جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منشیدا (4)
شیدا (4)
ﮐﻤﯽ ﻣ ﻦ ﻣ ﻦ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺟﻠﺴﻪ اﻣﺮوز رو ﭘﺎﮐﻨﻮﯾﺲ ﻧﮑﺮدم، ﻣﻤﮑﻨﻪ واﺳﺘﻮن ﻧﺎﺧﻮاﻧﺎ ﺑﺎﺷﻪ.
ﺟﺰوه رو ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ، اوﻧﻬﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺟﺰوه اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ: ﻣﺎﺷﺎا... ﺷﻤﺎ ﭼﺮک ﻧﻮﯾﺴﺘﻮن از ﭘﺎﮐﻨﻮﯾﺲ ﻣﻦ ﺧﻮش ﺧﻂ ﺗﺮه، ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﺗﺎ ﻓﺮدا ﺟﺰوه رو ﺑﺮﺳﻮﻧﻢ دﺳﺘﺘﻮن.
ﻗﺒﻮل ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﻣﺎﺋﺪه از ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ.
اﻣﺸﺐ ﺷﺎم ﻧﻮﺑﺖ ﻓﺎﻃﯽ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺗﻤﯿﺰ ﮐﺮدن اﺗﺎق ﺑﻮدﯾﻢ، ﮐﻪ ﺟﯿﻎ ﻓﺎﻃﯽ از ﺗﻮ راﻫﺮو دراوﻣﺪ: ﺷﯿﺪا ﯾﻪ دﺳﺘﮕﯿﺮه ﺑﺪه، ﺳﯿﺐ زﻣﯿﻨﯽ ﻫﺎ ﺳﻮﺧﺖ.
ﺳﺮﯾﻊ دﺳﺘﮕﯿﺮه رو ﺑﻬﺶ دادم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﻮب اﺟﺎﻗﻮ ﮐﻢ ﮐﻦ.
اﯾﻦ ﻋﺎدت ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﻓﺎﻃﯽ ﺑﻮد، زﯾﺮ ﮔﺎز رو ﺗﺎ آﺧﺮ زﯾﺎد ﻣﯿﮑﺮد و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻏﺬا رو ﻣﯿﺴﻮزوﻧﺪ. دوﺑﺎره ﺻﺪای ﻓﺮﯾﺎد ﻓﺎﻃﯽ ﺗﻮ راﻫﺮو ﭘﯿﭽﯿﺪ. ﻣﺎﺋﺪه ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮه ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: واﯾﺴﺎ ﺧﻮدم ﻣﯿﺮم، اﯾﻦ دﺧﺘﺮه ﺗﺎ ﻣﻨﻮ دق ﻧﺪه ول ﮐﻦ ﻧﯿﺴﺖ، ایﮐﺎش ﺧﻮدم ﻏﺬا رو آﻣﺎده ﻣﯿﮑﺮدم.
ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﻢ و دﯾﺪم ﻓﺎﻃﯽ ﮐﻒ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ وﻟﻮ ﺷﺪه و داره از ﺳﺮش ﺧﻮن ﻣﯿﺎد. ﺑﺎ وﺣﺸﺖ ﻣﺎﺋﺪه رو ﺻﺪا زدم و ﻓﺎﻃﯽ رو ﺑﺮدﯾﻢ ﺗﻮ اﺗﺎق. ﺳﺮش ﺑﺪﺟﻮر ﺷﮑﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد و اﺣﺘﯿﺎج ﺑﻪ ﺑﺨﯿﻪ داﺷﺖ.
ـ دﺧﺘﺮ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ داری ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ؟
ﻓﺎﻃﯽ درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ اﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﺶ ﺗﻘﺼﯿﺮ اﯾﻦ دﻣﭙﺎﯾﯽ اﺑﺮی ﺑﻮد، واﺳﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﻏﺬا ﻧﺴﻮزه داﺷﺘﻢ ﻣﯽ دوﯾﯿﺪم ﮐﻪ ﯾﻪ دﻓﻌﻪ ﭘﺎم رو ﺳﺮاﻣﯿﮏ ﺳﺮ ﺧﻮرد و ﺳﺮم ﺧﻮرد ﺑﻪ ﺗﯿﺰی ﺷﻮﻓﺎژ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ.
ﻫﻢ ﺧﻨﺪﻣﻮن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻫﻢ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺷﮑﺴﺘﻪ اﯾﻦ دﺧﺘﺮه ﭼﯿﮑﺎر ﮐﻨﯿﻢ. ﺳﺮﯾﻊ ﻣﻦ و ﻣﺎﺋﺪه آﻣﺎده ﺷﺪﯾﻢ ﺗﺎ ﻓﺎﻃﯽ رو ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺒﺮﯾﻢ ﺗﺎ ﺣﺪاﻗﻞ ﺟﻠﻮی ﺧﻮﻧﺮﯾﺰی ﺳﺮش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺸﻪ. ﻣﺮﯾﻢ ﻫﻢ ﺳﺮﯾﻊ رﻓﺖ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ و اﻃﻼع داد ﯾﻪ زﻧﮓ
ﺑﺰﻧﻨﺪ آﻣﺒﻮﻻﻧﺲ ﺑﯿﺎد. ﺗﻮ ﻃﻮل راه ﻣﻨﻮ ﻣﺎﺋﺪه ﻓﺎﻃﯽ رو ﻣﺴﺨﺮه ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ و ﺑﻪ ﺳﺮ ﺷﮑﺴﺘﻪ اش ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪﯾﻢ، ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن. ﻣﻦ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﭘﺬﯾﺮﺷﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻌﺪ ﻫﻤﺮاه ﻣﺎﺋﺪه و ﻓﺎﻃﯽ ﺑﻪ اﺗﺎق ﭘﺰﺷﮏ رﻓﺘﯿﻢ. ﭘﺴﺮه اﻧﺘﺮن
ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﻮد، وﻟﯽ ﻫﻢ ﮔﯿﺞ ﺑﻮد و ﻫﻢ ﮐﻤﯽ ﭼﺸﻢ ﭼﺮون ﺗﺸﺮﯾﻒ داﺷﺖ. روﺳﺮی ﻓﺎﻃﯽ رو درآورده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺟﺎی اﯾﻨﮑﻪ ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ ﺑﺨﯿﻪ زدن ﺑﺎﺷﻪ، ﺑﺸﺘﺮ داﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﻨﻮ ﻣﺎﺋﺪه ﺣﺮف ﻣﯿﺰد و ﺳﻮاﻻﺗﯽ ازﻗﺒﯿﻞ: داﻧﺸﺠﻮی ﭼﻪ رﺷﺘﻪ ای ﻫﺴﺘﯿﺪ و ﺳﺎل ﭼﻨﺪﻣﯿﻦ؟ ﻣﻦ ﮐﻪ از ﭘﺮروﯾﯽ اﯾﻦ ﭘﺴﺮه ﺧﻨﺪم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد، ﺑﻪ ﺑﻬﻮﻧﻪ ای از اﺗﺎق زدم ﺑﯿﺮون. ﺗﻮ راﻫﺮو واﯾﺴﺎده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﯾﻪ دﻓﻌﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﮐﯿﺎن اﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﺑﺎ روﭘﻮش ﺳﻔﯿﺪ از اﺗﺎق روﺑﺮوﯾﯽ اوﻣﺪ ﺑﯿﺮون.
ﮐﯿﺎن از دﯾﺪن ﻣﻦ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﺳﺮﯾﻊ ﺳﻼم ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ از اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﮐﯿﺎن ﻧﮕﺮان ﮔﻔﺖ: ﺷﯿﺪا ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻤﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟ ﻣﺸﮑﻠﯽ واﺳﺘﻮن ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه.
ﺟﺮﯾﺎن رو واﺳﺶ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﺨﯿﻪ ﺳﺮ ﻫﻢ اﺗﺎﻗﯿﻢ ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ ﺗﺎ ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ ﺧﻮاﺑﮕﺎه.
ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ دﺧﺘﺮی ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ و درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﮐﯿﺎﻧﻮ ﺧﻄﺎب ﻗﺮار ﻣﯿﺪاد ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ اﯾﻨﺠﺎﯾﯽ؟ ﻣﻦ دارم ﻫﻤﻪ ﺟﺎی ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن دﻧﺒﺎﻟﺖ ﻣﯿﮕﺮدم.
ﮐﯿﺎن ﮐﻤﯽ ﺧﻮدﺷﻮ ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮد و ﺧﻄﺎب ﺑﻪ دﺧﺘﺮه ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮاً ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: ﺷﯿﻤﺎ ﺧﺎﻧﻢ اﯾﺸﻮن ﺧﺎﻧﻢ اﻓﺸﺎر ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺧﻮاﻫﺮ ﮐﺎﻣﯿﺎر.
ﺷﯿﻤﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺎ اﮐﺮاه ﮔﻔﺖ: ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻢ ﺧﺎﻧﻢ.
ﻣﻨﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪی زدم و ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻦ» ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ« اﮐﺘﻔﺎ ﮐﺮدم. او ﺷﯿﻤﺎ ﺑﻮد دﺧﺘﺮ ﻋﻤﻪ ﮐﯿﺎن، ﻫﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻗﺒﻞ از ﻣﻦ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد دل ﮐﯿﺎن رو از آن ﺧﻮدش ﮐﻨﻪ. ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺰاﺣﻢ آﻧﻬﺎ ﻧﺒﺎﺷﻢ ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮدم و از ﻫﺮدم ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮده و دوﺑﺎره ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ.
ﻣﺎﺋﺪه ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: ﺷﯿﺪا ﭼﯿﺰی ﺷﺪه؟ ﭼﺮا رﻧﮕﺖ ﭘﺮﯾﺪه؟
ـ ﭼﯿﺰی ﻧﯿﺴﺖ. ﺑﺨﯿﻪ ﺳﺮ ﻓﺎﻃﯽ ﺗﻤﻮم ﻧﺸﺪ؟
ﻣﺎﺋﺪه ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: داره ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ، ﺑﺎﺑﺎ اﯾﻦ ﭘﺴﺮه ﻣﺦ ﻣﻨﻮ ﺧﻮرد، ﺧﺪا ﮐﻨﻪ اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﻣﻐﺰ ﻓﺎﻃﯽ رو ﺑﺨﯿﻪ ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﻪ.
ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﺎر ﻓﺎﻃﯽ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ و از ﭘﺰﺷﮏ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدﯾﻢ و از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن زدﯾﻢ ﺑﯿﺮون. ﺳﺎﻋﺖ ﯾﺎزده ﺷﺐ ﺑﻮد و ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﮕﺎه ﺑﺮﻣﯿﮕﺸﺘﯿﻢ. ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﯾﻪ ﭘﺮاﯾﺪ ﻣﺸﮑﯽ ﺟﻠﻮﻣﻮن ﺗﺮﻣﺰ ﮐﺮد. راﻧﻨﺪه ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮد و ﺑﺮای ﻣﺎ اﯾﺠﺎد ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﻣﯿﮑﺮد. ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺗﻨﺪی ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﯿﺮﯾﺪ ﯾﺎ ﭘﻠﯿﺲ ﺧﺒﺮ ﮐﻨﻢ؟
راﻧﻨﺪه ﮐﻪ از ﻇﺎﻫﺮش ﭘﯿﺪا ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن زﯾﺎده روی ﮐﺮده، رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﺷﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ، ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺑﺸﯿﻨﯿﺪ ﺷﻤﺎ رو ﻣﯿﺒﺮم اداره آﮔﺎﻫﯽ ﯾﺎ ﻫﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ دﻟﺘﻮن ﺧﻮاﺳﺖ، اﯾﻦ وﻗﺖ ﺷﺐ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ﺧﺎﻧﻮﻣﺎی ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﺑﯿﺮون ﺑﺎﺷﻦ.
اﯾﻦ ﭘﺴﺮه ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﺻﺮاﻃﯽ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻧﺒﻮد، ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ده ﻣﺘﺮی ﺑﺎﻻﺗﺮ رﻓﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﯾﻪ ﭘﮋوی ﻣﺸﮑﯽ ﺟﻠﻮﻣﻮن ﺗﺮﻣﺰ زد. اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﺎﺋﺪه ﮔﻔﺖ: اﻗﺎ ﻣﮕﻪ ﺧﻮدﺗﻮن ﺧﻮاﻫﺮ ﻧﺪارﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﺰاﺣﻢ دﺧﺘﺮ ﻣﺮدم ﻣﯿﺸﯿﺪ.
راﻧﻨﺪه ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﺟﻠﻮی ﺷﯿﺸﻪ آورد و ﮔﻔﺖ: ﺷﯿﺪاﺧﺎﻧﻢ ﻣﻨﻢ ﮐﯿﺎن، ﺳﻮارﺷﯿﺪ ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﻤﺘﻮن.
ﺑﺎ دﯾﺪن ﮐﯿﺎن ﺧﺸﮑﻢ زد، اﯾﻦ ﭘﺴﺮه اﯾﻨﺠﺎ ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﮑﺮد. ﻓﺎﻃﯽ و ﻣﺎﺋﺪه از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﮐﻢ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﺟﯿﻎ ﺑﮑﺸﻦ، اﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻤﻨﻮن آﻗﺎ ﮐﯿﺎن، ﻣﺴﯿﺮ ﻣﺎ ﮐﻤﯽ دوره، ﻣﺰاﺣﻢ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯿﺸﯿﻢ.
اﯾﻨﺒﺎر ﮐﯿﺎن ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺗﻨﺪی ﮔﻔﺖ: ﻫﯿﭻ ﻣﺰاﺣﻤﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ، اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺷﺐ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮔﯿﺮ ﻧﻤﯿﺎد، ﻟﻄﻔﺎً ﺳﻮارﺷﯿﺪ.
ﻧﺎﭼﺎراً ﻗﺒﻮل ﮐﺮدم. ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪﯾﻢ. ﮐﯿﺎن ﺑﺎ ﻣﺎﺋﺪه و ﻓﺎﻃﯽ اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﮐﺮد.
ﻣﺎﺋﺪه آرام ﮐﻨﺎر ﮔﻮﺷﻢ ﮔﻔﺖ: آﻗﺎی دﮐﺘﺮ رﺿﺎﯾﯽ اﯾﺸﻮﻧﻦ؟
ﺑﺎ ﭘﺎ، ﭘﺎی ﻣﺎﺋﺪه را ﮐﻤﯽ ﻓﺸﺎر دادم، ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ ﮐﯿﺎن رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: ﺷﯿﺪا ﺧﺎﻧﻢ اﻣﺘﺤﺎﻧﺎﺗﺘﻮن ﮐ ﯽ ﺷﺮوع ﻣﯿﺸﻪ؟
ـ اﮔﻪ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاد ﻫﻔﺘﻪ آﯾﻨﺪه ﺣﺪوداً، دو ﻫﻔﺘﻪ ای ﻫﻢ ﻃﻮل ﻣﯿﮑﺸﻪ.
ﮐﯿﺎن ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: ﭘﺲ ﺣﻮل و ﺣﻮش ﯾﮑﻤﺎه ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﻤﯿﺮﯾﺪ، ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ اوﻟﯿﻦ ﺑﺎره اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺪت از ﺧﻮﻧﻪ دورﯾﺪ، ﺑﺎﯾﺪ واﺳﺘﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﺎﺷﻪ، آﺧﻪ اﯾﻨﻄﻮر ﮐﻪ ﺳﺎرا ﻣﯿﮕﻔﺖ: ﻫﻨﻮز ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﯿﺪ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﻋﺎدت ﮐﻨﯿﺪ.
ﺳﺮی ﺗﮑﻮن دادم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮره .
ﻣﺎﺋﺪه ﻣﯿﻮن ﺣﺮﻓﻤﻮن ﭘﺮﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺷﯿﺪا ﺗﻮ ﺧﻮاﺑﮕﺎه ﻣﻌﺮوﻓﻪ، اﯾﻨﻘﺪر ﻋﺰﯾﺰ دردوﻧﻪ ﺑﺎر اوﻣﺪه ﮐﻪ آﺧﺮ ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﺳﺮ از ﻧﻮﺷﻬﺮ درﻣﯿﺎره، اﯾﻦ ﯾﻪ ﻣﺎه ﻫﻢ ﺧﺪا ﺑﻪ داد ﻣﺎ ﺑﺮﺳﻪ.
ﮐﯿﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً دﻟﺘﻨﮕﯽ اﯾﻦ ﯾﻪ ﻣﺎﻫﻪ ﺑﺎ ﻧﻤﺮه ﻫﺎی ﻋﺎﻟﯽ ﭘﺎﯾﺎن ﺗﺮم ﺑﻪ در ﻣﯿﺸﻪ، اﯾﻨﻄﻮر ﻧﯿﺴﺖ ﺷﯿﺪا ﺧﺎﻧﻢ؟
ـ اﻣﯿﺪوارم... و ﺑﻌﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﺑﻪ ﺑﯿﺮون دوﺧﺘﻢ. ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدم زﯾﺎد ﺑﺎ ﮐﯿﺎن ﻫﻤﮑﻼم ﻧﺸﻢ و ﺗﺎ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ازش ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﮕﯿﺮم، ﺷﺎﯾﺪ ﺿﺮﺑﻪ روﺣﯽ ﮐﻤﺘﺮی رو ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺑﺸﻢ. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﮕﺎه رﺳﯿﺪﯾﻢ، از ﮐﯿﺎن ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدﯾﻢ و ﺟﻠﻮی در ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ ﭘﯿﺎده ﺷﺪﯾﻢ. ﺑﻪ آﻗﺎی ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﯽ ﺗﻮﺿﯿﺢ دادﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﻮدﯾﻢ و وارد ﺧﻮاﺑﮕﺎه ﺷﺪﯾﻢ.
ﻣﺮﯾﻢ ﺳﯿﺐ زﻣﯿﻨﯽ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻫﺎﯾﯽ رو ﮐﻪ ﻓﺎﻃﯽ درﺳﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮔﺮم ﮐﺮد وﻟﯽ ﻫﻤﻪ ﻣﺜﻞ ﭼﻮب ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻣﻦ ﻣﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﻏﺬا ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﻣﺎﺋﺪه و ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ زور ﻗﺴﻤﺘﻬﺎی ﺳﺎﻟﻢ رو ﺟﺪا ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﺎﻗﯿﺶ رو رﯾﺨﺘﻨﺪ دور.
دﻓﺘﺮ ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ داﺧﻞ ﺗﺮاس رﻓﺘﻢ و ﻣﺎﺟﺮای اﻣﺮوز رو ﺗﻮش ﻧﻮﺷﺘﻢ، ﺑﺎﻻﺧﺮه رﻗﯿﺒﯽ ﮐﻪ ﺑﯽ رﺣﻤﺎﻧﻪ ﻣﻨﻮ از اﯾﻦ ﺑﺎزی ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻃﺮد ﮐﺮده ﺑﻮد دﯾﺪم. ﺷﯿﻤﺎ دﺧﺘﺮی ﺑﻮد زﯾﺒﺎ و ﺑﻪ ﻧﻈﺮم اوﻣﺪ ﺗﺎ ﺣﺪی ﺷﺒﯿﻪ ﮐﯿﺎن ﺑﻮد. اﻣﺸﺐ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ دﻟﻢ رو ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﺑﮑﺸﻢ و ﺧﻂ ﺑﻄﻼﻧﯽ ﺑﺮ روی ﺗﻤﺎﻣﯽ اﻓﮑﺎرم ﺑﮑﺸﻢ و ﺧﻂ ﻗﺮﻣﺰی ﺑﺮ روی ﻧﺎم ﮐﯿﺎن.
اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ رو ﻓﻘﻂ ﺑﻪ درس ﺧﻮﻧﺪن و ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﺎﺋﺪه ﺧﺮ زدن ﮔﺬروﻧﺪﯾﻢ و ﮔﺎﻫﯽ ﺷﺒﻬﺎ ﺗﺎ ﭼﻬﺎر ﺻﺒﺢ ﺑﯿﺪار ﻣﯿﻤﻮﻧﺪﯾﻢ. ﺑﺎﻻﺧﺮه اﻣﺘﺤﺎﻧﺎت ﺷﺮوع ﺷﺪ و ﯾﮑﯽ ﭘﺲ از دﯾﮕﺮی رو ﺑﺎ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﻣﯿﮕﺬروﻧﺪﯾﻢ. دو ﻫﻔﺘﻪ ﺳﺨﺖ ﺑﺎ ﺗﻤﻮم دﻟﺘﻨﮕﯿﺶ ﮔﺬﺷﺖ و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ آﺧﺮﯾﻦ اﻣﺘﺤﺎن ﮐﻪ »ﺟﻤﻌﯿﺖ« ﺑﻮد رﺳﯿﺪ. ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم، ﭼﻮن دﯾﺮوز ﻋﺼﺮ، واﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﯾﮏ اﻣﺮوز ﺑﻠﯿﻂ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺑﻌﺪ ﯾﮑﻤﺎه دﻟﺘﻨﮕﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ.
ﭼﻘﺪر دﻟﻢ ﻫﻮای ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎﺑﺎ رو ﮐﺮده، دﻟﻢ واﺳﻪ ﺷﯿﻄﻨﺘﻬﺎی ﻫﺴﺘﯽ و ﮐﻞ ﮐﻠﺶ ﺑﺎ ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺎرا ﻫﻢ در اﯾﻦ ﻣﺪت ﮐﻮﺗﺎه ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮدم. ﺳﺎﻋﺖ ده ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎه رﻓﺘﻢ، ﺷﻤﺎره ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎ و اﺳﺎﻣﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺮ روی ﺷﯿﺸﻪ ﺳﺎﻟﻦ زده ﺑﻮدﻧﺪ. ﻫﺮﭼﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﻧﺎم ﻣﻦ در ﻟﯿﺴﺖ ﻧﺒﻮد. زﻣﺎن اﻣﺘﺤﺎن ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد، ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻪ دﻓﺘﺮ آﻣﻮزش رﻓﺘﻢ و ﻣﺴﺌﻠﻪ رو واﺳﻪ آﻗﺎی ﻧﻮروزی ﻣﺴﺌﻮل ﺑﺨﺶ ادﺑﯿﺎت ﺗﻮﺿﯿﺢ دادم.
آﻗﺎی ﻧﻮروزی ﺑﻬﻢ اﻃﻤﯿﻨﺎن داد ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮی ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺗﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﺑﺸﯿﻨﻢ. ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ اﻣﺘﺤﺎﻧﺎت ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و راﻫﺮو رو دور زدم و ﺑﻪ ﺗﻪ ﺳﺎﻟﻦ رﻓﺘﻢ. ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻌﺪ ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﺑﻮد، ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻌﺪ از اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﺧﺎﻧﻢ اﻓﺸﺎر ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻧﺎم ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﺗﻮن از اﻟﻒ ﺷﺮوع ﻣﯿﺸﻪ و ﺑﺎﯾﺪ اول ﺳﺎﻟﻦ ﺟﺎﺗﻮن ﺑﺎﺷﻪ، ﭘﺲ ﭼﺮا اﯾﻨﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﯿﺪ؟
ﻣﻮﺿﻮع رو دوﺑﺎره ﺑﺮای اون ﻫﻢ ﺗﻮﺿﯿﺢ دادم. ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ: ای ﮐﺎش ﺣﺪاﻗﻞ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺟﻠﻮﺋﯿﻪ ﻣﯿﻨﺸﺴﺘﯿﺪ ﺗﺎ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ از رو ﺑﺮﮔﻪ ﺗﻮن ﺗﻘﻠﺐ ﮐﻨﻢ.
ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻧﻤﺮه ﺷﻤﺎ از ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﺸﻪ.
ﺑﺮﮔﻪ ﻫﺎ ﭘﺨﺶ ﺷﺪ و ﺳﺆاﻻت ﻓﻮق اﻟﻌﺎده آﺳﻮن ﺑﻮد. اوﻟﯿﻦ ﻧﻔﺮ ﺑﺮﮔﻪ رو دادم و از ﺳﺎﻟﻦ رﻓﺘﻢ ﺑﯿﺮون. ﺟﻠﻮی در ﺳﺎﻟﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﺋﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﻫﻢ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ اون ﻫﻢ ﺳﺆاﻻت آﺳﻮن ﺑﻮد. ﺑﻪ ﯾﺎد ﮐﺘﺎب اﻓﺘﺎدم و از داﺧﻞ ﮐﯿﻔﻢ ﮐﺘﺎب ﺟﻤﻌﯿﺖ رو ﺑﯿﺮون آوردم و ﺗﺤﻮﯾﻞ ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ دادم و ازش ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم، ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ای از او ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﻣ ﻦ ﻣ ﻦ ﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺧﺎﻧﻢ اﻓﺸﺎر ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ وﻗﺘﺘﻮن رو ﺑﮕﯿﺮم.
ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم.
ـ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ.
در ﮐﻤﺎل ﻧﺎﺑﺎورﯾﻢ ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ از ﻣﻦ ﺗﻘﺎﺿﺎی ازدواج ﮐﺮد. ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدم، ﻣﺮدد ﻣﻮﻧﺪم ﭼﻪ ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﺪم ﮐﻪ ﻣﺎﺋﺪه رو دﯾﺪم ﮐﻪ درﺣﺎل ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪن ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﻮد. درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدم از ﻟﺮزش ﺻﺪاﯾﻢ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی ﮐﻨﻢ ﮔﻔﺘﻢ: راﺳﺘﺶ ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮ ﺷﺪم، ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ رو ﻣﻄﺮح ﮐﻨﯿﺪ، اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ ﻣﺪت ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ رو ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮم.
ﺳﺮﯾﻊ ﻋﺬر ﺧﻮاﺳﺘﻢ و ﭘﯿﺶ ﻣﺎﺋﺪه رﻓﺘﻢ. ﺑﺪﺟﻮری ﻣﻨﻘﻠﺐ ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﺟﺮﯾﺎن ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری رو واﺳﻪ ﻣﺎﺋﺪه ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم. ﻣﺎﺋﺪه ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻣﺴﺨﺮه ﺑﺎزی ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺑﺎدا ﺑﺎدا ﻣﺒﺎرک ﺑﺎدا ان ﺷﺎا... ﻣﺒﺎرک ﺑﺎدا.
ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﻣﺎﺋﺪه اذﯾﺖ ﻧﮑﻦ. ﺗﻮ ﮐﻪ ﻧﻮ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯽ، ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﻓﮑﺮﺷﻢ ﺑﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﯾﻪ روزی ﺑﺎ ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ازدواج ﮐﻨﻢ. ﻫﻤﺶ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺗﻮﺋﻪ، ای ﮐﺎش زودﺗﺮ ﯾﺮﮔﻪ ات رو ﺗﺤﻮﯾﻞ ﻣﯿﺪادی و ﺑﯿﺮون ﻣﯽ اوﻣﺪی ﺗﺎ اﯾﻦ ﺟﺮﯾﺎن ﭘﯿﺶ ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ.
ﺑﻌﺪ از ﮐﻠﯽ ﮐﻠﻨﺠﺎر رﻓﺘﻦ، ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺎ ﻣﺎﺋﺪه ﻓﮑﺮاﻣﻮن رو رﯾﺨﺘﯿﻢ روﻫﻢ و ﻗﺮار ﺷﺪ ﺑﻌﺪ از ﺗﻌﻄﯿﻼت، ﻣﺎﺋﺪه ﺑﺎ ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ و ﯾﻪ ﺟﻮری ﻣﻮﺿﻮع رو ﻓﯿﺼﻠﻪ ﺑﺪه، ﻃﻮرﯾﮑﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﻫﻢ ﺑﺮﻧﺨﻮره و ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﯿﺶ ﻧﯿﺎد.
ﺑﻌﺪ از ﺑﺮداﺷﺘﻦ ﭼﻤﺪان از ﺧﻮاﺑﮕﺎه راﻫﯽ ﺗﺮﻣﯿﻨﺎل ﺷﺪﯾﻢ. ﻫﻨﻮز ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ی وﻗﺖ داﺷﺘﯿﻢ. واﺳﻪ ﻧﺎﻫﺎر ﺑﻪ اﻏﺬﯾﻪ ﻓﺮوﺷﯽ ﮐﻨﺎر ﺗﺮﻣﯿﻨﺎل رﻓﺘﯿﻢ و ﺳﺎﻧﺪوﯾﭻ ﻫﻤﺒﺮﮔﺮ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ. ﺳﺎﻋﺖ ﯾﮏ از ﻣﺎﺋﺪه ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم و راﻫﯽ ﻧﻮﺷﻬﺮ ﺷﺪم و ﻣﺎﺋﺪه ﻫﻢ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻌﺪ ﺳﻪ ﻣﺎه، واﺳﻪ دﯾﺪن ﺧﺎﻧﻮاده اش ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ رﻓﺖ.
در ﻃﻮل راه، ﺑﺪﺟﻮری ذﻫﻨﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻮﺿﻮع ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد. ﺣﺴﺎﺑﯽ ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮدم. اﻟﺒﺘﻪ از روی رﻓﺘﺎرﻫﺎی اﺧﯿﺮ ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ، ﻫﻤﭽﯿﻦ روزی رو ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﻣﯿﮑﺮدم، اﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ زودی اﺗﻔﺎق ﺑﯿﻔﺘﻪ و اﯾﻨﻬﻤﻪ ﻣﻨﻮ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﺰه.
دﻟﻢ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﻣﯿﺴﻮﺧﺖ، ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮب ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺣﺎﻟﺶ رو درک ﮐﻨﻢ، ﭼﻮن ﺷﯿﻔﺘﮕﯽ رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻢ و ﺑﺪﺗﺮ از اون اﺣﺴﺎس ﯾﺄس و ﺷﮑﺴﺖ ﻋﺸﻘﯽ رو، از دﺳﺖ ﺑﺎزی ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم، ﻫﺮﺑﺎر ﻣﺮا ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ای ﺳﻮق ﻣﯿﺪاد. ﺑﺎ ﺻﺪای ﺷﺎﮔﺮد راﻧﻨﺪه ﺑﻪ ﺧﻮد آﻣﺪم: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺧﺎﻧﻢ، ﺑﻠﯿﻂ ﻟﻄﻔﺎً.
ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻠﯿﻂ رو ﺗﺤﻮﯾﻞ دادم. ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺗﮑﻪ ﺑﺮﯾﺪه ﺷﺪه ﺑﻠﯿﻂ را در ﮐﯿﻒ ﭘﻮﻟﻢ ﺑﮕﺬارم ﮐﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﮐﺎرت ﮐﯿﺎن اﻓﺘﺎد.
ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺳﺮد ﺑﺮ ﻟﺒﺎﻧﻢ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ. ﺧﺎﻃﺮه آن روز ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺎد از ﺟﻠﻮی دﯾﺪﮔﺎﻧﻢ ﮔﺬﺷﺖ و ﺗﺼﻮﯾﺮی آﺷﻨﺎ را از ﺟﻠﻮی دﯾﺪﮔﺎﻧﻢ ﮔﺬراﻧﺪ. ﺑﻪ ﺳﺮاغ دﻓﺘﺮ ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ رﻓﺘﻢ. ﮔﺎﻫﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﮔﺮ اﯾﻦ دﻓﺘﺮ ﻫﻤﺪﻣﻢ ﻧﺒﻮد، ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻣﻦ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ، ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ﺳﺒﮑﺘﺮ ﺷﺪه ام. دﻓﺘﺮ را در ﮐﯿﻔﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﺨﻮاﺑﻢ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺻﺪای ﻣﻬﯿﺒﯽ ﺷﻨﯿﺪم و دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ.
وﻗﺘﯽ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﺎز ﮐﺮدم، ﻧﻮر اﺗﺎق ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ را اذﯾﺖ ﻣﯿﮑﺮد، ﺳﺮم ﺑﻪ ﺷﺪت درد ﻣﯿﮑﺮد. در ﻣﮑﺎﻧﯽ ﻧﺎآﺷﻨﺎ ﺑﻮدم، ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاف اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﺎه، ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﮔﺮﯾﺎن ﻣﺎدر ﺧﯿﺮه ﻣﺎﻧﺪ. ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﻦ ﻓﺮﯾﺎدی ﮐﺸﯿﺪ و ﻫﻤﻪ رو از ﺑﻪ ﻫﻮش آﻣﺪﻧﻢ ﻣﻄﻠﻊ ﮐﺮد. ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ آﻧﭽﻨﺎن ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎب ﺑﺎزﻧﮕﻬﺪاﺷﺘﻨﺶ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ و دوﺑﺎره از ﻫﻮش رﻓﺘﻢ.
وﻗﺘﯽ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﮔﺸﻮدم، ﭘﺰﺷﮑﯽ را دﯾﺪم ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺳﻔﯿﺪ ﮐﻪ درﺣﺎل ﻣﻌﺎﯾﻨﻪ از ﺳﺮم ﺑﻮد. ﮔﻮﺷﻪ ﺗﺨﺖ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎ و ﮐﺎﻣﯿﺎر اﻓﺘﺎد، ﻋﺠﯿﺒﻪ وﻟﯽ ﺣﺲ ﮐﺮدم ﺑﺎﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﭘﯿﺮﺗﺮ ﺷﺪه. درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﭼﺸﻤﺎن اﺷﮑﺒﺎرش را ﺑﻪ ﻣﻦ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: ﻋﺰﯾﺰ دﻟﻢ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﻫﻮش اوﻣﺪی، ﺗﻮ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ رو ﻧﺼﻒ ﻋﻤﺮ ﮐﺮدی.
ﮔﯿﺞ و ﻣﻨﮓ ﺑﻮدم و ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ اﻃﺮاﻓﻢ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ اﺳﺖ. ﺻﺪای ﭘﺰﺷﮏ را ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ دﯾﮕﺮان را ﺑﻪ ﺑﯿﺮون راﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﻣﯿﮑﺮد و ﮐه ﮕﻔﺖ: ﺑﯿﻤﺎر اﺣﺘﯿﺎج ﺑﻪ آراﻣﺶ و ﺳﮑﻮت داره.
ﻣﻨﻈﻮرش از ﺑﯿﻤﺎر ﻣﻦ ﺑﻮدم. ﺧﺪاﯾﺎ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد؟ ﻣﻨﮑﻪ ﺗﻮ اﺗﻮﺑﻮس و درﺣﺎل رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﻬﺮ ﺑﻮدم، ﭘﺲ ﭼﻄﻮر ﺳﺮ از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن درآورده ﺑﻮدم. دوﺑﺎره ﺳﺮدرد اﻣﺎﻧﻢ را ﺑﺮﯾﺪ. ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﭘﺮﺳﺘﺎری را دﯾﺪم ﮐﻪ ﭼﯿﺰی در ﺳﺮﻣﻢ رﯾﺨﺖ و دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم.
دو ﺳﻪ روزی از ﻣﺎﻧﺪﻧﻢ در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺳﭙﺮی ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻣﺎﻣﺎن واﺳﻢ ﺗﻮﺿﯿﺢ داده ﺑﻮد ﮐﻪ در ﺟﺎده ﮐﻨﺪوان وﺟﻮد ﺑﻬﻤﻦ ﺑﺎﻋﺚ رﯾﺰش ﮐﻮه ﺷﺪه ﺑﻮد و اﺗﻮﺑﻮس ﻣﺎ ﺑﺮای ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی از ﭘﺮﺗﺎب ﺷﺪن در دره ﺑﺎ ﮐﺎﻣﯿﻮﻧﯽ اﺻﺎﺑﺖ ﮐﺮده و در اﺛﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺮﺧﻮرد، ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﯿﺸﻪ اﺻﺎﺑﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ و ﺑﺎﻋﺚ اﯾﺠﺎد ﻟﺨﺘﻪ ای ﺧﻮن در ﺳﺮم ﻣﯿﺸﻪ ﮐﻪ در آﺧﺮ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺟﺮاﺣﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد.
ﻫﺴﺘﯽ ﻣﺪام ﻣﺜﻞ ﭘﺮواﻧﻪ دور ﻣﻦ ﻣﯿﭽﺮﺧﯿﺪ و وﻗﺘﯽ اﺗﺎق ﺧﻠﻮت ﺷﺪ واﺳﻪ ﺑﻬﺒﻮدی روﺣﯿﻪ ام ﺑﺎ ﻟﻮدﮔﯽ ﺧﺎﺻﯽ ﮔﻔﺖ: آﺧﻪ دﺧﺘﺮه دﯾﻮوﻧﻪ، دره ﺑﻪ اون ﺑﺰرﮔﯽ و ﭘﺮآﺑﯽ ﺟﻠﻮی روت ﺑﻮده اوﻧﻮﻗﺖ ﺷﯿﺮﺟﻪ ﻣﯿﺮی ﺗﻮ ﺷﯿﺸﻪ. وﻟﯽ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺑﺪ ﻫﻢ ﻧﺸﺪه ﻫﺎ...
ﺑﻌﺪ ﻟﺒﺨﻦ ﻣﻌﻨﺎداری زد و ﮔﻔﺖ: ﭘﺰﺷﮏ ﻣﻌﺎﻟﺠﺖ رو دﯾﺪی؟ اﺳﻤﺶ دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎﻧﻪ، دﮐﺘﺮ ﺳﻌﯿﺪ دﻫﻘﺎن. ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ دوﺳﺖ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﮐﯿﺎﻧﻪ. ﺧﺪا ﺑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﺑﺒﺨﺸﺪش، ﻧﻤﯿﺪوﻧﯽ ﭼﻪ ﮔﻞ ﭘﺴﺮﯾﻪ. ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻫﻮات رو داره ﻫﺎ، ﻧﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﮐﯿﺎن، ﻧﻪ، ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آﺑﺠﯿﺘﻪ، ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻧﻤﺮدﯾﻢ و ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻪ درد ﻣﺎ ﺧﻮردی، ﻓﻘﻂ زودﺗﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮب ﺑﺸﻪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﺗﻮ ﺟﺸﻦ ازدواﺟﻤﻮن ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﯽ.
اﯾﻦ دﺧﺘﺮ آدم ﺑﺸﻮ ﻧﺒﻮد، ﺣﺎﻻ دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد رو ﯾﻪ ﺳﻮژه ﺟﺪﯾﺪ. ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم ﺗﻮﺳﻂ دﮐﺘﺮ دﯾﮕﺮی ﺟﺮاﺣﯽ ﺷﺪه ام، اﺻﻼً دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ زﯾﺮ دﺳﺖ ﮐﯿﺎن ﺟﺮاﺣﯽ ﺑﺸﻢ، در اون ﺻﻮرت ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﻋﻤﺮ ازش ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم.
ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن وارد اﺗﺎﻗﻢ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ: ﺣﺎل ﺑﯿﻤﺎر ﻣﺎ ﭼﻄﻮره؟ ﻣﻨﻮ از اﻓﮑﺎری ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﻢ اوﻣﺪه ﺑﻮد ﺟﺪا ﮐﺮد.
ﭼﻨﺪ روزی از ﺟﺮاﺣﯿﻢ ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ. اﻣﺮوز ﺧﺎﻟﻪ ﺷﯿﺮﯾﻦ و رﺿﺎ واﺳﻪ ﻋﯿﺎدﺗﻢ اوﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ، ﻓﻘﻂ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﯿﮕﻔﺖ: ﺧﺪا ﺗﻮ رو دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻣﺎ داد.
ﺧﺎﻟﻪ ﺷﯿﺮﯾﻦ رو دﻟﺪاری دادم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻮ رو ﺧﺪا اﯾﻨﻘﺪر ﺑﯽ ﻗﺮاری ﻧﮑﻨﯿﺪ، آﺧﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ﯾﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻨﺪازﯾﺪ، ﺳﺮﺣﺎل و ﻗﺒﺮاﻗﻢ، ﭘﺲ ﭼﺮا اﯾﻨﻘﺪر ﺧﻮدﺗﻮن رو اذﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟
رﺿﺎ ﻣﯿﻮن ﺣﺮﻓﻤﻮن ﭘﺮﯾﺪ وﮔﻔﺖ: ﻣﺎدرﺟﻮن ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺘﻢ اﯾﻦ ﻓﯿﻠﻢ ﺷﯿﺪاﺳﺖ، ﯾﻪ ﻣﺪت از ﺧﻮﻧﻪ دور ﺑﻮده، واﺳﻪ ﺧﻮدﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﯾﻪ ﭘﻮﻟﯽ ﺑﻪ راﻧﻨﺪه داده ﺗﺎ ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ ﭼﭗ ﮐﻨﻪ و ﺧﻮدﺷﻮ ﭘﯿﺶ ﺑﻘﯿﻪ ﻋﺰﯾﺰﺗﺮ ﮐﻨﻪ.
ﺑﻌﺪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺑﺎﻧﺪ دور ﺳﺮم اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺣﺎﻻ ﺷﯿﺪا، ﺧﺪا وﮐﯿﻠﯽ راﺳﺘﺸﻮ ﺑﮕﻮ، واﺳﻪ ﺟﺮاﺣﯽ ﮐﭽﻠﺖ ﻫﻢ ﮐﺮدﻧﺪ، اﮔﻪ ﺣﺪﺳﻢ درﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﯾﻪ ﻋﻤﺮ آﺗﻮ دادی دﺳﺘﻢ دﺧﺘﺮ، ﺣﺎﻻ ﭼﻮن ﺗﻮﯾﯽ، ﺟﻬﻨﻢ و ﺿﺮر، ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺑﺎﻫﺎت راه ﻣﯿﺎم، ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﺎج ﻣﯿﮕﯿﺮم ﺗﺎ ﮐﭽﻠﯿﺖ رو ﺑﻮق و ﮐﺮﻧﺎ ﻧﮑﻨﻢ.
ـ ﺑﻪ ﮐﻮری ﭼﺸﻢ ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ، ﭼﻮن ﯾﻪ ﺗﺎر ﻣﻮﻣﻢ ﮐﻮﺗﺎه ﻧﮑﺮدﻧﺪ... وﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮف ﺟﻮاب رﺿﺎ رو دادم. ﺧﺎﻟﻪ واﺳﻪ رﺿﺎ اﺧﻤﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺳﺎﮐﺖ ﺷﻮ رﺿﺎ، اﯾﻨﺠﺎم دﺳﺖ از ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﺷﯿﺪا ﺑﺮﻧﻤﯿﺪاری؟
از ﻓﺮﺻﺖ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ﺑﺬارﯾﺪ رﺿﺎ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ، ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ ﻣﻦ از ﺣﺮف داداش رﺿﺎ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﻤﯿﺸﻢ، ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﺑﻌﺪم ﯾﺎ ﺳﺮ زﻧﺶ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺗﻼﻓﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﯾﺎ زﻧﺶ رو ﮐﻮک ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﺎ ﭘﻮﺳﺖ ﮐﻠﻪ رﺿﺎ رو ﺑﮑﻨﻪ.
ﺧﺎﻟﻪ ﮐﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﺷﻨﯿﺪن ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺣﺮﻓﯽ رو از ﻣﻦ ﻧﺪاﺷﺖ، ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮ ﺷﺪ و ﻣﺎت و ﻣﺒﻬﻮت ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻫﯿﭽﯽ ﻧﮕﻔﺖ. ﻇﺎﻫﺮاً ﺗﯿﺮم ﺑﻪ ﻫﺪف ﺧﻮرده ﺑﻮد. ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺳﺎرا و ﺧﺎﻧﻮاده رﺿﺎﯾﯽ واﺳﻪ ﻣﻼﻗﺎت ﻣﻦ وارد اﺗﺎق ﺷﺪﻧﺪ. ﮐﻤﯽ ﺧﻮدﻣﻮ روی ﺗﺨﺖ ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم و از ﻫﻤﻪ واﺳﻪ زﺣﻤﺘﯽ ﮐﻪ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺗﺎ ﺗﻬﺮان واﺳﻪ دﯾﺪن ﻣﻦ اوﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم و ﻋﺬر ﺧﻮاﺳﺘﻢ، اﻣﺎ در ﺑﯿﻦ اوﻧﻬﺎ ﮐﯿﺎن رو ﻧﺪﯾﺪم، ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدش زﺣﻤﺖ ﻧﺪاده ﺑﻮد واﺳﻪ دﯾﺪم ﻣﻦ ﺑﯿﺎد.
ﮐﺎﻣﯿﺎر درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﮔﻞ و ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ رو ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺘﻢ ﻣﯿﮕﺬاﺷﺖ ﮔﻔﺖ: ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺧﻮب ﺷﺪه ﺷﯿﺪا، دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن ﻫﻢ ﻗﻮل داده ﺗﺎ دو ﺳﻪ روزدﯾﮕﻪ ﻣﺮﺧﺺ ﺑﺸﯽ و ﺑﯿﺎی ﺧﻮﻧﻪ.
ﻣﺎﻣﺎن از ﺣﺮف ﮐﺎﻣﯿﺎر اﺳﺘﻘﺒﺎل ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ رﺿﺎﯾﯽ ﮔﻔﺖ: ﺳﻮری ﺟﺎن واﻗﻌﺎً ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﻄﻮر از ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﯽ آﻗﺎ ﮐﯿﺎن درﺑﯿﺎم، اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روزه اوﻧﻮ از ﮐﺎر و زﻧﺪﮔﯽ اﻧﺪاﺧﺘﯿﻢ. اﻧﺸﺎا... واﺳﻪ ﻋﺮوﺳﯿﺶ ﺟﺒﺮان ﮐﻨﯿﻢ.
ـ ﺗﻮ رو ﺧﺪا اﯾﻨﻄﻮر ﻧﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﻣﯿﻨﺎ ﺧﺎﻧﻢ، ﮐﯿﺎن ﻓﻘﻂ اﻧﺠﺎم وﻇﯿﻔﻪ ﮐﺮده. ﺷﯿﺪا ﺧﺎﻧﻢ ﻫﻢ درﺳﺖ ﻣﺜﻞ دﺧﺘﺮ ﺧﻮدﻣﻮن ﻣﯿﻤﻮﻧﻪ، ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ اﻻن ﺳﺎﻟﻢ و ﺳﺮﭘﺎ ﺷﺪه ﺟﺎی ﺷﮑﺮ داره، ﺗﺎزه ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻫﺪﯾﻪ واﺳﻪ ﯾﻪ ﭘﺰﺷﮏ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺑﯿﻤﺎرﺷﻪ... و اﯾﻨﻄﻮر ﻣﺎﻣﺎﻧﻮ ﻗﺎﻧﻊ ﮐﺮد.
وﻗﺖ ﻣﻼﻗﺎت ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻫﻤﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. در ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﯾﺎد ﺣﺮﻓﻬﺎی ﻣﺎﻣﺎن اﻓﺘﺎدم، ﮐﯿﺎن ﮐﻪ ﮐﺎری واﺳﻪ ﻣﻦ اﻧﺠﺎم ﻧﺪاده ﺑﻮد، ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدش زﺣﻤﺖ ﻧﺪاده ﺑﻮد ﯾﻪ ﻣﻼﻗﺎت ﮐﻮﺗﺎه ﺑﯿﺎد، ﭘﺲ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺎﻣﺎن ﺧﻮدﺷﻮ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ ﻣﺪﯾﻮن اون ﺑﺪوﻧﻪ؟
ﻫﯿﭻ ﺟﻮاﺑﯽ واﺳﻪ ﺳﻮاﻻﺗﻢ ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮدم. ﭼﺸﻤﻬﺎم ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﺨﻮاﺑﻢ ﻧﯿﻤﻪ ﻫﺎی ﺷﺐ ﺑﺎ ﺑﺎز ﺷﺪن در اﺗﺎق ﺑﯿﺪار ﺷﺪم، ﺗﻮان ﺑﺎزﻧﮕﻬﺪاﺷﺘﻦ ﭼﺸﻤﺎﻣﻮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪای ﮐﯿﺎن ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم
ﺧﻮدﻣﻮ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﺑﺰﻧﻢ. ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﺻﺪای دﺧﺘﺮی در ﮔﻮﺷﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪ: ﮐﯿﺎن ﺟﺎن ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ دﯾﮕﻪ، دﯾﺮ ﺷﺪﻫﺎ، اﻣﺸﺐ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎﺑﺎت ﻫﻤﺮاه ﺳﺎرا ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ﻣﯿﻤﻮﻧﻨﺪ، ﻣﺜﻼً ﻣﻨﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﺑﯿﺎم دﻧﺒﺎل ﺗﻮ، ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ ﺷﺪﻫﺎ. ﯾﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻨﺪاز، ﺳﺎﻋﺖ ﯾﺎزده ﺷﺒﻪ، دﯾﮕﻪ از وﻗﺖ ﺷﺎم ﻫﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ.
ﮐﯿﺎن ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﺶ ﭘﺮﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: اﺟﺎزه ﺑﺪه ﺷﯿﻤﺎ، دارم ﭘﺮوﻧﺪه ﺑﯿﻤﺎر رو ﭼﮏ ﻣﯿﮑﻨﻢ، درﺿﻤﻦ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﻣﺠﺒﻮرم ﺑﻪ ﺟﺎی ﯾﮑﯽ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﺸﯿﮏ ﺷﺐ ﺑﻤﻮﻧﻢ، ﺑﻪ ﺟﺎی ﻣﻦ از ﻫﻤﻪ ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻦ.
ﻟﺤﻦ ﮔﻔﺘﺎر ﺷﯿﻤﺎ ﮐﻤﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: اوﻻً اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﯿﻤﺎر دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎﻧﻪ ﻧﻪ ﺗﻮ، ﺛﺎﻧﯿﺎً ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﺧﺪﻣﺖ ﮐﺮدی، ﻻزم ﻧﮑﺮده... ﮐﯿﺎن ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﺶ ﭘﺮﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدی اﯾﺸﻮن ﺧﻮاﻫﺮ ﮐﺎﻣﯿﺎره، ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﻫﻤﻪ ﺑﺨﺼﻮص ﺳﺎرا ازم اﻧﺘﻈﺎر دارﻧﺪ، ﻋﻼوه ﺑﺮ اون ﻣﻦ ﺷﻐﻠﻢ ﻫﻤﯿﻨﻪ و ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ وﻇﯿﻔﻪ ام ﺑﯽ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﺑﺎﺷﻢ.
ـ ای ﮐﺎش اﯾﻨﻘﺪر ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﺮﯾﻀﺎت ﻫﺴﺘﯽ، ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﯿﺎﻧﺖ اﻫﻤﯿﺖ ﻣﯿﺪادی... وﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ.
ﮐﯿﺎن ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ای ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ اﺗﺎق را ﺗﺮک ﮐﺮد. دوﺑﺎره ﺳﮑﻮت ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را ﻓﺮاﮔﺮﻓﺖ. ﺑﺎ رﻓﺘﻦ او ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﺎﻧﺪ، ﺑﻮی آدﮐﻠﻦ ﮐﯿﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ اﺗﺎق را ﻓﺮاﮔﺮﻓﺖ. ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ در ﺑﺎز ﺷﺪ. ﺳﺮﯾﻊ ﺧﻮدﻣﻮ ﺑﻪ ﺧﻮاب زدم، ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم دوﺑﺎره ﮐﯿﺎن ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ، وﻟﯽ اﯾﻨﺒﺎر ﻫﺴﺘﯽ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺗﺼﻮر اﯾﻦ ﺧﯿﺎل ﺑﺎﻃﻞ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺗﻠﺦ ﺑﺮ ﻟﺒﺎﻧﻢ ﻧﺸﺴﺖ. اﮔﻪ ﻓﮑﺮﻣﻮ ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯿﻨﺪاﺧﺘﻢ، ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯿﺸﺪم ﮐﻪ ﻣﻦ واﺳﻪ ﮐﯿﺎن ﺣﮑﻢ ﯾﻪ ﺑﯿﻤﺎرو دارم، ﻣﺜﻞ ﺳﺎﯾﺮ ﺑﯿﻤﺎران ﺑﺴﺘﺮی در ﺑﺨﺶ، وﻟﯽ ﺷﯿﻤﺎ ﻓﺮق ﻣﯿﮑﺮد، اﺣﺘﻤﺎﻻً او ﺣﺎﻻ ﭘﯿﺸﺶ ﺑﻮد و داﺷﺖ ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﺶ رو ﺑﻪ ﮐﺎرﻣﯿﺒﺮد ﺗﺎ ﯾﻪ ﺟﻮری دﻟﺨﻮری ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه رو از دل ﻋﺸﻘﺶ درآره.
ـ ﺷﯿﺪا ﺧﻮاﺑﯽ؟
ـ ﻧﻪ ﺑﯿﺪارم.
ﮔُﻞ از ﮔﻞ ﻫﺴﺘﯽ ﺷﮑﻔﺖ.
ـ وای ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﮐﻪ ﺑﯿﺪاری وﮔﺮﻧﻪ ﺣﻮﺻﻠﻪ ام ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺳﺮﻣﯿﺮﻓﺖ، ﺷﺎﻧﺲ آوردم ﮐﯿﺎن رﺳﯿﺪ و ﺗﻮﻧﺴﺖ ﻣﺴﺌﻮل ﺑﺨﺶ رو راﺿﯽ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ اﻣﺸﺒﻮ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﻢ، وﮔﺮﻧﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺣﺮﯾﻔﺶ ﻧﻤﯿﺸﺪم.
ﮐﻤﯽ در ﺟﺎﯾﻢ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪم و ﺑﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﺑﻘﯿﻪ ﮐﺠﺎ رﻓﺘﻦ؟ اﻣﺸﺒﻮ ﮐﺠﺎ ﻣﯿﻤﻮﻧﻦ؟
ـ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش، ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻨﺎ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﺮﺷﺐ رﻓﺘﻦ ﻫﺘﻞ، ﺧﻮﻧﻮاده رﺿﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻟﻪ، ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺮ آﻗﺎی رﺿﺎﯾﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﻬﺮاﻧﻪ، ﺷﺒﻮ رﻓﺘﻨﺪ اوﻧﺠﺎ، اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻠﯽ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎ اﯾﻨﺎ ﻫﻢ اﺻﺮار ﮐﺮدن ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﻮن ﺑﺮن اﻣﺎ ﺑﺎﺑﺎ زﯾﺮ ﺑﺎر ﻧﺮﻓﺖ... ﺑﻌﺪ اﻧﮕﺎر ﭼﯿﺰی رو ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آورده ﺑﺎﺷﻪ ﮔﻔﺖ: ﺣﺎﻻ ﺑﻘﯿﻪ رو ول ﮐﻦ، دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ وای ﺷﯿﺪا ای ﮐﺎش ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺗﻮ ﺑﻮدم، ﺷﺎﻧﺲ ﻧﺪارﯾﻢ ﮐﻪ، ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ اﮔﻪ ﻣﻦ ﺗﺼﺎدﻓﯽ ﭼﯿﺰی ﮐﻨﻢ، ﭘﺰﺷﮑﻢ ﯾﻪ ﭘﯿﺮ ﭘﺎﺗﺎﻟﯽ ﺑﺸﻪ ﮐﻪ دوﺑﺎر ﺳﮑﺘﻪ ﮐﺮده و ﺳﮑﺘﻪ ﺳﻮﻣﻢ ﺗﻮ اﺗﺎق ﻋﻤﻞ ﺳﺮ ﺟﺮاﺣﯽ ﻣﻦ ﺑﺰﻧﻪ.
از ﺗﺮﺳﯿﻢ اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮی ﺧﻮدﻣﻮ ﺑﮕﯿﺮم و ﺑﻠﻨﺪ زدم زﯾﺮ ﺧﻨﺪه، ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ در اﺗﺎق ﺑﺎز ﺷﺪ و دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻪ داﺧﻞ اوﻣﺪ و درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻟﺐ داﺷﺖ ﮔﻔﺖ: ﺣﺎل ﻣﺮﯾﺾ ﻣﺎ ﭼﻄﻮره؟ اﻟﺒﺘﻪ اﯾﻨﻄﻮر ﮐﻪ ﻇﻮاﻫﺮ اﻣﺮ ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪه ﻋﺎﻟﯿﻪ، اﯾﻨﻄﻮر ﻧﯿﺴﺖ؟
زود ﻧﯿﺸﻤﻮ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم و ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﺑﺪم ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺑﻠﻪ ﻋﺎﻟﯿﻪ آﻗﺎی دﮐﺘﺮ، ﺗﺎزه ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﻣﻦ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺎﺷﻢ و ﮐﺴﯽ ﻣﺮﯾﺾ ﺑﺎﺷﻪ.
دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: ﺑﻠﻪ ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ، در ﯾﻪ ﺷﺮاﯾﻄﯽ، ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ وﺟﻮد دﺧﺘﺮ ﺑﺎﻧﺸﺎﻃﯽ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ، روی روﻧﺪ ﺑﻬﺒﻮدی ﺑﯿﻤﺎر ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻣﺜﺒﺖ ﻣﯿﺬاره.
ﻫﺴﺘﯽ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺣﻖ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺒﯽ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: دﺳﺖ ﺷﻤﺎ درد ﻧﮑﻨﻪ آﻗﺎی دﮐﺘﺮ، ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ، ﺧﺎﻧﻮادم ﻣﻨﻮ ﻓﻘﻂ واﺳﻪ ﺑﻬﺒﻮدی ﺑﯿﻤﺎری ﺷﯿﺪا اﻣﺸﺐ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺗﺒﻌﯿﺪ ﮐﺮدﻧﺪ.
دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن از ﻟﺤﻦ آﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﺧﻨﺪه اش ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: اﺧﺘﯿﺎر دارﯾﺪ، ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدم اﺟﺎزه ﻧﻤﯿﺪم ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺟﺴﺎرﺗﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮑﻨﻢ، وﺟﻮد ﺧﻮاﻫﺮی ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ روﺣﯿﻪ ای ﺧﻮب و ﺳﺮزﻧﺪه ﺗﻮ اﯾﻦ دوره زﻣﻮﻧﻪ ﺗﺤﻔﻪ اﯾﻪ ﺑﺎ ارزش، ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل ﻫﺮﮐﺴﯽ ﻧﻤﯿﺸﻪ و ﺑﺎﯾﺪ ﻗﺪرش رو دوﻧﺴﺖ.
ﺧﻨﺪم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. اﯾﻦ دوﺗﺎ اﺻﻼً وﺟﻮد ﻣﻨﻮ ﺗﻮ اﺗﺎق ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮدن و در ﺣﺎل دل و ﻗﻠﻮه ﺑﺨﺸﯿﺪن و ﺗﻌﺮﯾﻒ و ﺗﻤﺠﯿﺪ از ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﮔﻠﻮﯾﯽ ﺻﺎف ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﭘﻮز ﺧﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ: آﻗﺎی دﮐﺘﺮ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﺧﺒﺮ ﻣﺮﺧﺺ ﺷﺪﻧﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﯾﮑﯽ دو روزه، ﺗﺎ
ﭼﻪ ﺣﺪ ﺻﺤﺖ داره؟
ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮف ﻣﻦ دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن ﺳﺮﯾﻊ ﺧﻮدﺷﻮ ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﻣﺸﮑﻞ ﺷﻤﺎ ﮐﺎﻣﻼً ﺑﺮﻃﺮف ﺷﺪه و دﯾﮕﻪ ﺟﺎی ﻧﮕﺮاﻧﯽ وﺟﻮد ﻧﺪاره،در ﺿﻤﻦ ﺑﻪ زودی زود ﻫﻢ ﻣﺮﺧﺺ ﻣﯿﺸﯿﺪ.
ﺑﻪ ﻣﺤﺾ وارد ﺷﺪﻧﻤﻮن ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺟﯿﻎ و داد ﻫﺴﺘﯽ ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪﯾﻢ. ﺳﺎرا و ﻫﺴﺘﯽ ﺧﻮﻧﻪ رو واﺳﻪ اوﻣﺪن ﻣﺎ ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻮی ﻗﻮرﻣﻪ ﺳﺒﺰی، ﻏﺬای ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ام، ﺗﻮ ﮐﻞ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد. ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﮐﺎر ﺳﺎراﺳﺖ، ﭼﻮن ﻫﺴﺘﯽ از اﯾﻦ ﻋﺮﺿﻪ ﻫﺎ ﻧﺪاﺷﺖ و ﻋﻤﺮاً ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ در ﻧﺒﻮد ﻣﺎﻣﺎن، ﻏﺬاﯾﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻋﻄﺮ و ﺑﻮ درﺳﺖ ﮐﻨﻪ. ﺑﻌﺪ از روﺑﻮﺳﯽ ﺑﺎ ﺳﺎرا ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ زﺣﻤﺘﯽ ﮐﻪ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد ازش ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم. ﺳﺮﯾﻊ ﮐﻞ ﺧﻮﻧﻪ رو از ﻧﻈﺮ ﮔﺬروﻧﺪم، ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ اوﻣﺪم. دﻟﻢ واﺳﻪ اﺗﺎﻗﻢ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﭘﻠﻪ ﻫﺎ رو دوﺗﺎ ﯾﮑﯽ ﮐﺮدم و ﺑﻪ داﺧﻞ اﺗﺎﻗﻢ رﻓﺘﻢ. ﻫﺴﺘﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ داﺧﻞ اﺗﺎق اوﻣﺪ و در رد ﻗﻔﻞ ﮐﺮد. ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎش ﮐﺮدم ﮐﻪ آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ: ﭼﻪ ﺧﺒﺮ از دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن؟ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ و ﺑﻪ اﺻﺮار ﻣﺎﻣﺎن ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم زودﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﻬﺮ ﺑﯿﺎم و ﺧﻮﻧﻪ رو ﮐﻤﯽ ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﻨﻢ، واﺳﻪ ﻫﻤﯿﻦ از اﺟﺮای ﮐﺎﻣﻞ ﻧﻘﺸﻢ ﺟﺎﻣﻮﻧﺪم.
ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻮ ﯾﮑﯽ آدم ﺑﺸﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ، ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﻫﻤﻮن ﭼﻨﺪ روز ﺣﺴﺎﺑﯽ رو ﻣﺦ اﯾﻦ ﺑﺨﺖ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﮐﺎر ﮐﺮدی و اﻟﺒﺘﻪ ﺗﺎﺣﺪودی ﻫﻢ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻮدی، ﭼﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺮﺧﺺ ﺷﺪﻧﻢ دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن ﻣﯿﮕﻔﺖ اﻣﯿﺪوارم دوﺑﺎره ﺷﻤﺎ و ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺤﺘﺮﻣﺘﻮن رو زﯾﺎرت ﮐﻨﻢ. اﻟﺒﺘﻪ اﻣﮑﺎن داره واﺳﻪ ﺗﻌﻄﯿﻼت ﻋﯿﺪ ﺑﺎ ﮐﯿﺎن ﯾﻪ ﺳﻔﺮ دو روزه ﺑﯿﺎم ﻧﻮﺷﻬﺮ، ﻇﺎﻫﺮاً ﺷﻬﺮ زﯾﺒﺎﯾﯿﻪ. ﻫﻢ ﮐﯿﺎن و ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﺮﺗﻮن ﺧﯿﻠﯽ از اوﻧﺠﺎ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ.
ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮف ﻣﻦ، ﻫﺴﺘﯽ ﻓﺮﯾﺎدی از ﺷﺎدی ﮐﺸﯿﺪ و ﻣﻨﻮ ﺗﻮ آﻏﻮﺷﺶ ﻣﺤﮑﻢ ﻓﺸﺎر داد و ﮔﻔﺖ: ﻗﺮﺑﻮن ﺧﻮاﻫﺮ ﺧﻮﺷﮕﻠﻢ ﺑﺮم، ان ﺷﺎا... ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮش ﺧﺒﺮ ﺑﺎﺷﯽ. ﺧﻮب ﺑﻬﺘﺮه ﺑﺮﯾﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺎ ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻨﺎ ﻣﺸﮑﻮک ﻧﺸﺪﻧﺪ.
ﺑﭽﻪ ﭘﺮرو ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺪی ﺧﯿﺎﻟﺶ راﺣﺖ ﺷﺪﻫ ﺒﻮد، ﯾﮑﺮﯾﺰ ﻗﺮﺑﻮن ﺻﺪﻗﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺮﻓﺖ. ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ ﯾﺎد ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ اﻓﺘﺎدم و ﮔﻔﺘﻢ: راﺳﺘﯽ ﻫﺴﺘﯽ، ﮐﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻃﻼع داد ﻣﻦ ﺗﺼﺎدف ﮐﺮدم؟
ﻫﺴﺘﯽ ﻓﻮراً ﺟﻮاب داد: ﺧﻮب ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﮐﯿﺎن.
در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻮدم، اداﻣﻪ دادم: ﮐﯽ ﺑﻪ اون اﻃﻼع داده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎ ﺗﻮ ﺟﺎده ﺗﺼﺎدف ﮐﺮدﯾﻢ؟
اﯾﻦ ﺑﺎر ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ، ﺗﺎزه ﭼﻪ اﻫﻤﯿﺘﯽ داره، ﻻﺑﺪ ﭘﻠﯿﺲ راه اﻃﻼع داده، ول ﮐﻦ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ رو، ﺑﻬﺘﺮه ﺗﺎ ﺻﺪاﻣﻮن ﻧﺰدﻧﺪ ﺳﺮﯾﻊ ﺗﺮ ﺑﺮﯾﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ.
ﺑﺎ رﻓﺘﻦ ﻫﺴﺘﯽ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم. ﯾﻌﻨﯽ ﮐﯽ ﮐﯿﺎن رو ﺧﺒﺮ ﮐﺮده؟ ﭼﻄﻮر ﺑﻬﻬﻤﻮن ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮐﯿﺎن ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮد ﻣﻦ ﺑﺮدﻧﺪ؟ آﺧﺮش ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻧﺘﯿﺠﻪ ای ﻧﺮﺳﯿﺪم. ﻻﺑﺪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﻮده. ﺣﻖ ﺑﺎ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﻮد، اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺖ.
ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ ﯾﺎد ﮐﯿﺎن اﻓﺘﺎدم. ﺣﺘﻤﺎً ﺗﺎ ﺣﺎﻻ دﯾﺴﻬﺎ رو دﯾﺪه ﺑﻮد. ﭼﻘﺪر دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ اوﻧﻬﺎ رو ﻣﯿﺒﯿﻨﻪ اوﻧﺠﺎ ﺑﺎﺷﻢ، وﻟﯽ ﺣﺪاﻗﻞ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﻣﺠﺴﻢ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﮐﯿﺎن ﻣﺜﻞ ﺧﺎﻟﻪ زﻧﮏ ﻫﺎ، ﭘﺸﺖ ﻇﺮﻓﻬﺎ رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﻪ و دﻧﺒﺎل ﻣﺎرﮐﺶ ﻣﯿﮕﺮده. ﮐﻠﯽ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﻻﺗﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ دﯾﮕﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روز ﺑﺎﻗﯽ ﻣﻮﻧﺪه ﺗﻌﻄﯿﻼت رو ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻮادم اﺧﺘﺼﺎص ﺑﺪم.
ادامه دارد ...
نام داستان: شیدا // نویسنده: رقیه بنی شیخ الاسلامی // منبع: 98یا
