جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منقصه عشق (17)
قصه عشق (17)
نکته
اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﺮاﺳﺎس واﻗﻌﯿﺖ زﻧﺪﮔﯽ اﺷﺨﺎﺻﯽ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ی ﺗﺤﺮﯾﺮ در آﻣﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻮارد ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد آن اﻓﺮاد از ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدن اﺳﺎﻣﯽ واﻗﻌﯽ ﺧﻮدداری و از اﺳﺎﻣﯽ ﻣﺴﺘﻌﺎر اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ.
ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﮐﻮروش وارد زﯾﺮ زﻣﯿﻦ وﯾﻼ ﺷﺪم... ﻫﻤﻪ ﺟﺎی اﯾﻦ وﯾﻼ در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻣﻌﻤﺎری ﻣﺪرن و ﺷﯿﮏ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و زﯾﺮ زﻣﯿﻦ ﻫﻢ از اﯾﻦ ﻗﻀﯿﻪ ﻣﺴﺘﺜﻨﯽ ﻧﺒﻮد... در ﻃﺒﻘﻪ ی زﯾﺮ زﻣﯿﻦ ﻫﻢ ﺳﺎﻟﻦ ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﺑﺮای ﺗﻔﺮﯾﺤﺎت و ﮐﺴﺐ آراﻣﺶ و ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ از ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎﯾﯽ ﺧﺎص و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﺻﻤﯿﻤﯽ ﻃﺮاﺣﯽ ﺷﺪه... اﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻟﻮازم و ﻣﻌﻤﺎری و ﭘﺎﮐﯿﺰﮔﯽ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﻣﺪﺗﻬﺎس ﮐﺴﯽ از اﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﻫﻢ اﺳﺘﻔﺎده اﯾﯽ ﻧﮑﺮده!...
ﮐﻮروش ازم ﺧﻮاﺳﺖ روی ﯾﮑﯽ از ﻣﺒﻠﻬﺎی ﮐﻨﺎر ﺳﺎﻟﻦ ﺑﺸﯿﻨﻢ و ﺧﻮدش ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮐﻤﺪ دﯾﻮاری ﺑﺰرﮔﯽ ﮐﻪ در اوﻧﺠﺎ ﺑﻮد رﻓﺖ و وﻗﺘﯽ در ﮐﻤﺪ رو ﺑﺎز ﮐﺮد ﭼﻨﺪﯾﻦ آﻟﺒﻮم ﻋﮑﺲ ﺑﺰرگ از ﻣﯿﻮن ﺗﻌﺪاد ﺑﯿﺸﻤﺎر ﻗﺎب و آﻟﺒﻮم ﺟﺪا ﮐﺮد و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه اوﻧﻬﺎ ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ.
آﻟﺒﻮﻣﻬﺎ رو روی ﻣﯿﺰ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﯿﻦ دو ﻣﺒﻞ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺧﻮدش ﻫﻢ روی ﻣﺒﻞ رو ﺑﻪ روی ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺖ و ﮐﻤﯽ ﺑﺮای ﺧﻮدش در ﮔﯿﻼس ﮐﻮﭼﮑﯽ ﻣﻘﺪاری وﯾﺴﮑﯽ رﯾﺨﺖ و ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺎ آرﻣﺶ ﻣﺸﺮوب ﻣﯿﺨﻮرد اﯾﻨﺒﺎر ﯾﮏ ﻧﻔﺲ ﻫﻤﻪ ی ﻣﺤﺘﻮﯾﺎت داﺧﻞ ﮔﯿﻼس رو ﺳﺮﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ اﯾﯽ ﺧﯿﺮ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻫﺮ ﭘﺴﺮی ﺗﻮی زﻧﺪﮔﯿﺶ روزی ﻋﺎﺷﻖ ﻣﯿﺸﻪ... وﻟﯽ ﻋﺸﻖ ﺑﺮای ﭘﺪر ﺑﻨﯽ ﺧﯿﻠﯽ زود ﺟﻠﻮه ﮐﺮد... درﺳﺖ از هفده ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪ... اوﻧﻢ ﻋﺎﺷﻖ دﺧﺘﺮی ﮐﻪ سه ﺳﺎل از ﺧﻮدش ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻮد... دﺧﺘﺮی ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ راﺑﻄﻪ داﺷﺖ و ﭘﺪر ﺑﻨﯽ ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع رو دﯾﺪه و ﻣﯿﺪوﻧﺴﺖ...
وﻟﯽ ﺧﻮب ﻋﺸﻖ ﺣﺮف ﺣﺴﺎب ﺳﺮش ﻧﻤﯿﺸﻪ... ﭘﺪر ﺑﻨﯽ اون دﺧﺘﺮ رو دوﺳﺖ داﺷﺖ... دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ ﮐﻪ ﻧﻪ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﻮد... ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺘﯿﺪش... ﻫﺮﭼﯽ ﻫﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮدن ﮐﻪ اون دﺧﺘﺮ ﺑﻪ دردش ﻧﻤﯿﺨﻮره ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اون ﺣﺮﯾﺼﺘﺮ ﻣﯿﺸﺪ... ﺑﺮای ﺟﻠﺐ ﺗﻮﺟﻪ اون دﺧﺘﺮ ﻫﺮﮐﺎری ﻣﯿﮑﺮد از اوﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ وﺿﻊ ﻣﺎﻟﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﻫﻢ داﺷﺖ و ﭘﺪرش ﻫﻤﯿﺸﻪ اون رو ﺳﺎﭘﻮرت ﻣﺎﻟﯽ ﻗﻮی ﻣﯿﮑﺮد ﻫﺮ ﭼﯿﺰی رو اراده ﻣﯿﮑﺮد ﺑﺮاش ﻣﻬﯿﺎ ﻣﯿﺸﺪ... ﻫﺮﭼﯿﺰی...
ﭘﺪر ﺑﻨﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎه راه ﭘﯿﺪا ﮐﺮد دﺧﺘﺮﻫﺎی زﯾﺎدی ﺳﺮ راﻫﺶ ﻣﯽ اوﻣﺪن و ﺗﺎزه اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮﺟﻪ اون دﺧﺘﺮ ﺑﻬﺶ ﺟﻠﺐ ﺷﺪ و وﻗﺘﯽ ﺗﻤﺎﯾﻞ ﺧﻮدش رو ﺑﻪ ﭘﺪر ﺑﻨﯽ ﻧﺸﻮن داد دﯾﮕﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ... ﺳﯿﺮوس ﻟﺤﻈﻪ اﯾﯽ ﻧﺒﻮد از ﻋﺸﻖ ﮐﺎﺗﺮﯾﻦ ﻏﺎﻓﻞ ﺑﺎﺷﻪ... ﭘﺪر ﺑﻨﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد ﺑﻪ ﺗﻤﻮم ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻫﺎی دﻧﯿﺎﯾﯿﺶ رﺳﯿﺪه و دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ آرزوش رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ...
شش ﺳﺎل از ورودش ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎه ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ دوره ی ﺑﺎﻻﺗﺮی رو ﻃﯽ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﮐﺎﺗﺮﯾﻦ ازش ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﻫﻢ ازدواج ﮐﻨﻦ... ﺳﯿﺮوس ﺑﺎورش ﻧﻤﯿﺸﺪ... دﯾﮕﻪ ﺗﻮ اوج آﺳﻤﻮن ﻣﯿﺪﯾﺪ ﺧﻮدش رو... اﻟﺒﺘﻪ ﻫﺮزﮔﯽ ﻫﺎی ﮔﺎه و ﺑﯿﮕﺎه ﮐﺎﺗﺮﯾﻦ رو ﻫﻢ ﻣﯿﺪﯾﺪ وﻟﯽ ﻋﺸﻖ ﮐﻮرش ﮐﺮده ﺑﻮد... ﻣﯿﺪﯾﺪ و ﺧﻮدش رو ﺑﻪ ﻧﺪﯾﺪن ﻣﯿﺰد... ﻫﺮ وﻗﺖ ﻫﻢ ﮐﺎﺗﺮﯾﻦ ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﺳﯿﺮوس ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﺷﺪه ﺑﺎ دروغ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﻫﻤﻪ ﭼﯽ رو ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺟﻠﻮه ﺑﺪه... ﺳﯿﺮوس ﯾﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﻔﻬﻢ ﺑﻮد... ﯾﻪ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺪﯾﺪ و ﺧﻮدش رو ﺑﻪ ﻧﺪﯾﺪن ﻣﯿﺰد... ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪ و ﺧﻮدش رو ﺑﻪ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪن ﻣﯿﺰد... ﺣﺘﯽ وﻗﺘﯽ ﻫﻢ ﺑﻬﺶ ﻣﯿﮕﻔﺘﻦ ﺧﻮدش رو ﺑﻪ ﻧﺸﻨﯿﺪن ﻣﯿﺰد... ﯾﺎﺳﯽ اون ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮد... وﻟﯽ ﯾﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﻔﻬﻢ...
ﺑﻌﺪ ﯾﮑﯽ از آﻟﺒﻮﻣﻬﺎ رو ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺑﺰرﮔﯽ از ﭼﻬﺮه ی ﻣﺎدر ﺑﻨﯽ ﮐﻪ ﮐﺎﺗﺮﯾﻦ ﻧﺎم داﺷﺖ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﻮن داد... زﻧﯽ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده زﯾﺒﺎ ﺑﻮد... ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﺑﻪ رﻧﮓ ﭼﺸﻤﺎن ﺑﻨﯽ و درﺳﺖ ﻣﻮﻫﺎﯾﯽ ﻫﻤﺮﻧﮓ ﻣﻮﻫﺎی اون...
ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﻣﺤﻮ زﯾﺒﺎﯾﯽ اون زن در ﻋﮑﺲ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﮐﻮروش ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ داری ﺑﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮ اون زن ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ... وﻟﯽ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ﭘﺲ ﭘﺮده ﻓﻘﻂ دروغ ﺑﻮد و ﺧﯿﺎﻧﺖ و ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﭘﺪر ﺑﻨﯽ وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻬﺶ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻓﮑﺮﺷﻢ ﻧﻤﯿﮑﺮد... ﮐﺎﺗﺮﯾﻦ ﺑﻌﺪ از ازدواج ﺑﻪ ﻣﺸﺮوب ﻣﻌﺘﺎد ﺷﺪ... ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ زﯾﺎد... ﯾﮏ داﺋﻢ اﻟﺨﻤﺮ واﻗﻌﯽ ﺷﺪ و ﺳﯿﺮوس ﻫﺮﭼﯽ ﺗﻼش ﻣﯿﮑﺮد ﺑﺮای ﺗﺮک اون ﻓﺎﯾﺪه اﯾﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ﭼﺮا ﮐﻪ ﮐﺎﺗﺮﯾﻦ ﺑﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻣﺮاوده داﺷﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺜﻞ ﺧﻮدش ﺑﻮدن...
ﺳﯿﺮوس ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻼش ﮐﺮد وﻟﯽ ﻧﺸﺪ... ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﯾﮏ ﺷﺐ ﮐﺎﺗﺮﯾﻦ ﺗﻮی ﻋﺎﻟﻢ ﻣﺴﺘﯽ ﺣﻘﺎﯾﻖ ﺗﻠﺨﯽ رو ﺑﻪ ﺳﯿﺮوس ﮔﻔﺖ... ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻋﻼﻗﻪ اﯾﯽ ﺑﻪ ﺳﯿﺮوس ﻧﺪاﺷﺘﻪ و ﻓﻘﻂ ﺛﺮوت ﺳﯿﺮوس ﺑﻮده ﮐﻪ اون رو ﺟﺬب ﺧﻮدش ﮐﺮده ﺑﻮده و در واﻗﻊ ﺷﺨﺺ دﯾﮕﻪ اﯾﯽ ﺗﻮی زﻧﺪﮔﯿﺶ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﺳﯿﺮوس وﺟﻮد داره...
اون ﺷﺐ ﺳﯿﺮوس ﻫﺮ ﭼﯽ ﺷﻨﯿﺪ زد ﺑﻪ ﭘﺎی ﻣﺴﺘﯽ ﮐﺎﺗﺮﯾﻦ و ﮐﺎﺗﺮﯾﻦ در اوج ﻣﺴﺘﯽ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪ ﺷﺪ... ﺗﻮی ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪ ﮐﺎﺗﺮﯾﻦ ﺑﺎرداره و ﻫﻤﻮﻧﺠﺎ ﭘﺲ از آزﻣﺎﯾﺸﻬﺎی ﻻزم ﺳﯿﺮوس ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺳﻮاﺑﻖ ﺑﺪی ﮐﻪ از ﮐﺎﺗﺮﯾﻦ در ﻃﻮل زﻧﺪﮔﯿﺸﻮن ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺸﻪ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻣﺎل ﺧﻮدش ﻫﺴﺖ ﯾﺎ ﻧﻪ...
ﺑﻌﺪ از آزﻣﺎﯾﺸﻬﺎ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﭘﯿﺪا ﮐﺮد ﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪ در ﺑﻄﻦ ﮐﺎﺗﺮﯾﻦ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﻪ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﺗﻤﺎم ﺗﻠﺨﯽ ﻫﺎی ﮔﺬﺷﺘﻪ رو از ﯾﺎد ﺑﺒﺮه... ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺎرداری رو ﺑﻪ ﺧﻮد ﮐﺎﺗﺮﯾﻦ ﮔﻔﺖ و ازش ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮد ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اون ﺑﭽﻪ دﺳﺖ از ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺑﺮداره و اﺟﺎزه ﺑﺪه ﺣﺪاﻗﻞ زﻧﺪﮔﯽ اون ﺑﭽﻪ در آراﻣﺶ ﺣﻔﻆ ﺑﺸﻪ... وﻟﯽ اﻓﺴﻮس ﮐﺎﺗﺮﯾﻦ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدش ﺑﺎ ﺧﯿﺎﻧﺖ و دروغ و ﻫﻮﺳﺒﺎزی اﺟﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد... ﯾﻪ روز ﮐﻪ ﺳﯿﺮوس ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮐﺎﺗﺮﯾﻦ در ﻣﺎه دوم ﺑﺎرداری ﺑﻮد ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﺎﺗﺮﯾﻦ ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ... ﺗﻮی اﺗﺎق ﺧﻮاب ﺷﺨﺼﯽ ﺧﻮدﺷﻮن ﺑﺎ ﻣﺮد دﯾﮕﻪ اﯾﯽ در ﺣﺎل...
ﮐﻮروش از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و رﻓﺖ ﺟﻠﻮی ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎی ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﻮﻃﻪ ی ﺑﯿﺮون راه داﺷﺖ... ﭼﺮاﻏﻬﺎی روﺷﻦ ﻣﺤﻮﻃﻪ ی ﺑﯿﺮون ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﻣﻨﻈﺮه ی زﯾﺒﺎی ﭼﻤﻨﮑﺎری ﺷﺪه در زﯾﺮ ﻧﻮرﭼﺮاﻏﻬﺎی رﻧﮕﺎرﻧﮓ ﻗﺎﺑﻞ دﯾﺪ ﺑﺎﺷﻪ... ﺣﺲ ﮐﺮدم ﮐﻮروش دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻪ اداﻣﻪ ﺑﺪه...
در ﺗﻤﺎم ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد ﻣﺜﻞ روز ﺑﺮام روﺷﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺪر ﺑﻨﯽ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺰ ﺧﻮد ﮐﻮروش... ﭼﺮا ﮐﻪ ﺗﺎزه ﺑﻪ ﯾﺎد ﻣﯽ آوردم ﮐﻮروش در ﻟﻬﺠﻪ ی ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﺳﺎﯾﺮس ﮐﻪ ﻫﻤﻮن ﺳﯿﺮوس ﯾﺎ ﮐﻮروش ﻣﺎ ﺑﻪ زﺑﺎن اﯾﺮاﻧﯽ ﻫﺴﺖ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻣﯿﺸﻪ... ﺑﻨﯽ ﻓﺮزﻧﺪ ﮐﻮروش ﺑﻮد و ﯾﺎدﮔﺎر ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻮرﮐﻮراﻧﻪ و ﺑﺪ ﻓﺮﺟﺎم.
ﺑﻪ آﻫﺴﺘﮕﯽ آﻟﺒﻮم ﻋﮑﺴﯽ رو از روی آﻟﺒﻮﻣﻬﺎ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ورق زدن... ﺣﺪس ﻣﻦ ﮐﺎﻣﻼ درﺳﺖ ﺑﻮد... در آﻟﺒﻮم ﻋﮑﺴﻬﺎی ﮐﺎﺗﺮﯾﻦ ﺑﻮد در ﮐﻨﺎر ﮐﻮروش...
ﮐﻮروش دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺖ و روی ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺖ اﻣﺎ ﺧﯿﺴﯽ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﮔﺮﯾﻪ ی ﻟﺤﻈﺎت ﭘﯿﺸﺶ رو ﺑﻪ وﺿﻮح ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻣﯿﺪاد.
ﮐﻮروش اداﻣﻪ داد: ﯾﺎﺳﯽ... ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻬﺖ دروغ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ وﻟﯽ وﻗﺘﯽ اون روز دﯾﺪم ﻣﯿﮕﯽ دﻟﺖ ﻣﯿﺨﻮاد ﮐﻮدﮐﯽ رو ﺑﻐﻞ ﮐﻨﯽ ﮐﻪ دور از ﻧﮕﺎﻫﻬﺎی واﻟﺪﯾﻨﺶ اﯾﻦ ﮐﺎر رو اﻧﺠﺎم ﺑﺪی ﺧﻮاﺳﺘﻢ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﯽ...
ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻬﺖ ﺗﺎ اﻻن اﯾﻦ واﻗﻌﯿﺖ رو ﻧﮕﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻨﯽ ﭘﺴﺮ ﺧﻮد ﻣﻨﻪ... وﻟﯽ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪﻧﺶ دﯾﮕﻪ ﺳﺨﺖ ﻧﯿﺴﺖ... ﺑﻨﯽ ﭘﺴﺮ ﻣﻨﻪ... ﯾﺎدﮔﺎر از ﯾﻪ ﺧﺎﻃﺮه ﮐﻪ ﺟﺰ ﺗﻠﺨﯿﺶ ﭼﯿﺰی ﺑﺮام ﻧﻤﻮﻧﺪه... ﻣﻦ ﺑﻨﯽ رو دوﺳﺖ دارم وﻟﯽ ﻧﻪ اون ﻗﺪری ﮐﻪ ﯾﮏ ﭘﺪر ﻓﺮزﻧﺪش رو دوﺳﺖ داره ﭼﻮن ﻫﺮﺑﺎر ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﯾﺎد ﮐﺎﺗﺮﯾﻦ ﻣﯿﺎد ﺗﻮی ذﻫﻨﻢ...
ﮐﺎﺗﺮﯾﻨﯽ ﮐﻪ ﻋﺸﻖ رو در وﺟﻮد ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﻔﺮ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﮐﺮد... ﺑﻨﯽ ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﻨﻪ... از زﻧﯽ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﻮدم و ﺑﻌﺪ از اون دﯾﮕﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ زﻧﯽ رو ﺑﻪ ﻗﻠﺒﻢ راه ﺑﺪم... ﮐﺎﺗﺮﯾﻦ وﻗﺘﯽ ﺑﻨﯽ ﺗﺎزه ﺑﻪ دﻧﯿﺎ اوﻣﺪ ﯾﻪ ﺷﺐ در اوج ﻣﺴﺘﯽ ﻣﺠﺪدش ازم ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺒﺨﺸﻤﺶ... و ﺑﺎ اون رﻓﺘﺎری رو ﻣﺜﻞ رﻓﺘﺎر ﺑﻘﯿﻪ ﻣﺮدﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺮﺷﻮن دارن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ... وﻟﯽ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ...
رﻓﺘﺎر ﻣﻦ دﯾﮕﻪ رﻓﺘﺎر ﮔﺬﺷﺘﻪ وﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد... ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯿﺒﺨﺸﻤﺶ... و ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ دوﺑﺎره ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﺸﻢ... ﺗﺤﻤﻠﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ... و اﺟﺎزه ﻣﯿﺪم ﺗﻮی اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻤﻮﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻨﯽ...
ﻫﻤﻮن ﺷﺐ در اوج ﻣﺴﺘﯽ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪ و رﻓﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ی ﻫﻤﻮن ﮐسی ﮑﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺣﺘﯽ ﺑﻌﺪ از ازدواﺟﺶ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺎ اون راﺑﻄﻪ داﺷﺖ و ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺮﮔﺸﺘﺶ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﮐﺎﻣﯿﻮﻧﯽ در ﺟﺎده ی ﮐﻮﻫﺴﺘﺎﻧﯽ ﺗﺼﺎدف ﮐﺮد و دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﺪﯾﺪﻣﺶ...
ﯾﺎﺳﯽ... ﺷﺎﯾﺪ اﮔﺮ ﺑﺨﺸﯿﺪه ﺑﻮدﻣﺶ... ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻧﻔﺮﺗﯽ ﮐﻪ ازش داﺷﺘﻢ... ﺣﺪاﻗﻞ اﻻن زﻧﺪه ﺑﻮد و ﺑﻨﯽ ﻫﻢ ﺑﺮای ﺧﻮدش ﻣﺎدری داﺷﺖ... ﯾﺎﺳﯽ ﻣﻦ ﻋﺠﻮﻻﻧﻪ ﺣﺮف زدم و ﻫﻤﻮن ﺣﺮﻓﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﺎﺗﺮﯾﻦ ﺑﺎ اون وﺿﻌﯿﺖ ﺧﻮﻧﻪ رو ﺗﺮک ﮐﻨﻪ... ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻋﺸﻖ ﮐﺎﺗﺮﯾﻦ وﺟﻮدم رو ﻧﺎﺑﻮد ﮐﺮده و دﯾﮕﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺣﻀﻮر زﻧﯽ رو در زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﭙﺬﯾﺮم وﻟﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯿﮕﻢ ای ﮐﺎش اوﻧﻘﺪر ﻋﺠﻮﻻﻧﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﮐﺎﺗﺮﯾﻦ رو ﻧﺪاده ﺑﻮدم...
ﯾﺎﺳﯽ... وﻗﺘﯽ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ و ﻣﺠﯿﺪ رو ﻣﯿﺪﯾﺪم... ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻟﺬت ﻣﯿﺒﺮدم... ﯾﺎﺳﯽ ﺑﺎور ﮐﻦ ﻣﺠﯿﺪ ﻋﺎﺷﻘﺘﻪ... ﻋﺠﻮﻻﻧﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻧﮕﯿﺮ... اﻻن ﺑﻨﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﺎدآور ﯾﮏ ﻋﺸﻖ ﺗﻠﺦ ﺷﺪه... ﯾﺎﺳﯽ اﮔﻪ ﺑﭽﻪ دار ﻧﺸﺪﻧﺖ ﺑﺮات ﻣﻌﻀﻠﯽ ﺷﺪه... ﺑﺪون ﺗﻮ اون رو ﻣﻌﻀﻞ ﻣﯿﺪوﻧﯽ درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﯾﮏ درﺻﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ... ﯾﺎﺳﯽ ﺑﺮﮔﺮد ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ی ﻋﺸﻘﺖ... ﻣﻦ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد وﻗﺘﯽ ﺑﻨﯽ رو ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﺴﭙﺮم ﺗﻮ در ﮐﻨﺎر ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺎﺷﯽ... ﺑﻨﯽ اﻻن ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ اﺣﺘﯿﺎج داره... ﻣﺠﯿﺪ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر... و ﻗﺒﻮل ﮐﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﺮدوی اوﻧﻬﺎ اﺣﺘﯿﺎج داری...
ﯾﺎﺳﯽ ﻣﻦ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﻨﯽ رو ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺴﭙﺎرم وﻟﯽ ﻧﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﯾﺎﺳﯽ... ﻫﻤﻮن ﯾﺎﺳﯽ ﻋﺎﺷﻖ ﮐﻪ ﻣﺮدش رو ﻣﯿﭙﺮﺳﺘﯿﺪ... ﻣﺮدی ﮐﻪ ﻫﻨﻮزم دﻟﺶ ﺑﺮای ﺗﻮ ﻣﯿﺘﭙﻪ و ﻋﺎﺷﻘﺘﻪ... ﯾﺎﺳﯽ، ﻋﺸﻖ ﻣﺠﯿﺪ رو ﺑﺎور ﮐﻦ... دوﺳﺖ دارم ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎم ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ و ﺧﯿﺎﻧﺖ رو ﺗﻮی زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺑﻪ ﯾﺎد ﺑﯿﺎری... ﺧﯿﺎﻧﺖ اون ﺑﻮده ﯾﺎﺳﯽ ﻧﻪ ﮐﺎری ﮐﻪ ﻣﺠﯿﺪ در اوج ﺻﺪاﻗﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﺮات ﺷﺮح داده... ﻓﮑﺮات رو ﺑﮑﻦ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد روزی ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﭘﯿﺶ ﻣﺠﯿﺪ و ﺑﻌﺪ ﻫﻤﮕﯽ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﻪ ﺑﺮن ﺑﺮای ﻋﯿﺎدت ﺧﻮاﻫﺮت... ﺧﻮاﻫﺮی ﮐﻪ واﻗﻌﺎ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﺣﻤﺎﯾﺘﺖ داره... ﯾﺎﺳﯽ... ﺑﺎ اﺣﺴﺎﺳﺖ و ﻏﺮور زﻧﺎﻧﻪ ات ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎ و اﺟﺎزه ﺑﺪه ﻋﻘﻠﺖ در ﻓﺮﺻﺘﯽ درﺳﺖ ﺣﮑﻢ ﺑﺪه ﻧﻪ ﻋﺠﻮﻻﻧﻪ... ﻋﺠﻮﻻﻧﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻧﮕﯿﺮ ﯾﺎﺳﯽ.
اﺷﮑﻢ دﻟﯿﻞ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ رﯾﺨﺘﻢ... دﯾﮕﻪ ﻣﯽ اﺷﮏ اﺧﺘﯿﺎر ﺑﯽ و ﺑﻮدم ﺷﺪه ﺧﯿﺮهاﯾﯽ ﻧﻘﻄﻪ ﺑﻪ ﭼﯿﻪ!!!... ﻣﺠﯿﺪ؟... ﺑﻨﯽ؟... ﮐﻮروش؟... ﮐﺎﺗﺮﯾﻦ؟... ﻧﺴﺘﺮن؟... ﯾﺎ ﺧﻮدم؟
از روی ﻣﺒﻞ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻠﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ی ﻫﻢ ﮐﻒ ﻣﯿﺮﻓﺖ. ﮐﻮروش ﻫﻤﻮﻧﻄﻮر ﮐﻪ روی ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻫﯿﭻ ﺻﺤﺒﺖ دﯾﮕﻪ اﯾﯽ ﻧﮑﺮد و ﻣﻦ از زﯾﺮ زﻣﯿﻦ ﺧﺎرج ﺷﺪم. ﺑﻪ اﺗﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻓﻌﻼ ﺑﻪ ﻣﻦ اﺧﺘﺼﺎص دادن رﻓﺘﻢ و روی ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮم ﺣﺘﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن درﺑﺎره ی رﻓﺘﺎر اﺧﯿﺮ ﻣﺠﯿﺪ ﻋﺼﺒﯿﻢ ﻣﯿﮑﺮد... ﺑﻬﺶ ﺑﯽ اﻋﺘﻤﺎد ﺷﺪه ﺑﻮدم... ﺑﻪ ﻋﺸﻘﺶ... ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎش... ﺑﻪ رﻓﺘﺎرش... ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ﻣﺠﯿﺪ رو دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺳﻢ و اﯾﻦ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻋﺎﺷﻘﺸﻢ و دوﺳﺘﻢ داره... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﺧﯿﻠﯽ از ﻣﻦ دور ﺷﺪه... ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد...
ﻟﺒﻪ ﻫﺎی ﻓﻠﺰی ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺨﺖ رو در دﺳﺘﻢ ﻣﯿﻔﺸﺮدم و ﺳﻌﯽ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ اﻋﺼﺎﺑﻢ ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺸﻢ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﻮروش زده ﺑﻮد وﻟﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم دﯾﮕﻪ اﺿﺎﻓﯽ ﻫﺴﺘﻢ دﯾﮕﻪ ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﻣﻬﺮه ی ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺧﻮدم رو ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ ﺑﺎﯾﺪ از ﺻﻔﺤﻪ ی ﺷﻄﺮﻧﺞ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺠﯿﺪ و ﻧﺴﺘﺮن ﺧﻮدم رو ﺧﺎرج ﻣﯿﮑﺮدم... ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﺧﻮدم رو ﻣﻬﺮه اﯾﯽ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻣﯿﺪﯾﺪم و دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪ...
اون ﺷﺐ اﺷﺘﻬﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺷﺎم ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ وﻟﯽ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺗﺤﮑﻢ ﮐﻼﻣﯽ ﮐﻮروش ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻤﯽ از ﻏﺬاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮام ﺗﺪارک دﯾﺪه ﺑﻮدن رو ﺑﺨﻮرم و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺧﻮردن ﭼﻨﺪ ﻗﺮص ﺑﻪ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﮐﻮروش ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻢ...
ﺧﻮاﺑﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ و ﻋﻤﯿﻖ... ﻧﯿﻤﻪ ﻫﺎی ﺷﺐ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﺴﯽ ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺘﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﻪ... ﺧﺎﺻﯿﺖ داروﻫﺎی آرام ﺑﺨﺸﯽ ﮐﻪ ﺧﻮرده ﺑﻮدم ﺑﺎﻻ ﺑﻮد ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﯿﻦ اوﻧﭽﻪ ﮐﻪ دارم ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﺑﺎ ﯾﮏ روﯾﺎ ﻓﺮق ﺑﮕﺬارم... آﯾﺎ ﺧﻮاب ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﯾﺎ در ﺑﯿﺪاری ﻫﺴﺘﻢ؟!!!... ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﭼﺸﻤﻬﺎم رو ﺑﺎز ﻧﮕﻪ ﻣﯿﺪاﺷﺘﻢ و ﺗﻤﺎﯾﻠﻢ ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﯿﺪن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻮد... ﺗﻮی ﺗﺎرﯾﮏ و روﺷﻦ اﺗﺎق ﺗﻨﻬﺎ ﮐﻠﻤﻪ اﯾﯽ ﮐﻪ از ﮔﻠﻮم ﺑﻪ آروﻣﯽ ﺧﺎرج ﺷﺪ اﯾﻦ ﺑﻮد: ﻣﺠﯿﺪ؟
دﯾﺪم اون ﺷﺨﺺ از روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮐﻨﺎرم روی ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺖ... ﺻﻮرﺗﺶ رو در روﺷﻨﺎﯾﯽ ﮐﻢ ﭼﺮاغ ﺧﻮاب دﯾﺪم... ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻮد... ﺑﺎ ﺻﻮرﺗﯽ ﺧﯿﺲ از اﺷﮏ... ﮐﻨﺎرم روی ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺖ و ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﯿﻦ دو دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻮﺳﯿﺪ ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آروم ﮔﻔﺖ: ﺟﻮﻧﻢ ﻋﺰﯾﺰ دﻟﻢ؟...
در ﻫﻤﻮن ﺷﺮاﯾﻂ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﻐﺾ ﮔﻠﻮم رو ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﺮا ﺗﻮﯾﯽ ﮐﻪ دوﺳﺘﻢ ﻧﺪاﺷﺘﯽ وﻟﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪی؟ ﭼﺮا ﻧﮕﻔﺘﯽ ﻧﺴﺘﺮن رو ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯽ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﯽ؟
اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ رو ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯽ ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺖ... دﯾﮕﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎش ﺑﺮام ﻧﺎﻣﻔﻬﻮم ﺷﺪ و ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺻﺪاش رو ﺑﺸﻨﻮم... ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎم ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻢ... اﺛﺮ داروﻫﺎ اﺟﺎزه ﻧﻤﯿﺪاد ﻓﮑﺮم درﺳﺖ ﮐﺎر ﮐﻨﻪ... آﯾﺎ ﺧﻮاب دﯾﺪم؟... آﯾﺎ واﻗﻌﺎ اﯾﻦ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﺗﻮی اﺗﺎق ﺑﻮد؟...
ﺻﺒﺢ وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم اوﻟﯿﻦ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﯿﺪ ﻫﻤﻮن روﯾﺎی ﺷﺐ ﻗﺒﻠﻢ ﺑﻮد ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاف اﺗﺎق اﻧﺪاﺧﺘﻢ وﻟﯽ اﺛﺮی از ﺣﻀﻮر ﻣﺠﯿﺪ ﻧﺒﻮد... ﭘﺲ روﯾﺎﯾﯽ ﺑﯿﺶ ﻧﺒﻮده... ﻣﺠﯿﺪ دﯾﺸﺐ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﺒﻮده و ﻣﻦ اﺳﯿﺮ ﯾﮏ روﯾﺎی زودﮔﺬر ﺷﺪه ﺑﻮدم... ﭼﻘﺪر اﺣﻤﻖ ﻣﯿﺪﯾﺪم ﺧﻮدم رو ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﺷﺎﯾﺪ ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﺠﯿﺪ اوﻣﺪه ﺑﻮده ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ و...
اوﻧﺮوز ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ رو ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺧﻮردم و ﺑﻌﺪ از ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﻨﯽ رو در ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﺮای ﻗﺪم زدن ﺑﻪ اﻃﺮاف رﻓﺘﻢ... در ﺣﯿﻦ ﻗﺪم زدن ﺧﯿﻠﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ ﺗﺮﯾﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ رو ﺑﮕﯿﺮم...
ﮐﻢ ﮐﻢ از وﯾﻼ دور ﺷﺪم و ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺘﯽ رﺳﯿﺪم ﮐﻪ از ﻧﻈﺮ زﯾﺒﺎﯾﯽ واﻗﻌﺎ ﺧﯿﺮه ﮐﻨﻨﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﺑﺴﯿﺎر ﻫﻢ ﺧﻄﺮﻧﺎک ﺑﻮد ﭼﺮا ﮐﻪ در اﻧﺘﻬﺎی ﭼﻤﻨﺰار ﺑﻪ ﻃﻮر ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﭘﺮﺗﮕﺎﻫﯽ ﻋﻤﯿﻖ رو ﺑﻪ رو ﻣﯿﺸﺪ ﮐﻪ در ﭘﺎﯾﯿﻦ اﯾﻦ ﭘﺮﺗﮕﺎه ﺑﺮﮐﻪ ی آب ﻋﻤﯿﻖ و ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﺰرﮔﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯿﺨﻮرد. ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ روی ﭼﻤﻨﻬﺎی اوﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﻪ ﺗﺼﺎوﯾﺮ ﮐﻮﻫﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ﺑﺮﮐﻪ ی آب از ﺧﻮدﺷﻮن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدن ﺧﯿﺮه ﺷﺪم... ﺣﻀﻮر ﻧﺴﺘﺮن در ﺳﻮﺋﯿﺲ اوﻧﻬﻢ در ﺷﺮاﯾﻂ ﯾﺎد ﺷﺪه و ﮐﺎری ﮐﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﺮام ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮل و ﺗﺤﻤﻞ و ﺑﺨﺸﺶ ﺑﻮد...
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻪ ﺻﻮرت زﯾﺒﺎ و ﺧﻨﺪون ﺑﻨﯽ ﮐﻪ ﻋﺮوﺳﮏ ﭘﻼﺳﺘﯿﮑﯽ رو ﺑﺎ وﻟﻊ ﺑﻪ ﻟﺜﻪ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ و دو دﻧﺪون ﮐﻮﭼﻮﻟﻮش رو ﮔﺎﻫﯽ ﺗﻮی ﻋﺮوﺳﮑﺶ ﻓﺮو ﻣﯿﮑﺮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم... ﭼﻘﺪر ﺣﺮف دﯾﺸﺐ ﮐﻮروش ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻨﯽ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺴﭙﺮه ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﺮام ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺟﻠﻮه ﮐﺮده ﺑﻮد... وﻟﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻪ... ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ در ﮐﻨﺎر ﻣﺠﯿﺪ... ﮐﻮروش ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻨﯽ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺴﭙﺮه اﻣﺎ وﻗﺘﯽ در ﮐﻨﺎر ﻣﺠﯿﺪ ﻫﺴﺘﻢ... ﮐﻮروش ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻫﺮ ﻃﻮر ﻫﺴﺖ ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺮﮔﺮدوﻧﻪ... ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺘﻦ از ﻓﺮزﻧﺪش...
ﺑﺎز ﻫﻢ ﺗﺮﺣﻢ... ﺑﺎز ﻫﻢ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ازش ﻓﺮار ﮐﺮده ﺑﻮدم ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم داره اﺣﺎﻃﻪ ام ﻣﯿﮑﻨﻪ... ﻣﻦ ﺑﻨﯽ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ... وﻟﯽ وﺟﻮد ﺑﻨﯽ رو دﻟﯿﻠﯽ ﺑﺮای اداﻣﻪ دادن ﺑﻪ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺧﻮدم ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ... ﺑﺎور ﻣﻦ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد و اﯾﻦ دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد....
از روی ﭼﻤﻨﻬﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﻧﮕﺎه دوﺑﺎره اﯾﯽ ﺑﻪ اون ﻣﺤﯿﻂ زﯾﺒﺎ و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﻫﻮﻟﻨﺎک اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﻨﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ وﯾﻼ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. در ﻃﻮل ﻣﺴﯿﺮ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم و دﯾﺪم ﻧﻪ... دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ اداﻣﻪ ﺑﺪم... ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ ﺷﺨﺼﯿﺘﻢ رو ﻟﻪ ﺷﺪه ﺗﺼﻮر ﻧﮑﻨﻢ...
ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺎﻫﺎر ﮐﻮروش ﺑﻪ وﯾﻼ ﺑﺮﮔﺸﺖ. وﻗﺘﯽ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ از ﻧﮕﺎﻫﻬﺎی ﮐﻮروش ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮه ﺗﺎ ﻣﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﮔﻔﺘﻢ: ﮐﻮروش ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم... ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد... ﻋﺠﻠﻪ ﻫﻢ ﻧﮑﺮدم... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﻮب ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ... اول از ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم... ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺑﻨﯽ... ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ... ﺑﻪ ﻧﺴﺘﺮن... ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮاﺗﺖ...
ﮐﻮروش دﺳﺖ از ﺧﻮردن ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد و دو دﺳﺘﺶ رو روی ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻪ و ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺗﮑﯿﻪ داد... ﻋﻤﯿﻖ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﺳﺮش ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪاد ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﻨﯿﺪن ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮔﯿﺮی ﻣﻦ از ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﻧﻬﺎی اﻣﺮوزم ﻫﺴﺘﺶ...
اداﻣﻪ دادم: ﮐﻮروش؟... ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ اﯾﻦ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﻧﻤﯽ اﻓﺘﺎد و ﻫﻤﻮﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺗﻮ دﯾﺸﺐ ﮔﻔﺘﯽ ﻣﻦ ﻫﻤﻮن ﯾﺎﺳﯽ ﺳﺎﺑﻖ ﺑﻮدم... و ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ ﻣﯿﺸﺪم... وﻟﯽ دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ... ﮐﻮروش ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﻪ اﯾﺮان ﺑﺮﮔﺮدم... ﻣﯿﺨﻮام ﻣﺠﯿﺪ و ﻧﺴﺘﺮن ﺑﺪون ﺣﻀﻮر ﻣﻦ در ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﻤﻮﻧﻦ... ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﻃﺒﻖ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ی ﺗﻮ ﻫﻢ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻢ... ﻣﻦ ﺑﻨﯽ رو ﺑﯿﺶ از اﻧﺪازه دوﺳﺖ دارم وﻟﯽ ﺑﻨﯽ ﭘﺪر ﺧﻮﺑﯽ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ داره... ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺑﺎﻻﺧﺮه روزی ﻫﻢ ﻣﯿﺮﺳﻪ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ وارد زﻧﺪﮔﯽ ﭘﺪرش ﻣﯿﺸﻪ و ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﺟﺎی ﻣﺎدر ﺧﻮﺑﯽ رو ﺑﺮاش ﺑﮕﯿﺮه...
ﮐﻮروش ﭼﻬﺮه اش ﺟﺪی ﺗﺮ از ﻣﻌﻤﻮل ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺣﺘﯽ ﮐﻤﯽ اﺧﻢ ﻫﻢ ﺑﻪ ﭼﻬﺮه اش اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪ... ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ و دﻗﺖ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎم ﮔﻮش ﻣﯿﺪاد و دﯾﮕﻪ ﺣﺘﯽ ﭘﻠﮏ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺰد...
اداﻣﻪ دادم: ﮐﻮروش... ﻣﻦ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ... ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮﮔﺮدم اﯾﺮان... ﭘﯿﺶ ﺧﺎﻧﻮاده ام... ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮام ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻨﯽ ﺗﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺑﺮﮔﺮدم...
ﮐﻮروش ﮐﻤﯽ از ﻣﺤﺘﻮﯾﺎت داﺧﻞ ﮔﯿﻼﺳﺶ رو ﺧﻮرد و ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻪ ﮔﻠﻬﺎی ﮔﻠﺪوﻧﯽ ﮐﻪ در وﺳﻂ ﻣﯿﺰ ﺑﻮد ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﻣﺤﮑﻢ و ﺷﻤﺮده ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ... وﻟﯽ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﺑﺨﻮای ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﻣﺠﯿﺪ رو ﺑﺒﯿﻨﯽ... ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﺧﻮاﻫﺮت رو...
ﺑﻐﻀﻢ رو ﻓﺮو ﺑﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﮐﻮروش... دﯾﺪن ﻣﺠﺪد اوﻧﻬﺎ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻪ در ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﻦ اﺛﺮ ﺑﮕﺬاره... ﻣﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺧﻮدم رو ﮔﺮﻓﺘﻢ... ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮﮔﺮدم.
ﮐﻮروش دو دﺳﺘﺶ رو زﯾﺮ ﭼﻮﻧﻪ اش ﮔﺮه ﮐﺮد و ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ... ﺗﻮ ﻫﻨﻮزم ﻋﺎﺷﻖ ﻣﺠﯿﺪ ﻫﺴﺘﯽ...
ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ...
ﮐﻮروش ﺑﺎ ﮐﻒ دﺳﺖ ﻣﺤﮑﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪ روی ﻣﯿﺰ و ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ... ﺳﻌﯽ ﻧﮑﻦ ﻋﺸﻖ ﻣﺠﯿﺪ رو اﻧﮑﺎر ﮐﻨﯽ... ﺗﻮ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﺠﯿﺪ ﻫﺴﺘﯽ و ﻫﯿﭻ ﺷﮑﯽ در اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﯿﺴﺖ... ﮔﻪ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﻧﺒﻮدی... ﯾﺎ اﮔﻪ ﻋﺸﻘﺶ ﺑﻪ ﻧﻔﺮت ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺮای ﮔﻔﺘﻦ ﺣﺮف آﺧﺮت ﻫﻢ ﺷﺪه دﻟﺖ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺒﯿﻨﯿﺶ... وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ دﯾﺪار آﺧﺮی ﺑﺎﻫﺎش داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﻣﯿﺨﻮای ﺑﺮﮔﺮدی ﺑﻪ اﯾﺮان... ﺑﺒﯿﻦ... ﻣﻦ رو ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﮔﻮل ﺑﺰﻧﯽ وﻟﯽ ﺧﻮدت رو ﺷﺎﯾﺪ... اﯾﻨﻬﻢ ﯾﻪ ﻣﺪت ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﯿﺴﺖ...
ﺗﻮ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﺠﯿﺪی و ﺑﯿﺶ از اﻧﺪازه ﻫﻢ دوﺳﺘﺶ داری... ﻓﻘﻂ ﻓﻌﻼ از دﺳﺘﺶ دﻟﺨﻮری... ﺑﭽﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻧﮕﯿﺮ... ﺑﮕﺬار اﯾﻦ دﻟﺨﻮری رو ﺧﻮد ﻣﺠﯿﺪ از دﻟﺖ در ﺑﯿﺎره... ﯾﺎﺳﯽ ﻣﻦ دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺷﻤﺎ دو ﺗﺎ اﯾﻨﻘﺪر ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ رو دوﺳﺖ دارﯾﻦ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ از ﻫﻢ ﺟﺪا ﺑﺸﯿﻦ... ﺗﻮ ﺑﺎ رﻓﺘﻨﺖ ﺑﻪ اﯾﺮان ﻫﯿﭽﯽ رو درﺳﺖ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ... ﻫﯿﭽﯽ...
ﺗﻮ داری از ﻋﺸﻖ ﻣﺠﯿﺪ ﻓﺮار ﻣﯿﮑﻨﯽ و در ﻫﻤﻮن ﺣﺎل ﺧﻮدﺗﻢ ﻣﯿﺨﻮای ﮔﻮل ﺑﺰﻧﯽ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ دوﺳﺘﺶ ﻧﺪاری... وﻟﯽ اﯾﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻧﺎدرﺳﺖ ﻫﺴﺘﺶ... ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ... ﺗﻮ و ﻣﺠﯿﺪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯿﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ راﺣﺘﯽ از ﻫﻢ ﺟﺪا ﺑﺸﯿﻦ... اﯾﻦ رو ﻗﺒﻮل ﮐﻦ ﯾﺎﺳﯽ...
زدم زﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ و ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎد ﮔﻔﺘﻢ: وﻟﯽ ﮐﻮروش... ﻣﻦ و ﻣﺠﯿﺪ اﻻﻧﺸﻢ از ﻫﻢ ﺟﺪا ﺷﺪﯾﻢ... اون ﻣﻦ رو ﻃﻼق داده... اﯾﻦ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ دروغ ﻧﯿﺴﺖ...
ﮐﻮروش ﻣﻘﺪاری آب ﺑﺮای ﻣﻦ در ﻟﯿﻮاﻧﯽ رﯾﺨﺖ و از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ اوﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻋﺸﻖ رو در ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎی ﯾﮏ ﺗﯿﮑﻪ ﮐﺎﻏﺬ ﻧﺒﯿﻦ... ﻋﻘﺪ ﻧﺎﻣﻪ ی ﺗﻮ و ﻣﺠﯿﺪ روی ﮐﺎﻏﺬ ﺛﺒﺖ ﺷﺪه ﭼﻮن ﻗﻮاﻧﯿﻦ دﻧﯿﺎ اﯾﻦ رو ﻣﯿﮕﻪ... وﻟﯽ ﻗﻠﺐ و روح و اﺣﺴﺎس ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ از ذﮐﺮ ﺗﻌﻠﻖ ﺷﻤﺎ دو ﺗﺎ ﺑﻬﻢ از دﺳﺖ ﺧﻄﯽ در ﯾﮏ ﺗﯿﮑﻪ ﮐﺎﻏﺬه... ﯾﺎﺳﯽ... دﺳﺖ از ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﯽ ﺑﺮدار... ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﻮ رو دوﺳﺖ دارم ﻫﻢ ﻣﺠﯿﺪ رو... و ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﭼﻘﺪر ﻣﺠﯿﺪ ﺗﻮ رو...
ﻧﮕﺬاﺷﺘﻢ ﺣﺮﻓﺶ ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ از روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﮐﻮروش... ازم ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺧﻮب ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﻌﺪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮم... ﻣﻨﻢ ﺗﺼﻤﯿﻤﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ... ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮﮔﺮدم ﺑﻪ اﯾﺮان.
ﮐﻮروش ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎم ﺧﯿﺮه و ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﺳﮑﻮت ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪ... ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﮐﻼﻓﻪ ﮔﯽ ﺻﻮرﺗﺶ رو ﺑﺎ دﺳﺘﻬﺎش ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻌﺪ ﮔﻮﯾﺎ ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﺑﺎ ﮐﺸﯿﺪن ﯾﮏ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﻪ اﻋﺼﺎﺑﺶ ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺸﻪ... ﺑﻪ آروﻣﯽ ﺑﺎزوی ﻣﻦ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﺷﻪ... ﺑﺎﺷﻪ... ﻫﺮ ﮐﺎری از دﺳﺘﻢ ﺑﺮﺑﯿﺎد ﺑﺮات اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪم... ﺣﺎﻻ ﺑﺸﯿﻦ ﻏﺬات رو ﺑﺨﻮر.
دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ اﺷﺘﻬﺎﯾﯽ ﺑﺮای ﻏﺬا ﻧﺪاﺷﺘﻢ وﻟﯽ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم دوﺑﺎره روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﺸﯿﻨﻢ و ﭼﻨﺪ ﻗﺎﺷﻘﯽ از ﻏﺬام رو ﺑﺨﻮرم... ﺑﻌﺪ از ﻧﺎﻫﺎر ﮐﻮروش دﯾﮕﻪ ﺻﺤﺒﺘﯽ ﻧﮑﺮد ﻓﻘﻂ وﻗﺘﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ی ﺑﺎﻻ ﺑﺮم در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺧﻮدش ﻫﻢ ﻗﺼﺪ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻦ از ﺧﻮﻧﻪ رو داﺷﺖ ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ... ﻣﻦ ﺷﺐ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم ﻣﻨﺰل ﭘﺪرم... ﻣﺎﻣﺎن ازم ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ و ﺑﻨﯽ رو ﻫﻢ ﻫﻤﺮاه ﺧﻮدم ﺑﻪ اوﻧﺠﺎ ﺑﺒﺮم اﮔﺮ ﻣﺎﯾﻞ ﺑﺎﺷﯽ ﮐﻪ ﺷﺐ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﺸﻮن ﮐﺮدی...
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮐﻮروش ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﺗﻮی ﺟﻤﻊ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯿﺘﻮن ﻣﺰاﺣﻤﺘﯽ اﯾﺠﺎد ﮐﻨﻢ.
ﮐﻮروش ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: ﻣﺰاﺣﻤﺖ؟... اﮔﺮ اﯾﻨﻄﻮر ﺑﻮد ﻣﺎﻣﺎن ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺷﺐ ﺑﻪ اوﻧﺠﺎ ﺑﺮی... ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎل ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدﺗﻪ اﮔﺮ دوﺳﺖ داﺷﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺎی ﺑﺮای ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﻣﻦ و ﺑﻨﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺗﻮ ﺑﻪ اوﻧﺠﺎ ﺧﻮاﻫﯿﻢ رﻓﺖ.
ﺑﻌﺪ از ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ ﺣﺮف ﮐﻮروش از ﻣﻨﺰل ﺧﺎرج ﺷﺪ و ﻣﻦ ﺻﺪای روﺷﻦ ﺷﺪن ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ رو ﺷﻨﯿﺪم ﺳﭙﺲ ﺧﻮدﻣﻢ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ی ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ و ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم رو ﺑﺎ ﺑﻨﯽ ﺳﺮﮔﺮم ﮐﺮدم و ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﻨﯽ رو در آﻏﻮﺷﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﻫﺮ دو روی ﺗﺨﺖ دراز ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ...
ﺑﻨﯽ در آﻏﻮش ﻣﻦ اﺣﺴﺎس اﻣﻨﯿﺖ ﺧﺎﺻﯽ ﻣﯿﮑﺮد و اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع رو ﭘﺮﺳﺘﺎرش ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻨﻬﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد. اوﻧﺮوز ﻫﻢ وﻗﺘﯽ روی ﺗﺨﺖ دراز ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﻨﯽ رو در آﻏﻮش داﺷﺘﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻃﻮل ﻧﮑﺸﯿﺪ ﮐﻪ در ﻫﻤﻮن ﺣﺎل ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺖ و دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﻌﺪ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻢ.
وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم ﮐﻪ ﺑﻨﯽ ﺑﺎ دﺳﺘﻬﺎی ﮐﻮﭼﯿﮑﺶ در ﺣﺎل ﺑﺎزی ﮐﺮدن ﺑﺎ ﺻﻮرت ﻣﻦ ﺑﻮد. ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻨﯽ رو در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎر ﺻﻮرﺗﺶ رو ﺑﻮﺳﯿﺪم. ﻣﺪت زﯾﺎدی ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ آﺷﻨﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدم وﻟﯽ ﺑﻪ ﻗﺪری ﺗﻮی دﻟﻢ ﺟﺎ ﺑﺎز ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﻏﻢ ﻧﻬﻔﺘﻪ در دﻟﻢ رو ﺑﺎ دﯾﺪﻧﺶ و در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻨﺶ از ﯾﺎد ﻣﯿﺒﺮدم اﻣﺎ اﯾﻦ ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽ زﯾﺎد ﻃﻮل ﻧﻤﯿﮑﺸﯿﺪ...
ادامه دارد ...
نام داستان: قصه عشق // نویسنده: شادی داودی // منبع: 98یا
