شیطان به قتل می‌رسد (4)

 

شیطان به قتل می‌رسد (4)

وﻟﯽ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﺎ ﭘﺎﻓﺸﺎری ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺳﻮال ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﭘﺲ ﭼﻪ دﻟﯿﻞ داﺷﺖ ﮐﻪ اﺳﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ را در آﺧﺮ و ‫ﺑﻌﺪ از ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد و دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ذﮐﺮ ﮐﻨﯿﺪ؟«

‫»ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﮐﺸﺘﻦ ﺑﺎ ﭼﺎﻗﻮ، ﺣﺎﻟﺖ زﻧﺎﻧﻪای دارد و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﯿﻦ ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﻣﺘﺪاول اﺳﺖ.«

‫در اﯾﻨﺠﺎ، ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ، ﻣﺠﺪداً ﺑﺎ ﺷﻌﺒﺪه ﺑﺎزی ﻣﺨﺼﻮص ﺑﻪ ﺧﻮد، ﭼﺎﻗﻮی ﮐﺬاﺋﯽ را ﺑﻪ دوﺷﯿﺰه ﻧﺸﺎن داد. آن ‫ﻣﺮدﯾﺚ از دﯾﺪن اﯾﻦ ﭼﺎﻗﻮ ﺷﺪﯾﺪاً ﯾﮑﻪ ﺧﻮرد و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮری ﮐﻪ ﺧﻮد را ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﻣﯽ ﮐﺮد، ﮔﻔﺖ: »اوه... ﭼﻪ ‫ﭼﯿﺰ وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ... ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ، آن را ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﯿﺮم؟«

‫»ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن ﻣﯽﺷﻮم، اﮔﺮ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺑﮑﻨﯿﺪ.«

‫آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﺎ ﮐﺮاﻫﺖ ﻣﺸﻬﻮدی ﭼﺎﻗﻮ را ﮔﺮﻓﺖ و در دﺳﺘﺎن ﺧﻮد ﻧﮕﺎه داﺷﺖ. ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﭼﻬﺮه ی او را ﮐﺎﻣﻼً ‫زﯾﺮ ﻧﻈﺮ داﺷﺖ و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﺗﻨﻔﺮ و اﻧﺰﺟﺎری ﮐﻪ از ﻣﺸﺎﻫﺪهی اﯾﻦ ﭼﺎﻗﻮی ﺑﻠﻨﺪ و ﺑﺎرﯾﮏ ﺑﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ دﺳﺖ داده، ‫ﭼﻬﺮه ی زﯾﺒﺎی او را ﺷﺪﯾﺪا درﻫﻢ ﻓﺮو ﻣﯽ ﺑﺮد. ﺳﺮاﻧﺠﺎم آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺳﮑﻮت را ﺷﮑﺴﺖ و ﮔﻔﺖ: »ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ... ﺑﺎ ‫اﯾﻦ ﭼﯿﺰ ﺑﻠﻨﺪ و ﺑﺎرﯾﮏ...«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ، ﺣﺮف او را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ راﺣﺖ ﻓﺮو ﻣﯽرود... درﺳﺖ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮ ﯾﮏ ﻗﺎﻟﺐ ‫ﭘﻨﯿﺮ ﻓﺮو ﮐﻨﯿﺪ... آن ﻗﺪر راﺣﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺑﭽﻪ ﻫﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ اﯾﻦ را ﺑﮑﻨﺪ.«

‫آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﮔﺸﺎد ﮐﻪ ﺗﺮس و وﺣﺸﺖ در آنﻫﺎ ﻣﻮج ﻣﯽزد و ﮔﻮﺋﯽ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ از ﺣﺪﻗﻪ ﺧﺎرج ﺷﻮد ﺑﻪ ‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﻣﻀﻄﺮﺑﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ از ﻧﺎﺑﺎوری آﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﺎ ﻫﺮاس زﯾﺎدی ﮔﻔﺖ: »ﻣﻨﻈﻮر... ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن اﯾﻦ اﺳﺖ ‫ﮐﻪ... اﻣﮑﺎن دارد ﻣﻦ ﻣﺮﺗﮑﺐ اﯾﻦ ﻗﺘﻞ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻢ... وﻟﯽ ﻣﻦ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻧﮑﺮدم... ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﭼﺮا و ‫ﺑﻪ ﭼﻪ دﻟﯿﻠﯽ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻢ؟«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ در ﺟﻮاب اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﻣﺎ ﻫﻢ اﺗﻔﺎﻗﺎً ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﯿﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﻮال را ﺑﮑﻨﯿﻢ ﮐﻪ اﻧﮕﯿﺰهی اﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﭼﻪ ‫ﺑﻮده؟ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﯾﮕﺮ، ﻣﺴﻠﻤﺎً ﺷﺨﺺ ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺻﯽ آرزوی ﻣﺮگ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را داﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﻪ آرزوی ﺧﻮد ‫ﻣﯽرﺳﺪ و ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺣﻞ اﯾﻦ ﻣﻌﻤﺎ، در ﻣﺮﺣﻠﻪی ﻧﺨﺴﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪاﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﭼﻪ اﻧﮕﯿﺰهای ﻗﺎﺗﻞ را وادار ﺑﻪ اﯾﻦ ﻗﺘﻞ ‫ﮐﺮده؟ ﻓﻌﻼً ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪر ﻣﯽداﻧﯿﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ اﻧﮕﯿﺰه آﻧﭽﻨﺎن ﻗﻮی ﺑﻮده ﮐﻪ ﻗﺎﺗﻞ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮدش، راﻫﯽ ﺑﻪ ﺟﺰ ﮐﺸﺘﻦ ‫ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ. ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺷﺨﺼﺎً آدﻣﯽ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﻣﺘﻈﺎﻫﺮ و ﻋﺎﺷﻖ ﺧﻮدﻣﺎﻧﯽ ﺑﻮد. ﻣﻊ اﻟﻮﺻﻒ ﺗﺎ آﻧﺠﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ‫ﻣﯽداﻧﻢ ﺧﻄﺮی ﺑﺮای ﮐﺴﯽ ﻧﺪاﺷﺖ و اﺻﻮﻻً آدم ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﯽ ﻧﺒﻮد.«

‫ﮐﺴﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪ ﮐﻪ از ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ ﮐﻠﻤﺎت، ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪی ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﻧﻔﺲ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺣﺒﺲ ﺷﺪ و ﺳﯿﻨﻪاش ﻫﻢ ﺑﺎ ‫ﺣﺮﮐﺘﯽ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﺑﺎﻻ آﻣﺪ. ﻣﻊ ﻫﺬا ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو و ﭼﺸﻤﺎن ﺗﯿﺰﺑﯿﻨﺶ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﮐﺖ و ﺟﻨﺒﺸﯽ را از ﻧﻈﺮ دور ‫ﻧﻤﯽداﺷﺖ، ﻣﺘﻮﺟﻪ اﯾﻦ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺣﺎﻟﺖ آﻧﯽ و زود ﮔﺬر دوﺷﯿﺮه آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺷﺪ، وﻟﯽ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ اﺻﻼً ‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺧﻮد ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ، ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺣﺮف ﻣﯽزد و در اداﻣﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﮔﻔﺖ: »ﻣﺜﻼً آدم ﺑﺎج ‫ﮔﯿﺮی ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻬﺪﯾﺪ و ارﻋﺎب از ﻣﺮدم اﺧﺎذی ﮐﻨﺪ.

ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ، ﺣﺎل و اﺣﻮال و وﺟﻨﺎت ﺷﻤﺎ ‫ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ، از آن ﺗﯿﭗ ﺧﺎﻧﻢﻫﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎن زﯾﺎد ﮐﺮده و از ﯾﺎدآوری آنﻫﺎ رﻧﺞ ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ.«

‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ ﺣﺮف ﭼﻬﺮه ی زﯾﺒﺎی آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﺮای ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﺎز ﺷﺪ و ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آن ﮔﻔﺖ: »ﻧﻪ... واﻗﻌﺎً ‫ﻫﻢ ﻧﻪ... ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﻫﯿﭻ رازی در زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ وﺟﻮد ﻧﺪارد.«

‫»ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ، ﭘﺲ دﻟﯿﻠﯽ ﻧﺪارد ﮐﻪ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻧﮕﺮان ﺑﺎﺷﯿﺪ. اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻌﺪاً ﻫﻢ ﻣﺰاﺣﻤﺘﺎن ﻣﯽﺷﻮﯾﻢ و ‫ﻣﺠﺪداً ﺳﻮاﻻﺗﯽ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﮐﺮد، وﻟﯽ ﺧﻮب، ﺣﺘﻤﺎً ﺑﺎ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﮐﺎری اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪ ﯾﺎرد آﺷﻨﺎ ﻫﺴﺘﯿﺪ و ﻣﯽداﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ‫اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ اﻧﺠﺎم ﺷﻮد.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ، ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف از ﺟﺎی ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻣﺠﺪداً دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ را ﻣﻮرد ﺧﻄﺎب ﻗﺮار داد و ﮔﻔﺖ: ‫»ﺣﺎﻻ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﺒﺮﯾﺪ... ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺒﺎن ﻧﮕﻬﺒﺎن دﺳﺘﻮر ﻣﯽدﻫﻢ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺑﺮاﯾﺘﺎن ﺻﺪا ﮐﻨﺪ. ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ‫رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﺑﺎﺷﮕﺎه ﻧﯿﺰ زود ﺑﻪ ﺗﺨﺘﺨﻮاب ﺑﺮوﯾﺪ و ﺳﻌﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎً ﺧﻮاﺑﺘﺎن ﺑﺒﺮد و ﺑﯽﺧﻮد ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺑﯿﺪار ‫ﻧﻨﺸﯿﻨﯿﺪ... اﮔﺮ ﻻزم ﺷﺪ ﯾﮑﯽ دو ﺗﺎ آﺳﭙﺮﯾﻦ ﻫﻢ ﺑﺨﻮرﯾﺪ.«

‫ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً، دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ را ﺗﺎ ﺑﯿﺮون از اﺗﺎق ﻫﺪاﯾﺖ ﮐﺮد و ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻌﺪ، ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻃﺎق وارد ﺷﺪ، ﺳﺮﻫﻨﮓ ‫رﯾﺲ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ: »ﺑﺘﻞ ﺟﺪاً ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﻫﻮش و زرﻧﮕﯽ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﻮﺑﯽ رل ‫ﯾﮏ ﭘﺪر را ﺑﺎزی ﮐﻨﺪ!«

‫»ﺑﯽ دﻟﯿﻞ ﻧﺒﻮد ﺳﺮﻫﻨﮓ. ﺑﺎﯾﺪ ﻃﻮری ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ ﺗﺮﺳﺶ ﺑﺮﯾﺰد، ﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﻮد، واﻻ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ‫ﻣﻀﻄﺮبﺗﺮ و ﺗﺮﺳﺶ ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽﺷﺪ. ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ، از دو ﺣﺎل ﺧﺎرج ﻧﯿﺴﺖ، ﯾﺎ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺑﯿﻨﻮا واﻗﻌﺎً ﺗﺮﺳﯿﺪه و وﺣﺸﺖ ‫ﮐﺮده ﺑﻮد، ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺻﻮرت آدم ﺑﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺴﯽ اﻟﻘﻠﺐ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ دﺧﺘﺮ ﻣﻀﻄﺮب و وﺣﺸﺖ زدهای را ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﺪ، ﻣﻦ ﺧﻮدم را ﺧﻮب ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ و ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ آدم ﻗﺴﯽ اﻟﻘﻠﺒﯽ ﻧﺒﻮده و ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ‫ﻧﯿﺴﺘﻢ. ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺮﻋﮑﺲ، ﺑﺎزﯾﮕﺮی ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﻣﺎﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﺎ اﺳﺘﺎدی ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻤﺎمﺗﺮ رل ﺧﻮد را ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﺮد، ﮐﻪ در ‫اﯾﻦ ﺻﻮرت اﮔﺮ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻫﻢ ﻧﮕﻬﺶ ﻣﯽداﺷﺘﯿﻢ، ﭼﯿﺰی ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ دﺳﺘﮕﯿﺮﻣﺎن ﻧﻤﯽﺷﺪ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ ﭼﻨﺎن ﭼﻨﮕﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎی ﺧﻮد زد ﮐﻪ ﺗﻤﺎم آراﯾﺸﯽ را ﮐﻪ آراﯾﺸﮕﺮ ‫ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺑﺎ ﻫﺰار زﺣﻤﺖ ﺑﻪ آن داده ﺑﻮد، ﺑﻪ ﮐﻠﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ رﯾﺨﺖ و ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد، ﺑﯽاﺧﺘﯿﺎر ﻗﯿﺎﻓﻪی ‫ﻣﺴﺖﻫﺎی آﺧﺮ ﺷﺐ را ﺑﻪ ﯾﺎد ﻣﯽآورد. وﻟﯽ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺑﯽﺧﯿﺎل ﺑﻪ ﮐﻤﯿﺴﺮ و ﺑﺘﻞ رو ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﻣﯽ داﻧﯿﺪ... ﻣﻦ ‫ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﺎر ﻫﻤﯿﻦ دﺧﺘﺮه اﺳﺖ وﻟﯽ ﺟﺎی ﺷﮑﺮش ﺑﺎﻗﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻗﻬﺮﻣﺎن داﺳﺘﺎن ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ‫ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﻣﻦ اﺻﻼً دوﺳﺖ ﻧﺪارﻧﺪ دﺣﺘﺮ ﺟﻮان و زﯾﺒﺎﺋﯽ ﻣﺜﻞ دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ ﻗﺎﺗﻞ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺷﻮد. وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ‫ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را ﻫﻤﯿﻦ دﺧﺘﺮه ﮐﺸﺘﻪ... ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﺋﯿﺪ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو؟«

‫»ﻣﻦ... وﻟﯽ ﻣﻦ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ﺟﺪﯾﺪی ﮐﺸﻒ ﮐﺮدم.«

‫»ﻻﺑﺪ ارﺗﺒﺎط ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﺎزی ﺑﺮﯾﺞ ؟«

‫»ﺑﻠﻪ، دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ ﺿﻤﻦ ﺛﺒﺖ اﻣﺘﯿﺎزات ﺑﺎزی، در ﭘﺸﺖ ﮐﺎﻏﺬ ﻫﻢ آنﻫﺎ را ﻣﺮور و ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﻣﯽﮐﺮده.«

‫»ﺧﻮب، اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﭼﻪ ﻣﻌﻨﯽ و ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ دارد؟«

‫»ﻣﻔﻬﻮﻣﺶ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ، دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﻪ ﻓﻘﺮ و ﻧﺪاری ﻫﻢ ﻋﺎدت دارد، ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻓﻄﺮﺗﺎً آدم ﻣﻘﺘﺼﺪ و ‫ﺻﺮﻓﻪﺟﻮﺋﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »وﻟﯽ ﻟﺒﺎس ﮔﺮان ﻗﯿﻤﺘﯽ ﺗﻨﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد.«

‫در اﯾﻨﺠﺎ، ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ ﻣﻌﻄﻞ ﻧﺸﺪ و ﻓﺮﯾﺎد زد: »ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد را ﺑﻔﺮﺳﺘﯿﺪ ﺗﻮ.«

‫ﻓﺼﻞ ﻫﻔﺘﻢ - ‫ﭼﻬﺎرﻣﯿﻦ ﻗﺎﺗﻞ اﺣﺘﻤﺎﻟﯽ

‫ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﺎ ﮔﺎمﻫﺎﺋﯽ ﺳﺮﯾﻊ و ﻣﺮﺗﺐ وارد ﺷﺪ. ﻃﺮز راه رﻓﺘﻨﺶ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﭘﻮارو آﺷﻨﺎ ﻣﯽآﻣﺪ و او را ﺑﻪ ﯾﺎد ‫ﺷﺨﺺ و ﯾﺎ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺻﯽ ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺖ.

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد از ﺷﻤﺎ ﻣﻌﺬرت ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻗﺪر ﺷﻤﺎ را ﻣﻌﻄﻞ ‫ﮐﺮدم. ﭼﺎرهای ﻧﺪاﺷﺘﻢ، ﭼﻮن ﺻﻼح ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ را ﺗﺎ دﯾﺮ وﻗﺖ ﻧﮕﻪ دارم.«

‫ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻤﯿﺴﺮ. ﻣﯽﻓﻬﻤﻢ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﺋﯿﺪ.«

‫ﺳﭙﺲ روی ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﺑﻪ روی ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ از اﻧﺘﻈﺎر ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﮐﺮد.

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺳﯿﻨﻪاش را ﺻﺎف ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ ﺑﺎ آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ آﺷﻨﺎﺋﯽ داﺷﺘﯿﺪ ﺟﻨﺎب ﺳﺮﮔﺮد؟«

‫ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد، ﺧﯿﻠﯽ ﺷﻤﺮده و واﺿﺢ ﭘﺎﺳﺦ داد و ﮔﻔﺖ: »دو ﺑﺎر اﻓﺘﺨﺎر ﻣﻼﻗﺎت و آﺷﻨﺎﺋﯽ ﺑﺎ اﯾﺸﺎن را داﺷﺘﻢ.«

‫»ﺗﻨﻬﺎ دو ﺑﺎر؟«

‫»ﺑﻠﻪ... ﻓﻘﻂ دو ﺑﺎر.«

‫»ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ در اﯾﻦ دو ﺑﺎر، ﮐﺠﺎ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ را ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮدﯾﺪ؟«

‫»ﺣﺪود ﯾﮏ ﻣﺎه ﭘﯿﺶ ﺷﺎم ﺟﺎﺋﯽ دﻋﻮت داﺷﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﺸﺎن ﻫﻢ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻨﺪ و درﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﻣﻦ دﻋﻮت ‫ﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ در ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﻋﺼﺮاﻧﻪای ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﻫﻔﺘﻪی دﯾﮕﺮ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻢ.«

‫»ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﻋﺼﺮاﻧﻪ؟ در اﯾﻨﺠﺎ؟«

‫»ﺑﻠﻪ.«

‫اﯾﻦ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﻋﺼﺮاﻧﻪای ﮐﻪ ﻓﺮﻣﻮدﯾﺪ، در ﮐﺪام اﺗﺎق ﺑﻮد، در اﯾﻦ اﺗﺎق ﯾﺎ اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ؟«

‫»ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎ در ﺗﻤﺎم اﺗﺎقﻫﺎ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻨﺪ.«

‫در اﯾﻨﺠﺎ، ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﭼﺎﻗﻮی ﻣﻌﺮوف را از ﺟﯿﺒﺶ درآورد و روﺑﺮوی ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﻧﮕﺎه داﺷﺖ ‫و ﮔﻔﺖ: »ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﺗﺎن ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪ در آن ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﻋﺼﺮاﻧﻪ، اﯾﻦ ﭼﺎﻗﻮ را دﯾﺪه ﺑﺎﺷﯿﺪ؟«

‫ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﻟﺐﻫﺎی ﺧﻮد را ﺟﻤﻊ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﺧﯿﺮ... ﻻﺑﺪ اﺳﺘﻨﺒﺎط ﺷﻤﺎ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ، در آن ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ‫ﻋﺼﺮاﻧﻪ، ﻧﺎﮔﻬﺎن ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﭼﺎﻗﻮ ﻣﯽاﻓﺘﺪ و ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ در ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ در ﻣﻬﻤﺎﻧﯽﻫﺎی ﺑﻌﺪی از آن اﺳﺘﻔﺎده ‫ﮐﻨﻢ، آن را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﯽﺳﭙﺮم.«

‫»ﺟﻨﺎب ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد، ﭼﺮا ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ از ﺣﺮفﻫﺎی ﻣﻦ اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ اﺳﺘﻨﺒﺎط ﮐﻨﯿﺪ؟«

‫»ﻣﻌﺬرت ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ، وﻟﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن دادن اﯾﻦ ﭼﺎﻗﻮ و ﮔﻮﺷﻪ و ﮐﻨﺎﯾﻪ از اﯾﻨﮑﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻗﺒﻼً آن را دﯾﺪه ﺑﺎﺷﻢ، ‫اﺳﺘﻨﺒﺎﻃﯽ ﺟﺰ اﯾﻦ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.«

‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮ، ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺳﮑﻮت ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﻣﺠﺪداً ﺑﻪ ﺑﺎزﺟﻮﺋﯽ ﺧﻮد اداﻣﻪ داد و ‫ﮔﻔﺖ: »ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد، ﺷﻤﺎ ﺷﺨﺼﺎً ﻫﯿﭻ دﻟﯿﻞ و اﻧﮕﯿﺰهای داﺷﺘﯿﺪ ﮐﻪ از ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﺎﺷﯿﺪ؟«

‫»ﺗﺎ دﻟﺘﺎن ﺑﺨﻮاﻫﺪ.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ از اﯾﻦ ﺟﻮاب دور از اﻧﺘﻈﺎر ﺷﺪﯾﺪاً ﯾﮑﻪ ﺧﻮرد و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ زﯾﺎدی ﮔﻔﺖ: »ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن را ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﻢ؟«

‫ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »اﻟﺒﺘﻪ ﻓﻘﻂ ﺗﻨﻔﺮ، ﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ او را ﺑﮑﺸﻢ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻪ ﻫﺮﮔﺰ آرزوی ﻣﺮگ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ‫را ﻧﺪاﺷﺘﻢ. وﻟﯽ ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺸﺖ و ﻟﮕﺪ ﺑﯿﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺶ! ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ از اﯾﻦ ﮐﺎر ﻫﻢ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﻟﺬت ﻣﯽﺑﺮدم. ﻣﻊ ﻫﺬا ﺣﯿﻒ... ﺣﯿﻒ از اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﺑﺮای اﯾﻦ ﮐﺎر ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ ﺷﺪه.«

‫»وﻟﯽ ﭼﺮا؟ ﭼﺮا اﯾﻦ ﻗﺪر دوﺳﺖ داﺷﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺸﺖ و ﻟﮕﺪ او را ﺑﺰﻧﯿﺪ؟«

‫»ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﺮا، وﻟﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪر ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ از آن آدمﻫﺎﺋﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﯿﺎز ﺷﺪﯾﺪی ﺑﻪ ﻣﺸﺖ و ﻟﮕﺪ دارﻧﺪ. ﻫﺮ ‫وﻗﺖ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ او ﻣﯽاﻓﺘﺎد، اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮدم ﭘﻨﺠﻪ ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ ﺗﺤﺮﯾﮏ ﺷﺪه و ﺑﻪ ﺧﺎرش اﻓﺘﺎده اﺳﺖ.«

‫»ﭼﯿﺰی راﺟﻊ ﺑﻪ او ﻣﯽداﻧﯿﺪ؟ ﻣﻨﻈﻮرم ﭼﯿﺰﻫﺎﺋﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻋﺘﺒﺎر و ﻣﻌﺮوﻓﯿﺖ او ﻟﻄﻤﻪ ﻣﯽزﻧﺪ؟«

‫»ﺧﯿﻠﯽ ﺷﯿﮏ ﭘﻮش ﺑﻮد. ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ را ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﮕﺎه ﻣﯽداﺷﺖ و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻢ ﺑﻮی ﻋﻄﺮ دﻟﭙﺬﯾﺮ و ﺗﻨﺪی ﻣﯽداد.«

‫»ﻣﻊ اﻟﻮﺻﻒ، ﺷﻤﺎ دﻋﻮت او را ﺑﻪ ﺷﺎم اﻣﺸﺐ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﯿﺪ؟«

‫ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی ﮐﺎﻣﻼً ﻣﺤﺴﻮﺳﯽ ﺟﻮاب داد و ﮔﻔﺖ: »اﮔﺮ ﻗﺮار ﺑﺎﺷﺪ ﺻﺮﻓﺎً ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ ‫ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺰار ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﻮرد ﺗﺎﯾﯿﺪ و ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮوم، آن وﻗﺖ ﻣﺠﺒﻮر ﻣﯽﺷﻮم، در را ﺑﻪ روی ‫ﺧﻮد ﺑﺴﺘﻪ و ﺑﻪ ﻧﺪرت از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﻮم.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ زﯾﺮﮐﺎﻧﻪ ﺟﻮاب داد و ﮔﻔﺖ: »ﻋﺠﯿﺐ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻠﯽ رﻏﻢ اﯾﻨﮑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻣﺮوزی را ﻣﺮدود ﻣﯽداﻧﯿﺪ ‫و ﺗﺎﯾﯿﺪ ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﺪ، ﺑﺎ اﯾﻦ وﺟﻮد دوﺳﺖ دارﯾﺪ در ﻣﺠﺎﻣﻊ ﻋﻤﻮﻣﯽﻇﺎﻫﺮ و ﮐﻤﺎﮐﺎن در ﻣﻬﻤﺎﻧﯽﻫﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﯿﺪ.«

‫»ﺑﻠﻪ، دوﺳﺖ دارم، وﻟﯽ ﺑﺮای ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻮﺗﺎه. ﻫﺮ آدﻣﯽ ﻫﻢ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﭘﺲ از ﺳﻔﺮﻫﺎی ﻃﻮﻻﻧﯽ از اﻋﻤﺎق ‫ﺟﻨﮕﻞﻫﺎی وﺣﺸﯽ و ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد، ﻣﺴﻠﻤﺎً دوﺳﺖ دارد ﺑﻪ اﺗﺎقﻫﺎی ﭘﺮ از ﻧﻮر ﺑﺮود، زﻧﺎن زﯾﺒﺎ را ﺑﺎ ﻟﺒﺎسﻫﺎی ‫ﺷﯿﮏ ﺑﺒﯿﻨﺪ، ﺑﺎ آنﻫﺎ ﺑﺮﻗﺼﺪ، ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ، ﺑﺨﻨﺪد، ﻏﺬاﻫﺎی ﻟﺬﯾﺬ ﺑﺨﻮرد و ﺑﻪ ﻃﻮر ﮐﻠﯽ از ﻣﺤﯿﻂ ﻟﺬت ﺑﺒﺮد. ﺑﻠﻪ، ﻣﻦ ‫ﻫﻢ از ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖﻫﺎﯾﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮده و ﺧﻮش ﻣﯽﮔﺬراﻧﻢ، وﻟﯽ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻮﺗﺎه، ‫ﭼﻮن دﯾﺮی ﻧﻤﯽﮔﺬرد ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮم ﺑﯿﻦ ﻣﺸﺘﯽ آدمﻫﺎی ﭘﺴﺖ ﻓﻄﺮت و ﻧﺎدروﯾﺶ ﻗﺮار دارم ﮐﻪ ﭼﻬﺮهﻫﺎی ‫واﻗﻌﯽ ﺧﻮد را در ﭘﺸﺖ ﻧﻘﺎﺑﯽ از ﺗﺰوﯾﺮ و رﯾﺎ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮده و ﺑﺎ ﺗﻼش ﻣﺰوراﻧﻪای ﺳﻌﯽ در ﺧﺎم ﮐﺮدن ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ دارﻧﺪ.

‫ﺑﻠﻪ، ﻫﻤﯿﻦ دوروﺋﯽ و ﻧﺎدرﺳﺘﯽ ﺟﻮاﻣﻊ اﻣﺮوز اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮا ﭼﻨﺎن ﻣﻨﻘﻠﺐ و دﻟﺴﺮد ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽدﻫﻢ دوﺑﺎره ‫ﺑﻪ ﻫﻤﺎن دﻧﯿﺎی وﺣﻮش و ﺟﻨﮕﻞﻫﺎی ﺑﮑﺮ ﺑﺎزﮔﺮدم.«

‫وﻟﯽ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد، ﻧﺤﻮه زﻧﺪﮔﯽ ﺷﻤﺎ و ﻣﺴﯿﺮی ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮده اﯾﺪ زﯾﺎد اﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ. رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ‫اﻋﻤﺎق ﺟﻨﮕﻞﻫﺎی دﺳﺖ ﻧﺨﻮرده و ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ ﻗﺒﺎﯾﻞ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ. آدم ﻣﺴﻠﻤﺎً ﺑﺎ ﺧﻄﺮات زﯾﺎدی ﻣﻮاﺟﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ.«

‫ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺑﯽ اﻋﺘﻨﺎﯾﯽ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: »آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ‫ﻫﺮﮔﺰ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﯽ ﻧﺪاﺷﺖ. ﻣﻊ ﻫﺬا ﻣ‪ﺮد، وﻟﯽ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز زﻧﺪه ام.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﺎ ﻫﺪف ﺧﺎﺻﯽ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﮐﺴﯽ ﭼﻪ ﻣﯽداﻧﺪ... ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﺮﺧﻼف ﺗﺼﻮر ﺷﻤﺎ، زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺴﯿﺎر ‫ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﯽ داﺷﺘﻪ و ﺧﻄﺮات زﯾﺎدی ﻧﯿﺰ او را ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻣﯽﮐﺮده؟«

‫»ﭼﻄﻮر؟«

‫»ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ، ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽداﻧﻢ، ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ اﺻﻮﻻً آدم ﻓﻀﻮﻟﯽ ﺑﻮد.«

‫ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ از ﮐﻨﺠﮑﺎوی زﯾﺎد ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﻻﺑﺪ ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ... ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽ ‫ﻣﺮدم دﺧﺎﻟﺖ ﻣﯽﮐﺮد... ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ... ﻣﺜﻼً از اﺳﺮار آنﻫﺎ آﮔﺎه و از ﺗﻪ و ﺗﻮی زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮدم ﺳﺮدرﺑﯿﺎورد، ﺑﻠﻪ؟«

‫»ﺧﯿﺮ، ﮐﺎﻣﻼً اﯾﻦ ﻃﻮری ﻧﻪ. راﺳﺘﺶ، ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻪ ﺟﻮری ﺑﮕﻮﯾﻢ... ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ اﺻﻮﻻً از آن آدمﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮد ‫ﮐﻪ... ﺑﻔﻬﻤﯽ ﻧﻔﻬﻤﯽ... دوﺳﺖ داﺷﺖ در زﻧﺪﮔﯽ ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ... ﺑﻠﻪ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ دﺧﺎﻟﺖ ﮐﻨﺪ.«

‫ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ از ﺑﯽ ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﻗﻬﻘﻪای ﺳﺮ داد و ﻫﻢ ﭼﻨﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺧﻮد ﺗﮑﯿﻪ ﻣﯽداد ﮔﻔﺖ: »وﻟﯽ ﺑﻪ ‫ﻧﻈﺮ ﻣﻦ، ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎی آدم ﺣﻘﻪ ﺑﺎزی ﻣﺜﻞ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ داﺷﺖ.«

‫»ﺧﻮب، ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد... ﺣﺎﻻ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ، ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﺎﻧﯿﺪه ﺑﺎﺷﺪ؟«

‫»ﻫﻮووووم م م م م... از ﺧﻮدم ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ. از دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻫﻢ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ... ﺿﻤﻦ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﺗﺼﻮر ‫ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻫﻢ دﺳﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر زده ﺑﺎﺷﺪ. ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻣﺮا ﯾﺎد ﯾﮑﯽ از ﻋﻤﻪﻫﺎﯾﻢ ﻣﯽاﻧﺪازد ﮐﻪ از ﺑﺲ ‫ﺟﺪی و اﺧﻤﻮ ﺑﻮد، ﻫﻤﻪ ﻣﺜﻞ ﺳﮓ از او ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪﯾﻢ. ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻓﻘﻂ آﻗﺎی دﮐﺘﺮ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ.«

‫»ﺣﺎﻻ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ راﺟﻊ ﺑﻪ دﻓﻌﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺧﻮد ﺷﻤﺎ و ﺳﺎﯾﺮ ﺑﺎزﯾﮑﻨﺎن از ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﺑﺮﯾﺞ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﯾﺪ، ﺗﻮﺿﯿﺤﺎﺗﯽ ‫ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ؟«

‫»ﻣﻦ ﺧﻮدم، دو ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم. ﯾﮏ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﺮای اﯾﻦ ﮐﻪ زﯾﺮ ﺳﯿﮕﺎری را ﺑﯿﺎورم ﮐﻪ ﺿﻤﻨﺎً ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ ‫اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﻣﺒﺎدا ﺧﺎﻣﻮش ﺷﻮد و ﯾﮏ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺑﺮای اﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ ﺑﯿﺎورم.«

‫»ﭼﻪ ﺳﺎﻋﺎﺗﯽ؟«

‫»دﻗﯿﻘﺎً ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺪارم... ﻣﻊ ﻫﺬا ﺻﺮﻓﺎً از روی ﺣﺪس و ﮔﻤﺎن و ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺻﺪ در ﺻﺪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻢ، ﺑﺎر اول ‫اﺣﺘﻤﺎﻻً03:01 و دﻓﻌﻪی دوم ﻧﯿﺰ اﺣﺘﻤﺎﻻً ﺳﺎﻋﺖ 11 ﺑﻮد. ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻫﻢ ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ رﻓﺖ ‫و ﯾﮏ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﮔﻔﺖ، وﻟﯽ ﺣﻘﯿﻘﺘﺶ ﻣﻦ ﻧﺸﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﺪ، اﻟﺒﺘﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺟﻮاﺑﯽ ‫داده و ﻣﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪم، ﭼﻮن ﺣﻮاﺳﻢ آن ﻗﺪر ﺑﻪ ﺑﺎزی و ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮدم ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ‫ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ، ﻟﺬا ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺎ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮرم ﮐﻪ ﻧﺸﻨﯿﺪم. ﭼﻮن ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ‫ﻧﯿﺴﺘﻢ. دوﺷﯿﺰه آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻫﻢ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ در اﺗﺎق ﻗﺪم زد وﻟﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻧﻤﯽآﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، وﻟﯽ ‫دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﺮﻋﮑﺲ، اﺻﻼ ﺟﺎی ﺧﻮدش ﺑﻨﺪ ﻧﻤﯽﺷﺪ. ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﯾﺎد دارم، اﻗﻼً ﺳﻪ ﭼﻬﺎر دﻓﻌﻪ از ﺟﺎﯾﺶ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ.«

‫در اﯾﻨﺠﺎ، ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺧﻨﺪه ای ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﺣﺎﻻ ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ادای ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو را درﺑﯿﺎورم و از ﺷﻤﺎ ﺳﻮاﻟﯽ ﮐﻨﻢ ‫ﮐﻪ، ﻧﻈﺮ ﺧﻮدﺗﺎن را راﺟﻊ ﺑﻪ ﺑﺎزی ﺑﺮﯾﺞ ﻫﻤﺒﺎزیﻫﺎﯾﺘﺎن ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ؟«

‫»دوﺷﯿﺰه آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﺎزﯾﮑﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯿﺴﺖ. دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﺎ ﺑﻠﻮفﻫﺎی ﮐﻪ ﻣﯽزﻧﺪ، ﺑﺎزی را واﻗﻌﺎً ﺧﺮاب ﻣﯽﮐﻨﺪ ‫و ﺣﻘﺶ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺒﺎزد. ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ، ﻧﮕﻮ، ﺑﺎزﯾﺶ واﻗﻌﺎً ﺣﺮف ﻧﺪارد.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﻪ ﭘﻮارو ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﺷﻤﺎ ﺳﻮاﻟﯽ دارﯾﺪ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو؟«

‫وﻟﯽ ﭘﻮارو ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻧﻔﯽ ﺗﮑﺎن داد و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﭘﺲ از اﯾﻦ ﮐﻪ آدرﺳﺶ را ﺑﻪ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ‫داد، ﺷﺐ ﺑﺨﯿﺮ ﮔﻔﺖ و ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ، و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ در را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮد ‫ﻣﯽﺑﺴﺖ، ﭘﻮارو ﺣﺮﮐﺖ ﻣﺨﺘﺼﺮی ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ ﺳﻮال ﮐﺮد: »ﭼﯽ ‫ﺷﺪ؟«

‫ﭘﻮارو در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﻫﯿﭽﯽ... ﻓﻘﻂ، ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﻃﻮری ﻗﺪم ﺑﺮ ﻣﯽدارد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ‫ﯾﮏ ﺑﺒﺮ راه ﻣﯽرود. ﻗﺪمﻫﺎی ﻧﺮم، ﺑﻪ ﺟﺎ، ﻣﻄﻤﺌﻦ و راﺣﺖ. دﻗﯿﻘﺎً ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﺒﺮﻫﺎ در ﺟﻨﮕﻞ ﻗﺪم ﻣﯽزﻧﻨﺪ.«

‫وﻟﯽ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ، ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﻪ ﮐﻨﺎﯾﻪ و اﺷﺎرهی ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﺿﺮﯾﻦ اﻧﺪاﺧﺖ ‫و ﮔﻔﺖ: »ﻫﻮوووم م م م... ﺧﻮب ﺣﺎﻻ ﻣﻮﻗﻌﺶ رﺳﯿﺪه ﮐﻪ ﺑﻔﻬﻤﯿﻢ، ﻗﺎﺗﻞ ﮐﺪام ﯾﮏ از اﯾﻦ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.«

‫ﻓﺼﻞ ﻫﺸﺘﻢ - ‫ﮐﺪام ﯾﮏ؟

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ، ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺳﻮال، ﻧﮕﺎﻫﺶ را روی ﭼﻬﺮه ﺣﺎﺿﺮﯾﻦ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ، وﻟﯽ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﭘﺎﺳﺦ او را داد، ‫ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر، ﮐﻪ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﻧﺨﻮد ﻫﺮ آﺷﯽ ﺑﻮد و ﻋﻼﻗﻪی ﺧﺎﺻﯽ داﺷﺖ ﮐﻪ در ﻫﺮ ﻣﻮردی ﻧﻈﺮﯾﻪی ﺧﻮدش را ‫اﺑﺮاز ﮐﻨﺪ. در اﯾﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﺑﺪون ﻣﻌﻄﻠﯽ، ﭘﺮﯾﺪ وﺳﻂ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻤﺴﯿﺮ ﺑﺘﻞ و ﮔﻔﺖ: »اﮔﺮ از ﻣﻦ ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪ، ﯾﺎ ﮐﺎر اﯾﻦ ‫دﺧﺘﺮه ﺳﺖ و ﯾﺎ آن آﻗﺎی دﮐﺘﺮ.«

‫ﻣﻌﻬﺬا ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﮐﻤﺎﮐﺎن ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﭘﺮﺳﺶآﻣﯿﺰ ﺑﻪ ﭼﻬﺮه دو ﻣﺮدی ﮐﻪ در اﺗﺎق ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻨﺪ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ‫ﺑﻮد ﮐﻪ آنﻫﺎ ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﺪﻫﻨﺪ، وﻟﯽ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از آﻧﺎن ﺗﻤﺎﯾﻠﯽ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺦ دادن ﺑﻪ ﺳﻮال وی را ﻧﺪارﻧﺪ.

‫ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺗﮑﺎن داد و ﭘﻮارو ﻫﻢ ﺳﮑﻮت ﮐﺮده و ﻓﻘﻂ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﮐﺎﻏﺬﻫﺎی ‫ﻣﭽﺎﻟﻪ ﺷﺪهای را ﮐﻪ ﺣﺎوی ﻧﺘﺎﯾﺞ اﻣﺘﯿﺎزات ﺑﺎزی ﺑﺮﯾﺞ ﺑﻮد ﺑﻪ دﻗﺖ ﺻﺎف ﮐﻨﺪ. ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﺧﻮد اداﻣﻪ داد ‫و ﮔﻔﺖ: »ﺷﮑﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از آنﻫﺎ ﻗﺎﺗﻞ اﺳﺖ و ﻫﺮﭼﻪ ﻫﻢ ﮐﻪ در ﺑﺎزﺟﻮﺋﯽ اﻣﺸﺐ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﺳﺮﺗﺎﭘﺎ دروغ ﺑﻮده، ‫وﻟﯽ ﮐﺪام ﯾﮏ ؟ ﮐﺎر ﺳﺎده و آﺳﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ، ﻧﺨﯿﺮ، ﺑﺮﻋﮑﺲ، ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻣﺸﮑﻞ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد.

‫ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و ﺳﭙﺲ در اداﻣﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﮔﻔﺖ: »ﺗﺎزه، اﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﺨﻮاﻫﯿﻢ روی ﺣﺮفﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ زدﻧﺪ ‫ﺣﺴﺎب ﮐﻨﯿﻢ، ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﺋﯽ ﻧﺨﻮاﻫﯿﻢ رﺳﯿﺪ. دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﻪ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﻣﺸﮑﻮک اﺳﺖ، ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﻧﯿﺰ ‫ﺑﺮﻋﮑﺲ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ را ﻗﺎﺗﻞ ﻣﯽداﻧﺪ. اﯾﻦ دﺧﺘﺮه آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻫﻢ ﻃﻮری ﺣﺮف زد ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮاً ﺟﺰ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﮐﺲ ‫دﯾﮕﺮی از ﻋﻬﺪه اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﺮ ﻧﻤﯽآﯾﺪ. ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺟﻮاﺑﯽ ﮐﻪ داد آب ﭘﺎﮐﯽ روی دﺳﺖ ﻫﻤﻪی ﻣﺎﻫﺎ رﯾﺨﺖ.

‫ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﻏﺎﻣﺾ ﺷﺪه، ﻃﻮری ﮐﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﯿﺴﺖ و ﺣﺮفﻫﺎی اﯾﻦ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﻫﻢ، ﭼﯿﺰی را ﺛﺎﺑﺖ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ.«

‫در اﯾﻨﺠﺎ، ﭘﻮارو ﺑﻪ ﺣﺮف درآﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ آﻧﻘﺪرﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﻮﻣﯿﺪ ﮐﻨﻨﺪه ﻧﯿﺴﺖ.«

 ‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺗﻨﺪی ﺑﻪ او اﻧﺪاﺧﺖ و ﺳﻮال ﮐﺮد: »ﯾﻌﻨﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﻧﮑﺘﻪ ﺑﺨﺼﻮﺻﯽ در ﮔﻔﺘﻪﻫﺎﯾﺶ ﺑﻮد ؟«

‫ﭘﻮارو ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﮔﻮﺋﯽ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ روی اﺣﺘﻤﺎل ﺑﺨﺼﻮﺻﯽ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﮐﻨﺪ، دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ را در ﻫﻮا ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ و ‫ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮدم ﻫﻢ زﯾﺎد ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ، وﻟﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﯾﮏ اﺧﺘﻼف ﺟﺰﺋﯽ و ﻧﺎﻣﺤﺴﻮس در ﮔﻔﺘﻪﻫﺎﯾﺶ ﺑﻮد. اﻟﺒﺘﻪ ‫ﭼﯿﺰ ﻣﻬﻤﯽﻧﯿﺴﺖ و ﺳﺮﻧﺨﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ دﺳﺘﻤﺎن ﻧﺨﻮاﻫﺪ داد.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﻣﺠﺪداً ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ اداﻣﻪ داد و ﮔﻔﺖ: »اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ دو ﻧﻔﺮ دوﺳﺖ ﻧﺪارﯾﺪ و ﯾﺎ ﺑﻬﺘﺮ ‫ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﯿﺪ ﻧﻈﺮﯾﻪ ﺧﻮدﺗﺎن را اﺑﺮاز ﮐﻨﯿﺪ.«

‫ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »آدم وﻗﺘﯽ ﻧﻈﺮﯾﻪای را اﻋﻼم ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻮرد و ﯾﺎ ﻣﺪرﮐﯽ ﺑﺮای ‫اﺛﺒﺎت آن ﻧﯿﺰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، در ﻏﯿﺮ اﯾﻦ ﺻﻮرت ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺳﮑﻮت ﮐﻨﺪ و ﺣﺮﻓﯽ ﻫﻢ ﻧﺰﻧﺪ.

‫ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ ﺣﺮف، ﻓﺮﯾﺎدی ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد از ﺧﻮﻧﺴﺮدی و ﺳﺮﺳﺨﺘﯽ ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ ‫ﺷﺪﯾﺪاً ﻧﺎراﺣﺖ و ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪه اﺳﺖ ﮔﻔﺖ: »وای ﮐﻪ از دﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﻣﺮدﻫﺎ ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﮑﺎر ﮐﻨﻢ.«

‫وﻟﯽ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ، دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺣﺮف زدن ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﺣﺎﻻ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ‫اﺣﺘﻤﺎﻻﺗﯽ را ﮐﻪ اﮔﺮ ﭼﻪ ﺗﺎ ﺣﺪودی ﺛﻘﯿﻞ و ﻧﺎﺑﺎوراﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﻨﺪ، ﻣﻮرد ﺑﺮرﺳﯽ ﻗﺮار دﻫﯿﻢ. ﺧﻮب از دﮐﺘﺮ ‫راﺑﺮﺗﺰ ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﮐﺎﻧﺪﯾﺪای ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮﻟﯽ اﺳﺖ، ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﺗﺠﺎرب ﭘﺰﺷﮑﯽ، ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ‫ﻣﯽداﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﺎﻗﻮ را ﺑﺎﯾﺪ در ﮐﺠﺎ ﺑﻨﺸﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ رﯾﺴﮏ، ﻣﻮﺛﺮﺗﺮﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ را ﻧﯿﺰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﮐﺎﻧﺪﯾﺪای دوم، ‫ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد، ﺧﻮب، ﺣﺎﻻ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﺮدی ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﭘﺮﻣﺨﺎﻃﺮه و ﺗﺠﺮﺑﯿﺎت ‫ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻪ، ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﺑﻪ اﻋﺼﺎب ﺧﻮد ﻣﺴﻠﻂ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ و ﻣﻬﻢﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﺑﺎ آﻣﺎدﮔﯽ اﮐﺘﺴﺎﺑﯽ ﮐﻪ در اﺛﺮ ‫ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ اﻧﻮاع ﺧﻄﺮات و ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪن ﺑﺎ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖﻫﺎی ﺧﻄﺮﻧﺎک ﮐﺴﺐ ﮐﺮده، ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ آدم ﻣﺼﻤﻤﯽ ﺷﺪه ﮐﻪ ‫ﻗﺎدر اﺳﺖ ﺗﺤﺖ ﻫﺮ ﺷﺮاﯾﻄﯽ، آﻧﺎً ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺧﻮد را ﻧﯿﺰ ﺳﺮﯾﻌﺎً ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ اﺟﺮا ﺑﮕﺬارد. و ﻣﻦ ﺑﻪ ‫ﺷﺨﺼﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ، ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد از زﻣﺮه آدمﻫﺎﺋﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻼﻗﻪ ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ و ‫دوﺳﺖ دارﻧﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ اﻗﺪام ﺑﻪ ﮐﺎرﻫﺎی ﺧﻄﺮﻧﺎک ﺧﻮد را ﺳﺮﮔﺮم ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ و از اﯾﻦ ﮐﺎر ﻫﻢ واﻗﻌﺎً ﻟﺬت ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ.

‫ﻣﯽرﺳﯿﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ. اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﻫﻢ ﺑﻪ اﻋﺼﺎب ﺧﻮد ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺴﻠﻂ ﺑﻮد، از آن ﺧﺎﻧﻢﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻً رازی در ‫زﻧﺪﮔﯽ آنﻫﺎ ﻧﯿﺰ وﺟﻮد دارد و ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻓﺮاز و ﻧﺸﯿﺐﻫﺎی زﯾﺎدی در زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد داﺷﺘﻪ، وﻟﯽ از ﻃﺮف دﯾﮕﺮ از ‫آن ﺧﺎﻧﻢﻫﺎی ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺎ ﺷﺨﺼﯿﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺪﯾﺮه ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﻌﺮوف دﺧﺘﺮاﻧﻪای را در ﺑﯿﻨﻨﺪه ﺗﺪاﻋﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ، و ﻟﺬا از ‫ﭼﻨﯿﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﺷﺨﺼﯿﺘﯽ ﺑﻌﯿﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی ﭼﺎﻗﻮﺋﯽ را در ﻗﻠﺐ ﮐﺴﯽ ﻓﺮو ﮐﻨﺪ. راﺳﺘﺶ ﻣﻦ ‫ﺷﺨﺼﺎً ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ اﯾﺸﺎن اﯾﻦ ﮐﺎر را ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ. و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﯽرﺳﯿﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ دوﺷﯿﺰه آن ﻣﺮدﯾﺚ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ؛ ‫دﺧﺘﺮی ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ و زﯾﺒﺎ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺪودی ﻫﻢ ﺧﺠﺎﻟﺘﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. ﻫﯿﭻ اﻃﻼﻋﯽ از ﺳﻮاﺑﻖ او در دﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ، وﻟﯽ ‫ﺧﻮب، آدم ﭼﻪ ﻣﯽداﻧﺪ.«

‫ﭘﻮارو در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »وﻟﯽ ﻫﻤﻪ ﻣﯽداﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻋﻘﯿﺪه داﺷﺖ، اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺟﻨﺎﯾﺘﯽ را ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺪه اﺳﺖ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺘﻔﮑﺮاﻧﻪای اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »اﻫﺮﯾﻤﻦ در ﭘﺸﺖ ﻧﻘﺎﺑﯽ از ﻓﺮﺷﺘﻪ.«

‫در اﯾﻨﺠﺎ ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ درآﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ، اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺟﺎﺋﯽ ﻧﻤﯽرﺳﺎﻧﺪ.«

‫»ﯾﻌﻨﯽ ﺟﻨﺎب ﻋﺎﻟﯽ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﺣﺮفﻫﺎی ﻣﻦ ﺑﯿﻬﻮده و ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪه اﺳﺖ ؟ وﻟﯽ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻋﺮﺿﺘﺎن ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ ﮐﻪ در ‫ﺣﻞ ﻫﺮ ﻣﺎﺟﺮای ﺟﻨﺎﺋﯽ، ﺗﺤﻘﯿﻘﺎت ﻧﻈﺮی از اﻫﻤﯿﺖ ﺑﺎﻻﺋﯽ ﺑﺮﺧﻮردار ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.«

‫»ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎی اﯾﻦ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎ و ﯾﺎ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺷﻤﺎ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎت ﻧﻈﺮی، ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ اﻃﻼﻋﺎﺗﯽ در ﻣﻮرد ﺗﮏ ﺗﮏ ‫اﯾﻦ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﮐﺴﺐ ﮐﻨﯿﺪ.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺧﻨﺪهای ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﺧﯿﺎﻟﺘﺎن راﺣﺖ ﺑﺎﺷﺪ، اﯾﻦ ﻃﻮر ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ. ﻣﺎ در ﮐﺎرﻣﺎن ‫ﺧﯿﻠﯽ دﻗﯿﻖ و ﺳﺨﺘﮕﯿﺮ ﻫﺴﺘﯿﻢ. وﻟﯽ در اﯾﻦ ﻣﻮردی ﮐﻪ اﺷﺎره ﻓﺮﻣﻮدﯾﺪ، ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺧﺼﻮﺻﺎً ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ‫ﮐﻤﮑﻤﺎن ﮐﻨﯿﺪ؟«

‫»ﺣﺘﻤﺎ، وﻟﯽ ﭼﻄﻮر؟«

‫»ﻣﺜﻼً در ﻣﻮرد ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد. اﯾﻦ آﻗﺎ ﺟﺎﻫﺎی زﯾﺎدی ﺑﻮده، آﻣﺮﯾﮑﺎی ﺟﻨﻮﺑﯽ، ﺷﻤﺎل آﻓﺮﯾﻘﺎ، ﺷﺮق آﻓﺮﯾﻘﺎ و ﺷﺎﯾﺪ ‫ﻫﻢ ﺟﺎﻫﺎی دﯾﮕﺮ. ﺳﯿﺴﺘﻢ اﻃﻼﻋﺎﺗﯽ ارﺗﺶ در ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻧﻘﺎط اﻣﮑﺎﻧﺎﺗﯽ دارد و ﺷﻤﺎ ﺑﺎ دﺳﺘﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ اﻣﮑﺎﻧﺎت ‫دارﯾﺪ، ﻣﺴﻠﻤﺎً ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ اﻃﻼﻋﺎﺗﯽ در ﻣﻮرد ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﻫﺎی ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﮐﺴﺐ و در اﺧﺘﯿﺎر ﻣﺎ ﺑﮕﺬارﯾﺪ.«

‫ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ: »ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر اﻧﺠﺎم ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و ‫اﻃﻼﻋﺎت ﻣﻮرد ﻧﯿﺎز در اﺧﺘﯿﺎر ﺷﻤﺎ ﻗﺮار ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﮔﻮﺋﯽ ﮐﺸﻒ ﺑﺰرﮔﯽ را ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ، ﻓﺮﯾﺎدی ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: »آه، ﻣﻦ ﯾﮏ ﻧﻘﺸﻪ ﻋﺎﻟﯽ ‫دارم. ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ﻣﺎ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﻫﺴﺘﯿﻢ، ﻣﯽﺷﻮد ﮔﻔﺖ ﭼﻬﺎر ﮐﺎراﮔﺎه ﻣﺎﻫﺮ و ﻣﺘﺒﺤﺮ. آنﻫﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ.

‫ﺧﻮب، ﭼﻄﻮر اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﯾﮏ از ﻣﺎﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﻌﻘﯿﺐ ﯾﮑﯽ از آنﻫﺎ ﺑﭙﺮدازﯾﻢ. ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ در ﺗﻌﻘﯿﺐ ﺳﺮﮔﺮد ‫دﺳﭙﺎرد، ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ، ﻣﻦ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آن ﻣﺮدﯾﺚ و ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﻌﻘﯿﺐ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ‫ﻣﻦ از اﯾﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻤﯽﺷﻮد.«

‫وﻟﯽ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺳﺮش را ﺑﺎ ﻗﺎﻃﻌﯿﺖ ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻧﻔﯽ ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ: »ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﺻﻼح ﻧﯿﺴﺖ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر. اﯾﻦ ‫ﯾﮏ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﭘﻠﯿﺴﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺻﺮﻓﺎً ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪﯾﺎرد ﻣﯽﺷﻮد. و ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﻓﺴﺮ ﻣﺴﺌﻮل رﺳﯿﺪﮔﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ‫ﻣﺎﺟﺮا، وﻇﯿﻔﻪ دارم و ﻣﻮﻇﻔﻢ، ﺑﺮ ﻃﺒﻖ اﺧﺘﯿﺎرات ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ و ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از اﻣﮑﺎﻧﺎت ﮔﺴﺘﺮدهای ﮐﻪ ﻗﺎﻧﻮن در اﺧﺘﯿﺎر ﻣﻦ ‫ﮔﺬارده، ﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ را ﻫﻢ زﻣﺎن ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. ﺿﻤﻨﺎً ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﻣﺠﺎز ﻧﯿﺴﺘﻢ و ﺣﻖ ‫ﻧﺪارم ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ارﺿﺎء ﺗﻤﺎﯾﻼت ﺷﺨﺼﯽ از اﺧﺘﯿﺎرات ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﺧﻮد ﺳﻮءاﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﻮده و ﻫﺮ ﮐﺎری را ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻢ ‫ﺑﮑﻨﻢ، ﭼﻮن در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻣﺴﻠﻤﺎً اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪﯾﺎرد را زﯾﺮ ﺳﻮال ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺮد و ﺣﯿﺜﯿﺖ و اﻋﺘﺒﺎر اﯾﻦ ﺳﺎزﻣﺎن ﻓﻌﺎل و واﻗﻌﺎً ‫ﭘﺎک را ﺧﺪﺷﻪ دار ﺧﻮاﻫﺪ ﻧﻤﻮد. ﺑﻠﻪ، ﺑﺮای ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺪﺳﯽ ﺑﺰﻧﯿﺪ و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺣﺪس ﺧﻮد ﺑﺮوﯾﺪ، ‫وﻟﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻧﻪ. ﺿﻤﻦ آﻧﮑﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺰ ﺧﺎﻟﯽ از اﺷﮑﺎل ﻧﻤﯽﺑﺎﺷﺪ، ﭼﻮن ﻧﻈﺮﯾﺎت ﺷﻤﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ اﺣﺘﻤﺎل ﺑﺴﯿﺎر ‫ﻗﻮی ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﺪاﺧﻞ ﺧﻮاﻫﺪ ﻧﻤﻮد و ﯾﺎ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ اﺳﺎﺳﺎً ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺘﻨﺎﻗﺺ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ ﻫﻨﻮز ‫ﺣﺮﻓﯽ راﺟﻊ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﻣﻈﻨﻮن اﺳﺖ ﻧﺰده، ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻫﻢ ﺑﺰﻧﺪ، زﯾﺮا ﻣﻮردی ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺗﺎ ﺣﺪودی ‫ﻫﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع اﺷﺎره ﮐﻨﺪ وﺟﻮد ﻧﺪارد. ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو ﻫﻢ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ. ﺷﺎﯾﺪ اﯾﺸﺎن ﻫﻢ ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ﺳﻮءﻇﻨﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ‫ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻪ و ﯾﺎ ﺑﺮﻋﮑﺲ اﻣﮑﺎن دارد ﺑﻪ ﺷﺨﺺ دﯾﮕﺮی ﻣﻈﻨﻮن ﺑﺎﺷﻨﺪ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺗﺎﺳﻒ ﺑﺎری ﮔﻔﺖ: »وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻧﻘﺸﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد. ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ دﻗﯿﻖ.« و ﺑﻪ ‫دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮ، ﻟﺤﻦ ﺻﺪاﯾﺶ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﻣﺸﻬﻮدی در اداﻣﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »وﻟﯽ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ‫ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﯽ ﻧﺨﻮاﻫﯿﺪ داﺷﺖ اﮔﺮ ﻣﻦ ﺻﺮﻓﺎً ﺑﺮای ارﺿﺎء ﺣﺲ ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﺧﻮدم ﺗﺤﻘﯿﻘﺎﺗﯽ را ﺷﺨﺼﺎً اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﻢ؟«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﻪ آراﻣﯽ و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺗﺮدﯾﺪ آﻣﯿﺰ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﻧﻪ، ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﯽ ﻧﺪارم. راﺳﺘﺶ ﻗﺎﻧﻮﻧﺎً ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ‫ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. ﻫﻤﻪ ﺷﻤﺎﻫﺎ در ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ اﻣﺸﺐ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﯿﺪ و ﺑﺪﯾﻬﯽ اﺳﺖ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ آزادیﻫﺎی ﻓﺮدی، ‫اﺟﺘﻤﺎع ﺑﺮای ﺗﮏ ﺗﮏ ﺷﻤﺎﻫﺎ اﯾﻦ ﺣﻖ را ﻗﺎﺋﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ارﺿﺎء ﺣﺲ ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﺧﻮد، آزاداﻧﻪ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎت ‫ﺷﺨﺼﯽ ﺧﻮدﺗﺎن را اﻧﺠﺎم دﻫﯿﺪ. و ﺣﺎﻻ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر روی ﺳﺨﻨﻢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ. ﺑﺎ ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﮐﻪ از ﺷﻤﺎ دارم، ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ‫ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﺼﻮص دﻗﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮی ﻣﺒﺬول ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﻣﯽداﻧﻢ، ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ رازدار ﺑﺎﺷﻢ.«

‫و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﭼﻨﺪان ﻫﻢ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪﻫﺎی ﺧﻮد ﻧﺪارد، اداﻣﻪ داد و ﮔﻔﺖ: »ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ، ‫ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﻫﻢ از دﻫﺎن ﻣﻦ ﺧﺎرج ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و ﻫﯿﭻ.«

‫در اﯾﻨﺠﺎ، ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو ﺳﺨﻨﺎن ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ، ﮐﺎﻣﻼً ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﮐﻤﯿﺴﺮ ‫ﻧﺸﺪﯾﺪ. ﻣﻨﻈﻮر اﯾﺸﺎن اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ، ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺧﻮاﻫﯿﺪ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ دﺳﺖ و ﭘﻨﺠﻪ ﻧﺮم ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل و ﺗﺎ آﻧﺠﺎﺋﯽ ﮐﻪ ‫ﻣﺎ ﻣﯽداﻧﯿﻢ، دو ﻧﻔﺮ را ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﺎﻧﯿﺪه، ﭼﻨﯿﻦ آدﻣﯽ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﻨﺪ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﺶ ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻃﺮه اﻓﺘﺎده و ‫ﺧﻄﺮی او را ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ، در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﻻزم ﺑﺪاﻧﺪ، ﺑﺪون ﻣﻌﻄﻠﯽ و ﺑﺪون ﻟﺤﻈﻪای ﺗﺮدﯾﺪ، ﺟﻨﺎﯾﺖ ﺳﻮم را ﻧﯿﺰ ‫ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﻣﺘﻔﮑﺮاﻧﻪ ﺑﻪ ﭘﻮارو ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﺳﭙﺲ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﺮ ﻟﺒﺎن او ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ؛ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺧﺮﺳﻨﺪی ‫از اﺳﺘﻘﺒﺎل ﺧﻄﺮ، ﻟﺒﺨﻨﺪی ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﮐﻮدﮐﺎن ﺟﺴﻮر ﻗﺒﻞ از ﻣﺒﺎدرت ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﺘﻬﻮراﻧﻪای ﺑﺮ ﻟﺐ ﻣﯽآورﻧﺪ، و ﺑﺎ ‫ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎل و اﺣﻮال ﺿﻤﻦ ﻧﻘﻞ ﻗﻮل ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻌﺮوف ﮐﻪ ﭘﻠﯿﺲﻫﺎ اﻏﻠﺐ ﺑﺮ زﺑﺎن ﻣﯽآورﻧﺪ، ﮔﻔﺖ: »ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﺧﻄﺎر ‫ﻣﯽﺷﻮد. ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﺸﮑﺮم ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻣﻮاﻇﺐ ﺧﻮدم ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻮد، وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﺎﯾﺪ در ﺣﻞ اﯾﻦ ‫ﻣﺎﺟﺮا ﺷﺮﮐﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ و ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﻨﺼﺮف ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﺷﺪ.«

‫ﭘﻮارو ﺗﻌﻈﯿﻢ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﯿﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﺒﺮﯾﮏ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺧﺎﻧﻢ. ﺷﻤﺎ واﻗﻌﺎً روﺣﯿﻪ ﺷﺠﺎﻋﺎﻧﻪای ‫دارﯾﺪ.«

ادامه دارد ...

شیطان به قتل می‌رسد // نویسنده: آگاتا کریستی // مترجم: ذبیح الله منصوری

نام داستان: ﺷﯿﻄﺎن ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﯽرﺳﺪ

‫ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه: آﮔﺎﺗﺎ ﮐﺮﯾﺴﺘﯽ // ‫ﻣﺘﺮﺟﻢ: ذﺑﯿﺢ اﷲ ﻣﻨﺼﻮری

‫ﺗﺎﯾﭗ: ‪Lady of Dawn

 ﻋﻨﻮان اﺻﻠﯽ ﮐﺘﺎب: ‪Cards on the Table

‫از ﺳﺮی داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو