جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار مناکسیر حیات
« اکسیر حیات »
تا به حال فکر کرده اید که شما هیچ وقت نمی میرید؟
یک موجود فنا ناپذیر!
با این که سالهای سال تلاش کردید که زنده نمانید، لا اقل اگر هم تلاشی
نکرده باشید، هیچ کاری هم برای زنده ماندن انجام نداده اید!
آری، بارها پیش خود فکر کرده ام که من، یک موجود ابدی هستم، فناناپذیر!
همیشه زیر بار مشکلات خم شده ام ولی هیچ وقت نابود نشده ام!
و حال با بدنی خمیده رو به سوی فردا دارم!
انتظار مرگ!
ولی یک حس درونی می گوید: « تو نابود نمی شوی، تو تا پایان جهان باقی
خواهی ماند، تو ابدی هستی.... »
ولی من!
خود با دست های ناتوان و ضعیف
اکسیر حیات را به دور انداختم
بدون آنکه ذره ای از آن را بنوشم!
ولی با این حال، ابدی هستم!
می دانم که خدا فرشته ی خوبش را برای من نمی فرستد!
چرا که من باید اندوهگین ترین موجود فانی که ابدی شده است باشم.
شکستن های بسیار باید در کار باشد
ولی من، خود با دست های کوچک و ضعیف و ناتوان
اکسیر حیات را به دور انداختم!
همیشه امیدی در نا امید ترین لحظه ها و جود دارد.
ولی
افسوس
افسوس
وقتی می دانی،
وقتی می دانی که ابدی هستی، وقتی
به جاودانی بودن خود فکر می کنی، کورسوی امید را از دست
می دهی............
اعتقاد به منجی بشر داری و می دانی که تا آن زمان زنده خواهی ماند.
و چه عبث است اگر بپنداری از این دنیا خواهی رفت!
خرده مگیرید که چرا به مرگ می اندیشم!
خرده مگیرید که چرا میخواهم فانی باشم!
اگر شما هم ابدی می بودید! آنگاه احتیاج به فنا داشتید!
خرده مگیرید که اعتقادات را زیر پا نهاده ام!
خرده مگیرید که مدتهاست حافظ را نمی شناسم!
مدت هاست شعرها برایم مفهومی در بر ندارند!
اعتقادات بسیاری را از دست داده ام!
بر این نالان و رنجور خرده مگیرید!
آیا این ابدی، حقی برای داشتن آرزو ندارد؟
آیا این موجود جاودانه، حقی برای درخواست فانی بودنش ندارد؟
چه میگویید؟
چرا این چنین رفتاری را پیشه کرده اید!؟
زیر مشکلات بسیار از پا درآمده ام،
ولی هنوز زنده ام! زنده!
چگونه زندگی یی؟ و برای چه؟
وقتی تا پایان جهان این چنین باشی
هنگامی که این چنین باشی، تلاشی برای زیستن و بقا نخواهی کرد!
خرده مگیرید!
و هنگامی که به فکر فرو میروی تا خود کاری انجام دهی...
ولی نمی شود!
واقعا ً نمی شود!
حافظ را رها کردم چرا که حرفهایش راست بود!
سهراب را رها کردم چرا که داستانش برایم زجر آور بود!
مشیری را به گوشه ای نهادم که مرا بیش از این نرنجاند!
شعر ها رنگ باختند! ولی همچنان هستند!
می خواهند مرا تا پایان جهان همراهی کنند!
نمی پرسند که تو نیز این چنین میخواهی؟!
مدتهای مدیدی است که حرفی نزده ام!
سکوت!!!!!!!!!!!!!!!
و سکوت سرشار از ناگفته هاست!
و زندگی بسان لجنزاری است که پایانی ندارد!
حال افسوس می خورم، بیشتر از هر زمان دیگری!
افسوس میخورم که چرا من باید انتخاب میشدم!
چرا من باید این چنین ابدی میشدم؟!
موجودی ابدی و مزخرف! با دست و بالی که یارای هیچ
کاری را ندارد!
مدت های بسیاری است که رویاها پرواز کرده اند و به سرزمین
خود بازگشته اند!
آنها نیز رهایم کرده اند!
آنها نیز حاضر به ابدی بودن نیستند!
تنهای تنها!!!!!!!!!!!!!! تا پایان جهان!
و باز ترسی موهوم از ادامه ی زندگی!
چاره ای اندیشه کن! به راستی باید تا ابد باقی ماند؟
اکسیر حیات را با دست های خود به دور افکندم!
اگر اکسیر حیات را نوشیده بودم، شاید که زودتر فنا پذیر می شدم!
افسوس!
افسوس!
بر سرنوشت موجود ابدی!
موجودی که تا پایان جهان خواهد ماند!
و آنگاه که منجی آمد، به کدامین سو خواهد رفت؟ جزء یمین است یا
یسار؟
ننگ بر تو که ابدی هستی!
خرده مگیرید که چرا به مرگ می اندیشم!
خرده مگیرید که چرا به مرگ می اندیشم!
من با دست های خود،
اکسیر حیات را به دور افکنده ام!
خرده مگیرید!
نوشته شده توسط ویروس – مورخ 30 شهریور 1383
