شیدا (2)

 

شیدا (2)

‫ـ ﮐﺎﻣﯿﺎر ﭼﺮا اﯾﻨﻘﺪر رﻧﮕﺖ ﭘﺮﯾﺪه؟ آب ﻗﻨﺪ ﺑﺪم ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن آﻗﺎی دوﻣﺎد؟... اﯾﻦ ﺣﺮف رﺿﺎ ﻫﻤﻪ ﻧﮕﺎه ﻫﺎ رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﮐﺎﻣﯿﺎر ‫ﮐﺮد.

‫ﻫﺴﺘﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺮﯾﺪ وﺳﻂ و ﮔﻔﺖ: ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺟﺎن اﮔﻪ واﺳﻪ ﻣﺮغ ﺷﺪن ﭘﺸﯿﻤﻮن ﺷﺪی ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮ ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ.

‫داد ﻣﺎﻣﺎن دراوﻣﺪ ﮐﻪ: ﭘﺴﺮﻣﻮ ﭼﯿﮑﺎر دارﯾﻦ؟ ﻣﻈﻠﻮم ﮔﯿﺮ آوردﯾﺪ....... ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ درب ﻣﻨﺰل ﺑﺎز ﺷﺪ و وارد ﺣﯿﺎط ﺑﺰرﮔﯽ ‫ﺷﺪﯾﻢ. ﺗﻌﺪاد زﯾﺎد ﻣﻬﻤﻮﻧﻬﺎی اوﻧﻬﺎ ﻫﻤﻪ رو ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮ ﮐﺮد.

‫در ﺑﺪو ورود ﻓﯿﻠﻢ ﺑﺮدار ﻣﺸﻐﻮل ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻓﯿﻠﻢ از ﻣﺎ ﺷﺪ. ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﻪ از اﯾﻦ ﺟﻮر ﺟﻮﻫﺎی ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻓﺮاری ﺑﻮدم، ﺑﺪون ‫ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ دورﺑﯿﻦ، از ﭘﺸﺖ ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻨﺎ وارد ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺷﺪم.ﺑﺠﺰ ﻣﻦ، ﻫﻤﻪ اﻋﻀﺎی دو ﺧﺎﻧﻮاده ﻗﺒﻼً ﺑﺎ ﻫﻢ آﺷﻨﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ.

‫اوﻟﯿﻦ ﻧﻔﺮی ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺷﺪ، ﺳﻮری ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺎدر ﺳﺎرا ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻣﺤﺾ دﯾﺪن ﻣﻦ، ﺻﺤﺒﺖ از ﺷﺒﺎﻫﺖ ﻋﺠﯿﺐ ﻣﻦ و ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺑﺮ ﺳﺮ زﺑﻮن ﻫﺎ اﻓﺘﺎد. اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع واﺳﻢ ﺗﺎزﮔﯽ ﻧﺪاﺷﺖ و ﺗﻮ ﻫﺮ ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﯽ ﻣﻮﺟﺐ ﺗﻌﺠﺐ ﻫﻤﻪ ﻣﯿﺸﺪ. ﺑﺎﻻﺧﺮه وارد اﺗﺎق ﻋﻘﺪ  ‫ﺷﺪﯾﻢ و ﺑﺎ ﺳﺎرا آﺷﻨﺎ ﺷﺪم. در دﻟﻢ ﺑﻪ ﺣﺴﻦ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺗﺒﺮﯾﮏ ﮔﻔﺘﻢ. ﺳﺎرا در ﺑﺮﺧﻮرد اول ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻬﺮﺑﻮن و ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺟﻠﻮه ﮐﺮد و ﺗﺎ ﺣﺪی ﺧﯿﺎﻟﻢ رو راﺣﺖ ﮐﺮد. ﺑﻌﺪ از ﺳﺎرا ﺑﺎ آﻗﺎی رﺿﺎﯾﯽ و در آﺧﺮ ﺑﺎ ﮐﯿﺎن، ﺑﺮادر ﺳﺎرا آﺷﻨﺎ ﺷﺪم. ﺟﺎﻟﺒﻪ ﮐﻪ ﮐﯿﺎن ﻫﻤﻮن ﭘﺴﺮ ﻓﯿﻠﻢ ﺑﺮدار ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻮد. ﮐﯿﺎن ﺑﺮ ﻋﮑﺲ ﺳﺎرا ﮐﻪ » ﭘﻮﺳﺘﯽ ﺳﭙﯿﺪ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ آﺑﯽ داﺷﺖ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﺎدرش ‫ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد« ﺻﻮرﺗﯽ ﺳﺒﺰه ﺑﺎ ﺟﺬاﺑﯿﺘﯽ ﻣﺮداﻧﻪ داﺷﺖ و ﭼﺸﻢ و اﺑﺮوﯾﯽ ﻣﺸﮑﯽ ﮐﻪ ﺟﺒﺮوت ﺧﺎﺻﯽ در ان دﯾﺪه ﻣﯿﺸﺪ و ‫ﺑﺎ ﻫﯿﮑﻠﯽ ﻣﺮداﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺑﻪ آﻗﺎی رﺿﺎﯾﯽ ﻧﺒﻮد، اﻣﺎ در رﻓﺘﺎرش ﺟﺪﯾﺖ و ﺳﺮدی ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯿﺨﻮرد. ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﺎن ﭘﯿﻮﺳﺘﻢ. ﻫﺴﺘﯽ زﯾﺮﮐﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ اﺗﺨﺎﺑﻢ ﺗﺒﺮﯾﮏ ﻧﻤﯿﮕﯽ؟

‫ـ ﺳﻮژه ﺟﺪﯾﺪه ﻫﺴﺘﯽ ﺟﺎن؟ ﭘﺴﺮ ﺗﺨﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ دﯾﺪم، ﻋﻤﺮاً ﺗﻮ رو ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺑﮕﯿﺮه.

‫ﻫﺴﺘﯽ ﭼﺸﻤﮑﯽ زد و ﮔﻔﺖ: ﭘﺲ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﺧﻮاﻫﺮﺗﻮ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﯽ.

‫ﻫﻨﮕﺎم ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﻘﺪ، ﻣﺎدر ﻣﻦ و ﻫﺴﺘﯽ رو ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻗﺮار داد و ﮔﻔﺖ: دﺧﺘﺮا ﺑﯿﺎﯾﺪ ﻋﻘﺪ داره ﺷﺮوع ﻣﯿﺸﻪ، ﺑﯿﺎﯾﺪ ﭘﺎرﭼﻪ روی ‫ﺳﺮ ﻋﺮوس داﻣﺎد رو ﻧﮕﻬﺪارﯾﺪ.

‫اﺗﺎق ﭘﺮ از ﻣﺮدان ﻓﺎﻣﯿﻞ ﺑﻮد. در ﺟﺎﯾﮕﺎه ﺟﺎی ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ، ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻫﺴﺘﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر او ﻫﻢ از ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺳﺮخ ﺷﺪه ‫ﺑﻮد. ﻫﺴﺘی ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻦ ﺷﺪ، ﺑﺎ اﯾﻤﺎ و اﺷﺎره ﻣﻨﻮ ﺗﺮﻏﯿﺐ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻨﺪازم. ﮐﯿﺎن در ﺣﺎل ﻓﯿﻠﻢ ﺑﺮداری از ‫ﻣﺎ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﺑﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻬﺘﺮه ﻧﯿﻢ رخ ﻧﺒﺎﺷﯿﻢ، ﺑﯿﻨﯽ ﻣﻮن ﺿﺎﯾﻊ ﻣﯽ اﻓﺘﻪ... و ﻣﻮﺟﺐ ﺧﻨﺪه ﻫﺴﺘﯽ ﺷﺪم.

‫‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ ﺑﺎر ﺧﻮﻧﺪن ﺧﻄﺒﻪ ﻋﻘﺪ ﺳﺎرا ﺑﻠﻪ رو ﮔﻔﺖ. ﺑﻌﺪ اون ﻫﻢ ﻧﻮﺑﺖ ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺑﻮد، ﻃﻔﻠﮏ ﮐﺎﻣﯿﺎر از ﺑﺲ ﺧﺠﺎﻟﺖ ‫ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد ﺧﯿﺲ ﻋﺮق ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻣﻦ و ﻫﺴﺘﯽ ﺑﻪ ﻋﺮوس و داﻣﺎد ﺗﺒﺮﯾﮏ ﮔﻔﺘﯿﻢ و ﺳﺮﯾﻊ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ. در ﺟﻤﻊ ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﺎن ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﻢ اوﻣﺪ.

 ‫ـ ﮐﺠﺎﯾﯽ دﺧﺘﺮ؟ ﮐﺎﻣﯿﺎر دﻧﺒﺎﻟﺖ ﻣﯿﮕﺮده، ﻣﮕﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮای ﺑﺎ ﻋﺮوس و داﻣﺎد ﻋﮑﺲ ﺑﮕﯿﺮی؟

  ‫ﻣﺠﺒﻮراً ﻫﻤﺮاه ﺧﺎﻟﻪ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻋﻘﺪ ﺑﺮ ﮔﺸﺘﻢ. ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺑﺎ دﯾﻦ ﻣﻦ دادش دراوﻣﺪ دﺧﺘﺮ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﺠﺎ ﺑﻮدی، ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻤﯿﺨﻮایی ﺑﺎ ‫داداش و زن داداﺷﺖ ﻋﮑﺲ ﺑﮕﯿﺮی؟ ﻣﺮدﯾﻢ از ﺑﺲ ﻋﮑﺲ ﻫﺎی ﺗﮑﺮاری ﺑﺎ ﻫﺴﺘﯽ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ.

  ‫ﻫﺴﺘﯽ ﭼﺸﻢ ﻏﺮه ای ﺑﻪ ﮐﺎﻣﯿﺎر رﻓﺖ و ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺖ. ﺳﺎرا ﻫﻢ از اﯾﻦ ﺣﺮف ﮐﺎﻣﯿﺎر اﺳﺘﻘﺒﺎل ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺷﯿﺪا ﺟﺎن اﻓﺘﺨﺎر ‫ﻧﻤﯿﺪﯾﺪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻋﮑﺲ ﻣﺸﺘﺮک ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ؟

  ‫ﻧﺎﭼﺎر ﻗﺒﻮل ﮐﺮدم. ﺑﻌﺪ از ﻋﮑﺲ ﮔﺮﻓﺘﻦ، ﮐﺎﻣﯿﺎر ازم ﺧﻮاﺳﺖ دورﺑﯿﻦ رو از ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺑﮕﯿﺮم ﮐﻪ اوﻧﻬﻢ ﭼﻨﺪ ﺗﺎﯾﯽ ﻋﮑﺲ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ‫ﺑﮕﯿﺮه. ﻣﺮدد ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﺷﯿﺪه ﺟﺎن ﺗﻮ ﺑﺮو، ﺑﺎﻗﯽ ﮐﺎرﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ.

  ‫اﯾﻦ اﻗﺪام ﻫﺴﺘﯽ ﺑﺎ اﻋﺘﺮاض ﮐﺎﻣﯿﺎر ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪ: ﻫﺴﺘﯽ! ﻻزم ﻧﮑﺮده ﺗﻮ ﻓﯿﻠﻢ ﺑﮕﯿﺮی، ﻫﻨﺮ ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﯽ رو ﺗﻮ ﻓﯿﻠﻢ رؤﯾﺎ دﺧﺘﺮ ‫ﺧﺎﻟﻪ ﺷﯿﺮﯾﻦ دﯾﺪﯾﻢ، ﻓﻘﻂ از ﻟﺐ و ﻟﻮﭼﻪ ﻣﻬﻤﻮﻧﺎ و زﻣﯿﻦ ﻓﯿﻠﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدی.

  ‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮف ﮐﺎﻣﯿﺎر ﯾﺎد ﻋﺮوﺳﯽ رؤﯾﺎ اﻓﺘﺎدم. ﻇﺎﻫﺮاً ﻫﺴﺘﯽ ﺑﻌﺪ ﻓﯿﻠﻢ ﺑﺮداری از ﻋﺮوس و داﻣﺎد ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮد دورﺑﯿﻨﻮ ﺧﺎﻣﻮش ﮐﻨﻪ و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر اﺗﻔﺎﻗﯽ از ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻓﯿﻠﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد.

 ‫ﻫﺴﺘﯽ دﻟﺨﻮر ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺧﻮدت ﻧﯿﺴﺖ، ﻗﺪر ﻓﯿﻠﻢ ﻫﻨﺮی رو ﻧﻤﯿﺪوﻧﯽ

  ‫ﻧﺎﭼﺎر دورﺑﯿﻦ رو از ﮐﯿﺎن ﮔﺮﻓﺘﻢ. دﻧﺒﺎل دﮐﻤﻪ ﺿﺒﻂ ﻓﯿﻠﻢ ﻣﯿﮕﺸﺘﻢ، ﭼﻮن دورﺑﯿﻦ دﯾﺠﯿﺘﺎﻟﯽ ﺑﻮد و ﻃﺮز ﮐﺎرش ﺑﺎ دورﺑﯿﻦ ﻫﺎی ‫دﯾﮕﻪ ﻓﺮق ﻣﯿﮑﺮد. ﮐﯿﺎن ﺧﯿﻠﯽ آروم و ﺟﺪی، ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﺨﺘﺼﺮی در ﻣﻮرد دﺳﺘﻮراﻟﻌﻤﻞ دورﺑﯿﻦ داد و رﻓﺖ.

راﺳﺘﺶ اﺻﻼً از   ‫اﯾﻦ ﭘﺴﺮه ﺧﻮﺷﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪ، ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺧﯿﻠﯽ رواﺑﻂ اﺟﺘﻤﺎﻋﯿﺶ ﺿﻌﯿﻔﻪ. از اون ﮐﻤﯽ ﮐﯿﻨﻪ ﺑﻪ دل ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﻣﻮﻗﻊ ﻓﯿﻠﻢ ﺑﺮداری ‫ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ از او ﺑﺴﻨﺪه ﮐﺮدم. ﺑﻌﺪ ﻓﯿﻠﻢ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻫﻤﺮاه ﻫﺴﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﯿﺶ ﺑﻘﯿﻪ رﻓﺘﻢ.

ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز دﻟﺨﻮر ﺑﻮد رو ‫ﺑﻪ ﮔﻔﺖ: ﺧﻮد ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﺎر ﺧﻮدﺗﻮ ﮐﺮدی و داری ﮐﯿﺎﻧﻮ ﻏﺮ ﻣﯿﺰﻧﯽ؟

اﺷﮑﺎل ﻧﺪاره، اﮔﻪ اﯾﻨﻄﻮری از دﺳﺖ ﻣﺎﻧﻊ ﺑﺰرﮔﯽ ‫ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺧﻼص ﻣﯿﺸﻢ ﺑﺎﺷﻪ، ﺑﻪ ﻋﻨﻮان دوﻣﺎد ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﻢ ﻗﺒﻮﻟﺶ دارم. ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﻔﺘﻢ: ﻫﻨﻮز اوﻧﻘﺪر ﺗﺮﺷﯿﺪه ﻧﺸﺪم ﮐﻪ ‫ﺑﺨﻮام زن اﯾﻦ ﺗﺎزه ﺑﻪ دوران رﺳﯿﺪه ﺑﺸﻢ. ﭘﺴﺮه ﭘﺮرو، ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺑﺎ آدم ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﯿﮑﻨﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﺎ ﻣﺮﯾﻀﺎی ﻣﺤﻞ ﮐﺎرﺷﯿﻢ .

‫ﻫﺴﺘﯽ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﺑﺎ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدﻣ، ﻣﻨﮑﻪ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺘﻢ. ﺗﺎزه، رﻓﺘﺎر ﺧﻼف ادﺑﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ از اﯾﻦ ﭘﺴﺮه ﺳﺮ ﻧﺰده، ﭼﺮا اﯾﻨﻘﺪر ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪی؟

‫ﺣﻖ ﺑﺎ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﻮد، ﻣﻦ اﻟﮑﯽ رو رﻓﺘﺎر اﯾﻦ ﭘﺴﺮه ﮐﻠﯿﺪ ﮐﺮده ﺑﻮدم .

‫ﺑﻼﺧﺮه ﻣﺮاﺳﻢ ﺧﺎﺗﻤﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد و ﻓﻘﻂ دو ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﺎﻗﯽ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدﯾﻢ و ﻫﻤﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﮔﭗ زدن ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﮔﻔﺘﻢ: اﮔﻪ ‫ﮔﻔﺘﯽ اﻷن ﭼﯽ ﻣﯿﭽﺴﺒﻪ؟... ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﮐﯿﺎن ﺑﺎ ﺳﯿﻨﯽ ﭼﺎی وارد ﺷﺪ .

‫ﻫﺴﺘﯽ ﺿﺮﺑﻪ ای ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮم زد و ﮔﻔﺖ: دل ﺑﻪ دل راه داره، ﻋﺮوس ﺧﺎﻧﻢ ﭼﺎﯾﯽ آوردﻧﺪ .

‫از ﺗﺮﺳﯿﻢ ﻟﺒﺎس ﻋﺮوس ﺑﻪ ﺗﻦ ﮐﯿﺎن ﺧﻨﺪم ﮔﺮﻓﺖ. ﮐﯿﺎن ﺧﻢ ﺷﺪ و آﺧﺮﯾﻦ ﭼﺎی را ﺟﻠﻮی ﻫﺴﺘﯽ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ‫اﻧﺪاﺧﺖ و ﺳﺮﯾﻊ اﺗﺎﻗﻮ ﺗﺮک ﮐﺮد. از ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻋﯿﻦ ﻟﺒﻮ ﺳﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮدم .

‫ـ دﯾﺪی ﻫﺴﺘﯽ ﺧﺎﻧﻢ اﯾﻦ ﭘﺴﺮه ﺑﻪ زور ﻣﯿﺨﻮاد ﻟﺞ ﻣﻨﻮ در ﺑﯿﺎره و از ﻋﻤﺪ ﯾﻪ ﭼﺎﯾﯽ ﮐﻢ آورد .

‫ﮐﯿﺎن دوﺑﺎره ﭼﺎی ﺑﻪ دﺳﺖ وارد اﺗﺎق ﺷﺪ. ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﮐﺮد و ﺳﯿﻨﯽ را ﻣﻘﺎﺑﻠﻢ ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﺪون اﯾﻨﮕﻪ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻨﻢ، ‫ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ ﻣﯿﻞ ﻧﺪارم. اﻣﺎ او ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﺮف ﻣﻨﮥ ﻓﻨﺠﺎن ﭼﺎی را ﻣﻘﺎﺑﻠﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﻣﻬﻤﻮﻧﺎ ﭘﯿﻮﺳﺖ.

ﻣﻮﻗﻊ ‫ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﭼﺎﯾﺶ را ﻧﻨﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد، ﻣﻦ ﺑﻮدم. در ﺣﺎل ﺧﺎرج ﺷﺪن از درب ﻣﻨﺰل، ﺳﻮری ﺧﺎﻧﻢ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد ‫و ﮔﻔﺖ: ﺷﯿﺪا ﺟﺎن ﺷﻨﯿﺪم ﺗﻬﺮان ﺗﺤﺼﯿﻞ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ. ﺑﺮای ﺗﺄﯾﯿﺪ ﺣﺮﻓﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪی زدم، ﺑﻌﺪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ اداﻣﻪ داد: دﺧﺘﺮم ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺳﺎرای ﻣﻦ، ﮐﯿﺎن ﻫﻢ ﻣﺜﻞ آﻗﺎ ﮐﺎﻣﯿﺎر، اﮔﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﭼﯿﺰی اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﯽ ﯾﺎ واﺳﺖ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺑﻪ وﺟﻮد ‫اوﻣﺪ، ﮐﯿﺎن ﺗﻮ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺷﻬﯿﺪ ﺑﻬﺸﺘﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﮐﺎره، ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش از ﻫﯿﭻ ﮐﻤﮑﯽ درﯾﻎ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ... در ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﮐﯿﺎن ‫ﻫﻢ ﺑﻪ ﺣﺮف آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺑﻠﻪ ﺧﺎﻧﻢ اﻓﺸﺎر، ﻣﻦ در ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ﻫﺴﺘﻢ .

‫از ﺧﺎﻧﻢ رﺿﺎﯾﯽ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم و ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺎﺑﺎ ﺷﺪم. ﮐﺎﻣﯿﺎر ﻇﺎﻫﺮاً ﻣﻨﺰل ﻋﺮوس ﻣﺎﻧﺪﻧﯽ ﺷﺪ. در ﺑﯿﻦ راه از ﺧﺎﻟﻪ و رﺿﺎ ﺟﺪا ‫ﺷﺪﯾﻢ و ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ. ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم، ﺧﻮدﻣﻮ روی ﺗﺨﺖ ﭘﺮت ﮐﺮدم، ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﮔﻼﯾﻪ ﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ: ﺷﯿﺪا ‫ﺗﻮ ﭼﺮا ﺑﺎ ﮐﯿﺎن اﯾﻨﻄﻮر ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮدی؟ ﺣﺘﯽ ازش ﺗﺸﮑﺮ ﻫﻢ ﻧﮑﺮدی، از اﯾﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﺗﻮ ﻣﮕﻪ ﻫﻮس ﭼﺎﯾﯽ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدی، ﭼﺮا ‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﭼﺎﯾﯽ دﺳﺖ ﻧﺰدی؟

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﯿﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪ ای زدم و ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﺮف ﻫﺴﺘﯽ، آروم ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻼﻓﯽ ﮐﺮدم. ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻋﻮض داره ﮔﻠﻪ ﻧﺪاره.

‫ﺳﺮاغ دﻓﺘﺮم رﻓﺘﻢ و ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎی اﻣﺮوزو ﺗﻮش ﻧﻮﺷﺘﻢ، ﭼﺸﻤﺎم ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺷﺪ و دﯾﮕﻪ ﭼﯿﺰی ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم .

‫ﺧﻮاب ﻋﺠﯿﺒﯽ دﯾﺪم. ﻣﺸﻐﻮل ﻓﯿﻠﻢ ﺑﺮداری از ﺟﻤﻊ ﺑﻮدم و درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﮔﺬرا از ﮐﯿﺎن ﺑﮕﺬرم، ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺑﺮ روی او ‫ﻓﯿﮑﺲ ﻣﺎﻧﺪ و ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﻌﻨﺎداری ﺑﻪ ﻣﻦ می نگﺮﯾﺴﺘﻨﺪ .

‫ﺑﺎ وﺣﺸﺖ از ﺧﻮاب ﭘﺮﯾﺪم. ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞ ﺻﺒﺢ ﺑﻮد. دﻟﺸﻮره ی ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺳﺮاﺳﺮ وﺟﻮدم را اﺣﺎﻃﻪ ﮐﺮد. ﻣﻮﻗﻊ اذان ﺻﺒﺢ ﺑﻮد، ‫وﺿﻮ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﺧﺪا راز و ﻧﯿﺎز ﮐﺮدم و ﻧﺠﻮا ﮐﻨﺎن ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﺪاﯾﺎ! ﮐﺎﺑﻮس ﺷﺒﺎﻧﻪ ام ﻧﺎﺷﯽ از رﻓﺘﺎر ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ ام ﺑﻮد، ﺗﻮ ﺧﻮد ﻫﺎدی ‫ﻣﻦ ﺑﺎش .

‫از دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدم. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﻌﺎرم اﯾﻦ ﺑﻮد» ﻫﻤﻪ را دوﺳﺖ ﺑﺪارﯾﺪ ﺗﺎ ﺧﻮد ﻧﺰد ﻫﻤﻪ ﻋﺰﯾﺰ ﺑﺎﺷﯿﺪ« ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﺮا ‫رﻓﺘﺎر ﺑﺪی از ﺧﻮدم ﻧﺸﺎن داده ﺑﻮدم. ﺗﻮﺑﻪ ﮐﺮدم و از ﺧﺪا ﮐﻤﮏ ﺧﻮاﺳﺘﻢ. ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺧﻮاب ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎم ﻧﯿﻮﻣﺪ. ﺳﺮﯾﻊ ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ‫رو آﻣﺎده ﮐﺮدم و ﻫﻤﻪ رو ﺑﯿﺪار ﮐﺮدم. ﻣﻮﻗﻊ ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﭼﺸﻤﺎن ﻧﮕﺮاﻧﺸﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ دوﺧﺖ، ﮐﻤﯽ رﻧﮕﻢ ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد، ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ‫اﻃﻤﯿﻨﺎن دادم ﭼﯿﺰ ﻣﻬﻤﯽ ﻧﯿﺴﺖ و ﻧﺎﺷﯽ از ﮐﻢ ﺧﻮاﺑﯽ اﺳﺖ .

‫اﯾﻦ دو روز ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﺣﻮل و ﺣﻮش ﻣﺮاﺳﻢ ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺮق و ﺑﺎد ﮔﺬﺷﺖ و ﻣﻦ دوﺑﺎره ﻋﺎزم ﺗﻬﺮان ﺷﺪم.

ﺷﺮوع ﮐﻼﺳﻬﺎ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪ ﺗﺎ از ﻓﮑﺮ ﺧﺎﻧﻪ و اﺗﻔﺎﻗﺎت اﺧﯿﺮ ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎﺑﻢ و ﺳﺮﮔﺮم درس ﺧﻮاﻧﺪن ﺑﺸﻢ. اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮم، ﭼﻮن ﺷﻨﺒﻪ اﻣﺘﺤﺎن داﺷﺘﻢ. ﺳﻪ ﺷﻨﺒﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﻼس ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺎ ﻣﺎﺋﺪه راﻫﯽ داﻧﺸﮕﺎه ﺷﺪﯾﻢ، ﻫﻨﻮز ﻧﯿﻢ ‫ﺳﺎﻋﺘﯽ وﻗﺖ، ﮐﻼﺳﻮرﻣﺎن را روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎﯾﻤﺎن ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ و ﺑﻪ ﭘﺮﻧﯿﺎن ﻫﻢ ﺧﻮاﺑﮕﺎﻫﯿﻤﺎن ﮐﻪ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﻣﯿﺨﻮاﻧﺪ و اﯾﻦ ﺗﺮم ﺑﺎ ‫ﻣﺎ ﺟﻤﻌﯿﺖ داﺷﺖ، ﺳﻔﺎرش ﮐﺮدﯾﻢ و واﺳﻪ ﺗﻬﯿﻪ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ اﺳﺘﺎد ﻓﺮوﺗﻦ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ داﻧﺸﮑﺪه رﻓﺘﯿﻢ.

‫از ﺷﺎﻧﺲ ﺧﻮش ﻣﺎ ﺳﺎﻟﻦ ﺧﻠﻮت ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﭘﺬﯾﺮش رﻓﺘﻢ و ﮐﺘﺎﺑﺪار را ﺻﺪا زدم، وﻗﺘﯽ او از ﭘﺸﺖ ﻗﻔﺴﻪ ﻫﺎی ﮐﺘﺎب دراوﻣﺪ ﺧﺸﮑﻢ زد، ﻫﻤﻮن ﭘﺴﺮه ﮐﻼس ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺑﻮد. ﺧﻮدﻣﻮ ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮدم و ﻧﺎم ﮐﺘﺎب و ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه اش رو ﺑﻪ زﺑﻮن ‫آوردم.

ﻣﺎﺋﺪه ﺑﺎ دﯾﺪن اون ﻧﺘﻮﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮی ﺧﻨﺪه اش رو ﺑﮕﯿﺮه و ﺑﻪ ﻃﺮف ﯾﮑﯽ از ﻗﻔﺴﻪ ﻫﺎ رﻓﺖ. ﮐﺘﺎﺑﺪار ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ‫اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺗﻤﺎم ﺟﻠﺪﻫﺎی ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﮐﻼس ﺟﻤﻌﯿﺖ دﺳﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺳﺖ.

 ‫ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺎﺋﺪه رﻓﺘﻢ.

‫ـ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺧﺎﻧﻢ اﻓﺸﺎر... ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﻧﺎم ﺧﻮدم ﺑﺮ ﺟﺎی ﻣﯿﺨﮑﻮب ﺷﺪم.

‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. او ﻓﺎﻣﯿﻠﯽ ﻣﺮا از ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺖ. آروم ﮔﻔﺘﻢ: اﻣﺮی داﺷﺘﯿﺪ؟

‫او را دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ ﻣﯽ آﻣﺪ. ﮐﺘﺎﺑﯽ را ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ. ﮐﺘﺎب ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﺮا دﯾﺪ ﮔﻔﺖ: اﯾﻦ ﮐﺘﺎﺑﻮ ‫از ﻗﺒﻞ واﺳﻪ ﺧﻮدم ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم، اﻣﺎ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻬﯿﻪ ﮐﻨﻢ، اﯾﻦ ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻤﺎ.

‫اﺑﺘﺪا ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﺮدم، وﻟﯽ ﺑﺎ اﺻﺮار او ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم آن را ﺑﭙﺬﯾﺮم. ﺗﺸﮑﺮی ﮐﺮدم و ﺳﺮﯾﻊ ﻫﻤﺮاه ﻣﺎﺋﺪه از ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ زدﯾﻢ ‫ﺑﯿﺮون.

‫ﻣﺎﺋﺪه ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﺑﺎ دﻫﻘﺎن ﻓﺪاﮐﺎر، ﺧﺪا ﺷﺎﻧﺲ ﺑﺪﻫﺮﯾﺎل اﮔﻪ ﻣﺎ ﺑﻮدﯾﻢ دوﺗﺎ ﻣﯿﺰدﻧﺪ ﺗﻮ ﺳﺮﻣﻮن، ﮐﺘﺎب ﺧﻮدﻣﻮﻧﻮ ﻫﻢ ‫ازﻣﻮن ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻨﺪ.

‫ـ ﻣﺎﺋﺪه ﺟﺎن اﯾﻨﻄﻮرام ﻧﯿﺴﺖ. ﺗﻮ ﮐﻪ آﻧﻘﺪر ﻋﻨﺪ ﺧﺎﻃﺮﺧﻮاﻫﯽ...

ﻣﺎﺋﺪه ﺳﺮﯾﻊ وﺳﻂ ﺣﺮﻓﻢ ﭘﺮﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﺷﻪ اﻣﺘﺤﺎن ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ، اﻷن ﮐﻪ دارﯾﻢ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺗﻮ ﺣﯿﺎط، ﻫﺮﮐﯿﻮ دﯾﺪﯾﻢ ﺟﺰ ﺧﺎﻃﺮﺧﻮاﻫﻬﺎی ﻣﻦ، ﻗﺒﻮﻟﻪ؟

ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﺄﯾﯿﺪ ﺳﺮی ﺗﮑﻮن دادم. در ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺻﺤﻨﻪ ای رو ﮐﻪ دﯾﺪﯾﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻨﺪه دوﺗﺎﻣﻮن ﺷﺪ. ﺑﺎﻏﺒﻮن ﭘﯿﺮ داﻧﺸﮕﺎه ‫داﺷﺖ ﺑﻪ ﺳﺮ و وﺿﻊ ﮔﻠﻬﺎ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ.

‫ﺑﺎ ﺧﻨﺪه وارد ﮐﻼس ﺷﺪﯾﻢ. ﻫﻨﻮز ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ای ﺑﻪ آﻣﺪن اﺳﺘﺎد ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد، ﮐﺘﺎب رو از ﮐﯿﻔﻢ ﺑﯿﺮون آوردم و ﺑﻪ ﺳﺮ ﻓﺼﻞ ﻫﺎ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﺟﻤﻌﯿﺖ، ﺳﺮﺷﻤﺎری، ﺑﺎروری، ﺷﯿﻮه ﻫﺎی ﭘﯿﺸﮕﯿﺮی، ازدﯾﺎد ﻧﺴﻞ. ﺑﺎ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﮕﯽ ﮐﺘﺎب رو ﺑﺴﺘﻢ، ﭼﺸﻤﻢ ‫ﺑﻪ اﺳﻢ روی ﺟﻠﺪ اﻓﺘﺎد.»اﻣﯿﺮ ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ داﻧﺸﺠﻮی ﺗﺮم ﭘﻨﺞ ﺣﻘﻮق،داﻧﺸﮕﺎه ﺗﻬﺮان« از ﻫﻤﻨﺎﻣﯽ اﺳﻤﺶ ﺑﺎ ﺑﺎﺑﺎ ﺧﻨﺪم ﮔﺮﻓﺖ.

‫ﭘﺲ او اﻣﯿﺮ ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﺑﻮد. ﺳﮑﻮت ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﻮﯾﺪ از آﻣﺪن اﺳﺘﺎد ﻓﺮوﺗﻦ ﻣﯿﺪاد، ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ او وارد ﮐﻼس ﺷﺪ. در ﺑﺪو ‫ورود ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ آﺧﺮ ﮐﻼس اﻧﺪاﺧﺖ و ﭼﻨﺪ ﺻﻨﺪﻟﯽ آن ﻃﺮﻓﺘﺮ ﻣﺎ ﻧﺸﺴﺖ. در ﺣﺎل ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدن ﻣﺎﺟﺮای روی ﺟﻠﺪ ﮐﺘﺎب ‫واﺳﻪ ﻣﺎﺋﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺻﺪای ﺧﻨﺪه ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ رو ﺟﻠﺐ ﮐﺮد. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاف اﻧﺪاﺧﺘﻢ، ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. اﺳﺘﺎد ‫ﻓﺮوﺗﻦ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺟﻠﺴﻪ ﺧﺎﻧﻤﻬﺎ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ؟ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﻢ درﺳﻮ ﺷﺮوع ﮐﻨﯿﻢ؟

‫از ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺳﺮﻣﻮﻧﻮ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ و ﺗﺎ آﺧﺮ ﮐﻼس ﺻ‪ﻢ‪ ﺑ‪ﮑﻢ‪ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ. ﺑﻌﺪ از ﭘﺎﯾﺎن ﯾﺎﻓﺘﻦ ﮐﻼس، ﭘﺮﻧﯿﺎن ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ‫ﮔﻔﺖ: ﺷﻤﺎ دوﺗﺎ ﺣﻮاﺳﺘﻮن ﮐﺠﺎ ﺑﻮد؟ ﻣﻮﻗﻊ ﺣﻀﻮر ﻏﯿﺎب ﭼﻨﺪ ﺑﺎری اﺳﺘﺎد ﺗﻮ رو ﺻﺪا زد، ﺧﻮاﺳﺖ ﻏﯿﺒﺖ رد ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ‫ﺗﻮ رو ﻧﺸﻮن داد و ﮔﻔﺖ، اﺳﺘﺎد ﺧﺎﻧﻢ اﻓﺸﺎر ﺣﺎﺿﺮﻧﺪ. ﺑﻌﺪﺷﻢ اﺳﺘﺎد ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﺖ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ، ﭘﺲ ﭼﺮا ﻣﻦ ﺳﻌﺎدت ‫آﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﺎ اﯾﺸﻮﻧﻮ ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮدم؟

‫ﺗﺎزه ﻓﻬﻤﯿﺪم ﭼﯽ ﺷﺪه، ﺣﺴﺎﺑﯽ آﺑﺮوﻣﻮن رﻓﺘﻪ ﺑﻮد. در ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﺷﺪم ﮐﻪ در ﺣﺎل ﻋﺒﻮر از ﮐﻨﺎر ‫ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻣﺎ ﺑﻮد. اﺧﻤﯽ ﮐﺮدم و از ﺗﻪ دل از دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪم. ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎری ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﻣﻀﺤﮑﻪ دﺳﺖ دﯾﮕﺮان ﺷﻮم؟ ﺳﺮم ﺑﻪ ﺷﺪت درد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد.

ﻫﻤﺮاه ﻣﺎﺋﺪه ﺑﻪ داﺧﻞ ﺣﯿﺎط رﻓﺘﯿﻢ و روی ﻧﯿﻤﮑﺖ ﮐﻨﺎر ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ. ﻣﺎﺋﺪه ‫درﺣﺎل دﻟﺪاری دادﻧﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﯿﻤﺎ ﻫﻢ ﺧﻮاﺑﮕﺎﻫﯿﻢ، ﮐﻪ ﺣﻘﻮق ﻣﯿﺨﻮﻧﺪ و اﯾﻦ ﺗﺮم ﺑﺎ ﻣﺎ ﺟﻤﻌﯿﺖ داﺷﺘﻮ دﯾﺪم. ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺎ ‫اوﻣﺪ. ﻧﮕﺎه ﻣﻌﻨﺎداری ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: دﺧﺘﺮ ﺳﺮ ﮐﻼس ﺣﻮاﺳﺖ ﮐﺠﺎ ﺑﻮد؟ ﺧﻮدﻣﻮﻧﯿﻤﺎ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺑﺪ ﻫﻢ ﻧﺸﺪ، دﯾﺪی ‫ﻫﻤﮑﻼﺳﯽ ﻣﺎ ﭼﻄﻮر ﺳﻨﮓ ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻣﯿﺰد؟

ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﻔﺘﻢ: ﻫﻤﮑﻼﺳﯽ ﺗﻮ دﯾﮕﻪ ﮐﯿﻪ؟ ﻣﻦ اﺻﻼً اﯾﻦ آﻗﺎ رو ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺳﻢ. ﺗﻮ رو ﺧﺪا واﺳﻪ ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﺣﺮف درﺳﺖ ﻧﮑﻦ.

‫ﺳﯿﻤﺎ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺣﺎل ﻣﻦ ﺷﺪ، ﻣﺎﻫﺮاﻧﻪ ﺣﺮﻓﻮ ﻋﻮض ﮐﺮد وﮔﻔﺖ: راﺳﺘﯽ ﺷﯿﺪا ﺟﺎن، ﮐﺘﺎﺑﯽ رو ﮐﻪ اﺳﺘﺎد ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد ‫ﮔﯿﺮ آوردی؟

‫ﺑﺎ دﺳﺘﭙﺎﭼﮕﯽ ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ، ﺣﺎﻻ ﺗﺎ ﻣﻮﻗﻊ اﻣﺘﺤﺎن وﻗﺖ ﻫﺴﺖ.

‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎرش داﺷﺘﯿﻢ، از ﺳﯿﻤﺎ ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﻣﺎﺋﺪه راﻫﯽ ﺳﺎﻟﻦ داﻧﺸﮕﺎه ﺷﺪﯾﻢ.

‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺳﯿﻤﺎ ﮐﺘﺎب رو ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮد وﮔﺮﻧﻪ، ﻫﯿﭻ ﺟﻮاب ﻣﻨﻄﻘﯽ واﺳﻪ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ، ﺑﻪ اﺳﻢ اﻣﯿﺮ ﻣﻌﺼﻮﻣﯿﻪ، ﭘﯿﺪا ‫ﻧﻤﯿﮑﺮدم.

‫ﮐﻼﺳﻬﺎی ﻣﺘﻮاﻟﯽ و ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ درﺳﻬﺎ و اﻣﺘﺤﺎن ﺷﻨﺒﻪ ﯾﻪ ﻃﺮف، ﻣﻮﻧﺪن ﺗﻮ ﺧﻮاﺑﮕﺎه و دﻟﺘﻨﮕﯽ، از ﻃﺮف دﯾﮕﻪ ﮐﻼﻓﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد.

‫ﭘﻨﺞ ﺷﻨﺒﻪ ﻏﺮوب، ﺗﻮ ﺗﺮاس رﻓﺘﻢ و ﺑﺎ دﯾﺪن ﻏﺮوب ﺧﻮرﺷﯿﺪ، آﻫﺴﺘﻪ ﮔﺮﯾﺴﺘﻢ. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺗﺎ ﺟﻤﻌﻪ ﻏﺮوب واﺳﻪ اﻣﺘﺤﺎن آﻣﺎده ‫ﺷﺪم. ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ ﺑﺎزی اﺳﺘﻘﻼل ﭘﯿﺮوزی ﭘﺨﺶ ﻣﯿﺸﺪ. واﺳﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ روﺣﯿﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣﺎﺋﺪه ﺑﻪ اﺗﺎق ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن رﻓﺘﯿﻢ. ﻃﺮﻓﺪاران ‫دو ﺗﯿﻢ ﺧﻮدﺷﻮﻧﻮ ﺑﻪ ﺷﮑﻠﻬﺎی ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ درآورده ﺑﻮدﻧﺪ.

ﮐﻼﻫﻬﺎی ﻫﻤﺮﻧﮓ ﺗﯿﻢ ﻣﺤﺒﻮﺑﺸﻮن رو روی ﺳﺮﺷﻮن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ‫رﺟﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ واﺳﻪ ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ ﻣﯿﺨﻮﻧﺪﻧﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻨﺪه ﻣﺎ ﻣﯿﺸﺪ. ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﭘﺮﺳﭙﻮﻟﯿﺴﯽ ﻫﺎ ﭘﯿﻮﺳﺘﯿﻢ و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺗﺸﻮﯾﻖ ‫ﺗﯿﻢ ﮐﺮدﯾﻢ. ﺗﺎ آﺧﺮ ﺑﺎزی، ﻗﯿﺎﻣﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﺎ ﺑﻮد. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻧﺘﯿﺠﻪ دو ﺑﻪ ﯾﮏ، ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﭘﺮﺳﭙﻮﻟﯿﺲ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﯿﺪ.

  ‫ﻣﺎﺋﺪه ﺑﻌﺪ از ﺑﺎزی ﺧﻄﺎب ﺑﻪ اﺳﺘﻘﻼﻟﯽ ﻫﺎ ﻓﺮﯾﺎد زد: اﺳﺘﻘﻼل ﺳﻮراﺧﻪ... ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ اﮐﺒﺮی ﮐﻊ ﯾﮏ اﺳﺘﻘﻼﻟﯽ ‫دوآﺗﯿﺸﻪ ﺑﻮد و ﻫﯿﮑﻠﯽ ﻣﺮداﻧﻪ ﺑﺎ ﻗﺪی ﺑﻠﻨﺪ داﺷﺖ، ﻣﺎﺋﺪه رو از روی زﻣﯿﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﭼﯽ ﮔﻔﺘﯽ؟

ﻣﺎﺋﺪه ﮐﻪ ﻋﯿﻦ ﻣﻮش اﺳﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻏﻠﻂ ﺑﮑﻨﻢ در ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻤﺎ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ، ﻫﺮﭼﯽ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﯿﺪ.

‫ﻣﻨﮑﻪ از ﺧﻨﺪه دﻟﻤﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻣﺎﺋﺪه رو ﻣﺴﺨﺮه ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻓﺎﻃﻤﻪ، ﻣﺎﺋﺪه رو رﻫﺎ ﮐﺮد و ﮐﻤﯽ ﮐﻪ ﮐﻪ از ﻓﺎﻃﻤﻪ ‫اﮐﺒﺮی ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ، ﻣﺎﺋﺪه رو ﺑﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﭘﺮﺳﭙﻮﻟﯿﺲ ﺳﺮور اﺳﺘﻘﻼﻟﻪ... و واﺳﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ زﺑﻮن درازی ﮐﺮد و‫ در رﻓﺖ. اﮔﻪ ﻣﺎﺋﺪه ﺑﻪ ﭼﻨﮓ ﻓﺎﻃﻤه ﻣﯽ اﻓﺘﺎد، ﺗﯿﮑﻪ ﺑﺰرﮔﺶ ﮔﻮﺷﺶ ﺑﻮد.

‫ﺷﻨﺒﻪ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺳﺮوﯾﺲ ﺑﺮﺳﻪ ، داﺷﺘﻢ اﻣﺘﺤﺎﻧﻮ ﻣﺮور ﻣﯽ ﮐﺮدم، ﺣﺘﯽ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﮑﺮدم ﺗﻮ آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺑﻨﺪازم ﺑﻪ ﻗﻮل ‫ﻣﺎﺋﺪه » رﻧﮓ رﺧﺴﺎر ﺧﺒﺮ ﻣﯽ دﻫﺪ از ﺳﺮ درون « ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ اﻣﺘﺤﺎن و ﻋﺎﻟﯽ دادم و ﺟﻠﻮی ﮐﻼس ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﺋﺪه اﯾﺴﺘﺎدم .

ﻧﺎﮔﻬﺎن ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ اﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﺳﺮی ﺗﮑﺎن داد و ﺳﻼﻣﯽ ﮐﺮد ﺟﻮاﺑﺶ و دادم.

‫اﻧﮕﺎر ﭼﯿﺰی رو ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آورده ﺑﺎﺷﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ : اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﮐﻼس اﺳﺘﺎد ﻓﺮوﺗﻦ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻧﻤﯿﺸﻪ.

ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ذوق ﮐﺮدم ، ﭼﻮن ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺳﻪ ﺷﻨﺒﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﻬﺮ ﺑﺮم . ازش ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم ، اﻣﺎ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﯿﺎل رﻓﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺖ، ‫ﭼﻮن ﭘﺮﺳﯿﺪ : ﺑﺮﮔﻪ ﺗﺎرﯾﺦ اﻣﺘﺤﺎﻧﺎت رو دﯾﺪﯾﺪ؟ از ﺻﺒﺢ زدﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﺮد .

‫از ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم و ﻓﺮﺻﺖ و ﻏﻨﯿﻤﺖ ﺷﻤﺮدم و ﺑﻪ ﺟﻠﻮی ﺑﺮد رﻓﺘﻢ . ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اﻣﺘﺤﺎﻧﺎت ادﺑﯿﺎت ‫ﮐﺮدم. ﺗﺎرﯾﺦ اﻣﺘﺤﺎﻧﺎت ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد و ﻓﻘﻂ اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮم ، ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم از اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﺳﻪ ﺷﻨﺒﻪ ‫راﻫﯽ ﻣﯽ ﺷﺪم، ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺪا ﭘﺪر و ﻣﺎدر اﺳﺘﺎد ﻓﺮوﺗﻦ رو ﺑﯿﺎﻣﺮزه .

‫ـ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺧﺎﻧﻢ اﻓﺸﺎر ... دوﺑﺎره ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﮕﯽ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ، ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﮐﯿﺎن ﺑﻮد، اﻣﺎ او اﯾﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد، ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدم.

ﺑﻌﺪ اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ، ﮐﯿﺎن ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: ﻇﺎﻫﺮا آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨﺪه ای رو ﮔﺬروﻧﯿﺪ.

 ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺮ ﻟﺒﻢ ﻣﺎﺳﯿﺪ اﯾﻦ ﭘﺴﺮه ﻧﯿﻮﻣﺪه، ﺗﯿﮑﻪ اش رو ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﺟﺪی ﮔﻔﺘﻢ: اﻣﺮوز اﻣﺘﺤﺎن داﺷﺘﻢ، ﺑﻪ ‫ﺧﺎﻃﺮ ﺷﺐ زﻧﺪه داری ﻫﺎی اﺧﺮ ﻫﻔﺘﻢ ﻇﺎﻫﺮم ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﯿﺴﺖ.

‫ﮐﯿﺎن ﮐﻤﯽ ﺧﻮدﺷﻮ ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮد ﮔﻔﺖ: ﺳﻮء ﺗﻔﺎﻫﻢ ﻧﺸﻪ، ﻣﻨﻈﻮرم... ﻣﯿﻮن ﺣﺮﻓﺶ ﭘﺮﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻻﺑﺪ ﺷﻤﺎ ﮐﺎر ﻣﻬﻤﯽ داﺷﺘﯿﺪ ﮐﻪ زﺣﻤﺖ اوﻣﺪن ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎ رو ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﻮن دادﯾﺪ.

‫ﮐﯿﺎن ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ از ﺣﺮﻓﺶ دﻟﺨﻮر ﺷﺪم، ﮐﻤﯽ ﺧﻮدﺷﻮ ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﺟﺪی اداﻣﻪ داد: ﺑﻪ ﮐﻞ ﻓﺮاﻣﻮش ‫ﮐﺮده ﺑﻮدم، آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﻬﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم، ﻣﺎدرﺗﻮن وﻗﺘﯽ ﻣﻄﻠﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﻣﻦ ﻏﺮوب ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدم، ازم ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺴﺘﻪ ‫ای رو واﺳﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﯿﺎرم، ﻣﻨﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺰاﺣﻤﺘﻮن ﺷﺪم.

‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم دوﺑﺎره زﯾﺎده روی ﮐﺮدم. ﮐﻤﯽ ﻧﺮم ﺗﺮ ﺷﺪم و از ﮐﯿﺎن ﺗﺸﮑﺮی ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟

‫ـ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻨﻪ، ﺟﻠﻮی درب داﻧﺸﮕﺎه اﺳﺖ. اﮔﻪ ﻣﺎﯾﻠﯿﺪ ﺗﺎ ﺟﻠﻮی در ﻣﻨﻮ ﻫﻤﺮاﻫﯽ ﮐﻨﯿﺪ، ﺗﺎ اﻣﺎﻧﺘﯽ رو ﺗﺤﻮﯾﻠﺘﻮن ‫ﺑﺪم .

‫ﻟﺤﻦ ﺗﺤﮑﻢ آﻣﯿﺰ ﮐﯿﺎن، ﻣﻨﻮ ﻣﺠﺒﻮر ﮐﺮد ﺗﺎ ﺟﻠﻮی در، در ﭼﻨﺪ ﻓﺪﻣﯽ اون ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﻢ. ﮐﯿﺎن ﺑﻪ ﻃﺮف اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ ﻣﺸﮑﯽ رﻧﮕﺶ ‫رﻓﺖ و دو ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎ دو ﺳﺎﯾﺰ ﺑﺰرگ و ﮐﻮﭼﮏ درآورد و ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﻫﺎ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﮐﯿﺎن.

‫ﺑﺎ ﭼﺎدر و ﮐﻼﺳﻮر و ﮐﯿﻔﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ دوﺷﻢ ﺑﻮد ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﻫﺎ رو ﺣﻤﻞ ﮐﻨﻢ. ﮐﯿﺎن وﻗﺘﯽ ﺗﺮدﯾﺪ ﻣﻨﻮ دﯾﺪ، ﻟﺒﺨﻨﺪی ﭘﯿﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪ زد و ﮔﻔﺖ: ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه؟

‫ﺑﺎ ﺗﺤﮑﻢ ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﺨﯿﺮ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯿﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺑﮕﯿﺮم.

ﮐﯿﺎن ﺑﺴﺘﻪ ﻫﺎ رو داﺧﻞ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ: آدرس ﺧﻮاﺑﮕﺎه رو ﻟﻄﻒ ﮐﻨﯿﺪ.

‫اﻣﺎ ﺑﺎ اﻋﺘﺮاض ﻣﻦ روﺑﺮو ﺷﺪ: ﻣﻤﻨﻮن آﻗﺎی رﺿﺎﯾﯽ، ﻣﻦ ... ﺳﺮﯾﻊ ﻣﯿﻮن ﮐﻼﻣﻢ ﭘﺮﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ داﻧﺸﺠﻮﯾﯽ ‫ﺣﺴﺎب ﻣﯿﮑﻨﻢ. ﻫﺮ ﭘﻮﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ راﻧﻨﺪه ﺗﺎﮐﺴﯽ ﻣﯿﺪﯾﺪ، ﻣﻦ دو ﺑﺮاﺑﺮﺷﻮ ﻣﯿﮕﯿﺮم. ﺧﻮﺑﻪ؟

‫ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم. اوﻟﯿﻦ ﺑﺎری ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯿﺪﯾﺪم او ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ. ﮐﯿﺎن ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاب ﻣﻦ ﻧﺸﺪ و در ﻣﺎﺷﯿﻨﻮ ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻧﺸﺴﺖ. ﺑﺎ ‫ﺗﺮدﯾﺪ در ﻋﻘﺐ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و آرام ﭘﺸﺖ راﻧﻨﺪه ﺟﺎی ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﻗﻠﺒﻢ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﯿﺘﭙﯿﺪ، ﺳﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﺟﺮﺋﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن

‫در آﯾﻨﻪ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﯿﺎن ﺳﮑﻮﺗﻮ ﺷﮑﺴﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮ ﮐﺪوم ﺧﯿﺎﺑﻮن ﺑﭙﯿﭽﻢ؟ راه ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﺎﺷﻪ ‫ﮔﺮون ﺗﺮ ﺣﺴﺎب ﻣﯿﮑﻨﻤﺎ.

‫ﯾﺎدم اوﻣﺪ آدرس ﺧﻮاﺑﮕﺎه رو ﻧﺪادم ﺑﺎ دﺳﺘﭙﺎﭼﮕﯽ ﻣﻘﺼﺪ رو ﺑﻬﺶ ﻧﺸﻮن دادم. ﻧﯿﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ آﯾﻨﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ، ﺣﻮاس ﮐﯿﺎن ﺑﻪ ‫ﺗﺮاﻓﯿﮏ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻫﺎ ﺑﻮد، ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻟﺮزه ای ﺑﺮ اﻧﺪاﻣﻢ اﻓﺘﺎد، ﺣﺲ ﮐﺮدم ﻗﺎدر ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪن ﻧﯿﺴﺘﻢ، دﯾﮕﻪ از ﮐﯿﺎن ﺑﺪم ﻧﻤﯽ‫اوﻣﺪ، اﻧﮕﺎر ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ اوﻧﻮ ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻢ.

ﺑﺎ ﺣﺮف ﮐﯿﺎن ﺑﻪ ﺧﻮدم اوﻣﺪم: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺧﺎﻧﻢ اﻓﺸﺎر، ﭼﻮن ورودی ﺟﺪﯾﺪ ﻫﺴﺘﯿﺪ و ‫ﺑﺎ ﺷﻬﺮ آﺷﻨﺎﯾﯽ ﮐﺎﻣﻞ ﻧﺪارﯾﺪ، اﮔﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺑﺮﺧﻮردﯾﺪ، اﮔﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﮐﺎری ﺑﺮاﺗﻮن اﻧﺠﺎم ﺑﺪم ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯿﺸﻢ.

‫ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﺸﻢ، ﺣﺘﻤﺎً ﻗﺒﻞ از ﻣﺮدن اﮔﻪ اﺣﺘﯿﺎج ﺑﻪ ﺟﺮاﺣﯽ ﭼﯿﺰی داﺷﺘﻢ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯿﺮﺳﻢ.

ﮐﯿﺎن ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻣﻨﻈﻮرم ﮐﻤﮏ ﺷﻐﻠﯽ ﻧﺒﻮد. اﻣﯿﺪوارم ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﮔﺬرﺗﻮن ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻧﺨﻮره، ﻣﺜﻞ ‫اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻨﻈﻮرﻣﻮ درﺳﺖ ﺑﯿﺎن ﻧﮑﺮدم.

‫ـ ﭼﺮا، ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻢ. ﻣﺎ ﺗﺮم ﯾﮑﯽ ﻫﺎ ﺑﺠﺰ رﻓﺘﻦ از ﻣﺴﯿﺮ ﺧﻮاﺑﮕﺎه ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎه ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ دﯾﮕﻪ ای ﻧﺪارﯾﻢ، ﺧﺪا ‫رو ﺷﮑﺮ اﯾﻦ ﯾﮑﯽ رو ﻫﻢ ﺧﻮب ﺑﻠﺪم.

‫ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﯿﺎن رو ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم اﻣﺎ ﻣﻦ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را از او دزدﯾﺪم و ﺑﯿﺮون ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﺟﻠﻮی در ﺧﻮاﺑﮕﺎه ‫رﺳﯿﺪﯾﻢ. ﮐﺎرﺗﻢ رو ﺑﻪ آﻗﺎی ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﯽ، ﻣﺴﺆول ﺑﺨﺶ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ ﻧﺸﺎن دادم و ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ وارد ﺣﯿﺎط ﺧﻮاﺑﮕﺎه ﺷﺪﯾﻢ. ﺟﻠﻮی ﺑﻠﻮک ‫ﭘﻨﺞ ﺗﻮﻗﻒ ﮐﺮدﯾﻢ، ﺑﺴﺘﻪ ﻫﺎرو از ﮐﯿﺎن ﮔﺮﻓﺘﻢ و دوﺑﺎره از او ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم. ﻣﻮﻗﻊ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﯿﺎن ﮐﺎرﺗﯽ را درآورد و ﺑﻪ ﻃﺮف ‫ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: اﯾﻦ ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻤﺎ، ﺷﻤﺎره ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ در اون ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﺷﻤﺎره ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ ﺗﻮش ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه.

‫ﻟﺒﺨﻨﺪی زدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﺑﻪ اون اﺣﺘﯿﺎج ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ، ﻣﮕﺮ در ﻣﻮارد ﺧﺎص ﮐﻪ ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ﻋﺮض ﮐﺮدم.

‫ﮐﯿﺎن ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ » ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮش ﺑﺎﺷﯿﺪ « ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺷﺪ و رﻓﺖ. ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﺑﺎ رﻓﺘﻨﺶ ﯾﻬﻮ دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﺴﺘﻪ ﻫﺎ رو ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﺮدم ، ﮐﻨﺠﮑﺎو ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﺳﺮﯾﻊ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺑﺎز ﮐﺮدن ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺰرگ ﺷﺪم، ﯾﮏ ﻗﺎﺑﻠﻤﻪ ﻗﻮرﻣﻪ ﺳﺒﺰی درون آن بﻮد، ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ. ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﮐﺎر ﻫﺴﺘﯿﻪ. ﺑﺴﺘﻪ ﮐﻮﭼﮑ رﻮ ﺑﺎز ﮐﺮدم، ﮐﻤﯽ ﻣﯿﻮه و ﯾﮏ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻨﮕﻮﻧﻪ آﻏﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد:

‫ﺷﯿﺪا ﺟﺎن ﺳﻼم

‫ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺘﯽ ﺑﺎ ﮐﯿﺎن روﺑﺮو ﺑﺸﯽ، دوﺑﺎره ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮت ﮐﺮدم. ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ ﭼﯿﮑﺎر ﮐﻨﯿﻢ ﻣﺎ اﯾﻨﯿﻢ دﯾﮕﻪ، دﯾﺪم ﺗﻮ ﻋﺮﺿﻪ ﻧﺪاری دﮐﺘﺮ ﺗﻮر ﮐﻨﯽ، دﮐﺘﺮ ﻣﻤﻠﮑﺘﻮ واﺳﻪ ﺗﻮر ﺷﺪن ﻓﺮﺳﺘﺎدم ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن. واﻗﻌﺎً اﮔﻪ ﻣﻨﻮ ﻧﺪاﺷﺘﯽ ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﮑﺮدی؟ ﺑﺎ ‫اﯾﻦ ﮐﺎرم ﺑﺎ ﯾﻪ ﺗﯿﺮ دو ﻧﺸﻮن زدم، ﻫﻢ ﻏﺬای ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﺘﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎدم، ﻫﻢ ﻣﺮد ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ﺧﻮدﻣﻮ. ‫ﻗﺮﺑﺎﻧﺖ ﻫﺴﺘﯽ

‫از دﺳﺖ ﮐﺎرﻫﺎی اﯾﻦ دﺧﺘﺮه واﻗﻌﺎً ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ﭼﯿﮑﺎر ﮐﻨﻢ. ﺑﻪ ﺳﺮاغ دﻓﺘﺮ ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ رﻓﺘﻢ و ﻣﺎﺟﺮای اﻣﺮوز رو ﺗﻮش ﻧﻮﺷﺘﻢ.

‫ﻋﻼوه ﺑﺮ اون اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮدم:

‫ﻫﺮﭼﻪ ﻋﻘﻞ ﻧﻬﯿﺒﻢ ﻣﯿﺰﻧﺪ، ﭼﺸﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ﻣﯿﮑﻨﺪ. ﻧﮕﺎه ﺟﺴﺘﺠﻮﮔﺮم ﺑﯽ ﻗﺮار اﻃﺮاف را ﮐﻨﮑﺎش ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻏﺮﯾﺐ ‫را در ذﻫﻨﻢ ﺗﺪاﻋﯽ ﻣﯿﮑﻨﺪ. ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﺮ ﻫﻢ ﻣﯿﻨﻬﻢ ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺗﺼﺎوﯾﺮ ﻧﺎآﺷﻨﺎ ﻣﺤﻮ ﺷﻮد، اﻣﺎ دوﺑﺎره ﻗﻄﻌﺎت ﮔﻤﺸﺪه اﯾﻦ ‫ﭘﺎزل، ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ را ﻣﯽ ﯾﺎﺑﻨﺪ.

‫ﺧﺪاﯾﺎ! ﭼﻪ ﺳﺘﯿﺰی اﺳﺖ ﻣﯿﺎن دﯾﺪه و دل. ﭘﺎﯾﺎن اﯾﻦ ﺑﯿﺮاﻫﻪ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺧﺘﻢ ﻣﯿﺸﻮد. دﻟﯽ ﮐﻪ آﻣﺪﻧﺖ را ﺑﺎور ﻧﺪاﺷﺖ، ﭼﮕﻮﻧﻪ ‫رﻓﺘﻨﺖ را در ﺧﻮد ﻫﻀﻢ ﮐﻨﺪ.

‫دﻓﺘﺮو ﺑﺴﺘﻢ، ﺳﺮدرﮔﻢ و ﭘﺮﯾﺸﻮن ﺑﻮدم. ﺧﺪاﯾﺎ ﭼِﻢ ﺷﺪه؟ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ اﺣﺴﺎس ﻧﻮﭘﺎ و ﯾﻪ ﻃﺮﻓﻪ ﺑﺠﻨﮕﻢ. اون ﻫﻢ ﯾﮑﯽ ﺑﻮد ﻣﺜﻞ ‫ﺑﻘﯿﻪ، ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ رﻓﺘﻨﺶ واﺳﻢ ﻣﻬﻢ ﺑﺎﺷﻪ؟ ﺑﺎﯾﺪ ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﻨﻢ و اﯾﻦ ﻋﺸﻖ ﺑﭽﻪ ﮔﻮﻧﻪ رو ﺑﺮﯾﺰم دور، ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ راه ﻫﻤﯿﻨﻪ.

ﺧﺪاﯾﺎ ﻣﻨﻮ ﺗﺎ ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺨﻮای ﺑﮑﺸﻮﻧﯽ؟ ﻟﻨﮕﺮ زﻧﺪﮔﯿﻤﻮ ﻣﯿﺪم دﺳﺖ ﺧﻮدت، ﻣﻨﻮ ﺗﻮ ﯾﻪ ﺳﺎﺣﻞ آروم ﻓﺮود ﺑﯿﺎر.

ﺳﻪ ﺷﻨﺒﻪ ﺑﺎ ﻣﺮادی زﺑﺎن ﻋﻤﻮﻣﯽ داﺷﺘﯿﻢ. ﺳﻪ ﺷﻨﺒﻪ ﻫﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺎﺋﺪه زﯾﺒﺎﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯿﺸﺪ و در ﮐﻼس اﺳﺘﺎد ﻣﺮادی ﻓﻌﺎل‫ﺗﺮﯾﻦ ﺷﺎﮔﺮد ﮐﻼس. اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺮادی ﻫﻢ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﺋﺪه ﻧﺒﻮد و ﺑﺎ ﻫﺮ ‪ very goodﮐ ﻪ  از دﻫﺎن اﺳﺘﺎد ﺧﺎرج ﻣﯿﺸﺪ، ﮔﻞ از ﮔﻞ ‫ﻣﺎﺋﺪه ﻣﯿﺸﮑﻔﺖ و ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﺳﺮخ ﻣﯿﺸﺪ.

‫ﺑﻌﺪ از ﮐﻼس ﺑﻪ ﺑﻮﻓﻪ داﻧﺸﮕﺎه رﻓﺘﯿﻢ و ﺳﻔﺎرش ﭼﺎی و ﮐﯿﮏ دادﯾﻢ، ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ ﮐﻨﻢ و اﯾﻨﺒﺎر ﻣﻦ ﺣﺴﺎب ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﮐﺎرت ﮐﯿﺎن از ﮐﯿﻔﻢ اﻓﺘﺎد. ﻣﺎﺋﺪه ﺳﺮﯾﻊ ﮐﺎرت را ﺑﺮداﺷﺖ و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ آن اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: دﮐﺘﺮ رﺿﺎﯾﯽ، ﺷﯿﺪاﺟﺎن ﻣﮕﻪ ‫ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ ﭘﺰﺷﮑﯽ؟

ـ ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ، ﮐﺎرت ﯾﮑﯽ از آﺷﻨﺎﻫﺎﺳﺖ.

ﻣﺎﺋﺪه ﻧﮕﺎه ﻣﻌﻨﺎداری ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: آﻗﺎی دﮐﺘﺮ ﮐﯽ ﺑﺎﺷﻦ؟ ﻓﺮﻣﻮدﯾﺪ آﺷﻨﺎن، ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺸﻮﻧﻪ؟

‫ـ ﺧﻮدﺗﻮ ﻟﻮس ﻧﮑﻦ، اﻟﮑﯽ ﻫﻢ ﺷﻠﻮﻏﺶ ﻧﮑﻦ. اﯾﻦ آﻗﺎی دﮐﺘﺮ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺷﻤﺎ ﻣﺸﮑﻮک، ﮐﯿﺎن ﺑﺮادر ﺳﺎراﺳﺖ.

‫ﺧﻨﺪه ﻣﺎﺋﺪه ﺑﺎﻋﺚ ﺟﻠﺐ ﺗﻮﺟﻪ اﻃﺮاﻓﯿﺎن ﺑﻪ ﻣﺎ ﺷﺪ.

‫ـ ﺧﻮدﺗﯽ دﺧﺘﺮ. ﻣﺎ رو ﺑﺎش ﭼﻪ ﺳﺎده اﯾﻢ، ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ﺷﯿﺪا ﻣﺮﯾﻢ ﻣﻘﺪﺳﻪ. ﻧﮕﻮ ﻣﺎرﻣﻮﻟﮏ ﺧﻮدش دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺷﺪه و ‫ﻣﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮔﻨﺪﮔﯽ ﺗﻮر ﮐﺮده.

‫ﻫﺮﮐﺎری ﮐﺮدم ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﻣﺎﺋﺪه رو ﻗﺎﻧﻊ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ و ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺷﯽ ﺑﻪ ﮐﯿﺎن ﻧﺪارم. ﯾﻬﻮ دﻟﻢ ﻟﺮزﯾﺪ، ‫آﯾﺎ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮدﻣﻮ ﮔﻮل ﺑﺰﻧﻢ؟ ﯾﻌﻨﯽ ﻫﯿﭻ ﻋﻼﻗﻪ ای ﺑﻮﺟﻮد ﻧﯿﻮﻣﺪه؟ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ رو ﺑﻪ دﺳﺖ زﻣﺎن ﺑﺴﭙﺎرم.

‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم از اﯾﻨﮑﻪ ﮐﻼس دﯾﮕﻪ ای ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ. ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﮕﺎه رﻓﺘﻢ و وﺳﺎﯾﻠﻢ رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم و راﻫﯽ ﺗﺮﻣﯿﻨﺎل ﺷﺪم. از ﺑﺨﺖ ﺑﺪ ﻣﻦ، ﺟﺎده ﮐﻨﺪوان ﻣﺴﺪود ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻧﺎﭼﺎراً ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻓﯿﺮوزﮐﻮه ﺷﺪم ﮐﻪ ﻫﻢ راه ﮐﻤﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺗﺮ ﻣﯿﺸﺪ و ﻫﻢ ‫ﺑﺎﯾﺪ در ﺳﺎری از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﻣﯿﺸﺪم و ﺳﻮار ﺳﻮارﯾﻬﺎی ﻧﻮﺷﻬﺮ ﻣﯿﺸﺪم. اﺗﻮﺑﻮس ﺳﺎﻋﺖ ﯾﺎزده در ﺣﺎل ﺣﺮﮐﺖ ﺑﻮد. داﺷﺘﻢ ‫ﮐﻤﯽ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﻣﯿﺸﺪم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ رو ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﻮدم دﯾﺪم.

ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﺑﺎ ﻫﯿﺠﺎن ﺧﺎﺻﯽ ﮐﻪ در ﭼﻬﺮه اش ﭘﯿﺪا ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: ﺧﺎﻧﻢ اﻓﺸﺎر ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺳﺎری ﻫﺴﺘﯿﺪ؟

ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻼﺻﻪ ﻣﺎﺟﺮا رو ﺗﻮﺿﯿﺢ دادم. ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: ﭼﻪ ﺟﺎﻟﺐ، ﭘﺲ ﻫﻤﺴﻔﺮ ﻫﺴﺘﯿﻢ.

ادامه دارد ...

نام داستان: شیدا // نویسنده: رقیه بنی شیخ الاسلامی // منبع: 98یا