جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منهم قفس (22)
هم قفس (22)
اون ﺷﺐ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﺧﯿﻠﯽ زود ﺧﻮاﺑﯿﺪن، وﻟﯽ ﻣﻦ ﻫﺮ ﮐﺎری ﮐﺮده ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﻤﯽ ﺑﺮد، ﭼﺮاغ ﺧﻮاب رو روﺷﻦ ﮐﺮدم و روی ﺗﺨﺘﻢ ﻧشستم. ﺣﺮف ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اون ﺷﺐ اﻓﺸﯿﻦ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻮی ﻣﻐﺰم اﻧﺒﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد. دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﭘﯿﺸﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎ ﺧﻮد ﺻﺒﺢ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﻣﯽ زدم. ﺿﺮﺑﻪ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺑﻪ در ﺧﻮردو ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ دون ﻣﻌﻄﻠﯽ اوﻣﺪ ﺗﻮ و ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺖ.
_ﭼﺮا ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪی؟
_ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﻤﯽ ﺑﺮه.
_ﭼﯽ داره ﺗﻮ ﻣﻐﺰت ﻣﯽ ﮔﺬره ﻫﯿﻮا؟ ﻣﻦ ﻣﺎدرﺗﻢ،ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮ.
_ﭼﯿﺰی ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺎﻣﺎن.
_ﭼﺮا، ﻫﺴﺖ ﺗﻮ ﺑﭽﻪ ﻣﻨﯽ، از رﻓﺘﺎرت ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﮐﻪ داری ﯾﻪ ﭼﯿﺰی رو ازم ﭘﻨﻬﻮن ﻣﯽ ﮐﻨﯽ. ﻗﻀﯿﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ اﻓﺸﯿﻨﻪ؟
_اﻓﺸﯿﻦ؟
_ﺧﻮدت رو ﺑﻪ اون راه ﻧﺰن، ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ. اﻣﺸﺐ ﻣﯽ دﯾﺪم ﮐﻪ ﭘﺴﺮه ﻫﻤﻪ اش ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﻮد، ﺗﻮ ﻫﻢ ﮐﻪ دﺳﺖ ﮐﻤﯽ از اون ﻧﺪاﺷﺘﯽ، ﻧﮕﺎﻫﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد دﺳﺖ و ﭘﺎت رو ﮔﻢ ﻣﯽ ﮐﺮدی، ازش ﺧﻮﺷﺖ اوﻣﺪه؟
ﺳﮑﻮت ﮐﺮدم، ﻣﺎﻣﺎن ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮم ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ رو ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد ﭘﻨﻬﻮن ﮐﺮدﻧﺶ ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪه ﺑﻮد. دﺳﺘﻢ رو ﺷﺪه ﺑﻮد.
_ﺧﺐ اﮔﻪ از ﻫﻢ ﺧﻮﺷﺘﻮن ﻣﯿﺎد ﭼﺮا ازدواج ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯿﻦ؟ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺑﯿﻪ.
_ﺣﺎﻻ وﻓﺘﺶ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺎﻣﺎن.
_ﭼﺮا؟ ﺗﻮ دﯾﮕﻪ ﺑﯿﺴﺖ و ﺷﯿﺶ ﺳﺎﻟﺘﻪ.
_آﺧﻪ... اﻓﺸﯿﻦ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﭼﯿﺰی ﺑﻬﻢ ﻧﮕﻔﺘﻪ. ﻓﻘﻂ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ازم ﺧﻮﺷﺶ ﻣﯿﺎد، ﻫﻨﻮز ﻫﯿﭻ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدی ﺑﻬﻢ ﻧﺪاده ﮐﻪ ﺑﯿﺨﻮدی دﻟﻢ رو ﺧﻮش ﮐﻨﻢ.
_ﻣﯽ ﮔﻪ ﻣﺎدر، دﯾﺮ و زود داره وﻟﯽ ﺳﻮﺧﺖ و ﺳﻮز ﻧﺪاره. اﯾﻦ ﭘﺴﺮی ﮐﻪ ﻣﻦ دﯾﺪم ﻧﻬﺎﯾﺘﺎ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﯾﮑﯽ، دو ﻣﺎه دﯾﮕﻪ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻪ، ﺑﻌﺪش ﺣﺮف دﻟﺶ رو ﻣﯽ زﻧﻪ.
_ﺷﻤﺎ از ﮐﺠﺎ ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ؟
_ﻣﯽ دوﻧﻢ رﻓﺘﺎرش داد ﻣﯽ زد. روﯾﺎ ﻫﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪه،ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ.
_روﯾﺎ؟ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﯿﺰی ﮔﻔﺖ؟
_آره، ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﮐﻪ ﺗﻮی ﺣﯿﺎط ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﻌﺪاز اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﻠﯽ از ﺗﻮ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮد ﮔﻔﺖ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ اﻓﺸﯿﻦ از ﻫﯿﻮا ﺧﻮﺷﺶ اوﻣﺪه. ﻣﯽﮔﻔﺖ ﻣﺎدرﺷﻢ، از رﻓﺘﺎرش ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﺗﻮی دﻟﺶ ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﺬره. ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﭼﻨﺪ روز ﭘﯿﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ درﺑﺎره ﺗﻮ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف زده.
_ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻪ؟
_ﻧﻈﺮ روﯾﺎ و ﭘﺪرش رو درﺑﺎره ﺗﻮ ﭘﺮﺳﯿﺪه، ﺑﻌﺪش ﻫﻢ ﮐﻠﯽ ﺑﺎ روﯾﺎ ﻧﺸﺴﺘﻦ و از ﺗﻮ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدن، وﻟﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ داره.
_ﺑﯿﺨﻮدی دﻟﻤﻮن رو ﺧﻮش ﻧﮑﻨﯿﻢ، ﯾﮑﻬﻮ دﯾﺪی از ﭼﺸﻤﺶ اﻓﺘﺎدم.
_وا! ﺑﯿﺨﻮد، ﻣﮕﻪ ﭼﻪ ﻋﯿﺐ و اﯾﺮادی داری ﮐﻪ از ﭼﺸﻤﺶ ﺑﯿﻔﺘﯽ؟ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ دﻟﺶ ﺑﺨﻮاد.
_ﻣﺎﻣﺎن!ﺗﻮ رو ﺧﺪا اﯾﻦ ﺟﻮری درﺑﺎره اش ﺣﺮف ﻧﺰن.
_ای ﭼﺸﻢ ﺳﻔﯿﺪ! از ﺣﺎﻻ ﺑﺮاﻣﻮن ﮔﺎرد ﮔﺮﻓﺘﯽ؟ ﻧﺘﺮس، اﮔﻪ ازدواج ﮐﻨﯿﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ درﺑﺎره اش اﯾﻦ ﺟﻮری ﺣﺮف ﻧﻤﯽ زﻧﻢ.
_ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ازدواج ﻫﻢ ﻧﮑﻨﯿﻢ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ درﺑﺎره ﻣﺮدم اﯾﻦ ﺟﻮری ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﺪ.
_داری ﺑﻪ ﻣﻦ درس اﺧﻼق ﻣﯽ دی؟
_ﻧﻪ ﻣﺎﻣﺎن، اﺧﺘﯿﺎر دارﯾﺪ، ﺟﺴﺎرت ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ، وﻟﯽ راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻢ دﯾﮕﻪ.
_ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺐ ﻣﺎدر، ﺗﻮ از اون ﺷﻮﻫﺮ دوﺳﺘﺎ ﻣﯽ ﺷﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺣﻖ ﻧﺪاره ﺑﮕﻪ ﺑﺎﻻی ﭼﺸﻢ ﺷﻮﻫﺮت اﺑﺮوﺋﻪ. ﺧﺪا ﯾﻪ ﺟﻮ ﺷﺎﻧﺲ ﺑﺪه.
_ﻣﮕﻪ ﮐﺴﯽ ﺟﻠﻮی ﺷﻤﺎ اﺟﺎزه داره درﺑﺎره ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺪ ﺑﮕﻪ؟
_ﻧﻪ ﻣﺎدر، ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. درﺳﺘﺶ ﻫﻤﯿﻨﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ داری اﻧﺠﺎم ﻣﯽ دی، زن و ﺷﻮﻫﺮ ﻣﺜﻞ وﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﭼﺴﺒﯿﺪن، آﺑﺮوی ﯾﮑﯽ آﺑﺮوی اون ﯾﮑﯿﻪ، ﺷﺮﻣﺴﺎری ﯾﮑﯽ ﺳﺮاﻓﮑﻨﺪﮔﯽ اون ﯾﮑﯽ، ﻫﺮﭼﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮت اﺣﺘﺮام ﺑﺬاری اﻧﮕﺎر داری ﺑﻪ ﺧﻮدت اﺣﺘﺮام ﻣﯽذاری. ﺗﻮ دﺧﺘﺮ ﻓﻬﻤﯿﺪه ای ﻫﺴﺘﯽ، اﻣﯿﺪوارم ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﺸﯽ.
_ﻣﺮﺳﯽ ﻣﺎﻣﺎن، وﻟﯽ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﯽ اﻧﮕﺎر آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ دﯾﮕﻪ ﻣﯽ ﺧﻮان ﺑﯿﺎن ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﯾﻢ، ﻫﻨﻮز ﮐﻪ ﭼﯿﺰی ﻣﻌﻠﻮم ﻧﯿﺴﺖ.
_اﯾﻦ ﻧﺸﺪ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ، ﺣﺮف ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ زدم ﮐﻠﯽ ﺑﻮد، ﻧﻪ در ﻣﻮرد اﻓﺸﯿﻦ ﺑﻠﮑﻪ درﻣﻮرد ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاد در آﯾﻨﺪه ﻫﻤﺴﺮت ﺑﺸﻪ. ﺗﻤﻮم اﯾﻦ ﺣﺮف ﻫﺎ رو ﺑﻪ ﻫﺎﻟﻪ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻢ. ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮد وﻟﯽ ﺣﻮاﺳﺶ ﯾﻪ ﺟﺎی دﯾﮕﻪ، آﺧﺮش ﮔﻔﺘﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪی؟ ﯾﮑﻬﻮ ﺑﻪ ﺧﻮدش اوﻣﺪ و ﮔﻔﺖ ﭼﯽ رو؟ ﮔﻔﺘﻢ ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ، ﺗﻮ آدم ﺑﺸﻮﻧﯿﺴﺘﯽ، ﺑﯿﭽﺎره ﭘﺴﺮ ﻣﺮدم ﻧﻤﯽ دوﻧﻪ ﭼﻪ ﻋﺠﻮﺑﻪ ای رو داره ﻣﯽ ﺑﺮه ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ اش.
_ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ، اوﻧﻢ ﺑﭽﻪ اس، ﺗﻮی زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﻔﺘﻪ راه و ﭼﺎه ﯾﺎد ﻣﯽ ﮔﯿﺮه، اﯾﻦ ﺟﻮرا ﻫﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎﻣﯽ ﮔﯿﻦ ﻫﺎﻟﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻫﻮا ﻧﯿﺴﺖ. دﺧﺘﺮاﯾﯽ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﻬﺮان ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻔﺘﻨﯿﻪ! ﮐﺎراﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﺎﻟﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ اﻗﺘﻀﺎی ﺳﻨﺸﻪ،ﯾﻪ ﮐﻢ ﮐﻪ ﺑﮕﺬره ﻫﻤﻪ ﭼﯽ درﺳﺖ ﻣﯽ ﺷﻪ.
_ﺧﺪا ﮐﻨﻪ.
ﻣﺎﻣﺎن ﻫﯿﮑﻠﺶ رو ﺑﻪ زﺣﻤﺖ از روی ﺗﺨﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد، دم در ﮐﻪ رﺳﯿﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻃﺮﻓﻢ و ﮔﻔﺖ:
_ﺗﻮﮐﻠﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﻪ، اﮔﻪ ﺧﯿﺮه اﻧﺸﺎا... ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﺎد، ﺑﯿﺨﻮد ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ، واﮔﺬار ﮐﻦ ﺑﻪ ﺧﺪا، از درس و زﻧﺪﮔﯽ ﻋﻘﺐ ﻣﯽ اﻓﺘﯽ ﻫﺎ!
_ﭼﺸﻢ .
ﻣﺎﻣﺎن رﻓﺖ و ﻣﻦ و ﺑﺎ دﻧﯿﺎی ﺧﻮدم ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺖ. ﻓﮑﺮای ﺧﻮم ﮐﻢ ﺑﻮد ﺣﺮف ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن زد ﻫﻢ اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪ. دﯾﮕﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺗﻮی دل اﻓﺸﯿﻦ ﺟﺎ ﺧﻮش ﮐﺮدم. اون ﻗﺪر ذوق زده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﭘﻠﮏ روی ﻫﻢ ﻧﺬاﺷﺘﻢ. اﻓﺸﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﻤﺎم زﻧﺪﮔﯿﻢ، از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ ﻓﮑﺮش ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮد.
ﺷﻨﺒﻪ ﺻﺒﺢ ﺑﻌﺪاز اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻨﺎ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻦ و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ از آﻗﺎی اﺣﺘﺸﺎم ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدن ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺷﻤﺎل. ﻣﻨﻢ ﺷﯿﺸﻪ ﻣﺮﺑﺎﯾﯽ رو ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻗﻮﻟﺶ رو ﺑﻪ روﯾﺎ داده ﺑﻮدﺑﺮداﺷﺘﻢ و رﻓﺘﻢ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن، از ﻫﻤﻮﻧﺠﺎ ﺑﺎ روﯾﺎ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻌﺪاز ﮐﺎرم ﻣﺮﺑﺎ رو ﺑﺮاش ﻣﯽ ﺑﺮم. ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺪودا ﭼﻬﺎر، ﭘﻨﺞ ﺑﻌﺪاز ﻇﻬﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن زدم ﺑﯿﺮون. ﺟﻠﻮی در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺑﻮد، ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ ﮐﻪ از ﻓﺮﯾﺎدش ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺑﭽﻪ ﮐﻮﭼﯿﮑﺶ رو از دﺳﺖ داده. ﺗﻤﺎم ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد روی ﺳﺮش. ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ای اﯾﺴﺘﺎدم و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم، ﮐﻢ ﮐﻢ از اﻃﺮاف ﻓﺎﻣﯿﻠﺶ ﺑﻬﺶ اﺿﺎﻓﻪ ﻣﯽ ﺷﺪن و ﺳﺮو ﺻﺪا ﺷﺪت ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ. ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و رﻓﺘﻢ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ. ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﻪ ﺷﺪم دﯾﺪم اﻓﺸﯿﻦ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ وﻣﻨﺘﻈﺮﻣﻪ. وﻗﺘﯽ ﻣﻨﻮ دﯾﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ و اوﻣﺪ ﺟﻠﻮ.
_ﺳﻼم. ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﯽ.
_ﺳﻼم، ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ، اﯾﻦ ﻃﺮﻓﻬﺎ؟!
_اوﻣﺪم ﯾﻪ ﺧﺒﺮ ﺧﻮش ﺑﻬﺖ ﺑﺪم.
_ﺧﺒﺮ ﺧﻮش؟
_آره، ﮐﺎر ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم، ﺗﻮ ﻫﻤﻮن ﺷﺮﮐﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم، از اول ﻣﺎه ﻣﯽ رم ﺳﺮﮐﺎر.
_راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﯽ؟ ﻣﺒﺎرﮐﻪ، ﭘﺲ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﻮﻗﻒ ﺷﺪی!
_ﺑﻠﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺗﻮی اﯾﻦ ﻧﺒﺮد ﭘﯿﺮوز ﺷﺪم. وﻗﺘﯽ اﻣﺮوز ﺑﺎ روﯾﺎ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻣﯽ ﺧﻮای ﺑﺮاﻣﻮن ﻣﺮﺑﺎ ﺑﯿﺎری، اوﻣﺪم ﻋﻼوه ﺑﺮ ﺧﺒﺮ ﺧﻮش ﻣﺮﺑﺎ رو ازت ﺑﮕﯿﺮم.
_دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﯽ ﺑﯿﺎم ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮن؟
_اﯾﻨﻄﻮری ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟
ﺑﻬﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم، رﻓﺘﻢ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪم و از ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺟﻠﻮ ﻣﺮﺑﺎ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ، ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﯿﺎده ﺑﺸﻢ ﮐﻪ اوﻣﺪ ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺸﺴﺖ و ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ ﻣﺮﺑﺎ رو از دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ وﮔﺬاﺷﺖ روی ﭘﺎش.
_درو ﺑﺒﻨﺪ ﺳﺮده.
در ﻣﺎﺷﯿﺖ رو ﺑﺴﺘﻢ و ﺑﺨﺎری رو روﺷﻦ ﮐﺮدم ﻫﻤﻮن ﺟﻮری ﮐﻪ ﮐﻨﺠﮑﺎواﻧﻪ ﺗﻮی ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ رو ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد ﮔﻔﺖ:
_ﯾﻪ ﭼﯿﺰای دﯾﮕﻪ ام اﯾﻦ ﺗﻮ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ داره ﭼﺸﻤﮏ ﻣﯽ زﻧﻪ!
_ﯾﻪ ﻣﺎﻫﯽ ﺳﻔﯿﺪ و ﭼﻨﺪ ﮐﯿﻠﻮ ﺑﺎﻗﺎﻟﯽ رﺷﺘﯽ.
_ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺎﻗﺎﻟﯽ ﻗﺎﺗﻮق درﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ ﻧﻪ؟
_آره ﻏﺬای ﺷﻤﺎﻟﯽ دوﺳﺖ داری؟
_ﻋﺎﺷﻘﺸﻢ، ﺑﻠﺪی درﺳﺖ ﮐﻨﯽ؟
_ﯾﻪ ﮐﻢ.
_ا،ﭘﺲ ﻧﻮﻧﻤﻮن ﺗﻮ روﻏﻨﻪ!
اﻓﺸﯿﻦ ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ و ﺑﺴﺖ و ﺑﻪ ازدﺣﺎم ﺟﻠﻮی ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻧﮕﺎه ﮐﺮد، ﺑﻌﺪاز ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﮑﻮت ﮔﻔﺖ:
_دﻟﻢ ﺑﺮای اون ﺧﺎﻧﻮم ﻣﯽ ﺳﻮزه، ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻦ! ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ داره ﺧﻮاب ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻪ؟!
_ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺪار ﺑﺸﻪ، زﻧﺪﮔﯽ ﺣﻘﯿﻘﺘﻪ.
_ﺷﺎﯾﺪ ﻧﻤﯽ دوﻧﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﭼﯿﻪ؟
_ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ آزادی و رﻫﺎﯾﯽ ﺑﺎﺷﻪ.
_از ﮐﺠﺎ ﺷﺮوع ﻣﯽ ﺷﻪ؟
ﯾﻪ ﮐﻢ ﻓﮑﺮﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ:
_ﺷﺎﯾﺪ از ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ!؟
ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﺑﺤﺚ از ان زن ﺑﻪ ﺧﻮدﻣﻮن ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪ. اﻓﺸﯿﻦ ﮔﻔﺖ:
_وﻟﯽ ﺗﻮی ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺸﮑﻼت ﯾﺎ ﺗﻮﻫﻢ ﺑﻪ ذﻫﻦ آدم ﻣﯽ رﺳﻪ.
_ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﯾﻪ ﻓﻀﺎی ﺑﯿﻨﻬﺎﯾﺘﻪ، ﺑﻪ ﺟﺎی اﯾﻦ ﺗﺼﻮﯾﺮﻫﺎی ذﻫﻨﯽ ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ و ﺳﻌﺎدت رﺳﯿﺪ.
_ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻣﺸﮑﻼت زﻧﺪﮔﯽ ﯾﺎ روﯾﺎﻫﺎی ﻫﺮ آدﻣﯽ ﻗﺸﻨﮕﻪ، ﭼﻮن اﺣﺴﺎس ﻫﺎﯾﯽ ﻣﺜﻞ ﻏﻢ و ﺷﺎدی ﯾﺎ ﻫﯿﺠﺎن رو در ﻣﺎ ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﯽ ﯾﺎره.
_ﺧﺐ، اﺷﮑﺎل ﮐﺎر ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎﺳﺖ. ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ اﺣﺴﺎس ﻫﺎ رو ﺑﺸﻨﺎﺳﯿﻢ وﻟﯽ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﻫﻤﺮاه ﺷﯿﻢ.
_وﻟﯽ ﻣﺎ ﺟﺰﺋﯽ از اﯾﻦ اﺣﺴﺎس ﻫﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ.
_ﻧﻪ، اوﻧﺎ ﺟﺰﺋﯽ از ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﮐﻪ از اوﻟﻢ ﺑﻮدن، ﻣﺎ ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﻬﺸﻮن اﺟﺎزه ﻣﯽ دﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﺎن و ﺗﻮی وﺟﻮدﻣﻮن رﺷﺪ ﮐﻨﻦ.
_ﯾﻌﻨﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ اﯾﻦ اﺣﺴﺎس ﻫﺎ ﻣﺎ رو از واﻗﻌﯿﺖ دورﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ؟
_ﺑﻪ اون زن ﻧﮕﺎه ﮐﻦ، اﮔﻪ ﺧﻮدش رو ﺑﻪ واﻗﻌﯿﺖ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽ ﮐﺮد اﯾﻨﺠﻮری ﺿﺠﻪ ﻧﻤﯽ زد، ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ اﺣﺴﺎس ﻫﺎ دﻟﺒﺴﺘﮕﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯿﻢ ﯾﺎ ﺑﻪ وﺟﻮدﺷﻮن ﻋﺎدت ﮐﻨﯿﻢ. اﯾﻦ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ راه ﭘﺬﯾﺮش ﻣﺸﮑﻼﺗﻪ.
_ﺗﻮ ﺧﻮدت اﮔﻪ ﯾﻪ روزی ﺧﺪاﯾﯽ ﻧﮑﺮده ﺑﭽﻪ ات رو از دﺳﺖ ﺑﺪی ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ آرو ﺑﮕﯿﺮی؟
_درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻣﺎدر ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ ﺑﭽﻪ اش رو از دﺳﺖ ﺑﺪه وﻟﯽ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﻪ ﭼﯽ؟ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ. ﻣﺮگ ﺑﺮای ﻫﻤﻪ ﻣﺎ وﺟﻮد داره، ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ وﻗﺘﯽ ﯾﮑﯽ ﻣﯽ ﻣﯿﺮه ﻣﺎﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮای ﺧﻮدﻣﻮن ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺎ اون ﮐﻪ ﻣﺮده، ﭼﻮن ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺮده دﯾﮕﻪ ﺟﺎﯾﮕﺎﻫﺶ ﻣﺸﺨﺼﻪ، ﻣﺎ از اﯾﻦ ﻧﺎراﺣﺘﯿﻢ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯿﻤﺶ، دﯾﮕﻪ در ﮐﻨﺎرﻣﻮن ﻧﯿﺴﺖ. ﻣﻦ وﻗﺘﯽ ﺧﺎﻧﻮاده ﻋﻤﻪ ﻣﻮ از دﺳﺖ دادم ﻫﻤﯿﻦ اﺣﺴﺎس رو داﺷﺘﻢ.
_ﺧﻮﻧﻮاده ﻋﻤﻪ ات؟
_آره، ﻫﻤﻪ ﺷﻮن ﺗﻮی ﯾﻪ ﺗﺼﺎدف ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪن، ﺧﻮدﺷﻮ ﻫﻤﺴﺮش و ﺳﻪ ﺗﺎﺑﭽﻪ اش. ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎده دﻣﺎوﻧﺪ.
_ﭼﻪ ﺟﻮری؟
_ﯾﻪ ﮐﺎﻣﯿﻮن اﻓﺘﺎد روی ﻣﺎﺷﯿﻨﺸﻮن.
_ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮزدﺷﻮن، ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ؟
_ﺣﺪودا ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ. ﺧﯿﻠﯽ آدﻣﺎی ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮدن، ﻫﻤﻪ دوﺳﺘﺸﻮن داﺷﺘﻦ. ﺑﻌﺪ ﯾﮑﻬﻮ رﻓﺘﻦ، اﺻﻼ اﻧﮕﺎرﻫﻤﭽﯿﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ای وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ. ﮔﻔﺘﻨﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ وﻟﯽ ﻫﻤﻪ ﻣﻮن ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯿﻢ ﮐﻪ ﻋﻤﻪ ام اﯾﻨﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺮدن، آﺧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدن. اون روزا ﻣﺎ ﺑﺮای ﻓﻮﺗﺸﻮن ﮔﺮﯾﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﺑﺮای ﺧﻮدﻣﻮن ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. ﭼﻮن دوﺳﺘﺸﻮن داﺷﺘﯿﻢ، ﭼﻮن دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﯿﻢ اوﻧﺎ رو ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ، دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﯿﻢ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺑﺮﯾﻢ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﯾﺎ دور ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺑﺸﯿﻢ، از ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ اﯾﻨﺎ ﻣﺎ رو ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد.
اﻓﺸﯿﻦ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد، ﻣﻦ ﻫﻢ دﯾﮕﻪ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺘﻢ، ﺗﻮی ﺳﮑﻮت ﺑﻪ اون زن ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ:
_ﺧﺐ دﯾﮕﻪ، ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم.
_ﺑﺎرون ﮔﺮﻓﺘﻪ، واﯾﺴﺘﺎ ﯾﻪ ذره آرم ﺗﺮ ﺑﺸﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺮو.
ﺑﺎ ﮐﻤﺎل ﻣﯿﻞ ﻗﺒﻮل ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯿﻢ ﺗﮑﯿﻪ دادم. ﻣﺜﻞ اﻓﺸﯿﻦ ﺑﻪ رﯾﺰش ﺑﺎرون روی ﺷﯿﺸﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ رو ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ، ﻫﺮ ﮐﺎری ﮐﺮدم زﺑﻮﻧﻢ ﻧﭽﺮﺧﯿﺪ. داﺷﺘﻢ از دﺳﺖ ﺧﻮدم ﺣﺮص ﻣﯽ ﺧﻮردم، ﭼﺮا ﻻل ﺷﺪه ﺑﻮدم؟ ﭼﺮا ﺣﺮف دﻟﻢ رو ﺑﻬﺶ ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺘﻢ؟ ﭼﺮا ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ رازﻣﻮن رو ﻓﺎش ﮐﻨﻢ؟ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﯽ ﻧﺸﻮن ﻣﯽ ده، اﮔﻪ ﻫﻤﯿﻦ راﺑﻄﻪ ﻗﺸﻨﮕﯽ رو ﻫﻢ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﯿﻨﻤﻮن ﺷﮑﻞ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﺧﺮاب ﻣﯽ ﮐﺮد ﭼﯽ؟ ﺷﺎﯾﺪ ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺖ و ﯾﻪ روزی ﻓﻬﻤﯿﺪ. آره، ﺑﺎﯾﺪ واﮔﺬارﮐﻨﻢ ﺑﻪ زﻣﺎن، ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﯾﮑﯽ از اﺑﯿﺎت ﺷﺎﻣﻠﻮ ﺑﻪ ﻣﻐﺰم رﺳﯿﺪ.
_داری ﺑﻪ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟
_ﻫﯿﭽﯽ، ﯾﺎد ﯾﮑﯽ از ﺷﻌﺮﻫﺎی ﺷﺎﻣﻠﻮ اﻓﺘﺎدم.
_ﮐﺪوم؟
ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ از ﭘﯿﺶ روﺷﻦ اﺳﺖ و ﺣﺴﺎب ﺷﺪه و ﭘﺮده در ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﻓﺮو ﺧﻮاﻫﺪ اﻓﺘﺎد....
_ﻫﯿﻮا ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﯾﻪ ﺳﻮال ازت ﺑﭙﺮﺳﻢ؟
_ﺣﺘﻤﺎ، ﺑﭙﺮس.
_ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﺴﯽ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﯽ؟ ﯾﻌﻨﯽ ﮐﺴﯽ ﺗﻮی زﻧﺪﮔﯿﺖ ﺑﻮده؟
_آره.
_ﺣﺘﻤﺎ دﮐﺘﺮ ﭘﻬﻠﻮان.
ﯾﮏ دﻓﻌﻪ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﻻ ﺑﻪ ﻻی ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺘﻢ:
_ﭼﺮا ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻓﮑﺮی ﮐﺮدی؟
از ﺧﻨﺪه ﻣﻦ ﺧﻨﺪه اش ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ:
_ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮری.
_ﻧﻪ، ﻋﻠﯿﺮﺿﺎ ﺷﻮﻫﺮ رﻋﻨﺎﺳﺖ، ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﯿﺶ ﮐﻪ؟ اوﻧﺎ ﻓﻘﻂ دوﺳﺘﺎی ﺻﻤﯿﻤﯽ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻦ.
ﺳﮑﻮت ﮐﺮد، وﻗﺘﯽ ﺧﻨﺪه ام ﻗﻄﻊ ﺷﺪ ﮔﻔﺖ:
_ﺧﺐ؟
_ﯾﻪ ﺑﺎر وﻗﺘﯽ ﺗﺎزه داﻧﺸﺠﻮ ﺷﺪه ﺑﻮدم از ﯾﮑﯽ از ﻫﻤﮑﻼﺳﯽ ﻫﺎم ﺧﻮﺷﻢ اوﻣﺪ، اﺳﻤﺶ ﺑﺮدﯾﺎﺑﻮد، ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ دوﺳﺖ ﺑﻮدﯾﻢ وﻟﯽ ﺗﻮی ﻫﻤﻮن ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ از ﻫﻢ دﯾﮕﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ دارﯾﻢ. ﺑﻌﺪش ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ. ﻣﻦ اون ﻣﻮﻗﻊ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﺣﺎﻻ ﻓﺮق داﺷﺘﻢ.
_ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ ﺟﻮری ﺑﻮدی؟
_اﺣﻤﻖ! ﻧﻪ درﺳﺖ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم، ﻧﻪ رﻓﺘﺎرﻫﺎم ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﻮد. ﻧﻤﯽ ﮔﻢ ﮐﻪ اﻻن ﮐﺎﻣﻠﻢ ﻫﺎ! وﻟﯽ اون ﻣﻮﻗﻊ اﻓﮑﺎرم و ﺣﺮﮐﺎﺗﻢ از ﺑﯿﺦ ﮔﻨﺪﯾﺪه ﺑﻮد، ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻌﯽ ﮐﺮده رﻓﺘﺎرم رو ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺑﺪم. آدم ﺑﺪﺟﻨﺴﯽ ﻧﺒﻮدم وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﭽﻪ ﮔﻮﻧﻪ رﻓﺘﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﺧﻮدﻣﻮ ﻟﻮس ﻣﯽ ﮐﺮدم، ﻗﻬﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم، ﺣﺴﻮدی ﻣﯽ ﮐﺮدم، ﺑﺮدﯾﺎ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻪ.
_ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻋﻮض ﺷﺪی ﭼﺮا ﻧﻤﯽ ری ﺳﺮاﻏﺶ؟
_ﻣﻦ و ﺑﺮدﯾﺎ از ﻧﻈﺮ ﻓﮑﺮی ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﻧﺒﻮدﯾﻢ، ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ، اون دﯾﮕﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎت رﻓﺘﻪ ﭘﯽ زﻧﺪﮔﯿﺶ، ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﮐﺮدم.
_ﺧﺎﻃﺮات ﺑﺪ رو ﻫﻢ ﺗﻮﻧﺴﺘﯽ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﯽ؟
_آره.
_وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ ﻧﻪ؟
ﮐﻮه ﺑﺎ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺳﻨﮓ ﻫﺎ آﻏﺎزﻣﯽ ﺷﻮد و اﻧﺴﺎن ﺑﺎ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ درد
_از ﻫﺮ ﺧﺎﻃﺮه ﺑﺪی ﯾﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺧﻮب ﺑﺮام ﻣﻮﻧﺪه، ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﯾﺎد اﺳﻤﺶ رو ﺑﺬارم ﺧﺎﻃﺮه ﺑﺪ. ﺑﺎﻻﺧﺮه اﯾﻦ ﺟﻮری ﺑﻮده دﯾﮕﻪ.
_ﺗﻮ واﻗﻌﺎ ﺟﺎﻟﺒﯽ! ﺑﺮدﯾﺎ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ؟ ﻧﯿﻮﻣﺪ دﻧﺒﺎﻟﺖ؟
_ﻧﻪ، وﻟﯽ اﮔﻪ ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺸﺖ ﻫﻢ ﻓﺎﯾﺪه ای ﻧﺪاﺷﺖ، راﺑﻄﻪ ای ﮐﻪ از ﭘﺎﯾﻪ ﻏﻠﻂ ﺑﺎﺷﻪ درﺳﺖ ﮐﺮدﻧﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ، اﯾﻨﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎﺑﺎم ﻣﯽ ﮔﻪ.
_ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﻔﺎوﺗﯽ ﻫﯿﻮا! ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻓﺮق داری، ﺧﯿﻠﯽ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺑﺎوری ﺑﺮﺳﻢ، ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ.
_ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎزم ﻧﻤﯽ ﺧﻮای ﺑﮕﯽ ﭼﺮا ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ؟
ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ:
_ﻧﻪ، ﺑﺎزم ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺑﮕﻢ وﻟﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﯾﻪ روزی ﺑﮕﻢ.
_ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم اﻓﺸﯿﻦ.
_ﮐﺠﺎ؟
_ﻣﯽ ﺧﻮام ﺗﻠﻔﻦ ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻨﺎ، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪوﻧﻢ رﺳﯿﺪن ﯾﺎ ﻧﻪ، دﻟﻢ ﺷﻮر ﻣﯽ زﻧﻪ.
ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ رو از ﺟﯿﺒﺶ درآورد و ﮔﺬاﺷﺖ روی ﭘﺎم.
_ﺑﺰن، ﺑﺰن ﺗﺎ آﺧﺮﯾﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ ات ﻫﻢ از ﺑﯿﻦ ﺑﺮه.
دﺳﺖ ﻫﺎم ﺑﻪ وﺿﻮح ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ، ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺎﺷﻢ، ﺷﻤﺎره رو ﮔﺮﻓﺘﻢ و دو، ﺳﻪ ﺗﺎ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪم ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻋﺎدی ﺑﺮﮔﺮدم.
_اﻟﻮ؟! ﺳﻼم ﻫﺎﻟﻪ، ﺑﺎﺑﺎ اﯾﻨﺎ رﺳﯿﺪن؟
_ﺳﻼ م ﻫﯿﻮا، ﺧﻮﺑﯽ؟ آره رﺳﯿﺪن ﮔﻮﺷﯽ... ﻣﺎﻣﺎن... ﺑﯿﺎ ﻫﯿﻮاﺳﺖ...اﻟﻮ؟
_ﺳﻼم ﻣﺎﻣﺎن.
_ﺳﻼم دﺧﺘﺮم ﺧﻮﺑﯽ؟
_ﻣﺮﺳﯽ، راﺣﺖ رﻓﺘﯿﻦ؟ ﺗﻬﺮان ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎرون اوﻣﺪ ﺟﺎده ﭼﻄﻮر ﺑﻮد؟
_ﺗﻮ ﺟﺎده ﻫﻢ ﻫﻮا ﺑﺎروﻧﯽ ﺑﻮد، اون ﻗﺪر ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎت ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ آﻫﺴﺘﻪ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ وﻟﯽ ﺑﺎﻻﺧﺮه رﺳﯿﺪﯾﻢ، ﺷﮑﺮ ﺧﺪا، از روﯾﺎﺧﺎﻧﻮم ﭼﻪ ﺧﺒﺮ؟
_ﺧﻮﺑﻪ، ﻣﺮﺑﺎش رو ﺑﻬﺶ دادم.
_ﻣﺎل ﻋﻠﯿﺮﺿﺎ رو ﭼﯽ؟
_اﻣﺮوز ﺑﺮاش آوردم ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن. ازﺗﻮن ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮد، دﯾﮕﻪ ﮐﺎری ﻧﺪارﯾﻦ؟
_ﮐﺠﺎﯾﯽ؟ ﺻﺪات ﻗﻄﻊ و وﺻﻞ ﻣﯽ ﺷﻪ.
_ﻣﻦ ﺟﻠﻮی ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﻢ دارم ﺑﺎ ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.
_ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﮐﯽ؟
_اﻓﺸﯿﻦ.
_ا،ﺳﻼم ﺑﺮﺳﻮن، ﻣﻮاﻇﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش، ﺷﺐ ﺑﻬﺖ زﻧﮓ ﻣﯽ زﻧﻢ، ﺧﻮﻧﻪ ای؟
_ﺑﻠﻪ، ﺧﻮدم ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﺗﻤﺎس ﻣﯽ ﮔﯿﺮم.
_ﺑﺎﺷﻪ ﻣﺎدر، ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ.
_ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ.
ﮔﻮﺷﯽ رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم، ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﯽ ﺻﺒﺮاﻧﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮه ﺗﺎ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ ﭼﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﻦ و اﻓﺸﯿﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ. ﺗﻠﻔﻦ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻃﺮف اﻓﺸﯿﻦ.
ﮔﻮﺷﯽ رو ازم ﮔﺮﻓﺖ و ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ داﺷﺖ ﮐﻨﺠﮑﺎواﻧﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮔﻔﺖ:
_دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮای زﻧﮓ ﺑﺰﻧﯽ؟
_ﻧﻪ، ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ. ﺧﺐ دﯾﮕﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم.
_دﯾﮕﻪ ﭼﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ای داری؟
_ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﯿﺎوردی؟
_ﻧﻪ، آﺧﻪ ﺻﺒﺢ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻪ ﻗﺮارداد ﺑﺒﻨﺪم، ﺗﻮی ﻃﺮﺣﻪ، ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺒﺮم.
_ﺧﺐ از اول ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯽ، ﻣﻦ ﻣﯽ رﺳﻮﻧﻤﺖ.
_راﻧﻨﺪﮔﯽ ﺑﻠﺪی؟ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﺟﻮوﻧﻢ ﻫﺎ!
ﺧﻨﺪﯾﺪم. ﻣﺎﺷﯿﻦ رو روﺷﻦ ﮐﺮدم و راه اﻓﺘﺎدم.
_ﮐﯽ ﮔﻮاﻫﯿﻨﺎﻣﻪ ﮔﺮﻓﺘﯽ؟
_ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﭘﯿﺶ.
_ﭘﺲ ﻫﻨﻮز ﻣﺒﺘﺪی ﻫﺴﺘﯽ.
_ای ﻫﻤﭽﯿﻦ.
_ﮔﺸﻨﻪ ات ﻧﯿﺴﺖ؟
_ﻧﻪ، ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﻧﻬﺎر ﻧﺨﻮردی؟
_ﻧﻪ، ﯾﻪ ﺟﺎ واﯾﺴﺘﺎ ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﺨﻮرﯾﻢ.
ﺟﻠﻮی ﯾﻪ ﺳﺎﻧﺪوﯾﭽﯽ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ.
_ﺳﺎﻧﺪوﯾﭻ دوﺳﺖ داری؟
_ﭼﻪ ﺟﻮرم.
ﭘﯿﺎده ﺷﺪﯾﻢ و رﻓﺘﯿﻢ ﺗﻮ. ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﮔﺸﻨﻪ ام ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮای ﻣﻨﻢ ﺳﺎﻧﺪوﯾﭻ ﮔﺮﻓﺖ. ﭘﺸﺖ ﯾﻪ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ و ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮردن ﺷﺪﯾﻢ.
_داﺷﺘﻢ از ﮔﺸﻨﮕﯽ ﻣﯽ ﻣﺮدم، ﮐﻢ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﻫﻤﻮن ﻣﺎﻫﯽ ﺳﻔﯿﺪ رو ﺧﺎم ﺧﺎم ﺑﺨﻮرم.
_ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺧﻮدت ﺑﻮد، ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ زودﺗﺮ ﺑﮕﯽ، راﺳﺘﯽ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻬﺖ ﺳﻼم رﺳﻮﻧﺪ.
_ﺳﻼﻣﺖ ﺑﺎﺷﻦ. ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﻧﻤﮑﻪ، اون ﺷﺐ ﮐﻠﯽ از دﺳﺘﺶ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ.
_آره، ﮔﺎﻫﯽ وﻗﺘﺎ ﯾﻪ ﭼﯿﺰاﯾﯽ ﻣﯽ ﮔﻪ ﮐﻪ ﺧﻮدﺷﻢ ﺧﻨﺪه اش ﻣﯽ ﮔﯿﺮه، راﺳﺘﯽ ﻫﺸﺘﻢ ﻓﺮوردﯾﻦ ﻋﺮوﺳﯽ ﺧﻮاﻫﺮم ﻫﺎﻟﻪ اس، ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﭘﺪرت ﮔﻔﺘﻪ، ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﯽ ﯾﺎی؟
_ﻋﺮوﺳﯽ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ ﺗﻬﺮان؟
_آره، آﺧﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ، ﺷﻮﻫﺮش، ﺗﻬﺮاﻧﯿﻪ.
_ﭼﻪ ﺟﻮری ﺑﺎ ﻫﻢ آﺷﻨﺎ ﺷﺪن؟
_ﭘﺴﺮ ﺻﺎﺣﺒﺨﻮﻧﻪ ﻗﺒﻠﯽ ﻣﻨﻪ، ﺗﻮی...
_ﭼﺮا دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮری؟
_ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺳﯿﺮم، اﮔﻪ ﻫﻨﻮز ﮔﺸﻨﻪ اﺗﻪ اﯾﻨﻢ ﺑﺨﻮر.
_ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻘﯿﻪ اش رو ﺑﺪه ﺑﻪ ﻣﻦ، ﺧﺐ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯽ..
_ﺗﻮی ﻋﺮوﺳﯽ ﺳﻌﯿﺪ، ﺑﺮادرش ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ، ﺑﺎ ﻫﺎﻟﻪ آﺷﻨﺎ ﺷﺪ. ﯾﮏ ﻣﺎه ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻧﺎﻣﺰد ﮐﺮدن.
_ﭼﻪ راﺣﺖ! ﺗﻮی اﯾﻦ دوره زﻣﻮﻧﻪ دﺧﺘﺮ ﭘﺴﺮاﯾﯽ ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﺷﻦ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ دﯾﮕﻪ رو دوﺳﺖ دارن وﻟﯽ ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎ راﺿﯽ ﻧﯿﺴﺘﻦ. ﻣﯽ ﮔﻦ ﻃﺮف ﭘﻮل ﻧﺪاره، ﯾﺎ ﺗﺤﺼﯿﻼت ﻧﺪاره ﯾﺎ ﻣﺜﻼ ﺧﺎﻧﻮاده درﺳﺘﯽ ﻧﺪاره.
_ﺧﺐ ﻧﮕﺮان آﯾﻨﺪه ﺑﭽﻪ ﺷﻮﻧﻦ.
_ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺑﺎ اﯾﺮادﮔﺮﻓﺘﻦ ﻓﺮق داره.
_ﺧﺎﻧﻮاده ﺗﻮ اﯾﻦ ﺟﻮری ﻧﯿﺴﺘﻦ؟
_ﻧﻪ، ﺧﺎﻧﻮاده ﺗﻮ ﭼﯽ؟ ﻧﻤﯽ ﮔﻦ ﺷﻮﻫﺮت ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ دﮐﺘﺮ ﺑﺎﺷﻪ؟
_ﻧﻪ، ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽ دن ﺑﻪ ﺟﺎی ﺗﺤﺼﯿﻼت ﺷﻌﻮر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ، ﻋﺎﻗﻞ ﺑﺎﺷﻪ.
_ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﻣﻦ ﻋﺎﻗﻠﻢ؟!
در ﺟﻮاب ﺳﻮاﻟﺶ ﻓﻘﻂ ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم، اوﻧﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪ. ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻣﻨﻈﻮرش از اﯾﻦ ﺣﺮف ﻫﺎ ﭼﯿﻪ؟ وﻟﯽ ﻫﺮ ﭼﯽ ﮐﻪ ﺑﻮد ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم.
_ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﺗﻮی اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ات ﻣﯽ ﺷﯿﻨﯽ؟
_ﻫﺸﺖ ﻣﺎه.
_ﻗﺒﻠﺶ ﮐﺠﺎ ﺑﻮدی؟
_ﯾﻮﺳﻒ آﺑﺎد.
_ﮐﺠﺎی ﯾﻮﺳﻒ آﺑﺎد؟
_ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ.
_ﻫﯿﭽﯽ، ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮری ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺪوﻧﻢ.
ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻮد ﺗﺎ آدرس ﻗﺒﻠﯿﻢ رو ﺑﻬﺶ ﺑﺪم، اون ﺣﺘﻤﺎ از روی آدرس ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﮔﯿﺮﻧﺪه ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎش ﻣﻦ ﺑﻮدم، ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺳﺮ ﺑﺎﻻ دادم؟! دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ از دﺳﺘﺶ ﺑﺪم ﺷﺎﯾﺪ اﮔﻪ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﻢ ﻗﻔﺴﺶ ﻣﻨﻢ از اداﻣﻪ اﯾﻦ راﺑﻄﻪ ﻣﺤﺮوم ﻣﯽ ﺷﺪم. دودل ﺑﻮدم، ﺷﮏ داﺷﺘﻢ، ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم، وﻗﺘﯽ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪﯾﻢ اﻓﺸﯿﻦ ضبط رو روﺷﻦ ﮐﺮد.
_ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺳﻨﺘﯽ دوﺳﺖ داری؟
_ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﺻﺪای ﺗﺎر و ﺳﻪ ﺗﺎرم.
_ﺧﻮدﺗﻢ ﺳﺎزﻣﯽ زﻧﯽ؟
_ﻧﻪ، ﺗﻮ ﻣﯽ زﻧﯽ؟
_ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﭘﯿﺎﻧﻮ.
_ﭼﻪ ﺧﻮب، ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم از اون ﭘﯿﺎﻧﻮ اﺳﺘﻔﺎده ای ﺑﺸﻪ.
_ﺧﯿﺎل ﮐﺮدی ﺑﺮای ﻗﺸﻨﮕﯽ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻤﺶ ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ؟
ادامه دارد ...
داستان: هم قفس // نویسنده: ساناز فرجی // منبع: 98ia
