جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منقصه عشق (5)
قصه عشق (5)
نکته
اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﺮاﺳﺎس واﻗﻌﯿﺖ زﻧﺪﮔﯽ اﺷﺨﺎﺻﯽ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ی ﺗﺤﺮﯾﺮ در آﻣﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻮارد ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد آن اﻓﺮاد از ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدن اﺳﺎﻣﯽ واﻗﻌﯽ ﺧﻮدداری و از اﺳﺎﻣﯽ ﻣﺴﺘﻌﺎر اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ.
و ﺑﻌﺪ ﻫﻤﻮﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻫﻨﻮز دﺳﺘﻢ ﺗﻮی دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺧﻮدش ﺑﻪ ﻫﺎل ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪ و ﻫﺮ دو ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ. دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ آروﻣﯽ از دﺳﺘﺶ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺠﯿﺪ ﻣﻦ درس دارم... ﺗﺎ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺸﻢ ﺧﻮاب ﺑﻮدم ﻧﺮﺳﯿﺪم درﺳﻢ رو ﺑﺨﻮﻧﻢ... ﻣﯿﺮم ﯾﮏ ﮐﻢ ﺑﻪ درﺳﺎم ﺑﺮﺳﻢ...
ﺗﺎ از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم دوﺑﺎره دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﻫﻤﻮﻧﻄﻮرﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻋﻤﯿﻖ و ﺟﺪی اﻣﺎ ﭘﺮ از ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺗﺎ اﻻن ﻧﺨﻮﻧﺪﻧﯽ... ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺘﻪ دﯾﮕﻪ ﻫﻢ روش... ﺑﺸﯿﻦ ﯾﺎﺳﯽ... ﻣﯿﺨﻮام ﯾﮏ ﮐﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ...
ﺑﻪ آروﻣﯽ دوﺑﺎره ﺳﺮﺟﺎم ﻧﺸﺴﺘﻢ... ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯿﮑﺮدم وﻟﯽ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻣﺠﯿﺪ ﭼﺸﻢ ازم ﺑﺮﻧﻤﯿﺪاره و ﺗﻤﺎم ﺗﻮﺟﻬﺶ ﺑﻪ رﻓﺘﺎر ﻣﻨﻪ. ﺑﻌﺪ ﺑﻪ آروﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب؟...
ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﻮب ﭼﯽ؟
ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻪ در ﺟﺮﯾﺎن ﻗﺮارت دادن... ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺪوﻧﻢ ﻣﯿﺨﻮایی ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎم ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ﯾﺎ ﻧﻪ؟... ﻣﯿﺨﻮایی ﻣﺮد زﻧﺪﮔﯿﺖ ﺑﺸﻢ ﯾﺎ...
ﺣﺲ ﮐﺮدم ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ داغ ﺷﺪ... ﺣﺲ ﺧﺠﺎﻟﺖ و ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺻﺤﺒﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ از ﻣﺠﯿﺪ ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم داﺷﺖ ﺧﻔﻪ ام ﻣﯿﮑﺮد... ﺑﻪ ﻣﯿﻮن ﺣﺮف ﻣﺠﯿﺪ رﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺠﯿﺪ ﺗﻮ رو ﺧﺪا...
ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ: ﻣﺠﯿﺪ ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﭼﯽ...؟
آب دﻫﻨﻢ رو ﻓﺮو ﺑﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺒﯿﻦ ﻣﺠﯿﺪ... ﻗﺮار ﻣﺎ اﯾﻦ ﻧﺒﻮد... ﻗﺮار ﺑﻮد دﯾﺸﺐ ﺗﻮ ﺣﺮﻓﻬﺎی ﻧﺴﺘﺮن رو ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﺑﮕﯽ...
ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب ﻣﻨﻢ ﮔﻔﺘﻢ و در اداﻣﻪ اش ﺣﺮﻓﻬﺎی ﻣﻬﻤﺘﺮی ﻫﻢ زدم...
ﮔﻔﺘﻢ: وﻟﯽ ﻣﺠﯿﺪ... ﻣﻦ ﺗﻮ رو ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﯾﻪ ﺑﺮادر دﯾﺪم... ﻣﺜﻞ ﻋﻠﯽ...
ﻟﺒﺨﻨﺪش ﻋﻤﯿﻖ ﺗﺮ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب ﺑﺒﯿﻦ در ﺧﻮدت اﯾﻦ ﺗﻮان رو داری ﮐﻪ از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺷﻮﻫﺮ آﯾﻨﺪه ات ﺑﺒﯿﻨﯽ؟... ﻣﻨﻢ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ اﻻن زن ﻣﻦ ﺑﺸﯽ... اﻻﻧﻢ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻓﻘﻂ ﺣﺎﺿﺮی ﺑﻪ اﯾﻦ ﻗﻀﯿﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ﯾﺎﻧﻪ؟... ﺗﺎ ﻫﺮ وﻗﺘﻢ ﺑﺨﻮایی ﺻﺒﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ.
ﭼﺸﻤﻬﺎی آﺑﯽ و ﺟﺬاﺑﺶ ﺗﺎ ﻋﻤﻖ وﺟﻮدم داﺷﺖ ﻧﻔﻮذ ﻣﯿﮑﺮد... ﺻﺪای ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺒﻢ رو ﺑﻪ وﺿﻮح ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم... ﺣﺲ ﻋﺠﯿﺐ و ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ اﯾﯽ ﺑﻮد ﺑﺮام.
ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ﮐﻨﺎر راﺣﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﻣﺠﯿﺪ دوﺑﺎره ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ از ﻣﺤﺒﺖ و ﺷﻮﺧﯽ ﺳﺮش رو ﺧﻢ ﮐﺮد ﺗﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎﻣﻮن ﻫﻤﺪﯾﮕﺮو ﺑﺒﯿﻨﻪ و ﮔﻔﺖ: ﺧﺎﻧﻢ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ... ﺟﻮاب ﺳﻮاﻟﻢ رو ﻧﺪادی؟... ﻣﯿﺨﻮایی روی اﯾﻦ ﻗﻀﯿﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ﯾﺎ ﻧﻪ؟
ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﯾﺎد ﻧﺴﺘﺮن ﺗﻮی ذﻫﻨﻢ ﻏﻮﻏﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﭘﺎ ﮐﺮد... رو ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ و ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﮐﻪ در ﺻﺪام ﻣﻮج ﻣﯿﺰد ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺠﯿﺪ... ﺗﻮ در اﯾﻦ ﺑﯿﻦ اﺻﻼ ﺑﻪ ﻧﺴﺮﺗﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮدی؟
ﻟﺒﺨﻨﺪ روی ﻟﺐ ﻣﺠﯿﺪ ﻣﺤﻮ ﺷﺪ... ﮐﻤﯽ روی ﻣﺒﻞ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ و ﭼﻬﺮه اش ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﺟﺪی ﺷﺪ دﺳﺘﻢ رو دوﺑﺎره ﺗﻮی دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺒﯿﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ... ﺑﺒﯿﻦ ﯾﺎﺳﯽ ﻋﺰﯾﺰم... ﻣﻦ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ وﻗﺘﯽ ﻣﯿﺨﻮام زﻧﺪﮔﯽ آﯾﻨﺪه ی ﺧﻮدم رو ﺑﺴﺎزم ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻧﻘﺸﯽ ﺗﻮی زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻧﺪاره... ﯾﺎﺳﯽ ﻣﻦ دوﺳﺘﺖ دارم و اﯾﻦ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﻤﻢ اﻟﮑﯽ ﻧﯿﺴﺖ... اﻧﺘﺨﺎﺑﺖ ﮐﺮدم ﺑﺮای زﻧﺪﮔﯽ اﯾﺪه آﻟﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮی ذﻫﻨﻢ ﺳﺎﺧﺘﻤﺶ... ﺑﺒﯿﻦ ﯾﺎﺳﯽ... ﻧﺴﺘﺮن ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻔﻬﻤﻪ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﻦ و اون وﺟﻮد ﻧﺪاره... ﻧﺴﺘﺮن داره ﺣﻤﺎﻗﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ و ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﻗﻮﻟﯽ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﺪادم ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎی ﺣﻤﺎﻗﺘﺶ ﺧﻮدم رو آﺗﯿﺶ ﺑﺰﻧﻢ... ﺗﻮ ﮔﻔﺘﯽ ﺗﺤﺖ ﻫﯿﭻ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﻧﻤﯿﺨﻮای ﻋﺴﻞ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﺑﮑﺸﻪ ﺗﻮی زﻧﺪﮔﯿﺶ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻨﻢ ﻧﮕﺮان ﻋﺴﻠﻢ وﻟﯽ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﭘﺎ روی دﻟﻢ ﺑﮕﺬارم و از اﯾﻨﮑﻪ ﻧﮑﻨﻪ ﺣﺘﯽ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری ﻣﻦ از ﺗﻮ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﭘﺎﺷﯿﺪﮔﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﻧﺴﺘﺮن ﺑﺸﻪ دﺳﺖ ﺑﮑﺸﻢ... ﺑﺒﯿﻦ ﯾﺎﺳﯽ... زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎزی ﻧﯿﺴﺖ... ﻟﺒﺎس ﺗﻦ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ اﮔﻪ اﻣﺮوز ﺑﺎ ﯾﮑﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﺧﻮﺷﻤﻮن ﻧﯿﻮﻣﺪ ﻓﺮدا ﻋﻮﺿﺶ ﮐﻨﯿﻢ و ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ ﺑﺮدارﯾﻢ ﺑﭙﻮﺷﯿﻤﺶ... از ﻫﻤﻪ ی اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ... ﺗﻮ اﮔﺮ راﺿﯽ ﺑﺸﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ازدواج ﮐﻨﯽ ﻣﺎ اﯾﺮان ﻧﺨﻮاﻫﯿﻢ ﻣﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ در ﺻﺪ ﻫﻢ ﻧﺴﺘﺮن ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﺪاوم ﻣﺎ ﻓﮑﺮﻫﺎی ﻣﺰﺧﺮف و ﭘﻮﭼﺶ در اون ﺑﯿﺪار ﺑﺸﻪ!...
ﻣﺠﯿﺪ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و اوﻣﺪ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ روی ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺖ و ﺻﻮرت ﻣﻦ رو ﺑﺎ دو ﺗﺎ دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و اداﻣﻪ داد: ﺑﺒﯿﻦ ﯾﺎﺳﯽ...ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ی اوﻧﭽﻪ رو ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮام در وﺟﻮد ﺗﻮ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم... زﯾﺒﺎﯾﯽ... ﻧﺠﺎﺑﺖ... ﻏﺮور... وﻗﺎر... ﻣﺘﺎﻧﺖ... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ دوﺳﺘﺖ دارم... ﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﺑﺮادر ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﮐﺴﯽ ﮐﻪ دوﺳﺖ دارم ﻣﺎل ﻣﻦ ﺑﺸﯽ... ﺗﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ و ﺑﺮای ﻫﻤﯿﺸﻪ... ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم اﮔﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻓﮑﺮﻫﺎت رو ﺑﮑﻨﯽ و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮی ﮐﻪ ﺑﻪ اﺣﺴﺎس و ﻋﻼﻗﻪ ی ﻣﻦ ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ ﺑﺪی ﻫﻤﻪ ی ﺗﻼﺷﻢ رو ﺑﺮای ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯿﺖ ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد... ﻫﺮ ﮐﺎری ﮐﻪ ﻻزم ﺑﺎﺷﻪ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﺎ ﺗﻮ رو ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ در ﮐﻨﺎر ﺧﻮدم داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ...
ﺑﻪ آروﻣﯽ دﺳﺘﻬﺎی ﻣﺠﯿﺪ رو از ﺻﻮرﺗﻢ ﺟﺪا ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: وﻟﯽ ﻣﺠﯿﺪ... ﺗﻮ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ اﯾﻦ ﺣﺲ رو ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻧﺴﺘﺮن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ اﻣﺎ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آﯾﻨﺪه ی ﺧﻮدم ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮاﻫﺮم ﺑﯽ ﺗﻔﺎوت ﺑﺎﺷﻢ... ازم ﻧﺨﻮاه ﮐﻪ ﺑﯽ ﺗﻔﺎوت ﺑﺎﺷﻢ و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﻮدم و آﯾﻨﺪه ی ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ...
ﻣﺠﯿﺪ آب دﻫﻨﺶ رو ﻓﺮو داد و ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺣﺲ ﮐﺮدم ﺗﻤﺎم ﭼﺸﻤﺶ در درﯾﺎﯾﯽ از ﻏﻢ داره ﻏﺮق ﻣﯿﺸﻪ و ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﯾﮏ دﺳﺘﻢ رو ﺗﻮی دو دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ ﻣﻌﻨﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﻢ رو درک ﮐﻦ... ﺑﻪ اﯾﻦ زودی ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻧﮕﯿﺮ... دارم ﺑﻬﺖ ﻣﯿﮕﻢ از اﯾﺮان ﻣﯿﺮﯾﻢ و اﯾﻨﺠﺎ ﻧﺨﻮاﻫﯿﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺴﺘﺮن ﺣﺘﯽ ﻣﺎ رو ﺑﺒﯿﻨﻪ...
ﺑﻐﺾ ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﺳﻌﯽ داﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﺑﻐﺾ راه ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﭘﯿﺪا ﻧﮑﻨﻪ و اﺷﮑﻢ رو درﻧﯿﺎره وﻟﯽ ﻧﺸﺪ و اﺷﮑﻢ ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪ و ﮔﻔﺘﻢ: وﻟﯽ ﻣﺠﯿﺪ... اﮔﻪ ﻧﺴﺘﺮن واﻗﻌﺎ دوﺳﺘﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﭼﯽ؟... اﮔﻪ ﻧﺴﺘﺮن واﻗﻌﺎ ﻋﺸﻖ و ﻋﻼﻗﻪ ﻗﻠﺒﯽ ﮔﺬﺷﺘﻪ اش ﺑﯿﺪار ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ ﭼﯽ؟... ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ اون واﻗﻌﺎ دوﺳﺘﺖ داره ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮه ﺣﺘﯽ از ﻋﺴﻞ ﻫﻢ...
ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﮐﻼﻓﻪ ﮔﯽ و ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ از اون ﻫﻮﯾﺪا ﺑﻮد دﺳﺖ ﻣﻦ رو رﻫﺎ ﮐﺮد و از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ دو ﺳﻪ ﻗﺪﻣﯽ ﺗﻮی ﻫﺎل راه رﻓﺖ و ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﭼﯽ؟... اﯾﻦ وﺳﻂ ﻣﻦ ﭼﯽ ﻣﯿﺸﻢ؟... ﯾﻪ ذره ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدی؟... اﺻﻼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ رﺑﻄﯽ داره ﮐﻪ ﻧﺴﺘﺮن ﭼﻪ ﺣﺴﯽ اﻻن داره... ﻣﻬﻢ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﺣﺴﯽ دﯾﮕﻪ ﺑﻬﺶ ﻧﺪارم... ﯾﺎﺳﯽ ﺗﻮ داری ﻣﻦ رو از ﺧﻮدت دور ﻣﯿﮑﻨﯽ ﭼﻮن ﻧﺴﺘﺮن اﺳﯿﺮ ﻫﻮس ﺷﺪه؟!!!... ﭼﻮن ﻧﺴﺘﺮن ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﯾﻪ ﻫﻮس ﺷﻮم ﺣﺲ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﻣﺎدروﻧﻪ اش رو از ﯾﺎد ﺑﺮده ﭼﺮا ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ زﺧﻢ ﺧﻮرده ﺑﺸﻢ؟!!!... ﯾﺎﺳﯽ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻘﺖ ﺷﺪم و ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻫﻢ دوﺳﺘﺖ دارم ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻢ رو درک ﮐﻨﯽ؟... ﺑﺮ ﻓﺮض ﻫﻢ ﺗﻮ ﻣﻦ رو از ﺧﻮدت دور ﮐﻨﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻮس ﻧﺴﺘﺮن ﺟﻮاب ﻣﯿﺪم؟... ﻧﺴﺘﺮن وﻗﺘﯽ زﻧﺪﮔﯿﺶ رو ﺧﺮاب ﮐﻨﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ در ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﮐﻪ در ﻧﻈﺮ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺟﺎﯾﮕﺎﻫﯽ ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ وﻟﯽ اﮔﻪ ﺧﻮب ﻓﮑﺮﻫﺎت رو ﺑﮑﻨﯽ و ﻋﺸﻖ ﻣﻦ رو ﺑﺎور ﮐﻨﯽ... ﻫﻢ ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻋﺸﻖ و آرزو و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯿﻢ رﺳﻮﻧﺪی... ﻫﻢ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﺗﻮ رو ﺑﺎ ﺧﻮن ﺧﻮدم ﺗﻀﻤﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﻢ... ﻫﻢ ﻧﺴﺘﺮن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻋﺸﻘﯽ در ﻣﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اون وﺟﻮد ﻧﺪاره... ﯾﺎﺳﯽ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺳﺮﯾﻊ و از روی اﺣﺴﺎس دﻟﺴﻮزاﻧﻪ و ﺧﻮاﻫﺮاﻧﻪ اﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺴﺘﺮن داری ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻧﮕﯿﺮ...
دوﺑﺎره ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ و ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﯿﻦ دو دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ... ﻓﻘﻂ در ﺟﻮاب دادن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﺠﻠﻪ ﻧﮑﻦ... ﺧﻮب ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎم ﻓﮑﺮ ﮐﻦ... ﺑﻪ ﺧﺪا دوﺳﺘﺖ دارم ﯾﺎﺳﯽ...
در ﻫﻤﻮن ﺣﺎل ﮐﻪ ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﯿﻦ دو دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﺎش اﺷﮑﻬﺎم رو ﭘﺎک ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ ﺗﻮ ﺑﯿﺨﻮد ﻧﮕﺮاﻧﯽ... ﺑﺎور ﮐﻦ ﻧﺴﺘﺮن اﯾﻨﻄﻮری ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﻔﻬﻤﻪ ﮐﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ اﻣﺮ ﭼﯿﻪ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﮔﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺴﺘﺮن ﻣﯿﺨﻮای ﺟﻮاب رد ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪی اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻧﮑﻦ... اﯾﻦ ﮐﺎر ﻋﻘﻼﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ... اﺣﺴﺎﺳﯽ ﻋﻤﻞ ﻧﮑﻦ... ﺧﻮب ﻓﮑﺮﻫﺎت رو ﺑﮑﻦ ﺑﺒﯿﻦ اﮔﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯽ ﻣﻦ رو ﻗﺒﻮل ﮐﻨﯽ ﺑﻪ دﻟﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﻧﺴﺘﺮن اوﻧﻮﻗﺖ ﺧﺒﺮم ﮐﻦ... ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﺑﺎ وﺟﻮدی ﮐﻪ واﻗﻌﺎ ﻋﺎﺷﻘﺘﻢ وﻟﯽ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﻧﺸﻢ اﻣﺎ اﮔﻪ دﻟﯿﻠﺖ ﻓﻘﻂ ﻧﺴﺘﺮن ﻫﺴﺘﺶ اﯾﻦ رو ﺑﺪون ﮐﺎرت ﻏﻠﻄﻪ... اﯾﻦ راﻫﺶ ﻧﯿﺴﺖ... ﭼﻮن ﻧﺴﺘﺮن در اﺷﺘﺒﺎه ﺧﻮدش ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻏﺮق ﻣﯿﺸﻪ و زﻧﺪﮔﯽ ﻋﺴﻞ ﻫﻢ ﺑﯿﺶ از ﭘﯿﺶ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻣﯿﺸﻪ...
ﺻﺪای ﺣﺮف و ﺻﺤﺒﺖ از ﺣﯿﺎط ﺑﻪ ﮔﻮش رﺳﯿﺪ... ﻧﺴﺘﺮن و ﺣﻤﯿﺪ و ﻋﺴﻞ اوﻣﺪه ﺑﻮدن. از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﻣﺠﯿﺪ ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺳﺮﯾﻊ دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﻣﻨﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻧﺴﺘﺮن و ﺣﻤﯿﺪ اوﻣﺪن... وﻟﯽ ﯾﺎﺳﯽ ﺑﺬار ﺑﺒﯿﻨﻪ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ... ﺑﺬار ﺑﻔﻬﻤﻪ...
ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎس دﺳﺘﻢ رو از دﺳﺘﺶ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺠﯿﺪ ﻧﻪ... ﺗﻮ رو ﺧﺪا... ﯾﻌﻨﯽ ﻓﻌﻼ ﻧﻪ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﺠﯿﺪ... ﻣﻦ اﺻﻼ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﺗﺼﻮر ﮐﻨﻢ وﻗﺘﯽ ﺑﻔﻬﻤﻪ واﮐﻨﺸﺶ ﭼﯿﻪ...
ﻣﺠﯿﺪ دوﺑﺎره اوﻣﺪ ﻃﺮﻓﻢ و ﺑﺎزوﻫﺎی ﻣﻦ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﯽ ﻗﺮﺑﻮن اون اﺿﻄﺮاﺑﺖ ﺑﺸﻢ... ﺑﺬار ﻫﺮ واﮐﻨﺸﯽ ﻣﯿﺨﻮاد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ... وﻟﯽ ﺑﻌﺪش ﻣﯿﻔﻬﻤﻪ ﮐﻪ...
ﺑﺎ دو دﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ی ﻣﺠﯿﺪ ﻓﺸﺎر آوردم و اون رو از ﺧﻮدم دور ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: وﻟﯽ ﻣﺠﯿﺪ ﺷﻮﻫﺮ ﻧﺴﺘﺮن ﻫﯿﭽﯽ از ﻣﺎﺟﺮای ﮔﺬﺷﺘﻪ ی ﺷﻤﺎ دو ﺗﺎ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻪ... ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺨﻮام واﮐﻨﺸﯽ ﻫﻢ اﮔﻪ ﻣﯿﺨﻮاد ﺻﻮرت ﺑﮕﯿﺮه درﺣﻀﻮر ﺣﻤﯿﺪ ﺑﺎﺷﻪ... ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪه ﻣﺠﯿﺪ... ﺗﻮ رو ﺧﺪا.
ﻣﺠﯿﺪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮑﺘﺮ ﺷﺪ و ﺑﺎ دﺳﺘﻬﺎش ﺳﺮم رو ﮔﺮﻓﺖ و ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﻢ رو ﺑﻪ آروﻣﯽ ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﺷﻪ... ﺑﺎﺷﻪ ﻗﺸﻨﮕﻢ... ﻫﺮ ﭼﻘﺪر ﺑﺨﻮایی ﺑﻬﺖ ﻓﺮﺻﺖ ﻣﯿﺪم... ﻓﻘﻂ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮ... ﺑﺎﺷﻪ؟
از ﻣﺠﯿﺪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﺗﻮی ﺣﯿﺎط... ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﻧﻤﻮﻧﯿﻢ ﺑﻬﺘﺮه... اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺗﻮی ﺣﯿﺎط ﻧﺸﺴﺘﻦ.
در ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﺴﺘﺮن درب ﻫﺎل رو ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻣﻦ رو دﯾﺪ. ﻣﺠﯿﺪ در زاوﯾﻪ اﯾﯽ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ از راﻫﺮوی ﺟﻠﻮی درب ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻬﯽ ﺑﻪ ﻫﺎل ﺑﻮد ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺮای ﻧﺴﺘﺮن ﻗﺎﺑﻞ دﯾﺪ ﻧﺒﻮد.
ﻧﺴﺘﺮن ﮔﻔﺖ: ﭼﻄﻮری ﯾﺎﺳﯽ؟ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﯿﮕﻔﺖ اﻣﺮوز ﺗﻮی ﻣﺪرﺳﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺪ ﺷﺪه؟ آره؟
ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺎ ﻧﺴﺘﺮن ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: داﺷﺘﯿﻢ ﻣﺎ ﻫﻢ ﻣﯽ اوﻣﺪﯾﻢ ﺗﻮی ﺣﯿﺎط....
ﻧﺴﺘﺮن ﮔﻔﺖ: ﻣﯽ اوﻣﺪﯾﻦ؟!!!
ﻣﺠﯿﺪ وارد راﻫﺮو ﺷﺪ و ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺎدی ﺑﺎ ﻧﺴﺘﺮن ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ درﺣﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪ ﮐﻪ در ﺣﯿﺎط ﺑﻮد ﺳﻼم و ﻋﻠﯿﮏ ﻣﯿﮑﺮد از ﮐﻨﺎر ﻧﺴﺘﺮن ﮔﺬﺷﺖ و رﻓﺖ ﺑﻪ ﺣﯿﺎط.
ﻧﺴﺘﺮن ﮐﻤﯽ اﯾﺴﺘﺎد و ﺧﯿﺮه ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻢ و ﻣﻌﻨﯽ ﻧﮕﺎه ﻧﺴﺘﺮن رو ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﯿﺪم....
در ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻋﺴﻞ وارد راﻫﺮو ﺷﺪ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻟﺒﺎس رﮐﺎﺑﯽ ﻟﯿﻤﻮﯾﯽ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﻫﻢ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد و ﻣﻮﻫﺎی ﻣﺸﮑﯽ و ﺧﻮﺷﮕﻠﺶ رو ﻧﺴﺘﺮن از دو ﻃﺮف ﺑﺎ ﮔﻠﺴﺮ ﺑﺮاش ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد. رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ و ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﻧﺴﺘﺮن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم دﯾﺪم ﻫﻨﻮز داره ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ!!! ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻤﯿﺎی ﺑﺮﯾﻢ ﺗﻮی ﺣﯿﺎط؟
ﺟﻮاﺑﻢ رو ﻧﺪاد ﻧﮕﺎﻫﺶ رو ازم ﮔﺮﻓﺖ و از ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﮔﺬﺷﺖ و وارد ﺣﯿﺎط ﺷﺪ.
ﻣﺠﯿﺪ و ﺣﻤﯿﺪ ﻣﺜﻞ دﻓﻌﺎت ﻗﺒﻞ ﮔﺮم ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدن. ﻣﺎﻣﺎن ﻣﺘﻮﺟﻪ ی ﺣﺎل ﺧﺮاب ﻧﺴﺘﺮن ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻣﻦ ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮدم رو ﺑﺎ ﻋﺴﻞ ﺳﺮﮔﺮم ﮐﺮده ﺑﻮدم وﻟﯽ اﺿﻄﺮاب ﻫﻤﻪ ی وﺟﻮدم رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد... ﻧﺴﺘﺮن ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯿﺰد ﭼﻨﺪ ﺑﺎری ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن ازش ﭼﯿﺰی ﭘﺮﺳﯿﺪ اﺻﻼ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪ و ﻣﺎﻣﺎن ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮد ﺳﻮاﻟﺶ رو دوﺑﺎره ﺗﮑﺮار ﮐﻨﻪ... ﺑﯿﺴﺖ دﻗﯿﻘﻪ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﻧﺴﺘﺮن از ﺣﻤﯿﺪ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺮدن ﺧﻮﻧﻪ و ﺑﺎ وﺟﻮد ﺟﯿﻎ و ﮔﺮﯾﻪ اﯾﯽ ﮐﻪ ﻋﺴﻞ راه اﻧﺪاﺧﺖ و دوﺳﺖ داﺷﺖ ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدن و رﻓﺘﻦ.
وﻗﺘﯽ اوﻧﻬﺎ رﻓﺘﻦ و درب ﺣﯿﺎط رو ﺑﺴﺘﯿﻢ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﭘﺎﻫﺎم داره ﻣﯿﻠﺮزه... دﻫﻨﻢ دوﺑﺎره ﺗﻠﺦ ﺷﺪه ﺑﻮد... ﺣﺲ ﮐﺮدم ﺳﺮم داره ﮔﯿﺞ ﻣﯿﺮه... دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ دﯾﻮار ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﯿﻔﺘﻢ... ﻣﺠﯿﺪ ﺳﺮﯾﻊ اوﻣﺪ ﮐﻨﺎرم و ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ ﭼﯿﻪ؟... ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ؟
ﻣﺎﻣﺎن ﮐﻪ داﺷﺖ وارد ﻫﺎل ﻣﯿﺸﺪ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺗﻮی ﺣﯿﺎط و اوﻣﺪ ﻃﺮف ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ: ...ا...ﯾﺎﺳﯽ؟...ﺗﻮ ﭼﺮا اﯾﻨﻄﻮری ﻣﯿﺸﯽ اﻣﺮوز؟ﭼﺘﻪ دﺧﺘﺮ؟
ﺻﺪای ﻣﺠﯿﺪ رو ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ:رﻧﮕﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﺮﯾﺪه...
و ﺑﻌﺪ دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم.
وﻗﺘﯽ ﭼﺸﻢ ﺑﺎزﮐﺮدم دﯾﺪم ﺗﻮی ﮐﯿﻠﯿﻨﯿﮏ ﻫﺴﺘﻢ... روی ﺗﺨﺖ ﺑﺎ ﺳﺮﻣﯽ ﺑﻪ رگ دﺳﺘﻢ.
ﻣﺎﻣﺎن ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺘﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد. ﻣﺠﯿﺪ وارد اﺗﺎق ﺷﺪ و وﻗﺘﯽ دﯾﺪ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﺎزه ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﺑﻪ ﻟﺐ آورد و ﮔﻔﺖ: دﺧﺘﺮ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﺎ رو ﮐﺸﺘﯽ؟...
ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﯽ ﺷﮑﺮ... ﻣﺠﯿﺪ ﺟﺎن ﺑﺮو ﺑﻪ دﮐﺘﺮ ﺑﮕﻮ ﭼﺸﻤﺶ رو ﺑﺎز ﮐﺮده...
در ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺤﻈﻪ دﮐﺘﺮ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﯾﮏ ﭘﺮﺳﺘﺎر وارد اﺗﺎق ﺷﺪ.
وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺳﺎﻋﺖ از11ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد. ﻧﮕﺮان درس ﻓﺮدام ﻧﺒﻮدم ﭼﻮن ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺮام از دﮐﺘﺮ ﺑﺮای دو روز ﮔﻮاﻫﯽ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻢ. دﮐﺘﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻓﺸﺎر ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪﯾﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﮐﻪ در ﯾﮏ روز دوﺑﺎر ﻓﺸﺎرم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﯿﻔﺘﻪ و ﺑﻬﺘﺮ دﯾﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ در ﻣﺤﯿﻄﯽ آروم اﯾﻦ دو روز رو اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻢ.
ﻣﺎﻣﺎن رﻓﺖ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺗﺎ ﺷﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺠﯿﺪ از ﺑﯿﺮون ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد رو روی ﻣﯿﺰ ﺑﭽﯿﻨﻪ. وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ از روی ﻣﺒﻞ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻢ ﻫﻨﻮزﮐﻤﯽ ﺿﻌﻒ و ﺳﺮﮔﯿﺠﻪ داﺷﺘﻢ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺠﯿﺪ ﮐﻪ از وﺿﻊ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎزی ﮐﻪ ﻣﯿﮑﺮد ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺑﻪ ﺷﺪت ﻧﮕﺮاﻧﻢ ﺷﺪه ﺳﺮﯾﻊ اوﻣﺪ و ﮐﻤﮏ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻢ و ﺑﺮم ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻢ. ﺗﻮی اﺗﺎق ﻣﺎﻧﺘﻮم رو از ﺗﻨﻢ ﺑﯿﺮون آوردم و روی ﺗﺨﺘﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﻣﺠﯿﺪ ﻫﻢ روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺘﻢ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ؟... اﮔﻪ ﻫﻨﻮز ﺣﺲ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺪه دوﺑﺎره ﺑﺒﺮﻣﺖ دﮐﺘﺮ...؟
ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺘﻢ: وای ﻧﻪ ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﻣﺠﯿﺪ... ﺑﺴﻪ دﯾﮕﻪ... ﭼﯿﺰﯾﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش... ﻓﻘﻂ ﺳﺮم ﺳﻨﮕﯿﻨﻪ ﻫﻨﻮز... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد دراز ﺑﮑﺸﻢ.
روی ﺗﺨﺖ دراز ﮐﺸﯿﺪم و ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺎ ﭘﺘﻮی ﻧﺎزﮐﯽ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺨﺘﻢ ﺑﻮد روﯾﻢ رو ﭘﻮﺷﻮﻧﺪ و دوﺑﺎره ﻧﺸﺴﺖ روی ﺻﻨﺪﻟﯽ وﻟﯽ ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﺟﻠﻮﺗﺮ ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼ ﮐﻨﺎرم ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ؟... داﺷﺘﻢ از ﺗﺮس ﺳﮑﺘﻪ ﻣﯿﮑﺮدم... ﺧﺒﺮ ﻧﺪاری ﺑﺎ دﻟﻢ ﭼﯿﮑﺎر ﮐﺮدی ﮐﻪ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﻫﻨﻮزم ﻧﮕﺮاﻧﻢ...
ﻟﺒﺨﻨﺪی زدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺗﻮ زﺣﻤﺖ اﻓﺘﺎدی...
ﺧﻨﺪﯾﺪ و دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: زﺣﻤﺖ؟!!! زﺣﻤﺖ ﭼﯿﻪ دﺧﺘﺮ...؟ ﺗﻮی ﺣﯿﺎط وﻗﺘﯽ ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ از ﺣﺎل رﻓﺘﯽ اﻓﺘﺎدی ﺗﻮی ﺑﻐﻠﻢ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻗﺴﻢ ﻣﺮگ ﺧﻮدم رو دﯾﺪم... ﯾﺎﺳﯽ... ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯽ ﺑﺎور ﮐﻨﯽ ﭼﻘﺪر ﺑﻬﺖ ﻋﻼﻗﻪ دارم... ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯽ ﺗﺼﻮرﺷﻢ ﺑﮑﻨﯽ... ﻓﻘﻂ اﯾﻦ رو ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﻃﺎﻗﺖ ﻫﯿﭻ ﻣﺸﮑﻠﯽ رو ﺑﺮات ﻧﺪارم... ﯾﺎﺳﯽ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم... ﻓﻘﻂ اﯾﻦ رو ﺑﺎور ﮐﻦ.
ﭼﻘﺪر دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻫﻨﻮز ﻣﺠﯿﺪ رو ﻣﺜﻞ ﻋﻠﯽ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ... ﭼﻘﺪر دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻧﺴﺘﺮن رو اون روز اوﻧﻄﻮری ﻧﻤﯿﺪﯾﺪم... ﭼﻘﺪر دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدم اﺟﺎزه ی ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪن ﺑﺪم... وﻟﯽ اﺿﻄﺮاب و ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻟﺤﻈﻪ اﯾﯽ رﻫﺎم ﻧﻤﯿﮑﺮد...
ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎم ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺳﺮﯾﻊ ﺣﺴﻢ رو ﻓﻬﻤﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﯽ ﻓﺪای اون ﭼﺸﻤﻬﺎی ﻧﺎزت ﺑﺸﻢ... ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش... ﻫﻤﻪ ﭼﯽ درﺳﺖ ﻣﯿﺸﻪ... ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﻣﻦ رو از ﺧﻮدت دور ﻧﮑﻦ... ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﻫﯿﭻ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﯿﺶ ﻧﻤﯿﺎد... ﯾﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﻗﺮآن دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻣﺮﯾﺾ ﺣﺎل روی ﺗﺨﺖ ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ...
ﺑﻐﺾ ﮔﻠﻮم رو ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺠﯿﺪ؟
ﺟﻮاب داد: ﺟﻮن دل ﻣﺠﯿﺪ... ﺑﮕﻮ ﻋﺰﯾﺰم.
ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﺴﺘﺮن ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪ وﻗﺘﯽ دﯾﺪ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ... ﺗﻮ ﻧﺪﯾﺪی ﭼﻄﻮری ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد... ﻣﺠﯿﺪ ﻣﻦ دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﻧﺴﺘﺮن ﻏﺼﻪ ﺑﺨﻮره... اون اﻻن ﭘﯿﺶ ﺧﻮدش ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮده در ﻣﻮرد ﻣﻦ؟
ﻣﺠﯿﺪ دﺳﺖ ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﻟﺒﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮد و ﺑﻪ آورﻣﯽ ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ... ﻧﺴﺘﺮن ﺑﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ رو از راه درﺳﺘﺶ ﺑﻔﻬﻤﻪ و درک ﮐﻨﻪ... ﻧﺴﺘﺮن اﻻن ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯿﺶ... ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮش... ﺑﻪ دﺧﺘﺮش ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻪ... ﺑﺮ ﻓﺮض ﻫﻢ ﮐﻪ اﻻن داره ﺑﻪ ﺗﻮ و ﻣﻦ ﮐﻪ ﭼﺮا ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﯾﺎ ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ﺑﺨﻮاد ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻪ اﯾﻦ ﯾﮏ ﮐﺎر ﺻﺪ درﺻﺪ ﻏﻠﻄﻪ... ﺑﺬار ﻧﺴﺘﺮن ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎد... ﺑﺬار ﺑﻔﻬﻤﻪ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ دﺳﺖ ﺧﻮدﺷﻪ... اﯾﻦ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﮐﻪ ﻧﺴﺘﺮن ﺑﺮای ﺧﻮدش داره درﺳﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮدﺷﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﻞ ﺑﺸﻪ... ﺗﻮ اﻻن ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺧﻮدت ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ... ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ زدم... ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻪ ﻗﻮل دادم ﺑﺮات ﺑﺴﺎزم... ﯾﺎﺳﯽ ﺟﻮن ﻫﻤﻮن ﻋﺴﻞ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺶ داری ﺑﺎ ﻓﮑﺮﮐﺮدن ﺑﻪ ﻧﺴﺘﺮن ﺧﻮدت رو از ﻣﻦ دور ﻧﮑﻦ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺖ دارم.
ﺻﺪای زﻧﮓ درب ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺮای ﺟﻮاب دادن ﺑﻪ اف اف از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ.
دو ﻗﻄﺮه اﺷﮑﯽ ﮐﻪ از ﭼﺸﻤﻢ ﺑﯿﺮون رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد رو ﭘﺎک ﮐﺮدم و دوﺑﺎره ﺑﻪ آروﻣﯽ روی ﺗﺨﺘﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﺻﺪای ﻣﻬﻨﺎز و ﻋﻠﯽ رو ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ وارد ﺧﻮﻧﻪ ﺷﺪن. از اﺗﺎﻗﻢ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ و ﻣﻬﻨﺎز و ﻋﻠﯽ وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪن دوﺑﺎره ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪ ﺷﺪه ﺧﯿﻠﯽ ﻧﮕﺮان ﺷﺪن و ﻋﻠﯽ اﺻﺮار داﺷﺖ دﻟﯿﻠﺶ رو ﺑﻔﻬﻤﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ دﻟﯿﻞ دﮐﺘﺮ ﺗﺸﺨﯿﺺ داده ﺧﺮاﺑﯽ ﺣﺎل ﻣﻦ در اﺛﺮ ﻓﺸﺎر ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮده!!! و داﺋﻢ ﻣﯿﮕﻔﺖ: ﻣﮕﻪ ﭼﯿﺰی ﺷﺪه؟... ﻣﮕﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه؟
ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺣﺮﻓﻬﺎی ﭘﺮاﮐﻨﺪه ﻋﻠﯽ رو از ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﻣﻨﺼﺮﻓﺶ ﮐﻨﻪ. ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ دﯾﺮ وﻗﺖ ﺧﻮردﯾﻢ ﻣﺠﯿﺪ و ﻣﻬﻨﺎز ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ2ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﭘﯿﺶ ﻣﺎ ﺑﻮدن و ﻣﺠﯿﺪ وﻗﺘﯽ از ﺑﻬﺒﻮدی ﻧﺴﺒﯽ ﻣﻦ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺣﺎﺻﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﺮای رﻓﺘﻦ ﻧﮕﺮان ﺑﻮد ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﻋﻠﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻣﺠﯿﺪ ﺟﻮن... ﭘﺲ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﻦ ﺑﻨﺪه اﯾﻨﺠﺎ ﻫﻮﯾﺠﻢ دﯾﮕﻪ... ﻧﺘﺮس داداش ﻣﻦ... ﺑﺮو ﻫﯿﭽﯿﺶ ﻧﻤﯿﺸﻪ... اﮔﺮم ﺷﺪ ﺧﻮدم ﻫﺴﺘﻢ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش...
و ﺑﻌﺪ ﮐﻠﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدن و ﻣﺠﯿﺪ ﻫﻢ از ﻧﺎﺣﯿﻪ ی ﻣﻬﻨﺎز ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﻋﻠﯽ ﺑﺮﮔﺮده ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻠﯽ ﺳﺮﺑﻪ ﺳﺮ ﻋﻠﯽ ﮔﺬاﺷﺖ.
ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ای ﮔﺬﺷﺖ و در ﻃﻮل اﯾﻦ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﻧﺴﺘﺮن اﺻﻼ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ی ﻣﺎ ﻧﯿﻮﻣﺪ و ﻫﺮ وﻗﺖ ﻫﻢ ﻣﺎﻣﺎن ﭘﺎی ﺗﻠﻔﻦ اﺻﺮارش ﻣﯿﮑﺮد ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﺑﺮای ﻧﯿﻮﻣﺪن ﺟﻮر ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻧﺴﺘﺮن ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﻣﻦ رو ﺑﺒﯿﻨﻪ ﭼﻮن زﻣﺎﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻮدم ﻣﯽ اوﻣﺪ و ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺳﺮ ﻣﯿﺰد وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﻣﻦ ﺑﻮدم ﻧﻪ!!!
ﻣﺠﯿﺪ ﻫﺮ روز ﻣﯽ اوﻣﺪ ﺧﻮﻧﻪ ی ﻣﺎ وﻟﯽ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺷﺮوع ﺷﺪن اﻣﺘﺤﺎﻧﺎت آﺧﺮ ﺳﺎل زﯾﺎد ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ وﻗﺖ آزاد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ وﻟﯽ ﻣﺠﯿﺪ ﻋﻠﻨﺎ"ﻣﯿﮕﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ دﻗﯿﻘﻪ اﯾﯽ از دﯾﺪن ﻣﻦ ﻫﻢ راﺿﯿﻪ... ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ ﻗﺪری راﺣﺖ اﺑﺮاز ﻋﻼﻗﻪ ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﻣﻦ ﺟﻠﻮی ﻣﺎﻣﺎن ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم وﻟﯽ ﻣﺠﯿﺪ از ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ اﯾﯽ ﺑﺮای ﻧﺸﻮن دادن ﻋﻼﻗﻪ اش ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﻧﻤﯿﮑﺮد.
در اﯾﻦ ﺑﯿﻦ ﯾﮑﯽ از ﺑﺮادر ﺷﻮﻫﺮﻫﺎی ﻧﺴﺘﺮن ﮐﻪ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺳﺎل ﺑﻮد در ﺧﺎرج از ﮐﺸﻮر زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﺑﺮای دﯾﺪن اﻗﻮام ﺑﻪ اﯾﺮان اوﻣﺪه ﺑﻮد و ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﻫﺎی ﺧﺎﻧﻮاده ی ﺷﻮﻫﺮش ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺳﺮش ﺣﺴﺎﺑﯽ ﮔﺮم ﺑﺎﺷﻪ وﻟﯽ ﻋﺴﻞ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﻮﻧﻪ ی ﻣﺎ ﺑﻮد ﭼﻮن ﻧﺴﺘﺮن ﮐﻼ در ﺑﭽﻪ داری ﺿﻌﻒ داﺷﺖ و ﺑﺪون ﺑﭽﻪ در ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﻮش ﻣﯿﮕﺬروﻧﺪ.
اﻣﺘﺤﺎﻧﺎﺗﻢ رو ﺑﺎ ﻣﻌﺪل ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﻮﻧﺪم و ﮐﻠﯽ ذوق داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻫﺪﯾﻪ اﯾﯽ از ﻣﺠﯿﺪ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯿﻢ ﺗﮑﻤﯿﻞ ﺷﺪ. ﻣﺠﯿﺪ ﯾﻪ ﮔﺮدﻧﺒﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ و ﻇﺮﯾﻒ ﻃﻼ ﺑﺮام ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮد و ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﻢ اﻧﺪاﺧﺖ وﻗﺘﯽ ﻗﻼب زﻧﺠﯿﺮ رو در ﭘﺸﺖ ﮔﺮدﻧﻢ ﻣﯽ ﺑﺴﺖ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﻣﺠﯿﺪ رو ﺟﻮر دﯾﮕﻪ اﯾﯽ دارم ﺣﺲ ﻣﯿﮑﻨﻢ...
در اﺛﺮ رﻓﺖ و آﻣﺪ زﯾﺎد ﻣﺠﯿﺪ و ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ اﯾﺠﺎد ﺷﺪه ﮐﻪ ﻋﺴﻞ ﭘﯿﺶ ﻣﺎ ﺑﻮد و ﻫﺮ روز ﺑﺮای ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺴﻞ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ ﺑﺎ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﯿﺮون از ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯿﮕﺬروﻧﺪم... ﮐﻢ ﮐﻢ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم در دروﻧﻢ ﻣﺤﺘﺎج ﻣﺤﺒﺘﻬﺎی ﻣﺠﯿﺪ دارم ﻣﯿﺸﻢ... ﻣﺤﺘﺎج ﻧﮕﺎﻫﻬﺎی ﭘﺮ از ﻋﺸﻘﺶ... ﺣﺮﻓﻬﺎی ﻗﺸﻨﮕﺶ... دﺳﺘﻬﺎی ﭘﺮ از ﻣﺤﺒﺖ و ﻧﻮازﺷﺶ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮام ﻗﺎﺑﻞ ﻟﻤﺲ ﺑﻮد... ﺻﺪای ﮔﺮم و ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﺶ... وﻗﺘﯽ ﻫﻤﻪ و ﻫﻤﻪ رو ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﺮدم ﺣﺲ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪن و دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ رو در ﺧﻮدم ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ درک ﻣﯿﮑﺮدم.
ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻌﺪ از دو ﻣﺎه ﮐﻪ از ﭼﺎﺑﻬﺎر ﺑﺮﮔﺸﺖ اوﻟﯿﻦ ﮐﺎری ﮐﻪ ﮐﺮد ﺳﺮاغ ﻧﺴﺘﺮن رو ﮔﺮﻓﺖ و وﻗﺘﯽ ﻣﺎﻣﺎن رﻓﺘﺎر اﺧﯿﺮ اون رو ﺑﺮای ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻮﺿﯿﺢ داد ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺮای ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ. ﺷﺐ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺷﺪ دو ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ در ﻣﻮرد ﻣﺠﯿﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد و وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﻣﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﯽ ﻣﯿﻞ ﻧﯿﺴﺘﻢ از ﻣﺎﻣﺎن ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻮﺿﻮع رو ﺑﻄﻮر ﺟﺪی ﺑﺎ ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻄﺮح ﮐﻨﻪ و ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ ﺑﺒﯿﻨﻦ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اش ﭼﯿﻪ...؟
ﻓﺮدای اوﻧﺮوز وﻗﺘﯽ ﻣﺎﻣﺎن ﻗﻀﯿﻪ رو ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺑﻪ ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻔﺖ دﻗﯿﻘﺎ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪش ﻣﺠﯿﺪ از ﺷﺮﮐﺖ ﻣﺮﺧﺼﯽ ﮔﺮﻓﺖ و اوﻣﺪ ﺧﻮﻧﻪ ی ﻣﺎ... اوﻧﻘﺪر ﺗﻮی ﭼﺸﻤﺎش ﻋﺸﻖ و ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ دﯾﺪه ﻣﯿﺸﺪ ﮐﻪ ﺣﺪ ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﻪ ﻗﺪری از ﺧﻮدش ﺑﯿﺨﻮد ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ اﮔﻪ ﺑﻬﺶ اﺧﻢ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم و ﺗﺬﮐﺮ ﺣﻀﻮر ﺑﺎﺑﺎ رو ﻧﺪاده ﺑﻮدم ﺑﻌﯿﺪ ﻧﺒﻮد ﺟﻠﻮی ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻐﻠﻤﻢ ﻣﯿﮑﺮد!!!
ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد و ﻗﺮار ﺷﺪ ﺑﺮای ﺗﻌﯿﯿﻦ روز ﻋﻘﺪ ﻣﺤﻀﺮی و ﭘﯿﮕﯿﺮی ﮐﺎرﻫﺎی ﺳﻔﺎرت ﻫﻤﻮن ﺷﺐ ﺑﺎ ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ و ﻧﺴﺮﯾﻦ و ﺷﻮﻫﺮ ﻧﺴﺮﯾﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ی ﻣﺎ ﺑﯿﺎن. ﻣﻬﻨﺎز ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻮد داﺋﻢ ﺧﻮﻧﻪ ی ﻣﺎ ﺑﻮد ﺧﻮدش!!!
ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ وﻗﺘﯽ ﻣﺠﯿﺪ رﻓﺖ ﺑﻪ ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ دوﺑﺎره ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮد و ﺧﻮاﺳﺖ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ دارن ﺷﺐ ﻣﯿﺎن ﭘﺲ ﺑﺮای ﺷﺎم ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﯿﺎرن ﻣﺎﻣﺎن ﻫﺮ ﭼﯽ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺑﺎ ﻧﺴﺘﺮن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد و ازش ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺷﺎم ﺑﯿﺎد ﻣﻨﺰل ﻣﺎ ﻗﺒﻮل ﻧﻤﯿﮑﺮد. دﻟﻢ داﺷﺖ ﻣﺜﻞ ﺳﯿﺮ و ﺳﺮﮐﻪ ﻣﯿﺠﻮﺷﯿﺪ از ﻃﺮﻓﯽ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﻧﺴﺘﺮن ﺣﺘﻤﺎ اون ﺷﺐ ﺑﯿﺎد و از ﻃﺮﻓﯽ دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ ﭼﻬﺮ ه ی اﺣﺘﻤﺎﻻ" ﻏﻤﮕﯿﻨﺶ رو در اون ﺷﺐ ﻧﻈﺎره ﮔﺮ ﺑﺎﺷﻢ. ﻣﺠﯿﺪ دو ﺑﺎر ﺗﺎ ﻏﺮوب ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف زد و ﺧﯿﻠﯽ زود از ﺻﺪای ﻣﻦ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﭼﯿﺰی ﻧﺎراﺣﺖ و ﻧﮕﺮاﻧﻢ ﮐﺮده و وﻗﺘﯽ ﻣﻮﺿﻮع رو ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻠﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد و ازم ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ و اﯾﻨﻘﺪر روی رﻓﺘﺎر و ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﻬﺎی ﻧﺴﺘﺮن ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﻧﺸﻮن ﻧﺪم ﭼﺮا ﮐﻪ ﻣﻦ و ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ زودی زن و ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻘﺪی ﻫﻢ ﻣﯿﺸﺪﯾﻢ و اﯾﻦ ﻧﺴﺘﺮن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﻘﯿﻘﺖ رو ﻣﯿﭙﺬﯾﺮﻓﺖ و ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮای دﻟﺸﻮره ی ﻣﻦ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ.
ﺑﺎﺑﺎ وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﻧﺴﺘﺮن ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﺑﯿﺎد ﺑﻪ ﺷﺪت ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻋﻠﯽ رﻓﺘﻦ ﺧﻮﻧﻪ ی ﻧﺴﺘﺮن و ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از ﺷﺐ اون رو ﺑﺎ ﺧﻮدﺷﻮن آوردن. ﻋﺴﻞ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ اون ﻟﺒﺎﺳﻬﺎی ﺧﻮﺷﮕﻠﺶ ﯾﮏ ﻋﺮوﺳﮏ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﻌﻨﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﮐﻠﯽ از دﯾﺪن ﻣﻦ و ﻓﻬﻤﯿﺪن اﯾﻨﮑﻪ ﻗﺮاره ﻋﺮوس ﺑﺸﻢ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺑﭽﻪ ﮔﯿﺶ ذوق ﻣﯿﮑﺮد و ﺑﺎ ﻫﻤﻮن زﺑﻮن ﺑﭽﻪ ﮔﻮﻧﻪ ی ﺧﻮدش داﺋﻢ ﻣﯿﮕﻔﺖ: ﻟﺒﺎﺳﺖ ﮐﻮ؟ ﻟﺒﺎﺳﺖ ﮐﻮ؟
ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﻬﺶ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ اﻣﺸﺐ ﻟﺒﺎس ﻋﺮوس ﺗﻨﻢ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﺮد و دﺳﺖ ﻣﻦ رو ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ و ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻟﺒﺎس ﻋﺮوس رو ﻧﺸﻮﻧﺶ ﺑﺪم.
ﻧﺴﺘﺮن ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰد ﻓﻘﻂ ﺗﻮی آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﭼﺎﯾﯽ ﻣﯿﺨﻮرد و ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﮐﻤﮏ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﯿﮑﺮد. ﭼﻨﺪ ﺑﺎری ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ﺣﺘﯽ ﺻﺪاﺷﻢ ﮐﺮدم وﻟﯽ ﯾﺎ ﺧﻮدش رو ﺑﻪ ﻧﺸﻨﯿﺪن ﻣﯿﺰد و ﯾﺎ ﺟﻮاب ﻧﻤﯿﺪاد. ﻣﺎﻣﺎن ﮐﻪ از رﻓﺘﺎر ﻧﺴﺘﺮن ﺗﺎ ﺣﺪودی ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ اﺷﺎره ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﻬﻤﻮﻧﺪ ﮐﻪ اﻫﻤﯿﺘﯽ ﺑﻪ رﻓﺘﺎرﻫﺎی ﻧﺴﺘﺮن ﻧﺪم و ازم ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ ﺑﻪ ﺣﻤﺎم ﺑﺮم و ﺑﺮای ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺷﺐ ﺧﻮدم رو آﻣﺎده ﮐﻨﻢ.
وﻗﺘﯽ از ﺣﻤﻮم ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم ﺣﻤﯿﺪ ﻫﻢ اوﻣﺪه ﺑﻮد و ﮐﻠﯽ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮم ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻬﻢ ﺗﺒﺮﯾﮏ ﮔﻔﺖ.
ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺣﻤﯿﺪ از ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ اون ﺷﺐ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ از ﻧﺴﺘﺮن ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮم ﺑﻮد ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ دﯾﺪه ﻣﯿﺸﺪ.
ﻋﻠﯽ زودﺗﺮ رﻓﺖ دﻧﺒﺎل ﻣﻬﻨﺎز و اون رو آورد و ﻣﻬﻨﺎز ﻫﻢ در ﺳﺸﻮار ﮐﺸﯿﺪن ﻣﻮﻫﺎم ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻠﻨﺪﯾﺶ دﭼﺎر ﻣﺸﮑﻞ ﻣﯿﺸﺪم ﮐﻤﮑﻢ ﮐﺮد. ﻣﻮﻫﺎم ﺻﺎف ﺑﻮدن و ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﮐﺸﯿﺪن ﺳﺸﻮار ﮐﻤﯽ ﻣﺮﺗﺐ ﺗﺮش ﮐﺮدﯾﻢ. ﺑﻪ اﺻﺮار ﻣﻬﻨﺎز ﮐﻤﯽ ﻫﻢ آراﯾﺶ ﮐﺮدم و ﭼﻮن ﭼﻬﺮه ام ﺑﻪ ﺧﻮدی ﺧﻮد ﻧﻘﺼﯽ ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﺎﻣﺎن دﻟﻨﺸﯿﻦ ﺑﻮد ﻫﻤﻮن آراﯾﺶ ﮐﻢ ﺑﻪ ﻗﺪری ﺗﻮی ﺻﻮرﺗﻢ ﺟﻠﻮه ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺑﺎﺑﺎ و ﻋﻠﯽ ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮدن ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﮕﻔﺘﻦ: ﭼﻘﺪر ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺷﺪی ﯾﺎﺳﯽ...
ﻧﺴﺘﺮن ﺣﺘﯽ ﻧﯿﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﮑﺮد و اﯾﻦ ﺑﺮای ﺣﻤﯿﺪ ﺟﺎی ﺳﻮال ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺣﺘﯽ در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺑﻪ آروﻣﯽ از ﻣﺎﻣﺎن ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﻣﺎﻣﺎن... ﻧﺴﺘﺮن ﭼﺮا اﯾﻨﻘﺪر اﺧﻤﺎش ﺗﻮی ﻫﻢ رﻓﺘﻪ؟ ﭼﯿﺰی ﺷﺪه؟ ﺑﺎ ﯾﺎﺳﯽ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن؟
ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ ﺑﺎﺳﯿﺎﺳﺖ ﻣﺎدراﻧﻪ ی ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ: ﺧﻮاﻫﺮن دﯾﮕﻪ... ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻮﺑﻦ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺪ... ﺗﻮ ﮐﻪ اﺧﻼق ﻧﺴﺘﺮن رو ﻣﯿﺪوﻧﯽ... ﺑﺎ ﻫﺮ ﭼﯿﺰی اﺧﻤﺎش ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﯿﺮه... وﻟﺶ ﮐﻦ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺧﻮدش ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻪ.
ﺣﻤﯿﺪ ﻫﻢ دﯾﮕﻪ ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﻧﮑﺮد.
ادامه دارد ...
نام داستان: قصه عشق // نویسنده: شادی داودی // منبع: 98یا
