جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منگلبرگهای خزان عشق (10)
گلبرگ‌های خزان عشق (10)
ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ آﺧﺮﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ ام ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﯿﺪ داﻏﯽ ﮐﺸﯿﺪه ای را در ﺻﻮرﺗﻢ ﺣﺲ ﮐﺮدم!!! ﺳﮑﻮﺗﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﺣﮑﻤﻔﺮﻣﺎ ﺷﺪ. ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﯿﻠﯽ زده ﺑﻮد. اﺻﻼ" ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﯿﺪم ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﺑﮕﯿﺮم. ﮐﺎری ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ اﺻﻼ" اﻧﺘﻈﺎرش را ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪ ای ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ راﻫﻢ اداﻣﻪ دﻫﻢ و از او دور ﺷﻮم وﻟﯽ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻫﻮا و ﺧﻠﻮﺗﯽ ﺧﯿﺎﺑﺎن و ﻧﺎﺷﻨﺎس ﺑﻮدن ﻣﺤﻞ اﺻﻼ" ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ و ﮐﺠﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮوم!!!
ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺧﻠﻮت ﺑﻮد وﻟﯽ ﮔﺎه ﮔﺎﻫﯽ ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ ﻫﻢ رد ﻣﯿﺸﺪ. ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪا ﺑﻮد ﯾﺎ ﻧﻪ ﮐﻪ ﻟﺤﻈﻪ ای اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯿﺸﻮد ﯾﮏ ﺗﺎﮐﺴﯽ اﺳﺖ! دﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و او ﻫﻢ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ اﯾﺴﺘﺎد. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺳﺮ ﺟﺎﯾﺶ اﯾﺴﺘﺎده و ﺳﺮش ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد! اﺻﻼ" ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰد! ﺣﺘﯽ دﯾﮕﺮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻧﯿﺰ ﻧﻤﯿﮑﺮد!
ﺳﻮار ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺷﺪم. ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد. از راﻧﻨﺪه ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺷﺨﺺ دﯾﮕﺮی را ﺳﻮار ﻧﮑﻨﺪ و آدرس ﻣﻨﺰﻟﻤﺎن را ﺑﻪ او دادم و او ﻫﻢ ﺳﺮﯾﻊ ﻗﺒﻮل ﮐﺮد. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﺳﻪ رﺑﻊ ﺳﺎﻋﺖ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﺟﻠﻮی درب ﺧﺎﻧﻪ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم. ﭘﻮل ﮐﺮاﯾﻪ را ﭘﺮداﺧﺖ ﮐﺮدم و رﻓﺘﻢ داﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ. ﺑﺎز ﻫﻢ ﻫﯿﭽﮑﺲ در ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد.
ﺣﺪس زدم ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺮای ﺧﺮﯾﺪن ﯾﮑﺴﺮی ﻟﻮازم ﻟﻮﮐﺲ و آﻧﺘﯿﮏ ﺑﻪ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ... دﻟﯿﻞ دﯾﮕﺮی ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺎﻣﺎن را ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﮑﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺑﯿﺮون از ﻣﻨﺰل ﮐﺸﺎﻧﺪه ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎﻧﺘﻮ و ﻣﻘﻨﻌﻪ ام را در آوردم ﺣﻮﻟﻪ ام را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺣﻤﺎم رﻓﺘﻢ. اﻋﺼﺎﺑﻢ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه ﻧﮕﺮان او ﺷﺪه ﺑﻮدم!!!
ﻟﺤﻈﻪ ای ﮐﻪ در ﺧﯿﺎﺑﺎن رﻫﺎﯾﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﺳﻮار ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺷﺪم ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﯿﻤﯽ از وﺟﻮدم را در ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﺟﺎی ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم. ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﯽ دﻟﯿﻞ از او ﺳﯿﻠﯽ ﺧﻮرده ﺑﻮدم وﻟﯽ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ! ﺣﺘﯽ ﻓﺮﯾﺎدش را ﺳﺘﺎﯾﺶ ﻣﯿﮑﺮدم! ﺣﺎﻻ ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ ﭘﺴﺮ در زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﻢ ﻧﻈﯿﺮ ﻧﺪاﺷﺖ!
ﺟﻠﻮی آﯾﯿﻨﻪ اﯾﺴﺘﺎدم و ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﻫﺎﻟﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﺮﻧﮕﯽ در زﯾﺮ ﮔﻮﻧﻪ ام ﭘﯿﺪا ﺷﺪه ﺑﻮد و اﯾﻦ ﺧﻮدش ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن ﻣﯿﺪاد ﮐﻪ زﯾﺎد ﻣﺤﮑﻢ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﺳﯿﻠﯽ ﻧﺰده!... وﻟﯽ ﻫﻤﯿﻦ اﻧﺪازه ﻫﻢ ﺑﺮای ﻣﻦ زﯾﺎد ﺑﻮد.ﺑﺮای ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻋﺰﯾﺰ درداﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻮده ام و ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ در ﺳﻦ91ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﻮدم ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺑﺪﻧﯽ ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم اﯾﻦ اﻣﺮ ﮐﺎﻣﻼ" ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺑﺎور ﺑﻮد.
وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮم در آﯾﯿﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮔﺮﯾﻪ ام ﮔﺮﻓﺖ! ﺑﺮای ﺧﻮدم ﮔﺮﯾﻪ ﻧﻤﯿﮑﺮدم!!! ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮای ﭼﻬﺮه ی ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﻪ داﺋﻢ ﺟﻠﻮی ﭼﺸﻤﻢ ﻣﯽ آﻣﺪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮدم!!! دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ و از اﯾﻨﮑﻪ ﺗﺮﮐﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﻏﺼﻪ ﻣﯿﺨﻮردم. ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﮐﻪ او ﻫﻢ دوﺳﺘﻢ دارد ﭼﺮا ﮐﻪ اﮔﺮ دوﺳﺘﻢ ﻧﺪاﺷﺖ ﻧﮕﺮان ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻧﺒﻮد. دﻟﻨﮕﺮان از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻓﺮﻫﺎد و ﻧﺎزﻧﯿﻦ و ﭘﺴﺮ دﯾﮕﺮی ﺑﻮدم ﻧﻤﯿﺸﺪ... درﺳﺖ اﺳﺖ... ﺑﻠﻪ... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﺮا دوﺳﺖ داﺷﺖ و ﺳﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ زده ﺑﻮد ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ از روی ﻋﺸﻖ ﺑﻮده... اﯾﻦ ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ ﺑﺎﺷﺪ!!!
ویروس: از بس که خَر تشریف دارین الهام خانم! این پسره یه تخته ش کم است.
از ﺣﻤﺎم ﮐﻪ ﺑﯿﺮون آﻣﺪم ﻣﺎﻣﺎن از ﺧﺮﯾﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد. ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺣﺪس زده ﺑﻮدم ﺑﺮای ﺧﺮﯾﺪ ﯾﮑﺴﺮی ﻇﺮوف ﺗﺰﺋﯿﻨﯽ و ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻫﺎی ﮐﺮﯾﺴﺘﺎل و ﭼﯿﻨﯽ ﺧﺎرﺟﯽ ﺑﻪ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ آﻧﻬﺎ را ﺟﺎﯾﮕﺰﯾﻦ ﻇﺮوﻓﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﭘﯿﺶ ﺑﺎﺑﺎ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﮑﻨﺪ. وﻗﺘﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ ﻣﺎﻣﺎن آﻧﻘﺪر ﻣﺤﻮ ﺧﺮﯾﺪ ﺟﺪﯾﺪش ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ زﯾﺎد ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﻧﺸﺪ و داﺋﻢ درﺑﺎره ی ﺧﺮﯾﺪﻫﺎی ﺟﺪﯾﺪش ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد.
ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ و ﻣﻘﺪاری ﮐﻮﮐﻮ ﺳﯿﺐ زﻣﯿﻨﯽ از ﯾﺨﭽﺎل ﺑﯿﺮون آوردم و ﺑﺎ ﻧﺎن ﺧﻮردم. ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺣﺮﻓﻬﺎی ﻣﺎﻣﺎن را در واﻗﻊ اﺻﻼ" ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﯿﺪم. ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﺳﯿﺮ ﺷﺪم ﻣﺴﻮاﮐﻢ را ﻫﻢ زدم و وﻗﺘﯽ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻢ رﻓﺘﻪ و ﺑﺨﻮاﺑﻢ ﻣﺎﻣﺎن از ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﺑﯿﺮون آﻣﺪ و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺣﺎﮐﯽ از ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﻣﯿﺨﻮایی ﺑﺨﻮاﺑﯽ؟!!!
ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺟﻮاب دادم: آره... ﮐﺎرم داری؟
اﯾﺴﺘﺎد وﺳﻂ ﻫﺎل و ﮔﻔﺖ: ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﻧﺎﺧﻮﺷﯽ!!! آره؟
ﺣﺎﻻ ﺟﻠﻮی درب اﺗﺎﻗﻢ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ﮔﻔﺘﻢ: آره... اﻣﺮوز ﺗﻮی داﻧﺸﮑﺪه ﺧﯿﻠﯽ درﮔﯿﺮ ﺷﺪم... درﺳﻬﺎ زﯾﺎد ﺑﻮد... ﺧﺴﺘﻪ ام... اﮔﻪ ﮐﺎری ﻧﺪاری ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺨﻮاﺑﻢ.
ﺻﺪاﯾﺶ را ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﺷﺎم ﭼﯽ؟... ﺑﺮای ﺷﺎم ﺑﯿﺪارت ﮐﻨﻢ؟
ﺟﻮاب دادم: ﻧﻪ... ﮐﻮﮐﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻮردم ﺳﯿﺮم ﮐﺮد.
رﻓﺘﻢ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻢ و ﮔﻮﺷﯽ ام را از ﮐﯿﻔﻢ ﺑﯿﺮون آوردم و ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم اﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﺗﻤﺎﺳﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد! ﮔﻮﺷﯽ را ﺧﺎﻣﻮش ﻧﮑﺮدم و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر روﺷﻦ ﮐﻨﺎر ﺑﺎﻟﺸﺘﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﺎ اﮔﺮ ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ ﺳﺮﯾﻊ ﺟﻮاب ﺑﺪﻫﻢ. ﻫﻨﻮز ﻫﯿﭽﯽ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد دﻟﻢ ﺑﺮاﯾﺶ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد! ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ واﻗﻌﯽ ﺑﻪ او دﻟﺒﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم. آن ﺷﺐ ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد و ﻫﺮ ﭼﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﮐﺸﯿﺪم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺗﻤﺎﺳﯽ ﻧﮕﺮﻓﺖ!
ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﺻﺪای زﻧﮓ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم. وﻗﺘﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ ﺑﺎﺑﺎ و ﻣﺎﻣﺎن ﻫﺮ دو در ﺣﺎل ﺧﻮردن ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺳﻼم ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﺨﻮرم ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم ﺟﺎن... ﺻﻮرﺗﺖ ﭼﯽ ﺷﺪه؟
ﺣﺪس زدم ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺒﻮدی روی ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ... ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﻧﻔﻬﻤﯽ زدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺻﻮرﺗﻢ؟!!!... ﻣﮕﻪ ﭼﯽ ﺷﺪه؟
ﻣﺎﻣﺎن دﺳﺘﺶ را زﯾﺮ ﭼﺎﻧﻪ ام ﻗﺮار داد و ﺻﻮرت ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮدش ﺑﮕﺮداﻧﺪ و ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﮔﻔﺖ: وا... اﯾﺮج!!!... ﻣﻦ ﮐﻪ ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﻢ... ﻣﮕﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﭼﯽ ﺷﺪه؟!!!
ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮی ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و درﺳﺖ دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﺳﻤﺘﯽ ﮐﻪ ﺷﺐ ﭘﯿﺶ از ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺳﯿﻠﯽ ﺧﻮرده ﺑﻮدم ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: اﯾﻨﺠﺎ... ﻧﮕﺎه ﮐﻦ... ﺑﺒﯿﻦ ﻟﯿﻼ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﮐﺒﻮد ﻧﯿﺴﺖ؟!!!
ﻣﺎﻣﺎن دوﺑﺎره ﺻﻮرت ﻣﺮا ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ... ﻧﻪ زﯾﺎد... ﺷﺎﯾﺪ دﯾﺸﺐ ﺑﺪ ﺧﻮاﺑﯿﺪه و در اﺛﺮ ﻓﺸﺎر دﺳﺘﺶ ﯾﺎ ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺘﺶ ﮐﻤﯽ ﭘﻮﺳﺘﺶ ﺗﺤﺮﯾﮏ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ... وﻟﯽ اوﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﮕﯽ... ﻧﻪ... ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺎد.
ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰدم و ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻢ دﯾﮕﺮﺻﺤﺒﺘﯽ ﻧﮑﺮد وﻟﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﯾﮑﯽ دو ﺑﺎر ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮدﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. ﺧﻮدم را ﺳﺮﮔﺮم ﺧﻮردن ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ آﻣﺎدﻫ ﺸﺪم ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺮوم. وﻗﺘﯽ ﻟﺒﺎﺳﻢ را ﭘﻮﺷﯿﺪم و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺎﺑﺎ رﻓﺘﻬ ﺒﻮد ﺷﺮﮐﺖ و ﻣﺎﻣﺎن ﻣﺸﻐﻮل ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدن آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد. ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻢ و ﺑﺮای ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯿ ﻤﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ او را ﺑﻮﺳﯿﺪم ﮐﻪ دوﺑﺎره دﺳﺘﺶ را زﯾﺮ ﭼﺎﻧﻪ ام ﻗﺮار داد و ﻧﮕﺎﻫﯿ ﺒﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﮐﺮد و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﭼﯽ ﺷﺪه؟
از ﻣﺎﻣﺎن ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ و رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮﯾ ﺂﯾﯿﻨﻪ ای ﮐﻪ ﺑﻪ دﯾﻮار آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﻗﺴﻤﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮔﻮﻧﻬ ﯽ ﭼﭙﻢ ﮐﻤﯽ ﻫﺎﻟﻪ ی ﮐﺒﻮدی ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎﻣﺤﺴﻮس ﺑﻮد! اﮔﺮ ﭼﻬ ﻬﻤﺎن ﻣﻘﺪار ﻫﻢ از دﯾﺪ ﭼﺸﻤﺎن ﭘﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺎﺑﺎ و ﺗﯿﺰﺑﯿﻦ ﻣﺎﻣﺎن دور ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد! رو ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن و ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ!!!
ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺟﺪی ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎی ﻣﺮا ﺑﺮاﻧﺪاز ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﺸﺪه؟... و ﻫﯿﭽﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺨﻮای ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﮕﯽ؟
ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺘﻢ: آره... ﺧﻮدﺗﻮن ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﮔﻔﺘﯿﻦ... اﺣﺘﻤﺎﻻ" دﯾﺸﺐ ﺑﺪ ﺧﻮاﺑﯿﺪم.
دﯾﮕﺮ ﻣﻌﻄﻞ ﻧﮑﺮده و ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺎﻣﺎﻣﺎن ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻋﻤﯿﻖ و ﺟﺪی ﻣﺮا ﻧﮕﺎﻫ ﻤﯿﮑﺮد او را ﺑﻮﺳﯿﺪم و از آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪم. در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻫﻢ از ﺧﻮاﺑﺒﯿﺪار ﺷﺪه ﺑﻮد و از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ آﻣﺪ. ﭼﻮن ﺷﺐ ﻗﺒﻞ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدﻣﺶ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ رﻓﺘﻤﻮ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ را ﺑﻮﺳﯿﺪﯾﻢ و ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﺧﻨﺪه و ﺷﻮﺧﯽ ﺑﺎ او ﻧﯿﺰ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮده واز ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ.
ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺮای ﺑﺮدﻧﻢ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎﻧ ﺂﻣﺪه ﺑﺎﺷﺪ وﻟﯽ در ﻋﯿﻦ ﻧﺎﺑﺎوری ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﻓﮑﺮم اﺷﺘﺒﺎه ﺑﻮده!!! آن روز ﺑﺎﺗﺎﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن رﻓﺘﻢ. در ﺗﻤﺎم ﻃﻮل ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﻧﺪﯾﺪم! ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﮔﻮﺷﯿﻢ ﻫﻢ ﺗﻤﺎﺳﯽ ﻧﮕﺮﻓﺖ... دﻟﻢ ﺑﺮاﯾﺶ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد... ﺑﺮای ﺻﺪاﯾﺶ... ﻃﺮزﻧﮕﺎه ﮐﺮدﻧﺶ... ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎی ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ... ﭼﺸﻤﻬﺎی ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺘﺶ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ از ﭘﺸﺖ ﺷﯿﺸﻬ ﻬﺎی ﻇﺮﯾﻒ ﻋﯿﻨﮑﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد... ﺑﺮای... ﻟﺤﻈﻪ ای ﺑﻪ ﺧﻮدم آﻣﺪم و ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﻢ! ﺳﺮﯾﻊ اﺷﮑﻬﺎﯾﻢ را ﭘﺎک ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﮐﺎر ﻣﺎﻧﺪه ام درآﺧﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﺎت رﺳﯿﺪﮔﯽ ﮐﺮدم.
وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺧﺎرج ﺷﻮم ﺳﻬﯿﻼ ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... اﻣﺮوز ﺳﺮ ﺣﺎل ﻧﺒﻮدی... ﭼﺮا؟
ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... ﻧﻪ... ﺑﻪ ﻧﻈﺮت اوﻣﺪه...
دﯾﮕﺮ ﻣﻌﻄﻞ ﻧﮑﺮدم و ﺑﻌﺪ ازﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺳﺮﯾﻊ از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺧﺎرج ﺷﺪم. در ﻣﺤﻮﻃﻪ ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﭼﺸﻢ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﮐﺮدم ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﻧﺪﯾﺪم! دﻟﻢ ﺷﻮر ﻣﯿﺰد... ﻧﮑﻨﺪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﺮاﯾﺸ ﺎﻓﺘﺎده؟ از ﻣﺤﻮﻃﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺧﺎرج ﺷﺪم و ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺳﻢ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﮔﻮﺷﯽ اﻣﺮا از ﮐﯿﻔﻢ ﺑﯿﺮون آوردم و ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮم اﻣﺎ ﺑﺎز ﭘﺸﯿﻤﺎﻧ ﺸﺪم و در ﻧﻬﺎﯾﺖ تﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﻓﻌﻼ" اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻧﮑﻨﻢ.
ﺗﺎ ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ازﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﺑﻮدم. ﮐﻼﻓﮕﯽ از ﺗﻤﺎم ﺣﺮﮐﺎﺗﻢ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد وﻟﯽ ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ اﯾﻨ ﻤﺮﺗﺒﻪ ﻧﻪ اﺣﺴﺎن و ﻧﻪ ﻣﺎﻣﺎن و ﻧﻪ ﻫﯿﭽﮑﺲ دﯾﮕﺮ ﻣﺰاﺣﻤﻢ ﻧﻤﯿﺸﺪ. ﺑﺎ ﻫﺮ زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻨﯿ ﺎز ﺟﺎ ﻣﯿﭙﺮﯾﺪم!!! و اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﻦ ﮐﺎﻣﻼ" ﻏﯿﺮ ﻋﺎدی و ﻏﯿﺮ ارادی ﺑﻮد... اﻣﺎ ازﺻﺒﺢ ﺟﻤﻌﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﻪ اﻋﺼﺎﺑﻢ ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﺣﺪاﻗﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪای زﻧﮕ ﺘﻠﻔﻦ ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮔﻮﺷﯽ ﻧﻤﯽ دوﯾﺪم.
ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ 1:15 ﺑﻮد ﮐﻬ ﺘﻠﻔﻦ ﻣﻨﺰل ﺑﻪ ﺻﺪا در آﻣﺪ. ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮردن ﻧﺎﻫﺎر ﺑﻮدﯾﻢ. اﺣﺴﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮔﻮﺷﯽ راﺟﻮاب داد. ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم ﻋﻠﯿﮏ و ﺑﺮﺧﻮردی ﻧﺴﺒﺘﺎ" رﺳﻤﯽ و ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺣﺪس زدم ﺑﺎﯾﺪﻓﺮد ﻏﺮﯾﺒﻪ ای ﭘﺸﺖ ﺧﻂ ﺑﺎﺷﺪ. اﺣﺴﺎن ﮔﻮﺷﯽ را ﮐﻨﺎر ﺗﻠﻔﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﺎﻣﺎن را ﺻﺪا ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻣﺎﻣﺎن... ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﮐﺎر دارن.
ﺳﭙﺲ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و روﯾ ﺼﻨﺪﻟﯽ ﺧﻮدش ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮردن ﺑﻘﯿﻪ ﻧﺎﻫﺎرش ﺷﺪ. ﻣﻦ و ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻧﮕﺎه ﭘﺮﺳﺸﮕﺮاﻧﻬ ﺎی ﺑﻪ اﺣﺴﺎن داﺷﺘﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﭘﺸﺖ ﺧﻂ ﺑﻮده اﻣﺎ او اﺻﻼ" ﺑﻪ ﻣﻦ و ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻧﮕﺎه ﻫﻢ ﻧﻤﯿﮑﺮد. ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﭘﺮﺳﺸﯽ ﺑﻪ ﻫﺎل رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺘﭙﺎی ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻮد. ﻣﻦ ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮردن ﻣﻘﺪاری از ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ام ﺷﺪم.
ﻧﺎﻫﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﻬ ﺎﺣﺴﺎن ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﻟﯿﻮان آﺑﯽ ﮐﻪ ﻣﻘﺪاری آب در آن ﺑﻮد را ﺑﻪ ﻃﺮف اﺣﺴﺎن ﭘﺎﺷﯿﺪو ﮔﻔﺖ: ﻫﻮوووو... ﭼﺮا ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰﻧﯽ؟... ﮐﯽ ﺑﻮد ﭘﺸﺖ ﺧﻂ؟
اﺣﺴﺎن ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺘﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸه ﺨﺎص ﺧﻮدش ﺑﻮد آﺑﯽ را ﮐﻪ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﭘﺎﺷﯿﺪه ﺑﻮد ﭘﺎک ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺷﻤﺎ زﻧﻬﺎ ﮐﯽ ﻣﯿﺨﻮاﯾﻦ دﺳﺖ از ﻓﻀﻮﻟﯽ ﺑﺮدارﯾﻦ؟
ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ام را ﻣﯿﺨﻮردم ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﺮا ﺟﻤﻊ ﻣﯿﺒﻨﺪی؟ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰدم... ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺳﻮال ﮐﺮد...
اﺣﺴﺎن ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ا... ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ... رﻧﮓ رﺧﺴﺎره ﺧﺒﺮ ﻣﯿﺪﻫﺪ از ﺳﺮ درون... ﺟﻮن ﺧﻮدت... ﺗﻮ ﮐﻪ داری از ﻓﻀﻮﻟﯽ ﻣﯿﺘﺮﮐﯽ ﺑﺪﺗﺮ از ﻧﺎﻫﯿﺪ...
ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺿﺮﺑﻪ ای ﺑﻪ ﺳﺮ اﺣﺴﺎن زد و ﮔﻔﺖ: ﮔﻢ ﺷﻮ ﺑﺎﺑﺎ... ﻟﻮس... ﺣﺎﻻ ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻪ ﺷﺎﻋﺮ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﺮای ﻣﺎ... اﺻﻼ" ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﮕﯽ...
اﺣﺴﺎن ﻟﺒﺨﻨﺪ رﯾﺰی ﺑﻪ ﻟﺐ آورد و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﺗﻮ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮای ﺑﺪوﻧﯽ ﮐﯽ ﭘﺸﺖ ﺧﻂ ﺑﻮد؟
ﺑﺎ اﺑﺮوﻫﺎﯾﻢ ﺟﻮاب ﻣﻨﻔﯽ ﺑﻪ او دادم و در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ام را ﺳﺮ ﮐﺸﯿﺪم.
اﺣﺴﺎن ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب ﺣﺎﻻ ﮐه ﺎﯾﻨﻄﻮره ﻣﯿﮕﻢ... ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﭘﺸﺖ ﺧﻄﻪ...
ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ام ﭘﺮﯾﺪ ﺗﻮی ﮔﻠﻮﯾﻢ وﺑﻪ ﺷﺪت ﺑﻪ ﺳﺮﻓﻪ اﻓﺘﺎدم. ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪن و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻟﯿﻮان آﺑﯽ ﺑه دﺳﺖ ﻣﻦ داد. ﺣﺴﺎﺑﯽ در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺳﺮ و ﺻﺪا ﺑﻪ ﭘﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد.
ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره ﮑﺮد ﮐﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﻮﯾﻢ وﻟﯽ ﻣﻦ ﺷﺪﯾﺪا" در اﺛﺮ ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ اﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻠﻮﯾﻢ ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮددﭼﺎر ﺳﺮﻓﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﺻﺪای ﺧﻨﺪه اﺣﺴﺎن ﻫﻢ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺳﺮﯾﻌ ﺪرب آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را ﺑﺴﺖ. ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻘﺪاری آب ﺧﻮردم وﺿﻌﻢ ﮐﻤﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ. اﺣﺴﺎن هﻨﻮز ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ وﻟﯽ ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﻣﺎﻣﺎن ﺑﯿﺎﯾﺪ و ﺑﮕﻮﯾﺪ ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﺑﺎ او ﭼﻬﮑﺎر داﺷﺘﻪ اﺳﺖ. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" دو ﺳﻪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﺎﻣﺎن درب آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را ﺑﺎز ﮐﺮد و آﻣﺪ داﺧﻞ و ﺑﺎ اﺧﻤﯽ ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ و اﺣﺴﺎن و ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ ﻣﻨﻮ اﺣﺴﺎن ﮔﻔﺖ: ﻫﻨﻮز ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻫﺎ رﻓﺘﺎر ﻣﯿﮑﻨﯿﻦ... آدم ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻪ دو ﮐﻠﻤﻬ ﺤﺮف ﭘﺎی ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺸﻨﻮه.
ﺻﻨﺪﻟﯽ را ﮐﺸﯿﺪ ﻋﻘﺐ و ﻧﺸﺴﺖ وﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮردن ﺑﻘﯿﻪ ﻧﺎﻫﺎرش ﺷﺪ. ﺣﺎﻻ ﻫﺮ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﻣﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎو ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن دوﺧﺘﻬ ﺒﻮدﯾﻢ. ﻣﺎﻣﺎن در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻏﺬاﯾﺶ را ﻣﯿﺨﻮرد ﺑﻪ ﺑﺸﻘﺎﺑﻬﺎی ﻣﺎ اﺷﺎره ﮐﺮد وﮔﻔﺖ: ﭼﺮا ﻏﺬاﺗﻮن رو ﻧﻤﯿﺨﻮرﯾﻦ؟
ﻧﺎﻫﯿﺪ ﮔﻔﺖ: آﺧﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻗﺮﺑﻮﻧﺘﻮن ﺑﺸﻢ... ﻫﺮ ﺳﻪ ﺗﺎی ﻣﺎ از ﺷﺪت ﻓﻀﻮﻟﯽ دارﯾﻢ ﻣﻨﻔﺠﺮ ﻣﯿﺸﯿﻢ...
و ﺑﻌﺪ ﻣﺎﻣﺎن و اﺣﺴﺎن و ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻫﺮ ﺳﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ وﻟﯽ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺨﻨﺪﯾﺪم و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم. ﻣﺎﻣﺎن ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺷﺐ ﻣﯿﺎن اﯾﻨﺠﺎ.
ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﮐﻞ ﮐﺸﯿﺪن و اﺣﺴﺎن ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: آخ ﺟﻮن... اﻟﻬﺎم ﭘﺲ ﻋﺮوﺳﯽ اﻓﺘﺎدﯾﻢ.
ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎ اﺧﻢ ﺑﻪ اﺣﺴﺎن ﮔﻔﺖ: اﺣﺴﺎن ﺑﺴﻪ.
اﺣﺴﺎن و ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪﻧﺪ وﻟی ﻬﺮ دو ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺷﯿﻄﻨﺖ آﻣﯿﺰ ﺑﻪ ﻟﺐ داﺷﺘﻨﺪ. ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ واﮐﻨﺸﯽ ﺑﺎﯾﺪ داﺷﺘﻬ ﺒﺎﺷﻢ. ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﻧﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم و ﻧﻪ ﻧﺎراﺣﺖ! ﻧﺎﻫﯿﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن وﮔﻔﺖ: ﺧﻮب...؟!
ﻣﺎﻣﺎن اداﻣﻪ داد: ﺧﻮب ﻫﯿﭽﯿ ﺪﯾﮕﻪ... ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی... اﻣﺸﺐ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری ﻧﻤﯿﺎن ﭼﺮا ﮐﻪ دﺧﺘﺮ و ﭘﺴﺮ ﻣﺪﺗﯿﻪ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ رو دﯾﺪن و ﺧﻮاﺳﺘﻦ... ﻓﻘﻂ اﻣﺸﺐ ﻣﯿﺎن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﻪ ﺟﻠﺴﻬ ﻤﻌﺎرﻓﻪ ﻣﯿﻮن ﺑﺮادرﻫﺎی ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﻮاده ی ﻣﺎ.
ﺻﺤﺒﺘﯽ ﻧﻤﯿﮑﺮدم و ﺑﺎ ﻏﺬاﯾﺪاﺧﻞ ﺑﺸﻘﺎﺑﻢ ﺑﺎزی ﻣﯿﮑﺮدم. ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﺷﺐ ﻣﻮﻗﻊ دﯾﺪن ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ واﮐﻨﺸﯿ ﺎز ﺧﻮدم ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﻢ. اﺻﻼ" او ﭼﻄﻮر آدﻣﯽ ﺑﻮد؟ ﺑﻌﺪ از اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺷﺐ ﭘﯿﺸ ﻤﯿﺎن ﻣﺎ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﭼﻄﻮر ﺑﻪ ﺧﻮدش اﺟﺎزه ﻣﯿﺪاد ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده اش ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﺎ آﻧﻬﻢ ﺑﻪ ﻧﯿﺖ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری ﺑﯿﺎﯾﺪ؟!!
ﻣﺎﻣﺎن ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدن ﺑﺸﻘﺎﺑﻬﺎ و ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻫﻢ ﮐﻤﮑﺶ ﻣﯿﮑﺮد اﻣﺎ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﺳﮑﻮﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺣﺎﻻ آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. اﺣﺴﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﺮای دﯾﺪن ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﺑﻪ ﻫﺎل رﻓﺖ. در ﺷﺴﺘﻦ ﻇﺮﻓﻬﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﮐﻤﮏ ﮐﺮدم وﻟﯽ اﺻﻼ" ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰدم! ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺘﯽ ﻧﻤﯿﮑﺮد.
ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ: اﺣﺴﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ﻣﻦ ﯾﮑﺴﺮی ﺧﺮﯾﺪ دارم ﺳﺮ راه ﻫﻢ ﺑﻪ دﻓﺘﺮ ﺑﺎﺑﺎت ﺑﺮﯾﻢ ﺗﺎ ﻗﻀﯿﻪ ی اﻣﺸﺐ رو ﺑﺮاش ﺑﮕﯿﻢ ﯾﻪ وﻗﺖ دﯾﺮ ﻧﯿﺎد.
اﺣﺴﺎن ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺻﺪای ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ را ﮐﻪ از ﺣﯿﺎط ﺧﺎرج ﻣﯿﺸﺪﻧﺪ ﺷﻨﯿﺪم. ﻧﺎﻫﯿﺪ ﮐﻤﯽ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را ﺟﻤﻊ آوری ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻫﺎل آﻣﺪ و روی ﯾﮑﯽ از راﺣﺘﯽ ﻫﺎ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﭼﯿﺰی ﺷﺪه؟
ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... ﻣﮕﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯿﺰی ﺑﺸﻪ؟
ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: آﺧﻪ... ﯾﻪ دﻓﻌﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪی... اﺻﻼ" ﻫﯿﭻ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺗﻮی ﺻﻮرﺗﺖ دﯾﺪه ﻧﺸﺪ وﻗﺘﯽ ﺧﺒﺮ اﻣﺸﺐ رو ﺷﻨﯿﺪی.
ﺑﻪ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ... ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﭼﻪ اﺣﺴﺎﺳﯽ دارم... ﯾﻌﻨﯽ اﺻﻼ..."
ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﻢ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... دوﺳﺘﺶ ﻧﺪاری؟
ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﺎﻫﯿﺪ!... وای... اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ؟... ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ دوﺳﺘﺶ دارم وﻟﯽ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ... اﺻﻼ" ﺣﺎل ﺧﻮدم رو ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﻢ...
ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺷﺐ ﭘﯿﺶ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﻦ و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اﻓﺘﺎده. ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻨﻢ ﻧﻮع دﯾﮕﻪ اﯾﯽ از ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺑﺎﺷﻪ.
ﻧﺎﻫﯿﺪ درﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ و اﯾﻦ ﻧﻮع دﯾﮕﺮی از ﻋﺸﻖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ در وﺟﻮد ﺧﻮدم ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدم. ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺻﻮرﺗﻢ را ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب... ﺑﺴﻪ دﯾﮕﻪ... اﯾﻨﺠﻮری اﯾﻨﺠﺎ ﻧﺸﯿﻦ... ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺑﺮو ﯾﻪ دوش ﺑﮕﯿﺮ ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺎﻟﺖ ﺳﺮ ﺟﺎش ﺑﯿﺎد.
و ﺑﻌﺪ دﺳﺖ ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺖ و از روی راﺣﺘﯽ ﺑﻠﻨﺪم ﮐﺮد. رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ی ﺑﺎﻻ و ﺣﻮﻟﻪ ام را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺣﻤﺎم رﻓﺘﻢ اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺮون آﻣﺪم ﻫﻨﻮز ﺣﺎل ﺧﻮﺷﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﻣﺎﻣﺎن و اﺣﺴﺎن از ﺑﯿﺮون آﻣﺪﻧﺪ. ﻏﺮوب ﻧﺰدﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ 7 ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪ وﻟﯽ اﺻﻼ" ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯿﮑﺮد. ﺑﺮای ﺷﺎم اﺣﺴﺎن از ﺑﯿﺮون ﻏﺬا ﮔﺮﻓﺖ. ﺳﺮﯾﻊ ﺷﺎم را ﺧﻮردﯾﻢ.
ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" از 9 ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ی ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻤﻪ ﺑﺮای ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﯾﻢ. ﻣﻦ ﯾﮏ ﮐﺖ و ﺷﻠﻮار ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش دوﺧﺖ ﺑﻪ رﻧﮓ ﺷﮑﻼﺗﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪم و ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ را ﺑﻪ ﻃﻮر ﺻﺎف و ﺳﺎده دورم رﯾﺨﺘﻢ. ﻫﺮ ﭼﻪ ﻧﺎﻫﯿﺪ اﺻﺮار ﮐﺮد ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﻫﻢ آراﯾﺶ ﮐﻨﻢ ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮدم. ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻫﻢ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪ ﻓﻘﻂ ﮐﻤﯽ از ﺟﻠﻮی ﻣﻮﯾﻢ را ﺑﺎ ﺗﺎﻓﺖ و ﺳﺸﻮار ﺣﺎﻟﺖ دﻫﺪ در ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺻﺪای زﻧﮓ درب ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم 9:40 ﺑﻮد. ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺳﺮﯾﻊ ﺧﻮدش را ﻫﻢ ﺗﻮی آﯾﯿﻨﻪ ﺑﺮاﻧﺪاز ﮐﺮد و ﺑﺮﮔﺸﺖ و دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: ﺣﻖ داری ﻧﺬاری ﺻﻮرﺗﺖ رو آراﯾﺶ ﮐﻨﻢ... آﺧﻪ ﺧﺪا ﺧﻮدش ﺗﻮ رو آراﯾﺶ ﮐﺮده...
و ﺑﻌﺪ ﻫﺮ دو ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ. ﻧﺎﻫﯿﺪ درب اﺗﺎق را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﻮﯾﻢ. ﻫﻢ زﻣﺎن ﺑﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻦ ﻣﺎ ﺧﺎﻧﻮاده ی ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻧﯿﺰ از درب ﻫﺎل وارد ﺷﺪﻧﺪ. وﻟﯽ ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﺗﻮﺟﻬﻢ ﻣﻌﻄﻮف ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﻪ ﺑﺮﺧﻮردی ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻣﯿﮑﻨﺪ. ﭼﺮا ﮐﻪ در اﯾﻨﺠﻮر ﻣﻮاﻗﻊ ﺑﺎﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ! اﮔﺮ اﻓﺮاد ﺑﻪ دﻟﺶ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺴﯿﺎر ﮔﺮم و ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻣﯿﮑﺮد و در ﻏﯿﺮ اﯾﻦ ﺻﻮرت ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺜﻼ" ﺑﺎﺑﺎ از اﻓﺮاد ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺷﺶ ﻧﯿﺎﻣﺪه. وﻟﯽ از ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺎ اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ و اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺑﺎ ﺑﺎﺑﺎ دﺳﺖ دادﻧﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼ" از ﺗﯿﭗ ﻇﺎﻫﺮی و ﺷﺨﺼﯿﺖ آﻧﻬﺎ راﺿﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ رﺳﯿﺪه. ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻓﺘﺎد ﺑﻌﺪ از روﺑﻮﺳﯽ ﺑﺎ ﻧﺎﻫﯿﺪ و ﻣﺎﻣﺎن ﺳﺮﯾﻊ ﻣﺮا در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺑﻮﺳﯿﺪ.
ﻓﺮﺷﺘﻪ و ﺳﭙﯿﺪه ﻫﻢ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ وﻟﯽ ﻫﯿﭽﮑﺪام ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﺸﺎن را ﻧﯿﺎورده ﺑﻮدﻧﺪ. اﺣﺴﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻤﻪ را ﺑﻪ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ راﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﻢ ﺑﻮد. وﻟﯽ ﺑﻪ ﻋﻤﺪ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم از ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﺑﻪ او ﺧﻮدداری ﮐﻨﻢ اﻣﺎ واﻗﻌﺎ" ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ او ﭼﻪ ﺑﺮﺧﻮردی داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ! ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﻪ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ رﻓﺖ و ﻣﺸﻐﻮل ﺗﻌﺎرف ﻣﯿﻮه ﺷﺪ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺮای ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎ ﭼﺎی ﺑﺒﺮم. ﻣﺎﻣﺎن ﮐﻤﮏ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺳﯿﻨﯽ ﭼﺎی آﻣﺎده ﺷﻮد ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ رﻓﺖ و ﮐﻨﺎر ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﻧﺸﺴﺖ.
ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪ و ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﻫﺮ دو در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻫﺮ ﮐﺪام ﯾﮏ ﺳﯿﻨﯽ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﻓﻨﺠﺎن ﭼﺎی در آن ﺑﻪ دﺳﺖ داﺷﺘﯿﻢ از آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ. ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﻮﻗﻊ ﺗﻌﺎرف ﭼﺎی ﺑﻪ ﻋﻤﺪ ﺟﻬﺘﯽ را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﭼﺎی ﺗﻌﺎرف ﻧﮑﻨﻢ. ﺳﺒﺪ ﮔﻞ ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺒﺎﯾﯽ آورده ﺑﻮدﻧﺪ و اﺣﺴﺎن ﻫﻢ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ ی ﻗﺎﺑﻞ دﯾﺪ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ را ﺑﺮای آن اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮده ﺑﻮد. ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺘﯽ از آﻣﺪن آﻧﻬﺎ ﮔﺬﺷﺖ و در اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺎ اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ و اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﮔﺮم ﺻﺤﺒﺖ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻮاﻟﻬﺎﯾﺶ را در ﻻ ﺑﻪ ﻻی ﺻﺤﺒﺘﻬﺎﯾﺶ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻣﻄﺮح ﮐﺮد و آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺟﻮاﺑﮕﻮ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ اﺣﺴﺎن ﮔﺮم ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﺑﻮد. ﻧﺎﻫﯿﺪ و ﻣﺎﻣﺎن و ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی و ﺳﭙﯿﺪه و ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﻢ ﮔﺮم ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻓﻘﻂ در اﯾﻦ ﺑﯿﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﻣﻦ ﺑﻮدم. ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﺗﺎ ﺣﺪودی ﻫﻢ ﺧﻮاﺑﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد.
ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺰدﯾﮏ 11 ﺑﺎ ﮐﺴﺐ اﺟﺎزه اﯾﯽ ﮐﻪ اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ از ﺑﺎﺑﺎ ﮔﺮﻓﺖ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪﻧﺪ و ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﺟﻌﺒﻪ اﻧﮕﺸﺘﺮی را از ﮐﯿﻔﺶ ﺑﯿﺮون آورد و ﮔﺬاﺷﺖ روی ﻣﯿﺰ ﺟﻠﻮﯾﺶ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺎ اﺟﺎزه ی ﺷﻤﺎ آﻗﺎی ﻧﻌﻤﺘﯽ ﻣﺎ اﯾﻦ اﻧﮕﺸﺘﺮ رو ﺑﺮای اﻟﻬﺎم ﺟﻮن آوردﯾﻢ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻮل ﻗﺪﯾﻤﯿﻬﺎ اﻟﻬﺎم ﻋﺰﯾﺰم رو ﻧﺸﻮن ﮐﺮده ی ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﮑﻨﯿﻢ... ﺗﺎ اﯾﻦ ﺟﻮوﻧﻬﺎ ﻫﻢ راﺣﺘﺘﺮ ﺑﺘﻮﻧﻦ ﺑﺎ اﯾﺠﺎد رواﺑﻄﯽ ﻣﻌﻘﻮل ﻫﻤﺪﯾﮕﺮو ﺑﺸﻨﺎﺳﻦ و از ﻃﺮﻓﯽ ﻫﻢ ﺷﻤﺎ دﻟﻨﮕﺮان و آﺷﻔﺘﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺒﺎﺷﯿﻦ و ﻫﺮ وﻗﺘﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ اﺟﺎزه دادﯾﻦ و ﺧﻮد اﯾﻦ دو ﺟﻮون ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﻔﺼﻠﯽ ﺑﺮاﺷﻮن ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ﺗﺎ ﺳﺮ زﻧﺪﮔﯿﺸﻮن ﺑﺮن. از ﺑﺎﺑﺖ ﺷﻐﻞ و ﺗﺤﺼﯿﻞ و ﻣﺴﮑﻦ و ﻏﯿﺮه ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﺗﻮﺿﯿﺤﺎت ﻻزم رو ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ﻋﺮض ﮐﺮده... دﯾﮕﻪ ﻣﺜﻞ ﻗﺪﯾﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻣﺎدرﻫﺎ و ﭘﺪرﻫﺎ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﯿﻢ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻗﺒﻮل ﮐﻨﻦ... اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺧﻮدﺷﻮن ﻣﯿﺒﯿﻨﻦ و ﻣﯿﭙﺴﻨﺪن و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮن... اﯾﻦ وﺳﻂ ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﻧﻘﺶ ﻣﺎ ﻫﺪاﯾﺖ اوﻧﻬﺎس و ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﮐﻪ ﺧﺪای ﻧﮑﺮده اﻧﺘﺨﺎب ﻏﻠﻂ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ﮐﻪ اﻟﺤﻤﺪﷲ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﺷﻤﺎ ﺑﺴﯿﺎر ﺻﺤﯿﺢ ﺑﻮده ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ دﺧﺘﺮ ﻧﺎزﻧﯿﻨﯽ رو ﭘﺮورش دادﯾﻦ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﻗﺪﻣﯽ رو ﺧﻄﺎ ﺑﺮﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎم رو ﺑﺎ وﺟﻮد ﻓﻘﺪان ﭘﺪر ﺳﺎﻟﻢ و درﺳﺖ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺪم... ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ اوﺻﺎف ﺷﻤﺎ ﺻﺎﺣﺐ اﺧﺘﯿﺎرﯾﺪ و ﻣﺎ ﺗﺎ 3 روز دﯾﮕﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺗﻤﺎس ﻣﯿﮕﯿﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﻧﻈﺮﺗﻮن رو ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ رد ﯾﺎ ﻗﺒﻮل اﯾﻦ اﻧﮕﺸﺘﺮ ﺑﺮای اﻟﻬﺎم ﺟﻮن ﺟﻮﯾﺎ ﺑﺸﯿﻢ...
ﺻﺤﺒﺘﺶ ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ رﺳﯿﺪ ﻣﺎﻣﺎن ﺗﻌﺎرف ﻣﻌﻤﻮل ﺑﯿﻦ ﺧﺎﻧﻤﻬﺎ را ﺷﺮوع ﮐﺮد و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ. ﺑﺎز در آﺧﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﺎت ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﺗﺎﮐﯿﺪ ﮐﺮد ﮐﻪ سه روز دﯾﮕﺮ ﺗﻤﺎس ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ. ﻣﻮﻗﻊ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ از ﺗﯿﺮرس ﻧﮕﺎه ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ دور ﺷﺪم ﺧﻮدم ﻫﻢ اﺻﻼ" ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯿﮑﺮدم. وﻗﺘﯽ رﻓﺘﻨﺪ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻣﺜﻞ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﺷﯿﻄﺎن ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ دوﯾﺪ و ﺟﻌﺒﻪ را ﺑﻪ ﻫﺎل آورد. ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻨﻮز داﺧﻞ ﻧﯿﺎﻣﺪه ﺑﻮد و داﺷﺖ درب ﺣﯿﺎط را ﻗﻔﻞ ﻣﯿﮑﺮد و اﺣﺴﺎن ﻫﻢ ﻣﺎﺷﯿﻨﻬﺎ را در ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﻣﯿﮑﺮد. ﻧﺎﻫﯿﺪ درب ﺟﻌﺒﻪ را ﮐﻪ ﺑﺎز ﮐﺮد ﮔﻔﺖ: واااااااااای... ﻣﺎﻣﺎن... ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻘﺪر ﻗﺸﻨﮕﻪ!!!
و ﺑﺎ ﺟﻌﺒﻪ اﯾﯽ ﮐﻪ در دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﻣﺎن رﻓﺖ. ﻟﺒﺨﻨﺪ رﺿﺎﯾﺖ ﻣﺎﻣﺎن را وﻗﺘﯿﮑﻪ ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺘﺮ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد دﯾﺪم. ﺑﻌﺪ ﻧﺎﻫﯿﺪ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺘﺮ داﺧﻞ ﺟﻌﺒﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ آﻣﺪ و آن را ﻧﺸﺎﻧﻢ داد. واﻗﻌﺎ" زﯾﺒﺎ ﺑﻮد و ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد در اﻧﺘﺨﺎب آن ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺳﻠﯿﻘﻪ را ﺑﻪ ﮐﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ. ﺻﺪای ﺑﺎﺑﺎ و اﺣﺴﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درب ﻫﺎل ﻣﯽ آﻣﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﮔﻮش رﺳﯿﺪ.
ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﻣﺎن رﻓﺖ و ﺟﻌﺒﻪ را ﺑﻪ دﺳﺖ او داد. ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﻪ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ رﻓﺘﯿﻢ ﺗﺎ ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ ﻫﺎ و ﻣﯿﻮه ﻫﺎ را ﺟﻤﻊ ﮐﻨﯿﻢ. ﺑﺎﺑﺎ و اﺣﺴﺎن وﻗﺘﯽ داﺧﻞ آﻣﺪﻧﺪ ﻫﯿﭻ ﺣﺮف و ﯾﺎ ﺻﺤﺒﺘﯽ ﻧﺸﺪ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮدم و ﺑﻌﺪ از ﺷﺴﺘﻦ ﻇﺮﻓﻬﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺮای ﺧﻮاب ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮدم رﻓﺘﻢ وﻟﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﺑﺎﻻ آﻣﺪن ﻣﻦ اﺣﺴﺎن و ﻧﺎﻫﯿﺪ و ﺑﺎﺑﺎ و ﻣﺎﻣﺎن ﺗﺎ دﯾﺮ وﻗﺖ ﺑﯿﺪار ﺑﻮدﻧﺪ و ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ...
ﺻﺒﺢ ﺷﻨﺒﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻧﺎﻫﯿﺪ و اﺣﺴﺎن ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻋﺰﯾﺰ ﺳﺮی ﺑﺰﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻋﺰﯾﺰ رﻓﺘﯿﻢ. ﺑﻌﺪ از ﻧﺎﻫﺎر اﺣﺴﺎن ﻣﺮا ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن رﺳﺎﻧﺪ و ﺧﻮدش ﺑﺮﮔﺸﺖ.ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ وارد ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺷﺪم اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد را دﯾﺪم. ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺮوﯾﯽ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ آﻣﺪ و ﻣﻦ ﻫﻢ ﻃﺒﯿﻌﺘﺎ" ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او رﻓﺘﻢ. ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﺣﺎل اﺷﮑﺎن و ﻓﺮﺷﺘﻪ را ﭘﺮﺳﯿﺪم و ﺑﺎ ﻫﻢ وارد ﺳﺎﻟﻦ ﺷﺪﯾﻢ اﻣﺎ او ﺑﻪ ﺑﺨﺶ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺗﺨﺼﺺ ﺧﻮدش رﻓﺖ و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﺨﺶ زﻧﺎن رﻓﺘﻢ. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﻨﻮز ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﺗﻠﻔﻨﯽ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺟﺎﻟﺐ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮدم را راﺿﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ او ﺗﻤﺎﺳﯽ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ! وﻗﺘﯽ ﺷﯿﻔﺘﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ و ﻟﺒﺎﺳﻢ را ﻋﻮض ﮐﺮدن از ﺳﺎﻟﻦ ﺧﺎرج ﺷﺪم. درﺳﺖ ﺟﻠﻮی ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺻﺪاﯾﯽ از ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﺳﻼم.
ﺻﺪا را ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ. ﺻﺪای ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺧﻮدش ﺑﻮد. آﻧﻘﺪر دﻟﺘﻨﮓ ﺻﺪاﯾﺶ ﺑﻮدم ﮐﻪ اﻧﺪازه ﻧﺪاﺷﺖ اﻣﺎ ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻢ و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﺑﻪ راﻫﻢ اداﻣﻪ دادم و از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ!!! ﮐﯿﻔﻢ را ﺑﺎ ﯾﮏ دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و دﺳﺖ دﯾﮕﺮم آزاد ﺑﻮد. ﺻﺪای ﭘﺎﯾﺶ را ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﻦ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ آﻣﺪ، ﺷﻨﯿﺪم و ﺳﭙﺲ دﺳﺖ آزادم را ﮔﺮﻓﺖ. ﮔﺮﻣﯽ دﺳﺘﺶ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮔﻮﯾﺎی ﻋﺸﻖ و ﻣﺤﺒﺖ ﺑﯿﺶ از اﻧﺪازه اش ﺑﻮد...
ﻫﻤﯿﺸﻪ وﻗﺘﯽ دﺳﺘﻢ را در دﺳﺘﺶ ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ﻓﺸﺎرﻫﺎی ﻣﻼﯾﻢ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ آن وارد ﻣﯿﮑﺮد و اﯾﻦ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ رﯾﺘﻢ و ﻣﻠﻮدی ﻋﺸﻖ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﻮد.ﺣﺮف ﻧﻤﯽ زدم! ﺣﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﻤﯿﮑﺮدم! ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﯿﺒﺮد. ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﻣﻤﺎﻧﻌﺘﯽ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ دﺳﺘﻢ را ﺑﻪ آراﻣﯽ ﻣﯿﻔﺸﺮد ﺑﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ. ﻣﻦ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ و ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﻫﻢ ﭘﺎی او ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺮﻓﺖ ﻗﺪم ﺑﺮﻣﯿﺪاﺷﺘﻢ. ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪﯾﻢ و ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد. از ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ ﮐﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ در ﺣﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﻫﺪاﯾﺖ ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﻣﻦ ﻣﻌﺬرت ﻣﯿﺨﻮام... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ... آره ﻣﻦ دﯾﻮوﻧﻪ ام... اﮔﻪ دﯾﻮوﻧﻪ ﻧﺒﻮدم ﺑﯿﺨﻮد ﺑﻪ ﺗﻮ ﺷﮏ ﻧﻤﯿﮑﺮدم... ﺑﻪ ﺧﺪا اﮔﻪ ﺑﺪوﻧﯽ اون ﺷﺐ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﭼﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص وﻗﺘﯽ واﻗﻌﯿﺖ رو از ﻓﺮﻫﺎد ﺷﻨﯿﺪم... ﮐﻪ ﺗﻮ و اون ﮐﺴﯽ ﮐﻪ اون روز ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﺑﻮد... ﺳﻌﯿﺪ رو ﻣﯿﮕﻢ... ﻫﯿﭻ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﯿﺪ... ﺑﻪ ﺧﺪا اﻟﻬﺎم... ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺟﻨﻮن رﺳﯿﺪه ﺑﻮدم و اﮔﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺎدم ﻧﻤﯿﺮﺳﯿﺪ ﺷﺎﯾﺪ اﻻن از دﺳﺘﻢ راﺣﺖ ﺷﺪه ﺑﻮدی... اﻟﻬﺎم ﺑﻪ ﻗﺮآن دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد... وﻗﺘﯽ اون ﺷﺐ رﻓﺘﯽ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ 11 ﺷﺐ ﻫﻤﻮﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮدم و ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮدم... ﺑﻪ ﺧﺪا اﻟﻬﺎم راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻢ... دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد... اﺻﻼ" ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﭼﺮا ﯾﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺣﺮﮐﺖ زﺷﺘﯽ ازم ﺳﺮ زد... اون ﺷﺐ اﮔﻪ اون ﻋﺎﺑﺮ ﭘﯿﺎده و ﻧﺎﺷﻨﺎس ﺻﺪام ﻧﻤﯿﮑﺮد ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ اوﻧﺠﺎ ﻣﯿﻤﻮﻧﺪم... اﻟﻬﺎم اﺻﻼ" ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯿﮑﺎر ﮐﻨﻢ... ﻣﺎﻣﺎن دﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﯽ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم...
ویروس: به بقدری الان عصبانی هستم! اگه این پسره حمیدرضا الان جلو چشمم بود، تیکه تیکه ش می کردم! کثافت آشغال عوضی! دست خودت نبود؟ پس دست چه خری بود؟ مُرده شورت رو ببرن! سر به تنت نباشه هیچ وقت!
ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯿﺰدم و از ﺷﯿﺸﻪ ی ﮐﻨﺎرم ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم. ﺑﻐﻀﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻼش ﻣﯿﮑﺮدم اﺷﮑﻢ ﺳﺮازﯾﺮ ﻧﺸﻮد اﻣﺎ در ﺟﻨﮓ ﺑﺎ اﺷﮏ... ﻣﻐﻠﻮﺑﻪ ﺷﺪم و ﺳﯿﻞ وار اﺷﮑﻢ ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪ... وﻟﯽ ﻫﻨﻮز ﺻﻮرﺗﻢ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺮﻧﮕﺮداﻧﺪه ﺑﻮدم. ﺑﺎ دﺳﺖ راﺳﺘﺶ دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﺗﻮ رو ﺧﺪا... ﺣﺮف ﺑﺰن... ﻫﺮ ﭼﯽ دﻟﺖ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮ... ﻫﺮ ﮐﺎری دﻟﺖ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺎﻫﺎم ﺑﮑﻨﻢ... وﻟﯽ ﺳﮑﻮت ﻧﮑﻦ... ﺣﺮف ﺑﺰن... دﻋﻮا ﮐﻦ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻮن ﺷﺐ ﺳﺮم داد ﺑﮑﺶ... وﻟﯽ ﻓﻘﻂ ﺑﯿﺼﺪا ﻧﺒﺎش... ﺑﻪ ﺧﺪا اﻟﻬﺎم ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺖ دارم... اﻟﻬﺎم ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﯾﻪ وﻗﺖ اﻧﮕﺸﺘﺮ رو ﭘﺲ ﻧﻔﺮﺳﺘﯽ... ﻣﻦ ﺑﺪون ﺗﻮ ﻣﯿﻤﯿﺮم...
ﻫﻨﻮز ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮدم و آرام آرام اﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺨﺘﻢ و ﺻﻮرﺗﻢ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﯿﺸﻪ ی ﮐﻨﺎرم ﺑﻮد. ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺑﻪ آراﻣﯽ ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﺎن ﭘﺎرک ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ از اﻋﻤﺎق وﺟﻮدش ﻣﯽ آﻣﺪ و آرام ﺑﺨﺶ وﺟﻮدم ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻏﻤﮕﯿﻦ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯿﺨﻮای ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯽ!!!... ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯿﮑﺎر ﮐﻨﻢ؟... ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ... ﺑﮕﻮ... ﻫﺮ ﮐﺎری ﺑﮕﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ... ﻓﻘﻂ...
ویروس: چی کار کنی؟ فقط برو بمیر! پسره ی آشغال ِ عوضی!
ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم. دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ... ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺧﻮدش ﺗﺼﻮر ﻣﯿﮑﺮد. ﺻﻮرﺗﻢ را ﺑﯿﻦ دو دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﺗﻮ رو ﺧﺪا اﯾﻨﻄﻮری اﺷﮏ ﻧﺮﯾﺰ... ﻣﻌﺬرت ﻣﯿﺨﻮام... ﺑﻪ ﺧﺪا دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد...
ﻟﺒﺨﻨﺪی روی ﻟﺒﻢ ﻧﺸﺴﺖ و ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺣﯿﻒ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺖ دارم وﮔﺮﻧﻪ دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯿﺬاﺷﺘﻢ ﻣﻦ رو ﺑﺒﯿﻨﯽ... وﻟﯽ ﺣﺎﻻ اﮔﻪ ﺑﺨﻮام اﯾﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ رو ﺑﮕﯿﺮم ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﺧﻮدم زودﺗﺮ از ﺗﻮ از ﺑﯿﻦ ﻣﯿﺮم... ﺣﯿﻒ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺘﻢ وﮔﺮﻧﻪ ﺑﻬﺖ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺳﯿﻠﯽ ﺧﻮردن ﺑﯿ ﺪﻟﯿﻠﻢ از ﺗﻮ... ﭼﻪ واﮐﻨﺸﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺑﯿﺎره...
ﻟﺒﺨﻨﺪی روی ﻟﺒﻬﺎش ﻧﺸﺴﺖ و ﺻﻮرﺗﻢ را آرام رﻫﺎ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺗﮑﯿﻪ داد. ﻋﯿﻨﮑﺶ را از ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﺮداﺷﺖ و ﯾﮏ دﺳﺘﺶ را ﻻی ﻣﻮﻫﺎی ﺧﻮش ﻓﻮرﻣﺶ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آرام ﮔﻔﺖ: ﺧﺪاﺟﻮن ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺸﻢ... ﺷﮑﺮت ای ﺧﺪا...
*************
ﺑﻬﺎر رﺳﯿﺪ و ﺑﻬﺎر آن ﺳﺎل ﭘﺮ ﺑﺎران ﺗﺮﯾﻦ ﻧﻮروز را ﺑﺮای ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ارﻣﻐﺎن آورده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻃﻮرﯾﮑﻪ دو ﻫﻔﺘﻪ ﺗﻌﻄﯿﻼت ﻧﻮروز را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻠﺴﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺳﺎﻋﺎت را در وﯾﻼ ﻣﺎﻧﺪﯾﻢ. ﺑﺎ ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی دادﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﻣﻦ و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻧﺎﻣﺰد ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯿﺸﺪﯾﻢ.
در ﺗﻌﻄﯿﻼت ﻧﻮروز ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺶ و دﻋﻮت ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ، ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﻫﻢ ﻫﻤﺮاه ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ وﯾﻼی ﻣﺎ در ﺑﺎﺑﻠﺴﺮ آﻣﺪﻧﺪ. ﺑﺎ آﻧﮑﻪ ﺑﺎرﻧﺪﮔﯽ زﯾﺎد ﺑﻮد و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدﯾﻢ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻤﺎﻧﯿﻢ وﻟﯽ ﺑﺎ وﺟﻮد ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ و اﺣﺴﺎن و ﻧﺎﻫﯿﺪ وﺧﻮاﻫﺮﻫﺎی ﻧﺎﻫﯿﺪ و ﺑﻘﯿﻪ ﮐﻪ اﻣﺴﺎل ﻧﻮروز ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎی ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺳﺮﻣﺎن ﺷﻠﻮغ ﺑﺎﺷﺪ و داﺋﻢ در ﺣﺎل ﺷﻮﺧﯽ و ﺧﻨﺪه و ﯾﺎ ﺑﺎزی دﺑﺮﻧﺎ ﺑﻮدﯾﻢ و ﮐﻼ" ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺧﻮش ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ.
ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ رﻓﺘﺎر ﻣﯿﮑﺮد آﻧﻘﺪر ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻣﺤﺒﺖ زﯾﺎدش ﺑﻪ ﻣﻦ، ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ در دل ﺑﺎﺑﺎ ﺟﺎ ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻤﺎﻧﻘﺪر ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ و ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ و اﺣﺴﺎن و ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﻢ اﺑﺮاز ﻣﺤﺒﺖ ﻣﯿﻨﻤﻮد و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﻢ در اﯾﻦ ﺑﯿﻦ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻓﻘﺪان و ﻧﺒﻮد ﭘﺪرش ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ رواﺑﻂ ﺑﺴﯿﺎر ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺑﺎ ﺑﺎﺑﺎ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد. ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﻫﻢ ﺧﺎﻧﻤﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺎ ﺷﺨﺼﯿﺖ و ﻣﻬﺮﺑﺎن
ﺑﻮد و ﭼﻮن ﻫﻮای ﺷﻤﺎل ﺑﺮای ﺑﯿﻤﺎری ﻗﻠﺒﯽ او ﺑﺴﯿﺎر ﻣﺴﺎﻋﺪ ﺑﻮد در ﺟﻮاب ﺗﻠﻔﻨﻬﺎی ﻣﮑﺮر اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد و اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﮐﻪ داﺋﻢ ﺣﺎل او را ﺟﻮﯾﺎ ﻣﯿﺸﺪﻧﺪ اﺑﺮاز رﺿﺎﯾﺖ و ﺳﻼﻣﺘﯽ داﺷﺖ. ﮐﺎﻣﻼ" ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ او ﻧﯿﺰ از اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻌﻄﯿﻼت را ﺑﺎ ﻣﺎ و در ﮐﻨﺎر ﻣﺎ ﻣﯿﮕﺬراﻧﺪ ﺑﯿﺶ از اﻧﺪازه راﺿﯽ اﺳﺖ.
ﻓﺮوردﯾﻦ ﻫﻢ ﮔﺬﺷﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ از آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺗﺼﻮرش ﻣﯿﺮﻓﺖ. اواﺧﺮ اردﯾﺒﻬﺸﺖ رﺳﯿﺪ و ﻣﻮﻋﺪ ﻣﻬﺎﺟﺮت اﺣﺴﺎن و ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺷﺪ. ﻓﻘﻂ ﺧﺪا ﻣﯿﺪاﻧﺪ در آن ﻫﻔﺘﻪ ﭼﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﻣﺎﻣﺎن ﮔﺬﺷﺖ. ﺗﺎزه در آن ﺷﺮاﯾﻂ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﭼﻘﺪر ﺑﻪ اﺣﺴﺎن واﺑﺴﺘﻪ و ﺑﻪ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﻫﺴﺘﻢ.
در آن ﻫﻔﺘﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺷﺪم و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺖ در اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻫﻢ از دﯾﺪن اﺣﺴﺎن ﻣﺤﺮوم ﺑﺎﺷﻢ اﺻﻼ" ﺑﺮای رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺑﯿﺮون و ﯾﺎ ﮔﺮدش اﺻﺮار ﻧﻤﯽ ﮐﺮد و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻮاﻗﻊ ﺧﻮد او ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ی ﻣﺎ ﻣﯽآﻣﺪ.
اﺣﺴﺎن در ﺗﻤﺎم ﻟﺤﻈﺎت ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﻨﺪ و ﻧﮕﺬارد زﯾﺎد ﻏﺼﻪ ﺑﺨﻮرم وﻟﯽ در ﻧﻬﺎﯾﺖ و در ﭘﺎﯾﺎن ﺗﻤﺎم ﺷﻮﺧﯽ ﻫﺎﯾﺶ ﮔﺮﯾﻪ ام ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ. ﻧﺎﻫﯿﺪ وﻗﺘﯽ ﻏﺼﻪ ﺧﻮردﻧ ﻬﺎی ﻣﺎﻣﺎن و ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎی ﻣﺮا دﯾﺪ ﯾﮏ ﺑﺎر از اﺣﺴﺎن ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ از ﻣﻬﺎﺟﺮت ﺑﻪ ﮐﺎﻧﺎدا ﻣﻨﺼﺮف ﺑﺸﻮﻧﺪ و در ﻫﻤﯿﻦ اﯾﺮان ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ اﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﯿﻢ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺧﺮج زﯾﺎدی ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺮای ﻣﻬﺎﺟﺮﺗﺸﺎن ﮐﺮده ﺑﻮد اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ. ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ از ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ و وﺿﻌﯿﺖ آﻧﻬﺎ در ﮐﺎﻧﺎدا اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺣﺎﺻﻞ ﮐﻨﺪ ﺑﺮای ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺑﻠﯿﻂ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﯽ ﻗﺮارﯾﻬﺎی ﻣﺎﻣﺎن را دﯾﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎر ﺑﺮای ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ ﺑﻠﯿﻂ ﺗﻬﯿﻪ ﮐﺮد اﻣﺎ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮوم. ﻗﺮار ﺷﺪ در دو ﻫﻔﺘﻪ ای ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎ و ﻣﺎﻣﺎن ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ ﻣﻦ ﭘﯿﺶ ﻋﺰﯾﺰ ﺑﻤﺎﻧﻢ.
ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ ﮐﻪ ﭘﺮواز داﺷﺘﻨﺪ از رﻓﺘﻦ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ اﺻﻼ" ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺒﻮدم ﭼﻮن ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ دو ﻫﻔﺘﻪ دﯾﮕﺮ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدﻧﺪ وﻟﯽ وﻗﺘﯽ اﺣﺴﺎن ﺑﺮای ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﻣﺮا ﺑﻐﻞ ﮐﺮد و ﺑﻮﺳﯿﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم; ﻃﻔﻠﮏ ﺧﻮد اﺣﺴﺎن ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮد. در ﺗﻤﺎم ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﺎد داﺷﺘﻢ اﺣﺴﺎن ﺣﺘﯽ ﯾﮑﺒﺎر ﻫﻢ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و اﯾﻦ ﺑﺮای ﻣﻦ و ﺧﻮدش ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد. ﻣﻦ اﺣﺴﺎن را ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮان دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺑﺮادرﺷﺎن ﻋﺸﻖ ﻣﯿﻮرزﻧﺪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ و ﺧﻮدش اﯾﻦ را ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻣﯿﺪاﻧﺴﺖ.
ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻫﻢ ﺑﺮای ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺑﺎ ﻣﺎدر و دو ﺧﻮاﻫﺮش ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮد اﻣﺎ در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ رﻓﺘﻦ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ دﺳﺖ از ﮔﺮﯾﻪ ﺑﺮﻧﻤﯽ داﺷﺘﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد و داﺋﻢ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﻣﺮا دﻟﺪاری ﺑﺪﻫﺪ اﻣﺎ زﯾﺎد ﻣﻮﺛﺮ ﻧﺒﻮد. ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ و اﺣﺴﺎن و ﻧﺎﻫﯿﺪ ﮐﻪ رﻓﺘﻨﺪ ﻣﻦ و ﻋﺰﯾﺰ و ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﮐﻪ زﺣﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪه و ﺑﺮای ﺑﺪرﻗﻪ آﻣﺪه ﺑﻮد در ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ و ﻣﺎدر و دو ﺧﻮاﻫﺮ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻫﻢ ﺑﺎ آژاﻧﺴﯽ ﮐﻪ اﺣﺴﺎن ﻗﺒﻞ از ﭘﺮوازش ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ.
ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اﺑﺘﺪا ﻣﻦ و ﻋﺰﯾﺰ را ﺟﻠﻮی ﺧﺎﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰ ﭘﯿﺎده ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﺮای رﺳﺎﻧﺪن ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﺧﻮدﺷﺎن رﻓﺖ وﻟﯽ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎدرش را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﺎﻧﺪ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺳﻔﺎرش ﻣﺎﻣﺎن ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﺮا زﯾﺎد ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺬارد ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰ ﺑﺮﮔﺸﺖ. دﻗﯿﻘﺎ" ﺗﺎ ﯾﮑﺸﻨﺒﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎه ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺣﺘﯽ ﺑﺎ وﺟﻮدی ﮐﻪ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺑﺎ اﺣﺴﺎن و ﺑﻘﯿﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﮑﺮ ﺑﻮدم.
ﯾﮑﺸﻨﺒﻪ ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺑﻪ داﻧﺸﮑﺪه رﻓﺘﻢ ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻠﻔﻦ زد. ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﺮاﯾﻂ ﺟﺴﻤﺎﻧﯽ ﺟﺪﯾﺪش ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺎرداری زودرس دﭼﺎر ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺣﺎل ﻣﺴﺎﻋﺪی ﻧﺪاﺷﺖ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد دﯾﮕﺮ ﺑﻪ درس اداﻣﻪ ﻧﺪﻫﺪ و از آﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﺮﻫﺎد ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﺮان ﺣﺎل ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺗﺮک ﺗﺤﺼﯿﻞ او ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﭘﺎی ﺗﻠﻔﻦ ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺮای ﺑﺪرﻗﻪ ﻧﯿﺎﻣﺪه و در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﺮای ﮔﻔﺘﻦ ﺟﺎﺧﺎﻟﯽ ﭘﺎی آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد. از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﯾﺎدم ﺑﻮده ﺧﯿﻠﯽ از او ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ از ﻗﻄﻊ ﮔﻮﺷﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ داﻧﺸﮑﺪه رﻓﺘﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪم اﺳﺘﺎد ﻧﯿﺎﻣﺪه و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" 2 ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﯿﮑﺎر ﺑﻮدم.
ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﻧﺰدﯾﮏ 8 ﺑﻮد. اول ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﺮﮔﺮدم ﺧﺎﻧﻪ ﭘﯿﺶ ﻋﺰﯾﺰ وﻟﯽ ﺑﻌﺪ ﭘﺸﯿﻤﺎن ﺷﺪم. رﻓﺘﻢ و روی ﯾﮑﯽ از ﻧﯿﻤﮑﺘﻬﺎی ﻣﺤﻮﻃﻪ داﻧﺸﮑﺪه ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﮐﺘﺎﺑﯽ را از ﮐﯿﻔﻢ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪم و ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻣﺮور ﻣﻄﺎﻟﺐ آن. ﻫﻨﻮز ﭼﻨﺪ ﺻﻔﺤﻪ را ﺑﯿﺸﺘﺮ ورق ﻧﺰده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ ﮐﺎﻏﺬی ﮐﻪ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﭘﯿﺶ اﺳﻢ داروﻫﺎی ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را روی آن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ وﻗﺎﯾﻊ ﭘﯿﺶ آﻣﺪه ﻫﺪﻓﻢ را از اﯾﻦ ﮐﺎر ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺗﻮﺟﻬﻢ را ﺑﻪ ﺧﻮدش ﺟﻠﺐ ﮐﺮد! ﮐﺎﻏﺬ را از ﻻی ﮐﺘﺎب ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ آن ﮐﺮدم.
اﺑﺘﺪا ﺧﻮاﺳﺘﻢ آﻧﺮا ﭘﺎره ﮐﻨﻢ وﻟﯽ ﻧﯿﺮوی ﻋﺠﯿﺒﯽ ﻣﺮا از اﯾﻦ ﮐﺎر ﻣﻨﻊ ﮐﺮد. ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﭼﻪ دﻟﯿﻠﯽ داﺷﺖ!!! اﻣﺎ ﮐﺘﺎﺑﻢ را در ﮐﯿﻔﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم... ﺣﺪس زدم در آن ﻣﻮﻗﻊ روز داروﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﺎز و ﻧﺴﺒﺘﺎ" ﺧﻠﻮت ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﮐﯿﻒ و ﮐﻼﺳﻮرم را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮐﺎﻏﺬ را در دﺳﺘﻢ ﻣﯽ ﻓﺸﺮدم از داﻧﺸﮑﺪه ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ..
20 دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ داروﺧﺎﻧﻪ ﺑﺰرﮔﯽ رﺳﯿﺪم ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻠﻮت ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺗﺮدﯾﺪ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎی داروﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ. ﯾﮑﯽ از ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﻦ داروﺧﺎﻧﻪ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد ﺑﺮای ﺧﺮﯾﺪ دارو وارد ﺷﺪه ام ﺟﻠﻮ آﻣﺪ و دﺳﺘﺶ را ﺑﺮای ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﻪ اﺻﻄﻼح ﻧﺴﺨﻪ ﻣﻦ دراز ﮐﺮد. ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ... ﻣﻦ ﺑﺎ دﮐﺘﺮ داروﺳﺎز اﯾﻦ داروﺧﺎﻧﻪ ﮐﺎر دارم... ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﻮال ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ... ﺗﺸﺮﯾﻒ دارن؟
ﻣﺮد ﻣﺴﻦ ﺧﻮﺷﺮوﯾﯽ ﮐﻪ روﭘﻮش ﺳﻔﯿﺪی ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺖ از ﻗﺴﻤﺖ ﭘﺸﺖ ﻗﻔﺴﻪ ﻫﺎی دارو ﺑﯿﺮون آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺑﻠﻪ... ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ.
ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﯿﺸﻪ ﻟﻄﻒ ﮐﻨﯿﺪ و ﯾﻪ ﺗﻮﺿﯿﺤﯽ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ داروﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﯾﺪ؟
و ﺑﻌﺪ ﮐﺎﻏﺬی را ﮐﻪ در دﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮐﺎﻏﺬی ﮐﻪ از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻌﺪ اﺑﺮوﻫﺎﯾﺶ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮐﺎرت داﻧﺸﺠﻮﯾﯽ ام را در آوردم و ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن دادم. ﺑﻪ ﮐﺎرت ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮد و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﮐﺎﻏﺬ دﺳﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺖ: رﺷﺘﻪ ﺷﻤﺎ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ داروﯾﯽ ﮐﻪ در اﯾﻨﺠﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻧﺪاره... ﺣﺎﻻ ﺑﺮای ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮای؟
ﺟﻮاب دادم: ﻫﯿﭽﯽ... ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺪوﻧﻢ اﺻﻼ" اﯾﻦ داروﻫﺎ ﭼﯽ ﻫﺴﺘﻦ و ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﭼﻪ ﺑﯿﻤﺎراﻧﯿﻪ؟
در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮐﺎرت داﻧﺸﺠﻮﯾﯿﻢ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺮداﻧﺪ ﮔﻔﺖ: اﮔﻪ ﺑﺮای ﺧﺮﯾﺪ اﯾﻦ داروﻫﺎ اﯾﻨﺠﺎ اوﻣﺪی ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻢ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ در اﯾﻦ داروﺧﺎﻧﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺟﺮات ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﺣﺪاﻗﻞ در اﯾﻦ ﻣﺤﺪوده اﯾﻨﻬﺎ رو ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ... در ﺛﺎﻧﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮوﻧﻦ... ﺣﺪاﻗﻞ ﻫﺮ ﻗﻮﻃﯽ ﺑﺎﻻی 710000 ﺗﻮﻣﺎن ﻗﯿﻤﺖ داره...
اﺑﺮوﻫﺎﯾﻢ از ﺗﻌﺠﺐ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... ﻣﻦ ﺑﺮای ﺧﺮﯾﺪ ﯿﻮﻣﺪم... ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ از اﯾﻦ داروﻫﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯿﮑﻨﻪ... ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺪوﻧﻢ ﭼﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ و ﺑﻪ ﭼﻪ ﻋﻠﺘﯽ از اﯾﻦ داروﻫﺎ ﻣﺼﺮف ﻣﯿﮑﻨﻦ؟
دﮐﺘﺮ داروﺧﺎﻧﻪ ﻣﮑﺜﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: آﺧﻪ... ﺷﺎﯾﺪ درﺳﺖ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﮐﻪ...
ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﺶ رﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ... ﮐﺴﯽ ﮐﻪ از اﯾﻦ دارﻫﺎ ﻣﺼﺮف ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻧﺎﻣﺰد ﻣﻨﻪ... ﻗﺮاره ﺑﺎ ﻫﻢ ازدواج ﮐﻨﯿﻢ...
ﭼﻬﺮه دﮐﺘﺮ ﯾﮑﺒﺎره ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺖ و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺎت و ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ دﺧﺘﺮم؟!!
دﺳﺘﺶ را روی ﭘﯿﺸﺨﻮان ﻣﻐﺎزه ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪ ای ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ. ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﮐﯽ از دﻧﯿﺎﯾﯽ اﻟﺘﻤﺎس ﺑﻮد ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ...
ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: آﺧﻪ... ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﻓﺮد ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ در ﭼﻪ ﺷﺮاﯾﻄﯿﻪ و اﺻﻼ" ﭼﻘﺪر از اﯾﻦ دارو ﻣﺼﺮف ﻣﯿﮑﻨﻪ...
ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺣﺮﻓﺶ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺻﺪاﯾﻢ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ... ﻓﻘﻂ ﺑﮕﯿﺪ اﯾﻦ ﭼﻪ داروﯾﯿﻪ و اﺻﻮﻻ" ﭼﻪ اﻓﺮادی از اون اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯿﮑﻨﻦ؟
ﺑﺎ ﯾﮏ دﺳﺖ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ اش را ﻣﺎﻟﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: اوﻻ" اﯾﻦ دارو ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎﯾﺎﺑﻪ و از ﺧﺎرج ﺑﻪ اﯾﺮان وارد ﻣﯿﺸﻪ در ﺛﺎﻧﯽ ﻣﺨﺼﻮص ﺑﯿﻤﺎران ﻋﺼﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻣﺒﺘﻼﯾﺎن ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎری اﺳﮑﯿﺰوﻓﺮﻧﯽ ﮐﻪ در ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﺣﺎد ﻗﺮار دارن...
ﺻﺪاﯾﻢ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ و ﺑﻐﺾ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺑﻪ آراﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﯿﺸﻪ ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﻨﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪﯾﺪ.
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﻓﺮد ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ در ﭼﻪ ﺷﺮاﯾﻄﯿﻪ وﻟﯽ اﺻﻮﻻ" اﯾﻦ اﻓﺮاد ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﯽ ﻫﺴﺘﻦ و ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺑﺮوز ﺣﻤﻼت ﻋﺼﺒﯽ ﻫﺮ ﮐﺎری ﻣﻤﮑﻨﻪ از اوﻧﻬﺎ ﺳﺮﺑﺰﻧﻪ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ رﻓﺘﺎرﺷﻮن در ﺣﻤﻼت ﻋﺼﺒﯽ ﻗﺎﺑﻞ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ... در ﺷﺮاﯾﻂ ﻋﺼﺒﯽ رﻓﺘﺎر و ﺣﺮﮐﺎت و ﮔﻔﺘﺎرﺷﻮن ﻏﯿﺮ ﻋﺎدی و ﻏﯿﺮ ارادﯾﻪ... ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﭼﻄﻮر ﺷﻤﺎ ﻣﯿﮕﯿﺪ اون ﻧﺎﻣﺰد ﺷﻤﺎس و ﻗﺮاره ﺑﺎ ﻫﻢ ازدواج ﮐﻨﯿﺪ... اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎزم ﻣﯿﮕﻢ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ اﯾﻦ آﻗﺎ در ﭼﻪ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ از اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎرﯾﻪ وﻟﯽ ﻣﻌﻤﻮﻻ" اﯾﻦ اﻓﺮاد ﺻﻼﺣﯿﺖ ازدواج ﻧﺪارن... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻣﯿﮕﻢ ازدواج ﺑﻪ دﻟﯿﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ" اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎران ﺑﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ ﻣﯿﺰان ﻋﻼﻗﻪ ﺷﻮن ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﯿﺶ از اﻧﺪازه روی اون ﺣﺴﺎس ﻣﯿﺸﻦ و اﯾﻦ ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﺮوز ﺑﺴﯿﺎری از ﻣﺸﮑﻼت ﻣﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﮔﺎه ﺣﻞ ﺷﺪﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ و...
ﮐﺎﻏﺬ را از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ و اﺷﮑﻢ ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪ زﯾﺮ ﻟﺒﯽ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درب ﺧﺮوﺟﯽ. ﺻﺪای دﮐﺘﺮ را ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: دﺧﺘﺮم... ﺻﺒﺮ ﮐﻦ...
وﻟﯽ دﯾﮕﺮ ﻣﻌﻄﻞ ﻧﮑﺮدم و از داروﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪم.ﮐﺎﻏﺬ را در دﺳﺘﻢ ﻣﭽﺎﻟﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﺑﻪ آراﻣﯽ راه ﻣﯽ رﻓﺘﻢ. اﺷﮑﻢ ﺑﯽ اﻣﺎن از ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﭘﺲ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎی ﻣﻦ ﯾﮏ ﺑﯿﻤﺎر ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮد آﻧﻬﻢ ﺑﯿﻤﺎری ﮐﻪ در ﺷﺮاﯾﻂ اﺻﻼ" ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻧﻤﯽ ﺑﺮده... ﺧﺪاﯾﺎ ﭼﺮا؟.. ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎی ﻣﻦ ﻣﺮﯾﺾ ﺑﺎﺷﺪ... ﻧﻪ ﺣﺘﻤﺎ" دﮐﺘﺮ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮده... اﯾﻨﻬﻤﻪ ﺗﻮﺻﯿﻒ و ﺗﻔﺴﯿﺮ اﺻﻼ" ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎی ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ... او اﺻﻼ" ﻋﺼﺒﯽ ﻧﯿﺴﺖ... او اﺻﻼ" ﺑﯿﻤﺎر ﻧﯿﺴﺖ... اﮔﺮ ﻫﻢ ﯾﮑﯽ دو ﺑﺎر ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪ... ﺧﻮب ﻣﻘﺼﺮ ﻣﻦ ﺑﻮدم... ﻧﻪ... اﯾﻦ اﻣﮑﺎن ﻧﺪارد ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎی ﻣﻦ ﻣﺮﯾﺾ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﺎﺷﺪ...
ویروس: الهام خُل! دیوانه! حقت است. هر چی سرت بیاد حقت است.
در ﻫﻤﯿﻦ اﻓﮑﺎر ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪم: اﻟﻬﺎم ﺟﺎن... ﻣﺎدر... اﯾﻨﺠﺎ ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ؟
ﺳﺮم را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﺪا ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪم دﯾﺪم ﻋﺰﯾﺰ ﺑﺎ زﻧﺒﯿﻞ ﺧﺮﯾﺪش اﯾﺴﺘﺎده و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﺪ. ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ اﺷﮑﻬﺎﯾﻢ را ﭘﺎک ﮐﺮدم. ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: اﯾﻨﺠﺎ ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ ﻣﮕﻪ اﻻن ﻧﺒﺎﯾﺪ داﻧﺸﮑﺪه ﺑﺎﺷﯽ؟
ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎی ﻋﺰﯾﺰ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻨﻢ ﺟﻮاب دادم: اﺳﺘﺎد ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮد... اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﯿﮑﺎر ﺑﻮدﯾﻢ.
ﺳﺮش را ﮐﺞ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻫﻨﻮزم از دﻟﺘﻨﮕﯽ ﺑﺮای اﺣﺴﺎن ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟!!
ﺟﻮاﺑﺶ را ﻧﺪادم اﻣﺎ دوﺑﺎره ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ﭘﺮ از اﺷﮏ ﺷﺪ وﻟﯽ ﺗﻼش ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ از رﯾﺰش آﻧﻬﺎ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی ﮐﻨﻢ. ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﯿﺎ ﻋﺰﯾﺰ... ﻣﻦ ﺗﺎ ﯾﻪ ﻣﺴﯿﺮی زﻧﺒﯿﻞ رو ﮐﻤﮑﺘﻮن ﻣﯿﮑﻨﻢ... ﺑﻌﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم داﻧﺸﮑﺪه ﮐﻼس ﺑﻌﺪﯾﻢ ﺷﺮوع ﻣﯿﺸﻪ...
ادامه دارد ...
نام داستان: گلبرگ‌های خزان عشق // نویسنده: شادی داودی // منبع: 98یا
#داستان #گلبرگ‌های_خزان_عشق #شادی_داوودی
