شیدا (3)

 

شیدا (3)

‫ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺷﻤﺎره ﺻﻨﺪﻟﯽ او ﺑﺎ ﻣﻦ ﯾﮏ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺖ و اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﻌﺬب ﺑﻮدن ﻣﻦ ﺗﺎ ﺳﺎری ﻣﯿﺸﺪ. دﻓﺘﺮ ‫ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ رد درآوردم و ﺧﻮد را ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻧﺸﺎن دادم. ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻋﻼﻗﻪ ای ﺑﻪ ﻫﻤﺼﺤﺒﺘﯽ ﺑﺎ او ﻧﺪارم، ‫ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺑﻐﻠﯽ ﺷﺪ. ﮐﻢ ﮐﻢ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد، ﺑﺎ ﺗﻮﻗﻒ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﺎز ﮐﺮدم.

ﺑﻪ رﺳﺘﻮران ﺑﯿﻦ راه رﺳﯿﺪه ‫ﺑﻮدﯾﻢ. ﻣﺴﺎﻓﺮان درﺣﺎل ﭘﯿﺎده ﺷﺪن ﺑﻮدﻧﺪ. ﺧﻤﯿﺎزه ای ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﺎ رﺧﻮت و ﮐﺴﻠﯽ از اﺗﻮﺑﻮس ﭘﯿﺎده ﺷﺪم. ﺑﻌﺪ از ‫ﺷﺴﺘﺸﻮی ﺻﻮرﺗﻢ و وﺿﻮ ﮔﺮﻓﺘﻦ، ﺑﻪ ﻧﻤﺎزﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ و ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪم. آرام ﮔﻮﺷﻪ دﻧﺠﯽ در رﺳﺘﻮران ﺟﺎی ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﭼﻮن ﻫﻮا ‫ﺳﺮد ﺑﻮد، ﺳﻔﺎرش ﭼﺎی دادم. در اﯾﻦ ﻫﻮا ﻓﻘﻂ ﭼﺎی ﻣﯿﭽﺴﺒﯿﺪ. ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﺑﻪ ﮐﻨﺎ ﻣﯿﺰ ﻣﻦ آﻣﺪ و اﺟﺎزه ﺧﻮاﺳﺖ ‫ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ. ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻤﺎﯾﻠﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﻣﺎ ﻧﺎﭼﺎراً ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻢ.

‫ـ ﻣﺴﯿﺮ راه ﭼﻄﻮر ﺑﻮد؟ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨﺪه ﮐﻪ ﻧﺒﻮد؟

‫ـ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ، ﭼﻮن ﺗﻤﺎم ﻃﻮل راه رو ﺧﻮاب ﺑﻮدم. وﻟﯽ زﻣﺎن ﺳﺮﯾﻊ ﺗﺮ از ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﮔﺬﺷﺖ .

ﮔﺎرﺳﻦ ﺑﺎ دو ﭘﺮس ﺑﺮﻧﺞ و ﻣﺮغ ﺑﻪ ﮐﺘﺎر ﻣﯿﺰ ﻣﺎ رﺳﯿﺪ و ﻏﺬاﻫﺎ رو ﭼﯿﺪ. ﻻﺑﺪ اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺧﻮاﺳﺘﻢ اﻋﺘﺮاﺿﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﺧﺎﻧﻢ اﻓﺸﺎر ﻣﻦ ﺳﻔﺎرش ﻏﺬا داده ﺑﻮدم.

ﺗﺸﮑﺮی ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: از ﻟﻄﻒ ﺷﻤﺎ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ، اﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﻏﺬا ﻧﺪارم.

‫ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﻪ ﻫﻤﮑﻼس و ﻫﻢ اﺳﺘﺎﻧﯽ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﺷﻤﺎ رو ﺑﻪ ﻧﺎﻫﺎر دﻋﻮت ﮐﻨﻢ؟

‫ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ درﺧﻮاﺳﺘﺶ رو رد ﮐﻨﻢ، ﭼﻮن ﻏﺬا ﻫﻢ ﺳﻔﺎرش داده ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻧﻤﯿﺸﺪ ﮐﺎری ﮐﺮد. ﻧﺎﭼﺎراً ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻢ. ﮐﻤﯽ ﺑﺎ ﻏﺬا ﺑﺎزی ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺻﺪای ﺑﻮق اﺗﻮﺑﻮس ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﻣﻦ آﻣﺪ و زﻣﺎن ﺣﺮﮐﺖ ﻓﺮا رﺳﯿﺪ. ﺑﺎﻻﺧﺮه دو ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﯿﺪان اﻣﺎم ﺳﺎری ‫رﺳﯿﺪم و ﺑﻌﺪ از ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ از ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ، ﺳﺮﯾﻊ ﺳﻮار ﺳﻮارﯾﻬﺎی ﻧﻮﺷﻬﺮ ﺷﺪم.

‫ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ ﻋﺼﺮ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﻣﻨﺰل رﺳﯿﺪم. آرام در ﺣﯿﺎط رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺑﯽ ﺳﺮ و ﺻﺪا وارد ﺧﻮﻧﻪ ﺷﺪم. از ﺑﻮی آﺷﯽ ﮐﻪ از ‫ﺳﺮ ﮐﻮﭼﻪ ﻣﯽ اوﻣﺪ، ﺣﺪس زدم ﻣﺎﻣﺎن ﺗﻮ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ اﺳﺖ. آرام وارد ﺷﺪم و دﺳﺘﺎﻧﻢ را ﺑﺮ روی ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺎﻣﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ‫ﻫﯿﭽﯽ ﻧﮕﻔﺘﻢ. داد ﻣﺎﻣﺎن دراوﻣﺪ: ﻫﺴﺘﯽ اذﯾﺖ ﻧﮑﻦ، دﻟﻢ آﺷﻮﺑﻪ، ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﺷﯿﺪا ﻫﻨﻮز ﭼﺮا ﻧﺮﺳﯿﺪه؟ ﭼﻘﺪر ﺑﻪ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ‫ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺬار ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻦ، ﻣﮕﻪ ﮔﻮﺷﺶ ﺑﺪﻫﮑﺎر اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎﺳﺖ.

ﮔﻮﻧﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﻮ ﺑﻮﺳﯿﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻗﺮﺑﻮن ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﮕﺮاﻧﻢ ﺑﺸﻢ.

ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﻣﺎﻣﺎن و ﺳﺮ و ﺻﺪای ﻣﺎ، ﻫﺴﺘﯽ و ﺑﺎﺑﺎ رو ﻫﻢ ﺧﺒﺮدار ﮐﺮد. ﺑﻌﺪ از ﺧﻮش و ﺑﺶ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ، ﺳﺮاغ ﮐﺎﻣﯿﺎرو از ﻫﺴﺘﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎز دادش دراوﻣﺪ: ای ﺧﻮاﻫﺮ ﺗﻮ ﭼﻘﺪر ﺳﺎده ای، ﻣﮕﻪ دﯾﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﮐﺎﻣﯿﺎرو ﭘﯿﺪا ﮐﺮد؟ از وﻗﺘﯽ ﻋﻘﺪ ﮐﺮده ﺳﺘﺎره ﺳﻬﯿﻞ ﺷﺪه، ﺳﺮ و ﺗﻬﺸﻮ ﺑﺰﻧﯽ ﺧﻮﻧﻪ آﻗﺎی رﺿﺎﯾﯽ اﯾﻨﺎﺳﺖ.

ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ دﻓﺎع از ﮐﺎﻣﯿﺎر وﺳﻂ ﺣﺮف ﻫﺴﺘﯽ ﭘﺮﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻃﻔﻠﮏ ﭘﺴﺮم. ﻣﺎدر ﺟﺎن ﺣﺮف ﻫﺴﺘﯽ رو ﺟﺪی ﻧﮕﯿﺮ، ﺑﭽ‪ﻢ ﺗﺎزه ‫اﻣﺮوز ﺑﺎ ﺳﺎرا ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺖ ﺑﺮﻧﺪ ﻓﯿﻠﻢ ﻋﻘﺪو ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪه ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ، ﺑﻌﺪﺷﻢ ﻫﻤﺮاه ﺳﺎرا واﺳﻪ ﺷﺎم ﻣﯿﺎن اﯾﻨﺠﺎ، ﺳﺎرا وﻗﺘﯽ ‫ﻓﻬﻤﯿﺪ ﺗﻮ ﻣﯿﺎیی ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ و ﻣﺸﺘﺎق ﺑﻮد ﺑﺒﯿﻨﺘﺖ.

‫ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ ﺳﺎده رو ﺑﮕﻮ، ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﻣﺎﻣﺎن واﺳﻪ ﻣﻦ ﺗﺸﺮﯾﻔﺎت ﻗﺎﯾﻞ ﺷﺪن،ﭘﺲ ﺑﮕﻮ، ﮔﻞ ﭘﺴﺮﺗﻮن ﺑﺎ ﻋﺮوس ﺧﺎﻧﻤﺘﻮن دارﻧﺪ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﻣﯿﺎرن.

‫ﻫﺴﺘﯽ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﺎ ﻟﻮدﮔﯽ ﮔﻔﺖ: آرزو ﺑﺮ ﺟﻮاﻧﺎن ﻋﯿﺐ ﻧﯿﺴﺖ. آﺧﻪ ﺧﯿﺎل ﺑﺎف، اﯾﻦ ﻣﺎﻣﺎن ﭘﺴﺮ ﺳﺮﺳﺖ ﻣﺎ اﮔﻪ وﻗﺖ ‫ﻣﯿﮑﺮد، ﮐﺎﻣﯿﺎرو ﻣﯿﮑﺮد ﺗﻮ آب ﻃﻼ و ﻣﺎ رو ﻫﻢ ﻣﺠﺒﻮر ﻣﯿﮑﺮد ﺷﺒﺎﻧﻪ روز دورش ﺑﮕﺮدﯾﻢ.

‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﯿﻦ ﻣﺎﻣﺎن و ﻫﺴﺘﯽ ﺻﻠﺢ ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪ و ﻣﻦ ﺑﻪ اﺗﺎق رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﻫﻢ ﯾﻪ دوش ﺑﮕﯿﺮم و ﮐﻤﯽ ﻫﻢ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺷﺐ ‫ﺳﺮﺣﺎل ﺑﺎﺷﻢ. ﺑﻌﺪ دوش ﭼﺮﺗﯽ زدم، ﻫﻨﻮز ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﺲ ﮐﺮدم ﮔﻮﻧﻪ ام داغ ﺷﺪ. ﭼﺸﻤﺎﻣﻮ ﺑﺎز ﮐﺮدم و ‫دﯾﺪم ﮐﺎﻣﯿﺎره.

‫ـ ﺳﻼم آﺑﺠﯽ ﻗﺸﻨﮕﻢ. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﺮﻧﺴﺲ زﯾﺒﺎی ﺑﺎغ ﭘﺮﯾﺎن از ﺧﻮاب اﺑﺪﯾﺸﻮن ﺑﯿﺪار ﺷﺪﻧﺪ؟

‫ﺑﺎ ﺷﻮﺧﯽ ﮔﻔﺘﻢ: ای ﮐﺎش ﭘﺮﻧﺲ دﻟﺨﻮاﻫﻢ ﻣﻨﻮ ﺑﯿﺪار ﻣﯿﮑﺮد.

‫ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺿﺮﺑﻪ ای ﺑﻪ ﺳﺮم زد و ﮔﻔﺖ: ﭘﺎﺷﻮ ﭘﺮرو ﻧﺸﻮ، ﺟﻨﺒﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎش. ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺒﯿﻦ ﮐﯽ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ.

‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ در اﺗﺎق اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﺎ دﯾﺪن ﺳﺎرا از ﺗﺨﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﺮﯾﺪم، ﺑﻌﺪ از اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﺑﻪ ﺳﺎرا ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﻄﻮر ﺷﺪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺷﻤﺎ ‫اﻓﺘﺨﺎر دادﯾﺪ و ﯾﺎدی از ﻓﻘﯿﺮ ﻓﻘﺮا ﮐﺮدﯾﺪ؟

‫ﺳﺎرا ﻧﮕﺎه ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ رو ﺑﻪ ﻣﻦ دوﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: اﺧﺘﯿﺎر دارﯾﺪ، ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﯾﻨﺠﺎم، ﺷﻤﺎ ﮐﻢ ﭘﯿﺪا و دور از دﺳﺘﺮﺳﯿﺪ.

ﺑﺎ دﯾﺪن ﺳﺎرا ﯾﺎد ﮐﯿﺎن اﻓﺘﺎدم، ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﻬﺮ ﻣﯿﺎد ﯾﺎ ﻧﻪ؟ ﺑﺎ ﺣﺮف ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺑﻪ ﺧﻮدم اوﻣﺪم: ﭘﺎﭼﻪ ﺧﻮاری ﻓﻌﻼً ‫ﺑﺴﺘﻪ، ﺑﺮﯾﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﻪ اﻻن داد ﻫﺴﺘﯽ درﻣﯿﺎد.

‫ﺑﻪ اﺗﻔﺎق ﮐﺎﻣﯿﺎر و ﺳﺎرا ﭘﯿﺶ ﺑﻘﯿﻪ رﻓﺘﯿﻢ. ﻫﺴﺘﯽ ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﺎ ﮔﻔﺖ: ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺟﻤﻌﺘﻮن ﺟﻤﻌﻪ، ﻋﺰﯾﺰ دردوﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻤﺮاه ﭘﺴﺮ ﻟﻮس ﻣﺎﻣﺎن، ﻓﻘﻂ ﻣﺎ اﯾﻦ وﺳﻂ ﻏﺮﯾﺐ اﻓﺘﺎدﯾﻢ.

‫ﮐﻢ ﮐﻢ ﺷﺎﻣﻮ ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ. ﺑﻌﺪ از ﺧﻮردن ﻏﺬا ﺳﺮﯾﻊ ﺳﻔﺮه رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮدﯾﻢ و ﻇﺮﻓﺸﻮرﻫﺎی ﻣﻌﺮف ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ و ﻫﺴﺘﯽ ﻣﺸﻐﻮل ‫ﺷﺴﺘﻦ ﻇﺮﻓﻬﺎ ﺷﺪﯾﻢ. اﻟﺒﺘﻪ ﺳﺎرا ﺧﯿﻠﯽ اﺻﺮار ﮐﺮد اﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪﯾﻢ از ﺷﻐﻠﻤﻮن اﺳﺘﻌﻔﺎ ﺑﺪﯾﻢ . وﻗﺘﯽ ﻫﻤﻪ

‫آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رو ﺗﺮک ﮐﺮدن ﻫﺴﺘﯽ ﺑﺎ ذوق و ﺷﯿﻄﻨﺖ ﮔﻔﺖ: ﺣﺎﻻ از ﺳﯿﺮ ﺗﺎ ﭘﯿﺎز اوﻣﺪن ﮐﯿﺎﻧﻮ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻦ.

‫ـ ﺗﻮ ﮐﻪ داﺷﺘﯽ از ﻓﻀﻮﻟﯽ ﻣﯿﺘﺮﮐﯿﺪی، ﭼﺮا زﻧﮓ ﻧﺰدی ﺧﻮاﺑﮕﺎه ﺗﺎ زودﺗﺮ ﺧﺒﺮدار ﺑﺸﯽ؟

‫ﻫﺴﺘﯽ ﺑﺎ ﻏﺮﻏﺮ ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ذﻫﻦ ﺧﻮدﻣﻢ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد، اﻣﺎ اوﻻً ﺷﻤﺎره ﺧﻮاﺑﮕﺎﺗﻮن ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﺪا ﻣﺸﻐﻮﻟﻪ، ﺑﻌﺪﺷﻢ ﺗﺎ زﻧﮓ ‫ﻣﯿﺰدم، ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺴﺖ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ ﭘﯿﺶ ﺗﻠﻔﻦ و ﺟ‪ﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮرد .

ﻣﺎﺟﺮا رو واﺳﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﮔﻔﺘﻢ، از ﺷﺎدی ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: آخ ﺟﻮن ﺑﺎﻻﺧﺮه دارم از ﺷﺮت ﺧﻼص ﻣﯿﺸﻢ.

دﺳﺘﻤﻮ رو دﻫﻦ ﻫﺴﺘﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: آﻫﺴﺘﻪ ﺑﺎﺑﺎ، ﯾﻮاﺷﺘﺮ، ﻫﻤﻪ ﺧﺒﺮدار ﺷﺪن. ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﻢ ﻣﯿﺎد از اﯾﻦ ﭘﺴﺮه، ﺗﻮ ﻫﻢ ﻫﯽ ‫اﺳﻢ اﯾﻨﻮ ﺟﻠﻮم ﻣﯿﺎری و ول ﮐﻦ ﻣﺎﺟﺮام ﻧﯿﺴﺘﯽ.

‫آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رو ﺗﺮک ﮐﺮدم و ﻫﺴﺘﯽ رو ﺑﺎ اﻓﮑﺎرش ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﻣﻮﻗﻊ دﯾﺪن ﻓﯿﻠﻢ ﯾﺎد ﺧﻮاﺑﻢ اﻓﺘﺎدم و دﻟﺸﻮره وﺟﻮدﻣﻮ ﮔﺮﻓﺖ. ﭘﯿﺶ ﺑﺎﺑﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻣﺸﻐﻮل دﯾﺪن ﻓﯿﻠﻢ ﺷﺪﯾﻢ. در ﯾﮑﯽ از ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﺧﺎﻟﻪ ﺷﯿﺮﯾﻦ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم، ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ

دورﺑﯿﻦ روی ﻣﻦ زوم ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺧﻨﺪم ﮔﺮﻓﺖ، ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺗﻌﺒﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮش ﺑﻮدم ‫رﺳﯿﺪﯾﻢ. ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺬرا از ﺗﺼﻮﯾﺮ ﮐﯿﺎن ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮدم، ﻫﻤﺎن ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺻﺪای ﺗﭙﯿﺪن ﻗﻠﺒﻢ را ﺑﻪ وﺿﻮح ﺑﺸﻨﻮم. ﻓﯿﻠﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺎﻟﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻫﻤﻪ از آن ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدﻧﺪ، در آﺧﺮ دوﺑﺎره واﺳﻪ ﮐﺎﻣﯿﺎر و ﺳﺎرا آرزوی ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ‫ﮐﺮدﯾﻢ.

اﺧﺮ ﺷﺐ ﻣﻦ و ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻨﺎر ﻫﻢ روی ﺗﺨﺖ دراز ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ و ﻓﺮﺻﺘﻮ ﻏﻨﯿﻤﺖ ﺷﻤﺮدم و ﻣﺎﺟﺮای ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ رو واﺳﻪ ﻫﺴﺘﯽ ‫ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم. ﺑﻌﺪ از ﺗﻌﺎرﯾﻒ ﻣﻦ، ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﮔﺎﻫﯽ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﭼﻪ ﺑﺎزﯾﻬﺎﯾﯽ ﺑﺎ آدم ﻣﯿﮑﻨﻪ. ﺷﯿﺪا اﯾﻨﻄﻮر

‫ﮐﻪ ﻣﯿﮕﯽ، ﭘﺴﺮه اﺳﻤﺶ ﭼﯽ ﺑﻮد؟ آﻫﺎن اﻣﯿﺮ،ﻇﺎﻫﺮاً از ﺗﻮ ﺧﻮﺷﺶ اوﻣﺪه. ﺷﺎﯾﺪ ﻃﺎﻟﻊ ﺗﻮ و اون ﺗﻮ ﯾﻪ ﻣﺴﯿﺮ ﻗﺮار ﺑﮕﯿﺮه و ﻣﺮد ‫روﯾﺎﻫﺎت... ﺣﺮﻓﺶ رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: دوﺑﺎره داری ﺧﯿﺎل ﺑﺎﻓﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ اﺻﻼً ﮐﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ازدواج ﮐﻨﻪ؟ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ

ﻋﺸﻖ واﻗﻌﯽ وﺟﻮد ﻧﺪاره و اﮐﺜﺮ ﻋﺸﻘﻬﺎ ﯾﻪ ﻃﺮﻓﻪ ﻫﺴﺖ و زود ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﯿﺸﻪ.

ـ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪن ﺗﻮ رو ﻫﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﯿﻢ... و ﺑﻌﺪ ﭘﺸﺘﺸﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﺧﻮاﺑﯿﺪ. ﯾﺎد ﻓﯿﻠﻢ ﻋﻘﺪ اﻓﺘﺎدم و ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺟﺮﯾﺎن ‫ﻓﯿﻠﻢ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﮐﯿﺎن اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﻮد و اﺣﯿﺎﻧﺎً ﭼﻮن زﯾﺎد ﺗﻮ ﻓﯿﻠﻢ ﻧﺒﻮدم ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ای رو ﺑﻪ ﻣﻦ اﺧﺘﺼﺎص داده ﺑﻮد. ﺗﻮ دﻟﻢ ﻏﻮﻏﺎﯾﯽ ‫ﺑﻮد. ﻣﻨ ﮑﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ از ﻋﺸﻖ و دﻟﺪادﮔﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ، ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰو ﻣﺴﺨﺮه ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ، ﭼﻄﻮر ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ‫ﺧﻮدﻣﻮ از ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺗﻠﻪ ای ﻧﺠﺎت ﺑﺪم. ﺷﺎﯾﺪ ﺣﻖ ﺑﺎ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﻮد، زﻣﻮﻧﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﻨﻮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﺎزی ﺑﮕﯿﺮه ﺗﺎ ﻗﺪرﺗﺶ رو ﺑﻪ رﺧﻢ ﺑﮑﺸﻪ. ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ اﻓﮑﺎر ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻢ.

‫ﺻﺒﺢ ﻣﻮﻗﻊ ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ﺗﻠﻔﻦ زﻧﮓ زد. از ﻃﺮز ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﻣﺎﻣﺎن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﺧﺎﻧﻢ رﺿﺎﯾﯿﻪ. از ﻣﺎﻣﺎن ﺣﺎل ﺧﺎﻧﻮاده رﺿﺎﯾﯽ رو ‫ﭘﺮﺳﯿﺪم و ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺑﻨﺪ. ﻫﻔﺘﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻌﺪ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎ ﺧﺎﻧﻮاده ﺳﺎرا اﯾﻨﺎ رو دﻋﻮت ﮐﺮدﯾﻢ، اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ واﺳﻪ ‫ﺷﺎم ﻣﺎ رو دﻋﻮت ﮐﺮدﻧﺪ، وﻗﺘﯽ ﺧﺎﻧﻢ رﺿﺎﯾﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻧﻮﺷﻬﺮ ﻧﯿﻮﻣﺪی ﮐﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪ و اﻻن ﻫﻢ زﻧﮓ زده ﺑﻮد ﺑﻪ ‫ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ اوﻣﺪن ﺗﻮ دوﺑﺎره ﻣﺎ رو دﻋﻮت ﮐﻨﻪ، اﻣﺎ دﻋﻮﺗﺸﻮﻧﻮ رد ﮐﺮدم و ﻗﺮار ﺷﺪ واﺳﻪ ﻧﺎﻫﺎر دو ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻞ ﺑﺮﯾﻢ.

ﻣﻦ و ﻫﺴﺘﯽ ﻫﻢ از اﯾﻦ ﻧﻈﺮﯾﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﮐﺮدﯾﻢ. ﺳﺎرا ﻫﻢ وﻗﺘﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ، ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ. ﺳﺮﯾﻊ وﺳﺎﯾﻞ رو ﺟﻤﻊ ‫ﮐﺮدﯾﻢ. اﻣﺮوز ﺗﻮﻟﺪ اﻣﺎم رﺿﺎ)ع( ﺑﻮد و ﭘﻨﺞ ﺷﻨﺒﻪ ﻫﻢ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد ﺗﻌﻠﯿﻞ ﻣﯿﺸﺪ. ﺑﺎ ﺳﻪ روز ﺗﻌﻄﯿﻼت، ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﺷﻬﺮ ﺷﻠﻮغ

‫ﻣﯿﺸﺪ و ﺗﻮرﯾﺴﺖ ﻫﺎ ﻣﯿﻮﻣﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﯾﺪ زودﺗﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ﺗﺎ ﺟﺎی ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ داﺧﻞ ﺟﻨﮕﻞ رو از دﺳﺖ ﻧﺪﯾﻢ.

‫ﭼﻮن ﻫﻔﺘﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮐﯿﺎن اوﻣﺪه ﺑﻮد، ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﻮدم اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﺗﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﺮﺧﺼﯽ ﺑﮕﯿﺮه. ﮐﻤﯽ ﺧﯿﺎﻟﻢ راﺣﺖ ﺷﺪ، ﭼﻮن ﺑﺎ ﻧﺪﯾﺪﻧﺶ زودﺗﺮ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻢ. ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﯾﮏ و ﻧﯿﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰو ﺣﺎﺿﺮ ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻮاده رﺿﺎﯾﯽ ‫اﯾﻨﻬﺎ ﻫﻢ رﺳﯿﺪﻧﺪ. ﺑﺎ آﻗﺎ ﺑﻬﺰاد و ﺳﻮری ﺧﺎﻧﻢ اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﮔﺮﻣﯽ ﮐﺮدم، ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﮐﯿﺎن ﻧﯿﻮﻣﺪه، ﮐﻤﯽ دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ. از ‫دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدم. ﺧﺪاﯾﺎ ﭼِﻢ ﺷﺪه؟ ﺑﺎ ﺻﺪای ﻣﺎﻣﺎن، ﻣﻦ و ﻫﺴﺘﯽ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﯿﻢ. ﻣﺎﻣﺎن ازﻣﻮن ﺧﻮاﺳﺖ ‫وﺳﺎﯾﻠﻮ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺬارﯾﻢ. ﻫﺴﺘﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺳﺒﺪ ﺳﯿﺦ ﻫﺎ رو ﺑﺮداﺷﺖ و ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺳﺒﺪ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﻇﺮﻓﻬﺎ داﺧﻠﺶ ‫ﺑﻮد ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻦ اﻓﺘﺎد. ﺑﻪ داﺧﻞ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﮐﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﮐﻤﯽ ﺻﺎف ﺗﺮ راه ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ دﯾﮕﺮان ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺳﺒﺪ ﻧﺸﻮﻧﺪ.

ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ از ﮐﺴﯽ ﮐﻤﮏ ﺑﮕﯿﺮم، ﺷﺎﯾﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻨﺪ آدم از زﯾﺮ ﮐﺎر درروﯾﯽ ﻫﺴﺘﻢ. اﻣﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﻦ از ﻧﮕﺎه ﺗﯿﺰﺑﯿﻦ ﺳﺎرا دور ﻧﻤﺎﻧﺪ و ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﻤﮑﻢ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﻧﭙﺬﯾﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻧﯿﺴﺖ، از ﭘﺴﺶ ﺑﺮ ﻣﯿﺎم.

ﺑﻪ ﺑﯿﺮون در ﮐﻪ رﺳﯿﺪم، ﻫﺴﺘﯽ ﺑﺎ ﭘﺮروﯾﯽ ﺗﻤﺎم ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب ﺧﻮدﺗﻮ ﺟﻠﻮی دﯾﮕﺮون ﺑﻪ ﻣﻮش ﻣﺮدﮔﯽ ﻣﯿﺰﻧﯽ، اﯾﻦ دﺧﺘﺮه ﺳﺎرا ‫از دﻫﻨﺶ درﻧﯿﻮﻣﺪ ﺑﮕﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺗﻮ ﮐﻤﮏ ﻧﻤﯿﺨﻮایی، ای ﺧﺪا ﯾﻪ ﺷﺎﻧﺴﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺪه.

ﺑﺎ ﭘﺎ ﺿﺮﺑﻪ ای ﺑﻪ ﺳﺒﺪ ﻫﺴﺘﯽ زدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﯿﻠﯽ رو داری. ﭼﻨﺪﺗﺎ ﺳﯿﺦ ﺳﺒﮏ ﮔﺮﻓﺘﯽ دﺳﺘﺖ، اﻇﻬﺎر ﻧﻈﺮ ﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﯽ.

ﻫﺴﺘﯽ ﺑﺎ ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﮔﻔﺖ: آﻫﺎ، ﭘﺲ ﺑﮕﻮ ﻣﻮﺿﻮع از ﮐﺠﺎ آب ﻣﯿﺨﻮره. ﺑﺰرﮔﺘﺮی، ﺣﻘﺘﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺒﺪ ﺑﺰرﮔﻪ رو ورداری. ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ، ﺑﺰرﮔﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ.

ﺑﺎ ﻏﯿﻆ روﺑﺮوی ﻫﺴﺘﯽ اﯾﺴﺘﺎدم و ﮔﻔﺘﻢ: ا‪، ﭘﺲ اﯾﻨﻄﻮره. ﭼﻄﻮر وﻗﺘﯽ ﺣﺮف ﺷﻮﻫﺮ ﮐﺮﺋﻦ ﻣﯿﺎد وﺳﻂ، ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﺰرﮔﯽ ﻣﻬﻢ ‫ﻧﯿﺴﺖ، ﺗﺎزه ﮐﻮﭼﯿﮑﺎ دﻟﺸﻮن ﻧﺎزک ﺗﺮه ﺑﺎﯾﺪ زودﺗﺮ ﺑﺮن، ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﮐﺎر ﺷﺪ... از ﺳﻼم ﺑﯽ ﻣﻮﻗﻊ ﻫﺴﺘﯽ ﺧﻨﺪم ﮔﺮﻓﺖ و

‫ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻮ ﺑﺎز ﺣﺮف ازدواج اوﻣﺪ وﺳﻂ ﺟﻨﯽ ﺷﺪی؟

ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﻣﺮدوﻧﻪ ای ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺷﻨﯿﺪم ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ. ﺑﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮐﺎﻣﯿﺎر، ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﮐﯿﺎن ‫اﻓﺘﺎد ﮐﻪ در ﺣﺎل ﺧﻨﺪﯾﺪن ﺑﻮد. ﺧﺸﮑﻢ زده ﺑﻮد. ای ﮐﺎش زﻣﯿﻦ دﻫﻦ ﺑﺎز ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﻨﻮ ﻣﯽ ﺑﻠﻌﯿﺪ. ﺑﺎ ﺻﺪای ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺑﻪ ﺧﻮدم ‫اوﻣﺪم: ﺑﺎز ﺷﻤﺎ دوﺗﺎ ﻣﺜﻞ ﺳﮓ و ﮔﺮﺑﻪ اﻓﺘﺎدﯾﺪ ﺑﻪ ﺟﻮن ﻫﻢ؟

ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪم ﺣﺮﻓﺎﻣﻮﻧﻮ ﺷﻨﯿﺪﻧﺪ. ﺳﺮﯾﻊ ﺳﻼﻣﯽ ﮐﺮدم و ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺑﻬﻮﻧﻪ ﺑﺮدن ﺳﺒﺪ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ از ﮐﻨﺎرﺷﻮن رد ﺑﺸﻢ ﮐﻪ ‫ﮐﯿﺎن ﺟﻮاب ﺳﻼﻣﻢ رو داد و ﺑﻌﺪ از اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﮔﻔﺖ: ﻇﺎﻫﺮاً ﺳﺒﺪ ﺳﻨﮕﯿﻨﻪ، ﺑﺎﻗﯿﺶ ﺑﺎ ﻣﻦ و ﮐﺎﻣﯿﺎر.

ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاب ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﻤﻮﻧﺪ و ﺳﺒﺪو از دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ. ﻫﺴﺘﯽ ﺳﺒﺪ ﺳﯿﺦ ﻫﺎ رو ﺑﻪ ﻃﺮف ﮐﺎﻣﯿﺎر ﮔﺮﻓﺖ، اﻣﺎ ﮐﺎﻣﯿﺎر ﮐﻪ ﺗﻨﺒﻞ ﺗﺮ ‫از ﻫﺴﺘﯽ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: ﻫﺴﺘﯽ ﺟﺎن ﻗﺮﺑﻮن دﺳﺘﺖ، ﺧﻮدت زﺣﻤﺘﺸﻮ ﺑﮑﺶ، ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺎدرﺧﺎﻧﻤﻢ ﭘﺎﭼﻪ ﺧﻮاری.

ﻣﻦ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻫﺴﺘﯽ ﻧﻤﻮﻧﺪم. ﺗﻮ آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم اﻧﺪاﺧﺘﻢ، رﻧﮕﻪ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد. ﺧﺪاﯾﺎ ﭼﺮا ‫اون ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ؟ ﺧﺪاﯾﺎ اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ زدم؟ ﻣﻦ ﭼﻘﺪر اﺣﻤﻘﻢ. ﮔﺮﯾﻪ ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد، ﮐﻤﯽ ﺧﻮدﻣﻮ ﺟﻤﻊ ‫و ﺟﻮر ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﺮﺗﺐ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ. ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﻫﺴﺘﯽ اﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﻏﺮوﻟﻨﺪ ﮐﻨﺎن ﻫﻤﺮاه ﻣﻦ ﺑﻪ داﺧﻞ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ اوﻣﺪ.

‫ـ ﻣﮕﻪ دﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﮐﺎﻣﯿﺎر ﻧﺮﺳﻪ، ﺑﯽ ﻣﻌﺮﻓﺖ. دﯾﺪی ﭼﻄﻮر ﺟﻠﻮی اﯾﻦ ﭘﺴﺮه ﺿﺎﯾﻊ ﻣﻮن ﮐﺮد؟ ﺣﺎﻻ دارم واﺳﺶ، ﻣﻨﻮ ﮐﻨﻒ ‫ﻣﯿﮑﻨﻪ.

‫از ﯾﮏ رﯾﺰ ﻏﺮ زدن ﻫﺴﺘﯽ ﺧﻨﺪم ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻫﻤﻪ راﻫﯽ ﺷﺪﯾﻢ. ﺑﻪ ﺟﺰ ﮐﺎﻣﯿﺎر ﻫﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺎ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺎﺑﺎ و ﺧﺎﻧﻮاده ‫رﺿﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﯿﺎن ﺑﻪ ﻃﺮف ﺟﻨﮕﻞ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﯾﻢ. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﺟﺎی ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ رﺳﯿﺪﯾﻢ و از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪﯾﻢ، ﺑﻪ ‫ﻣﺤﺾ ﭘﯿﺎده ﺷﺪن، ﻣﺮدﻫﺎ در ﺣﺎل ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮدن وﺳﺎﯾﻞ و ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﻣﻮﮐﺖ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻫﻮا آﻧﻘﺪر ﺗﻤﯿﺰ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﻫﻮا رو ﺑﺎ ‫وﻟﻊ ﺗﻤﺎم اﺳﺘﺸﻤﺎم ﮐﺮدم.

‫ـ ﺑﺎﺑﺎ ﺧﻮردی ﻫﻮا رو، واﺳﻪ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺬار، اﮔﻪ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﭘﯿﺶ ﺑﺮی اﮐﺴﯿﮋن واﺳﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﮐﻢ ﻣﯿﺎد... ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮف ﻫﺴﺘﯽ ﻫﻤﻪ ‫ﻧﮕﺎه ﻫﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻦ ﺷﺪ و ﺻﺪای ﺧﻨﺪه ﻫﻤﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻪ دﻓﺎع از ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﮔﻔﺖ: ﭼﯿﮑﺎر داری دﺧﺘﺮﻣﻮ،ﺗﻮ ﺗﻬﺮان ﮐﻪ ‫ﻫﻮا ﺑﻪ اﯾﻦ ﭘﺎﮐﯽ ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯿﺸﻪ، ﺑﺬار ﺣﺪاﻗﻞ از ﻫﻮای ﭘﺎک اﯾﻨﺠﺎ ﻟﺬت ﺑﺒﺮه.

‫ﮐﻢ ﮐﻢ ﻣﻮﮐﺖ و وﺳﺎﯾﻞ ﺑﺮ روی زﻣﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪ. ﮐﺎﻣﯿﺎر ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﮔﻔﺖ: ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻤﻬﺎ ﺑﺴﺎط ﭼﺎﯾﯽ رو راه ﺑﻨﺪازن، ﻣﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺳﺮاغ آﺗﯿﺶ و ﮐﺒﺎب.

‫ﻣﺎﻣﺎن و ﺳﻮری ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﺳﯿﺦ ﮐﺸﯿﺪن ﮔﻮﺷﺘﻬﺎ ﺷﺪﻧﺪ. ﻫﺴﺘﯽ ﻫﻢ ﺳﺮﮔﺮم ﮐﻞ ﮐﻞ ﮐﺮدن ﺑﺎ ﮐﺎﻣﯿﺎر و ﮐﯿﺎن ﺑﻮد. اﯾﻦ دﺧﺘﺮه ﻫﯿﭻ وﻗﺖ دﺳﺖ از ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻦ دﯾﮕﺮان ﺑﺮﻧﻤﯿﺪاﺷﺖ. ﺑﺎ ﻃﻌﻨﻪ ﺑﻪ ﮐﺎﻣﯿﺎر ﮔﻔﺖ: ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺧﺎن ﻗﺒﻼً دﺳﺘﺎﺗﻮ

ﺷﺴﺘﯽ، ﯾﺎ ﻣﯿﺨﻮای ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ دﺳﺘﻬﺎی ﮐﺜﯿﻒ ﮐﺒﺎﺑﻬﺎ رو درﺳﺖ ﮐﻨﯽ؟

ﮐﺎﻣﯿﺎر ﻫﻢ واﺳﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﻟﺞ ﻫﺴﺘﯽ رو درﺑﯿﺎره ﮔﻔﺖ: دﺳﺖ ﻫﺎم ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺜﯿﻒ ﻧﯿﺴﺖ، ﻓﻘﻂ ﮐﻤﯽ ﺳﺮﻣﺎ ﺧﻮردم واﺳﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﭼﻨﺪ ‫ﺑﺎری ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم ﺑﯿﻨﯿﻢ رو ﺗﻤﯿﺰ ﮐﻨﻢ، ﺣﺎﻻم اﮔﻪ دﻟﺖ ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﮐﺒﺎب ﻫﺎ ﮐﺜﯿﻒ ﺑﺸﻪ، دﺳﺘﻤﺎل ﺗﻮ ﺟﯿﺒﻤﻮ ﺑﺮدار و ﺧﻮدت ‫ﺑﯿﻨﯿﻤﻮ ﺗﻤﯿﺰ ﮐﻦ.

‫ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺘﻢ: اﯾﻦ وﺳﻂ ﻓﻘﻂ ﮐﺎﻣﯿﺎر از ﭘﺲ ﺗﯿﮑﻪ ﻫﺎی اﯾﻦ زﺑﻮن دراز ﺑﺮ ﻣﯿﺎد.

ﻫﺴﺘﯽ ﭼﺸﻢ ﻏﺮه ای ﺑﻬﻢ رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺟﻠﻮی ﺳﺎرا ﺿﺎﯾﻊ ﺑﺸﻪ، اﻣﺎ ﺳﺎرا ﺟﺎن ﺑﯿﺎ ﻣﯿﺨﻮام در ﻣﻮرد ‫رواﺑﻂ ﻧﺎﺳﺎﻟﻢ ﮐﺎﻣﯿﺎر ﻗﺒﻞ از ازدواج، ﯾﻪ ﮔﻔﺘﻤﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ.

‫اﯾﻦ ﺣﺮف ﻫﺴﺘﯽ ﺑﻪ ﻏﻠﻂ ﮐﺮدم ﮐﺎﻣﯿﺎر اﻧﺠﺎﻣﯿﺪ و ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻨﺪه ﻫﻤﻪ ﺷﺪ. ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﻫﺴﺘﯽ ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺘﺎش ﻧﻘﻞ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﺪه ‫ﺑﻮد. ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺷﻮخ ﻃﺒﻌﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﻏﺒﻄﻪ ﻣﯿﺨﻮردم، ﻫﻤﯿﺸﻪ در ﺗﻤﺎم ﻣﺠﺎﻟﺲ ﻓﺎﻣﯿﻞ، ﻫﺴﺘﯽ ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﻗﺮار ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ و ﻣﻦ ‫در اوﻟﯿﻦ ﺑﺮداﺷﺘﯽ ﮐﻪ دﯾﮕﺮان در ﻣﻮردم ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ دﺧﺘﺮی ﺳﺎﮐﺖ و ﺧﺠﺎﻟﺘﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﯿﺸﺪم. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﺎﻣﺤﯿﻂ و ‫اﻃﺮاﻓﺶ اُﺧﺖ ﻣﯿﺸﺪم.

‫ﻓﺮﺻﺖ رو ﻏﻨﯿﻤﺖ ﺷﻤﺮدم و ﺑﻪ ﮐﻨﺎر درﺧﺖ ﮐﻬﻨﺴﺎل ﮐﻨﺎر رود رﻓﺘﻢ، اﯾﻦ درﺧﺖ ﺧﺎﻃﺮات زﯾﺎدی رو ﺑﺮام زﻧﺪه ﻣﯿﮑﺮد. آروم ‫ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﺮاغ دﻓﺘﺮ ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ رﻓﺘﻢ و ﺧﺮاﺑﮑﺎری اﻣﺮوزو ﺗﻮش ﻧﻮﺷﺘﻢ و اﯾﻨﮕﻮﻧﻪ اوﻧﻮ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﻮﻧﺪم:

ﺑﺎ آﻣﺪﻧﺖ از ﺣﺼﺎر آﻫﻨﯿﻦ ﻗﻠﺒﻢ ﮔﺬر ﮐﺮدی و ﺧﻮد ﺣﺼﺎری ﺷﺪی ﺑﺮ دل ﺳﺮﮐﺸﻢ. ﻫﻨﻮز ﺑﺎور ﻧﺪارم ﮐﻪ ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﯽ ﻧﺎﺧﻮاﻧﺪه، اﯾﻦ ‫ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻪ ﺿﯿﺎﻓﺖ دﻟﻢ آﻣﺪه ﺑﺎﺷﺪ و ﻣﯿﺰﺑﺎﻧﺶ را اﺳﯿﺮ و ﺷﯿﺪای ﺧﻮد ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﯿﭽﺎره دل ﮐﻪ ﭼﻪ ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻧﻪ ﻓﺮﯾﺐ

‫ﭼﺸﻤﺎن ﺳﯿﺎﻫﺖ را ﺧﻮرد. ﭼﻪ ﻧﺎﺗﻮاﻧﯽ ای دل.

‫ـ اﺟﺎزه ﻫﺴﺖ؟... ﺳﺎرا ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺨﻔﯿﮕﺎه ﻣﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯿﺸﺪ. ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﮔﻔﺘﻢ: اﺧﺘﯿﺎر دارﯾﻦ. ﺑﯿﺎ ﺳﺎراﺟﺎن، ﻣﻨﻢ ﺗﻨﻬﺎ بﻮدم.

ﺑﺎ ﺳﺎرا ﮐﻠﯽ در ﻣﻮرد داﻧﺸﮕﺎه و ﻣﺎﺟﺮای ﻣﺎﺋﺪه و اﺳﺘﺎد ﻣﺮادی ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﯾﻤ ﻮ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ. ﯾﮏ دﻓﻌﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﮐﺎﻣﯿﺎر اﻓﺘﺎد ‫ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﯾﮑﯽ از درﺧﺘﻬﺎ ﻓﺎﻟﮕﻮش اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺳﺎرا ﭼﺸﻤﮑﯽ زدم و ﻧﮕﺎه اوﻧﻮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﮐﺎﻣﯿﺎر ﮐﺮدم، ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺑﺪﺟﻨﺴﯽ

ﮔﻔﺘﻢ: ﺳﺎراﺟﺎن ﻣﻦ واﻗﻌﺎً ﻣﻮﻧﺪم دﺧﺘﺮ ﻋﺎﻗﻠﯽ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ، ﭼﻄﻮر ﻓﺮﯾﺐ ﮐﺎﻣﯿﺎرو ﺧﻮرده. ﺗﻮ ﻫﻨﻮز اﯾﻦ ﭘﺴﺮه رو ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﯽ.

‫داد ﮐﺎﻣﯿﺎر دراوﻣﺪ: آدم ﺧﻮاﻫﺮﻫﺎﯾﯽ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ دﯾﮕﻪ اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﺑﻪ دﺷﻤﻦ ﻧﺪاره.

‫ﺳﺎرا ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮐﺎﻣﯿﺎر اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺎرﭘﻞ ﻓﺎﻟﮕﻮش واﯾﺴﺎده ﺑﻮدﯾﺪ؟

ﮐﺎﻣﯿﺎر ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺗﭙﻖ زدﻧﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻨﻮ ﻓﻀﻮﻟﯽ؟ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻨﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﯿﺎم دﻧﺒﺎل ﺷﻤﺎ، ﺣﺮﻓﺎﺗﻮﻧﻢ اﺗﻔﺎﻗﯽ ‫ﺷﻨﯿﺪم.

ـ آره ﺟﻮن ﻋﻤﺖ. ﺗﻮ ﮔﻔﺘﯽ و ﻣﻨﻢ ﺑﺎور ﮐﺮدم؟ ﺳﺎراﺟﺎن ﭘﺎﺷﻮ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﻤﯿﺸﻪ درد دل ﮐﺮد، ﺑﻌﺪ ﺑﯿﺎ ﺗﻮ اﺗﺎﻗﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰو واﺳﺖ ﻣﯿﮕﻢ.

‫ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ: ﺣﺎﻻ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﻦ ﮐﻮدﺗﺎ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ، ﺑﺎﺷﻪ»دو ﺑﻪ ﻫﻤﺰن ﻣﺤﺘﺮم« ﻓﻌﻼً ﺑﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮن.

‫وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﭘﯿﻮﺳﺘﯿﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺪﺟﻮری ﺳﺮ ازدواج ﮐﯿﺎن داغ ﺑﻮد. ﮐﻤﯽ ﮔﻮﺷﻬﺎﻣﻮ ﺗﯿﺰ ﮐﺮدم. ﺑﺎﺑﺎ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﮐﯿﺎن ﻣﯿﮕﻔﺖ: ‫ﻧﺰدﯾﮏ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻬﻤﻮن ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺑﺪی؟ ﭘﺴﺮﺟﻮن دﯾﮕﻪ داره دﯾﺮ ﻣﯿﺸﻪ ﻫﺎ.

ﺳﻮری ﺧﺎﻧﻢ ﻣﯿﻮن ﺣﺮف ﺑﺎﺑﺎ ﭘﺮﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: اﻣﯿﺮﺧﺎن ﺷﻤﺎ ﺑﮕﯿﺪ، ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺮف ﺷﻤﺎ رو زﻣﯿﻦ ﻧﻨﺪازه، ﻣﺎ ﮐﻪ دﻫﻨﻤﻮن ﻣﻮ درآورد، ‫اﻣﺎ ﮐﻮ ﮔﻮش ﺷﻨﻮا.

‫ﻣﺎﻣﺎن واﺳﻪ ﺗﺄﯾﯿﺪ ﺣﺮف ﺳﻮری ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب ﺳﻮری ﺟﺎن ﺑﻬﺘﺮه دﺳﺘﺸﻮ ﺑﺬارﯾﺪ ﺗﻮ ﭘﻮﺳﺖ ﮔﺮدو. ﺧﻮدت ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﻮب ‫واﺳﺶ ﮐﺎﻧﺪﯾﺪ ﮐﻦ ﺑﺎﻗﯿ ﺸ رﻮ ﺑﺴﭙﺎر دﺳﺖ ﺧﺪا، ﺧﻮدش ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰو درﺳﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ.

اﯾﻦ ﺑﺎر آﻗﺎ ﺑﻬﺰاد ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ: از ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﭘﻨﻬﻮن، ﺑﭽﻪ ﺧﻮاﻫﺮم ﺷﯿﻤﺎ رو واﺳﺶ از ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ ﻧﺸﻮن ﮐﺮدﯾﻢ، ﺣﺎﻻم ‫ﻣﺎﺷﺎا... واﺳﻪ ﺧﻮدش ﺧﺎﻧﻤﯽ ﺷﺪه، ﻣﺎﻣﺎﯾﯽ ﺧﻮﻧﺪه و دﺧﺘﺮ ﺑﺎﮐﻤﺎﻻﺗﯿﻪ، ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﻮاﻫﺮم ﻫﻢ راﺿﯿﻦ، اﻣﺎ ﮐﯿﺎن اﻣﺮوز ﻓﺮدا ‫ﻣﯿﮑﻨﻪ.

ﺑﺎﻗﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎ رو ﻧﻤﯿﺸﻨﯿﺪم، ﺑﺎور ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﻣﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻋﺸﻖ ﺑﭽﻪ ﮔﻮﻧﻪ ای ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ از اون ﻫﺮاس داﺷﺘﻢ. ﺑﺎﯾﺪ ‫ﻫﺮﻃﻮر ﺷﺪه ﺑﺎ اﯾﻦ اﺣﺴﺎس ﻧﻮﭘﺎ ﺑﺠﻨﮕﻤﻮ ﻧﺬارم ﻣﻨﻮ از ﭘﺎ درﺑﯿﺎره ‫ﮐﺎﻣﯿﺎر واﺳﻪ ﺧﻼﺻﯽ ﮐﯿﺎن از اﯾﻦ ﻣﺨﻤﺼﻪ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺷﯿﺪاﺟﺎن ﺳﻔﺮه رو ﻧﻤﯿﻨﺪازی؟ روده ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ روده ﺑﺰرﮔﻪ ‫رو ﺧﻮرد ‫ﺑﺎ ﺣﺮف ﮐﺎﻣﯿﺎر ﻫﻤﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺷﺪﯾﻢ و ﺑﻌﺪ ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﺳﻔﺮه و وﺳﺎﯾﻞ ﻧﺎﻫﺎر ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮردن ﻏﺬا ﺷﺪﯾﻢ. ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺎﻫﺎر اﺷﺘﻬﺎ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﺑﺎ ﻏﺬا ﺑﺎزی ﻣﯿﮑﺮدم. ﻫﺴﺘﯽ ﻧﻘﺸﻪ ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ رو اﺟﺮا ﮐﺮد و ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺑﺎ ﺷﻮﺧﯽ ﮔﻔﺖ: ﮐﺎﻣﯿﺎر اﯾﻦ ﻣﻮی ‫ﻻی ﮐﺒﺎب ﻣﺎل ﺗﻮﺋﻪ؟

‫ﮐﺎﻣﯿﺎر ﮐﻤﯽ اﯾﻦ ﭘﺎ و اون ﭘﺎ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ، وﻟﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ، ﺑﺒﯿﻦ ﻣﻮی رﯾﺸﻪ ﯾﺎ ﺳﺒﯿﻞ.

ﻫﻤﻪ ﺑﺎ دﯾﺪن ﮐﺎﻣﯿﺎر زدﯾﻢ زﯾﺮ ﺧﻨﺪه ﭼﻮن اون رﯾﺶ و ﺳﺒﯿﻠﺸﻮ از ﺗﻪ زده ﺑﻮد. ﻫﺴﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﮐﻢ ﻧﯿﺎورده ﺑﺎﺷﻪ رو ﺑﻪ ‫ﮐﯿﺎن ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: اﻣﺮوز آﺷﭙﺰ دوﺗﺎ ﺑﻮد، ﻣﻮﺿﻮع ﮐﻤﯽ ﻣﺸﮑﻮﮐﻪ. اﮔﻪ ﻣﺎل ﮐﺎﻣﯿﺎر ﻧﺒﺎﺷﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻً...

ﮐﯿﺎن ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺳﺎﮐﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺣﺮف اوﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻫﺴﺘﯽ ﺧﺎﻧﻢ اﯾﻦ دﻓﻌﻪ ﻫﻢ ﺗﯿﺮﺗﻮن ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﺧﻮرد. ﺑﺎﯾﺪ ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ﻋﺮض ﮐﻨﻢ ﻣﻨﻮ ﮐﺎﻣﯿﺎر، ﺻﺒﺢ دوﺗﺎﻣﻮن از آراﯾﺸﮕﺎه ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ اوﻣﺪﯾﻢ، واﺳﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﯾﺮ ﮐﺮدﯾﻢ.

ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ رو ﻧﮑﺮده ﺑﻮد، اﻋﻼن ﺷﮑﺴﺖ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: دو ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺷﻤﺎ، وﻟﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮ ‫ﺗﺴﺎوی ﺑﺎﺷﯿﺪ.

ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺳﻔﺮه رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮدﯾﻢ و ﻣﻨﻮ ﻫﺴﺘﯽ ﻇﺮف ﻫﺎ رو ﮐﻨﺎر رودﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮدﯾﻢ و ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺴﺘﻦ اوﻧﻬﺎ ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﮐﺎﻣﯿﺎر واﺳﻪ ‫اﯾﻨﮑﻪ ﻫﺴﺘﯽ رو ﮐﺎﻣﻼً ﻣﺎت ﮐﻨﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ رﺟﺰﺧﻮﻧﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: راﺳﺘﯽ ﻣﺎﻣﺎن واﺳﻪ ﻋﺮوﺳﯽ ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ از ﺑﯿﺮون ﻇﺮﻓﺸﻮر ‫ﺑﯿﺎرﯾﻢ، ﻫﺴﺘﯽ و ﺷﯿﺪا دﯾﮕﻪ ﺗﻮ اﯾﻨﮑﺎر ﺧﺒﺮه ﺷﺪﻧﺪ، ﭼﻮن دوﺗﺎﺷﻮن ﻫﻤﭙﺎی ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﯿﻼی ﻫﻤﯿﻦ رﺷﺘﻪ از داﻧﺸﮕﺎﻫﻬﺎی ‫ﺧﺎرج، ﻓ‪ ﺮز ﺷﺪﻧﺪ.

ﻫﺴﺘﯽ واﺳﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﮐﻢ ﻧﯿﺎورده ﺑﺎﺷﻪ ﭼﺸﻢ ﻏﺮه ای ﺑﻪ ﮐﺎﻣﯿﺎر رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮر داداﺷﻢ، ﻫﻤﯿﻦ روزﻫﺎ اﯾﻦ ﻣﺪرک از ‫داﻧﺸﮕﺎه ﻫﺎواﯾﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﺳﺎرا رﺿﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ اﻫﺪا ﻣﯿﺸﻪ، اوﻧﻮﻗﺖ دﯾﮕﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﮕﯽ ﻣﺎﺳﺖ.

‫ﺣﺎﺿﺮ ﺟﻮاﺑﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﻫﻨﻮز ﻣﻨﻮ آروم ﻧﮑﺮده ﺑﻮد، واﺳﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻓﮑﺮی واﺳﻪ ﺗﻼﻓﯽ ﮐﺎر ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺑﻪ ﻧﻈﺮم رﺳﯿﺪ. ﺑﺎ ﻫﺴﺘﯽ ﻣﻄﺮح ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﯿﺨﻮایی ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺳﻪ ﺑﻪ دو ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺗﻮ ﺗﻤﺎم ﺑﺸﻪ؟

از ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدم ﺷﺪﯾﺪاً اﺳﺘﻘﺒﺎل ﮐﺮد. ﺑﻌﺪ از ﺷﺴﺘﻦ ﻇﺮﻓﻬﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاف اﻧﺪاﺧﺘﻢ، ﮐﺎﻣﯿﺎر ﮐﻨﺎر رودﺧﻮﻧﻪ دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد و ‫ﮐﯿﺎن ﻫﻢ ﺗﻮ ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﯽ اون ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد. ﻓﺮﺻﺘﻮ ﻏﻨﯿﻤﺖ ﺷﻤﺮدم و ﮐﺎﺳﻪ ای آب ﭘﺸﺘﻢ ﻣﺨﻔﯽ ﮐﺮدم. ﻫﺴﺘﯽ ﭘﯿﺶ ﮐﺎﻣﯿﺎر رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺪ ﻧﮕﺬره، ﺧﻮاب ﺑﻌﺪ از ﻏﺬا ﻣﯿﭽﺴﺒﻪ ﻧﻪ؟

ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺑﺎ ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﮔﻔﺖ: ﻫﯽ ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ از ﺻﺪﻗﻪ ﺳﺮی ﺷﻤﺎ.

ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻦ ﮐﺎﺳﻪ ﭘﺮ آب رو، روی ﺳﺮ ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮدم. ﮐﺎﻣﯿﺎر ﻣﺜﻞ ﺟﻦ زده ﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﻧﺎﻣﺮد ﺑﺮﺧﻼف ‫ﻧﻘﺸﻪ ﻣﻮن ﻋﻤﻞ ﮐﺮد و ﮐﺎﻣﯿﺎرو ﺣﻮل داد ﺗﻮ رودﺧﻮﻧﻪ. راﺳﺘﺶ دﻟﻢ ﺑﻪ ﺣﺎل ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺳﻮﺧﺖ، ﺧﯿﺲ آب ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻣﻦ و ﻫﺴﺘﯽ ‫از ﺗﺮس دررﻓﺘﯿﻢ و ﻓﻘﻂ ﻋﺮﺑﺪه ﻫﺎی ﮐﺎﻣﯿﺎرو ﻣﯿﺸﻨﯿﺪﯾﻢ» ﻣﮕﻪ دﺳﺘﻢ ﺑﻬﺘﻮن ﻧﺮﺳﻪ«، ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز دق دﻟﯿﺶ ﮐﺎﻣﻞ ﺧﺎﻟﯽ ‫ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: ﮐﺎﻣﯿﺎرﺟﺎن ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ، ﭼﻮن دوش ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﻌﺪ ﭼ‪ﺮت ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮی ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯿﭽﺴﺒﻪ، ﺣﺎﻻ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺷﺪ ‫ﺷﺶ ﺑﺮ دو.

ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﯿﻦ ﻣﺎ و ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺻﻠﺢ ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪ. ﻏﺮوﺑﯽ ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻨﺎ ﻣﺸﻐﻮل درﺳﺖ ﮐﺮدن آش رﺷﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ و ﻣﺎ ﻫﻢ ﺳﺮﮔﺮم ﺑﺎزی ‫واﻟﯿﺒﺎل ﺷﺪﯾﻢ، ﻧﺘﯿﺠﻪ ﭘﺎﻧﺰده ﺑﺮ ﺷﺶ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﮐﺎﻣﯿﺎر و ﮐﯿﺎن ﺗﻤﻮم ﺷﺪ و ﺑﺪﺟﻮری ﺿﺎﯾﻊ ﺷﺪﯾﻢ. ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮردن آش ﻫﻮا ﻣﻪ ‫آﻟﻮد ﺷﺪ و ﺑﺎرون ﻧﻢ ﻧﻢ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺑﺎرﯾﺪن ﮐﺮد،ﺳﺮﯾﻊ وﺳﺎﯾﻠﻮ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدﯾﻢ. ﺗﺎ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺸﯿﻢ ﻫﻤﻪ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺧﯿﺲ ﺷﺪه ‫ﺑﻮدﯾﻢ. ﺑﯿﻦ راه از ﺧﺎﻧﻮاده رﺿﺎﯾﯽ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ اوﻣﺪﯾﻢ. اﻣﺮوز روز ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﺸﺪﻧﯽ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ، ﺳﺮﯾﻊ دوﺷﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﺮاغ دﻓﺘﺮ ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ رﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺤﺮم رازم ﺑﻮد. ﻫﻨﻮز ﺑﺎور ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ اﺣﺴا ﺴﻢ ﻣﺮا ﻓﺮﯾﺐ داده و دل در ﮔﺮو ﻋﺸﻘﯽ ﯾﮏ ﻃﺮﻓﻪ ﻧﻬﺎده ام.

‫ﺻﺒﺢ ﮐﻪ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪم ، ﺑﺪﻧﻢ داغ ﺑﻮد و در ﺗﺐ ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺘﻢ، ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺳﺮﻓﻪ ﮐﺮدم، ﮔﻠﻮﯾﻢ ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ زﯾﺮ ﺑﺎرون ﻣﺎﻧﺪن دﯾﺮوز ﺑﻌﺪ ﺑﺎزی ﺑﻮد ﺣﺘﻤﺎ ﺳﺮﻣﺎ ﺧﻮرده ام. ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ، ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﻦ ﻓﻮری دﺳﺘﭙﺎﭼﻪ ‫ﺷﺪ و اﺻﺮار ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ دﮐﺘﺮ ﺑﺒﺮﻧﺪ وﻟﯽ ﻣﻦ ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮدم، ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﮐﻤﯽ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﺧﻮب ﻣﯽ ﺷﻮم. ﺑﻌﺪ از ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﻪ ‫اﺗﺎﻗﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺗﺎ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻢ. در آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم اﻧﺪاﺧﺘﻢ، رﻧﮕﻢ ﺑﺪﺟﻮری ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺗﺨﺘﻢ ﭘﻨﺎه ﺑﺮدم و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﺨﻮاﺑﻢ.

ﺑﺪﻧﻢ ﮔﺎه و ﺑﯿﮕﺎه ﮔﺮم و ﺳﺮد ﻣﯽ ﺷﺪ، ﺣﻮل و ﺣﻮش ﻇﻬﺮ ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻤﺮاه ﻇﺮﻓﯽ ﭘﺮ از ﺳﻮپ داغ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻢ آﻣﺪ، اﺷﺘﻬﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻢ، ‫اﻣﺎ ﺑﻪ اﺻﺮار ﻣﺎﻣﺎن ﮐﻤﯽ از آن را ﺧﻮردم در ﺣﺎل ﺧﻮردن ﺳﻮپ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺎ ﭘﻼﺳﺘﯿﮑﯽ ﭘﺮ دارو وارد اﺗﺎق ﺷﺪ. ﻫﺮ ﭼﯽ‫ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﺑﺎﺟﺎن ﺷﻤﺎ ﺳﺮﻣﺎ ﺧﻮردﮔﯽ ﻣﻨﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪی ﮔﺮﻓﺘﯿﺪ، ﭼﯿﺰم ﻧﯿﺴﺖ، ﮔﻮﺷﺶ ﺑﺪﻫﮑﺎر ﻧﺒﻮد، ﻇﺎﻫﺮا ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺎ ﮐﯿﺎن ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻮﺿﻮع ﺳﺮﻣﺎ ﺧﻮردﮔﯽ ﻣﻨﻮ در ﻣﯿﻮن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد، اوﻧﻬﻢ ﯾﻪ ﺳﺮی دارو ﺗﺠﻮﯾﺰ ﮐﺮده ﺑﻮد، اﻟﺒﺘﻪ اﺻﺮار ﮐﺮده ﺑﻮد اﮔﻪ ﻻزﻣﻪ، واﺳﻪ ﻣﻌﺎﯾﻨﻪ ﻣﻦ ﺑﯿﺎد ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎ ازش ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮده و ﻧﯿﺎز ﻧﺪوﻧﺴﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﺰاﺣﻢ اون ﺑﺸﻪ.

‫ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم، دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻫﻤﻪ ﺧﺒﺮدار ﺑﺸﻨﺪ و ﻣﻨ رﻮ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺿﻌﯿﻒ ﺑﺪوﻧﻨﺪ، ﺗﺎ ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺧﻮب ‫اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﻣﻮﻗﻊ ﺣﺮﮐﺖ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺑﯽ ﺣﺎل ﻧﺒﺎﺷﻢ، ﺑﺎﺑﺎ اﺳﺮار ﻣﯽ ﮐﺮد ﻣﻨﻮ ﺑﺮﺳﻮﻧﻪ، وﻟﯽ ﻣﻦ ﺧﯿﺎﻟﺶ رو راﺣﺖ ﮐﺮدم  ‫ﮐﻪ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه و ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮم.

‫ﭘﺎﯾﺎن ﺗﺮم ﺑﻮد و ﮐﻼس ﻫﺎ ﮐﻢ و ﺑﯿﺶ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ، ﺳﺮﻣﺎ ﺧﻮردﮔﯿﻢ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد، دوﺷﻨﺒﻪ ﺑﻮد آﺧﺮﯾﻦ ﺷﺐ ‫ﺷﻌﺮ اﯾﻦ ﺗﺮم، اﻣﺮوز ﻏﺮوب داﺧﻞ آﻣﻔﯽ ﺗﺌﺎﺗﺮ داﻧﺸﮑﺪه ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻣﯿﺸﺪ. ﻫﻤﺮاه ﻣﺎﺋﺪه ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞ ﻋﺼﺮ ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ آﻣﻔﯽ ﺗﺌﺎﺗﺮ ‫رﻓﺘﯿﻢ،ﺟﺰ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ درب ورودی اﻓﺘﺎد، ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ رو دﯾﺪم ﮐﻪ وارد ﺷﺪ. ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم ﭼﻮن اوﻟﯿﻦ ﺑﺎری ﺑﻮد ﮐﻪ اون ﺑﻪ ﺷﺐ ﺷﻌﺮ ﻣﯽ اوﻣﺪ.

ﻣﺎﺋﺪه ﺑﺎ ﭘﺎ ﺿﺮﺑﻪ ای ﺑﻬﻢ زد و ﮔﻔﺖ: اﯾﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﮑﻨﻪ؟ ﺷﯿﺪا ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﻧﮕﺎه ﮐﻦ، ﺻﻮرﺗﺶ ﺧﺮاﺷﯿﺪه ﺷﺪه.

ـ ﮐﺴﯽ ﻣﯿﺸﻨﻮه، زﺷﺘﻪ. ﺗﻮ ﭼﺮا ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ اﯾﻦ ﭘﺴﺮه ﮔﯿﺮ ﻣﯿﺪی.

ﮐﻤﯽ دﻟﺸﻮره ﮔﺮﻓﺘﻢ، ﭼﻮن ﻣﻨﻬﻢ ﻧﺜﺮ ادﺑﯽ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ آﻣﺎده ﮐﺮده ﺑﻮدم واﺳﻪ اراﺋﻪ دادن و ﺑﺎ اوﻣﺪن اون ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪم دﺳﺘﭙﺎﭼﻪ ‫ﺑﺸﻢ. ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﺎ ﺳﻼﻣﯽ ﮐﺮد و ردﯾﻒ ﭘﺸﺖ ﻣﺎ ﺟﺎی ﮔﺮﻓﺖ. ﻣﺎﺋﺪه دوﺑﺎره آرام درﮔﻮﺷﻢ ﮔﻔﺖ: ﻏﻠﻂ ﻧﮑﻨﻢ ﺑﺎ ﯾﮑﯽ ‫دﻋﻮاش ﺷﺪه. ﺣﺎﻻ ﻓﻬﻤﯿﺪم، اﺣﺘﻤﺎﻻً ﺑﺎ ﺳﯿﻤﺎ زدﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﯿﭗ ﻫﻢ، ﺳﯿﻤﺎ رو ﮐﻪ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯽ، ﻫﻤﮑﻼﺳﯽ ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ دﯾﮕﻪ، ﺑﺎ اون دﻋﻮاش ﺷﺪه.

ﻣﺎﺋﺪه وﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎه ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻣﻨﻮ دﯾﺪ ﮔﻔﺖ: ﻫﻨﻮز ﻧﻔﻬﻤﯿﺪی ﺳﯿﻤﺎ ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ رو دوﺳﺖ داره؟ اﺣﺘﻤﺎﻻً ﺑﻪ ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ اﺑﺮاز ﻋﻼﻗﻪ ‫ﮐﺮده، اوﻧﻬﻢ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺗﻮ روش واﯾﺴﺎده و ﮔﻔﺘﻪ ﺟﻮن ﻣﻨﻮ ﺟﻮن ﺷﯿﺪا. ﺳﯿﻤﺎ ﻫﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪه و ﭼﻬﺎرﭼﻨﮕﻮﻟﯽ ﺑﻪ ﺟﻮن

اﻣﯿﺮﺧﺎن ﻣﯽ اﻓﺘﻪ و ﻧﺘﯿﺠﻪ اش ﻣﯿﺸﻪ اﯾﻨﯽ ﮐﻪ داری ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ.

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﯿﺎل ﺑﺎﻓﯽ ﻣﺎﺋﺪه ﺑﻪ زور ﺟﻠﻮی ﻗﻬﻘﻬﻪ زدﻧﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ، اﯾﻦ ﻣﺎﺋﺪه ﺑﺪﺟﻨﺲ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻗﺼﻪ ﺳﺎزی ﯾﺪ ﻃﻮﻻﻧﯽ داﺷﺖ، واﺳﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺮﯾﺎﻧﺎت ﮐﻮﭼﯿﮏ، ﺳﺮﯾﺎﻟﯽ ﻣﯿﺴﺎﺧﺖ. ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﻣﺎﺋﺪه، زﺷﺘﻪ، ﭘﺴﺮه ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻣﻮن ﻧﺸﺴﺘﻪ آروم ﺗﺮ ﺣﺮف ‫ﺑﺰن، در ﺿﻤﻦ ﺳﺎﮐﺖ، ﭼﻮن ﺷﺐ ﺷﻌﺮﻫﻢ ﺷﺮوع ﺷﺪه ... ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﺮﻓﻨﺪ ﻣﺎﺋﺪه رو ﺳﺎﮐﺖ ﮐﺮدم.

ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﺜﺮﻫﺎ و ﺷﻌﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ آﻣﺎده ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﯽ ﺑﻮدﻧﺪ، آﻧﻬﺎ رو ‫ﻣﻮرد ﺗﺸﻮﯾﻖ ﯾﺎ اﻧﺘﻘﺎد ﻗﺮار ﻣﯿﺪادﻧﺪ، ﯾﮑﯽ از ﭘﺴﺮﻫﺎ ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮاً ﺟﺪﯾﺪ ﺑﻮد و اوﻟﯿﻦ ﺑﺎری ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﻌﺮ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﮕﺎه

‫ﻣﺨﺼﻮص ﺷﻌﺮا رﻓﺖ. ﭘﺴﺮه ﻗﺪی ﺑﻠﻨﺪ و ﻫﯿﮑﻠﯽ ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ داﺷﺖ و اﺻﻼً ﺑﻬﺶ ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ اﻫﻞ ﺷﻌﺮ و ﺷﺎﻋﺮی ﺑﺎﺷﻪ، وﻟﯽ ‫ﺑﺮﺧﻼف ﻇﺎﻫﺮش، ﺷﻌﺮی ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ و ﺳﻮزﻧﺎک ﺳﺮوده ﺑﻮد. در ﭘﺎﯾﺎن ﺷﻌﺮ، ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺗﺨﻠﺺ. ﺷﯿﺪا . ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد. ﺑﻪ ﻣﺤﺾ

‫ﺷﻨﯿﺪن اﺳﻢ ﺷﯿﺪا ﻣﺎﺋﺪه ﭘﺨﯽ زد زﯾﺮ ﺧﻨﺪه و ﻫﻤﻪ ﻧﮕﺎﻫﻬﺎ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺎ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪ. ﻣﻦ ﮐﻪ از ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺳﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد و ﻣﺎﺋﺪه ﻫﻢ از ﭼﺸﻤﺎش اﺷﮏ ﻣﯽ اوﻣﺪ، ﭼﻮن ﺑﻪ زور داﺷﺖ ﺧﻮدﺷﻮ ﮐﻨﺘﺮل ﻣﯿﮑﺮد.

ﭘﺴﺮه ﭼﺸﻢ ﻏﺮه ای واﺳﻪ ﻣﺎﺋﺪه رﻓﺖ و ﺷﻌﺮﺷﻮ ‫ﺑﻪ اﺗﻤﺎم رﺳﻮﻧﺪ. ﻧﯿﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ، اون ﻫﻢ ﺑﺪﺟﻮری ﺧﻨﺪش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﻧﺎم ﻣﻨﻮ اﻋﻼم ﮐﺮدﻧﺪ.

ﺑﺪﺟﻮری ﺣﻮل ﮐﺮده ﺑﻮدم، ﻫﺮﻃﻮر ﺑﻮد ﺑﺮ ﺧﻮدم ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪم و ﻧﺜﺮم رو آﻏﺎز ﮐﺮدم ﺑﺎ ﭘﺎﯾﺎن ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻧﺜﺮم ﻫﻤﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ‫ﺗﺸﻮﯾﻖ ﮐﺮدﻧﺪ و ﻣﻦ ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪم و ﭘﯿﺶ ﻣﺎﺋﺪه ﻧﺸﺴﺘﻢ. در ﻫﻨﮕﺎم ﺧﺮوج از آﻣﻔﯽ ﺗﺌﺎﺗﺮ، ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﺧﻮدﺷﻮ ﺑﻪ ﻣﺎ ‫رﺳﻮﻧﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺧﺎﻧﻢ اﻓﺸﺎر ﺗﺒﺮﯾﮏ ﻣﯿﮕﻢ واﻗﻌﺎً ﻧﺜﺮ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﻮد.

‫ﺗﺸﮑﺮی ﮐﺮدم و ﺳﺮﯾﻊ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺮوﯾﺲ ﺧﻮاﺑﮕﺎه ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﮑﺮد ﺑﺮﺳﯿﻢ. ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺳﺮوﯾﺲ ﮐﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺣﺎﻟﻤﻮن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ، ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ ﺻﺪای ﺳﻮﺗﯽ را ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ و ﻫﻤﯿﻦ ‫ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ راﻧﻨﺪه ﮐﻤﯽ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺗﻮﻗﻒ ﮐﻨﻪ. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺳﺮ ﺗﺸﮑﺮی ﮐﺮدم و ﺳﺮﯾﻊ ﺳﻮار ‫ﺳﺮوﯾﺲ ﺷﺪﯾﻢ.

ﻣﺎﺋﺪه ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ: ﻧﻤﺮدﯾﻢ و اﯾﻦ ﺧﻮد ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﭘﺴﺮﻫﺎ ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻪ دردﻣﻮن ﺧﻮرد.

ﺻﺒﺢ زود ﺑﯿﺪار ﺷﺪﯾﻢ. اﻣﺮوز ﺑﻌﺪ از ﮐﻼس رﺳﺘﻢ و ﺳﻬﺮاب ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺎ ﻣﺎﺋﺪه ﺑﻪ ﮐﻼس ﺟﻤﻌﯿﺖ رﻓﺘﯿﻢ ﺗﺎ زودﺗﺮ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺧﺎﻟﯽ ‫ﮔﯿﺮ ﺑﯿﺎورﯾﻢ. آﺧﺮﯾﻦ ﺟﻠﺴﻪ ﮐﻼس ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺑﻮد. آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺨﺶ ﮐﺘﺎب ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺷﯿﻮه ﻫﺎی ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی از ﺑﺎرداری ﺑﻮد، ﻫﻤﻪ

 ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻨﺪﺗﻨﺪ رﻧﮓ ﻋﻮض ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ. ﺑﻌﺪ ﮐﻼس، واﺳﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ روﺑﺮو ﻧﺸﯿﻢ، ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺎ ﻣﺎﺋﺪه زدﯾﻢ ﺑﯿﺮون. ﻫﻨﻮز ‫ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﯽ از ﮐﻼس ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪای ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﺳﺮﺟﺎﻣﻮن ﻣﯿﺨﮑﻮب ﺷﺪﯾﻢ، ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺳﺮم

ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ، اﻣﺮی داﺷﺘﯿﺪ؟

ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﮐﻤﯽ اﯾﻦ ﭘﺎ و اون ﭘﺎ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺧﺎﻧﻢ اﻓﺸﺎر، ﻣﻦ ﺟﺰوه ﭼﻨﺪ ﺟﻠﺴﻪ ﭘﯿﺶ رو ﻧﺪارم و ﻇﺎﻫﺮاً ﺟﺰوه ﺷﻤﺎ ‫ﻫﻢ ﮐﺎﻣﻠﻪ، اﮔﻪ ﻣﺎﯾﻠﯿﺪ ﺟﺰوﺗﻮن رو ﺑﺪﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺎ ﻓﺮدا ﻣﯿﺪم ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن.

ادامه دارد ...

نام داستان: شیدا // نویسنده: رقیه بنی شیخ الاسلامی // منبع: 98یا