جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منقصه عشق (4)
قصه عشق (4)
نکته
اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﺮاﺳﺎس واﻗﻌﯿﺖ زﻧﺪﮔﯽ اﺷﺨﺎﺻﯽ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ی ﺗﺤﺮﯾﺮ در آﻣﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻮارد ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد آن اﻓﺮاد از ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدن اﺳﺎﻣﯽ واﻗﻌﯽ ﺧﻮدداری و از اﺳﺎﻣﯽ ﻣﺴﺘﻌﺎر اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ.
ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا وﻟﯽ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﯾﮏ دﺳﺖ ﻣﺠﯿﺪ رو ﺑﯿﻦ دو دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﯽ اراده ﺑﻐﺾ ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﭼﺸﻤﻬﺎم ﭘﺮ اﺷﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺠﯿﺪ؟... ﻧﺬار زﻧﺪﮔﯽ ﻧﺴﺘﺮن ﺧﺮاب ﺑﺸﻪ... ﺗﻮ رو ﺧﺪا... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺴﻞ ﻫﻢ ﺷﺪه ﯾﻪ ﮐﺎری ﺑﮑﻦ...
ﻣﺠﯿﺪ رو ﺑﻪ روی ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎد و از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ ﻃﻮرﯾﮑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ی ﺑﯿﻦ ﻣﻦ و اون ﺑﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﻣﻤﮑﻨﻪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ ﺳﺮ ﻣﻦ رو ﺗﻮی ﺳﯿﻨﻪ اش ﮔﺮﻓﺖ ﻣﻨﻢ دﯾﮕﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ و زدم زﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ و دوﺑﺎره ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺠﯿﺪ ﺗﻮ رو ﺧﺪا... ﻓﻘﻂ ﺗﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﮐﺎری ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﻋﺴﻞ ﺳﺨﺘﯽ ﻧﮑﺸﻪ... ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺪوﻧﯽ ﻋﺴﻞ دﯾﺸﺐ ﺗﺎ اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ ﭼﻘﺪر از وﺣﺸﺖ ﻧﺒﻮدن ﻧﺴﺘﺮن ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮده ﺑﻮده...
دﯾﮕﻪ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺠﯿﺪ ﻣﻦ رو در آﻏﻮﺷﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎم رو ﻧﻮازش ﻣﯿﮑﺮد روی ﺳﺮم رو ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ... ﺑﺴﻪ دﺧﺘﺮ... ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﮐﺎری ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻋﺴﻞ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ از ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎش ﺟﺪا ﻧﺸﻪ... ﺧﻮﺑﻪ؟... ﺑﺴﻪ دﯾﮕﻪ... دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﯽ... ﺑﺸﯿﻦ ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺮﯾﻢ ﯾﻪ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺑﺨﻮرﯾﻢ ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ.
وﻗﺘﯽ ﺑﺮای ﺧﻮردن ﺑﺴﺘﻨﯽ دوﺑﺎره در ﺟﺎﯾﯽ ﺗﻮﻗﻒ ﮐﺮدﯾﻢ در ﺣﯿﻦ ﺧﻮردن ﺑﺴﺘﻨﯽ ﻣﺠﯿﺪ ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ؟... ﻣﯿﺨﻮام ﯾﻪ واﻗﻌﯿﺘﯽ رو ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ... واﻗﻌﯿﺘﯽ ﮐﻪ3ﺳﺎل ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺧﻮدﻣﻢ ﺑﻔﻬﻤﻤﺶ... ﻣﻦ و ﻧﺴﺘﺮن ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻋﺎﺷﻖ ﻫﻢ ﻧﺒﻮدﯾﻢ... ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻬﻢ ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ و روی ﺣﺴﺎب دوران ﺑﭽﻪ ﮔﯿﻤﻮن ﺑﺮای ﺧﻮدﻣﻮن دﻧﯿﺎﯾﯽ ﺳﺎﺧﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ اﺳﺎس و ﺑﻨﯿﺎدی ﻧﺪاﺷﺖ... ﻣﻦ و ﻧﺴﺘﺮن ﻋﺎﺷﻖ ﻫﻢ ﻧﺒﻮدﯾﻢ اﯾﻦ رو ﺑﺎور ﮐﻦ... ﺣﺪ اﻗﻞ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ ﺳﺎل اﯾﻦ رو در ﺧﻮدم ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ... ﻧﺴﺘﺮن ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ اﮔﻪ ﻋﺸﻘﯽ در ﮐﺎر ﺑﻮد ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪ ازدواج ﮐﻨﻪ... ﭘﺲ ﻋﺸﻘﯽ ﻣﯿﻮن ﻣﺎ ﻧﺒﻮده و ﻧﯿﺴﺖ... اﻻﻧﻢ ﻧﺴﺘﺮن داره از روی ﻫﻮس دﻧﺒﺎﻟﻪ ی ﭼﯿﺰی رو ﻣﯿﮕﯿﺮه ﮐﻪ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺧﺎﻃﺮه و ﯾﻪ ﺑﭽﻪ ﺑﺎزی ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺒﻮده... ﺧﺎﻃﺮه اﯾﯽ ﮐﻪ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﻫﯿﭻ ارزﺷﯽ ﻫﻢ ﺑﺮام ﻧﺪاره... ﻣﻦ اﮔﻪ ﺑﻪ ﻧﺴﺘﺮن ﺑﯽ ﻣﺤﻠﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﯾﺎ اﮔﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻤﯿﺸﻢ ﯾﺎ اﮔﻪ ازش دوری ﻣﯿﮑﻨﻢ دﻟﯿﻠﺶ اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز دوﺳﺘﺶ دارم... دﻟﯿﻠﺶ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮام اﺻﻼ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ی ﻣﺴﺨﺮه اﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﻨﻤﻮن ﺑﻮده ﺣﺘﯽ ﺑﺮای ﯾﮏ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻫﻢ ﺷﺪه ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ... ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﯾﺎﺳﯽ؟... ﺳﻪ ﺳﺎل ﺑﺮام ﺳﺨﺖ ﮔﺬﺷﺖ ﭼﻮن ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از ازدواج ﻧﺴﺘﺮن اوﻧﻘﺪر ﺧﺎم و ﻧﭙﺨﺘﻪ ﺑﻪ ﻗﻀﺎﯾﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻧﺴﺘﺮن ﺑﯽ ﻫﯿﭻ دﻟﯿﻞ واﻗﻌﯽ ﻋﺸﻘﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻋﺮوﺳﮏ ذﻫﻦ ﻣﻦ... در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ واﻗﻌﺎ ﻋﺸﻘﯽ اﯾﻦ وﺳﻂ ﻧﺒﻮده... ﻓﻘﻂ دﯾﺪارﻫﺎی ﻣﮑﺮر و ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﭽﻪ ﮔﻮﻧﻪ اﯾﻦ ﺗﺼﻮر رو ﺑﺮای ﻫﻤﻪ ﺣﺘﯽ ﺑﺮای ﺧﻮد ﻣﺎ دو ﺗﺎ ﺑﻪ وﺟﻮد آورده ﺑﻮده ﮐﻪ ﻣﺎ ﻋﺎﺷﻖ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﯿﻢ... در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ اﺻﻼ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ... ﺑﺒﯿﻦ ﯾﺎﺳﯽ ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺎ ﺑﺎﺑﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ و ﺣﺘﯽ اﮔﻪ اﺟﺎزه ﺑﺪه ﺑﺎ ﺧﻮد ﻧﺴﺘﺮن ﻫﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ... و ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر داره اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ و ﺳﻄﺤﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ... ﻣﯿﺨﻮام ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎی دﯾﮕﻪ رو ﻫﻢ ﺑﮕﻢ.
در اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻇﺮف ﺑﺴﺘﻨﯿﺶ رو ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﺧﺎﺻﯽ دﺳﺖ ﻣﻦ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎم ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ... ﻓﻘﻂ دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﺗﻮ ﻧﮕﺮان ﭼﯿﺰی ﺑﺎﺷﯽ... ﺑﺎﺷﻪ؟... دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اون ﭼﺸﻤﺎی ﺧﻮﺷﮕﻠﺖ رو اﺷﮑﯽ ﺑﺒﯿﻨﻢ... ﺑﺎﺷﻪ؟
ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﻪ ﻟﺐ ﺑﯿﺎرم وﻟﯽ ﻣﺠﯿﺪ ﺧﯿﻠﯽ زود ﻓﻬﻤﯿﺪ ﻫﻨﻮز ﻧﮕﺮاﻧﻢ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﯽ ﻗﺮﺑﻮن اون ﭼﺸﻤﺎت ﺑﺸﻢ... ﺗﻮ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﻌﺪ از ﺷﻨﯿﺪن ﺣﺮﻓﻬﺎی ﻧﺴﺘﺮن ﺧﻮدﻣﻢ ﻧﮕﺮان ﻋﺴﻞ ﺷﺪم... ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﻣﺮﺗﺐ ﻣﯿﺸﻪ... ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﻧﺬار اون ﭼﺸﻤﺎت اﺷﮑﯽ ﺑﺸﻪ ﺑﺎﺷﻪ؟
ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ ﻗﺪری ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺣﺮف ﻣﯿﺰد ﮐﻪ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ در ﻋﻤﻖ وﺟﻮدم ﺣﺴﯽ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻪ ﺗﻼﻃﻢ اﻓﺘﺎد. ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ اﺟﺎزه ﺑﺪم ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎم ﺧﯿﺮه ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﯿﺎﺑﻮن ﮐﻪ از ﺷﯿﺸﻪ ی ﮐﻨﺎرﻣﻮن ﭘﯿﺪا ﺑﻮد ﻣﻌﻄﻮف ﮐﺮدم. ﻣﺠﯿﺪ ﻫﻨﻮز دﺳﺘﻢ رو ﺗﻮی دﺳﺘﺶ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﯿﺮه ﺑﻮد ﺑﺎ ﺻﺪای آروﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ؟... ﭼﺮا ﺻﻮرﺗﺖ رو ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪی اوﻧﻄﺮف؟
ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﺮای اﯾﻦ ﺳﻮاﻟﺶ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﭼﻮن دﻟﯿﻞ ﮐﺎرم رو ﺧﻮدﻣﻢ ﺑﻪ وﺿﻮح ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻓﻘﻂ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ ﻗﺪرﺗﯽ در ﺧﻮدم ﺳﺮاغ ﻧﺪارم ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎی ﻣﺠﯿﺪ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ... ﯾﻪ ﺣﺲ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﻮد... اﻧﮕﺎر از ﭼﯿﺰی ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﯾﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم... ﯾﻪ ﺣﺲ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ در ﺧﻮدم ﺳﺮاغ ﻧﺪاﺷﺘﻢ... ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﯾﻪ دروغ ﮔﻨﺪه ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪم ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎی ﻣﺠﯿﺪ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ و اون ﭘﯽ ﺑﻪ راز ﻣﻦ ﺑﺒﺮه!!!!
ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ دﺳﺘﻢ رو ﺗﻮی دﺳﺘﺶ ﻧﻮازش ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب ﺑﺴﻪ دﯾﮕﻪ... ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺑﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ... دﯾﮕﻪ زﯾﺎدی دارﯾﻢ ﻣﻌﻄﻞ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ.
ﺗﻮی راه ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻫﻢ ﻫﻨﻮز اون ﺣﺲ در ﻣﻦ ﺑﻮد ﺳﮑﻮﺗﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﺣﮑﻤﻔﺮﻣﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﺑﺮام آزار دﻫﻨﺪه ﺟﻠﻮه ﻣﯿﮑﺮد.
وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﻣﻤﮑﻦ رو در ﻋﻤﺮم ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم وﻗﺘﯽ داﺧﻞ ﺧﻮﻧﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻮی ﺣﯿﺎط ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن و داﺷﺘﻦ ﭼﺎﯾﯽ ﻣﯿﺨﻮردن. ﻋﻠﯽ ﻫﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد دﻧﺒﺎل ﻣﻬﻨﺎز ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮن ﺑﯿﺮون و ﺑﮕﺮدن. ﻣﺠﯿﺪ ﮐﻨﺎر ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﻧﺸﺴﺖ. ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﺮم ﺑﺮای ﺧﻮدم و ﻣﺠﯿﺪ ﭼﺎﯾﯽ ﺑﯿﺎرم. ﻣﺠﯿﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﭼﺎﯾﯽ ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاد ﮐﻤﯽ ﺑﺎ ﺑﺎﺑﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ. ﻣﺎﻣﺎن ﺣﺲ ﮐﺮد ﻧﺒﺎﯾﺪ اوﻧﺠﺎ ﺑﺎﺷﻪ وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻣﺠﯿﺪ ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺣﻀﻮر ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺮای ﺻﺤﺒﺘﻬﺎی ﻣﺠﯿﺪ ﺿﺮورﯾﻪ و ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﻫﯿﭽﯽ ﻧﮕﻔﺖ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﺶ رو اداﻣﻪ داد. ﻣﺎﻣﺎن ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ ﺟﻮن ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺸﻢ... اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮ ﺣﻀﻮرت اﻟﺰاﻣﯽ ﻧﯿﺴﺖ.
ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم دﯾﺪم ﺧﻨﺪه ی ﺗﻮی ﺻﻮرﺗﺶ ﻋﻤﯿﻖ ﺗﺮ ﺷﺪه. ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻨﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﻢ... ﮐﻠﯽ درس ﺑﺮای ﺧﻮﻧﺪن دارم ﺧﻮدم داﺷﺘﻢ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ.
ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ و ﻣﺠﯿﺪ ﻫﺮﺳﻪ زدن زﯾﺮ ﺧﻨﺪه ﺧﻮدﻣﻢ از دروﻏﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ وﻟﯽ ﺑﻌﺪش رﻓﺘﻢ داﺧﻞ ﺧﻮﻧﻪ. ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻣﺠﯿﺪ در ﻣﻮرد ﺣﺮﻓﻬﺎی ﻧﺴﺘﺮن ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺎ ﺑﺎﺑﺎ و ﻣﺎﻣﺎن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺧﻮدﻣﻢ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اوﻧﺠﺎ ﺑﺎﺷﻢ ﭼﻮن ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺣﺪس ﺑﺰﻧﻢ ﺑﺎﺑﺎ اﮔﻪ ﺑﻔﻬﻤﻪ ﻧﺴﺘﺮن ﭼﻪ ﭼﺮﻧﺪﯾﺎﺗﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﭼﻘﺪر ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯿﺸﻪ. رﻓﺘﻢ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻢ و ﻫﺮ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﯾﮑﺒﺎر از ﭘﺸﺖ ﭘﺮده ﺑﻪ ﺣﯿﺎط ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم و ﻣﯿﺪﯾﺪم ﻫﺮ ﺳﻪ دارن ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﻦ وﻟﯽ اﺛﺮی از ﺧﺸﻢ و ﯾﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ در ﭼﻬﺮه ی ﻫﯿﭽﮑﺪوم ﻧﺒﻮد!!!
ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ دو ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺗﻮی ﺣﯿﺎط ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف زدن. در ﻃﻮل اﯾﻦ ﻣﺪت ﻣﻨﻢ ﮐﻤﯽ درس ﺧﻮﻧﺪم. ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺮای ﺷﺎم ﻫﻢ از ﻣﺠﯿﺪﺧﻮاﺳﺘﻦ ﮐﻪ اوﻧﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﻪ و اوﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ ﻗﺒﻮل ﮐﺮد و از ﻣﺎﻣﺎن ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ اﺟﺎزه ﺑﺪه ﺷﺎم رو ﺧﻮدش درﺳﺖ ﮐﻨﻪ!!! ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم. دﯾﺪم ﻣﯿﺨﻨﺪه و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ: ﭼﯿﻪ ﺑﻬﻢ ﻧﻤﯿﺎد آﺷﭙﺰی ﮐﻨﻢ؟
ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ...
ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﺷﻪ ﭘﺲ ﺗﻮ ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻦ...
ﺑﻌﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ دﺳﺖ ﻣﻦ رو ﮔﺮﻓﺖ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ و ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ: ﺑﺎ اﺟﺎزه ﻣﺎ ﺑﺮﯾﻢ؟
ﺑﺎﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم اوﻣﺪ ﺗﻮی ﻓﮑﺮ رﻓﺘﻪ وﻟﯽ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ: ﺧﺪا ﺑﻪ دادﻣﻮن ﺑﺮﺳﻪ ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﭼﯽ ﺑﻪ ﺧﻮرد ﻣﺎ ﺑﺪﯾﻦ ﺷﻤﺎ دو ﺗﺎ...
ﻣﺠﯿﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﭼﯽ؟ اﺟﺎزه ﻣﯿﺪﯾﻦ ﻣﺎ ﺑﺮﯾﻢ؟
ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻫﺮدوی ﻣﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻓﻘﻂ ﻣﺎ رو ﻧﮑﺸﯿﻦ اﻣﺸﺐ... ﻣﺎ ﻫﺰار ﺗﺎ آرزو دارﯾﻢ ﺣﺎﻻ ﺣﺎﻻ ﻫﺎ... ﻣﮕﻪ ﻧﻪ ﺧﺎﻧﻢ؟
ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ و ﻣﺠﯿﺪ ﮐﻠﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدن و ﻣﻨﻢ ﮔﺎﻫﯽ از ﺣﺮﻓﻬﺎﺷﻮن ﺑﻪ ﺧﻨﺪه ﻣﯽ اﻓﺘﺎدم وﻟﯽ ﺑﺮام ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد!!! دو ﺳﺎﻋﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﺗﻮی ﺣﯿﺎط!!! اوﻧﻢ در ﻣﻮرد ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻪ اون ﻣﻬﻤﯽ!!! و ﺣﺎﻻ اﯾﻦ ﺧﻨﺪه ﻫﺎ!!! اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد در ﻋﻤﻖ وﺟﻮدش ﺿﻤﻦ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯿﮕﻪ و ﻣﯿﺨﻨﺪه ﺑﻪ ﭼﯿﺰی ﻫﻢ داره ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ وﻟﯽ ﮐﻼ ﺟﻮ اوﻧﺠﻮری ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﺼﻮرش رو داﺷﺘﻢ!!!
وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﻣﺠﯿﺪ رﻓﺘﯿﻢ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب ﭼﯽ ﺑﻠﺪی درﺳﺖ ﮐﻨﯽ؟ زود... زود...
ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺑﺎزم ﻫﻤﻮن ﺣﺲ اوﻣﺪ ﺳﺮاﻏﻢ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﯾﮏ ﮐﻢ ﺑﻪ دروﻧﻢ ﺗﺴﻠﻂ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ. ﻣﺠﯿﺪ اوﻣﺪ ﻧﺰدﯾﮑﻢ و ﮔﻔﺖ: ﻧﺨﯿﺮ... ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻨﻮز ﻧﮕﺮاﻧﯽ... ﯾﺎﺳﯽ ﺑﺎور ﮐﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺣﻞ ﺷﺪ...
ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ رو ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎ و ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺘﯽ؟
ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﻟﭙﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺧﺎﻧﻢ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ... ﺑﻠﻪ... ﻫﻤﻪ ﭼﯽ رو ﮔﻔﺘﻢ... ﻫﺮ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻻزم ﺑﻮد ﺑﮕﻢ... و ﻫﻤﻪ ی ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ... و ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺧﻮدﻣﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﻢ ﺑﻮد ﺑﻬﺸﻮن ﮔﻔﺘﻢ... ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﻮرد آﺧﺮ از ﻫﻤﻪ ﺑﺮام واﺟﺒﺘﺮ ﺑﻮد... ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺎیی ﺑﺎ ﻫﻢ ﺷﺎم درﺳﺖ ﮐﻨﯿﻢ ﯾﺎ ﻫﻨﻮز ﻣﯿﺨﻮای اﯾﻨﺠﺎ واﯾﺴﺘﯽ و...
ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎﺑﺎ و ﻣﺎﻣﺎن از دﺳﺖ ﻧﺴﺘﺮن ﻋﺼﺒﯽ ﻧﺸﺪن؟
ﺟﻮاب داد: ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪن وﻟﯽ ﻧﺬاﺷﺘﻢ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﺸﻦ... ﯾﺎﺳﯽ ﻓﺪای اون ﺻﻮرت ﻣﺜﻞ ﻣﺎﻫﺖ ﺑﺸﻢ ﻣﯿﺸﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﺮﯾﻢ ﺳﺮ درﺳﺖ ﮐﺮدن ﺷﺎم؟
اون ﺷﺐ ﻣﻦ و ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺎ ﻫﺰار ﻣﮑﺎﻓﺎت و ﺧﻨﺪه ﻣﺎﮐﺎروﻧﯽ درﺳﺖ ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ دﺳﺖ آﺧﺮ ﻫﻢ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ دادﻣﻮن رﺳﯿﺪ وﮔﺮﻧﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ اﮔﺮ ﻣﺎ دو ﺗﺎ ﺑﻪ واﻗﻊ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯿﻢ ﺷﺎم رو درﺳﺖ ﮐﻨﯿﻢ اون ﺷﺎم ﺧﻮردﻧﯽ ﻣﯿﺸﺪ.
اون ﺣﺲ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﺧﻮدم و ﻣﺠﯿﺪ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﺮام ﻋﺎدی ﺷﺪ و ﯾﮏ ﮐﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻗﺒﻞ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﻣﺠﯿﺪ ﺣﺮف ﻣﯿﺰدم ﯾﺎ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎم ﻣﯿﮑﺮد آراﻣﺶ داﺷﺘﻢ.
وﺳﻄﻬﺎی ﺷﺎم ﺧﻮردن ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻋﻠﯽ و ﻣﻬﻨﺎز ﻫﻢ اوﻣﺪن و دﯾﮕﻪ ﺑﺴﺎط ﺧﻨﺪه و ﺷﻮﺧﯽ ﺳﺮ ﺷﺎم درﺳﺖ ﮐﺮدن ﻣﺎ ﺷﺪت ﮔﺮﻓﺖ و ﻋﻠﯽ ﮐﻠﯽ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻦ و ﻣﺠﯿﺪ ﮔﺬاﺷﺖ. ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم ﻫﻢ ﺗﺎ دﯾﺮ وﻗﺖ ﻣﺠﯿﺪ و ﻣﻬﻨﺎز ﺧﻮﻧﻪ ی ﻣﺎ ﺑﻮدن. وﻗﺘﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ رﻓﺘﻦ ﻣﻦ از ﺷﺪت ﺧﺴﺘﮕﯽ و ﺧﻮاب آﻟﻮدﮔﯽ ﺧﯿﻠﯽ زود رﻓﺘﻢ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻢ و ﺧﻮاﺑﯿﺪم. ﺻﺒﺢ وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم ﺑﺎﺑﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺒﻞ از ﺑﯿﺪار ﺷﺪن ﻣﻦ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﭼﺎﺑﻬﺎر ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد. ﻋﻠﯽ ﻫﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺳﺮ ﮐﺎر. در ﺣﯿﻦ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺧﻮردن ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ؟... دوﺳﺖ داری ﺑﺮای اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﯿﻞ از اﯾﺮان ﺑﺮی؟
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺮم؟!!!! ﮐﺠﺎ ﺑﺮم؟
ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ: ﯾﻪ ﮐﺸﻮر ﺧﺎرﺟﯽ...
ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺮ ﻓﺮﺿﻢ ﻣﻦ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ... ﻣﮕﻪ ﺷﻤﺎ و ﺑﺎﺑﺎ ﻣﯿﮕﺬارﯾﻦ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﺮم ﯾﻪ ﮐﺸﻮر ﻏﺮﯾﺐ؟
ﻣﺎﻣﺎن در ﺿﻤﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺧﻮدش ﭼﺎﯾﯽ ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ ﮔﻔﺖ: ﺗﻨﻬﺎ ﮐﻪ ﻧﻪ... ﻣﺜﻼ ﺷﻮﻫﺮ ﮐﻨﯽ... ﺑﺎ ﺷﻮﻫﺮت ﺑﺮی؟
ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ام رو ﺗﻤﻮم ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﺑﺎﯾﺪ راﻫﯽ ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﯿﺸﺪم از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﻣﺎﻧﺘﻮ ی ﻣﺪرﺳﻪ ام رو آوردم و ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪن ﺑﺮای رﻓﺘﻦ در ﻫﻤﻮن ﺣﺎل ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: اوووه... ﺣﺎﻻ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﻫﺎی ﻣﻨﻢ ﺻﻒ ﮐﺸﯿﺪن ﺟﻠﻮی در ﺧﻮﻧﻪ... ﻫﻤﻪ ﻫﻢ وﺿﻌﺸﻮن ﺗﻮپ ﺗﻮپ... ﻫﻤﻪ ﻫﻢ ﻋﺎزم ﺧﺎرج از ﮐﺸﻮر... ول ﮐﻦ ﻣﺎﻣﺎن ﺗﻮ رو ﺧﺪا... ﺑﺬار درﺳﻢ رو ﺑﺨﻮﻧﻢ... ﺑﺒﯿﻦ ﺧﻮدت داری ﭘﺮ روم ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻫﺎ...
ﻣﺎﻣﺎن ﮐﻪ داﺷﺖ ﭼﺎﯾﯿﺶ رو ﻣﯿﺨﻮرد ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺟﺪی ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎی ﻣﻦ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺣﺎﻻ ﺟﻮن ﻣﺎﻣﺎن... ﯾﮏ ﮐﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻦ... اﮔﻪ ﯾﻪ روز ﺑﺮات ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری ﭘﯿﺪا ﺑﺸﻪ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاد ﺗﻮ رو ازاﯾﺮان ﺑﺒﺮه... ﻃﻮرﯾﮑﻪ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﺧﺎرج از ﮐﺸﻮر ﺑﻪ درس و رﺷﺘﻪ ی ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ اﺗﻢ ﺑﺮﺳﯽ... ﺣﺎﺿﺮی زﻧﺶ ﺑﺸﯽ؟
ﻣﻘﻨﻌﻪ ام رو ﺳﺮم ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺎﻣﺎاااان؟... ﺻﺒﺢ اول ﺻﺒﺤﯽ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﮔﯿﺮ دادی ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮ دادن ﻣﻦ... ﮐﻮ ﺣﺎﻻ ﻣﻦ درﺳﻢ ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ ﯾﻪ ﺳﺎل دﯾﮕﻪ... ﺑﻌﺪش ﺗﺎزه ﺑﺎﯾﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﮑﻮر و داﻧﺸﮕﺎه و...
ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ ﻣﯿﻮن ﺣﺮﻓﻢ اوﻣﺪ و ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪی ﮔﻔﺖ: دﯾﺸﺐ ﻣﺠﯿﺪ ﺗﻮ رو از ﻣﻦ و ﺑﺎﺑﺎت ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری ﮐﺮده و ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯿﺨﻮاد از اﯾﺮان ﺑﺒﺮﺗﺖ.
ﻣﺎت و ﻣﺘﺤﯿﺮ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺘﻢ: از ﻣﻦ؟!!!... ﺷﻤﺎ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﯿﻦ؟
ﻣﺎﻣﺎن ﺟﻮاب داد: ﻓﻌﻼ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺳﺎل از درﺳﺖ ﻣﻮﻧﺪه... ﺑﺎﺑﺎت و ﻣﻦ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﻓﻌﻼ درﺳﺖ رو ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺨﻮﻧﯽ... وﻟﯽ ﻣﺠﯿﺪ ﻣﯿﮕﻪ اﮔﻪ ﺧﻮدت راﺿﯽ ﺑﺎﺷﯽ از اوﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺶ ﻣﺎﻫﻪ دوم ﻫﺴﺘﯽ ﻣﯿﺸﻪ ﯾﻪ ﻋﻘﺪ ﻣﺤﻀﺮی ﺑﮑﻨﯿﻦ و ﻣﺠﯿﺪ ﺷﺮوع ﮐﻨﻪ ﺑﻪ اﻗﺪام ﺑﺮای ﮔﺮﻓﺘﻦ ﭘﺎﺳﺒﻮرت و وﯾﺰا... درﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ﯾﻪ ﺟﺸﻦ ﻣﯿﮕﯿﺮﯾﻦ ﺑﻌﺪﺷﻢ از اﯾﺮان ﻣﯿﺮﯾﻦ... اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﻪ ی اﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻬﺎﯾﯽ ﺧﻮدت داره... ﻣﻦ و ﺑﺎﺑﺎت ﻫﯿﭻ ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﯽ ﻧﺪارﯾﻢ ﭼﻮن ﻣﺜﻞ ﻋﻠﯽ... ﻣﺠﯿﺪ رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯿﻢ و ﺑﻬﺶ اﻃﻤﯿﻨﺎن دارﯾﻢ... از ﻃﺮﻓﯽ ﻣﺠﯿﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻋﻼﻗﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده و ﻣﻬﻤﺘﺮ اﯾﻨﮑﻪ اون ﻧﺴﺘﺮن اﺣﻤﻖ ﻫﻢ ﺣﺎﻟﯿﺶ ﻣﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﻣﺠﯿﺪ واﻗﻌﺎ ﺑﻬﺶ ﻋﻼﻗﻪ اﯾﯽ ﻧﺪاره و ﻣﯿﺸﯿﻨﻪ زﻧﺪﮔﯿﺶ رو ﻣﯿﮑﻨﻪ... وﻟﯽ ﺑﺎزم ﻣﯿﮕﻢ ﯾﺎﺳﯽ... اﯾﻨﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﻓﻌﻼ در ﺣﺪ ﺣﺮﻓﻪ... ﻣﺠﯿﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺗﻮ رو ﺗﻮی ﻓﺸﺎر ﻧﮕﺬارﯾﻢ ﻓﻘﻂ در ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺪ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﯿﻢ... ﻫﺮ ﻗﺪر ﻫﻢ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ روی اﯾﻦ ﻗﻀﯿﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ... ﺑﺒﯿﻨﯽ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﺑﺎ ﻣﺠﯿﺪ...
از ﺣﺮﻓﻬﺎی ﻣﺎﻣﺎن ﮔﯿﺞ ﺷﺪه ﺑﻮدم... ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻬﺖ و ﻧﺎﺑﺎوری ﻋﺬاﺑﻢ ﻣﯿﺪاد... ﻣﺠﯿﺪ دﯾﺸﺐ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮده ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ؟!!!!
ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ از ﺑﻬﺖ و ﻣﻨﮕﯽ ﺑﻪ ﻣ ﺎﻣﺎن ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺎﻣﺎن ﻣﯿﺸﻪ ﻓﻌﻼ دﯾﮕﻪ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﯿﻦ... ﻣﻦ ﯾﻪ ذره ﻗﺎﻃﯽ ﮐﺮدم... اﻻﻧﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﻣﺪرﺳﻪ...
و ﺑﻌﺪ ﮐﯿﻒ و ﮐﻼﺳﻮرم رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ و از ﺧﻮﻧﻪ اوﻣﺪم ﺑﯿﺮون...
ازﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪم درﺳﺖ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺸﺎﻋﺮم رو از دﺳﺖ دادم!!! ﮔﯿﺞ ﮔﯿﺞ ﺑﻮدم!!! ﺗﺎ ﺳﺮ ﺧﯿﺎﺑﻮن ﺑﺮﺳﻢ ﺻﺪ ﺑﺎر ﺳﺮ ﺟﺎم اﯾﺴﺘﺎدم و ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم آﺧﺮﺷﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﯾﮏ رﺑﻊ دﯾﺮ رﺳﯿﺪم ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ و اﯾﻦ ﺑﺮای ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ از ﺷﺎﮔﺮدﯾﻦ ﻣﻤﺘﺎز ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻮدم ﺑﯽ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﺑﻮد!!! ﻫﯿﭽﯽ از درﺳﻬﺎی اوﻧﺮوز ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم و ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﺑﻪ رﻓﺘﺎر ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم... اوﻧﻬﻤﻪ ﺧﯿﺮه ﺷﺪﻧﻬﺎش ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ... دﺳﺖ دور ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎم اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﻫﺎش... ﻃﺮز ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﻧﺶ... ﻫﻤﻪ و ﻫﻤﻪ ﭘﺲ ﯾﻪ ﺣﺲ ﺑﺮادراﻧﻪ ﻧﺒﻮده !!! و ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﻤﻮﻧﻄﻮرﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﺠﯿﺪ رو ﻣﺜﻞ ﺑﺮادرم ﻣﯿﺪوﻧﻢ اوﻧﻢ ﻣﻦ رو ﻣﺜﻞ ﺧﻮاﻫﺮش ﻣﯿﺪوﻧﻪ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ اﯾﻦ ﯾﮏ ﻓﮑﺮ ﻏﻠﻂ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺒﻮده!!!! ﭘﺲ ﻧﺴﺘﺮن درﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ... اون در اﺑﺘﺪا ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ رو ﺣﺲ ﮐﺮده ﺑﻮده ﮐﻪ اون ﺷﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ آﯾﺎ ﻣﺠﯿﺪ ﻫﻢ ﺗﻮ رو ﻣﺜﻞ ﺧﻮاﻫﺮاش دوﺳﺖ داره ﯾﺎ ﻧﻪ؟
ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮب ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ... اﺣﺴﺎس ﺧﻮدم رو ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﯿﺪم... اﻧﮕﺎر ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺎﺷﻨﺎﺳﻪ ﺑﺮام و ﺑﺮ ﻋﮑﺲ روزﻫﺎی ﭘﯿﺶ ﮐﻪ ﺑﺮام از ﻋﻠﯽ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﺘﺮ و ﺑﺮادروار دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ ﺣﺎﻻ در اﻓﻖ ﻣﺠﻬﻮل ذﻫﻨﻢ ﮔﻤﺶ داﺷﺘﻢ ﻣﯿﮑﺮدم!!!
ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ﻣﺠﯿﺪ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻪ!!! ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻨﻬﺎ در ﻣﻮرد ﻧﺴﺘﺮن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ و زﻧﺪﮔﯽ ﻧﺴﺘﺮن رو از ﭘﺎﺷﯿﺪﮔﯽ ﻧﺠﺎت ﺑﺪه... ﭘﺲ ﭼﯽ ﺷﺪ؟... ﭼﺮا ﺣﺮف رو رﺳﻮﻧﺪه ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری از ﻣﻦ؟!!! اﮔﻪ ﻧﺴﺘﺮن ﺑﻔﻬﻤﻪ ﭼﯽ؟!!! ﭼﻪ ﺣﺎﻟﯽ ﻣﯿﺸﻪ؟... ﻧﺴﺘﺮن در ﻣﻮرد ﻣﻦ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ؟... وﻟﯽ ﻣﻦ ﮐﻪ در ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﺷﺪن ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮐﺎری ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم!!!... ﮔﺎﻫﯽ ﺣﺲ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ ﻣﯿﺪاد... ﯾﻌﻨﯽ واﻗﻌﺎ ﻣﺠﯿﺪ ﻣﻦ رو دوﺳﺖ داره؟!!! ﭼﺮا ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻗﻀﯿﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮده ﮐﻪ اﮔﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ اون ازدواج ﮐﻨﻢ و ﻧﺴﺘﺮن ﻫﻢ واﻗﻌﺎ ﻣﺠﯿﺪ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ و از روی ﻫﻮﺳﺒﺎزی ﻋﺸﻘﺶ ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﯿﺪار ﻧﺸﺪه ﺑﺎﺷﻪ... اوﻧﻮﻗﺖ ﭼﯽ ﻣﯿﺸﻪ؟... اﺣﺘﻤﺎل ﺑﻬﻢ ﺧﻮردن زﻧﺪﮔﯽ ﻧﺴﺘﺮن ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﺸﻪ!!!!!
ﮐﻢ ﮐﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﻤﻪ ی ﮐﻼس داره دور ﺳﺮم ﻣﯿﭽﺮﺧﻪ... ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد... دﻫﻨﻢ ﺗﻠﺦ ﺗﻠﺦ... و دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم.
وﻗﺘﯽ ﭼﺸﻢ ﺑﺎزﮐﺮدم دﯾﺪم ﺗﻮی اﺗﺎق ﺑﻬﺪاﺷﺖ ﻣﺪرﺳﻪ روی ﺗﺨﺖ ﺧﻮاﺑﻮﻧﺪﻧﻢ و ﻣﻌﺎون ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣﺪﯾﺮﻣﻮن ﺗﻮی اﺗﺎق ﻫﺴﺘﻦ و ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ از وﺿﻊ ﻣﻦ ﻧﮕﺮان ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﻦ. ﺧﺎﻧﻢ رﺣﯿﻤﯽ ﻣﻌﺎون ﻣﺪرﺳﻪ ﯾﻪ ﻟﯿﻮان آب ﻗﻨﺪ رو آروم آروم ﮐﻤﮏ ﮐﺮد ﺑﺨﻮرم و ﮔﻔﺖ: ﺑﺎ ﻣﻨﺰﻟﺘﻮن ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ و ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ دﯾﮕﻪ ﻣﯿﺎن دﻧﺒﺎﻟﺖ.
در ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺤﻈﻪ در اﺗﺎق ﺑﺎز ﺷﺪ و ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎ ﭼﻬﺮه اﯾﯽ ﻧﮕﺮان ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ از دﺑﯿﺮﻫﺎﻣﻮن وارد اﺗﺎق ﺷﺪ. ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺷﻢ ﻋﻠﯽ اوﻣﺪ داﺧﻞ. ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻌﺪ از ﺧﺒﺮدار ﺷﺪن ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺑﺎ ﻋﻠﯽ ﺗﻤﺎس ﻣﯿﮕﯿﺮه اوﻧﻢ ﺳﺮﯾﻊ ﺧﻮدش رو ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ رﺳﻮﻧﺪه ﺑﻮده ﺗﺎ ﺑﯿﺎن ﻣﺪرﺳﻪ و ﻣﻦ رو ﺑﺒﺮن ﺧﻮﻧﻪ. وﻗﺘﯽ از ﻣﺪرﺳﻪ اوﻣﺪﯾﻢ ﺑﯿﺮون ﻋﻠﯽ و ﻣﺎﻣﺎن اول ﺑﺮدﻧﻢ دﮐﺘﺮ و دﮐﺘﺮ ﻫﻢ ﺗﺸﺨﯿﺺ داد ﭼﯿﺰ ﻣﻬﻤﯽ ﻧﯿﺴﺖ اﻓﺖ ﻓﺸﺎر ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪ ﺑﺸﻪ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ دﻟﯿﻠﺶ ﺷﺮاﯾﻂ ﺟﺴﻤﯽ دﺧﺘﺮان در اﯾﻦ ﺳﻦ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﻓﺸﺎر ﻋﺼﺒﯽ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﺣﺘﯽ دﻟﯿﻠﺶ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ اﻓﺖ ﻗﻨﺪ ﺧﻮن و ﺳﭙﺲ اﻓﺖ ﻓﺸﺎر ﻣﯿﺸﻪ و ﺑﻌﺪ از ﺗﺠﻮﯾﺰ ﯾﮏ ﺳﺮی دارو و ﺳﺮم ﻣﻦ رو ﻣﺮﺧﺺ ﮐﺮد. ﻣﺎﻣﺎن و ﻋﻠﯽ ﻫﺮ ﮐﺎری ﮐﺮدن ﺑﺮای ﺗﺰرﯾﻖ ﺳﺮم راﺿﯽ ﻧﺸﺪم ﭼﻮن ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺤﯿﻄﻬﺎی ﻣﻄﺐ و ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﻬﺎ و ﮐﻠﯿﻨﯿﮑﻬﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺣﺎﻟﻢ رو ﺑﺪ ﻣﯿﮑﺮد. وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺎﻫﺎر رو ﮐﻪ ﺧﻮردم ﺑﻌﺪ ﺧﻮردن ﯾﻪ ﻗﺮص آرام ﺑﺨﺶ ﮐﻪ دﮐﺘﺮ ﺑﻬﻢ داده ﺑﻮد ﺧﯿﻠﯽ زود ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد.
ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﮐﻪ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم از ﺗﻮی ﻫﺎل ﺻﺪای ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ و ﻣﻬﻨﺎز و ﻧﺴﺮﯾﻦ رو ﺑﻪ وﺿﻮح ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم. روی ﺗﺨﺘﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺻﺪاﻫﺎ ﮔﻮش ﮐﺮدم. از ﺻﺪای ﺧﻨﺪه و ﺻﺤﺒﺖ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻪ اوﻣﺪن. ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﯾﻪ ﺷﻠﻮار ﺟﯿﻦ از ﺗﻮی ﮐﻤﺪم ﺑﯿﺮون آوردم و ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﯾﻪ ﺗﯽ ﺷﺮت ﺻﻮرﺗﯽ رﻧﮓ ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺮام ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﭘﯿﺶ آورده ﺑﻮد ﭘﻮﺷﯿﺪم. ﻣﻮﻫﺎﻣﻢ ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم. ﻗﺒﻞ اﯾﻨﮑﻪ از اﺗﺎﻗﻢ ﺑﺮم ﺑﯿﺮون ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ی درﺳﯽ ﻓﺮدام اﻧﺪاﺧﺘﻢ دﯾﺪم زﯾﺎد ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﭘﯿﺶ ﺑﻘﯿﻪ ﺑﻤﻮﻧﻢ ﭼﺮا ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻓﯿﺰﯾﮏ و زﺑﺎن رو ﻣﺮور ﻣﯿﮑﺮدم. وﻗﺘﯽ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ. ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ اون ﻫﯿﮑﻞ ﭼﺎق و ﺻﻮرت ﻣﻬﺮﺑﻮن و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻨﺪوﻧﺶ ﮐﻠﯽ ﻗﺮﺑﻮن ﺻﺪﻗﻪ ام رﻓﺖ و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺗﻮی ﺑﻐﻠﺶ ﻓﺸﺎرم داد و ﺑﻮﺳﯿﺪﺗﻢ. وﻟﯽ ﻣﻦ ﮐﺎﻣﻼ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم اﯾﻦ ﺑﻮﺳﯿﺪن و ﻗﺮﺑﻮن ﺻﺪﻗﻪ رﻓﺘﻦ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﺮق داره و ﺧﯿﻠﯽ ﻋﻤﯿﻖ ﺗﺮ ﺷﺪه... ﻧﺴﺮﯾﻦ ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﻦ رو ﺗﻮی ﺑﻐﻠﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻮﺳﯿﺪ.
ﺣﺘﯽ ﻣﻬﻨﺎزم ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر رﻓﺘﺎر ﮐﺮد. از اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯿﺸﻮن ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد از ﻃﺮﯾﻖ ﻋﻠﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪن ﻣﻦ ﺣﺎﻟﻢ ﺗﻮی ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﺪ ﺷﺪه و ﺑﺮای اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﻣﻦ اوﻣﺪه ﺑﻮدن... ﺣﺲ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﯾﻪ ﺟﻮر ﺧﺠﺎﻟﺖ... ﯾﻪ ﺟﻮر ﺣﺲ ﺗﻬﯽ ﺷﺪن در ﺧﻮدم ﻣﯿﺪﯾﺪم... ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ اﻓﮑﺎرم رو ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻢ... دﺧﺘﺮ ﺑﯽ ﺟﻨﺒﻪ اﯾﯽ ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری ﯾﮏ ﭘﺴﺮ اﯾﻨﻄﻮری ﺑﻬﻢ ﺑﺮﯾﺰم ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ هفده ﺳﺎﻟﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺒﻮد وﻟﯽ ﮐﻢ و ﺑﯿﺶ ﺧﺒﺮ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻮی ﻓﺎﻣﯿﻞ و ﯾﺎ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ از ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎ ﻣﻦ رو ﺑﺮای ﭘﺴﺮاﺷﻮن از ﻣﺎﻣﺎن ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری ﻟﻔﻈﯽ ﮐﺮدن وﻟﯽ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻗﻀﯿﻪ ﺑﺮام ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪی ﺷﺪه ﺑﻮد... اوﻧﻢ از ﻧﺎﺣﯿﻪ اﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺼﻮرﺷﻢ ﻧﻤﯿﮑﺮدم. ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﺻﺮاری ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺮای ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻦ اوﻧﻬﺎ ﺑﺮای ﺷﺎم داﺷﺖ وﻟﯽ ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ ﺷﺎم ﻣﯿﺨﻮان ﺑﺮن ﺧﻮﻧﻪ ی ﻧﺴﺮﯾﻦ و ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮدن آﺧﺮ ﻫﻢ ﺑﻌﺪ از ﯾﻪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮔﺮم ﺑﺎ ﻣﻦ و ﻣﺎﻣﺎن ﻋﻠﯽ اوﻧﻬﺎ رو ﺑﺮد ﮐﻪ ﺑﺮﺳﻮﻧﻪ. ﻣﺸﻐﻮل ﺟﻤﻊ ﮐﺮدن ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ ﻫﺎی ﻣﯿﻮه از روی ﻣﯿﺰﻫﺎی ﮐﻨﺎر ﻣﺒﻠﻬﺎ ﺑﻮدم ﮐﻪ زﻧﮓ زدن. ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎ اف اف درب رو ﺑﺎز ﮐﺮد و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ داﺷﺖ ﻣﯿﺮﻓﺖ ﺳﻤﺖ درب ﻫﺎل ﮔﻔﺖ: ﻣﺠﯿﺪ ﻫﻢ اوﻣﺪ...
ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ اﻧﮕﺎر ﭼﯿﺰی ﺗﻮی دﻟﻢ ﻓﺮو رﯾﺨﺖ... ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا رو ﺑﻪ رو ﺷﺪن ﺑﺎ ﻣﺠﯿﺪ اﯾﻨﻘﺪر ﺑﺮام ﺳﺨﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد... اﯾﻦ ﻣﺠﯿﺪ ﻫﻤﻮن ﻣﺠﯿﺪی ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎ دﯾﺸﺐ ﻣﺜﻞ ﻋﻠﯽ ﺑﻮد ﺑﺮام وﻟﯽ دﻗﯿﻘﺎ از ﺻﺒﺢ اوﻧﺮوز ﺟﺎﯾﮕﺎﻫﺶ ﺗﻮی ذﻫﻨﻢ ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد... ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ﯾﻪ ﻏﺮﯾﺒﻪ اس ﮐﻪ اﺻﻼ ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺳﻤﺶ... ﻓﮑﺮم ﮐﺎر ﻧﻤﯿﮑﺮد و ﻣﻐﺰم ﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﺮای ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺪوﻧﻢ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻓﺮد ﮐﻪ ﺑﺮام ﻏﺮﯾﺒﻪ ﻫﺴﺘﺶ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ رﻓﺘﺎری داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ!!!
ﻣﺎﻣﺎن ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ درب ﻫﺎل رو ﺑﺎز ﮐﻨﻪ ﺑﻪ آروﻣﯽ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ ﺟﻮن ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺸﻢ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺣﺎل ﺧﺮاب اﻣﺮوزت ﻣﺎل ﭼﯽ ﺑﻮده... ﺑﺒﯿﻦ ﻋﺰﯾﺰم ﺗﻮ ﻫﯿﭻ اﺟﺒﺎری در ﻗﺒﻮل اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻧﺪاری... ﻣﺠﯿﺪ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺗﻮ ﻓﺸﺎر ﻧﺬارﯾﻤﺖ... وﻟﯽ ﺳﻌﯽ ﮐﻦ اول ﺧﻮب ﻣﺠﯿﺪ رو ﺑﺮای ﺧﻮدت ﺳﺒﮏ و ﺳﻨﮕﯿﻦ ﮐﻨﯽ... ﺧﻮب ﺧﻮب روش ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ... ﺣﺘﯽ ﺳﻌﯽ ﮐﻨﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺸﻨﺎﺳﯿﺶ ﺑﻌﺪ اﮔﺮ دﯾﺪی واﻗﻌﺎ اوﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ در آﯾﻨﺪه ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺖ ﮐﻨﻪ ﺟﻮاب ﻗﻄﻌﯿﺖ رو ﺑﺪه... ﻣﺠﯿﺪم از ﻫﯿﭽﯽ ﺑﺮات درﯾﻎ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮐﺮد... ﻫﺮ ﭼﯽ دﻟﺖ ﻣﯿﺨﻮاد از اﻻن ﺗﺎ ﯾﮏ ﺳﺎل دﯾﮕﻪ ﮐﻪ درﺳﺖ ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ازش ﺑﭙﺮﺳﯽ و ﺑﺎ ﻣﻌﯿﺎرﻫﺎی ذﻫﻨﯽ ﺧﻮدت ﺳﺒﮏ و ﺳﻨﮕﯿﻨﺶ ﮐﻨﯽ... ﺧﻮدﺷﻢ اﯾﻦ ﺣﺮف رو زده... ﭘﺲ ﺗﻮی اﯾﻦ رﻓﺖ و آﻣﺪﻫﺎ ﺳﻌﯽ ﮐﻦ ﺑﻪ آﯾﻨﺪه ی ﺧﻮدت ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ و ﻣﺠﯿﺪ رو ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺸﻨﺎﺳﯽ...
در اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﭼﻨﺪ ﺿﺮﺑﻪ ﺑﻪ درب ﻫﺎل زد و ﻣﺎﻣﺎن درب رو ﺑﺎزﮐﺮد. ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎن ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﮐﺮد اوﻣﺪ داﺧﻞ ﻫﺎل. ﺧﻮدم رو ﺑﺎ ﺟﻤﻊ آوری ﻇﺮﻓﻬﺎی ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﺳﺮﮔﺮم ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﺳﻼم ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺮدم.
ﻣﺎﻣﺎن رﻓﺖ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ. ﻣﺠﯿﺪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎم ﻣﯿﮑﺮد. ﺳﻌﯽ داﺷﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﮑﻨﻢ. وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻇﺮﻓﻬﺎی ﮐﺜﯿﻒ رو ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﺒﺮم ﺟﻠﻮی راﻫﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ و ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮی رﻓﺘﺎرش دﯾﺪه ﺑﻮدم ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﻮﻧﻪ ی ﭼﭙﺶ ﮐﺞ ﮐﺮد و ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﻧﻮک ﺑﯿﻨﯽ ﻣﻦ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﻧﺒﯿﻨﻢ ﯾﺎﺳﯽ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ﺗﻮی ﻣﺪرﺳﻪ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪ ﺑﺸﻪ ﻫﺎ...
ﺳﺮم رو ﮐﺸﯿﺪم ﻋﻘﺐ ﺗﺎ دﺳﺘﺶ از ﺻﻮرﺗﻢ دور ﺑﺸﻪ. ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﮐﻨﺎرش رد ﺑﺸﻢ دوﺑﺎره ﺳﺪ راﻫﻢ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺷﻮﺧﯽ و ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ: ﻧﻮچ... ﻧﻤﯿﺸﻪ... اول ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺎﻟﯿﺎت ﻣﻦ رو ﺑﺪی ﺗﺎ ﺑﻌﺪ اﺟﺎزه ﻋﺒﻮر ﺑﻬﺖ ﺑﺪم...
ﻫﻨﻮز ﺳﻌﯽ داﺷﺘﻢ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻨﻢ... ﻧﻪ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪم... ﻧﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ زده ﺑﻮدم... ﺑﺸﻘﺎﺑﻬﺎ ﺗﻮی دﺳﺘﻢ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﯾﻘﻪ ی ﻟﺒﺎس ﻣﺠﯿﺪ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ از ﻣﯿﻮن دﮐﻤﻪ ﻫﺎی ﺑﺎز ﭘﯿﺮاﻫﻨﺶ ﺷﻤﺎﯾﻞ زﯾﺒﺎی ﺣﻀﺮت ﻋﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﺮدن داﺷﺖ ﮐﺎﻣﻼ ﺧﻮدﻧﻤﺎﯾﯽ ﻣﯿﮑﺮد.
دوﺑﺎره ﺳﺮش رو ﮐﺞ ﮐﺮد و ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺻﻮرﺗﺶ رو ﻣﻘﺎﺑﻞ دﯾﺪ ﻣﻦ ﻗﺮار ﺑﺪه... ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎی ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪم و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آروم ﮔﻔﺘﻢ: اذﯾﺖ ﻧﮑﻦ ﻣﺠﯿﺪ... ﺑﺬار رد ﺑﺸﻢ... ﻣﯿﺨﻮام ﻇﺮﻓﻬﺎ رو ﺑﺒﺮم آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﻌﺪﺷﻢ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم ﺳﺮ درﺳﻢ...
ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﻧﮕﺎه... ﺑﻪ ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ راﺿﯽ ام... ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﻬﻢ ﺑﻨﺪاز ﻣﯿﺮم ﮐﻨﺎر... ﺟﻮن ﻣﺠﯿﺪ... ﯾﺎﺳﯽ؟... ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻨﻘﺪر ﭘﺮداﺧﺖ اﯾﻦ ﻣﺎﻟﯿﺎت ﺑﺮات ﺳﺨﺘﻪ؟
ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪم و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎش اﻓﺘﺎد...
ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آروم ﮔﻔﺖ: ﻗﺮﺑﻮن اون ﻧﺎز ﺗﻮی ﭼﺸﻤﺎت ﺑﺸﻢ ﻣﻦ ﺧﺎﻧﻤﯽ...
ﻣﺎﻣﺎن از آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﯾﻪ ﺳﯿﻨﯽ ﭼﺎﯾﯽ اوﻣﺪ ﺑﯿﺮون و ﮔﻔﺖ: ﺗﺎ ﺷﻤﺎ دو ﺗﺎ ﯾﻪ ﭼﺎﯾﯽ ﺑﺨﻮرﯾﻦ ﻣﻦ ﮔﻠﻬﺎی ﺣﯿﺎط رو آب ﺑﺪم. ﻣﺠﯿﺪ ﺳﯿﻨﯽ ﭼﺎﯾﯽ رو از ﻣﺎﻣﺎن ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻨﻢ ﻇﺮﻓﻬﺎ رو ﺑﺮدم ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ. ﻣﺠﯿﺪ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﺎر آب دادن ﮔﻠﻬﺎ رو اﻧﺠﺎم ﺑﺪه وﻟﯽ ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اون وارد ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﮔﻠﻬﺎ رو داﻏﻮن ﮐﻨﻪ... ﻣﺠﯿﺪم دﯾﮕﻪ اﺻﺮاری ﻧﮑﺮد.
از آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ اوﻣﺪم ﺑﯿﺮون دﯾﺪم ﻣﺎﻣﺎن رﻓﺖ ﺑﻪ ﺣﯿﺎط. ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ دﻧﺒﺎل ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ ﺣﯿﺎط ﺑﺮم از ﮐﻨﺎر ﻣﺠﯿﺪ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺮم ﺳﻤﺖ درب ﻫﺎل ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ ﻣﺠﯿﺪ دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺑﺮﯾﻢ ﺗﻮی ﺣﯿﺎط... اﮔﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﻣﺎﻣﺎن ﺧﻮدش ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺑﯿﺎﯾﻦ ﺗﻮی ﺣﯿﺎط...
ادامه دارد ...
نام داستان: قصه عشق // نویسنده: شادی داودی // منبع: 98یا
