همخونه‌ای ها (11)

https://www.superights.net/wp-content/uploads/2018/03/Logo-Story-time-1.png

همخونه‌ای ها (11)

‫

یک هفته بعد (شب نامزدی)

‫هه وون‪POV

‫لباسمو پوشیده بودم و آرایش کمرنگی متناسب با لباسم رو صورتم بود. خیلی جیگر شده بودم.

‫یکی در زد و من بی هوا گفتم: بفرمایید.

‫- چه دوست دختر خوشگلی دارم من...

‫برگشتم و به لی که با کت و شلوار خیلی خیلی خوشگل شده بود نگاه کردم.

‫ابرومو دادم بالا: ولی به اندازه دوست پسر من خوشگل نیست...

‫-خوشتیپ...

‫خندیدم و لپشو کشیدم: حالا هرچی.

‫دستشو دور کمرم حلقه کرد و منو کشید طرف خودش و لباشو گذاشت رو لبم و منو بوسید.

‫سرمو کشیدم عقب و با اخم گفتم: یااا من تازه رژلب زده بودم!

‫خندید و گفتم بهتره با خودت بیاریش چون که فکر کنم بزارم تا شب رو لبات بمونه...

‫چشمامو چرخوندم و از تو کیف دستیم رژلب رو در آوردم و دوباره کشیدمش.

‫برگشتم سمت لی و گفتم: بریم؟

‫پشت گردنشو مالید و درحالی که نگاهش پایین بود گفت: خب... میخواستم قبل از اینکه بریم پایین پیش ‫پسرا یچیزی بهت بدم.

‫از توی جیبش جعبه کوچیکی رو در آورد و باز کرد.

‫تو جعبه دوتا حلقه بود. یکی ساده و یکی با طرح تاج...

‫-اینا خیلی خوشگلن.

‫لبخند زد و گفت: فقط برای امشب باید دستمون باشه... مثال نامزدیم و این حرفا...

‫حلقه ای که شکل تاج بود رو جعبه درآورد و جلوم زانو زد.

‫-یاا لی داری چیکار میکنی؟!

‫دست چپمو گرفت تو دستش و گفت: چوی هه وون قبول میکنی که... برای امشب نامزدم باشی؟

‫خندیدم و بهش نگاه کردم: آره قبول میکنم.

‫حلقه رو کرد دستم و از رو زمین بلند شد و حلقه خودشو کرد دستش.

‫حس عجیبی داشتم... هه وون اینا همش نقشه ولی...انگار من با کسی که عاشقشم گره خوردم...

‫دستمو دور بازوش حلقه کردم و رفتیم طبقه پایین... اتمسفر اونقدر سنگین بود که نگو...

‫لوهان سرپا وایساده بود درحالی که چن پیش کریس نشست بود و چیزی بهش میگفت. تائو و شیو هم روی ‫اونیکی مبل نشسته بودن و الم تا کام حرف نمیزدن.

‫کریس نگاهشو دوخته بود به سقف و گه گاهی با دستاش صورتشو میمالید... از نگاهش معلوم بود داره چه ‫زجری رو تحمل میکنه...

‫وقتی ما رسیدیم پایین همشون از جاشون بلند شدن و کریس گفت: بهتره بریم.

‫همه رفتیم بیرون تا به هتلی بریم که قرار بود مراسم توش برگزار بشه...

‫هارا‪POV

‫اوما لباسارو رو تخت هتل گذاشته بود و ازم خواست که یکیشو انتخاب کنم.

‫همشون صورتی یا آبی کمرنگ یا قرمز بودن... ولی من نمیخواستم روشن بپوشم...

‫رو به اوما گفتم: تو لباسا مشکی نبود؟

‫اوما با تعجب بهم نگاه کرد: مشکی؟ میخوای شب نامزدیت مشکی بپوشی؟

‫سرمو به نوشنه تایید تکون دادم و اوما چند لحظه از اتاق رفت بیرون و بعد بای یه دست لباس مشکی بلند ‫برگشت.

‫-این خوبه؟

‫سرمو تکون دادم و برش داشتم تا بپوشمش که اوما گفت: هارا... حالت خوبه؟

‫-آره...

‫اوما اومد نزدیک و منو تو بغلش گرفت: هارا خیلی سخته که به یه مادر دروغ بگی... میدونم خوب نیستی.

‫این یه هفته اصلا خوب نبودی... حتی موقعی که با جونمیون اومدی با پدرت حرف بزنی خوب نبودی...

‫-چیزی نیست اوما... حل میشه...

‫-مطمئنی؟

‫نمیخواستم ناراحتش کنم برای همین گونه شو بوسیدم و با یه لبخند مصنوعی گفتم: فقط میترسم.

‫-من میرم بیرون. هروقت آماده شدی بهم بگو.

‫از اتاق رفت بیرون و درو پشت سرش بست... میدونستم گول حرفامو نخورده ولی من نمیتونستم الان بهش ‫بگم... درهرصورت تو نامزدی میفهمه...

‫لباس مشکی با کفشای مشکی پوشیدم و به خودم تو آینه نگاه کردم...

‫موهام به یه طرف حالت داده شده بود و آرایشم هم خوب بود و لباس تنگ مشکی کامال بهم میومد ولی ‫یچیزی کم بود... خودم... خوده واقعیم...

‫به خودم گفتم: همین یه امشبه... تحمل کن...

‫چشمامو بستم. بله... قضیه سوهو همین امشبه ولی کریس...

‫من الانبیشتر از همیشه به حضورش نیاز دارم... بغلش کنم و گریه کنم و اون بهم بگه همه چیز درست ‫میشه...

‫دستمو رو گردنبد کشیدم... عجیب بود هنوز درش نیاورده بودم...

‫برای آخرین بار به خودم نگاه کردم که صدای در اومد: هارا آماده ای؟ مهمونا اومدن و سوهو پایین منتظره...

‫صدای مین هو بود. رفتم سمت در و درو باز کردم.

‫یا دیدن من سوتی زد و گفت: خوشگل شدی.

‫-مرسی.

‫دستمو دور بازوش حلقه کردم و باهم رفتیم به سمت سالن هتل.

‫کریس ‪POV

‫همه مهمونا اونجا بودن. با هانا و چانیول دست دادیم و کنارشون وایسادیم.

‫سوهو هم کنار پدر مادرش که اصلا خوشحال به نظر نمیومدن ایستاده بود ولی برعکس آقا و خانم مین ‫لبخند میزدن و خانم مین با خانمی که کنارش ایستاده بود صحبت میکرد. نمیدونستم کیه ولی صورت ‫دلنشینی داشت.

‫بعد از چند دقیقه همون خانم منو دید و به سمت من اومد... منو میشناخت؟

‫وقتی بهم رسید تعظیم کوتاهی بهش کردم و اون گفت: باید کریس وو باشید... من مادر هارا هستم...

‫با خوشحالی باهاش دست دادم و و گفتم: از دیدتون خوشوقتم.

‫-من باید از شما تشکر کنم آقای وو... شما خیلی حواستون به هارا بوده...

‫-من کار خاصی انجام ندادم که...

‫لبخند زد و به سمت در سالن نگاه کرد: فکر کنم الان بیاد... مین هو نزاشت من برم بیارمش... برادرا...

‫لبخند زدم و اون به سمت دیگه سالن رفت تا دوباره پیش آقای مین بایسته...

‫نمیدونستم امشب با چه عنوانی اینجا حضور داره ولی خوشحال بودم که توی نامزدی دخترش هست..

‫چند دقیقه بعد درهای سالن باز شدن و مین هو با هارا وارد شدن...

‫لوهان که کنارم وایسده بود گفت: واو...

‫هارا خیلی خوشگل شده بود... با لباس مشکی بلند و اون آرایش تیره...

‫و... با دیدنش حس کردم سرم گیج میره و نمی تونم نفس بکشم... اون همون گردنبندو انداخته بود ‫گردنش...

‫ولی حالت چشماش... سرد و جدی... به نظر نمیومد از نامزدیش خوشحال باشه...

‫نه کریس... امکان نداره...

‫هارا به سمت سوهو رفت و و سوهو دستشو گرفت.

‫بعد موزیک شروع شد و سوهو و هارا باهم رقصیدن تا وقتی که کم کم جمعیت اضافه شد و تقریبا همه ‫داشتن میرقصیدن و از خودشون پذیرایی میکردن.

‫من و لوهان یه گوشه وایساده بودیم و به بقیه نگاه میکردیم که دیدم مین هو داره میاد سمتمون.

‫با دیدنش تعظیم کوتاهی بهم کردیم و گفت: خوشحالم دوباره میبینمتون آقای وو.

‫-منم همین طور.

‫لبخند زد و گفت: درسته اولین دیدارمون زیاد جالب نبود ولی فکر نکنم این باعث بشه ما باهم دوستای ‫خوبی نباشیم.

‫متقابلا لبخند زدم و گفتم: امیدوارم...

‫مین هو برگشت و به هارا که کنار آقای مین ایستاده بود نگاه کرد و گفت: فکر کنم خواهرم منتظره ‫شماست...

‫-چرا اینجور فکر میکنین؟

‫خندید و از روی میز یه لبوان شامپاین برداشت: چون من خواهرمو میشناسم...

‫از ما دور شد و لوهان یه نگاه به هارا انداخت: راست میگه... به تو نگاه میکنه... نمیخوای حداقل باهاش ‫حرف بزنی؟

‫-چرا الان میرم...

‫رفتم سمتش و روبه روش ایستادم و با لبخند زوری گفتم: این خانم زیبا به من افتخار رقصیدن میده؟

‫هارا بهم نگاه کرد و دستمو گرفت ولی با صورتی که هیچ حالتی نداشت گفت: البته.

‫یهو موزیک تند جاشو به یه آهنگ آروم داد و کسایی که میرقصیدن وقتی دیدن هارا میخواد بیاد یه حلقه ‫تشکیل دادن.

‫دستمو روی پهلوی هارا گذاشتم و یکی از دستاشو گرفتم و اون اونیکی دستشو روی شونه ام گذاشت و ‫شروع کردیم به رقصیدن...

‫درحالی بهش نگاه میکردم و میرقصیدیم گفتم: خوشگل شدی... خیلی خوشگل شدی...

‫با لحن سردش گفت: تو هم خیلی خوشتیپ شدی...

‫-حالت خوبه؟

‫چشماشو چرخوند و خنده ای کرد: از سوال داره حالم بهم میخوره... چرا بد باشم؟ دختر نامشروع خانواده ‫مین داره با پسر خانواده کیم عروسی میکنه... چرا ناراحت باشه...

‫-هارا منظورم...

‫-اهمیتی نداره منظورت چی بود... اگه میخوای اینو بشنوی باید بگم آره خوبم... عالیم!

‫بعدش حرفی نزد و به رقصیدنمون ادامه دادیم.

‫سعی کردم سکوتو بشکنم: کی میای خونه؟

‫چشماشو چرخوند: نمیدونم...

‫-آهان...

‫-کریس...

‫بهش نگاه کردم... نگاهش... باهمیشه خیلی فرق داشت... نه مهربون بود و نه حتی ناراحت... سرد بود... ‫خیلی سرد.

‫-بله؟

‫-خونسردیت قابل ستایشه.

‫-منظورت چیه؟

‫پوزخند زد و گفت: خودت میفهمی.

‫آهنگ تموم شد و ما از پیست رقص کنار اومدیم و هارا به سمت آقای مین رفت و بهش چیزی گفت.

‫آقای مین روی سکو وایساد و گفت: خیلی ممنون که اومدین و توی شادی ما شریک شدین... همه میدونن ‫ما امشب برای چی اینجا جمع شدیم ولی قبل از اینکه ما کاری بکنیم دخترم درخواست کرد که چند کلمه ‫برامون حرف بزنه.

‫به هارا نگاه کردم و بعد به سوهو... سوهو سرش پایین بود ولی هیچ نشانه ای از تعجب تو صورتش ‫نبود... انگار اون میدونه هارا میخواد چیکار کنه.

‫همه به سکو نزدیک تر شدن. لوهان زیرلب به من گفت: چیکار داره میکنه؟

‫-نمیدونم...

‫هارا رو سکو وایساد و با یه لبخند گفت: ممنون از همتون که اومدین... میدونم امشب قراره چه اتفاقی بیفته ‫و قبلش باید یه چیزایی بهتون بگم... دونستن خیلی چیزا واجبه...

‫نگاهی به سوهو کرد و بعد به بقیه نگاه کرد و یه لحظه چشماش رو من ثابت موند و بعد ادامه داد: عشق ‫چیزیه که همه ما یا تجربه اش کردیم یا مشتاقیم تجربه اش کنیم... مگه نه؟ خب من عشقو تجربه کردم... یا ‫حداقل فکر کردم تجربه کردم.

‫همه با تعجب بهم نگاه میکردن... لوهان گفت: میخواد بهمش بزنه؟ یعنی این واقعیه؟

‫سرمو تکون دادم: فکر کنم...

‫لبخند هنوز رو لباش بود.

‫-خب من مردای زیادی تو زندگیم نبودن ولی کسایی که بودن برام خیلی مهم بودن... پدرم، برادرم، کسی ‫که قرار نامزدم شه و خب کسی که مدت کمیه میشناسمش ولی اونم برام خیلی مهمه... مثل یه دوست خیلی ‫صمیمی...

‫نگاهش دوباره رو من ثابت موند. همه سرشونو برگردوندن تا ببینن هارا به کی نگاه میکنه و بعد دوباره ‫توجهشونو به هارا برگردوندن.

‫-همونطور که میبینین چهارتا بیشتر نیستن... پس مطمئنم خیلی متعجب میشین اگه بفهمین این چهارتا...  ‫قلب منو به بدتر شکل شکستن و غرورمو خورد کردن مگه نه؟

‫لوهان با چشمای گرد شده بهش زل زده بود: نه اون...

‫فقط یه جمله تو ذهنم تکرار میشد... اون میدونه... اون همه چیزو میدونه...

‫همه با تعجب به هارا خیره شده بودن و منتظر ادامه حرفاش بودن.

‫با دیدن قیافه متعجب مهمونا خندید و گفت: پدرم... که منو چند سال از خونه اش طرد کرد... برادرم... که ‫با بی شرمی دستشو روم بلند کرد... کسی که میخواد نامزدم شه و من قلبا دوستش داشتم، کیم جونمیون که ‫تنها دلیلش برای ازدواج با من گرفتن انتقام ورشکستی شرکتشونه و... بالاخره کریس وو....

‫سرمو بلند کردم و باهاش چشم تو چشم شدم... اون چشمای سرد بی حالت تغییر کرده بودن... میتونستم ‫ناراحتی، خشم و شکسته شدن رو تو چشماش بخونم...

‫-کسی که ازش انتظار نداشتم.... تو روم ایستاد و بهم دروغ گفت... و من باورش کردم و بهش اعتماد ‫کردم...

‫همه زیرلب باهم پچ پچ میکردن و منظور حرفاشو نمیفهمیدن...

‫لوهان کنارم بود و بازومو محکم گرفته بود... فکر کنم اونم مثل من درعجب بود که چجوری هنوز سرپا ‫وایسادم.

‫هارا خنده ای سرداد و گفت: فکر کنم دیگه نامزدی که هممون انتظار داشتیم اتفاق نمیفته نه؟ نظر شما کیم ‫جون میون شی؟

‫سوهو که تا اون موقع که سرش پایین بود سرشو آورد بالا و هارا نگاه کرد ولی هیچی نگفت. مین هو و ‫آقای مین سرشونو با تاسف تکون دادن.

‫هارا به همه حضار نگاه کرد و فهمیدم که داره به یه نفر دیگه نگاه میکنه.

‫-هه وون شی... بابت نامزدیت با آقای کریس وو تبریک میگم... دیگه لازم نیست تظاهر کنی...

‫بعد از این حرف از سکو اومد پایین و همه کشیدن کنار که رد شه و به سمت در سالن بره.

‫بازوم از تو دست لوهان کشیدم و دویدم سمت هارا و مچ دستشو گرفتم: هارا وایسا!

‫برگشت سمتم و با نفرت بهم نگاه کرد و با تمام قدرتش خوابوند تو گوشم و بعد دستشو از دستم کشید ‫بیرون.

‫-به من دست نزن!

‫صدای جیغش خیلی بلند بود.

‫-هارا خواهش میکنم یه لحظه به حرفام...

‫-نمیخوام! مگه حرفی هم برای زدن گذاشتی؟ دو هفته تمام... هنوزم باورم نمیشه اینقدر پست باشی!

‫دو هفته... دو هفتس... که میدونه...

‫داد زدم: چجوری میتونستم بهت بگم؟ میدونستم اگه بفهمی داغون میشی... چجوری میتونستم کسی باشم که ‫داغونت میکنه!

‫-باید از همون اول بهم میگفتی! نباید... نباید بهم دروغ میگفتی... توی عوضی...

‫انگار برامون اهمیتی نداشت حداقل صد جفت چشم دارن مارو نگاه میکنن...

‫هارا چشماش خیس بود و آرایشش پخش شده بود.

‫رفتم نزدیک تر: من فکر نمیکردم اینجوری شه...

‫داد زد: چجوری شه!

‫نمیدونستم میتونم بهش بگم یا نه...

‫اومد سمت و با مشت زد رو سینه ام: بهم بگو فکر نمیکردی چجوری شه؟!

‫شونه هاشو گرفتم و زل زدم تو چشماش: هیچوقت فکر نمیکردم عاشقت شم!

‫منو هل داد عقب و ازم فاصله گرفت.

‫-منم هیچوقت فکر نمیکردم ازت متنفر شم!

‫دستشو برد سمت گردنبند و محکم کشیدش تا باز شد و پرتش کرد سمتم و از در رفت بیرون.

‫حس کردم همه نیروم از بین رفته. روی زمین زانو زدم و نشستم و به در خیره موندم... میدونستم دیگه ‫تموم شده... دیگه تموم شده...

‫حس کردم یکی داره میاد سمتم.

‫لوهان آروم کنارم زانو زد: کریس بلند شو...

‫-نمیتونم...

‫-همه دارن نگاه میکن کریس...

‫-اهمیتی نداره..

‫حس کردم یکی از کنارم رد شد... هه وون بود ولی بجای اینکه کنار من وایسه... از در بیرون رفت.

‫لوهان زیرلب فحشی داد و دنبالش از در رفت بیرون.

لوهان ‪POV

‫هه وون دنبال هارا راه افتاده بود و منم پشت سرشون سعی کردم خودمو بهشون برسونم. هه وون به هارا ‫رسید و ازش خواست وایسه.

‫هارا که سعی میکرد با دستاش صورتشو خشک کنه با پوزخند به ما نگاه کرد: مشکلیه؟!

‫هه وون حواست حرفی بزنه که پیش دستی کردم: اون دروغو وقتی من گفتم کریس روحشم خبر نداشت...  ‫من مقصرم... از همه بیشتر...

‫-اهمیتی نداره...

‫هه وون با عصبانیت گفت: چرا داره... کریس ناخواسته درگیر یه دروغ شد... بعدشم عاشق شما...

‫هارا با عصبانیت جواب داد: اون میدونست من چقدر نسبت به دروغ و آدمای اطرافم حساسم... اون

‫میدونست... ولی باز هم به راحتی اینکارو کرد...

‫هه وون داد زد: از کجا میدونین به راحتی اینکارو کرده؟! خودتون میگفتین کریس تغییر کرده... آره تغییر ‫کرده بود چون داشت میدید که شما عاشق کسی دیگه ای هستین و اون نمیتونه کاری بکنه... نمیتونست ‫بهتون حقیقتو بگه... اون شمارو دوست داره و شما هم میدونین که دوستش دارین...

‫هارا یه لحطه با نفرت به هه وون نگاه کرد و بعد برگشت و به راهش ادامه داد.

‫هانا ‪POV

‫مهمونا یکی یکی از سالن میرفتن بیرون.

‫خانم و آقای کیم با عصبانیت سالن رو ترک کرده بودن ولی سوهو هنوز مونده بود هرچند یه گوشه نشسته ‫بود و به پسرا نگاه میکرد.

‫لوهان بالاخره تونسته بود کریس رو بلند کنه و حالا روی یکی از صندلیا نشونده بودتش و سعی میکرد ‫باهاش حرف بزنه ولی کریس مثل مجسمه نه تکون میخورد و نه حرفی میزد و فقط به یه گوشه زل زده ‫بود...

‫دستی رو شونه ام حس کردم و برگشتم و چانیول رو پشت سرم دیدم.

‫زیرلب گفت: رئیس مین گفت بریم دنبال هارا... مین هو میگه نمیشه بهش اعتماد کرد شاید بلایی سر ‫خودش بیاره.

‫سرمو تکون دادم و به سمت در راه افتادیم.

‫سرم پایین بود و داشتم به زمین نگاه میکردم که چشمم به یچیز براق افتاد... حتما گردنبندیه که هارا پرت ‫کرد.

‫خم شدم و برش داشتم. زنجیرش دراثر کشیدن پاره شده بود.

‫-چانیول... اینو بیاد بدیم به کریس...

‫چانیول درحالی که پشت گردنشو می مالید نگاهی به کریس انداخت و گفت: فکر نمیکنی حالشو بدتر کنه؟

‫با لجبازی گفتم: ولی باید دست کریس باشه...

‫-خو باشه برو بده بهش...

‫رفتم سمت کریس که حالا بجای لوهان، هه وون و لی کنارش نشسته بودن و سعی میکردن به حرف ‫بیارنش.

‫-ببخشید کریس شی...

‫با شنیدن صدای من سرشو بلند کرد.

‫گردنبند رو بهش نشون دادم و گفتم: روی زمین افتاده بود... فکر کردم بهتره بدمش به شما...

‫دستشو باز کرد و گردنبند رو گذاشتم تو دستش و برگشتم سمت چانیول و از در بیرون رفتیم.

‫تمام راه ساکت بودم و فقط به هارا زنگ میزدم که جواب نمیداد.

‫حس میکردم آدم خیلی بدیم... اون این مدت به من نیاز داشته و من پیشش نبودم...

‫میدونستم میخواسته مالحظه منو بکنه ولی من دوست صمیمیش هستم... یا بودم... خدایا... من هنوز نصف ‫چیزا یادم نمیاد!

‫همونجور که به خیابون زل زده بودم سعی میکردم نشانه از هارا پیدا کنم ولی پیدا کردن کسی که راه میره ‫اونم وقتی تو ماشینی سخته...

‫با دیدن یه نفر که روی سکو های کنار خیابون نشسته به چانیول گفتم: ماشینو نگه دار!

‫با توقف ماشین سریع پیاده شدم و به سمت دختری که سرشو رو زانوهاش گذاشته بود رفتم.

‫وقتی بهش رسیدم به آرومی گفتم: هارا...

‫سرشو بلند کرد... آرایشش پخش شده بود و صورتش خیس بود.

‫کنارش نشستم: هارا... خوبی؟

‫پوزخندی زد: عالیم... میخوام بال دربیارم...

‫شروع کرد به خندیدن.

‫-خدایا... تو این همه آدم من چه گناهی کرده بودم... چرا منو آفریدی اینقدر زجر بکشم...

‫میخندید ولی اشکاش روی گونه هاش میریختن... نمیتونستم همونجا بشینم و هیچی نگم درحالی که ‫میدونستم داره زجر میکشه...

‫دستشو گرفتم: هارا... همه چی درست میشه...

‫همونطور که میخندید گفت: درست میشه؟ شاید... ولی یچیزی درست نمیشه و اون قلب منه... بار اول ‫شکست گفتم درست میشه... بار دوم هم صبر کردم گفتم درست میشه... حتی میگفتم بعد سوهو هم درست  ‫میشه چون اون بود... اون پشتم بود... ولی چجوری میتونم امیدوار باشم درست میشه... وقتی اون کسی ‫بود که شکستش... خوردش کرد...

‫محکم بغلش کردم. دست از خندیدن برداشت و شروع به هق هق گریه کردن کرد...

‫-هارا بهتره بریم خونه...

‫از بغلم اومد بیرون و گفت: من خونه ای ندارم....

‫موهاشو از صورتش زدم کنار و گفتم: معلومه که داری... رئیس مین و مین هو نگرانتن... بهتره بریم...

‫-حتما... اونم بعد از اون حرفایی که من زدم...

‫-اونا تورو دوست دارن... خانواده هیچوقت پشت آدمو خالی نمیکنه...

‫سرشو تکون داد و کمکش کردم از جاش بلند شه.

‫چانیول کنار ماشین منتظرمون بود.

‫با دیدن ما در عقب ماشین رو باز کرد و من و هارا سوار شدیم.

‫کل مسیر هارا اشکاشو پاک میکرد و چیزی نمی گفت.

‫بالاخره رسیدیم به خونه خانواده مین.

‫مین هو، رئیس مین و مادر هارا دم در منتظر بودن.

‫به هارا کمک کردم که از ماشین پیاده شه. وقتی پیاده شد مادرش سریع دوید طرفش و بغلش کرد:  ‫عزیزم...

‫هارا هیچی نگفت و به مین هو و رئیس مین نگاه کرد.

‫مین هو خنده ای کرد و رفت سمت هارا و بغلش کرد: فکر نمیکردم خواهر کوچولوی من بتونه تو چند ‫دقیقه چهار نفر رو تخریب شخصیتی کنه... بابا دست مریزاد...

‫-مین هو من...

‫مین هو هارا رو از رو زمین بلند کرد و گفت: من یکی که حقم بود... آبوجی رو نمیدونم...

‫رئیس مین هم لبخندی زد و گفت: فکر کنم منم حقم بود...

‫بعد از یکساعت من وچانیول توی هال با مین هو نشسته بودیم درحالی که هارا بالا تو اتاقش با مادرش ‫بود.

‫مین هو که یه لیوان قهوه دستش بود گفت: چه شبی بود...

‫چانی اهی کشید و گفت: واقعا...

‫مین هو یکم از قهوه اش خورد و گفت: از همون اولش حدس میدم بین این دوتا یه خبرایی باشه...

‫سرمو به نشونه تائید تکون دادم و بعد از جام بلند شدم: ما بهتره بریم.

‫چانی هم بلند شد و گفت: آره... فکر کنم فردا مجبور شیم برگردیم نه؟

‫-آره... به قول مین هو شی تنها گذاشتن هارا بدترین کار ممکنه...

لوهان ‪POV

‫پنج از اون شب نحس گذشته بود.

‫کریس تو اتاق من بود و طی این پنج روز نه درست حسابی غذا خورده بود و نه حرفی میزد و این باعث ‫شده بود ما کم کم نگران شیم.

‫درحالی که بشقاب تو دستم بود رفتم تو اتاق و گفتم: شام آوردم برات.

‫هنوز انگار تو حالت خلسه بود... روی تخت دراز کشیده بود و به سقف نگاه میکرد...

‫بشقابو گذاشتم رو پاتختی و نشستم رو تخت: کریس میخوای خودتو بکشی؟ اگه میخوای اینکارو بکنی ‫بگو... راه های راحتری هم هستا...

‫بازم هیچی.

‫-نه به اون روزایی که میخواستم خفه شی و نه الانکه میخوام حرف بزنی...

‫نفس عمیقی کشید و بازم... هیچی.

‫داشتم کنترلمو از دست میدادم...

‫از رو تخت پاشدم و داد زدم: خب یچیزی بگو لعنتی! اینکه حرف نزنی و به خودت گرسنگی بدی و ‫احساساتتو تو خودت بریزی اونو برنمیگردونه!

‫وقتی دیدم فقط بهم زل زده و هیچی نمیگه دوباره داد زدم: این فقط تو و اطرافیانتو زجر میده...

‫یه قطره اشک از رو چشمش اومد پایین...

‫-خواهش میکنم یچیزی بگو...

‫یهو داد زد: چی میتونم بگم؟ هان؟ تو بهم بگو چی میتونم بگم لوهان!

‫از جاش بلند شد. اشکاش رو صورتش میریختن و اون داد میزد: اون از من متنفره... کسی که حاضرم ‫حتی جونمو واسش بدم ازم متنفره! میتونی اینو بفهمی؟! نمی تونم با این موضوع کنار بیام... فقط... ‫نمیتونم....

‫رو زمین نشست و به دیوار تکیه داد و صورتشو تو دستاش گرفت.

‫صدای گریه اش تو اتاق میپیچید...

‫-لوهان چی...

‫اشکای روی صورتمو پاک کردم و به شیومین که تازه اومده بود تو اتاق نگاه کردم.

‫به کریس نگاه کرد و گفت: تو برو بیرون... حواسم بهش هست.

‫از اتاق رفتم بیرون و رفتم تو هال و خودمو پرت کردم رو مبل...

‫خدایا اینهمه آدم... چرا باید عاشق اون میشد...

تو فکر و خیال خودم بودم که یهو صدای زنگ در رو شنیدم. فکر نمیکردم لی و هه وون اینقدر زود ‫برگردن.

‫در رو باز کردم و با دیدن فردی که پشت در بود خشکم زد.

‫-عمو...

‫آقای وو با یه لبخند گفت: اوه لوهان چقدر بزرگ شدی!

‫خدایا...نه... نه!

‫هانا ‪POV

‫خدمتکار در رو برام باز کرد و منو برد به اتاق هارا.

‫در زدم و در رو باز کردم.

‫هارا رو تخت نشسته بود و به پنجره خیره شده بود. زیر چشماش از کم خوابی گود افتاده بودن.

‫-هارای من چطوره؟

‫سرشو برگردوند سمتم و با صورت بی حالتش گفت: سلام.

‫نشستم رو تختش: آیگو دختره خل... بازم نخوابیدی؟

‫سرشو به نشونه نه تگون داد و گفت: خوابم نمیاد...

‫صورتشو گرفتم بین دستام: از چیزی که هستی زشتر میشیا!

‫خندیدم... به امید اینکه بخنده... ولی دریغ از یه لبخند ساده...

‫دستشو گرفتم و گفتم: بیا امروز بریم خرید!

‫-نمیخوام...

‫با اخم گفتم: باشه خودتو تو این خونه حبس کن تا بپوسی! منم میدونم چیکارت کنم تا ببرمت بیرون!

‫چشماشو چرخوند و دوباره به پنجره زل زد.

‫-حداقل بیا فردا بریم.. آیگو مین هارا دلم میخواد بکشمت...

‫-خودمم همینو میخوام...

‫تو بغلم گرفتمش... من حتی نمیتونم براش کاری انجام بدم...

لی ‪POV

‫من و هه وون روی صندلی پارک نشسته بودیم. هه وون سرشو به شونه من تکیه داده بود و با دستشو ‫دستمو گرفته بود.

‫چند دقیقه بود که سکوت کرده بودیم و به فواره ای که چند متر جلوتر بود زل زده بودیم.

‫-ییشینگ...

‫-جانم.

‫سرشو بلند کرد و بهم نگاه کرد: به نظرت بهم میرسن؟

‫- کریس و هارا؟

‫سرشو به نشونه تایید تکون داد.

‫-نمیدونم... به نظر میومد هاراشی خیلی ضربه خورده...

‫-پس این یعنی دوستش داشته دیگه... اگه دوستش نداشت که ناراحت نمیشد...

‫سرمو تکون دادم و دستمو گذاشتم رو گونه اش: تو چرا یهو به فکر اونا افتادی؟

‫-نمیدونم... فقط نگرانم..

‫-نگران چی؟

‫-همه چی... من میترسم ییشینگ... من از بابای کریس میترسم...

‫پیشونیمو به پیشنویش چسبوندم: هیچی نمیتونه مارو از هم جدا کنه... نمیخواد نگران باشی...

‫لبخند زد و من لبامو گذاشتم رو لباش و آروم بوسیدمش.

‫بعد از چند لحظه بخاطر زنگ گوشیم ازش جدا شدم.

‫برداشتم و گفتم: الو؟

‫-لی... باید برگردین... همین الان!

‫-چی شده لوهان؟ برای چی برگردیم؟

‫-عمو... یعنی رئیس وو... اومده کره... الان اینجاست...

‫لوهان ‪POV

‫کریس تو اتاق بودیم و من برای عمو بهونه آورده بودم که مریضه.

‫من وشیو تو هال نشسته بودیم و از عمو پذیرایی میکردیم.

‫عمو با لبخند درحالی که قهوه میخورد گفت: میشه گفت تنها زندگی کردن خیلی تاثیر خوبی داشته...

‫لبخند محوی زدم و گفتم: فکر کنم...

‫فنجونو گذاشت پایین و گفت: کریس خیلی حالش بده؟

‫-چرا میپرسین؟

‫عمو خندید و رو به ما گفت: خب من دو روزه اینجام و از قبل خیلی چیزا رو آماده کردم... فردا توی ‫ویلایی که خریدم قراره مهمونی بدم و از همین حالا همه رو هم دعوت کردم....

‫وای خدا... اینارو کجای دلمون بزاریم... انگار مشکل کم بود بالی آسمانی هم نازل شد...

‫صدای باز شدن در اومد و بعد صدای کریس: پدر؟

‫کریس با ناباوری کامل اومد تو هال.

‫حالا که از اتاق بیرون اومده بود میتونستم متوجه تغییراتش بشم... زیر چشماش گود افتاده بود و ضعیف ‫شده بود... یعنی یه دختر اینقدر ارزش داره؟ فکر نکنم هیچوقت بفهمم...

‫عمو از جاش بلند شد و رفت سمت کریس: بهتری؟

‫عمو میخواست کریس رو بغل کنه ولی کریس اهمیتی نداد و با لحن سردی گفت: اینجا چیکار میکنین؟

‫-برای عروسیت دیگه...

‫-آره عروسی که حتی نظرمو راجبش نپرسیدین؟

‫عمو اخم کرد.

‫-من صلاحت رو بیشتر از خودت میدونم یی فان... جوابمو ندادی... بهتری؟

‫کریس چشماشو چرخوند و نشست روی مبل: نه...

‫عمو یکم فکر کرد و گفت: اشکلا نداره. فقط شما ها باید فردا سرساعتی که من میگم تو ویال باشین باشه؟

‫-دلیل مهمونی چیه؟

‫عمو لبخند زد و گفت: برای اینکه زمان عروسی مشخص بشه و من یکم با رئسای اینجا آشنا شم و ‫آشناهای قدیمی رو ببینم... به عروس خانم هم سلام برسونین... من میرم.

‫تعظیم کوتاهی کردیم و عمو از خونه رفت بیرون.

‫شیو پوفی کرد و گفت: از این بدترم میشه؟

‫کریس درحالی که به زمین چشم دوخته بود گفت: همیشه یه چیز بدتری هست....

هانا ‪POV

‫بالاخره بعد نیم ساعت تونستم هارا رو بکشونم پایین تو هال تا باهم یچیزی ببینیم.

‫من یه فیلم خنده دار گذاشتم به هوای اینکه یکم بخنده ولی انگار سنگ... کل فیلم پوکر بود.

‫آخرای فیلم بود و من درحالی که غش غش میخندیدم رو مبل پهن شده بودم.

‫سرمو برگردوندم و دیدم هارا با تاسف و یه لبخند کوچیک بهم نگاه میکنه.

‫-اومو... خندیدی!

‫چشماشو چرخوند و گفت: به این میگن لبخند خنگ خدا... داشتم به این فکر میکردم چانیول عاشق چیت ‫شده!

‫پوفی کردم و راست نشستم: مگه من چمه؟

‫سرشو تکون داد و خواشت چیزی بگه که مین هو اومد.

‫-هارا آپا باهات کار داره.

‫بعدشم سریع ظرف پاپ کرن رو از رو میز برداشت و گفت: اینا هم مال من.

‫-یااا پسشون بده!

‫هارا از جاش بلند شد و درحالی که با تاسف مارو نگاه میکرد به سمت دفتر رئیس مین رفت.

‫هارا ‪POV

‫در زدم و با شنیدن "بفرمایید" در رو باز کردم.

‫-باهام کار داشتین.

‫رئیس مین روی صندلی راحتیش نشسته بود و به میز خیره شده بود. با شنیدن صدام سرشو آورد بالا و ‫گفت: آره... بشین.

‫روی صندلی کنارش نشستم و منتظر شدم که حرفشو بهم بزنه.

‫کارت خیلی شیکی رو میز بود... یعنی میخواد راجب این حرف بزنه؟

‫-هارا... یکی از دوستای خیلی قدیمیم اومده کره و مهمونیی ترتیب داده... که خب ما دعوت شدیم...

‫-بله...

‫کارتو از رو میز برداشت و گفت: خب... مین هو فردا میره ژاپن برای سرمایه گذاری و خب... با هه جین ‫(مادر مین هو) میره... مادر تو هم که دو روزه برگشته آمریکا...

‫سرمو بلند کردم و بهش نگاه کردم: منظورتون اینه که... من باهاتون بیام؟

‫سرشو به نشونه تائید تکون داد.

‫-ولی... بعد از نامزدی...

‫ناخودآگاه با یادآواری دستامو مشت کردم... جوری که حس میکردم ناخونام دارن تو گوشتم فرو میرن...

‫-فکر نمیکردم دختر من کسی باشه که حرف بقیه براش مهم باشه...

‫-حرف بقیه برام مهم نیست... ولی فکر میکنم برای شما مهم باشه...

‫دستشو دراز کرد و دستمو گرفت: هارا... هرچقدر تو منو پدر خودت ندونی... که حق هم داری... من پدر ‫تو هستم و همیشه طرفتو میگیرم...

‫دستمو از تو دستش کشیدم بیرون: یکم دیر نیست به نظرتون؟

‫از جام بلند شدم و تعظیم کوتاهی کردم: فردا همراهتون به این جشن میام.

‫بدون حرف دیگه از در بیرون رفتم و درو پشت سرم بستم.

‫لوهان‪POV

‫بعد از شنیدن خبرا هه وون رفته بود تو اتاق لی و داشت گریه میکرد... میدونستیم میخوایم این عروسی ‫کوفتی رو به هم بزنیم ولی نمیدونم چرا اینقدر غیر ممکن به نظر میومد...

‫همه تو سکوت کامل نشسته بودیم و فقط صدای هق هق هه وون و صدای لی که میخواست آرومش کنه از ‫تو اتاق میومد.

‫تائو از جاش بلند شد و پوفی کرد: سابقه نداشته اینقدر از زندگیم متنفر باشم...

‫کریس با پوزخند گفت: حالا فکرشو بکن من چی میکشم...

‫چن درحالی که با کوسن دم دستش ور میرفت گفت: امکان نداره... این غیرقانونیه... چطور میشه دو نفر ‫رو مجبور کرد که باهم عروسی کنن؟ دو آدم عاقل و بالغ... حتما یکاری هست که ما میتونیم انجام بدیم...

‫منظورم اینکه... ما ماییم...

‫ابروهامو بردم بالا: منظورت چیه ما ماییم؟

‫-ما شیش تا تو چین برای خودمون حکومت میکردیم ولی الانمثل آدمای عاجز اینجا نشستیم و دست ‫گذاشتیم رو هم که چی بشه؟

‫-خودتو خسته نکن چن... ما هیچکاری نمیتونیم بکنیم.

‫کریس بعد از گفتن این حرف از جاش بلند شد و رفت طبقه بالا تا توی یکی از اتاقا بمونه.

‫تائو که به فکر فرو رفته بود گفت: ولی هیونگ راست میگیا.... ما حتما میتونیم کاری بکنیم...

‫چشمامو چرخوندم و گفتم: شما ها دیوونه این. هیچکاری نمیشه کرد...

هارا ‪POV

‫گوشواره هامو هم انداختم تو گوشم و برای آخرین با خودمو تو آینه نگاه کردم.

‫لباسم خیلی خوشگل بود و جلوه خاصی داشت هرچند با آرایش هم صورتم بی روح بود...

‫بغضمو خوردم و لبخند مصنوعیی به خودم زدم و از اتاق رفتم بیرون تا برم طبقه پایین.

‫از پله ها پایین رفتم و رئیس مین رو دیدم که منتظر من ایستاده بود.

‫رفتم کنارش وایسادم و بعد از خونه بیرون رفتیم تا به سمت ماشین بریم.

‫راننده در ماشین رو برامون باز کرد و ما سوار شدیم.

‫رئیس مین درحالی که با غرور بهم نگاه میکرد گفت: فکر کنم امشب همه نگاه ها رو دختر من باشه...

‫-این خوبه یا بد؟

‫-بستگی داره خودت چجوری بهش نگاه کنی.

‫به نظر میاد رئیس مین خیلی خوشحاله که من دارم باهاش میرم به مهمونی... اولین مهمونی که قراره با...  ‫با پدرم توش حضور داشته باشم...

‫حتی با سنگینی قلبم لبخندی رو لبم نشست...

‫نیم ساعت بعد جلوی خونه ویلایی بزرگی پیاده شدیم. سوتی زدم و گفتم: الان میخواسته بگه من خیلی ‫پولدارم؟

‫-جون به جونت کنن باید آبرومونو ببری.

‫برگشتم و دیدم هانا با چانیول از یه ماشین دیگه پیاده شدن.

‫خندیدم و برگشتم سمت رئیس مین که داشت از حرف میخندید.

‫-بریم؟

‫دستمو دور بازوش حلقه کردم و خدمتکارا بعد از گرفتن کارت دعوت مارو به داخل خونه و سالن بزرگ ‫راهنمایی کردن.

‫لوهان ‪POV

‫من، شیو، چن و تائو یه گوشه سالن وایساده بودیم و درحالی که نوشیدنی هامون دستمون بود مهمونارو ‫آنالیز میکردیم.

‫متاسفانه لی نه حوصله و نه اعصاب پیوستن به مارو داشت و تو بالکن داشت احساساتشو تخلیه میکرد...

‫زیرلب گفتم: عمو هرکی بوده رو دعوت کرده مگه نه؟

‫شیو گفت: همین الاناوه بونا و اوه سهون رو دیدم... اوه اوه... اونم کیم جون میون و یه دختره کنارش...

‫چقدر زود یکیو پیدا کرد... خدایی چجوری روشون شده بیان...

‫چن چشماشو چرخوند: به این فکر کنین که نصف این آدما کریس رو تو اون وضعیت دیدن و الان قراره ‫تاریخ عروسیش مشخص شه... لوهان چی شدی؟

‫حس کردم نمیشنوم داره چی میگه... اون دختره کنار سوهو... کیم جی هیون...

‫لیوانمو گذاشتم رو میز کنار دستم و رفتم به سمتشون.

‫همینکه سوهو منو دید تعظیم کوتاهی بهم کردیم.

‫-کیم جون میون شی...

‫-لوهان شی...

‫همونجور که به جی هیون که یکمی سرخ شده بود نگاه میکردم گفتم: معرفی نمیکنین؟

‫-اوه... خواهرم، کیم جی هیون.

‫جی هیون بدون اینکه سوهو بفهمه بهم چشمک کوچیکی زد و به سوهو گفت: اوپا... لازم نیست اینقدر ‫محکم دستمو بگیری.. بچه که نیستم...

‫سوهو دست جی هیون رو ول کرد ولی با اخم گفت: حواست به خودت باشه...

‫و به یه سمتس از سالن رفت... سمتی که من و جی هیون حدس میزدیم اوه بونا اونجا باشه.

‫-لوهان شی...

‫لبخند زدم: خوشحالم که میبینمت.

‫-منم همینطور.

‫خواستم چیزی بگم که یهو یه دستی رو شونه ام فرود اومد. برگشتم و به شیومین نگاه کردم: چی شده؟

‫-هارا... اون اینجاست...

‫به سمت در نگاه کردم... خودش بود...

هارا ‪POV

‫خیلی از آدم هایی که میشناختم توی اون سالن بودن... اوفف...

‫بیشتر دخترا یه نگاه تحقیر آمیز بهم مینداختن... یادم رفته بود سوهو چقدر طرفدار داره... درهرصورت ‫این مترسک ها خودشونم توی اون شرایط کاری رو میکردن که من کردم... شایدم میخواستن تو بدبختی ‫تمام باهاش بمونن... هه

‫رئیس مین با چند نفر دست داد. بعد ما یه گوشه وایساده بودیم و خدمتکارا ازمون پذیرایی میکردن که ‫مردی همسن رئیس مین اومد سمتمون.

‫-ببین کی انجاست... مین هیون شیک!

‫رئیس مین اون مرد رو بغل کرد و با خنده گفت: هوان... دوست قدیمی...

‫هوان؟ لابد چینیه...

‫اون مرد که اسمش هوان بود برگشت سمت من و به رئیس مین گفت: همراه زیباتو معرفی نمیکنی؟

‫-دخترم... مین هارا.

‫با هوان شی دست دادم و گفتم: خوشوقتم.

‫-واو هیون شیک... فکر نمیکردم تو دختر داشته باشی...

‫رئیس مین با خنده گفت: منم هیچوقت فکر نمیکردم تو بچه ای داشته باشی که بخوای براش مهمونی ‫بگیری...

‫هوان شی پوفی کرد و گفت: یه تک پسر... خیلی سرسخته...

‫رئیس مین لبخندش محو شد...

‫-پسرت؟ حتما شبیه خودته...

‫-خیلی توداره...

‫رئیس مین به من نگاه کرد. معنی نگاهاشو نمیفهمیدم ولی حس کردم یچیزی اشتباهه... خیلی اشتباه..

‫بعد از یکم حرف زدن هوان شی رفت و رئیس مین برگشت سمت من: هروقت حس کردی که... میخوای ‫از اینجا بری بهم بگو...

‫ابرومو دادم بالا: چرا بخوام برم؟

‫-نمیدونم... شاید از محیط خوشت نیاد...

‫عجیب بود...

‫-باشه... راستی... اون مرد کی بود؟

‫-دوست قدیمیم... و البته میزبان...

‫-آهان.

‫لوهان ‪POV

‫جی هیون که کنارم ایستاده بود گفت: خب الانچی میشه؟

‫-نمیدونم... یعنی چجوری رفتار میکنه وقتی بفهمه...

‫جی هیون ابروشو انداخت بالا: چیو بفهمه؟

‫آهی کشیدم و گفتم: عروسی کریس... هفته دیگه...

‫جی هیون با تعجب دستشو گذاشت رو دهنش: اوه خدای من...

‫نیم ساعت گذشت. من و جی هیون پیش هم وایساده بودیم ولی جرئت حرف زدن نداشتیم... آرامش قبل از ‫طوفان بود..

‫بالاخره عمو تصمیم گرفت حرفشو بزنه و رفت روی سکوی کوتاهی که توی سالن بود ایستاد. با دیدنش ‫همه سکوت کردن.

‫-خیلی ممنون از همتون که اومدین... من اینجا با افراد فوق العاده ای اشنا شدم و امید دارم این آشنایی ‫پایدار باشه...

‫همه دست گوتاهی زدن.

‫- خب... دلیل اصلی این مهمونی اعالم کردن چیزی بود... اعالم تاریخ عروسی پسرم با نامزد زیباروش.

‫کریس با قیافه پوکرش و هه وون درحالی که چشماش پف کرده بودن –حتی آرایشگرها هم نتونسته بودن ‫بپوشوننش- و دستش دور بازوی کریس بود با هم از پله ها اومدن پایین.

‫سرچرخوندم تا هارا رو پیدا کنم ولی انگار اصلا نبود... یکم دیگه گشتم تا بالاخره پیداش کردم...

‫صورتش از گچ هم سفیدتر شده بود. به اون دوتا چشم دوخته بود و از کنارش رئیس مین سعی میکرد ‫باهاش حرف بزنه ولی اون مات همونجا وایساده بود...

ادامه دارد ...

نام داستان: همخونه‌ای ها // نویسنده: Rozhi // لینک منبع

‫ژانر: عاشقانه، کمدی

شخصیت ها:

کریس وو، ‫مین هارا (سویونگ از اس ان اس دی)، کیم جونمیون، اوه بونا (سوهیون از اس ان اس دی)، ‫لوهان، ‫کیم جونگده، ‫کیم مینسوک، ‫هوانگ زی تائو، ‫ژانگ ییشینگ، چوی هه وون (هیِری از گرلز دی)، ‫کیم هانا (سوزی از میس اِی)، پارک چانیول، ‫اوه سهون، کیم جی هیون (جنی از بلک پینک)