جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منقصه عشق (14)
قصه عشق (14)
نکته
اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﺮاﺳﺎس واﻗﻌﯿﺖ زﻧﺪﮔﯽ اﺷﺨﺎﺻﯽ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ی ﺗﺤﺮﯾﺮ در آﻣﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻮارد ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد آن اﻓﺮاد از ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدن اﺳﺎﻣﯽ واﻗﻌﯽ ﺧﻮدداری و از اﺳﺎﻣﯽ ﻣﺴﺘﻌﺎر اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ.
ﺑﺎرون ﻣﻼﯾﻤﯽ ﻣﯽ ﺑﺎرﯾﺪ وﻟﯽ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﮐﻮروش دﻗﺎﯾﻘﯽ زﯾﺮ ﺑﺎرون ﺑﻮده. ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ رو دﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻣﺠﯿﺪ رﻓﺖ؟
ﻫﻨﻮز ﺑﻐﻀﯽ ﮐﻪ در ﻓﺮودﮔﺎه ﺑﻌﺪ از ﭘﺮواز ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ ی ﻣﺠﯿﺪ در ﮔﻠﻮم ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻮد آﺛﺎرش وﺟﻮد داﺷﺖ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر اﺷﮑﻢ ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﺳﺮم ﺟﻮاب ﺳﻮال ﮐﻮروش رو دادم. ﮐﻮروش ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آروم ﮔﻔﺖ: ﺑﺮﻣﯿﮕﺮده... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﺧﯿﻠﯽ زود ﻣﯿﮕﺬره اﯾﻦ ﻣﺪت... ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ... ﻣﯽ ﺧﻮام اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺒﺮﻣﺖ ﭘﯿﺶ ﺑﻨﯽ ﺗﺎ ﮐﻤﺘﺮ اﺣﺴﺎس ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﮐﻨﯽ...
ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻨﻢ ﭼﻨﺪ روز ﻣﺮﺧﺼﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ... ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺗﺎ ﺑﺎرون ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺸﺪه اﮔﻪ ﻣﻮاﻓﻘﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﭘﯿﺶ ﺑﻨﯽ... ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ اوﻧﻢ دﯾﮕﻪ اﻻن ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻬﺎی دﯾﺪن ﺗﻮ ﻋﺎدت ﮐﺮده و ﺣﺘﻤﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻪ...
اﺷﮑﻢ رو ﭘﺎک ﮐﺮدم و از ﮐﻮروش ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ،ﻟﺒﺨﻨﺪی زدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎﺷﻪ... ﺑﺮﯾﻢ.
اوﻧﺮوز وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﮐﻮروش ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪم و ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﯾﻢ دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻃﻮل ﻧﮑﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎرون ﺷﺪت ﮔﺮﻓﺖ. ﮐﻮروش ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺷﺪت ﺑﺎرﻧﺪﮔﯽ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮد آﻫﺴﺘﻪ ﺗﺮ از ﻣﻌﻤﻮل راﻧﻨﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ. ﺟﺎده ﺧﻠﻮت ﺑﻮد و ﻣﻨﻢ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎرون ﺑﻮدم ﺣﺴﺎﺑﯽ از دﯾﺪن ﻣﻨﺎﻇﺮ ﺑﺎروﻧﯽ اﻃﺮاف ﻟﺬت ﻣﯿﺒﺮدم. ﮐﻮروش در ﺣﯿﻦ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﮔﻔﺖ: دﯾﺸﺐ وﻗﺘﯽ رﻓﺘﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎ اﯾﺮان ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﺎﻟﺖ راﺣﺖ ﺑﺸﻪ؟
ﻟﺒﺨﻨﺪی زدم و ﺑﻪ ﮐﻮروش ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم... ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺮﺟﻠﻮ ﺧﯿﺮه ﺑﻮد و در ﻫﻤﻮن ﺣﺎل ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻨﻢ ﺑﻮد. ﺟﻮاب دادم: وﻗﺘﯽ ﻣﺠﯿﺪ ﮔﻔﺖ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺑﻦ ﺑﺎورم ﺷﺪ دﯾﮕﻪ ﻧﯿﺎزی ﻧﺒﻮد ﺑﺮای اﻃﻤﯿﻨﺎن اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﻢ...
ﮐﻮروش دﯾﮕﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰد ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ ﺑﺎری ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮن داد ﮐﻪ ﺣﺪس زدم از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ و ﻣﺠﯿﺪ اﯾﻨﻘﺪر ﺑﻬﻢ اﻋﺘﻤﺎد دارﯾﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﻟﺬﺗﺶ ﺷﺪه...
وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﻪ وﯾﻼ ﻃﺒﻖ ﺣﺪس ﮐﻮروش، ﺑﻨﯽ واﻗﻌﺎ" ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ ﺑﻮد ﭼﺮا ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ی ﭘﺮﺳﺘﺎرش وﻗﺘﯽ ﺻﺪای ﻣﻦ و ﮐﻮروش رو ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮده ﺟﯿﻐﯽ از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﮐﺸﯿﺪه و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﻧﺮده ﻫﺎی ﻣﺤﺎﻓﻆ ﺗﺨﺘﺶ روی دو ﭘﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺻﻮرت ﺧﻮﺷﮕﻠﺸﻢ ﺑﻪ ﻧﺮده ﭼﺴﺒﻮﻧﺪه و ﭼﺸﻢ ﺑﻪ درب اﺗﺎﻗﺶ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد.
وﻗﺘﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ و ﮐﻮروش وارد اﺗﺎﻗﺶ ﺷﺪﯾﻢ ﺑﺎ ﺷﻮق ﺧﺎﺻﯽ ﯾﮏ دﺳﺘﺶ رو از ﻻی ﻧﺮده ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ دراز ﮐﺮد... اون ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺧﻮدﻣﻢ در اﯾﻦ ﻣﺪت ﮐﻮﺗﺎه ﭼﻘﺪر ﺑﻪ ﺑﻨﯽ واﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪم و ﭼﻘﺪر وﺟﻮد ﺑﻨﯽ ﺑﺮام ارزﺷﻤﻨﺪ ﺷﺪه... ﺳﺮﯾﻊ در آﻏﻮﺷﻢ ﮔﺮﻓﺘﻤﺶ و ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺷﻮق ﺑﻮﺳﯿﺪﻣﺶ.
در ﺗﻤﺎم ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻮروش از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ اﺗﺎق رو ﺗﺮک ﮐﺮد ﻓﻘﻂ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻦ ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ ﻣﻦ ﭘﺎﯾﯿﻨﻢ اﮔﺮ ﮐﺎری داﺷﺘﯽ ﺑﮕﻮ ﺑﻬﻢ ﺧﺒﺮ ﺑﺪن ﺳﺮﯾﻊ ﻣﯿﺎم ﺑﺎﻻ... اﻣﺮوز ﺑﺎرون ﺷﺪﯾﺪه ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﯿﺎل ﺑﻨﺪ اوﻣﺪن ﻫﻢ ﻧﺪاره ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺗﻤﺎم ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎﯾﺪ درﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ...
ﻣﻦ ﺳﺮﮔﺮم ﺑﻨﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﮐﻮروش ﻫﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭘﺎﺳﺨﯽ از ﻣﻦ ﻧﻤﻮﻧﺪ و رﻓﺖ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ی ﭘﺎﯾﯿﻦ. ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﭽﻪ ﻫﻢ ﺧﻮدش رو ﺑﻪ ﺟﻤﻊ آوری اﺗﺎق ﺑﻨﯽ ﺳﺮﮔﺮم ﮐﺮده ﺑﻮد وﻟﯽ ﮔﺎﻫﯽ ﻣﻦ و ﺑﻨﯽ رو ﻫﻢ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد.
اوﻧﺮوز ﯾﻪ ﺷﻠﻮار ﺟﯿﻦ ﺗﻨﮓ ﺑﺎ ﯾﮏ ﭘﻮﻟﯿﻮر ﺑﺎﻓﺘﻨﯽ ﻣﻮﻫﺮ آﺑﯽ آﺳﻤﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺗﻨﻢ ﺑﻮد... ﺑﻨﯽ ﻫﻢ ﯾﻪ ﺳﺮﻫﻤﯽ ﺣﻮﻟﻪ اﯾﯽ درﺳﺖ ﺑﻪ رﻧﮓ ﭘﻮﻟﯿﻮر ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدن ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﯽ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﯿﻦ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎی ﻣﺎ ﺑﻪ وﺟﻮد اوﻣﺪه ﺑﻮد و ﻧﺮﻣﯽ ﻟﺒﺎس ﻣﻦ ﺑﺮای ﺑﻨﯽ ﻟﺬت ﺑﺨﺶ ﺑﻮد... داﺋﻢ ﺧﻮدش رو ﺑﻪ ﻟﺒﺎس ﻣﻦ ﻣﯿﻤﺎﻟﯿﺪ و ﺑﻌﺪ ﺻﻮرت ﻗﺸﻨﮕﺶ رو ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﺮزﻫﺎی ﻟﺒﺎﺳﻢ ﺑﻪ ﺧﺎرش اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﺎ اون دﺳﺘﻬﺎی ﮐﻮﭼﻮﻟﻮش ﻣﯿﻤﺎﻟﯿﺪ... ﮐﺎرش درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺣﺮﮐﺎت ﮔﺮﺑﻪ ای ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺻﻮرﺗﺶ رو ﻣﯿﻤﺎﻟﻪ... و ﻣﻦ ﭼﻘﺪر از ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ ﻟﺬت ﻣﯿﺒﺮدم.
ﺑﻨﯽ در آﻏﻮﺷﻢ ﺑﻮد رو ﮐﺮدم ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺘﺎرش و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﺎ ﺑﻨﯽ ﮐﻤﯽ ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﺑﮕﺮدم...
ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﻨﯽ ﻧﮕﺎه ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺧﺎﻧﻢ... ﻧﯿﺎزی ﻧﯿﺴﺖ اﺟﺎزه ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ... آﻗﺎی دﮐﺘﺮ ﻗﺒﻼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﺮ ﮐﺎری دﻟﺘﻮن ﺑﺨﻮاد ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﺪ اﻧﺠﺎم ﺑﺪﯾﺪ... ﭘﺲ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﯿﺪ.
در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﻨﯽ رو در آﻏﻮﺷﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ دﯾﺪن از ﻗﺴﻤﺘﻬﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ اون ﻃﺒﻘﻪ... ﻣﻦ آدم ﻓﻀﻮل ﯾﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﻧﺒﻮدم وﻟﯽ اون روز ﺑﯽ اراده ﺑﻪ ﻫﺮ اﺗﺎﻗﯽ ﻣﯽ رﺳﯿﺪم درش رو ﺑﺎز ﻣﯿﮑﺮدم و دﻗﺎﯾﻘﯽ در اون اﺗﺎق ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪم و از ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎی اون اﺗﺎق ﻣﻨﺎﻇﺮ اﻃﺮاف رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد... از ﻫﺮ اﺗﺎق ﻣﯿﺸﺪ زاوﯾﻪ اﯾﯽ ﺧﺎص از ﻣﻨﺎﻇﺮ رو دﯾﺪ... ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﻓﻮق اﻟﻌﺎده زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﻮد و واﻗﻌﺎ در ﺷﮑﻮه ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن و ﻣﻨﺎﻇﺮ اﻃﺮاﻓﺶ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﻏﺮق ﻣﯿﺸﺪم. وارد اﺗﺎق ﺳﻮم ﮐﻪ ﺷﺪم اﺗﺎق ﺧﻮاب واﻟﺪﯾﻦ ﺑﻨﯽ ﺑﻮد...
ﭼﻘﺪر اون اﺗﺎق زﯾﺒﺎ ﺑﻮد... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ رﻧﮓ ﺳﺒﺰ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻼﯾﻢ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﺎ دﯾﺪن اون رﻧﮓ روح ﻧﻮازش ﻣﯿﺸﺪ. در ﻋﯿﻦ ﺗﻤﯿﺰی ﻓﻮق اﻟﻌﺎده اﯾﯽ ﮐﻪ در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯿﺨﻮرد وﻟﯽ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﻣﺪﺗﻬﺎی زﯾﺎدی ﻫﺴﺘﺶ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ از اﯾﻦ اﺗﺎق اﺳﺘﻔﺎده ﻧﮑﺮده. ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻋﮑﺴﯽ از واﻟﺪﯾﻦ ﺑﻨﯽ ﻣﯽ دﯾﺪم وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﻋﮑﺴﻬﺎی روی دﯾﻮار ﮐﻪ ﻗﺒﻼ در ﻗﺎب ﻗﺮار داﺷﺘﻪ از روی دﯾﻮار ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﺪه!!! از اون اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪم و ﺑﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﺑﻪ دﯾﻮارﻫﺎی اﺗﺎﻗﻬﺎی دﯾﮕﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم... در ﻫﺮ اﺗﺎﻗﯽ ﮐﻢ و ﺑﯿﺶ دو ﺗﺎ ﺳﻪ ﻗﺎب از دﯾﻮارﻫﺎ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد!!! دوﺑﺎره ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮاب ﺳﺒﺰ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺧﺎﻟﯽ ﻗﺎﺑﻬﺎی روی دﯾﻮار ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم و در ﻫﻤﻮن ﺣﺎل ﻗﺪم ﺑﺮﻣﯿﺪاﺷﺘﻢ و ﺑﻪ دﯾﻮار ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯿﺸﺪم. ﺑﻨﯽ ﺳﺮش روی ﺷﻮﻧﻪ ام ﺑﻮد و اﺻﻼ" ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ...
ﺟﻠﻮی دﯾﻮار رو ﺑﻪ روی ﺟﺎی ﻗﺎب ﺧﺎﻟﯽ اﯾﺴﺘﺎدم و ﺧﯿﺮه ﺑﻪ اون ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﺻﺪای ﮐﻮروش رو در ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮدم ﺷﻨﯿﺪم: روی دﯾﻮار دﻧﺒﺎل ﭼﯿﺰی ﻣﯿﮕﺮدی؟
ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮐﻮروش ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و دﯾﺪم در ﻓﺎﺻﻠﻪ ی ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﯽ از ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎده و اﮔﻪ ﺑﻨﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﻧﺒﻮد ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﺑﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ در آﻏﻮﺷﺶ ﻗﺮار ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ. در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﮐﻤﯽ ﻣﻀﻄﺮب ﺷﺪه ﺑﻮدم ﺟﻮاب دادم: ﭼﻘﺪر ﺑﯽ ﺻﺪا اوﻣﺪی... اﺻﻼ ﻣﺘﻮﺟﻪ ی ﺣﻀﻮرت ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم...
ﮐﻮروش ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺑﯽ ﺻﺪا ﻧﯿﻮﻣﺪم... ﺗﻮ ﻏﺮق در اﻓﮑﺎرت ﺑﻮدی... ﺑﻨﯽ ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮده... ﺑﯿﺎ ﺑﮕﺬارش روی ﻫﻤﯿﻦ ﺗﺨﺖ...
و ﺑﻌﺪ از ﻣﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ و ﺗﺨﺖ دو ﻧﻔﺮه ی ﺑﺰرﮔﯽ ﮐﻪ در وﺳﻂ اﺗﺎق ﺑﻮد رو ﻧﺸﻮﻧﻢ داد. ﺑﻪ آﻫﺴﺘﮕﯽ ﻃﻮری ﮐﻪ ﺑﻨﯽ ﺑﯿﺪار ﻧﺸﻪ روﺗﺨﺘﯽ رو ﮐﻨﺎر زدم و ﺑﻨﯽ رو روی ﺗﺨﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و دوﺑﺎره روش رو ﭘﻮﺷﻮﻧﺪم، ﭼﻮن اﺣﺘﻤﺎل ﺑﯿﺪار ﺷﺪﻧﺶ در ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻮد ﺧﻮدﻣﻢ ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﮐﻮروش ﻫﻢ اوﻣﺪ روی ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺖ... ﭘﺎﻫﺎش روی زﻣﯿﻦ ﺑﻮد و ﯾﮏ دﺳﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد روی ﭘﺎش و ﺑﺎ ﻫﻤﻮن دﺳﺘﺶ ﭘﺸﺘﺶ ﮔﺮدﻧﺶ رو ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻣﺎﻟﯿﺪن ﮐﺮد...
ﭼﻬﺮه ی ﮐﻮروش ﮐﻤﯽ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮد و آﺛﺎر ﮐﻼﻓﻪ ﮔﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ در اون ﺣﺲ ﻣﯿﺸﺪ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﮔﻔﺘﻢ: ﮐﻮروش؟... ﮐﺎر ﺑﺪی ﮐﺮدم اوﻣﺪم ﺑﻪ اﯾﻦ اﺗﺎق؟
ﮐﻮروش ﺳﺮش رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ رو ﺑﻪ ﻟﺐ آورد و ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ... ﻧﻪ... ﮐﺎرت ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﻮد... ﻣﻨﻢ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﯿﻂ آﺷﻨﺎ ﻧﺒﺎﺷﻢ دوﺳﺖ دارم ﻫﻤﻪ ﺟﺎی اون ﻣﺤﯿﻂ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻫﺎی ﻣﺤﯿﻂ رو ﺑﺮای ﺧﻮدم ﮐﺸﻒ ﮐﻨﻢ....
ﺟﻮاب دادم: وﻟﯽ ﻗﺼﺪم ﻓﻀﻮﻟﯽ ﻧﺒﻮد... ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮای دﯾﺪن ﻣﻨﺎﻇﺮ اﻃﺮاف از ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎی اﺗﺎﻗﻬﺎی اﯾﻦ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ وارد اﺗﺎﻗﻬﺎ ﺷﺪم... وﻟﯽ ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﺮام ﻋﺠﯿﺐ اوﻣﺪ... و اوﻧﻢ اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺮا ﻫﯿﭻ ﻋﮑﺴﯽ از واﻟﺪﯾﻦ ﺑﻨﯽ در ﻫﯿﭻ ﮐﺠﺎی اﯾﻦ ﻃﺒﻘﻪ ﻧﯿﺴﺖ؟!!! ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻋﮑﺴﯽ از اوﻧﻬﺎ رو ﻣﯿﺪﯾﺪم...
ﮐﻮروش از روی ﺗﺨﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺟﻠﻮی ﭘﻨﺠﺮه رﻓﺖ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺑﯿﺮون اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺣﺘﻤﺎ دﻟﯿﻠﯽ داﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﭘﺪر ﺑﻨﯽ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﮐﺮده... ﺷﺎﯾﺪم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻔﺮﺗﯽ ﮐﻪ از ﻫﻤﺴﺮش داﺷﺘﻪ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ ﻫﯿﭻ ﻋﮑﺴﯽ از اون ﺗﻮی اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻪ...
ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻮ ﺧﻮدت ﭼﯽ...
ﻫﻨﻮز ﺳﻮاﻟﻢ رو ﮐﺎﻣﻞ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﮐﻮروش ﺻﻮرﺗﺶ رو ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪ و ﻧﮕﺎه دﻗﯿﻘﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ... ﺧﻮدم ﭼﯽ؟!!!
ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻮ ﺧﻮدت ﭼﯽ ﻋﮑﺴﯽ از واﻟﺪﯾﻦ ﺑﻨﯽ ﻧﺪاری؟... آﺧﻪ ﮔﻔﺘﯽ ﺑﺎ ﭘﺪر ﺑﻨﯽ دوﺳﺖ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﻫﺴﺘﯽ...
ﮐﻮروش اوﻣﺪ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ روی ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺖ و ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ: دارم... وﻟﯽ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﯿﺴﺖ... ﺳﺮ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﺸﻮﻧﺖ ﻣﯿﺪم.
ﻟﺒﺨﻨﺪی زدم و ﺑﺎ ﺳﺮ ﺣﺮف ﮐﻮروش رو ﺗﺎﯾﯿﺪ ﮐﺮدم.
ﺻﺪای ﺗﺮﻣﺰ ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ در ﻣﺤﻮﻃﻪ ی ﺑﯿﺮون ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺎ ﺟﻠﻮی درب ورودی ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺗﻮﻗﻒ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ ﮔﻮش رﺳﯿﺪ. ﮐﻮروش از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺟﻠﻮی ﭘﻨﺠﺮه رﻓﺖ و ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. در اﺛﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪن ﺳﺮﯾﻊ ﮐﻮروش از روی ﺗﺨﺖ ﺑﻨﯽ ﻫﻢ ﺑﯿﺪار ﺷﺪ. در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﻨﯽ رو در آﻏﻮش ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ ﮐﻮروش از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ.
رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮی ﭘﻨﺠﺮه و ﻣﺎﺷﯿﻦ آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی رو دﯾﺪم ﮐﻪ ﺟﻠﻮی ﭘﻠﻪ ﻫﺎی ورودی ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﭘﺎرک ﮐﺮده و ﺧﻮدﺷﻢ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ دو دﺳﺘﺶ رو در ﭘﺸﺖ ﮐﻤﺮش ﺑﻬﻢ ﮔﺮه ﮐﺮده ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﻇﺮ اﻃﺮاف دوﺧﺘﻪ و از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ودر زﯾﺮ ﺳﻘﻒ ﺑﺎﻟﮑﻦ اﯾﺴﺘﺎده ﺗﺎ از ﺑﺎرون ﺧﯿﺲ ﻧﺸﻪ...
از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪم و ﺑﻨﯽ رو ﺑﺮ ﺧﻼف ﻣﯿﻠﺶ ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺘﺎرش ﺳﭙﺮدم و از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ. ﻣﺴﯿﺮ ﻫﺎل ﺗﺎ ﺟﻠﻮی درب رو ﮐﻪ ﻃﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ﺻﺪای ﺻﺤﺒﺘﻬﺎی آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی و ﮐﻮروش رو ﺷﻨﯿﺪم...
ﮐﻮروش: ﺧﻮب ﻧﺘﯿﺠﻪ ﭼﯽ ﺷﺪ؟
آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی: ﻫﯿﭽﯽ... درﺳﺖ ﻫﻤﻮﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺗﻮ ﺣﺪس ﻣﯿﺰدی...
ﮐﻮروش: ﻣﺸﺨﺺ ﻧﺸﺪه ﺑﺮای ﭼﻪ ﮐﺎری اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روز ﺑﻪ ﺳﻔﺎرت ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻣﯿﮑﺮده؟
آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی: ﭼﺮا... ﻣﻬﻤﺎن داره...
ﮐﻮروش: وﻟﯽ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﻣﻬﻤﺎن ﺑﺎﺷﻪ... اون ﻫﺮﮐﯽ ﻫﺴﺖ... ﯾﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﻮﻧﻪ اﺳﺖ ﯾﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ... درﺳﺘﻪ؟
آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی: ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺣﺪﺳﯿﺎﺗﺖ درﺳﺖ ﺑﻮده... ﻓﻘﻂ اﯾﻦ وﺳﻂ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدش رو ﺑﻪ ﻧﻔﻬﻤﯽ زده ﺟﺎی ﺳﻮال ﺑﺮای ﻣﻦ داره...
ﮐﻮروش: ﻧﻪ ﭘﺪر... ﻧﻔﻬﻤﯽ در ﮐﺎر ﻧﯿﺴﺖ... ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯽ درک ﮐﻨﯽ ﮐﻪ اون در ﭼﻪ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﻫﺴﺘﺶ... ﺑﺎورش ﺑﺮاش ﺳﺨﺖ ﻧﯿﺴﺖ... ﻏﯿﺮﻣﻤﮑﻨﻪ...
ﺻﺪای ﭘﺎﺷﻨﻪ ی ﮐﻔﺸﻢ ﮐﻪ روی ﺳﻨﮕﻬﺎی ﻣﺮﻣﺮ ﮐﻒ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﯿﮑﺮد ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻮروش و آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺮدن. آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی از دﯾﺪن ﻣﻦ در اوﻧﺤﺎ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﮐﻮروش رو ﺑﻪ ﭘﺪرش ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ ﻫﺮ روز ﻣﯿﺎد اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮای دﯾﺪن ﭘﺴﺮ ﺳﯿﺮوس و ﮐﺎﺗﺮﯾﻦ...
ﻧﮕﺎه ﻋﻤﯿﻖ آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی رو ﺑﻪ ﮐﻮروش دﯾﺪم وﻟﯽ ﺣﺲ ﮐﺮدم ﺑﺎور اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﮐﻪ ﻣﻦ از زﻧﺪﮔﯽ دوﺳﺖ ﮐﻮروش آﮔﺎه ﺷﺪم ﺑﺮاش ﮐﻤﯽ ﺳﺨﺘﻪ ﺑﻮده...
ﻟﺒﺨﻨﺪی زدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎن ﮐﻮروش دوﺳﺖ ﻫﺴﺘﯿﺪ... ﭘﺪر ﺑﻨﯽ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ و ﻣﺠﯿﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﺷﺎﻧﺲ ﻫﺴﺘﺶ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده ی ﺷﻤﺎ راﺑﻄﻪ داره... ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺷﻤﺎ از ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ دوﺳﺘﺎن ﻫﺮ ﺧﺎﻧﻮاده اﯾﯽ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯿﺸﯿﺪ...
ﮐﻮروش ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﭘﺪرش ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد و آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻣﺘﻔﮑﺮاﻧﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﮐﻮروش دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺑﺎ ﭘﺴﺮاﻧﻢ دوﺳﺖ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻢ... و ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﭼﯿﺰی رو از ﻫﻢ ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻤﯿﮑﻨﯿﻢ... ﺣﺘﯽ دوﺳﺘﺎﻧﻤﻮن رو... ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻨﻪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻣﻨﺰل دوﺳﺘﺎن ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻤﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻣﻨﺰل ﺧﻮد اوﻧﻬﺎ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻢ... اﯾﻨﻄﻮر ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻮروش؟
ﮐﻮروش ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آروم ﮔﻔﺖ: ﺑﻠﻪ ﮐﺎﻣﻼ درﺳﺘﻪ... و در ﻫﺮﺟﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﯿﺎز داﺷﺘﯿﻢ از ﯾﮏ ﭘﺪر ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺎدﻣﻮن رﺳﯿﺪی... در اون ﻟﺤﻈﺎت دﯾﮕﻪ ﻧﻪ دوﺳﺖ ﻫﺴﺘﯽ ﻧﻪ ﭘﺪر... ﺑﻠﮑﻪ ﮐﻮﻫﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ اﺑﺪ ﺑﺮای ﺗﮑﯿﻪ ﮔﺎه ﻣﯿﺸﻪ روت ﺣﺴﺎب ﮐﺮد...
آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی در ﭘﺎﺳﺦ اﯾﻦ ﺣﺮف ﮐﻮروش ﻫﯿﭽﯽ ﻧﮕﻔﺖ وﻟﯽ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﻧﮕﺎه ﺟﺪی و ﺛﺎﺑﺖ ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ روی ﻫﻢ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻮﻧﺪ... ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا وﻟﯽ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم در ﺟﻤﻊ اون ﻟﺤﻈﻪ ی اوﻧﻬﺎ ﻓﺮدی ﻣﺰاﺣﻤﻢ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻪ آﻫﺴﺘﮕﯽ رو ﺑﻪ آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ رو ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﻋﺮض ﺳﻼم ﺧﺪﻣﺖ رﺳﯿﺪم ﻣﻦ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدم ﺑﺎﻻ ﭘﯿﺶ ﺑﻨﯽ...
ﮐﻮروش ﺑﯽ ﺻﺪا از ﻣﻦ و آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ و ﺟﻠﻮی ﻧﺮده ﻫﺎی ﺑﺎﻟﮑﻦ اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﻪ ﺑﺎرش ﺗﻨﺪ ﺑﺎرون ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻮروش رو دﻧﺒﺎل ﮐﺮدم و ﺣﺲ ﮐﺮدم ﺗﻤﺎﯾﻞ ﮐﻮروش ﺑﺮای ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﻣﻦ ﺑﻪ داﺧﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎس ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درب ﻫﺎل ﮐﻪ آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ و روو ﮐﺮد ﺑﻪ ﮐﻮروش و ﮔﻔﺖ: ﮐﻮروش؟... ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺮدم ﺧﻮﻧﻪ... ﺑﻪ ﮐﺘﯽ ﻣﯿﮕﻢ ﺷﺎم ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ات رو درﺳﺖ ﮐﻨﻪ... ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﯾﺎﺳﯽ ﻋﺰﯾﺰ ﺑﺮای ﺷﺎم ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮﻧﯿﻢ...
ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... ﻧﻪ... ﻣﺠﯿﺪ ﻧﯿﺴﺖ... رﻓﺘﻪ ﻣﺎﻣﻮرﯾﺖ... ﻣﻨﻢ ﺗﺎ ﻏﺮوب دﯾﮕﻪ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدم ﺧﻮﻧﻪ ی ﺧﻮدﻣﻮن...
آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﭘﺪراﻧﻪ و ﻣﻬﺮﺑﻮن ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب ﻣﻨﻢ ﭼﻮن ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺷﺐ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﺖ ﺑﺮﮔﺮدی...
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ: ﺷﻤﺎ از ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﯿﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﺴﺘﻢ و ﻣﺠﯿﺪ ﭘﯿﺸﻢ ﻧﯿﺴﺖ؟!!!
ﮐﻮروش ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ و آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ: ﭘﺪر ﺻﺪدرﺻﺪ ﺗﻮی ﺷﺮﮐﺖ ﺑﻮده و ﺧﺒﺮ ﻣﺎﻣﻮرﯾﺖ رﻓﺘﻦ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ اﯾﺘﺎﻟﯿﺎ رو ﻓﻬﻤﯿﺪه... درﺳﺘﻪ ﭘﺪر؟
آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی ﻧﮕﺎه آروﻣﺶ رو ﺑﻪ ﺻﻮرت ﮐﻮروش دوﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: اﻣﺮوز در ﺷﺮﮐﺖ ﺷﻨﯿﺪم وﻟﯽ ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﻢ در ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ از ﺷﺨﺺ دﯾﮕﻪ اﯾﯽ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم...
و ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره روو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ: ﭘﺲ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮﻧﯿﻢ...
ﺳﻌﯽ داﺷﺘﻢ دﻋﻮت اوﻧﺸﺐ رو ﮐﻨﺴﻞ ﮐﻨﻢ وﻟﯽ اﺻﺮارﻫﺎی آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺑﺸﻢ و ﺑﻌﺪ دﯾﮕﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ازاﯾﻦ ﻣﻌﻄﻞ ﻧﮑﺮدم و ﭘﺲ از ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺑﺎ آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی ﺑﻪ داﺧﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ وﻟﯽ ﮐﻮروش ﺑﺎ ﭘﺪرش ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ در ﻫﻤﻮﻧﺠﺎ اﯾﺴﺘﺎدن و ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮدن و ﻣﻦ ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ از ﭘﻨﺠﺮه ی اﺗﺎق ﺑﻨﯽ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم ﻣﺘﻮﺟﻪ ی ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﺎه و ﺑﯿﮕﺎه ﻫﺮ دوی اوﻧﻬﺎ در ﻃﻮل ﺻﺤﺒﺖ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺘﺸﻮن ﻣﯿﺸﺪم. وﻗﺘﯽ آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی رﻓﺖ ﮐﻮروش دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻧﯿﻮﻣﺪ و ﻣﻦ ﺗﺎ وﻗﺖ ﻧﺎﻫﺎر ﺑﺎ ﺑﻨﯽ ﺳﺮﮔﺮم ﺑﻮدم.
اوﻧﺮوز ﺑﻨﯽ ﻧﺎﻫﺎرش ﻫﻢ ﮐﻪ ﻏﺬای ﻣﺨﺼﻮص ﮐﻮدک ﺑﻮد ﺑﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ از دﺳﺖ ﻣﻦ ﺧﻮرد و ﭼﻘﺪر ﻣﻦ از ﻫﺮ ﻗﺎﺷﻘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ دﻫﻨﺶ ﻣﯿﮕﺬاﺷﺘﻢ ﺧﻮدم ﻟﺬت ﻣﯿﺒﺮدم و واﻗﻌﺎ در اون ﻟﺤﻈﺎت ﻣﺠﯿﺪ و ﻧﺒﻮدﻧﺶ از ذﻫﻨﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺧﻮدﻣﻢ ﺑﺎ ﮐﻮروش ﻧﺎﻫﺎر رو در ﻃﺒﻘﻪ ی ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺧﻮردم. در ﻃﻮل ﻧﺎﻫﺎر ﮐﻮروش ﺻﺤﺒﺘﯽ ﻧﮑﺮد و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺳﺮش ﺗﻮی روزﻧﺎﻣﻪ اﯾﯽ ﮐﻪ در ﮐﻨﺎرش ﺑﻮد ﮔﺮم ﻣﯿﺸﺪ و ﻣﻦ ﺣﺲ ﮐﺮدم ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻣﯿﺨﻮاد ﻣﻦ اﺣﺴﺎس راﺣﺘﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮی ﺑﮑﻨﻢ و واﻗﻌﺎ ﻫﻢ ﻣﻦ اﯾﻨﻄﻮری راﺣﺘﺘﺮ ﺑﻮدم ﭼﻮن ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻨﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﻦ و ﮐﻮروش ﻧﺒﻮد ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺟﻤﻊ دو ﻧﻔﺮی ﺧﻮدم و ﮐﻮروش رو ﺑﭙﺬﯾﺮم و ﺑﯿﺶ از ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻤﺒﻮد ﺣﻀﻮر ﻣﺠﯿﺪ رو ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم.
اوﻧﺮوز ﺑﻨﯽ ﭼﻮن ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺷﮑﻤﺶ ﺳﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺗﻤﻮم ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ رو ﺧﻮاﺑﯿﺪ و وﻗﺘﯽ ﻣﻦ و ﮐﻮروش ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯿﻢ وﯾﻼ رو ﺗﺮک ﮐﻨﯿﻢ ﺑﺎزم اون ﺧﻮاب ﺑﻮد، ﺣﺘﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ آروﻣﯽ روی ﺳﺮش و ﻣﻮﻫﺎی ﻃﻼﺋﯿﺶ و ﺣﺘﯽ دﺳﺖ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ و ﻗﺸﻨﮕﺶ رو ﺑﻮﺳﯿﺪم ﺑﺎزم ﺑﯿﺪار ﻧﺸﺪ.
ﮐﻮروش ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺟﻠﻮی درب ورودی ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و وﻗﺘﯽ از ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺧﺎرج ﺷﺪم ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺸﻨﻮم ﮔﻔﺖ: از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﺎی ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎش ﻧﯿﻔﺘﯽ... ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺧﯿﺲ ﻫﺴﺘﻦ...
ﺑﺎرون ﺗﺎزه ﺑﻨﺪ اوﻣﺪه ﺑﻮد و ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ی ﻣﺮﻣﺮ ﺳﻔﯿﺪ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺑﺎ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﻏﻔﻠﺖ در راه رﻓﺘﻦ از ﺳﻮی ﻫﺮﮐﺴﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﺑﺎﻋﺚ زﻣﯿﻦ ﺧﻮردن ﻃﺮف ﺑﺸﻪ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎ اﺣﺘﯿﺎط از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺗﻌﺪاﺷﻮن ﮐﻢ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ﭘﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪم و در ﺗﻤﺎم اون ﻟﺤﻈﺎت ﮐﻮروش ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻧﮕﺮان ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد... ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻬﺶ اﻓﺘﺎد ﺣﺲ ﮐﺮدم ﮐﻮروش ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﻪ وﻟﯽ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﻫﺴﺘﺶ ﮐﻪ ﻗﺒﻼ دﯾﺪه ﮐﺴﯽ روی اﯾﻦ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺳﺮ ﺧﻮرده ﺑﺎﺷﻪ...
وﻗﺘﯽ ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﮐﻮروش ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ در آورد ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ: ﺟﻮری ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدی ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺧﻮدت ﻗﺒﻼ ﺗﺠﺮﺑﻪ ی زﻣﯿﻦ ﺧﻮردن ﺗﻮی اﯾﻦ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ رو داﺷﺘﯽ...
ﮐﻮروش ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ ﺗﻮ ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺘﻬﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻧﮕﺎه رو ﻣﻌﻨﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ... راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮای دﻗﯿﻘﺎ اﻻن ﮐﻪ ﺗﻮ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ اوﻣﺪی ﯾﺎد روزی اﻓﺘﺎدم ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮدم و ﻣﺎدر ﺑﻨﯽ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﻨﯽ رو ﺑﺎردار ﺑﻮد دﻗﯿﻘﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﯿﺴﯽ ﻧﺎﺷﯽ از ﺑﺎرون روی ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎد و ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ دو ﺷﺐ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺴﺘﺮی ﺑﺸﻪ.... ﺷﺐ ﺑﺪی ﺑﻮد...
ﮐﻮروش ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺮ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮ اون وﻗﺘﻬﺎ ﮐﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺑﻨﯽ از ﻫﻢ ﺟﺪا ﻧﺸﺪه ﺑﻮدن ﺑﯿﺸﺘﺮ وﻗﺘﺖ رو ﺑﺎ اوﻧﻬﺎ ﻣﯿﮕﺬروﻧﺪی درﺳﺘﻪ؟
ﮐﻮروش ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﺳﺮ ﺣﺮﻓﻢ رو ﺗﺎﯾﯿﺪ ﮐﺮد وﻟﯽ ﺣﺮف دﯾﮕﻪ اﯾﯽ ﻧﺰد ﻣﻨﻢ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ اداﻣﻪ ﺑﺪم ﭼﻮن ﻓﮑﺮ دﯾﮕﻪ اﯾﯽ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ اوﻣﺪ و اون ﺗﻌﻮﯾﺾ ﻟﺒﺎﺳﻢ ﺑﻮد ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﻪ ﮐﻮروش ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﯿﺸﻪ ﻟﻄﻔﺎ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﺧﻮدﺗﻮن ﺑﺮﯾﻢ ﻣﻦ رو ﺑﺒﺮی ﺧﻮﻧﻪ ی ﺧﻮدﻣﻮن آﺧﻪ ﻟﺒﺎﺳﻢ ﺑﺮای اﻣﺸﺐ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﯿﺴﺖ...
ﮐﻮروش ﺑﻪ ﻣﯿﻮن ﺣﺮﻓﻢ اوﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ... ﻟﺒﺎﺳﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻣﻨﺎﺳﺐ و ﺧﻮﺑﻪ... اﻣﺸﺐ ﯾﻪ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﻧﻮادﮔﯽ ﻫﺴﺘﺶ... ﻟﺰوﻣﯽ ﻧﺪاره ﺧﻮدت رو در ﻗﯿﺪ و ﺑﻨﺪ ﯾﮏ ﻟﺒﺎس رﺳﻤﯽ ﺑﮕﺬاری... اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﻧﯿﺴﺖ... ﻓﮑﺮﺷﻢ ﻧﮑﻦ...
ﮐﻮروش درﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل اوﻧﻬﺎ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﯾﮏ ﺟﻤﻊ ﺻﻤﯿﻤﯽ و ﺻﺪ در ﺻﺪ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﺑﻮد. ﮐﺘﯽ ﺑﺎ ﺷﻮق و ﻣﻬﻤﻮن ﻧﻮازی زﯾﺎد ﺑﺎ ﻣﻦ رﻓﺘﺎر ﻣﯿﮑﺮد و وﻗﺘﯽ دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ دارﯾﻮش ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﻣﺎ اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪ از اوﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻠﯿﺖ ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎﻧﯽ داﺷﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﻧﮕﺮم ﺗﺮ از ﻣﻦ ﺑﻮد و در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺟﻤﻊ ﺻﻔﺎی ﺑﯿﺸﺘﺮی ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺖ. دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﻌﺪ از ﺻﺮف ﺷﺎم آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی و ﮐﻮروش ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه دارﯾﻮش ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ی آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی رﻓﺘﻪ و در رو ﻫﻢ ﺑﺴﺘﻦ...
ﮐﺘﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﭼﻮن آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ ﺑﻪ دﯾﺮ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﯿﺲ ﻣﯿﺎد وﻗﺘﯽ ﻫﻢ ﻣﯿﺎد ﺑﯿﺸﺘﺮ وﻗﺘﺶ رو ﺑﺮای دو ﺗﺎ ﭘﺴﺮش ﻣﯿﮕﺬاره و اﺣﺘﻤﺎﻻ اون ﺷﺐ ﻫﻢ ﻫﺮ ﺳﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ داﺷﺘﻦ ﮐﻪ ﺗﺮﺟﯿﺢ داده ﺑﻮدن ﺑﺎ ﺣﺮﻓﻬﺎﺷﻮن ﺧﺎﻧﻤﻬﺎ رو ﺧﺴﺘﻪ ﻧﮑﻨﻦ.
اون ﺷﺐ ﻫﺮ ﻗﺪر ﻣﻦ اﺻﺮار ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ی ﺧﻮدم ﺑﺮﮔﺮدم آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی و ﮐﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻦ ﻣﺠﯿﺪ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدن ﻣﻦ ﺑﺎ رﻓﺘﻨﻢ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻧﮑﺮدن و ﮐﺘﯽ ﺧﯿﻠﯽ زود اﺗﺎق ﺧﻮاﺑﯽ رو ﺑﺮای ﺧﻮاب ﺷﺐ ﻣﻦ ﻣﻬﯿﺎ ﮐﺮد... ﺑﺮام ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد وﻟﯽ ﮐﺘﯽ ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﻣﺎدر ﻣﻬﺮﺑﻮن رﻓﺘﺎر ﻣﯿﮑﺮد وﻗﺘﯽ ﻣﻦ رو ﺑﻪ اون اﺗﺎق راﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﮐﺮد ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ و زﯾﺎد ﻣﻌﻄﻞ ﻧﮑﺮد و رﻓﺖ.
ﺑﻪ دور و ﺑﺮ اﺗﺎق ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﺘﯽ ﺣﺘﯽ ﯾﮑﯽ از ﻟﺒﺎس ﺧﻮاﺑﻬﺎی ﺧﻮدﺷﻢ ﺑﺮای راﺣﺘﯽ ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺟﺎﻟﺒﺘﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﻗﺮﺻﯽ رو ﮐﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ ﻣﺼﺮف ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺎ ﻟﯿﻮاﻧﯽ آب روی ﻣﯿﺰ ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺘﻢ ﻗﺮار داده ﺑﻮدن ﮐﻪ ﺣﺪس زدم ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎر ﮐﻮروش ﺑﺎﺷﻪ. ﺑﻌﺪ از ﺧﻮردن ﻗﺮص و ﺗﻌﻮﯾﺾ ﻟﺒﺎﺳﻢ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻃﻮل روز ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﺮﺧﻼف ﺗﺼﻮرم ﺧﯿﻠﯽ زود ﺑﻪ ﺧﻮاب ﺑﺮم.
ﺑﺎ وﺟﻮد ﺗﻤﺎم ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﻬﺎی ﻣﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ی ﻋﺎﻣﺮی ﺑﺎ ﻣﻬﻤﺎن ﻧﻮازی ﻣﻄﻠﻖ ﺳﻪ روز ﻣﻦ رو در ﻣﻨﺰﻟﺸﻮن ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻦ و در اﯾﻦ ﻣﺪت آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی وﻗﺘﯽ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺷﺮﮐﺖ رﻓﺖ و آﻣﺪ ﻣﯿﮑﺮد ﺧﺒﺮ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﻣﺠﯿﺪ رو ﻫﻢ ﺑﺮام ﻣﯽ آورد و دﯾﮕﻪ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻏﯿﺮ از اﻧﺘﻈﺎر ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺠﯿﺪ. ﻏﺮوب روز ﺳﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ از ﮐﻮروش ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮدم ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ام ﺑﺮﮔﺮدوﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺷﺪﯾﺪ ﮐﺘﯽ و آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪم و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ راﺿﯿﺸﻮن ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﯾﻪ ﺳﺮﮐﺸﯽ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﺑﺮﮔﺮدم و ﺷﺐ دوﺑﺎره ﺑﺮﺧﻮاﻫﻢ ﮔﺸﺖ و اوﻧﻬﺎ راﺿﯽ ﺑﻪ رﻓﺘﻦ ﻣﻮﻗﺖ ﻣﻦ ﺷﺪن.
ﺑﺎ ﮐﻮروش ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ وﻗﺘﯽ وارد ﺧﻮﻧﻪ ﺷﺪم ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺑﺮداﺷﺘﻦ ﭼﻨﺪ دﺳﺖ ﻟﺒﺎس ﮔﺮم ﮐﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﻻزﻣﻢ ﻣﯿﺸﺪ ﭼﻮن ﻫﻮا رو ﺑﻪ ﺳﺮدی رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﺧﻮاب راﻫﯽ ﺷﺪم. ﮐﻮروش ﺗﻮی ﻫﺎل اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﻪ ﻋﮑﺴﻬﺎﯾﯽ از ﻋﺮوﺳﯽ ﻣﻦ و ﻣﺠﯿﺪ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﭘﯿﺶ از اﯾﺮان ﺑﺮاﻣﻮن ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮدن و ﺑﻪ دﯾﻮار زده ﺑﻮدﯾﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﭼﻘﺪر ﻋﮑﺴﻬﺎی زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﻦ...
ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺟﻮاب دادم: آره ﺷﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺑﻮد... اﻟﺒﺘﻪ ﻓﻘﻂ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﮐﻪ در اﯾﺮان ﺑﻮدﯾﻢ ﯾﺎد آوری ﺑﻌﺪش ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﻣﯿﮑﺮدم زﯾﺎد ﺑﺮام ﺟﺎﻟﺐ ﻧﯿﺴﺖ...
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﺧﻮاب ﺑﺮم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﭼﺮاغ ﭘﯿﻐﺎم ﮔﯿﺮ ﺗﻠﻔﻦ ﺧﺎﻣﻮش و روﺷﻦ ﻣﯿﺸﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮐﺎﻧﺘﺮ ﺗﻠﻔﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم در اﯾﻦ ﻣﺪت ﮐﻪ ﻧﺒﻮدم دوازده ﺗﻤﺎس ﺗﻠﻔﻨﯽ داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ دﮐﻤﻪ ی ﭘﺨﺶ رو زدم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﺧﻮاب راﻫﯽ ﺷﺪم ﺗﺎ در ﺿﻤﻨﯽ ﮐﻪ ﻟﺒﺎس ﺑﺮﻣﯿﺪارم ﭘﯿﻐﺎﻣﻬﺎ رو ﻫﻢ ﮔﻮش ﮐﻨﻢ...
وارد اﺗﺎق ﺧﻮاب ﺷﺪم و درب ﮐﻤﺪ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﭘﯿﻐﺎﻣﻬﺎ ﻫﻢ ﭘﺨﺶ ﻣﯿﺸﺪ:
ادامه دارد ...
نام داستان: قصه عشق // نویسنده: شادی داودی // منبع: 98یا
