جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منقصه عشق (18) - پایان
قصه عشق (18) - پایان
نکته
اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﺮاﺳﺎس واﻗﻌﯿﺖ زﻧﺪﮔﯽ اﺷﺨﺎﺻﯽ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ی ﺗﺤﺮﯾﺮ در آﻣﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻮارد ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد آن اﻓﺮاد از ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدن اﺳﺎﻣﯽ واﻗﻌﯽ ﺧﻮدداری و از اﺳﺎﻣﯽ ﻣﺴﺘﻌﺎر اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ.
ﻓﮑﺮ ﺟﺪاﯾﯽ از ﻣﺠﯿﺪ ﮐﻼﻓﻪ ام ﮐﺮده ﺑﻮد... ﮐﻮروش درﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻣﻦ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻋﺎﺷﻖ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻮدم وﻟﯽ اﯾﻦ دﻟﺨﻮری... اﯾﻦ دﻟﺨﻮری داﺷﺖ ﺑﯿﭽﺎره ام ﻣﯿﮑﺮد... ﻫﺮﺑﺎر ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺑﻘﺒﻮﻟﻮﻧﻢ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﻣﺠﯿﺪ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ وﻟﯽ دﻟﻢ رﺿﺎﯾﺖ ﻧﻤﯿﺪاد...
ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﻨﯽ وﻗﺘﯽ دﯾﺪ ﻣﻦ و ﺑﻨﯽ ﺑﯿﺪار ﺷﺪﯾﻢ ﺑﺮای ﺣﻤﺎم ﮐﺮدن ﺑﻨﯽ و آﻣﺎده ﮐﺮدﻧﺶ ﺟﻬﺖ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺷﺐ اون رو از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ ﻣﻨﻢ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ دوش ﺑﮕﯿﺮم و ﺑﻌﺪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﺮای رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی ﺧﻮدم رو آﻣﺎده ﮐﻨﻢ.
وﻗﺘﯽ از ﺣﻤﺎم اوﻣﺪم ﺑﯿﺮون ﻟﺒﺎس ﺑﺴﯿﺎر ﺷﯿﮏ و ﻣﺮﺗﺒﯽ ﮐﻪ ﯾﮏ دﺳﺖ ﮐﺖ و داﻣﻦ ﺳﺒﺰ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻼﯾﻢ ﺑﻮد روی ﺗﺨﺖ ﺑﺮای ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدن... ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﻧﻮ و ﮔﺮون ﻗﯿﻤﺖ... ﺣﺪس زدم ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎر ﮐﻮروش ﺑﺎﺷﻪ ﭘﺲ اﻣﺸﺐ ﯾﻪ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺳﺎده و ﺧﻮﻧﻮادﮔﯽ ﻧﺒﻮده ﮐﻪ ﮐﻮروش ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﯾﻦ ﻟﺒﺎس رو ﺑﭙﻮﺷﻢ. وﻗﺘﯽ ﻟﺒﺎس رو ﺗﻦ ﮐﺮدم ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﮐﻮروش ﭼﻘﺪر در اﻧﺘﺨﺎب ﺳﺎﯾﺰ ﻣﻦ دﻗﯿﻖ ﻫﺴﺘﺶ ﭼﺮا ﮐﻪ ﻟﺒﺎس درﺳﺖ اﻧﺪازه ی ﺗﻨﻢ ﺑﻮد!!! ﺣﺘﯽ ﮐﻔﺸﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺮام آﻣﺎده ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدن درﺳﺖ ﺳﺎﯾﺰ ﭘﺎم ﺑﻮد!! ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮده ﺑﻮدم و اﯾﻨﻬﻤﻪ دﻗﺖ ﻧﻈﺮ از ﮐﻮروش روی ﺧﻮدم ﺑﺮام ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد!...
آراﯾﺶ ﻣﻼﯾﻤﯽ ﮐﺮدم و ﻣﻮﻫﺎﻣﻢ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﺎ ﺳﺸﻮار ﻓﻘﻂ ﮐﻤﯽ ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم ﭼﺮا ﮐﻪ ﺻﺎف ﺑﻮدﻧﺶ رو ﺑﻪ ﻫﺮ ﻣﺪل دﯾﮕﻪ اﯾﯽ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯿﺪادم... ﭼﻘﺪر ﻣﺠﯿﺪ ﻣﻮﻫﺎی ﻣﻦ رو دوﺳﺖ داﺷﺖ...
ﻫﻮا دﯾﮕﻪ ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﮐﻮروش و ﺑﻨﯽ راﻫﯽ ﻣﻨﺰل آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی ﺷﺪﯾﻢ. در ﻃﻮل ﻣﺴﯿﺮ ﮐﻮروش زﯾﺎد ﺻﺤﺒﺖ ﻧﮑﺮد ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﭼﻮن ﻓﺮدا آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی ﺑﻪ اﯾﺮان ﺑﺮﻣﯿﮕﺮده ﯾﻪ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎن ﺧﺎﻧﻮادﮔﯿﺸﻮن ﺗﺮﺗﯿﺐ دادن وﻗﺘﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ اوﻧﺠﺎ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ واﻗﻌﺎ ﻓﺮدا آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی ﺑﻪ اﯾﺮان ﺑﺮﻣﯿﮕﺮده ﭼﻘﺪر دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﻣﻨﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﻪ اﯾﺮان ﺑﺮﻣﯿﮕﺸﺘﻢ... وﻟﯽ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﮔﺬروﻧﺪن ﻣﺮاﺗﺐ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﺮان ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮل ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ و اﯾﻦ رو ﻫﻢ ﮐﻮروش در ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺮام ﺗﺎ ﺣﺪودی ﺗﻮﺿﯿﺢ داده ﺑﻮد.
ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم ﺣﺪود ﺳﺎﻋﺖ ده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻨﯽ ﺧﻮاﺑﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و از اوﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺧﻮاﺑﯿﺪن ﻋﺎدت ﺑﻪ ﺗﺨﺖ و ﻣﺤﯿﻂ آروم اﺗﺎﻗﺶ داﺷﺖ ﺑﺪ اﺧﻼﻗﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻪ ﮐﻮروش ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮه ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﺶ ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ... در ﻃﻮل ﺳﺎﻋﺎﺗﯽ ﮐﻪ اوﻧﺠﺎ ﺑﻮدﯾﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﮐﻮروش داﺋﻢ ﺗﻠﻔﻨﯽ در ﺣﺎل ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻮد و ﻣﮑﺮرا" ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد و وﻗﺘﯽ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ رو ﺑﻬﺶ دادم ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮای ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺶ از ﻣﻦ ﻋﺠﻠﻪ داﺷﺖ ﭼﺮا ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ از ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ آﻣﺎده ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺷﺪ!...
ﻣﻨﻢ ﺑﻌﺪ از ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده ی آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی ﮐﺮدم در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﻨﯽ رو در آﻏﻮش داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻮروش ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدم. ﻫﻨﻮز ﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﺑﯿﺸﺘﺮ دور ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ؟... دﺧﺘﺮم؟
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی دﯾﺪم داره ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ ﻣﯿﺎد وﻗﺘﯽ ﺑﻬﻢ رﺳﯿﺪ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻨﯽ رو ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﻧﻖ ﻧﻖ ﻣﯿﮑﺮد و ﺧﻮاب آﻟﻮده ﺷﺪه ﺑﻮد رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻢ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﻫﺴﺘﯽ... از ﻫﺮ ﻧﻈﺮ ﮐﻪ ﻓﮑﺮش رو ﻣﯿﺸﻪ ﮐﺮد ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﺴﯿﻨﯽ... اﻣﯿﺪوارم ﺑﻨﯽ ﻣﺎ رو ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺬاری...
ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻨﯽ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﺑﻌﺪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯽ ﻣﻦ رو ﻫﻢ ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻨﺰل ﺑﺮﮔﺸﺖ.
وﻗﺘﯽ ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﯾﻢ زﯾﺎد ﻃﻮل ﻧﮑﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻨﯽ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺖ. ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﮐﻮروش ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ دﻓﻌﺎت ﻗﺒﻞ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮی داره راﻧﻨﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﮔﻔﺘﻢ: ﮐﻮروش؟... ﭼﺮا اﯾﻨﻘﺪر داری ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﻣﯿﺮی؟
ﮐﻮروش ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮑﻨﻪ ﮔﻔﺖ: ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻬﻤﻮن دارم... اﻻن ﻧﺰدﯾﮏ دو ﺳﺎﻋﺘﯽ ﻫﺴﺖ رﺳﯿﺪن... ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﻮﻧﻦ.
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﻮب ﭼﺮا زودﺗﺮ ﻧﮕﻔﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﺪرت و زودﺗﺮ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﻧﮑﺮدی ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺮدی ﻣﻨﺰل؟!!!
ﮐﻮروش ﺟﻮاب داد: اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪاره دوﺳﺘﻢ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺖ ﭘﺪر ﻓﺮدا ﺑﻪ اﯾﺮان ﺑﺮﻣﯿﮕﺮده ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﯿﺶ ﻧﻤﯿﺎد.
وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺟﻠﻮی درب وﯾﻼ ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﻨﯽ ﺳﺮﯾﻊ اوﻣﺪ ﺟﻠﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ و ﺑﻨﯽ رو ﮐﻪ ﺧﻮاب ﺑﻮد از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ و وارد ﺧﻮﻧﻪ ﺷﺪ. ﮐﻮروش و ﻣﻦ ﺑﺎ ﻫﻢ وارد ﺧﻮﻧﻪ ﺷﺪﯾﻢ و ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ورودﻣﻮن ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﮐﻮروش ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﻬﻤﻮﻧﻬﺎش در ﻣﻬﻤﻮﻧﺨﻮﻧﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻦ...
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﮐﻮروش ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮐﻮروش ﺑﺎزوی ﻣﻦ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﻣﻮاﻓﻘﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﭘﯿﺶ ﻣﻬﻤﻮﻧﻬﺎﻣﻮن؟
ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ!!!... وﻟﯽ ﻣﻬﻤﻮﻧﻬﺎی ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻦ... ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﻟﺰوﻣﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﻣﻨﻢ ﺑﻪ ﺟﻤﻌﺘﻮن اﺿﺎﻓﻪ ﺑﺸﻢ!...
ﮐﻮروش دوﺑﺎره ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و اﯾﻦ ﺑﺎر دﺳﺘﺶ رو دور ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎم اﻧﺪاﺧﺖ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ اﺣﺴﺎس ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﮐﺮدم وﻟﯽ ﮐﻮروش دﺳﺘﺶ رو ﺑﺮﻧﺪاﺷﺖ و درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﺎ ﭼﻬﺮه اﯾﯽ ﻣﺼﻤﻢ اﻣﺎ ﻣﻬﺮﺑﻮن ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺖ: وﻟﯽ ﻣﻦ ازت ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﻮﻧﺨﻮﻧﻪ ﺑﯿﺎی...
دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ ﮐﻮروش رو ﻫﻤﺮاﻫﯽ ﮐﻨﻢ وﻟﯽ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم و ﺑﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺶ وارد ﻣﻬﻤﻮﻧﺨﻮﻧﻪ ﺷﺪم. وﻗﺘﯽ وارد ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻮروش ﮐﻤﯽ از ﻣﻦ ﻋﻘﺐ ﺗﺮ اﯾﺴﺘﺎد ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﺮا ﻋﻘﺐ اﯾﺴﺘﺎد ﮐﻪ ﺻﺤﻨﻪ اﯾﯽ از ﻣﻬﻤﻮﻧﻬﺎی ﺗﻮی ﻣﻬﻤﻮﻧﺨﻮﻧﻪ رو ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ دﯾﺪه ﺑﻮدم دوﺑﺎره در ذﻫﻨﻢ ﻣﺮور ﮐﺮدم!!!...
ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﻪ دو ﻧﻔﺮی ﮐﻪ در ﻣﻬﻤﻮﻧﺨﻮﻧﻪ ﺣﺎﻻ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم!!!...
ﺧﺪای ﻣﻦ.....!!! ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻮد و.... ﻧﺴﺘﺮن!!!
دوﺑﺎره ﺑﻪ ﮐﻮروش ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم اﻋﺼﺎﺑﻢ از دﯾﺪن اوﻧﻬﺎ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻬﻢ... ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ اوﻣﺪ...
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درب ﻣﻬﻤﻮﻧﺨﻮﻧﻪ ﮐﻪ از اوﻧﺠﺎ ﺧﺎرج ﺑﺸﻢ وﻟﯽ ﮐﻮروش ﺳﺪ راﻫﻢ ﺷﺪ. ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎد ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺮو ﮐﻨﺎر ﮐﻮروش... ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم...
وﻟﯽ ﮐﻮروش ﻣﺤﮑﻢ ﺳﺮﺟﺎش اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد.
ﺻﺪای ﻣﺠﯿﺪ رو از ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ...
ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺻﺪای ﻧﺴﺘﺮن رو ﺷﻨﯿﺪم: ﯾﺎﺳﯽ؟
وﻗﺘﯽ ﺻﺪای ﻧﺴﺘﺮن رو ﺷﻨﯿﺪم از ﺷﺪت ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﻤﺎم ﻋﻀﻼﺗﻢ ﻣﻨﻘﺒﺾ ﺷﺪن... ﺑﻪ ﻃﺮف ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺶ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰی در اون ﻟﺤﻈﻪ آزارم داده ﺑﻮد ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. ﻣﺠﯿﺪ در ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﯽ از ﻣﻦ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﯾﻖ ﻣﻤﮑﻦ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻪ ﺟﻠﻮی ﺧﺮوج ﻣﻦ رو از اﺗﺎق ﺑﮕﯿﺮه وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﻣﺠﯿﺪ ﻫﻢ ﺳﺮﺟﺎش اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ آﮐﻨﺪه از اﻟﺘﻤﺎس ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﺸﻢ دوﺧﺖ...
ﺑﻪ آروﻣﯽ ﺑﺎ دﺳﺖ زدﻣﺶ ﮐﻨﺎر... ﻧﺴﺘﺮن رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم... ﻧﺴﺘﺮﻧﯽ ﮐﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﻋﺰﯾﺰﺗﺮﯾﻦ ﻣﻮﻧﺴﻢ ﺑﻮد... اون رو ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺧﻮاﻫﺮ دﻧﯿﺎ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ... ﭼﻪ ﺷﺒﻬﺎ و روزﻫﺎﯾﯽ رو درﮐﻨﺎر ﻫﻢ روی ﯾﮏ ﺗﺸﮏ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ... ﭼﻘﺪر ﺑﺎ ﻫﻢ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎی ﺧﻮﺷﯽ رو ﮔﺬروﻧﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ از ﯾﺎدآوری ﻫﺮﮐﺪوﻣﺸﻮن ﮔﺎﻫﯽ ﺧﻨﺪه و ﮔﺎﻫﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﻬﻤﻮن ﺣﺎﻟﻤﻮن ﻣﯿﺸﺪ... وﻟﯽ ﺣﺎﻻ...
ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم... ﺧﯿﻠﯽ ﻻﻏﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد... ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد... دﯾﮕﻪ اون ﺷﺎداﺑﯽ ﮔﺬﺷﺘﻪ در ﭼﻬﺮه اش دﯾﺪه ﻧﻤﯿﺸﺪ... ﻣﻮﻫﺎش رو ﮐﻮﺗﺎه ﮐﺮده ﺑﻮد... ﻫﯿﭻ آراﯾﺸﯽ ﻧﺪاﺷﺖ... ﺗﯽ ﺷﺮت و ﺷﻠﻮار ﺟﯿﻦ ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺖ... ﺗﯿﭙﯽ ﮐﻪ ﯾﺎدم ﻣﯽ اوﻣﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ازش ﻧﻔﺮت داﺷﺖ وﻟﯽ ﺣﺎﻻ دﻗﯿﻘﺎ ﻫﻤﻮن رو ﺑﻪ ﺗﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد...
ﺗﻤﺎم ﺻﻮرﺗﺶ از اﺷﮏ ﺧﯿﺲ ﺑﻮد و ﭼﺸﻤﻬﺎش ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪاد ﮐﻪ ﮔﺮﯾﻪ ی زﯾﺎد ﭼﻘﺪر ﭘﻠﮑﻬﺎش رو ﻣﺘﻮرم ﮐﺮده... وﻟﯽ دﯾﮕﻪ دﻟﻢ ﺑﺮاش ﻧﻤﯽ ﺳﻮﺧﺖ... ﺣﺘﯽ ﺣﺲ دﻟﺘﻨﮕﯽ ﻫﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻬﺶ ﻧﺪاﺷﺘﻢ... ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ رﻓﺘﻢ و در ﻫﻤﻮن ﺣﺎل ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪی ﮐﻪ ﺧﻮدش روز ﻋﻘﺪ ﺑﻬﻢ ﻫﺪﯾﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻗﺒﻞ از ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎ ﻣﺠﯿﺪ ﻗﻔﻠﺶ رو ﺑﺮام ﺗﻌﻤﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد رو از ﮔﺮدﻧﻢ ﮐﻨﺪم...
ﺑﺎ ﻗﺪﻣﻬﺎﯾﯽ آﻫﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺘﻢ و ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎش ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم... ﭼﺸﻤﻬﺎی ﻫﻤﻮن ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﯾﮏ روز ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺧﻮاﻫﺮ دﻧﯿﺎ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻤﺶ... وﻗﺘﯽ درﺳﺖ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ رﺳﯿﺪم ﻟﺮزش ﺑﺪﻧﺶ رو ﻣﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ از ﮔﺮﯾﻪ ﺑﻪ وﺟﻮد اوﻣﺪه ﺑﻮد.
دﺳﺖ راﺳﺘﺶ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ و زﻧﺠﯿﺮی ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﭘﺎره ﺷﺪه ﺑﻮد رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﮐﻒ دﺳﺘﺶ و ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﺴﺘﺮن... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﯾﻪ روزی در اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ... ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺗﻮی زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ و ﺳﻌﯽ ﻧﮑﺮدم ﺗﻮ رو آزار ﺑﺪم... ﮐﺎری ﮐﻪ ﺗﻮ دﻗﯿﻘﺎ از ﯾﮏ ﺳﺎل و ﻧﯿﻢ ﭘﯿﺶ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺷﺮوع ﮐﺮدی و ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﻫﻢ اداﻣﻪ دادی... ﺛﺎﺑﺖ ﮐﺮدی ﯾﮏ ﻋﺎﺷﻖ واﻗﻌﯽ ﻫﺴﺘﯽ... از ﺷﻮﻫﺮت... از ﺑﭽﻪ ات... از زﻧﺪﮔﯿﺖ... از ﺟﻮوﻧﯿﺖ... از زﯾﺒﺎﯾﯿﺖ... از ﺳﻼﻣﺘﯿﺖ ﻫﻢ ﺣﺘﯽ ﮔﺬﺷﺘﯽ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺮﺳﯽ... ﺑﻪ ﻫﺪﻓﺘﻢ رﺳﯿﺪی ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟... دﯾﮕﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺧﻮردم ﻧﮑﻦ...
ﯾﻪ روزی ﮔﻔﺘﯽ ﻧﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﻧﻪ ﻫﯿﭻ ﻣﺮدی ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻦ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ... ای ﮐﺎش ﻫﻤﻮن روز ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻣﻨﻈﻮرت ﭼﯿﻪ؟... ﺣﯿﻒ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﮔﯽ ﮐﺮدم... ﺣﯿﻒ ﮐﻪ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﮐﺮدم و ﺣﺘﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎی ﻣﺠﯿﺪ رو ﻫﻢ ﺑﺎور ﮐﺮدم... ﻧﺴﺘﺮن... ﺗﻮ و ﻣﺠﯿﺪ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮو دوﺳﺖ دارﯾﻦ و ﻫﯿﭻ ﺷﮑﯽ در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﻧﺪارم... ﭘﺲ از اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮﯾﻦ و راﺣﺘﻢ ﺑﮕﺬارﯾﻦ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﻮﻗﻌﯽ ﻧﺪارم... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺑﺎﺧﺘﻢ... و اﯾﻦ ﺑﺎﺧﺖ رو ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻢ...
ﻣﺠﯿﺪ وﻗﺘﯽ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪه ﺑﺮای ﻧﺠﺎت ﺗﻮ از ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﺴﺮ ﻗﺎﻧﻮﻧﯿﺶ ﺑﻮدم ﺑﮕﺬره و ﻃﻼﻗﻢ ﺑﺪه... دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ ﺟﺎی ﺣﺮف و ﺑﺤﺚ و ﻓﮑﺮی ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ... از اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮﯾﻦ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺑﺎزﯾﭽﻪ ﺑﻮدم ﺑﺮای ﻣﺠﯿﺪ و ﺗﻮ ﺑﺎ رﻓﺘﺎرت ﺛﺎﺑﺖ ﮐﺮدی ﭼﻘﺪر ﻋﺎﺷﻖ ﻣﺠﯿﺪی... ﮔﻠﻪ اﯾﯽ از ﻫﯿﭽﮑﺪوﻣﺘﻮن ﻧﺪارم... ﻓﻘﻂ راﺣﺘﻢ ﺑﮕﺬارﯾﻦ... ﻣﻦ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدم اﯾﺮان... ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﯽ ﻫﯿﭻ دﻏﺪﻏﻪ ی ﻓﮑﺮی ﺑﺎ ﻫﻢ زﻧﺪﮔﯿﺘﻮن رو ﺑﮑﻨﯿﻦ...
اﺷﮑﻬﺎم ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر از ﭼﺸﻤﻬﺎم ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪ و اداﻣﻪ دادم: ﻓﻘﻂ ﺑﺎور ﮐﻨﯿﻦ... اﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻦ... ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ و ﺑﯽ دردﺳﺮ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺧﻮدم رو ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ﮐﻨﺎر...
ﻧﺴﺘﺮن ﺑﻪ ﻫﻖ ﻫﻖ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد وﻟﯽ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ آروﻣﯽ اﺷﮏ ﻣﯽ رﯾﺨﺘﻢ... ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف درب ﻣﻬﻤﻮﻧﺨﻮﻧﻪ ﺑﺮم وﻟﯽ ﻣﺠﯿﺪ ﺳﺪ راﻫﻢ ﺷﺪ و ﻫﺮ دو ﺑﺎزوی ﻣﻦ رو ﮔﺮﻓﺖ... رﻧﮓ ﺻﻮرﺗﺶ از ﺧﺸﻢ ﺑﻪ ﮐﺒﻮدی رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻣﻦ رو ﻧﮕﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎد رو ﺑﻪ ﻧﺴﺘﺮن ﮔﻔﺖ: ﻟﻌﻨﺘﯽ ﺑﮕﻮ... ﺑﮕﻮ ﺑﻬﺶ... ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر ازت ﻣﺘﻨﻔﺮم... ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ اﮔﺮ ﯾﺎﺳﯽ از زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﺮه ﺑﯿﺮون ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﮑﻨﻢ... ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺠﺎت ﺗﻮ... ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪن ﺗﻮ از اون ﮐﺜﺎﻓﺖ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم اﯾﻦ ﺣﻤﺎﻗﺖ رو ﺑﮑﻨﻢ و ﻏﯿﺎﺑﯽ ﺑﺮای ﻣﺪﺗﯽ از ﺗﻨﻬﺎ ﻋﺸﻘﻢ ﮐﻪ ﯾﺎﺳﯽ ﻫﺴﺘﺶ ﭼﺸﻢ ﺑﭙﻮﺷﻢ... ﻧﺴﺘﺮن ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮ ﭼﻘﺪر ازت ﺑﯿﺰارم... ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮ ﭼﻪ ﻗﺴﻤﯽ ﺧﻮردم...
ﻣﺠﯿﺪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎی ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ دو ﻗﻄﺮه اﺷﮏ ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﯽ ﻗﻄﺮه ﻫﺎی ﺑﺎرون ﺑﻬﺎری از ﭼﺸﻤﻬﺎی آﺑﯽ و ﺟﺬاﺑﺶ ﺑﯿﺮون رﯾﺨﺖ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﻟﺮزش اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ... ﺑﻪ ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ دارم ﻗﺴﻢ... ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎت ﻗﺴﻢ... ﮐﻪ اﮔﻪ ﺑﺨﻮای از زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﺮی... اول ﻧﺴﺘﺮن رو ﻣﯿﮑﺸﻢ ﺑﻌﺪ ﺧﻮدم رو... اﺻﻼ ﻫﻢ ﺷﻮﺧﯽ ﻧﺪارم... ﻗﺴﻢ ﺧﻮردم... ﯾﺎﺳﯽ ﻣﻦ از ﻧﺴﺘﺮن ﻣﺘﻨﻔﺮم...
ﻣﯿﺪوﻧﯽ از ﮐﯽ؟... از ﻫﻤﻮن وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻋﻠﯽ ﮐﺎرت ﻋﺮوﺳﯿﺶ رو آورد ﺟﻠﻮی درب ﺧﻮﻧﻪ ی ﻣﺎ و ﺑﻬﻢ داد... ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﻧﺴﺘﺮن ﺷﻌﻮر ﻋﺸﻘﯽ ﻧﺪاره... وﻗﺘﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻮ ﺷﺪم و اون ﺑﺎزﯾﻬﺎ رو ﺳﺮ ﻋﺴﻞ و ﺣﻤﯿﺪ درآورد ﺑﯿﺶ از ﭘﯿﺶ ازش ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺷﺪم... ﺑﻪ ﺧﺪا ﯾﺎﺳﯽ... ﻣﻦ ﺑﺪون ﺗﻮ ﻣﯿﻤﯿﺮم... ﭼﺮا ﺣﺮﻓﻢ رو ﺑﺎور ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﮐﺮدم...
ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺑﻬﺖ دروغ ﮔﻔﺘﻢ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺗﻮی اﯾﻦ ﻣﺪت ﺧﯿﻠﯽ اون روح ﻟﻄﯿﻔﺖ رو آزار دادم وﻟﯽ ﺑﻪ ﺧﺪا دوﺳﺘﺖ دارم... ﯾﺎﺳﯽ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺣﺮﻣﺖ ﻧﻮن و ﻧﻤﮑﯽ ﮐﻪ ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ی ﭘﺪرت ﺧﻮرده ﺑﻮدم ﺧﻮدم رو ﻣﺴﺌﻮل ﻣﯿﺪﯾﺪم ﺗﺎ ﻧﺴﺘﺮن رو از اون ﮐﺜﺎﻓﺘﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺗﻮش ﻏﺮق ﻣﯿﺸﺪ ﻧﺠﺎت ﺑﺪم وﻟﯽ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮای ﻧﺠﺎﺗﺶ ﻣﺠﺒﻮرم اون ﺣﺮﮐﺖ رو در ﺳﻔﺎرت اﻧﺠﺎم ﺑﺪم... ﯾﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﻦ در ﯾﮏ ﻋﻤﻞ اﻧﺠﺎم ﺷﺪه ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم...
دﯾﮕﻪ ﮔﺮﯾﻪ ام ﺷﺪت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﯾﮏ دﺳﺘﻢ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻣﺠﯿﺪ رو از ﺧﻮدم دور ﮐﻨﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درب ﺧﺮوﺟﯽ ﺑﺮم وﻟﯽ ﻣﺠﯿﺪ ﻣﺤﮑﻢ ﺳﺮ ﺟﺎش اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻣﺎﻧﻊ ﻣﻦ ﻣﯿﺸﺪ.
ﻧﺴﺘﺮن ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ؟... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﭼﻘﺪر ﺑﻬﺖ ﺑﺪ ﮐﺮدم... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻧﻔﺮت اﻧﮕﯿﺰﺗﺮﯾﻦ ﺧﻮاﻫﺮ روی زﻣﯿﻦ ﺷﺪم دﯾﮕﻪ... وﻟﯽ ﺑﮕﺬار ﻣﻨﻢ ﯾﻪ اﻋﺘﺮاﻓﯽ ﺑﮑﻨﻢ... آره ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﻣﺠﯿﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎرﻫﺎ ﮐﺮدم... زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ﺧﺮاب ﮐﺮدم... از ﺷﻮﻫﺮم از ﺑﭽﻪ ام از زﯾﺒﺎﯾﯿﻬﺎم از ﺑﻪ ﻗﻮل ﺗﻮ ﺣﺘﯽ ﺳﻼﻣﺘﯿﻢ ﮔﺬﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺑﻬﺎﻧﻪ اﯾﯽ ﺷﺪه دوﺑﺎره ﻣﺠﯿﺪ رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﯿﺎرم... وﻟﯽ ای ﮐﺎش ﻣﺠﯿﺪ، ﻣﺠﯿﺪ ﺳﺎﺑﻖ ﺑﻮد... ﯾﺎﺳﯽ... ﻣﺠﯿﺪ ﻋﺎﺷﻖ ﻫﺴﺖ وﻟﯽ ﻧﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻦ... ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدش ﺗﻮ رو ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺘﻪ... ﺗﻤﺎم ﻓﮑﺮ و ذﮐﺮش ﺗﻮﯾﯽ... اون ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﺣﺴﯽ ﻧﺪاره ﺟﺰ ﻧﻔﺮت... ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ واﻗﻌﯽ از ﻣﻦ ﻣﺘﻨﻔﺮ و ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﺶ...
درﺳﺖ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم... ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺮای اﻧﺘﻘﺎم از ﻣﻦ، ﺗﻮ رو ﺑﺎزﯾﭽﻪ ﻗﺮار داده وﻟﯽ ﺗﻮی اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﻣﺎه اﺧﯿﺮ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ اﺻﻼ اﯾﻨﻄﻮر ﻧﺒﻮده... ﻣﺠﯿﺪ ﺷﺎﯾﺪ ﯾﮏ روزی ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺘﻪ وﻟﯽ درﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ اون ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ دﻧﯿﺎﯾﯽ از ﻧﻔﺮت ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪه و ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻋﺸﻖ و ﻣﺤﺒﺖ واﻗﻌﯽ رو در زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﯿﺪوﻧﻪ... ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺎ ﺑﻬﺎﻧﻪ ی اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮ ﻗﻠﺒﺖ ﻧﺎراﺣﺘﻪ و اﺟﺎزه ی ﺑﺎرداری ﺑﻬﺖ داده ﻧﻤﯿﺸﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﻣﺠﯿﺪ رو ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﻮدم ﺑﮑﺸﻢ وﻟﯽ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻬﻢ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﺮد ﮐﻪ ﭼﻘﺪر اﺣﻤﻘﻢ...
ﺗﻮی اﯾﺘﺎﻟﯿﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﮐﻪ اﻻن ﺑﻪ ﺗﻦ ﮐﺮدی رو ﻧﺒﻮدی ﺑﺒﯿﻨﯽ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻋﺸﻘﯽ ﺑﺮات ﺧﺮﯾﺪ... ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ ﺗﻮ رو ﺗﻮی اﯾﻦ ﻟﺒﺎس ﺗﺠﺴﻢ ﻣﯿﮑﺮد... ﺑﺎ ﻣﻦ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻤﯿﮑﺮد وﻟﯽ ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﻟﺒﺎس رو ﺗﻮی دﺳﺘﺶ ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺣﺲ ﮐﻨﻢ داره ﺗﻮ رو ﺗﻮی اﯾﻦ ﻟﺒﺎس ﺗﺠﺴﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ... ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ اﯾﻦ ﻟﺒﺎس ﻫﺮ ﺧﺮﯾﺪی ﮐﻪ ﺑﺮات ﻣﯿﮑﺮد... ﯾﺎﺳﯽ،ﻣﺠﯿﺪ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺳﺮﺳﻮزﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻼﻗﻪ ﻧﺪاره... ﺑﻪ ﺧﺪا ﻗﺴﻢ ﺗﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮی ﻗﻠﺒﺶ ﺟﺎ داری ﻧﻪ ﺷﺨﺺ دﯾﮕﻪ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ... ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﺣﺘﯽ ارزش داﺧﻞ اﻧﺴﺎن ﺑﻮدن ﻫﻢ ﻧﺪارم... وﻟﯽ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻗﺴﻢ ﺗﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﻮم زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺠﯿﺪ ﻫﺴﺘﯽ...
ﻟﺒﺎس...!!! ﻟﺒﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺘﻢ...!!! ﭘﺲ اﯾﻨﻬﺎ... ﻫﻤﻪ ﮐﺎر ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻮده...!!! رو ﮐﺮدم ﺑﻪ ﮐﻮروش و ﮔﻔﺘﻢ: وﻟﯽ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﻤﺎم ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روز اﺧﯿﺮ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻢ آورده ﻣﯿﺸﻪ ﮐﺎر ﺗﻮ ﺑﻮده...
ﮐﻮروش ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺰ ﺳﺮو ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ رﻓﺖ و ﮐﻤﯽ ﺑﺮای ﺧﻮدش در ﯾﮏ ﮔﯿﻼس ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ رﯾﺨﺖ و در ﻫﻤﻮن ﺣﺎل ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ... ﻫﯿﭽﮑﺪوم ﮐﺎر ﻣﻦ ﻧﺒﻮده... ﺗﻮ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮدی وﻟﯽ ﻣﺠﯿﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ اﯾﯽ از ﺗﻮ ﻏﺎﻓﻞ ﻧﺒﻮد... ﺣﺘﯽ ﺷﺐ ﮐﻪ ﻣﯿﺸﺪ و ﺗﻮ ﺑﺎ ﮐﻤﮏ داروﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﻣﯿﺪادم ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻣﯿﺮﻓﺘﯽ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽ اوﻣﺪ و ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺖ ﻣﯿﻨﺸﺴﺖ...
ﯾﺎﺳﯽ ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ و ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﺗﺼﻮر ﮐﻨﻢ ﻣﺠﯿﺪ ﭼﻘﺪر دوﺳﺘﺖ داره... وﻟﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪر ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮرم ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺗﻮی زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻣﺮدی ﺑﻪ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﻣﺠﯿﺪ ﻧﺪﯾﺪم... ﺣﺘﯽ ﺧﻮد ﻣﻦ ﮐﻪ روزی ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻋﺎﺷﻖ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﺮد روی زﻣﯿﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﻋﺸﻘﯽ در ﺣﺪ و اﻧﺪازه اﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻮﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮم ﻧﺪاﺷﺘﻢ...
ﻓﺸﺎر ﺑﻐﺾ داﺷﺖ ﺧﻔﻪ ام ﻣﯿﮑﺮد... ﺣﺲ ﮔﯿﺠﯽ و ﻧﺎﺗﻮاﻧﯽ ﺑﺮای ﮔﺮﻓﺘﻦ ﯾﮏ ﺗﺼﻤﯿﻢ درﺳﺖ اﻓﮑﺎرم رو ﻓﻠﺞ ﮐﺮده ﺑﻮد... ﺻﺪای ﻧﺴﺘﺮن رو ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺨﻮام ﻣﺠﯿﺪ رو از ﺗﻮ ﺑﮕﯿﺮم... ﺷﺎﯾﺪ ﯾﮏ روزی اﯾﻦ ﻗﺼﺪ رو داﺷﺘﻢ وﻟﯽ ﺣﺎﻻ دﯾﮕﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻃﻤﯿﻨﺎن از ﻧﻔﺮﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ داره دﯾﮕﻪ اﯾﻦ ﻗﺼﺪ رو ﻧﺪارم... ﯾﺎﺳﯽ ﻣﻦ ﺑﺮای بیست و چهار ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ اﺟﺎزه ی ﺗﺮﺧﯿﺺ از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﮕﯿﺮم ﭼﻮن ﻣﺠﯿﺪ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﯽ ﻣﯿﺨﻮای ﺗﺮﮐﺶ ﮐﻨﯽ و ﺑﻪ اﯾﺮان ﺑﺮﮔﺮدی... ﯾﺎﺳﯽ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ... اﻟﺘﻤﺎﺳﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ...
ﺣﺮﻓﻢ رو ﺑﺎور ﮐﻨﯽ... ﻣﺠﯿﺪ ﻋﺎﺷﻘﺘﻪ و ﻓﻘﻂ در ﯾﮏ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺧﺎص ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ اون ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﻪ وﻟﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش در اوﻟﯿﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻦ ﻣﯿﺮم ﮐﻨﺎر ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﻧﺮم ﮐﻨﺎر... ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ اﮔﺮ ﺗﺮﮐﺶ ﮐﻨﯽ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﯿﺸﻪ ﯾﮏ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻣﻦ رو ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻪ... ﻣﺠﯿﺪ ﻫﻤﯿﻦ اﻻﻧﺸﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺧﻮدش رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﺮده ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﺧﻔﻪ ﻧﮑﺮده... ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﭼﺮا؟... ﺗﺎ ﻣﻦ واﻗﻌﯿﺖ رو ﺑﮕﻢ... ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎری... ﻣﺠﯿﺪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﺪون ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ... اﯾﻦ رو ﻗﺴﻢ ﻣﯿﺨﻮرم... ﻣﺠﯿﺪ ﻫﺮ ﻗﺪر ﻋﺎﺷﻖ
ﺗﻮ ﻫﺴﺘﺶ ﻫﺰاران ﺑﺮاﺑﺮش از ﻣﻦ ﻣﺘﻨﻔﺮه... ﯾﺎﺳﯽ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺎور ﮐﻦ.
ﺑﻪ آروﻣﯽ ﺳﻤﺖ درب ﺧﺮوﺟﯽ ﻣﻬﻤﻮﻧﺨﻮﻧﻪ رﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﯿﺨﻮام ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ اﯾﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ... ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻢ... ﮐﺴﯽ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻧﯿﺎد ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ... ﻣﯿﺨﻮام ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ...
وﻗﺘﯽ از ﻣﻬﻤﻮﻧﺨﻮﻧﻪ ﺧﺎرج ﻣﯿﺸﺪم ﻧﺴﺘﺮن ﺧﻮاﺳﺖ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﺑﯿﺎد ﮐﻪ ﺻﺪای ﮐﻮروش رو ﺷﻨﯿﺪم: ﻟﻄﻔﺎ" اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﻦ دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻪ...
از ﻣﻬﻤﻮﻧﺨﻮﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درب ﺧﺮوﺟﯽ وﯾﻼ رﻓﺘﻢ وﻟﯽ ﺻﺪای ﭘﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ دﻧﺒﺎﻟﻢ اوﻣﺪ رو ﺷﻨﯿﺪم ﺻﺪای ﭘﺎی ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮد ﺟﺰ ﻣﺠﯿﺪ...
ﻧﻮر ﻣﻬﺘﺎب ﻫﻤﻪ ﺟﺎ رو روﺷﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﻣﯿﺸﺪ ﻣﺴﯿﺮ رو ﺗﺸﺨﯿﺺ داد. ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﺎﯾﯽ رﻓﺘﻢ ﮐﻪ اون روز ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﺑﻨﯽ ﺑﻪ اوﻧﺠﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم... آروم آروم ﻗﺪم ﺑﺮﻣﯿﺪاﺷﺘﻢ... ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺒﻢ ﺷﺪت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺿﻌﻒ ﻗﻠﺒﻢ ﻧﻤﺎﯾﺶ دﯾﮕﻪ اﯾﯽ رو ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺮام ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺑﮑﺸﻪ... ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ اﯾﯽ ﮐﻢ در ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﮑﺮد ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ...
وﻗﺘﯽ ﺑﻪ اون ﻣﺤﯿﻂ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﭘﺮﺗﮕﺎه اﯾﺴﺘﺎدم و ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ زﯾﺒﺎی ﻣﻨﺎﻇﺮ ﮐﻪ در ﺑﺮﮐﻪ ی آب زﯾﺮ ﻧﻮر ﻣﻬﺘﺎب ﻣﻨﻌﮑﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ... ﻧﻔﺴﻢ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎ ﮐﺸﯿﺪن ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻢ... اﺷﮏ ﻟﺤﻈﻪ اﯾﯽ رﻫﺎم ﻧﻤﯿﮑﺮد... روﺣﻢ رو زﺧﻢ ﺧﻮرده ﻣﯿﺪﯾﺪم درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻫﻨﻮز ﻗﻠﺒﻢ از ﻋﺸﻖ ﻣﺠﯿﺪ ﻣﯿﺘﭙﯿﺪ... ﭘﺲ ﻣﻦ درﺳﺖ دﯾﺪه ﺑﻮدم...
ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺒﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﺟﺰ ﻣﺠﯿﺪ ﻧﺒﻮده ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺖ ﻣﻦ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﺧﯿﺲ ﻣﯿﻨﺸﺴﺘﻪ... اﯾﻦ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻮده ﮐﻪ وﺳﺎﯾﻞ ﻣﻮرد ﻧﯿﺎز ﻣﻦ رو ﺑﻪ اوﻧﺠﺎ ﻣﯽ آورده... ﻣﺠﯿﺪ در ﻫﻤﻪ ی اون ﻟﺤﻈﺎت در ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﺑﻮده وﻟﯽ ﻣﻦ ﻏﺎﻓﻞ از ﺣﻀﻮرش ﺑﻮدم... ﺑﺎز ﻫﻢ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ دﯾﮕﻪ ای ﮐﺸﯿﺪم... ﻣﺠﯿﺪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﺎ دو دﺳﺖ ﺻﻮرت ﻣﻦ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ؟... ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﻪ؟
ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﺳﺮ ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ دادم و ﺑﻌﺪ ازش ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺎز ﺑﻪ اون ﺑﺮﮐﻪ در ﻋﻤﻖ ﭘﺮﺗﮕﺎه ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺠﯿﺪ؟... ﺑﻪ ﻋﺸﻘﺖ ﺷﮏ ﮐﺮده ﺑﻮدم... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﻮی ﻋﺸﻖ ﺑﻬﻢ دروغ ﮔﻔﺘﯽ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺎ اوﻣﺪن ﻧﺴﺘﺮن دﯾﮕﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﺪارم... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻋﻘﺪش ﮐﺮدی و ﻣﻦ رو ﻃﻼق دادی... دﯾﮕﻪ ﺑﺮام ﻣﺴﻠﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﻮﻟﻢ زدی... ﺑﺎور ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻋﺸﻘﯽ ﺑﻬﻢ ﻧﺪاﺷﺘﯽ و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﻘﺶ ﺑﺎزی ﮐﺮدی... ﺑﻬﻢ ﺗﺮﺣﻢ ﮐﺮدی ﮐﻪ ﻧﮕﻬﻢ داﺷﺘﯽ...
ﻣﺠﯿﺪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم اﯾﺴﺘﺎد و دﺳﺘﻬﺎش رو دور ﮐﻤﺮم ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد و ﮔﺮدﻧﻢ رو ﺑﻪ آروﻣﯽ ﺑﻮﺳﯿﺪ ﻣﻮﻫﺎم رو ﺑﻮ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ... ﻣﻦ ﺑﺪون ﺗﻮ ﻣﯿﻤﯿﺮم... اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ رو ﻧﮕﻮ...
ﻫﻨﻮزم اﺷﮏ رﻫﺎم ﻧﮑﺮده ﺑﻮد اداﻣﻪ دادم: ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮﮔﺮدم ﺑﻪ اﯾﺮان وﻟﯽ اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ وﻗﺘﯽ اوﻣﺪم ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم اﮔﺮ ﺑﻪ ﻫﺮ دﻟﯿﻠﯽ ﻧﺘﻮﻧﻢ ﺑﻪ اﯾﺮان ﺑﺮﮔﺮدم ﺑﺮای ﺧﺎرج ﮐﺮدن ﺧﻮدم از زﻧﺪﮔﯽ ﺗﻮ و ﻧﺴﺘﺮن ﺧﻮدم رو از اﯾﻦ ﭘﺮﺗﮕﺎه ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻨﺪازم...
ﻣﺠﯿﺪ ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮدش ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪ... ﺑﻐﺾ ﻣﺮدوﻧﻪ اش و ﭼﺸﻤﺎن اﺷﮏ آﻟﻮدش ﻗﻠﺒﻢ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ درد آورده ﺑﻮد ﺧﻮدم رو ﺗﻮی آﻏﻮﺷﺶ ﺟﺎ دادم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺠﯿﺪ... ﮐﻮروش راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻪ... ﻣﻦ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰی ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ از ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ... ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻘﺘﻢ و ﺗﺮس از دﺳﺖ دادن ﺗﻮ و ﺣﻀﻮر ﻧﺴﺘﺮن دﯾﻮوﻧﻪ ام ﮐﺮده ﺑﻮد... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻓﻘﻂ ﻣﻦ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺗﻮ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ و ﺗﻮ ﻫﯿﭻ ﻋﻼﻗﻪ اﯾﯽ ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﻧﺴﺘﺮن دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪاری...
ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد ﻣﻦ رو در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ ﺑﻐﺾ ﻣﺮدوﻧﻪ اش ﺷﮑﺴﺖ و ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ... ﮔﺮﯾﻪ اﯾﯽ ﮐﻪ در اﻧﺘﻬﺎش اﻣﯿﺪ ﺑﻮد... اﻣﯿﺪ ﺑﻪ اداﻣﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ و او... در ﮐﻨﺎر ﻫﻢ...
ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﺲ از اون ﺷﺐ ﻣﻦ و ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﻋﻘﺪ ﻫﻢ در اوﻣﺪﯾﻢ و ﻧﺴﺘﺮن ﻫﻢ ﻃﯽ ﺳﻔﺮی ﮐﻪ ﻋﻠﯽ و ﻣﻬﻨﺎز ﺑﻪ ﺳﻮﺋﯿﺲ ﺑﺎ دﻋﻮت ﻣﻦ و ﻣﺠﯿﺪ داﺷﺘﻦ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه اوﻧﻬﺎ ﺑﻪ اﯾﺮان ﺑﺮﮔﺸﺖ. ﮐﻮروش در ﮐﻤﺎل ﺑﺰرﮔﻮاری ﺗﻨﻬﺎ ﻓﺮزﻧﺪش ﺑﻨﯽ رو ﮐﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ی ﯾﮏ ﻋﺸﻖ ﺑﺪ ﻓﺮﺟﺎم ﺑﺮاﯾﺶ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ و ﻣﺠﯿﺪ ﺳﭙﺮد و ﻣﻦ و ﻣﺠﯿﺪ ﻃﯽ ﮔﺬروﻧﺪن ﻣﺮاﺣﻠﯽ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﺑﻨﯽ رو ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪی ﻗﺒﻮل ﮐﺮدﯾﻢ...
ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ در ﻃﯽ ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻮﺗﺎه اﯾﻨﻘﺪر ﺑﺮام ﺑﺎزی و ﻗﺼﻪ ﺳﺎزی ﮐﻨﻪ اﻣﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪ ﻋﺸﻖ و ﻋﻼﻗﻪ ی ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺑﻮد... ﻣﺠﯿﺪ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ در ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﻣﻦ وﻓﺎدار و ﺻﻤﯿﻤﯽ ﻧﺸﻮن داد و ﺑﺎﻗﯽ ﻣﻮﻧﺪ...
اﻣﺮوز زﻧﺪﮔﯽ در ﮐﻨﺎر ﻣﺠﯿﺪ و ﺗﻨﻬﺎ ﻓﺮزﻧﺪﻣﻮن ﺑﻨﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻟﺬت ﺑﺨﺶ ﺗﺮﯾﻦ ﻧﻌﻤﺘﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻬﻢ ﻫﺪﯾﻪ ﮐﺮده.
پایان
نام داستان: قصه عشق // نویسنده: شادی داودی // منبع: 98یا
