جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منگلبرگهای خزان عشق (2)
گلبرگ‌های خزان عشق (2)
ﻣﺎﻣﺎن رﻓﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ وﻟﯽ ﺑﺎﻻ ﻧﺮﻓﺖ ﻓﻘﻂ اﺣﺴﺎن را ﺻﺪا ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ. ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ در ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ی آﯾﻨﺪه ﻃﻮﻓﺎن ﻓﺮﯾﺎدﻫﺎی ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ ﻫﻮا ﺧﻮاﻫﺪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ. ﺣﺎﻻ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ و اﻧﺘﻈﺎر اﺣﺴﺎن را ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ.
آﻫﺴﺘﻪ ﺿﺮﺑﻪ ای ﺑﻪ درب اﺗﺎق اﺣﺴﺎن زدم و ﺑﻌﺪ درب را ﺑﺎز ﮐﺮدم... دﯾﺪم روی ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﻣﺸﻐﻮل ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﺳﯿﻢ ﮐﺎرﺗﯽ داﺧﻞ ﯾﮏ ﮔﻮﺷﯽ ﺟﺪﯾﺪ اﺳﺖ!
ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ ﻣﺎﻣﺎن ﺻﺪات ﮐﺮده...ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻪ.
ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺳﯿﻢ ﮐﺎرت را داﺧﻞ ﮔﻮﺷﯽ ﺟﺪﯾﺪی ﮐﻪ در دﺳﺖ داﺷﺖ ﻗﺮار داد و ﮔﻔﺖ: اﻻن ﻣﯿﺮم...
ﮔﻔﺘﻢ: اﯾﻦ ﺳﯿﻢ ﮐﺎرت رو از ﮐﺠﺎ آوردی؟
ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﻓﺮﻫﺎد ﺑﺮام ﺟﻮر ﮐﺮد و ﺧﺮﯾﺪم.
از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮔﻮﺷﯽ ﻣﺮا ﻫﻢ ﮐﻪ ﺻﺒﺢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ. ﮔﻮﺷﯽ را ﮐﻪ از او ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﮔﻮﺷﯽ و ﺳﯿﻢ ﮐﺎرت ﻗﺒﻠﯽ رو ﭼﺮا ﻓﺮوﺧﺘﯽ؟!!!
دوﺑﺎره ﭼﻬﺮه اش در ﻫﻢ رﻓﺖ و ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻤﺮﻧﮕﯽ روی ﻟﺒﺶ ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺑﻌﺪا" ﺑﺮات ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﻨﻢ...
دوﺑﺎره ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﺣﺎﻻ اﯾﻦ ﯾﮑﯽ واﻗﻌﺎ" ﻣﺎل ﺧﻮدﺗﻪ؟
ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﻟﭙﻢ را ﮐﻨﺪ و ﮔﻔﺖ: آره...ﺧﺎﻧﻢ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ... ﺑﻌﺪ از ﻣﺎﻣﺎن ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ روﺷﻦ!
از ﺳﺮ راﻫﺶ ﮐﻨﺎر رﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﯽ ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ...ﻗﺼﺪ ﻓﻀﻮﻟﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ.
وﻗﺘﯽ داﺷﺖ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺮﻓﺖ ﮔﻔﺖ: ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﯿﺎ...ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدم ﺑﺎﻻ و ﻣﻮﺿﻮع رو ﺑﺮات ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﻨﻢ.
از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم وﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ وارد آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﺸﻮد ﺗﺮدﯾﺪ را در ﻗﺪﻣﻬﺎﯾﺶ ﻣﯿﺸﺪ ﺣﺲ ﮐﺮد. وارد اﺗﺎﻗﻢ ﺷﺪم و درب را ﺑﺴﺘﻢ. ﺻﺪای ﺳﻮال و ﺟﻮاﺑﻬﺎی ﻫﺮ دو را ﮐﻢ و ﺑﯿﺶ ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم اﻣﺎ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ اﺣﺴﺎن ﭼﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ را ﺳﺮ ﻫﻢ ﺑﺎﻓﺖ و ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺷﮑﺮ ﺧﺪا آن ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ اﻧﺘﻈﺎرش را داﺷﺘﻢ اﺗﻔﺎق ﻧﯿﻔﺘﺎد.
ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ"ﺑﯿﺴﺖ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ اﺣﺴﺎن ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﻦ آﻣﺪ. ﻣﻦ روی ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و در ﺣﺎل ورق زدن ﮐﺘﺎب ﺳﻬﺮاب ﺳﭙﻬﺮی ﺑﻮدم. وﻗﺘﯽ وارد ﺷﺪ آﻣﺪ روی ﺗﺨﺖ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺖ و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺎ ﮔﻮﺷﯽ اش ﺑﺎزی ﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد.ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﺶ را ﺑﺎ ﺳﻮاﻟﯽ از ﻃﺮف ﻣﻦ آﻏﺎز ﮐﻨﺪ ﭼﻮن ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ اﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﭼﯿﺰی ﺑﭙﺮﺳﻢ ﺷﺎﯾﺪ اﺻﻼ ﮐﺎر درﺳﺘﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ و از آﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدش ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﻮﺿﻮع را ﺑﺮاﯾﻢ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد ﭘﺲ ﺟﺎی ﭘﺮﺳﺸﯽ از ﻃﺮف ﻣﻦ ﻧﺒﻮد.
ﺧﻮدش را ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪ و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﺑﻪ دﯾﻮار ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺖ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ دراز روی ﺗﺨﺖ ﻗﺮار داد و ﮔﻔﺖ:ا ﻟﻬﺎم...
ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺗﺎ ﺣﺮﻓﺶ را ﺑﺰﻧﺪ. اداﻣﻪ داد: ﻧﺎﻫﯿﺪ رو دﯾﺪی؟ دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺑﯿﻪ...ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب...ﺧﺎﻧﻮم...ﻣﺤﺠﻮب...ﻣﻬﺮﺑﻮن...ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺑﻌﺪ از ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ در ﻣﻮردش ﻗﻀﺎوت ﮐﻨﻢ...
ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺒﯿﻦ اﺣﺴﺎن... ﻗﺮار ﺑﻮد در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻓﺮوش ﮔﻮﺷﯿﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ... ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎی ﭘﺮ از اﺣﺴﺎس رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ...
ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺣﻠﻘﻪ ی اﺷﮏ را ﺑﻪ وﺿﻮح در ﭼﺸﻤﺶ دﯾﺪم!!! ﺑﺮای ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺗﺮﺳﯿﺪم...ﺗﺎ ﺣﺎﻻ اﺣﺴﺎن را اﯾﻨﻄﻮری ﻏﺮق در اﺣﺴﺎس ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم...او ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﺴﺮی ﺷﻮخ و ﺑﺬﻟﻪ ﮔﻮ ﺑﻮد و اﺻﻼ" ﻟﺤﻈﻪ ای ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺗﺼﻮر ﮐﺮد ﮐﻪ او ﺑﺎ ﻏﻢ ﻫﻢ آﺷﻨﺎ ﺑﺎﺷﺪ..! ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ اﺷﮏ را ﺑﻪ ﭘﻬﻨﻪ ی ﺻﻮرﺗﺶ دﻋﻮت ﮐﻨﺪ!
ﺳﺮﯾﻊ ﺧﻮدم را ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: اﺣﺴﺎن...ﭼﺘﻪ؟!!
ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ ای ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎه ﮐﺮد وﻟﯽ ﺑﻌﺪ اداﻣﻪ داد: ﮔﻮﺷﯽ رو ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﻔﺮوﺷﻢ.
از ﺗﻌﺠﺐ دﻫﻨﻢ ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺎﻫﯿﺪ؟!!!... ﭼﺮا؟!!!
ﻧﮕﺎه ﭘﺮ اﻟﺘﻤﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدﻣﻮن ﻣﯿﻤﻮﻧﻪ؟
ﮔﻔﺘﻢ: آره...ﺑﻪ ﺧﺪا...ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﯿﻨﻢ...اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﭼﻪ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ داره؟
از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و دوﺑﺎره در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﮔﻮﺷﯽ را از ﯾﮏ دﺳﺘﺶ ﺑﻪ دﺳﺖ دﯾﮕﺮش ﭘﺮت ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺖ: ﺑﺮای ﭘﻮل ﭘﯿﺶ اﺟﺎره ی ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن ﭘﻮل ﻻزم داﺷﺘﻦ و ﻣﻨﻢ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﮐﺮدم.
ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻓﻘﻂ اﯾﻦ را ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ را ﻧﮕﻔﺘﻪ...اداﻣﻪ داد: ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﺎ ﻣﺎدر و دو ﺗﺎ ﺧﻮاﻫﺮ ﮐﻮﭼﯿﮑﺘﺮش زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ. ﭘﺪرش ﻫﺸﺖ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ اوﻧﻬﺎ رو رﻫﺎ ﮐﺮده و رﻓﺘﻪ ﺣﺎﻻ ﮐﺠﺎ و ﭼﺮا ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺧﻮدﺷﻮﻧﻢ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪن و از اون ﺗﺎرﯾﺦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﺎدرش ﺑﺎ ﺳﺨﺘﯽ ﻣﺨﺎرج ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺗﺎﻣﯿﻦ ﮐﺮده و اﻻن ﻧﺎﻫﯿﺪم در ﺿﻤﻨﯽ ﮐﻪ درس ﻣﯿﺨﻮﻧﻪ ﺗﻮی ﯾﻪ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻪ ﻣﺎل داﯾﯽ ﻓﺮﻫﺎد ﻫﺴﺘﺶ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﻪ. ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﭘﯿﺶ ﺻﺎﺣﺒﺨﻮﻧﻪ ﺷﻮن ﺑﺪون ﺧﺒﺮ ﻗﺒﻠﯽ ﺑﻪ اوﻧﻬﺎ ﻣﯿﮕﻪ ﯾﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮏ ﻣﯿﻠﯿﻮن ﺗﻮﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﻮل ﭘﯿﺶ ﺧﻮﻧﻪ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﻨﻦ و ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎﯾﺪ اﺛﺎﺛﺸﻮن رو ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻦ و از اوﻧﺠﺎ ﺑﺮن...ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﯾﮏ ﻣﯿﻠﯿﻮن ﺗﻮﻣﻦ ﭘﻮل ﺑﻪ ﭼﻪ روزی اﻓﺘﺎده ﺑﻮدن ﮐﺎر ﻧﺎﻫﯿﺪ و ﻣﺎدرش ﻓﻘﻂ ﮔﺮﯾﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد...ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ...ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﻓﺮﻫﺎد ﮔﻮﺷﯽ رو ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﺑﺎ ﺳﯿﻢ ﮐﺎرت ﻓﺮوﺧﺘﻢ و ﭘﻮل ﻣﻮرد ﻧﯿﺎزﺷﻮن رو ﺗﻬﯿﻪ ﮐﺮدم...ﻫﻤﻪ اش ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد.
ﮐﺘﺎب را ﮐﻪ ﻟﻮﻟﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدم و در دﺳﺘﻢ ﻣﯽ ﻓﺸﺮدم دوﺑﺎره ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: وﻟﯽ اﮔﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻔﻬﻤﻪ ﭼﯽ؟
ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻪ... ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻮن ﻣﺰاﺣﻢ ﺗﻠﻔﻨﯿﻢ زﯾﺎد ﺷﺪه ﺑﻮده ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم ﺷﻤﺎره رو واﮔﺬار ﮐﻨﻢ.
دﯾﮕﺮ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ ﭼﯿﺰی ﺑﮕﻮﯾﻢ وﻟﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﻣﺎﻣﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﻫﻮش ﺗﺮ از آن ﭼﯿﺰی اﺳﺖ ﮐﻪ اﺣﺴﺎن ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﺪ. اﺣﺴﺎن از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺧﻮاﺳﺖ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون ﺑﺮود ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ: راﺳﺘﯽ از ﻓﺮﻫﺎد و ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ؟
ﺧﻨﺪﯾﺪ... ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ: ﺧﺪا واﺳﻪ ی ﻓﺮﻫﺎد ﺳﺎﺧﺘﻪ...!
ﻣﻨﻬﻢ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﻄﻮر؟
ﮔﻔﺖ: ﮐﺘﺎﺑﻬﺎﯾﯽ رو ﮐﻪ ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻪ اون ﮐﺘﺎﺑﻔﺮوﺷﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ... ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﻓﺮﻫﺎدم ﺑﺎ ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻓﺮدا ﺑﺮن اﻧﻘﻼب و ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ رو ﺗﻬﯿﻪ ﮐﻨﻦ...
ﻫﺮ دو ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ و ﺑﻌﺪ اﺣﺴﺎن از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺖ. ﺑﺮاﯾﻢ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﻫﻢ از اﯾﻦ راﺑﻄﻪ ﻧﺎراﺿﯽ ﻧﺒﻮده. وﻟﯽ ﻣﻮﺿﻮع ﺟﺎﻟﺒﺘﺮ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻓﺮﻫﺎد اﻇﻬﺎر ﻋﻘﯿﺪه ﻧﮑﺮده ﺑﻮد اﻣﺎ از رﻓﺘﺎر آﺧﺮش ﮐﺎﻣﻼ" ﻣﯿﺸﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﻫﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻓﺮﻫﺎد ﺑﯽ ﻣﯿﻞ ﻧﺒﻮده!
ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺳﭙﺮی ﺷﺪ و اواﺳﻂ ﻫﻔﺘﻪ ی ﺑﻌﺪ ﺻﺒﺢ ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮد و ﻗﺒﻮﻟﯽ ﻣﺮا در داﻧﺸﮕﺎه ﮐﻪ از ﻃﺮﯾﻖ ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد را ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن اﻃﻼع داد و ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﮐﻠﯽ ﺗﺒﺮﯾﮏ ﮔﻔﺖ و از ﻣﺎﻣﺎن ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﮕﯽ ﺷﺎم را ﻣﻬﻤﺎن ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺎﺷﯿﻢ.
ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﭼﺮا ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ راه ﮔﺮﯾﺰ از ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﻌﺪ از اﺗﻤﺎم دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ورود ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎه ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ... اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻮدن در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮاﯾﻢ ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻤﻞ ﺑﺎﺷﺪ اﻣﺎ ﺧﻮب ﺑﺎ ورود ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎه ﺷﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ از ﻣﺤﺪودﯾﺘﻬﺎی ﻣﻦ دﯾﮕﺮ از ﮐﻨﺘﺮل ﺑﺎﺑﺎ ﺧﺎرج ﻣﯿﺸﺪ.
ﻗﻀﯿﻪ ای ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺳﺒﺐ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯿﻢ ﺷﺪ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻇﻬﺮ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﻧﯿﺰ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ در داﻧﺸﮑﺪه ﻣﺎﻣﺎﯾﯽ و ﭘﺮﺳﺘﺎری ﺗﻬﺮان ﻗﺒﻮل ﺷﺪه... ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم ﭼﺮا ﮐﻪ ﻣﻦ و ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ راﺣﺖ ﺑﻮدﯾﻢ و ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺗﺎ ﺣﺪ زﯾﺎدی ﺧﯿﺎل ﺑﺎﺑﺎ و ﻣﺎﻣﺎن را ﻫﻢ راﺣﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ.
ﻇﻬﺮ اﺣﺴﺎن وﻗﺘﯽ آﻣﺪ ﻣﺎﻣﺎن ﻫﺮ ﭼﯽ اﺻﺮار ﮐﺮد ﮐﻪ ﻧﺎﻫﺎر ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮد و ﻣﺮا ﻫﻢ ﺑﺎ وﺟﻮد ﺗﻤﺎم ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن داﺷﺖ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺮای ﻧﺎﻫﺎر از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون ﺑﺮد. وﻗﺘﯽ از درب ﺣﯿﺎط ﺧﺎرج ﺷﺪم ﻧﺎﻫﯿﺪ در ﻣﺎﺷﯿﻦ اﺣﺴﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و وﻗﺘﯽ ﻣﺮا دﯾﺪ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺗﺒﺮﯾﮏ ﮔﻔﺖ. اﯾﻦ ﺑﺎر دوﻣﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺎﻫﯿﺪ را ﻣﯿﺪﯾﺪم وﻟﯽ ﯾﮏ ﺟﻮرﻫﺎی ﺧﺎﺻﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ دﻟﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻗﻮل اﺣﺴﺎن واﻗﻌﺎ" ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ و ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮد. ﺑﺎﻻﺧﺮه اﺣﺴﺎن ﺟﻠﻮی ﯾﮏ رﺳﺘﻮران ﻧﮕﻪ داﺷﺖ وﻗﺘﯽ ﭘﯿﺎده ﺷﺪﯾﻢ اﺣﺴﺎن ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻓﺮﻫﺎد را ﻧﺸﺎن داد و ﮔﻔﺖ: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ زودﺗﺮ از ﻣﺎ رﺳﯿﺪن!
ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻓﺮﻫﺎد و ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ و وﻗﺘﯽ داﺧﻞ رﺳﺘﻮران رﻓﺘﯿﻢ آﻧﻬﺎ را دﯾﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺮای ﻣﺎ دﺳﺖ ﺗﮑﺎن
دادﻧﺪ روﺣﯿﻪ ی ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﮐﺎﻣﻼ" ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺑﻪ وﺿﻮح ﺑﺮق ﻋﺸﻖ را ﻣﯿﺸﺪ در ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ دﯾﺪ. ﻧﺎﻫﺎر ﻣﻬﻤﺎن اﺣﺴﺎن ﺑﻮدﯾﻢ
ﮐﻪ اﻟﺤﻖ ﮐﻢ ﻧﮕﺬاﺷﺖ و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺗﺎ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ. ﻓﺮﻫﺎد ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﻗﺒﻮﻟﯽ ﻧﺎزﻧﯿﻦ در داﻧﺸﮕﺎه ﯾﮏ زﻧﺠﯿﺮ
ﻃﻼ ﺑﺎ ﯾﮏ ﮔﺮدن آوﯾﺰ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻪ او ﻫﺪﯾﻪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ آﻧﺮا ﺑﻪ ﮔﺮدن اﻧﺪاﺧﺖ. ﺷﺐ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ و اﺣﺴﺎن
ﺑﺎز ﺑﺮای ﺷﺎم ﺑﯿﺮون از ﻣﻨﺰل ﺑﻮدﯾﻢ.
ﻫﻔﺘﻪ ی ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻧﺎﻫﯿﺪ و اﺣﺴﺎن ﺑﺮای ﻧﺎم ﻧﻮﯾﺴﯽ و ﺗﻌﯿﯿﻦ واﺣﺪ ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎه رﻓﺘﻢ ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﺎرﻫﺎﯾﻢ را ﻧﺎﻫﯿﺪ اﻧﺠﺎم داد. ﻗﺮار ﺷﺪ از ﯾﺎزدﻫﻢ ﻣﻬﺮ ﮐﻼﺳﻬﺎﯾﻢ ﺷﺮوع ﺷﻮد ﺳﻪ روز در ﻫﻔﺘﻪ از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﮐﻼس داﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻼﺳﻬﺎ را ﻣﯿﮕﺬراﻧﺪم.
ﺗﺎ ﯾﺎزدﻫﻢ ﻣﻬﺮ ﺑﺮﺳﺪ دﻟﺸﻮره ی ﻋﺠﯿﺒﯽ داﺷﺘﻢ داﺋﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻣﺤﯿﻂ داﻧﺸﮕﺎه ﭼﻪ ﺟﻮر ﺟﺎﯾﯽ ﻣﯿﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ؟.. از اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺎﻻ از ﺣﺪ ﯾﮏ دﺧﺘﺮ دﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻧﯽ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻤﯽ اﺣﺴﺎس ﺑﺰرﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮدم.
ﺑﺎﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﭘﺮوﮋه ی ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﯽ ﺑﺰرگ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺧﯿﻠﯽ درﮔﯿﺮ ﮐﺎرﻫﺎﯾﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ در اﯾﻦ ﺑﯿﻦ ﺑﺎ ﻗﺒﻮل ﺷﺪن ﻣﻦ در داﻧﺸﮕﺎه ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺪ زﯾﺎدی از آﯾﻨﺪه ی ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﺶ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺣﺎﺻﻞ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ... ﭼﻮن آراﻣﺶ ﻧﺴﺒﯽ را در ﭼﻬﺮه اش ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮدم. ﺑﺮای رﻓﺖ و آﻣﺪ ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎه ﻫﻢ ﭼﻮن ﭘﺪر ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﯾﮏ رﻧﻮ ﺑﺮاﯾﺶ ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮد ﻣﺸﮑﻞ رﻓﺖ و آﻣﺪﻣﺎن ﻫﻢ ﺣﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﺮ ﭼﻪ اﺣﺴﺎن ﮐﻤﯽ ﻧﮕﺮان ﺑﻮد و ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺑﺎﺑﺎ را ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﻮن ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﺗﺎزه ﺗﺼﺪﯾﻖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﻨﺪ ﻣﻦ ﺑﺎ او ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎه ﺑﺮوم... وﻟﯽ در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪ و ﮐﻠﯽ ﻫﻢ ﻣﻦ از اﯾﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم.
ﺑﺎﻻﺧﺮه ﯾﺎزدﻫﻢ ﻣﻬﺮﻣﺎه رﺳﯿﺪ و ﮐﻼﺳﻬﺎ ﺷﺮوع ﺷﺪ. در ﻫﻤﺎن ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ی اول ﺑﻪ اﯾﻦ واﻗﻌﯿﺖ ﭘﯽ ﺑﺮدم ﮐﻪ داﻧﺸﮕﺎه ﭼﯿﺰی ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺎن ﻣﺪرﺳﻪ اﺳﺖ ﻓﻘﻂ در اﺑﻌﺎدی ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺟﻤﻌﯿﺘﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ. اواﯾﻞ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻣﺜﻞ دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻟﺤﻈﺎﺗﻢ ﺑﺎ ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﺳﭙﺮی ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ وﻟﯽ ﮐﻢ ﮐﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﺑﻪ دﻟﯿﻞ رواﺑﻄﺶ ﺑﺎ ﻓﺮﻫﺎد ﻣﻦ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﺣﮑﻢ ﯾﮏ ﻣﺰاﺣﻢ را ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ام... ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺑﺮای دوﺳﺘﯿﻤﺎن ﭘﯿﺶ ﺑﯿﺎﯾﺪ آﻫﺴﺘﻪ آﻫﺴﺘﻪ ﺧﻮدم را ﮐﻨﺎر ﺑﮑﺸﻢ ﺗﺎ آﻧﻬﺎ ﻫﻢ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ. اواﯾﻞ ﺑﺮاﯾﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد وﻟﯽ ﮐﻢ ﮐﻢ ﻋﺎدت ﮐﺮدم و ﻣﺴﯿﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﺎ داﻧﺸﮕﺎه را ﮐﺎﻣﻼ" ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪم و دﯾﮕﺮ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ﻧﺒﻮد از اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮوم و ﯾﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﮔﺮدم...
ﻫﻮای ﭘﺎﯾﯿﺰ ﮐﻢ ﮐﻢ ﻋﻼﺋﻢ ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺎراﻧﻬﺎی ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ و ﺗﻨﺪش ﻣﻌﻤﻮﻻ"ﻋﺎﺑﺮﯾﻦ ﭘﯿﺎده را ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮ ﻣﯿﮑﺮد.
ﺷﺮوع دوﻣﯿﻦ ﻣﺎه ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺑﻮد ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﺘﺎﺑﻔﺮوﺷﯿﻬﺎی ﺧﯿﺎﺑﺎن اﻧﻘﻼب ﺳﺮی ﻣﯿﺰدم و ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﮐﺘﺎب و ﺟﺰوه ﺗﻬﯿﻪ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ از داﻧﺸﮕﺎه ﮐﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﯿﺎﺑﺎن اﻧﻘﻼب رﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﻣﻐﺎزه ﻫﺎی ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻣﯿﮑﺮدم اﻣﺎ در ﻫﺮ ﮐﺪام وﻋﺪه ی ﭼﻨﺪ روز و ﮔﺎه دو ﻫﻔﺘﻪ ی ﺑﻌﺪ را ﺑﺮای ﺟﻮر ﮐﺮدن ﺟﺰوات ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﻣﺮا ﻣﯿﺪادﻧﺪ.
ﮐﻢ ﮐﻢ ﮐﻼﻓﻪ ﮔﯽ را در ﺧﻮدم ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﭼﺮا ﮐﻪ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻫﻢ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻌﻄﻞ ﺷﺪن ﺑﺮای ﮐﺘﺎب ﻫﺎ و ﺟﺰوات ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ ی ﻋﻘﺐ اﻓﺘﺎدﻧﻢ از درس ﺑﻮد ﭼﻮن ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ ﮐﻪ دﻧﺒﺎﻟﺸﺎن ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺳﻔﺎرش ﯾﮑﯽ از اﺳﺘﺎدﻫﺎﯾﻤﺎن ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻗﻮل ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﮔﯿﺮ ﺳﻪ ﭘﯿﭻ ﻣﻌﺮوف ﺷﺪه ﺑﻮد و اﮔﺮ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ را ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﺣﺘﻤﺎ در اﻣﺘﺤﺎن ﻧﯿﻢ ﺗﺮم ﮐﻪ ﻫﻔﺘﻪ ی ﺑﻌﺪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﮕﯿﺮد دﭼﺎر ﻣﺸﮑﻞ ﻣﯿﺸﺪم. ﺑﺎ ﻧﺎ اﻣﯿﺪی وارد آﺧﺮﯾﻦ ﮐﺘﺎﺑﻔﺮوﺷﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻐﺎزه ﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﻣﻌﺘﺒﺮﺗﺮ اﺳﺖ ﺷﺪم...
داﻧﺸﺠﻮﻫﺎی زﯾﺎدی در آﻧﺠﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺪام ﻣﺸﻐﻮل ﺧﺮﯾﺪ ﻣﻄﺎﻟﺐ درﺳﯽ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﻮدﻧﺪ. رﻓﺘﻢ ﭘﯿﺶ ﻣﺴﺌﻮل ﮐﺘﺎﺑﻔﺮوﺷﯽ و ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم اﺳﺎﻣﯽ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ و ﺟﺰواﺗﻢ را ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﺟﺰوات را داﺷﺖ اﻣﺎ ﺳﻪ ﺟﻠﺪ ﮐﺘﺎب را ﻫﺮ ﭼﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﮐﺮد ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪ آﻧﻬﺎ را ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ. در اﯾﻦ ﻣﯿﺎن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﮕﺎﻫﻬﺎی ﭘﯽ در ﭘﯽ ﯾﮑﯽ از ﻣﺸﺘﺮﯾﻬﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد.
ﺧﻼﺻﻪ ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﻣﻌﻄﻠﯽ ﻓﺮوﺷﻨﺪه ﺑﺎ ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺟﺰوات را ﻣﯿﺘﻮاﻧﺪ در اﺧﺘﯿﺎر ﻣﻦ ﻗﺮار ﺑﺪﻫﺪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻫﻤﺎن ﻫﻢ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻏﻨﯿﻤﺘﯽ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺗﺸﮑﺮ ﭘﻮل ﺟﺰوه ﻫﺎ را ﭘﺮداﺧﺖ ﮐﺮدم و آﻧﻬﺎ را ﺗﺤﻮﯾﻞ ﮔﺮﻓﺘﻢ.
از ﻣﻐﺎزه ﮐﻪ ﺑﯿﺮون آﻣﺪم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻫﻤﺎن ﻣﺸﺘﺮی ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﺑﻪ ﺧﺮﯾﺪ و در ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻦ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﯿﮑﺮد ﻧﯿﺰ از ﻣﻐﺎزه ﺧﺎرج ﺷﺪ و ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ ﮔﻔﺖ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺎل اوﻟﯽ ﺑﺎﺷﯽ درﺳﺘﻪ؟
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم... ﻣﺆدب ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ و اﺻﻼ" ﻗﺼﺪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺖ... اﯾﺴﺘﺎدم. ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ... ﺳﻼم.
ﺑﻪ آراﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ: ﺳﻼم.
اداﻣﻪ داد: ﻣﻦ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎﺷﻬﯿﺪی ﻫﺴﺘﻢ. داﻧﺸﺠﻮی رﺷﺘﻪ ﺗﺨﺼﺼﯽ ﭘﺰﺷﮑﯽ... آﺳﯿﺐ ﺷﻨﺎﺳﯽ در اﻧﺪام ﺑﯿﻨﺎﯾﯽ.
آب دﻫﻨﻢ را ﻗﻮرت دادم... رﺷﺘﻪ اش ﻣﺤﺸﺮ ﺑﻮد... ﯾﻌﻨﯽ ﯾﮏ ﭘﺎ ﻣﺦ. ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻠﻪ؟ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ... ﻓﺮﻣﺎﯾﺸﯽ داﺷﺘﯿﺪ؟
ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: ﺷﻨﯿﺪم دﻧﺒﺎل ﺳﻪ ﺟﻠﺪ ﮐﺘﺎب ﻣﯿﮕﺸﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﯽ اﯾﻨﺠﺎ ﺗﻬﯿﻪ ﮐﻨﯽ.
دوﺑﺎره ﯾﺎد ﻣﺸﮑﻞ ﭘﯿﺶ آﻣﺪه ام اﻓﺘﺎدم ﺑﯽ ﻣﻌﻄﻠﯽ ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻨﻬﺎ اﯾﻦ ﻣﻐﺎزه ﻧﺒﻮد از ﺳﺮ اﻧﻘﻼب ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﭘﯿﺎده اوﻣﺪم وﻟﯽ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻣﯿﺮم ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ رو ﻧﺪارن.
دوﺑﺎره ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ... ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ راﺣﺘﯽ اﯾﻦ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ رو از ﮐﺘﺎﺑﻔﺮوﺷﯿﻬﺎ ﺗﻬﯿﻪ ﮐﻨﯽ وﻟﯽ اﮔﻪ ﺣﻤﻞ ﺑﺮ ﻓﻀﻮﻟﯽ ﻧﺬاری ﻣﻦ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ اوﻧﻬﺎ رو ﻓﺮدا ﺑﺮاﺗﻮن ﺑﯿﺎرم... اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت اﻣﺎﻧﺖ...
از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﮐﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺟﯿﻎ ﺑﮑﺸﻢ وﻟﯽ ﺧﻮدم را ﮐﻨﺘﺮل ﮐﺮدم و ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﭼﺮا؟
ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎت ﺑﺴﯿﺎر ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ: ﭼﯽ ﭼﺮا؟
در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺟﺰوه ﻫﺎ را در ﮐﯿﻔﻢ ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﮔﻔﺘﻢ: اﯾﻦ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻦ رو ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﯽ و اون وﻗﺖ ﻣﯿﺨﻮای ﺳﻪ ﺟﻠﺪ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدﺗﻮن ﮔﯿﺮ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺎد ﺑﻪ ﺻﻮرت اﻣﺎﻧﺖ در اﺧﺘﯿﺎر ﻣﻦ ﺑﺬاری.!!!
دوﺑﺎره ﻟﺒﺨﻨﺪی روی ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﺸﺴﺖ و ﻋﯿﻨﮏ ﻇﺮﯾﻒ و ﺷﯿﮑﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ داﺷﺖ را روی ﺑﯿﻨﯽ اش ﺟﺎﺑﺠﺎ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب
ﺷﺎﯾﺪ دﻟﯿﻞ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺮای آﺷﻨﺎﯾﯽ...
ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: و اﮔﻪ ﻣﻦ ﺗﻤﺎﯾﻠﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ آﺷﻨﺎﯾﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﭼﯽ؟
ﺳﺎﻣﺴﻮﻧﺖ را در دﺳﺘﺶ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯿﺸﺪم اﮔﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﯽ ﻣﯿﻞ ﻧﺒﻮدی وﻟﯽ اﺻﺮاری ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ زﺣﻤﺖ ﺑﺸﻪ ﻧﺪارم... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﭘﺲ وﻗﺘﺘﻮن رو ﻧﻤﯿﮕﯿﺮم.
ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮﮔﺮدد ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ: وﻟﯽ ﻣﻦ ﺑﻪ اون ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ ﻧﯿﺎز دارم.
دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ:ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺧﻮب ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ اﺻﻼ" ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ رو ﻧﺪﯾﺪم... اﻣﯿﺪوارم ﺑﺘﻮﻧﯿﺪ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ رو ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯿﺪ.
ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰدم و او ﻫﻢ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و رﻓﺖ. ﮐﻔﺮم در آﻣﺪه ﺑﻮد... ﭘﺴﺮ ﭘﺮرو ﭼﻪ ﻃﻮر اﻋﺼﺎب ﻣﺮا ﺧﻮرد ﮐﺮده ﺑﻮد... اه. ﺑﻪ راﻫﻢ اداﻣﻪ دادم و ﺗﺎ ﻏﺮوب ﺗﻤﺎم ﮐﺘﺎﺑﻔﺮوﺷﯽ ﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻣﯿﮑﺮدم را ﮔﺸﺘﻢ وﻟﯽ ﻫﯿﭽﯿﮏ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ را ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ. ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﮐﻪ اﺻﻼ" ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﻗﯿﺪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ را ﺑﺰﻧﻢ وﻟﯽ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮای ﭘﺎﯾﺎن ﺗﺮم آﻧﻬﺎ را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﯿﮑﺮدم. از ﭘﯿﺎده رو ﺧﺎرج ﺷﺪم و ﻣﻨﺘﻈﺮ اﺗﻮﺑﻮس اﯾﺴﺘﺎدم ﮐﻪ ﺑﻮق ﻣﺎﺷﯿﻦ اﺣﺴﺎن ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﺧﻮرد وﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم دﯾﺪم ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺷﯿﺸﻪ را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ: ﺑﯿﺎ ﺑﺎﻻ.
ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺎﺷﯿﻨﺸﺎن رﻓﺘﻢ ﮐﻤﯽ ﺳﺮدم ﺷﺪه ﺑﻮد اﺣﺴﺎن ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ اﯾﻨﺠﺎ ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﮑﺮدی؟!!!
ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم و ﺧﺴﺘﻪ ﮔﻔﺘﻢ: دﻧﺒﺎل ﮐﺘﺎب ﻣﯿﮕﺸﺘﻢ... ﭘﯿﺪا ﻫﻢ ﻧﮑﺮدم.
اﺣﺴﺎن ﺧﻨﺪه ای ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺗﺎزه اول ﺳﺮ ﮐﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪﻧﺘﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ زودی ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺟﺎ ﺑﺰﻧﯽ... ﺣﺎﻻ ﺣﺎﻻﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ واﺳﻪ ی اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺑﺪوﯾﯽ...
ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﻔﺘﻢ: آﺧﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ وﺿﻊ ﻧﻤﯿﺸﻪ.
ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ. ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻋﻘﺐ و ﮔﻔﺖ: ﺧﺎﻧﻢ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ اوﻧﻬﺎ رو ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯽ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﻮری اﺧﻤﺎت رو ﺗﻮی ﻫﻢ ﮐﺮدی؟
--ﻧﻪ... وﻟﯽ آﺧﻪ ﺑﺎﯾﺪ اوﻧﻬﺎ رو ﮔﯿﺮ ﺑﯿﺎرم.
اﺣﺴﺎن وارد ﭘﻤﭗ ﺑﻨﺰﯾﻦ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻨﺰﯾﻦ ﺑﺰﻧﺪ...ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺟﻠﻮﯾﯽ اﺣﺴﺎن ﻫﻢ ﻣﺸﻐﻮل زدن ﺑﻨﺰﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ اﺣﺴﺎن ﮔﻔﺖ: ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻧﮕﺎه ﮐﻦ راﻧﻨﺪه ی ﺟﻠﻮﯾﯽ رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯽ؟
ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد... ﻣﻨﻬﻢ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ دﯾﺪم ﻫﻤﺎن ﻣﺸﺘﺮی ﮐﺘﺎﺑﻔﺮوﺷﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ ﮐﻤﯽ ﺣﺎﻟﻢ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد وﻟﯽ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰدم. ﻧﺎﻫﯿﺪ ﮔﻔﺖ: ا...ا...ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎس.
و ﺑﻌﺪ اﺣﺴﺎن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اذﯾﺖ ﮐﺮدن او دﺳﺘﺶ را روی ﺑﻮق ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﮔﺬاﺷﺖ وﻟﯽ راﻧﻨﺪه ﺟﻠﻮﯾﯽ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻞ ﺑﺸﻮد و ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﺸﻮد ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی ﮐﺎﻣﻞ ﮐﺎر ﺧﻮدش را دﻧﺒﺎل ﻣﯿﮑﺮد.
ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻧﺎﻫﯿﺪ ﮔﻔﺖ: اﺣﺴﺎن ﺑﺴﻪ... ﻣﺮدم ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪن.
اﺣﺴﺎن ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﻪ ی دﻧﯿﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪن وﻟﯽ اﯾﻦ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﮑﺸﻢ ﻧﮕﺰﯾﺪ.
ﺑﻌﺪ ﺳﺮش را از ﺷﯿﺸﻪ ﺑﯿﺮون ﮐﺮد و داد زد: آﻗﺎی دﮐﺘﺮ...آﻗﺎی دﮐﺘﺮ...ﻧﮑﻨﻪ ﯾﻪ وﻗﺖ ﺑﺮﮔﺮدی ﺑﺒﯿﻨﯽ ﮐﯽ داره ﺑﺮات ﺑﻮق ﻣﯿﺰﻧﻪ ﻫﺎ... آﺧﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ اﻧﺮژی ﻣﺼﺮف ﮐﻨﯽ!
ﺗﺎزه راﻧﻨﺪه ﺟﻠﻮﯾﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ... دﯾﺪم ﻣﯿﺨﻨﺪه و ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ را از ﺳﮑﻮ ﺧﺎرج ﻣﯿﮑﻨﺪ و آن ﻃﺮف ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ. ﻧﺎﻫﯿﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ: اﯾﻦ راﻧﻨﺪه ی ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺟﻠﻮﯾﯽ رو دﯾﺪی؟ از اون ﻣﺨﻬﺎی درﺟﻪ ﯾﮏ داﻧﺸﮕﺎه ﺷﻬﯿﺪ ﺑﻬﺸﺘﯿﻪ... ﺑﭽﻪ ی ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﻣﻮدب و ﺧﻮﻧﻮاده دارﯾﻪ... وﻟﯽ ﻧﻤﯿﺪوﻧﯿﻢ ﭼﺮا ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ دﺧﺘﺮی روی ﺧﻮش ﻧﺸﻮن ﻧﻤﯿﺪه... ﻧﻤﯿﺪوﻧﯽ اﻟﻬﺎم... دﺧﺘﺮﻫﺎ ﺑﺮاش ﻏﺶ و ﺿﻌﻒ ﻣﯿﮑﻨﻦ وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮدش رو ﻣﯿﮕﯿﺮه و اﺻﻼ" اﻧﮕﺎر ﻫﯿﭻ ﮐﺴﯽ رو آدم ﺣﺴﺎب ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ!
ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰدم و از اﯾﻨﮑﻪ دﯾﺪم ﺑﻪ ﻃﺮف دﯾﮕﺮ ﺧﯿﺎﺑﺎن رﻓﺖ و ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ را ﭘﺎرک ﮐﺮد و ﻣﻨﺘﻈﺮ اﯾﺴﺘﺎد ﮐﻤﯽ اﺣﺴﺎس ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻣﯿﮑﺮدم. ﺑﺎﻻﺧﺮه اﺣﺴﺎن ﻫﻢ ﺑﻨﺰﯾﻦ زد و ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﯽ ﮐﻪ او ﭘﺎرک ﮐﺮده ﺑﻮد رﻓﺘﯿﻢ. وﻗﺘﯽ اﺣﺴﺎن ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﭘﺎرک ﮐﺮد او ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎ آﻣﺪ... اﺣﺴﺎن ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و ﺑﺎ ﻫﻢ دﺳﺖ دادﻧﺪ و ﺧﻮش و ﺑﺶ ﮐﺮدﻧﺪ در ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪت ﻧﺎﻫﯿﺪ داﺋﻢ ﺗﮑﺮار ﻣﯿﮑﺮد: واﻗﻌﺎ"ﭘﺴﺮ آﻗﺎﯾﯿﻪ... دﮐﺘﺮی ﮐﺎﻣﻼ" ﺑﺮازﻧﺪه اﺷﻪ.
او ﺳﺮش را ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻫﻢ ﺳﻼﻣﯽ ﺑﮑﻨﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻋﻘﺐ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ او ﻫﻢ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﺮا ﺷﻨﺎﺧﺖ... ﻣﮑﺚ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺮد وﻟﯽ اﺻﻼ" ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰد و ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮدب ﺳﻼم ﮐﺮد... ﻣﻨﻬﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﺗﺎه ﺟﻮاب دادم... ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﺻﺎف اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﺎ اﺣﺴﺎن ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺖ ﺷﺪ.
در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻮﻗﻬﺎی ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻓﺮﻫﺎد را ﻫﻢ ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ. آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺟﻠﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﭘﺎرک ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﺎ ﻧﺎزﻧﯿﻦ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮف اﺣﺴﺎن و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ آﻣﺪﻧﺪ... ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﺮﻫﺎد ﻫﻢ دوﺳﺘﯽ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ دارد ﭼﺮا ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮم و ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮدﻧﺪ... ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﻫﻢ ﭼﻮن ﻫﻮا ﺳﺮد ﺑﻮد ﻧﮕﺬاﺷﺖ ﻣﻦ و ﻧﺎﻫﯿﺪ ﭘﯿﺎده ﺷﻮﯾﻢ و ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم درب ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﭘﺮﯾﺪ ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ و ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺖ. ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻮ اﻣﺮوز ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﯿﺎورده ﺑﻮدی!!!؟
ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﭼﺮا... ﺑﺮدم ﺧﻮﻧﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻓﺮﻫﺎد اوﻣﺪم ﺑﯿﺮون.
ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻮﻧﺴﺘﯽ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ و ﺟﺰوه ﻫﺎ رو ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯽ؟
ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ...اﺻﻼ" دﻧﺒﺎﻟﺸﻢ ﻧﮕﺸﺘﻢ.
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﺮا؟!!!
ﮔﻔﺖ: ﺣﺎﻻ ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎن ﺗﺮم ﮐﻠﯽ وﻗﺖ دارﯾﻢ.
ﮔﻔﺘﻢ: وﻟﯽ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺸﺘﻢ...ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ اﺻﻼ" ﮔﯿﺮ ﻧﻤﯿﺎد...ﻓﻘﻂ ﺟﺰوه ﻫﺎ رو ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم.
دوﺑﺎره ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ول ﮐﻦ ﺑﺎﺑﺎ...ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺟﻮرش ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ.
در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ اﺣﺴﺎن ﺳﺮش را از ﺷﯿﺸﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ داﺧﻞ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم ﯾﻪ زﻧﮓ ﺑﺰن ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻧﮕﺮاﻧﺖ ﻧﺸﻪ... در ﺿﻤﻦ ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻨﯽ و ﺷﺎم ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺨﻮرﯾﻢ.
دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﺮوم ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻤﯿﺸﻪ ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺮی ﺧﻮﻧﻪ؟
ﻧﺎﻫﯿﺪ ﮔﻔﺖ: ا...ﭼﺮا ﺧﻮدت رو ﻟﻮس ﻣﯿﮑﻨﯽ...ﺧﻮب ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ دﯾﮕﻪ.
ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﮔﻔﺖ: راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻪ دﯾﮕﻪ.
ﮔﻮﺷﯽ ام را از ﮐﯿﻔﻢ ﺑﯿﺮون آوردم و ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻣﻮﺿﻮع را ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺘﻢ او ﻫﻢ ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" از دﯾﺮ ﮐﺮدن ﻣﻦ ﻧﮕﺮان ﺷﺪه ﺑﻮد ﺧﯿﺎﻟﺶ راﺣﺖ ﺷﺪ. وﻗﺘﯽ ﮔﻮﺷﯽ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم... ﻧﺎزﻧﯿﻦ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻓﺮﻫﺎد ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺧﻮدﺷﺎن ﺷﺪﻧﺪ دﯾﺪم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﻢ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺷﺪ.
اﺣﺴﺎن ﻣﺎﺷﯿﻦ را روﺷﻦ ﮐﺮد. ﻧﺎﻫﯿﺪ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺎد؟
اﺣﺴﺎن ﮔﻔﺖ: آره.
ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ: ﭼﻪ ﻋﺠﺐ ﻧﮕﻔﺖ ﻧﻪ ﻣﺮﺳﯽ ﮐﺎر دارم ﺑﺎﯾﺪ زود ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ.
اﺣﺴﺎن ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﺑﺎ ﺑﯿﭽﺎره واﻗﻌﺎ" درﺳﺎش ﺳﺨﺘﻪ...ﻗﺼﺪ ﺧﻮدﻧﻤﺎﯾﯽ ﻧﺪاره...
در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ و ﭼﺸﻤﮑﯽ زد و ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب ﭘﺲ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﯿﺎد ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺟﺎ ﻧﺪاره ﺑﻬﺘﺮه اﻟﻬﺎم رو ﺑﻔﺮﺳﺘﯿﻢ ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ...
ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ داغ داغ ﺷﺪم... اﺣﺴﺎن ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻪ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آرام وﻟﯽ ﻋﺼﺒﯽ ﮔﻔﺖ: ﻧﺎﻫﯿﺪ...ﺑﺎر آﺧﺮت ﺑﺎﺷﻪ اﯾﻦ ﺣﺮف رو زدی... ﻓﻬﻤﯿﺪی؟
ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺧﻮدش را ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: وﻟﯽ ﻣﻦ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدم...اﻟﻬﺎم ﺧﻮدش ﻓﻬﻤﯿﺪ...
اﺣﺴﺎن ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮف ﻧﺎﻫﯿﺪ ﭘﺮﯾﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪای ﻣﺤﮑﻤﺘﺮی ﮔﻔﺖ: ﺑﺴﻪ ﻧﺎﻫﯿﺪ... ﺑﻪ ﺟﺪی ﮐﻪ ﺣﻖ ﻧﺪاری ﺑﮕﯽ... وﻟﯽ ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮام دﯾﮕﻪ در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ...
ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ و دﺳﺘﺶ را روی ﺷﺎﻧﻪ ی اﺣﺴﺎن ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺑﺎﺑﺎ... ﭼﻘﺪر زود ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯿﺸﯽ... ﻣﻨﻢ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﺧﻮﺷﮕﻠﺖ ﺣﺘﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻪ وﻟﯽ اول و آﺧﺮش ﭼﯽ؟...
اﺣﺴﺎن در ﺿﻤﻨﯽ ﮐﻪ دﻧﺪه ی ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﻋﻮض ﻣﯿﮑﺮد دوﺑﺎره ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﻔﺖ: ﻧﺎﻫﯿﺪﺗﻤﻮﻣﺶ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﯾﺎ ﻫﻤﯿﻦ اﻻن اﻟﻬﺎم رو ﺑﺒﺮم ﺧﻮﻧﻪ...
ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ و اﺣﺴﺎن ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﭼﺮا داد ﻣﯿﺰﻧﯽ... ﺑﺎﺷﻪ دﯾﮕﻪ ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰﻧﻢ.
از واﮐﻨﺶ اﺣﺴﺎن اﺻﻼ" ﺧﻮﺷﻢ ﻧﯿﺎﻣﺪه ﺑﻮد و از اﯾﻨﮑﻪ ﺟﻠﻮی ﻣﻦ ﺳﺮ ﻧﺎﻫﯿﺪ داد ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد اﺣﺴﺎس ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺮدم اﻣﺎ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ دﺳﺖ ﻣﻦ را ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﻧﮕﺮان ﻧﺸﻮ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ... ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ دﯾﻮوﻧﻪ ﺑﺎزﯾﻬﺎی اﺣﺴﺎن ﻋﺎدت دارم.
وﻟﯽ اﺣﺴﺎن ﻫﻨﻮز ﮐﻤﯽ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮد. ﻣﻦ اﺻﻼ" ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯿﺰدم... ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻌﺪ از ﻃﯽ ﻣﺴﯿﺮی ﻧﺴﺒﺘﺎ" ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻫﺮ ﺳﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ در ﮔﻮﺷﻪ ای ﭘﺎرک ﮐﺮدﻧﺪ و از ﻣﺎﺷﯿﻨﻬﺎ ﭘﯿﺎده ﺷﺪﯾﻢ. ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﺎ ﺷﮕﺮد و ﮐﻠﮑﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﺎﻟﯽ از ﻋﺸﻖ و ﻣﺤﺒﺖ ﻧﺒﻮد اﺣﺴﺎن را از آن ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدن ﺧﺎرج ﮐﺮد. وﻗﺘﯽ وارد رﺳﺘﻮران ﺷﺪﯾﻢ ﭼﻬﺮه ی اﺣﺴﺎن ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎدی ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﺷﺎم ﻧﺎﻫﯿﺪ ﯾﮏ ﻣﯿﺰ ﮔﺮد را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮد و ﻫﻤﻪ دور ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ...
ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﻧﺎﻫﯿﺪ و ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و ﻓﺮﻫﺎد ﮐﻨﺎر ﻧﺎزﻧﯿﻦ و اﺣﺴﺎن ﻫﻢ ﮐﻨﺎر ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻧﺸﺴﺖ... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ درﺳﺖ رو ﺑﻪ روی ﻣﻦ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ... اول ﮐﻤﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم و ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم اﻻن اﺣﺴﺎن دﯾﻮاﻧﻪ ﺑﺎزی در ﻣﯿﺎورد وﻟﯽ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ اﺻﻼ" ﻣﺘﻮﺟﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﺸﺪ... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﻢ اﺻﻼ" ﻫﯿﭻ ﺣﺮﮐﺖ ﺧﺎرج از ﻧﺰاﮐﺘﯽ اﻧﺠﺎم ﻧﺪاد. اوﻟﺶ ﺧﯿﻠﯽ اﺣﺴﺎس اﺿﻄﺮاب ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داده ﺑﻮد وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ی ﺟﻮ ﮐﺎﻣﻼ" ﻋﺎدی در ﺑﯿﻦ ﺧﻮدﻣﺎن ﺷﺪم ﮐﻢ ﮐﻢ ﻣﻨﻬﻢ ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎدی ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم. ﺑﻌﺪ از ﻏﺬا ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻓﺮﻫﺎد و اﺣﺴﺎن اﺻﺮار ﮐﺮدﻧﺪ وﻟﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺮ ﺧﻼف ﻣﯿﻞ آﻧﻬﺎ ﭘﻮل ﺷﺎم را ﭘﺮداﺧﺖ ﮐﺮد. ﻣﻮﻗﻊ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪ ای ﻧﮕﺮان ﺷﺪم ﮐﻪ ﻧﮑﻨﺪ ﺣﺮﻓﯽ از اﺗﻔﺎق ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺑﺰﻧﺪ وﻟﯽ اﺻﻼ" ﺻﺤﺒﺘﯽ ﻧﮑﺮد و ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﻮدﺑﺎﻧﻪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و از ﻫﻢ ﺟﺪا ﺷﺪﯾﻢ.
اﺣﺴﺎن اول ﻧﺎﻫﯿﺪ را رﺳﺎﻧﺪ... ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺧﺎﻧﻪ ی آﻧﻬﺎ در ﺧﯿﺎﺑﺎن آذرﺑﺎﯾﺠﺎن اﺳﺖ... ﻣﺎدر ﻧﺎﻫﯿﺪ را ﻫﻢ ﻫﻤﺎن ﺷﺐ ﺟﻠﻮی درب ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺎن دﯾﺪم. ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺷﺒﺎﻫﺖ داﺷﺖ ﻓﻘﻂ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺳﺨﺘﯽ روزﮔﺎر ﭘﯿﺮﯾﺶ را ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺨﺸﯿﺪه اﺳﺖ وﻟﯽ روی ﻫﻢ رﻓﺘﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﻮد. در راه ﺑﺮﮔﺸﺖ اﺣﺴﺎن زﯾﺎد ﺣﺮف ﻧﺰد. وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻢ آﻣﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ ﭼﻮن دﯾﺮ وﻗﺖ ﺑﻮد و ﺷﺎم ﻫﻢ ﺧﻮرده ﺑﻮدﯾﻢ ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮدم ﺷﺐ ﺑﺨﯿﺮ ﮔﻔﺘﻢ و ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻢ رﻓﺘﻢ.
وﻗﺘﯽ روی ﺗﺨﺖ دراز ﮐﺸﯿﺪم ﭼﻬﺮه ی ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ داﺋﻢ ﺟﻠﻮی ﺻﻮرﺗﻢ ﻣﯿﺎﻣﺪ... ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺑﻮد... ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪی داﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎﯾﯽ ﻣﺸﮑﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎﻻ... اﺑﺮوﻫﺎﯾﯽ ﭘﺮ ﭘﺸﺖ و ﮐﺸﯿﺪه و ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﯽ ﺑﺴﯿﺎر دﻗﯿﻖ و ﺗﯿﺰ ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ از دﻗﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ آدم را ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ... ﺑﺴﯿﺎر ﺷﻤﺮده و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آرام ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد... ﮐﻼ" ﺑﻪ ﻗﻮل ﻧﺎﻫﯿﺪ از ﭼﻬﺮه ی ﺟﺬاﺑﯽ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮد... وﻟﯽ روی ﻫﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺎﻣﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮدش را ﻣﯿﮕﯿﺮد ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻦ اﯾﻨﻄﻮری ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم اﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺟﺬاﺑﯿﺘﺶ ﮔﻮﺷﺖ ﺗﻠﺦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺎﻣﺪ.
ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ داﻧﺸﮑﺪه رﻓﺘﻢ ﺑﯽ ﻣﻌﻄﻠﯽ وارد ﺳﺎﻟﻦ ﺷﺪم. ﻓﮑﺮم ﻋﺠﯿﺐ ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺘﺎﺑﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﭼﻄﻮری ﺑﺎﯾﺪ آﻧﻬﺎ را ﺗﻬﯿﻪ ﮐﻨﻢ... ﺳﺮم را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻢ... دﯾﺪم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺟﻠﻮی درب اﺗﺎق اﺳﺎﺗﯿﺪ ﺑﺎ آﻗﺎی ﻓﺮﻫﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از درﺳﻬﺎی اﺻﻠﯽ ﻣﺎ را آﻣﻮزش ﻣﯿﺪاد در ﺣﺎل ﺻﺤﺒﺖ اﺳﺖ.
ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯿﺸﺪم ﮐﺎﻣﻼ" ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﺪ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ رﺳﯿﺪم...
ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯿﺸﺪم ﮐﺎﻣﻼ" ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﺪ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ رﺳﯿﺪم ﺑﻪ اﺳﺘﺎد ﺳﻼم ﮐﺮدم و از ﺟﻠﻮی آﻧﻬﺎ رد ﺷﺪم. ﻫﻨﻮز ﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪم ﺻﺪاﯾﻢ ﻣﯿﮑﻨﺪ: ﺧﺎﻧﻢ ﻧﻌﻤﺘﯽ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ.
اﯾﺴﺘﺎدم و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ.. .ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﺎﺻﯽ روی ﻟﺒﺶ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺳﻼم.
ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻬﺶ ﺳﻼم ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم وﻟﯽ ﺧﻮدم را ﻧﺒﺎﺧﺘﻢ ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺘﻢ: ﺳﻼم... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﻼم ﻣﯿﮑﺮدم اﻣﺎ...
ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﻋﯿﻨﮏ ﻇﺮﯾﻒ ﻃﺒﯽ اش را ﻋﻘﺐ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﮔﻔﺖ: ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺲ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ رو ﭘﯿﺪا ﮐﺮدی؟
ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم... ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﻪ ﻟﺐ داﺷﺖ... ﮐﻔﺮم در آﻣﺪه ﺑﻮد... ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﺨﯿﺮ... ﻫﻨﻮز ﻧﻪ...
ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻪ ﻋﺮق ﻧﺸﺴﺖ... ﺳﺮﯾﻊ ﻧﮕﺎﻫﺶ را از ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ و در ﮐﯿﻔﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: اﯾﻦ ﯾﻪ ﺟﻠﺪ رو ﻓﻌﻼ" داﺷﺘﻪ ﺑﺎش ﺗﺎ ﺑﻌﺪ...
ﮐﺘﺎب را ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﯾﮑﯽ از آن ﺳﻪ ﺟﻠﺪ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮم ﺑﻮد... ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل ﻋﺮق ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ اش را ﭘﺎک ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻓﺮﻣﺎﯾﺸﯽ ﻧﺪارﯾﺪ؟
ﺑﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ و ﻣﮑﺚ ﮔﻔﺘﻢ: دو ﺟﻠﺪ دﯾﮕﻪ اش رو از ﮐﺠﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻬﯿﻪ ﮐﻨﻢ؟
ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: اوﻧﻬﺎ رو ﻫﻢ ﺑﺮات ﻣﯿﺎرم.
ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و اداﻣﻪ داد: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻦ داره دﯾﺮم ﻣﯿﺸﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺮم... ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ.
ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و از ﺳﺎﻟﻦ ﺑﯿﺮون رﻓﺖ. ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم و ﮐﺘﺎب ﺑﻪ دﺳﺖ رﻓﺘﻨﺶ را ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم... ﮐﺘﺎب را در ﮐﯿﻔﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و وارد ﮐﻼس ﺷﺪم. ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﮐﻪ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ را ﮔﯿﺮ آورده ام. آن روز ﺳﻪ ﺷﻨﺒﻪ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺗﺎ ﻇﻬﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﻼس ﻧﺪاﺷﺘﻢ...
ﺳﺎﻋﺖ آﺧﺮ از ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن داﻧﺸﮑﺪه ﮐﻪ ﺑﯿﺮون آﻣﺪم ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ دﯾﺪم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﻠﻪ ﻫﺎی داﻧﺸﮑﺪه اﯾﺴﺘﺎده و روزﻧﺎﻣﻪ ای را ﮐﻪ در دﺳﺖ دارد ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﯿﮑﻨﺪ. ﺑﻪ آراﻣﯽ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ... ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺳﺮﮔﺮم ﺧﻮاﻧﺪن روزﻧﺎﻣﻪ ﺑﻮد... از ﺟﻠﻮﯾﺶ رد ﺷﺪم و ﺑﻪ ﻃﺮف درب ﺧﺮوﺟﯽ ﻣﺤﻮﻃﻪ رﻓﺘﻢ. ﻣﺴﯿﺮ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن داﻧﺸﮑﺪه ﺗﺎ درب ﺧﺮوﺟﯽ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" دوﯾﺴﺖ ﻗﺪم ﺑﻮد. ﻧﺰدﯾﮑﯿﻬﺎ ی درب ﮐﻪ رﺳﯿﺪم ﺻﺪای دوﯾﺪﻧﻬﺎﯾﯽ را ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺷﻨﯿﺪم. ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ دﯾﺪم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎﺳﺖ... اﯾﺴﺘﺎدم ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﺳﺪ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﺳﺮﯾﻊ ﺳﻼم ﮐﺮدم. او ﻫﻢ ﺑﻌﺪ از ﺟﻮاب دادن ﺳﻮﺋﯿﭽﺶ را از ﺟﯿﺒﺶ ﺑﯿﺮون آورد و ﮔﻔﺖ: ﻣﺎﺷﯿﻦ اوﻧﻄﺮف ﺧﯿﺎﺑﻮﻧﻪ... ﺗﻮ ﯾﻪ ﮐﻮﭼﻪ.
ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درب ﺧﺮوﺟﯽ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد. اﯾﺴﺘﺎدم و ﮔﻔﺘﻢ: اﻣﺎ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﯿﺎم.
اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ: ﭼﺮا؟!!!
ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ اﺟﺎزه ی ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎری رو ﻧﺪارم.
ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: اﺟﺎزه ﻧﺪاری؟... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻨﻈﻮرت رو ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﻢ...
ﮐﻤﯽ اﯾﻦ ﭘﺎ و آن ﭘﺎ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ اﻻن ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮدم.
ﺳﺮﯾﻊ ﺟﻮاب داد: ﺧﻮب ﻣﻦ ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﻤﺖ.
ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... ﻣﺮﺳﯽ... ﺷﻤﺎ ﻟﻄﻒ دارﯾﺪ وﻟﯽ ﻣﻦ اﺟﺎزه ی اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻧﺪارم.
ﺳﺎﻣﺴﻮﻧﺖ را در دﺳﺘﺶ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب ﺑﺎ ﻣﻨﺰل ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮ و ﺑﮕﻮ اﻣﺮوز ﮐﻤﯽ دﯾﺮﺗﺮ ﻣﯿﺮی...
ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ آﻗﺎی دﮐﺘﺮ... ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﺷﻤﺎ ﭼﻄﻮری ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ... وﻟﯽ ﻣﻦ از اﯾﻦ آزادﯾﻬﺎ ﻧﺪارم و اﺻﻮﻻ" از اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎم ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﺎد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﺮد ﻏﺮﯾﺒﻪ ای ﺑﯿﺮون ﻣﻨﺰل وﻗﺖ ﮔﺬروﻧﯽ ﮐﻨﻢ.
ﻟﺤﻈﻪ ای اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ: ﻣﻨﻢ ﻗﺼﺪ وﻗﺖ ﺗﻠﻒ ﮐﺮدن ﻧﺪارم وﻟﯽ واﻗﻌﺎ" دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ آﺷﻨﺎ ﺑﺸﻢ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ...
ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪ ای ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ داغ ﺷﺪه ﺑﻮد... ﮐﺴﯽ ﻣﺜﻞ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎ آن ﻫﻤﻪ دک و ﭘﺰ ﻇﺎﻫﺮش ﭼﻪ راﺣﺖ از ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮد!!!
ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻤﺎم رواﺑﻂ دﺧﺘﺮﻫﺎ و ﭘﺴﺮﻫﺎ اﯾﻦ ﻃﻮری ﺷﺮوع ﻣﯿﺸﺪه و ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ؟!!! ﮔﻔﺘﻢ: وﻟﯽ آﺧﻪ...
دوﺑﺎره ﺗﮑﺮارﮐﺮد: ازﺗﻮن ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮدم.
ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﺟﻮاﺑﺶ را ﺑﺪﻫﻢ ﺑﺎ ﺗﺮدﯾﺪ ﮔﻔﺘﻢ: ﭘﺲ اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ ﺑﺎ ﻣﻨﺰل ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮم.
ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻮﺷﯽ اش را ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ وﻟﯽ ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ ﻣﺘﺸﮑﺮم ﺑﺎ ﮔﻮﺷﯽ ﺧﻮدم ﺗﻤﺎس ﻣﯿﮕﯿﺮم.
ﺷﻤﺎره ﻣﻨﺰل را ﮔﺮﻓﺘﻢ... ﺻﺪای اﺣﺴﺎن را از ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ... ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ اﻣﺮوز ﮐﻤﯽ دﯾﺮ ﻣﯿﺎم.
اﺣﺴﺎن ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﭼﺮا؟... اﻣﺮوز ﮐﻪ ﺳﻪ ﺷﻨﺒﻪ اس و ﺗﺎ ﻇﻬﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﻼس ﻧﺪاری !
ﮔﻔﺘﻢ: ﮐﺎر دارم...ﮐﺎرم ﮐﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدم... ﮐﺎری ﻧﺪاری؟..ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ.
ﮔﻮﺷﯽ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم. ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ اﮔﺮ زﯾﺎد ﻃﻮﻟﺶ ﻣﯿﺪادم اﺣﺴﺎن ﺧﻮدش را رﺳﺎﻧﺪه ﺑﻮد. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد... ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: اﺣﺴﺎن ﺑﻮد ﻧﻪ؟
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: از ﮐﺠﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﺪ؟
ﺧﻨﺪﯾﺪ وﻟﯽ ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاد. ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻃﺮف دﯾﮕﺮ ﺧﯿﺎﺑﺎن رﻓﺘﯿﻢ و وارد ﯾﮏ ﮐﻮﭼﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ را در آن ﭘﺎرک ﮐﺮده ﺑﻮد وﻗﺘﯽ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺷﺪم اﺿﻄﺮاب ﮐﺎﻣﻼ" در ﺻﻮرﺗﻢ ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد! ﻣﻦ واﻗﻌﺎ" ﺗﺎ آن ﻣﻮﻗﻊ از اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم و اﺻﻼ" ﺗﺠﺮﺑﻪ ی ﻗﺒﻠﯽ در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. وﻗﺘﯽ او ﻫﻢ در ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺸﺴﺖ ﮔﻔﺖ: ﻣﻮاﻓﻘﯽ ﻧﺎﻫﺎر ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون؟
ادامه دارد ...
نام داستان: گلبرگ‌های خزان عشق // نویسنده: شادی داودی // منبع: 98یا
#داستان #گلبرگ‌های_خزان_عشق #شادی_داوودی
