گلبرگ‌های خزان عشق (17) - پایان

گلبرگ‌های خزان عشق (17) - پایان

‫ﺑﻪ ﺻﻮرت زرد و رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه ی اﻟﻬﺎم ﮐﻪ آرام ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﺑﺴﺘﻪ ﺗﮑﯿﻪ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻣﺎﺷﯿﻦ داده ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﭼﻘﺪر ‫ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ...  ﺧﺪاﯾﺎ ﭼﻄﻮر ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰی اﻣﮑﺎن دارد؟ ﻣﻦ از ﺑﭽﮕﯽ ﺷﻨﯿﺪه ام ﮐﻪ در اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﻫﯿﭻ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽ اﻓﺘﺪ ‫ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻮ!!! ﭘﺲ ﺣﺎﻻ اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﭼﻄﻮر ﻣﯿﺘﻮاﻧﺪ ﺻﺪق ﮔﻔﺘﺎر ﻗﺒﻠﯽ را ﺗﺎﯾﯿﺪ ﮐﻨﺪ...  اﺻﻼ" ﭼﻄﻮر در ﺑﺎور اﻧﺴﺎﻧﯽ ‫ﻣﯿﮕﻨﺠﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ راﺳﺘﯽ اﺑﺘﻼی اﻟﻬﺎم ﺑﻪ ﺗﻮﻣﻮر ﻣﻐﺰی و ﻣﺮگ زودرﺳﺶ ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ؟!!! ﻣﮕﺮ اﻟﻬﺎم در اﯾﻦ دﻧﯿﺎی ﺑﺰرگ ‫آزارش ﺑﻪ ﮐﺴﯽ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد و ﯾﺎ اﺻﻼ" ﺟﺎی ﮐﺴﯽ را در اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﺗﻨﮓ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮگ او اﻟﺰام ﻃﺒﯿﻌﺖ و ﺧﻮاﺳﺖ ﻗﺪرت ‫ﻻﯾﺘﻨﺎﻫﯽ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ!!!

گلبرگ‌های خزان عشق (16)

گلبرگ‌های خزان عشق (16)

ﺳﺮدردﻫﺎی ﭘﯽ در ﭘﯽ ﮔﺎﻫﯽ اﻣﺎﻧﻢ را ﻣﯿﺒﺮد و ﻣﺮا ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ وادار ﻣﯿﮑﻨﺪ، اﻣﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻮاﻗﻊ ﺳﻌﯽ دارم در ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ و زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ‫ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻫﺎی واﻫﯽ ﻣﺎﻣﺎن را از اﺗﺎﻗﻢ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﮑﻨﻢ،اﺟﺎزه ی ﺧﺮوج اﺷﮏ از ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ را ﺑﺪﻫﻢ...  اﻣﺎ ﺣﺘﯽ اﯾﻦ دردﻫﺎ ﺑﺮاﯾﻢ ﻟﺬت ‫ﺑﺨﺶ اﺳﺖ! ﭼﻮن ﻣﯿﺪاﻧﻢ در ﭘﺎﯾﺎن اﯾﻦ دردﻫﺎ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد!

اﺣﺴﺎن ﺑﺎر آﺧﺮی ﮐﻪ آﻣﺪه ﺑﻮد ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻋﮑﺲ از ﻧﺎﻫﯿﺪ و دﺧﺘﺮ ﻗﺸﻨﮕﺶ ﻧﯿﺰ آورده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻦ آﻧﻬﺎ را ﻗﺎب ‫ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و رو ﺑﻪ روی ﺗﺨﺘﻢ ﺑﻪ دﯾﻮار زده اﻧﺪ...  ﺧﺪا ﻣﯿﺪاﻧﺪ ﻫﺮ روز ﺑﺎ دﯾﺪن ﺻﻮرت زﯾﺒﺎی دﺧﺘﺮش و ﻧﺎﻫﯿﺪ، ﺑﻪ ﺧﺼﻮص آن ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﮐﻪ روی ﻟﺒﻬﺎی ﻣﻠﻮس و ﮐﻮﭼﻮﻟﻮی دﺧﺘﺮش اﺳﺖ ﭼﻘﺪر ﻟﺬت ﻣﯿﺒﺮم...  ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮ ﻣﺎﻧﺪه ﮐﻪ از ﺧﺪا ‫ﺧﻮاﺳﺘﻪ ام...  و آن اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻧﻤﺮده ام ﻓﻘﻂ دﺧﺘﺮ ﻗﺸﻨﮓ اﺣﺴﺎن را از ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺒﯿﻨﻢ...  ﺑﻐﻞ ﺑﮕﯿﺮم... 

گلبرگ‌های خزان عشق (15)

گلبرگ‌های خزان عشق (15)

‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" 7 روز از اﻗﺎﻣﺖ ﻣﻦ در ﻣﻨﺰل آﻧﻬﺎ ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ. از روز ﺳﻮم ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ. ﺑﺎ وﺟﻮدی ﮐﻪ اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ‫اﺻﻼ" ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر راﺿﯽ ﻧﺒﻮد وﻟﯽ ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﻬﺎی اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ و اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ. ﺣﻀﻮر او ﺗﺎ ‫ﺣﺪودی ﺑﺮای ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ﭼﺮا ﮐﻪ از ﻟﺤﻈﺎت ﻃﺎﻗﺖ ﻓﺮﺳﺎی ﺳﮑﻮت آن ﺧﺎﻧﻪ در اوﻗﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ ﺷﺪت دﭼﺎر ﺿﻌﻒ ‫و ﺑﯽ ﺣﺎﻟﯽ ﻣﯿﺸﺪ، راﺣﺖ ﻣﯿﺸﺪم. ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی در ﺟﺮﯾﺎن ﮐﺎﻣﻞ ﺑﯿﻤﺎری ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻮد وﻟﯽ ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻋﻨﻮان ﻣﯿﮑﺮد ‫وﺟﻮد ﻣﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﻬﺒﻮدی ﺣﺎﻟﺶ ﻣﯿﺸﻮد، درﺳﺖ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮد ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺶ رو ﺑﻪ ﺑﻬﺒﻮدی ﻣﯿﺮود. اﻣﺎ ‫آزﻣﺎﯾﺸﻬﺎی ﺧﻮن ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺣﮑﺎﯾﺖ از ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی داﺷﺖ...

گلبرگ‌های خزان عشق (14)

گلبرگ‌های خزان عشق (14)

‫ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ اﻟﻬﺎم... دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد.

‫ﻟﺒﺨﻨﺪی زدم و دﺳﺘﻢ را ﻻی ﻣﻮﻫﺎی ﺧﻮش ﺣﺎﻟﺘﺶ ﮐﺮدم و ﺟﻮاب دادم: ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺲ... ﺧﻮب ﻣﺮﯾﻀﯽ ﻫﻤﯿﻨﻪ دﯾﮕﻪ... ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﺮای ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﺎد... ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش... ﺧﻮب ﻣﯿﺸﯽ.

ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻗﺸﻨﮕﯽ روی ﻟﺒﻬﺎﯾﺶ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻌﺪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﻪ آراﻣﯽ ﺑﺴﺖ. در ﺣﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎی ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎزی ﻣﯿﮑﺮدم ‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ رﯾﺰش ﻋﺠﯿﺒﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده... ﺑﺎ ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪن دﺳﺖ ﻣﻦ در ﻻ ﺑﻪ ﻻی ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ... ﻣﻘﺪاری از ﺗﺎرﻫﺎی ‫ﻣﻮی ﺳﺮش ﺑﻪ راﺣﺘﯽ در دﺳﺘﺎن ﻣﻦ ﻗﺮار ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ.

گلبرگ‌های خزان عشق (13)

گلبرگ‌های خزان عشق (13)

ﺳﺎﻋﺖ 2:30 ﮐﻼﺳﻢ در داﻧﺸﮕﺎه ﺗﻤﺎم ﺷﺪ. ﺑﺎران ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﯿﺒﺎرﯾﺪ... از داﻧﺸﮑﺪه ﮐﻪ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ ﮐﻤﯽ اﺣﺴﺎس ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﮐﺮدم ‫از ﯾﮏ دﮐﻪ روزﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮوﺷﯽ ﯾﮏ ﮐﯿﮏ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺷﯿﺮ ﺧﺮﯾﺪم. ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ راه ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺎران ﻫﻢ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺧﯿﺴﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ ‫ﺧﻮردن ﺷﯿﺮ و ﮐﯿﮏ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪم وﻟﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از دو ﺗﮑﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺨﻮرم و ﺑﻘﯿﻪ ﺷﯿﺮ و ﮐﯿﮏ را در ﺳﻄﻞ زﺑﺎﻟﻪ ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﺎن ‫اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﻪ راﻫﻢ اداﻣﻪ دادم. ﺑﺎران آﻧﻘﺪر ﺷﺪﯾﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ دﯾﮕﺮ از ﻣﻘﻨﻌﻪ و ﻣﺎﻧﺘﻮم آب ﻣﯽ ﭼﮑﯿﺪ اﻣﺎ ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد و ‫ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر از ﭘﯿﺎده رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﻧﺘﻬﺎی ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ. ﻫﻨﻮز ﺑﯿﺸﺘﺮ از 20 ﻗﺪم ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪم: اﻟﻬﺎم... ﺳﺮﻣﺎ ﻣﯿﺨﻮری... ﺑﯿﺎ ﺑﺮﺳﻮﻧﻤﺖ.

گلبرگ‌های خزان عشق (12)

گلبرگ‌های خزان عشق (12)

‫ﺑﻪ داﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ ﺻﺪای ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن درب و ﺑﻌﺪ ﻗﻔﻞ ﮐﺮدن آن را ﺷﻨﯿﺪم. ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ای ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ وﻟﯽ ﻧﻤﯽ ‫ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ دﺳﺖ از ﮔﺮﯾﻪ ﺑﺮدارم اﻧﮕﺎر ﺗﻤﺎم ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎی دﻧﯿﺎ ﻣﺎل ﻣﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد.ا ز ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و رﻓﺘﻢ ﮐﻨﺎر اﺳﺘﺨﺮ و ﭼﻨﺪ ‫ﻣﺸﺖ آب ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ رﯾﺨﺘﻢ و ﺧﻮﻧﯽ ﮐﻪ از ﺑﯿﻨﯽ ام رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد را ﭘﺎک ﮐﺮدم. ﮐﯿﻔﻢ داﺧﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ‫ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد! ﺑﺪون ﮐﯿﻒ از ﺣﯿﺎط ﺧﺎرج ﺷﺪم و در ﭘﯿﺎده رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺮ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎدم. درﺳﺖ ﻣﺜﻞ دﯾﻮاﻧﻪ ﻫﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدم!

‫ﯾﮏ دﺳﺘﻢ را ﺑﻪ دﯾﻮار ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم و ﺑﻪ راﻫﻢ اداﻣﻪ ﻣﯿﺪادم و ﻫﺮ از ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺎ دﺳﺖ دﯾﮕﺮم اﺷﮑﻬﺎﯾﻢ را ﭘﺎک ﻣﯿﮑﺮدم.

‫ﺧﺪاﯾﺎ... ﭼﺮا؟... ﭼﺮا ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎی ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻨﻄﻮری ﺑﺎﺷﺪ؟... ﺧﺪاﯾﺎ ﭼﺮا ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﯿﻤﺎری ﻓﺮد ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ام ﺑﺎﺷﻢ؟... اﺻﻼ" ‫ﺧﺪاﯾﺎ ﭼﺮا ﻣﺮا ﻋﺎﺷﻖ ﮐﺮدی؟... ﭼﺮا؟... ای ﮐﺎش ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﺮای ﺧﺮﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﺘﺎﺑﻔﺮوﺷﯽ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم... ای ﮐﺎش اﺻﻼ" ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ‫داﻧﺸﮕﺎه ﻗﺒﻮل ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم... ﺧﺪاﯾﺎ...

گلبرگ‌های خزان عشق (11)

گلبرگ‌های خزان عشق (11)

‫  ‫ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد درد ﮐﻤﺮ و زاﻧﻮ اذﯾﺘﺶ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺎﻧﻊ ﻣﻦ از ﺑﺮداﺷﺘﻦ زﻧﺒﯿﻞ از زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺪ. ﺗﺎ ﺳﺮ ﮐﻮﭼﻪ زﻧﺒﯿﻞ را ﺑﺮاﯾﺶ ‫ﺑﺮدم و ﺑﻌﺪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم و رﻓﺘﻢ ﺑﻪ داﻧﺸﮑﺪه. ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ آﺧﺮ درﺳﯽ آن روز ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ از درﺳﻬﺎ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم.

ﺣﺘﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ‫دﮐﺘﺮﻓﺎﺿﻞ ﮐﻼس داﺷﺘﻢ دﮐﺘﺮ ﻧﯿﺰ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﺎل ﺑﺪم ﺷﺪه ﺑﻮد و دو ﺑﺎر ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ آب ﺑﺰﻧﻢ ﻣﺮا از ﮐﻼس ﺑﯿﺮون ‫ﻓﺮﺳﺘﺎد. ﺳﺎﻋﺖ آﺧﺮ وﻗﺘﯽ درﺳﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﺳﺮم ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺷﺪت درد ﻣﯿﮑﺮد. از ﻣﺤﻮﻃﻪ داﻧﺸﮑﺪه ﮐﻪ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ ‫ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺟﻠﻮی درب ﻣﻨﺘﻈﺮم اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد.

ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻓﺘﺎد ﻓﻬﻤﯿﺪ ﺑﺎﯾﺪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﻪ ‫ﺳﻤﺘﻢ آﻣﺪ و ﮐﯿﻒ و ﮐﻼﺳﻮرم را ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺎ دﺳﺖ دﯾﮕﺮش ﻫﻢ ﯾﮏ دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ‫ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﻪ؟

‫ﺟﻮاب دادم: ﻧﻪ... اﺻﻼ" ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﻧﯿﺲ... ﺳﺮم ﺧﯿﻠﯽ درد ﻣﯿﮑﻨﻪ.

گلبرگ‌های خزان عشق (10)

گلبرگ‌های خزان عشق (10)

‫ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ آﺧﺮﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ ام ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﯿﺪ داﻏﯽ ﮐﺸﯿﺪه ای را در ﺻﻮرﺗﻢ ﺣﺲ ﮐﺮدم!!! ﺳﮑﻮﺗﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﺣﮑﻤﻔﺮﻣﺎ ‫ﺷﺪ. ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﯿﻠﯽ زده ﺑﻮد. اﺻﻼ" ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﯿﺪم ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ‫ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﺑﮕﯿﺮم. ﮐﺎری ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ اﺻﻼ" اﻧﺘﻈﺎرش را ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪ ای ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ راﻫﻢ اداﻣﻪ دﻫﻢ و از او دور ﺷﻮم ‫وﻟﯽ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻫﻮا و ﺧﻠﻮﺗﯽ ﺧﯿﺎﺑﺎن و ﻧﺎﺷﻨﺎس ﺑﻮدن ﻣﺤﻞ اﺻﻼ" ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ و ﮐﺠﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮوم!!!

ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺧﻠﻮت ﺑﻮد وﻟﯽ ﮔﺎه ﮔﺎﻫﯽ ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ ﻫﻢ رد ﻣﯿﺸﺪ. ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪا ﺑﻮد ﯾﺎ ﻧﻪ ﮐﻪ ﻟﺤﻈﻪ ای اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ ‫ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯿﺸﻮد ﯾﮏ ﺗﺎﮐﺴﯽ اﺳﺖ! دﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و او ﻫﻢ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ اﯾﺴﺘﺎد. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺳﺮ ﺟﺎﯾﺶ اﯾﺴﺘﺎده و ﺳﺮش ﭘﺎﯾﯿﻦ ‫ﺑﻮد! اﺻﻼ" ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰد! ﺣﺘﯽ دﯾﮕﺮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻧﯿﺰ ﻧﻤﯿﮑﺮد!

گلبرگ‌های خزان عشق (9)

گلبرگ‌های خزان عشق (9)

‫ﻫﺮ دو ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﻤﺎﻧﻌﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﺣﺴﺎن ﻣﯿﮑﺮد ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن را ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد و ﺳﻪ ﻧﻔﺮی از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ‫ﺷﺪﯾﻢ. اﺣﺴﺎن درب ﻫﺎل را ﻗﻔﻞ ﮐﺮد و ﻣﻦ و ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﻪ ﻃﺮف درب ﺣﯿﺎط رﻓﺘﯿﻢ. ﺑﯿﺮون ﮐﻪ رﻓﺘﯿﻢ ﻣﺎﺷﯿﻦ اﺣﺴﺎن ﺟﻠﻮی درب ‫ﭘﺎرک ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﺎ رﯾﻤﻮﺗﯽ ﮐﻪ در دﺳﺖ داﺷﺖ درب ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺑﺎز ﮐﺮد. ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ رﻓﺘﻢ ﻋﻘﺐ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻧﺎﻫﯿﺪ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ اﯾﺴﺘﺎد ﺗﺎ اﺣﺴﺎن ﻫﻢ ﺑﯿﺎﯾﺪ. ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺳﻼم و ﻋﻠﯿﮏ ﻣﯿﮑﻨﺪ. اﺣﺴﺎن ﻫﻢ از درب ﺣﯿﺎط ﺑﯿﺮون ‫آﻣﺪ. دﯾﺪم او ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﯿﺎﺑﺎن رﻓﺘﻨﺪ. ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و از ﺷﯿﺸﻪ ﻋﻘﺐ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم دﯾﺪم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ از ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ‫ﭘﯿﺎده ﺷﺪه و ﻣﺸﻐﻮل ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ اﺳﺖ. دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺳﺮﺟﺎﯾﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ. دﺳﺘﻬﺎﯾﻢ را ﮐﻪ ﯾﺦ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ در ‫ﺟﯿﺒﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﻧﺎﻫﯿﺪ آﻣﺪ داﺧﻞ ﻣﺎﺷﯿﻦ و ﺟﻠﻮ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻋﻘﺐ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... اﺣﺴﺎن ﻣﯿﮕﻪ ﭘﯿﺎده ﺷﻮ.

‫ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﯿﺨﻮد... ﻣﻦ ﭘﯿﺎده ﻧﻤﯿﺸﻢ..

گلبرگ‌های خزان عشق (8)

گلبرگ‌های خزان عشق (8)

‫او ﻫﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺑﻪ ﻟﺒﺶ آورد و ﺑﻌﺪ ﯾﮏ دﺳﺖ ﻣﺮا در دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ. ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﺗﻤﺎم ﻫﺪﻓﺶ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ‫آراﯾﺶ و ﻣﺪل ﻟﺒﺎﺳﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ در ﻣﻌﺮض دﯾﺪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎ ﻗﺮار ﻧﮕﯿﺮم.

ﺑﻌﺪ از ﮔﺬﺷﺖ دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ‫ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ درﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ و ﺑﺎز ﺑﻮدن درب ﻫﺎل ﺑﺎﻋﺚ ورود ﻫﻮای ﺳﺮد ﺑﻪ داﺧﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن اﺳﺖ و ﺗﺎزه آن ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ ‫اﺣﺴﺎس ﺳﺮﻣﺎ ﮐﺮدم. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ و درﺳﺖ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﻣﻦ از ﺧﺪاﯾﺶ ﺑﻮده ﭼﺮا ﮐﻪ ﮐﺘﺶ را ‫درآورد و اﻧﺪاﺧﺖ روی ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎی ﻣﻦ.

ﻣﻦ ﻫﻢ از ﺧﺪاﯾﻢ ﺑﻮد ﭼﺮا ﮐﻪ ﮔﺮﻣﺎی ﺑﺪﻧﺶ ﮐﻪ در ﮐﺘﺶ ﺑﻮد ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺳﺮﯾﻊ ﮔﺮم ﺑﺸﻮم ‫وﻟﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺧﻮدش ﭼﻘﺪر ﺧﯿﺎﻟﺶ راﺣﺖ ﺷﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﮐﺘﺶ روی دوش ﻣﻦ ﺗﺎ ﺣﺪود زﯾﺎدی ﻣﺪل ﻟﺒﺎﺳﻢ ‫ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺷﺪ. ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ آن ﺷﺐ ﺗﺎ ﻧﯿﻤﻪ ﻫﺎی ﺷﺐ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ وﻟﯽ در ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪت ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻟﺤﻈﻪ اﯾﯽ ﻧﮕﺬاﺷﺖ از او دور ‫ﺑﺎﺷﻢ. ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ اﯾﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺮای اﻧﺠﺎم ﮐﺎری ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣﻦ ﻣﯽ آﻣﺪ. ﺗﺎ آﺧﺮ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﻧﮕﺬاﺷﺖ ﮐﺖ را از روی ‫ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺑﺮدارم!

ﺗﻨﻬﺎ وﻗﺘﯽ ﻋﮑﺎس ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﻨﺪ ﻋﮑﺲ دو ﻧﻔﺮه از ﻣﻦ و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﮕﯿﺮد ﺗﺎزه آﻧﻬﻢ ﺑﺎ ﺑﯽ ﻣﯿﻠﯽ اﺟﺎزه داد ‫ﮐﺘﺶ را ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﮑﺲ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮد ﺗﻨﺶ ﮐﻨﺪ از روی ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺑﺮدارم.

گلبرگ‌های خزان عشق (7)

گلبرگ‌های خزان عشق (7)

‫ﺑﻪ راﻫﻢ اداﻣﻪ دادم. دﯾﮕﺮ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻧﯿﺎﻣﺪ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ او در ﭼﻪ وﺿﻌﯽ اﺳﺖ. ﺧﯿﻠﯽ زود ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰ ‫رﺳﯿﺪم. ﻃﺒﻖ ﻗﻮﻟﯽ ﮐﻪ داده ﺑﻮد ﻟﻮﺑﯿﺎ ﭘﻠﻮ درﺳﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻋﻄﺮ آﻧﺮا ﺗﻤﺎم ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از ﻧﺎﻫﺎر ﮐﻨﺎر ﺑﺨﺎری اﺗﺎﻗﺶ ‫ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ 3:30 ﺧﻮاﺑﯿﺪم وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم ﺑﺎ ﻣﻨﺰل ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﺣﺴﺎن ﺑﺎ ﻧﺎﻫﯿﺪ رﻓﺘﻪ ﺑﯿﺮون ﺗﺎ ﯾﮑﺴﺮی ﺧﺮﯾﺪ ‫اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﻨﺪ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻠﯽ ﺳﻔﺎرش ﮐﺮد ﮐﻪ اﮔﺮ از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺧﻮدم را ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻢ ﭼﻮن ﻫﻮا ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮد ‫ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از دادن اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺧﺎﻃﺮﻫﺎی ﻻزم ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮔﻮﺷﯽ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم.

ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" 4:30 ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ‫ﻋﺰﯾﺰ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮای اﻧﺠﺎم ﯾﮑﺴﺮی ﮐﺎرﻫﺎﯾﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺮوم و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦ آژاﻧﺲ ﺧﺒﺮ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن رﻓﺘﻢ. ﺳﺎﻋﺖ ‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﻧﺰدﯾﮏ 6 ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ رﺳﯿﺪم.

گلبرگ‌های خزان عشق (6)

گلبرگ‌های خزان عشق (6)

اﺣﺴﺎن ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﺳﻼم ﮐﺮد. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ دﺳﺖ ﻣﻦ را رﻫﺎ ﮐﺮد و درب ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺑﺎز و ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و ﺑﺎ ‫او ﻣﺸﻐﻮل ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﺷﺪﻧﺪ. ﻣﻨﻬﻢ ﺑﻌﺪ از ﺳﻼﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ اﺣﺴﺎن ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺸﺎن رﻓﺘﻢ. ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ وﻗﺘﯽ ‫ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﯿﺸﺪ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ اﺣﺴﺎن دﺳﺘﺶ را دور ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎی ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد او ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ و اﺣﺴﺎن ﮐﺮد و ‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: ﻓﺮدا ﻣﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ.

‫اﺣﺴﺎن ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﭘﺎک داری ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﺎ رو از ﻣﺎ دور ﻣﯿﮑﻨﯽ دﯾﮕﻪ... آره؟

‫ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻧﻮﮐﺮﺗﻢ اﺣﺴﺎن ﺟﺎن...

‫ﺳﭙﺲ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪ و رﻓﺖ. ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه اﺣﺴﺎن وارد ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪم. ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻨﻮز ﻧﯿﺎﻣﺪه ﺑﻮد و ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ ﺣﻤﺎم ﺑﻮد. ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ اﺣﺴﺎن ‫ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ و ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ ﻗﺼﺪ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ رو ﺑﻪ رو ﻧﺸﻮد ﺑﻪ ﺣﻤﺎم رﻓﺘﻪ! رﻓﺘﻢ ﭘﺸﺖ درب ﺣﻤﺎم و ﺳﻼم ‫ﮐﺮدم. ﺟﻮاﺑﻢ را ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ داد و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﻢ ﮐﻤﯽ ﺷﺎم ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ. اﻣﺎ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻧﺒﻮدم! ﻫﻤﺎن ﭼﻨﺪ ﻟﻘﻤﻪ ﮐﻮﮐﻮﯾﯽ ﮐﻪ ‫ﺧﻮرده ﺑﻮدم ﺳﯿﺮم ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ از ﻣﺴﻮاک زدن دوﺑﺎره ﭘﺸﺖ درب ﺣﻤﺎم رﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺷﺐ ﺑﺨﯿﺮ ‫ﮔﻔﺘﻢ.

گلبرگ‌های خزان عشق (5)

گلبرگ‌های خزان عشق (5)

‫ﺑﻌﺪ ﭘﯿﺸﺎﻧﯿﻢ را ﺑﻮﺳﯿﺪ. دﻟﯿﻠﺶ را ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم وﻟﯽ ﺣﻠﻘﮥ اﺷﮑﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ﻧﺸﺴﺖ. از ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و او را ﺗﻨﻬﺎ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻢ. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ ﻣﺎﻣﺎن ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ را آﻣﺎده ﮐﺮده ﺑﻮد. از آﺛﺎر ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪه ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺑﺎﺑﺎ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ اش را ﺧﻮرده و ‫رﻓﺘﻪ. ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ام را ﺧﻮردم رﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻ ﺗﺎ آﻣﺎده ﺷﻮم و ﺑﻪ داﻧﺸﮑﺪه ﺑﺮوم ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم اﺣﺴﺎن ﺑﻪ ﺣﻤﺎم رﻓﺘﻪ!

ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻦ و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺧﻮاب راﺣﺖ ﺻﺒﺢ را ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﯿﻔﺘﻪ اش ﺑﻮد از ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ. از ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ اﺣﺴﺎن از ﺣﻤﺎم ﺑﯿﺮون آﻣﺪه ﺑﻮد؛ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ او ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮد و ﻓﻘﻂ ﺟﻮاﺑﻢ را داد. از ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ ﮐﻪ ‫ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم ﺳﻔﺎرش ﮐﺮد ﭼﺘﺮ ﺑﺮدارم ﭼﻮن ﻫﻨﻮز ﻫﻮا اﺑﺮی و ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﭼﺘﺮم را از روی ﺟﺎ ﻟﺒﺎﺳﯽ دم درب ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ‫ﺑﻪ ﺣﯿﺎط رﻓﺘﻢ. ﺑﺎرش ﺑﺎران ﺑﺎز ﺷﺮوع ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﺮاﯾﻂ ﻓﺼﻞ و آب و ﻫﻮای اﺑﺮی آﻧﺮوز آﺳﻤﺎن ﮐﻤﯽ دﯾﺮﺗﺮ از ﻣﻌﻤﻮل ‫روﺷﻦ ﻣﯿﺸﺪ.

گلبرگ‌های خزان عشق (4)

گلبرگ‌های خزان عشق (4)

ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﺶ رﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: وﻟﯽ اﺣﺴﺎن... اﺻﻼ" ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ در اﯾﻦ ﺑﯿﻦ ﻧﺒﻮده... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن اﯾﻦ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ ‫دﭼﺎر ﻣﺸﮑﻞ ﺷﺪه ﺑﻮدم وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺧﻮب ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم دﯾﺪم اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯽ ارزﺷﺘﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎس ﮐﻪ ﻣﻦ...

ﺣﺎﻻ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﺟﻠﻮی ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ را ﺟﻠﻮی درب ورودی آﻧﺠﺎ ﭘﺎرک ﮐﺮده ﺑﻮد...

ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ اﺣﺴﺎن را دﯾﺪ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺎ آﻣﺪ. ﻣﻦ و اﺣﺴﺎن ﻫﻢ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪﯾﻢ. اﺣﺴﺎن و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎ ‫ﻫﻢ دﺳﺖ دادﻧﺪ و ﺳﻼم و ﻋﻠﯿﮏ ﮐﺮدﻧﺪ... ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺳﻌﯽ دارد ﺑﻮدﻧﺶ را در آﻧﺠﺎ ﺗﺼﺎدﻓﯽ ﺟﻠﻮه دﻫﺪ... ﺧﺒﺮ ‫ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﺑﻪ اﺣﺴﺎن ﮔﻔﺘﻪ ام و ﺣﺘﯽ از ﻃﺮﻓﯽ ﺧﻮد اﺣﺴﺎن از ﻗﺒﻞ ﻣﺎﺟﺮا را ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻪ...

ﮐﺘﺎب را از ﮐﯿﻔﻢ ﺑﯿﺮون ‫آوردم و ﺑﻪ ﻃﺮف ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮔﺮﻓﺘﻢ... وﻗﺘﯽ ﮐﺘﺎب را در دﺳﺖ ﻣﻦ دﯾﺪ ﺣﺮﻓﺶ ﯾﺎدش رﻓﺖ و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﮐﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ در دﺳﺖ ‫داﺷﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﺑﻌﺪ ﻫﻤﺎن ﻧﮕﺎه ﭘﺮﺳﺸﮕﺮش را ﺑﻪ ﺻﻮرت اﺣﺴﺎن اﻣﺘﺪاد داد. اﺣﺴﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺎدی ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد و دﺳﺖ ‫آﺧﺮ وﻗﺘﯽ دﯾﺪ ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺣﺮﻓﺶ ﯾﺎدش رﻓﺘﻪ ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب ﻣﯿﮕﻔﺘﯽ...

ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﺎﻣﻼ" ﻣﺎت ﻗﻀﯿﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد... دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﭼﺮا ﮐﺘﺎب رو آوردی؟ ﻣﻦ دو ﺟﻠﺪ دﯾﮕﻪ رو ﻫﻢ ﺑﺮات آوردم!..

گلبرگ‌های خزان عشق (3)

گلبرگ‌های خزان عشق (3)

‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و از اﯾﻨﮑﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮدﻣﺎﻧﯽ و راﺣﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﮔﻔﺖ: دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺎﻫﺎت راﺣﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ و دوﺳﺖ دارم ﺗﻮ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﺑﺎﺷﯽ... اﻟﺒﺘﻪ از ﻇﺎﻫﺮت ﮐﺎﻣﻼ" ﻣﺸﺨﺼﻪ ﮐﻪ ﺑﺮات ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ... اﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﻦ راﺣﺖ ﻣﯿﺸﯽ... ﻣﻦ اﺻﻮﻻ" از ﻧﻘﺶ ﺑﺎزی ﮐﺮدن ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﺎد و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎس دﻧﺒﺎل ﯾﻪ ﻣﻮرد ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮای ﺧﻮدم ﻣﯿﮕﺮدم و ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻮارد ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎدی ﻫﻢ ﭘﯿﺶ رو داﺷﺘﻢ وﻟﯽ ﭼﯿﺰی رو ﮐﻪ در وﺟﻮد ﺗﻮ ﺗﻮﺟﻬﻢ ‫رو ﺟﻠﺐ ﮐﺮد در ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم و ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻤﻮن ﯾﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ راﺣﺘﯽ ازت درﺧﻮاﺳﺖ دوﺳﺘﯽ ﮐﻨﻢ...

ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ: دوﺳﺘﯽ؟ !!!!!!

ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب آره... ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﺮای ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺑﺎﯾﺪ دوﺳﺘﯽ ﺑﺎﺷﻪ... اﻻن زﻣﺎﻧﻪ ﻋﻠﻢ ﻏﯿﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ.

گلبرگ‌های خزان عشق (2)

گلبرگ‌های خزان عشق (2)

‫ﻣﺎﻣﺎن رﻓﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ وﻟﯽ ﺑﺎﻻ ﻧﺮﻓﺖ ﻓﻘﻂ اﺣﺴﺎن را ﺻﺪا ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ. ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ در ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ی آﯾﻨﺪه ﻃﻮﻓﺎن  ‫ﻓﺮﯾﺎدﻫﺎی ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ ﻫﻮا ﺧﻮاﻫﺪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ. ﺣﺎﻻ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ و اﻧﺘﻈﺎر اﺣﺴﺎن را ‫ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ.

آﻫﺴﺘﻪ ﺿﺮﺑﻪ ای ﺑﻪ درب اﺗﺎق اﺣﺴﺎن زدم و ﺑﻌﺪ درب را ﺑﺎز ﮐﺮدم... دﯾﺪم روی ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﻣﺸﻐﻮل ﮔﺬاﺷﺘﻦ ‫ﺳﯿﻢ ﮐﺎرﺗﯽ داﺧﻞ ﯾﮏ ﮔﻮﺷﯽ ﺟﺪﯾﺪ اﺳﺖ!

ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ ﻣﺎﻣﺎن ﺻﺪات ﮐﺮده...ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻪ.

‫ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺳﯿﻢ ﮐﺎرت را داﺧﻞ ﮔﻮﺷﯽ ﺟﺪﯾﺪی ﮐﻪ در دﺳﺖ داﺷﺖ ﻗﺮار داد و ﮔﻔﺖ: اﻻن ﻣﯿﺮم...

ﮔﻔﺘﻢ: اﯾﻦ ﺳﯿﻢ ﮐﺎرت رو از ﮐﺠﺎ آوردی؟

‫ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﻓﺮﻫﺎد ﺑﺮام ﺟﻮر ﮐﺮد و ﺧﺮﯾﺪم.

گلبرگ‌های خزان عشق (1)

 

گلبرگ‌های خزان عشق (1)

ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻋﺸﻖ ﻣﯽ ﺷﮑﻔﺪ، ﻧﯿﺎﯾﺶ ﭘﺪﯾﺪار ﻣﯿﺸﻮد.

ﻧﯿﺎﯾﺶ، ﻋﻄﺮ ﻣﺸﺎم اﻧﮕﯿﺰ ﻋﺸﻖ اﺳﺖ.

‫اواﺧﺮ ﺷﻬﺮﯾﻮر ﻣﺎه ﺑﻮد.

‫ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم ﺣﻮﺻﻠﻪ ی ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪن ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﭘﺘﻮ را دوﺑﺎره روی ﺳﺮم ﮐﺸﯿﺪم و ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ را ﺑﺴﺘﻢ. ﺻﺪای اﺣﺴﺎن را از ‫ﻃﺒﻘﻪ ی ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎن ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﮐﺎﺷﮑﯽ ﻣﻦ ﻫﻢ ﭘﺴﺮ ﺑﻮدم! ﻫﻤﯿﺸﻪ اﯾﻦ ﯾﮑﯽ از آرزوﻫﺎی دﺳﺖ ‫ﻧﯿﺎﻓﺘﻨﯽ ﻣﻦ ﺑﻮد.

اﺣﺴﺎن ﺷﺶ ﺳﺎل از ﻣﻦ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻮد و در رﺷﺘﻪ ﮐﺎرﺷﻨﺎﺳﯽ ارﺷﺪ ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ درس ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ. ﺷﯿﻄﻨﺖ از ﺳﺮ و ‫روﯾﺶ ﻣﯽ ﺑﺎرﯾﺪ و وﻗﺘﯽ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺟﻠﻮ دارش ﻧﺒﻮد و اﺻﻼ ﮐﺴﯽ ﺣﺮﯾﻒ ﭘﺮ ﭼﺎﻧﮕﯽ ﻫﺎﯾﺶ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ.

اﻣﺎ ﻣﻦ ‫ﺑﯿﭽﺎره وﻗﺘﯽ ﮐﺎری ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮑﻨﻢ ﯾﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮوم ﺑﺎﯾﺪ از ﻫﻔﺖ ﺧﻮان رﺳﺘﻢ رد ﻣﯽ ﺷﺪم! ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻮد اﺣﺴﺎن ‫از ﻫﻤﻪ ﺑﺪﺗﺮ ﺑﻮد ﺑﻌﺪ از ﺟﻮاب دادن ﺑﻪ ﻫﺰار ﺳﻮال ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﺗﺎزه ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ اﺣﺴﺎن ﻣﯽ رﺳﯿﺪ!

ﺧﻼﺻﻪ ﮔﺎﻫﯽ آﻧﻘﺪر ﮐﻼﻓﻪ ام ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ از ﺧﯿﺮ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺧﻮدم ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺘﻢ... وﻗﺘﯽ وارد ﻫﯿﺠﺪه ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺷﺪم ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﺗﻐﯿﯿﺮات ﺷﺨﺼﯿﺘﯽ زﯾﺎدی در ﻣﻦ ﭘﯿﺪا ﺷﺪ و ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺷﺮاﯾﻂ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮدم را ﺑﺎ اﺣﺴﺎن ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﯿﺸﺘﺮ در ﻻک ﺧﻮدم ﻓﺮو ﻣﯽ رﻓﺘﻢ.

اﻟﺒﺘﻪ از اﺑﺘﺪا ‫ﻫﻢ ﺷﯿﻄﻨﺖ و ﺷﻠﻮﻏﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ و در ﻓﺎﻣﯿﻞ از ﻧﻈﺮ آرام ﺑﻮدن زﺑﺎﻧﺰد ﺑﻮدم. ﺑﺎﺑﺎ ﺷﺪﯾﺪا" روی ﻣﻦ ﺣﺴﺎس ﺑﻮد و ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦ ‫رﻓﺘﺎر او ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد دﯾﮕﺮان ﻧﯿﺰ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻣﺮا زﯾﺮ ﻧﻈﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ اﻟﺒﺘﻪ اﯾﻦ ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﺑﺎﺑﺎ ﻧﺸﺎت ﮔﺮﻓﺘﻪ از اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ بﺮای ﻋﻤﻪ ﻣﺮﯾﻢ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد.

ﻋﻤﻪ ﻣﺮﯾﻢ ﻣﻦ آن ﻃﻮر ﮐﻪ از ﻋﮑﺴﻬﺎی ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪه از او ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ((ﻣﻮﻫﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻧﺮﻣﯽ اﺑﺮﯾﺸﻢ و

‫ﺑﻪ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﺷﺐ و ﭘﻮﺳﺘﯽ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﻪ روﺷﻨﺎﯾﯽ و درﺧﺸﻨﺪﮔﯽ ﻣﻬﺘﺎب ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﻧﺎﻓﺬ و ﮔﯿﺮا ﺑﻪ رﻧﮓ ﻣﺸﮑﯽ و ﻣﮋه ﻫﺎﯾﯽ‫ﭼﺘﺮ ﻣﺎﻧﻨﺪ و ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺒﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه اﺑﺮواﻧﯽ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ و ﮐﻤﺎﻧﯽ و ﺑﺎ داﺷﺘﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎ ﯾﯽ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ و ﻟﺒﻬﺎﯾﯽ ﮐﻮﭼﮏ و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﺮخ و ‫ﺑﯿﻨﯽ زﯾﺒﺎ و ﺧﻮش ﻓﺮم ﮐﻪ دل ﻫﺮ ﺑﯿﯿﻨﻨﺪه ای را ﺑﻪ ﺿﻌﻒ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ﺑﻮد)).