جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منشیطان به قتل می‌رسد (16)
شیطان به قتل می‌رسد (16)
»ﺧﺪای ﻣﻦ، ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ...«
در اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺪای زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ﻣﺎﻣﻮر ﺗﺤﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ، ﮔﻮﺷﯽ را ﺑﺮداﺷﺖ و دﻗﺎﯾﻘﯽ ﮔﻮش داد و ﺳﭙﺲ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ و ﮔﻔﺖ: »ﻗﺮﺑﺎن، ﮔﺮوﻫﺒﺎن اوﮐﺎﻧﻮر از ﻣﻨﺰل ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺗﻠﻔﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﻪ اﻃﻼع ﻣﯽرﺳﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻃﺒﻖ ﻗﺮاﺋﻦ و ﺷﻮاﻫﺪ ﻣﻮﺟﻮد، ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﻪ وﯾﻼی ﺧﺎﻧﻢ آن ﻣﺮدﯾﺚ در واﻟﯿﻨﮕﻔﻮرد رﻓﺘﻪ اﺳﺖ.«
ﭘﻮارو ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺎزری ﺑﺘﻞ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﺣﺮارت و ﻫﯿﺠﺎن زﯾﺎدی ﮔﻔﺖ: »ﺑﺎﯾﺪ ﻋﺠﻠﻪ ﮐﻨﯿﻢ دوﺳﺖ ﻣﻦ، ﻣﯽﺗﺮﺳﻢ دﯾﺮ ﺑﺮﺳﯿﻢ، ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮﯾﻌﺎً و ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺧﻮدﻣﺎن را ﺑﻪ وﯾﻼی وﻧﺪون در واﻟﯿﻨﮕﻔﻮرد ﺑﺮﺳﺎﻧﯿﻢ، ﺧﯿﻠﯽ ﻧﮕﺮاﻧﻢ، ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﻢ اﺗﻔﺎق ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪی ﺧﻮاﻫﺪ اﻓﺘﺎد، اﺣﺴﺎس ﮐﻪ ﭼﻪ ﻋﺮض ﮐﻨﻢ، ﺑﻠﮑﻪ ﺻﺪ در ﺻﺪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ. اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺎﺟﺮا ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺧﺎﺗﻤﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﯾﺎﻓﺖ، ﻧﺨﯿﺮ، ﺑﺎز ﻫﻢ اداﻣﻪ ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ، ﯾﺎدﺗﺎن ﻫﺴﺖ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻮاﻇﺐ اﯾﻦ دﺧﺘﺮه ﺑﺎﺷﯿﻢ، ﭼﻮن واﻗﻌﺎ ﻣﻮﺟﻮدی از ﻫﻤﻪ ﺟﻬﺎت ﺧﻄﺮﻧﺎک اﺳﺖ.«
ﻓﺼﻞ ﺑﯿﺴﺖ و ﻫﺸﺘﻢ - ﺣﺎدﺛﻪ
رودا دﯾﻮز ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: »آن؟«
»ﻫﻮووووم؟«
»آن، ﺗﺮا ﺑﻪ ﺧﺪا ﯾﮏ دﻗﯿﻘﻪ آن ﺟﺪول ﻟﻌﻨﺘﯽ را ﮐﻨﺎر ﺑﮕﺬار و ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ، دوﺳﺖ دارم وﻗﺘﯽ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﻢ ﺣﻮاﺳﺖ ﺷﺶ داﻧﮓ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ.«
آن ﻣﺮدﯾﺚ روزﻧﺎﻣﻪ را ﮐﻨﺎری ﮔﺬاﺷﺖ و راﺳﺖ ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮب ﺣﺎﻻ ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ اﺳﺖ، ﺑﮕﻮ؟«
»ﺑﻠﻪ، ﺣﺎﻻ درﺳﺖ ﺷﺪ، ﺑﺒﯿﻦ آن...«
رودا دﯾﻮز ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﻣﺮدد ﻣﺎﻧﺪ و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ اداﻣﻪ داد و ﮔﻔﺖ: »راﺳﺘﺶ ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ راﺟﻊ ﺑﻪ اﯾﻦ ﯾﺎرو، ﭼﻪ ﻣﯽداﻧﻢ، ﻫﻤﯿﻦ ﯾﺎروﺋﯽ ﮐﻪ ﻗﺮار اﺳﺖ اﻣﺮوز اﯾﻨﺠﺎ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ.«
»ﻓﻬﻤﯿﺪم، ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ را ﻣﯽﮔﻮﺋﯽ؟«
»ﺑﻠﻪ، درﺳﺖ اﺳﺖ، ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ، ﺑﺒﯿﻦ آن، ﻫﺮ ﭼﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ، ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎﺟﺮا را ﺑﺮای او ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﯽ، ﻣﻨﻈﻮرم ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻨﺴﻮن و ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻨﺴﻮن ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.«
»ﺑﺎز ﻫﻢ اﯾﻦ ﻣﺰﺧﺮﻓﺎت را ﺷﺮوع ﮐﺮدی، آﺧﺮ ﭼﻪ دﻟﯿﻠﯽ دارد ﮐﻪ ﺧﻮدم را ﺑﯽﺧﻮدی ﺗﻮ دردﺳﺮ ﺑﯿﺎﻧﺪازم؟«
»آﺧﺮ، ﭼﻄﻮری ﺑﮕﻮﯾﻢ، اﯾﻦ آدمﻫﺎ ﮐﻪ ول ﮐﻦ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ، ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺗﻪ و ﺗﻮی ﻗﻀﯿﻪ را در ﻣﯽآورﻧﺪ، وﻗﺘﯽ ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ، ﺑﺮای ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ، ﭼﻮن ﻣﺘﻬﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﯽﺷﻮی ﮐﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ را ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﺴﺘﯽ و از اﻓﺸﺎء آن ﺗﻌﻤﺪاً ﺧﻮدداری ﮐﺮدی، در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺧﻮدت ﻣﺎﺟﺮا را ﺷﺮح ﺑﺪﻫﯽ وﺿﻌﯿﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﻓﺮق ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺧﻮدت ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد.«
آن ﺑﺎ ﺳﺮدی ﺧﺎﺻﯽ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل اﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ ، ﻓﺎﯾﺪه ای ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ، ﭼﻮن ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ ﺷﺪه.«
»ای ﮐﺎش ﻫﻤﺎن روزﻫﺎی اول ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدی.«
»ﺑﻠﻪ، وﻟﯽ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ، ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ دﯾﺮ ﺷﺪه، ﻟﺬا ﻓﮑﺮش را ﻫﻢ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﮑﻨﯿﻢ.«
رودا دﯾﻮز ﺳﺮی ﺗﮑﺎن داد و ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻫﻨﻮز ﮐﺎﻣﻼً ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ ﮔﻔﺖ: »آره، ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﯽﮔﻮﺋﯽ.«
آن ﻣﺮدﯾﺚ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﺎﻟﺖ رودا ﺷﺪه و ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ. ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻣﺸﻬﻮدی ﮔﻔﺖ: »اﺻﻼً ﻧﻤﯽداﻧﻢ و ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﻢ ﺗﻮ ﭼﺮا اﯾﻦ ﻗﺪر اﺻﺮار داری؟ اﺳﺎﺳﺎً ﭼﺮا و ﺑﻪ ﭼﻪ دﻟﯿﻞ ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع اﺷﺎره ﻣﯽﮐﺮدم؟ ﻣﺎﺟﺮای ﻣﻨﺰل ﺑﻨﺴﻮن ﮐﻪ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻧﺪارد.«
»ﻧﻪ، ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻧﺪارد.«
»در ﺛﺎﻧﯽ، ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﺪت دو ﻣﺎه ﭘﯿﺶ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻨﺴﻮن ﺑﻮدم، ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﻫﻢ ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ از ﺳﻮاﺑﻖ ﻣﻦ آﮔﺎه ﺷﻮد، ﺣﺎﻻ دو ﻣﺎه اﯾﻦ ور و آن ور ﮐﻪ ﺗﻔﺎوت ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﺑﻪ وﺟﻮد ﻧﺨﻮاﻫﺪ آورد.«
»ﺑﻠﻪ، ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﯽداﻧﻢ. ﻧﻤﯽداﻧﻢ، ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺗﺎ ﺣﺪودی اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ روی اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﺑﻪ ﺧﺮج ﻣﯽدﻫﻢ، وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺧﯿﻠﯽ ﻧﮕﺮاﻧﻢ، ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﻪ ﻃﻮری ﺑﮕﻮﯾﻢ، وﻟﯽ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﻫﻢ ﺑﺎ ﺑﺎزرس در ﻣﯿﺎن ﺑﮕﺬاری، ﭼﻮن ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻗﺒﻼ ﮔﻔﺘﻢ، اﮔﺮ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﭘﯽ ﺑﺒﺮﻧﺪ، اﺣﺘﻤﺎﻻً ﺣﺴﺎبﻫﺎﺋﯽ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدﺷﺎن ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺗﻮ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد، و ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻻﺑﺪ ﭼﯿﺰی ﺑﻮده ﮐﻪ ﺗﻮ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﺑﮕﻮﺋﯽ.«
»دﻟﯿﻠﯽ ﻧﺪارد ﮐﻪ آنﻫﺎ ﭼﯿﺰی ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ و ﯾﺎ ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ ﭼﯿﺰی ﺣﺪس ﺑﺰﻧﻨﺪ، ﭼﻮن ﺟﺰ ﺗﻮ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ دﯾﮕﺮی از اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺧﺒﺮ ﻧﺪارد.«
رودا ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﻫﻢ از اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺧﺒﺮ دارد )ﭼﻮن ﺧﻮدش ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد( ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ از ﺗﺮدﯾﺪ و دودﻟﯽ ﮐﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻ ﻧﺎﺷﯽ از ﻧﺎراﺣﺘﯽ وﺟﺪان ﺑﻮد، در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، ﯾﻌﻨﯽ، ﻧﻪ.«
وﻟﯽ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﮐﻪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺷﮏ و ﺗﺮدﯾﺪ رودا ﺷﺪه ﺑﻮد ، ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﻮال ﮐﺮد و ﭘﺮﺳﯿﺪ: »ﺑﺒﯿﻨﻢ، ﻣﮕﺮ ﮐﺲ دﯾﮕﺮی ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ از اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا اﻃﻼع داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟«
رودا ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮب، ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ، اﻫﺎﻟﯽ ﮐﺎﻣﺐ اﯾﮑﺮ را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدی؟ آنﻫﺎ ﻫﻤﻪ از اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع اﻃﻼع دارﻧﺪ.«
آن ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮاً ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺧﯿﺎﻟﺶ راﺣﺖ ﺷﺪه اﺳﺖ، ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎ ﺑﯽاﻋﺘﻨﺎﺋﯽ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: »آﻫﺎن، آنﻫﺎ را ﻣﯽﮔﻮﺋﯽ؟ ﻓﮑﺮش را ﻫﻢ ﻧﮑﻦ، اﺳﺎﺳﺎً اﺣﺘﻤﺎل ﺧﯿﻠﯽ ﺿﻌﯿﻔﯽ دارد ﮐﻪ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﺮود و ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ از اﻫﺎﻟﯽ ﮐﺎﻣﺐ اﯾﮑﺮ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﻨﺪ، ﻣﮕﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﻌﺮوف اﺑﺮ و ﺑﺎد و ﻣﻪ و ﺧﻮرﺷﯿﺪ و ﻓﻠﮏ ﻫﻤﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻫﻢ ﺑﺪﻫﻨﺪ و ﺗﺼﺎدﻓﺎً ﺑﺎ ﺷﺨﺼﯽ از اﻫﺎﻟﯽ آن ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﻨﺪ.«
»وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل، اﺣﺘﻤﺎل ﻫﺮ ﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ ﺿﻌﯿﻒ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎز اﺣﺘﻤﺎل اﺳﺖ، و ﻟﺬا اﻣﮑﺎن دارد ﮐﻪ اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﺑﯿﻔﺘﺪ.«
»رودا، ﻫﯿﭻ ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﯽ ﺑﻪ ﺳﺮت زده؟ واﻗﻌﺎً ﮐﻪ ﺷﻮرش را درآوردی از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﻏﺮ ﻣﯽزﻧﯽ، ﻏﺮ، ﻏﺮ.«
»ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﺬرت ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﻋﺰﯾﺰم، ﺑﺎور ﮐﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﻗﺼﺪ ﻧﺪارم ﺗﻮ را ﻧﺎراﺣﺖ ﮐﻨﻢ، وﻟﯽ... وﻟﯽ ﺧﻮب، ﺧﻮدت ﮐﻪ ﺧﻮب ﻣﯽداﻧﯽ، ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺎراﺣﺘﯽ و ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻣﻦ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ اﯾﻦ ﭘﻠﯿﺲﻫﺎ ﯾﮏ ﭼﯿﺰﻫﺎﺋﯽ را ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ و ﺑﻌﺪش ﻫﻢ ﺣﺴﺎبﻫﺎﺋﯽ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﮑﻨﻨﺪ...«
»آنﻫﺎ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰی را ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﻨﺪ و ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪ، ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﻪ آنﻫﺎ ﺑﮕﻮﯾﺪ، آﺧﺮ ﭼﻨﺪ دﻓﻌﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ، ﺟﺰ ﺗﻮ ﮐﺴﯽ از اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع اﻃﻼﻋﯽ ﻧﺪارد.«
اﯾﻦ دوﻣﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﮐﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺟﻤﻠﻪ آﺧﺮ را ﺑﻪ زﺑﺎن ﻣﯽآورد، وﻟﯽ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﺤﺴﻮﺳﯽ در ﻟﺤﻦ و ﻃﺮز ﮔﻔﺘﺎرش وﺟﻮد داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺪﯾﻬﯽ اﺳﺖ از ﻧﻈﺮ رودا دﯾﻮز ﻣﺨﻔﯽ ﻣﺎﻧﺪ، ﻟﯿﮑﻦ اﮔﺮ ﺑﻪ ﺟﺎی رودای ﻣﻌﺼﻮم و ﺑﯽﺧﯿﺎل، ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮاروی ﺑﺎﻫﻮش و دﻗﯿﻖ ﺣﻀﻮر داﺷﺖ، وی ﺑﺪون ﺗﺮدﯾﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ اﯾﻦ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻟﺤﻦ و ﺻﺪا ﻣﯽﺷﺪ و آﻧﺎً ﻣﯽﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺗﻐﯿﯿﺮات ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮری و ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد ادا ﻧﺸﺪه ﺑﻠﮑﻪ، ﮐﺎﻣﻼً ﺣﺴﺎب ﺷﺪه و از روی ﻣﻨﻈﻮر ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻮده اﺳﺖ.
رودا آﻫﯽ از روی ﻧﻮﻣﯿﺪی ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﮐﺎﺷﮑﯽ؛ ﻓﻘﻂ ﮐﺎﺷﮑﯽ ﺳﺮ ﻋﻘﻞ ﻣﯽآﻣﺪی و ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎی ﻣﻦ ﮔﻮش ﻣﯽﮐﺮدی.«
و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺟﻤﻠﻪ آﺧﺮ ﻧﮕﺎه ﮔﻨﺎه آﻟﻮدی ﺑﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ اﻧﺪاﺧﺖ. ﻟﯿﮑﻦ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻪ ﻃﺮف دﯾﮕﺮی ﺑﻮد و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﮕﺎه رودا ﻧﺸﺪ، اﺑﺮواﻧﺶ ﮔﺮه ﺧﻮرده و ﭼﻬﺮهاش ﺣﺎﻟﺖ ﮐﺴﯽ را داﺷﺖ ﮐﻪ ﻋﻤﯿﻘﺎً در ﺧﻮد ﻓﺮو رﻓﺘﻪ و ﻣﻮرد ﺧﺎﺻﯽ ﻓﮑﺮ و ذﮐﺮ او را ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺮده اﺳﺖ.
رودا ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﺻﺤﺒﺖ را ﻋﻮض ﮐﻨﺪ، ﺳﮑﻮت را ﺷﮑﺴﺖ و ﮔﻔﺖ: »ای ﮐﺎش ﺳﺮ و ﮐﻠﻪی ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﭘﯿﺪا ﻣﯽﺷﺪ، ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮش ﻣﯽﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ و ﯾﮏ ﺧﺮده ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺧﻮش ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ.«
»ﭼﯽ، ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد؟ اوه، ﺑﻠﻪ.«
»آن، ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺧﻮدت را ﺑﻪ ﻧﻔﻬﻤﯽ ﻧﺰن و اﯾﻦ ﻗﺪر ﻫﻢ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻧﮑﻦ، ﺧﻮدت ﻫﻢ ﺧﻮب ﻣﯽداﻧﯽ ﮐﻪ واﻗﻌﺎً ﻣﺮد ﺟﺬاﺑﯽ اﺳﺖ، از آن ﻣﺮدﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ دﺧﺘﺮی ﻋﺎﺷﻘﺶ ﻣﯽﺷﻮد. ﺣﺎﻻ ﻫﻢ اﮔﺮ واﻗﻌﺎً دوﺳﺘﺶ ﻧﺪاری، ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺧﻮدت را ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﮑﻦ، و ﺣﺘﻤﺎً او را ﺑﻪ ﻣﻦ واﮔﺬار ﮐﻦ، ﺑﺎﺷﺪ؟«
»اﯾﻦ ﻗﺪر اﺣﻤﻖ ﻧﺒﺎش رودا، ﻣﮕﺮ ﮐﻮری و ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﯽ، ﺣﺎﺿﺮم ﺷﺮط ﺑﺒﻨﺪم ﮐﻪ ﯾﮏ ﭘﻮل ﺳﯿﺎه ﻫﻢ ﺑﺮای ﻣﻦ ارزش ﻗﺎﺋﻞ ﻧﯿﺴﺖ.«
»ﭘﺲ ﭼﺮا ﻣﺮﺗﺒﺎً ﻣﯽآﯾﺪ اﯾﻨﺠﺎ؟ ﺧﻮب ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ، ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﺗﺮا ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ، ﺗﻮ ﺣﺎﻟﺖ دﺧﺘﺮﻫﺎی ﺟﻮاﻧﯽ را داری ﮐﻪ دﭼﺎر ﮔﺮﻓﺘﺎری ﺷﺪه و ﺗﻮ ﻣﺨﻤﺼﻪ ﺑﺰرﮔﯽ اﻓﺘﺎده اﻧﺪ. ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﻫﻢ از آن آدمﻫﺎﺋﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ دوﺳﺖ دارد ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ دﺧﺘﺮﻫﺎﺋﯽ آﺷﻨﺎ ﺷﺪه و ﺑﻪ آنﻫﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ، و از اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ ﻫﻢ ﺷﺪﯾﺪاً ﻟﺬت ﻣﯽﺑﺮد. ﺣﺎﻻ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺧﻮدت ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ، وﻟﯽ ﺗﻮ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ واﻗﻌﺎً ﻧﺎراﺣﺖ و ﻧﺎاﻣﯿﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯽ.«
»ﻫﺮﭼﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﯽ ﺑﮕﻮ، وﻟﯽ اﮔﺮ دﻗﺖ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﯽ ﺣﺎﻟﺖ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﻪ ﻫﺮ دوی ﻣﺎﻫﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﮑﺴﺎن و ﯾﮑﻨﻮاﺧﺖ ﺑﻮده اﺳﺖ.«
»اﯾﻦ ﻫﻢ دﻟﯿﻞ ﺑﻬﺘﺮی از اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر ﺑﺎﻟﻄﻒ و ﺑﺎﻣﺤﺒﺖ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل اﮔﺮ ﺗﻮ واﻗﻌﺎً او را ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﯽ، ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮای ﻓﺪاﮐﺎری ﺣﺎﺿﺮم، و ﺣﺎﺿﺮم ﻗﻠﺐ ﺷﮑﺴﺘﻪاش را اﻟﺘﯿﺎم ﺑﺨﺸﻢ و ﺑﺎ دﺳﺖﻫﺎی ﺧﻮدم آن را ﺑﻨﺪ ﺑﺰﻧﻢ. ﮐﺴﯽ ﭼﻪ ﻣﯽداﻧﺪ، ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺸﻮد.«
آن ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪ ﮔﻔﺖ: »ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﻋﺰﯾﺰم، اﯾﻦ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد و اﯾﻦ ﻫﻢ ﺷﻤﺎ، ﻣﻦ ﮐﻪ از ﺧﯿﺮش ﮔﺬﺷﺘﻢ و ﻋﻄﺎﯾﺶ را ﺑﻪ ﻟﻘﺎﯾﺶ ﺑﺨﺸﯿﺪم، دو دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺟﻨﺎب ﻋﺎﻟﯽ ﺗﻘﺪﯾﻢ ﻣﯽﺷﻮد.«
رودا آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﭘﺸﺖ ﮔﺮدﻧﺶ را دﯾﺪی؟ ﻣﺜﻞ آﺟﺮ ﻓﺸﺎری ﻗﺮﻣﺰ و ﻣﺤﮑﻢ و ﺑﺎ ﻋﻀﻠﻪﻫﺎﺋﯽ از آﻫﻦ.«
»واﻗﻌﺎً ﮐﻪ ﭼﻘﺪر ﺑﺪ ﺳﻠﯿﻘﻪ ﻫﺴﺘﯽ، ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﯽ ﻣﺜﺎل ﺑﻬﺘﺮی ﺑﺰﻧﯽ، آﺟﺮ ﻓﺸﺎری و آﻫﻦ، واﻗﻌﺎً ﮐﻪ!«
»ﺑﺒﯿﻨﻢ آن، راﺳﺘﺶ را ﺑﮕﻮ، دوﺳﺘﺶ داری ﯾﺎ ﻧﻪ؟«
»ﺧﻮب ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ، ﺑﻠﻪ، ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ زﯾﺎد.«
»ﺧﻮب، ﻣﺎ دو ﻧﻔﺮ ﻫﻢ ﮐﻪ ﭼﯿﺰی ﮐﻢ و ﮐﺴﺮ ﻧﺪارﯾﻢ، اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ؟ وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ، ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﯽﺗﻮﺟﻪ ﻧﯿﺴﺖ. ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ واﻗﻌﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ دوی ﻣﺎ ﻋﻼﻗﻤﻨﺪ اﺳﺖ، اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻗﺪری ﺑﯿﺸﺘﺮ، وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﯽﻋﻼﻗﻪ ﻧﯿﺴﺖ.«
ﻣﻌﻬﺬا آن ﺑﺎ ﺣﺮارت زﯾﺎدی ﮔﻔﺖ: »وﻟﯽ رودای ﻋﺰﯾﺰ اﺷﺘﺒﺎه ﻧﮑﻦ، ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺗﺮا ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارد.«
در اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ آن ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻟﺤﻦ و ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺻﺪا در ﻧﺤﻮه ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ آن ﻣﺮدﯾﺚ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺪﯾﻬﯽ اﺳﺖ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻫﻢ از ﻧﻈﺮ رودای ﻣﻌﺼﻮم و ﺑﯽﺧﯿﺎل ﻣﺨﻔﯽ ﻣﺎﻧﺪ و ﻣﺘﻮﺟﻪ آن ﻧﺸﺪ.
رودا ﻣﺠﺪدا ﺻﺤﺒﺖ را ﻋﻮض ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮب ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻧﮕﻔﺘﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ دوﺳﺖ ﮐﺎرآﮔﺎﻫﻤﺎن ﮐﯽ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺧﻮاﻫﻨﺪ آورد؟«
آن در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺳﺎﻋﺖ 21 ﻇﻬﺮ.«
و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف ﻟﺤﻈﻪای ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮب، ﺳﺎﻋﺖ ﺗﺎزه 03:01 اﺳﺖ و ﺗﺎ آﻣﺪن اﯾﺸﺎن ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ دارﯾﻢ، ﭼﻄﻮر اﺳﺖ ﺑﺮوﯾﻢ ﺗﺎ ﻟﺐ رودﺧﺎﻧﻪ و ﮔﺸﺘﯽ ﺑﺰﻧﯿﻢ، ﻣﻮاﻓﻘﯽ رودا؟«
»وﻟﯽ اﮔﺮ ﯾﺎدت ﺑﺎﺷﺪ، ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺳﺎﻋﺖ 11 ﻣﯽآﯾﺪ، ﺑﻬﺘﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﻢ و اﯾﻦ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ را ﻫﻢ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯿﻢ؟«
»ﭼﺮا ﺑﯿﻬﻮده ﻣﻨﺘﻈﺮش ﺑﺸﻮﯾﻢ، ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ آﺳﺖ ول ﻣﯽﺳﭙﺮﯾﻢ ﺗﺎ ﻫﺮ وﻗﺖ ﮐﻪ آﻣﺪ ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﯾﺪ رﻓﺘﯿﻢ و او ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﻮد.«
رودا ﺧﻨﺪهای ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﺎدرﺑﺰرگﻫﺎ، ﺧﻮدﻣﺎن را دﺳﺖ ﮐﻢ ﻧﮕﯿﺮﯾﻢ، ﻫﺎن؟ ﺑﺎﺷﺪ راه ﺑﯿﻔﺖ ﺑﺮوﯾﻢ.«
ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف از اﻃﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ و آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻫﻢ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل او.
ﺣﺪود ده دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﻪ وﯾﻼی وﻧﺪون رﺳﯿﺪ و از اﯾﻨﮑﻪ ﺧﺎﻧﻪ را ﺧﺎﻟﯽ از اﻏﯿﺎر دﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد، ﭼﻮن ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﺧﻮدش زودﺗﺮ از ﻣﻮﻋﺪ ﻣﻘﺮر آﻣﺪه ﺑﻮد، ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﭘﺲ از آﮔﺎﻫﯽ از اﯾﻨﮑﻪ دﺧﺘﺮﻫﺎ ﻟﺐ رودﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻪاﻧﺪ، ﺑﻪ ﻣﺤﻮﻃﻪی ﺑﺎغ آﻣﺪ و از ﻃﺮﯾﻖ در اﻧﺘﻬﺎی ﺑﺎغ ﺑﻪ ﻃﺮف رودﺧﺎﻧﻪ رﻫﺴﭙﺎر ﮔﺮدﯾﺪ.
ﺧﺎﻧﻢ آﺳﺖ ول ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر ﻧﯿﻤﻪ وﻗﺖ ﮐﺎرﻫﺎی ﺧﻮد را رﻫﺎ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎی ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ و ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﮐﻪ از ﭘﺸﺖ او را ﻧﻈﺎره ﻣﯽﮐﺮد، ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﭘﺮداﺧﺖ و ﮔﻔﺖ:
»اﮔﺮ ﻏﻠﻂ ﻧﮑﻨﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﯾﮑﯽ از دﺧﺘﺮﻫﺎ ﺷﺪه، ﮐﺪام ﯾﮏ ﻧﻤﯽداﻧﻢ، ﺷﺎﯾﺪ ﺧﺎﻧﻢ آن ﺑﺎﺷﺪ، وﻟﯽ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﺸﮑﻞ اﺳﺖ، از رﻓﺘﺎرش ﮐﻪ ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽﺷﻮد ﻓﻬﻤﯿﺪ ﭼﻮن ﺑﺮﺧﻮردش ﺑﺎ ﻫﺮ دوی آنﻫﺎ ﮐﺎﻣﻼً ﯾﮑﺴﺎن ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻃﺮف ﻫﺮ ﮐﺪام ﺑﺮود ﭘﺎﯾﺎن دوﺳﺘﯽ اﯾﻦ دو دﺧﺘﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد، ﻫﯿﭻ ﻋﺎﻣﻠﯽ ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﻣﺮد ﺟﻮان و ﺧﻮش ﺗﯿﭗ، ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ راﺑﻄﻪ دوﺳﺘﯽ دو دﺧﺘﺮ ﺟﻮان را ﺷﺪﯾﺪاً ﺷﮑﺮآب ﮐﻨﺪ.«
ﺑﺮای ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺴﻨﯽ ﻣﺜﻞ ﺧﺎﻧﻢ آﺳﺖ ول ﻣﺸﺎﻫﺪه اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﺧﯿﻠﯽ ﻫﯿﺠﺎن اﻧﮕﯿﺰ و ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد. و از دﯾﺪن آن ﻧﯿﺰ ﺑﺴﯿﺎر ﻟﺬت ﻣﯽﺑﺮد. ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ اﻓﮑﺎر ﻣﺠﺪداً وارد ﻣﻨﺰل ﺷﺪ ﺗﺎ ﻣﯿﺰ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ را ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر و ﻇﺮفﻫﺎ را ﻧﯿﺰ ﺗﻤﯿﺰ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺻﺪای زﻧﮓ در دوﺑﺎره ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺧﺎﻧﻢ آﺳﺖ ول ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ زﯾﺎدی ﮔﻔﺖ: »ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ در ﮐﻪ ﻟﺤﻈﻪای از ﺻﺪا ﻧﻤﯽاﻓﺘﺪ، اﯾﻦ دﻓﻌﻪ دﯾﮕﺮ ﮐﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻻﺑﺪ ﺑﺎز ﻫﻢ ﯾﮏ ﺑﺴﺘﻪ آورده اﻧﺪ و ﯾﺎ ﯾﮏ ﺗﻠﮕﺮاف.«
و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف ﺑﺎ اﮐﺮاه و ﻗﺪمﻫﺎی آﻫﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف در ﻣﻨﺰل رﻓﺖ و آن را ﺑﺎز ﮐﺮد. دو ﻣﺮد ﺑﺎ ﻟﺒﺎسﻫﺎﺋﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﺮﺗﺐ و ﺧﯿﻠﯽ ﺷﻖ و رق ﺟﻠﻮی در اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ. ﯾﮑﯽ از آنﻫﺎ رﯾﺰه ﻣﯿﺰه و وﺟﻨﺎﺗﯽ ﮐﻪ از ﭼﻨﺪ ﻓﺮﺳﺨﯽ داد ﻣﯽزد ﺧﺎرﺟﯽ اﺳﺖ، دﯾﮕﺮی ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻣﺮدی ﭼﻬﺎرﺷﺎﻧﻪ و درﺷﺖ اﻧﺪام و ﮐﺎﻣﻼً اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ آﺳﺖ ول ﯾﺎدش آﻣﺪ ﻗﺒﻼً ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ اﯾﻦ آﻗﺎ را دﯾﺪه اﺳﺖ، و ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺮد درﺷﺖ اﻧﺪام ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺳﮑﻮت را ﺷﮑﺴﺖ و ﮔﻔﺖ: »ﺧﺎﻧﻢ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺗﺸﺮﯾﻒ دارﻧﺪ؟«
ﺧﺎﻧﻢ آﺳﺖ ول ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻧﻔﯽ ﺗﮑﺎن داد و در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﻧﺨﯿﺮ، ﻫﻤﯿﻦ اﻟﺴﺎﻋﻪ رﻓﺘﻨﺪ ﺑﯿﺮون.«
»ﺟﺪا؟ از ﮐﺪام ﻃﺮف رﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻧﺪﯾﺪﯾﻤﺸﺎن؟«
ﺧﺎﻧﻢ آﺳﺖ ول ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﯿﻞﻫﺎی ﭘﻮارو ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد، ﭘﯿﺶ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ اﯾﻦ دو ﻣﺮد ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻓﺮق دارﻧﺪ ﮐﻪ دوﺳﺖ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﻣﻌﻬﺬا ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﺪ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﺑﮕﻮﯾﺪ و در اﯾﻦ راﺳﺘﺎ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﺳﻮال دﯾﮕﺮی ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﻮد ﮔﻔﺖ: »راﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﻃﺮف رودﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻨﺪ.«
در اﯾﻨﺠﺎ ﻣﺮد رﯾﺰه ﻣﯿﺰه ﺧﺎرﺟﯽ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺳﺨﻦ درآﻣﺪ و ﺑﺎ ژﺳﺖ ﺧﺎﺻﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ: »دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻢ دﯾﮕﺮ ﭼﻄﻮر؟ ﺧﺎﻧﻢ رودا دﯾﻮز را ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ.«
»ﻫﺮ دو ﺑﺎ ﻫﻢ رﻓﺘﻨﺪ.«
ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﺸﮑﺮم ﺧﺎﻧﻢ، ﺣﺎﻻ ﻟﻄﻔﺎً ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻧﯿﺰ از ﮐﺪام ﻃﺮف ﺑﺮوﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺎده ﮐﻨﺎر رودﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺳﯿﻢ؟«
ﺧﺎﻧﻢ آﺳﺖ ول ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺑﻪ اﻧﺘﻬﺎی ﮐﻮﭼﻪ ﮐﻪ رﺳﯿﺪﯾﺪ، دﺳﺖ ﭼﭗ ﺑﺮوﯾﺪ و ﻗﺪری ﮐﻪ اداﻣﻪ ﺑﺪﻫﯿﺪ، ﺑﻪ ﺟﺎده ﮐﻨﺎر رودﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮاﻫﯿﺪ رﺳﯿﺪ، ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر رودﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻨﺪ، ﭼﻮن ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮدم ﺣﺮفﻫﺎﯾﺸﺎن را ﺷﻨﯿﺪم، ﺣﺪوداً ﯾﮏ رﺑﻊ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ رﻓﺘﻨﺪ و اﮔﺮ ﻋﺠﻠﻪ ﮐﻨﯿﺪ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻣﯽرﺳﯿﺪ.«
ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ و ﭘﻮارو ﺑﺪون ﻣﻌﻄﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ.
ﺧﺎﻧﻢ آﺳﺖ ول ﮐﻪ ﮔﻮﺋﯽ ﺗﻤﺎﯾﻞ زﯾﺎدی ﺑﻪ اداﻣﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ اﯾﻦ دو ﻣﺮد ﻏﺮﯾﺒﻪ را داﺷﺖ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ از ﻧﺎرﺿﺎﯾﺘﯽ در را ﺑﺴﺖ و ﭘﯿﺶ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ ﻧﻤﯽداﻧﻢ اﯾﻦ دو ﻣﺮد ﮐﯽ ﺑﻮدﻧﺪ و ﭼﯽ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ، وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺳﺮ از ﮐﺎرﺷﺎن درﻣﯽآوردم، ﺣﯿﻒ ﺷﺪ زود رﻓﺘﻨﺪ. و در اﯾﻦ اﻓﮑﺎر وارد آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﮐﺎرﻫﺎی ﻧﯿﻤﻪ ﮐﺎره ﺧﻮد را ﺗﻤﺎم ﮐﻨﺪ.
در ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﻧﯿﺰ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ و ﭘﻮارو ﺑﻪ اﻧﺘﻬﺎی ﮐﻮﭼﻪ رﺳﯿﺪه و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﭘﯿﭽﯿﺪﻧﺪ. ﻗﺪری ﮐﻪ ﺟﻠﻮﺗﺮ رﻓﺘﻨﺪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﻪ ﺟﺎده ﮐﻨﺎر رودﺧﺎﻧﻪ رﺳﯿﺪﻧﺪ. در اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﻮارو ﺑﺎ ﻫﯿﺠﺎن زﯾﺎدی ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺧﻮد اﻓﺰود و ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﮐﻪ از اﯾﻦ ﺷﺘﺎب زدﮔﯽ ﭘﻮارو ﺷﺪﯾﺪا ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: »ﭼﺮا اﯾﻨﻘﺪر ﻋﺠﻠﻪ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ؟ ﻣﮕﺮ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﺮاﻧﺘﺎن ﮐﺮده؟«
»ﺑﻠﻪ، ﺑﻠﻪ دوﺳﺖ ﻣﻦ، ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺗﻤﺎم ﺳﺮاﭘﺎی وﺟﻮدم را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ.«
»از ﻣﻮرد ﺑﺨﺼﻮﺻﯽ ﻧﮕﺮان ﺷﺪه اﯾﺪ؟«
»ﻧﻪ، ﻧﻪ، ﭼﻄﻮری ﺑﮕﻮﯾﻢ، ﺻﺮﻓﺎً ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﯾﮏ ﺳﺮی از ﻣﻮارد اﺣﺘﻤﺎﻟﯽ.«
ﻣﻌﻬﺬا ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻣﺠﺎب ﻧﺸﺪه اﺳﺖ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﻧﺨﯿﺮ، اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺘﺎن را ﺑﺎور ﻧﺪارم. ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ﮐﻠﻪﺗﺎن زده، ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ﻫﺴﺖ و ﮐﯽ ﻫﺴﺖ ﻧﻤﯽداﻧﻢ، ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪر ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﯽﺧﻮدی روی ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ اﺻﺮار ﻧﻤﯽورزﯾﺪ، ﺣﺘﻤﺎ ﯾﺎدﺗﺎن ﻫﺴﺖ ﮐﻪ اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﭼﻪ ﺣﺪت و ﺷﺪﺗﯽ اﺻﺮار داﺷﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮﺳﯿﻢ، ﺧﺪای ﻣﻦ! دﻟﻢ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺎی ﭘﺎﺳﺒﺎن ﺗﺮﻧﺮ را ﻣﯽدﯾﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﭼﻨﺎن ﺑﻪ ﭘﺪال ﮔﺎز ﻓﺸﺎر ﻣﯽداد ﮐﻪ ﭼﯿﺰی ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد از ﮐﻒ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﯿﺮون ﺑﺰﻧﺪ. ﺧﻮب، ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮﺋﯿﺪ ﺑﺒﯿﻨﻢ از ﭼﻪ ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪ و از ﭼﻪ ﻣﻮﺿﻮع وﺣﺸﺖزده ﺷﺪه اﯾﺪ. اﮔﺮ ﺗﺮﺳﺘﺎن از اﯾﻦ دﺧﺘﺮه اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺗﺮس ﺑﯽﻣﻮردی اﺳﺖ. ﭼﻮن آﺧﺮﯾﻦ ﺗﯿﺮش ﻫﻢ از ﺗﺮﮐﺶ رﻫﺎ ﮐﺮده و دﯾﮕﺮ ﮐﺎری از دﺳﺘﺶ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﯿﺴﺖ.«
ﭘﻮارو ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاد و ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﻣﺠﺪداً ﺑﺎ اﺻﺮار ﺑﯿﺸﺘﺮی ﮔﻔﺖ: »ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﯽﮔﻮﺋﯿﺪ ﮐﻪ از ﭼﻪ ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪ ﯾﺎ ﻧﻪ؟«
»ﻋﺰﯾﺰ ﻣﻦ، اﯾﻨﮑﻪ ﺳﻮال ﻧﺪارد، در ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖﻫﺎﺋﯽ آدم ﻣﻌﻤﻮﻻً از ﭼﻪ ﻣﯽﺗﺮﺳﺪ؟«
»ﺑﻠﻪ، ﻓﻬﻤﯿﺪم، ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ اﺳﺖ، وﻟﯽ ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﻓﮑﺮم ﮐﻪ...«
»ﺗﻮ ﻓﮑﺮی ﮐﻪ ﭼﯽ؟ دوﺳﺖ ﻣﻦ.«
ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺑﺴﯿﺎر آراﻣﯽدر ﺟﻮاب اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »راﺳﺘﺶ ﺗﻮ ﻓﮑﺮم ﮐﻪ آﯾﺎ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺧﺒﺮ دارد ﮐﻪ دوﺳﺘﺶ رودا دﯾﻮز ﻣﺎﺟﺮای ﺣﺎﻧﻢ ﺑﻨﺴﻮن را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﯾﺎ ﺧﯿﺮ.«
ﭘﻮارو ﺑﻪ ﺟﺎی ﺟﻮاب ﺳﺮش را ﺑﺎ ﺗﺎﮐﯿﺪ زﯾﺎدی ﺑﻪ ﺷﺪت ﺗﮑﺎن داد و ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ: »دوﺳﺖ ﻣﻦ، دوﺳﺖ ﻣﻦ، ﺑﺎﯾﺪ ﻋﺠﻠﻪ ﮐﻨﯿﻢ، ﺣﺎﻻ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻣﻦ ﺑﯽﻣﻮرد ﻧﯿﺴﺖ.«
و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ دو، در ﺟﺎده ﮐﻨﺎر رودﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ. ﻗﺎﯾﻘﯽ از دور روی رودﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽﺧﻮرد، وﻟﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ از اوﻟﯿﻦ ﭘﯿﭻ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ﭘﻮارو ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻪ ﺟﺎی ﺧﻮد ﻣﯿﺨﮑﻮب ﺷﺪ.
ﭼﺸﻤﺎن ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﻧﯿﺰ ﺑﯽ ﮐﺎر ﻧﺒﻮد و او ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ دﯾﺪﮔﺎه ﭘﻮارو ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد؟«
ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺣﺪود دوﯾﺴﺖ ﻗﺪم ﺟﻠﻮﺗﺮ از آنﻫﺎ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻗﺪمﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻪ راه ﺧﻮد اداﻣﻪ ﻣﯽداد. در ﻓﺎﺻﻠﻪای ﺟﻠﻮﺗﺮ از ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد، دو دﺧﺘﺮ ﺟﻮان دﯾﺪه ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ در ﻗﺎﯾﻖ ﭘﺎروﯾﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﯾﮑﯽ از آنﻫﺎ ﯾﻌﻨﯽ رودا دﯾﻮز ﺑﻪ ﭘﺎرو زدن ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد. آن ﻣﺮدﯾﺚ دراز ﮐﺸﯿﺪه و ﺑﻪ رودا ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪ، ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ و آدمﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ در ﺳﺎﺣﻞ ﻣﺘﻮﺟﻪ آنﻫﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ.
در اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯽاﻓﺘﺎد ﻧﺎﮔﻬﺎن اﻓﺘﺎد. اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﭘﻮارو ﺑﺎ ﺷﻢ ﺧﺎص ﺧﺎرق اﻟﻌﺎده ای ﮐﻪ داﺷﺖ دﻗﯿﻘﺎً ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد. دﺳﺖﻫﺎی آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻪ ﺟﻠﻮ دراز ﺷﺪ و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آن، ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻌﺪ رودا دﯾﻮز ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺗﻌﺎدل ﺧﻮد را ﮐﺎﻣﻼً از دﺳﺖ داده اﺳﺖ ﺑﻪ ﻃﺮف رودﺧﺎﻧﻪ ﻣﺘﻤﺎﯾﻞ ﺷﺪ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ آﺳﺘﯿﻦ ﻟﺒﺎس آن ﻣﺮدﯾﺚ را ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﭼﻨﮓ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ درون رودﺧﺎﻧﻪ ﺳﻘﻮط ﮐﺮد و در ﭘﯽ آن ﻗﺎﯾﻖ ﻧﯿﺰ ﺑﺮﮔﺸﺖ و دو دﺧﺘﺮ ﺟﻮان در آب ﻏﻮﻃﻪور ﺷﺪﻧﺪ.
ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﻓﺮﯾﺎد زد و ﮔﻔﺖ: »دﯾﺪﯾﺪ ﭼﻄﻮر ﺷﺪ؟ اﯾﻦ دﺧﺘﺮه آن ﻣﺮدﯾﺚ، ﭘﺎﻫﺎی رودا دﯾﻮز را از ﻗﻮزک ﭘﺎ ﮔﺮﻓﺖ و ﭘﺮﺗﺶ ﮐﺮد ﺗﻮ آب، ﺧﺪای ﻣﻦ، اﯾﻦ ﻫﻢ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﭼﻬﺎرم.«
و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺟﻠﻮ و ﺑﻪ ﻃﺮف رودﺧﺎﻧﻪ دوﯾﺪ.
ﺣﺎﻻ ﻫﺮ دوی آنﻫﺎ ﯾﻌﻨﯽ ﭘﻮارو و ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺗﻤﺎم ﻗﺪرت ﺧﻮد را در ﭘﺎﻫﺎﯾﺸﺎن ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ ﮐﺮده و ﺳﻌﯽ داﺷﺘﻨﺪ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺑﻪ ﻟﺒﻪ رودﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺳﻨﺪ. وﻟﯽ ﻇﺎﻫﺮاً ﯾﮏ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ ﮐﻪ او ﻫﻢ ﺣﺎﺿﺮ و ﻣﺎﺟﺮا را دﯾﺪه ﺑﻮد، ﺟﻠﻮﺗﺮ از آنﻫﺎ و ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺑﯿﺸﺘﺮی ﻣﯽدوﯾﺪ.
از دﺳﺖ و ﭘﺎ زدن دو دﺧﺘﺮ ﺟﻮان ﮐﺎﻣﻼً ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از آنﻫﺎ ﺑﺎ ﻓﻦ ﺷﻨﺎ آﺷﻨﺎﺋﯽ ﻧﺪارﻧﺪ. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل، ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﮐﻪ ﺟﻠﻮﺗﺮ از ﭘﻮارو و ﺑﺘﻞ ﻣﯽدوﯾﺪ، ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ از ﻟﺐ رودﺧﺎﻧﻪ رﺳﯿﺪ و ﺑﺪون ﻣﻌﻄﻠﯽ ﺷﯿﺮﺟﻪ زد ﺗﻮ آب و ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﻃﺮف آنﻫﺎ ﺷﻨﺎ ﮐﺮد.
ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو ﺑﺎزوی ﺑﺘﻞ را ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: »ﺧﺪای ﺑﺰرگ، ﭼﻪ ﺷﺎﻧﺴﯽ، ﺿﻤﻨﺎً ﭼﻘﺪر ﻫﻢ ﺟﺎﻟﺐ، ﺣﺎﻻ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ اول ﺳﺮاغ ﮐﺪام ﯾﮏ ﺧﻮاﻫﺪ رﻓﺖ؟«
ﻣﻐﺮوﻗﯿﻦ ﺟﻮان ﻧﺰدﯾﮏ ﻫﻢ ﻧﺒﻮده و در ﻓﺎﺻﻠﻪای ﺣﺪود 01 ﻣﺘﺮی از ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ در آب دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﯽزدﻧﺪ. دﺳﭙﺎرد ﺑﺎ ﻗﺪرت و ﻣﻬﺎرت زﯾﺎدی ﺷﻨﺎ ﻣﯽﮐﺮد، وﻟﯽ در ﻣﺴﯿﺮی ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎ ﺑﻪ رودا دﯾﻮز ﺧﺘﻢ ﻣﯽﺷﺪ.
ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﻫﻢ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﻟﺐ رودﺧﺎﻧﻪ رﺳﯿﺪ و او ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻣﯿﺎن آب ﺷﯿﺮﺟﻪ زد. ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻪ رودا ﺑﺮﺳﺪ و ﺑﺎ آﺷﻨﺎﺋﯽ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﻓﻨﻮن ﻏﺮﯾﻖ او را ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺳﺎﺣﻞ ﮐﺸﺎﻧﯿﺪ و ﭘﺲ از اﯾﻨﮑﻪ ﮐﻨﺎر رودﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮاﺑﺎﻧﯿﺪ، ﻣﺠﺪداً ﺑﻪ آب زد و ﺑﻪ ﻃﺮف ﻧﻘﻄﻪای ﮐﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﯽزد ﺷﻨﺎ ﮐﺮد. در ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺤﻈﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻪ زﯾﺮ آب رﻓﺖ و از ﻧﻈﺮ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪ.
ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﺑﻮد ﻓﺮﯾﺎد زد و ﮔﻔﺖ: »ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎﺷﯿﺪ، ﺗﻮ ﻋﻠﻒﻫﺎی ﮐﻒ رودﺧﺎﻧﻪ ﮔﯿﺮ ﻧﮑﻨﯿﺪ.«
ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل، ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ و ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﻫﺮ دو ﻫﻢ زﻣﺎن ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪای ﮐﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ زﯾﺮ آب رﻓﺖ رﺳﯿﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﻫﺮ زﺣﻤﺘﯽ ﺑﻮد او را از زﯾﺮ آب ﺑﯿﺮون آورده و ﺑﯿﻦ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﻪ ﻃﺮف ﺳﺎﺣﻞ ﮐﺸﺎﻧﯿﺪﻧﺪ.
ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو ﻧﯿﺰ ﺑﯿﮑﺎر ﻧﻤﺎﻧﺪه و ﺑﻪ ﻣﺪاوای رودا دﯾﻮز ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد. رودا ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ، وﻟﯽ ﻧﻔﺲﻫﺎﯾﺶ ﻫﻨﻮز ﺗﺎ ﺣﺪودی ﻧﺎﻣﯿﺰان و ﻧﺎﻣﺮﺗﺐ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ.
دﺳﭙﺎرد و ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ آن ﻣﺮدﯾﺚ را روی ﺳﺎﺣﻞ ﺧﻮاﺑﺎﻧﯿﺪﻧﺪ و ﺑﺘﻞ ﮔﻔﺖ: »ﺗﻨﻬﺎ راه ﻧﺠﺎﺗﺶ ﺗﻨﻔﺲ ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ اﺳﺖ، ﻣﻊ اﻟﻮﺻﻒ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﺮای اﯾﻦ ﮐﺎر ﻫﻢ دﯾﺮ ﺷﺪه، ﭼﻮن ﮐﺎﻣﻼً ﻣﺮده.«
وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ ﺣﺎل و روز آن ﻣﺮدﯾﺚ، ﺑﺎ ﺣﺮارت زﯾﺎدی ﺑﻪ اﺟﺮای ﺗﻨﻔﺲ ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ. ﭘﻮارو ﻧﯿﺰ ﮐﻨﺎر او اﯾﺴﺘﺎد ﺗﺎ در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪ، او ﻧﯿﺰ در اﯾﻦ ﮐﺎر ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﺪ.
ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﮐﻨﺎر رودا ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺣﺎﮐﯽ از ﻧﮕﺮاﻧﯽ زﯾﺎد ﮔﻔﺖ: »ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﻪ ﻋﺰﯾﺰم؟«
رودا دﯾﻮز ﺑﻪ آﻫﺴﺘﮕﯽ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺗﻮ ﻣﺮا ﻧﺠﺎت دادی، از ﯾﮏ ﻣﺮگ ﺣﺘﻤﯽو ﺻﺪ درﺻﺪ ﻧﺠﺎت دادی.«
و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪ ﻃﺮف ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد دراز ﮐﺮد و ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد دﺳﺖﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ و ﻇﺮﯾﻒ او در دﺳﺘﺎن درﺷﺖ و ﻣﺮداﻧﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ، اﺷﮏﻫﺎی رودا ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺷﺪت زﯾﺎدی ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدن.
ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﺎ ﻟﺤﻦ و ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ درﯾﺎﺋﯽ از اﺣﺴﺎﺳﺎت دروﻧﯽ را در ﺷﻨﻮﻧﺪه ﺗﺪاﻋﯽ ﻣﯽﮐﺮد، ﮔﻔﺖ: »اوه، رودا، رودا، رودای ﻋﺰﯾﺰم.«
و ﻫﻢ زﻣﺎن ﻣﻨﻈﺮه ی زﯾﺒﺎ و ﺟﺎﻟﺒﯽ در ﻣﺨﯿﻠﻪاش ﻣﺠﺴﻢ ﺷﺪ، ﻣﻨﻈﺮه ای از دﺷﺖﻫﺎی ﺳﺒﺰ و ﺧﺮم و وﺣﺸﯽ آﻓﺮﯾﻘﺎ، ﻟﺒﺎس ﻣﺨﺼﻮص ﺷﮑﺎر ﺑﺮ ﺗﻦ و ﻣﺸﻐﻮل ﮔﺸﺖ و ﮔﺬار در ﻣﯿﺎن ﻋﻠﻒزارﻫﺎ و ﻣﻬﻢﺗﺮ از ﻫﻤﻪ رودا دﯾﻮز ﻧﯿﺰ ﻣﺴﺮور و ﺧﻮﺷﺤﺎل از اﯾﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﭘﺮ از ﻣﺎﺟﺮا در ﮐﻨﺎر او.
ﻓﺼﻞ ﺑﯿﺴﺖ و ﻧﻬﻢ - ﺟﻨﺎﯾﺖ
ﻫﻤﮕﯽ در اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﻟﻨﺪن روان ﺑﻮدﻧﺪ. رودا دﯾﻮز ﺳﮑﻮت را ﺷﮑﺴﺖ و ﺑﺎ ﻟﺤﻦ و ﻃﺮزی ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﺎﺟﺮا را ﮐﺎﻣﻼً ﺑﺎور ﻧﮑﺮده اﺳﺖ ﮔﻔﺖ: »ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯽﺧﻮاﻫﯿﺪ ﺑﮕﻮﺋﯿﺪ ﮐﻪ آن ﻋﻤﺪاً و از روی ﻗﺼﺪ ﻣﺮا ﺗﻮ آب ﻫﻞ داد؟ اﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺗﺎ ﺣﺪودی ﻫﻤﯿﻦ اﺣﺴﺎس را داﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮدم ﻫﻢ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻣﯽآﻣﺪ، ﺿﻤﻦ اﯾﻨﮑﻪ آن ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ اﺻﻼً ﺷﻨﺎ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ، ﻣﻊ اﻟﻮﺻﻒ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺎور ﮐﻨﻢ ﮐﻪ او ﻋﻤﺪاً ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎری را ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ. آﺧﺮ ﭼﺮا؟ ﭼﺮا و ﺑﻪ ﭼﻪ دﻟﯿﻞ؟«
ﭘﻮارو ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻮال رودا ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻧﺪاد. ﭘﯿﺶ ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ اﻧﮕﯿﺰهﻫﺎی ﻣﺘﻌﺪدی، آن ﻣﺮدﯾﺚ را وادار ﺑﻪ از ﺑﯿﻦ ﺑﺮدن رودا ﻣﯽﻧﻤﻮد و ﺑﻪ ﻣﻮازات آن ﻋﻮاﻣﻞ ﻣﺘﻌﺪدی ﻧﯿﺰ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ اﯾﻦ اﻧﮕﯿﺰهﻫﺎ را ﺗﻘﻮﯾﺖ ﻧﻤﻮده و اﺟﺮای آن را ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﯿﺎﻧﺪازد. ﯾﮑﯽ از اﯾﻦ ﻋﻮاﻣﻞ، ﻫﻤﯿﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺑﺎ رودا دﯾﻮز در آن ﻗﺎﯾﻖ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﺑﻮده اﺳﺖ.
ﭘﻮارو در اﯾﻦ اﻓﮑﺎر ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﯾﺎ ﺳﺮﻓﻪای ﺳﯿﻨﻪاش را ﺻﺎف ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »و ﺣﺎﻻ ﺧﺎﻧﻢ رودا دﯾﻮز، ﻟﻄﻔﺎً ﺧﻮدﺗﺎن را ﺑﺮای ﺷﻨﯿﺪن ﺧﺒﺮ ﺑﺪی آﻣﺎده ﮐﻨﯿﺪ. ﺣﺘﻤﺎً ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دارﯾﺪ ﮐﻪ دوﺳﺖ ﺷﻤﺎ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻣﺪﺗﯽ را ﻫﻢ ﭘﯿﺶ ﺧﺎﻧﻤﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺑﻨﺴﻮن ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮده، ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﯽﻣﯿﺮد، وﻟﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻋﺮض ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺮگ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻨﺴﻮن ﺑﺮﺧﻼف آﻧﭽﻪ ﮐﻪ در اﻓﻮاه ﺷﺎﯾﻊ ﺑﻮده و ﻫﻤﻪ اﻫﺎﻟﯽ آن ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﺮگ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺗﺼﻮر ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻫﻢ ﻧﺒﻮده. اﻟﺒﺘﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮری و از روی ﺣﺪس و ﮔﻤﺎن ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﻢ، ﻧﺨﯿﺮ، ﭼﻮن دﻻﯾﻞ ﻣﺴﺘﺪﻟﯽ در دﺳﺖ دارﯾﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﻮرد را ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ.«
»ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن را ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﻢ ﺟﻨﺎب ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ؟«
در اﯾﻨﺠﺎ ﭘﻮارو ﺟﻮاب رودا را داد و ﮔﻔﺖ: »راﺳﺘﺶ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎﺗﯽ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺑﻪ ﺧﺼﻮص اﻧﺠﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ، ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ دوﺷﯿﺰه آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﻮده ﮐﻪ ﺟﺎی ﺷﯿﺸﻪﻫﺎ را ﻋﻮض ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻨﺴﻮن ﻣﯽﺷﻮد.«
»اوه، ﻧﻪ، ﻧﻪ، ﻧﻪ، اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻧﺪارد. ﺧﺪای ﻣﻦ، ﭼﻘﺪر وﺣﺸﺘﻨﺎک، وﻟﯽ اﯾﻦ ﻏﯿﺮ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ، آن ﻣﺮدﯾﺚ؟ آﺧﺮ ﭼﺮا، ﭼﻄﻮر ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﻋﻤﻞ ﻣﻮﺣﺸﯽ را اﻧﺠﺎم داده ﺑﺎﺷﺪ.«
ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮب ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً از ﻧﻈﺮ ﺧﻮدش دﻻﯾﻠﯽ ﺑﺮای اﯾﻦ ﮐﺎر داﺷﺘﻪ، وﻟﯽ ﻧﮑﺘﻪ اﺳﺎﺳﯽ اﯾﻨﺠﺎ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﻮدﯾﺪ ﮐﻪ از اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع آﮔﺎﻫﯽ داﺷﺘﯿﺪ و ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﺪ اﻃﻼﻋﺎﺗﯽ در اﺧﺘﯿﺎر ﻣﺎ ﺑﮕﺬارﯾﺪ.
ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎﯾﺘﺎن ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر، ﭼﯿﺰی ﺑﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ، اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ؟«
رودا ﺑﺎ ﺗﺤﮑﻢ ﺧﺎﺻﯽ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﻧﻪ، ﭼﻮن ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ از دﺳﺖ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ.«
ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﻏﻢ اﻧﮕﯿﺰی ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، ﺣﺘﻤﺎً ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺖ و ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽﺷﺪ، وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل از ﻧﻈﺮ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺧﻄﺮ اﺻﻠﯽ ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﯾﺪ ﮐﻪ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﺑﺎﻟﻘﻮهای ﺑﺮای او ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽرﻓﺘﯿﺪ، ﻟﺬا ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺳﺮ ﺷﻤﺎ را زﯾﺮ آب ﮐﺮده و ﺑﺮای ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﯿﺎل ﺧﻮدش را راﺣﺖ ﮐﻨﺪ.«
»ﺳﺮ ﻣﺮا زﯾﺮ آب ﮐﻨﺪ؟ ﻣﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻗﺪر ﺑﻪ او ﮐﻤﮏ و ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺮدم. آدم ﭼﻘﺪر ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺴﺖ ﻓﻄﺮت و ﻧﻤﮏ ﻧﺸﻨﺎس ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﻓﮑﺮی را در ﻣﻮرد ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮﯾﻦ دوﺳﺘﺶ ﺑﻨﻤﺎﯾﺪ. ﺑﻪ اﯾﻨﺠﻮر آدمﻫﺎ دﯾﮕﺮ اﻧﺴﺎن ﻧﻤﯽﺗﻮان ﮔﻔﺖ. ﻟﻐﺖ ﺣﯿﻮان وﺣﺸﯽ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺑﺮازﻧﺪهﺗﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد. اﺻﻼً ﺑﺎورﮐﺮدﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ...«
ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﻣﺠﺪداً ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ اداﻣﻪ داد و ﮔﻔﺖ: »در ﻫﺮ ﺻﻮرت آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻣﺮد و ﺧﻄﺮی ﻫﻢ دﯾﮕﺮ ﺷﻤﺎ را ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ و ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا و آن ﻣﺮدﯾﺚ را ﺑﻪ ﮐﻠﯽ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﯿﺪ. آﻧﭽﻪ ﻣﺴﻠﻢ اﺳﺖ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ، آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ و ﻫﺮﮔﺰ دوﺳﺖ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮای ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻮده و ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎﺷﺪ.«
در ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﻗﻊ اﺗﻮﻣﯿﺒﻞ از ﺣﺮﮐﺖ اﯾﺴﺘﺎد و ﺟﻠﻮی درب ﻣﻨﺰﻟﯽ ﺗﻮﻗﻒ ﮐﺮد. ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮب، رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو. ﺣﺎﻻ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﺮوﯾﻢ ﻣﻨﺰل اﯾﺸﺎن و ﺿﻤﻦ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﺴﺘﮕﯽﻫﺎﯾﻤﺎن را در ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ و ﮔﭗ ﺑﺰﻧﯿﻢ.«
ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻌﺪ ﻫﻤﮕﯽ وارد ﺳﺎﻟﻦ ﭘﺬﯾﺮاﺋﯽ ﻣﻨﺰل ﭘﻮارو ﺷﺪﻧﺪ و ﻣﻮرد اﺳﺘﻘﺒﺎل ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ از دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮاً ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﻗﺒﻞ وارد ﺷﺪه ﺑﻮد.
ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﯾﮑﯽ دﯾﮕﺮ از ﻟﺒﺎسﻫﺎی ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺐ ﺧﻮد را ﮐﻪ از ﻣﺨﻤﻞ ﺑﻮد ﭘﻮﺷﯿﺪه ﮐﻪ ﻧﻘﺶ ﮐﻤﺎن ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪاش داﺷﺖ و ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻤﺎن ﺳﯿﺐ درﺷﺘﯽ آوﯾﺰان ﺑﻮد. ﺑﻪ اﻧﻀﻤﺎم ﮐﻼه ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺰرﮔﯽ ﮐﻪ ﮐﻠﯽ از ﻓﻀﺎی اتاق را اﺷﻐﺎل ﮐﺮده ﺑﻮد.
ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺑﺎ ﺷﻮر و ﺷﻌﻒ ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺎدی ﮐﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ ﯾﺎ دزد اﺳﺖ ﮔﻔﺖ: »ﺑﻪ ﺑﻪ، ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﺗﻮ، ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ، ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮدﯾﺪ و ﮔﻔﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﮕﯽ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدﯾﺪ، ﺑﻪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ زﻧﮓ زدم و ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ اﯾﺸﺎن ﻫﻢ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﯿﺎورﻧﺪ ﺣﯿﻒ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﺸﺎن ﺑﯽﻧﺼﯿﺐ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪﻧﺪ. اﻟﺒﺘﻪ اﻣﮑﺎن دارد ﮐﻪ ﺗﻌﺪادی از ﺑﯿﻤﺎراﻧﺶ رو ﺑﻪ ﻣﺮگ ﺑﺎﺷﻨﺪ، وﻟﯽ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ، ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﻧﻔﻌﺸﺎن ﺑﺎﺷﺪ!«
»ﺑﻠﻪ، درﺳﺖ اﺳﺖ، ﭼﻮن اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼً ﮔﯿﺞ ﺷﺪم و دوﺳﺖ دارم ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ ﺑﻘﯿﻪ ﻣﺎﺟﺮا را ﺑﺸﻨﻮم.«
ﭘﻮارو ﻟﺐ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﮔﺸﻮد و ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ، و ﺧﻮﺷﻮﻗﺘﻢ ﺑﻪ اﻃﻼع ﻫﻤﻪ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﻌﻤﺎ ﺣﻞ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻗﺎﺗﻞ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻧﯿﺰ ﺷﻨﺎﺳﺎﺋﯽ ﺷﺪ.«
دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﺎ وﺟﺪ و ﺷﻌﻒ ﺧﺎﺻﯽ ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﮔﻔﺖ و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﮐﺎر آن دﺧﺘﺮه آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﻮده. ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻪ ﻫﻨﻮز ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺎور ﮐﻨﻢ. ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮلﺗﺮﯾﻦ ﻗﺎﺗﻞ دﻧﯿﺎ.«
ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﻣﻊ اﻟﻮﺻﻒ ﯾﮏ ﻗﺎﺗﻞ ﺗﻤﺎم ﻋﯿﺎر ﺑﺎ ﺳﺎﺑﻘﻪی درﺧﺸﺎن ﺳﻪ ﺟﻨﺎﯾﺖ. ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً اﮔﺮ ﻣﺎ دﺧﺎﻟﺖ ﻧﻤﯽﮐﺮدﯾﻢ، ﺑﺪون ﺷﮏ ﭼﻬﺎرﻣﯿﻦ ﺳﺘﺎره را ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻮاﺑﻖ درﺧﺸﺎن ﺧﻮد اﺿﺎﻓﻪ ﻣﯽﮐﺮد.«
دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: »واﻗﻌﺎً ﮐﻪ ﺧﺎرق اﻟﻌﺎده اﺳﺖ.«
ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﭘﺮﯾﺪ وﺳﻂ و ﮔﻔﺖ: »ﻧﺨﯿﺮ، ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺧﺎرقاﻟﻌﺎده ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ. ﭼﻮن ﻫﻤﯿﺸﻪ اﯾﻨﻄﻮر ﺑﻮده، ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺎﺗﻠﯿﻦ ﺣﻘﯿﻘﯽ، ﻫﻤﯿﺸﻪ اﺷﺨﺎﺻﯽ ﺑﻮدهاﻧﺪ ﮐﻪ از ﺑﻘﯿﻪ ﺑﻌﯿﺪﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪﻧﺪ و ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﻗﺘﻞﻫﺎی ﺣﻘﯿﻘﯽ و ﻗﺘﻞﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﺟﻨﺎﺋﯽ ﺑﻪ وﻗﻮع ﻣﯽﭘﯿﻮﻧﺪﻧﺪ، ﺗﻔﺎوت ﭼﻨﺪاﻧﯽ وﺟﻮد ﻧﺪارد.«
دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻣﺠﺪداً ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺣﺮف زدن ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻋﺠﺐ روز ﭘﺮﻣﺎﺟﺮاﺋﯽ. اول ﺻﺒﺢ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ و ﺳﻪ ﺗﺎ ﻧﺎﻣﻪ ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮاً اﯾﻨﻄﻮر ﮐﻪ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﺟﻌﻠﯽ ﺑﻮده.«
ﭘﻮارو ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺟﻮاب داد و ﮔﻔﺖ: »دﻗﯿﻘﺎً، ﺟﻌﻠﯽ و در ﺳﻪ ﻧﺴﺨﻪ.«
»ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﺴﺎب ﯾﮑﯽ را ﻫﻢ ﺑﺮای ﺧﻮدش ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮده؟«
ﭘﻮارو ﻣﺠﺪداً در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮب ﺑﺪﯾﻬﯽ اﺳﺖ. اوﻻً ﮐﻪ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﺑﺎ ﭼﻨﺎن دﻗﺖ و ﻣﻬﺎرﺗﯽ ﺟﻌﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺧﺒﺮهﺗﺮﯾﻦ ﮐﺎرﺷﻨﺎﺳﺎن ﺧﻂ را ﻫﻢ ﮔﻮل ﻣﯽزد و ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻧﻈﺮﯾﻪی دﻗﯿﻘﯽ اراﺋﻪ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ. دوﻣﺎً اﺣﺘﻤﺎل ﺑﺴﯿﺎر ﺿﻌﯿﻔﯽ وﺟﻮد داﺷﺖ ﮐﻪ دﻧﺒﺎل ﮐﺎرﺷﻨﺎس ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ، ﭼﻮن ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﻌﺮوف ﻫﻤﻪ راهﻫﺎ ﺑﻪ رم ﺧﺘﻢ ﻣﯽﺷﻮد. ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﻮاﻫﺪ و ﻗﺮاﺋﻦ ﺣﺎﮐﯽ از اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﮐﺮده.«
دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ از ﺗﻌﺠﺐ زﯾﺎد ﭘﺮﺳﯿﺪ: »ﻣﻌﺬرت ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، وﻟﯽ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ از ﺷﻤﺎ ﺳﻮال ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﭼﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﺑﯿﻔﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺮگ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ در اﺛﺮ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﻧﺒﻮده اﺳﺖ؟«
»ﻫﻤﺎن ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺻﺤﺒﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر ﭘﯿﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ در ﺳﺮ ﭘﻠﻪﻫﺎ داﺷﺘﻢ.«
»ﻻﺑﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ روز ﻗﺒﻞ ﺑﻪ دﯾﺪن ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ آﻣﺪه ﺑﻮد؟«
»ﺑﻠﻪ، ﺿﻤﻦ آﻧﮑﻪ ﺣﺮفﻫﺎ و ﺻﺤﺒﺖﻫﺎی دﯾﮕﺮی ﻫﻢ ﻣﻄﺮح ﺷﺪ و ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ. اﻟﺒﺘﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﻧﮑﻨﯿﺪ. ﻣﻦ از ﻣﺪتﻫﺎ ﭘﯿﺶ ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدم و ﻟﺬا ﻫﻤﺎن ﻣﻮﻗﻊ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر ﭘﯿﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮدم ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﻣﺠﺮم ﮐﯿﺴﺖ. ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﻗﺎﺗﻞ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را ﺷﻨﺎﺳﺎﺋﯽ ﮐﺮده و از ﻫﻮﯾﺖ وی ﮐﺎﻣﻼً آﮔﺎه و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻗﺎﺗﻞ، ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻧﯿﺴﺖ.«
»ﺧﻮب، ﺣﺎﻻ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﮐﻪ ﭼﻄﻮر و ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻣﻈﻨﻮن ﺷﺪﯾﺪ؟«
ﭘﻮارو دﺳﺘﺶ را ﺑﺎﻻ آورد و ﮔﻔﺖ: »ﻟﻄﻔﺎً ﯾﮏ دﻗﯿﻘﻪ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯿﺪ. ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻫﻮﻟﻢ ﻧﮑﻨﯿﺪ و اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﯿﻮه ی ﻣﻌﻤﻮل ﺧﻮدم ﺷﺮح دﻫﻢ. ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺑﺮاﯾﺘﺎن ﺗﻌﺮﯾﻒ ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد. ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﯿﺪ، ﺷﯿﻮه ی ﺗﺤﻘﯿﻘﺎﺗﯽ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎی ﺗﺌﻮری ﺣﺬﻓﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ و در اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﻫﻢ از ﻫﻤﯿﻦ ﺷﯿﻮه ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮدم و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪم ﮐﻪ ﻗﺎﺗﻞ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻧﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﻮد، ﻧﻪ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد. و ﺑﺎ ﮐﻤﺎل ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﯽ ﺧﺪﻣﺘﺘﺎن ﻋﺮض ﮐﻨﻢ ﻧﻪ دوﺷﯿﺰه آن ﻣﺮدﯾﺚ.«
و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺟﻤﻠﻪ آﺧﺮ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺻﺪاﯾﺶ را ﻧﯿﺰ ﺗﺎ ﺣﺪودی ﺑﻢ ﮐﺮد و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﺠﺪداً ﺷﺒﯿﻪ ﯾﮏ ﮔﺮﺑﻪ ﮐﺎﻣﻼً ﺑﺮاق ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: »اﺣﺘﻤﺎﻻً ﺗﺎ ﺑﺤﺎل ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪهاﯾﺪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ، ﺗﻈﺎﻫﺮ ﺑﯿﻔﺎﯾﺪه اﺳﺖ، ﺑﻠﻪ، اﯾﻦ ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﯾﺪ ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﺎﻧﺪﯾﺪ و ﻣﺠﺪداً ﺑﺎز ﻫﻢ اﯾﻦ ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﯾﺪ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ را ﺧﻮﻧﺴﺮداﻧﻪ ﮐﺸﺘﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﺧﻮدﺗﺎن اﯾﻦ ﻣﺎﻧﻊ ﻋﻈﯿﻢ را از ﺳﺮ راه ﺧﻮد ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ.«
ﺳﮑﻮت ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺗﻤﺎم ﺳﺎﻟﻦ را ﻓﺮاﮔﺮﻓﺖ. آﻧﻘﺪر ﺳﻨﮕﯿﻦ ﮐﻪ اﮔﺮ ﭘﺸﻪای روی زﻣﯿﻦ راه ﻣﯽرﻓﺖ، ﺻﺪای راه رﻓﺘﻨﺶ ﻣﺴﻠﻤﺎً ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯽرﺳﯿﺪ. وﻟﯽ ﻧﺎﮔﻬﺎن دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻗﻬﻘﻬﻪی ﺑﻠﻨﺪی را ﺳﺮ داد. ﻗﻬﻘﻬﻪای ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺖ و ﺻﺪای ﻣﺨﻮﻓﯽ در آن ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺑﻮد. و در ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎل ﮔﻔﺖ: »ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، ﺷﻤﺎ ﺣﺘﻤﺎً دﯾﻮاﻧﻪ ﺷﺪه اﯾﺪ.
ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ زده ﺑﻪ ﺳﺮﺗﺎن. ﺧﯿﺎﻟﺘﺎن راﺣﺖ ﺑﺎﺷﺪ. اﻣﮑﺎن ﻧﺪارد ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را ﻣﻦ ﮐﺸﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. و ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﮐﻪ اﺳﺎﺳﺎً ﺑﻪ ﻋﻘﻞ ﻫﻢ ﺟﻮر درﻧﻤﯽآﯾﺪ.«
و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺟﻤﻠﻪی آﺧﺮ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ اﻧﺪاﺧﺖ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺧﻮد را از ﺗﮏ و ﺗﺎ ﻧﯿﻨﺪازد و ﺑﺎ ژﺳﺖ ﻣﺨﺼﻮﺻﯽ ﮔﻔﺖ: »ﺳﺮﮐﺎر ﺑﺘﻞ، ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﺳﺎﮐﺖ اﯾﺴﺘﺎده و ﺑﻪ اﯾﻦ ﭼﺮﻧﺪﯾﺎت ﮔﻮش ﻣﯽدﻫﯿﺪ. ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﺪ ﻣﻮﻗﻌﺶ رﺳﯿﺪه ﮐﻪ ﺧﺪﻣﺖ اﯾﻦ ﻣﺮﺗﯿﮑﻪ دﯾﻮاﻧﻪ ﺑﺮﺳﯿﺪ!«
وﻟﯽ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺧﻮﻧﺴﺮداﻧﻪ و ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﺗﮑﻪ ﺳﻨﮓ و ﺑﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪای ﻋﺎری از ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ اﺣﺴﺎﺳﯽ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ، ﺑﻪ ﺟﺎی اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﺣﺮفﻫﺎی ﻣﺴﯿﻮ ﮔﻮش ﺑﺪﻫﯿﺪ.«
ﻣﺠﺪداً ﺳﮑﻮت ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪ و ﭘﻮارو ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ اداﻣﻪ داد و ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺧﺪﻣﺘﺘﺎن ﻋﺮض ﮐﺮدم، از ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖﻫﺎ ﭘﯿﺶ ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻗﺎﺗﻞ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺟﺰ ﺷﺨﺺ ﺷﻤﺎ آﻗﺎی دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ، ﮐﺲ دﯾﮕﺮی ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ. وﻟﯽ ﺧﻮب، اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺳﺎده ای ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﻢ. اﻣﺎ در ﻣﻮرد ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ وﺿﻌﯿﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﻓﺮق ﻣﯽﮐﺮد.«
و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺟﻤﻠﻪی آﺧﺮ ﻣﺠﺪداً ﻗﺪری ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﭼﺮا؟ ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ در ﻣﻮرد ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ اﺛﺒﺎت ﻗﻀﯿﻪ ﻧﺒﻮد. ﭼﻮن ﺷﺎﻫﺪ ﻋﯿﻨﯽ ﺣﯽ و ﺣﺎﺿﺮی وﺟﻮد دارد ﮐﻪ دﻗﯿﻘﺎً ﺷﻤﺎ را در ﺣﯿﻦ ارﺗﮑﺎب ﺟﺮم دﯾﺪه اﺳﺖ.
ﺑﻠﻪ، ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدﯾﺪ، ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺷﺨﺺ دﻗﯿﻘﺎً دﯾﺪه ﮐﻪ ﺷﻤﺎ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﭼﻪ ﺑﻼﺋﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ اﯾﻦ زن ﺑﯿﭽﺎره آوردﯾﺪ.«
دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ واﻗﻌﺎً وارﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺣﺎﻟﺖ ﺟﺴﺎرت و ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﻗﺒﻞ، ﺟﺎﯾﺶ را ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺘﯽ از اﻓﺴﺮدﮔﯽ ﺷﺪﯾﺪ و ﺳﮑﻮت ﺗﻠﺨﯽ داده ﺑﻮد. ﻓﻘﻂ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ از وﺣﺸﺖ و ﺗﺮس ﺑﺮق ﻣﯽزد. ﻣﻊ اﻟﻮﺻﻒ ﺑﺎز ﺧﻮدش را ﺗﺎ ﺣﺪودی ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺗﻨﺪی ﮔﻔﺖ: »ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﻪ اﻧﺪازه ی ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻪ ﻣﺰﺧﺮﻓﺎت ﺷﻤﺎ ﮔﻮش داده ام.«
»اوﻫﻮ، اوﻫﻮ، آﻗﺎ را ﺑﺒﯿﻦ. ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﯿﻠﯽ از ﺧﻮد راﺿﯽ ﺗﺸﺮﯾﻒ دارﻧﺪ، وﻟﯽ ﻧﻪ ﺟﺎﻧﻢ، ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﮐﻠﻤﻪای از ﺳﺨﻨﺎﻧﻢ آن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﻣﺰﺧﺮف ﻧﯿﺴﺖ. ﭘﺲ ﺣﺎﻻ اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮﺿﯿﺢ دﻫﻢ و ﯾﺎ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ اﺳﺎﺳﺎً ﻣﺎﺟﺮا را دوﺑﺎره ﺑﺎزﺳﺎزی ﮐﻨﻢ. اول ﺻﺒﺢ اﺳﺖ، ﺷﻤﺎ ﺳﺮﯾﻌﺎً ﺧﻮدﺗﺎن را ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻣﯽرﺳﺎﻧﯿﺪ و ﺑﺎ داد و ﻫﻮار و ﻧﻘﺶ ﺑﺎزی ﮐﺮدن ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر ﺑﯿﭽﺎره را ﺷﺪﯾﺪاً ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻗﺮار داده و ﻣﺮﻋﻮب ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ.
ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ اﻃﺎق ﺧﻮاب ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻣﯽورﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻗﺮصﻫﺎی ﻗﻮی ﺧﻮاب آور ﮐﻪ ﺷﺐ ﻗﺒﻞ ﺧﻮرده ﻫﻨﻮز در ﺧﻮاب ﻋﻤﯿﻘﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. در اﯾﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﺑﺎز ﺑﺎ ﻣﻬﺎرت ﻧﻘﺶ ﺧﻮد را ﺧﻮب ﺑﺎزی ﮐﺮده و ﻃﻮری واﻧﻤﻮد ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻣﺮده. ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر ﺑﯿﻨﻮای از ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﯽﺧﺒﺮ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺳﺨﺖ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ادا و اﻃﻮارﻫﺎی ﺷﻤﺎ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ، ﺑﺎور ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻠﻪ، ﺧﺎﻧﻤﺶ اﺷﺘﺒﺎﻫﺎً ﻗﺮصﻫﺎی زﯾﺎدی ﺧﻮرده ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﺮﮔﺶ ﺷﺪه.
ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺰ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ و ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺧﻮشﺑﺎوری ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر ﭘﯿﺮ، او را ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺑﺮاﻧﺪی و ﻇﺮﻓﯽ آب ﮔﺮم ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﯿﺪ. ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﺗﮏ و ﺗﻨﻬﺎ در اﻃﺎق ﻣﺎﻧﺪه و ﻇﺎﻫﺮاً ﮐﺴﯽ ﻣﺰاﺣﻢ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺴﺖ. ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر ﭘﯿﺮ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺳﺮﺳﺮی ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻤﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻪ و ﻟﺬا از ﺷﺮاﯾﻂ ﺑﺪﻧﯽ او ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ اﻃﻼﻋﯽ ﻧﺪارد از اﯾﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻤﯽﺷﻮد. ﺧﻮب، ﺣﺎﻻ ﮐﻢ ﮐﻢ دارﯾﻢ ﻣﯽرﺳﯿﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﻫﺎی ﺣﺴﺎس.
ﺑﻠﻪ، آﻗﺎی دﮐﺘﺮ، ﺷﻤﺎ اﺣﺘﻤﺎﻻً ﻧﻤﯽداﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺗﻌﺪادی از ﺑﻨﮕﺎهﻫﺎی ﺷﯿﺸﻪ ﭘﺎکﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﻃﺒﻖ درﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل آنﻫﺎ ﻣﯽروﻧﺪ، ﮐﺎر ﺧﻮد را ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺻﺒﺢﻫﺎی ﺧﯿﻠﯽ زود ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و در ﻣﻮرد ﻣﻨﺰل ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺑﻮده. ﻟﺬا ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ ورود ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﺘﻮﻓﯽ، ﺷﯿﺸﻪ ﭘﺎکﮐﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻧﺮدﺑﺎن ﻣﺨﺼﻮص ﺧﻮد وارد ﻣﯽﺷﻮد و ﺑﺪون ﻣﻌﻄﻠﯽ ﻧﺮدﺑﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ دﯾﻮار ﻣﯽﮔﺬارد و ﮐﺎر ﺧﻮد را ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﺪ، وﻟﯽ از ﺑﺨﺖ ﺑﺪ ﺷﻤﺎ، ﮐﺎرش را ﺑﺎ ﺷﯿﺸﻪﻫﺎﯾﯽ ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮهی اﻃﺎق ﺧﻮاب ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﻮده. و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮده، ﻧﺎﮔﻬﺎن ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ داﺧﻞ اﻃﺎق ﻣﯽاﻓﺘﺪ و ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﮑﺎر ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ. وﻟﯽ آن ﻗﺪر ﺣﻮاﺳﺶ ﺟﻤﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺷﻤﺎ ﺣﺪس ﺑﺰﻧﯿﺪ و ﻣﺘﻮﺟﻪ آدم ﻏﺮﯾﺒﻪای ﺑﺸﻮﯾﺪ، ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ از ﻧﺮدﺑﺎن ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽآﯾﺪ و ﻧﺮدﺑﺎن را ﻧﯿﺰ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ و ﺑﻪ ﭘﺎک ﮐﺮدن ﭘﻨﺠﺮهﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﻣﺸﻐﻮل ﻣﯽﺷﻮد. ﻣﻌﻬﺬا، او ﺣﺎﻻ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را دﯾﺪ و از ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻫﻢ اﻃﻼع دارد، اﻻن ﻫﻢ ﺣﯽ و ﺣﺎﺿﺮ اﯾﻨﺠﺎ ﺗﺸﺮﯾﻒ دارﻧﺪ و از زﺑﺎن ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﺎﺟﺮا را ﺑﺮای ﻫﻤﻪ ﺷﺮح ﺧﻮاﻫﻨﺪ داد. ﭘﻮارو ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف ﺑﻪ ﻃﺮف در اﻃﺎق رﻓﺖ و ﭘﺲ از اﯾﻨﮑﻪ در را ﺑﺎز ﮐﺮد ﮔﻔﺖ: »ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ ﺗﻮ، اﺳﺘﻔﺎن.«
ادامه دارد ...
شیطان به قتل می‌رسد // نویسنده: آگاتا کریستی // مترجم: ذبیح الله منصوری
نام داستان: ﺷﯿﻄﺎن ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﯽرﺳﺪ
ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه: آﮔﺎﺗﺎ ﮐﺮﯾﺴﺘﯽ // ﻣﺘﺮﺟﻢ: ذﺑﯿﺢ اﷲ ﻣﻨﺼﻮری
ﺗﺎﯾﭗ: Lady of Dawn
ﻋﻨﻮان اﺻﻠﯽ ﮐﺘﺎب: Cards on the Table
از ﺳﺮی داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو
