جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منقصه عشق (7)
قصه عشق (7)
نکته
اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﺮاﺳﺎس واﻗﻌﯿﺖ زﻧﺪﮔﯽ اﺷﺨﺎﺻﯽ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ی ﺗﺤﺮﯾﺮ در آﻣﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻮارد ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد آن اﻓﺮاد از ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدن اﺳﺎﻣﯽ واﻗﻌﯽ ﺧﻮدداری و از اﺳﺎﻣﯽ ﻣﺴﺘﻌﺎر اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ.
ﻣﺠﯿﺪ از دﮐﺘﺮ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻋﻠﯽ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻦ ﺗﺎ ﻣﺰاﺣﻢ وﯾﺰﯾﺖ دﮐﺘﺮ ﻧﺒﺎﺷﻦ.
اون ﺷﺐ ﻣﺎﻣﺎن ﺗﻮی ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﻮﻧﺪ و روز ﺑﻌﺪ ﺻﺒﺢ زود ﻣﺠﯿﺪ و ﺑﻌﺪ ﻋﻠﯽ ﺧﻮدﺷﻮن رو ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن رﺳﻮﻧﺪن. ﺗﺮﺧﯿﺺ ﻣﻦ از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺗﺎ دﮐﺘﺮ ﺑﯿﺎد و وﯾﺰﯾﺖ ﻣﺠﺪد ﺑﮑﻨﻪ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ11ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ. وﻗﺘﯽ از ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ ﻣﺠﯿﺪ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ دﺳﺖ ﻣﻦ روﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن و ﮔﻔﺖ: ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎ اﺟﺎزه ﻣﻦ ﯾﺎﺳﯽ رو ﭼﻨﺪ روزی ﻣﯿﺒﺮم ﺧﻮﻧﻪ ی ﺧﻮدﻣﻮن.
ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎ ﺗﺮدﯾﺪ و ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﻣﺠﯿﺪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﺧﻮدﻣﻢ از ﺣﺮف ﻣﺠﯿﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻮد ﻋﻘﺪ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢوﻟﯽ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﻣﻦ ﺷﺐ ﺧﻮﻧﻪ ی ﻣﺠﯿﺪ اﯾﻨﻬﺎ ﺑﻤﻮﻧﻢ ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺨﻮام ﭼﻨﺪ روز اوﻧﺠﺎ ﺑﺎﺷﻢ!!!
ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺖ: آره ﺑﺒﺮﯾﺶ اوﻧﺠﺎ ﺑﻬﺘﺮه...
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ!!!...
ﻣﺠﯿﺪ ﻣﻦ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﭼﺮا ﻧﻪ؟
ﻣﺎﻣﺎن ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯿﮕﻔﺖ اﺣﺘﻤﺎﻻ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدش ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮب ﻣﺠﯿﺪ ﺷﻮﻫﺮ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﺶ و در واﻗﻊ ﺣﺘﯽ ﺑﺪون اﺟﺎزه ﻫﻢ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﻣﻦ رو ﺑﺒﺮه وﻟﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﺣﺘﺮام از ﻣﺎﻣﺎن اﺟﺎزه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد.
ﻋﻠﯽ دﺳﺖ ﻣﺎﻣﺎن رو ﮔﺮﻓﺖ و رو ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻣﺎﻣﺎن رو ﻣﯿﺒﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﯾﺎﺳﯽ رو ﺑﺒﺮ ﺧﻮﻧﻪ ی ﺧﻮدﺗﻮن... اوﻧﺠﺎ ﻓﻌﻼ آراﻣﺸﺶ ﺑﺮای ﯾﺎﺳﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮه... دﮐﺘﺮ ﻫﻢ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﯾﺪ از ﻣﺤﯿﻄﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻋﺼﺒﯿﺶ ﻣﯿﮑﻨﻪ دور ﺑﺎﺷﻪ... ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﻣﺎﻣﺎن.
ﻣﺎﻣﺎن در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺗﻮی ﭼﺸﻤﺎش ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻣﻮج ﻣﯿﺰد ﮔﻔﺖ: آﺧﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﺟﺎن... ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ ﺗﻮی زﺣﻤﺖ ﻣﯽ اﻓﺘﻪ...
ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺖ: ﻫﯿﭻ زﺣﻤﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ... اﺻﻼ ﺧﻮد ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﮔﻔﺖ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﻢ...
ﻣﺎﻣﺎن اﻧﮕﺎر دﯾﮕﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺖ ﺑﻬﺎﻧﻪ اﯾﯽ ﺑﺮای ﻧﺮﻓﺘﻦ ﻣﻦ ﺑﯿﺎره و ﺑﺎ ﭼﻬﺮه اﯾﯽ ﻧﮕﺮان ﻣﻦ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺮو ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺸﻢ... ﻋﻠﯽ و ﻣﺠﯿﺪ راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻦ... اﻻن ﺑﺎ وﺟﻮد ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ی ﻧﺴﺘﺮن ﻣﻤﮑﻨﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻮ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﺸﯽ... ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ ﻓﻌﻼ ﺑﺮات ﺑﻬﺘﺮه... ﺑﺮو ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺸﻢ... ﻣﻨﻢ داﺋﻢ ﺑﻬﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﯿﮑﻨﻢ... ﻋﺼﺮ ﻫﻢ ﺑﺎﺑﺎت ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻠﯿﻂ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮده ﺗﻬﺮان... ﺷﺐ ﻗﺮاره ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎی ﺣﻤﯿﺪ ﺑﯿﺎن ﺧﻮﻧﻤﻮن... ﺗﻮ ﻧﺒﺎﺷﯽ ﺑﻬﺘﺮه... اﮔﺮم زود رﻓﺘﻦ ﺑﺎ ﺑﺎﺑﺎت ﯾﻪ ﺳﺮ ﻣﯿﺎم ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ... اﮔﺮم ﻧﺸﺪ ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ﻣﯿﺎﯾﻢ.
ﻣﺎﻣﺎن و ﻋﻠﯽ ﻣﻦ رو ﺑﻮﺳﯿﺪن و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدن. وﻗﺘﯽ از ﻣﻦ و ﻣﺠﯿﺪ دور ﻣﯿﺸﺪن ﺑﻪ رﻓﺘﻨﺸﻮن ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻪ از ﺟﻠﻮی ﻣﻦ و ﻣﺠﯿﺪ رد ﺷﺪن دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺑﭽﻪ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ دﻧﺒﺎل ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺪوم و ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ی ﺧﻮدﻣﻮن...
ﻣﺠﯿﺪ دوﺑﺎره دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ آروﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﺑﺮﯾﻢ ﺧﻮﺷﮕﻠﻢ؟
ﻓﮑﺮ ﺑﻮدن ﭼﻨﺪ روزه ﺧﻮﻧﻪ ی ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺮام ﺳﺨﺖ ﺑﻮد... در ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻔﻬﻤﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﺸﻪ... ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺠﯿﺪ؟
در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻣﻦ رو ﺑﻪ آروﻣﯽ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﻣﯿﺒﺮد ﮔﻔﺖ: ﺟﻮﻧﻢ؟
ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻤﯿﺸﻪ ﺣﺎﻻ ﻣﻦ رو ﺑﺒﺮی ﺧﻮﻧﻪ ی ﺧﻮدﻣﻮن؟
ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰم... دﮐﺘﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮی ﻣﺤﯿﻂ آروم و دور از ﺗﻨﺶ ﺑﺎﺷﯽ... ﺧﻮﻧﻪ ی ﻣﺎ ﻫﻢ ﻓﻌﻼ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ و آروﻣﺘﺮﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺮای ﺗﻮﺳﺖ...
ﮔﻔﺘﻢ: آﺧﻪ ﺑﺎﺑﺎ....
ﻣﺠﯿﺪ ﻧﺬاﺷﺖ ﺣﺮﻓﻢ ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ و درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ درب ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﺎز ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻦ داﺧﻞ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺸﯿﻨﻢ ﺑﻪ آروﻣﯽ زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: ﺧﻮدم ﯾﺎدم ﻫﺴﺖ ﭼﻪ ﻗﻮل و ﺗﻌﻬﺪی ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎ دادم... ﺧﺎﻧﻢ ﺧﺎﻧﻤﺎ... ﻗﺮﺑﻮن اون ﺧﻮﺷﮕﻠﯿﺎت و ﺧﺎﻧﻤﯿﺖ ﺑﺸﻢ... ﺑﺮو ﺑﺸﯿﻦ ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ...
وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ ﮐﻠﯽ اﺳﭙﻨﺪ دود ﮐﺮد و ﻗﺮﺑﻮن ﺻﺪﻗﻪ ی ﻣﻦ و ﻣﺠﯿﺪ رﻓﺖ. ﺑﻪ ﻗﺪری ﻣﻬﺮﺑﻮن رﻓﺘﺎر ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺘﻬﺎ ﺑﻪ ﺟﺎی اﺣﺴﺎس راﺣﺘﯽ دﯾﮕﻪ ﻣﻮذب ﺑﻮدم. ﻣﺠﯿﺪ ﮐﺎﻣﻼ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع رو ﺣﺲ ﮐﺮده ﺑﻮد و داﺋﻢ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد. ﯾﻪ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ ﺗﻮی آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮد ﻣﺠﯿﺪﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد دﺳﺘﺶ رو اﻧﺪاﺧﺖ دور ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎم و ﮔﻔﺖ: ﭼﯿﻪ؟... ﺳﺨﺘﺘﻪ از رﻓﺘﺎر ﻣﺎﻣﺎن؟
ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... اﺻﻼ... وﻟﯽ ﯾﮏ ﮐﻢ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﻢ.
ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻤﯿﻨﺠﻮرﯾﻪ... اﺧﻼﻗﺸﻪ... ﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ اﻻن اﯾﻨﻄﻮری ﺷﺪه... ﮐﻼ اﯾﻨﻄﻮرﯾﻪ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻫﺮ ﭼﯽ ﻫﻢ ﻃﺮﻓﺶ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎﺷﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮه... اﮔﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻣﯿﺨﻮای ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ دوﺳﺘﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ؟
ﺑﻌﺪ ﻫﺮ دو زدﯾﻢ زﯾﺮ ﺧﻨﺪه. ﺳﺎﻋﺖ03:3 ﭼﻮن داروﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ دﮐﺘﺮ ﺑﺮام ﺗﺠﻮﯾﺰﮐﺮده ﺑﻮد آرام ﺑﺨﺶ ﺑﻮدن رﻓﺘﻢ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﺠﯿﺪ و روی زﻣﯿﻦ ﺑﺎﻟﺸﺘﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺧﻮاﺑﯿﺪم. ﺧﻮاﺑﻢ ﻋﻤﯿﻖ و ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺷﺪ و ﺗﻮی ﺧﻮاب داﺋﻢ ﻧﮕﺎه ﻧﺴﺘﺮن ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺮام ﺗﮑﺮار ﻣﯿﺸﺪ. وﻗﺘﯽ ﭼﺸﻢ ﺑﺎز ﮐﺮدم ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺗﺎرﯾﮏ و ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد. ﯾﺎدم ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ!!! ﻫﺮ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﯿﭽﯽ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ... ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺗﺮس ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم رو ﮔﺮﻓﺖ... ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺑﺪم ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ... ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ذﻫﻨﻢ رو ﭘﺎک ﮐﺮده ﺑﻮدن!!! ﺑﻪ ﺗﻨﺪی ﭘﺘﻮﯾﯽ ﮐﻪ روم ﺑﻮد رو ﮐﻨﺎر زدم و ﻧﺸﺴﺘﻢ... ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺻﺪاﯾﯽ رو ﺷﻨﯿﺪم و ﺣﺲ ﮐﺮدم ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﮐﻨﺎرم ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﭼﯿﻪ؟... ﭼﯿﺰی ﺷﺪه؟
ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺒﻢ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺑﺪم ﮐﻪ اون ﺷﺨﺺ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺰ ﻣﺠﯿﺪ... در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم از ﺗﺮس ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﺮگ دارم ﻣﯿﺎﻓﺘﻢ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺧﻮدم رو از ﻣﯿﻮن دﺳﺘﻬﺎی ﻣﺠﯿﺪ ﺑﯿﺮون ﺑﮑﺸﻢ ﮐﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭼﺮاغ ﺧﻮاب ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯾﯽ رو ﮐﻪ ﮐﻨﺎر دﯾﻮار روی زﻣﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد رو روﺷﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ... ﭼﺘﻪ؟... ﻣﻨﻢ.
وﻗﺘﯽ ﻧﻮر ﮐﻢ ﭼﺮاغ ﺧﻮاب ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﺠﯿﺪ اﻓﺘﺎد اﻧﮕﺎر ﺧﺪا دﻧﯿﺎ رو ﺑﻬﻢ داده ﺑﻮد... ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ زدم زﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ و ﺧﻮدم رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮی آﻏﻮش ﻣﺠﯿﺪ ﺟﺎ دادم... ﻣﺠﯿﺪ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ روی ﺳﺮم رو ﻣﯽ ﺑﻮﺳﯿﺪ ﮔﻔﺖ: ﭼﯿﻪ ﯾﺎﺳﯽ؟... ﭼﺮا ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻗﺸﻨﮕﻢ؟... ﺧﻮاب ﺑﺪی دﯾﺪی؟... ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدی؟... ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ﻋﺰﯾﺰم... ﻣﻦ رو ﺑﺒﯿﻦ... ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﻦ... ﺧﺎﻧﻤﻢ... ﻗﺸﻨﮕﻢ... ﺑﺒﯿﻦ اﻻن ﺑﺎ اﯾﻦ ﮔﺮﯾﻪ ات ﻣﻤﮑﻨﻪدوﺑﺎره ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺪ ﺑﺸﻪ ﻫﺎ... ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺸﻢ... ﭼﯿﺰی ﻧﺸﺪه آﺧﻪ... ﭼﺮا اﯾﻨﺠﻮری ﻣﯿﮑﻨﯽ؟
ﻣﺠﯿﺪ ﻫﺮﭼﯽ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺻﻮرت ﻣﻦ رو از ﺳﯿﻨﻪ اش ﺟﺪا ﮐﻨﻪ و ﻧﮕﺎم ﮐﻨﻪ ﻧﻤﯿﺬاﺷﺘﻢ و ﻓﻘﻂ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮدم... دوﺑﺎره اون ﻧﮕﺎه ﻧﺴﺘﺮن ﺗﻮی ذﻫﻨﻢ ﺑﯿﺪار ﺷﺪه ﺑﻮد... اون ﻧﮕﺎه ﭘﺮ ﻣﻌﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﮐﺮده ﺑﻮد... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﮐﯽ از ﻋﻠﺖ اﺻﻠﯽ ﮐﺘﮏ ﺧﻮردﻧﺶ از ﺣﻤﯿﺪ ﺑﻮده... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪاد ﺣﻀﻮر ﻣﺠﺪد ﻣﺠﯿﺪ ﻣﺎﻧﻊ اداﻣﻪ ی زﻧﺪﮔﯽ اون ﺷﺪه... ﮔﺮﯾﻪ ی ﻣﻦ ﺗﻤﻮم ﻧﻤﯿﺸﺪ و ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻢ... ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻮدم وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﻧﮕﺎه ﻧﺴﺘﺮن و ﯾﺎد دوﺑﺎره ی اون ﻧﮕﺎه ﭼﻨﺎن اﺿﻄﺮاﺑﯽ در ﻣﻦ اﯾﺠﺎد ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﺮﻟﺤﻈﻪ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ﻣﺠﯿﺪ رو دارم از دﺳﺖ ﻣﯿﺪم!!!
ﻣﺠﯿﺪ ﻫﻤﻮﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻣﻦ رو در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺳﺮم رو ﻣﯿﺒﻮﺳﯿﺪ ﺑﻪ آروﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ... ﻋﺰﯾﺰ دﻟﻢ... ﺑﻪ ﺧﺪا اﯾﻨﺠﻮری داری ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ اﻻن ﻣﺎﻣﺎن ﺻﺪات رو ﺑﺸﻨﻮه ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻣﻦ ﮐﺎری ﺑﺎﻫﺎت ﮐﺮدم ﻣﯿﺎد ﭘﻮﺳﺖ ﻣﻦ رو ﻏﻠﻔﺘﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻫﺎ...
و ﺑﻌﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺟﻮن ﻣﻦ ﯾﺎﺳﯽ... ﺑﺴﻪ ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺸﻢ... ﺗﻮ ﺷﺎم ﻫﻢ ﻧﺨﻮردی... ﺧﻮاب ﺑﻮدی ﻧﺬاﺷﺘﻢ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﯿﺪارت ﮐﻨﻪ... ﻧﮑﻨﻪ ﺑﺮای ﺷﺎم داری ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟... ﺑﺬار ﺑﺮم ﺷﺎﻣﺖ رو ﺑﯿﺎرم ﺗﺎ آﺑﺮوﻣﻮن رو ﻧﺒﺮدی...
از ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺶ ﮐﻤﯽ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪ ﺳﺮ ﻣﻦ رو ﺑﺎﻻ ﺑﮕﯿﺮه... ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﯽ ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺸﻢ... ﻣﻦ ﻣﯿﻤﯿﺮم ﺑﺮای ﺧﻨﺪﻫ ﺎت... وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ دق ﻣﯿﮑﻨﻢ...
ﺑﻌﺪ ﻣﺠﯿﺪ رﻓﺖ و ﺷﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺮام ﮔﺮم ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد رو آورد و ﺧﻮردم و وﻗﺘﯽ دوﺑﺎره ﺧﻮاﺑﯿﺪﯾﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺰدﯾﮏ3ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد. اون ﺷﺐ ﻣﺠﯿﺪ اوﻧﻘﺪر ﺑﯿﺪار ﻣﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺧﻮاﺑﻢ رﻓﺖ و ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺑﺪه ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯿﻤﻮن ﺗﺤﺖ ﻫﯿﭻ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﺑﻬﻢ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺧﻮرد. ﻣﺠﯿﺪ ﺗﺼﻮر ﻣﯿﮑﺮد ﻣﻦ از دﯾﺪن وﺿﻊ ﻧﺴﺘﺮن ﺑﻪ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﻧﮑﻨﻪ ﯾﻪ روزی ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ رﻓﺘﺎر ﺑﺪی ﻣﺜﻞ رﻓﺘﺎری ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪ ﺑﺎ ﻧﺴﺘﺮن داﺷﺘﻪ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ... در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻣﻦ از ﺧﻮد ﻧﺴﺘﺮن ﺑﻮد ﻧﻪ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ... ﻣﻦ ﺣﺲ ﺧﻮﺑﯽ ﺗﻮی اون ﻧﮕﺎه ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم!....
ﺻﺒﺢ وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم ﻣﺠﯿﺪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺷﺮﮐﺖ و ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ زﯾﺎد ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻣﻦ رو آﻣﺎده ﮐﺮد. ﺗﺎ ﻇﻬﺮ ﮐﻠﯽ ﺑﺮام ﺣﺮف زد از ﺟﻮوﻧﯿﺶ و ﺧﺎﻃﺮاﺗﺶ ﺑﺎ ﺑﺎﺑﺎی ﻣﺠﯿﺪ و ﺧﻼﺻﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺻﺤﺒﺘﻬﺎی دﯾﮕﻪ و ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪ ﻧﮕﺬره و ﺳﺮﮔﺮم ﺑﺎﺷﻢ. ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺰدﯾﮏ 11:30 ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎ و ﻣﺎﻣﺎن اوﻣﺪن اوﻧﺠﺎ.
ﺑﺎﺑﺎ ﻃﻔﻠﮏ ﭼﻬﺮه اش ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد... از ﻃﺮﻓﯽ ﻗﻀﯿﻪ ﻧﺴﺘﺮن... از ﻃﺮﻓﯽ وﻗﺘﯽ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد ﻣﻦ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪ ﺷﺪه... از ﻃﺮﻓﯽ ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﮐﺎر ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺳﺎزﯾﺶ ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﻮی ﭼﺎﺑﻬﺎر اﺟﺒﺎرا" ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه رﻫﺎ ﮐﻨﻪ و ﺑﯿﺎد... ﻫﻤﻪ و ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺷﺪت ﺧﺴﺘﻪ و ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﯿﺎد.
وﻗﺘﯽ از ﻣﺎﻣﺎن وﺿﻊ ﻧﺴﺘﺮن رو ﭘﺮﺳﯿﺪم ﻣﺎﻣﺎن ﻣﮑﺜﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: درﺳﺖ ﻣﯿﺸﻪ اﻧﺸﺎﷲ... ﺗﻮ ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ ﻧﮕﺮان ﺑﺎﺷﯽ... ﺗﻮ اﻻن ﺑﺎﯾﺪ ﻓﮑﺮ ﺧﻮدت و ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺎﺷﯽ... ﻧﺴﺘﺮن ﻫﻢ وﺿﻌﺶ درﺳﺖ ﻣﯿﺸﻪ... ﺑﯿﻦ زن و ﺷﻮﻫﺮ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﺤﺚ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﺎد... ﺗﻮ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش ﮐﻪ اﮔﻪ ﯾﻪ وﻗﺖ زﺑﻮﻧﻢ ﻻل ﺗﻮ ﭼﯿﺰﯾﺖ ﺑﺸﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﭘﻮﺳﺖ ﻫﻤﻪ ی ﻣﺎ رو ﻣﯿﮑﻨﻪ...
ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﭼﯿﺰی ﺷﺪه و ﻣﺎﻣﺎن ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﻣﻦ در ﺟﺮﯾﺎن ﻗﺮار ﺑﮕﯿﺮم و ﭼﻮن ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ در ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮاردی اﺻﺮار ﻓﺎﯾﺪه ﻧﺪاره ﺳﮑﻮت ﮐﺮدم. ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻢ در ﻣﻮرد ﻣﻮﻧﺪن ﻣﻦ ﺧﻮﻧﻪ ی ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ و ﭘﯿﺶ ﻣﺠﯿﺪ ﻫﯿﭻ اﯾﺮادی ﻧﮕﺮﻓﺖ ﮔﻮﯾﺎ اوﻧﻬﻢ ﺗﺸﺨﯿﺺ داده ﺑﻮد ﻣﻦ از ﺧﻮﻧﻪ دور ﺑﺎﺷﻢ ﺑﻬﺘﺮه!....
ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ ﻫﺮ ﮐﺎری ﮐﺮد ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺮای ﻧﺎﻫﺎر ﻧﻤﻮﻧﺪن و ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺧﻮﻧﻪ. ﻇﻬﺮ ﻧﺰدﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ دو ﻣﺠﯿﺪ از ﺷﺮﮐﺖ اوﻣﺪ. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ زودﺗﺮ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد ﺧﻮﻧﻪ. ﺑﻪ ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ در ﭼﯿﺪن ﻣﯿﺰ ﻧﺎﻫﺎر ﮐﻤﮏ ﮐﺮدم ﻫﻨﻮز ﻧﺎﻫﺎر رو ﻧﮑﺸﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻋﻠﯽ و ﻣﻬﻨﺎز ﻫﻢ اوﻣﺪن اوﻧﺠﺎ. ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ وﻗﺘﯽ ﻋﻠﯽ ﺑﺎ ﻣﺠﯿﺪ ﺳﺮﮔﺮم ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻮدن ﻣﻬﻨﺎز ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ... ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎن اوﻣﺪن اﯾﻨﺠﺎ ﺣﺎﻟﺖ رو ﺑﭙﺮﺳﻦ؟
ﮔﻔﺘﻢ: آره دﯾﺸﺐ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدن ﺑﯿﺎن ﭼﻮن ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎی ﺣﻤﯿﺪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻦ ﺑﺮن اوﻧﺠﺎ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد اﻣﺮوز ﻣﯿﺎن...
ﻣﻬﻨﺎز ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ: ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ رﻓﺘﻦ ﺧﻮﻧﻪ ی ﺣﻤﯿﺪ اﯾﻨﻬﺎ ﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎﺑﺎی ﺣﻤﯿﺪ ﺑﯿﺎن اوﻧﺠﺎ... ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻨﻬﺎ دﯾﺸﺐ اوﻧﺠﺎ ﺑﻮدن...
دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺪوﻧﻢ دﯾﺸﺐ ﭼﯽ ﺷﺪه ﺑﻮده... ﺷﺪﯾﺪ ﮐﻨﺠﮑﺎو ﺷﺪه ﺑﻮدم ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﮔﻔﺘﻢ: آره ﻫﻤﻮن دﯾﮕﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﮔﻔﺘﻢ... ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻤﻪ ﭼﯽ رو ﺑﺮام ﮔﻔﺖ... ﻃﻔﻠﮑﯽ ﻧﺴﺘﺮن...
ﺧﻮدﻣﻢ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﭼﺮا ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﯾﻪ دﺳﺘﯽ ﺑﺰﻧﻢ دو دﺳﺘﯽ ﺑﮕﯿﺮم ﺷﺎﯾﺪ ﭼﻮن ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ وﺿﻌﯿﺖ ﻋﺼﺒﯽ اﯾﺠﺎد ﺷﺪه ﺑﺮای ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺨﻮان در ﺟﺮﯾﺎن ﻗﺮار ﺑﮕﯿﺮم و ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﻨﺠﮑﺎو ﺑﺸﻢ!...
ﻣﻬﻨﺎز در اداﻣﻪ ی ﺣﺮف ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: آره واﻗﻌﺎ... ﻃﻔﻠﮑﯽ ﻋﺴﻞ... اﻟﻬﯽ ﺑﻤﯿﺮم ﺑﺮاش... ﺣﻤﯿﺪ از ﺧﺮ ﺷﯿﻄﻮن ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﻤﯿﺎد ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺎد... ﯾﻪ ﻟﻨﮕﻪ ﭘﺎ واﯾﺴﺎده ﻣﯿﮕﻪ ﻣﯿﺨﻮام ﻧﺴﺘﺮن رو ﻃﻼق ﺑﺪم...
وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ی آﺧﺮ رو از ﻣﻬﻨﺎز ﺷﻨﯿﺪم ﺿﻌﻒ ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻃﻼق!!!
و ﺑﻌﺪ ﻫﻤﻮﻧﺠﻮر ﮐﻪ ﭘﺸﺘﻢ ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ داﺷﺖ آروم آروم ﺳﺮ ﺧﻮردم و ﻧﺸﺴﺘﻢ روی زﻣﯿﻦ. ﻣﺠﯿﺪ و ﻋﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ از ﺟﺎﺷﻮن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪن و اوﻣﺪن ﺳﻤﺖ ﻣﻦ... ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻬﻨﺎز و ﮔﻔﺖ: ﭼﯽ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﯽ؟
ﻣﻬﻨﺎز ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺧﺪا ﻫﯿﭽﯽ ﺧﻮدش ﻫﻤﻪ ﭼﯽ رو ﻣﯿﺪوﻧﺴﺖ.
ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ دﺳﺖ ﭘﺎﭼﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺳﺮﯾﻊ ﯾﮏ ﻟﯿﻮان آب ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺣﺒﻪ ﻗﻨﺪ و ﮐﻤﯽ ﮔﻼب ﺑﺮام آورد. ﻣﺠﯿﺪ ﮐﻤﮏ ﮐﺮد ﺗﺎ ﮐﻢ ﮐﻢ از آن ﺑﺨﻮرم. ﺗﻤﻮم ﺻﻮرﺗﻢ از اﺷﮏ ﺧﯿﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻃﻔﻠﮑﯽ ﻣﻬﻨﺎز داﺋﻢ از ﻣﺠﯿﺪ ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﯿﮕﻔﺖ: ﺑﻪ ﺧﺪا ﻗﺴﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺧﺒﺮ داره... آﺧﻪ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻤﻪ ﭼﯽ رو ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻪ...
ﻣﺠﯿﺪ اﺻﻼ ﺑﻪ ﻣﻬﻨﺎز ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯿﮑﺮد و ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﭼﻬﺮه اﯾﯽ ﻧﮕﺮان در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ از ﻋﺮق ﺧﯿﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد داﺋﻢ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﻣﻦ رو آروم ﮐﻨﻪ.
ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺖ: ﻣﺠﯿﺪ داروﻫﺎش ﮐﺠﺎس؟ دﮐﺘﺮ ﮔﻔﺖ اﮔﻪ دوﺑﺎره دﯾﺪﯾﻦ ﻓﺸﺎرش...
ﻣﺠﯿﺪ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺟﻮری ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﺗﮑﯿﻪ ﺑﺪم ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺖ: ﺑﺮو ﺗﻮی آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ روی ﮐﺎﺑﯿﻨﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻢ...
ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ ﮐﯿﺴﻪ ی داروﻫﺎم رو آورد و ﻣﺠﯿﺪ ﯾﮑﯽ از ﻗﺮﺻﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ دﮐﺘﺮ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﮐﺮده ﺑﻮد ﻣﻮاﻗﻊ ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪن و اﻓﺖ ﻓﺸﺎر ﺑﻬﻢ ﺑﺪن رو ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮی دﻫﻨﻢ و دوﺑﺎره ﮐﻤﯽ از ﺷﺮﺑﺖ داﺧﻞ ﻟﯿﻮان رو ﮐﻤﮏ ﮐﺮد ﺑﺨﻮرم.
ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻬﻨﺎز و ﮔﻔﺖ: دﺧﺘﺮ ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯽ ﺟﻠﻮی دﻫﻨﺖ رو ﺑﮕﯿﺮی؟... ﻣﮕﻪ ﻣﺎ ﺧﻮدﻣﻮن ﻻل ﺑﻮدﯾﻢ از دﯾﺮوز ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﯾﮏ ﮐﺎره از راه ﻧﺮﺳﯿﺪه ﻫﻤﻪ ﭼﯽ رو ﺑﻪ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﮔﻔﺘﯽ...!!!!
ﻣﻬﻨﺎز ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺖ و ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﯽ ﺑﻤﯿﺮم ﯾﺎﺳﯽ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﻓﮑﺮ...
بﺎ ﮔﺮﯾﻪ و ﺳﺨﺘﯽ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﯿﺪوﻧﻢ... ﺧﻮدم ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪم ﺑﮕﯽ... ﭼﻮن ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺪوﻧﻢ ﭼﯽ ﺷﺪه...
ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺖ: ﺣﺎﻻ ﺧﻮب ﺷﺪ... دوﻧﺴﺘﯽ؟... ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯽ ﺑﺪوﻧﯽ ﮐﻪ دوﺑﺎره اﯾﻨﺠﻮری ﺑﯿﻔﺘﯽ؟...
ﻣﺠﯿﺪ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯿﮕﻔﺖ وﻟﯽ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻋﺼﺒﯽ و ﻧﮕﺮان ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﺪﻧﻢ دوﺑﺎره داﺷﺖ ﺳﺴﺖ ﻣﯿﺸﺪ و ﻧﻔﺴﻢ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﺎﻻ ﻣﯽ اوﻣﺪ. ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﭼﻮن اﻧﺪام درﺷﺖ و ورزﯾﺪه اﯾﯽ داﺷﺖ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﻣﻦ رو ﺗﻮی ﺑﻐﻠﺶ ﺑﮕﯿﺮه... ﻫﻤﻪ ﭼﯽ رو ﻣﯿﺪﯾﺪم وﻟﯽ ﺣﺲ ﺣﺮﮐﺖ و ﯾﺎ ﺻﺤﺒﺘﻢ ﺑﻪ ﺣﺪاﻗﻞ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد... ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﻣﺎﻧﻊ ﻣﺠﯿﺪ از ﺑﻐﻞ ﮐﺮدﻧﻢ ﺟﻠﻮی ﻋﻠﯽ ﺑﺸﻢ. ﻣﺠﯿﺪ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻣﻦ ﺗﻮی ﺑﻐﻠﺶ ﺑﻮدم ﺑﻪ آروﻣﯽ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد و ﻣﻦ رو ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮدش ﺑﺮد. ﻣﻬﻨﺎز و ﻋﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ از ﺗﻮی ﮐﻤﺪ رﺧﺖ ﺧﻮاﺑﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ روی زﻣﯿﻦ ﭘﻬﻦ ﮐﺮدن و ﻣﺠﯿﺪ ﻣﻦ رو ﺧﻮاﺑﻮﻧﺪ. اﺷﮏ از ﮔﻮﺷﻪ ی ﭼﺸﻤﺎم ﻫﻨﻮز ﺳﺮازﯾﺮ ﺑﻮد... ﻓﮑﺮ ﻋﺴﻞ... ﻓﮑﺮ ﺣﻤﯿﺪ و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻗﻄﻌﯿﺶ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻃﻼق ﻧﺴﺘﺮن... زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻪ آﺧﺮ رﺳﯿﺪه ی ﻧﺴﺘﺮن ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ از ذﻫﻨﻢ دور ﻧﻤﯿﺸﺪ...
ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ و ﻋﻠﯽ و ﻣﻬﻨﺎز ﺗﻮی اﺗﺎق اوﻣﺪه ﺑﻮدن و ﺑﻪ ﻣﻦ و ﻣﺠﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻋﺼﺒﯽ و ﮐﻼﻓﻪ و ﻧﮕﺮان ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدن.
ﻣﻬﻨﺎز ﮔﻔﺖ: ﻣﺠﯿﺪ؟... ﻧﻤﯿﺨﻮای ﺑﺒﺮﯾﻤﺶ دﮐﺘﺮ؟
ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺑﻪ ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ و ﻣﻬﻨﺎز ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻓﻘﻂ ﺑﺮﯾﻦ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون... ﻧﺬارﯾﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﺸﻪ...ﻫﻤﯿﻦ...
ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻔﺖ: آﺧﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﺟﺎن...
ﻣﺠﯿﺪ ﮐﻼﻓﻪ ﺗﺮ از ﻗﺒﻞ ﮔﻔﺖ: ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﺎﻣﺎن... ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮﯾﻦ ﺑﯿﺮون... ﻋﻠﯽ ﻧﻮﮐﺮﺗﻢ اﯾﻦ ﻣﻬﻨﺎز رو ﺑﺒﺮش از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون... ﻣﺎﻣﺎن ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺮو از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون در رو ﻫﻢ ﺑﺒﻨﺪﯾﻦ... ﻓﻘﻂ ﺑﺮﯾﻦ ﺑﯿﺮون... ﻧﻤﯿﺨﻮام ﻫﯿﺸﮑﯽ دورش ﺑﺎﺷﻪ... ﺑﯿﺮون.
ﻋﻠﯽ و ﻣﻬﻨﺎز ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﻧﮕﺮاﻧﯽ از ﭼﻬﺮه اش ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯿﺰد از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻦ و درب اﺗﺎق رو ﻫﻢ ﺑﺴﺘﻦ.
ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ و ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد... ﻣﯿﺪﯾﺪﻣﺶ وﻟﯽ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﮐﺖ ﯾﺎ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﮕﻢ... ﻓﻘﻂ اﺷﮑﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺳﯿﻞ وار از ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺳﺮازﯾﺮ ﺑﻮد. ﻣﺠﯿﺪ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ... ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ روی ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﻢ و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻐﺾ ﻣﺮدوﻧﻪ اﯾﯽ در اون ﻟﻮﻧﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ... ﺗﻮ رو ﺧﺪا... ﺗﻮ رو ﻗﺮآن.. ﺗﻮ رو ﺟﻮن ﻣﻦ... ﺗﻮ رو ﺟﻮن ﻫﺮﮐﯽ دوﺳﺘﺶ داری... ﺑﺲ ﮐﻦ... ﯾﺎﺳﯽ ﻣﻦ دق ﻣﯿﮑﻦ اﮔﻪ ﺗﻮ ﭼﯿﺰﯾﺖ ﺑﺸﻪ... ﯾﺎﺳﯽ... ﭼﯿﮑﺎرت ﮐﻨﻢ ﮐﻪ اﯾﻨﻘﺪر ﺣﺴﺎس ﻧﺒﺎﺷﯽ... ﯾﺎﺳﯽ اﻟﻬﯽ ﻗﺮﺑﻮن ﻗﺸﻨﮕﯿﺖ ﺑﺸﻢ آﺧﻪ ﭼﺮا اﯾﻨﻘﺪر ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ وﻗﺎﯾﻊ اﻃﺮاﻓﺖ ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪی... ﯾﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﻗﺮآن ﻣﻦ ﻣﯿﻤﯿﺮم اﮔﻪ ﯾﺨﻮای ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎت ﺳﺮﺧﻮدت ﺑﻼ ﺑﯿﺎری... ﺧﺪاﯾﺎ ﭼﯿﮑﺎر ﮐﻨﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻋﺮوﺳﮏ ﻗﺸﻨﮓ ﻣﻦ اﯾﻨﺠﻮری ﻧﮑﻨﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدش... ﯾﺎﺳﯽ ﻣﻦ ﻃﭙﺶ اون ﻗﻠﺐ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﺖ رو ﻧﯿﺎز دارم... ﯾﺎﺳﯽ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺻﺪای ﻗﻠﺐ ﺗﻮﺋﻪ ﮐﻪ دارم ﻧﻔﺲ ﻣﯿﮑﺸﻢ... ﯾﺎﺳﯽ ﺗﻮ رو ﺧﺪا...
ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد... ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ ﻫﻨﻮز روی ﭘﯿﺸﻮﻧﯽ ﻣﻦ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺧﯿﺴﯽ اﺷﮏ ﭼﺸﻤﺶ رو ﮐﻪ در اﻣﺘﺪاد ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ رو ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم. دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻓﺮﯾﺎد ﺑﺰﻧﻢ ﺑﮕﻢ: ﻣﺠﯿﺪ ﺗﻮ رو ﺧﺪا... ﺗﻮ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ... ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻋﺎﺷﻘﺘﻢ...
وﻟﯽ ﺑﯽ ﺣﺲ ﺷﺪه ﺑﻮدم و دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﮕﻢ.
ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻗﺮﺻﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﭘﯿﺶ ﺑﻪ ﺧﻮردم داده ﺑﻮدن ﭘﻠﮑﻤﻢ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺷﺪ و دﯾﮕﻪ ﭼﯿﺰی ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم...
وﻗﺘﯽ ﭼﺸﻢ ﺑﺎز ﮐﺮدم درب اﺗﺎق ﺑﺎز ﺑﻮد و ﺻﺪای آروم ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن از ﻫﺎل ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ. ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ اﺣﺴﺎس ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺷﺪﯾﺪی داﺷﺘﻢ ﻣﺜﻞ ﮐﺴﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ اﻧﮕﺎر از ﯾﻪ ﭘﯿﺎده روی ﻃﻮﻻﻧﯽ و ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨﺪه ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ. ﺑﻪ آروﻣﯽ از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ. ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ ﺗﻮی ﻫﺎل ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و داﺷﺖ ﻗﻼب ﺑﺎﻓﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ رو دﯾﺪ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و اوﻣﺪ ﻃﺮﻓﻢ و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﯽ ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺸﻢ... ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪی ﻣﺎدر؟... اﻟﻬﯽ ﺷﮑﺮ.
ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺟﻮاب ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ رو ﺑﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ...ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ اﯾﻨﻘﺪر ﺑﺎﻋﺚ زﺣﻤﺖ ﺷﻤﺎ ﺷﺪم...
ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻔﺖ: ﭼﻪ زﺣﻤﺘﯽ ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺸﻢ... ﻣﺠﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺬاره ﻣﻦ ﺑﺮات ﮐﺎری ﺑﮑﻨﻢ... ﺑﯿﺎ ﺑﺸﯿﻦ ﺑﺮم ﻧﺎﻫﺎرت رو ﺑﯿﺎرم.
ﺑﺮﺧﻼف ﻣﯿﻞ ﺧﻮدم ﮐﻪ از ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ ﺷﺮﻣﻨﺪه ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﻣﺠﺪد ﺑﯿﻔﺘﻪ اﻣﺎ ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ وادارم ﮐﺮد ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﭘﺸﺘﯽ ﺑﺸﯿﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺮام ﻧﺎﻫﺎر ﺑﯿﺎره. وﻗﺘﯽ ﻏﺬام رو آورد و ﻣﻦ ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮردن ﺷﺪم ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﻮاری ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ... ﺳﺎﻋﺖ از5ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد. رو ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﻋﻠﯽ و ﻣﻬﻨﺎز رﻓﺘﻦ؟
ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻔﺖ: آره ﻣﺎدر... ﻋﻠﯽ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ رو ﻧﯿﺎورده ﺑﻮد ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺮد ﺑﺮﺳﻮﻧﺸﻮن ﺧﻮدﺷﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮه ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ... ﺗﻌﻤﯿﺮﮔﺎه... ﮐﺎرواش... ﺧﻼﺻﻪ ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﺎر داره... اﻻن دﯾﮕﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﮔﺮده...
ﺣﺲ ﮐﺮدم ﺑﺎز ﻫﻢ ﭼﯿﺰی داره از ﻣﻦ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯿﺸﻪ!!! ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺪری...ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪ ﻧﺸﻪ...ﺗﻮ رو ﺧﺪا راﺳﺘﺶ رو ﺑﮕﯿﻦ...
ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﺧﺎص ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ: وا ﻣﺎدر...ﭼﻪ دروﻏﯽ!...ﻣﺠﯿﺪ ﮐﺎر داﺷﺖ ﺑﯿﺮون...اوﻣﺪ از ﺧﻮدش ﺑﭙﺮس.
ﺣﺲ ﮐﺮدم ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﺶ ﺳﻔﺎرش ﮐﺮده ﮐﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻪ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ زﯾﺎد ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ رو در ﮔﻔﺘﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﺑﻨﺪازم. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ دﯾﮕﻪ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺘﻢ.
ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﻣﺠﯿﺪ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ02:9ﺷﺐ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ. وﻗﺘﯽ اوﻣﺪ ﺧﻮﻧﻪ ﭼﻬﺮه اش از ﺷﺪت ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯿﺰد وﻟﯽ ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﻣﯿﺪﯾﺪ دارم ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﮕﻔﺖ: ﻋﺎﺷﻘﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺪا...ﭼﯿﮑﺎر ﮐﻨﻢ دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﯿﺴﺖ...دﯾﻮوﻧﻪ ﻧﮑﻨﯽ ﻣﻦ رو ﺑﺎ اﯾﻦ ﻧﺎز ﭼﺸﻤﺎت ﺧﯿﻠﯿﻪ...
ﺷﺐ ﺗﻮی اﺗﺎق ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮاب ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺠﯿﺪ ﻇﻬﺮ وﻗﺘﯽ ﻣﻦ ﺧﻮاب ﺑﻮدم ﮐﺠﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدی؟
ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﯾﮏ دﺳﺘﺶ رو زﯾﺮ ﺳﺮش ﻃﻮری ﻗﺮار داده ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻦ ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﭘﺮ از ﻋﺸﻘﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎم ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ...ﻣﯿﺪوﻧﻢ از ﻇﻬﺮ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ از اﺻﻞ ﻣﺎﺟﺮای ﻧﺴﺘﺮن ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺷﺪی...وﻟﯽ ﺗﻮ رو ﺧﺪا دﻧﺒﺎﻟﺶ رو ﻧﮕﯿﺮ...ﺑﯿﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻨﺎر ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﻮدﻣﻮن...ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻪ در آﯾﻨﺪه در ﯾﮏ ﮐﺸﻮر دﯾﮕﻪ ﻗﺮاره ﭘﯿﺶ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﻢ...
ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺠﯿﺪ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﻋﺼﺒﯽ ﻧﺸﻢ...ﺣﺎﻟﻤﻢ ﺑﺪ ﻧﺸﻪ...ﻓﻘﻂ ﺑﮕﻮ ﮐﺠﺎ ﺑﻮدی؟
ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﺷﻪ...ﺑﻬﺖ ﻣﯿﮕﻢ...وﻟﯽ ﯾﺎدت ﺑﺎﺷﻪ ﻗﻮل دادی...ﺑﺎ ﻋﻠﯽ رﻓﺘﯿﻢ ﭘﯿﺶ ﺣﻤﯿﺪ...ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯿﻢ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﻣﯿﺸﻪ راﺿﯿﺶ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻧﺴﺘﺮن رو ﻃﻼق ﻧﺪه...وﻟﯽ ﺧﻮب ﻧﺸﺪ...
ادامه دارد ...
نام داستان: قصه عشق // نویسنده: شادی داودی // منبع: 98یا
