جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منقصه عشق (9)
قصه عشق (9)
نکته
اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﺮاﺳﺎس واﻗﻌﯿﺖ زﻧﺪﮔﯽ اﺷﺨﺎﺻﯽ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ی ﺗﺤﺮﯾﺮ در آﻣﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻮارد ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد آن اﻓﺮاد از ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدن اﺳﺎﻣﯽ واﻗﻌﯽ ﺧﻮدداری و از اﺳﺎﻣﯽ ﻣﺴﺘﻌﺎر اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ.
ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺠﯿﺪ؟
ﺟﻮاب داد: ﺟﻮن دﻟﻢ ﻋﺰﯾﺰم؟
ﺧﻮدم رو از آﻏﻮﺷﺶ ﮐﺸﯿﺪم ﺑﯿﺮون و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺪوﻧﻢ...ﭼﺮا ﻫﻤﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻦ وﻟﯽ ﺧﻮدم ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺨﺒﺮ ﺑﺎﺷﻢ؟
ﻣﺠﯿﺪﺧﻮاﺳﺖ دوﺑﺎره ﺑﻐﻠﻢ ﮐﻨﻪ...ﯾﮏ ﻗﺪم ﻋﻘﺐ رﻓﺘﻢ و اﯾﻦ ﺑﺮای ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺎور ﮐﺮدﻧﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﺨﻮام در آﻏﻮﺷﺶ ﺑﺎﺷﻢ. ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ آروﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ...ﺑﻪ ﺧﺪا ﭼﯿﺰ ﻣﻬﻤﯽ ﻧﯿﺴﺖ...ﺑﺮﯾﻢ ﻧﺎﻫﺎرﻣﻮن رو ﺑﺨﻮرﯾﻢ ﺑﻌﺪ ﺑﺎﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ...اﻻن ﻫﻢ ﺗﻮ ﻋﺼﺒﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﻫﻢ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻓﮑﺮﺷﻢ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻢ اﻫﻤﯿﺖ ﻧﺪی و ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ راه ﺑﯿﻔﺘﯽ ﺑﺮی ﺧﻮﻧﺘﻮن...ﺑﺎور ﮐﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﯽ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻋﺸﻘﯽ اوﻣﺪم ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﮐﺎرﻣﻮن ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺗﺎ ﻣﺮاﺣﻞ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﭘﯿﺶ رﻓﺘﻪ و از ﺷﻮق ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ ﺣﺮف ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ از ﺳﻔﺎرت دﯾﮕﻪ ﺷﺮﮐﺖ ﻧﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺎ آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی ﻣﺪﯾﺮ ﺷﺮﮐﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم و زود اوﻣﺪم وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﮐﺠﺎ رﻓﺘﯽ... ﯾﺎﺳﯽ... ﭼﺮا ﻧﺨﻮاﺳﺘﯽ ﺣﺮﻓﻢ رو ﮔﻮش ﮐﻨﯽ آﺧﻪ؟!!
روی ﺗﺨﺖ ﻣﺠﯿﺪ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺠﯿﺪ ﺟﻮاب ﻣﻦ رو ﺑﺪه...اﮔﻪ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﺮا از ﻫﻤﻪ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻦ...اﺻﻼ ﭼﺮا ﻫﻤﻪ از ﻧﺴﺘﺮن ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮدن دﻫﻨﺶ رو ﺟﻠﻮی ﻣﻦ ﺑﺎز ﻧﮑﻨﻪ...ﻣﺠﯿﺪ ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ...دﻟﻤﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﮐﺴﯽ دﻟﺶ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﺴﻮزه...
ﻣﺠﯿﺪ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺧﻮدداری ﮐﻪ ﻣﻦ ﮐﺮدم وﻟﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﻮی ﺑﻐﻠﺶ ﻣﻦ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﮐﺪوم اﺣﻤﻘﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﮐﻪ دﻟﺶ ﺑﺮای ﺗﻮ ﻣﯿﺴﻮزه...ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ دل دﯾﮕﺮان ﺑﺮای ﺗﻮ ﺑﺴﻮزه...ﯾﺎﺳﯽ...ﻫﯿﭻ ﻣﺴﺌﻠﻪ ی ﻣﻬﻤﯽ اﯾﻦ وﺳﻂ ﻧﯿﺴﺖ...ﺑﺎور ﮐﻦ...دﮐﺘﺮ ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺘﻪ ﭼﻮن اﻋﺼﺎﺑﺖ اﺛﺮ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ روی ﻗﻠﺒﺖ ﻣﯿﮕﺬاره ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻋﻨﻮان ﻋﺼﺒﯿﺖ ﮐﻨﻦ ﻫﻤﯿﻦ...ﻣﻨﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﺴﯽ ﺣﻖ ﻧﺪاره ﺑﻪ ﻫﯿﭻ دﻟﯿﻠﯽ ﺗﻮ رو ﻋﺼﺒﯽ ﮐﻨﻪ...ﺑﺎورﮐﻦ.
ﮔﻔﺘﻢ: وﻟﯽ ﻧﺴﺘﺮن ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻣﺮدی ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﻧﺎﻗﺺ رو ﻧﮕﻪ داره...ﻧﻘﺺ ﻣﻦ ﭼﯿﻪ اﯾﻦ وﺳﻂ؟...اﻓﺖ ﻓﺸﺎر ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻪ ﻧﻘﺺ ﺟﺪی ﺑﺎﺷﻪ...ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ راﺳﺘﺶ رو ﺑﮕﻮ...ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ.
ﻣﺠﯿﺪ ﺻﻮرت ﻣﻦ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻧﺴﺘﺮن ﻏﻠﻂ ﮐﺮده...اون ﺟﺰ ﭼﺮت و ﭘﺮت ﮔﻮﯾﯽ ﮐﺎر دﯾﮕﻪ اﯾﯽ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺪاره...ﯾﺎﺳﯽ ﺑﺎور ﮐﻦ ﻧﺴﺘﺮن ﺗﻮی ﺷﺮاﯾﻂ ﺑﺪ روﺣﯿﻪ و ﯾﻪ ﺟﻮرﻫﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺑﯿﻦ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺣﺴﺎدت ﻣﯿﮑﻨﻪ...اﻟﻬﯽ ﻓﺪای اون ﭼﺸﻤﻬﺎی ﻧﺎزت ﺑﺸﻢ...ﻣﮕﻪ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺣﺎﺷﯿﻪ اﯾﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﮑﻦ...ﻣﻦ دروﻏﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﮕﻔﺘﻢ.
ﺗﻮی ﭼﺸﻤﻬﺎش ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم...ﻟﺒﺮﯾﺰ از ﻋﺸﻖ و ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻮد. ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﻣﻦ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺎورﮐﻦ ﯾﺎﺳﯽ...ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺨﻮام ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰی ﻋﺼﺒﯿﺖ ﮐﻨﻪ...ﻫﻤﯿﻦ.
ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻪ ﺟﻮن ﻣﻦ ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮر ﮐﻪ داری راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯽ...ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮر ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪارم ﮐﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻘﺺ روی ﻣﻦ داﺷﺘﻪ ﺑﺎش...ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮر ﮐﻪ دﮐﺘﺮ ﻗﻠﺒﻢ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻬﻤﯽ رو ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﮕﻔﺘﻪ...ﺑﮕﻮ ﺑﻪ ﺟﻮن ﯾﺎﺳﯽ...
ﻣﺠﯿﺪ ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻘﺘﻢ...ﻫﯿﭻ وﻗﺘﻢ ﺟﻮن ﺗﻮ رو در ﻫﯿﭻ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﻗﺴﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮرم...وﻟﯽ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﻦ رو دوﺳﺖ داری و ﻗﺒﻮﻟﻢ داری ﻣﯿﮕﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﻮن ﺧﻮدم ﻗﺴﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻫﯿﭻ ﻧﻘﺼﯽ ﻧﺪاری...ﻫﯿﭽﯽ.
ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺎﻻﺧﺮه راﺿﯿﻢ ﮐﺮد ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﻧﺎﻫﺎر ﺑﺨﻮرﯾﻢ وﻟﯽ ﻣﻦ در اﻋﻤﺎق وﺟﻮدم ﺣﺲ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺣﻘﺎﯾﻘﯽ رو دارن از ﻣﻦ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯿﮑﻨﻦ.
ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﻣﻬﻨﺎز ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻗﺒﻞ از ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ اوﻧﻬﺎ ﻧﺴﺘﺮن رو ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮده ﺧﻮﻧﻪ ی ﺧﺎﻟﻪ ام و اﯾﻨﻄﻮری از ﮐﺘﮏ ﺧﻮردن ﺣﺘﻤﯽ ﻧﺴﺘﺮن ﺑﻪ دﺳﺖ ﻋﻠﯽ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻋﻠﯽ ﻫﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﻌﺪ از دو ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺪت ﻋﺼﺒﺎﯾﺘﺶ ﻓﺮوﮐﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ آراﻣﺶ ﻧﺴﺒﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮده...ﻓﻘﻂ درون ﻣﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻨﻮز در ﻏﻮﻏﺎﯾﯽ از ﺗﺮدﯾﺪ ﻏﻮﻃﻪ ور ﺑﻮد.
از اون ﺷﺐ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺧﻮدﻣﻢ دﯾﮕﻪ واﻗﻌﺎ ﺗﻤﺎﯾﻠﯽ ﺑﻪ رﻓﺘﻦ ﺧﻮﻧﻤﻮن ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﻫﺮ وﻗﺖ دﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﻣﯿﺸﺪ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﯽ اوﻣﺪ ﺧﻮﻧﻪ ی ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ و ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻢ ﻫﺮ وﻗﺖ از ﭼﺎﺑﻬﺎر ﻣﯽ اوﻣﺪ ﺗﻬﺮان ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ دﯾﺪﻧﻢ ﻣﯽ اوﻣﺪ.
ﻫﺮ ﻣﺎه ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ دﮐﺘﺮ ﻗﻠﺒﻢ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻣﯿﮑﺮدم و ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻓﺸﺎرم زﯾﺮ ﻧﻈﺮش ﺑﻮدم و ﻫﺮ ﺑﺎر ﻫﻢ ﻣﺠﯿﺪ ﻣﻦ رو ﻣﯿﺒﺮد. ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎر در ﻣﻄﺐ در ﻣﻮرد ﺳﻼﻣﺘﯿﻢ از دﮐﺘﺮ ﺷﺨﺼﺎ ﺳﻮال ﮐﺮدم وﻟﯽ دﮐﺘﺮ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﯿﮕﻔﺖ: ﺑﺎ داﺷﺘﻦ ﺷﻮﻫﺮی ﮐﻪ ﺗﻮ داری اﮔﺮم ﻣﺮﯾﺾ ﺑﻮدی ﺷﻔﺎ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﯽ...ﺑﺲ ﮐﻦ دﺧﺘﺮ...ﺑﺮو ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﮐﻦ.
و ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺟﻮاب درﺳﺖ و ﻗﻄﻌﯽ ﻧﻤﯿﮕﺮﻓﺘﻢ وﻟﯽ اوﻧﻘﺪر در ﻣﻄﺐ ﺑﺎ ﻣﻦ و ﻣﺠﯿﺪ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ وﻗﺘﯽ از ﻣﻄﺐ ﺑﯿﺮون ﻣﯽ اوﻣﺪم ﺗﺎ ﻣﺪﺗﯽ ﺧﯿﺎﻟﻢ راﺣﺖ ﺑﻮد وﻟﯽ ﮐﻤﺎﮐﺎن ﺗﺮدﯾﺪﻫﺎی دروﻧﯿﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﯿﻢ اداﻣﻪ داﺷﺖ.
ﺳﺎل ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﻮن ﺳﺮﻋﺖ ﮐﻪ ﺷﺮوع ﺷﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﺳﺮﻋﺖ ﻫﻢ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﯿﺪ و در ﻃﻮل ﺳﺎل ﻣﻦ ﮐﻼﺳﻬﺎی زﺑﺎن ﻓﺮاﻧﺴﻪ رو ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ دﻧﺒﺎل ﻣﯿﮑﺮدم.
ﺗﺎرﯾﺦ ﻋﺰﯾﻤﺖ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﯿﺲ اواﺳﻂ ﻣﺮداد ﺑﻮد و ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺸﻦ ﻋﺮوس ﻋﻠﯽ و ﻣﻬﻨﺎز رو ﻗﺮار ﺷﺪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ ﺟﺸﻦ ﻋﺮوﺳﯽ ﻣﻦ و ﻣﺠﯿﺪ در ﯾﮏ ﺷﺐ ﺑﺮﮔﺰار ﮐﻨﻦ ﭼﻮن ﻓﺎﻣﯿﻠﻬﺎ در ﻫﺮ دو ﻋﺮوﺳﯽ ﻣﺸﺘﺮک ﺑﻮدن و از ﻃﺮﻓﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻫﻤﻪ اﯾﻨﻄﻮری ﺑﺮای ﻫﻤﻪ راﺣﺘﺘﺮ ﻫﻢ ﺑﻮد. ﺗﺎرﯾﺦ ﻋﺮوﺳﯽ رو ﺑﺮای آﺧﺮ ﺗﯿﺮ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن وﻟﯽ ﭼﻮن ﺟﺎی ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮای ﺟﻤﻌﯿﺖ دﻋﻮت ﺷﺪه ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯿﮑﺮدن ﺗﺎرﯾﺦ ﻋﺮوﺳﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻃﻮر ﺧﯿﻠﯽ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻗﺮار ﺟﺸﻦ ﺷﺐ ﻋﺮوﺳﯽ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﺒﯽ ﻣﻮﮐﻮل ﺷﺪ ﮐﻪ ﺻﺒﺢ ﻓﺮدای اون روز ﺳﺎﻋﺖ 02:4 ﻣﻦ و ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﻮﺋﯿﺲ ﭘﺮواز داﺷﺘﯿﻢ ﭼﻮن ﺟﺎی ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻓﻘﻂ در اون ﺗﺎرﯾﺦ ﻣﻘﺪور ﺷﺪ.
دﯾﮕﻪ واﻗﻌﺎ ﻫﻤﻪ در ﺗﮑﺎﭘﻮی ﺗﺪارک ﺟﺸﻦ ﺑﻮدن و ﻃﻔﻠﮑﯽ اﯾﻦ وﺳﻂ ﻧﺴﺮﯾﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯿﺸﺪ ﭼﻮن در ﯾﮏ ﺷﺐ ﻗﺮار ﺑﻮد ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﺮش ﻫﻢ ﺑﺮادرش ﻋﺮوﺳﯽ ﮐﻨﻦ.
از ﻧﺴﺘﺮن ﻫﯿﭻ ﺧﺒﺮی ﻧﺪاﺷﺘﻢ.ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺪوﻧﻢ آﯾﺎ اوﻧﻢ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻧﺴﺮﯾﻦ در ﺟﻨﺐ و ﺟﻮش و ﺗﻼش ﻫﺴﺖ ﯾﺎ ﻧﻪ...
اﻧﺘﺨﺎب ﺧﻨﭽﻪ ی ﻋﻘﺪ و ﺗﺰﺋﯿﻨﺎت اﺗﺎق ﻋﻘﺪ رو ﺑﻪ ﻃﻮر ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺮ ﻋﻬﺪه ی ﻣﻬﻨﺎز ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﺪاره و ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﺎﺷﻪ رو ﻗﺒﻮل دارم ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ زﺣﻤﺖ ﮔﺸﺘﻦ و اﻧﺘﺨﺎب ﺳﻔﺮه ی ﻋﻘﺪ و ﺗﺰﺋﯿﻨﺎت ﺑﺮ ﻋﻬﺪه ی ﻣﻬﻨﺎز ﺑﻮد.
ﺑﺮای اﻧﺘﺨﺎب ﻟﺒﺎس ﻋﺮوﺳﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣﻬﻨﺎز و ﻋﻠﯽ و ﻣﺠﯿﺪ و ﻧﺴﺮﯾﻦ و رﺿﺎ ﺷﻮﻫﺮ ﻧﺴﺮﯾﻦ رﻓﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﯾﻪ ﻣﺮﮐﺰ ﺑﺰرگ و ﻣﻌﺘﺒﺮ ﻓﺮوش و اﺟﺎره ی ﻟﺒﺎﺳﻬﺎی ﻋﺮوس. ﻧﺴﺮﯾﻦ ﯾﮑﯽ از ﺷﯿﮏ ﺗﺮﯾﻦ و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﺟﺪﯾﺪﺗﺮﯾﻦ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎی ﻋﺮوس رو ﺑﺮای ﻣﻦ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮد. ﻟﺒﺎس رو وﻗﺘﯽ ﺗﻮی اﺗﺎق ﭘﺮو ﭘﻮﺷﯿﺪم ﻧﺴﺮﯾﻦ ده ﺑﺎر ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ و داﺋﻢ ﻗﺮﺑﻮن ﺻﺪﻗﻪ ام ﻣﯿﺮﻓﺖ اوﻧﻘﺪر ﺳﺮ و ﺻﺪا ﺑﻪ ﭘﺎ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﻪ ﺗﺎ از ﺧﺎﻧﻤﻬﺎی ﻣﺴﺌﻮل اوﻧﺠﺎ ﻫﻢ اوﻣﺪن و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی از روی ﺗﺤﺴﯿﻦ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن... ﻣﻬﻨﺎز ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮدش در ﺣﺎل ﭘﺮو ﻟﺒﺎس ﻋﺮوس ﺑﻮد ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ از اﺗﺎق ﭘﺮو اوﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﯿﺮون و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد و اوﻧﻢ ﻣﺜﻞ ﻧﺴﺮﯾﻦ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎر ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ.
وﻗﺘﯽ ﻣﺠﯿﺪ رو ﺻﺪا ﮐﺮدن ﺑﯿﺎد ﻣﻦ رو ﺑﺒﯿﻨﻪ اوﻟﺶ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی آﮐﻨﺪه از ﻋﺸﻖ ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎی ﻣﻦ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮد وﻟﯽ ﺑﻌﺪ ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ اﺧﻤﻬﺎش رو ﮐﺮد ﺗﻮی ﻫﻢ و رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻧﺴﺮﯾﻦ و ﮔﻔﺖ: اﯾﻦ ﻟﺒﺎس ﻧﻪ...ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ...اﯾﻦ ﭼﯿﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدﯾﻦ ﺷﻤﺎ؟
ﻧﺴﺮﯾﻦ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺧﻮاﻫﺮاﻧﻪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻧﺨﯿﺮ...ﻫﻤﯿﻦ رو ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺨﺮی...ﯾﺎﺳﯽ رو ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻪ...ﻫﻤﯿﻨﺠﻮرﯾﺶ ﮐﻪ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﻮد ﺗﻮی اﯾﻦ ﻟﺒﺎس دﯾﮕﻪ ﻣﺤﺸﺮ ﺷﺪه...
ﻣﺠﯿﺪ ﮔﻔﺖ: ﻧﺴﺮﯾﻦ...آﺧﻪ اﯾﻦ ﻟﺒﺎس ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎﺟﻮره...ﻫﻤﻪ ی ﺑﺪن ﯾﺎﺳﯽ...
ﻧﺴﺮﯾﻦ ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﭘﺲ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﻦ ﭼﻪ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﺗﻨﺶ ﮐﻨﯿﻢ؟...ﻋﺮوس دﯾﮕﻪ...ﻣﯿﺨﻮای ﻣﺎﻧﺘﻮ و ﺷﻠﻮار ﺑﭙﻮﺷﻪ و ﭼﺎدر ﻫﻢ ﺳﺮش ﮐﻨﯿﻢ ﺑﺸﻮﻧﯿﻤﺶ ﺳﺮﺳﻔﺮه ﻋﻘﺪ؟ اﯾﻨﺠﻮری ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﯽ رﺿﺎﯾﺖ ﻣﯿﺪی؟...ﻟﻮس ﻧﺸﻮ ﻣﺠﯿﺪ...ﺧﻮد ﯾﺎﺳﯽ ﻫﻢ از اﯾﻦ ﻟﺒﺎس ﺧﻮﺷﺶ اوﻣﺪه.
ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ اوﻣﺪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ وﻗﺘﯽ ﮐﺎﻣﻼ ﻧﺰدﯾﮏ و رو ﺑﻪ روی ﻣﻦ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ؟...ﺗﻮ ﺧﻮﺷﺖ اوﻣﺪه؟...ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﻮ ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﭙﻮﺷﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﻣﯿﺸﯽ...وﻟﯽ اﯾﻦ ﻟﺒﺎس ﺧﯿﻠﯽ ﻟﺨﺘﯿﻪ...ﺑﺎﻻﺗﻨﻪ اش ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎزه ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﻨﻪ اﺷﻢ ﮐﻪ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻪ ﻫﯿﮑﻠﺖ...ﺧﯿﺎﻃﺶ ﻫﺮ ﭼﯽ ﭘﺎرﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ روی ﺑﺎﻻﺗﻨﻪ اش ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮده ﺑﺮده ﭼﺴﺒﻮﻧﺪه از زاﻧﻮﺑﻪ ﭘﺎﯾﻨﺶ ﺑﺎ دﻧﺒﺎﻟﻪ ی روی زﻣﯿﻨﺶ...ﺑﻪ ﺧﺪا ﯾﺎﺳﯽ...
ﻧﺴﺮﯾﻦ اوﻣﺪ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﺎ و ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ ﻗﺒﻮل ﻧﮑﻨﯽ ﻫﺎ...ﻣﺠﯿﺪ رو وﻟﺶ ﮐﻦ...ﯾﻪ ﺷﺐ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﯿﺴﺖ...ﻫﺮ ﭼﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدت دوﺳﺖ داری ﻫﻤﻮن رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻦ...اﯾﻦ ﻣﺮدﻫﺎ رو رو ﺑﻬﺸﻮن ﺑﺪی ﻣﯿﮑﻨﻨﺖ ﺗﻮی ﮔﻮﻧﯽ ﺳﺮﺗﻢ ﮔﺮه ﻣﯿﺰﻧﻦ ﮐﻪ آﻓﺘﺎب و ﻣﻬﺘﺎﺑﻢ ﻧﺒﯿﻨﻨﺖ...
ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ و رو ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ و ﮔﻔﺘﻢ: آره ﻣﺠﯿﺪ؟...ﺗﻮ رو ﻫﻢ وﻟﺖ ﮐﻨﻦ ﻣﻦ رو ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺗﻮی ﮔﻮﻧﯽ؟
ﻣﺠﯿﺪ ﮐﻪ از اﺻﺮار ﻧﺴﺮﯾﻦ ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد در ﻋﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ ﭼﯽ؟ ﺗﻮ اﯾﻨﻄﻮری ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻣﻦ دﻟﺶ رو دارم ﺑﺎﻫﺎت اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﻢ؟
ﺳﻪ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻤﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﺌﻮل اوﻧﺠﺎ ﺑﻮدن اوﻣﺪن ﺟﻠﻮ و ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﮔﻔﺘﻦ: ﻣﺸﮑﻞ ﺑﺎز ﺑﻮدن ﻗﺴﻤﺖ ﺑﺎﻻﺗﻨﻪ اش رو ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺧﺮﯾﺪ ﯾﻪ ﺷﻨﻞ ﺷﯿﮏ رﻓﻊ ﮐﻨﻪ...
ﻣﺠﯿﺪ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ؟...ﺟﺪی ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺒﺎس رو ﻣﯿﺨﻮایی؟
ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد از ﺟﺪاﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﻧﺴﺮﯾﻦ و ﻣﺠﯿﺪ ﺳﺮ ﻟﺒﺎس در ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد وﻟﯽ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻧﺴﺮﯾﻦ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪ...ﺧﻮدﻣﻢ از ﭘﯿﺮوزی ﻧﺴﺮﯾﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﭼﻮن ﻟﺒﺎس ﻓﻮق اﻟﻌﺎده اﯾﯽ ﺑﻮد.
دو روز ﺑﻪ ﺷﺐ ﺟﺸﻦ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد و ﭼﻮن اون روز از ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﻣﺠﯿﺪ ﺗﻮی ﺧﯿﺎﺑﻮﻧﻬﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺧﺮﯾﺪ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﯾﯽ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮای ﺑﺮدن ﺑﺎ ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﻪ ﺳﻮﺋﯿﺲ ﺑﻮدم وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻌﺪ از ﺧﻮردن ﻧﺎﻫﺎر ﭼﻮن واﻗﻌﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ی ﺳﺮ و ﺻﺪاﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻬﻨﺎز و ﻧﺴﺮﯾﻦ و ﯾﮑﯽ دو ﺗﺎ از دﺧﺘﺮﻫﺎی ﻓﺎﻣﯿﻠﺸﻮن راه اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدن رﻓﺘﻢ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﺠﯿﺪ و ﺧﻮاﺑﯿﺪم. ﻣﺠﯿﺪ ﻫﻢ دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﻌﺪ اوﻣﺪ ﺑﻪ اﺗﺎق و ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﺧﻮاﺑﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺎ اﯾﻦ ﺳﺮ و ﺻﺪا ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﺑﺨﻮاﺑﯽ؟
ﮔﻔﺘﻢ: اوﻧﻘﺪر ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ اﮔﻪ اﻻن ﺑﻤﺐ ﻫﻢ ﺑﻨﺪازن ﻣﻦ ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﯿﺒﺮه.
ﻣﺠﯿﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻓﺪای ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺖ ﺑﺸﻢ...ﻣﯿﺨﻮای ﺑﺮم ﺑﮕﻢ ﯾﻪ ذره ﺳﺎﮐﺖ ﺑﺸﻦ ﺗﺎ راﺣﺘﺘﺮ ﺑﺨﻮاﺑﯽ؟
ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ...اﺻﻼ ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻦ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺑﺎ ﺳﺮ و ﺻﺪای اﯾﻨﻬﺎ ﻧﺪارم ﺑﺎور ﮐﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ام و اﻻن ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﯿﺒﺮه ﺑﺬار اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺧﻮش ﺑﺎﺷﻦ.
و ﺑﻌﺪ ﻫﻤﻮﻧﻄﻮرﮐﻪ ﺗﻮی آﻏﻮش ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻮدم ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﮐﯽ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد. وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم ﺧﻮﻧﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد. ﻣﺠﯿﺪ ﻫﻢ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﻧﺒﻮد. ﺑﺮای ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ از ﺳﮑﻮت ﺧﻮﻧﻪ ﺗﺮﺳﯿﺪم و ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و رﻓﺘﻢ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون. ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺪری و ﻧﺴﺮﯾﻦ داﺷﺘﻦ آﺧﺮﯾﻦ ﻣﺮوارﯾﺪﻫﺎی ﻟﺤﺎف ﻋﺮوﺳﯽ ﻣﻬﻨﺎز رو ﻣﯿﺰدن. ﻋﻠﯽ ﻫﻢ اوﻣﺪه ﺑﻮد اوﻧﺠﺎ و ﺣﺪس زدم ﺑﺮای ﺑﺮدن ﻟﺤﺎف اوﻣﺪه ﭼﻮن ﺗﻨﻬﺎ ﺗﯿﮑﻪ از ﺟﻬﯿﺰﯾﻪ ی ﻣﻬﻨﺎز ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﺎﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد اوﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺮوارﯾﺪ دوزﯾﻬﺎی روش ﺑﻮد ﮐﻪ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد. ﺻﺪای دوش ﺣﻤﺎم ﻣﯽ اوﻣﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻣﺠﯿﺪ رﻓﺘﻪ ﺣﻤﺎم. ﻣﻬﻨﺎز ﻫﻢ ﺑﺎ ﯾﻪ ﺳﯿﻨﯽ ﭼﺎﯾﯽ از آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ اوﻣﺪ ﺑﯿﺮون. دﺧﺘﺮﻫﺎی داﯾﯽ و ﻋﻤﻮﻫﺎﺷﻮﻧﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدن.
ﺑﻌﺪ از ﺳﻼﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻠﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ زﯾﺎد ﮐﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺶ از ﻗﺒﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﭼﻄﻮری ﻋﺮوس ﻗﺸﻨﮕﻪ؟
ﻣﻬﻨﺎز ﺑﺎ ﺧﻨﺪه و ﺷﻮﺧﯽ ﮔﻔﺖ: اووو...ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﻋﺮوس زﺷﺘﻪ ام؟
ﻋﻠﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﯾﺎﺳﯽ آره...
ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺪری و ﻧﺴﺮﯾﻦ ﻫﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪن و ﮔﻔﺘﻦ: ﻣﻬﻨﺎز اﯾﻨﻢ دﯾﮕﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪن داﺷﺖ؟ ﯾﻌﻨﯽ ﺧﻮدت ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﯽ؟
ﻣﻬﻨﺎز و ﻋﻠﯽ ﮐﻠﯽ ﺳﺮ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺎ ﻫﻢ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدن. ﻣﺠﯿﺪ از ﺣﻤﺎم ﮐﻪ اوﻣﺪ ﺑﯿﺮون رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ...ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪی...وﻟﯽ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ﺷﺎﯾﺪ ﯾﮑﯽ دو دﺳﺖ ﻟﺒﺎس دﯾﮕﻪ دﯾﺪی ﺧﻮﺷﺖ اوﻣﺪ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﺨﺮی...
ﮔﻔﺘﻢ: وای ﻣﺠﯿﺪ ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺑﺴﻪ...ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﭼﻤﺪون ﻟﺒﺎس ﺧﺮﯾﺪﯾﻢ ﺗﺎ اﻻن...از ﻟﺒﺎس و ﮐﯿﻒ و ﮐﻔﺶ ﺑﻬﺎره ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ زﻣﺴﺘﻮﻧﻪ ﻫﺮ ﭼﯽ دﯾﺪی اﯾﻦ روزﻫﺎ ﯾﺎ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺧﺮﯾﺪی ﯾﺎ ﺑﺮای ﺧﻮدت...ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ پنج ﺳﺎل دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻟﺒﺎس و ﮐﻔﺶ ﻧﺨﺮﯾﻢ اوﻧﺠﺎ ﺑﺪون ﻟﺒﺎس ﻧﻤﻮﻧﯿﻢ...
ﻣﺠﯿﺪ ﮐﻪ در ﺣﺎل ﺧﺸﮏ ﮐﺮدن ﻣﻮﻫﺎی ﺳﺮش ﺑﺎ ﯾﻪ ﺣﻮﻟﻪ ی ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: ﺣﺎﻻ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎزم ﯾﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ دﯾﺪﯾﻢ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﺨﺮی...
ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺎم...
و ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻢ ﺳﻤﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﻪ ﺷﻤﺎره ی ﻣﺎﻣﺎن رو ﺑﮕﯿﺮم و ﺣﺎﻟﺶ رو ﺑﭙﺮﺳﻢ. ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺖ: ﺑﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻤﺎس ﻣﯿﮕﯿﺮی؟
ﮔﻔﺘﻢ: آره...دﯾﺮوز ﺗﺎ ﺣﺎﻻ وﻗﺖ ﻧﮑﺮدم ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎن ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ...
ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺖ: اﻻﻧﻢ ﮐﺴﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ...ﺑﯿﺨﻮد زﻧﮓ ﻧﺰن...رﻓﺘﻦ ﻓﺮودﮔﺎه.
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻋﻠﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻓﺮودﮔﺎه؟!!!
ﻋﻠﯽ ﺟﻮاب داد: آره...ﻧﺴﺘﺮن ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮه ﺑﺎ دوﺳﺘﺎش ﺗﺮﮐﯿﻪ...
ﮔﻮﺷﯽ ﺗﻠﻔﻦ رو ﺳﺮﺟﺎش ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﻧﺸﺴﺘﻢ روی ﻣﺒﻞ...ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ﻧﺴﺘﺮن اﯾﻨﻘﺪر ﺑﯽ ﻣﻬﺮ و ﻋﺎﻃﻔﻪ ﺑﺎﺷﻪ...ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﺷﺐ ﺟﺸﻦ ﺻﻮرﺗﺶ رو ﻣﯿﺒﻮﺳﻢ و ﺑﺎ ﻫﻢ آﺷﺘﯽ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ...ﺣﺪاﻗﻞ اﮔﻪ دﯾﺪار آﺧﺮﻣﻮن ﻫﻢ ﺑﻮد ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺗﻮی ﺷﺐ ﻋﺮوﺳﯿﻢ ﺑﻐﻠﺶ ﮐﻨﻢ و ﻫﻤﺪﯾﮕﺮو ﻣﺜﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ...ﺑﺎ ﺑﻬﺖ و ﻧﺎﺑﺎوری ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﺴﺘﺮن ﺑﺎ دوﺳﺘﺎش رﻓﺖ ﺗﺮﮐﯿﻪ؟ !!!!...ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺮای ﻋﺮوﺳﯽ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﺑﺮای ﻋﺮوﺳﯽ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻧﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻤﻮﻧﻪ؟
ﻣﺠﯿﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﭼﻮن ﻣﻨﻢ در زﺑﺎن ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﺧﻮب راه اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم ﺑﻪ زﺑﺎن ﻓﺮاﻧﺴﻮی رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ: اﺻﻼ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ...ﯾﺎﺳﯽ ﺑﺎز ﺷﺮوع ﻧﮑﻦ ﺗﻮ رو ﺧﺪا...اﺻﻼ ﻫﻤﻮن ﺑﻬﺘﺮﮐﻪ رﻓﺖ...ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯽ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﭼﯽ ﺑﺸﻪ...ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﻏﯿﺮ از ﻋﺼﺒﯽ ﮐﺮدﻧﺖ ﮐﺎر دﯾﮕﻪ اﯾﯽ ﻧﻤﯿﮑﺮد...ﭘﺲ ﺑﻬﺘﺮﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ...ﯾﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﺧﺪا اﮔﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺒﻮدن ﻧﺴﺘﺮن ﺑﺨﻮای ﺑﺸﯿﻨﯽ روی اﻋﺼﺎﺑﺖ ﻓﺸﺎر ﺑﯿﺎری دﯾﮕﻪ ﻗﺎﻃﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ...ﻣﺎ دو ﺷﺐ دﯾﮕﻪ ﻋﺮوﺳﯿﻤﻮﻧﻪ و ﻫﻤﻮن ﺷﺐ ﻫﻢ از اﯾﺮان ﻣﯿﺮﯾﻢ...ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺗﻮی اﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ دﯾﮕﻪ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﺸﯽ...
ﺑﻪ زﺑﺎن ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺟﻮاب دادم: وﻟﯽ ﻣﺠﯿﺪ...ﻣﻦ ﻓﮑﺮﺷﻢ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﻧﺴﺘﺮن اﯾﻨﻘﺪر ﺑﯽ ﻋﺎﻃﻔﻪ ﺑﺎﺷﻪ...اون از ﻣﻦ ﻣﺘﻨﻔﺮه ﻋﻠﯽ ﮐﻪ ﮐﺎری ﻧﮑﺮده ﺑﻮد...
و ﺑﻌﺪ ﺑﻐﺾ ﮔﻠﻮم رو ﮔﺮﻓﺖ. ﻣﺠﯿﺪ اوﻣﺪ ﮐﻨﺎرم روی ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ: ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﮐﺎری ﮐﺮده ﺑﻮدی؟...ﺗﻮ ﻫﻢ ﮐﺎری ﻧﮑﺮده ﺑﻮدی...ﻧﺴﺘﺮن ﺧﻮدش ﻫﻤﻪ ﭼﯽ رو ﺧﺮاب ﮐﺮد.
ﺳﮑﻮﺗﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺪری و ﻣﻬﻨﺎز و ﻋﻠﯽ و ﻧﺴﺮﯾﻦ ﺣﮑﻤﻔﺮﻣﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد و از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ و ﻣﺠﯿﺪ دوﺗﺎﯾﯽ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ و ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻣﺠﯿﺪ ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﮐﺴﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎی ﻣﻦ و اون ﺑﺸﻪ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﺳﺮﯾﻊ رو ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ و ﺑﺎ ﻫﻤﻮن زﺑﺎن ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺠﯿﺪ ﻣﯿﺸﻪ دﯾﮕﻪ اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺖ رو ﺗﮑﺮار ﻧﮑﻨﯽ ﺗﻮی اﯾﺮان...درﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺑﻪ زﺑﻮﻧﯽ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺑﻘﯿﻪ آﺷﻨﺎ ﻧﯿﺴﺖ...ﻣﺎ ﮐﻪ ﺣﺮف ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﻧﺪارﯾﻢ.
ﻣﺠﯿﺪ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻫﻤﯿﻦ اﻻﻧﺸﻢ دارم ﺧﻮدم رو ﮐﻨﺘﺮل ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﻪ ﻋﻠﯽ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻢ...ﭼﻮن ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﻮی اﯾﻦ ﻣﺪت ﮐﻤﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﻧﺪه ﺗﺎ ﺷﺐ ﺟﺸﻦ ﮐﺴﯽ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﺗﻮ ﺑﺸﻪ وﻟﯽ...اﻻﻧﻢ روی ﺣﺮف ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﺣﺮف ﻧﺰن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون...ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻤﻮﻧﯽ و روی اﻋﺼﺎب ﺧﻮدت ﻓﺸﺎر ﺑﯿﺎری...ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ.
ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﻬﺎی ﻣﻦ وﻟﯽ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﺠﯿﺪ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪ ﻣﻦ رو ﻫﻤﺮاه ﺧﻮدش از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون ﺑﺒﺮه. وﻟﯽ دﯾﮕﻪ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪ ﺑﺮای ﺧﺮﯾﺪ ﭼﯿﺰی ﻣﻦ رو راﺿﯽ ﮐﻨﻪ. واﻗﻌﺎ از ﺧﺮﯾﺪ ﮐﺮدن دﯾﮕﻪ ﺑﺪم اوﻣﺪه ﺑﻮد...اﯾﻦ دو ﻫﻔﺘﻪ ی اﺧﯿﺮ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣﺠﯿﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﺳﺎﻋﺎﺗﻢ رو در ﻣﻐﺎزه ﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﺮﯾﺪ ﮐﺮدن ﮔﺬروﻧﺪه ﺑﻮدم. ﻓﮑﺮ ﻧﺴﺘﺮن ﻟﺤﻈﻪ اﯾﯽ رﻫﺎم ﻧﻤﯿﮑﺮد. ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﺠﯿﺪ در ﺣﯿﻦ راﻧﻨﺪﮔﯽ داﺋﻢ دﺳﺘﻢ رو ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ و ﻣﯿﮕﻔﺖ: ﺧﻮﺑﯽ ﺧﺎﻧﻤﯽ؟
ﻣﻨﻢ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮدم وﻟﯽ در واﻗﻊ اون ﻟﺤﻈﻪ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ و ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻢ...ﻫﻢ ﺑﺮای ﺧﻮدم ﮐﻪ ﻣﻮرد ﻧﻔﺮت ﺧﻮاﻫﺮم ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم...ﻫﻢ ﺑﺮای ﻧﺴﺘﺮن ﮐﻪ ﭼﻘﺪر راﺣﺖ ﻫﻤﻪ زﻧﺪﮔﯿﺶ رو ﺧﺮاب ﮐﺮد...زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ از دﺧﺘﺮﻫﺎی ﻓﺎﻣﯿﻠﻤﻮن ﺣﺴﺮﺗﺶ رو داﺷﺘﻦ...ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺣﺲ ﮐﺮدم دﻟﻢ ﺑﺮای ﻋﺴﻞ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه... دﻟﻢ ﺑﺮای ﯾﺎﺳﯽ ﯾﺎﺳﯽ ﮔﻔﺘﻨﺶ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد... ﯾﮏ ﺳﺎﻟﯽ ﺑﻮد ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدﻣﺶ...وﻟﯽ در اﯾﻦ ﻣﺪت ﻫﻢ ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ دﻟﺘﻨﮕﺶ ﺷﺪه ﺑﻮدم...وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻋﺴﻞ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم دﯾﮕﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮی ﺧﻮدم رو ﺑﮕﯿﺮم و ﻫﻤﻮﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺳﻤﺖ ﺷﯿﺸﻪ ی ﮐﻨﺎرم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺗﻈﺎﻫﺮ ﺑﻪ دﯾﺪن اﻃﺮاف داﺷﺘﻢ اﺷﮑﻬﺎم از ﭼﺸﻤﻢ ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪ...وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻃﻮل ﻧﮑﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ؟!!!ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ...ﺑﺮای ﭼﯽ داری ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟!!!
ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻢ ﺳﻤﺘﺶ ﻓﻘﻂ در ﻫﻤﻮن ﺣﺎل ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺠﯿﺪ ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺑﺬار ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻢ...دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ...دارم ﻣﯿﺘﺮﮐﻢ...ﮔﻠﻮ درد ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﺲ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ ﺑﻬﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ...
ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ آروﻣﯽ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﮐﻨﺎر زد و ﺗﻮﻗﻒ ﮐﺮد.دﺳﺖ ﻣﻦ رو دوﺑﺎره ﺗﻮی دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﻧﻮازش دﺳﺘﻢ...ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻪ ﺳﮑﻮت ﮔﺬﺷﺖ وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم دﯾﺪم دﺳﺖ دﯾﮕﻪ اش رو ﻟﺒﻪ ی ﺷﯿﺸﻪ ی ﺳﻤﺖ ﺧﻮدش ﮔﺬاﺷﺘﻪ و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ دﺳﺘﺶ رو ﺗﮑﯿﻪ ﮔﺎه ﭼﻮﻧﻪ اش ﮐﺮده داره ﺑﯿﺮون رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﻪ وﻟﯽ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺎ دﺳﺖ راﺳﺘﺶ دﺳﺖ ﻣﻦ رو ﻫﻢ ﻧﻮازش ﻣﯿﮑﺮد...ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم...دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ ﺧﯿﻠﯽ...ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اوﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﯿﺸﺪ ﺗﺼﻮرش رو ﮐﺮد...ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﮐﻪ اوﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﻢ داره...ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻗﻄﺮه اﺷﮏ ﻣﻦ ﭼﻘﺪر ﻏﺼﻪ ﻣﯿﺎد ﺗﻮی دﻟﺶ وﻟﯽ دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد...واﻗﻌﺎ دﻟﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ...ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻮه ﻏﺼﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮی اﯾﻦ ﯾﮏ ﺳﺎل و ﺧﻮرده اﯾﯽ ﺗﻮی دﻟﻢ اﻧﺒﺎر ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺣﺪ ﻃﻐﯿﺎن رﺳﯿﺪه ﺑﻮد و ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻦ از راه ﻗﻠﺒﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﯿﺎن و ﺑﺎ اﺷﮏ ﺧﺎرج ﺑﺸﻦ...ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻮد و اﺷﮑﻬﺎم ﺳﯿﻞ وار از ﭼﺸﻤﻢ ﺑﯿﺮون ﻣﯽ رﯾﺨﺖ.
ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ... وﻗﺘﯽ ﺻﻮرت ﺧﯿﺲ از اﺷﮏ ﻣﻦ رو دﯾﺪ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺧﯿﺮه ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﭘﺮ از ﻏﺼﻪ ﮔﻔﺖ: ﭼﺘﻪ ﯾﺎﺳﯽ؟...ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺑﺎﺷﻪ...دﻟﺖ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺎﺷﻪ...وﻟﯽ ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮ ﭼﺮا؟...ﻧﻤﯿﺨﻮام اﮔﻪ از ﭼﯿﺰی ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﺗﻮی ﺧﻮدت ﺑﺮﯾﺰی...ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮ اﻻن ﭼﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺻﻮرت ﻗﺸﻨﮕﺖ ﺧﯿﺲ از اﺷﮑﺎت ﺑﺸﻪ...ﻫﺎن؟ ﭼﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه؟
در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮدم ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺠﯿﺪ...ﺑﮕﻤﻢ ﻓﺎﯾﺪه ﻧﺪاره...ﻣﯿﺪوﻧﻢ...
ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ ﺑﮕﻮ...اﮔﻪ ﻧﺘﻮﻧﻢ ﮐﺎری ﻫﻢ ﺑﮑﻨﻢ ﺣﺪاﻗﻠﺶ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺗﻮی وﺟﻮدت ﻧﮕﻬﺶ ﻧﺪاﺷﺘﯽ...ﻓﻘﻂ ﺑﮕﻮ ﭼﺮا داری ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟...ﯾﺎﺳﯽ اﻟﻬﯽ ﻗﺮﺑﻮن ﻫﻤﻪ ی ﻗﺸﻨﮕﯿﺎت ﺑﺸﻢ...ﻣﺎ ﻓﻘﻂ دو روز دﯾﮕﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ...ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺗﻮ ﻏﺼﻪ اﯾﯽ ﺑﺨﻮری...اﮔﻪ ﭼﯿﺰی ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﮕﻮ ﻣﻨﻢ ﺑﺪوﻧﻢ...ﻧﮑﻨﻪ از اﯾﻨﮑﻪ دارﯾﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ...
ﺑﻪ ﻣﯿﻮن ﺣﺮﻓﺶ رﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ...ﻧﻪ ﻣﺠﯿﺪ...اﺻﻼ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ رﻓﺘﻨﻤﻮن ﻧﻤﯿﺸﻪ...ﭼﻮن ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺗﻮ اوﻧﻘﺪر دوﺳﺘﻢ داری ﮐﻪ ﻫﺮﺟﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻢ...ﻓﻘﻂ...
ﻣﺠﯿﺪ ﮔﻔﺖ: ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺸﻢ ﻓﻘﻂ ﭼﯽ؟
ﮔﻔﺘﻢ:دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺑﺎر ﻗﺒﻞ رﻓﺘﻨﻤﻮن ﻋﺴﻞ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ...ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺠﯿﺪ.
ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﭼﺸﻢ دوﺧﺖ...ﺣﺲ ﮐﺮدم در اﻋﻤﺎق وﺟﻮدش از اﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻋﺴﻞ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪه وﻟﯽ داره ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ روی اﻋﺼﺎﺑﺶ ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺎﺷﻪ.....ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺟﺪی ﮔﻔﺖ: اون ﮐﻪ ﻣﺎدرش ﺑﻮد ﺑﺮای اون ﺑﭽﻪ ارزش ﻗﺎﺋﻞ ﻧﺸﺪ و ﺗﺮﮐﺶ ﮐﺮد...آﺧﻪ ﺗﻮ ﭼﺮا دوﺳﺖ داری اون ﺑﭽﻪ رو ﺑﺒﯿﻨﯽ؟
اﺷﮑﻢ رو ﭘﺎک ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: دﯾﺪی ﮔﻔﺘﻨﻤﻢ ﻓﺎﯾﺪه ﻧﺪاﺷﺖ...ﭘﺲ ﺑﺬار ﮔﺮﯾﻪ ام رو ﺑﮑﻨﻢ...ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ اﮔﻪ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﺑﺮای ﭼﯽ دارم ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ رو ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺰﻧﯽ...وﻟﯽ ﻣﺠﯿﺪ ﻣﻦ دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﯿﺴﺖ ﻋﺴﻞ رو دوﺳﺘﺶ دارم...ﺗﻮی اﯾﻦ ﻣﺪت ﻫﻢ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر از ﻋﻠﯽ و ﻣﺎﻣﺎن ﺳﺮاﻏﺶ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ وﻟﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻦ ﺧﺒﺮی ﻧﺪارن...ﺣﺘﯽ ﺧﻮد ﻧﺴﺘﺮن ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺮﻓﺘﻪ ﺑﺒﯿﻨﺶ...
و ﺑﺎز زدم زﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ. ﻣﺠﯿﺪ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو روﺷﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب...ﺗﻮ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ﻣﻦ اﻻن ﻣﯿﺒﺮﻣﺖ در ﺧﻮﻧﻪ ی ﺣﻤﯿﺪ ﺗﻮ ﺑﺮو ﻋﺴﻞ رو ﺑﺒﯿﻦ...ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺑﺎزم ﻣﯿﺨﻮای ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﯽ...
وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﺣﺮف رو ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻢ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ دﺳﺖ ﺑﻨﺪازم دور ﮔﺮدن ﻣﺠﯿﺪ و ﻣﺎﭼﺶ ﮐﻨﻢ وﻟﯽ ﺑﻌﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﺗﻮی ﺧﯿﺎﺑﻮن و ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ!!!!...
ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺮ از ﻋﺸﻘﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﺧﻮدﻣﻢ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ. ﻣﺠﯿﺪ ﮔﻔﺖ: ﻣﯿﻤﯿﺮم ﺑﺮای اون ﺧﻨﺪه ات...
ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻌﺪ ﺟﻠﻮی درب ﻣﻨﺰل ﺣﻤﯿﺪ ﺑﻮدﯾﻢ وﻟﯽ ﻫﺮ ﭼﯽ زﻧﮓ زدﯾﻢ ﮐﺴﯽ درب رو ﺑﺎز ﻧﮑﺮد وﻗﺘﯽ ﯾﮑﯽ از ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎﺷﻮن ﻣﻦ رو دﯾﺪ ﺳﺮﯾﻊ ﺷﻨﺎﺧﺖ و ﺑﻌﺪ از ﮐﻠﯽ ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ وﻗﺘﯽ از ﺣﻤﯿﺪ و ﻋﺴﻞ ﭘﺮﺳﯿﺪم ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ هفت ﯾﺎ هشت ﻣﺎه ﭘﯿﺶ اﯾﻨﺠﺎ رو ﻓﺮوﺧﺘﻪ و رﻓﺘﻪ....
آه از ﻧﻬﺎدم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ از ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ از ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ی ﺣﻤﯿﺪ دوﺑﺎره ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪﯾﻢ ﻣﺠﯿﺪ ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد ﺣﺎل درﺳﺘﯽ ﺑﻌﺪ ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ ﺧﺒﺮ ﺑﺮام ﻧﻤﻮﻧﺪه ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ...ﻣﻨﺰل ﻣﺎدر ﺣﻤﯿﺪ رو ﺑﻠﺪی؟ ﺷﺎﯾﺪ اوﻧﺠﺎ رﻓﺘﻪ داره زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ...
ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﮔﻔﺘﻢ: آره...آره ﺑﻠﺪم...ﻣﯿﺒﺮﯾﻢ اوﻧﺠﺎ؟
ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﻧﺒﺮم؟ ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮم ﻫﺮ ﮐﺎری ﺑﮑﻨﻢ ﺗﺎ ﺗﻮ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮری...
ادامه دارد ...
نام داستان: قصه عشق // نویسنده: شادی داودی // منبع: 98یا
