﺟﻮﮔﻨﺪﻣﯿﺶ رو ﺑﺎ وﺳﻮاس ﺧﺎﺻﯽ ﺷﻮﻧﻪ ﮐﺮده و ﮐﺮوات ﻫﻢ زده ﺑﻮد. ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮای ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﻫﺎی رﺳﻤﯽ ﮐﺮوات ﻣﯽ زد، ﺣﺘﻤﺎ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدش ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد ﻣﻤﮑﻨﻪ ﻣﺠﻠﺲ اون ﺷﺐ ﺧﯿﻠﯽ رﺳﻤﯽ ﺑﺎﺷﻪ. ﻣﺎﻣﺎن وﻟﯽ ﯾﻪ ﻟﺒﺎس ﺳﺎده ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد و ﻣﺎﻧﺘﻮ روﺳﺮی ﻣﺸﮑﯽ ﻫﻢ داﺷﺖ. ﻣﻨﻢ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﺧﻮدﻣﻮ ﮐﺸﺘﻢ.
ﺗﻮی راه ﮔﻞ و ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺧﺮدﯾﻢ. وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪﯾﻢ و وارد ﺣﯿﺎط ﺷﺪﯾﻢ ﻣﺎﻣﺎن ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد، ﺑﻪ آروﻣﯽ ﮔﻔﺖ:
_ﭼﻪ دک و ﭘﻮزی! ﻃﺮف ﺣﺘﻤﺎ دزده.
_اوا ﻣﺎﻣﺎن! اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ؟ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﯽ، ﻫﻨﻮز ﻧﺪﯾﺪﯾﺸﻮن، ﺷﺎﯾﺪ زﺣﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ رﺳﯿﺪه؟! ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻬﺶ ارث رﺳﯿﺪه؟! ﭼﺮا ﺑﯿﺨﻮدی ﻣﺮدم رو ﻣﺤﮑﻮم ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟
ﺑﺎﺑﺎ در ﺗﺎﺋﯿﺪ ﺣﺮف ﻣﻦ ﮔﻔﺖ:
_ﺧﺎﻧﻮم، ﻫﺰار ﺑﺎر ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﮕﻔﺘﻢ درﺑﺎره ﻣﺮدم زود ﻗﻀﺎوت ﻧﮑﻦ.
_اوا، ﻣﻦ ﮐﻪ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺘﻢ.
روﯾﺎ اوﻣﺪ ﺟﻠﻮی در ورودی اﺳﺘﻘﺒﺎﻟﻤﻮن، ﻣﺎﻣﺎن ﺳﺮﯾﻊ ﺣﺎﻟﺖ ﺻﻮرﺗﺶ رو ﺗﻐﯿﯿﺮ داد ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺮوﯾﯽ ﺑﺎ روﯾﺎ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮد. وﻗﺘﯽ وارد ﺳﺎﻟﻦ ﺷﺪﯾﻢ اﻓﺸﯿﻦ و آﻗﺎی اﺣﺘﺸﺎم اوﻣﺪن ﺟﻠﻮ، ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﻌﺎرﻓﻪ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ و ﻫﻤﻪ دورﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ. ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ زﻧﻮﻧﻪ، ﻣﺮدوﻧﻪ ﺷﺪ. آﻗﺎﯾﻮن دور ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪن و درﺑﺎره ﺑﺎزار ﮐﺎر و ﺗﻮرم و ﻏﯿﺮه ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن، ﻣﻦ و ﻣﺎﻣﺎن و روﯾﺎ ﻫﻢ ﻣﺸﻐﻮل ﺣﺮف ﻫﺎی ﺧﻮدﻣﻮن ﺷﺪﯾﻢ. ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎ ﺷﯿﺮﯾﻦ زﺑﻮﻧﯽ ﺧﺎص ﺧﻮدش ﺷﺮوع ﮐﺮد از زﻧﺪﮔﯽ ﻫﺎﻟﻪ و ﻋﺮوﺳﯿﺶ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدن. روﯾﺎ از ﻃﺮز ﺣﺮف زدن ﻣﺎﻣﺎن ﺧﻮﺷﺶ اوﻣﺪه ﺑﻮد، و ﻫﻤﻪ اش ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ. ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﺗﻮ ﻫﻤﻮن ﯾﮑﯽ، دو ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻮر ﺷﺪن. از ﺧﻨﺪه ﻫﺎی ﮔﺎه و ﺑﯿﮕﺎه ﭘﺪر و آﻗﺎی اﺣﺘﺸﺎم ﻫﻢ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﺮم ﮔﺮﻓﺘﻦ. اﻓﺸﯿﻦ ﻫﺮاز ﮔﺎﻫﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ زد. ﻣﻨﻢ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﻣﯽ دادم. ﺣﺎل ﻋﺠﯿﺒﯽ داﺷﺘﻢ ﻫﻤﻪ اش ﻣﻮاﻇﺐ رﻓﺘﺎرم ﺑﻮدم. ﻣﻮﻗﻊ ﻣﯿﻮه ﺧﻮردن و ﭼﺎﯾﯽ ﺧﻮردن ﻫﻤﻪ اش ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﻮدم ﮔﻨﺪ ﻧﺰﻧﻢ. ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ اﻓﺸﯿﻦ ﻣﻨﻮ زﯾﺮ ﻧﻈﺮ داره. ﺑﺤﺚ ﻣﺎﻣﺎن و روﯾﺎ رﻓﺖ روی دوره ﻫﺎی ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ و ﻓﺎل و ﻏﯿﺮه ﮐﻪ ازﺷﻮن اﺟﺎزه ﮔﺮﻓﺘﻢ و رﻓﺘﻢ ﺗﻮی آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﺶ ﻧﺮﮔﺲ، داﺷﺖ ﺳﺎﻻد درﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد.
_ﺳﻼم ﻧﺮﮔﺲ ﺧﺎﻧﻮم، ﺣﺎﻟﺘﻮن ﺧﻮﺑﻪ؟
_ﺳﻼم ﻫﯿﻮا ﺧﺎﻧﻮم، ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﺷﻤﺎ،ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش اوﻣﺪﯾﻦ.
_ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ، ﮐﻤﮏ ﻧﻤﯽ ﺧﻮای؟
_ﻧﻪ ﺧﺎﻧﻮم، ﺷﻤﺎ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﺒﺮﯾﻦ.
_ﺑﺪه ﺳﺎﻻد رو ﻣﻦ درﺳﺖ ﮐﻨﻢ، ﺷﻤﺎ ﺑﺮو ﯾﻪ ﮐﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﮑﻦ.
_ﭼﺎﻗﻮ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻫﻤﻮن ﻃﻮری ﮐﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪم.
_ﮐﻤﮏ ﻧﻤﯽ ﺧﻮایی؟
ﻋﯿﻦ ﺑﺮق ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ، اﻓﺸﯿﻦ ﺑﻮد.درﺳﺖ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﭘﺸﺖ ﺳﺮم.
_ﻧﻪ، ﻫﺮﭼﯽ ﮐﻪ ﺑﻠﺪ ﻧﺒﺎﺷﻢ دﯾﮕﻪ ﺳﺎﻻد درﺳﺖ ﮐﺮدن رو ﺑﻠﺪم.
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺎر ﺷﺪم. اوﻣﺪ روی ﺻﻨﺪﻟﯽ روﺑﺮوم ﻧﺸﺴﺖ. ﻫﻤﻮن ﻃﻮری ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﻨﺠﻮن ﺑﺎزی ﻣﯽ ﮐﺮد ﻣﺸﻐﻮل ﺗﻤﺎﺷﺎی ﻣﻦ ﺷﺪ. ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻨﻢ. ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﮐﺎﻫﻮﻫﺎ رو ﺧﺮد ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﻣﻮﻫﺎم ﻫﯽ ﻣﯽ رﯾﺨﺖ ﺗﻮی ﺻﻮرﺗﻢ و ﺟﻠﻮی دﯾﺪم رو ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ. دﺳﺖ از ﮐﺎر ﮐﺸﯿﺪم و ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺟﻤﻌﺸﻮن ﮐﺮدم.
_ﭼﺮا ﻣﻮﻫﺎت رو ﺑﺴﺘﯽ؟
_آﺧﻪ ﻫﻤﻪ اش ﻣﯽ رﯾﺰه ﺗﻮی ﺻﻮرﺗﻢ، ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ درﺳﺖ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ.
_وﻗﺘﯽ ﻣﯽ رﯾﺰه دورت ﻗﺸﻨﮓ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﯽ، ﺑﺎزش ﮐﻦ.
آب دﻫﻨﻢ رو ﻗﻮرت دادم و ﻣﻮﻫﺎم رو ﺑﺎز ﮐﺮدم. از ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺳﺮخ ﺷﺪم، اﺻﻼ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ اﻓﺸﯿﻦ اﯾﻦ ﺣﺮف رو ﺑﺰﻧﻪ، آﻣﺎدﮔﯽ ﺷﻨﯿﺪﻧﺶ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ. اﻓﺸﯿﻦ آﻫﺴﺘﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻧﺮﮔﺶ ﭼﯿﺰی ﻧﺸﻨﻮه، ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻫﻢ اون ﻗﺪر ﺑﺰرگ ﺑﻮدﮐﻪ ﺻﺪاش ﺑﻬﺶ ﻧﺮﺳﻪ.
_ﻣﻮﻫﺎت واﻗﻌﺎ زﯾﺒﺎﺳﺖ، ﺧﻮدت ﺻﺎﻓﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟
_ﻧﻪ، ﺧﻮدش ﺻﺎﻓﻪ، ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺘﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﺎ ژل و ﺗﺎﻓﺖ و اﯾﻦ ﺟﻮر ﭼﯿﺰا ﻣﻮﻫﺎم رو ﻓﺮ ﮐﻨﻢ ﯾﺎ ﺑﻬﺶ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺪم وﻟﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ.
_ﻟﺰوﻣﯽ ﻧﺪاره ﺑﻪ ﺧﻮدت زﺣﻤﺖ ﺑﺪی، اﯾﻦ ﺟﻮری ﻗﺸﻨﮓ ﺗﺮه.
اﻓﺸﯿﻦ ﺑﻌﺪاز ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و از آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون رﻓﺖ. ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﺎ ﺧﯿﺎل راﺣﺖ ﺑﻪ ﮐﺎرم اداﻣﻪ دادم. ﺧﯿﻠﯽ ذوق زده ﺑﻮدم، ﺣﺮف ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻓﺸﯿﻦ زد ﺑﺎور ﮐﺮدﻧﯽ ﻧﺒﻮد. ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﻣﻮرد ﭘﺴﻨﺪش ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم؟ ﯾﻌﻨﯽ اﻓﺸﯿﻦ اون ﺣﺮف ﻫﺎ رو از ﺗﻪ ﻗﻠﺒﺶ زد؟ ﮐﺎش واﻗﻌﺎ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﻮد! ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﺑﺎ ﯾﺎد آوردی ﺣﺮف ﻫﺎش ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم.
ﻣﻮﻗﻊ ﺻﺮف ﺷﺎم ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﮑﺮد و ﺷﺎم در ﺳﮑﻮت ﻣﻄﻠﻖ ﺻﺮف ﺷﺪ. ﺑﻌﺪاز ﺷﺎم آﻗﺎی اﺣﺘﺸﺎم از ﺑﺎﺑﺎ دﻋﻮت ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮن ﺗﻮی ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ. اﻓﺸﯿﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﺮد ﺗﺎ ﻣﯿﺰ رو ﺟﻤﻊ ﮐﻨﯿﻢ. ﻫﺮ وﻗﺖ ﺑﺎ ﻫﻢ ﭼﺸﻢ درﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ ﺑﻬﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻌﻨﺎ داری ﻣﯽ زد ﻃﺮز ﺧﺎﺻﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد. وﻗﺘﯽ ﺑﺮای ﺑﺮدن وﺳﺎﺋﻞ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪﯾﻢ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ:
_ﻣﻦ روی ﺣﺮف ﻫﺎی ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم، دﯾﺪت ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎزه، ﻋﻘﯿﺪه ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ داری ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻧﺪاره، ﻻاﻗﻞ ﺑﺎ دﺧﺘﺮاﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ دﯾﺪم ﺧﯿﻠﯽ ﻓﺮق ﻣﯽ ﮐﻨﯽ.
ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ:
_اوﻟﯿﻦ ﻧﻔﺮی ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ازم ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ.
_ﻏﯿﺮ ﻣﻤﮑﻨﻪ اوﻟﯿﻦ ﻧﻔﺮ ﺑﺎﺷﻢ، دوﺳﺖ دارم ﺑﺪوﻧﻢ ﺧﻮدت ﺑﻪ ﺣﺮف ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ زﻧﯽ ﻋﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟
_داﻧﺴﺘﻪ ای ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺴﺘﻪ ﻧﺸﻪ ﻫﯿﭻ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﺜﺒﺘﯽ ﻧﺪاه، ﻓﻘﻂ ﺑﺎر ذﻫﻦ رو زﯾﺎد ﻣﯽ ﮐﻨﻪ، ﻧﻤﯽ ﮔﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﮑﺘﻪ ﻧﮑﺘﻪ اش ﻋﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ وﻟﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺳﻌﯽ ام رو ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.
_ﺑﺎز ﺟﺎی ﺷﮑﺮش ﺑﺎﻗﯿﻪ ﮐﻪ ﺗﻼﺷﺖ رو ﻣﯽ ﮐﻨﯽ.
از ﺗﮑﯿﻪ ﮐﻼﻣﺶ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ. ﯾﮑﯽ، دو ﺑﺎر ﺗﻮی ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎش اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد. از دﻫﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ اﯾﻦ اﻟﻔﺎظ رو ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم وﻟﯽ ﺷﻨﯿﺪﻧﺶ از دﻫﻦ اﻓﺸﯿﻦ ﺑﺮام ﻟﺬت ﺧﺎﺻﯽ داﺷﺖ. ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﯾﺎد ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎش اﻓﺘﺎدم، ﻟﺒﺨﻨﺪ رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدم و ﭼﻬﺮه ام در ﻫﻢ رﻓﺖ.
_ﭼﯽ ﺷﺪ؟
_ﻫﯿﭽﯽ.
_ﭼﺮا ﭘﮑﺮ ﺷﺪی؟
_ﯾﺎد ﯾﻪ ﺧﺎﻃﺮه اﻓﺘﺎدم.
_ﺣﺘﻤﺎ ﻧﻤﯽ ﺧﻮای ﺑﮕﯽ ﭼﻪ ﺧﺎﻃﺮه ای؟
ﺧﻨﺪﯾﺪم.
_ﮐﺎﻣﻼ درﺳﺖ ﺣﺪس زدم.
ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ رﻓﺘﻢ ﺗﻮی آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ، اﻓﺸﯿﻦ دﯾﮕﻪ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪ. ﻣﺎﻣﺎن ﯾﻪ ﺟﻮری ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﭻ ﮔﺮﻓﺘﻪ. ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ وﻗﺘﯽ ﺑﺎﻫﺎش ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاد از ﺗﻪ ﺗﻮی ﻗﯿﻀﻪ ﺳﺮ در ﺑﯿﺎره. ﺑﻌﺪاز اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﯿﺰ ﺟﻤﻊ ﺷﺪ ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎن و روﯾﺎ رﻓﺘﯿﻢ ﺗﻮی ﺣﯿﺎط ﯾﻪ ﮐﻢ ﻗﺪم ﺑﺰﻧﯿﻢ. ﻫﻮا ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮد ﺑﻮد. ﻣﺎﻣﺎن و روﯾﺎ ﺧﻮدﺷﻮن رو ﭘﻮﺷﻮﻧﺪه ﺑﻮدن وﻟﯽ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﭘﻠﯿﻮر ﺗﻨﻢ ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ دﯾﺪم ﻧﻤﯽ ﺗﻮن ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ. از ﺳﺮﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪم. رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﮐﻪ ﭘﺎﻟﺘﻮم رو از ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮدارم. ﻫﻨﻮز از ﭘﻠﻪ ﻫﺎی ورودی ﺑﺎﻻ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ اﻓﺸﯿﻦ ﺑﺎ ﯾﻪ ﮐﺎﭘﺸﻦ ﮔﺮم از راه رﺳﯿﺪ.
_ﺑﮕﯿﺮ ﺑﭙﻮش.
ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ:
_از ﮐﺠﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪی ﺳﺮدﻣﻪ؟
_از ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه دﯾﺪﻣﺖ.
ﮐﺎﭘﺸﻨﺶ رو ازش ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﭘﻮﺷﯿﺪم، ﺗﻮش ﻏﺮق ﺷﺪم. ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻣﺎل ﺧﻮدﺷﻪ ﭼﻮن ﺑﻮی ادﮐﻠﻦ ﺧﺎص ﺧﻮدش رو ﻣﯽ داد. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد و ﺧﻨﺪﯾﺪ.
_ﭼﻪ ﺑﺎﻣﺰه ﺷﺪی ﺧﺎﻧﻮم....
_ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎزم ﺧﺎﻧﻮم دﮐﺘﺮ؟ آره؟
_ﺣﺎﻻ.
_ﻣﺮﺳﯽ از ﮐﺎﭘﺸﻦ.
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮم ﭘﯿﺶ ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻨﺎ، ﻫﻨﻮز ﭼﻨﺪ ﻗﺪم دور ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺻﺪام ﮐﺮد.
_ﻫﯿﻮا!
ﻣﯿﺨﮑﻮب ﺷﺪم، ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﺳﻤﻢ رو ﺑﻪ زﺑﻮن ﻧﯿﺎورده ﺑﻮد. آروم ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم، ﭼﻨﺪ ﻗﺪم اوﻣﺪ ﺟﻠﻮﺗﺮ و ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ.
ﻧﺎﻣﺖ ﺳﭙﯿﺪه دﻣﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ آﺳﻤﺎن ﻣﯽ ﮔﺬرد ﻣﺘﺒﺮک ﺑﺎد ﻧﺎم ﺗﻮ!
وا رﻓﺘﻢ، ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ اون ﺣﺎﻟﺖ رو ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ، ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﯾﻪ ﺳﻮال ازش ﭘﺮﺳﯿﺪم ﺗﺎ از اون ﺣﺎﻟﺖ ﺑﯿﺎد ﺑﯿﺮون.
_ﺗﻮ ﺷﺎﻣﻠﻮ ﻣﯽ ﺧﻮﻧﯽ؟
ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ:
_ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻮ ﻧﻤﯽ دوﻧﯽ؟
_از ﮐﺠﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪوﻧﻢ؟
_ﯾﻌﻨﯽ ﺳﭙﯿﺪه ﯾﺎ روﯾﺎ ﺟﻮن ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﻬﺖ ﻧﮕﻔﺘﻦ؟
_ﻧﻪ.
_آره ﻣﯽ ﺧﻮﻧﻢ، ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﻧﯽ؟ ﻇﺎﻫﺮا ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ دوﺳﺘﺶ داری، ﭼﻮن ﺗﻤﻮم ﮐﺘﺎب ﻫﺎﺷﻮ ﺗﻮی ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ ات دﯾﺪم، ﭼﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻣﻠﻮ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﺷﺪی؟ ﮐﺴﯽ ﺑﻬﺖ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد؟
ﭼﻪ ﺳﻮاﻟﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ! ﺣﺎﻻ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﺟﻮاﺑﯿﻤﯽ دادم؟ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ از وﻗﺘﯽ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎی ﺗﻮ ﺷﺮوع ﺷﺪ؟ ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ آﻣﺎده ﮐﻨﻢ ﮔﻔﺘﻢ:
_ﯾﮑﻬﻮﯾﯽ ﺷﺮوع ﺷﺪ، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﯾﻪ دوﺳﺖ، وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺷﻌﺮش رو ﺧﻮﻧﺪم ازش ﺧﻮﺷﻢ اوﻣﺪ.
_ﭼﯿﺰی ازش ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﯽ؟
_ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ، ﻫﺮ ﺑﯿﺖ و ﻗﻄﻌﻪ اش ﭼﯿﺰی ﺑﺮای ﮔﻔﺘﻦ داره، ﺧﯿﻠﯽ ﭘﺮ ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ، اﻟﺒﺘﻪ دروغ ﻧﮕﻢ، ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﺎ ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻌﻀﯽ از ﺷﻌﺮاش ﻧﻤﯽ ﺷﻢ، اﺣﺘﯿﺎج ﺑﻪ ﺗﺎﻣﻞ داره، ﯾﺎ ﯾﮑﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺗﻔﺴﯿﺮش ﮐﻨﻪ.
_آدم ﺟﺎﻟﺒﯽ ﻫﺴﺘﯽ! ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ.
_ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ؟ ﺑﺮای ﭼﯽ؟
_دوﺳﺖ دارم دﻟﯿﻠﺶ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﺑﺎﺷﻪ، اﻟﺒﺘﻪ اﮔﻪ اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪاره؟؟!
_ﻫﺮ ﻃﻮر راﺣﺘﯽ! ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺮم؟
_ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ.
ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ازﮐﻨﺎر اﺳﺘﺨﺮ رد ﺑﺸﻢ و ﺑﺮم ﺗﻮی ﺣﯿﺎط، اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و از ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺧﯿﻠﯽ روی ﻣﻐﺰم ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ ﺷﺪه ﺑﻮدم، ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﺑﯽ اﺣﺘﯿﺎﻃﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺗﻌﺎدﻟﻢ رو از دﺳﺖ ﺑﺪم. وﻗﺘﯽ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﺴﺘﺎده و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ راه رﻓﺘﻨﻢ رو ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﺳﻪ ﺗﺎﯾﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎی ﺣﯿﺎط، روﯾﺎ و ﻣﺎﻣﺎن اون ﻗﺪر ﺳﺮﮔﺮم ﻏﯿﺒﺖ ﮐﺮدن ﺑﻮدن ﮐﻪ اﺻﻼ ﺳﺮﻣﺎی ﻫﻮا رو اﺣﺴﺎس ﻧﻤﯽ ﮐﺮدن. اﻓﺸﯿﻦ ﺑﻬﻤﻮن ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ:
_ﺑﺤﺚ داغ ﻏﯿﺒﺖ! ﻣﯽ ﺷﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺎ از ﻓﺮدا ﻗﺮار ﺑﺬارن ﻏﯿﺒﺖ ﻧﮑﻨﻦ؟
ﻣﺎﻣﺎن ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺖ:
_ﻣﻦ ﮐﻪ ﺳﺮ ﻗﺮار ﻧﻤﯽ ﯾﺎم!
ﯾﮏ دﻓﻌﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﻮن زدﯾﻢ زﯾﺮ ﺧﻨﺪه، اﻓﺸﯿﻦ اون ﻗﺪر ﺧﻨﺪﯾﺪ ﮐﻪ اﺷﮏ ﺗﻮی ﭼﺸﻤﺎش ﺣﻠﻘﻪ زد. ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺧﻮدش ﻫﻢ از ﺣﺮﻓﯽ ﮐﻪ زده ﺑﻮد ﺧﻨﺪه اش ﮔﺮﻓﺖ. در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﺑﻪ اﻓﺸﯿﻦ ﮔﻔﺖ:
_ﺑﯿﺎ ﭘﺴﺮم، ﺑﯿﺎ ﺑﺸﯿﻦ ﭘﯿﺶ ﻣﺎ.
اﻓﺸﯿﻦ روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻨﺎر روﯾﺎ ﻧﺸﺴﺖ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ ﮔﻔﺖ:
_ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﻣﺰه ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ.
_از روی ﻧﺎﭼﺎرﯾﻪ ﻣﺎدر، اﮔﻪ ﻧﺨﻨﺪم زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻤﺮم رو ﺧﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ.
اﻓﺸﯿﻦ ﯾﮑﻬﻮﯾﯽ ﺟﺪی ﺷﺪ و دﻟﺴﻮزاﻧﻪ ﮔﻔﺖ:
_ﭼﺮا؟
_ﺧﺐ زﻧﺪﮔﯽ ﺳﺨﺘﻪ، ﻣﺸﮑﻞ ﻣﯽ ﺷﻪ از ﭘﺴﺶ ﺑﺮاوﻣﺪ. وﻗﺘﯽ ﺑﭽﻪ دار ﺑﺸﯽ ﺧﻮدت ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﻢ. از ﻓﮑﺮ آﯾﻨﺪه اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ آراﻣﺶ ﺑﺮاﻣﻮن ﻧﻤﯽ ﻣﻮﻧﻪ.
_ﻣﮕﻪ ﻏﯿﺮ از ﻫﯿﻮا ﭼﻨﺪﺗﺎ ﺑﭽﻪ دارﯾﺪ؟
_دوﺗﺎ دﺧﺘﺮ دﯾﮕﻪ ﻫﻢ دارم. ﯾﮑﯽ دﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻧﯿﻪ،ﯾﮑﯽ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺴﺎل ﻋﯿﺪ ﺷﻮﻫﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ.
_ﺧﺐ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﯽ، ﭘﺲ دﯾﮕﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﭼﯿﻪ؟
_اوه،ﺗﺎ دﻟﺖ ﺑﺨﻮاد ﻣﺸﮑﻞ ﻫﺴﺖ. ﻣﺪرﺳﻪ اون ﭼﯽ ﻣﯽ ﺷﻪ؟ ﻋﺮوﺳﯽ اﯾﻦ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺷﻪ؟ﺗ ﮑﻠﯿﻒ درس ﻫﯿﻮا ﭼﯽ ﻣﯽ ﺷﻪ؟ آﯾﻨﺪه ﺷﻮن ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﮐﺸﻪ؟ ﻫﻤﻪ اش ﻓﮑﺮ، ﻓﮑﺮ، ﻓﮑﺮ.
اﻓﺸﯿﻦ ﻧﯿﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻌﻨﯽ داری ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ:
_از ﻃﺮف ﻫﯿﻮا ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﯿﺎﻟﺘﻮن راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ، درﺳﺸﻮ ﻣﯽ ﺧﻮﻧﻪ، ﺷﯿﻄﻮﻧﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ، ﺳﺮش ﺗﻮ ﮐﺎر ﺧﻮدﺷﻪ، دﯾﮕﻪ از اﯾﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺷﻪ؟
و روﯾﺎ اداﻣﻪ داد:
_آره ﻣﺎﺷﺎءا... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺎﻧﻮﻣﻪ، دﺧﺘﺮی ﮐﻪ ﺗﻮی اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﺰرگ ﺗﮏ و ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ و اﯾﻦ ﻃﻮری ﺑﺎﺷﻪ ﻧﻮﺑﺮه. ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﮔﻔﺘﻢ، ﺟﻠﻮی روﺷﻢ ﻣﯽ ﮔﻢ.
_ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ، ﺷﻤﺎ ﻟﻄﻒ دارﯾﺪ. ﻣﯽ دوﻧﯽ ﻣﺎﻣﺎن! ﺟﻠﻮی ﺷﻤﺎ دارن ﯾﻪ ذره ﺳﯿﺮ داغ، ﭘﯿﺎز داﻏﺸﻮ زﯾﺎد ﻣﯽ ﮐﻨﻦ. اون ﺟﻮری ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻦ ﻧﯿﺴﺖ.
ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ:
_اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺗﻮ ﻟﻄﻒ دارن وﻟﯽ راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻦ ﻣﺎدر، ﺗﻮ از ﻫﻤﻮن ﺑﭽﻪ ﮔﯿﺖ ﻫﻢ ﻣﻨﻮ آزار ﻧﺪادی، ﻫﻢ ﻣﻦ ﻫﻢ ﭘﺪرت ﮐﻠﯽ ازت راﺿﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ، اﮔﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻫﻤﻮن ﺟﻔﺘﯽ ﮐﻪ ازش ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﯽ ﭘﯿﺪاش ﺑﺸﻪ و ﺑﺮی ﺳﺮ زﻧﺪﮔﯿﺖ ﻣﺎ ﺧﯿﺎﻟﻤﻮن راﺣﺖ ﻣﯽ ﺷﻪ.
اﻓﺸﯿﻦ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
_ﺟﻔﺖ؟
_آره، اﮔﻪ ﺑﺪوﻧﯽ ﭼﻪ ﺷﺎﻋﺮاﻧﻪ ازش ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﻪ! ﺑﺎ ﺻﺪای ﻗﻠﺐ ﻫﻢ ﺑﯿﺪار ﺑﺸﯿﻢ و ﭼﻪ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺑﻬﻢ ﻋﺸﻖ ﺑﻮرزﯾﻢ و از اﯾﻦ ﺟﻮر ﭼﯿﺰا، ﺑﻬﺶ ﻣﯽ ﮔﻢ اﯾﻦ ﺷﻮﻫﺮی ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻮای ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪی ﮐﺎرﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮات ﺑﺴﺎزن، ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ آﻗﺎی اﺣﺘﺸﺎم ﮐﺎرﺧﻮﻧﻪ داره ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ ازش ﺳﻔﺎرش ﺑﮕﯿﺮه.
همه ﻣﻮن زدﯾﻢ زﯾﺮ ﺧﻨﺪه، ﺗﻮی دﻟﻢ ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻋﯿﻦ اون ﺟﻤﻼت رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮد وﮔﺮﻧﻪ ﻫﻤﻮن ﺷﺐ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﻟﻮ ﻣﯽ رﻓﺖ. ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ وﻗﺘﺶ رﺳﯿﺪه ﯾﺎ ﻧﻪ؟ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ اﻓﺸﯿﻦ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ ﮐﯽ ام، وﻟﯽ ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﻣﺎﻧﻊ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﺗﻮی دﻫﻨﻢ ﻧﻤﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪ.
ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ از ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدﯾﻢ وﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ. ﺗﻮی راه ﻫﻤﻪ اش ﺣﺮف ﺧﺎﻧﻮاده اﺣﺘﺸﺎم ﺑﻮد.
ﺑﺎﺑﺎ ﮔﻔﺖ:
_ﺑﻪ ﺑﻪ، آدم ﮐﯿﻒ ﻣﯽ ﮐﺮد، ﻋﺠﺐ ﻣﺮد ﻓﻬﻤﯿﺪه و آﮔﺎﻫﯽ ﺑﻮد. اﯾﻦ ﺟﻮر آدﻣﺎ ﮐﻢ ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﺷﻦ.
ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ ﮔﻔﺖ:
_آره،ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﻧﻮاده ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮدن، ﺧﻮﻧﮕﺮم، ﻣﻬﺮﺑﻮن، اﺻﻼ اﻓﺎده ای ﻧﺒﻮدن، ﭼﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺘﻦ!
ﻣﺎﻣﺎن ﻧﯿﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﻌﻨﺎ داری ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد.
ﺑﺎﺑﺎ ﮔﻔﺖ:
_دﯾﺪی ﺧﺎﻧﻮم ﻃﺮف دزد ﻧﺒﻮد.
_دزد! ﮐﯽ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰی ﮔﻔﺖ؟ ﻣﺮدم ﭼﻪ ﭼﯿﺰا ازﺧﻮدﺷﻮن ﻣﯽ ﺳﺎزن ﻫﺎ!
ﻣﻦ و ﺑﺎﺑﺎ زدﯾﻢ زﯾﺮ ﺧﻨﺪه و ﻣﺎﻣﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪی ﮔﻔﺖ:
_ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺮای ﻋﻮﺳﯽ ﻫﺎﻟﻪ دﻋﻮﺗﺸﻮن ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ. ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺑﯿﺎن ﻫﯿﻮا؟
_ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ...
_ﺷﻤﺎ زﺣﻤﺖ ﻧﮑﺶ ﺧﺎﻧﻮم، ﺧﻮدم ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺸﺐ ﺑﻪ آﻗﺎی اﺣﺘﺸﺎم ﮔﻔﺘﻢ، ﮔﻔﺖ ﺣﺘﻤﺎ ﻣﯿﺎﯾﻢ.
_ﺧﺐ ﺑﻪ ﻣﻨﻢ ﻧﺪا ﻣﯽ دادی روﯾﺎ ﺧﺎﻧﻮم رو دﻋﻮت ﮐﻨﻢ.
_ﺑﻪ اﯾﺸﻮﻧﻢ ﮔﻔﺘﻢ.
_ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺮﻣﻮز ﺷﺪی ﻫﺎ! ﮐﯽ ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم؟
_ﻣﻮﻗﻊ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ، ﺟﻠﻮی در، ﺷﻤﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪی.
ادامه دارد ...
داستان: هم قفس // نویسنده: ساناز فرجی // منبع: 98ia
