جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منگلبرگهای خزان عشق (4)
گلبرگ‌های خزان عشق (4)
ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﺶ رﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: وﻟﯽ اﺣﺴﺎن... اﺻﻼ" ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ در اﯾﻦ ﺑﯿﻦ ﻧﺒﻮده... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن اﯾﻦ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ دﭼﺎر ﻣﺸﮑﻞ ﺷﺪه ﺑﻮدم وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺧﻮب ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم دﯾﺪم اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯽ ارزﺷﺘﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎس ﮐﻪ ﻣﻦ...
ﺣﺎﻻ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﺟﻠﻮی ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ را ﺟﻠﻮی درب ورودی آﻧﺠﺎ ﭘﺎرک ﮐﺮده ﺑﻮد...
ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ اﺣﺴﺎن را دﯾﺪ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺎ آﻣﺪ. ﻣﻦ و اﺣﺴﺎن ﻫﻢ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪﯾﻢ. اﺣﺴﺎن و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ دﺳﺖ دادﻧﺪ و ﺳﻼم و ﻋﻠﯿﮏ ﮐﺮدﻧﺪ... ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺳﻌﯽ دارد ﺑﻮدﻧﺶ را در آﻧﺠﺎ ﺗﺼﺎدﻓﯽ ﺟﻠﻮه دﻫﺪ... ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﺑﻪ اﺣﺴﺎن ﮔﻔﺘﻪ ام و ﺣﺘﯽ از ﻃﺮﻓﯽ ﺧﻮد اﺣﺴﺎن از ﻗﺒﻞ ﻣﺎﺟﺮا را ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻪ...
ﮐﺘﺎب را از ﮐﯿﻔﻢ ﺑﯿﺮون آوردم و ﺑﻪ ﻃﺮف ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮔﺮﻓﺘﻢ... وﻗﺘﯽ ﮐﺘﺎب را در دﺳﺖ ﻣﻦ دﯾﺪ ﺣﺮﻓﺶ ﯾﺎدش رﻓﺖ و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﮐﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ در دﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﺑﻌﺪ ﻫﻤﺎن ﻧﮕﺎه ﭘﺮﺳﺸﮕﺮش را ﺑﻪ ﺻﻮرت اﺣﺴﺎن اﻣﺘﺪاد داد. اﺣﺴﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺎدی ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد و دﺳﺖ آﺧﺮ وﻗﺘﯽ دﯾﺪ ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺣﺮﻓﺶ ﯾﺎدش رﻓﺘﻪ ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب ﻣﯿﮕﻔﺘﯽ...
ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﺎﻣﻼ" ﻣﺎت ﻗﻀﯿﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد... دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﭼﺮا ﮐﺘﺎب رو آوردی؟ ﻣﻦ دو ﺟﻠﺪ دﯾﮕﻪ رو ﻫﻢ ﺑﺮات آوردم!..
ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻢ و ﮐﺘﺎب را ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: از ﻟﻄﻔﺘﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ... وﻟﯽ دﯾﮕﻪ اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﺑﻪ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ ﻧﺪارم.
ﺑﻪ آراﻣﯽ دﺳﺘﺶ را ﺟﻠﻮ آورد و ﮐﺘﺎب را از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ... ﭘﺮﯾﺪﮔﯽ رﻧﮓ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺎﻣﻼ" ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد... دﯾﮕﺮ ﺑﻪ اﺣﺴﺎن ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﺪاﺷﺖ درﺳﺖ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ اﺻﻼ" اﺣﺴﺎن آﻧﺠﺎ وﺟﻮد ﻧﺪارد! ﺑﻪ اﺣﺴﺎن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺗﻤﺎم ﺗﻮﺟﻬﺶ ﻣﻌﻄﻮف ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻮد... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد و ﮐﺘﺎب را در دﺳﺘﺶ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑﻪ اﺣﺴﺎن ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺮﯾﻢ.
ﺑﻌﺪ رو ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎزم از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺗﻮی زﺣﻤﺖ اﻓﺘﺎدﯾﺪ ﻣﻌﺬرت ﻣﯿﺨﻮام... ﻓﺮﺻﺖ ﻧﺸﺪ زودﺗﺮ ﺑﻬﺘﻮن اﻃﻼع ﺑﺪم ﮐﻪ ﺑﺮای آوردن اون دو ﺟﻠﺪ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﻧﯿﻔﺘﯿﺪ... ﺣﺎﻻ ﻫﻢ اﮔﻪ ﻓﺮﻣﺎﯾﺸﯽ ﻧﺪارﯾﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ ﺧﻮوﻧﻪ.
ﻋﺮق روی ﭘﯿﺸﺎﻧﯿﺶ ﮐﺎﻣﻼ" ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯿﺎﻣﺪ... ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺣﺴﺎن و ﺑﺎ ﺻﺪای ﺧﯿﻠﯽ آراﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﭼﺮا..؟
اﺣﺴﺎن ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد و ﺑﻪ ﻫﻤﺎن آراﻣﯽ ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ از او ﺳﻮال ﮐﺮده ﺑﻮد ﺟﻮاب داد: ﻣﻦ دﺧﺎﻟﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ... ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺧﻮدش ﺑﻮد...
ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ ﺑﻪ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﻧﺪاری؟
ﺑﺎ ﺳﺮ ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ دادم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ اﺣﺴﺎن ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و درب ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺑﺎز ﮐﺮدم و رﻓﺘﻢ داﺧﻞ ﻣﺎﺷﯿﻦ... ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪم ﺗﺎ اﺣﺴﺎن ﻫﻢ ﺑﯿﺎﯾﺪ. اﺣﺴﺎن ﺑﻪ ﻃﺮف ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ رﻓﺖ و ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ دﺳﺖ دادﻧﺪ... ﻣﻮﻗﻊ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺣﺘﯽ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪ ای ﭼﺸﻢ از ﻣﻦ ﺑﺮﻧﺪاﺷﺖ و وﻗﺘﯽ اﺣﺴﺎن ﺑﺎ او ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد او ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد... ﺑﺎ ﺳﺮ دوﺑﺎره ﺑﺎ او ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم... اﺣﺴﺎن ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪ... ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ...
در راه اﺣﺴﺎن ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﺣﺮف ﻧﺰد... ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﻧﺎراﺣﺘﻪ ﯾﺎ راﺿﯽ ﭼﻮن ﺣﺘﯽ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ اﺣﺴﺎﺳﻢ را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﺎری ﮐﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺑﻔﻬﻤﻢ!!! ﺑﯿﺸﺘﺮ اﺣﺴﺎس ﭘﻮﭼﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدم! ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ از اﯾﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎل و راﺿﯽ ﺑﺎﺷﻢ ﯾﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﺑﺮای اداﻣﻪ ی راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺟﻮاب ﻣﻨﻔﯽ داده ﺑﻮدم ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯿﺸﺪم؟!!
ﺟﻠﻮی درب ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ اﺣﺴﺎن ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﻧﮕﻪ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﭼﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﯽ؟
ﺟﻮاب ﮐﺎﻣﻠﯽ ﺑﺮای اﺣﺴﺎن ﻧﺪاﺷﺘﻢ... وﻟﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﯿﺪ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ: واﻗﻌﯿﺘﺶ اﺣﺴﺎن دﻟﯿﻞ ﺗﺼﻤﯿﻤﻢ ﺑﺮای ﺧﻮدﻣﻢ واﺿﺢ ﻧﯿﺴﺖ!!! اﻣﺎ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪم ﮐﻪ ارزش ﺷﺨﺼﯿﺘﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺳﻪ ﺟﻠﺪ ﮐﺘﺎﺑﻪ!
ﻟﺒﺨﻨﺪی از روی رﺿﺎﯾﺖ و آراﻣﺶ در ﭼﻬﺮه ی اﺣﺴﺎن ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣﺪ ﻧﻔﺴﯽ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ از اﻋﻤﺎق وﺟﻮدش ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ را ﺑﺴﺖ و ﺳﺮش را ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮔﺬاﺷﺖ. ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮدم و ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ دﻟﯿﻞ اﯾﻨﻬﻤﻪ رﺿﺎﯾﺖ را ﺑﻔﻬﻤﻢ ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﭼﻄﻮر..؟ ﺑﺮای ﭼﯽ اﯾﻦ ﺳﻮال رو ﮐﺮدی؟
ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم اﮔﻪ وﺟﻮد ﻣﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﺼﻤﯿﻤﺖ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ در ﺟﺎﯾﯽ دﯾﮕﻪ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮد وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﻮاب رو ﺷﻨﯿﺪم واﻗﻌﺎ" ﺑﻪ وﺟﻮدت اﻓﺘﺨﺎر ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﻮ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﻮاب ﺑﻪ ﻣﻦ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﺮدی ﮐﻪ از ﻟﺤﺎظ ﺷﺨﺼﯿﺘﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اوﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﮑﺮش رو ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺰرگ ﺷﺪی...
ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪ ای دوﺑﺎره ﺣﺮﻓﻬﺎی ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ در ذﻫﻨﻢ ﺗﮑﺮار ﺷﺪ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: اﺣﺴﺎن..؟
ﺟﻮاب داد: ﺟﺎﻧﻢ... ﺑﮕﻮ.
ﭘﺮﺳﯿﺪم: اﮔﻪ ﺗﻮ واﻗﻌﺎ" ﻃﺮز ﻓﮑﺮت اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺎ اﯾﺠﺎد اﯾﻦ رواﺑﻂ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺧﻮدم ﻟﻄﻤﻪ ای ﺑﺰﻧﻢ... ﭘﺲ ﭼﻄﻮر ﺧﻮدت ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎ ﻧﺎﻫﯿﺪ دوﺳﺘﯽ؟
ﭼﻬﺮه اش در ﻫﻢ رﻓﺖ. ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺒﯿﻦ ﻗﺮار ﻧﯿﺲ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﺸﯽ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺳﻮاﻟﯽ رو ﮐﻪ ﻣﺪﺗﯿﻪ در ذﻫﻨﻢ دارم ﭘﺮﺳﯿﺪم... اﮔﺮم ﻧﻤﯿﺨﻮای ﺧﻮب ﺟﻮاﺑﻢ رو ﻧﺪه... ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺲ.
دﺳﺘﻢ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﺳﺘﮕﯿﺮه ی ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺮدم ﺗﺎ ﭘﯿﺎده ﺷﻮم ﮐﻪ دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺒﯿﻦ اﻟﻬﺎم... ﻣﻦ ﭘﺴﺮم... در ﺟﺎﻣﻌﻪ ی ﻣﺎ ﺧﻄﺮی ﮐﻪ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ رو ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﯾﻪ ﭘﺴﺮ رو ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ... از ﻃﺮﻓﯽ ﻣﻦ اﮔﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎ ﻧﺎﻫﯿﺪ دوﺳﺘﻢ اوﻧﻘﺪر ﺑﻪ ﺧﻮدم اﻋﺘﻤﺎد دارم ﮐﻪ دﺳﺖ از ﭘﺎ ﺧﻄﺎ ﻧﮑﻨﻢ و ﺑﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﺎزﯾﯽ ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﻢ... وﻟﯽ اﯾﻦ ﺷﻨﺎﺧﺖ و اﻋﺘﻤﺎد رو ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاد ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺮم دوﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﻧﺪارم... واﻧﮕﻬﯽ ﺗﻮ ﺧﻮدﺗﻢ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯽ اﯾﻦ اﻋﺘﻤﺎد رو ﺑﻪ ﮐﺴﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ... ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ؟
ﻟﺒﺨﻨﺪی روی ﻟﺒﻢ ﻧﺸﺴﺖ و ﻧﺎﺧﻮداﮔﺎه در ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ دوﺳﺖ ﺑﺸﻢ... وﻟﯽ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭘﺲ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﭼﻄﻮر ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ اﻋﺘﻤﺎد رو ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ؟!!
دﺳﺘﻢ را رﻫﺎ ﮐﺮد و ﻣﻨﻬﻢ درب ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﭘﯿﺎده ﺷﺪم ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻢ وارد ﺣﯿﺎط ﺑﺸﻮم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم اﺣﺴﺎن ﻫﻨﻮز ﺧﯿﺮه و ﻣﺘﻔﮑﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﺪ.
وﻗﺘﯽ وارد ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪم ﺑﺎﺑﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد دﻓﺘﺮش و ﻣﺎﻣﺎن داﺷﺖ ﺑﺎﻓﺘﻨﯽ ﻣﯿﺒﺎﻓﺖ. ﺳﻼم ﮐﺮدم و ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮدم رﻓﺘﻢ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﯾﻢ را ﮐﻪ ﻋﻮض ﮐﺮدم ﻣﺸﻐﻮل ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ی ﺑﻌﻀﯽ از دروﺳﻢ ﺷﺪم... وﻟﯽ ﭼﻬﺮه ی ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ داﺋﻢ ﺟﻠﻮی ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻮد... ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﭼﻪ دﻟﯿﻠﯽ اﻣﺎ اوج ﻧﺎراﺣﺘﯽ را در ﭼﻬﺮه اش دﯾﺪه ﺑﻮدم... وﻟﯽ اﮔﺮ واﻗﻌﺎ" ﯾﮏ ﭘﺴﺮ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺑﻮد ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﻦ اﯾﺮادی ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ﭼﺮا ﮐﻪ ﻣﻦ از ﻧﻈﺮ ﺧﻮدم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﺣﺘﺮاﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺷﺨﺼﯿﺘﻢ ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮدم ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم.
ﺻﺪای ﻣﺎﻣﺎن از ﻃﺒﻘﻪ ی ﭘﺎﯾﯿﻦ آﻣﺪ: اﻟﻬﺎم... اﻟﻬﺎم ﺟﺎن... ﺑﯿﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺎرت دارم.
ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ را ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮدم و رﻓﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺑﺎﻓﻨﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺖ: ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﯿﺎی ﺧﻮﻧﻪ ی ﺧﺎﻧﻮم ﺗﻘﻮی؟
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﺎﻧﻮم ﺗﻘﻮی دﯾﮕﻪ ﮐﯿﻪ؟!!!
ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻓﯿﻠﻢ ﺑﺎزی ﻧﮑﻦ... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﺨﻮای ﺑﮕﯽ ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺳﯽ؟
در ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻢ:ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﻦ ﮐﺴﯽ رو ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺎم ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺳﻢ!
ﻣﺎﻣﺎن در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻧﺦ را ﺑﻪ دور اﻧﮕﺸﺘﺶ ﻣﯿﭙﯿﭽﯿﺪ ﮔﻔﺖ: ﻣﺎدر ﻧﺎﻫﯿﺪ رو ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺳﯽ؟!!
ﺗﺎزه ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻣﻮﺿﻮع ﭼﯿﻪ... ﮔﻔﺘﻢ: آﻫﺎن... ﻧﺎﻫﯿﺪ... آﺧﻪ ﻣﻦ ﻓﺎﻣﯿﻠﯿﺶ رو ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ.
ﻣﺎﻣﺎن اداﻣﻪ داد: ﺧﻮب ﺣﺎﻻ ﻧﮕﻔﺘﯽ ﻣﯿﺎی ﯾﺎ ﻧﻪ؟
ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ اوﻣﺪن ﻣﻦ ﻧﯿﺲ... اﻟﺒﺘﻪ اﮔﻪ ﺷﻤﺎ ﺿﺮوری ﺑﺪوﻧﯿﺪ ﻣﯿﺎم.
ﻣﺎﻣﺎن ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: اوﻣﺪﻧﺖ ﮐﻪ ﺿﺮوری ﻧﯿﺲ... ﻣﻨﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ اﮔﻪ ﺧﯿﻠﯽ دﻟﺖ ﺑﺨﻮاد ﺑﯿﺎی ﺗﻮ رو ﺑﺎ ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﺒﺮﯾﻢ در ﻏﯿﺮ اﯾﻦ ﺻﻮرت ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮه ﻧﯿﺎی.
روی ﻣﺒﻞ ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺎﻣﺎن... ﻣﯿﺸﻪ ﯾﻪ ﺳﻮاﻟﯽ ﺑﭙﺮﺳﻢ؟
ﺑﺎ ﻋﺸﻘﯽ ﻣﺎدراﻧﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﭼﯿﻪ... ﻣﯿﺨﻮای ﺑﺪوﻧﯽ ﻣﻦ ﭼﻄﻮری و از ﮐﯽ ﻣﻮﺿﻮع رو ﻓﻬﻤﯿﺪم... آره؟
ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: دﻗﯿﻘﺎ.........."
ﮔﻔﺖ: اول ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﯾﻪ ﻟﯿﻮان ﭼﺎﯾﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﯿﺎر ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ام ﺗﺎ ﺑﻌﺪ ﺑﺮات ﺑﮕﻢ.
ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺻﻮرﺗﺶ را ﻣﺎچ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﮐﺮدم ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺑﺎﻓﺘﻨﯽ اش را ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﺸﺴﺖ ﺗﺎ ﺑﺮاﯾﺶ ﭼﺎی ﺑﺒﺮم. ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ و در ﻟﯿﻮان ﻣﺨﺼﻮص ﺧﻮدش ﺑﺮاﯾﺶ ﭼﺎی رﯾﺨﺘﻢ و ﺑﺮدم وﻗﺘﯽ ﭼﺎی را از ﻣﻦ ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ﻫﻨﻮز ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺎدراﻧﻪ اش را ﺑﻪ ﻟﺐ داﺷﺖ.
رو ﺑﻪ روی ﻣﺎﻣﺎن در ﯾﮑﯽ از راﺣﺘﯿﻬﺎ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﻓﺮو رﻓﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ دﻫﺎن ﻣﺎﻣﺎن ﺧﯿﺮه ﻣﺎﻧﺪ. ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻫﻨﻮز ﺧﯿﻠﯽ زوده ﮐﻪ اﺣﺴﺎس واﻗﻌﯽ ﯾﻪ ﻣﺎدر رو درک ﮐﻨﯽ و ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺎدر ﻧﺸﺪه ﺑﺎﺷﯽ اﺻﻼ" ﻣﺘﻮﺟﻪ اﯾﻦ ﺣﺲ ﻧﺨﻮاﻫﯽ ﺷﺪ... ﻫﺮ ﻣﺎدری ﻧﻮﻋﯽ دﻟﻨﮕﺮاﻧﯽ ﻫﺎی ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﺪوم از ﺑﭽﻪ ﻫﺎش داره ﮐﻪ اﻏﻠﺐ اﯾﻦ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻫﺎ رو در دﻟﺶ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯿﮑﻨﻪ... ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﮑﺒﺎره ﺗﻐﯿﯿﺮاﺗﯽ در رﻓﺘﺎر و اﺧﻼق اﺣﺴﺎن ﺑﻪ ﻣﯿﺪﯾﺪم... ﮐﺎﻣﻼ" ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺑﺮاش ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻪ از ﻧﻮع ﻣﺎدی ﭼﻮن ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﮐﻪ از ﺑﺎﺑﺎی ﺷﻤﺎ داﺷﺘﻢ از اﯾﻦ ﻧﻈﺮ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺬاره آب ﺗﻮی دﻟﺘﻮن ﺗﮑﻮن ﺑﺨﻮره... ﻣﺸﮑﻞ اﺣﺴﺎن ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﯾﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ ی ﻣﺎدی ﯾﺎ ﺟﺰﺋﯽ ﺑﻮد. ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﺎﺑﺎﺗﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ی ﺗﻐﯿﯿﺮ اﺧﻼﻗﺶ ﺷﺪ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ اﯾﺮج ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم ﻓﻬﻤﯿﺪم اوﻧﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺣﺪس ﻣﯿﺰﻧﻪ ﮐﻪ اﺣﺴﺎن ﺑﻪ دﺧﺘﺮی ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﺷﺪه... ﻫﺮ ﭼﯽ روزﻫﺎ ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ رﻓﺘﺎر و ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ ﻣﺠﻨﻮن وارﺗﺮ ﻣﯿﺸﺪ.
در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺎﻣﺎن ﻟﯿﻮان ﭼﺎﯾﯽ اش را ﺑﺮداﺷﺖ و ﮐﻤﯽ از آﻧﺮا ﺧﻮرد.دوﺑﺎره اداﻣﻪ داد: اﯾﺮج زﯾﺎد ﭘﯽ ﮔﯿﺮ ﻗﻀﺎﯾﺎ ﻧﺒﻮد و داﺋﻢ ﺑﻪ ﻣﻨﻢ ﺳﻔﺎرش ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ اﺣﺴﺎن رو ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮدش ﺑﺬارم... اﻣﺎ دﻟﻢ راﺿﯽ ﻧﻤﯿﺸﺪ... وﺣﺸﺖ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﮑﻨﻪ در اﯾﻦ ﺑﯿﻦ ﻣﺸﮑﻼت ﺟﺪی ﺗﺮی ﺑﺮای اﺣﺴﺎن ﭘﯿﺶ ﺑﯿﺎد اﻣﺎ زﯾﺎدم ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ واﮐﻨﺶ ﻧﺸﻮن ﺑﺪم ﭼﺮا ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ اﺣﺴﺎن ﻣﺘﻮﺟﻪ ی ذره ﺑﯿﻨﯽ ﮐﻪ روی رﻓﺘﺎرش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺸﻪ اﻣﺎ در اون روزﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﺧﺪا ﻣﯿﺪوﻧﻪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﺬﺷﺖ. دﺳﺘﻢ از ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﻮد و اﺣﺴﺎن ﻫﺮ روز ﺑﯿﺸﺘﺮ از روز ﻗﺒﻞ رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه و اﻓﺴﺮده ﺗﺮ ﻣﯿﺸﺪ ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﯾﻪ روز زﻧﮓ درب رو زدن! ﺗﻮ ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻮدی و اﺣﺴﺎﻧﻢ داﻧﺸﮕﺎه ﺑﻮد... ﻗﺮارم ﻧﺒﻮد ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻤﻮن ﺑﯿﺎد وﻗﺘﯽ درب رو ﺑﺎز ﮐﺮدم از ﭘﻨﺠﺮه دﯾﺪم ﺧﺎﻧﻮم ﭼﺎدر ﺑﻪ ﺳﺮی وارد ﺣﯿﺎط ﺷﺪ اﻣﺎ ﻫﻤﻮﻧﺠﺎ ﺟﻠﻮی درب اﯾﺴﺘﺎد و داﺧﻞ ﻧﯿﻮﻣﺪ! از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ... اﺻﻼ" اون ﺧﺎﻧﻮم رو ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻢ! اﻣﺎ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﺘﯿﻦ و ﻣﻮدب ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪاد...
ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻘﯿﻪ ی ﭼﺎﯾﺶ را ﻫﻢ ﺧﻮرد و دوﺑﺎره ﺑﺎﻓﺘﻨﯽ را دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ در ﺿﻤﻦ ﺻﺤﺒﺘﻬﺎﯾﺶ را ﻫﻢ اداﻣﻪ داد: وﻗﺘﯽ ﺟﻠﻮش رﺳﯿﺪم ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ... ﺷﻤﺎ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ؟ ﺑﺎ ﮐﯽ ﮐﺎر دارﯾﺪ؟...... ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم و ﮐﻠﯽ ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻪ ﮐﺮد ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻣﺎدر ﻫﻤﻮن دﺧﺘﺮﯾﻪ ﮐﻪ اﺣﺴﺎن ﻣﻦ ﺷﯿﻔﺘﻪ ی اون ﺷﺪه!!! اﻧﮕﺎر ﺧﺪا دﻧﯿﺎ رو ﺑﻪ ﻣﻦ داده ﺑﻮد... ﺑﺎ ﮐﻠﯽ اﻟﺘﻤﺎس ﻣﺎدر ﻧﺎﻫﯿﺪ رو ﺑﻪ داﺧﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن آوردم... وﻗﺘﯽ ﺑﺎ اون ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ اوﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﮕﺮان وﺿﻊ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﻮده ﺑﺎ ﻫﺰار ﮐﻠﮏ آدرس ﻣﺎ رو ﮔﯿﺮ آورده و اوﻣﺪه ﺑﺒﯿﻨﻪ ﻣﺎ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺧﺎﻧﻮاده ای ﻫﺴﺘﯿﻢ...
ﻃﻔﻠﮏ اوﻟﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ و ﺑﺎ ﺗﻮﺿﯿﺢ اﯾﻨﮑﻪ وﺿﻊ ﻣﺎﻟﯽ اوﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺻﻮرﺗﻪ ﻗﺮآﻧﯽ رو از ﮐﯿﻔﺶ ﺑﯿﺮون آورد و ﻣﻦ رو ﻗﺴﻢ داد ﮐﻪ اﮔﻪ اﺣﺴﺎن ﻗﺼﺪ ﺳﻮ اﺳﺘﻔﺎده از ﻧﺎﻫﯿﺪ رو داره و ﯾﺎ اﺣﯿﺎﻧﺎ" ﭼﻨﯿﻦ اﺧﻼﻗﯽ رو در ﭘﺴﺮم ﺳﺮاغ دارم ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدم ﺻﻼح ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻣﺎﻧﻊ راﺑﻄﻪ ی ﺑﯿﻦ اﺣﺴﺎن و اﻟﻬﺎم ﺑﺸﻢ... وﻗﺘﯽ اون رو از اﺣﺴﺎن ﻣﻄﻤﺌﻦ ﮐﺮدم و ﺑﻪ اون ﻗﻮل دادم ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺷﯿﺮ ﭘﺎک ﺧﻮرده اس و درﺳﺖ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﺷﺪه ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ... ﺧﯿﻠﯽ اﺷﮏ رﯾﺨﺖ و ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻣﺸﻘﺘﯽ دﺧﺘﺮﻫﺎش رو ﺑﺰرگ ﮐﺮده... از اون ﺗﺎرﯾﺦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﺎدر ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﺑﻪ ﺻﻮرت دوﺳﺖ دراوﻣﺪم اﻣﺎ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺻﻼﺣﺪﯾﺪ ﺧﻮدﻣﻮن ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ اﯾﻦ دوﺳﺘﯽ ﺑﻪ دور از ﭼﺸﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﺷﻪ و ﻫﺮ دو ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﯽ ﻧﺎﻣﺤﺴﻮس رﻓﺘﺎر و رواﺑﻂ اوﻧﻬﺎ رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﯿﻢ از اون ﺗﺎرﯾﺦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﺎدر ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﺑﻪ ﺻﻮرت دوﺳﺖ دراوﻣﺪم اﻣﺎ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺻﻼﺣﺪﯾﺪ ﺧﻮدﻣﻮن ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ اﯾﻦ دوﺳﺘﯽ ﺑﻪ دور از ﭼﺸﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﺷﻪ و ﻫﺮ دو ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﯽ ﻧﺎﻣﺤﺴﻮس رﻓﺘﺎر و رواﺑﻂ اوﻧﻬﺎ رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ اﻟﺤﻤﺪاﷲ... در اﯾﻦ ﭼﻬﺎر ﺳﺎل اﺣﺴﺎن ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از روﺳﻔﯿﺪی و ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪی ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ ای ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﺎر ﻧﯿﺎورده... ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﻌﺪ از ﮔﺬﺷﺖ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﺎ ﻣﺎدر ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم... اوﻧﻢ راﺿﯿﻪ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ اﯾﻦ دو ﺑﺎ ﻫﻢ ازدواج ﮐﻨﻦ و اﮔﺮم ﺧﻮدﺷﻮن راﺿﯽ ﺑﻮدن ﻫﺮ دو رو ﺑﺮای اداﻣﻪ ی ﺗﺤﺼﯿﻞ و زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﮐﺎﻧﺎدا ﺑﻔﺮﺳﺘﯿﻤﺸﻮن...
وﻗﺘﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ رﺳﯿﺪ دﻫﻨﻢ از ﺗﻌﺠﺐ ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺎﻣﺎن ﺣﺘﯽ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻪ ﮐﻪ اﺣﺴﺎن در ﺣﺪود ﯾﮑﺴﺎل و ﻧﯿﻢ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻣﻬﺎﺟﺮت ﺑﻪ ﮐﺎﻧﺎدا ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ... ﺑﯿﭽﺎره اﺣﺴﺎن را ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر ﻣﺨﻔﯽ ﺑﻮدن اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺮاﯾﺶ اﻫﻤﯿﺖ داﺷﺖ. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" دو ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪم ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﻣﯿﮕﻔﺖ اﺣﺴﺎن ﺑﻪ ﻓﺮﻫﺎد ﮔﻔﺘﻪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﺎﻣﺎن واﻗﻌﺎ" ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑﺮای ازدواﺟﺶ ﺑﺎ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻣﺸﮑﻞ ﺗﺮاﺷﯽ ﺑﮑﻨﺪ وﻗﺘﯽ از اﯾﺮان رﻓﺖ ﻧﺎﻫﯿﺪ را ﻫﻢ ﻣﯿﺒﺮد و در ﮐﺎﻧﺎدا ﺑﺎ ﻫﻢ ازدواج ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ..! ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ. ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺎﻣﺎن... ﺟﺪا" ﺷﻤﺎ اﯾﻨﻬﻤﻪ ﻣﻮﺿﻮع رو از ﮐﺠﺎ ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ؟
ﺑﺎز ﻫﻢ از ﻫﻤﺎن ﻧﮕﺎﻫﻬﺎی ﻣﺎدراﻧﻪ ی ﻣﺨﺼﻮﺻﺶ را ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: وﻗﺘﯽ ﻣﺎدر ﺷﺪی ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺎری ﻧﯿﺲ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ی آدم اﻧﺠﺎم ﺑﺪه و ﯾﺎ ﺗﺼﻤﯿﻢ اﻧﺠﺎﻣﺶ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ و ﭘﺪر و ﻣﺎدرش از اون ﺑﯿﺨﺒﺮ ﺑﺎﺷﻦ.
زﻧﮓ درب ﺑﻪ ﺻﺪا در آﻣﺪ وﻗﺘﯽ اف.اف را ﺟﻮاب دادم ﻓﻬﻤﯿﺪم اﺣﺴﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ. رﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮدم ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ رﻓﺖ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺗﺎ ﺷﺎم درﺳﺖ ﮐﻨﺪ. ﺻﺪای ﺻﺤﺒﺖ اﺣﺴﺎن را ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم... دﯾﮕﻪ در ﻟﺤﻦ ﺻﺪاﯾﺶ ﻧﮕﺮاﻧﯽ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ... ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ در دﻟﺶ ﭼﻘﺪر اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺷﯽ و آراﻣﺶ دارد ﭼﺮا ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺗﺼﻮرش ﺷﺪه ﺑﻮد و وﺣﺸﺘﯽ ﮐﻪ از ﻣﺎﻣﺎن داﺷﺖ ﭼﻘﺪر زﯾﺒﺎ ﺟﺎﯾﺶ را ﺑﺎ ﻋﺸﻖ و ﻣﺤﺒﺖ ﻋﻮض ﮐﺮده ﺑﻮد ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻓﮑﺎر ﻏﻠﻂ و ﺑﺪی ﮐﻪ در اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن داﺷﺘﻪ ﭼﻘﺪر ﺷﺮﻣﻨﺪه اﺳﺖ و ﻫﻤﻪ را ﻣﯿﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ای ﺑﺎ ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﺟﺒﺮان ﮐﻨﺪ اﻣﺎ ﮐﻼم ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ را در ﺣﺮﻓﻬﺎی ﭘﺮ از ﻣﺤﺒﺘﺶ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎ آن دﯾﺪ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﻪ دارد ﺗﮏ ﺗﮏ ﮐﻠﻤﺎت اﺣﺴﺎن را ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﺪ و ﭼﻪ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻧﯿﺎورد و در دﻟﺶ ﻧﮕﻪ دارد ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﻣﯿﺸﻨﻮد و ﻣﯿﻔﻬﻤﺪ.
ﺷﺐ ﻣﻮﻗﻊ ﺷﺎم ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدﯾﻢ دﯾﺮ ﺷﺎم ﺑﺨﻮرﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﯿﺎﯾﺪ اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﺗﻠﻔﻦ زد و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎر دارد ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪﯾﻢ در ﻧﺒﻮدن او ﺷﺎم را ﺑﺨﻮرﯾﻢ.
اﻟﺒﺘﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﻦ و اﺣﺴﺎن ﺷﺎم ﺧﻮردﯾﻢ ﻣﺎﻣﺎن ﺗﺮﺟﯿﺢ داد ﮐﻪ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﯿﺎﯾﺪ. ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺷﺐ ﺑﺨﯿﺮ ﮔﻔﺘﻢ و ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮاﺑﻢ رﻓﺘﻢ و ﺳﺮﯾﻊ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻢ. ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﺎروﻧﯽ ﮐﻪ روی ﮐﺎﻧﺎل ﮐﻮﻟﺮ ﻣﯿﺨﻮرد از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪم. وﻗﺘﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ ﺑﺎﺑﺎ را ﻧﺪﯾﺪم ﭼﻮن ﺧﯿﻠﯽ زود از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻪ ﺑﻮد.
اﯾﻨﻄﻮر ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺑﺎﺑﺎ ﺳﻪ ﺗﺎ ﭘﺮوژه ی ﻧﺴﺒﺘﺎ" ﺳﻨﮕﯿﻦ را ﺑﺎ ﺷﺮﮐﺎﯾﺶ در ﻗﯿﻄﺮﯾﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺳﻪ ﺗﺎ زﻣﯿﻦ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻗﺼﺪ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺳﺎزی دارﻧﺪ... ﻣﺎﻣﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد و ﺑﺎﻟﻄﺒﻊ ﻣﻨﻬﻢ از اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﺑﻌﺪ از ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﺮای رﻓﺘﻦ ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎه ﭼﻮن ﺑﺎران ﺷﺪﯾﺪ ﺑﻮد اﺣﺴﺎن ﻣﺮا رﺳﺎﻧﺪ.
ﺗﺎ ﻇﻬﺮ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻢ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ از ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن داﻧﺸﮑﺪه ﺧﺎرج ﺷﻮم ﭼﺮا ﮐﻪ ﺑﺎرون واﻗﻌﺎ" ﺷﺪﯾﺪ ﺑﻮد. از ﻫﻔﺘﻪ ی آﯾﻨﺪه ﮐﺎرﻫﺎی ﻋﻤﻠﯽ در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻃﺒﻖ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ای ﮐﻪ داﻧﺸﮑﺪه ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺷﺮوع ﻣﯿﺸﺪ. دو ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺧﻮرش از ﺧﺎﻧﻪ ﺗﺎ آﻧﻬﺎ ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن دوم ﮐﻪ ﻫﻢ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻮد ﻫﻢ ﻣﺠﻬﺰﺗﺮ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﻢ.
ﻇﻬﺮ وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ از داﻧﺸﮑﺪه ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎﯾﻢ ﻫﻨﻮز ﺑﺎران اداﻣﻪ داﺷﺖ. ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﺧﯿﻠﯽ اﺻﺮار ﮐﺮد ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه او و ﻓﺮﻫﺎد ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮوم وﻟﯽ ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮوم اﻟﺒﺘﻪ ﻓﺮﻫﺎد ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪ وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺧﺮﯾﺪ ﮐﺘﺎب ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻌﻄﻞ ﺑﺸﻮم آﻧﻬﺎ ﻫﻢ دﯾﮕﺮ اﺻﺮاری ﻧﮑﺮدﻧﺪ.
ﭼﺘﺮ ﻫﻤﺮاﻫﻢ ﻧﺒﻮد و ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدم از زﯾﺮ ﺳﻘﻔﻬﺎی ﻣﻐﺎزه ﻫﺎی ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﺎن رد ﺑﺸﻮم اﻣﺎ ﺧﯿﺲ ﺧﯿﺲ ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪی ﻣﮋه ﻫﺎﯾﻢ اﮔﺮ ﮐﺴﯽ زﯾﺎد دﻗﺖ ﻧﻤﯿﮑﺮد ﮔﻤﺎن ﻣﯿﺒﺮد ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﻢ! ﭼﻮن درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻗﻄﺮات اﺷﮏ از ﻣﮋﻫﺎم آب ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ! ﻫﻨﻮز ﺧﯿﻠﯽ از داﻧﺸﮑﺪه دور ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ ﭼﺘﺮی روی ﺳﺮم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ! ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم دﯾﺪم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﻪ ﻟﺐ ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﺪ!!! ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﺮا وﻟﯽ ﺧﻮدﻣﻢ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ! ﮔﻔﺖ: ﭼﺮا ﺗﻮی اﯾﻦ ﺑﺎرون ﺑﺪوﻧﻪ ﭼﺘﺮی؟
ﮔﻔﺘﻢ: ﺻﺒﺢ ﺑﺎ اﺣﺴﺎن اوﻣﺪم و ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﺑﺎرﻧﺪﮔﯽ ﻃﻮل ﺑﮑﺸﻪ!
دوﺑﺎره ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﺎص ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻟﺐ آورد و ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب ﺣﺎﻻ ﭼﺮا ﭼﺘﺮ رو از ﻣﻦ ﻧﻤﯿﮕﯿﺮی؟
ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﻮدﺗﻮن ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ؟
ﺟﻮاب داد: ﻣﻦ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺘﻢ... ﺑﮕﯿﺮ ﺑﺮو...
ﭼﺘﺮ را داد ﺗﻮ دﺳﺖ ﻣﻦ و ﯾﻘﻪ ی ﺑﺎروﻧﯽ ﺑﻠﻨﺪش را ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﮐﺎری ﻧﺪاری؟
ﭼﺘﺮ ﺗﻮی دﺳﺘﻢ ﺑﻮد ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻬﺶ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺘﻢ: اﯾﻨﺠﺎ ﭼﯿﮑﺎر داﺷﺘﯿﻦ؟
ﺳﺎﻣﺴﻮﻧﺖ را در دﺳﺘﺶ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: اﮔﻪ ﺑﻬﺖ ﺑﺮﻧﺨﻮره ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻢ اوﻣﺪه ﺑﻮدم ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ!
ﻟﺒﺨﻨﺪی زدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﭘﺲ... ﭼﻘﺪر ﺑﯿﮑﺎر ﺷﺪی ﮐﻪ ﺑﺮای ﯾﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﮐﺎری اوﻣﺪی...
ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺑﯿﮑﺎر ﻧﺒﻮدم... وﻟﯽ ﺗﻮ از ﻫﺮ ﮐﺎری ﻣﻨﻮ ﺑﯿﮑﺎر ﮐﺮدی.
ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﭼﯽ ﺟﻮاﺑﺶ را ﺑﺪﻫﻢ اﺻﻼ" ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎور ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﯾﮏ ﭘﺴﺮ ﺑﻪ اﯾﻦ راﺣﺘﯽ ﺣﺮف دﻟﺶ را ﺑﻪ ﯾﮏ دﺧﺘﺮ ﺑﮕﻮﯾﺪ!!!
ﺑﺎ دﺳﺖ دﯾﮕﺮم آﺑﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ در اﺛﺮ رﯾﺰش ﺑﺎران ﺻﻮرﺗﻢ را ﺧﯿﺲ ﮐﺮده ﺑﻮد ﭘﺎک ﮐﺮدم و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم. ﻟﺒﺨﻨﺪی روی ﻟﺒﺎﻧﺶ ﺑﻮد و ﭼﺸﻢ از ﺻﻮرت ﻣﻦ ﺑﺮﻧﻤﯿﺪاﺷﺖ. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" وﺳﻂ ﭘﯿﺎده رو ﺑﻮدﯾﻢ و راه ﻋﺎﺑﺮﯾﻦ دﯾﮕﺮ را ﺳﺪ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ؛ ﺑﺎزوﯾﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ﭘﯿﺎده رو ﺑﺮد؛ ﻧﺰدﯾﮏ ﻧﺮده ﻫﺎی داﻧﺸﮑﺪه اﯾﺴﺘﺎدﯾﻢ ﺗﺎ راه ﺑﺮای ﻋﺒﻮر ﭘﯿﺎده ﻫﺎ ﺑﺎز ﺑﺎﺷﺪ. ﺣﺎﻻ ﺑﺎران او را ﻫﻢ ﺧﯿﺲ ﮐﺮده ﺑﻮد؛ ﺗﻮی ﭼﺸﻤﻬﺎش ﭼﯿﺰ ﺧﺎﺻﯽ ﻣﻮج ﻣﯿﺰد؛ ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﺑﮕﻮﯾﻢ! ﺣﺎﻟﺖ ﮐﻼﻓﻪ ﮔﯽ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داده ﺑﻮد. ﻫﻨﻮز ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد؛ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ (ﺑﺒﯿﻦ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﻦ از اﯾﻦ رواﺑﻂ ﺑﯿﻦ دﺧﺘﺮ و ﭘﺴﺮﻫﺎ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﺎد) ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﺑﺎزم ﻣﯿﺨﻮای دﻧﺒﺎل ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ ﺑﮕﺮدی ﻧﻪ؟
ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم؛ ﻗﻄﺮه ﻫﺎی ﺑﺎران ﺣﺎﻻ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﻫﺎی ﻋﯿﻨﮑﺶ ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ وﻟﯽ ﺑﺎ ﺷﻮق ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﺑﻮد! ﺑﺎ ﺳﺮ ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ دادم. ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ دﯾﺪم دﺳﺖ راﺳﺘﺶ را ﺑﺎﻻ آورد و ﺳﺎﻣﺴﻮﻧﺘﺶ را روی ﭘﺎﯾﺶ ﺑﺎز ﮐﺮد؛ ﺳﻪ ﺟﻠﺪ ﮐﺘﺎب ﻧﻮ ﮐﻪ داﺧﻞ ﯾﮏ ﮐﯿﺴﻪ ﻧﺎﯾﻠﻮﻧﯽ ﺑﻮد ﺑﯿﺮون آورد و ﮔﻔﺖ: ﺑﯿﺎ... ﺳﻪ ﺟﻠﺪ رو ﺑﺮات ﺧﺮﯾﺪم... ﻣﺎل ﺧﻮدم ﻧﯿﺲ... ﺑﺮای ﺗﻮ ﺧﺮﯾﺪم.
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﻟﺒﻢ را ﺑﺎ دﻧﺪان ﮔﺰﯾﺪم. در ﺳﺎﻣﺴﻮﻧﺘﺶ را ﺑﺴﺖ. ﮐﯿﺴﻪ را از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ و او ﻫﻢ ﭼﺘﺮ را از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ؛ ﻃﻮری ﭼﺘﺮ را در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻫﺮ دو زﯾﺮ آن ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ. ﺑﺎ اﺷﺘﯿﺎق در ﮐﯿﺴﻪ را ﺑﺎز ﮐﺮدم؛ درﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ ﮐﺎﻣﻼ" ﻧﻮ ﺑﻮدﻧﺪ! ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮔﻔﺘﻢ: واﻗﻌﺎ" ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﻄﻮری ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ... ﭼﻄﻮر ﺗﻮﻧﺴﺘﯽ اﯾﻦ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ رو اوﻧﻬﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯽ؟
دوﺑﺎره ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ را داﺧﻞ ﮐﯿﺴﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ وﻗﺘﯽ ﺳﺮم را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻫﻨﻮز داره ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ! ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺎﻫﺎر ﺑﺨﻮرﯾﻢ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ.
ﮔﻔﺘﻢ: وﻟﯽ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ.
ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺑﺎ اﺣﺴﺎن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم... اون ﺧﺒﺮ داره... ﺑﻬﺶ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﻦ ﺧﻮدت ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯿﺸﯽ.
ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺒﯿﻦ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﻣﻮﺿﻮع اﺻﻼ" اﺣﺴﺎن ﻧﯿﺲ... ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﻪ...
ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﻢ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: داری ﺑﻬﻮوﻧﻪ ﻣﯿﺎری!!!
ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... اﺻﻼ" ﺣﺮف... ﺣﺮف ﺑﻬﻮوﻧﻪ ﻧﯿﺲ...
ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ ﺻﺪای زﻧﮓ ﮔﻮﺷﯽ ام ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ! وﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺷﻤﺎرة اﺣﺴﺎن را روی ﮔﻮﺷﯽ دﯾﺪم! ﮔﻮﺷﯽ را ﮐﻪ ﺟﻮاب دادم ﮐﺎﻣﻼ" ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎ او ﻗﺒﻼ" ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮده! اﻟﺒﺘﻪ اﺳﻤﯽ از ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻧﺒﺮد ﻓﻘﻂ از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﮐﻪ ﮐﯽ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدی؟
ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ دﻗﯿﻘﺎ"ﻣﯿﺪاﻧﺴﺖ اﺣﺴﺎن ﭼﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪه ﭼﻮن ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺖ: ﺑﮕﻮ ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ و ﻧﯿﻢ ﯾﺎ ﭼﻬﺎر ﺟﻠﻮی درب ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﻤﺖ!
و ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﺟﻤﻠﻪ را ﺑﺮای اﺣﺴﺎن ﺗﮑﺮار ﮐﻨﻢ ﺧﻮد اﺣﺴﺎن ﺻﺪای ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﺷﻨﯿﺪ! ﻓﻘﻂ آﺧﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﺳﻼم ﺑﺮﺳﻮن...
و ﺑﻌﺪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و ﮔﻮﺷﯽ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ. ﺑﺎ ﻫﺪاﯾﺖ دﺳﺖ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ آﻧﻄﺮف ﺧﯿﺎﺑﺎن رﻓﺘﯿﻢ و ﺑﻌﺪ از ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﯾﮏ ﭘﯿﺎده روی ﮐﻮﺗﺎه ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ رﺳﯿﺪﯾﻢ و ﺳﻮار ﺷﺪﯾﻢ. در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل راﻧﻨﺪﮔﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ: دوﺳﺖ داری ﺑﺮﯾﻢ رﺳﺘﻮران ﯾﺎ ﺟﺎی ﺧﺎﺻﯽ رو در ﻧﻈﺮ داری؟
ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ ﭘﯿﺘﺰا ﺧﯿﻠﯽ دوس دارم...
ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﺷﻪ ﭘﺲ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺘﺰا ﺑﺨﻮرﯾﻢ.
ﺑﻌﺪ از ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﺟﻠﻮی ﯾﮏ ﭘﯿﺘﺰا ﻓﺮوﺷﯽ ﺗﻮﻗﻒ ﮐﺮد. ﻣﻐﺎزه ﻧﺴﺒﺘﺎ" ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد و ﺗﺎ ﭘﯿﺘﺰای ﻣﺎ آﻣﺎده ﺑﺸﻮد ﺣﺪود ﺑﯿﺴﺖ دﻗﯿﻘﻪ ای ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ؛ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ از اﯾﻦ ﻣﻌﻄﻠﯽ ﭼﻘﺪر ﺧﻮﺷﺤﺎل اﺳﺖ. ﺗﺎ ﻏﺬای ﻣﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺸﻮد ﺧﻮدم را ﻣﺸﻐﻮل ورق زدن ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ ﮐﺮدم و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ دﺳﺘﺶ را زﯾﺮ ﭼﺎﻧﻪ اش زده ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺻﻔﺤﺎت ﮐﺘﺎﺑﻬﺎی در دﺳﺖ ﻣﻦ و ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد. ﭘﺮﺳﯿﺪ: راﺳﺘﯽ ﺑﺮای ﮐﺎر ﻋﻤﻠﯽ ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺮی؟
ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻣﺸﻐﻮل ورق زدن ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ ﺑﻮدم ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﺑﺮای ﮐﺎرآﻣﻮزی در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم را ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ؛ ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ ﻣﺜﻞ ﺑﺮق ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻫﺎ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺟﺪی ﻣﯿﮕﯽ؟
ﺳﺮم را از روی ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: آره...ﭼﻄﻮر ﻣﮕﻪ؟
از ﭼﺸﻤﻬﺎش ﺑﺮق ﺷﻮق ﻣﯿﺒﺎرﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: آﺧﻪ ﻣﻨﻢ اوﻧﺠﺎم و ﻃﺮﺣﻢ رو ﻣﯿﮕﺬروﻧﻢ... اﻟﺒﺘﻪ اﮔﻪ ﺑﺸﻪ اﺳﻤﺶ رو ﻃﺮح ﮔﺬاﺷﺖ... ﺣﺎﻻ ﭼﯽ ﺷﺪ اوﻧﺠﺎ رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدی؟...
ﮔﻔﺘﻢ: آﺧﻪ ﻣﺴﯿﺮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺧﻮرش ﺑﺮام راﺣﺘﺘﺮ ﺑﻮد...
ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: دﯾﮕﻪ ﻧﮕﺮان ﻣﺴﯿﺮ ﻧﺒﺎش ﺧﻮدم درﺑﺴﺖ درﺧﺪﻣﺘﻢ...
ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ... در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﻏﺬاﯾﻤﺎن را آوردﻧﺪ. واﻗﻌﺎ" ﭘﯿﺘﺰای ﺧﻮﺷﻤﺰه ای داﺷﺖ و ﺑﻪ ﺟﺮات ﻣﯿﺘﻮاﻧﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻫﺎ ﺑﺮای ﺧﻮردن ﭘﯿﺘﺰا ﺑﺎ اﺣﺴﺎن رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم اﻣﺎ اﯾﻨﺠﺎ واﻗﻌﺎ" ﻏﺬاﯾﺶ از ﮐﯿﻔﯿﺖ ﺑﺎﻻﯾﯽ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮد. از ﺷﯿﺸﻪ ﺑﯿﺮون را ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﻨﻮز از ﺷﺪت ﺑﺎران ﮐﻢ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد؛ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺳﻔﺎرش ﻧﺴﮑﺎﻓﻪ داد. ﺗﻮی آن ﻫﻮا ﻋﻄﺮ ﻧﺴﮑﺎﻓﻪ ﺣﺴﺎﺑﯽ آدم را ﺳﺮ ﺣﺎل ﻣﯽ آورد. ﻫﻨﻮز ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد از رﻓﺘﺎرش ﻓﻬﻤﯿﺪم ﭼﯿﺰی ﻣﯿﺨﻮاﻫﺪ ﺑﮕﻮﯾﺪ وﻟﯽ اﻧﺘﻈﺎرم زﯾﺎد ﻃﻮل ﻧﮑﺸﯿﺪ ﭼﻮن ﺑﻌﺪ از ﮔﺬﺷﺖ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم...
ﮐﻤﯽ از ﻧﺴﮑﺎﻓﻪ ام را ﺧﻮردم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻠﻪ...
در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﮐﻤﯽ ﺷﮑﺮ ﺑﻪ ﻓﻨﺠﺎﻧﺶ اﺿﺎﻓﻪ ﻣﯿﮑﺮد اداﻣﻪ داد: ﺑﺒﯿﻦ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻋﺸﻖ رو اﯾﻨﺠﻮری ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﮑﺮدم وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ذره ذره دارم ﺑﻪ ﻋﻤﻖ ﻣﯿﺮﺳﻢ ﻫﻤﯿﻦ اول راه ﯾﻪ ﺧﻮاﻫﺸﯽ ازت دارم... و اﯾﻦ ﺧﻮاﻫﺸﻢ رو ﻋﺎﺟﺰاﻧﻪ ﻣﯿﺨﻮام ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ...
ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪی داﺷﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد؛ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺗﻤﺎم ﺣﻮاﺳﻢ را ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاﻫﺪ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻓﻨﺠﺎﻧﻢ را روی ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و دو دﺳﺘﻢ را زﯾﺮ ﭼﺎﻧﻪ ام زدم و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﺗﻤﺎم ﻗﺼﺪم اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﻮاﺳﻢ را روی ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﺶ ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ ﮐﻨﻢ. ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﺳﺮش را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮔﺮﻓﺖ و ﺧﯿﻠﯽ آرام ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ اﯾﻨﺠﻮری ﻧﮕﺎم ﻧﮑﻦ... ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ اﺻﻼ" ﺣﺮﻓﺎم ﯾﺎدم ﻣﯿﺮه!..
دﺳﺘﻢ را از زﯾﺮ ﭼﺎﻧﻪ ام ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﻮب... ﭘﺲ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺟﻮری ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺖ ﮐﻪ اﯾﻨﻘﺪرم از ﻧﻈﺮ ﺧﻮدت ﻣﻬﻤﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﻢ!؟
دوﺑﺎره ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮام ﮔﻮش ﮐﻨﯽ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺎﻧﻌﻢ.
ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﻮب؟
ﯾﮏ دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: اﯾﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﮐﻪ اﻻن ﻣﯿﺰﻧﻢ رو ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺗﮑﺮار ﮐﻨﻢ! اون اﯾﻨﻪ ﮐﻪ...
دوﺑﺎره ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ. ﺑﺮای ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم وﻟﯽ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد! ﺣﻮﺻﻠﻪ ام ﺳﺮ رﻓﺖ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﻮب... ﺑﮕﻮ... ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯽ ﺑﮕﯽ؟
اداﻣﻪ داد: اﻟﻬﺎم... ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺖ دارم... ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﻪ ﺟﻮری وﻟﯽ ﺑﺪﺟﻮری اﺳﯿﺮم ﮐﺮدی... ﻣﻦ ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از درس و داﻧﺸﮕﺎه ﺑﻪ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ ای ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ... وﻟﯽ از ﻫﻤﻮن روزی ﮐﻪ ﺗﻮی ﮐﺘﺎﺑﻔﺮوﺷﯽ دﯾﺪﻣﺖ درﺳﺖ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ دﻟﻢ رو ﮔﻢ ﮐﺮدم داﺋﻢ در وﺟﻮدم ﭼﯿﺰی ﺗﻬﯽ و ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯿﺸﺪ وﻗﺘﯽ ﺧﻮب ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺗﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ذره ذرة وﺟﻮدم ﺑﺎزی ﻣﯿﮑﻨﯽ...
ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. دوﺑﺎره ﯾﮏ دﺳﺘﺶ را زﯾﺮ ﭼﺎﻧﻪ اش ﻗﺮار داد و ﮔﻔﺖ: ﻣﻨﻢ ﻗﺒﻼ" ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪم و ﭼﻮن ﻫﻨﻮز واﻗﻌﺎ" دﻟﺒﺴﺘﮕﯽ و ﻋﺎﺷﻘﯽ رو ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم اﺻﻼ" ﻋﺸﻘﯽ وﺟﻮد ﻧﺪاره در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺗﻤﺎم رواﺑﻂ دﺧﺘﺮﻫﺎ و ﭘﺴﺮﻫﺎ رو ﻫﺮزﮔﯽ و ﺑﻄﺎﻟﺖ وﻗﺖ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﻈﺮم ﻋﻮض ﺷﺪه...
ﺗﻤﺎم ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ را ﻣﯿﺰد ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﻫﻨﻮز ﻗﺴﻤﺖ اﺻﻠﯽ ﺣﺮﻓﺶ را ﻧﮕﻔﺘﻪ! ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻌﺪ از ﺷﮑﺴﺘﻦ ﯾﮏ ﺳﮑﻮت ﻃﻮﻻﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﺮش ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺷﮑﻠﻬﺎی روی ﻣﯿﺰ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺗﻮی ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ و ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻪ در اداﻣﮥ اﯾﻦ رواﺑﻂ ﭼﻘﺪر دﻟﺒﺴﺘﮕﯽ و ﻋﻼﻗﻪ ام ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ؛ اﻣﺎ ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﯾﻪ ﺧﻮاﻫﺶ رو ﻋﺎﺟﺰاﻧﻪ ازت دارم و اون اﯾﻨﻪ ﮐﻪ (ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﺎ اﺣﺴﺎس ﻣﻦ ﺑﺎزی ﻧﮑﻦ)!..
ﺣﺎﻻ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ از ﺗﻌﺠﺐ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ﮔﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد اﺧﻤﻬﺎﯾﻢ ﻫﻢ در ﻫﻢ رﻓﺖ و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻨﻈﻮرت ﭼﯿﻪ؟!!
ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ در ﺟﻮاﺑﻢ ﮔﻔﺖ: ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻧﺸﻮ... ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻘﺪر دوﺳﺘﯽ و رواﺑﻄﻤﻮن ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺲ! اﮔﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﮐﺴﯽ ﺗﻮی زﻧﺪﮔﯿﺖ ﭘﯿﺪا ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺮﺟﯿﺤﺶ ﻣﯿﺪادی... ﻣﻦ رو ﺑﺎزی ﻧﺪی... اوﻧﻘﺪر ﺷﻌﻮر دارم ﮐﻪ اﮔﻪ روزی واﻗﻌﯿﺖ رو ﺑﻬﻢ ﺑﮕﯽ ﺑﺎ وﺟﻮد ﺗﻤﺎم ﺗﻠﺨﯿﺶ اوﻧﺮو ﺑﭙﺬﯾﺮم؛ ﮔﺮﭼﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺧﻮدم از ﺑﯿﻦ ﺑﺮم وﻟﯽ ﻧﻤﯿﺨﻮام در ﻫﯿﭻ ﻟﺤﻈﻪ ای ﺑﺎ اﺣﺴﺎﺳﻢ ﺑﺎزی ﮐﻨﯽ... ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮد واﻗﻌﯿﺖ ﺑﺎش ﻫﺮ ﭼﻘﺪرم اون واﻗﻌﯿﺖ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺗﻠﺦ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺲ... اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻣﻦ و دﻟﻢ ﺑﺎزی ﻧﮑﻦ...
ﺳﺎﮐﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮدم. ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺖ: اﯾﻦ ﻗﻮل رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺪی؟... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ رو ازت ﻣﯿﺨﻮام.
ﮔﻔﺘﻢ: اﮔﻪ ﺗﻮ ذﻫﻨﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ اﯾﻦ ﭘﯿﺸﮕﻮﯾﯽ رو ﻣﯿﮑﻨﻪ ﭘﺲ ﺧﯿﻠﯽ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯿﮑﻨﯽ ﮐﻪ اﺻﺮار ﺑﻪ اداﻣﮥ راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ داری...
ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﻢ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ... ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﻮ... ﻣﻦ در ﻣﻮرد ﺗﻮ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ رو ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ... وﻟﯽ از ﺑﺲ ﺷﻨﯿﺪم و در ﻣﻮرد ﺑﭽﻪ ﻫﺎی داﻧﺸﮕﺎه اﯾﻦ ﺑﺎزﯾﻬﺎ رو دﯾﺪم ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﮐﻪ از ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮاﻫﺶ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ.
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻤﺮﻧﮕﯽ روی ﻟﺒﻬﺎﯾﻢ ﻧﺸﺴﺖ و ﻓﻘﻂ ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم. ﺗﮑﺮار ﮐﺮد: ﻗﻮل ﻣﯿﺪی؟
ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻪ ﺗﻮ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﮐﻪ ﻧﻪ ﺑﺎ اﺣﺴﺎس ﺗﻮ و ﻧﻪ ﺑﺎ اﺣﺴﺎس ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﺎزی ﻧﮑﻨﻢ؛ اﯾﻦ ﺧﺼﻠﺖ در وﺟﻮد ﻣﻦ ﻧﯿﺲ.
ﻟﺒﺨﻨﺪی از رﺿﺎﯾﺖ ﺗﻮی ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ و دﯾﮕﺮ ﺻﺤﺒﺘﯽ ﻧﮑﺮد. ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﻧﺴﮑﺎﻓﮥ ﻫﺮ دوی ﻣﺎ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﯿﺸﻪ ﻣﻦ رو ﺑﺮﺳﻮﻧﯽ ﺧﻮوﻧﻪ؟
ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﺎروﻧﯽ اش را ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﻮﺷﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻣﯿﺮم ﺻﻮرت ﺣﺴﺎب رو ﺑﭙﺮدازم... ﺻﺒﺮ ﮐﻦ اﻻن ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدم و ﻣﯿﺮﯾﻢ.
وﻗﺘﯽ رﻓﺖ ﺳﺎﻣﺴﻮﻧﺘﺶ را از زﯾﺮ ﻣﯿﺰ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺟﻠﻮی درب ﺧﺮوﺟﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮش اﯾﺴﺘﺎدم؛ ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و رﻓﺖ ﮐﻪ ﺳﺎﻣﺴﻮﻧﺘﺶ را ﺑﺮدارد وﻗﺘﯽ دﯾﺪ در دﺳﺖ ﻣﻦ اﺳﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﮐﻪ ﺣﺎﮐﯽ از ﻫﺰار ﺗﺸﮑﺮ ﺑﻮد را ﺑﻪ ﻟﺐ آورد و آﻣﺪ؛ ﺑﻌﺪ از ﺗﺸﮑﺮ آﻧﺮا از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﻫﻢ از درب ﺑﯿﺮون رﻓﺘﯿﻢ. ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﺳﻪ و ده دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﻠﻮی درب ﻣﻨﺰﻟﻤﺎن ﻧﮕﻪ داﺷﺖ. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺎﻫﺎر از او ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﯿﺎده ﺑﺸﻮم ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﻣﻦ دو روزم در ﻫﻔﺘﻪ آزاده ﯾﮑﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﺷﻨﺒﻪ ﻫﺎ و دﯾﮕﺮی ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ ﻫﺎ... ﯾﺎدت ﺑﺎﺷﻪ اﯾﻦ دو روز ﻫﻔﺘﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ی ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺮای ﺧﻮدت ﻧﺬاری ﭼﻮن اﮔﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ راﺿﯽ ﺑﺎﺷﯽ اﯾﻦ دو روز رو ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﯿﺮون ﺑﺎﺷﯿﻢ.
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﻓﻘﻂ ﺧﻨﺪﯾﺪم وﻗﺘﯽ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ از او ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم. وﻗﺘﯽ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم ﻫﻨﻮز ﭼﻨﺪ ﻣﺘﺮ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ دﯾﺪم دوﺑﺎره اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﻮق ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ زد ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﺎری دارد ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﺑﺮوم ﮐﻪ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺻﺒﺤﻬﺎ ﭼﻪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﻣﯿﺮی داﻧﺸﮑﺪه؟
ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﮑﺸﻨﺒﻪ؛ دوﺷﻨﺒﻪ؛ ﺳﻪ ﺷﻨﺒﻪ داﻧﺸﮑﺪه ﻫﺴﺘﻢ اﻣﺮوزم اﺳﺘﺜﻨﺎ"ﺑﻪ داﻧﺸﮑﺪه اوﻣﺪه ﺑﻮدم.
ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب... ﻫﻤﯿﻦ روزا... ﭼﻪ ﺳﺎﻋﺘﯽ از ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎرج ﻣﯿﺸﯽ؟
ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: اﮔﻪ ﻫﻮا ﻣﺴﺎﻋﺪ ﺑﺎﺷﻪ ﺷﺶ و ﻧﯿﻢ وﻟﯽ اﮔﻪ ﺷﺮاﯾﻂ ﺟﻮری ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺳﺨﺖ ﮔﯿﺮم ﺑﯿﺎد ﻣﻌﻤﻮﻻ" ﺷﺶ از ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎرج ﻣﯿﺸﻢ.
ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺖ: از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺗﻨﻬﺎ داﻧﺸﮑﺪه ﻧﺮو ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎش ﻣﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ.
ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: دﯾﺪی ﮔﻔﺘﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﮑﺎری...
او ﻫﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ اﯾﻨﻄﻮری ﻓﮑﺮ ﮐﻦ... وﻟﯽ ﯾﺎدت ﻧﺮه ﺑﻬﺖ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻢ... ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎش ﺗﺎ ﺑﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ.
دوﺑﺎره ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: و اﮔﻪ ﻧﯿﻮﻣﺪی ﺑﻪ اﺳﺘﺎدم ﭼﯽ ﺑﮕﻢ؟ ﺑﮕﻢ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ اﺳﺘﺎد... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪ!!!
در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ دوﺑﺎره ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﯿﺸﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش ﺳﺮم ﺑﺮه ﺣﺮﻓﻢ ﻧﻤﯿﺮه.
دﺳﺘﺶ را از ﺷﯿﺸﮥ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﯿﺮون آورد و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و دور ﺷﺪ. ﮐﻠﯿﺪم را از ﺟﯿﺒﻢ ﺑﯿﺮون آوردم و درب را ﺑﺎز ﮐﺮدم وﻗﺘﯽ وارد ﺣﯿﺎط ﺷﺪم ﻓﻬﻤﯿﺪم اﺣﺴﺎن ﻫﻨﻮز ﻧﯿﺎﻣﺪه ﭼﻮن ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ در ﺣﯿﺎط ﻧﺒﻮد. وارد ﻫﺎل ﮐﻪ ﺷﺪم دوﺑﺎره از ﺑﺎران ﺧﯿﺲ ﺷﺪه ﺑﻮدم؛ ﻣﺎﻣﺎن وﻗﺘﯽ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻓﺘﺎد ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﺟﻮاب ﺳﻼﻣﻢ را داد ﮔﻔﺖ: ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺮو ﺣﻤﺎم ﯾﻪ دوش آب ﮔﺮم ﺑﮕﯿﺮ ﺗﺎ ﺳﺮﻣﺎ ﺗﻮی ﺗﻨﺖ ﻧﻤﻮﻧﻪ.
ﻣﻘﻨﻌﻪ ام را درآوردم و ﮐﺎﭘﯿﺸﻨﻢ را روی ﯾﮑﯽ از رادﯾﺎﺗﻮرﻫﺎی ﻫﺎل اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﻧﺸﺴﺘﻢ؛ ﻣﺎﻣﺎن رﻓﺖ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ.داﺷﺘﻢ اﻓﮑﺎرم را ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﺎ اﺗﻔﺎق اﻣﺮوز را ﺑﺮای ﻣﺎﻣﺎن ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﻢ؛ اﺻﻼ" دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ زﯾﺮﮐﯽ ﻣﺎﻣﺎن ﮐﻪ اﯾﻦ اواﺧﺮ ﻣﺘﻮﺟﮥ آن ﺷﺪه ﺑﻮدم دﺳﺘﻢ ﭘﯿﺶ ﻣﺎﻣﺎن رو ﺑﺸﻮد. ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ از ﻫﻤﯿﻦ اﺑﺘﺪا ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺧﻮدم ﺑﺮاﯾﺶ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺻﻼﺣﺪﯾﺪ ﻣﺎﻣﺎن ﺗﺼﻤﯿﻤﻬﺎی آﯾﻨﺪه ام را ﺑﮕﯿﺮم. دﯾﺪم ﻣﺎﻣﺎن در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﺸﻐﻮل دم ﮐﺮدن ﭼﺎﯾﯽ اﺳﺖ. وﻗﺘﯽ ﮐﺎرش ﺗﻤﺎم ﺷﺪ و ﺑﺮﮔﺸﺖ دﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز در ﻫﺎل روی ﯾﮑﯽ از ﻣﺒﻠﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ام ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ: ا... ﺗﻮ ﻫﻨﻮز اﯾﻨﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﯽ؟!! ﻣﮕﻪ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺑﺮو ﺣﻤﺎم؟!!
ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺎﻣﺎن ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ؟
ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم؛ اﺑﺮوﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ ﺑﺮده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. ﺳﺮم را ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ؛ ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﺮا وﻟﯽ ﺗﺤﻤﻞ ﺧﯿﺮه ﺷﺪن ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ را روی ﺧﻮدم ﻧﺪاﺷﺘﻢ! وارد ﻫﺎل ﺷﺪ و رو ﺑﻪ روی ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ: اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟
دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... ﻧﮕﺮان ﻧﺸﯿﺪ... ﻓﻘﻂ...
ﮔﻔﺖ: ﻓﻘﻂ ﭼﯽ؟... ﭼﺮا ﻣﺜﻞ آدم ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰﻧﯽ؟
آرام آرام دﮐﻤﻪ ﻫﺎی روﭘﻮﺷﻢ را ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﺮا ﺷﻤﺎ اﺻﻼ" از ﻣﻦ ﻧﻤﯿﭙﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﺎﻫﺎر ﮐﺠﺎ ﺑﻮدم؟
ﻧﻔﺴﯽ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺗﺮﺳﯿﺪم... ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺑﺮات ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه... ﺧﻮب دﺧﺘﺮ اﯾﻦ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﺳﻮال ﻧﺪاره... اﺣﺴﺎن ﺳﺮ ﻇﻬﺮی زﻧﮓ زد و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎ ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎت ﻧﺎﻫﺎر ﺑﯿﺮوﻧﯽ.
دوﺑﺎره ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎی ﻣﻬﺮﺑﺎن ﻣﺎﻣﺎن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ رو ﮔﻔﺖ؟ ﯾﻌﻨﯽ ﻧﮕﻔﺖ ﺑﺎ ﮐﯽ ﺑﯿﺮوﻧﻢ؟
ﻣﺎﻣﺎن از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ و در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﮔﻔﺖ: ﭼﺮا ﻣﺰﺧﺮف ﻣﯿﮕﯽ؟ ﺧﻮب ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﺗﯽ دﯾﮕﻪ... ﻣﮕﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ ای ﻫﻢ ﺑﮕﻪ؟!
ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ و ﻣﺸﻐﻮل ﺟﻤﻊ آوری ﻇﺮوف ﺷﺴﺘﻪ از ﺟﺎ ﻇﺮﻓﯽ ﺷﺪ؛ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ روی راﺣﺘﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺎﻣﺎن...
از آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون ﻧﯿﺎﻣﺪ و از ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﮔﻔﺖ: ﭼﯿﻪ؟ ﺑﮕﻮ.
ﻟﺒﻢ را ﺑﺎ دﻧﺪان ﮔﺰﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﯿﺮون ﺑﻮدم... رﻓﺘﯿﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺎﻫﺎر ﺧﻮردﯾﻢ.
ﻣﺎﻣﺎن در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﯿﺮون ﻧﯿﺎﻣﺪ؛ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻫﯿﭻ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ ﭼﻮن دﯾﮕﺮ ﺻﺪای ﭘﺎﯾﺶ و ﯾﺎ ﻇﺮﻓﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪ. ﺳﺮم را ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪم ﺳﻮاﻻﺗﺶ را ﺷﺮوع ﮐﻨﺪ. اﻣﺎ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﮕﻔﺖ ﻓﻘﻂ ﺳﮑﻮت ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻓﻘﻂ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺑﺮو ﺣﻤﺎم... ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﮕﻢ؟
ﺷﺎﯾﺪ ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﯾﺎ ﺑﭽﻪ ﮔﯽ اﻣﺎ اﯾﻦ ﭼﯿﺰی ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد؛ ﻣﻦ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﺎﻣﺎن از وﺿﻊ ﻣﻦ ﮐﺎﻣﻼ" ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺑﺎﺷﺪ؛ اﮔﺮ ﺑﻨﺎ ﺑﻮد ﮐﺎری ﺑﮑﻨﻢ دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺎ دروغ و ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺎری ﺑﺎﺷﺪ ﭼﺮا ﮐﻪ دروغ و ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺎری را در اﻧﺠﺎم اﻋﻤﺎل ﻧﺎﺷﺎﯾﺴﺖ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺠﺎز ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ؛ ﭘﺲ اﮔﺮ ﺑﻨﺎ ﺑﻮد اﯾﻦ ﻋﻤﻞ ﻣﻦ ﮐﺎری ﻧﺎﺷﺎﯾﺴﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺮوع ﻧﺸﺪه ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﺑﺮﺳﺪ. از روی راﺣﺘﯽ ﺗﮑﺎن ﻧﺨﻮردم؛ ﺣﺎﻻ ﻣﺎﻣﺎن در درﮔﺎه آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻣﺮا ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد؛ ﺳﺮم را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم دﯾﺪم ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﺪ.
آﻣﺪ داﺧﻞ ﻫﺎل و روی ﯾﮑﯽ از راﺣﺘﯽ ﻫﺎ ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ در ﺗﺮﺑﯿﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎم زﯾﺎد ﺑﻪ ﺧﻄﺎ ﻧﺮﻓﺘﻢ... ﺣﺎﻻ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺑﺮو ﺣﻤﺎم... زﯾﺎدم ﺧﻮدت رو درﮔﯿﺮ ﻗﻀﺎﯾﺎ ﻧﮑﻦ... اﺣﺴﺎن ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو در ﻣﻮرد ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﻫﺮ ﻗﺪر ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ اﺣﺴﺎن ﺑﻮده... ﺻﺪ ﺑﺮاﺑﺮش ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺣﺴﺎﺳﻢ... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش اﮔﻪ دﻗﯿﻘﻪ ای از ﺣﺎل اﺣﺴﺎن ﺑﯿﺨﺒﺮ ﻧﺒﻮدم؛ ﺛﺎﻧﯿﻪ ای ﻫﻢ از وﺿﻌﯿﺖ ﺗﻮ ﻏﺎﻓﻞ ﻧﻤﻮﻧﺪم و اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ زﻧﺪه ﻫﺴﺘﻢ و ﺗﻮ و اﺣﺴﺎن رو ﺑﻪ ﺳﺮ و ﺳﺎﻣﻮن ﻧﺮﺳﻮﻧﺪم اداﻣﻪ داره و از اﯾﻦ ﺗﺎرﯾﺦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮم ﺑﺸﻪ اﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ اوﻧﺮو اﺣﺴﺎس ﮐﻨﯽ و ﻣﻌﺬب ﺑﺸﯽ وﻟﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﻟﺤﻈﻪ ای ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ در زﻧﺪﮔﯿﺖ ﺳﭙﺮی ﺑﺸﻪ و ﻣﻦ از اون ﺑﯿﺨﺒﺮ ﺑﺎﺷﻢ... ﺣﺎﻻم دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮام در اﯾﻦ ﻣﻮرد از زﺑﻮﻧﺖ ﭼﯿﺰی ﺑﺸﻨﻮم... ﻫﺮوﻗﺖ ﺧﻮدم ازت ﺳﻮاﻟﯽ ﮐﺮدم اون ﻣﻮﻗﻊ ازت اﻧﺘﻈﺎر ﭘﺎﺳﺦ دارم... ﺧﻮب دﯾﮕﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺑﺮو دوﺷﺖ ﺑﮕﯿﺮ...
ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ در آن ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﺑﮕﻮﯾﻢ وﻟﯽ واﻗﻌﺎ" از داﺷﺘﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺎدری اﺣﺴﺎس ﻏﺮور ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داده ﺑﻮد.
ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪ ای ﭼﻨﺎن دﻟﻢ ﻗﺮص و ﻣﺤﮑﻢ ﺷﺪ و ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﮥ ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ ﺗﮑﯿﻪ ﮔﺎه و ﭘﺸﺖ و ﭘﻨﺎه ﺟﻠﻮه ﮐﺮد ﮐﻪ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه از ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و دﺳﺘﻢ را دور ﮔﺮدﻧﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ وﻟﯽ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﭼﺮا ﮔﺮﯾﻪ ام ﮔﺮﻓﺖ..! او ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻓﺮﺷﺘﻪ ای ﮐﻪ ﯾﮏ ﺑﭽﮥ ﮐﻮﭼﮏ را در آﻏﻮش ﺑﮕﯿﺮد ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد و ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﮥ ﻣﺘﻮاﻟﯽ ﻧﻮازش دﺳﺘﻬﺎی ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ را روی ﺳﺮم ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻨﻮال ﮔﺬﺷﺖ دو ﺿﺮﺑﮥ ﻣﻼﯾﻢ ﭘﺸﺘﻢ زد و ﮔﻔﺖ: ﺑﺴﻪ دﯾﮕﻪ... ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺑﺮو ﺣﻤﺎم اﻻن ﺳﺮ و ﮐﻠﮥ اﯾﺮج و اﺣﺴﺎن ﻫﻢ ﭘﯿﺪا ﻣﯿﺸﻪ... ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺑﻪ ﮐﺎرم ﺑﺮﺳﻢ... ﻫﻨﻮز ﻓﮑﺮی ﺑﺮای ﺷﺎم ﻧﮑﺮدم... ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮای ﺷﺎم ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﯽ...
ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ و دوﺑﺎره ﺑﻮﺳﯿﺪﻣﺶ؛ او ﻫﻢ ﻣﺮا ﺑﻮﺳﯿﺪ و آرام ﮔﻔﺖ: ﻓﻘﻂ ﺑﭙﺎ دﺳﺖ از ﭘﺎ ﺧﻄﺎ ﻧﮑﻨﯽ...
ﺑﻌﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ. ﻣﻨﻬﻢ رﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻ و ﺣﻮﻟﻪ ام را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺣﻤﺎم رﻓﺘﻢ. وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺮون آﻣﺪم اﺣﺴﺎن ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻢ آﻣﺪ. در ﺗﻤﺎم ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺷﺎم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮدم اﺣﺴﺎن اﺻﻼ" ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯿﮑﺮد و داﺋﻢ ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰی ﺳﺮﮔﺮم ﻣﯿﮑﺮد و ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻋﻨﻮان ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺮﺧﻮرد ﻧﮑﻨﺪ؛ ﻣﻨﻬﻢ وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ را ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم ﮐﻤﺘﺮ ﺟﻠﻮی ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺎﺷﻢ. ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم ﮐﻠﯽ ﻣﺪارک و اﺳﻨﺎد روی ﻣﯿﺰ ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮری ﮔﺬاﺷﺖ و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺳﺮش ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﮔﺮم ﺑﻮد؛
ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﺎر ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ را ﺷﺮوع ﮐﺮده اﺳﺖ و ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﭼﮑﻬﺎی ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻫﻢ ﮐﺸﯿﺪه. در ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺎدی ﻣﺎﻣﺎن ﻫﯿﭻ وﻗﺖ در ﮐﺎر ﺑﺎﺑﺎ دﺧﺎﻟﺖ ﻧﻤﯿﮑﺮد؛ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎﺑﺎ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﯾﻦ اﺟﺎزه را ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻧﺪاده ﺑﻮد ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ آن ﺷﺐ ﻫﻢ وﻗﺘﯽ ﺑﺎﺑﺎ در ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮری ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺮرﺳﯽ اﺳﻨﺎدش ﺷﺪ ﻃﺒﻖ روال ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻦ و اﺣﺴﺎن ﺑﻌﺪ از ﮔﻔﺘﻦ ﺷﺐ ﺑﺨﯿﺮ ﺑﺮای ﺧﻮاب ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻬﺎی ﺧﻮدﻣﺎن در ﻃﺒﻘﮥ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﯿﻢ.
ﯾﮑﺸﻨﺒﻪ ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم اﺣﺴﺎن ﻫﻨﻮز ﺧﻮاب ﺑﻮد؛ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ اﻣﺮوز ﮐﻼس ﻧﺪارد وﻟﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻋﺎدت داﺷﺘﻢ ﺻﺒﺤﻬﺎ ﺣﺘﯽ ﺑﺮای ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ؛ آرام درب اﺗﺎﻗﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮدم ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ روی ﺗﺨﺖ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد و ﺑﺎﻟﺸﺘﺶ را روی ﺳﺮش ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد. ﮐﻤﯽ اﯾﺴﺘﺎدم و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم؛ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺎﻟﺸﺘﺶ را ﺑﺮدارم و ﺻﻮرﺗﺶ را ﺑﺒﻮﺳﻢ اﻣﺎ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ اﮔﺮ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺑﮑﻨﻢ دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺨﻮاﺑﺪ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﯿﺼﺪا ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻢ از اﺗﺎﻗﺶ ﺧﺎرج ﺷﻮم ﺑﻪ آراﻣﯽ ﺻﺪا ﮐﺮد: اﻟﻬﺎم...
ﺳﺮ ﺟﺎﯾﻢ ﻣﯿﺨﮑﻮب ﺷﺪم. ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ دﯾﺪم ﺑﺎﻟﺸﺖ ﻫﻨﻮز روی ﺳﺮش اﺳﺖ. از دﯾﺸﺐ ﮐﻪ آﻣﺪه ﺑﻮد ﻓﻘﻂ ﺟﻮاب ﺳﻼم ﻣﻦ را داده ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ از آن در ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﺳﻌﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﺪ و ﻧﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﺪ!!! ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪ ای ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم رﺳﯿﺪه ﮐﻪ ﻣﺮا ﺻﺪا ﮐﺮده! دوﻻ ﺷﺪم ﺗﺎ ﺻﻮرﺗﺶ را از زﯾﺮ ﺑﺎﻟﺸﺘﺶ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ دﯾﺪم ﺑﺎﻟﺸﺖ را از روی ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﺮداﺷﺖ و ﭼﺮاغ ﺧﻮاب ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺘﺶ را روﺷﻦ ﮐﺮد. ﮔﻔﺘﻢ: ای وای ﻣﻌﺬرت... ﺑﯿﺪارت ﮐﺮدم؟
ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و روی ﺗﺨﺘﺶ ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ... ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻪ ﺑﯿﺪارم!
دﺳﺘﺶ را ﻻی ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﮐﺮد و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻫﻨﻮز ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻨﺪ ﮔﻔﺖ: ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﯿﺮی داﻧﺸﮑﺪه؟
رﻓﺘﻢ ﮐﻨﺎرش روی ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﮔﻘﺘﻢ: ﺑﺒﯿﻦ اﺣﺴﺎن... ﻣﻦ اﺻﻼ" اوﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺗﻮ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯽ ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺳﻤﺶ... ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻣﻬﻢ ﺑﻮده وﻟﯽ در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻬﻤﻪ... ﻣﻦ اﮔﻪ ﺑﺪوﻧﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ اﺻﻼ" ﺑﻪ اﯾﺠﺎد ﯾﺎ اداﻣﮥ راﺑﻄﮥ ﺑﯿﻦ ﻣﻦ و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ راﺿﯽ ﻧﯿﺴﺘﯽ... ﺑﻪ ﺟﻮن اﺣﺴﺎن ﻗﺴﻢ ﻣﯿﺨﻮرم... اﺻﻼ" ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﻤﯿﺸﻢ... اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﯿﻔﺘﺎده... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﻓﺮض ﻣﯿﮑﻨﻢ... ﺑﻪ ﺟﻮن اﺣﺴﺎن ﻗﺴﻢ ﺧﻮردم... ﺗﻮ ﺧﻮدت ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر ﺑﺮام ﻋﺰﯾﺰی... ﭘﺲ...
اﺣﺴﺎن ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﻫﺮ ﮐﺲ دﯾﮕﻪ ﻏﯿﺮ از ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻃﺮف ﺗﻮ اوﻣﺪه ﺑﻮد اﻻن ﮔﻮرﺷﻢ ﮐﻨﺪه ﺑﻮدن... وﻟﯽ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ...
ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﯽ؟ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﭼﯽ؟
دﺳﺘﺶ را دور ﮔﺮدﻧﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: ﻏﯿﺮ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ داﺋﻢ ﻣﺮاﻗﺒﺘﻢ... ﺧﻮدﺗﻢ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎش.
ادامه دارد ...
نام داستان: گلبرگ‌های خزان عشق // نویسنده: شادی داودی // منبع: 98یا
#داستان #گلبرگ‌های_خزان_عشق #شادی_داوودی
