جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منقصه عشق (10)
قصه عشق (10)
نکته
اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﺮاﺳﺎس واﻗﻌﯿﺖ زﻧﺪﮔﯽ اﺷﺨﺎﺻﯽ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ی ﺗﺤﺮﯾﺮ در آﻣﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻮارد ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد آن اﻓﺮاد از ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدن اﺳﺎﻣﯽ واﻗﻌﯽ ﺧﻮدداری و از اﺳﺎﻣﯽ ﻣﺴﺘﻌﺎر اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ.
دﯾﮕﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻢ و دﺳﺘﻢ رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ دور ﮔﺮدن ﻣﺠﯿﺪ و ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻮﺳﯿﺪﻣﺶ...ﺻﺪای ﺧﻨﺪه ی ﻣﺠﯿﺪ ﺗﻤﺎم ﻓﻀﺎی ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﭘﺮﮐﺮد و ﺑﻌﺪ راﻫﯽ ﻣﻨﺰل ﻣﺎدر ﺣﻤﯿﺪ ﺷﺪﯾﻢ. اوﻧﺠﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ در ﮐﻤﺎل ﻧﺎﺑﺎوری ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ﻣﺎدرش ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺧﺎﻧﻮاده ی ﺑﺮادر ﺣﻤﯿﺪ در اون ﺧﻮﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮدن ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﭘﯿﺶ ﻣﻨﺰل رو ﻓﺮوﺧﺘﻦ...!!!! ﺑﺮام ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد وﻟﯽ دﯾﮕﻪ ﺑﺎور ﻧﺪﯾﺪن ﻋﺴﻞ ﺗﺎ ﺳﺎﻟﻬﺎی ﺳﺎل ﺑﻪ دﻟﻢ ﻧﺸﺴﺖ... اون ﺷﺐ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﮐﻪ در وﺟﻮد ﻣﺠﯿﺪ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم وﻟﯽ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻨﻢ و ﺗﺎ دﯾﺮ وﻗﺖ اﺷﮏ رﯾﺨﺘﻢ و آﺧﺮﺷﻢ ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﺗﻮی آﻏﻮش ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻢ.
دو روز ﮔﺬﺷﺖ و ﻣﻮﻋﺪ ﺟﺸﻦ ﻋﺮوﺳﯽ ﻣﺎ ﺷﺪ...ﺟﺸﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﺷﮑﻮﻫﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺗﻤﺎم ﻓﺎﻣﯿﻞ از ﮐﻮﭼﯿﮏ و ﺑﺰرگ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻦ. ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ یازده ﺷﺐ ﻓﻘﻂ ﺑﮕﻮ ﺑﺨﻨﺪ و ﺑﺰن و ﺑﺮﻗﺺ ﺑﻮد وﻟﯽ درﺳﺖ از اون ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎی ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺪری و ﻣﺎﻣﺎن ﺧﻮدم ﺷﺮوع ﺷﺪ. اون روز ﺻﺒﺤﺶ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺗﻮﺻﯿﻪ ی ﭘﺰﺷﮏ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﺮص رﯾﻠﮑﺲ داده ﺑﻮدن ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ از دﯾﺪن ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎی ﻣﺎﻣﺎن و ﻣﺎدر ﻣﺠﯿﺪ ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯿﺸﺪم وﻟﯽ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ اﻋﺼﺎﺑﻢ ﺗﺴﻠﻂ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ و ﺧﻮدم ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﯿﻔﺘﻢ. ﺳﺎﻋﺖ یک ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ رﻓﺘﯿﻢ ﺧﻮﻧﻪ ی ﻣﺎدر ﻣﺠﯿﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ و ﻣﺠﯿﺪ ﻟﺒﺎﺳﻤﻮن رو ﻋﻮض ﮐﻨﯿﻢ و ﮐﻢ ﮐﻢ آﻣﺎده ی رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻓﺮودﮔﺎه ﺑﺸﯿﻢ دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﺑﻪ ﻋﺮوﺳﯽ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﻧﺪاﺷﺖ. ﺣﺘﯽ ﻣﻬﻨﺎز ﮐﻪ ﺧﻮدﺷﻢ ﻋﺮوس اون ﺷﺐ ﺑﻮد از ﺷﺪت ﮔﺮﯾﻪ ﺑﻪ ﻫﻖ ﻫﻖ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد...ﻧﺴﺮﯾﻦ ﺑﺪﺗﺮ از اون...ﻋﻠﯽ ﻃﻔﻠﮏ داﺋﻢ ﺑﻐﺾ ﻣﺮدوﻧﻪ اﯾﯽ ﺑﻪ ﭼﻬﺮه داﺷﺖ... وﻟﯽ ﺑﺎﺑﺎم ﺗﻤﺎم ﺻﻮرﺗﺶ از اﺷﮏ ﺧﯿﺲ ﺑﻮد... ﻣﺎﻣﺎن و ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺪری ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﺟﺎی ﺧﻮد داﺷﺘﻦ... ﺳﮑﻮت ﺑﺪی ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﺣﮑﻤﻔﺮﻣﺎ ﺑﻮد... ﻟﺒﺎﺳﻢ رو ﻋﻮض ﮐﺮدم و ﻟﺒﺎس ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺑﺮای رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻓﺮودﮔﺎه ﭘﻮﺷﯿﺪم. ﻣﺠﯿﺪ ﻫﻢ ﻟﺒﺎﺳﺶ رو ﻋﻮض ﮐﺮده ﺑﻮد و داﺋﻢ از رﻓﺘﺎرش ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد از ﮔﺮﯾﻪ ی دﯾﮕﺮان ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪه. ﭼﻤﺪوﻧﻬﺎ رو ﺑﺎ ﻋﻠﯽ و رﺿﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺮدن اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﺎل ﻣﺠﯿﺪ دﯾﮕﻪ ﻧﺒﻮد ﭼﻮن ﻧﺴﺮﯾﻦ ازش ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ وﻗﺘﯽ در اﯾﺮان ﻫﺴﺘﯿﻢ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﻢ ﻣﺜﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ ازش اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯿﻢ و اون ﺷﺐ آﺧﺮﯾﻦ ﺷﺒﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ﭼﺮا ﮐﻪ ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺠﯿﺪ ﺳﻮﺋﯿﭻ رو ﺑﻪ رﺿﺎ داد و ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﺧﻮد رﺿﺎ ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﻮن ﺑﺸﯿﻨﻪ...
ﭼﻨﺪ ﺗﺎ از ﺑﺰرﮔﻬﺎی ﻓﺎﻣﯿﻞ ﻣﺜﻞ داﯾﯽ و ﻋﻤﻮ و ﻋﻤﻪ و ﺧﺎﻟﻪ ﻫﻢ ﺑﺮای ﺑﺪرﻗﻪ ی ﻣﺎ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﯿﺎن ﻓﺮودﮔﺎه... ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺰدﯾﮏ دو نیم ﺑﻮد ﮐﻪ وارد ﻓﺮودﮔﺎه ﺷﺪﯾﻢ... ﻟﺤﻈﻪ ی ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪی ﺑﻮد... ﻗﺮﺻﻬﺎم ﻫﻢ ﮔﻮﯾﯽ در اﯾﻦ ﻟﺤﻈﺎت ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪن اﺛﺮﺷﻮن رو روی ﻣﻦ اداﻣﻪ ﺑﺪن... وﻗﺘﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﺑﺨﺶ ﺗﺮاﻧﺰﯾﺖ ﺑﺮﯾﻢ ﮔﺮﯾﻪ اﻣﺎﻧﻢ رو ﺑﺮﯾﺪ... ﻫﻤﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮدن ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ و ﻣﻬﻨﺎز و ﻧﺴﺮﯾﻦ... ﺧﻮدﻣﻢ دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﻫﻖ ﻫﻖ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم... ﺑﺎﺑﺎ وﻗﺘﯽ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد دﯾﮕﻪ زار ﻣﯿﺰدم... ﻣﺠﯿﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻼﻓﻪ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و داﺋﻢ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺳﺎﮐﺘﻢ ﮐﻨﻪ وﻟﯽ ﺧﻮب در اون ﻟﺤﻈﺎت ﻫﯿﭽﯽ ﺗﺴﮑﯿﻦ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺟﺰ اﺷﮑﻬﺎم...
وﻗﺘﯽ ﺳﻮار ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ ﺷﺪﯾﻢ و ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ از روی ﺑﺎﻧﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﻤﻪ ی وﺟﻮدم رو زﯾﺮ ﭘﺎم ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ... ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯿﮕﻔﺘﻢ و ﻓﻘﻂ اﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺨﺘﻢ... ﻣﻬﻤﺎﻧﺪارﻫﺎ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺳﻮﺋﯿﺴﯽ و ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﯿﮑﺮدن از وﺿﻊ ﻣﻦ اﻇﻬﺎر ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﮐﺮدن و داﺋﻢ ﺳﻌﯽ داﺷﺘﻦ دﻟﺪارﯾﻢ ﺑﺪن و ﻣﺠﯿﺪ ﻫﻢ درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺧﻮدش ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد وﻟﯽ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻦ رو آراﻣﺶ ﺑﺪه...
ﺳﺎﻋﺎﺗﯽ ﺑﻌﺪ وﻗﺘﯽ در ﻓﺮودﮔﺎه ژﻧﻮ از ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ ﻫﻮای ﺳﺮد و ﻣﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ی ﺳﻮﺋﯿﺲ و ﻧﻢ ﺑﺎرون ﺷﺮﺟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﻣﯿﺰد ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ آﺳﻤﻮن ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮاد از ﻏﻢ ﻏﺮﺑﺖ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻪ...
ﺧﺎﻧﻮاده ی آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی ﮐﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﻫﻤﺴﺮ ﺳﻮﺋﯿﺴﯿﺶ و دو ﭘﺴﺮش ﺑﻮدن درﮐﻤﺎل اﺣﺘﺮام و ﻣﺤﺒﺖ زﯾﺎد ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻣﺎ در ﻓﺮودﮔﺎه اوﻣﺪه ﺑﻮدن... ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ از زورﯾﺦ ﺗﺎ ژﻧﻮ راه ﻧﺴﺒﺘﺎ زﯾﺎدی ﺑﻮد وﻟﯽ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺗﻤﻮم اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﮐﺮده ﺑﻮدن و ﻫﻤﺴﺮ آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﺪن ﭼﻬﺮه ی ﻣﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ی وﺿﻌﯿﺖ ﺑﺪ روﺣﯿﻢ در اون ﻟﺤﻈﺎت ﺷﺪه ﺑﻮد داﺋﻢ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮد در اوج ﻣﻬﻤﺎن ﻧﻮازی ﻣﻦ رو از اﺣﺎﻃﻪ ی ﻏﺼﻪ ﻫﺎ ﺧﺎرج ﮐﻨﻪ.
ﻣﺠﯿﺪ و ﻣﻦ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﭘﺴﺮان آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی ﺑﻌﺪ ﺗﺮﺧﯿﺺ ﺑﺎرﻫﺎ ﮐﻪ دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻃﻮل ﻧﮑﺸﯿﺪ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﺴﺮ ﺑﺰرگ آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی ﺷﺪﯾﻢ و ﺧﺎﻧﻢ ﻋﺎﻣﺮی ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﭘﺴﺮ دوﻣﺶ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ دﯾﮕﻪ اﯾﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ زورﯾﺦ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﯾﻢ. زورﯾﺦ ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺳﻮﺋﯿﺲ و ﻣﺮﮐﺰ ﮐﺎﻧﺘﻮن ﺑﻮد و ﭘﺎﯾﺘﺨﺖ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﺳﻮﺋﯿﺲ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﯽ اوﻣﺪ. ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﺠﯿﺪ داﺋﻢ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﻣﯿﮕﺸﺖ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد و ﺣﺎﻟﻢ رو ﻣﯿﭙﺮﺳﯿﺪ. ﭘﺴﺮ آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی ﻫﻢ ﮐﻪ اﺳﻤﺶ ﮐﻮروش ﺑﻮد و ﺑﺰرگ ﺷﺪه ی ﺳﻮﺋﯿﺲ اوﻟﺶ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﻣﻦ و ﻣﺠﯿﺪ در زﺑﺎن ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪارﯾﻢ ﺑﻌﺪ از اون ﺑﺎ ﺧﯿﺎل راﺣﺖ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ زﺑﺎن ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن و از ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﻣﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﻣﯿﮕﻔﺖ و ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺳﮑﻮت ﻣﺎﺷﯿﻦ رو در ﻫﺮ ﺻﻮرت ﺑﺸﮑﻨﻪ.
ﺧﺎﻧﻮاده ی ﻣﻬﺮﺑﻮن آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی ﻣﺎ رو ﺗﺎ ﺟﻠﻮی درب آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﻤﻮن رﺳﻮﻧﺪن و ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻪ داﺧﻞ ﺧﻮﻧﻪ اوﻣﺪن و ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ ﯾﻤﻦ ورود ﻣﺎ ﮐﻮروش ﺷﺎﻣﭙﺎﯾﻨﯽ رو ﺑﺎز ﮐﺮد ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ ﭼﻮن ﻋﺎدت ﺑﻪ ﺧﻮردن اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﺗﻌﺎرف ﮐﺮدن ﺑﺎ ﺗﺸﮑﺮ از ﺧﻮردن ﺳﺮ ﺑﺎز زدم وﻟﯽ ﺑﻘﯿﻪ ﻫﺮ ﮐﺪوم ﺑﻪ ﻣﻘﺪار ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﺧﻮردن. ﻣﻮﻧﺪن اوﻧﻬﺎ ﭘﯿﺶ ﻣﺎ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻢ ﻧﺸﺪ و ﭼﻮن ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻦ ﻣﻦ و ﻣﺠﯿﺪ ﺳﺎﻋﺘﻬﺎس ﮐﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻧﮑﺮدﯾﻢ زود ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدن و رﻓﺘﻦ. ﺧﺎﻧﻢ ﻋﺎﻣﺮی در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻣﺤﺒﺖ از ﻣﺎ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﺮدا ﺷﺐ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﺸﻮن ﺑﺮﯾﻢ ﭼﺮا ﮐﻪ ﯾﻪ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﺮای ﻣﺎ ﺗﺮﺗﯿﺐ داده و ﮐﻮروش و دارﯾﻮش دو ﭘﺴﺮآﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی ﻫﻢ ﺑﺎ ﻟﻄﻒ زﯾﺎد ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از اوﻧﻬﺎ ﻓﺮدا ﺷﺐ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﺎ ﻣﯿﺎد.ﭼﻮن ﻣﺎ ﻣﻨﺰل اوﻧﻬﺎ رو ﻫﻨﻮز ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮدﯾﻢ.
وﻗﺘﯽ ﻣﻦ و ﻣﺠﯿﺪ ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ اﯾﯽ ﮐﻪ از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻣﺎ دو ﺗﺎ ﺑﻮد ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪﯾﻢ اﻧﮕﺎر ﺗﻤﺎم ﻏﺼﻪ ﻫﺎ رو روی دﻟﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻦ. ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﯾﮑﺴﺎﻟﯽ ﺑﻮد ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ اﯾﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ داﺋﻢ ﻣﺠﯿﺪ رو ﻣﯿﺪﯾﺪم وﻟﯽ اون ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺮام ﻟﺤﻈﻪ ی ﻧﺎ آﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﻮد... اﺣﺴﺎس ﻏﺮﯾﺒﯽ... ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ... ﻏﻢ... ﻏﺼﻪ... ﻫﻤﻪ ی وﺟﻮدم رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺣﺘﯽ از ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪن ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدم وﺣﺸﺖ داﺷﺘﻢ... ﻣﺜﻞ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ی ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯾﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ آﻏﻮش ﻣﺎدرش رو ﻣﯿﺨﻮاد... ﺣﺲ ﮐﺮدن دﺳﺖ ﻣﻬﺮﺑﻮن ﭘﺪرش رو روی ﺳﺮش ﻣﯿﺨﻮاد... ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ دﯾﮕﻪ ﺧﻮدم ﻫﺴﺘﻢ و ﻣﺠﯿﺪ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮم ﺑﯿﺮون...دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﭘﯿﺶ ﺧﻮﻧﻮاده ام ﺑﻮدم...ﻣﺠﯿﺪ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯿﺶ اﻧﮑﺎرﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﺑﻮد...در ﻋﺸﻖ ﻣﺠﯿﺪ ﻫﯿﭻ ﺷﮑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ...وﻟﯽ اون ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺮام ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﺎت ﺷﺪه ﺑﻮد...
ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ و ﮐﻨﺎر ﺧﻮﻧﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم...ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ ی ﮐﻮﭼﯿﮏ و ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ دو ﺧﻮاﺑﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺗﺠﻬﯿﺰات ﮐﺎﻣﻞ و رﻓﺎﻫﯽ ﺻﺪ در ﺻﺪ. ﻣﺠﯿﺪ از ﻃﺮﯾﻖ آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی ﻣﺪﯾﺮ ﺷﺮﮐﺘﺸﻮن در اﯾﺮان و ﺧﺎﻧﻮاده ی آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی ﻓﮑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﮐﺮده ﺑﻮد و ﭼﻘﺪر در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ی آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی زﺣﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدن...ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻫﻤﺴﺮ آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی ﮐﻪ ﮐﺘﯽ ﻧﺎم داﺷﺖ. ﺧﻮﻧﻪ در ﻃﺒﻘﻪ ی ﺳﻮم ﯾﮏ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﻗﺮار داﺷﺖ و ﻣﻨﻈﺮه اﯾﯽ ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺒﺎ در ﭼﺸﻢ اﻧﺪاز دوری ﮐﻪ از ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎ ﺑﻪ اﻓﻖ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ﭼﺸﻢ رو ﻧﻮازش ﻣﯿﺪاد...ﭘﺮده ﻫﺎی ﺣﺮﯾﺮ ﺳﻔﯿﺪی ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﻠﯿﻘﻪ ی ﺗﻤﻮم ﻧﻤﺎی داﺧﻠﯽ ﺧﻮﻧﻪ رو ﺻﺪ ﭼﻨﺪان ﮐﺮده ﺑﻮد رو ﮐﻨﺎر زدم و ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم...ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺳﮑﻮت...ﺧﻠﻮت...و ﮔﻠﻔﺮوﺷﯽ ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﻮن ﺳﺒﺪﻫﺎی ﭘﺮ از ﮔﻞ رﻧﮕﺎرﻧﮕﯽ رو ﮐﻪ ﺑﯿﺮون ﻣﻐﺎزه ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺳﺮﺳﺒﺰی ﻣﺤﯿﻂ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻣﯿﺪون رو ﺑﻪ روی آﭘﺎرﺗﻤﺎن رو ﺻﺪ ﺑﺮاﺑﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد...ﻫﻤﻪ ﺟﺎ و ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ زﯾﺒﺎ ﺑﻮد اوﻧﻘﺪر زﯾﺒﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ روﯾﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ واﻗﻌﯿﺖ وﻟﯽ در اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ روﯾﺎﯾﯽ دل ﻣﻦ ﭘﺮ از ﻏﺼﻪ اﯾﯽ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد...
ﻣﺠﯿﺪ اوﻣﺪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم و دﺳﺘﺶ رو دور ﮐﻤﺮم ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ...ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎﮐﺘﯽ...ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻣﺤﯿﻂ ﺑﺮات آﺷﻨﺎ ﻧﯿﺴﺖ...ﺑﺮای ﻣﻨﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر...وﻟﯽ ﺑﺎور ﮐﻦ ﻋﺎدت ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ...ﺧﯿﻠﯽ زودﺗﺮ از اوﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮش رو ﺑﮑﻨﯽ...ﻣﻦ و ﺗﻮ اﯾﻨﺠﺎ زﻧﺪﮔﯿﻤﻮن رو ﺷﺮوع ﮐﺮدﯾﻢ...ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم اوﻧﻘﺪر ﺗﻮی ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﻏﺮﻗﺖ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻧﺘﻮﻧﯽ ﺗﺼﻮرﺷﻢ ﺑﮑﻨﯽ...ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ذره ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻦ...
ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰدم و اﺷﮑﻬﺎم ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ از ﭼﺸﻤﻬﺎم ﺳﺮازﯾﺮ ﺑﻮد...ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺮام ﮐﻠﯽ ﺣﺮف زد و ﮐﻠﯽ از آﯾﻨﺪه ی ﻗﺸﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد در ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﺴﺎزﯾﻤﺶ ﮔﻔﺖ...وﻟﯽ اﺷﮏ ﻣﻦ رو رﻫﺎ ﻧﻤﯿﮑﺮد...ﻣﺠﯿﺪ ﻫﺮ ﻗﺪر ﻧﻮازﺷﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﺑﯿﺸﺘﺮ دﻟﺘﻨﮓ ﺧﻮﻧﻮاده ام در اﯾﺮان ﻣﯿﺸﺪم...ﯾﺎد اﺷﮑﻬﺎی ﺑﺎﺑﺎ...ﻣﺎﻣﺎن...ﻋﻠﯽ...ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ ...و ﺑﻘﯿﻪ دﯾﻮوﻧﻪ ام ﮐﺮده ﺑﻮد...ﻣﺠﯿﺪ داﺋﻢ ﻣﻦ رو ﻣﯽ ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﻧﻮازش ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﻦ اﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺨﺘﻢ...
روز ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺻﺪای آروم و ﭘﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺠﯿﺪ و ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﺑﯿﺪار ﺷﺪم...ﻫﻨﻮز ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺨﻮاﺑﻢ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺎز ﮐﻨﻢ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺠﯿﺪ ﺗﻮ رو ﺧﺪا...ﯾﮏ ﮐﻢ دﯾﮕﻪ ﺑﺨﻮاﺑﻢ...ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﯿﺎد...
ﻣﺠﯿﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻨﺪه ﺧﺎﻧﻢ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ؟
ﺑﺎﻟﺸﺖ ﻧﺮم ﺳﻔﯿﺪ و ﺳﺎﺗﻨﯽ ﮐﻪ در اﺛﺮ ﻫﻮای اوﻧﺠﺎ ﺳﺮدﺗﺮ از ﻣﻌﻤﻮل ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ اوﻣﺪ رو ﺗﻮی ﺑﻐﻠﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎﺷﻪ...ﺑﺎﺷﻪ...ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ذره دﯾﮕﻪ ﺑﺨﻮاﺑﻢ.
ﻣﺠﯿﺪ دوﺑﺎره ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ...ﺑﺴﻪ دﯾﮕﻪ...ﻣﻦ رو ﻧﮕﺎه ﮐﻦ...رﻓﺘﻢ دوش ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻢ ﺑﯿﺮون ﯾﮏ ﮐﻤﯽ ﻣﻮاد ﻏﺬاﯾﯽ ﺧﺮﯾﺪم...اﻻﻧﻢ از ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ دارم ﻣﯿﻤﯿﺮم...ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺪار ﺑﺸﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻋﺼﺮوﻧﻪ ﺑﺨﻮرﯾﻢ...ﺑﻌﺪﺷﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺸﯽ ﭼﻮن ﮐﻮروش ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﺮﺳﻪ.
ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺳﻤﺖ ﻣﺠﯿﺪ و ﮔﻔﺘﻢ: ﻋﺼﺮوﻧﻪ؟!!! ﻣﮕﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻨﺪه؟
ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺮای ﻫﺰارﻣﯿﻦ ﺑﺎر ﻣﻦ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺳﺎﻋﺖ چهار ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺷﺪه ﻋﺰﯾﺰ دﻟﻢ...ﻣﺎ ﺷﺎم ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﯾﻢ ﺟﺎﯾﯽ...ﻣﮕﻪ ﯾﺎدت رﻓﺘﻪ؟ دﯾﺸﺐ دﻋﻮﺗﻤﻮن ﮐﺮدن.
ﺑﺎ ﻧﺎ ﺑﺎوری ﺑﻪ ﺳﺮ و وﺿﻊ ﻣﺠﯿﺪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و دﯾﺪم درﺳﺖ ﻣﯿﮕﻪ ﺣﻤﻮم ﮐﺮده ﺑﻮده و ﺻﻮرﺗﺸﻢ اﺻﻼح ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻫﻨﻮز ﻟﺒﺎس ﺑﯿﺮوﻧﺶ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد...ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺗﺎزه از ﺧﺮﯾﺪ ﺑﯿﺮون ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ!!!!
ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و روی ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ اﯾﻨﻬﻤﻪ وﻗﺖ ﺧﻮاب ﺑﻮده ﺑﺎﺷﻢ...ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺠﯿﺪ ﺗﻮ ﮐﯽ ﺑﯿﺪار ﺷﺪی؟
ﻣﺠﯿﺪ از روی ﺗﺨﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ دو ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ...
و ﺑﻌﺪ دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ از روی ﺗﺨﺖ ﺑﻠﻨﺪم ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺗﺎ ﺗﻮ ﺑﺮی دوش ﺑﮕﯿﺮی ﻣﻦ ﯾﻪ ﭼﯿﺰی درﺳﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺨﻮرﯾﻢ...دارم ﻣﯿﻤﯿﺮم از ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ...
ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ ﺧﻮدم درﺳﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ...
ﻣﺠﯿﺪ ﻣﻦ رو ﺳﻤﺖ ﺣﻤﺎم ﺑﺮد و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰم...وﻗﺖ ﺑﺮای ﻫﻨﺮﻧﻤﺎﯾﯽ و ﺧﻮﻧﻪ داری ﺗﻮ زﯾﺎده...ﻓﻌﻼ ﺑﺮو دوش ﺑﮕﯿﺮ.
وﻗﺘﯽ از ﺣﻤﻮم اوﻣﺪم ﺑﯿﺮون ﻣﺠﯿﺪ اﻣﻠﺖ ﺑﺎ ﯾﮏ ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﺳﻮﺳﯿﺲ و ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ ﺧﻮﺷﻤﺰه اﯾﯽ درﺳﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻟﺬﯾﺬﺗﺮﯾﻦ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ اﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎ اون ﻣﻮﻗﻊ در ﻋﻤﺮم ﺧﻮرده ﺑﻮدم...و ﭼﻘﺪر ﺑﻪ ﻫﺮ دوﺗﺎﻣﻮن ﻣﺰه ﮐﺮد.
وﺿﻊ روﺣﯿﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ روز ﻗﺒﻞ ﮐﻤﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و از اوﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﺐ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﺧﺎﻧﻢ ﻋﺎﻣﺮی ﺑﺮﯾﻢ زﯾﺎد ﻓﺮﺻﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﻏﻢ ﻟﻮﻧﻪ ﮐﺮده در دﻟﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ. ﺑﻌﺪ از ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﻮﻫﺎم رو ﺑﺎ ﺳﺸﻮار ﺧﺸﮏ ﮐﻨﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻫﻮای ﺳﻮﺋﯿﺲ ﭼﻘﺪر ﺳﺮﯾﻊ روی ﻣﻮﻫﺎم اﺛﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ و از ﻗﺒﻞ ﻫﻢ ﺻﺎف ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و دﯾﮕﻪ واﻗﻌﺎ ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدن ﺑﺎ ﺳﺸﻮار ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺑﺮای ﺷﺐ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﭙﻮﺷﻢ...ﯾﻪ ﻟﺒﺎس رﺳﻤﯽ ﺷﺐ؟...ﻟﺒﺎﺳﯽ اﺳﭙﺮت؟...ﻟﺒﺎﺳﯽ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ؟...
اﺻﻼ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ اون ﺷﺐ ﭼﻄﻮر ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﻫﺴﺘﺶ... ﮔﯿﺞ ﮔﯿﺞ در ﺑﯿﻦ اﻧﺒﻮﻫﯽ از ﻟﺒﺎﺳﻬﺎ ﮐﻪ ﺗﺎزه از ﭼﻤﺪون ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم ﺑﯿﺮون ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم. ﻣﺠﯿﺪ وﻗﺘﯽ ﻣﻦ رو اوﻧﺠﻮری دﯾﺪ ﮐﻠﯽ ﺑﻬﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ درﺳﺖ ﺷﺒﯿﻪ دوران ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯾﯿﺖ ﺷﺪی ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺘﻬﺎ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﯽ ﭼﯿﮑﺎر ﮐﻨﯽ...ﻋﯿﻦ ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﻫﺎ ﭼﻬﺎر زاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺘﯽ دﺳﺘﺘﻢ ﮔﺬاﺷﺘﯽ زﯾﺮ ﭼﻮﻧﻪ ات و داری ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ...
رو ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ و ﮔﻔﺘﻢ: آﺧﻪ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﯽ ﺑﭙﻮﺷﻢ....اﺻﻼ اﻣﺸﺐ ﭼﻪ ﺟﻮر ﻣﻬﻤﻮﻧﯿﻪ؟...اﺻﻼ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺑﺎ ﺣﻀﻮر دﯾﮕﺮان ﻫﺴﺘﺶ ﯾﺎ ﻓﻘﻂ ﻣﻦ و ﺗﻮ و ﺧﻮﻧﻮاده ی آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی ﻫﺴﺘﯿﻢ...ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ.
ﻣﺠﯿﺪ اوﻣﺪ ﻃﺮﻓﻢ و از ﺑﯿﻦ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮدم دور ﺧﻮدم روی ﺗﺨﺖ ﯾﮏ دﺳﺖ ﮐﺖ و ﺷﻠﻮار ﺷﯿﮏ ﻟﯿﻤﻮﯾﯽ رﻧﮕﯽ رو ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ از ﻣﯿﺪون ﻣﺤﺴﻨﯽ ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﺮداﺷﺖ و ﮔﻔﺖ: اﯾﻦ رو ﺑﭙﻮش...ﭼﻮن ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدت ﻧﻤﯿﺪوﻧﯿﻢ اﻣﺸﺐ ﭼﻪ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ دﻋﻮت ﻫﺴﺘﯿﻢ اﯾﻦ رو ﺑﭙﻮﺷﯽ از ﻫﻤﻪ ﺑﻬﺘﺮه...
ﺣﺮف ﻣﺠﯿﺪ رو ﻗﺒﻮل ﮐﺮدم و ﻫﻤﻮن ﻟﺒﺎس رو ﭘﻮﺷﯿﺪم ﺑﺎ آراﯾﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻼﯾﻢ و ﻣﻮﻫﺎﻣﻢ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻧﻮار ﭘﺎرﭼﻪ اﯾﯽ ﻫﻤﺮﻧﮓ ﻟﺒﺎﺳﻢ ﮐﻪ از ﻣﯿﻮن ﻧﻮارﻫﺎی ﭘﺎرﭼﻪ اﯾﯽ ﺑﻪ رﻧﮕﻬﺎی ﻣﺘﻨﻮع ﻣﺨﺼﻮص ﺑﺴﺘﻦ ﻣﻮ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺗﻌﺪاد زﯾﺎد در ﺗﻬﺮان ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮدﯾﻢ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدم و ﺗﻞ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﺮم ﺑﺴﺘﻢ. ﮐﻔﺸﻬﺎی ﻣﺸﮑﯽ ﭘﺎﺷﻨﻪ ﺑﻠﻨﺪ و ﮐﯿﻒ ﻣﺸﮑﯿﻤﻢ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدم. ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺗﺤﺴﯿﻦ ﺑﺮاﻧﮕﯿﺰ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد و ﺑﻪ وﺿﻮح از ﭼﺸﻤﻬﺎش ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻋﺸﻖ رو ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم... رﻓﺘﻢ ﻃﺮﻓﺶ و ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﻄﻮر ﺷﺪم؟...ﺧﻮﺑﻪ؟
ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: ﻋﺎﺷﻘﺘﻢ ﻗﺸﻨﮓ ﻣﻦ...
ﺻﺪای زﻧﮓ در ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ.
ﻣﺠﯿﺪ درب رو ﺑﺎز ﮐﺮد و از ﺻﺪای ﺳﻼم و اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯿﺶ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻮروش اوﻣﺪه دﻧﺒﺎﻟﻤﻮن. ﻣﺠﯿﺪ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ و ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﮐﻮروش راﻫﯽ ﻣﻨﺰﻟﺸﻮن ﺷﺪﯾﻢ. ﻣﻨﺰﻟﺸﻮن ﺑﺎ ﻣﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ی ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺖ... ﻣﻨﺰل وﯾﻼﯾﯽ ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﻮد. ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻋﺎﻣﺮی ﺗﺮﺗﯿﺐ داده ﺑﻮد ﯾﻪ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﺎرﮐﻨﺎن ﺷﺮﮐﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﻫﻢ ﻗﺮار ﺑﻮد از ﻓﺮدای اون روز ﺑﺮای ﮐﺎر ﺑﻪ اوﻧﺠﺎ ﺑﺮه ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻦ ﺣﺘﯽ رﺋﯿﺲ ﺷﺮﮐﺖ و ﻣﺪﯾﺮ ﻋﺎﻣﻞ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﺎرﻣﻨﺪان ﺷﺮﮐﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎﺷﻮن ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻦ. ﻓﻘﻂ ﺧﻮد آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﭼﻮن ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﯾﮑﯽ از ﺷﻌﺒﻪ ﻫﺎی ﻫﻤﻮن ﺷﺮﮐﺖ رو در اﯾﺮان داﺷﺖ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﮐﺎرش رو ﻫﺮ وﻗﺖ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاد رﻫﺎ ﮐﻨﻪ و ﺑﻪ ﺳﻮﺋﯿﺲ ﺑﯿﺎد.
ﺗﻮی ﺟﻤﻊ ﻫﻤﻪ ﺳﻮﺋﯿﺴﯽ ﺑﻮدن و ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻦ و ﻣﺠﯿﺪ اﯾﺮاﻧﯽ ﺑﻮدﯾﻢ و ﭘﺴﺮﻫﺎی آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﭼﻮن در ﺳﻮﺋﯿﺲ دﻧﯿﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮدن و ﺑﺰرگ ﺷﺪه ی ﺳﻮﺋﯿﺲ ﺑﻮدن ﻣﯿﺸﻪ ﮔﻔﺖ اﺻﻼ اﯾﺮاﻧﯽ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻧﻤﯽ اوﻣﺪن و ﻓﻘﻂ ﻧﮋاد ﭘﺪرﯾﺸﻮن ﺑﻪ اﯾﺮان ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ. اون ﺷﺐ ﭼﻮن ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ و ﻣﺠﯿﺪ ﺗﺮﺗﯿﺐ داده ﺷﺪه ﺑﻮد ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﺑﺮای ﺗﺒﺮﯾﮏ ﭘﯿﺸﻤﻮن ﻣﯽ اوﻣﺪن.
ﻣﻦ ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ آراﯾﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻼﯾﻤﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﻟﺒﺎس ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻨﺎﺳﺐ و ﭘﻮﺷﯿﺪه اﯾﯽ ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺘﻢ وﻟﯽ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﺷﺪﯾﺪ آﻗﺎﯾﻮن ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و از اوﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺮدم ﺳﻮﺋﯿﺲ ﺑﺴﯿﺎر ﺻﺎدق و ﺑﯽ رﯾﺎ ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﯿﮑﺮدن ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ در ﺣﻀﻮر ﻣﺠﯿﺪ از زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﺎی ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮدن ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯿﮑﻪ رﺋﯿﺲ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻪ ﻣﺮد ﺑﺴﯿﺎر ﺷﯿﮏ ﭘﻮش و ﺟﻮاﻧﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ اوﻣﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم زﻧﺎن اﯾﺮاﻧﯽ ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺒﺎ ﻫﺴﺘﻦ وﻟﯽ اﻣﺸﺐ ﺑﺎ دﯾﺪن ﻫﻤﺴﺮ زﯾﺒﺎی ﺷﻤﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﺮف اﯾﻤﺎن آوردم... ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻤﺎ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده زﯾﺒﺎ ﻫﺴﺘﻦ.
از اﯾﻦ ﻧﻮع ﺣﺮﻓﻬﺎ و ﺻﺤﺒﺘﻬﺎ ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﻣﺘﻔﺎوت در اون ﺷﺐ از ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ ﻣﻄﺮح ﺷﺪ. دﯾﮕﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﻮذﺑﯽ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داده ﺑﻮد... ﻫﺮ ﺟﺎ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺑﻬﺎﻧﻪ اﯾﯽ دﻗﺎﯾﻖ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﺣﺮف ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ و ﭼﻮن اﺻﻼ"ﺑﻪ اﻧﺪازه ی ﯾﮏ ﺳﻮﺋﯿﺴﯽ در ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﻣﻬﺎرت ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮔﺎﻫﯽ دﻗﺎﯾﻖ ﺧﯿﻠﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﻧﻢ ﺑﺎ اﻓﺮاد ﻃﻮل ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ. ﻣﺠﯿﺪ ﺧﻮدش ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ از ﮐﺎرﻣﻨﺪﻫﺎ ﮔﺮم ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻮد و ﮔﺎﻫﯽ ﻣﺪﯾﺮ و رﺋﯿﺲ ﺷﺮﮐﺖ ﻫﻢ اون رو ﺑﻪ ﺣﺮف ﻣﯿﮑﺸﯿﺪن و ﭼﻮن ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ی ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ ﻣﺠﯿﺪ ﮐﻪ ﻓﻮق ﻟﯿﺴﺎﻧﺲ ﺑﺮق اﻟﮑﺘﺮوﻧﯿﮏ از داﻧﺸﮕﺎه ﺗﻬﺮان ﺑﻮد ﺷﻐﻞ ﻣﻬﻢ و ﺣﺴﺎﺳﯽ در ﺑﺨﺶ ﻣﺮﮐﺰی ﺷﺮﮐﺖ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﻬﺶ ﻣﺤﻮل ﮐﻨﻦ داﺋﻢ ﺳﺮش ﮔﺮم ﺑﻮد وﻟﯽ از ﻫﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎی ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻔﻬﻤﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ ﻣﻨﻢ ﻫﺴﺖ. در ﺗﻤﺎم ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻮد ﮐﻮروش ﻟﺤﻈﻪ اﯾﯽ ﻣﻦ رو ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻤﯿﮕﺬاﺷﺖ و ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺗﮏ ﺗﮏ اﻓﺮاد رو ﺑﻪ ﻫﺮ ﻧﺤﻮی ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﻪ...
اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ...از اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮی ﺟﻤﻊ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺗﻮﺟﻬﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪادن ﺣﺲ ﻏﺮﺑﺖ ﺑﺪی ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﻢ اوﻣﺪه ﺑﻮد و دﯾﮕﻪ ﺣﺎﻟﻢ داﺷﺖ از ﺗﻌﺮﯾﻒ و ﺗﻤﺠﯿﺪﻫﺎی ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻣﺮدان ﺟﻤﻊ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺨﻮرد.
ﻣﻮﻗﻊ ﺻﺮف ﺷﺎم دﯾﮕﻪ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﮔﯽ ﻣﻦ ﺑﻪ اوج ﺧﻮدش رﺳﯿﺪه ﺑﻮد و دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺑﺎ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ی ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ. دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﺠﯿﺪ رو ﮐﻨﺎر ﺧﻮدم داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ... ﻣﺠﯿﺪ در ﺟﻤﻊ ﺑﻮد وﻟﯽ داﺋﻢ دور از ﻣﻦ... ﺣﺲ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ و ﻏﺮﺑﺖ داﺷﺖ ﺧﻔﻪ ام ﻣﯿﮑﺮد وﻟﯽ ﻣﺠﯿﺪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ از ﺟﻤﻌﯽ ﮐﻪ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد در آﯾﻨﺪه ی ﮐﺎرﯾﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﺧﻮاﻫﻨﺪ داﺷﺖ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﮐﻨﺎره ﺑﮕﯿﺮه...
ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم ﺑﻪ ﺑﺎﻟﮑﻦ ﻣﻨﺰل رﻓﺘﻢ... ﻧﺴﯿﻢ ﺧﻨﮑﯽ ﻣﯽ وزﯾﺪ و ﻣﻬﺘﺎب ﻫﻤﻪ ﺟﺎ رو روﺷﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد... ﺣﺘﯽ آﺳﻤﻮن ﺳﻮﺋﯿﺲ ﺑﺮام ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد... ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم زﻣﯿﻦ و آﺳﻤﻮن زﯾﺎدی ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮑﻦ و ﻣﺎه ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰرﮔﺘﺮ از ﻣﺎﻫﯽ ﻫﺴﺘﺶ ﮐﻪ در اﯾﺮان دﯾﺪه ﺑﻮدم... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ زﯾﺒﺎ ﺑﻮد وﻟﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻃﻌﻢ ﺗﻠﺨﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد... ﻫﻤﻮﻧﻄﻮر ﮐﻪ در ﺑﺎﻟﮑﻦ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم و ﺑﻪ ﻣﻨﺎﻇﺮ ﭘﺮ درﺧﺖ و ﺳﺒﺰ اﻃﺮاف ﮐﻪ در اون وﻗﺖ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻪ ﯾﺎد اﯾﺮان و ﺧﻮﻧﻮاده ام اﻓﺘﺎدم... اﻓﺮادی ﮐﻪ ﺗﮏ ﺗﮑﺸﻮن رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ و ﺣﺎﻻ ﻫﺰارﻫﺎ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ ازﺷﻮن ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺘﻢ... درد ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺗﻮی ﻗﻔﺴﻪ ﺳﯿﻨﻪ ام ﺣﺲ ﮐﺮدم... از ﻫﻤﻮن دردﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﭼﻨﺪ ﺑﺎری ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﻢ اوﻣﺪه ﺑﻮد...
ﺗﺮس ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم رو ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﻣﺒﺎدا ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪ ﺑﺸﻪ و ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ اون ﺷﺐ رو ﺧﺮاب ﮐﻨﻢ... دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ ﻟﺒﻪ ی ﻧﺮده ﻫﺎی ﺑﺎﻟﮑﻦ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ آروﻣﯽ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﮑﺸﻢ ﮐﻪ ﺻﺪای ﮐﻮروش رو ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺷﻨﯿﺪم: ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺑﺮاﺗﻮن ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه؟
ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ وﻟﯽ ﺑﻪ ﻗﺪری ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﻢ ﺑﻪ ﻃﺮف اون ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ در آﻏﻮﺷﺶ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ!!!
ﺳﺮﯾﻊ ﺧﻮدم رو ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... ﻧﻪ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ در ﺧﻮردن ﺷﺎم زﯾﺎده روی ﮐﺮدم.
ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: وﻟﯽ ﻣﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺎم ﺧﻮردﻧﺘﻮن ﺑﻮدم... ﭼﯿﺰ زﯾﺎدی ﻧﺨﻮردﯾﻦ... ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﻏﺬاﻫﺎی ﺳﻮﺋﯿﺲ ﻋﺎدت ﻧﺪارﯾﻦ...
ﻧﻔﺴﻢ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد و اﻧﮕﺎر اﮐﺴﯿﮋن ﻫﻮا رو داﺷﺘﻦ ازﻣﻦ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻦ!!!
ﮐﻮروش ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ و ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺣﺎﻟﺘﻮن ﺧﻮﺑﻪ؟
دﺳﺘﻢ رو روی ﻗﻠﺒﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ آب دﻫﻨﻢ رو ﻓﺮو ﺑﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﯿﺰ ﻣﻬﻤﯽ ﻧﯿﺴﺖ... اﻻن ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻢ...
ﮐﻮروش دﺳﺖ ﻣﻦ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﺳﺮﯾﻊ ﻣﭽﻢ رو ﻣﻮرد ﻣﻌﺎﯾﻨﻪ ﻗﺮار داد. ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻧﺒﻀﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ... ﺑﯽ اراده ﺧﻮاﺳﺘﻢ دﺳﺘﻢ رو از دﺳﺘﺶ ﺑﮑﺸﻢ ﺑﯿﺮون وﻟﯽ ﻫﻤﻮﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ داﺷﺖ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﻣﺼﻤﻢ و ﻣﺤﮑﻢ ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ... اﺟﺎزه ﺑﺪه ﻧﺒﻀﺖ رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻢ... ﻣﻦ در رﺷﺘﻪ ای ﻃﺐ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﮐﺮدم و درﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﻫﻢ دارم در دوره ی ﻋﺎﻟﯽ ﺗﺨﺼﺺ ﻗﻠﺐ اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﻣﯿﺪم.
دﯾﮕﻪ ﻣﻤﺎﻧﻌﺘﯽ ﻧﮑﺮدم ﺑﻌﺪ از ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﮐﻮروش دﺳﺘﻢ رو رﻫﺎ ﮐﺮد و ﺻﻨﺪﻟﯽ رو از ﺑﺎﻟﮑﻦ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺟﻠﻮی ﻧﺮده ﻫﺎ ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ: اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺸﯿﻦ... ﻣﻦ اﻻن ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدم.
روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ وﻟﯽ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم دارم ﻋﺮق ﻣﯿﮑﻨﻢ!!! ﻫﻮا اﺻﻼ ﮔﺮم ﻧﺒﻮد و ﻧﺴﯿﻢ ﺧﻨﮑﯽ ﻫﻢ ﻣﯽ وزﯾﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﭘﯿﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﯾﺦ ﮐﻨﻢ وﻟﯽ ﺣﺎﻻ داﺷﺘﻢ ﻋﺮق ﻣﯿﮑﺮدم... دﻫﻨﻢ داﺷﺖ ﻃﻌﻤﺶ ﺑﻪ ﺗﻠﺨﯽ ﻣﯿﺮﻓﺖ... از ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎی ﺑﺎﻟﮑﻦ ﻣﺠﯿﺪ رو ﻣﯿﺪﯾﺪم ﮐﻪ ﮔﺮم ﺻﺤﺒﺖ و ﺧﻨﺪه ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﻣﺮد ﺳﻮﺋﯿﺴﯽ ﻫﺴﺘﺶ... دﺳﺘﻢ رو روی ﻗﻠﺒﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم و دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﺠﯿﺪ رو ﺻﺪا ﺑﺰﻧﻢ اﻣﺎ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ﻗﻮای ﺑﺪﻧﻢ داره ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻣﯿﺮه. ﮐﻮروش ﺑﺎ ﯾﻪ ﻟﯿﻮان ﮐﻪ ﻣﻘﺪاری ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ در اون ﺑﻮد ﺑﻪ ﺑﺎﻟﮑﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ: اﯾﻦ رو ﺑﺨﻮر... وﯾﺴﮑﯽ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰﯾﻪ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﻋﺮوق ﺗﻨﮓ ﻣﺘﺼﻞ ﺑﻪ ﻗﻠﺒﺖ رو ﺗﺎ ﺣﺪودی ﺑﺎز ﮐﻨﻪ...
در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻧﻔﺴﻢ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻣﻦ رو ﯾﺎری ﻣﯿﺪاد ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... ﻓﻘﻂ ﺑﮕﯿﻦ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﯿﺎد ﭘﯿﺸﻢ.
ﮐﻮروش از ﭘﻨﺠﺮه ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﻣﻬﻤﻮﻧﻬﺎ اﻧﺪاﺧﺖ و دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ و ﻟﯿﻮان رو ﺑﻪ ﻟﺒﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ... ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ذره از اﯾﻦ وﯾﺴﮑﯽ ﺑﺨﻮر... ﻗﻮل ﻣﯿﺪم زﯾﺎد ﻃﻮل ﻧﻤﯿﮑﺸﻪ... در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ اﯾﻦ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺑﺎز ﮐﻨﻨﺪه ی ﻋﺮوق ﺑﺮای ﺗﻮ ﻫﺴﺘﺶ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ رو ﻧﺨﻮردی... ﻣﻨﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺨﻮری ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﻧﺪازه ی ﯾﮏ ﺟﺮﻋﻪ... ﺑﻪ ﻋﻨﻮان دارو بﺨﻮرش...
و ﺑﻌﺪ ﻟﯿﻮان رو ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻦ ﮐﻪ واﻗﻌﺎ ﻗﻮای ﺑﺪﻧﻢ رو ﺑﻪ ﺿﻌﻒ ﺷﺪﯾﺪ ﺑﻮد ﺑﻪ اﻧﺪازه ی ﯾﮏ ﺟﺮﻋﻪ از ﻟﯿﻮان رو ﺧﻮردم و ﺑﻌﺪ ﮐﻮروش ﻟﯿﻮان رو ﻟﺒﻪ ی ﻧﺮده ﻫﺎ ﮔﺬاﺷﺖ و ﮐﻮﺳﻨﯽ رو ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﻗﺮار داد و ﺑﻪ آروﻣﯽ ﺳﺮم رو روی ﮐﻮﺳﻦ ﻗﺮار داد. ﺑﻌﺪ ﭘﺎﻫﺎم رو روی ﺻﻨﺪﻟﯽ دﯾﮕﻪ اﯾﯽ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ داﺧﻞ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ.
ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻌﺪ ﮐﻮروش و ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﮑﻦ اوﻣﺪن. ﻣﺠﯿﺪ رﻧﮓ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻧﺪاﺷﺖ و وﻗﺘﯽ ﻣﻦ رو در اون ﺣﺎل دﯾﺪ ﺳﺮﯾﻊ دﺳﺘﻢ رو ﺗﻮی دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ؟!!! ﭼﺮا ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ اﯾﻨﻄﻮری ﺷﺪی؟!!!
ﺑﻌﺪ از ﺧﻮردن ﻫﻤﻮن ﻣﻘﺪار ﮐﻢ وﯾﺴﮑﯽ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم رﮔﻬﺎی ﭘﺸﺖ ﮔﺮدﻧﻢ از ﺑﺎﻻ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﮕﺎر دارن ﺑﺎز ﻣﯿﺸﻦ... ﯾﻪ ﺣﺲ ﺑﯿﺤﺎﻟﯽ داﺷﺘﻢ وﻟﯽ ﺗﻨﮕﯽ ﻧﻔﺴﻢ ﺑﺮﻃﺮف ﺷﺪه ﺑﻮد و ﮐﺎﻣﻼ ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪم ﺿﺮﺑﺎن و ﻃﭙﺶ ﻗﻠﺒﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ داره ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎدی ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﯿﮕﯿﺮه. ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آروم ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺠﯿﺪ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ... ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪ ﺷﺪ... ﻣﻌﺬرت ﻣﯿﺨﻮام.
ﻣﺠﯿﺪ ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﯽ ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺸﻢ...ﻣﻌﺬرت ﺧﻮاﻫﯿﺖ ﺑﺮای ﭼﯿﻪ؟ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻌﺬرت ﺑﺨﻮام ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﯿﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﮐﻨﺎرت ﺑﺎﺷﻢ...
ﮐﻮروش در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ و رﻓﺘﺎر ﻣﺠﯿﺪ ﺧﯿﺮه ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: ﭼﯿﺰ زﯾﺎد ﻣﻬﻤﯽ ﻧﺒﻮد... ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش ﻣﺠﯿﺪ... ﯾﺎﺳﯽ دﭼﺎر اﺳﺘﺮس ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه... ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ اﯾﯽ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﯿﻦ ﺑﻌﺪ ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ ﺑﺮﮔﺮدﯾﻦ داﺧﻞ.
و ﺑﻌﺪ ﮐﻮروش ﻣﺎ رو ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺖ.
ادامه دارد ...
نام داستان: قصه عشق // نویسنده: شادی داودی // منبع: 98یا
