شیدا (6) - پایان

 

شیدا (6) - پایان

‫ﺑﺎ ﺷﯿﻤﺎ ﺑﻪ ﮔﺮﻣﯽ اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﮐﺮدم. ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت ﻫﺴﺘﯽ ﻫﻢ ﺑﯿﮑﺎر ﻧﻨﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮش و ﺑﺶ ﺑﺎ دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن ﺑﻮد. ﺑﺎ ‫دﯾﺪن ﻫﺴﺘﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪی زدم و ﺑﻪ زور ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮی ﺧﻨﺪم رو ﺑﮕﯿﺮم. ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﯿﺎن ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺷﺪم. ﻣﺜﻞ ‫اﯾﻨﮑﻪ اون ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ رﻓﺘﺎر ﻫﺴﺘﯽ و دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد. ﭼﻮن ﺑﺎ دﯾﺪن اوﻧﻬﺎ درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ، ﻣﺪام ﺳﺮش رو ﺗﮑﺎن ‫ﻣﯿﺪاد و ﻧﮕﺎه ﭘﺮﺳﺸﮕﺮش رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺪوﺧﺖ.

‫ﻫﻤﻪ دو ﺑﻪ دو ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺷﯿﺪا ﻇﺎﻫﺮم ﺧﻮﺑﻪ، رﻧﮕﻢ ﻧﭙﺮﯾﺪه؟ ﻫﻤﺶ ﺗﻘﺼﯿﺮ ‫ﺳﺎراﺳﺖ. ﭼﺮا ﺑﻬﻢ ﻧﮕﻔﺖ دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن اﻣﺸﺐ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ؟ ای ﮐﺎش روﺳﺮی ﮐﺮﻣﻤﻮ ﺳﺮ ﻣﯿﮑﺮدم، ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ.

‫ﺣﺎل اﻣﺮوز ﻫﺴﺘﯽ واﺳﻢ آﺷﻨﺎ ﺑﻮد و ﻗﺒﻼً اوﻧﻮ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدم، ﺑﺎ ﯾﺎدآوری اون روزﻫﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺗﻠﺦ ﺑﺮ ﻟﺒﻢ ﻧﺸﺴﺖ. در ﺣﺎل ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ دﻋﻮت ﻣﺎﻣﺎن از دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن ﺷﺪم. اﻣﺎ دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن در ﮐﻤﺎل ادب دﻋﻮت ﻣﺎﻣﺎن رو رد ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ﺑﺮای ﯾﻪ ﮐﺎر ﻣﻬﻢ ﻓﺮدا ﺑﺎ ﮐﯿﺎن ﻋﺎزم ﺗﻬﺮا ن ﻫﺴﺘﻨﺪ.

ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺘﻤﺎً ﺷﯿﻤﺎ و ﻣﺎدرش ﻫﻢ ﻫﻤﺮاه ﮐﯿﺎن و دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﻣﯿﺮن. ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪم. دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ.

ﺧﺪاﯾﺎ ﭼﺮا ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ روﯾﺎﻫﺎ رﻧﮓ واﻗﻌﯿﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻧﻤﯿﮕﯿﺮﻧﺪ؟ ﭼﺮا ﻋﻤﺮ ﺧﻮﺷﯽ ﻫﺎ اﯾﻨﻘﺪر ﮐﻮﺗﺎﻫﻪ؟

‫ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﯽ ﺑﺎ ﺻﺪای دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن ﺑﻪ ﺧﻮدم اوﻣﺪم.

‫ـ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺷﯿﺪا ﺧﺎﻧﻮم ﺷﻤﺎ ادﺑﯿﺎت ﻋﻼﻣﻪ ﻣﯿﺨﻮﻧﯿﺪ درﺳﺘﻪ؟

شیدا (5)

 

شیدا (5)

ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺗﺮم ﺟﺪﯾﺪ، ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺑﺮﮔﺮدم و ﺑﺎ اﻣﯿﺪ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻌﻄﯿﻼت ﻋﯿﺪ ﻧﺰدﯾﮑﻪ و زود ﺑﻪ ﻧﻮﺷﻬﺮ ‫ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدم، ﺧﻮدم رو دﻟﺨﻮش ﻣﯿﮑﺮدم. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﮕﺎه رﺳﯿﺪم، ﭼﻮن ﻣﻘﺪاری ﻏﺬای ﻓﺮﯾﺰ ﺷﺪه از ﺧﻮﻧﻪ واﺳﻪ اﯾﻦ دوﻫﻔﺘﻪ ‫آورده ﺑﻮدم، دم در ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ ﻣﺎﺋﺪه رو ﭘﯿﺞ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﯿﺎد ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻨﻪ، وﺳﺎﯾﻞ رو ﺑﺒﺮﯾﻢ ﺑﺎﻻ. دﻟﻢ ﺧﯿﻠﯽ واﺳﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻣﺎﺋﺪه ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﻦ ﻓﺮﯾﺎدی از ﺷﺎدی ﮐﺸﯿﺪ و ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ رو ﺗﻮ آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ، ﺑﻌﺪ ﺣﺎﻟﻢ رو ﭘﺮﺳﯿﺪ وﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ‫ﻧﮕﺮاﻧﻢ ﺑﻮده، ﻇﺎﻫﺮاً وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﻤﻮن ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد، از ﻫﺴﺘﯽ ﻣﻮﺿﻮع رو ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد.

ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ اﺗﺎق رﻓﺘﯿﻢ و ﺑﺎ ﻣﺮﯾﻢ و ﻓﺎﻃﯽ روﺑﻮﺳﯽ ﮐﺮدم. دﻟﻢ ﺣﺴﺎﺑﯽ واﺳﻪ ﻫﻤﺸﻮن ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﻏﺬاﻫﺎ رو ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ‫ﺗﻮ ﯾﺨﭽﺎل ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ. ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻓﺎﻃﯽ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: ﻧﻤﯿﺨﻮای ﺑﻪ ﻣﺎﺋﺪه ﺗﺒﺮﯾﮏ ﺑﮕﯽ؟

ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﺋﺪه اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﻇﺎﻫﺮاً ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ و دﺳﺘﺶ رو روی ﺻﻮرﺗﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد.

ﻣﺮﯾﻢ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ: دﯾﺪی ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﺎﺋﺪه ﻫﻢ رﻓﺘﻨﯽ ﺷﺪ.

ﻣﺎﺋﺪه ﭼﺸﻤﮑﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ زد و ﮔﻔﺖ: ﺑﯿﺎﯾﺪ دﺳﺖ راﺳﺘﻢ رو ﺑﺬارم رو ﺳﺮﺗﻮن ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺨﺖ ﺷﻤﺎ ﺗﺮﺷﯿﺪه ﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ زودی ﺑﺎز ﺑﺸﻪ.

‫ﮐﻼﻓﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﺋﺪه اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻤﯿﺨﻮای ﺑﮕﯽ ﭼﯽ ﺷﺪه؟

ﻣﺎﺋﺪه ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ: ﻫﯿﭽﯽ ﺑﺎﺑﺎ، دﯾﺮوز رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم واﺳﻪ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻧﻤﺮه ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺮد زده ﺑﻮدﻧﺪ، آﻗﺎی ﻣﺮادی رو ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺮد ‫داﻧﺸﮑﺪه دﯾﺪم.، اوﻧﻬﻢ ازم ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ ﺳﺮس ﺑﺰﻧﻢ، ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎور ﻧﮑﻨﯽ وﻟﯽ ﺑﺎﻻﺧﺮه ازم درﺧﻮاﺳﺖ ازدواج ﮐﺮد.

ﺟﯿﻐﯽ از ﺷﺎدی ﮐﺸﯿﺪم و ﺻﻮرت ﻣﺎﺋﺪه رو ﺑﻮﺳﯿﺪم، اﯾﻦ دﺧﺘﺮه ﺑﺎﻻﺧﺮه دل ﻣﺮادی رو دزدﯾﺪه ﺑﻮد و اﯾﻦ اﺳﺘﺎد ﺟﺪی و ‫ﺑﺎاﺑﻬﺖ ﻣﺎ رو ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮده ﺑﻮد.

شیدا (4)

 

شیدا (4)

ﮐﻤﯽ ﻣ‪ ﻦ ﻣ‪ ﻦ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺟﻠﺴﻪ اﻣﺮوز رو ﭘﺎﮐﻨﻮﯾﺲ ﻧﮑﺮدم، ﻣﻤﮑﻨﻪ واﺳﺘﻮن ﻧﺎﺧﻮاﻧﺎ ﺑﺎﺷﻪ.

ﺟﺰوه رو ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ، اوﻧﻬﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺟﺰوه اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ: ﻣﺎﺷﺎا... ﺷﻤﺎ ﭼﺮک ﻧﻮﯾﺴﺘﻮن از ﭘﺎﮐﻨﻮﯾﺲ ‫ﻣﻦ ﺧﻮش ﺧﻂ ﺗﺮه، ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﺗﺎ ﻓﺮدا ﺟﺰوه رو ﺑﺮﺳﻮﻧﻢ دﺳﺘﺘﻮن.

‫ﻗﺒﻮل ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﻣﺎﺋﺪه از ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ.

اﻣﺸﺐ ﺷﺎم ﻧﻮﺑﺖ ﻓﺎﻃﯽ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺗﻤﯿﺰ ﮐﺮدن اﺗﺎق ﺑﻮدﯾﻢ، ﮐﻪ ﺟﯿﻎ ﻓﺎﻃﯽ از ﺗﻮ راﻫﺮو دراوﻣﺪ: ﺷﯿﺪا ﯾﻪ ‫دﺳﺘﮕﯿﺮه ﺑﺪه، ﺳﯿﺐ زﻣﯿﻨﯽ ﻫﺎ ﺳﻮﺧﺖ.

ﺳﺮﯾﻊ دﺳﺘﮕﯿﺮه رو ﺑﻬﺶ دادم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﻮب اﺟﺎﻗﻮ ﮐﻢ ﮐﻦ.

اﯾﻦ ﻋﺎدت ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﻓﺎﻃﯽ ﺑﻮد، زﯾﺮ ﮔﺎز رو ﺗﺎ آﺧﺮ زﯾﺎد ﻣﯿﮑﺮد و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻏﺬا رو ﻣﯿﺴﻮزوﻧﺪ. دوﺑﺎره ﺻﺪای ﻓﺮﯾﺎد ﻓﺎﻃﯽ ﺗﻮ ‫راﻫﺮو ﭘﯿﭽﯿﺪ. ﻣﺎﺋﺪه ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮه ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: واﯾﺴﺎ ﺧﻮدم ﻣﯿﺮم، اﯾﻦ دﺧﺘﺮه ﺗﺎ ﻣﻨﻮ دق ﻧﺪه ول ﮐﻦ ﻧﯿﺴﺖ، ای‫ﮐﺎش ﺧﻮدم ﻏﺬا رو آﻣﺎده ﻣﯿﮑﺮدم.

‫ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﻢ و دﯾﺪم ﻓﺎﻃﯽ ﮐﻒ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ وﻟﻮ ﺷﺪه و داره از ﺳﺮش ﺧﻮن ﻣﯿﺎد. ﺑﺎ وﺣﺸﺖ ﻣﺎﺋﺪه رو ﺻﺪا زدم و ﻓﺎﻃﯽ رو ﺑﺮدﯾﻢ ﺗﻮ اﺗﺎق. ﺳﺮش ﺑﺪﺟﻮر ﺷﮑﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد و اﺣﺘﯿﺎج ﺑﻪ ﺑﺨﯿﻪ داﺷﺖ.

‫ـ دﺧﺘﺮ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ داری ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ؟

شیدا (3)

 

شیدا (3)

‫ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺷﻤﺎره ﺻﻨﺪﻟﯽ او ﺑﺎ ﻣﻦ ﯾﮏ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺖ و اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﻌﺬب ﺑﻮدن ﻣﻦ ﺗﺎ ﺳﺎری ﻣﯿﺸﺪ. دﻓﺘﺮ ‫ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ رد درآوردم و ﺧﻮد را ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻧﺸﺎن دادم. ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻋﻼﻗﻪ ای ﺑﻪ ﻫﻤﺼﺤﺒﺘﯽ ﺑﺎ او ﻧﺪارم، ‫ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺑﻐﻠﯽ ﺷﺪ. ﮐﻢ ﮐﻢ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد، ﺑﺎ ﺗﻮﻗﻒ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﺎز ﮐﺮدم.

ﺑﻪ رﺳﺘﻮران ﺑﯿﻦ راه رﺳﯿﺪه ‫ﺑﻮدﯾﻢ. ﻣﺴﺎﻓﺮان درﺣﺎل ﭘﯿﺎده ﺷﺪن ﺑﻮدﻧﺪ. ﺧﻤﯿﺎزه ای ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﺎ رﺧﻮت و ﮐﺴﻠﯽ از اﺗﻮﺑﻮس ﭘﯿﺎده ﺷﺪم. ﺑﻌﺪ از ‫ﺷﺴﺘﺸﻮی ﺻﻮرﺗﻢ و وﺿﻮ ﮔﺮﻓﺘﻦ، ﺑﻪ ﻧﻤﺎزﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ و ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪم. آرام ﮔﻮﺷﻪ دﻧﺠﯽ در رﺳﺘﻮران ﺟﺎی ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﭼﻮن ﻫﻮا ‫ﺳﺮد ﺑﻮد، ﺳﻔﺎرش ﭼﺎی دادم. در اﯾﻦ ﻫﻮا ﻓﻘﻂ ﭼﺎی ﻣﯿﭽﺴﺒﯿﺪ. ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﺑﻪ ﮐﻨﺎ ﻣﯿﺰ ﻣﻦ آﻣﺪ و اﺟﺎزه ﺧﻮاﺳﺖ ‫ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ. ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻤﺎﯾﻠﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﻣﺎ ﻧﺎﭼﺎراً ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻢ.

شیدا (2)

 

شیدا (2)

‫ـ ﮐﺎﻣﯿﺎر ﭼﺮا اﯾﻨﻘﺪر رﻧﮕﺖ ﭘﺮﯾﺪه؟ آب ﻗﻨﺪ ﺑﺪم ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن آﻗﺎی دوﻣﺎد؟... اﯾﻦ ﺣﺮف رﺿﺎ ﻫﻤﻪ ﻧﮕﺎه ﻫﺎ رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﮐﺎﻣﯿﺎر ‫ﮐﺮد.

‫ﻫﺴﺘﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺮﯾﺪ وﺳﻂ و ﮔﻔﺖ: ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺟﺎن اﮔﻪ واﺳﻪ ﻣﺮغ ﺷﺪن ﭘﺸﯿﻤﻮن ﺷﺪی ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮ ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ.

‫داد ﻣﺎﻣﺎن دراوﻣﺪ ﮐﻪ: ﭘﺴﺮﻣﻮ ﭼﯿﮑﺎر دارﯾﻦ؟ ﻣﻈﻠﻮم ﮔﯿﺮ آوردﯾﺪ....... ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ درب ﻣﻨﺰل ﺑﺎز ﺷﺪ و وارد ﺣﯿﺎط ﺑﺰرﮔﯽ ‫ﺷﺪﯾﻢ. ﺗﻌﺪاد زﯾﺎد ﻣﻬﻤﻮﻧﻬﺎی اوﻧﻬﺎ ﻫﻤﻪ رو ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮ ﮐﺮد.

‫در ﺑﺪو ورود ﻓﯿﻠﻢ ﺑﺮدار ﻣﺸﻐﻮل ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻓﯿﻠﻢ از ﻣﺎ ﺷﺪ. ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﻪ از اﯾﻦ ﺟﻮر ﺟﻮﻫﺎی ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻓﺮاری ﺑﻮدم، ﺑﺪون ‫ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ دورﺑﯿﻦ، از ﭘﺸﺖ ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻨﺎ وارد ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺷﺪم.ﺑﺠﺰ ﻣﻦ، ﻫﻤﻪ اﻋﻀﺎی دو ﺧﺎﻧﻮاده ﻗﺒﻼً ﺑﺎ ﻫﻢ آﺷﻨﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ.

‫اوﻟﯿﻦ ﻧﻔﺮی ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺷﺪ، ﺳﻮری ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺎدر ﺳﺎرا ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻣﺤﺾ دﯾﺪن ﻣﻦ، ﺻﺤﺒﺖ از ﺷﺒﺎﻫﺖ ﻋﺠﯿﺐ ﻣﻦ و ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺑﺮ ﺳﺮ زﺑﻮن ﻫﺎ اﻓﺘﺎد. اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع واﺳﻢ ﺗﺎزﮔﯽ ﻧﺪاﺷﺖ و ﺗﻮ ﻫﺮ ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﯽ ﻣﻮﺟﺐ ﺗﻌﺠﺐ ﻫﻤﻪ ﻣﯿﺸﺪ. ﺑﺎﻻﺧﺮه وارد اﺗﺎق ﻋﻘﺪ  ‫ﺷﺪﯾﻢ و ﺑﺎ ﺳﺎرا آﺷﻨﺎ ﺷﺪم. در دﻟﻢ ﺑﻪ ﺣﺴﻦ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺗﺒﺮﯾﮏ ﮔﻔﺘﻢ. ﺳﺎرا در ﺑﺮﺧﻮرد اول ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻬﺮﺑﻮن و ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺟﻠﻮه ﮐﺮد و ﺗﺎ ﺣﺪی ﺧﯿﺎﻟﻢ رو راﺣﺖ ﮐﺮد. ﺑﻌﺪ از ﺳﺎرا ﺑﺎ آﻗﺎی رﺿﺎﯾﯽ و در آﺧﺮ ﺑﺎ ﮐﯿﺎن، ﺑﺮادر ﺳﺎرا آﺷﻨﺎ ﺷﺪم. ﺟﺎﻟﺒﻪ ﮐﻪ ﮐﯿﺎن ﻫﻤﻮن ﭘﺴﺮ ﻓﯿﻠﻢ ﺑﺮدار ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻮد. ﮐﯿﺎن ﺑﺮ ﻋﮑﺲ ﺳﺎرا ﮐﻪ » ﭘﻮﺳﺘﯽ ﺳﭙﯿﺪ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ آﺑﯽ داﺷﺖ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﺎدرش ‫ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد« ﺻﻮرﺗﯽ ﺳﺒﺰه ﺑﺎ ﺟﺬاﺑﯿﺘﯽ ﻣﺮداﻧﻪ داﺷﺖ و ﭼﺸﻢ و اﺑﺮوﯾﯽ ﻣﺸﮑﯽ ﮐﻪ ﺟﺒﺮوت ﺧﺎﺻﯽ در ان دﯾﺪه ﻣﯿﺸﺪ و ‫ﺑﺎ ﻫﯿﮑﻠﯽ ﻣﺮداﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺑﻪ آﻗﺎی رﺿﺎﯾﯽ ﻧﺒﻮد، اﻣﺎ در رﻓﺘﺎرش ﺟﺪﯾﺖ و ﺳﺮدی ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯿﺨﻮرد. ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﺎن ﭘﯿﻮﺳﺘﻢ. ﻫﺴﺘﯽ زﯾﺮﮐﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ اﺗﺨﺎﺑﻢ ﺗﺒﺮﯾﮏ ﻧﻤﯿﮕﯽ؟

شیدا (1)

 

شیدا (1)

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را آرام ﻣﯿﮕﺸﺎﯾﻢ و در آﯾﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺧﯿﺮه ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ. دﻫﺎﻧﻢ از ﺗﻌﺠﺐ ﺑﺎز ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ، ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﺮ ﻫﻢ ﻣﯿﻨﻬﻢ، ﺑﺎورم ‫ﻧﻤﯿﺸﻮد اﯾﻦ ﻗﺪر ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻢ، ﺑﺎ دﯾﺪن ﺧﻮد ﺷﺎدی ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم را ﻓﺮا ﻣﯿﮕﯿﺮد، ﻫﯿﭽﮕﺎه ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﺑﻼﺧﺮه ﭼﻨﯿﻦ ‫روزی در ﻃﺎﻟﻊ ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﺑﺎﺷﺪ.

ﺑﺎ ﺻﺪای آراﯾﺸﮕﺮ ﺑﻪ ﺧﻮد آﻣﺪم: ﻋﺮوس ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺎﺷﺎا.. ﭼﻘﺪر ﻣﺎه ﺷﺪی.

‫ﺻﺪای ﺑﻮغ ﻣﻤﺘﺪ ﻣﺎﺷﯿﻦ در ﻓﻀﺎی آراﯾﺸﮕﺎه ﻣﯿﭙﯿﭽﺪ، ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ای دﻟﺸﻮره ﺳﺮاﺳﺮ وﺟﻮدم را ﻓﺮا ﻣﯿﮕﯿﺮد، در ﺑﺎز ﻣﯿﺸﻮد و او ﻣﯽ آﯾﺪ، ﺑﺎ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻗﺎﻣﺖ ‫ﺑﻠﻨﺪش در ﭼﺎرﭼﻮب در و ﻟﺒﺨﻨﺪی ﮐﻪ ﺑﻪ ﻟﺐ دارد ﺑﻪ ﻧﺎﮔﺎه ذﻫﻦ ﺳﺮﮐﺸﻢ ﻣﺮا ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ای ﻧﻪ ﭼﻨﺪان دور ﻣﯿﮑﺸﺎﻧﺪ، ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﺰی ﻏﺮﯾﺐ ﮐﻪ درد ﻏﺮﺑﺖ، ﺗﺤﻤﻞ آن را ﺑﺮاﯾﻢ دﺷﻮارﺗﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد.

ﺳﻪ ﻣﺎﻫﯽ از ﻗﺒﻮل ﺷﺪﻧﻢ در رﺷﺘﻪ ی ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ام ادﺑﯿﺎت داﻧﺸﮕﺎه ﺗﻬﺮان ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد، اﻣﺎ ﻫﻨﻮز دوری از ﻋﺰﯾﺰاﻧﻢ آزارم ‫ﻣﯿﺪاد ﻣﺮا ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ رﻓﺘﻦ در   ‫آﺧﺮ ﻫﺮﻫﻔﺘﻪ ﺑﺮای ﺗﺠﺪﯾﺪ دﯾﺪار ﻣﯿﮑﺮد. ﮐﻼﺳﻬﺎی ﻣﺘﻮاﻟﯽ اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ و دﻟﺘﻨﮕﯽ ﺑﺮای ﺧﺎﻧﻮاده و اﺗﻔﺎﻗﺎﺗﯽ ﮐﻪ اﺧﯿﺮاً ﺣﺎل و ﻫﻮای ﺧﺎﻧﻪ را ﻋﻮض ﮐﺮده ﺑﻮد، ‫ﻣﺮا واﻣﯿﺪاﺷﺖ ﮐﻪ از آﺧﺮﯾﻦ ﮐﻼس ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﮕﺬرم و ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﺗﺮﻣﯿﻨﺎل ﺑﺮوم و ﺑﻪ ﺳﻮی ﻧﻮﺷﻬﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﻢ.