جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منشیدا (5)
شیدا (5)
ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺗﺮم ﺟﺪﯾﺪ، ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺑﺮﮔﺮدم و ﺑﺎ اﻣﯿﺪ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻌﻄﯿﻼت ﻋﯿﺪ ﻧﺰدﯾﮑﻪ و زود ﺑﻪ ﻧﻮﺷﻬﺮ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدم، ﺧﻮدم رو دﻟﺨﻮش ﻣﯿﮑﺮدم. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﮕﺎه رﺳﯿﺪم، ﭼﻮن ﻣﻘﺪاری ﻏﺬای ﻓﺮﯾﺰ ﺷﺪه از ﺧﻮﻧﻪ واﺳﻪ اﯾﻦ دوﻫﻔﺘﻪ آورده ﺑﻮدم، دم در ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ ﻣﺎﺋﺪه رو ﭘﯿﺞ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﯿﺎد ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻨﻪ، وﺳﺎﯾﻞ رو ﺑﺒﺮﯾﻢ ﺑﺎﻻ. دﻟﻢ ﺧﯿﻠﯽ واﺳﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻣﺎﺋﺪه ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﻦ ﻓﺮﯾﺎدی از ﺷﺎدی ﮐﺸﯿﺪ و ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ رو ﺗﻮ آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ، ﺑﻌﺪ ﺣﺎﻟﻢ رو ﭘﺮﺳﯿﺪ وﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﮕﺮاﻧﻢ ﺑﻮده، ﻇﺎﻫﺮاً وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﻤﻮن ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد، از ﻫﺴﺘﯽ ﻣﻮﺿﻮع رو ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد.
ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ اﺗﺎق رﻓﺘﯿﻢ و ﺑﺎ ﻣﺮﯾﻢ و ﻓﺎﻃﯽ روﺑﻮﺳﯽ ﮐﺮدم. دﻟﻢ ﺣﺴﺎﺑﯽ واﺳﻪ ﻫﻤﺸﻮن ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﻏﺬاﻫﺎ رو ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ ﯾﺨﭽﺎل ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ. ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻓﺎﻃﯽ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: ﻧﻤﯿﺨﻮای ﺑﻪ ﻣﺎﺋﺪه ﺗﺒﺮﯾﮏ ﺑﮕﯽ؟
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﺋﺪه اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﻇﺎﻫﺮاً ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ و دﺳﺘﺶ رو روی ﺻﻮرﺗﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد.
ﻣﺮﯾﻢ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ: دﯾﺪی ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﺎﺋﺪه ﻫﻢ رﻓﺘﻨﯽ ﺷﺪ.
ﻣﺎﺋﺪه ﭼﺸﻤﮑﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ زد و ﮔﻔﺖ: ﺑﯿﺎﯾﺪ دﺳﺖ راﺳﺘﻢ رو ﺑﺬارم رو ﺳﺮﺗﻮن ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺨﺖ ﺷﻤﺎ ﺗﺮﺷﯿﺪه ﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ زودی ﺑﺎز ﺑﺸﻪ.
ﮐﻼﻓﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﺋﺪه اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻤﯿﺨﻮای ﺑﮕﯽ ﭼﯽ ﺷﺪه؟
ﻣﺎﺋﺪه ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ: ﻫﯿﭽﯽ ﺑﺎﺑﺎ، دﯾﺮوز رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم واﺳﻪ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻧﻤﺮه ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺮد زده ﺑﻮدﻧﺪ، آﻗﺎی ﻣﺮادی رو ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺮد داﻧﺸﮑﺪه دﯾﺪم.، اوﻧﻬﻢ ازم ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ ﺳﺮس ﺑﺰﻧﻢ، ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎور ﻧﮑﻨﯽ وﻟﯽ ﺑﺎﻻﺧﺮه ازم درﺧﻮاﺳﺖ ازدواج ﮐﺮد.
ﺟﯿﻐﯽ از ﺷﺎدی ﮐﺸﯿﺪم و ﺻﻮرت ﻣﺎﺋﺪه رو ﺑﻮﺳﯿﺪم، اﯾﻦ دﺧﺘﺮه ﺑﺎﻻﺧﺮه دل ﻣﺮادی رو دزدﯾﺪه ﺑﻮد و اﯾﻦ اﺳﺘﺎد ﺟﺪی و ﺑﺎاﺑﻬﺖ ﻣﺎ رو ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮده ﺑﻮد.
ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺎﻫﺎر ﯾﺎد ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ اﻓﺘﺎدم. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻓﺎﻃﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: راﺳﺘﯽ ﺗﻮ ﺗﻌﻄﯿﻼت ﺧﺎﻧﻮادت ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪﻧﺪ ﺳﺮت ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻮد؟
اﯾﻦ ﺣﺮف ﻣﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻨﺪه ﻓﺎﻃﯽ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: اﺻﻼً ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد واﺳﺘﻮن ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﻢ. ﺣﺴﺎﺑﯽ ﮔﻨﺪش دراوﻣﺪ. ﺳﺮﺷﮑﺴﺘﻦ ﻣﻦ واﺳﻪ ﺧﻮدش ﻣﺎﺟﺮاﯾﯽ داﺷﺖ. اوﻧﺮوز ﮐﻪ رﻓﺘﻢ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺗﺎ ﺑﺨﯿﻪ ﻫﺎی ﺳﺮم رو ﺑﮑﺸﻨﺪ، ﻫﻤﻮن ﭘﺴﺮه ﻣﺜﻼً دﮐﺘﺮ ﺑﻮد، وﻟﯽ آﻗﺎ ﺑﺨﯿﻪ ﻫﺎﯾﯽ رو ﮐﻪ درآورد ﻓﻘﻂ ﭘﻨﺞ ﺗﺎ ﺑﻮد. ﻫﺮﭼﯽ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ آﻗﺎی دﮐﺘﺮ ﺳﺮ ﻣﻦ ﻫﻔﺖ ﺗﺎ ﺑﺨﯿﻪ ﺧﻮرده ﻧﻪ ﭘﻨﺞ ﺗﺎ، ﮔﻮﺷﺶ ﺑﺪﻫﮑﺎر ﻧﺒﻮد و ﻣﯿﮕﻔﺖ: ﻣﻦ ﭘﺰﺷﮑﻢ ﯾﺎ ﺷﻤﺎ؟ وﻟﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﭼﻮن ﺗﻨﻬﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻧﺒﻮدﯾﺪ ﺣﺎﻟﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ زودﺗﺮ ﻣﻨﻮ از ﺳﺮش وا ﮐﻨﻪ. وﻗﺘﯽ واﺳﻪ ﺗﻌﻄﯿﻼت رﻓﺘﻢ ﺷﯿﺮوان، ﺗﻮ اﺗﺎﻗﻢ داﺷﺘﻢ ﻣﻮﻫﺎﻣﻮ ﺷﻮﻧﻪ ﻣﯿﺰدم ﮐﻪ ﯾﻪ دﻓﻌﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﮔﻔﺖ ﻓﺎﻃﯽ واﯾﺴﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ رو ﺳﺮت ﭼﯿﻪ؟ ﺧﺸﮑﻢ زد و ﮔﻔﺘﻢ ﻫﯿﭽﯽ ﻣﺎﻣﺎن ﺟﺎن. ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﻣﻮﺿﻮع ﻟﻮ رﻓﺘﻪ. ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ از ﺗﻮ ﻣﻮﻫﺎم دوﺗﺎ ﻧﺦ ﻧﺎﻣﺮﺋﯽ درآورد وﮔﻔﺖ اﯾﻦ ﻧﺨﻬﺎ ﺗﻮی ﻣﻮﻫﺎت ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﮑﻨﻪ؟ ﺑﺒﯿﻦ از ﺑﺲ ﺑﯽ روﺳﺮی رو زﻣﯿﻦ وﻟﻮ ﻣﯿﺸﯽ، ﺗﻤﺎم آﺷﻐﺎﻟﻬﺎ و ﮐﺮﮐﻬﺎی ﻓﺮش ﻣﯿﺮﯾﺰه ﺗﻮ ﻣﻮﻫﺎت. ﺗﺎزه اوﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم دوﺗﺎ ﺑﺨﯿﻪ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﺎ ﺷﻮﻧﻪ ﮐﺮدن ﻣﻮﻫﺎم از ﺟﺎﺷﻮن دراوﻣﺪﻧﺪ.
ﺑﺎ ﺗﻤﻮم ﺷﺪن ﺣﺮف ﻓﺎﻃﯽ ﭼﻬﺎرﺗﺎﯾﯽ زدﯾﻢ زﯾﺮ ﺧﻨﺪه. ﺣﺎﻻ ﻓﺎﻃﯽ ﺷﺎﻧﺲ آورده ﺑﻮد ﻣﺎﻣﺎﻧﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﮑﺴﺘﮕﯽ ﺳﺮش ﻧﺸﺪه ﺑﻮد. ﻣﺎﺋﺪه ﮐﻪ ﯾﺎد ﺣﺎدﺛﻪ اوﻧﺮوز اﻓﺘﺎده ﺑﻮد، ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻣﺸﮑﻮک ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: راﺳﺘﯽ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ از آﻗﺎ ﮐﯿﺎن؟
ﺳﺮﯾﻊ ﻣﻨﻈﻮر ﻣﺎﺋﺪه رو رو ﻫﻮا زدم و ﮔﻔﺘﻢ: اوﻧﻬﻢ ﺧﻮﺑﻪ. آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎری ﮐﻪ دﯾﺪﻣﺶ ﮔﻔﺖ ﺳﻼم ﻣﺨﺼﻮص ﻣﻨﻮ ﺑﻪ ﻣﺎﺋﺪه ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺮﺳﻮﻧﯿﺪ و ﺑﻬﺸﻮن ﺑﮕﯿﺪ ﻣﺸﺘﺎق دﯾﺪار.
ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﭘﻮزﺧﻨﺪ اداﻣﻪ دادم: راﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﮐﻞ ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﯾﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ رو در ﻣﻮرد ﺗﻮ، ﻣﻮﻗﻊ اوﻣﺪن ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﮕﺎه ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﻻن ﺟﺎﯾﺰ ﻧﯿﺴﺖ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﺑﻪ زﺑﻮن ﺑﯿﺎرم.
ﻣﺎﺋﺪه ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺶ و ﺗﻤﻨﺎ ازم ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ ﮐﯿﺎن در ﻣﻮردش ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻪ؟
ﮐﻤﯽ ﻣ ﻦ ﻣ ﻦ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: راﺳﺘﺶ درﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﮕﻢ، وﻟﯽ ازم ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺗﻮ در ﻣﻮرد ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ، اﻣﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻨﺘﻔﯽ ﺷﺪ، ﭼﻮن ﺗﻮ ﻗﺮار ﻣﺪارﺗﻢ ﺑﺎ ﻣﺮادی ﮔﺬاﺷﺘﯽ و دﯾﮕﻪ راه ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻧﺪاری.
ﻣﺎﺋﺪه ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﺳﺮﮐﺎرﯾﻪ، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﮐﻢ ﻧﯿﺎورده ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ آﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻏﻠﻂ ﮐﺮدم. ﻣﺮادی دﯾﮕﻪ ﮐﯿﻪ؟ ﺗﺎ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ دﮐﺘﺮی ﺑﺎ اﯾﻦ ﺑﺎﺷﺨﺼﯿﺘﯽ ﺗﻮ ﺑﺴﺎط ﻣﺎ ﻫﺴﺖ ﻣﮕﻪ دﯾﻮوﻧﻢ ﺑﻪ ﯾﻪ ﻧﯿﻤﭽﻪ اﺳﺘﺎد زﺑﺎن ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ..
ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺶ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ و در آﺧﺮ ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ آب ﭘﺎﮐﯽ رو ﺑﺮﯾﺰم رو دﺳﺘﺶ ﮔﻔﺘﻢ: ﯾﺎدم رﻓﺖ ﺑﮕﻢ، ﮐﯿﺎن ﻫﻢ رﻓﺘﻨﯽ ﺷﺪو ﻇﺎﻫﺮاً ﻗﺮاره ﺗﺎ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ دﯾﮕﻪ ﺑﺎ دﺧﺘﺮ ﻋﻤﻪ اش ﺷﯿﻤﺎ ازدواج ﮐﻨﻪ.
ﻣﺮﯾﻢ ﮔﻔﺖ: راﺳﺘﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎآﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﻗﺮاره ﻫﻤﻪ رو ﺑﺒﺮﻧﺪ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه ﮐﺘﺎب، ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺎﯾﺪ دﯾﮕﻪ؟
ﻫﻤﮕﯽ از ﺧﺪاﻣﻮن ﺑﻮد و ﻗﺮار ﺷﺪ واﺳﻪ ﺛﺒﺖ ﻧﺎم ﺑﺮﯾﻢ ﭘﯿﺶ ﻗﻮرﭼﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪه ﮐﻼس ﺑﻮد.
اﻣﺮوز ﻫﻤﻪ واﺳﻪ اﻧﺘﺨﺎب واﺣﺪ و ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻧﻤﺮات اوﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺳﺎﻟﻦ داﻧﺸﮕﺎه ﻏﻮﻏﺎﯾﯽ ﺑﻮد. ﻫﻤﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ از رﺷﺘﻪ ﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ دﻧﺒﺎل ﺑﺮﮔﻪ اﻧﺘﺨﺎب واﺣﺪ و اﻣﻀﺎ از ﻣﺪﯾﺮ ﮔﺮوه ﺑﻮدﻧﺪ. ﻧﺘﯿﺠﻪ اﻣﺘﺤﺎﻧﺎت رو ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻧﻤﺮات ﺑﺎﻻﯾﯽ ﭘﺎس ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از اﻧﺘﺨﺎب واﺣﺪ ﻓﻘﻂ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد اﻣﻀﺎی ﻣﺪﯾﺮ ﮔﺮوه ادﺑﯿﺎت آﻗﺎی ﻣﺴﺘﺎن. داﺷﺘﯿﻢ دﻧﺒﺎل اﺳﺘﺎن ﻣﺴﺘﺎن ﻣﯿﮕﺸﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ اﻓﺘﺎد. ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺧﻮدﻣﻮ ﭘﺸﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻗﺎﯾﻢ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﻣﻦ رو ﻧﺒﯿﻨﻪ وﻟﯽ دﯾﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻣﺠﺒﻮراً ﺑﺎ ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﺳﻼم و اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﮐﺮدم. ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ از ﻧﻤﺮات و ﺗﻌﺪاد واﺣﺪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﭘﺮﺳﯿﺪ و در آﺧﺮ ﮔﻔﺖ: راﺳﺘﯽ ﺗﻌﻄﯿﻼت ﺑﻬﺘﻮن ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ، ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﻮب ﺑﻮدﻧﺪ؟
ﺗﺸﮑﺮی ﮐﺮدم. ﮐﻢ ﮐﻢ ﻣﻮﺿﻮع ﺻﺤﺒﺖ ﻣﺎ داﺷﺖ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ ﻣﺎﺋﺪه ﻣﺎﻫﺮاﻧﻪ ﻣﯿﻮن ﺣﺮﻓﻤﻮن ﭘﺮﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺷﯿﺪا ﺟﺎن اﺳﺘﺎد ﻣﺴﺘﺎن رو ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم. ﺑﻬﺘﺮه ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ ﺑﺮﯾﻢ و ﺑﺮﮔﻪ ﻫﺎ رو ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺑﺪﯾﻢ ﺗﺎ دوﺑﺎره ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﻧﺸﺪه.
از ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮدم و ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻫﻤﺮاه ﻣﺎﺋﺪه از ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ اوﻣﺪه اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺻﺪای ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﻣﻨﻮ ﺳﺮﺟﺎم ﻧﮕﻪ داﺷﺖ.
ـ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﺷﻤﺎ رو ﺗﻮ ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ ﺑﺒﯿﻨﻢ؟
از ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻓﺮار ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻪ ﺳﺮم اوﻣﺪ. ﺑﺎ اﮐﺮاه ﮔﻔﺘﻢ: اﻧﺸﺎا........ و ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ از اوﻧﺠﺎ دور ﺷﺪم.
ﺑﻌﺪ از ﺗﺤﻮﯾﻞ دادن ﺑﺮﮔﻪ اﻧﺘﺨﺎب واﺣﺪ ﺑﻪ ﻣﺴﺌﻮل آﻣﻮزش، ﺑﺎ ﻣﺎﺋﺪه ﻓﮑﺮاﻣﻮﻧﻮ رو ﻫﻢ رﯾﺨﺘﯿﻢ و ﻧﺘﯿﺠﻪ اﯾﻦ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺎﺋﺪه ﺑﻪ ﺟﺎی ﻣﻦ ﺑﻪ ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ ﺑﺮه و ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻨﻔﯽ ﻣﻨﻮ ﺑﻪ ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ اﻋﻼم ﮐﻨﻪ.
ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺘﯽ از زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﺋﺪه رو ﺗﺮک ﮐﺮده ﺑﻮدم ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ. ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻟﺤﻈﻪ ای دﺳﺖ از ﺳﺮم ﺑﺮﻧﻤﯿﺪاﺷﺖ. ﭼﺮا درﺳﺖ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﻮدم از ﻟﺤﺎظ روﺣﯽ وﺿﻌﯿﺖ آﺷﻔﺘﻪ ای داﺷﺘﻢ و ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﻓﮑﺮم ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺴﺌﻠﻪ ای ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻬﻤﯽ ﻧﺒﻮدم و ﺑﻪ ﺷﯿﻮه ی ﺧﻮدم داﺷﺘﻢ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﯿﺎن رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻢ، ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﭽﯿﻦ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻣﯽ اﻓﺘﺎد.
ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﺎﺋﺪه اوﻣﺪ و ﻣﻨﻮ از ﮔﺮداﺑﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺪه ﺑﻮدم ﻧﺠﺎت داد. ﺳﺮﯾﻊ از ﻣﺎﺋﺪه ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﺧﻮب ﺑﮕﻮ ﭼﯽ ﺷﺪ؟
ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ رو دﯾﺪی؟ وﻗﺘﯽ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﯽ، ﺧﯿﻠﯽ از ﻣﻦ دﻟﺨﻮر ﺷﺪ ﻧﻪ؟
ﻣﺎﺋﺪه ﮐﻪ از ﯾﮑﺮﯾﺰ ﺣﺮف زدن ﻣﻦ ﺧﻨﺪش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: ﻫﯿﭽﯽ ﺑﺎﺑﺎ. ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ ﺑﭙﺮس. اﯾﻦ ﭘﺴﺮه دﯾﮕﻪ ﮐﯿﻪ، ﺧﻮدﻣﻮﻧﯿﻤﺎ ﻋﺠﺐ ﺳﻤﺠﯿﻪ. وﻟﯽ ﺷﯿﺪا ﺧﻞ ﻧﺸﻮ و ﺑﯿﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﭘﺴﺮه رو ﺑﺒﺮ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺎﻃﺮت رو ﻣﯿﺨﻮادا.
ﺑﺎ ﮐﻼﻓﮕﯽ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺎﺋﺪه ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﻧﺪارم، ﺑﮕﻮ ﭼﯽ ﺷﺪ؟
ﻣﺎﺋﺪه درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺗﻌﻮﯾﺾ ﻟﺒﺎس ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺎﺑﺎ، ﭼﺮا ﻣﯿﺰﻧﯽ؟ دارم ﻣﯿﮕﻢ. ﻫﯿﭽﯽ دﯾﮕﻪ، ﻫﺮﭼﯽ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺷﯿﺪا ﻓﻌﻼً ﻗﺼﺪ ازدواج ﻧﺪاره و ﻣﯿﺨﻮاد درﺳﺶ رو اداﻣﻪ ﺑﺪه زﯾﺮ ﺑﺎر ﻧﻤﯿﺮﻓﺖ و ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ درس ﺧﻮﻧﺪن اﯾﺸﻮن ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻧﯿﺴﺘﻢ، ﺗﺎ ﻫﺮ زﻣﺎن ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮان ﻣﯿﺘﻮﻧﻨﺪ اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﺑﺪن. آﺧﺮ ﺳﺮ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم آب ﭘﺎﮐﯽ رو ﺑﺮﯾﺰم رو دﺳﺖ ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ و ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺰد داری و ﺗﺎ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ دﯾﮕﻪ رﻓﺘﻨﯽ ﻫﺴﺘﯽ.
ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ ﺣﺮف از دﻫﻦ ﻣﺎﺋﺪه ﺧﺸﮑﻢ زد و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺎﺋﺪه ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﯽ؟ اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﻮد زدی؟ آﺑﺮوم رﻓﺖ. دﯾﮕﻪ روم ﻧﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮ روی اﯾﻦ ﭘﺴﺮه ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ، اﻻن ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺳﺮ ﮐﺎرش ﮔﺬاﺷﺘﻢ.
ﻣﺎﺋﺪه ﺣﻮل ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﺶ رو ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ ﮐﺎرش رو ﻃﻮری ﺟﺒﺮان ﮐﻨﻪ و ﻣﻮﺿﻮع ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه رو از دﻟﻢ درﺑﯿﺎره، وﻟﯽ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻧﮕﺮان ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪﻧﻢ ﺑﺎ ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ در آﯾﻨﺪه ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮدم.
ﺷﺮوع ﮐﻼﺳﻬﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺣﺪی از ﻓﮑﺮ اﺗﻔﺎﻗﺎت اﺧﯿﺮ ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎﯾﻢ. اﻣﺮوز ﺑﻌﺪ از ﮐﻼس ﭘﯿﺶ ﻗﻮرﭼﺎﯾﯽ رﻓﺘﯿﻢ و واﺳﻪ آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﺛﺒﺖ ﻧﺎم ﮐﺮدﯾﻢ.
ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ رﺳﯿﺪ و ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ در ﺟﻠﻮی درب ورودی داﻧﺸﮕﺎه ﺟﻤﻊ ﺷﺪﯾﻢ. ﭘﻨﺞ ﺗﺎ اﺗﻮﺑﻮس واﺳﻪ ﺳﻮار ﮐﺮدن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺟﻠﻮی در ﭘﺎرک ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎﻻﺧﺮه راﻧﻨﺪه ﻫﺎ اوﻣﺪﻧﺪ و در ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫﺎ ﺑﺎز ﺷﺪ. ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺳﺮﯾﻊ در ﺣﺎل ﺳﻮار ﺷﺪن ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﻦ و ﻣﺎﺋﺪه ﻫﻢ در آﺧﺮ اﺗﻮﺑﻮس و ﻓﺎﻃﯽ و ﻣﺮﯾﻢ ﻫﻢ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺟﻠﻮﯾﯽ ﻣﺎ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ. دﺧﺘﺮﻫﺎ ردﯾﻔﻬﺎی آﺧﺮ ﻣﯿﻨﺸﺴﺘﻨﺪ و ﭘﺴﺮﻫﺎ روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎی ﺟﻠﻮ. ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ اﻓﺘﺎد ﮐﻪ وارد اﺗﻮﺑﻮس ﻣﺎ ﺷﺪ. ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪ ای ﻧﮕﺎﻫﻤﻮن ﺗﺼﺎدﻓﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻼﻗﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد، اﻣﺎ ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﻧﮕﺎﻫﺸﻮ دزدﯾﺪ و ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﻗﻬﺮ و ﺑﯽ اﻋﺘﻨﺎﯾﯽ ﻧﺰدﯾﮏ در اﺗﻮﺑﻮس ﻧﺸﺴﺖ.
ﺧﯿﻠﯽ از اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮ ﺷﺪم، اﻣﺎ ﺑﻪ اون ﺣﻖ ﻣﯿﺪادم، ﺷﺎﯾﺪ اﮔﻪ ﻣﻨﻢ ﺟﺎی اون ﺑﻮدم درﺳﺖ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ. ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪ ای ﺑﻪ درﺳﺖ ﺑﻮدن ﺟﻮاﺑﻢ ﺑﻪ ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﺷﮏ ﮐﺮدم، اﻣﺎ دﯾﮕﻪ ﮐﺎر از ﮐﺎر ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﮐﻪ از ﻧﻈﺮ ﻫﺮ دو ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد ﻓﻘﻂ اﺗﻼف وﻗﺖ ﺑﻮد و ﻫﯿﭻ ﺳﻮدی ﻧﺪاﺷﺖ.
ﺟﻠﻮی در ورودی ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه ﭘﯿﺎده ﺷﺪﯾﻢ. ﺟﻤﻌﯿﺖ زﯾﺎدی واﺳﻪ دﯾﺪن ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه در اﯾﻦ ﻣﺤﻞ اوﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﺗﻨﻮ.ع ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ ﻣﺎ رو ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﻮن ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺮده ﺑﻮد. در اﯾﻦ ﺑﯿﻦ ﻣﻦ ﯾﮏ ﮐﺘﺎب ﺣﺎﻓﻆ و ﻣﺎﺋﺪه ﻫﻢ ﯾﮏ ﮐﺘﺎب در ﻣﻮرد ادﺑﯿﺎت ﮐﻬﻦ اﯾﺮان ﮔﺮﻓﺖ. در ﺑﯿﻦ ﻏﺮﻓﻪ ﻫﺎ ﻓﺎﻃﯽ و ﻣﺮﯾﻢ رو ﮔﻢ ﮐﺮدﯾﻢ. ﮐﻢ ﮐﻢ ﻇﻬﺮ ﺷﺪه ﺷﺪ و ﺑﺪﺟﻮری ﮔﺸﻨﻤﻮن ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻗﺮار ﺷﺪ ﻣﻦ ﭘﯿﺶ در ﯾﮑﯽ از ﻏﺮﻓﻪ ﻫﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﻮﻧﻢ ﺗﺎ ﻣﺎﺋﺪه از ﺳﺎﻧﺪوﯾﭽﯽ دوﺗﺎ ﺳﺎﻧﺪوﯾﭻ ﺑﺨﺮه و ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ ﺑﺮﮔﺮده.
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻏﺮﻓﻪ ﻫﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﮐﻨﺎر ﻏﺮﻓﻪ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎی ﭘﺰﺷﮑﯽ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم. ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻً ﮐﯿﺎن ﻫﻢ واﺳﻪ ﺧﺮﯾﺪ ﮐﺘﺎب ﻫﻤﺮاه ﺷﯿﻤﺎ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ اوﻣﺪه و در ﺟﻤﻊ ﺑﺎزدﯾﺪ ﮐﻨﻨﺪه ﻫﺎﺳﺖ. ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﻓﮑﺮ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺳﻼﻣﯽ ﮐﺴﯽ ﻧﻈﺮم رو ﺟﻠﺐ ﮐﺮد...
ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﻓﮑﺮ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺳﻼم ﮐﺴﯽ ﻧﻈﺮم رو ﺟﻠﺐ ﮐﺮد. ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم اﻧﺪاﺧﺘﻢ و در ﮐﻤﺎل ﻧﺎﺑﺎوری دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن رو دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﭼﻨﺪ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ در دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ﻣﻨﻮ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد.
ﺑﺎ دﯾﺪن اون ﯾﺎد ﻫﺴﺘﯽ اﻓﺘﺎدم و ﯾﻬﻮ ﺧﻨﺪم ﮔﺮﻓﺖ، ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺎ دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن ﺳﻼم و اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﺮم ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺻﺤﺒﺖ از ﺧﺎﻧﻮاده و ﺗﻌﻄﯿﻼت ﻋﯿﺪ و رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﻣﯿﻮن اوﻣﺪ. ﺑﺎ روی ﺑﺎز از دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن واﺳﻪ ﻋﯿﺪ دﻋﻮت ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﺘﻤﺎً واﺳﻪ ﺗﻌﻄﯿﻼت ﺑﻪ ﻧﻮﺷﻬﺮ ﮐﻪ اوﻣﺪﯾﺪ ﻣﻨﺰل ﻣﺎ ﻫﻢ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﯿﺎرﯾﺪ، ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯿﺸﻦ، ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﺘﻮﻧﯿﻢ ﮐﻤﯽ از زﺣﻤﺎﺗﯽ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﻣﺪت ﮐﺸﯿﺪﯾﺪ رو ﺟﺒﺮان ﮐﻨﯿﻢ.
دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن ﺑﺎ ذوق ﮐﻠﯽ ازم ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮد و ﺑﻬﻢ اﻃﻤﯿﻨﺎن داد ﮐﻪ اﮔﻪ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﻣﺮﺧﺼﯽ ﺑﮕﯿﺮه ﺣﺘﻤﺎً ﺳﺮی ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﺎ ﻣﯿﺰﻧﻪ. ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ اﮔﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع رو ﺑﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﮕﻢ از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺑﯽ ﻫﻮش ﻣﯿﺸﻪ. ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﺎﺋﺪه ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯿﺸﺪ رو ﺑﻪ دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ دوﺳﺘﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮه، دﯾﮕﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم. از دﯾﺪﻧﺘﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم.
ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮف ﻣﻦ دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﭼﯿﺰی رو ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آورده ﺑﺎﺷﻪ ﮔﻔﺖ: اﺻﻼً ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد، ﻣﻦ ﻫﻢ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﮐﯿﺎﻧﻢ، ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا اﯾﻨﻘﺪر دﯾﺮ ﮐﺮده، ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ. ﺑﯿﻦ ﻏﺮﻓﻪ ﻫﺎ ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ رو ﮔﻢ ﮐﺮدﯾﻢ. وﻟﯽ ﻗﺮارﻣﻮن ﻫﻤﯿﻨﺠﺎ ﺑﻮد، اﮔﻪ ﮐﻤﯽ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯿﺪ ﺣﺘﻤﺎً ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ دﯾﮕﻪ ﮐﯿﺎن ﻫﻢ ﻣﯿﺮﺳﻪ، ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً از دﯾﺪﻧﺘﻮن ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯿﺸﻪ.
رﻏﺒﺘﯽ واﺳﻪ دﯾﺪن ﮐﯿﺎن ﻧﺪاﺷﺘﻢ، ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ دوﺑﺎره ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ از ﺧﯿﻠﯽ از ﻏﺮﻓﻪ ﻫﺎ ﻫﻨﻮز دﯾﺪن ﻧﮑﺮدﯾﻢ، ﺗﺎ زﻣﺎن ﺣﺮﮐﺖ وﻗﺖ زﯾﺎدی ﻫﻢ ﻧﺪارﯾﻢ ﺷﻤﺎ ﺳﻼم ﻣﻨﻮ ﺑﻪ آﻗﺎی رﺿﺎﯾﯽ ﺑﺮﺳﻮﻧﯿﺪ.
ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ از دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ ﺟﺪا ﺑﺸﻢ ﮐﻪ ﮐﯿﺎن ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺷﯿﻤﺎ روﺑﺮوم ﺳﺒﺰ ﺷﺪﻧﺪ. ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎر ﺑﺎ ﻫﺮدو ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﮐﺮدم. ﮐﯿﺎن دﺳﺘﭙﺎﭼﻪ ﺷﯿﻤﺎ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد. اﻧﮕﺎر ﯾﺎدش رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎ ﻗﺒﻼً ﺑﺎﻫﻢ آﺷﻨﺎ ﺷﺪﯾﻢ. ﺷﯿﻤﺎ ﺑﻌﺪ از ﺧﻮش و ﺑﺶ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ اﻧﺠﺎم داد، ﭘﯿﺶ دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن رﻓﺖ و ﻣﺸﻐﻮل ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﺎ او ﺷﺪ.
ﮐﯿﺎن ﺑﻌﺪ از دﯾﺪن ﻣﻦ ﮐﻤﯽ دﺳﺘﭙﺎﭼﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺷﺎﯾﺪ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺖ ﻣﻨﻮ ﺗﻮ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه ﺑﺒﯿﻨﻪ، اﻣﺎ ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم از اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم، ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﯿﺎن رو ﻫﻤﺮاه ﺷﯿﻤﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ. ﮐﯿﺎن ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﺑﺮ اوﺿﺎع ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺸﻪ، واﺳﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﮔﻔﺖ: ﺷﻤﺎ ﮐﺠﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﮐﺠﺎ؟
ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ ﺧﺎﺻﯽ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻨﻢ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ اوﻣﺪم واﺳﻪ ﺧﺮﯾﺪ ﮐﺘﺎب.
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺮ ﻟﺐ ﮐﯿﺎن ﺧﺸﮑﯿﺪ و او ﻫﻢ ﺟﺪی ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: از دﯾﺪﻧﺘﻮن ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم، ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ دوﺳﺘﺘﻮن ﻣﻨﺘﻈﺮﻧﺪ، ﭘﺲ ﻣﺰاﺣﻢ ﻧﻤﯿﺸﻢ.
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮔﺬرا ﺑﻪ ﺷﯿﻤﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻠﻪ ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﺑﺎﯾﺪ زودﺗﺮ ﺑﺮم. ﺑﻬﺘﺮه ﺷﻤﺎ ﻫﻢ دوﺳﺘﺘﻮن رو ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﺬارﯾﺪ.
ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮف ﻣﻦ ﮐﯿﺎن رﻧﮓ ﺑﻪ رﻧﮓ ﺷﺪ. ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﯿﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪ ای ﺑﺮ ﻟﺒﺎم ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ. ﺳﺮﯾﻊ از ﮐﯿﺎن ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم و ﭘﯿﺶ ﻣﺎﺋﺪه رﻓﺘﻢ. ﺷﺎﯾﺪ ﻇﺎﻫﺮاً از ﺑﺮﺧﻮردی ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﯿﺎن داﺷﺘﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم، اﻣﺎ ﺑﺎ دﯾﺪن ﮐﯿﺎن و ﺷﯿﻤﺎ از درون ﻓﺮو رﯾﺨﺘﻢ، دﯾﮕﻪ واﺳﻪ ﻫﻤﯿﺸﻬ ﺒﺎﯾﺪ ﮐﯿﺎن رو ﺗﻮ وﺟﻮدم ﻣﯿﮑﺸﺘﻢ و ﻋﺸﻘﺶ رو ﺗﻮ دﻟﻢ واﺳﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ دار ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم.
ﻣﺎﺋﺪه ﺑﺎ دﯾﺪن دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن از ﻓﻀﻮﻟﯽ داﺷﺖ ﻣﯿﻤﺮد. ﺗﻮﺿﯿﺢ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ در ﻣﻮرد آﺷﻨﺎﯾﯿﻤﻮن دادم و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻋﻼﻗﻪ ای ﺑﻪ اداﻣﻪ ﺻﺤﺒﺖ در ﻣﻮرد اوﻧﻬﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﻪ داﺧﻞ ﯾﮑﯽ از ﻏﺮﻓﻪ ﻫﺎ رﻓﺘﻢ.
ﻏﺮوب ﻫﻤﺮاه ﺳﺮوﯾﺲ ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﮕﺎه ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ. ﻫﻤﻪ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ، ﭼﻮن از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﻏﺮوب ﻓﻘﻂ از اﯾﻦ ﻏﺮﻓﻪ ﺑﻪ اون ﻏﺮﻓﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ و ﺑﻪ ﻣﺤﺾ رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﮕﺎه ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺗﺨﺘﻬﺎﻣﻮن ﭘﻨﺎه ﺑﺮدﯾﻢ.
اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﮐﻼﺳﻬﺎ ﺗﻖ و ﻟﻖ ﺑﻮد و ﯾﮑﯽ درﻣﯿﻮن ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻣﯿﺸﺪ. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﻼﺳﻬﺎ رو ﮐﺎﻣﻞ ﺗﻌﻄﯿﻞ ﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﻪ ﻧﻮﺷﻬﺮ رﻓﺘﻢ.
ﻣﺜﻞ ﻫﺮﺳﺎل واﺳﻪ ﻋﯿﺪ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﮑﻮﻧﯽ ﺣﺴﺎﺑﯽ داﺷﺘﯿﻢ و ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ و روی ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪﯾﻢ. ﺑﺎﻻﺧﺮه دو روز ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻪ ﻋﯿﺪ ﮐﺎرﻫﺎ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ و وﻗﺖ ﮐﺮدم ﻫﻤﺮاه ﻫﺴﺘﯽ واﺳﻪ ﺧﺮﯾﺪ ﺳﺎل ﻧﻮ ﯾﻪ ﮔﺸﺘﯽ ﺗﻮ ﺷﻬﺮ ﺑﺰﻧﯿﻢ و ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻻزم داﺷﺘﯿﻢ ﺑﺨﺮﯾﻢ. اﻣﺴﺎل ﻫﺴﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ اوﻣﺪن دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن واﺳﻪ ﺧﻮدش ﺳﻨﮓ ﺗﻤﻮم ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد. از ﺑﺎﻗﯽ ﻣﻮﻧﺪه ﭘﻮﻟﻤﻮن ﯾﻪ اﻧﮕﺸﺘﺮ ﻇﺮﯾﻒ ﮐﻪ ﭘﺮ از ﻧﮕﯿﻦ ﻓﯿﺮوزه اﯾﻮد واﺳﻪ ﺳﺎرا ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ اوﻟﯿﻦ ﻋﯿﺪی ﮐﻪ ﻣﯿﻬﻤﺎن ﻣﺎﺳﺖ ﺧﺮﯾﺪﯾﻢ. از ﺳﺎرا ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻً ﺗﻮ ﺗﻌﻄﯿﻼت ﻧﻮروز ﮐﻪ ﺷﯿﻤﺎ و ﺧﺎﻧﻮادش ﺑﻪ ﻧﻮﺷﻬﺮ ﻣﯿﺎن، ﻣﻮﺿﻮع ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری ﺟﺪی ﺗﺮ ﻣﯿﺸﻪ و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﯿﺎن ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﺮﮔﻪ ﻣﺘﺄﻫﻠﯿﻦ ﻣﯿﭙﯿﻮﻧﺪه. ﻫﻨﻮز ﺗﻪ دﻟﻢ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدم اﻣﺎ دﯾﮕﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﮐﻨﺎر اوﻣﺪه ﺑﻮدم و واﺳﻪ ﮐﯿﺎن آرزوی ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﮐﺮدم.
ﻣﻮﻗﻊ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺳﺎل ﻫﻤﻪ دور ﺳﻔﺮه ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ و ﺑﺎ ﺷﻠﯿﮏ ﺗﻮپ و آﻫﻨﮓ ﻣﺨﺼﻮص ﻋﯿﺪ روﺑﻮﺳﯽ ﮐﺮدﯾﻢ و ﺳﺎل ﺧﻮﺷﯽ رو واﺳﻪ ﻫﻢ آرزو ﮐﺮدﯾﻢ.
اوﻟﯿﻦ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﻣﺎ ﺧﺎﻟﻪ ﺷﯿﺮﯾﻦ و رﺿﺎ و روﯾﺎ و ﻫﻤﺴﺮش ﺑﻮدﻧﺪ. ﺗﻮ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻣﺸﻐﻮل رﯾﺨﺘﻦ ﭼﺎﯾﯿﺒﻮدم ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ اوﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺷﯿﺪا ﺟﺎن ﭼﻨﺪﺗﺎ ﻓﻨﺠﻮن اﺿﺎﻓﻪ ﮐﻦ، ﺳﺎرا اﯾﻨﺎ ﻫﻤﯿﻦ اﻻن رﺳﯿﺪﻧﺪ.
ﺑﺎ ﺗﺼﻮر اﯾﻨﮑﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺷﯿﻤﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﺮاﻫﺸﻮن ﺑﺎﺷﻪ، دﻟﺸﻮره ﻋﺠﯿﺒﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم وﻟﯽ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم رو آروم ﮐﻨﻢ.
ﺳﺮﯾﻊ ﺳﯿﻨﯽ ﭼﺎی ﺑﻪ دﺳﺖ وارد ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﺷﺪم و ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﮐﺮدم. ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﺷﯿﻤﺎ و ﺧﺎﻧﻮادش ﻧﺒﻮدﻧﺪ.
ﺧﺎﻧﻢ رﺿﺎﯾﯽ ﺑﻌﺪ از ﺑﺮداﺷﺘﻦ ﭼﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ: »اﻧﺸﺎا... ﻋﺮوس ﺑﺸﯽ« ﺑﺎﻋﺚ ﺳﺮخ ﺷﺪﻧﻢ ﺷﺪ. آﺧﺮﯾﻦ ﻓﻨﺠﻮن ﺑﻪ آﻗﺎی رﺿﺎﯾﯽ رﺳﯿﺪ و ﺧﯿﻠﯽ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﻪ ﮐﯿﺎن ﭼﺎی ﻧﺮﺳﯿﺪ. ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم. ﺳﺮﯾﻊ از ﮐﯿﺎن ﻋﺬر ﺧﻮاﺳﺘﻢ، وﻟﯽ ﮐﯿﺎن ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: اﯾﻦ اﺷﺘﺒﺎه ﺷﻤﺎ ﻣﻨﻮ ﯾﺎد اﺷﺘﺒﺎه ﻣﺸﺎﺑﻬﯽ ﻣﯽ اﻧﺪازه ﮐﻪ ﺗﻮ. ﺣﺎﻻ دﯾﮕﻪ ﺑﺎﻫﻢ ﺗﺴﻮﯾﻪ ﺣﺴﺎب ﺷﺪﯾﻢ.
ﺑﺎ ﯾﺎدآوری اوﻧﺮوز ﻟﺒﺨﻨﺪی زدم. ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﭼﺎی دﯾﮕﺮی رﯾﺨﺘﻢ و ﻣﻘﺎﺑﻞ ﮐﯿﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻢ. دﻗﺖ ﮐﺮدم ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﯿﺎن ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺗﻼﻓﯽ ﯾﺎ ﻧﻪ، اﻣﺎ در ﮐﻤﺎل ﻧﺎﺑﺎوری دﯾﺪم اوﻟﯿﻦ ﻧﻔﺮی ﮐﻪ ﭘﯿﺶ از دﯾﮕﺮان ﭼﺎی ﻧﻮﺷﯿﺪ ﮐﯿﺎن ﺑﻮد و ﺑﺎ اﯾﻨﮑﺎر او از ﺣﺮﮐﺖ ﺑﭽﻪ ﮔﺎﻧﻪ آﻧﺮوز ﺷﺮﻣﻨﺪه ﺷﺪم.
از ﺣﺮﻓﻬﺎی ﺧﺎﻟﻪ ﺷﯿﺮﯾﻦ و روﯾﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ رﺿﺎ ﻫﻢ ﺳﺮ و ﮔﻮﺷﺶ ﻣﯿﺠﻨﺒﻪ و ﻇﺎﻫﺮاً از دﺧﺘﺮی ﺗﻮ داﻧﺸﮕﺎﻫﺸﻮن ﺧﻮﺷﺶ اوﻣﺪه و ﺣﺎﻻ روﯾﺎ و رﺿﺎ ﺳﻌﯽ دارﻧﺪ ﺧﺎﻟﻪ رو راﺿﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﺎ ﭘﯿﺶ ﺑﺬاره.
ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﺑﻪ رﺿﺎ ﮔﻔﺘﻢ: آﻗﺎ رﺿﺎ ﯾﻪ ﭼﯿﺰاﯾﯽ ﺷﻨﯿﺪم.
رﺿﺎ ﺗﺎ ﺑﻨﺎﮔﻮش ﺳﺮخ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺑﻬﺘﻮﻧﻪ، واﺳﻢ ﭘﺎﭘﻮش دوﺧﺘﻨﺪ.... و ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻨﺪه ﻫﻤﻪ ﺷﺪ. اوﻟﯿﻦ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﺷﯿﺮﯾﻦ و رﺿﺎ ﺗﺒﺮﯾﮏ ﮔﻔﺖ، ﻣﻦ ﺑﻮدم و ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ واﺳﺶ آرزوی ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﮐﺮدن. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ زور ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻟﺒﺎی ﺧﺎﻟﻪ اوﻣﺪ و اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ رﺿﺎ ﺷﺪ.
درﺣﺎل ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﺳﺎرا ﺑﻮدم ﮐﻪ روﯾﺎ ﺣﺮﻓﯽ زد ﮐﻪ ﺑﺮ ﺟﺎم ﻣﯿﺨﮑﻮب ﺷﺪم.
ـ راﺳﺘﯽ ﺷﯿﺪاﺟﺎن ﺷﻨﯿﺪم ﺗﻮ داﻧﺸﮕﺎﻫﺘﻮن ﺧﺒﺮاﯾﯿﻪ، ﻧﺎﻗﻼ ﻫﻤﯿﻦ روزﻫﺎ ان ﺷﺎا... ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺗﻮ رو ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮرﯾﻢ، درﺳﺖ ﻣﯿﮕﻢ؟
وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﮐﻠﻤﺎت از دﻫﺎن روﯾﺎ ﺧﺎرج ﻣﯿﺸﺪ ﺣﺲ ﮐﺮدم ﻫﻮای اﺗﺎق اﯾﻨﻘﺪر ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺷﺪه ﮐﻪ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪن ﻧﯿﺴﺘﻢ. ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ روﯾﺎ ﺟﺎن ﭼﯿﺰی ﻧﺸﺪه، ﮐﯽ ﮔﻔﺘﻪ؟
ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ ﺳﻮری ﺧﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﻣﺎﻣﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﻣﯿﻨﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺧﺒﺮاﯾﯿﻪ؟
ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ ﺳﺮی ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ: ﺗﺎ اون ﺣﺪ ﺟﺪی ﻧﯿﺴﺖ ﺳﻮری ﺟﺎن، ﺧﻮدت ﮐﻪ دﺧﺘﺮ داﺷﺘﯽ و ﺗﺠﺮﺑﻪ اش رو داری، ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ای ﮐﻪ دﺧﺘﺮ دم ﺑﺨﺖ ﺑﺎﺷﻪ، ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺗﯽ ﭘﯿﺶ ﻣﯿﺎد.
ﻣﺎﻣﺎن ارام ﻣﺸﻐﻮل ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدن ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ واﺳﻪ ﺧﺎﻧﻢ رﺿﺎﯾﯽ ﺷﺪ. دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯿﺸﻨﯿﺪم، درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺳﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺑﻬﻮﻧﻪ ای ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ رو ﺗﺮک ﮐﺮدم و ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﻢ. ﻫﻨﻮز ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم رو ﺑﺎور ﻧﻤﯿﮑﺮدم.
ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﮐﺎر ﻫﺴﺘﯽ دﻫﻦ ﻟﻘﻪ، و ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﭘﯿﺶ روﯾﺎ ﮐﻢ ﻧﯿﺎره ﻣﻮﺿﻮع ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ رو، رو ﮐﺮده. ﺗﺎ آﺧﺮ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺑﯿﺮون ﻧﺮﻓﺘﻢ، ﺗﺎ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻣﺎدر ﺑﻪ داﺧﻞ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ اوﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺷﯿﺪاﺟﺎن ﻣﻬﻤﻮﻧﺎ دارن ﻣﯿﺮن، ﻧﻤﯿﺨﻮای ﺑﯿﺎی واﺳﻪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ؟
ﺳﺮ و وﺿﻌﻢ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم و درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ﻧﮕﺎﻫﻢ رو از دﯾﮕﺮان ﺑﺪزدم ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم. ﺟﻠﻮی در ﻟﺤﻈﻪ ای ﻧﮕﺎم ﺑﺎ ﮐﯿﺎن ﺗﻼﻗﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد. ﺳﺮﯾﻊ ﭼﺸﻤﺎﻣﻮ دزدﯾﺪم، ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ ﮐﯿﺎن ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: ﻣﺘﺸﮑﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯿﺘﻮن، ﭘﯿﺸﺎﭘﯿﺶ ﺗﺒﺮﯾﮏ ﻣﯿﮕﻢ.
ﻣﻨﻈﻮر ﮐﯿﺎن رو درک ﮐﺮدم وﻟﯽ ﺧﻮدم رو ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﻋﻠﯽ ﭼﭗ زدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ، ﺧﻮش اوﻣﺪﯾﺪ، ﺳﻼم ﻣﻨﻮ ﺑﻪ ﺷﯿﻤﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺮﺳﻮﻧﯿﺪ، راﺳﺘﯽ ﭼﺮا اﯾﺸﻮن رو ﻫﻤﺮاﻫﺘﻮن ﻧﯿﺎوردﯾﺪ؟
ﺑﺎ ادا ﺷﺪن اﯾﻦ ﺣﺮف ﮐﯿﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﻧﺴﺮد ﺟﻮاب داد: ﺣﺘﻤﺎً ﻣﺰاﺣﻤﺘﻮن ﻣﯿﺸﯿﻢ.
ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ » ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯿﺸﻢ ﺑﺒﯿﻨﻤﺸﻮن« ﺑﺎ ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم و ﺑﻪ داﺧﻞ ﺧﻮﻧﻪ اوﻣﺪم وﻟﯽ ﺧﺪا ﻣﯿﺪوﻧﻪ ﺗﻮ دﻟﻢ ﻏﻮﻏﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ وارد ﺷﺪن ﺑﻪ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﮐﻠﯽ ﺑﺎ ﻫﺴﺘﯽ ﺳﺮ ﭘﯿﺶ ﮐﺸﯿﺪن ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ دﻋﻮا ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻗﻬﺮ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﺳﺎرا ﺑﻪ داﺧﻞ اﺗﺎﻗﻢ اوﻣﺪ و ﻣﺸﻐﻮل دﻟﺪاری دادﻧﻤ ﺸﺪ.
ﻣﻮﺿﻮع رو واﺳﻪ ﺳﺎرا ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ آﺧﻪ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪه اﺳﺖ و از ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪه ﺑﯽ ﺧﻮد ﺑﺮ ﺳﺮ زﺑﻮﻧﻬﺎ ﺑﯿﻔﺘﻪ. ﺳﺎرا ﺣﻖ رو ﺑﻪ ﻣﻦ داد و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﻫﻢ ﻣﻨﻈﻮری ﻧﺪاﺷﺘﻪ و ﺑﻬﺘﺮه اول ﺳﺎﻟﯽ از دﺳﺖ ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ دﻟﺨﻮر ﻧﺒﺎﺷﯿﻢ و ﮐﯿﻨﻪ ﻫﺎ رو ﮐﻨﺎر ﺑﺬارﯾﻢ. ﺣﺮﻓﻬﺎی ﺳﺎرا آروﻣﻢ ﮐﺮد، ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﮐﻞ ﻣﺎﺟﺮا رو ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم اون ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ دﯾﮕﺮان رو از اﯾﻦ ﺳﻮء ﺗﻔﺎﻫﻢ در ﺑﯿﺎره. اﻣﺎ واﺳﻪ ﭼﯽ ﻧﻈﺮ دﯾﮕﺮان اﯾﻨﻘﺪر ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﺑﻮد؟ واﻗﻌﺎً ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ از ﭘﺨﺶ ﺷﺪن اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺗﻮ ﺟﻤﻊ ﺧﺎﻧﻮاده رﺿﺎﯾﯽ اﯾﻨﻘﺪر ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯿﺸﺪم و از ﮐﻮره در ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ؟ دﻟﯿﻠﺶ ﻓﻘﻂ...
اﯾﻦ دو روز ﻋﯿﺪ ﺑﻪ دﯾﺪ و ﺑﺎزدﯾﺪ ﮔﺬﺷﺖ. وارد روز ﺳﻮم ﻋﯿﺪ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ. اﻣﺮوز ﺳﺎﻟﮕﺮد ازدواج ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﮐﺎﻣﯿﺎر و ﺳﺎرا و ﻫﺴﺘﯽ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮﺷﻮن ﮐﻨﯿﻢ. ﻫﺪاﯾﺎ رو آﻣﺎده ﮐﺮدﯾﻢ و ﻗﺮار ﺷﺪ ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم ﺟﺸﻦ ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ واﺳﺸﻮن ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻧﻘﺸﻪ ﻫﺎی ﻣﺎ رو ﻧﻘﺶ ﺑﺮ آب ﮐﺮد.
ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻮﻗﻊ ﺷﺎم اﻋﻼم ﮐﺮد ﮐﻪ واﺳﻪ ﺑﺎزدﯾﺪ ﻋﯿﺪ اﻣﺸﺐ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ آﻗﺎی رﺿﺎﯾﯽ اﯾﻨﺎ. ﺑﺎ اﯾﻦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد داد ﻫﻤﻪ دراوﻣﺪ ﺣﺘﯽ ﺳﺎرا، آﺧﻪ واﺳﻪ اﻣﺸﺐ ﺗﺪارک زﯾﺎدی دﯾﺪه ﺑﻮدﯾﻢ. ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎر، ﺳﺎرا ﺑﺎ ﻣﻨﺰﻟﺸﻮن ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻬﺸﻮن ﺧﺒﺮ داد ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم ﺑﻪ اوﻧﻬﺎ ﺳﺮی ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ.
ﺷﺐ ﺣﻮل و ﺣﻮش ﺳﺎﻋﺖ ده، واﺳﻪ ﺷﺐ ﻧﺸﯿﻨﯽ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل آﻗﺎی رﺿﺎﯾﯽ رﻗﺘﯿﻢ. ﮐﯿﺎن در رو ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺮوﯾﯽ ﭘﺬﯾﺮای ﻣﺎ ﺷﺪ و ﻣﺎ رو بﻪ داﺧﻞ راﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﮐﺮد. ﻇﺎﻫﺮاً ﻣﯿﻬﻤﺎن داﺷﺘﻨﺪ و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺣﺪس زده ﺑﻮدم ﺧﻮاﻫﺮ آﻗﺎی رﺿﺎﯾﯽ ﻣﻬﻤﺎن اوﻧﺎ ﺑﻮدﻧﺪ.
ﻇﺎﻫﺮاً دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن ﻫﻢ از دﯾﺮوز ﺑﻪ ﻧﻮﺷﻬﺮ اوﻣﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎ دﯾﺪن دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪﻧﺪ ﺑﺎﻻﺧﺺ ﻫﺴﺘﯽ. ﻫﻤﻪ ﺑﺎ دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن و ﺑﻘﯿﻪ اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. از ﻃﺮﯾﻖ ﺳﺎرا ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺮ آﻗﺎی رﺿﺎﯾﯽ ﺑﻨﻔﺸﻪ ﺧﺎﻧﻢ آﺷﻨﺎ ﺷﺪﯾﻢ. ﺑﻌﺪ ﺳﺎرا ﻗﺼﺪ داﺷﺖ ﻣﻨﻮ ﺷﯿﻤﺎ رو ﺑﻬﻢ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﺷﯿﻤﺎ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺧﺎﺻﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﭘﯿﺸﺪﺳﺘﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻗﺒﻼً اﻓﺘﺨﺎر آﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﺎ اﯾﺸﻮن رو داﺷﺘﻢ.
ادامه دارد...
نام داستان: شیدا // نویسنده: رقیه بنی شیخ الاسلامی // منبع: 98یا
