شیدا (1)

 

شیدا (1)

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را آرام ﻣﯿﮕﺸﺎﯾﻢ و در آﯾﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺧﯿﺮه ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ. دﻫﺎﻧﻢ از ﺗﻌﺠﺐ ﺑﺎز ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ، ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﺮ ﻫﻢ ﻣﯿﻨﻬﻢ، ﺑﺎورم ‫ﻧﻤﯿﺸﻮد اﯾﻦ ﻗﺪر ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻢ، ﺑﺎ دﯾﺪن ﺧﻮد ﺷﺎدی ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم را ﻓﺮا ﻣﯿﮕﯿﺮد، ﻫﯿﭽﮕﺎه ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﺑﻼﺧﺮه ﭼﻨﯿﻦ ‫روزی در ﻃﺎﻟﻊ ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﺑﺎﺷﺪ.

ﺑﺎ ﺻﺪای آراﯾﺸﮕﺮ ﺑﻪ ﺧﻮد آﻣﺪم: ﻋﺮوس ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺎﺷﺎا.. ﭼﻘﺪر ﻣﺎه ﺷﺪی.

‫ﺻﺪای ﺑﻮغ ﻣﻤﺘﺪ ﻣﺎﺷﯿﻦ در ﻓﻀﺎی آراﯾﺸﮕﺎه ﻣﯿﭙﯿﭽﺪ، ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ای دﻟﺸﻮره ﺳﺮاﺳﺮ وﺟﻮدم را ﻓﺮا ﻣﯿﮕﯿﺮد، در ﺑﺎز ﻣﯿﺸﻮد و او ﻣﯽ آﯾﺪ، ﺑﺎ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻗﺎﻣﺖ ‫ﺑﻠﻨﺪش در ﭼﺎرﭼﻮب در و ﻟﺒﺨﻨﺪی ﮐﻪ ﺑﻪ ﻟﺐ دارد ﺑﻪ ﻧﺎﮔﺎه ذﻫﻦ ﺳﺮﮐﺸﻢ ﻣﺮا ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ای ﻧﻪ ﭼﻨﺪان دور ﻣﯿﮑﺸﺎﻧﺪ، ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﺰی ﻏﺮﯾﺐ ﮐﻪ درد ﻏﺮﺑﺖ، ﺗﺤﻤﻞ آن را ﺑﺮاﯾﻢ دﺷﻮارﺗﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد.

ﺳﻪ ﻣﺎﻫﯽ از ﻗﺒﻮل ﺷﺪﻧﻢ در رﺷﺘﻪ ی ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ام ادﺑﯿﺎت داﻧﺸﮕﺎه ﺗﻬﺮان ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد، اﻣﺎ ﻫﻨﻮز دوری از ﻋﺰﯾﺰاﻧﻢ آزارم ‫ﻣﯿﺪاد ﻣﺮا ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ رﻓﺘﻦ در   ‫آﺧﺮ ﻫﺮﻫﻔﺘﻪ ﺑﺮای ﺗﺠﺪﯾﺪ دﯾﺪار ﻣﯿﮑﺮد. ﮐﻼﺳﻬﺎی ﻣﺘﻮاﻟﯽ اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ و دﻟﺘﻨﮕﯽ ﺑﺮای ﺧﺎﻧﻮاده و اﺗﻔﺎﻗﺎﺗﯽ ﮐﻪ اﺧﯿﺮاً ﺣﺎل و ﻫﻮای ﺧﺎﻧﻪ را ﻋﻮض ﮐﺮده ﺑﻮد، ‫ﻣﺮا واﻣﯿﺪاﺷﺖ ﮐﻪ از آﺧﺮﯾﻦ ﮐﻼس ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﮕﺬرم و ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﺗﺮﻣﯿﻨﺎل ﺑﺮوم و ﺑﻪ ﺳﻮی ﻧﻮﺷﻬﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﻢ.

ﺗﻤﺎم ﻃﻮل راه ﻓﮑﺮم ﭘﯿﺶ ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺑﺮادر ﺑﺰرﮔﻢ ﺑﻮد، ﭼﻮن از روی اﻃﻼﻋﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ داده ﺑﻮد، ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺟﺮﯾﺎن ‫ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری ﮐﺎﻣﯿﺎر از ﻫﻤﮑﺎرش ﺟﺪی ‫ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻫﻔﺘﻪ ی ﻗﺒﻞ ﻣﺮاﺳﻢ رﺳﻤﯽ آﺷﻨﺎﯾﯽ دو ﺧﺎﻧﻮاده ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﻧﻮﺷﻬﺮ رﺳﯿﺪم، ﺳﺮﯾﻊ ﺳﻮار ‫آژاﻧﺲ ﺷﺪم و ﺟﻠﻮی درب ﺧﻮﻧﻪ ‫ﭘﯿﺎده ﺷﺪم. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاف اﻧﺪاﺧﺘﻢ، ﮐﻮﭼﻪ ﻗﺸﻨﮕﺘﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺑﺮﮔﻬﺎی زرد ﭘﺎﯾﯿﺰی ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺳﻨﮕﻔﺮش ﮐﻮﭼﻪ ‫ﻫﺎی ﺷﻬﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺟﻠﻮه ﺧﺎﺻﯽ ‫ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺨﺸﯿﺪه ﺑﻮد.

‫ﮐﻠﯿﺪ رو ﺳﺮﯾﻊ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم و وارد ﺧﻮﻧﻪ ﺷﺪم، آرام ﭘﺎ را در ﺳﺎﻟﻦ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ، ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎدی از‫ ﺷﺎدی ﮐﺸﯿﺪم و ﺧﻮد را در ‫آﻏﻮﺷﺸﺎن ﺟﺎی دادم، ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﺳﺮﺑﻪ ﺳﺮﺷﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ ای اﺻﻼً ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﻮن زﺣﻤﺖ ﻧﺪادﯾﺪ ﮐﻪ‫ﯾﻪ زﻧﮕﯽ واﺳﻪ ﺷﯿﺪای ﺑﯿﭽﺎره ‫ﺑﺰﻧﯿﺪ، ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ﺑﺎﺑﺎ زﻧﺪه اﺳﺖ ﯾﺎ ﻣﺮده، ﻃﻔﻠﮏ ﻣﻦ، ﻫﺮﭼﻨﺪ دﯾﮕﻪ ﻋﺮوس دار ﺷﺪﯾﺪ دﺧﺘﺮ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ﭼﯿﮑﺎر؟

ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻨﻮ ﺗﻮ آﻏﻮش ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺷﯿﺪای ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﯽ اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ درﮔﯿﺮ ﮐﺎرﻫﺎی ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺑﻮدﯾﻢ و ﻓﺮﺻﺖ ‪سرﺧﺎروﻧﺪن ‫ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ وﮔﺮﻧﻪ ﺟﺎی ﺗﻮ ‫ﯾﮑﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮ ﻗﻠﺐ ﺑﺎﺑﺎﺳﺖ، ﻣﮕﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﮐﺴﯽ ﻋﺰﯾﺰ دﻟﺸﻮ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻪ.

‫اﯾﻦ ﺗﺮﻓﻨﺪ ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﻢ ﺑﻮد، واﺳﻪ اﻋﺘﺮاف ﮔﺮﻓﺘﻦ از ﺑﺎﺑﺎ و ﻋﺰﯾﺰﺗﺮ ﮐﺮدن ﺧﻮدم ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ آﺧﺮش ﺻﺪای ﺗﻤﺎم اﻫﻞ ﺧﻮﻧﻪ در ‫ﻣﯽ اوﻣﺪ. ﺑﻌﺪ از دﯾﺪن ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻪ اﺗﺎق ﮐﺎﻣﯿﺎر رﻓﺘﻢ و ﭼﻨﺪ ﺿﺮﺑﻪ ای ﺑﻪ در زدم و ﮔﻔﺘﻢ: اﺟﺎزه ﻫﺴﺖ آﻗﺎی داماد بی  ﻣﻌﺮﻓﺖ؟

ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﺑﻌﺪ ﺧﻮش و ﺑﺶ، ﺑﺎ ﮔﻼﯾﻪ ﮔﻔﺘﻢ: ﺟﻮﮔﯿﺮ ﻧﺸﻮ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز از دﺳﺘﺖ ﻧﺎراﺣﺘﻢ، ﺑﺎﺷﻪ داداش ﻣﻦ، ‫ﺑﺎﯾﺪ از ﻫﺴﺘﯽ ﺑﺸﻨﻮم ﮐﻪ ‫داداﺷﻢ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﯽ داره ﺧﻮدﺷﻮ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ.

‫ﮐﺎﻣﯿﺎر ﻗﯿﺎﻓﻪ ی ﺣﻖ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺒﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: اﯾﻨﻄﻮر ﺣﺮف ﻧﺰن، ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﻣﻦ از ﺧﺪام ﺑﻮد ﺧﻮاﻫﺮ ﮔﻠﻢ ﺗﻮ ‫ﻣﺮاﺳﻢ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﯾﻢ ﺣﻀﻮر ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ، اﻣﺎ ﻣﯿﻮن ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻮد و ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺗﻮ رو وﺳﻂ ﺗﺮﻣﯽ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ دو در ﮐﺮدن ﮐﻼﺳﻬﺎ ﮐﺮد، ﺗﻮ ﻫﻢ ﮐﻪ اﺳﺘﺎد اﯾﻦ ﻓﻨﯽ، ‫از ﻃﺮﻓﯽ ﻫﻢ دری راه ﻗﻀﯿﻪ ‫رو ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺗﺮ ﮐﺮد، ﻣﻦ ﺑﯽ ﺗﻘﺼﯿﺮم.

‫اﺧﻢ ﻫﺎم رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﻟﻮدﮔﯽ ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﺎﻻ از اﯾﻨﻬﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﯿﻨﻢ اﯾﻦ ﻋﺮوس ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺎ، داداش ﻣﺎداش ﺣﺴﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﻗﺎﺑﻞ ‫ﺗﻮر ﮐﺮدن ﺑﺎﺷﻪ داره ﯾﻪ ﻧﻪ، ‫ﻣﻨﻮ ﮐﻪ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯽ ﻋﯿﻦ ﮐﻨﻪ ﭼﺴﺒﯿﺪم ﺑﻪ ﺗﻮ.

‫دوﺑﺎره رگ ﻏﯿﺮت ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺑﻪ ﺟﻮش اوﻣﺪ و اﺧﻤﯽ ﻗﺸﻨﮓ ﺳﺮاﺳﺮ ﭼﻬﺮﺷﻮ ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: دﯾﮕﻪ ﭘﺮ رو ﻧﺸﻮ، ﻣﯿﮕﻦ دﺧﺘﺮا ‫ﻣﯿﺮﻧﺪ داﻧﺸﮕﺎه، دﯾﮕﻪ  ‫ﻧﻤﯿﺸﻪ ﮐﻨﺘﺮﻟﺸﻮن ﮐﺮد اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ. ﻧﺨﯿﺮ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ، ﭘﺴﺮی ﺑﺎ ﻣﺸﺨﺼﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﻣ‪ﺪ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎﺳﺖ، ﻻﻏﺮ و ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎ ﭘﻮﺳﺘﯽ ‫روﺷﻦ و دﺳﺘﯽ اﺳﺘﺨﻮاﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﻫﺎی ﻣﺸﮑﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ و ﭘﻮل ﺑﺎﺑﺶ از ﭘﺎرو ﺑﺎﻻ ﺑﺮه و ﻧﻨﻪ ﺷﻢ دوﺑﺎر ﺳﮑﺘﻪ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻪ و ﺳﻮﻣﯿﺸﻢ ﺗﻮ راه ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺎﯾﺪ بدم ‫واﺳﻪ ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﯽ ﺑﺴﺎزﻧﺪ، ﻫﻤﭽﯿﻦ ‫ﭘﺴﺮی ﻓﻌﻼً ﺗﻮ ﺑﺴﺎط ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ.

‫ﮔﻮﻧﻪ ی ﮐﺎﻣﯿﺎرو ﺑﻮﺳﯿﺪم ﮔﻔﺘﻢ: ﭘﺲ ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﯿﻤﻮﻧﻢ، ﻗﺮﺑﻮن دﺳﺘﺖ ﺑﮕﺮد ﺑﯿﻦ دوﺳﺘﺎت ﺷﺎﯾﺪ...

ﺳﺮﯾﻊ ﺟﺎﺧﺎﻟﯽ دادم ‫ﺗﺎ دﻣﭙﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ ‫ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﻬﻢ ﻧﺨﻮره، اﻣﺎ از ﺑﺨﺖ ﺑﺪ، ﻫﺴﺘﯽ ﺑﯿﭽﺎره ﮐﻪ ﺻﺪای ﻣﺎرو ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد، ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ وارد اﺗﺎق ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺷﺪ و ‫دﻣﭙﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﭘﺎی اون اﺻﺎﺑﺖ ‫ﮐﺮد و ﺟﯿﻎ ﻫﺴﺘﯽ ﺳﺮاﺳﺮ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮﻧﻮ ﮔﺮﻓﺖ.

‫روی ﺗﺨﺖ ﻏﻠﻄﯽ ﺧﻮردم و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻫﺴﺘﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﻇﺎﻫﺮاً ﻫﻨﻮز دﻟﺨﻮر ﺑﻮد و ﻣﻨﻮ ﻣﺴﺒﺐ ﻫﻤﻪ دردﺳﺮا ﻣﯿﺪوﻧﺴﺖ. واﻧﻤﻮد ‫ﻣﯿﮑﺮد در ﺣﺎل درس ﺧﻮﻧﺪن ‫واﺳﻪ ﮐﻨﮑﻮره، اﯾﻦ ﻓﯿﮕﻮر ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ واﺳﻪ دادن اﻃﻼﻋﺎت ﭼﯿﺰی ﮔﯿﺮش ﺑﯿﺎد ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﺮﺷﻮ ﻣﯿﮑﺮد ﺗﻮ ‫ﮐﺘﺎﺑﺶ و ﺧﻮدﺷﻮ ﺳﺮﮔﺮم درس ‫ﺧﻮﻧﺪن ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪاد.

‫ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﭼﻤﺪوﻧﻢ رﻓﺘﻢ، ﺑﻠﻮزی ﮐﻪ از ﻗﺒﻞ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﺗﻬﯿﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدﻣﻮ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺟﻠﻮی آﯾﻨﻪ رﻓﺘﻢ درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﻠﻮز ‫ﺟﺪﯾﺪ رو در آﯾﻨﻪ ﺑﺮاﻧﺪاز ﻣﯿﮑﺮدم  ‫ﻫﺴﺘﯽ رو ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻗﺮار دادم: ﻫﺴﺘﯽ ﺟﺎن اﯾﻦ رﻧﮓ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺎد.

‫ﻫﺴﺘﯽ ﻧﯿﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ، ﯾﮏ دﻓﻌﻪ ﻓﺮﯾﺎدی از ﺷﺎدی ﮐﺸﯿﺪ ﺑﻠﻮز رو از دﺳﺘﻢ ﻗﺎﭘﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﻻﺧﺮه واﺳﻢ ‫ﮔﺮﻓﺘﯿﺶ، ﻗﺮﺑﻮن ﺧﻮاﻫﺮ ﮔﻠﻢ ﺑﺮو، ﺧﯿﺎﻟﻢ ‫از ﺑﺎﺑﺖ ﻋﻘﺪ ﮐﺎﻣﯿﺎر راﺣﺖ ﺷﺪ. ﺷﯿﺪا! اﯾﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮون ﺑﻮد، ﭼﺮا ﺗﻮ زﺣﻤﺖ اﻓﺘﺎدی؟

خﻨﺪﯾﺪم وﮔﻔﺘﻢ: ﺣﺎﻻ آﺷﺘﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﺧﻮب ﺣﺎﻻ از ﺳﯿﺮ ﺗﺎ ﭘﯿﺎز ﻣﺎﺟﺮارو ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻦ... و ﺧﻮدﻣﻮ ﻣﺸﺘﺎق ﺷﻨﯿﺪن ﻧﺸﻮن دادم.

‫ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻤﯽ ﻣ‪ ﻦ ﻣ‪ ﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻤﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﻟﺒﺎﺳﻪ ﻫﺎ ﻧﻬﮥ ﻣﻨﻮ ﮐﻪ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯽ، ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻓﺸﺎرﻫﺎی ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ دووم ‫ﺑﯿﺎرم، ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺒﺎ، ﺣﻮﻟﻢ ﻧﮑﻦ دارم ‫ﻣﯿﮕﻢ. اﺳﻤﺶ ﺳﺎراﺳﺖ، ﺗﻮ اداره ی ﮐﺎﻣﯿﺎر اﯾﻨﺎ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﻪ، ﺗﻮ ﺑﺨﺶ ﺣﺴﺎﺑﺪاری اﻟﺒﺘﻪ ﻟﯿﺴﺎﻧﺲ ﺣﺴﺎﺑﺪارﯾﻬﮥ اﯾﻦ داداش  ‫ﻣﻬﻨﺪس و ﮐﻤﺒﻮدﯾﺴﻢ ﻣﺎ واﺳﻪ ﮐﺎری ‫ﻣﯿﺮه ﺑﺨﺶ ﺣﺴﺎﺑﺪاری ﺑﺎ دﯾﺪن ﺳﺎرا ﺧﺎﻧﻢ، ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﮐﺎر و وﻇﯿﻔﻪ اش ﻣﯿﺸﻪ و درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﯾﻪ دل ﻧﻪ ﺻﺪ دل ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪه ﺑﻮده ‫ﺑﺎ ﺑﺮاﻧﮑﺎرد اوﻧﻮ ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﻨﺪ ‫ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن.

‫اﯾﻦ دﺧﺘﺮ دﻫﻦ ﻟﻖ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ دﺳﺖ از ﻟﻮدﮔﯿﺶ ﺑﺮ ﻧﻤﯿﺪاﺷﺖ، ﺑﻌﺪ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮد: ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮ اﺻﻞ ﮐﺎری ﯾﺎدم ﺑﺮه، راﺳﺘﯽ ‫ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﯽ ﻣﺎ رﻓﺘﻨﯽ ﺷﺪﯾﻢ؟ ﭘﺴﺮ ﺗﻮر ‫ﮐﺮدم ﺗﻮپ. اﯾﻦ دﺧﺘﺮه ﯾﻪ داداش داره آﻗﺎ، ﺧﻮش ﺗﯿﭗ، داره دوره ﺗﺨﺼﺺ ﺟﺮاﺣﯽ رو ﻣﯿﮕﺬروﻧﻪ اوﻧﻢ ﮐﺠﺎ؟ ﺷﻬﯿﺪ ﺑﻬﺸﺘﯽ ‫ﺗﻬﺮان، از روزی ﮐﻪ دﯾﺪﻣﺶ ‫اﻧﮕﯿﺰه ام واﺳﻪ درس ﺧﻮﻧﺪن دو ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﺪه، اﻣﺴﺎل ﻫﺮﻃﻮر ﺑﺎﺷﻪ دﻧﺪون ﭘﺰﺷﮑﯽ ﺷﻬﯿﺪ ﺑﻬﺸﺘﯽ ﻗﺒﻮﻟﻢ.

‫ﻫﯿﭻ ﺟﻮری ﻗﺎدر ﻧﺒﻮدم ﺟﻠﻮی ﺧﻨﺪم رو ﺑﮕﯿﺮم، اﯾﻦ دﺧﺘﺮه دﺳﺖ ﺑﺮدار ﻧﺒﻮد و ﻫﺮروز ﻋﺎﺷﻖ ﯾﮑﯽ ﻣﯿﺸﻪ، اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﻪ ‫ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻨﺪ اﯾﻦ ﺣﺮف ﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﻧﺎﺷﯽ از ﻃﺒﯿﻌﺖ ﺑﺬﻟﻪ ﮔﻮ ﻫﺴﺘﯿﻪ و اون اﻣﺴﺎل ﻋﺰﻣﺸﻮ ﺟﺰم ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ رﺷﺘﻪ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ اش دﻧﺪاﻧﭙﺰﺷﮑﯽ ﻗﺒﻮل ﺑﺸﻪ و ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮد ازدواج ‫ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از ﺗﻌﺎرﯾﻒ ﻫﺴﺘﯽ از ﺳﺎرا، ﯾﻬﻮ دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ، ﺣﺲ ﮐﺮدم ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ ﻏﺮﯾﺒﻪ ی ﺗﺎزه وارد، ﺑﯿﻦ ﻣﻨﻮ ﮐﺎﻣﯿﺎر ﮐﻪ ﺗﻮ ﻓﺎﻣﯿﻞ ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ واﺑﺴﺘﮕﯿﻤﻮن ﺑﻪ ﻫﻢ ﺷﻬﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ، ﻓﺎﺻﻠﻪ ای ﻋﻤﯿﻖ داره اﯾﺠﺎد ﻣﯿﺸﻪ و واﺳﻪ ﻟﺤﻈﻪ ای ﺣﺴﺎدت ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﯿﻬﻤﺎن ﻧﺎﺧﻮاﻧﺪه ﺳﺮاﺳﺮ ‫وﺟﻮدﻣﻮ اﺣﺎﻃﻪ ﮐﺮد. از دﺳﺖ ﺧﻮدم

ﺧﻨﺪم ﮔﺮﻓﺖ، ﻫﻨﻮز ﻫﯿﭽﯽ ﻧﺸﺪه داﺷﺘﻢ ﺧﻮاﻫﺮﺷﻮﻫﺮ ﺑﺎزی در ﻣﯽ آوردم و ﺳﺎرا رو ﻣﺤﮑﻮم ﻣﯿﮑﺮدم، ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺧﯿﺎﻻت ﺑﺎﻃﻠﻮ ‫دور ﺑﺮﯾﺰم و ﻣﻨﺘﻈﺮ آﯾﻨﺪه ‫ﺑﺎﺷﻢ.

‫ﺑﻌﺪ از ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ، ﺑﺎﺑﺎ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﻪ ﺳﺮاغ روزﻧﺎﻣﻪ رﻓﺖ و ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ ﺗﻮ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ داﺷﺖ ﯾﻪ ﻓﮑﺮی واﺳﻪ ﻧﺎﻫﺎر ﻣﯿﮑﺮد. ﮐﻨﺎر ﺑﺎﺑﺎ روی ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ‫ﺧﻮدﻣﻮ ﺑﺎ دﯾﺪن ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﺳﺮﮔﺮم ﮐﺮدم.

ﺑﺎﺑﺎ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﮕﯽ ﻣﻦ ﺷﺪ دﺳﺘﺸﻮ دور ﮔﺮدﻧﻢ ﺣﻠﻘﻪ زد و ﮔﻔﺖ: ﺷﯿﺪا ﺟﺎن ﭼﻪ ﺧﺒﺮ از داﻧﺸﮕﺎه، ‫اﻣﺘﺤﺎﻧﺎﺗﺘﻮن ﮐ‪ ﯽ ﺷﺮوع ﻣﯿﺸﻪ؟ ﺑﺎ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﮕﯽ ﮔﻔﺘﻢ: ﻫﯿﭽﯽ ﺑﺎﺑﺎﯾﯽ، ﺣﺠﻢ درس ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد ﺷﺪه، ﻓﺼﻞ اﻣﺘﺤﺎﻧﺎﺗﻢ ‫ﻧﺰدﯾﮑﻪ ﺷﺮوع ﺑﺸﻪ.

‫ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﻣﺎ ﭘﯿﻮﺳﺖ و ﮔﻔﺖ: ﭘﺲ ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﻘﺪ ﮐﺎﻣﯿﺎر رو زودﺗﺮ ﺑﺬارﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﺎ اﻣﺘﺤﺎﻧﺎت ﺷﯿﺪا ﺗﺪاﺧﻞ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ...

‫ﺑﻌﺪ آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﮐ‪ ﯽ ‫ﻣﯿﺸﻪ ﻋﺮوﺳﯿﻪ ﺷﯿﺪا رو ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮﮔﺰار ﮐﻨﯿﻢ.

‫ﺑﺎﺑﺎ اﺧﻤﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺑﺒﯿﻦ ﻣﯿﻨﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ آرزوﻫﺎی ﺗﻮ ﮐﺎرﻧﺪارم، وﻟﯽ ﻣﻦ ﺷﻮﻫﺮ ﺑﺪه ﻧﯿﺴﺘﻢ. ﻣﮕﻪ دﺧﺘﺮﻣﻮ از ﺳﺮ راه آوردم ﮐﻪ ‫ﺑِﺪ‪م ﮔﺮدن ﮐﻠﻔﺘﺎی ﻣﺮدم ‫ﺑﺒﺮﻧﺪ؟ ﺑﺎ دﺳﺘﺎی ﺧﻮدم ﺟﮕﺮ ﮔﻮﺷﻪ ﻫﺎﻣﻮ از ﺧﻮدم دور ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺎﻫﯽ ﺳﺎﻟﯽ ﺷﻮﻫﺮاﺷﻮن اﺟﺎزه ﺑِﺪ‪ن ﮐﻪ اﯾﻨﻬﺎ ﺑﯿﺎن ﺑﺎﺑﺎی ‫ﭘﯿﺮﺷﻮن رو ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ.

‫ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﺘﺎب ﺑﻪ دﺳﺖ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ اوﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش ﺑﺎﺑﺎﺟﺎن، واﺳﻪ ﺷﯿﺪا ﯾﻪ ﺟﻮون ﺧﻮب و ﺑﺎﮐﻼس ﭘﯿﺪا ‫ﮐﺮدم ﻫﻤﯿﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﺧﻮﻧﻤﻮن، ‫ﻫﺮروز ﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدﻣﻮن ﺗﻠﭙﻬﮥ ﻧﻤﯿﺨﻮای ﺑﺪوﻧﯽ ﮐﯽ؟ ﻫﻤﯿﻦ اﺻﻐﺮآﻗﺎ ﺳﻮﭘﺮ ﻣﺤﻠﻪ، ﻫﻢ ﺟﻮون ﺑﺮازﻧﺪه اﯾﻪ، ﻫﻢ ‫دﻧﺒﺎل ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﻞ و ﭼﻞ ‫ﺧﻮﻧﻮﻧﺪه دار ﻣﯿﮕﺮده، ﺳﻨﺸﻢ ﺑﻪ ﺳﻦ ﺷﯿﺪا ﻣﯿﺨﻮره، ﯾﻪ ﻫﻔﺘﺎدو اﻧﺪی ﺳﺎﻟﺸﻪ.

‫ﺑﺎﺑﺎ و ﻣﺎﻣﺎن ﻗﻬﻘﻬﻪ ای ﺳﺮ داده ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺎ و ﺑﺒﯿﻦ. ﺑﺎ ﺣﺮص ﮔﻔﺘﻢ: ﻫﺴﺘﯽ ﺟﺎن، اون ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑﻪ ﭘﺎی ﺗﻮ ﻧﺸﺴﺘﻪ، ﻓﮑﺮ ‫ﮐﺮدی اﯾﻨﻘﺪر ﻧﺎﻣﺮدم ﮐﻪ ﻣﺠﻨﻮن ‫ﺧﻮاﻫﺮﻣﻮ ﻏُﺮ ﺑﺰﻧﻢ؟ ﺑﺮو ﺑﺮو ﺳﺮاغ درس ﺧﻮﻧﺪﻧﺖ ﮐﻪ اﮐﻪ اﻣﺴﺎل داﻧﺸﮕﺎه ﻗﺒﻮل ﻧﺸﯽ، اﺻﻐﺮ آﻗﺎ ﻣﯿﺰﻧﻪ زﯾﺮ ﻗﻮﻟﺶ و ﺗﺮﺷﯿﺪه ‫ﻣﯿﺸﯿﺎ.

‫ﺑﺎ دﯾﺪن ﭼﻬﺮه ﺧﻨﺪان ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﯿﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪ ای زدم و ﻇﺎﻫﺮاً ﮐﻞ ﮐﻞ ﻣﺎ ﺧﺎﺗﻤﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد. از ﺣﺮﻓﻬﺎی ﻣﺎﻣﺎن ﻣﺘﻮﺟﻪ ‫ﺷﺪم ﻗﺮار ﻋﻘﺪ رو ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ‫واﺳﻪ ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ آﯾﻨﺪه ﮐﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﻌﺒﺎﻧﻪ.

‫ﻋﺼﺮ ﺑﻪ اﺗﺎق ﮐﺎﻣﯿﺎر رﻓﺘﻢ، ازش در ﻣﻮرد ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﻘﺪ ﭘﺮﺳﯿﺪم، ﮐﺎﻣﯿﺎر ﮔﻔﺖ: ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﻋﻘﺪ ﺧﺼﻮﺻﯽ ﻣﯿﮕﯿﺮﯾﻢ و ﺟﺸﻦ رو ‫ﺗﺎﺑﺴﺘﻮن ﺑﺮﮔﺰار ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ، ‫ﻣﻬﻤﻮﻧﻬﺎی ﻣﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﺰ اﻋﻀﺎی ﺧﻮﻧﻮادﻣﻮن، ﺧﺎﻟﻪ ﺷﯿﺮﯾﻦ و رﺿﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ.

‫رﺿﺎ دوﺳﺎﻟﯽ از ﻣﻦ ﺑﺰرﮔﺘﺮﺑﻮد، دوران ﺑﭽﮕﯽ ﻣﻮن رو ﺑﺎﻫﻢ ﺳﭙﺮی ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ و ﺧﺎﻃﺮات ﻣﺸﺘﺮک زﯾﺎدی داﺷﺘﯿﻢ. ﻣﻦ و رﺿﺎ ‫ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﺜﻞ دوﻫﻤﺒﺎزی ‫ﮐﻮدﮐﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪﯾﻢ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮐﻞ ﮐﻞ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ و ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﻫﺎﻣﻮﻧﻮ ﺑﻪ رخ ﻫﻢ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪﯾﻢ. ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﻧﮕﺎه ‫رﺿﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻋﯿﻦ ﮐﻮدﮐﯿﻢ

  ‫ﭘﺎک و ﺑﯽ آﻻﯾﺸﻪ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ داداش ﺑﺰرﮔﺘﺮه و ﻓﮑﺮ ازدواج ﻣﺎ دوﺗﺎ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﯿﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ زﺑﻮﻧﺎ اﻓﺘﺎده، ﻓﻘﻂ زاﯾﯿﺪه اﻓﮑﺎر ﺧﺎﻟﻪ ‫ﺷﯿﺮﯾﻨﻪ، ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﻫﻤﭽﯿﻦ ‫آرزوﯾﯽ رو در ﺳﺮ داره. ﻫﻤﻪ از ﺟﻮاب ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدﻧﺪ وﻟﯽ ﻫﯿﭻ ﮐﯽ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮد دل ﮐﻮﭼﯿﮏ و ﻣﻬﺮﺑﻮن ﺧﺎﻟﻪ ﺷﯿﺮﯾﻦ رو ‫ﺑﺸﮑﻮﻧﻪ و ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻨﻮ ‫ﺑﺪﺟﻮری ﺗﻮ ﻣﺨﻤﺼﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد.

‫ﺻﺒﺢ ﻣﻦ و ﻫﺴﺘﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﺟﻤﻊ ﮐﺮدن وﺳﺎﯾﻞ ﻣﻮرد ﻧﯿﺎز ﺑﺮای ﺧﻮاﺑﮕﺎه ﺷﺪﯾﻢ. ﻣﺎﻣﺎن ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﻗﻮرﻣﻪ ﺳﺒﺰی رو ﻓﺮﯾﺰ ‫ﮐﺮد و در ﺳﺎﮐﻢ ﮔﺬاﺷﺖ. ﺑﺎ ‫ﮐﻤﮏ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﻪ زور در ﭼﻤﺪوﻧﻮ ﺑﺴﺘﯿﻢ. در آﺧﺮ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ داد ﻫﺴﺘﯽ دراوﻣﺪ: ﺑﺎز ﻫﺮﭼﯽ داﺷﺘﯿﻢ داری ﻣﯿﺪی ﻋﺰﯾﺰ ‫دردوﻧﻪ ات ﺑﺒﺮه؟ ﺑﺎﺑﺎ ﻣﺎم آدﻣﯿﻢ. ﺷﯿﺪا ‫ﺟﺎن ﺗﻌﺎرف ﻧﮑﻦ، ﻓﺮش ﻣﺮش ﻫﺎی ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ رو ﻫﻢ ﺑﺒﺮ.

‫ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ: ﮐ‪ ﯽ ﻣﯿﺸﻪ واﺳﻪ ﺗﻮ ﺳﺎک ﺑﺒﻨﺪم... دﻫﻦ ﻫﺴﺘﯽ رو ﺑﺴﺖ. ﺳﺎﻋﺖ ﯾﺎزده دوﺑﺎره ﺑﺎ دﻟﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻋﺎزم ﺗﻬﺮان ‫ﺷﺪم.

‫در راه ﺑﻪ اﺗﻔﺎﻗﺎت اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روزه ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم. ﺑﺎ ازدواج ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺗﻬﺪﯾﺪی ﺟﺪی در زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم. دﻓﺘﺮ ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ را از درون ﮐﯿﻔﻢ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و اﺗﻔﺎﻗﺎت اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روزه را در آن ﻧﮕﺎﺷﺘﻢ و در آﺧﺮ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮدم:  ‫دﯾﮕﺮ ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﺑﺰرگ ﺷﺪه ام و ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﭼﻮن او وارد ﺳﺮازﯾﺮی ﭘﺮ ﺷﯿﺐ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺷﺪه ام، ﭼﻘﺪر دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻫﯿﭻ ﮔﺎه ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﻧﺸﻮم و ﻋﺸﻖ را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﮑﻨﻢ. ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻋﺸﻖ را در داﺳﺘﺎﻧﻬﺎی ﺑﯿﮋن و ﻣﻨﯿﮋه ﻣﯽ ﺟﺴﺘﻢ و ﺑﺮ اﯾﻦ ﺑﺎور ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻋﺸﻖ ﻫﺎی رﻧﮕﯿﻦ ‫اﻣﺮوزی ﻓﺎﻧﯽ اﺳﺖ و ‫ﻗﺪاﺳﺘﺶ را از دﺳﺖ داده. ﭼﻘﺪر دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﻫﺪ از ﺧﻮاﺑﯽ ﮐﻪ روزﮔﺎر ﺑﺮاﯾﻢ دﯾﺪه، ﺳﺮدرآورم.

‫اﺣﺴﺎس ﺑﺎﻟﻎ ﺷﺪن و ﭘﺎ در ورﻃﻪ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﯾﺎﻓﺘﻦ و ﺟﻮاﻧﯽ را ﺣﺲ ﮐﺮدن ﻣﺮا ﮔﯿﺞ و ﻣﺒﻬﻮت ﺳﺎﺧﺘﻪ. ﻫﯿﭻ ﮔﺎه ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﭘﯿﻠﻪ درﯾﺪن و ﭘﺮواﻧﻪ ﺷﺪن را درک ‫ﮐﻨﻢ اﮐﻨﻮن دﯾﮕﺮ اﻓﮑﺎری ﮐﻪ روزﮔﺎری دﻟﺨﻮﺷﯿﻬﺎی زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺮاﯾﻢ ﺟﺬاﺑﯿﺘﯽ ﻧﺪارﻧﺪ.

‫ﺧﺪاﯾﺎ! ﭘﺎ در ﭼﺮﺧﻪ زﻣﺎن ﻧﻬﺎده ام، ﺑﺮای ﮐﻮدک ﻣﺎﻧﺪن و ﮐﻮدﮐﯽ ﮐﺮدن ﭼﻪ زود ﭘﯿﺮ ﻣﯿﺸﻮﯾﻢ.

‫ﻫﻤﺮاه ﻣﺎﺋﺪه ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﮕﺎه رﻓﺘﻢ. درس ﻫﺎی اﻣﺮوز ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺠﯿﻢ ﺑﻮد. ﺧﺴﺘﻪ روی ﺗﺨﺖ دراز ﮐﺸﯿﺪم. ﻓﺎﻃﯽ و ﻣﺮﯾﻢ ﻫﻢ اﺗﺎﻗﯽ ‫ﻫﺎﯾﻢ ﮐﻪ رﺷﺘﻪ ی اﻗﺘﺼﺎد ﺑﺎزرﮔﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻫﻨﻮز از ﮐﻼس ﻧﯿﻮﻣﺪﻧﺪ. ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﻢ و ﯾﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﻗﻮرﻣﻪ ﺳﺒﺰی رو از ‫ﯾﺨﭽﺎل درآوردم و ﻧﺎﻫﺎرو آﻣﺎده ﮐﺮدم. ﺗﺎ ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﻣﺎﺋﺪه ﺳﻔﺮه رو ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ، ﻣﺮﯾﻢ و ﻓﺎﻃﯽ ﻫﻢ از راه رﺳﯿﺪﻧﺪ .

‫ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ زﺑﺎن ﻋﻤﻮﻣﯽ داﺷﺘﯿﻢ و ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل اﺳﺘﺎد ﻣﺮادی ﻣﺎ رو ﻣﺠﺒﻮر ﻣﯿﮑﺮد در ﮐﻼس اﺻﻄﻼﺣﺎت اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﺑﻪ ﮐﺎر  ‫ﺑﺒﺮﯾﻢ. اﻣﺮوز ﺟﻤﻠﻪ ای ﺑﺎ ﻣﺴﻤﺎ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺳﺮﮔﺮﻣﯿﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﮐﻼس ﺷﺪ. وﻗﺘﯽ ﻋﺒﺎرت ‪? will you married

‫‪miﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﺑﺎ ﻣﻦ ازدواج ﻣﯿﮑﻨﯽ، از دﻫﺎن اﺳﺘﺎد ﻣﺮادی ﺧﺎرج ﺷﺪ، ﻫﻤﻪ ی ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﻌﻨﺎداری ﺑﻪ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺧﻨﺪﯾﺪن.

‫ﭼﻮن اﺳﺘﺎد ﻣﺮادی ﻣﺠﺮد ﺑﻮد، ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺎﺋﺪه ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﻧﺠﻮاﮐﻨﺎن در ﮔﻮﺷﻢ ﮔﻔﺖ:   ‫..... ‪yes, I love you very much my dearﺑﻪ زور ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮی ﺧﻨﺪﻣﻮ ﺑﮕﯿﺮم. ﻣﺎﺋﺪه اداﻣﻪ داد: آﺧﻪ از ﺗﻮ ‫ﺑﻬﺘﺮ،ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﮔﯿﺮ ﺑﯿﺎرم؟

‫آﻗﺎی ﻣﺮادی ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ ‪:be quiet pleaseﮐﻼﺳﻮ ﺑﻪ ﺳﮑﻮت دﻋﻮت ﮐﺮد.

‫ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ، ﺟﻤﻌﯿﺖ و ﺗﻨﻈﯿﻢ ﺧﺎﻧﻮاده داﺷﺘﯿﻢ. ﺟﻠﻮی درب ﮐﻼس ﻫﻤﺮاه ﻣﺎﺋﺪه اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻗﻮرﭼﺎﯾﯽ ﯾﮑﯽ از ﭘﺴﺮﻫﺎی ‫ﻫﻢ ﮐﻼس ازم ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﺰوه ﻫﻔﺘﻪ ﻗﺒﻞ رو ﺑﻬﺶ ﺑﺪم ﺗﺎ ﺟﺰوه ﺧﻮدش رو ﺗﮑﻤﯿﻞ ﮐﻨﻪ. ﺟﺰوه رو ﺑﻪ ﻗﻮرﭼﺎﯾﯽ دادم، اﺳﺘﺎد ‫ﻓﺮوﺗﻦ ﻫﻨﻮز ﻧﯿﺎﻣﺪه ﺑﻮد. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاف اﻧﺪاﺧﺘﻢ، ﮐﻤﯽ آﻧﻄﺮﻓﺘﺮ ﻧﮕﺎﻫﯽ رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺧﻮدم دﯾﺪم ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﮑﺮدم و وارد ‫ﮐﻼس ﺷﺪﯾﻢ. اﻣﺮوز ﮐﻼس ﺧﯿﻠﯽ ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد، واﺳﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺧﺎﻟﯽ ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯿﺸﺪ.

ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﮐﻼس ﺑﻐﻠﯽ رﻓﺘﯿﻢ و ﻫﻤﺮاه ‫ﻣﺎﺋﺪه ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ وارد ﮐﻼس ﺷﺪﯾﻢ. در ﺣﺎل رد ﺷﺪن از ﮐﻨﺎر ﭘﺴﺮﻫﺎ ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از اوﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: ﭼﺮا ﺷﻤﺎ ﺧﺎﻧﻮﻣﻬﺎ؟! ﻣﺎﻫﺎ ﻣﮕﻪ ﻣﺮدﯾﻢ؟! دﺳﺘﻮر ﺑﺪﯾﺪ ﺳﻪ ﺳﻮت ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎ رو واﺳﺘﻮن ﻣﯿﺎرﯾﻢ.

‫ﭼﺸﻢ ﻏﺮه ای ﺑﻬﺶ رﻓﺘﻢ و از ﮐﻨﺎرﺷﻮن ﮔﺬﺷﺘﻢ. آﺧﺮ ﮐﻼس ﺟﺎی ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﺑﺎ ﻧﺎرﺣﺘﯽ در ﺟﺎﯾﻢ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﯿﺸﺪم ﮐﻪ ﻧﮕﺎم ﺑﻪ ‫ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﻐﻠﯿﻢ اﻓﺘﺎد. ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﭘﺴﺮی رو دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﯿﺮون ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻧﮕﺎه ﭘﺮ ﮐﯿﻨﻪ ام رو ﺑﻪ اون دوﺧﺘﻢ و ﺑﺎ ‫ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺟﺰوه را درآوردم ﮐﻪ اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﻦ از ﻧﮕﺎه ﺗﯿﺰﺑﯿﻦ ﻣﺎﺋﺪه دور ﻧﻤﺎﻧﺪ. ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ: ﻫﺮ دم از اﯾﻦ ﺑﺎغ، ﺑﺮی ‫ﻣﯿﺮﺳﺪ. ﺷﯿﺪا ﺟﺎن ﭼﺮا ﻋﻘﺪه ات رو ﺳﺮ ﺟﻮون ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻣﺮدم ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﻣﯿﭙﺮوﻧﻪ، ﺗﻮ ﭼﺸﻢ ﻏﺮه ات رو ‫واﺳﻪ اﯾﻦ ﺑﯿﻨﻮا ﻣﯿﺮی.

‫ﺣﻖ ﺑﺎ ﻣﺎﺋﺪه ﺑﻮد. ﻧﯿﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ او اﻧﺪاﺧﺘﻢ در ﺣﺎل ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدن ﺟﺰوه اش ﺑﻮد. ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﭼﻬﺮﺷﻮ ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﺗﺮﺳﯿﻢ ﮐﻨﻢ.

‫ﭘﺴﺮی ﺑﻮد ﺑﺎ ﭘﻮﺳﺘﯽ ﺳﺒﺰه ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﺑﻪ رﻧﮓ ﺳﺒﺰ و ﻗﺪ و ﻗﺎﻣﺘﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﯿﭙﯽ اﻣﺮوزی. ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻪ ﺧﻮدم اوﻣﺪم و ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ‫اﮔﻪ ﮐﺎﻣﯿﺎر اﻷن اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﺣﺘﻤﺎً ﺟﻔﺖ ﭼﺸﺎﻣﻮ از ﮐﺎﺳﻪ در ﻣﯿﺎورد. ﺣﺘﯽ ﻓﮑﺮﺷﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻨﺪم ﺷﺪ. ﻣﺎﺋﺪه ﺑﺎﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ‫ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ، اﻋﺘﻨﺎﯾﯽ ﻧﮑﺮدم و ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺟﺰوه ﺷﺪم.

‫ﻫﻤﺮاه ﻣﺎﺋﺪه ﺑﻌﺪ از ﮐﻼس در ﺑﻮﻓﻪ ﺳﻔﺎرش ﭼﺎی و ﮐﯿﮏ دادﯾﻢ. ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﮐﻬ ﻤﺸﻐﻮل ﻧﻮﺷﯿﺪن ﭼﺎی ﺑﻮدﯾﻢ ﻣﺎﺟﺮای ازدواج ‫ﮐﺎﻣﯿﺎر رو واﺳﻪ ﻣﺎﺋﺪه ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم. ﻣﺎﺋﺪه ﻫﻢ ﺗﺒﺮﯾﮏ ﮔﻔﺖ و از ﺻﻤﯿﻢ ﻗﻠﺐ واﺳﻪ ﺷﻮن آرزوی ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﮐﺮد. ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ‫ﺟﺪی اداﻣﻪ داد: از ﺗﻮ ﻫﻢ ﻫﯿﭽﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﻤﺎﺳﯿﺪ، آﺧﻪ دﺧﺘﺮ ﭼﺮا ﭼﺸﺎﺗﻮ ﺑﺎز ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ و ﺧﻮب ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﺖ ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ؟ وﻗﺘﯽ ‫دوﺳﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮔﻠﯽ داری ﭼﺮا داداﺷﺘﻮ ﻧﺪﯾﺪه و ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﯿﺪی دﺳﺖ دﺧﺘﺮ ﻣﺮدم.

‫ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﺨﯿﺮ ﻣﺎﺋﺪه ﺟﺎن، اﻟﮑﯽ واﺳﻪ داداش ﻣﻦ ﺗﻮر ﻧﺒﺎف. ﻣﮕﻪ ﻣﻦ دﯾﻮوﻧﻪ ام داداش ﻣﺜﻞ ﮔﻠﻤﻮ ﭘﺮﭘﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﺪم دﺳﺖ ﻫﯿﻮﻻﯾﯽ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ؟

‫ﻣﺎﺋﺪه ﭘﺸﺖ ﭼﺸﻤﯽ ﻧﺎزک ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: اوه ﺣﺎﻻ اﻧﮕﺎر ﻧﻮﺑﺮﺷﻮ آورده. ﺗﺎ اﺳﺘﺎد ﻣﺮادی ﻫﺴﺖ داداش ﺑﯽ ﮐﻼس ﺗﻮ رو ﻣﯿﺨﻮام ‫ﭼﯿﮑﺎر؟ ﻣﮕﻪ ﻧﺪﯾﺪی اﻣﺮوز ﺑﺎ زﺑﻮن ﺑﯽ زﺑﻮﻧﯽ ازم درﺧﻮاﺳﺖ ازدواج ﮐﺮد؟

‫دوﺑﺎره ﯾﺎد ﮐﻼس و ﺟﻤﻠﻪ ﮐﻠﯿﺪی اﺳﺘﺎد ﻣﺮادی اﻓﺘﺎدﯾﻢ و ﮐﻠﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ. ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ ﻣﺎﺋﺪه ﺗﻠﻨﮕﺮی ﺑﻪ ﻣﻦ زد و ﮔﻔﺖ: از وﻗﺘﯽ اوﻣﺪﯾﻢ ﺗﻮ ﺑﻮﻓﻪ اﯾﻦ ﭘﺴﺮه ﺑﺪﺟﻮری رﻓﺘﻪ ﺗﻮ ﻧﺦ ﻣﺎ، ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺸﻢ ﻏﺮه ﺗﻮ ﮐﺎر ﺧﻮدﺷﻮ ﮐﺮد.

‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﺴﯿﺮ ﻧﮕﺎه ﻣﺎﺋﺪه رو دﻧﺒﺎل ﮐﺮدم. ﭼﻨﺪ ﻣﯿﺰ اون ﻃﺮف ﺗﺮ دوﺑﺎره ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﭘﺴﺮه ﮐﻼس ﺟﻤﻌﯿﺖ اﻓﺘﺎد، وﻗﺘﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ  ‫ﻧﮕﺎه ﻣﺎ ﺷﺪ ﺳﺮﯾﻊ ﺳﺮﺷﻮ ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎش ﺷﺪ.

‫ﻣﺎﺋﺪه ﺑﺎ ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﮔﻔﺖ: ﺑﭽﻢ ﻋﺠﺐ ﺳﺮﺑﺰﯾﺮ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ، ﺣﺎﻻ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﺗﻮ ﻧﺦ ﻣﻨﻪ ﯾﺎ ﺗﻮ؟

‫ـ ﻣﺎﺋﺪه ﺟﺎن واﺳﻪ ﻣﻦ ﺣﺮف درﺳﺖ ﻧﮑﻦ. اون اﺣﺘﻤﺎﻻً ﺷﻨﯿﺪه در ﺑﻪ در دﻧﺒﺎل ﺷﻮﻫﺮ ﻣﯿﮕﺮدی، ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﯾﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻤﯽ ‫ﺑﻬﺖ ﺑﻨﺪازه.

‫ﺑﺎ ﺧﺪا از دﻟﺖ ﺑﺸﻨﻮه ﻣﺎﺋﺪه، ﺑﺤﺚ ﺧﺎﺗﻤﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد.

  ‫ﮐﻼس ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺳﻪ ﺷﻨﺒﻪ ﻋﺼﺮ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد، ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ واﺳﻪ ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ ﻫﺸﺖ ﺻﺒﺢ، ﺑﻠﯿﻂ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ‫ﺧﻮاﺑﮕﺎه ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. ﻣﺎﺟﺮای اﻣﺮوز ﺑﻮﻓﻪ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﺎﺋﺪه دو ﺳﺎﻋﺘﯽ واﺳﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ اﺗﺎق ﻗﺼﻪ ﺑﺒﻔﻪ، آﺧﺮ ﻫﻢ داﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ‫ﻣﺎﺋﺪه و ﮔﻔﺘﻦ ﺟﻮاب رد ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﭘﺴﺮ ﺑﺨﺖ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ی ﮐﻼس ﺟﻤﻌﯿﺖ، ﺧﺎﺗﻤﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد.

ﺳﺎﻋﺖ ﯾﮏ ﺷﺐ ﺑﻮد و ﻫﻤﻪ ‫ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ و داﺷﺘﯿﻢ واﺳﻪ ﺧﻮاﺑﯿﺪن آﻣﺎده ﻣﯿﺸﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﺮﯾﻢ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل وﺳﺎﯾﻞ ﺣﻤﻮﻣﺸﻮ ﺑﺴﺖ و در ‫ﺗﺮاﺳﻮ ﻫﯽ ﺑﺎز و ﺑﺴﺘﻪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﭼﯽ، ﺧﺎﻧﻢ ﻣﯿﺨﻮان ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺒﯽ دوش ﺑﮕﯿﺮن. اﯾﻦ ﻋﺎدت ﺑﺪ ﻣﺮﯾﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﻪ رو ﻧﺼﻒ ﺷﺒﯽ ﻗﺒﺾ روح ﻣﯿﮑﺮد.

ﻫﻤﻪ از اﯾﻦ ﻋﺎدت ﻣﺮﯾﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ، ﻓﮑﺮی ﻣﺜﻞ ﺑﺮق از ذﻫﻨﻢ ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻦ ﻣﺮﯾﻢ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ‫ﻫﺎ ﻣﻄﺮح ﮐﺮدم و ﺑﺎ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻫﻤﻪ روﺑﺮو ﺷﺪ. ﺳﺮﯾﻊ ﻫﺮﭼﯽ ﺟﺎی ﺷﺎﻣﭙﻮی ﺧﺎﻟﯽ و وﺳﺎﯾﻞ ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞ اﺳﺘﻔﺎده داﺷﺘﯿﻢ ﺟﻤﻊ ‫ﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﻫﻤﮑﻒ ﺧﻮاﺑﮕﺎه ﮐﻪ ﻫﯿﻔﺪه اﺗﺎﻗﮏ واﺳﻪ دوش ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ در اوﻧﺠﺎ ﻗﺮار داﺷﺖ رﻓﺘﯿﻢ.

ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﺑﻪ ‫ﺟﺰ ﻣﺮﯾﻢ ﮐﺴﯽ داﺧﻞ ﺣﻤﻮم ﻧﺒﻮد. آروم و ﺑﺪون ﺳﺮ و ﺻﺪا وارد ﺳﺎﻟﻦ ﺷﺪﯾﻢ و وﺳﺎﯾﻞ رو در ﮐﻤﺎل ﺳﮑﻮت از ﺑﺎﺑﻼ ﺑﻪ داﺧﻞ ‫اﺗﺎﻗﮏ اﻧﺪاﺧﺘﯿﻢ. ﺑﺮﺧﻮرد وﺳﺎﯾﻞ ﺑﺎ ﮐﻒ ﺣﻤﺎم ﺻﺪای وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ اﯾﺠﺎد ﮐﺮده ﺑﻮد. ﻣﺮﯾﻢ ﺑﺎﺗﺮس ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺑﭽﻪ ﻫﺎ، ‫اذﯾﺖ ﻧﮑﻨﯿﺪ، ﮐﯿﻪ ﺑﯽ ﻣﺰه ﻫﺎ ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ...

وﻟﯽ ﺻﺪاﯾﯽ از ﻣﺎ در ﻧﯿﻮﻣﺪ. ﺳﺮﯾﻊ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪﯾﻢ و ﺑﻪ اﺗﺎق رﻓﺘﯿﻢ و ﺑﺎ ﺻﺪای ‫ﺑﻠﻨﺪ زدﯾﻢ زﯾﺮ ﺧﻨﺪه. ﺑﻪ ﻗﻮل ﻓﺎﻃﯽ، ﻣﺮﯾﻢ ﺣﻘﺶ ﺑﻮد و ﺑﺎﯾﺪ ﻧﻘﺮه داغ ﻣﯿﺸﺪ. از ﺳﺎﻟﻦ ﺻﺪای ﭘﺎﯾﯽ ﺷﻨﯿﺪه ﺷﺪ، ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺮﻗﻮ ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮدﯾﻢ و ﻫﻤﻪ ﺧﻮدﻣﻮﻧﻮ ﺑﻪ ﺧﻮاب زدﯾﻢ. ﻣﺮﯾﻢ درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﻣﯿﺰد وارد اﺗﺎق ﺷﺪ و ﺳﺮﯾﻊ در اﺗﺎﻗﻮ ﻗﻔﻞ ﮐﺮد و ‫وﺳﺎﯾﻠﺸﻮ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و داﺧﻞ ﺗﺨﺖ ﺧﻮدﺷﻮ ﺟﺎ داد. ﺻﺪای ﻧﻔﺲ ﻫﺎﺷﻮ از زﯾﺮ ﻟﺤﺎف ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم. دﻟﻢ ﺑﺮاش ‫ﺳﻮﺧﺖ اﻣﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﻮﺿﻮع رو ﻟﻮ ﻣﯿﺪادم. اﮔﺮ ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪ، ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد واﺳﻪ ﮐﺴﯽ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﻪ و اوﻧﻮﻗﺖ ﺧﺮ ﺑﯿﺎرو ﺑﺎﻗﺎﻟﯽ ﺑﺎر ﮐﻦ.

‫ﻫﺮ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺗﻮ ﺧﻮاﺑﮕﺎه ﻣﯽ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ اﺳﻢ ﻣﻦ و ﻣﺎﺋﺪه و ﻓﺎﻃﯽ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﯿﺸﺪ.

‫ﻣﺮﯾﻢ آﻫﺴﺘﻪ ﻣﻨﻮ ﺻﺪا زد. در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺧﻮدﻣﻮ ﺧﻮاب آﻟﻮد ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪادم ﺑﺎ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﮕﯽ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺮﯾﻢ ﺟﺎن ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺑﺬار ‫ﺑﺨﻮاﺑﻢ. ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺒﯽ ﺑﯽ ﺧﻮاﺑﯽ ﺑﻪ ﺳﺮت زده؟

‫ﻣﺮﯾﻢ ﺑﺎ ﺗﺮس ﻣﺎﺟﺮارو واﺳﻢ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮد. ﭼﺸﻤﺎﻣﻮ ﮔﺮد ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ: ﻋﺠﺐ ﺑﯿﮑﺎرﯾﻦ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﺧﻮاﺑﮕﺎه، ‫ﻧﻤﯿﮕﻦ ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺒﯽ ﭘﺲ ﻣﯽ اﻓﺘﯽ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ اﯾﻨﻬﺎ ﮐﯽ ﻣﯿﺨﻮان دﺳﺖ از اﯾﻦ ﺷﻮﺧﯽ ﻫﺎی ﻧﺎﺑﺠﺎﺷﻮن ﺑﺮدارﻧﺪ. ﻣﺮﯾﻢ ﺟﺎن ﺗﻘﺼﯿﺮ ‫ﺧﻮدت ﻫﻢ ﻫﺴﺖ، دﯾﮕﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺷﺐ ﻧﺮو ﺣﻤﻮم، اﯾﻨﺠﺎ اﻣﻨﯿﺖ ﻧﺪارﻫﺎ.

‫ﻣﺮﯾﻢ ﺣﻘﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ داد و ﮔﻔﺖ: درﺳﺘﻪ، دﯾﮕﻪ ﻏﻠﻂ ﮐﻨﻢ ﺷﺐ ﺑﺮم ﺣﻤﻮم. ﻫﻤﯿﻦ ﯾﻪ دﻓﻌﻪ واﺳﻪ ﻫﻔﺘﺎد ﭘﺸﺘﻢ ﺑﺲ ﺑﻮد.

‫ﺳﺮﻣﻮ زﯾﺮ ﭘﺘﻮ ﮐﺮدم و ﺑﻪ زور ﺟﻠﻮی ﺷﻨﯿﺪه ﺷﺪن ﺻﺪای ﺧﻨﺪه ام رو ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﻣﺎﺋﺪه و ﻓﺎﻃﯽ ﻫﻢ وﺿﻌﯿﺘﯽ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﻣﻦ دارﻧﺪ، وﻟﯽ ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﺗﯿﺮﻣﻮن ﺑﻪ ﻫﺪف ﺧﻮرد.

‫ﺻﺒﺢ ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ راﻫﯽ ﻧﻮﺷﻬﺮ ﺷﺪم. ﺑﺎ ورودم ﺑﻪ اﺗﺎق ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪی ﺳﻼم ﮐﺮدم و ﻓﺮﯾﺎد زدم: ﻣﻦ اوﻣﺪم، ﺑﯿﺎﯾﺪ ﮐﻪ ‫ﺷﯿﺪا اوﻣﺪه، ﮐﺠﺎﯾﯿﺪ ﭘﺲ.

‫ﯾﮏ دﻓﻌﻪ ﺑﺎ دﯾﺪن ﺧﺎﻟﻪ ﺷﯿﺮﯾﻦ و رﺿﺎ ﺧﺸﮑﻢ زد. ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﻦ ﺳﺮ از ﭘﺎ ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺧﺖ. ﺳﺮﯾﻊ واﺳﻢ اﺳﭙﻨﺪ دود ﮐﺮد و ‫ﺑﻬﻢ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﺪاد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻘﯿﻪ درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﯽ اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﮐﻨﻢ. ﺗﻨﺪ و ﯾﮑﺮﯾﺰ ﻣﯿﮕﻔﺖ: ﺧﻮش اوﻣﺪی ﮔﻠﻢ. ﭼﻘﺪر ﻻﻏﺮ ﺷﺪی

‫ﺷﯿﺪا ﺟﺎن، ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺧﯿﻠﯽ درس ﻣﯿﺨﻮﻧﯽ ﻧﻪ؟

‫ﻟﺒﺨﻨﺪی زدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ﭼﯿﺰ ﻣﻬﻤﯽ ﻧﯿﺴﺖ.

‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ رﺿﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺧﻮش و ﺑﺸﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. ﻣﺎﻣﺎن ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ داﺧﻞ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رﻓﺖ و ﻣﻨﻮ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻗﺮار داد: ﺷﯿﺪا ﺟﺎن ﺑﯿﺎ ﻣﺎدر، ﻏﺬات آﻣﺎده ﺷﺪه، ﺑﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺸﻨﻪ ﺑﺎﺷﯽ.

‫ﻓﺮﺻﺘﻮ ﻏﻨﯿﻤﺖ ﺷﻤﺮدم و واﺳﻪ ﺗﻌﻮﯾﺾ ﻟﺒﺎس ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻢ رﻓﺘﻢ. ﺳﺮﯾﻊ ﻟﺒﺎﺳﻤﻮ ﻋﻮض ﮐﺮدم، ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺴﺘﯽ در اﺗﺎﻗﻮ ﺑﺴﺖ ‫و ﮔﻔﺖ: زودﺗﺮ آﻣﺎده ﺷﻮ دوﻣﺎد ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮه.

‫ﭘﺸﺖ ﭼﺸﻤﯽ ﻧﺎزک ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻇﺎﻫﺮاً ﺗﻮ ﻋﺮوس ﺗﺮی دﺧﺘﺮ، ﺗﻮ ﮐﻪ از آراﯾﺶ ﺧﻮدﺗﻮ ﮐُﺸﺘﯽ. اﺣﺘﻤﺎﻻً رﺿﺎ ﭼﺸﻤﺶ ﺗﻮ رو ﻣﯿﮕﯿﺮه ﻧﻪ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﺎﻟﻪ ﻣﻦ ﻻﻏﺮ زردو زارو.

‫ﻫﺴﺘﯽ ﺑﺎ ﻃﻌﻨﻪ ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ ﺣﺮف ﻧﺰن، ﯾﮑﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺎد ﺗﻌﺮﯾﻔﻮ ﺗﻤﺠﯿﺪﻫﺎی ﺧﺎﻟﻪ رو واﺳﺖ ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻪ. از وﻗﺘﯽ اوﻣﺪه، ﭼﭗ ﻣﯿﺮه ‫راﺳﺖ ﻣﯿﺮه ﻣﯿﮕﻪ اﻧﺸﺎا... ﻋﺮوﺳﯽ ﺷﯿﺪا ﺟﺎن، ﯾﻪ ﺑﺎر از دﻫﻦ ﻣﺒﺎرﮐﺶ در ﻧﯿﻮﻣﺪ ﺑﮕﻪ اﻧﺸﺎا... اﯾﻦ ﺑﺨﺖ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﺪﺑﺨﺖ رو ﻫﻢ ‫ﻋﺮوس ﮐﻨﯿﺪ.

‫ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ ﺻﺪای ﻣﺎﻣﺎن از ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﻨﯿﺪه ﺷﺪ ﮐﻪ: ﻫﺴﺘﯽ آﺗﯿﺶ ﺑﻪ ﺟﻮن ﮔﺮﻓﺘﻪ، اﯾﻨﻘﺪر ﻣﺦ اﯾﻦ دﺧﺘﺮه رو ﻧﺨﻮر، ﺑﺬار ﺑﯿﺎد ﻏﺬاﺷﻮ ﺑﺨﻮره.

‫دوﺑﺎره داد ﻫﺴﺘﯽ دراوﻣﺪ: دﯾﻮاری ﮐﻮﺗﺎه ﺗﺮ از ﻣﻦِ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﮔﯿﺮ ﻧﻤﯿﺎرﯾﻦ. ﺑﺮو ﺗﺎ ﻣﺎﻣﺎن ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺳﺮ ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺮه، ﺧﺪاﯾﺎ ﻣﻨﻮ از ‫دﺳﺖ اﯾﻦ اﻋﺠﻮﺑﻪ ﻫﺎی ﻣﻨﻘﺮض ﺷﺪه ﺗﺎرﯾﺦ ﻧﺠﺎت ﺑﺪه.

‫ﺑﺎ ﺧﻨﺪه از اﺗﺎق زدم ﺑﯿﺮون. ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﻪ دﯾﺪم در اﺗﺎق ﮐﺎﻣﯿﺎر ﻧﯿﻤﻪ ﺑﺎزه. آﻫﺴﺘﻪ داﺧﻞ رﻓﺘﻢ، ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺟﻠﻮی آﯾﻨﻪ ‫ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺮاﻧﺪاز ﮐﺮدن ﻣﻮﻫﺎی آراﯾﺶ ﺷﺪه اش ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﻣﻮﻫﺎﺷﻮ ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻢ و ﭘﺎ ﺑﻪ ﻓﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻢ.

‫ﺑﻌﺪ از ﻧﺎﻫﺎر رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ رﺿﺎ اﻓﺘﺎد ﮐﻪ روی ﻣﺒﻞ آروم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد. ﭼﻘﺪر دﻟﻢ واﺳﻪ ﺟﺪل ﻫﺎی ﮐﻼﻣﯽ ﺑﺎ ‫رﺿﺎ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎز ﻫﻮای ﺗﯿﮑﻪ ﭘﺮوﻧﯽ ﺑﻪ ﺳﺮم زد. روی ﻣﺒﻞ روﺑﺮوﯾﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺟﻨﺎب آﻗﺎی ﻣﻬﻨﺪس، ﻫﻨﻮز ﺑﻌﺪ از ‫ده ﺳﺎل ﻟﯿﺴﺎﻧﺴﺘﻮ ﻧﮕﺮﻓﺘﯽ؟ ﺑﺎﺑﺎ اﮔﻪ ﺗﺮﻣﯽ دو واﺣﺪ ﻫﻢ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﯽ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد.

‫رﺿﺎ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺟﻮاب ﺗﻮ آﺳﺘﯿﻨﺶ داﺷﺖ ﮔﻔﺖ: ﻧﺨﯿﺮ ﺧﺮﺧﻮن، ﻓﮑﺮ ﮐﺮدی ﻫﻤﻪ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﺗﺮم ﯾﮑﯽ ﻫﺎن ﮐﻪ ﮐﺘﺎب ﻫﺎی ‫درﺳﯽ رو ﻗﻮرت ﺑﺪن؟ ﻣﺎ اﺻﻼً داﻧﺸﮕﺎﻫﻮ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﻧﻤﯿﮕﯿﺮﯾﻢ. راﺳﺘﯽ اﮔﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻤﺮه ﻣﺸﮑﻞ داری ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ رو ﻣﺎ ﺣﺴﺎب ‫ﮐﻨﯿﺎ.

‫واﺳﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﮐﻢ ﻧﯿﺎورده ﺑﺎﺷﻢ ﮔﻔﺘﻢ: ﻋﺠﺐ روﯾﯽ داری رﺿﺎ، ﯾﻪ ﻋﻤﺮ ﺗﻮ دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن در ﺟﺎ زدی. ﺣﺎﻻم ﮐﻪ ﻟﻄﻒ اﺳﺘﺎدﻫﺎ و ﭘﻮل ﺑﺎدآورده ﺷﻮﻫﺮ ﺧﺎﻟﻪ دﻧﯿﺎ رو ﺑﻪ ﮐﺎﻣﺖ ﮐﺮده وﮔﺮﻧﻪ ﺻﺪ دﻓﻌﻪ ﺑﺎ اردﻧﮕﯽ از داﻧﺸﮕﺎه ﺷﻮﺗﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﯿﺮون.

‫رﺿﺎ اوﻣﺪ ﺟﻮاب ﺑﺪه ﮐﻪ ﺑﺎ اﺧﻢ ﺧﺎﻟﻪ ﺷﯿﺮﯾﻦ روﺑﺮو ﺷﺪ و ﺳﺎﮐﺖ ﻣﻮﻧﺪ. ﻣﻮﻗﻊ ﺗﺮک ﮐﺮدن ﻣﺒﻞ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ : 1 ـ 2  ‫داد ﻣﺎﻣﺎن دراوﻣﺪ ﮐﻪ: ﺷﯿﺪا ﺳﺮﯾﻊ ﺗﺮ آﻣﺎده ﺷﻮ. ﺗﺎ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﯾﻢ واﺳﻪ ﻣﺮاﺳﻢ.

‫ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻢ رﻓﺘﻢ و ﻟﺒﺎس ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪم و آراﯾﺶ دﺧﺘﺮوﻧﻪ ای ﮐﺮدم. ﺗﻮ آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﻟﺒﺨﻨﺪی ‫زدم.

‫ﻣﻦ و ﻣﺎﻣﺎن و ﻫﺴﺘﯽ ﺑﺎ ﭘﯿﮑﺎن ﺑﺎﺑﺎ و ﺧﺎﻟﻪ ﺳﯿﻤﯿﻦ و ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ رﺿﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل آﻗﺎی رﺿﺎﯾﯽ رﻓﺘﯿﻢ. ﻫﻤﮕﯽ ﺟﻠﻮی درب ‫ﻣﻨﺰل ﭘﯿﺎده ﺷﺪﯾﻢ.

ادامه دارد ...

نام داستان: شیدا // نویسنده: رقیه بنی شیخ الاسلامی // منبع: 98یا