جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منقصه عشق (8)
قصه عشق (8)
نکته
اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﺮاﺳﺎس واﻗﻌﯿﺖ زﻧﺪﮔﯽ اﺷﺨﺎﺻﯽ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ی ﺗﺤﺮﯾﺮ در آﻣﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻮارد ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد آن اﻓﺮاد از ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدن اﺳﺎﻣﯽ واﻗﻌﯽ ﺧﻮدداری و از اﺳﺎﻣﯽ ﻣﺴﺘﻌﺎر اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ.
ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﺮا؟
ﻣﺠﯿﺪ ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و دوﺑﺎره ﻣﻦ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ...ﭼﺮا اﯾﻨﻘﺪر ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﻣﯿﮑﻨﯽ آﺧﻪ؟...ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮای ﺑﺪوﻧﯽ؟
ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎس ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺠﯿﺪ ﺗﻮ رو ﺧﺪا...ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺣﺪﺳﻢ درﺳﺘﻪ...ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ...ﺑﮕﻮ.
ﻣﺠﯿﺪ ﭼﻬﺮه اش ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺘﻪ وﻟﯽ ﻣﻦ رو در آﻏﻮﺷﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺣﺪﺳﯽ زدی؟
ﺟﻮاب دادم: ﻧﺴﺘﺮن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ وﺟﻮد ﺗﻮﺋﻪ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪ دﯾﮕﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ و اﯾﻦ رو ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪ ﮔﻔﺘﻪ درﺳﺘﻪ؟
ﻣﺠﯿﺪ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ.
ﮔﻔﺘﻢ: آره؟!!!
ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ زﻣﺰﻣﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ و ﻟﺒﺮﯾﺰ از ﻧﺎرﺣﺘﯽ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: ﻧﺴﺘﺮن ﯾﻪ آدم اﺣﻤﻖ و ﺑﯿﺸﻌﻮره...ﺣﯿﻒ ﺣﻤﯿﺪ...ﺣﯿﻒ ﻋﺴﻞ.
دﯾﮕﻪ ﻫﺮ ﮐﺎری ﮐﺮدم ﻣﺠﯿﺪ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ در ﻣﻮرد ﻧﺴﺘﺮن ﺻﺤﺒﺖ ﻧﮑﺮد و داﺋﻢ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺷﻮﺧﯽ و ﻧﻮازش ﻓﮑﺮ ﻣﻦ رو از ﻗﻀﯿﻪ ی ﻧﺴﺘﺮن دور ﮐﻨﻪ...ﻓﻬﻤﯿﺪم اﺻﺮار ﻓﺎﯾﺪه اﯾﯽ ﻧﺪاره وﻟﯽ دﻟﺨﻮر ﺷﺪه ﺑﻮدم و وﻗﺘﯽ ﻣﺠﯿﺪ ﺣﺲ ﮐﺮد از دﺳﺘﺶ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده و ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ ﻫﻤﻮﻧﻄﻮرﮐﻪ ﻫﻨﻮز در آﻏﻮﺷﺶ ﻧﮕﻬﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: ﺑﺒﯿﻦ ﯾﺎﺳﯽ...دوﻧﺴﺘﻦ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻧﺴﺘﺮن ﺑﺮای ﺗﻮ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻔﯿﺪ ﻧﯿﺴﺖ و از دﺳﺘﺖ ﮐﺎری ﺑﺮ ﻧﻤﯿﺎد ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﺴﺎس ﺑﻮدن ﺗﻮ ﺑﻪ ﻗﻀﯿﻪ ﻧﺪوﻧﺴﺘﻨﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﺮات ﻣﻔﯿﺪﺗﺮه...ﺑﺒﯿﻦ ﮔﻞ ﻣﻦ...دﮐﺘﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ از ﺗﻨﺸﻬﺎی ﻋﺼﺒﯽ دور ﺑﺎﺷﯽ...ﭼﻮن ﺗﺤﻤﻠﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﻪ و اﯾﻦ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻢ اﺛﺮ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ روی ﻗﻠﺒﺖ ﻣﯿﺬاره...ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺑﻪ ﻫﯿﭻ دﻟﯿﻠﯽ ﺗﻮ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﺸﯽ...ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯿﺸﯽ ﻣﻨﻈﻮرم ﭼﯿﻪ؟...اﯾﻦ رو ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺟﺪی ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺗﺬﮐﺮ دادم...ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺣﻖ ﻧﺪاره ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﮕﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪﻧﺖ ﺑﺸﻪ...ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﮕﯿﺮ ﺑﺨﻮاب ﻣﯿﺨﻮام وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻣﯿﺮی ﻧﮕﺎﻫﺖ ﮐﻨﻢ...ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻘﺘﻢ...و ﻓﻘﻂ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺗﻮ رو ﻣﯿﺨﻮام و ﺗﺤﻤﻞ ﻫﯿﭻ ﻧﮕﺮاﻧﯽ و ﻧﺎراﺣﺘﯽ و ﻣﺮﯾﻀﯽ رو ﺑﺮات ﻧﺪارم.
ﺗﻮی روﺷﻨﺎﯾﯽ ﮐﻤﯽ ﮐﻪ از ﭼﺮاغ ﺧﻮاب ﻓﻀﺎی اﺗﺎق رو روﺷﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎی آﺑﯽ و ﺟﺬاب ﻣﺠﯿﺪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم...ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻫﻤﻪ ی وﺟﻮد ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ از اون ﭼﺸﻤﻬﺎ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺸﺪ ﻧﯿﺎز داﺷﺖ...ﻣﺠﯿﺪ ﺳﺮاﺳﺮ وﺟﻮد و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻮد و ﻣﻦ اﯾﻦ رو ﮐﺎﻣﻼ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم...دﺳﺘﻢ رو دور ﮔﺮدﻧﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ در آﻏﻮﺷﺶ ﺧﻮدم رو ﻏﺮق ﺷﺪه ﻣﯿﺪﯾﺪم ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻢ.
ﻣﻮﻧﺪن ﻣﻦ ﺧﻮﻧﻪ ی ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ از3روز ﺑﻪ دو ﻫﻔﺘﻪ ﮐﺸﯿﺪ.اواﺧﺮ ﺷﻬﺮﯾﻮر ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ زودی ﻣﺪارس ﺑﺎز ﻣﯿﺸﺪ و ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﺮ درس و ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﺮﻣﯿﮕﺸﺘﻢ وﻟﯽ ﻣﺠﯿﺪ اﺟﺎزه ﻧﻤﯿﺪاد ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮدم و ﺧﻮد ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻢ ﻫﯿﭻ اﺻﺮاری ﺑﺮای ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﻣﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﭼﺮا ﮐﻪ ﻗﻀﯿﻪ ﻧﺴﺘﺮن ﺑﻪ وﺧﺎﻣﺖ ﺑﺪی دﭼﺎر ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺣﻤﯿﺪ ﺑﺎ ﻗﺒﻮل ﭘﺮداﺧﺖ ﻣﻬﺮﯾﻪ ی ﻧﺴﺘﺮن و ﻗﺴﻂ ﺑﻨﺪی ﮐﺮدن ﻣﻬﺮﯾﻪ از ﺳﻮی دادﮔﺎه ﻃﻼق ﮐﺎر ﻧﺴﺘﺮن رو ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﻮﻧﺪ.
وﻟﯽ ﻫﻨﻮز ﻃﻼق ﺻﺪ در ﺻﺪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد و ﺑﺮای ﻃﯽ ﺷﺪن ﻣﺮاﺣﻞ ﺷﺮﻋﯽ و ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﻪ ﻣﺎه ﻧﺴﺘﺮن و ﺣﻤﯿﺪ ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﻣﯿﻤﻮﻧﺪن. ﺣﺪس ﻣﻦ درﺳﺖ ﺑﻮد ﻧﺴﺘﺮن ﺑﺎ ﺑﯽ ﻓﮑﺮی ﺗﻤﻮم ﭘﺮده از ﻋﻼﻗﻪ و ﻋﺸﻘﺶ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ در ﻧﺰد ﺣﻤﯿﺪ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮده و از ﺣﻤﯿﺪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮده ﮐﻪ ﺗﺎ رﻓﺘﻦ ﻣﻦ و ﻣﺠﯿﺪ از اﯾﺮان ﺑﻪ ﻧﺴﺘﺮن ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪه و ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻦ ﻣﺎ ﺑﻠﮑﻪ آراﻣﺶ از دﺳﺖ رﻓﺘﻪ اش رو دوﺑﺎره ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ و ﺑﺘﻮﻧﻪ دوﺑﺎره ﮐﻨﺎر ﺣﻤﯿﺪ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ وﻟﯽ ﺣﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت از ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪه ﺑﻮده ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﻧﺴﺘﺮن رو زﯾﺮ ﺿﺮﺑﺎت ﻣﺸﺖ و ﻟﮕﺪ ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺘﻪ و از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮوﻧﺶ ﮐﺮده ﺑﻮده و ﺑﻌﺪ از اوﻧﻬﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮده ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻋﻨﻮان ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﺑﺨﺸﯿﺪن ﻧﺴﺘﺮن ﻧﯿﺴﺖ ﭼﺮا ﮐﻪ ﻧﺴﺘﺮن ﻧﻪ ﺻﻼﺣﯿﺖ زﻧﺪﮔﯽ در ﮐﻨﺎر اون روداره ﻧﻪ ﺻﻼﺣﯿﺖ ﻣﺎدری ﺑﺮای ﻋﺴﻞ...
ﻣﺠﯿﺪ ﺳﺨﺖ دﻧﺒﺎل ﮐﺎرﻫﺎی ﻣﻦ و ﺧﻮدش ﺑﺮای ﻣﻬﺎﺟﺮت ﺑﻪ ﺳﻮﺋﯿﺲ از ﻃﺮﯾﻖ ﺷﺮﮐﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮد ﺑﻮد و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ ﺣﺘﯽ ﻧﺎم ﻧﻮﯾﺴﯽ ﻣﻦ در دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﺑﺮای ﺳﺎل آﺧﺮﻣﻢ ﺑﻮد.
ﻣﺠﯿﺪ ﺧﻮدش ﺑﻪ ﻋﻠﺖ اﯾﻨﮑﻪ ﺳﻪ ﺳﺎل در اون ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺎر ﮐﺮده ﺑﻮد در ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ ی زﺑﺎن ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﮐﻪ از ﻃﺮﯾﻖ ﮐﻼﺳﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﺮﮐﺖ ﺑﺮاش ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدن ﻫﯿﭻ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪاﺷﺖ.زﺑﺎن ﮐﺸﻮر ﺳﻮﺋﯿﺲ ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﺑﻮد ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺷﻬﺮ زورﯾﺦ ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﻣﺎ ﺑﻪ اون ﺷﻬﺮ ﺑﺮﯾﻢ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮدن و ﭼﻮن ﻣﻦ اﺻﻼ ﺑﻪ اﯾﻦ زﺑﺎن آﺷﻨﺎﯾﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺮای راﺣﺘﯽ ﻣﻦ در آﯾﻨﺪه اﺳﻤﻢ رو در ﯾﮏ ﮐﻼس آﻣﻮزش ﺧﺼﻮﺻﯽ زﺑﺎن ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﻫﻢ ﻧﻮﺷﺖ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻢ ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﺑﻪ ﻣﻦ درس ﻣﯿﺪاد... ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ی ﻫﻤﻮن ﺧﺎﻧﻢ ﻫﻢ ﻣﻦ اﺳﺘﻌﺪاد ﺧﻮﺑﯽ در ﻓﺮاﮔﯿﺮی زﺑﺎن ﻓﺮاﻧﺴﻪ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﺷﺒﻬﺎ ﺧﻮد ﻣﺠﯿﺪ ﻫﻢ دو ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ زﺑﺎن ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮد و اﯾﻦﺧﻮدش ﮐﻤﮏ ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻮد.
دﻟﻢ ﺑﺮای ﺧﻮﻧﻤﻮن ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ی ﺧﻮدﻣﻮن ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﯽ آورد و ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﻋﻠﻨﺎ"ﻣﯿﮕﻔﺖ: ﻧﻪ...
دو روز ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﺷﻬﺮﯾﻮر ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮑﺴﺮ ﺧﻮﻧﻪ ی ﺧﻮدﻣﻮن ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ و ﯾﮑﺴﺮی وﺳﯿﻠﻪ از ﺧﻮﻧﻤﻮن ﺑﺮای ﺧﻮدم ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ ﻣﯽ آوردم.ﺻﺒﺢ اون روز وﻗﺘﯽ ﻣﺠﯿﺪ داﺷﺖ ﻣﯿﺮﻓﺖ ﺷﺮﮐﺖ ﺑﺮای ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻪ ﺻﻮرت ﻣﻦ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺠﯿﺪ اﻣﺮوز ﻣﻦ رو ﯾﮑ ﺴﺮ ﻣﯿﺒﺮی ﺧﻮﻧﻪ ی ﺧﻮدﻣﻮن؟
ﺑﺮای ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ روی ﺻﻮرﺗﻢ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻮﻧﺪ ﺑﻌﺪ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺣﺲ ﮐﺮدم از ﺣﺮﻓﻢ دﻟﺨﻮر ﺷﺪه ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻪ ﺧﺪا دﻟﻢ ﺑﺮای ﺧﻮﻧﻤﻮن...اﺗﺎﻗﻢ...ﻣﺎﻣﺎن...ﺣﺘﯽ ﻧﺴﺘﺮن ﺗﻨﮓ ﺷﺪه...
ﻣﺠﯿﺪ ﺳﺎﻣﺴﻮﻧﺘﺶ رو ﺑﺮداﺷﺖ و ﮔﻔﺖ: ﻫﺮ ﭼﯽ ﻻزم داری ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﮕﻮ ﺑﺮات ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﻨﻪ ﺧﻮدﺷﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎﺷﻪ ﻇﻬﺮ از راه ﺷﺮﮐﺖ ﻣﯿﺮم دﻧﺒﺎﻟﺸﻮن ﻣﯿﺎرﻣﺶ اﯾﻨﺠﺎ...
ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎس ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺠﯿﺪ ﺗﻮ رو ﺧﺪا...ﻣﺎﻣﺎن ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺑﮕﻢ اﯾﻨﮑﺎر رو ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻣﯿﺎد وﻟﯽ دﻟﻢ ﺑﺮای ﻧﺴﺘﺮن ﻫﻢ...
ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﻃﻮرﯾﮑﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﺣﺮﻓﻢ رو ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﮕﻢ!!!
ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ ﮐﻪ داﺷﺖ ﭼﺎﯾﯽ ﺗﻠﺦ ﺑﻌﺪ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ اش رو ﻣﯿﺨﻮرد ﮔﻔﺖ: ﻣﺠﯿﺪ ﺟﺎن ﻣﺎدر...ﺧﻮب ﺑﺒﺮش ﺧﻮاﻫﺮش رو ﺑﺒﯿﻨﻪ...ﺗﻮ ﻧﺮو ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ...ﺑﯿﺮون ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﻤﻮن ﯾﺎﺳﯽ ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﺮه ﻧﺴﺘﺮن رو...
ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﺶ و ﮔﻔﺖ: ﻣﺎﻣﺎن ﻣﯿﺸﻪ ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﻨﻢ در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ اﺟﺎزه ﺑﺪی ﺧﻮدم ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮم...
ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﮕﻔﺖ.
ﻣﺠﯿﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ: اﺻﻼ ﻻزم ﻧﮑﺮده...ﻫﺮ ﭼﯽ ﻻزم داری ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺮوز ﻋﺼﺮ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ﺑﺮات ﻣﯿﺨﺮم... دﻟﺘﻢ ﺑﺮای ﻣﺎﻣﺎن ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻬﺶ ﻣﯿﮕﻢ ﺷﺎم ﺑﺎ ﻋﻠﯽ و ﻣﻬﻨﺎز ﺑﯿﺎن اﯾﻨﺠﺎ... دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮام دﻟﺖ ﺑﺮای ﻧﺴﺘﺮن ﺗﻨﮓ ﺑﺸﻪ...ﺗﻤﻮم ﺷﺪ و رﻓﺖ.
ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺎ دﻟﺨﻮری از ﺧﻮﻧﻪ رﻓﺖ ﺑﯿﺮون.
اوﻧﺮوز اﺻﻼ ﺣﻮﺻﻠﻪ ی ﻣﺮور درس زﺑﺎن ﻓﺮاﻧﺴﻪ رو ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ یک ﻓﻘﻂ اﻟﮑﯽ ﮐﺘﺎب و دﻓﺘﺮ ﺗﻤﺮﯾﻨﻢ رو ورق ﻣﯿﺰدم. ﺳﺎﻋﺖ از یک ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ از ﮐﻠﯽ اﺑﺮاز ﻣﺤﺒﺖ و ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﮐﺎرﻫﺎی ﻣﻬﺎﺟﺮﺗﻤﻮن ﺷﮑﺮ ﺧﺪا ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ از اوﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻓﮑﺮش رو ﻣﯿﮑﺮده داره درﺳﺖ ﻣﯿﺸﻪ و اﯾﻦ رو ﻣﺪﯾﻮن ﻣﺪﯾﺮ ﺷﺮﮐﺘﺸﻮن ﮐﻪ ﻣﺠﯿﺪ رو ﻣﺜﻞ ﭘﺴﺮش دوﺳﺖ داﺷﺖ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺖ و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻇﻬﺮ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻪ ﺑﯿﺎد ﺧﻮﻧﻪ ﭼﻮن ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻣﺪﯾﺮ ﺷﺮﮐﺖ ﺑﻪ ﺳﻔﺎرت ﺑﺮن و اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎن وﻗﺖ اداری اوﻧﺠﺎ ﻣﻌﻄﻞ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد.
وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﻣﺠﯿﺪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم دﯾﺪم ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺮای رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻤﻮن ﺑﺮام ﺟﻮر ﺷﺪه و ﺗﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﻣﺠﯿﺪ ﻣﻨﻬﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮﻣﯿﮕﺸﺘﻢ.
وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻮﺿﻮع رو ﮔﻔﺘﻢ ﻃﻔﻠﮑﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻀﻄﺮب ﺷﺪ و داﺋﻢ ﻣﯿﮕﻔﺖ اﮔﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻔﻬﻤﻪ ﻏﻮﻏﺎ ﻣﯿﮑﻨﻪ وﻟﯽ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺶ و ﺗﻤﻨﺎ راﺿﯿﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺳﺮﯾﻊ ﻣﯿﺮم و ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدم و ﻧﻤﯿﺬارﻣﻢ ﻣﺠﯿﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺸﻪ...
ﺧﯿﻠﯽ زود ﻟﺒﺎﺳﻢ رو ﻋﻮض ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﯾﮏ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻪ از آژاﻧﺲ ﮔﺮﻓﺘﻢ راﻫﯽ ﺧﻮﻧﻪ ی ﺧﻮدﻣﻮن ﺷﺪم وﻗﺘﯽ ﺑﺎ آژاﻧﺲ ﺟﻠﻮی درب ﺧﻮﻧﻤﻮن رﺳﯿﺪم ﻧﺰدﯾﮏ ﻇﻬﺮ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﭘﻮل ﮐﺮاﯾﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﭘﺮداﺧﺖ ﮐﺮدم و ﻣﺎﺷﯿﻦ از ﺟﻠﻮی درب دور ﺷﺪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻋﻠﯽ رو دﯾﺪم ﮐﻪ وارد ﺧﯿﺎﺑﻮﻧﻤﻮن ﺷﺪ. ﻋﻠﯽ وﻗﺘﯽ ﻣﻦ رو دﯾﺪ ﺳﺮﯾﻊ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ رو ﺟﻠﻮی درب ﭘﺎرک ﮐﺮد و ازش ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و اوﻣﺪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ.
داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﭼﻬﺮه ی ﻣﺘﻌﺠﺐ و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﻋﺼﺒﯿﺶ ﺷﺪم و ﺧﻨﺪه از روی ﻟﺒﻢ ﻣﺤﻮ ﺷﺪ. ﮐﻤﯽ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ اﯾﻨﺠﺎ ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ؟!!!
ﮔﻔﺘﻢ: اوﻣﺪم ﯾﮏ ﮐﻤﯽ از وﺳﺎﯾﻠﯽ رو ﮐﻪ ﻧﯿﺎز دارم ﺑﺮدارم...
ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺖ: ﻣﺠﯿﺪ ﻣﯿﺪوﻧﻪ؟
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: وا...ﻋﻠﯽ؟!!!ﻣﻦ اوﻣﺪم ﺧﻮﻧﻪ ی ﺧﻮدﻣﻮن...ﻣﮕﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﻦ رو دﯾﺪی؟...ﯾﺎ ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم ﮐﻪ اﯾﻨﺠﻮری ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯽ؟!!!
دﺳﺘﻢ رو ﺑﺮدم ﺳﻤﺖ زﻧﮓ ﮐﻪ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ وﻟﯽ ﻋﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ دﺳﺖ ﻣﻦ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ازت ﭘﺮﺳﯿﺪم ﻣﺠﯿﺪ ﻣﯿﺪوﻧﻪ اوﻣﺪی اﯾﻨﺠﺎ ﯾﺎ ﻧﻪ؟
دﯾﮕﻪ از ﺷﺪت ﺗﻌﺠﺐ داﺷﺘﻢ دﯾﻮاﻧﻪ ﻣﯿﺸﺪم ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺑﻪ ﻋﻠﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: اﯾﻦ ﻣﺴﺨﺮه ﺑﺎزﯾﻬﺎ ﭼﯿﻪ؟...ﺗﻮ و ﻣﺠﯿﺪ اﺻﻼ"ﭼﺘﻮن ﺷﺪه؟!!! ﭼﺮا اون ﻧﻤﯿﺬاره ﻣﻦ ﺑﯿﺎم اﯾﻨﺠﺎ؟!!! ﺧﻮد ﺗﻮ اﻻن ﺑﻪ ﭼﻪ ﺣﻘﯽ داری ﻣﺎﻧﻊ ورودم ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯿﺸﯽ؟!!! اﺻﻼ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﯿﺎم اﯾﻨﺠﺎ...دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ی ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﺎﺷﻢ...ﻫﻤﯿﻦ اﻻﻧﻢ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ...ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺴﯽ ﻫﻢ رﺑﻄﯽ ﻧﺪاره...
ﻋﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪم ﺳﺮﯾﻊ ﺟﻠﻮی زﻧﮓ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﻃﻮرﯾﮑﻪ ﺟﻠﻮی درب رو ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻌﺪ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﮔﻔﺖ: ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺸﻢ...آﺧﻪ ﺗﻮ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮای ﺑﺮداری ﮐﻪ اﺻﺮار داری ﺑﺮی داﺧﻞ؟
ﺧﻮدم رو از ﻣﯿﻮن دﺳﺘﻬﺎی ﻋﻠﯽ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: از اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯿﺨﻮام...دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭽﯽ...اﺻﻼ ﻫﻢ ﺑﺮای ﺑﺮدن ﭼﯿﺰی ﻧﯿﻮﻣﺪم...ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ...از ﺳﺮ راﻫﻤﻢ ﺑﺮو ﮐﻨﺎر ﻋﻠﯽ ﺗﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ازاﯾﻦ دﯾﻮوﻧﻪ ام ﻧﮑﺮدی...
و ﺑﻌﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ دﺳﺘﻢ رو روی زﻧﮓ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﻓﺸﺎر دادم. ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻌﺪ ﺻﺪای ﻣﺎﻣﺎن رو از اف اف ﺷﻨﯿﺪم: ﺑﻠﻪ؟...ﮐﯿﻪ؟
ﻋﻠﯽ ﻫﻨﻮز اﺻﺮار داﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ی ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺮﮔﺮدوﻧﻪ وﻟﯽ ﻣﻦ ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎز ﮐﻦ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻨﻢ.
ﻣﺎﻣﺎن ﮐﻪ ﺻﺪای ﻣﻦ و ﻋﻠﯽ رو ﻫﻤﺰﻣﺎن ﻣﯿﺸﻨﯿﺪ ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ؟!!! ﺗﻮﯾﯽ؟!!! ﻋﻠﯽ... ﯾﺎﺳﯽ ﺑﺎ ﮐﯽ اوﻣﺪه؟
ﻋﻠﯽ ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺟﻮاب داد: ﺧﻮد اﺣﻤﻘﺶ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه اوﻣﺪه...
ﻣﺎﻣﺎن درب ﺣﯿﺎط رو ﺑﺎز ﮐﺮد. ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻣﺘﻌﺠﺐ از ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ و ﻃﺮز ﺣﺮف زدن ﻋﻠﯽ ﺑﻪ ﻋﻠﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ درب ﺣﯿﺎط رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و داﺧﻞ ﺷﺪم ﻋﻠﯽ ﻫﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم اوﻣﺪ ﺗﻮی ﺣﯿﺎط. درب ﻫﺎل ﺑﺎز ﺷﺪ و ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣﻬﻨﺎز ﺑﺎ ﭼﻬﺮه ﻫﺎﯾﯽ ﻣﺘﻌﺠﺐ و ﻣﻀﻄﺮب از ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪن. در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺧﻮدﻣﻢ از اﯾﻦ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺐ اوﻧﻬﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﻣﺜﻞ ﺑﻬﺖ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺸﻮن رﻓﺘﻢ و ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن روﺑﻮﺳﯽ ﮐﺮدم.
ﻋﻠﯽ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻧﮕﺬاره ﻣﻦ داﺧﻞ ﺑﺮم و دﯾﮕﻪ واﻗﻌﺎ از رﻓﺘﺎرﻫﺎی ﻋﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﺮام ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﻣﯽ اوﻣﺪ ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم وﻟﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎ اﺷﺎره ﺑﻪ ﻋﻠﯽ ﻓﻬﻤﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﻋﺼﺒﯿﻢ ﻧﮑﻨﻪ و ﻣﺎﻧﻊ ﻣﻦ ﻧﺸﻪ. وارد ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺷﺪم دﯾﺪم ﻧﺴﺘﺮن از اﺗﺎق ﺧﻮاﺑﯽ ﮐﻪ ﻗﺒﻞ از ازدواﺟﺶ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ اون ﺑﻮد ﺧﺎرج ﺷﺪ و ﮐﻤﯽ ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎی ﻣﻦ رو ﺑﺮاﻧﺪاز ﮐﺮد و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ ﺑﻬﻢ زد و ﺑﺎ ﻃﻌﻨﻪ ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺑﻪ...ﺑﻪ ﺑﻪ...ﻋﺮوس ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺸﺮﯾﻒ آوردن...ﭼﻪ ﻋﺠﺐ...آﻗﺎ ﻣﺠﯿﺪﺗﻮن ﻣﯿﺪوﻧﻦ ﺷﻤﺎ داری اﻻن ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻼﻗﺎت ﻣﯿﮑﻨﯽ؟...
ﺑﺮﺧﻮرد ﻧﺴﺘﺮن ﺑﺮام ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد وﻟﯽ ﺗﺎ ﺣﺪودی از ﻗﺒﻞ ﺣﺪس ﻣﯿﺰدم ﻧﺒﺎﯾﺪ ازش ﺗﻮﻗﻊ ﯾﮏ ﺑﺮﺧﻮرد ﺧﻮب رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ رﻓﺘﻢ و ﺻﻮرﺗﺶ رو ﺑﻮﺳﯿﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺳﻼم ﻧﺴﺘﺮن...ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﺑﺮات ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد.
ﻋﻠﯽ ﻋﺼﺒﯽ اوﻣﺪ ﺗﻮی ﻫﺎل و روی ﯾﮑﯽ از ﻣﺒﻠﻬﺎ ﻧﺸﺴﺖ. ﻣﻬﻨﺎز ﮐﻨﺎر ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﭼﻬﺮه اش ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪاد روی ﯾﮑﯽ از ﻣﺒﻠﻬﺎ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ ﻣﻦ و ﻧﺴﺘﺮن ﭼﺸﻢ دوﺧﺖ.
ﻧﺴﺘﺮن دوﺑﺎره ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ زد و ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ ﺑﺮو ﺗﻮی دﻟﺖ ﻓﻘﻂ ﻣﺠﯿﺪ آﻗﺎﺗﻮن رو ﺟﺎ ﺑﺪه... واﺳﻪ ﭼﯽ اوﻣﺪی اﯾﻨﺠﺎ؟...ﺗﻮ ﭼﯿﺰی اﯾﻨﺠﺎ ﻧﺪاری...
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﻘﯿﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم.
ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ: ﻧﺴﺘﺮن ﺑﺲ ﮐﻦ...دﯾﻮوﻧﻪ ﺑﺎزﯾﺖ اﻋﺼﺎب ﻫﻤﻪ رو ﺧﻮرد ﮐﺮده...ﺑﺬار اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﯾﻪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﺸﯿﻨﻪ ﺗﺎزه از راه اوﻣﺪه ﻋﺼﺒﯿﺶ ﻧﮑﻦ...
ﻧﺴﺘﺮن دوﺑﺎره رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻦ ﺑﺪش ﮔﻔﺖ: ﻧﮕﻔﺘﯽ ﻋﺮوس ﺧﺎﻧﻢ...ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮای اﯾﻨﺠﺎ؟
ﻓﻬﻤﯿﺪم واﻗﻌﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﺎر درﺳﺘﯽ ﻧﺒﻮده و دﻟﺘﻨﮕﯿﻤﻢ ﺑﺮای ﻧﺴﺘﺮن ﮐﺎر ﻏﻠﻄﯽ ﺑﻮده ﭼﺮا ﮐﻪ ﻧﺴﺘﺮن ﺗﻤﺎم وﺟﻮدش و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻮی ﻧﻔﺮت ﻓﻮق اﻟﻌﺎده اﯾﯽ ﻣﯿﺪاد. ﺑﻬﺶ ﺣﻖ ﻣﯿﺪادم...ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ﺟﺪاﺋﯽ از ﻋﺴﻞ اﯾﻨﻘﺪر ﮐﻼﻓﻪ و ﻋﺼﺒﯽ ﮐﺮدش...
ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﺴﺘﺮن ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﻦ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﺸﯽ...زﯾﺎد ﻧﻤﯿﻤﻮﻧﻢ...ﻓﻘﻂ اوﻣﺪم ﭼﻨﺪ ﺗﺎ از وﺳﯿﻠﻪ ﻫﺎم رو ﺑﺮدارم ﺑﺮم...ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم اﯾﻨﻘﺪر ﺑﻮدن ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮات ﺳﺨﺘﻪ ﺧﯿﻠﯽ زودﺗﺮ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدم...
ﻧﺴﺘﺮن ﺧﻨﺪه اﯾﯽ از روی ﻣﺴﺨﺮه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: وﺳﯿﻠﻪ ﻫﺎت!!! ﮐﺪوم وﺳﯿﻠﻪ ﻫﺎت؟ ﺗﻮ ﭼﯿﺰی اﯾﻨﺠﺎ ﻧﺪاری...
ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺶ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﮑﺮدم و رﻓﺘﻢ ﺳﻤﺖ اﺗﺎﻗﻢ ﮐﻪ وﺳﯿﻠﻪ ﻫﺎم رو ﺑﺮدارم. ﻣﻬﻨﺎز ﭘﺸﺖ ﺳﺮم اوﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ؟... ول ﮐﻦ...
ﺟﻠﻮی درب اﺗﺎﻗﻢ رﺳﯿﺪم و ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﺮف ﻣﻬﻨﺎز درب اﺗﺎﻗﻢ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم... ﺳﺮﺟﺎم ﺧﺸﮑﻢ زد!!!ا ﯾﻦ اﺗﺎق ﻣﻦ ﻧﺒﻮد!!! ﻫﯿﭽﯽ از وﺳﺎﯾﻞ ﻣﻦ ﺗﻮش ﻧﺒﻮد...ﻧﻪ ﺗﺨﺘﻢ...ﻧﻪ ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ ام...ﻧﻪ ﮐﻤﺪم...ﻧﻪ ﻣﯿﺰ ﺗﺤﺮﯾﺮم...ﻫﯿﭽﯽ و ﻫﯿﭽﯽ...ﺣﺘﯽ ﭘﺮده و ﮐﺎﻏﺬ دﯾﻮارﯾﺸﻢ ﻋﻮض ﺷﺪه ﺑﻮد!!! ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﺳﻘﻒ و در و دﯾﻮارش رو ﺑﻪ ﺗﺎزﮔﯽ ﮐﺎﻏﺬ دﯾﻮاری و رﻧﮓ ﮐﺮدن...ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ اﺗﺎق ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﯾﻪ ﻓﺮش شش ﻣﺘﺮی وﺳﻄﺶ ﭘﻬﻦ ﺑﻮد رو ﻣﯿﺪﯾﺪم!!!
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم دﯾﺪم ﻫﻤﻮﻧﺠﻮر ﮐﻪ ﺳﺎﮐﺖ روی ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺷﮏ از ﭼﺸﻤﺎش ﻫﻢ ﺳﺮازﯾﺮه...
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺎﻣﺎن!!!! اﺗﺎق ﻣﻦ ﭼﺮا اﯾﻨﺠﻮری ﺷﺪه؟!!!! وﺳﺎﯾﻠﻢ ﮐﻮ؟
ﻧﺴﺘﺮن ﺧﻨﺪه ی ﺗﻤﺴﺨﺮآﻟﻮدی ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻫﻤﻪ رو آﺗﯿﺶ زدم...ﮐﺎش اوﻧﺸﺐ ﺑﻮدی ﺧﻮدﺗﻢ ﺗﻮی اون آﺗﯿﺶ ﺳﻮزوﻧﺪه ﺑﻮدم...
ﻋﻠﯽ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻧﺴﺘﺮن ﺑﺮه ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺟﻠﻮش رو ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ رو ﻗﺮآن ﻋﻠﯽ...دوﺑﺎره ﺷﺮوع ﻧﮑﻨﯿﻦ...ﺣﺪاﻗﻞ ﺟﻠﻮی ﯾﺎﺳﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ درﮔﯿﺮ ﻧﺸﯿﻦ...ﺗﻮ رو ﺧﺪا دﯾﻮوﻧﻪ ﺑﺎزی در ﻧﯿﺎرﯾﻦ...ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﻦ ﺟﻮاﺑﮕﻮی ﻣﺠﯿﺪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﺸﻢ اﮔﻪ ﯾﺎﺳﯽ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪ ﺑﺸﻪ...ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻧﺴﺘﺮن ﻧﺬار ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﯽ اﯾﻦ دﺧﺘﺮه اﻻن ﻫﺮﭼﯽ از دﻫﻨﺶ در ﺑﯿﺎد ﻣﯿﮕﻪ...
ﻧﺴﺘﺮن ﻫﻤﻮﻧﺠﻮر ﮐﻪ روی ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﻧﯿﺸﺪار و ﻃﻌﻨﻪ آﻟﻮد رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ: آﺷﻐﺎل ﻋﻮﺿﯽ...وﺟﻮد ﺗﻮ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﺮاﺑﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺷﺪ...ﺑﺎ اون ﻋﺸﻖ ﻣﺴﺨﺮه اﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﺧﻮدت و ﻣﺠﯿﺪ ﺳﺎﺧﺘﯽ...ﺑﺎ اون دﻟﺒﺮﯾﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﺮدی و ﻧﺬاﺷﺘﯽ ﻣﻨﻢ ﯾﻪ آب ﺧﻮش از ﮔﻠﻮم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺮه...وﻟﯽ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﭼﯿﻪ؟...ﻣﯿﺪوﻧﯽ دﮐﺘﺮ ﻗﻠﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻪ؟...
ﻋﻠﯽ ﻓﺮﯾﺎد زد: ﺧﻔﻪ ﺷﻮ ﻧﺴﺘﺮن ﺑﻪ ﺧﺪا ﺧﻔﻪ ات ﻣﯿﮑﻨﻢ اﮔﻪ ﺣﺮف ﻣﻔﺖ ﺑﺰﻧﯽ...ﺑﻪ ﺧﺪا ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ دﯾﮕﻪ ﭼﺮت و ﭘﺮت ﺑﮕﯽ ﺧﻮدم ﺧﻔﻪ ات ﻣﯿﮑﻨﻢ...
ﻣﺎﻣﺎن ﻓﺮﯾﺎد زد: ﻋﻠﯽ داد و ﺑﯿﺪاد ﻧﮑﻦ...ﯾﺎﺳﯽ رو ﺑﺒﺮش ﺧﻮﻧﻪ ی ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺎ اﯾﻦ ﻧﺴﺘﺮن آﺗﯿﺶ ﺑﻪ ﭘﺎ ﻧﮑﺮده...ﺑﺒﺮش.
ﻋﻠﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ و در ﻫﻤﻮن ﺣﺎل رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻬﻨﺎز و ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ ﻫﻢ ﺳﺮﯾﻊ ﻣﺎﻧﺘﻮت رو ﺑﭙﻮش ﺷﻤﺎﻫﺎ رو ﺑﺒﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺮدم ﺣﺴﺎب اﯾﻦ ﻧﺴﺘﺮن ﻋﻮﺿﯽ رو ﺑﺮﺳﻢ...
ﻫﺎج و واج ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم...ﻧﺴﺘﺮن ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻪ؟...دﮐﺘﺮ ﻗﻠﺐ ﻣﻦ!!!
ﻧﺴﺘﺮن دوﺑﺎره ﺧﻨﺪه ی زﺷﺘﯽ ﮐﺮد و رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: ﺑﺪﺑﺨﺖ...زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ رو ﺧﺮاب ﮐﺮدی وﻟﯽ ﺧﺪا زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮدﺗﻢ ﺑﻪ ﮔﻨﺪ ﮐﺸﯿﺪه...ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش اون آﻗﺎ ﻣﺠﯿﺪ ﺟﻮﻧﺖ ﺑﺎ وﺿﻌﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ داری ﻧﮕﻬﺪارت ﻧﯿﺴﺖ...زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮدﺗﻢ ﻫﯿﭻ دواﻣﯽ ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ...ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﻧﺎﻗﺺ رو ﻫﯿﭻ ﻣﺮدی ﻧﻤﯽ ﭘﺬﯾﺮه...
ﻋﻠﯽ دﺳﺖ ﻣﻦ رو ول ﮐﺮد و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﻤﺖ ﻧﺴﺘﺮن و ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﻤﺎﻧﻌﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﯿﮑﺮد ﮐﺸﯿﺪه اﯾﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻧﺴﺘﺮن زد و ﮔﻔﺖ: ﻧﺴﺘﺮن ﺑﻪ ﺧﺪا اﯾﻨﻬﺎ رو ﺑﺒﺮم ﺑﺮﺳﻮﻧﻢ ﺑﺮﮔﺮدم زﻧﺪه ﻧﻤﯿﺬارﻣﺖ...
و ﺑﻌﺪ ﻣﻬﻨﺎز ﮐﻪ ﻣﺎﻧﺘﻮش رو ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻋﻠﯽ ﻣﻦ رو ﮐﻪ ﺑﻬﺖ زده از ﺷﻨﯿﺪن ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺴﺘﺮن ﻣﯿﮕﻔﺖ از ﺧﻮﻧﻪ آوردن ﺑﯿﺮون...
ﻣﻦ اوﻧﻘﺪر ﺗﻮی ﺑﻬﺖ و ﮔﯿﺠﯽ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ اﺻﻼ اﺧﯿﺘﺎری از ﺧﻮدم ﻧﺪاﺷﺘﻢ و داﺋﻢ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ی ﻧﺴﺘﺮن ﺗﻮی ذﻫﻨﻢ ﺗﮑﺮار ﻣﯿﺸﺪ))ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﻧﺎﻗﺺ رو ﻫﯿﭻ ﻣﺮدی ﻧﻤﯽ ﭘﺬﯾﺮه....))
ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﻣﻘﺎوﻣﺘﯽ ﻫﻤﺮاه ﻣﻬﻨﺎز و ﻋﻠﯽ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪم و ﻋﻠﯽ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺘﯽ دﯾﻮاﻧﻪ وار در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻨﺰل ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم وﻟﯽ ﻫﻤﻪ ی ﻓﮑﺮ و ذﮐﺮم روی ﺟﻤﻼﺗﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﻧﺴﺘﺮن ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺑﺤﺜﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﻋﻠﯽ و ﻣﻬﻨﺎز ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺼﺒﯽ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﮐﺮدن ﻋﻠﯽ درﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ.
وﻗﺘﯽ ﺟﻠﻮی ﻣﻨﺰل ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ رﺳﯿﺪﯾﻢ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم و ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻬﻨﺎز و ﻋﻠﯽ رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درب ورودی آﭘﺎرﺗﻤﺎن. ﺻﺪای ﻋﻠﯽ رو ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﻣﻬﻨﺎز ﭘﯿﺎده ﺷﻮ...ﯾﺎﺳﯽ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺣﺎﻟﺶ دوﺑﺎره...
ﺻﺪای ﭘﯿﺎده ﺷﺪن ﻣﻬﻨﺎز و ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﻋﻠﯽ از ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺷﻨﯿﺪم. ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ دوﺗﺎﺷﻮن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ...ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ...ﻧﯿﺎزی ﻫﻢ ﻧﺪارم ﮐﺴﯽ ﻣﺮاﻗﺒﻢ ﺑﺎﺷﻪ.
زﻧﮓ ﺧﻮﻧﻪ رو زدم و ﺻﺪای ﻣﺠﯿﺪ رو ﭘﺎی اف اف ﺷﻨﯿﺪم و ﺑﻌﺪ درب ﺑﺎز ﺷﺪ.
ﻣﻬﻨﺎز ﺑﺮﮔﺸﺖ و رو ﺑﻪ ﻋﻠﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻣﺠﯿﺪ ﺧﻮﻧﻪ اس!!!! ﭼﺮا زود اوﻣﺪه ﻫﻨﻮز ﮐﻪ ﺳﺎﻋﺖ دو ﻫﻢ ﻧﺸﺪه!!!! ﻋﻠﯽ ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺎﻻ ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﻓﻌﻼ ﺑﯿﺨﯿﺎل ﻧﺴﺘﺮن ﺑﺸﻮ...
دﯾﮕﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﺸﺪم و وارد ﮐﻮرﯾﺪور آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺷﺪم. ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺮ آﺳﺎﻧﺴﻮر ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮدم دﯾﺪم داره ﻣﯿﺎد ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ درب آﺳﺎﻧﺴﻮر ﺑﺎز ﺷﺪ و ﻣﺠﯿﺪ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ از ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ رﻧﮕﯽ ﺑﻪ ﭼﻬﺮه اش ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﻮﻧﺪه ﺑﻮد از اون ﺧﺎرج ﺷﺪ. وﻗﺘﯽ ﻣﻦ رو دﯾﺪ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ اوﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ؟!!!ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻢ اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ؟
ﻋﻠﯽ و ﻣﻬﻨﺎز ﻫﻢ اوﻣﺪن. ﻫﯿﭽﯽ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ ﺑﺮای ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ از ﮐﻨﺎر ﻣﺠﯿﺪ ﮔﺬﺷﺘﻢ و وارد آﺳﺎﻧﺴﻮر ﺷﺪم. ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. ﻋﻠﯽ ﺑﻪ آروﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺟﻮن ﻣﺠﯿﺪ ﻫﺮ ﮐﺎری ﮐﺮدم ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ اون ﺑﯿﺸﻌﻮر رو ﺑﺒﯿﻨﻪ ﺑﺮش ﮔﺮدوﻧﻢ اﯾﻨﺠﺎ ﺣﺮﯾﻔﺶ ﻧﺸﺪم...
ﻣﺠﯿﺪ ﺳﺮﯾﻊ و ﺑﺎ اﺿﻄﺮاﺑﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ وﺿﻮح ﺗﻮی ﺻﺪاش ﻣﻮج ﻣﯿﺰد ﺑﻪ ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺖ: ﻧﺴﺘﺮن!!!! ﻫﻤﺪﯾﮕﺮو دﯾﺪن...؟
ﻣﻬﻨﺎز اوﻣﺪ داﺧﻞ آﺳﺎﻧﺴﻮر و ﮔﻔﺖ: ﺑﯿﺎﯾﻦ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺎﻻ...اﯾﻨﺠﺎ درﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ دارﯾﻦ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﻦ اﻻن واﺣﺪﻫﺎ ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ ﺳﺮﺷﻮن رو ﻣﯿﮑﻨﻦ ﺑﯿﺮون ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺷﺪه...ﺑﯿﺎﯾﻦ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺎﻻ.
ﻣﺠﯿﺪ و ﻋﻠﯽ ﻫﻢ داﺧﻞ آﺳﺎﻧﺴﻮر ﺷﺪن و ﻣﻬﻨﺎز دﮐﻤﻪ ی ﻃﺒﻘﻪ چهار رو زد.
وﻗﺘﯽ وارد ﺧﻮﻧﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺮای ﻫﻤﻪ ﺷﺮﺑﺖ آﻟﺒﺎﻟﻮ آﻣﺎده ﮐﺮد. ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯿﺰد. ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﻬﻨﺎز آروم آروم ﺗﻮی آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎﺟﺮا رو ﺑﺮای ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺪری ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮد و ﻓﻘﻂ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آروم از ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺪری ﺷﻨﯿﺪم: اﻟﻬﯽ ﺧﯿﺮ ﻧﺒﯿﻨﻪ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ...ﭼﻘﺪر ﻫﻤﻪ اﻟﺘﻤﺎﺳﺶ ﮐﺮدﯾﻢ دﻫﻨﺶ رو ﺟﻠﻮی ﯾﺎﺳﯽ ﺑﺎز ﻧﮑﻨﻪ...
ﻟﯿﻮان ﺷﺮﺑﺘﻢ رو ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮش ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد روی ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و رﻓﺘﻢ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮاب ﻣﺠﯿﺪ...دﯾﮕﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ اﯾﻦ وﺳﻂ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻦ ﺟﺰ ﻣﻦ!!! ﺻﺪای ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﻋﻠﯽ رو ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم وﻟﯽ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون ﻧﺮﻓﺘﻢ ﻓﻘﻂ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﻣﻬﻨﺎز ﻫﻢ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﻮدن ﻋﻠﯽ وﻟﯽ ﻫﻤﺮاه ﻋﻠﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ی ﻣﺎ.
ﮐﻨﺎر اﺗﺎق ﻧﺸﺴﺘﻢ روی زﻣﯿﻦ و زاﻧﻮﻫﺎم رو ﺗﻮی ﺑﻐﻠﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﭼﻮﻧﻪ ام رو روی زاﻧﻮﻫﺎم ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم. ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ دﻧﺒﺎل ﭼﯽ ﺗﻮی ﺧﻮدم ﺑﮕﺮدم...ﻗﻠﺒﻢ؟...اﻓﺖ ﻓﺸﺎرﻫﺎی ﻋﺼﺒﯿﻢ...
ﺗﮑﺮار ﮐﻠﻤﻪ ی))ﯾﮏ دﺧﺘﺮ ﻧﺎﻗﺺ((ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻐﺰم رو راﺣﺖ ﻧﻤﯿﮕﺬاﺷﺖ.
ﻣﺠﯿﺪ اوﻣﺪ داﺧﻞ اﺗﺎق و وﻗﺘﯽ دﯾﺪ اوﻧﺠﻮری روی زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ اوﻣﺪ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺎ ﺻﺪای ﻣﻬﺮﺑﻮن ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ ﮔﻔﺖ: ﻗﺸﻨﮕﻢ...ﻧﻤﯿﺨﻮای ﻣﺎﻧﺘﻮ و روﺳﺮﯾﺖ رو در ﺑﯿﺎری...
ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻣﺠﯿﺪ از رو ﺑﻪ رو ﺷﺪن ﻣﻦ ﺑﺎ ﻧﺴﺘﺮن ﺷﺪﯾﺪا" ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه و اﯾﻦ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ آﺗﯿﺶ زدن وﺳﺎﯾﻞ اﺗﺎﻗﻢ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﺴﺘﺮن ﻧﺪاﺷﺖ...ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﻣﯿﺸﺪه ﺑﻪ ﻫﻤﻮن ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺴﺘﺮن ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ اون ﺣﺮﻓﻬﺎ داﺷﺖ ﻣﺜﻞ ﺧﻮره ﻣﻐﺰم رو ﻣﯽ ﺟﻮﯾﺪ.
ﻣﺠﯿﺪ روﺳﺮﯾﻢ رو از ﺳﺮم ﺑﺮداﺷﺖ و ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ؟...ﭼﺮا ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰﻧﯽ؟...ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﻣﺎﻧﺘﻮت رو درﺑﯿﺎر ...ﻣﺎﻣﺎن ﻧﺎﻫﺎر رو آﻣﺎده ﮐﺮده.
ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ از ﺗﻪ ﭼﺎه اﻧﮕﺎر در ﻣﯽ اوﻣﺪ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ ﺳﯿﺮم...
ﺑﻌﺪ از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ درآوردن ﻣﺎﻧﺘﻮم. ﻣﺠﯿﺪ ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮم اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺎﺗﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد. ﮔﻔﺖ: ﺗﺎ ﺗﻮ ﻏﺬا ﻧﺨﻮری ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮرم...ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻨﺘﻈﺮه ﯾﺎﺳﯽ...زﺷﺘﻪ ...ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﻧﺎﻫﺎر ﺑﺨﻮرﯾﻢ.
ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻓﺮﯾﺎد ﺑﮑﺸﻢ ﺑﮕﻢ: ﻣﺠﯿﺪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺑﺮام ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه؟ ﭼﯽ ﺷﺪه ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪوﻧﻦ ﻏﯿﺮ از ﺧﻮدم؟
وﻟﯽ اﻧﮕﺎر ﻗﺪرت ﺗﮑﻠﻢ رو از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن. ﻣﺠﯿﺪ اوﻣﺪ ﻃﺮﻓﻢ و ﻣﻦ رو ﺗﻮی ﺑﻐﻠﺶ ﮔﺮﻓﺖ...اوﻧﻘﺪر ﺑﺎ ﻋﺸﻖ و ﻣﺤﺒﺖ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﮐﺮد ﮐﻪ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم دارم ﺗﻮی ﺑﻐﻠﺶ ﺣﻞ ﻣﯿﺸﻢ و در وﺟﻮدش ﻓﺮو ﻣﯿﺮم...وﻟﯽ دﻟﻢ از ﻏﺼﻪ اﯾﯽ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﭘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد...دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﺠﯿﺪ ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ ﻋﺸﻘﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺻﺎدق ﺑﺎﺷﻪ...ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ از ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﺧﻮدم ﻣﯿﺸﻪ از ﻫﻤﻪ ﺑﯽ ﺧﺒﺮﺗﺮ ﺑﺎﺷﻢ.
ادامه دارد ...
نام داستان: قصه عشق // نویسنده: شادی داودی // منبع: 98یا
