همخونه‌ای ها (15) - پایان

https://www.superights.net/wp-content/uploads/2018/03/Logo-Story-time-1.png

همخونه‌ای ها (15) - پایان

‫

‫ ییشینگ ‪POV

‫پشت صحنه یه برنامه تلویزیونی دیگه بودم...

‫حتی نفهمیدم چجوری خودمو رسوندم اونجا...

‫صداش توی سرم اکو میشد...

‫میدونستم خیلی وقته درست حسابی پیش هم نبودیم... میدونستم چون دلم براش تنگ شده بود... دلم برای ‫صداش.. برای عطرش... برای لوس کردناش... برای همه چیش تنگ شده بود...

‫نفس عمیقی کشیدم... الانوقت نمایشه ژانگ ییشینگ...

‫روی صحنه رفتم.

‫اصلا حواسم به مجری نبود و مطمئنم نصف سواالشو چرت و پرت جواب دادم تا وقتی که برنامه برای ‫تبلیغات قطع شد و منیجر اومد پیشم.

‫قیافه اش مضطرب بود.

‫-ییشینگ...

‫-بله؟

‫-وقتی میومدی... حال هه وون شی خوب بود؟

‫با تعجب نگاش کردم: چطور مگه؟

‫دستمو گرفت: خب... الان زنگ زد... به گوشیت... اصلا حالش خوب نبود... زنگ زدم اورژانس بره ‫دنبالش...

‫برای یه لحظه... احساس کردم قلبم نزد... نتونستم نفس بکشم...

‫-ییشینگ! ییشنگ مطمئن باش چیزی نیست... لطفا آب قند بیارین!

‫سعی کردم از جام بلند شم: نه نه آب قند نمیخوام... باید برم...

‫منیجر سعی کرد منو بشونه سرجام: حالت اصلا خوب نیست! رنگت مثل گچ شده!

‫هلش دادم کنار و دویدم بیرون. سوار ماشین شدم که منیجر کنارم جاگیر شد:نمیتونم بزارم تنها بری.

‫با دستای لرزونم ماشینو روشن کردم: الان کجاست؟!

‫-بیمارستان مرکزی.

‫پامو روی گاز فشار دادم.

‫سرعتم خیلی زیاد بود و اگه با ماشین دیگه ای برخورد میکردم کارم ساخته بود ولی برام مهم نبود... هه ‫وونم...

‫جلوی بیمارستان پارک کردم و دویدم داخل.

‫به میز پذیرش که رسیدم گفتم: ژانگ هه وون.

‫-اوه خدای من شما... اینجا...

‫با عصبانیت داد زدم: فقط بهم بگو ژانگ هه وون کجاست...

‫مسئول پذیرش که معلوم بود ترسیده گفت: راه رو رو ادامه بدین بعد برین سمت چپ اولین در...

‫کل راهرو رو دویدم تا با اتاقش رسیدم و همون موقع دکتر و پرستار داشتن ار اتاقش بیرون میومدن...

‫-آقای دکتر...

‫دکتر با دیدن من لبخندی زد و گفت: اوه آقای ژانگ تبریک میگم...

‫-چی... چی شد؟

‫-اینجور چیزا کاملا طبیعیه بنابراین نگران نباشین... حال هردوشون خوبه؟

‫چشمام گرد شد: هردو؟

‫پرستار خندید و گفت: هم مادر هم بچه...

‫دکتر به آرومی به شونم زد: میتونین همسرتون رو ببینین...

‫و هردوشون من گیج رو اونجا ول کردن... بچه... بچه من و هه وون...‫ِ

‫صدای منیجر از پشت سرم اومد: ییشینگ... حالش چطوره...

‫برگستم سمتش... افکارم اینقدر درهم برهم بودن که فقط مثل احمقا تونستم بگم: بچه...

‫-هه وون شی بارداره؟! تو چرا منگ شدی؟

‫یهو زدم زیر خنده... خدای من... اون بارداره... هه وون من... بچمون...

‫-فکر کنم تو بیشتر به دکتر نیاز داری...

‫سرمو رو به منیجر تکون دادم و در اتاق رو باز کردم.

‫هه وون با دیدن من سرشو انداخت پایین...

‫دعوای امروز صبحمون...

‫-وونی...

‫-ییشینگ....

‫چشماش پر از اشک بودن. سریع رفتم جلو سرشو تو بغلم گرفتم: ببخشید... ببخشید که نبودم... ببخشید که ‫تنهات گذاشتم...

‫سرشو بلند کرد و بهم نگاه کرد: من واقعا منظوری نداشتم... که...که بهت گفتم... ازدواجمون...

‫نرم لباشو بوسیدم و نشستم کنار تختش: میدونم عزیزم...

‫با انگشتام اشکاشو پاک کردم: منو میبخشی...

‫لبش گاز گرفتی و سرشو به سمت پایین تکون داد.

‫کشیدمش تو بغلم... چقدر دلم برای عطر تنش تگ شده بود...

‫-یشینگ...

‫-جانم؟

‫دستمو گرفت و آروم گذاشت روی شکمش...

‫خنده ای کردم: مامان کوچولو...

‫خندید و قرمز شد.

‫پیشونیشو بوسیدم... بعد چشماشو... بعد بینیشو و بعد لبامو گذاشتم روی لباش...

‫بعد از چند لحظه ازم جدا شد: تو بیمارستانیما...

‫-برام مهم نیست...

‫کشیدمش جلوتر و به کارم ادامه دادم.

‫هه وون ‪POV

‫خواستم از ماشین پیاده شم که ییشینگ بلندم کرد.

‫-خودم میتونم راه برما!

‫با پاش در رو بست و گفت: میدونم... ولی نمیخوام بهت فشار بیاد.

‫پوفی کردم و دستمو دور گردنش حلقه کردم.

‫-تو دیگه زیادی ترسویی...

‫-احتیاط شرط اول عقله...

‫اخم کردم: واسه این احتیاط من دو روز اضافی تو بیمارستان موندم... خیلی خلی شینگ شینگ.

‫جلوی در خونه منو گذاشت زمین و در رو باز کرد.

‫-سورپرایز!!

‫همه توی خونه بودن! لوهان و جی هیون، کریس و هارا، هانا و چانیول و شیومین، چن و تائو!

‫با تعجب گفتم: شما اینجا چیکار میکنید؟

‫لوهان که داشت عروسک خرس گنده ای رو تکون میداد و سعی میکرد پاش روی بادکنک هایی که همه ‫جا ریخته بود نره گفت: آیگو هه وونا! چوکاهه!

‫همه یه دور منو بغل کردن و به ییشینگ تبریک گفتن.

‫نیم ساعت بعد روی مبال نشسته بودیم و میگفتیم و میخندیدیم.

‫به هارا چشمکی زدم و رو به کریس گفتم: خب.. شما کی دست به کار میشین؟

‫کریس با اخم گفت: یااا ما هنو دوست دختر دوست پسریم!

‫ییشینگ با خنده گفت: فعلا که تو، شیو و لوهان خیلی عقبید... نا سلامتی من از شما کوچیک ترما!

‫شیو یه بادکنک پرت کرد سمتش: تو خیلی هول بودی. به ما چه!

‫هارا نیشگونی از بازوی کریس گرفت و کریس آخی گفت.

‫-چیکار میکنی؟

‫-هیچی... گفتم اذیت کنم.

‫همه خندیدیم.

‫بچه ها تا شب خونه بودن و بعد رفتن. کلی عروسک توی اتاقم گذاشته بودن و بادکنک ها همه جا پخش و ‫پلا بودن.

‫بادکنکا رو زدم کنار و روی تخت دراز کشیدم و دستمو گذاشتم روی شکمم... خدایا... کی فکرشو ‫میکرد...

‫بچه من و ییشینگ...

‫با این فکر قلبم از خوشی لرزید و خندیدم.

‫چشمامو بستم.

‫چند دقیقه بعد وقتی فهمیدم ییشینگ کنارم دراز کشید چشمامو باز کردم و بهش نگاه کردم. یه دستشو یه ‫طرف صورتم گذاشت.

‫-میدونی به چی فکر میکنم؟

‫-به چی؟

‫-وقتی زنگ زده بودی به کریس... و من برداشتم و گفتی داری میای...

‫-تو برداشته بودی؟ چرا چیزی نگفتی؟

‫موهامو پشت گوشم زد و گفت: شوکه بودم... نمیدونستن باید چی بگم... دلم برات تنگ شده بود...

‫رفتم تو بغلش و سرمو گذاشتم رو سینش.

‫-منم همینطور... خوشحالم باهمیم...

‫-منم همینطور...

‫و من همونجور تو بغلش خوابم برد...

‫هارا ‪POV

‫ساعت ده بود ولی من هنوز تو رخت خواب بودم... اصلا حس بیرون اومدن از رخت خواب نبود.

‫در کمال تعجب کریس بیدار شده و طیقه پایین بود.

‫بالاخره از تخت رفتم بیرون و رفتم طبقه پایین.

‫کریس تو هال نبود.

‫-کریس کجایی؟!

‫-اینجام عزیزم.

‫با شنیدن عزیزم لبخند احمقانه ای رو لبام نشست.

‫کریس از آشپزخونه اومد بیرون و از پشت بغلم کرد: خوب خوابیدی خوابالو؟

‫-اوهوممم... تو چی؟

‫-عالی.

‫به قیافه آشفته من خندید و نشست روی مبل و منو کشوند تو بغلش.

‫خمیازه کشیدم و سرمو گذاشتم رو شونه اش و چشمامو بستم.

‫-اینقدر نخواب خب.

‫-بغلت خواب آوره... آدم ناخودآگاه خوابش میگیره.

‫پیشونیمو بوسید و گفت: راستی بابات زنگ زد.

‫-چیکار داشت؟

‫-میخواست حالمونو بپرسه. کار خاصی نداشت.

‫-بعدا بهش زنگ میزنم.

‫-راستی سوهو برگشته...

‫-خوشبحالش...

‫دوباره خمیازه کشیدم.

‫کریس با کلافگی گفت: مثل اینکه به هیچوجه خواب از سرت نمیپره...

‫لبخند زدم: نه... حالا هم زیاد حرف نزن میخوام بخوابم.

‫-پس اینطوریاس؟

‫پوزخند زدم: دقیقا همینطوریاس.

‫خنده ای کرد و گفت: پس عواقبش پای خودته ها!

‫یه چشممو باز کردم: عواقب چی؟

‫یهو بلندم کرد و من از ترس جیغی زدم و گردنشو گرفتم: نکن روانی!

‫خندید و هیچی نگفت. منو برد بالا تو اتاقمون و پرتم کرد روی تخت و روم خیمه زد.

‫-داری چیکار میکنی؟

‫لبخند خبیثی زد و صورتشو آورد نزدیکم: میخوام خواب از سرت بپره...

‫نگاهشو روی صورتم گردوند و من آب دانمو قورت دادم و گفتم: ترسناک شدی...

‫-میدونم...

‫در آنی سرشو آورد جلو و لباشو روی لبام گذاشت.

‫بوسش عمیق بود.

‫با دستاش محکم کمرمو گرفته بود و من دستام رو صورتش بود و باهاش همراهی میکردم.

‫بعد از چند دقیقه ازم جدا شد و دستاشو تو دستام قفل کرد و درحالی که نفس نفس میزد گفت: میدونی ‫عاشقتم مگه نه؟

‫-اوهوم...

‫خنده ای کرد و منو کشید تو بغلش: میدونی خیلی دوست داشتنی هستی مگه نه؟

‫-اینم میدونم...

‫- و خیلی پررویی؟

‫بالشتو برداشتم و زدم تو سرش: پررو چو پررو ببیند خوشش آید!

‫-این یه چیز دیگه نبود؟ دیوونه ای چیزی...

‫شونه هامو انداختم بالا و دوباره با بالشت زدمش: چرا... در هرصورت راجب ما صدق میکنه.

‫اونم یه بالشت برداشت و شروع کردیم به بالشت بازی.

‫وقتی خسته شدیم جفتمون ولو شدیم رو تخت.

‫کریس درحالی که داشت با موهام بازی میکرد گفت: هارا...

‫-بله؟

‫-خاص ترین مکان زندگیت کجاست؟

‫یکم فکر کردم و بعد گفتم: همین خونه...

‫با تعجب بهم نگاه کرد: این خونه؟

‫سرمو تکون دادم: اوهوم...

‫-چرا؟

‫-خب راستش... اولش ازش متنفر بودم ولی مهم ترین اتفاقای زندگیم توی این خونه بوده..

‫نگاش کرد و لبخند زدم: عاشق شدم و به عشقم رسیدم... من تورو اینجا دیدم... روز اول یادته؟

‫-به وضوح یادمه...

‫هردومون خندیدیم...

‫کریس از جاش بلند شد و گفت: ولی اینجا خیلی رمانتیک نیست...

‫-هان؟

‫-هیچی... میگم... میخوای بریم روی پشت بوم...

‫-چرا که نه... خیلی وقته نرفتم...

‫-تو اول برو... من میام.

‫رفتم بالا رو پشت بوم و روی تاب نشستم. چند دقیقه بعد کریس اومد.

‫ابروهامو بردم بالا: حالا کجا بودی؟

‫پوکر شد: دستشویی.

‫با دیدن قیافش زدم زیر خنده.

‫اومد نشست کنارم و دستش انداخت دور گردنم و سرمو گذاشتم روی سینه اش.

‫-هارا؟

‫-جون هارا...

خندهای کرد و گفت: تو با من... راحتی؟ یعنی خوشحالی؟

‫کنجکاوانه بهش نگاه کردم: منظورت چیه؟

‫دستشو برد تو موهاش و به یه نقطه نامعلوم خیره شد.

‫-منظورم اینه که تاحالا نخواستی... چمیدونم... مثل وقتی که تازه فهمیده بودی دروغ گفتم کلمو بکنی؟

‫یکم فکر کردم و گفتم: خب... بعضی وقتا خیلی حرص درار و بیشعور میشی ولی حتی اونموقع ها هم ‫نخواستم کلتو بکنم... میشه گفت...

‫نگاش کردم و دستمو روی صورتش گذاشتم: من با تو خوشحال و راضیم.

‫خندیدم و دستمو تو دستش گرفت.

‫-اونقدر خوشحال و راضی که باهام ازدواج کنی؟

‫کریس ‪POV

‫برای یه لحظه به نظر میومد زبونش بند اومده.

‫-چی؟

‫دستشو بوسیدم و نفس عمیقی کشیدم و گفتم: مین هارا، با من ازدواج میکنی؟

‫جعبه حلقه رو از توی جیبم در آوردم و باز کردم.

‫-کریس.. آم... نمیدونم چی بگم...

‫خنده ای کردم و گفتم: اینقدر غیر منتظره اس؟ ما دوتا داریم مثل زن و شوهر باهم...

‫نزاشت جمله مو تموم کنم و منو کشید جلو و بوسید.

‫-آره... آره باهات ازدواج میکنم.

‫حلقه رو از جعبه بیرون آوردم و وارد انگشتش کردم.

‫به حلقه نگاه کرد و با خوشحالی خندید: اومو... خیلی خوشگله...

‫-یه چیز دیگه ای هم هست.

‫گردنبندی رو که سال پیش براش خریده بودم رو از جیبم در آوردم.

‫-پیداش کردی! از اون روز اینقدر به خودم فحش دادم که چرا گمش کردم...

‫گردنبندو انداختم گردنش و پیشونیشو بوسیدم.

‫-مثل اینکه بخت منم باز شده...

‫-فقط امیدوارم نخوای مثل سوهو منو ضایع کنی...

‫قیافه متفکر به خودش گرفت: تا ببینم چی میشه... وای اگه هانا بشنوه چی میگه! یا هه وون...

‫برای یه مدت واسه خودش جیغ جیغ کرد و خندید و من با عشق نگاش کردم...

‫دو ماه بعد

‫هارا ‪POV

‫هانا با استرس دور اتاق راه میرفت و منم بیخیال روی صندلی نشسته بودم و آرایشگر با موهام ور ‫میرفت.

‫رو به هانا گفتم: دختر تو چته؟

‫یه نگاه عاقل اندر سفیهی بهم انداخت و گفت: داریم عروسی میکنیما! خیر سرمون...

‫شونه هامو انداختم بالا و گفتم: خب؟

‫-خب به جمالت... ترسناکه...

‫چشمامو چرخوندم و گفتم: چیش ترسناکه؟ تو که همونی و چانیول همونه... فقط دیگه به عنوان زن و ‫شوهر... وای خدا بچه هاتون چقدر گوگولی شن!

‫هانا با اخم گفت: یااا...

‫خندیدم و آرایشگر بااخره کارش تموم شد و بیرون رفت. دست گلمو برداشتم و جلوی آینه وایسادیم.

‫-ما واقعا خیلی خوشگلیما!

‫هانا خندید.

‫دروغ بود اگه میگفتم خودم کامال ریلکسم... یعنی از تصمیمش برنمیگرده؟ یعنی اونقدر برای زندگی ‫مشترک آماده هستم؟!

‫-آیگو چه عروسایی...

‫برگشتیم سمت در. هه وون همراه با ساقدوشامون، یعنی بونا و جی هیون اومدن داخل و روی مبال نشستن.

‫بونا با یه چشمک پرسید: خوبین؟

‫هانا درحالی که نفس عمیق میکشید گفت: بدک نیستیم...

‫هه وون با خنده گفت: خوشبحال کریس و چانیول... چه جیگرایی به تورشون خورده...

‫جی هیون با تعجب گفت: لوهان و سوهو شی چی پس؟ ما خوشگل نیستیم...

‫هه وون لپ جی هیونو کشید و گفت: از شما هم روز عروسیتون تعریف میکنم.

‫تقه ای به در خورد و صدای لوهان اومد: ما اومدیم ساقدوشا رو ببریم.

‫بونا و جی هیون بعد از اظهارات خوشبختی از در بیرون رفتن.

‫به هه وون نگاه کردم که راحت نشسته بود.

‫هانا پرسید: هه وونا... تو استرس نداشتی؟ روز عروسیت؟

‫شونه هاشو انداخت بالا: من ناراحت بودم... چون تا قبل از ورود به سالن از هویت داماد خبر نداشتم...

‫-آها...

‫هه وون از جاش بلند شد و رو به دوتامون گفت: امیدوارم خوشبخت شین... واقعا لیاقتشو دارین... من دیگه ‫برم.

‫هه وون رفت بیرون و هانا دستمو گرفت: یعنی میشه؟

‫پوفی کردم و گفتم: امیدوارم...

‫کریس ‪POV

‫در سالن باز شد و من و چانیول وارد شدیم و به سمت جایگاه رفتیم و کنار کشیش ایستادیم تا عروسا بیان.

‫با خنده به چانیول گفتم: مثل اینه که ما داریم باهم ازدواج میکنیم...

‫چانیول خنده عصبی کرد و گفت: تصورشم وحشتناکه... نمیفهمم چجوری تونستی دووم بیاری...

‫-خودمم نمیدونم... ولی دیگه اهمیتی نداره... حالت خوبه؟

‫-میترسم...

‫-طبیعیه.

‫چانیول یه ابروشو برد بالا و گفت: یجوری میگی انگار بار دهمه...

‫خندیدم و گفتم: نه منظورم اینه که منم همینطورم...

‫-تو ترسیدی؟ واو... اصلا نشون نمیدی...

‫-میدونم.

‫سوهو و لوهان وارد سالن شدن و با فاصله از ما به عنوان ساقدوش ایستادن.

‫لوهان چشمکی به من زد و سوهو خندید.

‫بقیه پسرا روی صندلی نشسته بودن و منتظر بودن. لی و هه وون دستای هم رو گرفته بودن و به چیزی میخندیدن. میتونستم خوشبختیو تو چشماشون بخونم... امیدوارم من و هارا هم همینجوری باشیم...

‫کشیش گلوشو صاف کرد و من و چانیول صاف ایستادیم و مارش عروسی زده شد و دو عروس... مثل ‫دوتا فرشته وارد شدن و پشت سرشون ساقدوشا.

‫همه تا زمانی که به جایگاه رسیدن ایستاده بودن و بعد نشستن.

‫هارا جلوی من بود و بهم لبخند میزد.

‫کشیش اول چانیول و هانا رو به عقد هم درآورد و بعد منو هارا...

‫-خب الان میتونید همسراتونو ببوسید.

‫هارا منو کشید جلو منو بوسید و یکم فاصله گرفت: بالاخره...

‫لبخند زدم: بهم رسیدیم...

‫صدای سوت و جیغ از هر طرف میومد ولی من چیزی جز و اون و صدای جز صداش نمیشنیدم...

‫بغلش کردم و گفتم: این یه قوله وو هارا... تا آخرش باهات میمونم... تا آخرش دیوونه وار دوست دارم...

‫-منم همینطور وو یی فان... منم همینطور...

‫‪I can call your name and

‫‪I can hold your hand

‫‪Is the falling sunlight only shining

‫?‪on me? Can I be this happy

‫‪You call my name and

‫‪you lean on my shoulder

‫‪Is the sky’s sunlight only shining

‫?‪on you? Can you be that dazzling

‫‪So lucky, my love

‫‪So lucky to have you

‫‪So lucky to be your love, i am. hmm

‫)‪(Exo- Lucky

پایان

نام داستان: همخونه‌ای ها // نویسنده: Rozhi // لینک منبع

‫ژانر: عاشقانه، کمدی

شخصیت ها:

کریس وو، ‫مین هارا (سویونگ از اس ان اس دی)، کیم جونمیون، اوه بونا (سوهیون از اس ان اس دی)، ‫لوهان، ‫کیم جونگده، ‫کیم مینسوک، ‫هوانگ زی تائو، ‫ژانگ ییشینگ، چوی هه وون (هیِری از گرلز دی)، ‫کیم هانا (سوزی از میس اِی)، پارک چانیول، ‫اوه سهون، کیم جی هیون (جنی از بلک پینک)