جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منشیدا (6) - پایان
شیدا (6) - پایان
ﺑﺎ ﺷﯿﻤﺎ ﺑﻪ ﮔﺮﻣﯽ اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﮐﺮدم. ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت ﻫﺴﺘﯽ ﻫﻢ ﺑﯿﮑﺎر ﻧﻨﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮش و ﺑﺶ ﺑﺎ دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن ﺑﻮد. ﺑﺎ دﯾﺪن ﻫﺴﺘﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪی زدم و ﺑﻪ زور ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮی ﺧﻨﺪم رو ﺑﮕﯿﺮم. ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﯿﺎن ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺷﺪم. ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ اون ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ رﻓﺘﺎر ﻫﺴﺘﯽ و دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد. ﭼﻮن ﺑﺎ دﯾﺪن اوﻧﻬﺎ درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ، ﻣﺪام ﺳﺮش رو ﺗﮑﺎن ﻣﯿﺪاد و ﻧﮕﺎه ﭘﺮﺳﺸﮕﺮش رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺪوﺧﺖ.
ﻫﻤﻪ دو ﺑﻪ دو ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺷﯿﺪا ﻇﺎﻫﺮم ﺧﻮﺑﻪ، رﻧﮕﻢ ﻧﭙﺮﯾﺪه؟ ﻫﻤﺶ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺳﺎراﺳﺖ. ﭼﺮا ﺑﻬﻢ ﻧﮕﻔﺖ دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن اﻣﺸﺐ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ؟ ای ﮐﺎش روﺳﺮی ﮐﺮﻣﻤﻮ ﺳﺮ ﻣﯿﮑﺮدم، ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ.
ﺣﺎل اﻣﺮوز ﻫﺴﺘﯽ واﺳﻢ آﺷﻨﺎ ﺑﻮد و ﻗﺒﻼً اوﻧﻮ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدم، ﺑﺎ ﯾﺎدآوری اون روزﻫﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺗﻠﺦ ﺑﺮ ﻟﺒﻢ ﻧﺸﺴﺖ. در ﺣﺎل ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ دﻋﻮت ﻣﺎﻣﺎن از دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن ﺷﺪم. اﻣﺎ دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن در ﮐﻤﺎل ادب دﻋﻮت ﻣﺎﻣﺎن رو رد ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ﺑﺮای ﯾﻪ ﮐﺎر ﻣﻬﻢ ﻓﺮدا ﺑﺎ ﮐﯿﺎن ﻋﺎزم ﺗﻬﺮا ن ﻫﺴﺘﻨﺪ.
ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺘﻤﺎً ﺷﯿﻤﺎ و ﻣﺎدرش ﻫﻢ ﻫﻤﺮاه ﮐﯿﺎن و دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﻣﯿﺮن. ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪم. دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ.
ﺧﺪاﯾﺎ ﭼﺮا ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ روﯾﺎﻫﺎ رﻧﮓ واﻗﻌﯿﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻧﻤﯿﮕﯿﺮﻧﺪ؟ ﭼﺮا ﻋﻤﺮ ﺧﻮﺷﯽ ﻫﺎ اﯾﻨﻘﺪر ﮐﻮﺗﺎﻫﻪ؟
ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﯽ ﺑﺎ ﺻﺪای دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن ﺑﻪ ﺧﻮدم اوﻣﺪم.
ـ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺷﯿﺪا ﺧﺎﻧﻮم ﺷﻤﺎ ادﺑﯿﺎت ﻋﻼﻣﻪ ﻣﯿﺨﻮﻧﯿﺪ درﺳﺘﻪ؟
ﺳﺮی ﺗﮑﺎن دادم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﺣﺪس زدﯾﺪ. داﻧﺸﺠﻮی داﻧﺸﮕﺎه ﺗﻬﺮاﻧﻢ ﭼﻄﻮر ﻣﮕﻪ؟
دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻫﯿﭽﯽ ﭼﻮن ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه ﺣﻮل و ﺣﻮﺷﺪاﻧﺸﮕﺎه ﻋﻼﻣﻪ داﯾﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و اوﻧﺮوز ﻗﺒﻞ دﯾﺪن ﺷﻤﺎ ﺳﺮوﯾﺲ ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﻋﻼﻣﻪ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه اوﻣﺪه ﺑﻮد، واﺳﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻣﺎل ﻫﻤﻮن داﻧﺸﮕﺎﻫﯿﺪ.
ﺑﻌﺪ ﻧﮕﺎه ﭘﺮﺳﺸﮕﺮاﻧﻪ اش رو ﺑﻪ ﻣﻦ دوﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺷﻤﺎ رﺗﺒﻪ ﻗﺒﻮﻟﯿﺘﻮن واﺳﻪ داﻧﺸﮕﺎه ﭼﻨﺪ ﺑﻮد؟
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاف اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﻤﻪ ﻧﮕﺎﻫﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﺘﻢ ﻣﯿﺸﺪ. ﺣﻮل ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺎﺷﻢ ﮔﻠﻮﯾﯽ ﺻﺎف ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: 422.
از ﭼﺸﻤﺎن ﮔﺮد ﺷﺪه دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن ﺧﻨﺪم ﮔﺮﻓﺖ. ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن رﺗﺒﻪ ام ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدﻧﺪ.
دﮐﺘﺮ ﻣﺘﻌﺠﺐ اداﻣﻪ داد: ﺧﻮب ﺗﺎ اوﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺑﺎﻻﺗﺮﯾﻦ رﺷﺘﻪ ﻋﻠﻮم اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺣﻘﻮﻗﻪ. ﺑﺎ اﯾﻦ رﺗﺒﻪ ﺧﻮب ﭼﺮا ﺣﻘﻮق ﻧﺰدﯾﺪ؟ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﻗﺒﻮل ﻣﯿﺸﺪﯾﺪ.
ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد و ﺑﺪﺷﻢ ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ ﺑﺎ دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن ﻫﻢ ﮐﻼم ﺑﺸﻪ ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﻼﻗﻪ. آﻗﺎی دﮐﺘﺮ ﭼﻮن ﺷﯿﺪا از اول ﻫﻢ ﻋﺎﺷﻖ ادﺑﯿﺎت و ﺷﻌﺮ و ﻧﺜﺮ و از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮد و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﮑﺮﺷﻢ ﺗﻮ ﻓﻬﻢ اﯾﻦ ﺟﻮر ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺧﻮب ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮد. ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎور ﻧﮑﻨﯿﺪ اﻣﺎ درﺻﺪ ادﺑﯿﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮐﻨﮑﻮر زده ﺑﻮد ﻧﻮد و ﻫﻔﺖ درﺻﺪ ﺑﻮد، ﻓﻘﻂ ﯾﮑﯽ از ﺳﻮاﻻی ادﺑﯽ رو ﺟﻮاب ﻧﺪاده ﺑﻮد.
واﺳﻪ دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﻼﻗﻪ از رﺷﺘﻪ ﺑﻬﺘﺮ و ﺧﻮش آﺗﯿﻪ ﺗﺮی ﺑﮕﺬره، ﭼﻮن رﺷﺘﻪ ﺣﻘﻮق ﺑﺎزار ﮐﺎر ﺑﻬﺘﺮی ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ادﺑﯿﺎت داﺷﺖ. ﺻﺤﺒﺘﻬﺎ ﺣﻮل و ﺣﻮش رﺷﺘﻪ درﺳﯽ ﻣﻦ داغ ﺑﻮد و ﮐﯿﺎن ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰده ﺑﻮد ﺑﺎﻻﺧﺮه اﻇﻬﺎر ﻧﻈﺮی ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻣﻨﻢ ﺑﺎ ﺳﻌﯿﺪ ﻣﻮاﻓﻘﻢ. اﻣﺎ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺷﻤﺎ ﺗﻮی رﺷﺘﻪ ادﺑﯿﺎت ﻫﻢ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﺪ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﮐﻨﯿﺪ ﭼﻮن ﻫﺮ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ای ﮐﻪ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻣﯿﻞ ﺑﺎﺷﻪ، آدﻣﻮ واﺳﻪ رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﻫﺪﻓﺶ راﻏﺐ ﺗﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ.
ﻫﻤﻪ ﺣﺮف ﮐﯿﺎن رو ﺗﺄﯾﯿﺪ ﮐﺮدﻧﺪ وﻟﯽ اﯾﻦ ﺑﯿﻦ ﺷﯿﻤﺎ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺗﻮﻫﯿﻦ آﻣﯿﺰی ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻌﻀﯽ رﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﭼﻮن آﺳﻮﻧﺘﺮ از ﺑﻘﯿﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ آدم ﮐﻤﮏ ﺑﯿﺸﺘﺮی ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺗﺎ ﭘﻠﻪ ﻫﺎی ﺗﺮﻗﯽ رو ﯾﮑﯽ در ﻣﯿﻮن ﻃﯽ ﮐﻨﻪ.
ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺷﯿﻤﺎ رو ﺧﻮب ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺆدﺑﺎﻧﻪ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻋﺮﺿﺘﻮن ﺑﺮﺳﻮن ادﺑﯿﺎت ﺑﯿﻦ ﻫﻤﻪ ﻃﻮری تﻌﺮﯾﻒ ﺷﺪه ﮐﻪ ﻗﺒﻮﻟﯽ در اﯾﻦ رﺷﺘﻪ ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ و ﻗﺎﺑﻞ دﺳﺘﺮﺳﻪ اﻣﺎ ﺑﺮﺧﻼف ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﺮﺳﻮﻣﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ رﺷﺘﻪ ﯾﮑﯽ از ﺳﺨﺖ ﺗﺮﯾﻦ رﺷﺘﻪ ﻫﺎﺳﺖ. ﭼﻮن ﮐﺘﺎﺑﻬﺎی درﺳﯽ ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه از ﮐﺘﺎﺑﻬﺎی ﻗﻄﻮر و ﮐﻬﻦ اﯾﺮاﻧﯿﻪ ﮐﻪ داﻧﺸﺠﻮ ﻣﮑﻠﻒ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺪن ﻫﻤﻪ اوﻧﺎﺳﺖ و اﮔﻪ ﻋﻼﻗﻪ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﺗﻮ ﻓﻬﻢ اوﻧﺎ دﭼﺎر ﻣﺸﮑﻞ زﯾﺎدی ﻣﯿﺸﯿﻢ.
ﻫﻤﻪ ﺣﻖ رو ﺑﻪ ﻣﻦ دادﻧﺪ و دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ» ﻫﺮ رﺷﺘﻪ ای ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎی ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﻮ داره« ﺑﻪ ﺑﺤﺚ ﺧﺎﺗﻤﻪ داد.
ﻫﺴﺘﯽ آروم ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮم زد و ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب ﺟﻮاﺑﺶ رو دادی. دﺧﺘﺮه ﭼﺸﻢ ﺳﻔﯿﺪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ از دﻣﺎغ ﻓﯿﻞ اﻓﺘﺎده.
ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎ ﺳﻮری ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺨﻦ ﺳﻮری ﺧﺎﻧﻢ اﻓﮑﺎر ﻣﻨﻮ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺳﻮق داد.
ـ راﺳﺘﯽ ﻣﯿﻨﺎ ﺟﺎن واﻗﻌﺎً ﺑﺎﺑﺖ ﻫﺪﯾﻪ ای ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﯿﺎن دادﯾﺪ ﻣﺎ رو ﺷﺮﻣﻨﺪه ﮐﺮدﯾﺪ.
ـ اﺧﺘﯿﺎر دارﯾﺪ ﺳﻮری ﺟﻮن. ﺧﺠﺎﻟﺖ زدم ﻧﮑﻨﯿﺪ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎﻗﺎﺑﻞ ﺑﻮد. اﻧﺸﺎا... واﺳﻪ ﻋﺮوﺳﯽ آﻗﺎ ﮐﯿﺎن ﻫﺪﯾﻪ ای ﺑﻬﺘﺮ ﺗﻬﯿﻪ ﮐﻨﯿﻢ.
ﻫﻤﻪ ﮐﻨﺠﮑﺎو ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﮐﯿﺎن ﻣﻮﺿﻮﻋﺮو ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮد و دوﺑﺎره از ﻣﺎﻣﺎن ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮد. ﺑﻌﺪ از ﺳﺨﻨﺎن ﮐﯿﺎن ﺷﯿﻤﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﮔﻔﺖ: ﺟﺎﻟﺒﻪ، ﭼﻮن اوﻟﯿﻦ ﺑﺎرﯾﻪ ﮐﻪ ﻣﯿﺸﻨﻮم وﺳﺎﯾﻞ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رو ﺑﻪ ﯾﻪ آﻗﺎ ﻫﺪﯾﻪ ﻣﯿﺪن.
ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮف ﺷﯿﻤﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺮ ﻟﺒﺎن ﻣﺎدر ﻣﺎﺳﯿﺪ. اﻧﮕﺎر اﯾﻦ دﺧﺘﺮه ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻮ ذوق ﻫﻤﻪ ﺑﺰﻧﻪ و ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺎراﺣﺘﯽ دﯾﮕﺮان ﺑﺸﻪ. ﺧﺎﻧﻢ و آﻗﺎی رﺿﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺳﺮزﻧﺶ آﻣﯿﺰ ﺑﻪ ﺷﯿﻤﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﻣﻨﻈﻮر ﺷﯿﻤﺎ رو ﺟﻮردﯾﮕﻪ ای ﺑﯿﺎن ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ دﻟﺨﻮری ﺑﻪ وﺟﻮد ﻧﯿﺎد.
ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﮐﯿﺎن ﮐﻪ ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺷﯿﻤﺎ اﻧﺪاﺧﺖ ﮔﻔﺖ: ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺷﻤﺎ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻣﺮﺳﻮم ﻧﺒﻮده، اﻣﺎ ﻻزﻣﻪ ﮐﻪ ﻋﺮض ﮐﻨﻢ اﯾﻦ ﻫﺪﯾﻪ ﺟﺰ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻫﺪاﯾﺎﯾﯽ ﺑﻮده ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻣﻨﻮ ﯾﺎد ﻣﺤﺒﺖ ﺑﯽ درﯾﻎ ﺧﺎﻧﻮاده ای ﻣﯿﻨﺪازه ﮐﻪ اﺣﺘﺮام زﯾﺎدی ﺑﺮاﺷﻮن ﻗﺎﺋﻠﻢ و ارزش زﯾﺎدی واﺳﻢ داره.
ﺷﯿﻤﺎ ﮐﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﺷﻨﯿﺪن ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺟﻮاﺑﯽ از ﮐﯿﺎن رو ﻧﺪاﺷﺖ ﻓﻘﻂ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ. اﻣﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪه.
اﻗﺎی رﺿﺎﯾﯽ ﻣﺎﻫﺮاﻧﻪ ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺤﺚ رو ﻋﻮض ﮐﻨﻪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺗﺼﻨﻌﯽ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺳﻮری ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻔﺖ: ﭘﺲ اﯾﻦ ﻟﯿﻠﯽ و ﻣﺠﻨﻮن ﮐﺠﺎ رﻓﺘﻨﺪ؟
ﻫﻤﻪ ﺑﺎﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ دور و ﺑﺮ اﻧﺪاﺧﺘﯿﻢ. ﺣﻖ ﺑﺎ آﻗﺎی رﺿﺎﯾﯽ ﺑﻮد، ﺳﺎرا و ﮐﺎﻣﯿﺎرﻧﺒﻮدﻧﺪ.
آﻗﺎی رﺿﺎﯾﯽ اداﻣﻪ داد: ﺧﺎﻧﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺻﺪا ﺑﺰﻧﯿﺪ؟
ﺳﻮری ﺧﺎﻧﻢ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و از ﻫﻤﻪ ﻋﺬر ﺧﻮاﺳﺖ و ﺑﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪ.
ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺑﺎ در دﺳﺖ داﺷﺘﻦ ﮐﯿﮏ ﺑﺰرﮔﯽ و ﺳﺎرا ﺑﺎ ﮐﺎردی ﺗﺰﺋﯿﻦ ﺷﺪه ﺗﺒﺮﯾﮏ ﮔﻮﯾﺎن وارد اﺗﺎق ﺷﺪﻧﺪ و در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ، ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻟﮕﺮد ازدواﺟﺸﻮن رو ﺑﻬﺸﻮن ﺗﺒﺮﯾﮏ ﮔﻔﺘﻨﺪ و ﺑﺎﻋﺚ ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮی ﺑﯿﺸﺘﺮ اوﻧﺎ ﺷﺪﻧﺪ. واﻗﻌﺎً ﺷﺐ ﺑﻪ ﯾﺎد ﻣﻮﻧﺪﻧﯽ و ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ رو ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎی ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﻣﯿﺪﯾﺪم و در دﻟﻢ آرزو ﮐﺮدم ﮐﻪ ای ﮐﺎش زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﭼﻮن اوﻧﺎ ﺧﻮش آﺗﯿﻪ ﺑﺎﺷﻪ.ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺰدﯾﮏ دوازده ﺷﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ.
ﺑﻼﺧﺮه ﭼﻨﺪ روز ﻋﯿﺪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ ﺗﻌﻄﯿﻠﯽ ﻫﺎ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺑﺮق و ﺑﺎد ﺳﭙﺮی ﻣﯿﺸﺪ ﮔﺬﺷﺖ و ﺷﺐ ﺳﯿﺰدﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﯽ ﮐﺎﻣﯿﺎر و ﺳﺎرا ﻗﺮار ﺷﺪ دو ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﻪ ﻫﻤﻮن ﺟﺎی ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ واﺳﻪ ﺳﯿﺰده ﺑﺪر ﺑﺮﯾﻢ.
ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺑﻪ زور ﻣﻦ و ﻫﺴﺘﯽ رو ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ ﺑﯿﺪار ﮐﺮد.
ﺑﺎز ﻣﻦ ﺷﺐ ﭘﯿﺶ رو راﺣﺖ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدم، وﻟﯽ ﻃﻔﻠﮏ ﻫﺴﺘﯽ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ و ﻧﯿﻢ ﺻﺒﺢ درﺣﺎل درس ﺧﻮﻧﺪن واﺳﻪ ﮐﻨﮑﻮر ﺑﻮد. ﺑﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪن ﺗﺎرﯾﺦ ﺟﻠﺴﻪ ﮐﻨﮑﻮر ﺷﺐ زﻧﺪه دارﯾﻬﺎی ﻫﺴﺘﯽ اﻓﺰاﯾﺶ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﯾﮑﯽ از دﻻﯾﻞ اﺻﻠﯽ و ﺑﺎﻧﯽ اﯾﻦ ﭘﺸﺘﮑﺎر در ﻫﺴﺘﯽ دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﮕﯿﺰه ﻗﺒﻮﻟﯽ در اون واﺳﻪ رﺷﺘﻪ دﻧﺪون ﭘﺰﺷﮑﯽ دو ﭼﻨﺪان ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺑﻼﺧﺮه ﻫﺴﺘﯽ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻏﺮوﻟﻨﺪ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ از ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدن ﺗﺨﺘﻬﺎﻣﻮن ﺑﺎ ﻫﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﯿﻢ.
ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ وﺳﺎﯾﻞ رو آﻣﺎده ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﮐﺎﻣﯿﺎر ﻫﻢ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎی ﻗﺮﻣﺰ و ﺧﻮاب آﻟﻮد درﺣﺎل ﮔﺬاﺷﺘﻦ وﺳﺎﯾﻞ داﺧﻞ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﻮد. ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ و ﻧﯿﻢ ﺳﺎرا اﯾﻨﺎ ه رﺳﯿﺪﻧﺪ. ﺑﺎ دﯾﺪن ﮐﯿﺎن اﻧﺮژی ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم از اﯾﻨﮑﻪ ﺳﯿﺰده ﺑﺪر در ﻧﻮﺷﻬﺮ رو ﺑﻪ ﺑﻮدن در ﮐﻨﺎر ﺷﯿﻤﺎ ﺗﻮ ﺗﻬﺮان ﺗﺮﺟﯿﺢ داده ﺑﻮد. ﭼﻘﺪر ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم از این که اوﻧﻮ دوﺑﺎره ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ، ﺑﺎز از ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ او ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﮐﺲ دﯾﮕﺮی ﺑﻮد. ﺧﻨﺪم ﮔﺮﻓﺖ. ﻣﻦ ﻣﺜﻼً ﺗﻮ ﺗﺮک ﺑﻮدم و داﺷﺘﻢ اوﻧﻮ ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﯿﮑﺮدم. ﻧﻪ دﯾﮕﻪ، ﻣﺎ ﯾﮑﯽ آدم ﺑﺸﻮ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ.
ﺑﻼﺧﺮه ﻫﻤﻪ ﺳﻮار ﺷﺪﯾﻢ. ﺟﺎده ﺧﯿﻠﯽ ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد و ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻟﻪ، ﺗﻮرﯾﺴﺘﻬﺎی زﯾﺎدی ﺑﻪ ﻧﻮﺷﻬﺮ اوﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. وﻗﺘﯽ ﮐﻨﺎر رودﺧﻮﻧﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺟﺎی ﻣﺎ ﻫﻨﻮز اﺷﻐﺎل ﻧﺸﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ اﻃﺮاف ﭘﺮ از ﻣﺴﺎﻓﺮﺑﻮد. اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﯿﺎن ﺗﻤﺎم ﮐﺎرﻫﺎ ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﻣﺮدﻫﺎ ﺑﻮد و اﯾﻦ ﺑﺎ اﻋﺘﺮاض ﺑﺎﺑﺎ و ﻣﺎﻣﯿﺎر روﺑﺮو ﺷﺪ اﻣﺎ ﻣﺎ دﯾﮕﻪ ﺧﻮدﻣﻮﻧﻮ ﺑﺎ ﮐﺎری ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺮدﯾﻢ. ﻫﺴﺘﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﻧﺸﺴﺖ و ﭘﺎﻫﺎﺷﻮ روی ﻣﻮﮐﺖ دراز ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:ﭼﻪ ﻫﻮای ﺗﻮﭘﯽ، ﺟﻮن ﻣﯿﺪه واﺳﻪ ﺷﻨﺎ. ﻣﮕﻪ ﻧﻪ ﮐﺎﻣﯿﺎر؟ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ داری ﭼﯽ ﻣﯿﮕﯽ؟ ﻫﻮا ﻣﻨﺎﺳﺒﻪ ﻧﻪ؟
ﻫﻤﻪ ﯾﺎد دﻓﻌﻪ ﻗﺒﻞ اﻓﺘﺎدﯾﻢ و ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ. از ﻓﺮﺻﺖ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮدم و ﺳﺮﯾﻊ دﻓﺘﺮﻣﻮ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ب ﺳﺮاغ درﺧﺖ ﮐﻨﺎر رودﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﻢ و ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺧﺎﻃﺮات ﻋﯿﺪ ﺷﺪم. ﺻﺪاﯾﯽ از ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺷﻨﯿﺪم و ﺑﻪ ﮔﻤﻮن اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺜﻠﻪ دﻓﻌﻪ ﻗﺒﻞ ﺳﺎرا اوﻣﺪه ﺳﺮی ﺑﻬﻢ ﺑﺰﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻨﺪه ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم اﻧﺪاﺧﺘﻢ، اﻣﺎ ﺑﺎ دﯾﺪن دو ﭘﺴﺮ ﻏﺮﯾﺒﻪ اﺧﻢ ﺻﻮرﺗﻤﻮ ﭘﻮﺷﻮﻧﺪ.
ﯾﮑﯽ از اوﻧﺎ ﺑﻪ دﯾﮕﺮی ﮔﻔﺖ: ﻧﮕﻔﺘﻢ ﻣﺰاﺣﻢ ﻧﻮﺷﺘﻨﺶ ﻧﺸﯿﻢ؟ ﮔﻮش ﻧﺪادی. ﻣﻦ از ﺷﻤﺎ ﻋﺬر ﻣﯿﺨﻮام ﺧﺎﻧﻢ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ. ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﮐﺎر از ﮐﺎر ﮔﺬﺷﺘﻬ ﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮ ﻧﻮﺷﺘﻬ ﻬﺎﺗﻮن ﯾﻪ ﻧﻘﺸﯽ ﻫﻢ واﺳﻪ ﯾﻪ ﻋﺎﺷﻖ دوآﺗﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﻪ ﻧﮕﺎه اﺳﯿﺮ ﭼﺸﺎی ﺳﯿﺎﻫﺘﻮن ﺷﺪه ﮐﻨﺎر ﺑﺬارﯾﺪ؟
ﭼﻘﺪر از ﭘﺴﺮای ﻣﺰاﺣﻤﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم وﻗﺘﺸﻮﻧﻮ ﺑﻪ ﺳﺮﮐﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻦ دﺧﺘﺮﻫﺎ و ﻋﻼﻓﯽ ﺳﭙﺮی ﻣﯿﮑﺮدن، ﺑﺪم ﻣﯿﻮﻣﺪ. ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺮو ﺧﺪا روزﯾﺘﻮ ﺟﺎی دﯾﮕﻪ ﺣﻮاﻟﻪ ﮐﻨﻪ. ﻟﻄﻔﺎً ﻣﺰاﺣﻢ ﻧﺸﯿﻦ.
ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ ﭘﺴﺮ دوﻣﯽ ﺑﺎ ﻟﻮدﮔﯽ ﮔﻔﺖ: از ﮐﺠﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺎﯾﺪ روزی اﻣﺮوزﻣﻮن ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺣﻮاﻟﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ. ﻧﮕﺎه ﺗﻮ رو ﺧﺪا، ﺣﯿﻔﻪ ﺻﻮرت ﺑﻪ اﯾﻦ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﻧﯿﺴﺖ اﺧﻢ ﺗﻮش ﺑﺸﯿﻨﻪ؟ ﺧﺎﻧﻤﯽ دوﺳﺘﻢ ﻣﻨﻈﻮرﺷﻮ درﺳﺖ ﻧﺮﺳﻮﻧﺪ، ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯿﻢ ﺑﺪوﻧﯿﻢ اﻓﺘﺨﺎر آﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﺼﯿﺐ ﻣﺎ ﻣﯿﺸﻪ ﯾﺎ ﻧﻪ؟
ـ واﺳﺘﻮن ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ، دﺧﺘﺮای زﯾﺎدی ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ در اﻧﺘﻈﺎر آﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯿﺒﺮن، در ﺻﻮرﺗﯿﮑﻪ ﺷﻤﺎ اﯾﻨﺠﺎ دارﯾﻦ وﻗﺘﺘﻮن رو ﺗﻠﻒ ﻣﯿﮑﻨﯿﻦ، ﺑﻬﺘﺮه ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ اوﻧﺎ رو ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﺪارﯾﻦ.
راﻫﻢ رو ﮐﺞ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻃﺮف ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎ اﯾﻨﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺳریع تر از اوﻧﻬﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﮕﯿﺮم ﮐﻪ ﺻﺪای ﮐﺴﯽ ﻣﻨﻮ ﺑﻪ ﺟﺎم ﻣﯿﺨﮑﻮب ﮐﺮد.
ﺳﺮم و ﺑﺎﻻ آوردم و ﮐﯿﺎن درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ از ﺷﺪت ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺳﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه؟
ﻫﻨﻮز ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از ﭘﺴﺮا ﮔﻔﺖ: داﻧﯿﺎل ﻫﻮا ﭘﺴﻪ. ﻧﺎﻣﺰد دﺧﺘﺮه اوﻣﺪ... و ﺳﺮﯾﻊ دور ﺷﺪﻧﺪ.
درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ از ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺳﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮐﯿﺎن ﺑﻨﺪازم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﻘﯿﻪ رﻓﺘﻢ اﻣﺎ ﮐﯿﺎن ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: ﮐﺎر ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ ای ﻧﮑﺮدﯾﺪ ﺗﻨﻬﺎ اوﻣﺪﯾﺪ اﯾﻨﺠﺎ. اﻻن ﻫﻢ اﮔﻪ ﻣﻦ واﺳﻪ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدن ﻫﯿﺰم ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮدم ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﭼﯽ ﻣﯿﺸﺪ.
دﯾﮕﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻤﯿﺮم ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ» ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ« ﺳﺮﯾﻊ ﭘﯿﺶ ﺑﻘﯿﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﯾﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ ﺻﺪای داد ﮐﺎﻣﯿﺎر اوﻣﺪ و ﻫﻤﻪ دﯾﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎ و آﻗﺎی رﺿﺎﯾﯽ ﮐﺎﻣﯿﺎرو داﺧﻞ آب اﻧﺪاﺧﺘﻦ. ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺧﯿﺲ از آب از رودﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ و ﻣﺪارﮐﺸ ﺮو از ﺟﯿﺒﺶ درآورد و روی زﻣﯿﻦ وﻟﻮ ﺷﺪ. دﻟﻢ ﺑﻪ ﺣﺎل ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺳﻮﺧﺖ.
ﻫﺴﺘﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﭘﯿﺶ ﮐﺎﻣﯿﺎر رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: اوﻗﻮر ﺑﺨﯿﺮ آﻗﺎی ﻣﻬﻨﺪس، ﺣﺎﻻ ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﭼﺮا ﺟﺪی ﮔﺮﻓﺘﯽ؟ ﻫﻮا اﯾﻨﻘﺪرﻫﺎ ﻫﻢ ﮔﺮم ﻧﯿﺴﺖ ﻫﺎ!
ﮐﺎﻣﯿﺎر ﻋﺼﺒﯽ ﺳﺮ ﻫﺴﺘﯿﺪاد ﮐﺸﯿﺪ و ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد آروم ﮐﻨﺎر ﺑﺎﺑﺎ ﻧﺸﺴﺖ. ﻣﺎﻣﺎن ﺳﺮﯾﻊ ﯾﻪ ﺣﻮﻟﻪ ﺑﻪ ﮐﺎﻣﯿﺎر داد و ﮔﻔﺖ: ﻣﺎﻣﺎن ﺟﺎن ﭼﯿﮑﺎر ﮐﺮدی ﺗﻮ؟
ﮐﺎﻣﯿﺎر ﮔﻠﻪ ﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ: ﻫﯿﭽﯽ ﺑﻪ ﺧﺪا. واﺳﻪ ﻫﯿﺰم ﺟﻤﻊ ﮐﺮدن ﮔﻔﺘﻢ ﺷﻤﺎﻫﺎ دوﺗﺎ ﺑﺸﯿﻨﯿﺪ و اﯾﻨﮑﺎرو ﺑﺴﭙﺎرﯾﺪدﺳﺖ ﻣﺎ ﺟﻮوﻧﺎ ﮐﻪ ﯾﻪ دﻓﻌﻪ اﯾﻨﺒﻼ ﺳﺮم اوﻣﺪ.
وﻗﺘﯽ ﻣﺎﻣﺎن ﻧﮕﺎه ﺷﻤﺎﺗﺖ ﺑﺎری ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎ اﻧﺪاﺧﺖ، ﺑﺎﺑﺎ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﮔﻞ ﭘﺴﺮت درﺳﯽ دادﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ ﯾﺎدش ﻧﺮه، دود ﻫﻤﯿﺸﻪ از ﮐﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ.
ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺎﻫﺎر وﻗﺘﯽ وﺳﺎﯾﻞ رو داﺧﻞ ﺳﻔﺮه ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺟﺎی ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ اوﻧﻢ ﮐﻨﺎر ﺳﺎرا و روﺑﺮوی ﮐﯿﺎن ﺑﻮد. ﻧﺎﻫﺎر واﺳﻢ زﻫﺮﻣﺎر ﺷﺪ و اﺻﻼً ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﻃﻮری ﻏﺬا ﺧﻮردم. ﺑﻌﺪ از ﻧﺎﻫﺎر ﺑﺎﺑﺎ و آﻗﺎی رﺿﺎﯾﯽ ﮐﯿﺎن و ﮐﺎﻣﯿﺎرو ﻣﺠﺒﻮر ﮐﺮدن و ﮐﻪ ﻇﺮﻓﻬﺎ رو ﺑﺸﻮرن وﻟﯽ اﯾﻦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﺮای ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﺬاق ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺧﻮش ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﻼﺧﺮه ﻗﺒﻮل ﮐﺮد و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺷﺴﺘﻦ اوﻟﯿﻦ ﻇﺮﻓﻬﺎی زﻧﺪﮔﯿﺶ ﮐﺮد.
ﻫﺴﺘﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﮐﻨﺎر رودﺧﻮﻧﻪ رﻓﺖ و ﺑﺮای ﺗﻼﻓﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺗﻤﺴﺨﺮآﻣﯿﺰ ﺑﻪ ﮐﺎﻣﯿﺎر اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: وای اﻋﻈﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻤﺎ دﯾﮕﻪ ﭼﺮا؟ ﻣﺎﺷﺎا... ﭼﻘﺪرم اﻓﺘﻀﺎح ﻇﺮف ﻣﯿﺸﻮری ﺑﻌﺪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺗﺤﺴﯿﻦ آﻣﯿﺰ ﺑﻪ ﮐﯿﺎن ﮐﻪ درﺣﺎل ﺧﻨﺪه ﺑﻮد اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: از ﻋﺸﺮت ﺧﺎﻧﻢ ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮ ﮐﻪ از ﻫﺮ اﻧﮕﺸﺘﺶ ﻫﺰار ﻫﻨﺮ ﻣﯿﺒﺎره. ا... اﮐﺒﺮ. ﺧﺪا ﺑﻪ اﺻﻐﺮآﻗﺎ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﮔﻮﻫﺮی رو ﺑﺒﺨﺸﻪ. راﺳﺘﯽ ﭼﺮا ﺑﻮرﺳﯿﻪ ﻧﻤﯿﮕﯿﺮی ﺑﺮی داﻧﺸﮕﺎه آﮐﺴﻔﻮرد ﯾﻪ دوره واﺳﻪ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻇﺮﻓﺸﻮﯾﯽ ﺑﮕﺬروﻧﯽ؟ وﻟﯽ اﻋﻈﻢ ﺟﻮن ﺗﻮ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﯿﺎ، اﮐﺒﺮآﻗﺎ ﺣﻖ داره ﻫﺮﺷﺐ ﺑﺎ ﭼﻮب ﺳﯿﺎﻫﺖ ﮐﻨﻪ.
ﻫﻤﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ و ﺑﺎﺑﺎ و آﻗﺎی رﺿﺎﯾﯽ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻣﺴﺨﺮه ﮐﺮدن ﮐﺎﻣﯿﺎر ﮐﺮدﻧﺪ و ﺟﻮ ﻋﻠﯿﻪ ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺷﺪه ﺑﻮد.ﺑﻌﺪ از ﻇﺮف ﺷﺴﺘﻦ ﭘﺴﺮﻫﺎ روی ﻣﻮﮐﺖ وﻟﻮ ﺷﺪن. ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﮐﯿﻔﻢ رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺧﺎﻃﺮه ﻇﺮف ﺷﺴﺘﻦ ﮐﺎﻣﯿﺎرو ﯾﺎدداﺷﺖ ﮐﻨﻢ اﻣﺎ دﻓﺘﺮ ﺳﺮﺟﺎش
ﻧﺒﻮد. رگ از رﺧﺴﺎرم ﭘﺮﯾﺪ، ﯾﺎد اﺗﻔﺎق ﺻﺒﺢ ﮐﻨﺎر رودﺧﻮﻧﻪ اﻓﺘﺎدم اﺣﺘﻤﺎﻻً دﻓﺘﺮ رو زﯾﺮ درﺧﺖ ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم. ﺑﺎ ﺗﺮس ﺑﻪ ﻃﺮف درﺧﺖ دوﯾﺪم و دﻓﺘﺮﭼﻪ رو ﻻی ﻋﻠﻔﻬﺎ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم. دﻓﺘﺮ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ و از ﺗﺮس اﯾﻨﮑﻪ دوﺑﺎره اﺗﻔﺎق ﺻﺒﺢ ﺗﮑﺮار ﺑﺸﻪ
ﺳﺮﯾﻊ ﭘﯿﺶ ﺑﻘﯿﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﮐﯿﺎن اﻓﺘﺎد و ﻧﮕﺎﻫﻤﻮن ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪ ای ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﯿﺮه ﻣﻮﻧﺪ. اﻣﺎ ﻓﻮراً ﻧﮕﺎﻫﻤ رﻮ دزدﯾﺪم. ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻌﻨﺎی ﺧﺎﺻﯽ داﺷﺖ، ﺷﺎﯾﺪداﺷﺖ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدش ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد اﯾﻦ دﺧﺘﺮه ﭼﺸﻢ ﺳﻔﯿﺪ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻫﻮاﺳﺖ. ﻣﺜﻼً ﺻﺒﺢ ﻗﺮار ﺑﻮد دﯾﮕﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﻨﺎر اون درﺧﺖ ﻧﺮم اﻣﺎ ﺑﺎز اﺷﺘﺒﺎﻫﻤﻮ ﺗﮑﺮار ﮐﺮدم اﻣﺎ درﮐﻞ روز ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد.
ﺗﻌﻄﯿﻼت ﭘﺎﯾﺎن ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد و اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ ﺳﺎﻋﺖ ده ﺑﻪ ﺗﺮﻣﯿﻨﺎل رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺗﻬﺮان ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدم. ﺗﻮ راه ﺑﻪ ﮔﺬر زﻣﺎن ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم. اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روزه اﯾﻨﻘﺪر ﺳﺮﯾﻊ ﮔﺬﺗﻬﺒﻮد ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ. ﯾﺎدم اوﻣﺪ ﮐﻪ دﯾﺸﺐ ﭼﻮن ﺧﺴﺘﻬ ﺒﻮدم ﺧﺎﻃﺮات
دﯾﺮوز ﻋﺼﺮ رو ﻧﻨﻮﺷﺘﻢ دﻓﺘﺮ ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ رو از ﮐﯿﻔﻢ درآوردم. در ﺻﻔﺤﻪ اول دﻓﺘﺮ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺑﺮگ ﮐﺎﻏﺬ ﺗﺎ ﺷﺪه اﻓﺘﺎد. ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﺑﺮﮔﻪ ﻫﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﺧﻂ ﻧﮕﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﺮام آﺷﻨﺎ ﺑﻮد ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﮐﺮدم...
ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ. ﻫﻤﺎن ﺑﺮﮔﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﺗﻬﺮان در اﺗﺎق ﮐﯿﺎن دﯾﺪه ﺑﻮدم. اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﺮﮔﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ دﻓﺘﺮ ﻣﻦ ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﮑﺮد؟ ﺑﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ آن اﻧﺪاﺧﺘﻢ.
ﭼﻨﺪ ﺧﻂ اول آن را ﻗﺒﻼً ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮدم، از ﺑﻌﺪ از ﺟﻤﻠﻪ ی » ﺟﺮﺋﺖ وارد ﺷﺪن ﺑﻪ ﺧﻮد را ﻧﻤﯿﺪﯾﺪم« ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﮐﺮدم:
آﺧﺮ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻧﺴﺒﺘﯽ ﺑﺎ ﭼﻪ ﺑﺮﻫﺎﻧﯽ ﺑﻪ اﺗﺎق ﮐﺴﯽ وارد ﺷﻮم ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﻢ ﻋﺰﯾﺰﺗﺮﯾﻦ ﺗﺤﻔﻪ ﺧﺪا ﺑﻮد.
ﺧﺪاﯾﺎ ﭼﻘﺪر دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﺮﺋﺖ ﻧﮕﺎه در ﭼﺸﻤﺎن ﭘﺎﮐﺶ ﻣﯿﺪادم. ﺷﺎﯾﺪ راز دﻟﻢ را از ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺑﺨﻮاﻧﺪ. ای ﮐﺎش اﯾﻦ ﻏﺮور ﺑﯿﺠﺎ ﻣﺎﻧﻊ اﻋﺘﺮاﻓﻢ در ﻧﺰد ﻫﻤﮕﺎن ﻧﻤﯿﺸﺪ. ﮐﺎش ﻣﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺟﺎی اﯾﻨﮑﻪ در دروﻧﻢ ﺳﯿﻞ وار اﺷﮏ ﺑﺮﯾﺰم ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺖ ﻣﯽ آﻣﺪم و ﮐﻨﺎر ﺑﺴﺘﺮت زاﻧﻮ ﻣﯿﺰدم و ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﯿﺪار ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪم و ﺧﻮد را در دردﻫﺎﯾﺖ ﺳﻬﯿﻢ ﻣﯿﮑﺮدم.
ﺧﺪاﯾﺎ ﻫﻨﻮز ﺑﺎور ﻧﺪارم ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ او ﺑﺎ اوﻟﯿﻦ ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮔﺬرا و ﻣﻌﺼﻮم دروﻧﻢ را ﺑﻪ آﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ. ﻣﻨﯽ ﮐﻪ آﻧﻘﺪر ﺑﻪ ﺧﻮد و ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﻢ ﻣﯿﺒﺎﻟﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ در ﺧﻮد ﺷﮑﺴﺘﻢ. اﺑﺘﺪا وﻗﺘﯽ از ﭘﯿﺸﻢ ﺳﺎده ﮔﺬﺷﺘﯽ و ﻣﺮا ﭼﻮن ﻓﯿﻠﻤﺒﺮداری ﺟﺰ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب آوردی ﭼﻘﺪر ﻣﺸﺘﺎق ﺑﻪ ﺗﻼﻓﯽ اﯾﻦ ﮐﺎرت ﺑﻮدم.
اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﺑﺎر دوم در ﻓﯿﻠﻢ ﺟﺸﻦ ﺳﺎرا ﻣﺮا ﻧﺎدﯾﺪه اﻧﮕﺎﺷﺘﯽ ﺑﻪ ﺟﺎی اﯾﻨﮑﻪ ﺟﺮی ﺗﺮ ﺷﻮم، ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ. ﺗﻪ دﻟﻢ ﺗﮑﺎﻧﯽ ﺧﻮرد و ﮐﯿﻨﻪ ات را ﺑﻪ دل ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ. ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﺎه ﺑﻪ ﻣﺎه ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻤﯿﺎﻣﺪم ﻧﯿﺮوﯾﯽ ﻣﺮا در آﺧﺮ ﻫﻤﺎن ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﻮی ﺧﺎﻧﻪ ﮐﺸﺎﻧﺪ. ﻫﻤﻪ در ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﯽ ﺟﻤﻊ ﺑﻮدﻧﺪ ﺟﺰ ﺗﻮ و ﻣﻦ ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ در ﻣﯿﺎن ﺟﻤﻊ ﺑﻮدم اﺣﺴﺎس ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻟﺤﻈﻪ ای رﻫﺎﯾﻢ ﻧﻤﯿﮑﺮد.
ﺗﻤﺎم اﻧﮕﯿﺰه و ﻗﻮای از دﺳﺖ رﻓﺘﻪ ام را ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﺑﺪﺳﺖ آوردم ﮐﻪ ﻣﺎدرم از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺎﻧﻮاده ام ﻣﺮا ﭘﯿﮑﯽ ﺳﺎﺧﺖ ﺑﻪ ﺳﻮی ﺗﻮ و ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺗﺎب دﯾﺪﻧﺖ ﺑﻮدم ﻫﻤﺎن اول ﺻﺒﺢ از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﺮﺧﺼﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﺷﻮق دﯾﺪﻧﺖ ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎه ﺗﻬﺮان آﻣﺪم.
وﻗﺘﯽ ﭘﺮﺳﺎن ﭘﺮﺳﺎن ﺷﻤﺎره ﮐﻼﺳﺘﺮا ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم ﺑﺎ دﯾﺪن ﺗﻮ در ﮐﻨﺎر ﭘﻠﻪ ﻫﺎ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﺟﻮاﻧﯽ ﺑﻮدی ﺗﻤﺎم آﻣﺎل و آرزوﻫﺎﯾﻢ ﭼﻮن آوار ﺑﺮ ﺳﺮم ﻓﺮو رﯾﺨﺖ. اﻣﺎ ﺑﻪ زور ﺑﺮ ﺧﻮد ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪم ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻧﻬﯿﺐ زدم. اﯾﻦ ﻣﻦ ﺑﻮدم ﮐﻪ دل در ﮔﺮو ﻋﺸﻘﯽ ﯾﮏ ﻃﺮﻓﻪ ﻧﻬﺎده ﺑﻮدم. اﻣﺎ ﺗﻮ ﭼﻪ؟ آﯾﺎ ﻋﺸﻖ را ﻣﯿﺸﻮد از ﮐﺴﯽ ﭼﻮن ﺗﻮ ﮔﺪاﯾﯽ ﮐﺮد؟
آﻧﻘﺪر اﯾﺴﺘﺎدم ﺗﺎ ﺗﻮ را ﺗﻨﻬﺎ ﮐﻨﺎر ﺑﺮد داﻧﺸﮕﺎه ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮ ﮐﺮدم. ﺑﺎ دﯾﺪﻧﺖ زﺑﺎن ﺑﻪ ﮐﺎﻣﻢ ﭼﺴﺒﯿﺪ. ﻧﮕﺎه ﭘﺮ ﻋﺸﻘﻢ را ﺑﻪ ﺗﻮ دوﺧﺘﻢ و ﺗﻮ ﭼﻪ ﺳﺎده و ﺳﺮد ﻣﺮا ﭼﻮن ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﺎن اﻧﮕﺎﺷﺘﯽ و ﭘﯽ ﺑﻪ راز ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻧﺒﺮدی.
در آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﻣﺎدر ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﻬﺮ ﻣﯽ آﯾﻢ ﻫﻤﻪ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دﯾﺪن ﺗﻮ و ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ آﺗﺶ ﺳﻮزان دﻟﻢ، ﺣﺘﯽ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪ ای ﻧﺘﺮﺳﯿﺪم ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ دﯾﮕﺮان ﺑﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ رﻓﺘﺎر ﻓﺎﺣﺸﻢ ﺷﮏ ﮐﻨﻨﺪ. در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎدر را اﺳﺘﺎداﻧﻪ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ دﯾﺪن ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺷﻤﺎ را دوﺑﺎره دﻋﻮت ﮐﻨﺪ.
وﻗﺘﯽ روی ﭘﻠﻪ ﻫﺎی ﻣﻨﺰﻟﺘﺎن ﺗﻮ را در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﺎ ﻫﺴﺘﯽ دﯾﺪم ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﯽ ﺑﺎور ﮐﻨﯽ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم و وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﺷﺮﻣﯽ ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ در ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺮﯾﻊ ﻣﺮا ﺗﺮک ﮐﺮدی ﻋﺰﻣﻢ ﺑﺮای رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﺗﻮ ﺟﺰم ﺗﺮ ﺷﺪ و درﯾﺎﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺷﮏ در اﻧﺘﺨﺎﺑﻢ اﺷﺘﺒﺎه ﻧﮑﺮده ام.
وﻗﺘﯽ در ﺟﻨﮕﻞ ﺣﺲ اﻧﺘﻘﺎم ﺟﻮﯾﯽ را در ﭼﺸﻤﺎن ﭘﺮ از ﺷﯿﻄﻨﺘﺖ دﯾﺪم ﭼﻘﺪر دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎی ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺑﻮدم و ﺑﻪ ﺟﺎی او ﺗﻨﺒﯿﻪ ﻣﯿﺸﺪم، زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ از ﺳﺎرا ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺗﻮ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺧﺎﻃﺮات را ﺛﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﭼﻘﺪر دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﻦ ﻫﻢ در دﻓﺘﺮ ﺧﺎﻃﺮاﺗﺖ ﻧﻘﺸﯽ ﮐﻮﺗﺎه داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ، اﻣﺎ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ای ﺧﻨﺪه دار اﺳﺖ ﭼﻮن ﺗﻮ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮد زﺣﻤﺖ ﻫﻢ ﮐﻼم ﺷﺪن ﺑﺎ ﻣﻦ را ﻧﻤﯿﺪادی ﭼﻪ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ ﻣﻬﻢ ﺷﻤﺮدن ﻣﻦ و ﺛﺒﺖ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ در آن ﻧﻘﺶ داﺷﺘﻪ ام.
درﺳﺖ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺗﺎب ﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻬﺪ از ﻣﺎﻫﻬﺎ ﺑﯽ ﺧﺒﺮی ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮای دﯾﻨﺖ ﻋﺎزم ﻧﻮﺷﻬﺮ ﺷﻮم ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺧﺒﺮی از ﺗﻮ ﺑﻪ دﺳﺘﻢ رﯾﺪ، ﺧﺒﺮی ﮐﻪ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم را ﺑﻪ آﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ و دل ﺑﺎورش ﻧﮑﺮد.
وﻗﺘﯽ از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﭘﻠﯿﺲ راه ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ دادﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﺎرﺗﻢ را در ﮐﯿﻒ دﺧﺘﺮی ﺗﺼﺎدﻓﯽ ﯾﺎﻓﺘﻪ اﻧﺪ ﺗﻤﺎم ﻃﻮل راه ﺧﻮد را ﻓﺮﯾﺐ ﻣﯿﺪادم ﮐﻪ ﻧﻪ آن ﺑﯿﻤﺎر ﺗﺼﺎدﻓﯽ ﺷﯿﺪای ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ، ﺣﺘﻤﺎٌ ﻣﺸﺨﺼﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ ﺷﺒﯿﻪ ﺗﻮ ﺑﻮده اﻣﺎ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﺖ ﻗﺪﻣﻬﺎﯾﻢ ﺳﺴﺖ ﺷﺪ و ﺑﯽ ﺣﺎل ﺑﺮ ﺟﺎی ﺧﻮد ﻧﺸﺴﺘﻢ.
وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮد آﻣﺪم ﺳﺮﯾﻊ ﺗﺮا ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺧﻮدﻣﺎن اﻧﺘﻘﺎل دادم و از ﺳﻌﯿﺪ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺪون درﻧﮓ ﺗﻮ را ﻋﻤﻞ ﮐﻨﺪ. در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺳﻌﯿﺪ از ﺗﻪ دل ﻣﯿﮕﺮﯾﺴﺘﻢ ﭼﻮن ﯾﺎرای دﯾﺪن ﺗﻮ را در آن ﺷﺮاﯾﻂ ﻧﺪاﺷﺘﻢ، ﺳﻌﯿﺪ دﻟﺪارﯾﻢ داد و ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻋﻤﻞ رﻓﺖ.
ﺑﯿﺮون اﺗﺎق ﻧﺘﻈﺮ اﯾﺴﺘﺎدم. ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎن ﻋﻤﻞ ﻫﺰار ﺑﺎر ﻣﺮدم و زﻧﺪه ﺷﺪم ﺗﺎ ﺳﻌﯿﺪ ﺑﻪ ﯾﺎرﯾﻢ آﻣﺪ و ﺧﺒﺮ ﺑﻬﺒﻮدﯾﺖ را ﺑﻪ ﻣﻦ داد.
دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ در اﺗﺎﻗﺖ و در ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺘﺖ، ﭼﻮن ﭘﺮﺳﺘﺎری دﻟﺴﻮز ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎﺷﻢ، اﻣﺎ ﺟﻮاب ﻧﮕﺎﻫﻬﺎی دﯾﮕﺮان را ﭼﻪ ﻣﯿﺪادم. ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻧﺴﺒﯿﺘﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﻧﺪاﺷﺘﻢ،ﻓﻘﻂ ﻋﺎﺷﻘﯽ دل ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﺤﺒﻮﺑﺶ در ﺑﺴﺘﺮ ﺑﯿﻤﺎری اﺳﺖ.
دﯾﮕﻪ ﺻﺒﺢ ﺷﺪه و ﺗﻤﺎم وﻗﺘﻢ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﮔﺬﺷﺖ. ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ ﺑﻪ ﺑﺨﺶ ﺑﺮﮔﺮدم. اﻣﺮوز ﻗﺮاره ﺗﻮ ﺷﯿﺪای ﻣﻦ ﺑﻌﺪ از ﺑﻬﺒﻮدی ﮐﺎﻣﻞ از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﺮﺧﺺ ﺑﺸﯽ.
ﺑﻪ اﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ از ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ رﺳﯿﺪم ﺑﺎ ﺧﻮدﮐﺎر آﺑﯽ اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد: ﻣﯿﺪان ﮐﻪ ﺷﺎ ﻗﺒﻼً آن را ﺧﻮاﻧﺪه اﯾﺪ ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻢ ﺷﻤﺎ از از ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺟﺎی ﺑﺮﮔﻪ ﻫﺎ ﺣﺪس زدم ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎً ﺷﻤﺎ اﯾﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎ رو ﺧﻮﻧﺪﯾﻦ.
اوﻟﺲ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺷﯿﺪاﯾﯽ ام در ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻤﺎن ﺷﻤﺎ ﺑﯽ ﺣﺠﺎب و ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺷﺪ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺷﺪم، اﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪم ﮐﻪ اﯾﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎﯾﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺷﻤﺎ ﺗﻌﻠﻖ دارد. ﺷﺎﯾﺪ اﮔﺮ در اﯾﺎم ﻋﯿﺪ در ﻣﻨﺰل ﺷﻤﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯿﺸﺪم ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری ﭘﺮ و ﭘﺎ ﻗﺮص دارﯾﺪ اﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﺗﻪ دﻟﻢ زود ﺧﺎﻟﯽ ﻧﻤﯿﺸﺪ و اﯾﻨﻘﺪردﺳﺘﭙﺎﭼﻪ و ﻗﺒﻞ از ﭘﺎﯾﺎن اﻣﺘﺤﺎﻧﺎت اﯾﻦ ﺗﺮﻣﺘﺎ ﺑﺮﮔﻪ ﻫﺎ رو ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯿﺪادم. ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﺟﺮأت اﯾﻨﻮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ رودررو ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دارم رو اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﻢ، ﺷﺎﯾﺪ از ﺑﯽ ﻣﻬﺮی ﺷﻤﺎ ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪم. اﻣﺎ ﻧﺎﭼﺎراً ﭘﯽ ﻫﻤﻪ اﯾﻨﻬﺎ رو ﺑﻪ ﺗﻦ ﻣﺎﻟﯿﺪم و ﺑﺎﻻﺧﺮه دل ﺑﻪ درﯾﺎ زدم. اﻣﯿﺪوارم اﯾﻨﮑﺎر ﻣﻨﻮ ﺑﯽ ادﺑﯽ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻧﯿﺎورده ﺑﺎﺷﯿﻦ.
ﮐﯿﺎن در آﺧﺮ از ﻣﻦ رﺳﻤﺎً ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﻦ اﻃﻤﯿﻨﺎن داده ﺑﻮد ﮐﻪ در ﺻﻮرت ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻣﻦ، ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﺶ رو واﺳﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺷﺪﻧﻢ ﺑﮑﺎر ﻣﯿﺒﺮه ﺑﺎور ﭼﻨﯿﻦ ﻧﺎﻣﻪ ای ﺑﺮام دﺷﻮار ﺑﻮد ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ از رﯾﺨﺘﻦ اﺷﮑﺎم ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی ﮐﻨﻢ. دوﺑﺎره و دوﺑﺎره اون رو ﺧﻮﻧﺪم. ﺑﺎور ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻣﻌﺸﻮﻗﯿﮑﻪ ﻋﺸﻘﺶ را ﻫﯿﭻ ﮔﺎه ﺑﺎور ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ از ﻣﺠﻨﻮﻧﯽ اش ﺑﮕﻮﯾﺪ.
ﺧﺪاﯾﺎ ﻣﻦ ﺑﯽ ﺗﺎب ﮐﺴﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺗﺴﻨﻪ ﻋﺸﻖ و ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻦ ﺑﻮد و ﺧﻮد ﻫﺠﺮان را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﻣﻌﺒﻮدا ﺗﺮا ﺑﻪ ﭘﺎﮐﯽ ﻋﺸﻘﻤﺎن ﻗﺴﻢ، ﺻﺒﺮ و ﻗﺮار را ﻣﯿﻬﻤﺎن دﻟﻬﺎی ﺑﯽ ﻗﺮارﻣﺎن ﮐﻦ.
ﺑﺮﮔﻪ ﻫﺎ رو ﻻی دﻓﺘﺮم ﮔﺬاﺷﺘﻢ و آن را ﭼﻮن ﮔﻨﺠﯿﻨﻪ ای ﭘﺮﺑﻬﺎ ﺑﺮ روی ﻗﻠﺒﻢ ﻧﻬﺎدم و اﻓﮑﺎرم را ﺑﻪ ﺳﻮی آﯾﻨﺪه ای روﺷﻦ ﺑﻪ ﭘﺮواز درآوردم.
*******
ﺑﺎ ﺻﺪای ﮐﯿﺎن ﺑﻪ ﺧﻮدم اوﻣﺪم.
ـ ﺣﻮاﺳﺖ ﮐﺠﺎﺳﺖ ﻋﺮوس ﺧﺎﻧﻮم؟
در ﻫﻨﮕﺎم ادای اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺸﻖ در ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻣﻮج ﻣﯿﺰد. دﺳﺘﻪ ﮔﻠﯽ از ﮔﻠﻬﺎی رز ارﻏﻮاﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ زﯾﺒﺎﯾﯽ آراﺳﺘﻪ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ دﻧﯿﺎی ﮐﻮﭼﮑﻢ ﺧﻮش آﻣﺪی اﻟﻬﻪ ی زﻧﺪﮔﯿﻢ.
ﻟﺒﺨﻨﺪی زدم و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم. دﯾﮕﺮ از ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺷﺮم ﻧﻤﯿﮑﺮدم و ﻧﮕﺎﻫﻢ رااز او ﻧﻤﯿﺪزدﯾﺪم. ﮐﯿﺎن درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ دﺳﺘﺎﻧﻢ را ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ و ﻣﺮا ﺗﺎ ﺟﻠﻮی درب آراﯾﺸﮕﺎه ﻫﻤﺮاﻫﯽ ﻣﯿﮑﺮد، ﻧﺠﻮاﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ: ﭼﻘﺪر اﻧﺘﻈﺎر اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ رو ﮐﺸﯿﺪم.
ﻫﺰار ﺑﺎر ﺗﻮ رو در اﯾﻦ ﻟﺒﺎس و در ﮐﻨﺎرﺧﻮدم در ذﻫﻨﻢ ﻣﺠﺴﻢ ﮐﺮده ﺑﻮدم، اﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﻢ ﺗﻮ از ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺧﯿﺎﻻﺗﻢ زﯾﺒﺎﺗﺮ ﺷﺪه ای. دوﺳﺘﺖ دارم ﺷﯿﺪا.
ﺑﺎ اﺣﺴﺎﺳﯽ ﺧﻮش ﻫﻤﺮاه ﮐﯿﺎن ﺳﻮارﺑﺮ ﻣﺮﮐﺐ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯿﻤﺎن ﺷﺪﯾﻢ. اﻣﺎ اﯾﻨﺒﺎر ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﻔﺎوت ﮐﻪ، ﻫﺮدو ﻣﺸﺘﺎﻗﯿﻢ ﺗﺎ اﻧﺘﻬﺎی زﻧﺪﮔﯽ، دﺳﺖ در دﺳﺖ ﻫﻢ و ﺑﺎ ﭘﺎی ﻧﻬﺎدن در رﮐﺎب اﻣﻦ ﻣﻌﺸﻮق ﺣﻘﯿﻘﯿﻤﺎن، ﻫﻤﺮاه و ﻫﻤﺴﻔﺮ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﺗﺎ اﺑﺪ ﺗﺎ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ.
پایان
نام داستان: شیدا // نویسنده: رقیه بنی شیخ الاسلامی // منبع: 98یا
