جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منگلبرگهای خزان عشق (17) - پایان
گلبرگ‌های خزان عشق (17) - پایان
ﺑﻪ ﺻﻮرت زرد و رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه ی اﻟﻬﺎم ﮐﻪ آرام ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﺑﺴﺘﻪ ﺗﮑﯿﻪ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻣﺎﺷﯿﻦ داده ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﭼﻘﺪر ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ... ﺧﺪاﯾﺎ ﭼﻄﻮر ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰی اﻣﮑﺎن دارد؟ ﻣﻦ از ﺑﭽﮕﯽ ﺷﻨﯿﺪه ام ﮐﻪ در اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﻫﯿﭻ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽ اﻓﺘﺪ ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻮ!!! ﭘﺲ ﺣﺎﻻ اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﭼﻄﻮر ﻣﯿﺘﻮاﻧﺪ ﺻﺪق ﮔﻔﺘﺎر ﻗﺒﻠﯽ را ﺗﺎﯾﯿﺪ ﮐﻨﺪ... اﺻﻼ" ﭼﻄﻮر در ﺑﺎور اﻧﺴﺎﻧﯽ ﻣﯿﮕﻨﺠﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ راﺳﺘﯽ اﺑﺘﻼی اﻟﻬﺎم ﺑﻪ ﺗﻮﻣﻮر ﻣﻐﺰی و ﻣﺮگ زودرﺳﺶ ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ؟!!! ﻣﮕﺮ اﻟﻬﺎم در اﯾﻦ دﻧﯿﺎی ﺑﺰرگ آزارش ﺑﻪ ﮐﺴﯽ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد و ﯾﺎ اﺻﻼ" ﺟﺎی ﮐﺴﯽ را در اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﺗﻨﮓ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮگ او اﻟﺰام ﻃﺒﯿﻌﺖ و ﺧﻮاﺳﺖ ﻗﺪرت ﻻﯾﺘﻨﺎﻫﯽ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ!!!
اﻟﻬﺎم آرام ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻣﺎﻣﺎن ﻣﯿﺸﻪ ﭘﺎرﻣﯿﺪا رو از روی ﭘﺎم ﺑﺮداری؟
ﻣﺎﻣﺎم ﺳﺮﯾﻊ اﻣﺎ ﺑﺎ اﺣﺘﯿﺎط ﭘﺎرﻣﯿﺪا را ﺑﻪ ﻃﻮرﯾﮑﻪ ﺑﯿﺪار ﻫﻢ ﻧﺸﻮد از روی ﭘﺎی اﻟﻬﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و در آﻏﻮش ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺖ. اﻟﻬﺎم ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﺻﺤﺒﺘﯽ ﺷﯿﺸﻪ ﻋﻘﺐ ﺳﻤﺖ ﺧﻮدش را ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد و دﺳﺘﻬﺎﯾﺶ را از ﺷﯿﺸﻪ ﺑﯿﺮون ﮐﺮد. ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯿﺰد و ﺑﻌﺪ ﺻﻮرﺗﺶ را در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ روی ﻟﺒﻪ ی ﺷﯿﺸﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮاﺑﯿﺪه از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون ﮔﺬاﺷﺖ. ﺑﺎران ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﯿﺨﻮرد. ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ اﺣﺴﺎن ﺑﺎ دﺳﺖ روی ﭘﺎی ﻣﻦ ﻓﺸﺎر آورد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﻬﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﮑﻮت ﮐﻨﻢ.
اﻟﻬﺎم ﺻﻮرﺗﺶ از ﺑﺎران ﺧﯿﺲ ﺷﺪ وﻟﯽ ﻣﻦ ﺑﻪ وﺿﻮح ﻗﻄﺮات اﺷﮑﺶ ﮐﻪ از ﮔﻮﺷﻪ ی ﭼﺸﻤﺶ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ را ﻣﯿﺪﯾﺪم. وﻗﺘﯽ ﺟﻠﻮی درب رﺳﯿﺪﯾﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ اﺣﺴﺎن ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ ﻧﺮﻓﺖ و ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﺟﺎده را اداﻣﻪ ﻣﯿﺪﻫﺪ... ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺣﺎل اﻟﻬﺎم اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻣﯿﮑﻨﺪ. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" 51 دﻗﯿﻘﻪ در اﻃﺮاف ﻣﺤﻮﻃﻪ ی ﻣﻨﺰل ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ در ﺣﺮﮐﺖ ﺑﻮدﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه اﻟﻬﺎم ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺻﻮرﺗﺶ و ﻗﺴﻤﺘﯽ از ﻟﺒﺎﺳﺶ ﺧﯿﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺳﺮش را داﺧﻞ آورد. دﺳﺘﻤﺎل ﺟﻠﻮی داﺷﺒﻮرد را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و آن را ﺑﻪ اﻟﻬﺎم دادم. او ﻫﻢ ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﭼﻨﺪ دﺳﺘﻤﺎل را از آن ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ و ﺻﻮرﺗﺶ را ﺧﺸﮏ ﮐﺮد. اﺣﺴﺎن ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﯿﭽﯿﺪ وﻟﯽ دﯾﺪم ﮐﻪ ﺻﻮرت اﺣﺴﺎن از اﺷﮏ ﺧﯿﺲ ﺷﺪه اﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﺻﺪاﯾﯽ از او در ﻧﻤﯽآﻣﺪ.
از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪﯾﻢ، ﻣﺎﻣﺎن ﮐﻪ ﭘﺎرﻣﯿﺪا را در آﻏﻮش داﺷﺖ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ رﯾﺰش ﺑﺎران ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ داﺧﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن رﻓﺖ. ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ اﻟﻬﺎم ﻫﻨﻮز در ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ... اﺣﺴﺎن از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﻤﺪاﻧﻬﺎ را ﮐﻪ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻫﻢ ﻧﺒﻮدﻧﺪ ﺑﻪ داﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺒﺮم. وﻗﺘﯽ ﭼﻤﺪاﻧﻬﺎ را ﺑﻪ داﺧﻞ ﺑﺮدم، ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ دﻟﯿﻞ آﺷﻨﺎﯾﯽ ﻗﺒﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺧﺎﻧﻪ داﺷﺖ ﭘﺎرﻣﯿﺪا را ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮده و در ﺗﺨﺘﺶ ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﺧﻮدش ﻫﻢ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﯿﺮون آوردن ﻣﺎﻧﺘﻮﯾﯽ ﮐﻪ از اﯾﺮان ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺖ ﺑﻮد. ﻣﻦ ﻫﻢ ﭼﻤﺪاﻧﻬﺎ را ﺑﻪ اﺗﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﻣﺨﺼﻮص ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎﯾﻤﺎن ﺑﻮد ﺑﺮدم.
وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ از ﭘﻨﺠﺮه ﻣﺸﺮف ﺑﻪ ﻣﺤﻮﻃﻪ ی ﺟﻠﻮی ﺧﺎﻧﻪ دﯾﺪم اﻟﻬﺎم ﺑﺎ ﺗﮑﯿﻪ ﺑﻪ اﺣﺴﺎن آرام آرام ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درب ﻫﺎل ﻣﯽآﯾﺪ. ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ... ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ از درب ﻫﺎل ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﻧﻬﺎ دوﯾﺪم. اﺣﺴﺎن ﺻﻮرﺗﺶ از اﺷﮏ و ﺑﺎران ﺧﯿﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد... وﻟﯽ اﻟﻬﺎم ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻟﺐ ﻣﺮا ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد. ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﭼﯿﻪ اﻟﻬﺎم ﺟﺎن؟... ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺪه؟
ﺧﻨﺪه ی آرام و ﻗﺸﻨﮕﯽ ﮐﺮد، ﺑﻪ ﺻﻮرت اﺣﺴﺎن ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺒﯿﻦ اﺣﺴﺎن... ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺗﻮ رو دﯾﺪه اون وﻗﺖ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺣﺎل ﻣﻦ ﺑﺪه...
ﺳﺮش را ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ اﺣﺴﺎن ﮔﺬاﺷﺖ... ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻗﺪم ﺑﺮﻣﯿﺪارد... ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻤﺎم اﻧﺮژی اش در ﻫﻤﯿﻦ دﻗﺎﯾﻖ اﺧﯿﺮ ﺑﻪ ﺗﺤﻠﯿﻞ رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﯾﮕﺮ اﻟﻬﺎم رﻓﺘﻢ و ﺑﺎزوﯾﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻢ،ﮔﻔﺘﻢ: اﻟﻬﺎم ﺟﺎن... ﮐﺎش ﻗﺒﻮل ﻣﯿﮑﺮدی ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺮی...
اﻟﻬﺎم اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ او ﻣﻦ و اﺣﺴﺎن ﻫﻢ اﯾﺴﺘﺎدﯾﻢ. اﻟﻬﺎم ﺑﻪ ﺻﻮرت اﺣﺴﺎن ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺑﺒﯿﻦ اﺣﺴﺎن... ﻣﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﺴﯽ ﮐﺎری ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ.
اﺣﺴﺎن ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺻﻮرت ﻗﺸﻨﮓ اﻟﻬﺎم را ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻧﻮازش ﮐﺮد ﮔﻔﺖ:ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﻋﺰﯾﺰ دﻟﻢ... ﻧﺎﻫﯿﺪ دﯾﮕﻪ ﺣﺮﻓﯽ در ﻣﻮرد ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻧﻤﯿﺰﻧﻪ... ﺣﺎﻻ ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ داﺧﻞ... ﺑﺎرون ﺧﯿﺴﺖ ﮐﺮده...
ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪ ای اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﻟﻬﺎم ﮐﻮﭼﮏ ﺷﺪه... ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﮏ... آﻧﻘﺪر ﮐﻪ اﺣﺴﺎن ﺣﺲ ﻣﯿﮑﻨﺪ او ﯾﮏ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ی 5ﯾﺎ 6 ﺳﺎﻟﻪ اﺳﺖ... ﺧﺪاﯾﺎ اﺣﺴﺎن ﭼﻘﺪر ﺑﻪ اﻟﻬﺎم ﻋﻼﻗﻪ دارد!!!
ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﻤﮏ ﮐﺮدﯾﻢ آرام آرام اﻟﻬﺎم آن 6 ﭘﻠﻪ را ﻃﯽ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﻠﻮی درب ﻫﺎل رﺳﯿﺪﯾﻢ. ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ اﺣﺴﺎن ﻫﻢ ﻣﯿﺪاﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺤﺎل اﺳﺖ اﻟﻬﺎم ﻗﺒﻮل ﮐﻨﺪ، اﺣﺴﺎن او را ﺑﻐﻞ ﮐﺮده و ﺑﻪ داﺧﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﯿﺎورد... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ اﺣﺴﺎن ﻫﻢ اﺻﻼ" ﺻﺤﺒﺘﯽ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺑﻐﻞ ﮐﺮدن اﻟﻬﺎم و آوردن او ﺑﻪ داﺧﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﻧﯿﺎورد و ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺳﺨﺘﯽ اﺟﺎزه داد اﻟﻬﺎم ﺑﺎ ﭘﺎﻫﺎی ﺧﻮدش ﺑﻪ داﺧﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﯿﺎﯾﺪ. وﻗﺘﯽ وارد ﻫﺎل ﺷﺪﯾﻢ ﺻﺪای ﻣﺎﻣﺎن را ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ از داﺧﻞ اﺗﺎق ﺧﻮاب ﻣﺨﺼﻮص ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎﯾﻤﺎن ﺑﻪ ﮔﻮش رﺳﯿﺪ: اﺣﺴﺎن ﺟﺎن... اﻟﻬﺎم رو ﺑﯿﺎرﯾﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ اﺗﺎق... ﺗﺨﺖ رو ﺑﺮاش آﻣﺎده ﮐﺮدم.
ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺘﻢ: وﻟﯽ ﺗﻮی اﺗﺎق ﺣﻮﺻﻠﻪ اش ﺳﺮ ﻣﯿﺮه... اﺣﺴﺎن ﺗﺨﺖ رو ﺑﻪ ﻫﺎل ﺑﯿﺎر ﺗﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﺎﺷﻪ... اﻟﻬﺎم ﺟﺎن اﯾﻨﻄﻮری ﺑﻬﺘﺮ ﻧﯿﺴﺖ؟
اﻟﻬﺎم ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﯾﮏ دﺳﺘﺶ ﺳﺮش را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪی ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺟﻮن... ﻫﻤﻮن ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﯿﮕﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺑﻢ.
دوﺑﺎره ﮔﻔﺘﻢ: وﻟﯽ اوﻧﺠﺎ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺣﻮﺻﻠﻪ ات ﺳﺮ ﺑﺮه...
ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﻢ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: اﯾﻨﻄﻮری ﻣﻨﻢ راﺣﺘﺘﺮم.
دﯾﮕﺮ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺮای ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. اﺣﺴﺎن ﮐﻤﮏ ﮐﺮد ﺗﺎ اﻟﻬﺎم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﺑﺮود. ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ اﺣﺴﺎن، اﻟﻬﺎم را داﺧﻞ اﺗﺎق ﺑﺮد ﻣﺜﻞ آدﻣﻬﺎی ﻣﺴﺦ ﺷﺪه روی ﯾﮑﯽ از ﻣﺒﻠﻬﺎی داﺧﻞ ﻫﺎل ﻧﺸﺴﺘﻢ و دﺳﺘﻬﺎﯾﻢ را در ﺑﯿﻦ دو زاﻧﻮﯾﻢ ﻗﺮار داده و ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ ای ﺧﯿﺮه ﺷﺪم... ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﺑﮑﻨﻢ... در ﺷﺮاﯾﻂ ﺳﺨﺖ و ﺑﺪی ﺑﻮدم... اﻟﻬﺎم زﯾﺒﺎ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﻊ در ﺣﺎل ذوب ﺷﺪن ﺑﻮد... از ﺷﻮاﻫﺪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ دﯾﮕﺮ واﻗﻌﺎ" ﮐﺎری از دﺳﺖ ﮐﺴﯽ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﯿﺴﺖ...
اﺻﻼ" ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ اﺣﺴﺎن از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون آﻣﺪه و در ﮐﻨﺎر ﻣﻦ روی ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ... ﻟﺤﻈﻪ ای ﺑﻪ ﺧﻮدم آﻣﺪم ﮐﻪ اﺣﺴﺎن ﺑﻪ آراﻣﯽ ﺷﺎﻧﻪ ﭼﭗ ﻣﻦ را ﻧﻮازش ﻣﯿﮑﺮد... اﺷﮑﻬﺎﯾﻢ را ﭘﺎک ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ... دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﯿﺴﺖ!!!
اﺣﺴﺎن ﻧﮕﺎه ﭘﺮ ﻏﺼﻪ اش را ﺑﻪ ﻣﻦ دوﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ زدی رو ﺧﻮب ﮔﻮش ﮐﺮدم وﻟﯽ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﻣﻌﻠﻢ ﺧﻮب ﻣﻦ، ﺧﻮدش درﺳﺶ رو ﻧﺨﻮﻧﺪه... ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ وﺿﻊ ﻣﯿﺨﻮای از اﻟﻬﺎم ﻣﻦ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﮐﻨﯽ؟!!
دوﺑﺎره ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻌﺬرت ﻣﯿﺨﻮام.
از ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﺗﺎ ﺑﺮای ﻧﺎﻫﺎر ﻏﺬاﯾﯽ درﺳﺖ ﮐﻨﻢ. ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ و ﻣﺸﻐﻮل ﺗﺪارک ﻧﺎﻫﺎر ﺷﺪم. ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻧﺎﻫﯿﺪﺟﺎن... اﻟﻬﺎم ﻣﯿﺨﻮاد ﮐﻪ ﺑﺮی ﭘﯿﺸﺶ.
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﻣﺎﻣﺎن را ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. او ﻫﻢ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺟﻠﻮ آﻣﺪ و ﮔﻮﺷﺘﯽ را ﮐﻪ ﺑﺮای ﭘﺨﺖ آﻣﺎده ﻣﯿﮑﺮدم از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺮو... ﻓﮑﺮ ﻏﺬا ﻧﺒﺎش... ﻣﻦ آﻣﺎده ﻣﯿﮑﻨﻢ... ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺑﺮو ﺑﺒﯿﻦ اﻟﻬﺎم ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﯽ ﮐﺎر داره.
ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺑﻐﺾ دارد... ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰدم. دﺳﺘﻢ را زﯾﺮ ﺷﯿﺮ آب ﺷﺴﺘﻢ و ﺑﻪ اﺗﺎﻗﯽ ﮐﻪ اﻟﻬﺎم در آن ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد رﻓﺘﻢ. در اﯾﻦ ﻣﺪت ﻟﺒﺎﺳﺶ را ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﻣﺎﻣﺎن ﻋﻮض ﮐﺮده ﺑﻮد... ﯾﮏ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺷﻠﻮار ﻟﯿﻤﻮﯾﯽ ﺑﺎ ﮔﻠﻬﺎی ﺻﻮرﺗﯽ رﯾﺰ ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺖ... ﻣﻮﻫﺎی ﻟﺨﺖ و ﻗﺸﻨﮕﺶ را ﻫﻢ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻃﺮف ﺷﺎﻧﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد... ﺻﻮرﺗﺶ رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه اﻣﺎ زﯾﺒﺎ... زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺧﯿﺮه ﮐﻨﻨﺪه... آﻧﻘﺪر زﯾﺒﺎ ﮐﻪ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ و ﻓﻘﻂ ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد آن ﺑﯿﻤﺎری ﻫﻨﻮز زﯾﺒﺎ ﺑﻮد، ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ. ﻫﻤﺎﻧﻄﻮرﺟﻠﻮی درب اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮدم... وﻟﯽ او ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﭼﺮا ﮐﻪ از ﭘﻨﺠﺮه ﻧﺴﺒﺘﺎ" ﺑﺰرگ ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺖ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﺮه ﺑﺎران ﺧﻮرده ی ﺑﯿﺮون ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد و رﻗﺼﯿﺪن ﻗﻄﺮات ﺑﺎران ﺑﺮاﯾﺶ ﺷﺎﯾﺪ ﯾﺎدآور ﺧﺎﻃﺮاﺗﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ در ﻗﻠﺐ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﻬﺎی ﻇﺮﯾﻔﺶ رد ﻗﻄﺮات ﺑﺎران را ﮐﻪ از ﭘﺸﺖ ﺷﯿﺸﻪ ﻣﯽ ﻟﻐﺰﯾﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺳﺮ ﻣﯿﺨﻮردﻧﺪ را ﮔﺮﻓﺖ. دﺳﺘﻬﺎی ﺳﻔﯿﺪ و زﯾﺒﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ راﺳﺘﯽ ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﻣﺠﺴﻤﻪ ی ﻣﺮﻣﺮﯾﻦ ﺑﻮد... ﻣﺠﺴﻤﻪ ای ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﺪاوﻧﺪ از ﭘﺲ ﺧﻠﻖ زﯾﺒﺎی آن ﺑﺮآﻣﺪه ﺑﻮد... ﺑﻪ راﺳﺘﯽ ﭼﺮا ﺣﺎﻻ اﯾﻦ اﻟﻬﻪ ی زﯾﺒﺎﯾﯽ و ﻋﺸﻖ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﺗﺮک دﻧﯿﺎ ﺑﻮد... ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ در آن دل ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﻗﻠﺐ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﭼﻪ ﻣﯿﮕﺬرد اﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﺧﻮد او ﻫﻢ در اﯾﻦ ﺳﻦ و ﺳﺎل راﺿﯽ ﺑﻪ ﺗﺮک دﻧﯿﺎ ﺑﺎﺷﺪ.
ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﭼﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺣﻀﻮر ﻣﺮا در اﺗﺎق ﺣﺲ ﮐﺮد. ﺻﻮرت زﯾﺒﺎﯾﺶ را از ﺳﻤﺖ ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺟﻠﻮی درب اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ... ﭼﻨﺎن ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻠﯿﺢ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ روی ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﺨﺘﺶ رﻓﺘﻢ و روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ. دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: اﻟﻬﺎم ﺟﺎن... ﺗﻮ واﻗﻌﺎ" ﻗﺸﻨﮕﯽ.
ﻟﺒﺨﻨﺪ روی ﺻﻮرﺗﺶ ﻋﻤﯿﻘﺘﺮ ﺷﺪ اﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ آراﻣﯽ ﻟﺒﻬﺎﯾﺶ از ﺧﻨﺪه ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ و ﻓﻘﻂ زﯾﺮﻟﺐ ﮔﻔﺖ: وﻟﯽ اﯾﻦ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﻧﺘﻮﻧﺴﺖ اوﻧﻘﺪر ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ رو ﻋﺎﺷﻖ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻤﻮﻧﻪ!!!
ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ دﺳﺘﺶ را در دﺳﺘﻢ ﻧﻮازش ﻣﯿﮑﺮدم ﮔﻔﺘﻢ: اﻟﻬﺎم ﺟﺎن... اﯾﻦ ﺣﺮف رو ﻧﺰن ﺗﻮ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺗﺤﺼﯿﻠﮑﺮده ای... ﻓﻬﻤﯿﺪه اﯾﯽ... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ اﺧﺘﯿﺎر ﺧﻮدش ﺑﻪ اون ﺑﯿﻤﺎری ﻣﺒﺘﻼ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺨﻮاد ﺑﺎ اﺗﮑﺎ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺑﺎ اون ﺑﯿﻤﺎری ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎد و ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻤﻮﻧﻪ... وﻟﯽ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺸﻖ اون ﺑﺎﯾ ﺪ ﺗﻼﺷﺖ رو ﺑﮑﻨﯽ ﺗﺎ...
ﻧﮕﺬاﺷﺖ ﺣﺮﻓﻢ ﺗﻤﺎم ﺑﺸﻮد... دوﺑﺎره ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻏﻤﮕﯿﻦ اﻣﺎ زﯾﺒﺎﯾﺶ را ﺑﻪ ﻟﺐ آورد و ﮔﻔﺖ: ﻧﺎﻫﯿﺪ... ﻣﻦ از ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻋﺎﺷﻘﺘﺮ ﺑﻮدم... ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﭼﺮا؟. . ﭼﻮن ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم ﺑﺎ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺷﺪن ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﯾﻢ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﭘﯿﺶ اون ﺑﺮم.
ﯾﮏ دﺳﺘﻢ را ﻻی ﻣﻮﻫﺎی ﻧﺮم و زﯾﺒﺎﯾﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ اﻟﻬﺎم... اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ... ﺧﺪا ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﻪ... ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﻣﯿﺪوار ﺑﺎﺷﯽ... اﮔﻪ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاد... ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎ" ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮاد... ﺗﻮ ﺷﻔﺎ ﻣﯿﮕﯿﺮی و ﺑﻌﺪ از ﻋﻤﻞ ﺟﺮاﺣﯽ ﺳﻼﻣﺘﯿﺖ رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﯿﺎری.
ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻮد در ﺟﻮاﺑﻢ ﮔﻔﺖ: ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺟﺎن... ﻣﻦ از اﯾﻨﮑﻪ دارم ﻣﯿﻤﯿﺮم اﺻﻼ" ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﯿﺴﺘﻢ.
ﮔﻔﺘﻢ: وﻟﯽ اﻟﻬﺎم ﮐﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ داری ﻣﯿﻤﯿﺮی؟. . اﯾﻦ ﯾﻪ ﺗﻔﮑﺮ ﻏﻠﻄﻪ... ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻮ رو ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎده و اﺣﺴﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ دﮐﺘﺮﻫﺎی اﯾﻨﺠﺎ ﻣﺸﻮرت ﮐﺮده... ﺣﺘﯽ ﭘﺮوﻧﺪه ﻫﺎی ﺗﻮ رو ﺑﻪ اوﻧﻬﺎ ﻧﺸﻮن داده و ﻗﺮاره ﻃﯽ ﯾﻪ ﻋﻤﻞ ﺟﺮاﺣﯽ ﻏﺪه ﻫﺎ رو از ﺳﺮت ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎرن... اﯾﻦ روزﻫﺎ اﯾﻦ ﻋﻤﻠﻬﺎ ﮐﺎری ﭘﯿﺶ ﭘﺎ اﻓﺘﺎده اس... ﺟﺎی ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻧﯿﺲ... ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺧﺪا دﺳﺖ از اﯾﻦ ﻓﮑﺮﻫﺎی ﻧﺎﺟﻮر ﻫﻢ ﺑﺮدار... ﺑﻌﺪﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻣﯿﺪ ﺧﺪا ﺧﻮب ﺷﺪی ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺎت ﻣﯿﺨﻨﺪی...
ﻟﺒﺨﻨﺪ روی ﻟﺒﻬﺎش ﻣﺤﻮ ﺷﺪ... ﺑﻌﺪ از ﮔﺬﺷﺖ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﮐﻮﺗﺎه ﮐﻪ روﯾﺶ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻨﺠﺮه ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪه ﺑﻮد دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ: ﻧﺎﻫﯿﺪ... ﺣﺮﻓﺎی ﻗﺸﻨﮕﯽ ﻣﯿﺰﻧﯽ... اﻣﺎ ﻣﻦ زﯾﺎد وﻗﺖ ﻧﺪارم... ﻧﻤﯿﺨﻮام در ﺑﯿﻦ ﺣﺮﻓﺎم ﺑﯽ ﺟﻬﺖ ﺧﻮدت رو ﺑﺮای اﻣﯿﺪ دادن و ﯾﺎ دﻟﺪاری دادن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻨﯽ... ﻓﻘﻂ اﯾﻦ رو ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﮐﻪ ﻣﻦ از ﻣﺮدن ﻧﻤﯿﺘﺮﺳﻢ... ﻧﺎراﺣﺘﻢ ﻧﯿﺴﺘﻢ... ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺒﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ دوﺑﺎره ﻣﯿﺮﺳﻢ... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎم دﯾﮕﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد... ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻم اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻦ رو ﻣﯿﮑﺸﻪ... در اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﯿﺸﻪ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻋﺸﻘﻬﺎ در دﻧﯿﺎ ﺷﺒﯿﻪ ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ ﻧﯿﺴﺘﻦ... ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﻋﺎﺷﻘﺎ ﺻﻔﺖ اوﻧﻬﺎس... وﻟﯽ در ﻋﻤﻞ و رﻓﺘﺎر ﻫﯿﭽﮑﺪوم ﺷﺒﯿﻪ ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ ﻧﯿﺴﺘﻦ... ﺗﻮ ﻫﻢ ﺗﻮی زﻧﺪﮔﯿﺖ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮدی... اﺣﺴﺎﻧﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮد... وﻟﯽ ﻫﺮ ﮐﺪوم ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ... ﺣﺘﯽ ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻫﺮ دو ﻋﺎﺷﻖ ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﺪ اﻣﺎ ﻋﺸﻘﺘﻮن ﻏﯿﺮ از ﺗﺸﺎﺑﻪ در اﺳﻢ... در ﻋﻤﻞ ﻫﯿﭻ ﺷﺒﺎﻫﺘﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺖ... ﻧﮕﻮ ﮐﻪ ﻣﻦ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯿﮑﻨﻢ ﭼﺮا ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ درﺳﺖ ﻣﯿﮕﻢ... ﻣﻦ و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ ﺑﻮدﯾﻢ... وﻟﯽ ﻫﺮ ﮐﺪوم ﻋﺸﻘﻤﻮن ﺑﺎ دﯾﮕﺮی ﺗﻔﺎوت داﺷﺖ... اون ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻦ ﺑﻮد ﺑﻪ روش ﺧﻮدش... و ﻣﻦ ﺑﺮای اون ﻣﯿﻤﺮدم ﺑﻪ روش ﺧﻮدم... در ﺗﻤﺎم ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﺤﺮم ﺷﺮﻋﯽ ﺷﺪﯾﻢ اون اوﻧﻘﺪر ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺘﯽ دﺳﺘﺸﻢ ﺑﻪ ﺑﺪن ﻣﻦ ﻧﺨﻮرد... ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺮاش ﺳﺨﺖ ﺑﻮد... وﻟﯽ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻌﺪ از اون ﺑﺨﻮام ﺑﺎ ﺷﺨﺺ دﯾﮕﻪ ای ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ اداﻣﻪ ﺑﺪم... ﭘﺲ اون ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻦ ﺑﻮد وﻟﯽ ﻋﺸﻖ ﻣﻦ رو ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد... اون ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺖ ﮐﻪ در اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﺑﻌﺪ از ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... زﻧﺪﮔﯿﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ وﺟﻮد ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ... ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺨﻮام ﺗﻮﻟﺪ ﻋﺸﻖ دﯾﮕﻪ ای رو در ﻗﻠﺒﻢ ﺑﭙﺬﯾﺮم...
ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺿﻌﯿﻒ و ﻣﺮﯾﻀﺶ ﮔﻔﺖ: ﻧﺎﻫﯿﺪﺟﻮن... ﮐﻤﯽ آب ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺪی؟
ﺳﺮﯾﻊ از ﭘﺎرچ آب ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺘﺶ ﻟﯿﻮان آﺑﯽ را ﭘﺮ ﮐﺮدم و ﺑﻪ دﺳﺘﺶ دادم ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ ﺟﺮﻋﻪ از آن را ﺧﻮرد و ﺑﻌﺪ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ. ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ از ﺷﺪت ﺳﺮدرد و ﺑﯿﻤﺎری ﻣﻮرد آزار اﺳﺖ... اﻣﺎ در ﭼﺸﻤﻬﺎی زﯾﺒﺎﯾﺶ اﺻﺮار ﺑﺮ اداﻣﻪ ﺻﺤﺒﺘﺶ را ﻣﯿﺨﻮاﻧﺪم. ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺎت ﻇﺮﯾﻔﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم. دﺳﺘﯽ ﻻی ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﮐﺸﯿﺪ و ﻫﻤﻪ را ﻋﻘﺐ ﻓﺮﺳﺘﺎد. اداﻣﻪ داد: ﺗﻨﻬﺎ ﯾﻪ آرزو ﺑﺮام ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد... اوﻧﻢ دﯾﺪن ﺑﭽﻪ ی ﻗﺸﻨﮓ ﺗﻮ و اﺣﺴﺎن ﺑﻮد... ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد،ﻣﻦ رو ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺶ و ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮدم در ﺟﺮﯾﺎن ﮐﺎﻣﻞ ﺑﯿﻤﺎرﯾﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد... و اداﻣﻪ ی ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ رو ﺟﺰ درد و رﻧﺞ ﺑﺮای ﺧﻮدم ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ... وﻟﯽ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ و ﺧﻮاﻫﺶ اﺣﺴﺎن و ﺑﺎﺑﺎ و ﻣﺎﻣﺎن ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ اداﻣﻪ ﻣﻌﺎﻟﺠﺎﺗﻢ ﺑﻪ ﮐﺎﻧﺎدا اوﻣﺪم... وﻟﯽ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ... ﺑﻠﮑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دﯾﺪن ﭘﺎرﻣﯿﺪا... ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻨﻬﺎ آرزوی ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﻮﻧﺪه ام در دﻧﯿﺎ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ اوﻣﺪم... ﺣﺎﻻم ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ اون رو ﺑﺒﯿﻨﻢ... دوﺑﺎره ﻣﻘﺪاری آب ﺧﻮرد و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ از ﻃﺮﯾﻖ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﯾﻢ آﮔﺎﻫﯽ ﮐﺎﻣﻞ دارم... اوﻧﻘﺪری ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺪوﻧﻢ، ﺣﺘﯽ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻢ از اون ﺑﯽ اﻃﻼﻋﻦ... اﻟﺒﺘﻪ ﺗﺎ ﯾﮑﯽ دو ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ اﺣﺴﺎﻧﻢ ﺑﯽ اﻃﻼع ﺑﻮد... وﻟﯽ ﺗﻮی ﻓﺮودﮔﺎه ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺷﻤﺎﻫﺎ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ... ﺣﺎﻻ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮاﻫﺸﯽ ﮐﻪ از ﺗﻮ دارم اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﻣﺮدن ﻣﻦ...
اﺷﮑﻬﺎﯾﻢ ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ آراﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ: اﻟﻬﺎم... ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺧﺪا... اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ رو ﻧﺰن... اﺣﺴﺎن دق ﻣﯿﮑﻨﻪ... ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر... ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻼﺷﺖ رو ﺑﮑﻨﯽ ﺗﺎ...
دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺳﮑﻮت ﻣﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻤﺮﻧﮕﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻟﺐ داﺷﺖ اداﻣﻪ داد: ﻧﺎﻫﯿﺪﺟﻮن... ﻣﻦ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻤﯿﺮم... ﯾﻪ ﺑﺎرم ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ... ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﯿﺴﺘﻢ... ﭼﺮا ﮐﻪ اﯾﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ی واﻗﻌﯽ ﻗﻠﺐ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻨﻪ... ﭘﺲ ﺑﺬار ﺣﺮﻓﺎم رو ﺑﺰﻧﻢ... ﻣﻦ وﻗﺖ زﯾﺎدی ﻧﺪارم...
دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﯾﮑﯽ از ﭼﻤﺪاﻧﻬﺎ اﺷﺎره ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻧﺎﻫﯿﺪ... داﺧﻞ اون ﭼﻤﺪون ﯾﻪ دﻓﺘﺮﭼﻪ اس ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺗﻤﺎم ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ رو ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ در اون ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ... ﻓﻘﻂ ﺧﻮاﻫﺸﯽ ﮐﻪ از ﺗﻮ دارم اﯾﻨﻪ... ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺟﺎ اﻓﺘﺎده ی آﺧﺮش رو در ﻓﺮﺻﺘﯽ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮام ﮐﺎﻣﻞ ﮐﻨﯽ... ﻣﻄﻠﺐ دﯾﮕﻪ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ... ﺑﻌﺪ از ﻣﺮﮔﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺮاﻗﺐ اﺣﺴﺎن ﺑﺎش... ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﺗﻮﻧﺴﺘﯽ ﺑﺎﺑﺎ و ﻣﺎﻣﺎن رو ﻫﻢ راﺿﯽ ﮐﻦ ﺑﺮای زﻧﺪﮔﯽ ﺑﯿﺎن اﯾﻨﺠﺎ ﭘﯿﺶ ﺷﻤﺎ... ﺑﻪ اﺣﺴﺎن ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﻣﻦ ﭼﻘﺪر از وﺿﻌﯿﺖ ﺧﻮدم راﺿﯽ ﺑﻮدم و ﻫﯿﭻ ﺗﻤﺎﯾﻠﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻧﺪن در اﯾﻦ دﻧﯿﺎ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ... ﺑﻪ اﺣﺴﺎن ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﻣﻦ ﭼﻘﺪر از وﺿﻌﯿﺖ ﺧﻮدم راﺿﯽ ﺑﻮدم و ﻫﯿﭻ ﺗﻤﺎﯾﻠﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻧﺪن در اﯾﻦ دﻧﯿﺎ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ... ﺑﻪ اﺣﺴﺎن ﺑﮕﻮ اﮔﻪ ﻣﻦ رو دوﺳﺖ داره ﭘﺲ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺎﺷﻪ... ﻣﻦ ﺑﻪ اون ﭼﯿﺰی ﮐﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ رﺳﯿﺪم... ﭘﺲ از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺎﺷﻪ...
رﻧﮓ اﻟﻬﺎم ﺑﻪ ﻗﺪری ﺳﻔﯿﺪ و ﻣﻬﺘﺎﺑﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺼﻮر ﻣﯿﺸﺪ دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ﺧﻮﻧﯽ زﯾﺮ ﭘﻮﺳﺘﺶ ﺟﺮﯾﺎن ﻧﺪارد... ﺣﺘﯽ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪﻧﺶ ﻫﻢ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد... دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ و ﺑﺎ ﺳﺨﺘﯽ ﻧﻔﺲ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ. ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت اﻟﻬﺎم ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ: اﺣﺴﺎن... اﺣﺴﺎن... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﻬﺘﺮه اﻟﻬﺎم رو ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺮﺳﻮﻧﯿﻢ.
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺗﺎ از روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮم، دﯾﺪم اﺣﺴﺎن ﺑﻪ ﭼﻬﺎرﭼﻮب درب اﺗﺎق ﺧﻮاب ﺗﮑﯿﻪ داده و روی زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ... ﺳﺮش را ﺑﻪ ﭼﻬﺎرﭼﻮب ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد. اﺷﮏ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎی اﻟﻬﺎم ﮔﻮش داده ﺑﻮد.
ﺑﻘﯿﻪ ﺣﺮﻓﻢ در ﮔﻠﻮ ﺧﻔﻪ ﺷﺪ... ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﺧﯿﺮه ﺑﻪ اﺣﺴﺎن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﺻﺪای ﺿﻌﯿﻒ اﻟﻬﺎم را ﺷﻨﯿﺪم: ﻧﻪ... ﻧﻪ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺟﻮن... ﻫﻨﻮز وﻗﺘﺶ ﻧﺮﺳﯿﺪه... ﺻﺒﺮ ﮐﻦ.
ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﻟﻬﺎم ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ... ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ اش ﺑﺎ داﻧﻪ ﻫﺎی درﺷﺖ ﻋﺮق ﺧﯿﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﮔﻔﺘﻢ: اﻟﻬﺎم... ﭼﺮا ﻟﺠﺒﺎزی ﻣﯿﮑﻨﯽ؟... ﺧﻮب ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺮی ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ از اﯾﻦ دردﯾﻪ ﮐﻪ داری ﺗﺤﻤﻞ ﻣﯿﮑﻨﯽ...
ﻧﮕﺬاﺷﺖ ﺣﺮﻓﻢ را ﺗﻤﺎم ﮐﻨﻢ... دوﺑﺎره ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻗﺸﻨﮕﯽ روی ﻟﺒﺶ ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ: ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﺬاری ﺣﺮﻓﺎم رو ﺑﮕﻢ...
ﻓﻬﻤﯿﺪم اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﺑﻪ اﺻﺮارﻫﺎﯾﻢ اداﻣﻪ ﺑﺪﻫﻢ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﺎﻋﺚ ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪن اﻟﻬﺎم ﺑﺸﻮم ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺳﮑﻮت ﮐﺮدم... وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮد اﻟﻬﺎم ﺑﺮاﯾﻢ ﻏﺼﻪآور ﺑﻮد... ﮐﻪ ﻫﯿﭻ... ﺑﺎ ﻋﻠﻢ ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ اﺣﺴﺎن ﻫﻢ در ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺟﻠﻮی درب روی زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﺑﺎ آن وﺿﻊ اﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺰد... ﺷﺪﯾﺪا"
اﻋﺼﺎﺑﻢ در ﻓﺸﺎر ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد...
اﻟﻬﺎم ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد، ﺳﭙﺲ اداﻣﻪ داد: ﻧﺎﻫﯿﺪ... ﻣﯿﺨﻮام ﺳﺮ ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻨﺎﺳﺐ دﻓﺘﺮﭼﻪ ام رو ﺑﺨﻮﻧﯽ و از ﺗﻤﻮم ﻣﻄﺎﻟﺐ اون ﻓﻘﻂ اﯾﻦ رو ﺧﻮب ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﮐﻪ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﭘﺎرﻣﯿﺪای ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ اﺟﺎزه ﻧﺪی ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺸﻪ... ﭼﺮا ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻣﻦ اﻓﺘﺎده... ﻓﻬﻤﯿﺪم
ﻋﺸﻖ و ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺑﺮای دﺧﺘﺮای اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻮاده ﺷﮕﻮﻧﯽ ﻧﺪاره... اون از ﻋﻤﻪ ﻣﺮﯾﻢ اﯾﻨﻢ از ﻣﻦ... ﻧﺬار ﭘﺎرﻣﯿﺪا ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺸﻪ... ﺣﺪاﻗﻞ اون رو از اﯾﻦ ﻣﻘﻮﻟﻪ دور ﻧﮕﻪ دار... ﺗﺎ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﻣﺎن ﻏﺼﻪ دار ﻧﺸﯽ... ﻧﺎﻫﯿﺪﺟﻮن... از اﯾﻨﮑﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺮم... ﻗﺼﺪ ﻟﺠﺒﺎزی ﻧﺪارم... وﻟﯽ ﻣﻦ در ﺟﺮﯾﺎن ﮐﺎﻣﻞ
ﺑﯿﻤﺎرﯾﻢ ﻫﺴﺘﻢ... ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻣﻦ رو در ﺟﺮﯾﺎن ﮐﺎﻣﻞ وﺿﻌﻢ ﻗﺮار داده... ﻏﺪه ﻫﺎی داﺧﻞ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻗﺪری رﺷﺪ ﮐﺮده ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﺎرﻫﺎی ﻣﻐﺰی ﻣﻦ اﺟﯿﻦ ﺷﺪه... ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ اﻗﺪاﻣﯽ ﺟﻬﺖ ﺧﺎرج ﮐﺮدن اوﻧﻬﺎ ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪه اس... اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد اﺣﺘﻤﺎل زﻧﺪه ﺑﻮدن ﻣﻦ رو ﺗﺎ ﯾﻪ ﻣﺎه دﯾﮕﻪ ﺗﺨﻤﯿﻦ زده... وﻟﯽ ﻣﻦ ﺧﻮدم
ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻪ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ دروﻏﮕﻮی ﺑﺰرﮔﻪ... ﻣﻦ ﻓﺮﺻﺘﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﻪ... وﻟﯽ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺣﺎﻻت ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﭘﺎرﻣﯿﺪا رو ﻫﻢ دﯾﺪم... واﻗﻌﺎ" ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ و ﺑﻪ وﺿﻊ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم رﺿﺎﯾﺖ دارم... ﻣﻦ اوﻧﻘﺪر ﻓﺮﺻﺘﻢ ﮐﻤﻪ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﯿﺪار ﺷﺪن ﻣﺠﺪد ﭘﺎرﻣﯿﺪا رو ﻫﻢ ﻧﺒﯿﻨﻢ...
ﺳﮑﻮت ﮐﺮد.
روی ﺗﺨﺖ ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻫﺮ دو دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: اﻟﻬﺎم... ﺑﺴﻪ... اﯾﻨﻘﺪر ﺧﻮدت رو اذﯾﺖ ﻧﮑﻦ.
ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ را ﮐﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد دوﺑﺎره ﺑﺎز ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻧﺎﻫﯿﺪ... ﻗﻮل ﻣﯿﺪی ﮐﺎر دﻓﺘﺮم رو ﺗﻤﻮم ﮐﻨﯽ؟. . ﻗﻮل ﺑﺪه ﮐﻪ روزی اون رو ﺑﻪ ﭘﺎرﻣﯿﺪا ﺑﺪی... و ﻗﺒﻞ از ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪﻧﺶ ﺑﻪ اون ﺑﻔﻬﻤﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﻋﺸﻖ و دﺧﺘﺮای اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻮاده... ﺑﺎ ﻫﻢ ﮐﻨﺎر ﻧﻤﯿﺎن... . ﻣﻦ ﺳﺮم درد ﻣﯿﮑﻨﻪ... ﺧﯿﻠﯽ درد ﻣﯿﮑﻨﻪ... ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد...
ﺳﺮش را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درب اﺗﺎق ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ و اﺣﺴﺎن را دﯾﺪ ﮐﻪ روی زﻣﯿﻦ ﺑﻪ درﮔﺎه ﺗﮑﯿﻪ داده و ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﺪ. ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺻﺪای ﺿﻌﯿﻔﺶ ﮔﻔﺖ: اﺣﺴﺎن... ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ... ﺑﯿﺎ ﭘﯿﺶ ﻣﻦ...
اﺣﺴﺎن ﺑﻪ ﻫﻖ ﻫﻖ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد... ﮔﺮﯾﻪ اﻣﺎن ﻣﺮا ﻧﯿﺰ ﺑﺮﯾﺪه ﺑﻮد... از روی ﺗﺨﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﮐﻨﺎر رﻓﺘﻢ ﺗﺎ اﺣﺴﺎن ﮐﻨﺎر اﻟﻬﺎم ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ. اﻟﻬﺎم ﻫﻨﻮز ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻗﺸﻨﮕﺶ را ﺑﻪ ﻟﺐ داﺷﺖ... اﻣﺎ ﺿﻌﻒ و ﺑﯽ ﺣﺎﻟﯽ در او ﺷﺪت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ آن ﺟﺎ ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻫﯿﭻ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﮑﻨﺪ!!!
آﻫﺴﺘﻪ ﺑﻪ اﺣﺴﺎن ﮔﻔﺖ: ﻧﻤﯿﺨﻮای ﻣﻦ رو ﺑﻐﻞ ﮐﻨﯽ و ﺑﺒﻮﺳﯽ... آﺧﻪ ﺗﻮی ﻓﺮودﮔﺎه ﻓﺮﺻﺖ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻧﺪاﺷﺘﯽ...
اﺣﺴﺎن ﺑﺎ ﻫﻖ ﻫﻖ ﮐﻨﺎر اﻟﻬﺎم روی ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد. دو دﺳﺘﺶ را دور ﮔﺮدن و ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎی اﻟﻬﺎم اﻧﺪاﺧﺖ و او را ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﺑﯽ ﺣﺲ و ﺑﯿﺤﺮﮐﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ. در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ از اﺷﮏ ﺧﯿﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد،ﺻﻮرت اﻟﻬﺎم را ﻏﺮق ﺑﻮﺳﻪ ﮐﺮد. داﺋﻢ ﺗﮑﺮار ﻣﯿﮑﺮد: اﻟﻬﺎم ﻧﻪ... ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺧﺪا... اﻟﻬﺎم ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﻗﺮآن... اﻟﻬﺎم...
اﻟﻬﺎم ﺧﻨﺪﯾﺪ... ﻣﻦ ﺣﻠﻘﻪ ی اﺷﮏ را در ﭼﺸﻤﻬﺎی زﯾﺒﺎﯾﺶ ﻣﯽ دﯾﺪم... ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: اﺣﺴﺎن ﻣﺤﮑﻤﺘﺮ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﻦ... ﻣﯿﺨﻮام در آﻏﻮﺷﺖ ﺑﻮدن رو ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ اﺣﺴﺎس ﮐﻨﻢ.
اﺣﺴﺎن، اﻟﻬﺎم را ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﯿﻔﺸﺮد... ﻫﻖ ﻫﻖ ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﺮو... اﻟﻬﺎم ﺟﺎن... ﺟﻮن ﻣﻦ... ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺧﺪا...
ﯾﮑﺒﺎره ﭼﺸﻤﻬﺎی اﻟﻬﺎم ﺑﺮق ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﻧﺴﺒﺘﺎ"رﺳﺎ ﮐﻪ اﺻﻼ" ﺷﺒﺎﻫﺘﯽ ﺑﻪ ﺿﻌﻒ ﻣﻮﺟﻮد در آن، در دﻗﺎﯾﻘﯽ ﭘﯿﺶ ﻧﺪاﺷﺖ، ﺻﺪاﮐﺮد: ﻣﺎﻣﺎن... ﻣﺎﻣﺎن.
ﻣﺎﻣﺎن ﺻﻮرﺗﺶ از اﺷﮏ ﺧﯿﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺳﺮاﺳﯿﻤﻪ وارد اﺗﺎق ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺟﺎﻧﻢ... ﺑﮕﻮ اﻟﻬﺎم ﺟﺎن... ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎم.
اﺣﺴﺎن، اﻟﻬﺎم را از ﺧﻮدش ﮐﻤﯽ ﻓﺎﺻﻠﻪ داد. اﻟﻬﺎم ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: ﻣﺎﻣﺎن... ﺑﯿﺎ... ﺑﯿﺎ ﭘﯿﺸﻢ... ﻣﺎﻣﺎن.
ﺻﺪای اﻟﻬﺎم ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺎد ﺷﺒﯿﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد... ﻣﺜﻞ ﮐﻮدﮐﯽ ﮐﻪ از ﭼﯿﺰی ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﺎﺷﺪ... ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎس ﻣﺎﻣﺎن را ﺻﺪا ﻣﯿﮑﺮد. اﺣﺴﺎن ﺳﺮﯾﻊ از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻓﻘﻂ ﺑﻬﺖ زده ﺑﻪ اﻟﻬﺎم ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد. ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﺟﺎی اﺣﺴﺎن ﻧﺸﺴﺖ. ﻣﺎﻣﺎن ﺻﻮرت اﻟﻬﺎم را ﺑﺎ دو دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﻋﺰﯾﺰ دﻟﻢ... ﻧﺘﺮس... ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎم... ﺑﺒﯿﻦ.
وﻟﯽ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻟﻬﺎم ﭼﯿﺰی را ﻣﯿﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ از آن ﭼﺸﻢ ﺑﺮدارد... ﻓﻘﻂ ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد. ﮔﻔﺖ: ﻣﺎﻣﺎن... ﺳﺮدﻣﻪ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮدﻣﻪ...
ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﭘﺘﻮﯾﯽ را ﮐﻪ ﻣﻦ ﺳﺮﯾﻊ از ﮐﻤﺪ ﺧﺎرج ﮐﺮده ﺑﻮدم را ﮔﺮﻓﺖ. اﻟﻬﺎم دوﺑﺎره ﻓﺮﯾﺎد زد: ﺳﺮدﻣﻪ... ﻣﺎﻣﺎن... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮدﻣﻪ... اﯾﻨﺠﺎ ﭼﺮا ﺳﺮده... ﻣﺎﻣﺎن... ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻦ دوﺳﺘﺘﻮن دارم... ﻣﺎﻣﺎن...
ﻣﺎﻣﺎن ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮد و ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﮐﻪ ﭘﺘﻮ را روی اﻟﻬﺎم اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد اﻟﻬﺎم را ﻧﯿﺰ در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و داﺋﻢ ﺗﮑﺮار ﻣﯿﮑﺮد: اﻻن ﮔﺮم ﻣﯿﺸﯽ... اﻟﻬﯽ ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮم... اﯾﻨﻄﻮری ﺑﯿﻘﺮاری ﻧﮑﻦ ﻋﺰﯾﺰم... ﭼﯿﺰی ﻧﯿﺲ... اﻻن ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن... اﻟﻬﺎم ﺟﺎن... اﯾﻨﻄﻮری ﻧﮑﻦ ﻋﺰﯾﺰم... اﻟﻬﯽ ﻓﺪات ﺑﺸﻢ...
اﺣﺴﺎن ﮐﻼﻣﯽ ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰد و ﻓﻘﻂ ﺧﯿﺮه ﺑﻪ اﻟﻬﺎم ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد. ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﮐﻮﺗﺎه اﻟﻬﺎم ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ... ﺑﻌﺪ ﻧﮕﺎﻫﺶ را از ﺳﻘﻒ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درب اﺗﺎق ﻧﮕﺎه ﮐﺮد... ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻗﺸﻨﮕﺶ دوﺑﺎره روی ﻟﺒﻬﺎﯾﺶ ﻧﺸﺴﺖ... ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آرام ﮔﻔﺖ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه اوﻣﺪی...
و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﺛﺎﺑﺖ روی درب اﺗﺎق ﻣﺎﻧﺪ.
ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺳﮑﻮت ﺗﻤﺎم اﺗﺎق را ﮔﺮﻓﺖ... و ﺑﻌﺪ ﺻﺪای ﺟﯿﻎ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ: ای وای... اﺣﺴﺎن... اﻟﻬﺎم ﻗﺸﻨﮓ ﻣﻦ ﻣﺮد... ای وای... ﺧﺪاﯾﺎ...
اﺣﺴﺎن ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺎ زاﻧﻮ روی زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎد و ﺻﻮرﺗﺶ را ﺑﺎ دو دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ.
ﻗﺪرت ﻫﯿﭻ ﮐﺎری را ﻧﺪاﺷﺘﻢ... ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺟﺴﺪ ﺑﯽ ﺟﺎن اﻟﻬﺎم ﺧﯿﺮه ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدم... اﺻﻼ" ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ﮐﻪ واﻗﻌﺎ" ﻋﺸﻖ اﯾﻨﻘﺪر ﺑﯽ رﺣﻢ ﺑﺎﺷﺪ...
ﺻﺪای ﮔﺮﯾﻪ ی ﭘﺎرﻣﯿﺪا ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺟﯿﻎ ﺑﻮد در ﮔﻮﺷﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪ... وﻟﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد... ﺗﻨﻬﺎ ﺟﻤﻼت آﺧﺮﯾﻦ اﻟﻬﺎم ﺑﻮد ﮐﻪ در ﮔﻮﺷﻢ ﻃﻨﯿﻦ اﻧﺪازی ﻣﯿﮑﺮد: ﻧﺬار ﭘﺎرﻣﯿﺪا ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺸﻪ... ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺑﺎ دﺧﺘﺮای اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻮاده ﻫﻤﺨﻮﻧﯽ ﻧﺪاره... اون از ﻋﻤﻪ ﻣﺮﯾﻢ اﯾﻨﻢ از ﻣﻦ...
ﺑﻪ راﺳﺘﯽ آﯾﺎ ﭘﺎرﻣﯿﺪای ﻣﻦ ﺳﻮﻣﯿﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻋﻔﺮﯾﺖ ﺟﻨﻮنآﻣﯿﺰ ﻋﺸﻖ در اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد...
اﻟﻬﺎم ﻋﺮوﺳﮑﯽ ﺑﻮد ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮ... وﻟﯽ ﻋﺸﻖ ﺑﺎ او ﭼﻪ ﮐﺮد... ﺗﺎ آﺧﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﺎﻧﺪ... آﻧﻘﺪر ﮐﻪ ﺑﺮ اﯾﻦ ﺑﺎور ﻣﺮد... و در آﺧﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﺎت ﻧﯿﺰ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ دﯾﺪار ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ در روﯾﺎﯾﺶ ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺮ ﺗﺮک اﯾﻦ دﻧﯿﺎ رﺿﺎﯾﺖ داد...
ﺧﺪاﯾﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﺮاﺳﺮ زﯾﺒﺎﯾﯽ و ﻋﺸﻖ اﺳﺖ وﻟﯽ ﭼﺮا اﯾﻦ ﻋﺸﻖ ﺑﺮای اﻟﻬﺎم و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺻﻮرت دﯾﮕﺮش را ﺟﻠﻮه ﮔﺮ ﮐﺮد... ﭼﺮا اﯾﻦ دو ﻣﻮﺟﻮد ﺑﯽآزار در اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﻏﯿﺮ از آزار ﻋﺸﻖ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی ﻧﺪﯾﺪﻧﺪ... ﺧﺪاﯾﺎ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﮐﺮد ﯾﺎ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ... وﻟﯽ ﺑﺪون ﻫﯿﭽﮑﺪام زﻧﺪﮔﯽ ﻫﻢ ﻣﻌﻨﺎ ﻧﺪارد... ﺧﺪاﯾﺎ ﭘﺲ ﻟﯿﻠﯽ و ﻣﺠﻨﻮن... ﺷﯿﺮﯾﻦ و ﻓﺮﻫﺎد... واﻣﻖ و ﻋﺬرای... ﻫﯿﭽﮑﺪام ﻗﺼﻪ و اﻓﺴﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮده اﻧﺪ... ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺗﺮ از آﻧﻬﺎ را در اﯾﻦ دوران ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮدم دﯾﺪم... وﻟﯽ ﺧﺪاﯾﺎ ﻣﻦ از ﻋﺸﻖ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮی زﯾﺒﺎ و ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر در ذﻫﻨﻢ داﺷﺘﻢ... اﻣﺎ اﯾﻦ ﭼﻪ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎرﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﺑﻮدی دو ﻣﻮﺟﻮد ﭘﺎک، ﻣﻮﺟﻮدﯾﺖ ﺧﻮﯾﺶ را اﻋﻼم ﻣﯿﮑﺮد...
ﺻﺪای ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎی اﺣﺴﺎن و ﻓﺮﯾﺎدﻫﺎی ﺟﮕﺮ ﺳﻮز ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻮﯾﯽ دل آﺳﻤﺎن را ﻧﯿﺰ ﺑﻪ درد آورده ﺑﻮد... ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﮔﺮﯾﻪ ی آﺳﻤﺎن رﻋﺪوﺑﺮق ﻧﯿﺰ ﮔﻮش ﻋﺎﺷﻘﺎن را ﻧﻮازش و دل ﺳﺮﮔﺸﺘﮕﺎن را ﺑﻪ ﻟﺮزش وا ﻣﯿﺪاﺷﺖ.
ﺧﺪاﯾﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺳﻮاﻟﻢ ﺟﻮاب ﺑﺪه و آن اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﯽ رﺣﻤﯽ از ﻋﻔﺮﯾﺖ ﻋﺸﻖ ﭼﺮا ﺑﺎز ﻫﻤﻪ ی ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺗﻮ ﯾﮏ ﺻﺪا ﻣﯿﮕﻮﯾﻨﺪ زﻧﺪه ﺑﺎد ﻋﺸﻖ؟
اﯾﻦ ﻫﻤﺎن ﻋﺸﻘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮای اﻟﻬﺎم ﭼﯿﺰی ﺟﺰ ﻣﺮگ ﺑﻪ ارﻣﻐﺎن ﻧﯿﺎورد ﭘﺲ ﭼﺮا ﻣﯿﮕﻮﯾﯿﻢ: زﻧﺪه ﺑﺎد ﻋﺸﻖ... ... ...
پایان
نام داستان: گلبرگ‌های خزان عشق // نویسنده: شادی داودی // منبع: 98یا
#داستان #گلبرگ‌های_خزان_عشق #شادی_داوودی
