گلبرگ‌های خزان عشق (13)

گلبرگ‌های خزان عشق (13)

ﺳﺎﻋﺖ 2:30 ﮐﻼﺳﻢ در داﻧﺸﮕﺎه ﺗﻤﺎم ﺷﺪ. ﺑﺎران ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﯿﺒﺎرﯾﺪ... از داﻧﺸﮑﺪه ﮐﻪ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ ﮐﻤﯽ اﺣﺴﺎس ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﮐﺮدم ‫از ﯾﮏ دﮐﻪ روزﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮوﺷﯽ ﯾﮏ ﮐﯿﮏ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺷﯿﺮ ﺧﺮﯾﺪم. ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ راه ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺎران ﻫﻢ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺧﯿﺴﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ ‫ﺧﻮردن ﺷﯿﺮ و ﮐﯿﮏ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪم وﻟﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از دو ﺗﮑﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺨﻮرم و ﺑﻘﯿﻪ ﺷﯿﺮ و ﮐﯿﮏ را در ﺳﻄﻞ زﺑﺎﻟﻪ ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﺎن ‫اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﻪ راﻫﻢ اداﻣﻪ دادم. ﺑﺎران آﻧﻘﺪر ﺷﺪﯾﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ دﯾﮕﺮ از ﻣﻘﻨﻌﻪ و ﻣﺎﻧﺘﻮم آب ﻣﯽ ﭼﮑﯿﺪ اﻣﺎ ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد و ‫ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر از ﭘﯿﺎده رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﻧﺘﻬﺎی ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ. ﻫﻨﻮز ﺑﯿﺸﺘﺮ از 20 ﻗﺪم ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪم: اﻟﻬﺎم... ﺳﺮﻣﺎ ﻣﯿﺨﻮری... ﺑﯿﺎ ﺑﺮﺳﻮﻧﻤﺖ.

‫ﺳﺮ ﺟﺎﯾﻢ ﻣﯿﺨﮑﻮب ﺷﺪم... اﯾﻦ ﺻﺪای ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﺪا ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. اﺷﺘﺒﺎه ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم!!! ﺗﻮی ﭘﯿﺎده رو اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ‫ﯾﮏ ﺑﺎروﻧﯽ ﮐﺮم رﻧﮓ ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺖ. ﺑﺎ ﯾﮏ دﺳﺘﻢ آﺑﯽ ﮐﻪ ﺑﺎرش ﺑﺎران ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد را ﭘﺎک ﮐﺮدم و ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﺶ ‫ﮐﺮدم... ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ اﺣﺴﺎس ﺧﻮدم را در آن ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻔﻬﻤﻢ... ﺧﺪاﯾﺎ اﯾﻦ ﭼﻪ ﺑﺎزی ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺮ ﻣﻦ در ﻣﯽآوردی؟ ﺑﻐﺾ ﮔﻠﻮﯾﻢ را ‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد... ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻔﮕﯽ داﺷﺘﻢ... اﮔﺮ ﺑﺎران ﻧﻤﯽ ﺑﺎرﯾﺪ ﺷﺎﯾﺪ رﯾﺰش اﺷﮑﻬﺎی ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺗﻮﺟﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﻠﺐ ‫ﻣﯿﮑﺮد... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ آﻣﺪ... دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﻣﻘﻨﻌﻪ ام ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﭘﺮ ﻏﺼﻪ ﮔﻔﺖ: ﺧﯿﺲ ﺷﺪی... ﺳﺮﻣﺎ ﻣﯿﺨﻮری... ﺑﯿﺎ ‫ﺑﺮﯾﻢ داﺧﻞ ﻣﺎﺷﯿﻦ.

دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ. ﮔﺮﻣﯽ دﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺳﻮزﻧﺪه ﺗﺮ از ﻋﺸﻖ و ﻏﺼﻪ ی ﺑﻪ ﻫﻢ آﻣﯿﺨﺘﻪ ﺷﺪه در دل ﻣﻦ ﺑﻮد...

ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ‫ﺷﺪم و او ﻫﻢ ﭘﺸﺖ رل ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ درآورد. ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰدم... اﺻﻼ" ﺻﺪاﯾﻢ درﻧﻤﯽآﻣﺪ... ﻓﻘﻂ اﺷﮑﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ‫وﺳﻌﺖ ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﺎت ﺑﺎراﻧﯽ از ﭼﺸﻤﻢ ﺳﺮازﯾﺮ ﺑﻮد.ﺳﺮم را ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﮐﻨﺎرم ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻓﻘﻂ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮدم. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﯾﮏ ‫ﮐﻠﻤﻪ ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰد... ﻓﻘﻂ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻔﺴﺶ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ آﻫﯽ ﭘﺮ ﻏﺼﻪ ﺑﻮد را ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم.

ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ‫ﺑﺎرﻧﺪﮔﯽ ﺷﺪﯾﺪ ﺗﺮاﻓﯿﮏ ﻋﺠﯿﺒﯽ در ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﻬﺎی اﻃﺮاف داﻧﺸﮑﺪه ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣﺪه ﺑﻮد. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﺑﻌﺪ از ﮔﺬﺷﺖ 3 رﺑﻊ ﺳﺎﻋﺖ ‫ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ از آن ﻣﺤﺪوده ﺧﺎرج ﺷﻮﯾﻢ. ﺑﻌﺪ از ﻃﯽ ﻣﺴﯿﺮی ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺑﺮد... ﺑﻪ درب ﮐﻨﺎرش ﺗﮑﯿﻪ داد و ﺑﻪ ﻣﻦ ‫ﺧﯿﺮه ﺷﺪ. ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮی ﺧﻮدم را ﺑﮕﯿﺮم... ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎزه ﺑﻐﻀﻢ در ﻃﯽ ﮔﺬﺷﺖ اﯾﻦ روزﻫﺎی ﺗﻠﺦ ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ی ‫ﺷﮑﺴﺘﻦ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد و ﻫﯿﭻ اﺧﺘﯿﺎری در ﻣﻦ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از 10 دﻗﯿﻘﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﺳﺮش را ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﺗﮑﯿﻪ داده و ‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺘﻪ وﻟﯽ از ﮔﻮﺷﻪ ﻫﺎی ﭼﺸﻤﺶ اﺷﮑﻬﺎﯾﺶ را دﯾﺪم ﮐﻪ ﭼﻄﻮر ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﻫﻨﻮز ﺑﺎران ﺑﻪ ﺷﺪت ‫ﻣﯿﺒﺎرﯾﺪ.

ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ را ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ... دﺳﺘﻢ راﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﺳﺘﮕﯿﺮه ﺑﺮدم ﺗﺎ درب را ﺑﺎز ﮐﻨﻢ و ﭘﯿﺎده ﺷﻮم وﻟﯽ ‫ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﺑﺸﯿﻦ... ﺑﺎرون ﺷﺪﯾﺪه... ﺳﺮﻣﺎ ﻣﯿﺨﻮری.

‫ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﭼﺮا ﺑﺎ ﻣﻦ و ﺧﻮدت اﯾﻨﻄﻮری ﮐﺮدی؟... ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﭼﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﯽ؟... ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﭼﯿﮑﺎر ‫ﮐﺮده ﺑﻮدم؟... ﮔﻨﺎه ﻣﻦ ﭼﯽ ﺑﻮد؟... ﻧﮑﻨﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺑﺮﺳﯽ ﮐﻪ... ﮐﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﻘﯿﻪ ﭘﺴﺮﻫﺎ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ‫دﺧﺘﺮی رو ﻋﺎﺷﻖ ﺑﮑﻨﯽ و... ﺑﻌﺪ زﯾﺮ ﭘﺎ ﻟﮕﺪ ﻣﺎﻟﺶ ﮐﻨﯽ... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﻦ ﭼﻪ ﮐﺎر ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻨﻄﻮری ﻣﺠﺎزات ‫ﻣﯿﺸﺪم؟... ﭼﺮا ﻓﮑﺮ ﮐﺮدی ﮐﻪ ﻣﻦ از روی ﺗﺮﺣﻢ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺧﻮدم ﺑﺎ ﺗﻮ اداﻣﻪ دادم... ﭼﺮا ﻧﺨﻮاﺳﺘﯽ ﺑﺎور ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم ‫دوﺳﺘﺖ دارم... ﭼﺮا ﻧﺨﻮاﺳﺘﯽ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ اوﻧﻘﺪر ﻋﺎﺷﻘﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﻋﺼﺒﯽ ﺗﻮ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﺣﻞ ﺷﺪه ﺑﺮای ﻣﻨﻪ... ﭼﺮا؟... ﭼﺮا؟

‫ﺑﻪ ﻫﻖ ﻫﻖ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم وﻟﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰد ﻓﻘﻂ اﺷﮑﻬﺎﯾﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺳﺮازﯾﺮ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻌﺪ از ‫ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد و دوﺑﺎره ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﮐﻠﻤﻪ ای ﺻﺤﺒﺖ ﺑﮑﻨﺪ ﻣﺎﺷﯿﻦ را روﺷﻦ ﮐﺮد و ﻣﺮا ﺗﺎ ﺟﻠﻮی درب ﻣﻨﺰﻟﻤﺎن رﺳﺎﻧﺪ. ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﻮم. دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﺑﻪ ﺧﺪا دوﺳﺘﺖ دارم... ﺑﻪ ﻗﺮآن ‫راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻢ... ﺑﯿﺎ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ ﺑﺸﯿﻢ... ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ اﺟﺎزه ﺣﺮف زدن ﻧﻤﯿﺪم... ﺑﻪ ﺧﺪا راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻢ... ﻣﻦ ﺑﺎ ﻫﺮ وﺿﻌﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﻮای ‫راﺿﯽ ﻫﺴﺘﻢ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮام دوﺳﺘﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ... ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ... ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ.

ویروس: آی خاک بر سرت الهام! آی خاک بر سرت! هر چی سرت بیاد حقت است!

‫دﺳﺘﺶ را از دﺳﺘﻢ ﺧﺎرج ﮐﺮد وﻟﯽ اﯾﻨﺒﺎر ﺧﻮدش دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ... اﻣﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد... ﺑﻪ دﺳﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد... ﺑﻪ ﺗﮏ ﺗﮏ ‫اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد... ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺗﻤﺎم زواﯾﺎی اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﻢ را در ﭘﻨﺠﺮه ﭼﺸﻤﺎن ﺟﺬاﺑﺶ ﺿﺒﻂ ﺑﮑﻨﺪ. ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ‫آراﻣﯽ دﺳﺘﻢ را روی ﭘﺎﯾﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺻﻮرت ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﯿﺸﻪ ﮐﻨﺎرش ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﺮ از ﻏﺼﻪ ﺑﻮد ‫ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﭘﯿﺎده ﺷﻮ.

ﮔﺮﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ای رﻫﺎﯾﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد... ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﭼﺮا ﺳﻌﯽ داری ﺑﯿﻨﻤﻮن ﻓﺎﺻﻠﻪ اﯾﺠﺎد ﮐﻨﯽ؟

دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم ﭘﯿﺎده ﺷﻮ و ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺧﻮدت رو اذﯾﺖ ﻧﮑﻦ.

‫ﺑﺎر دﯾﮕﺮ دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... اﮔﻪ ﺑﺮم ﺧﻮدم رو اذﯾﺖ ﮐﺮدم... ﭼﺮا ﻧﻤﯿﺨﻮای ﺑﺎور ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ از روی ﺗﺮﺣﻢ ﺑﺎ ‫ﺗﻮ ﻧﻤﻮﻧﺪم... ﻣﻦ دوﺳﺘﺖ دارم... ﻣﻦ اﮔﻪ ﺑﺮم دﯾﻮوﻧﻪ ﻣﯿﺸﻢ... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺳﺨﺘﻪ... ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﺎور ﮐﻨﻢ ﮐﻪ...

دﺳﺘﺶ را از دﺳﺘﻢ ﺧﺎرج ﮐﺮد و ﺑﺎ دو دﺳﺘﺶ ﺻﻮرﺗﻢ را ﮔﺮﻓﺖ... ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ... ﺑﻌﺪ ‫ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... اﺷﮏ ﻧﺮﯾﺰ... اﻟﺘﻤﺎس ﻧﮑﻦ... ﺑﺮو... ﺑﺮو ﻓﮑﺮ ﮐﻦ اﺻﻼ" ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎﯾﯽ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ... ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﻣﻦ اﺻﻼ" ﯾﻪ ﻣﻮﺟﻮد ‫ﮐﺜﯿﻔﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﯾﻪ ﻣﺪﺗﯽ ﺗﻮ رو ﺑﺎزﯾﭽﻪ ﻗﺮار ﺑﺪم... ﺗﻮ رو ﺧﺪا اﯾﻨﻄﻮری ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ.

ویروس: یعنی اصلا اعتقاد نداری که یه آشغال ِ پست هستی و با زندگی الهام بازی کردی؟

‫ﺟﻮاب دادم: ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ... ﺑﻪ ﺧﺪا دارم دق ﻣﯿﮑﻨﻢ... ﭼﺮا ﺑﺎور ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ؟

‫ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺻﻮرﺗﻢ را ﺑﯿﻦ دﺳﺘﺎﻧﺶ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد اداﻣﻪ داد: ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻦ... ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺎ زﻧﺪﮔﯿﺖ ﺑﺎزی ﮐﻨﻢ... ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻦ... ﺗﻮ ‫ﺣﯿﻔﯽ... ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻦ... ﺗﻮ ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ و ﭘﺎک... ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻦ... اﮔﻪ دوﺳﺘﺖ دارم ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺮﮐﺖ ﺑﮑﻨﻢ... ﺗﺮﮐﺖ ﺑﮑﻨﻢ ﺗﺎ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽ ‫ﺑﮑﻨﯽ... ﺑﺎور ﻧﮑﺮدم... اداﻣﻪ دادم ﭼﻮن ﻋﺎﺷﻘﺖ ﺑﻮدم... ﭼﻮن ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم... ﻣﺎل ﻣﻨﯽ... وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ رﺳﯿﺪم ﮐﻪ... ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ واﻗﻌﺎ" ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺮﮐﺖ ﮐﻨﻢ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺗﻮ ﻏﺼﻪ دار ﺑﺸﯽ... ﻧﻤﯿﺨﻮام اذﯾﺘﺖ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻢ... اﻟﻬﺎم ﺑﺮو... ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺮو.

ویروس: به چه حقی امروز پاشدی اومدی دنبالش؟ این که داشت به درد خودش می مُرد! واسه چی اومدی نابودترش کنی؟

‫ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﻬﺎی ﺷﺼﺘﺶ اﺷﮑﻬﺎﯾﻢ را ﭘﺎک ﻣﯿﮑﺮد وﻟﯽ ﻣﮕﺮ ﺣﺮﯾﻒ اﺷﮑﻬﺎﯾﻢ ﻣﯿﺸﺪ... دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد ﻣﻦ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ‫ﻣﯿﭙﺮﺳﺘﯿﺪم و ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﯽ او را دﯾﺪه ﺑﻮدم ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدم دﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﺎری ﺑﺰﻧﻢ وﻟﯽ او دﺳﺖ از ﻗﻄﻊ راﺑﻄﻪ اش ﺑﺎ ﻣﻦ ‫ﺑﺮدارد. دوﺑﺎره ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ... ﺑﺮو... ﺑﺮو دﻧﺒﺎل زﻧﺪﮔﯿﺖ... ﺑﺮو.

دﺳﺘﻬﺎﯾﺶ را از ﺻﻮرﺗﻢ ﺟﺪا ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎﺷﻪ... ﻣﯿﺮم... وﻟﯽ ﺑﻪ ﯾﻪ ﺷﺮط... ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﺮط ﮐﻪ ﺑﮕﯽ دوﺳﺘﻢ ﻧﺪاری.

ﺳﺮش را ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: اﮔﻪ ﻓﻘﻂ اﯾﻦ رو ﻣﯿﺨﻮای ﺑﺎﺷﻪ... ﺑﺮو... دوﺳﺘﺖ... ﻧﺪارم.

ﺑﺎزوﯾﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻢ... ﺗﮑﺎﻧﺶ دادم و ﮔﻔﺘﻢ: اﯾﻨﻄﻮری ﻧﻪ... ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎم ﻧﮕﺎه ﮐﻦ... ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮر... ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮر ﮐﻪ دﯾﮕﻪ دﻟﺖ ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﻣﻦ ‫رو ﺑﺒﯿﻨﯽ... ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻫﺮ دﻟﯿﻠﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدت ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ... ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎم ﻧﮕﺎه ﮐﻦ و ﺑﮕﻮ... ﺑﮕﻮ ﮐﻪ دوﺳﺘﻢ ‫ﻧﺪاری و دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ دﻟﺖ ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﻣﻦ رو ﺑﺒﯿﻨﯽ... ﻧﮕﺎم ﮐﻦ... ﺑﮕﻮ... وﻟﯽ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﻦ ﻣﯿﻤﯿﺮم...

ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ... ﺣﻠﻘﻪ اﺷﮏ را در ﭘﺸﺖ ﺷﯿﺸﻪ ﻋﯿﻨﮑﺶ ﻫﻢ ﺑﻪ وﺿﻮح در ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺗﺸﺨﯿﺺ ‫ﻣﯿﺪادم. ﺑﻪ آراﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﯿﮑﺎر ﮐﻨﻢ؟... ﭼﯿﮑﺎر ﮐﻨﻢ ﮐﻪ اﯾﻨﻄﻮری اﺷﮏ ﻧﺮﯾﺰی...

ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﺶ رﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺗﻮ دوﺳﺘﻢ داری... ﻣﯿﺪوﻧﻢ... ﭘﺲ ﭼﺮا ﻫﻢ ﺧﻮدت و ﻫﻢ ﻣﻦ رو آزار ‫ﻣﯿﺪی... ﺑﺬار ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ... ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ... ﺑﻪ ﺧﺪا اﮔﻪ ﻧﺬاری... اون وﻗﺘﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺑﺎزی ﮐﺮدی ﻧﻪ ‫اﻻن... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺗﻮﯾﯽ... ﺑﻔﻬﻢ.

‫ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" 4:30 ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد... ﮔﻮﺷﯽ ﻫﻤﺮاﻫﺶ زﻧﮓ ﺧﻮرد. از ﻟﺤﻦ ﺻﺤﺒﺘﺶ ﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻣﺠﺒﻮر اﺳﺖ ﺑﻪ ‫ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺮود... آخ... ﺧﺪاﯾﺎ. ﮔﻮﺷﯽ اش را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد و ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد. ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و دﺳﺘﮕﯿﺮه درب را ﮔﺮﻓﺘﻢ... آن را ﺑﺎز ﮐﺮدم ‫دﯾﮕﺮ ﻗﺪرت ﺣﺮف زدن ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ را ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ... ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﻢ را ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻫﯿﭻ ﻧﺘﯿﺠﻪ ای را ﺑﺮاﯾﻢ ‫ﻧﺪاﺷﺖ. وﻗﺘﯽ درب را ﺑﺴﺘﻢ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درب ﺣﯿﺎط رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﮐﻠﯿﺪ درب را ﺑﺎز ﮐﺮدم ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ را روﺷﻦ ‫ﮐﺮد و رﻓﺖ. وارد ﺣﯿﺎط ﺷﺪم و ﺑﺎ وﺟﻮد رﯾﺰش ﺑﺎران ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ درب ﺗﮑﯿﻪ دادم و روی زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ و دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﺎ ﺑﺎران ‫ﻫﻢآواز ﺷﺪم.

وﻗﺘﯽ وارد ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪم ﺑﺎز ﻫﻢ ﺳﺮم درد ﻣﯿﮑﺮد. دوش ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ ﻟﯿﻮان آب ﺧﻮردم آن ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ ‫ﺑﺮای ﺧﻮردن ﯾﮏ ﻗﺮص ﻣﺴﮑﻦ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺷﺪم در ﻏﯿﺮ اﯾﻦ ﺻﻮرت ﺣﺘﯽ ﻫﻤﺎن ﯾﮏ ﻟﯿﻮان آب را ﻫﻢ رﻏﺒﺘﯽ ﺑﻪ ‫ﺧﻮردﻧﺶ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. رﻓﺘﻢ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻢ و زﯾﺮ ﭘﺘﻮﯾﻢ ﺧﺰﯾﺪم و ﺑﻌﺪ از ﮔﺬﺷﺖ دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻢ. ﺳﺎﻋﺖ 8:30 ﺑﻮد ﮐﻪ از ‫ﺻﺪای زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم وﻗﺘﯽ ﮔﻮﺷﯽ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺳﮑﺘﻪ ﮐﻨﻢ ﭼﻮن ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺻﺪای ﮔﺮم و ‫ﻋﺎﺷﻖ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را از ﭘﺸﺖ ﺧﻂ ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم!!! ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﺮ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮم و ﺑﺎ او ﺑﺮای ﺷﺎم ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ‫ﺑﺮوم...

ﺧﺪاﯾﺎ ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻈﺮش ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد؟... ﺑﺮاﯾﻢ اﺻﻼ" ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻘﯿﻪ ﺑﻌﺪ از آن ﺟﺮﯾﺎﻧﺎت ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ‫ﻣﯿﮕﻔﺘﻨﺪ... ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﻗﻀﯿﻪ ﺑﺮای ﻣﻦ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ او ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﺑﺮوم... درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ ‫ﻫﺎ. ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ دﭼﺎر ﭼﻪ اﺣﺴﺎﺳﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﭼﺮا ﮐﻪ ﮔﺮﯾﻪ و ﺧﻨﺪه ﻫﺮ دو ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﻢ آﻣﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه آﻣﺎده ﺷﺪم و ‫درﺳﺖ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺟﻠﻮی درب ﺧﺎﻧﻪ ی ﻣﺎ ﺑﻮد. ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون ﺑﺮوم ﺑﺮای ﺑﺎﺑﺎ ﯾﺎدداﺷﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ‫ﻧﻮﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺷﺎم ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﯿﺮون ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻮد. اﺻﻼ" ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺮﮔﺮدم ﭼﻪ واﮐﻨﺸﯽ از او ﺧﻮاﻫﻢ دﯾﺪ ﻣﻦ ‫ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻮدن ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻮد و ﺑﺲ....

ﺑﺮای ﺷﺎم رﻓﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ‫ﻣﯿﺮﻓﺘﯿﻢ. آﻧﻘﺪر ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﺪ و اﻧﺪازه ای ﺑﺮای آن ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮد. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﺎﻣﻼ" اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ را در ﻣﻦ ﻓﻬﻤﯿﺪه ‫ﺑﻮد. در ﺗﻤﺎم ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ ﺷﺎم ﺧﻮردﯾﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اﺷﺘﻬﺎﯾﯽ ﺑﺮای ﻏﺬا ﺧﻮردن ﻧﺪارد اﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮدم از او ﺑﺪﺗﺮ ﺑﻮدم ‫ﭼﺮا ﮐﻪ ﮐﻼ" در اﯾﻦ ﻣﺪت ﮔﺬﺷﺘﻪ آﻧﻘﺪر ﻟﺤﻈﺎﺗﻢ را ﺑﺎ ﺿﻌﻒ اﻋﺼﺎب و ﮐﻢ ﺧﻮراﮐﯽ ﮔﺬراﻧﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﺘﯽ در آن ﻟﺤﻈﺎت ﺑﺎ ‫وﺟﻮد ﺑﻮدن ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﺧﻮردن ﻏﺬا ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﮐﻼ" از ﻏﺬا ﺧﻮردن اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم.

ﺑﻌﺪ از دﻗﺎﯾﻘﯽ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻣﻨﻬﻢ ‫ﻣﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﺧﻮردن ﻏﺬا ﻧﺪارم دﺳﺘﺶ را روی دﺳﺘﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺒﯿﻦ اﻟﻬﺎم... آوردم ﺗﻮ رو ﺑﯿﺮون ﮐﻪ ﻣﻄﻠﺒﯽ رو ﺑﻬﺖ ‫ﺑﮕﻢ... آره... درﺳﺘﻪ... ﻣﻦ ﻫﻨﻮزم دوﺳﺘﺖ دارم... ﺷﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اوﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺗﺼﻮرش رو ﺑﮑﻨﯽ... وﻟﯽ دﯾﮕﻪ ﻗﺼﺪ ازدواج ‫ﻧﺪارم... ﺗﻮ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع رو ﺑﭙﺬﯾﺮی ﮐﻪ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ وﻟﯽ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ... ﺑﺎ ﻫﻢ ازدواج ﻧﮑﻨﯿﻢ!!!

‫ﻟﺒﺨﻨﺪی زدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺲ... ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﻣﺜﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺬاری ﺗﻮ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺑﺮای ﻣﻦ ﮐﺎﻓﯿﻪ.

دﺳﺘﺶ را از روی دﺳﺘﻢ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﮔﻔﺖ: و ﻫﯿﭻ وﻗﺖ در ﻫﯿﭻ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﻧﺨﻮاﻫﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ و ‫زﻧﺪﮔﯿﺖ و اﺣﺴﺎﺳﺖ ﺑﺎزی ﮐﺮدم؟

ﺟﻮاب دادم: ﻧﻪ... ﺑﻪ ﺧﺪا اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ رو ﻧﻤﯿﺰﻧﻢ... ﻓﻘﻂ ﺑﺬار ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻤﻮﻧﻢ... ﻫﻤﯿﻦ.

‫ﻟﺤﻈﻪ ای ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: و اﮔﻪ ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﯽ ﺗﺮﮐﺖ ﮐﺮدم... ﺣﺘﯽ اون وﻗﺖ؟... اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ رو ﻧﻤﯿﺰﻧﯽ؟

‫ﮔﻔﺘﻢ: اون روزی ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺘﯽ دوﺑﺎره ﺗﺮﮐﻢ ﺑﮑﻨﯽ... ﻓﻘﻂ ﮐﺎﻓﯿﻪ ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮری ﮐﻪ دوﺳﺘﻢ ﻧﺪاری و دﯾﺪن ﻣﻦ ﺑﺮات ﻋﺬابآوره... ﺑﻪ ‫ﺧﺪا... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... اون ﻣﻮﻗﻊ ﻫﺮ وﻗﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﺑﺪون ﻫﯿﭻ اﻋﺘﺮاﺿﯽ و ﺣﺘﯽ ﻫﯿﭻ ﮔﺮﯾﻪ ای ﻣﺎﻧﻌﯽ ﺑﺮای ﺗﺮﮐﺖ ﻧﺸﻢ.

‫ﺗﮑﯿﻪ اش را از ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺟﺪا ﮐﺮد و دوﺑﺎره دﺳﺘﺶ را روی دﺳﺘﻢ ﮔﺬاﺷﺖ. ﻟﺒﺨﻨﺪی روی ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ‫ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﻗﻮل ﺑﺪه... اﮔﻪ روزی اﯾﻦ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد و ﺗﺮﮐﺖ ﮐﺮدم ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮری... و ﮔﺮﯾﻪ ﻫﻢ ﻧﮑﻨﯽ.

‫ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﺶ رﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﻬﻤﻪ ﻣﺪت ﮐﻪ دوﺑﺎره ﭘﯿﺸﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﯽ ﻧﻤﯿﺨﻮای دﺳﺖ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎت ‫ﺑﺮداری... ﺑﺬار ﺑﺎ ﺧﯿﺎل ﻣﻮﻧﺪﮔﺎرﯾﺘﻢ ﮐﻪ ﺷﺪه ﺧﻮش ﺑﺎﺷﻢ... ﮔﺮ ﭼﻪ از ﺧﺪا ﻣﯿﺨﻮام ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اون روز ﻧﺮﺳﻪ ﮐﻪ ﺑﺎزم ﻗﺼﺪ ﺗﺮﮐﻢ  ‫رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ.

‫ﺑﺮای دﻗﺎﯾﻘﯽ دﺳﺘﻢ را در دﺳﺘﺶ ﻣﯿﻔﺸﺮد و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ دﺳﺘﻬﺎﯾﻤﺎن ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از ﮔﺬﺷﺖ دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ دﯾﮕﺮ ‫ﻣﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﻏﺬا ﻧﺪارم از آﻧﺠﺎ ﺑﺮوﯾﻢ. ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﺮدم. ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﭘﻮل ﻏﺬا را ﺣﺴﺎب ﮐﺮد ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪﯾﻢ و ﺗﺎ ‫ﻧﺰدﯾﮑﯿﻬﺎی ﺳﺎﻋﺖ 11 در ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﻬﺎ ﮔﺮدش ﮐﺮدﯾﻢ و در اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﺮاﯾﻢ ﮔﻔﺖ در ﻃﻮل ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻗﻄﻊ راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﺮ ‫ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﺒﻮده ﮐﻪ از ﻣﻦ ﻏﺎﻓﻞ ﺑﺎﺷﺪ. در ﺗﻤﺎم آن ﻟﺤﻈﺎت ﭼﻪ ﭘﯿﺎده و ﭼﻪ زﻣﺎﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﻮدم ‫ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﺮا دﻧﺒﺎل ﻣﯿﮑﺮده ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ اﻣﺮوز ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺷﺪت ﺑﺎرﻧﺪﮔﯽ و ﺑﯽ ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﻣﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﯿﺲ ﺷﺪﻧﻢ در زﯾﺮ ﺑﺎران ‫ﻃﺎﻗﺖ ﻧﯿﺎورده اﺳﺖ و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﻦ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﻣﯿﺸﻮد و ﻣﺮا ﺑﺎ ﺧﻮد ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﺪ... وﻗﺘﯽ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ را ﻣﯿﺰد ‫ﺳﺮم را ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮدم و از ﺻﺪاﯾﺶ... ﻋﺸﻘﺶ... ﻣﺤﺒﺘﺶ... و ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﻟﺬت ﻣﯿﺒﺮدم. در آن ‫ﻟﺤﻈﺎت ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی را ﮐﻪ از ﺧﺪا ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ای ﮐﺎش ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﯾﻦ دﻗﺎﯾﻖ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﻧﺮﺳﺪ.

ﺳﺎﻋﺖ از 11 ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﻠﻮی درب ﻣﻨﺰﻟﻤﺎن رﺳﯿﺪﯾﻢ. ﺑﺎﯾﺪ از او ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﻣﯿﮑﺮدم. وﻗﺘﯽ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﻣﯿﺸﺪم ﺑﺮای ‫ﻟﺤﻈﻪ ای ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم را ﺗﺮس ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﻧﮑﻨﺪ دوﺑﺎره ﻓﺮدا ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺮﮔﺮدد ﺳﺮ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻗﺒﻠﯽ ﺧﻮدش و ﺑﺎر دﯾﮕﺮ از ﻣﻦ دوری ﮐﻨﺪ. ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ... ﺑﺎزوﯾﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﻓﺮدا ﺗﻮ رو دوﺑﺎره ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﯾﺎ ﻧﻪ؟

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺎ ﯾﮏ دﺳﺘﺶ ﺻﻮرﺗﻢ را ﻟﻤﺲ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻓﺮدا ﭼﻪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ؟

‫از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﮐﺎر ﺑﮑﻨﻢ ﺟﻮاب دادم: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺖ دارم.

‫از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم... ﻫﻨﻮز درب ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﻧﺒﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ دوﺑﺎره ﮔﻔﺖ: ﻧﮕﻔﺘﯽ ﭼﻪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ...

‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺻﺒﺢ ﺳﺎﻋﺖ 7:45 ﮐﻼﺳﻢ ﺷﺮوع ﻣﯿﺸﻪ.

‫ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: 6:30 ﺑﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ ﺧﯿﻠﯽ زود ﻧﯿﺲ؟... ﭼﻮن ﺧﻮدﻣﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺮم.

ﺧﻨﺪﯾﺪم.ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮم از ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ ﺗﺎ ﻓﺮدا... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺗﻮ ﻫﺮ ﮐﺎری ﺑﮑﻨﯽ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯽ ﺟﺒﺮان روزﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ‫ﻧﺬاﺷﺘﯽ ﺗﻮ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ رو ﺑﻪ ﺟﺎ ﺑﯿﺎری... ﭘﺲ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﺣﺎﺿﺮم... ﺣﺘﯽ اﮔﻪ 5 ﺻﺒﺢ ﺑﯿﺎی دﻧﺒﺎﻟﻢ.

ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﭘﺲ 6:30 ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﺎش.

‫وﻗﺘﯽ رﻓﺖ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺳﺮدی ﻫﻮا ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ داﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ وﻟﯽ اﯾﻦ ﺑﺎر دوﺑﺎره دﻟﻢ از ﻋﺸﻖ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮔﺮم ﺷﺪه ﺑﻮد. داﺧﻞ ‫ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻪ رﻓﺘﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻨﻮز ﻧﯿﺎﻣﺪه... ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﯾﺎدداﺷﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم را ﭘﺎره ﮐﺮدم. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﺑﻌﺪ از ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ‫آﻣﺎده ی ﺧﻮاب ﺷﺪه ﺑﻮدم... ﺧﻮاﺑﯽ ﮐﻪ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻃﻮر واﻗﻌﯽ و ﺑﺎ آراﻣﺶ ﻧﺼﯿﺒﻢ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد... اﻣﺎ اﻣﺸﺐ ﺑﺎ دﯾﺪن دوﺑﺎره ی ‫ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﭼﻨﺎن آراﻣﺶ و ﮔﺮﻣﯽ ﻋﺸﻖ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ در وﺟﻮدم ﺷﻌﻠﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﯽ ﻟﺬت ﺑﺨﺶ ﻓﺮو رﻓﺘﻢ و ﺣﺘﯽ ‫آﻣﺪن ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ را ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪم.

ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم ﺑﺎﺑﺎ در ﺣﺎل ﺧﻮردن ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﻮد وﻗﺘﯽ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ‫ﺷﺪم از اﯾﻨﮑﻪ دوﺑﺎره ﻟﺒﺨﻨﺪ و ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ را در ﭼﻬﺮه ی ﻣﻦ ﻣﯿﺪﯾﺪ ﭼﻘﺪر راﺿﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ. وﻗﺘﯽ ﺑﺮای ﺧﻮدم ﭼﺎﯾﯽ ‫ﻣﯿﺮﯾﺨﺘﻢ ﺻﺪای ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ را ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم ﺟﺎن... ﺑﺎﺑﺎ... دﯾﺸﺐ ﻫﺮ ﭼﯽ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﮕﻢ ﺷﺐ دﯾﺮ ﻣﯿﺎم ﮔﻮﺷﯽ رو ‫ﺑﺮﻧﺪاﺷﺘﯽ... ﺷﻤﺎره ﻫﻤﺮاﻫﺘﻢ ﺟﻮاب ﻧﻤﯿﺪاد... ﺟﺎﯾﯽ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدی؟

ﭼﺎﯾﯽ را ﮐﻪ رﯾﺨﺘﻢ روی ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و در ﺿﻤﻨﯽ ﮐﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﻮردن ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ام ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮔﻔﺘﻢ: آره... دﯾﺸﺐ ﺷﺎم ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﯿﺮون.

‫ﻟﻘﻤﻪ ای را ﮐﻪ ﺑﺮای ﺧﻮدش درﺳﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ دﻫﺎﻧﺶ ﺑﮕﺬارد در ﻧﯿﻤﻪ ی راه ﻧﮕﻪ داﺷﺖ و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد... ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ‫ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد ﺷﮏ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم اﻣﺎ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﭼﻘﺪر از ﺣﺮﻓﻢ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮده ‫اﺳﺖ. اداﻣﻪ دادم: اﻣﺮوز ﺻﺒﺤﻢ ﺑﺮای ﺑﺮدن ﻣﻦ ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎه... ﺟﻠﻮی درب ﻣﯿﺎد ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﻢ.

‫ﺑﺎﺑﺎ ﻟﻘﻤﻪ اش را در دﻫﺎﻧﺶ ﮔﺬاﺷﺖ وﻟﯽ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﮑﺮد. ﺑﻪ ﻃﺮز ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از دﻗﺎﯾﻘﯽ ﻫﻢ ‫ﭼﺎﯾﯽ اش را ﺧﺎﻟﯽ ﺳﺮ ﮐﺸﯿﺪ و از روی ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ﺻﻮرت ﻣﺮا ﻫﻢ ﺑﻮﺳﯿﺪ... وﻗﺘﯽ داﺷﺖ از درب ﻫﺎل ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺮﻓﺖ ‫ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم ﺟﺎن... ﺑﺎﺑﺎ ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش... اﮔﻪ ﮐﺎری داﺷﺘﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮ... ﻫﺮ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﯽ ﺧﻮدم رو ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﻢ.

‫ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﺗﺸﮑﺮی ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ از ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺑﺎﺑﺎ رﻓﺖ. ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ام را ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﺎ اﺷﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﺎﻣﻞ ﺧﻮردم وﻗﺘﯽ از درب ‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ در ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮد. ﺧﺪاﯾﺎ ﭼﻘﺪر از دﯾﺪن دوﺑﺎره اش ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم. وﻗﺘﯽ در ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﺮ از ﻋﺸﻖ و ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ. ﺣﺪس زدم ﺑﺎﯾﺪ ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ را ﺑﻪ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮔﺬراﻧﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻮن ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ ﭘﻒ ﺧﺎﺻﯽ داﺷﺖ. ﺟﻠﻮی درب داﻧﺸﮕﺎه ﮐﻪ ﻣﺮا ﭘﯿﺎده ﮐﺮد ﺷﻤﺎره ﺟﺪﯾﺪ ﮔﻮﺷﯽ اش را ‫ﻫﻢ ﺑﻬﻢ داد... ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﺮا ﺷﻤﺎره ﻗﺒﻠﯿﺖ رو ﻓﺮوﺧﺘﯽ؟

‫ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد. ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﻫﻤﻮن دﻟﯿﻠﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدت ﻣﯿﺪوﻧﯽ... ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮی.

‫ﺧﻨﺪﯾﺪم و در ﺟﻮاﺑﺶ ﮔﻔﺖ: دﻟﺖ اوﻣﺪ؟... ﻣﮕﻪ ﻣﻦ رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﯽ؟

ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﺑﺮای ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ای ﮐﺎش ﻓﻘﻂ دوﺳﺘﺖ داﺷﺘﻢ... وﻟﯽ ﻣﺸﮑﻞ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ دﯾﻮوﻧﻪ ات ﺑﻮدم... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻠﻢ ﻫﺲ ﮐﻪ دارم ﺑﺎ زﻧﺪﮔﯿﺖ ﺑﺎزی ﻣﯿﮑﻨﻢ...

دوﺑﺎره ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻨﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎزﯾﺘﻢ...

‫از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم. ﺑﻌﺪ ﮐﻪ وارد ﻣﺤﯿﻂ داﻧﺸﮑﺪه ﺷﺪم او ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد و رﻓﺖ.

‫***********************

‫راﺑﻄﻪ ی ﻣﻦ و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺧﯿﻠﯽ زود دوﺑﺎره ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ ﺷﺪ. اﻣﺎ او ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺘﺮ و ﻋﺎﺷﻘﺘﺮ از ﮔﺬﺷﺘﻪ رﻓﺘﺎر ﻣﯿﮑﺮد وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ ‫ﺿﻌﯿﻒ و ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮد!!! ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم دﻟﯿﻠﺶ ﭼﻪ ﭼﯿﺰی ﻣﯿﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ!!! رﻧﮓ ﭼﻬﺮه اش زرد ﺷﺪه ﺑﻮد! ﻫﺮ وﻗﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﺮون ‫ﻣﯿﺮﻓﺘﯿﻢ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻣﻦ ﮐﻪ اﺷﺘﻬﺎﯾﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ و ﻣﺜﻞ ﻗﺒﻞ ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﻏﺬا ﻣﯿﺨﻮردم او ﺧﯿﻠﯽ زود ﺳﯿﺮ ﻣﯿﺸﺪ و در ﺗﻤﺎم ﻣﺪﺗﯽ ‫ﮐﻪ ﻣﻦ ﻏﺬا ﻣﯿﺨﻮردم ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ و ﻣﺤﺒﺖ زﯾﺎد ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد وﻗﺘﯽ اﺻﺮار ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ او ﻫﻢ ﻏﺬا ﺑﺨﻮرد ﻣﯿﮕﻔﺖ: اﮔﻪ ‫ﻏﺬا ﺑﺨﻮرم ﻣﻤﮑﻨﻪ دﻗﺎﯾﻘﯽ از دﯾﺪﻧﺖ ﻏﺎﻓﻞ ﺑﺸﻢ... اوﻧﻮﻗﺖ ﺟﺒﺮان اون دﻗﺎﯾﻖ ﺑﺮام اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره...

‫ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﺗﻐﯿﯿﺮ اﺧﻼﻗﯽ و روﺣﯽ ﮐﻪ در ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﻣﻦ ﺑﻮد دﺳﺖ ﺑﺮداﺷﺘﻦ از ﺑﻬﺎﻧﻪ ‫ﺟﻮﯾﻬﺎﯾﺶ ﺑﻮد... دﯾﮕﺮ ﻣﺜﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دﻻﯾﻞ واﻫﯽ و ﺑﯽ ارزش ﻟﺤﻈﺎﺗﻤﺎن را ﺗﻠﺦ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد... از اﯾﻨﮑﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ‫ﮐﻨﺪ و ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺮا ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﯿﺰی ﺧﯿﺮه ﻣﯿﺸﻮم... و ﯾﺎ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم... دﯾﮕﺮ اﯾﺮاد ﻧﻤﯽ ﮔﺮﻓﺖ...

ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ آدم ‫ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد... ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﻢ دوﺳﺖ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺧﻠﻮت ﺑﺮوﯾﻢ و ﻣﻦ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ... ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ و او در ‫ﺳﮑﻮﺗﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﺑﮑﻨﺪ... ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﺣﺮف ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻓﻘﻂ اﺻﺮار داﺷﺖ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﺮاﯾﺶ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﮑﻨﻢ... در آن ﻟﺤﻈﺎت ﭼﻨﺎن ‫ﻧﮕﺎﻫﻬﺎﯾﯽ ﻋﻤﯿﻖ و ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻦ ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ ﮔﺎﻫﺎ" ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم در ﻋﻤﻖ ﭼﺸﻤﻬﺎی ﺟﺬاب و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ در ﺣﺎل ﻏﺮق ‫ﺷﺪن ﻫﺴﺘﻢ.

‫ﻣﺎﻧﺪن ﻣﺎﻣﺎن در ﮐﺎﻧﺎدا ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ ﻣﻦ اﺻﻼ" دﻟﺘﻨﮕﺶ ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم ﭼﺮا ﮐﻪ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ در ‫دﯾﺪارﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ داﺷﺘﻢ ﺧﻼﺻﻪ ﻣﯿﺸﺪ. روزی ﻫﻢ ﮐﻪ ﭘﺎی ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ رواﺑﻄﻢ را ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ دوﺑﺎره از ﺳﺮ ‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ام ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺗﺼﻮرم ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻠﯽ ﺟﯿﻎ و داد و ﻓﺮﯾﺎد راه ﺑﯿﻨﺪازد، ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: از ‫اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ... ﻣﻨﻢ راﺿﯽ ام...

ﺟﻮاﺑﺶ ﮐﻤﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ﻋﺠﯿﺐ آﻣﺪ اﻣﺎ زدم ﺑﻪ ﭘﺎی ﻋﺸﻖ ﻣﺎدرﯾﺶ و اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﺴﺎﺋﻞ ﭘﯿﺶ آﻣﺪه ﭼﻮن ﻣﺮا دوﺳﺖ دارد ﭘﺲ ‫ﺑﺮای ﻋﺸﻘﻢ ﻧﯿﺰ ارزش ﻗﺎﺋﻞ اﺳﺖ. اواﺳﻂ اﺳﻔﻨﺪ ﻣﺎه ﺑﻮد و ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻨﻮز ﻧﯿﺎﻣﺪه ﺑﻮد. دوﺷﻨﺒﻪ ﻫﺎ ﻧﻪ داﻧﺸﮕﺎه داﺷﺘﻢ و ﻧﻪ ﺑﻪ ‫ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ، ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ آن روز ﺻﺒﺢ وﻗﺘﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﭘﺎی ﺗﻠﻔﻦ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ راﺿﯽ ﺑﺎﺷﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ وﯾﻼی آﻧﻬﺎ در ‫ﺟﺎده ﭼﺎﻟﻮس ﺑﺮوﯾﻢ ﮐﻠﯽ ذوق ﮐﺮدم.

ﺳﺮﯾﻊ آﻣﺎده ﺷﺪم و ﻣﻨﺘﻈﺮ آﻣﺪن ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ. آن روز ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﯾﮑﯽ از روزﻫﺎی ‫اﺳﻔﻨﺪ ﺑﻮد اﻣﺎ ﭼﻨﺎن آﻓﺘﺎب ﻗﺸﻨﮕﯽ ﻣﯽ ﺗﺎﺑﯿﺪ ﮐﻪ از اﯾﺴﺘﺎدن در زﯾﺮ آﻓﺘﺎب ﻟﺬت ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ ﻣﯿﺪاد. ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻨﻮز 10  ‫ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن دو ﺑﻮق ﮐﻮﺗﺎه ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺟﻠﻮی درب ﻣﻨﺘﻈﺮم اﺳﺖ. ﻫﻮا واﻗﻌﺎ" ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮد. درﺳﺖ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻧﯿﺮوﯾﺶ ﻗﺼﺪ ﺑﯿﺪاری درﺧﺘﻬﺎ را داﺷﺖ و ﻧﻨﻪ ﺳﺮﻣﺎی اﺳﻔﻨﺪﻣﺎه را ﺑﻪ زاﻧﻮ ﻧﺸﺎﻧﺪه ﺑﻮد.

ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ‫رﻧﮕﺶ ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ او ﻧﯿﺰ از آﻓﺘﺎب آن روز ﺣﺲ ﺧﺎﺻﯽ در وﺟﻮد ﺧﻮد ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻣﻦ اﯾﻦ را از ﺑﺮق ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ ‫ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪم. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ"11:30 ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﻠﻮی وﯾﻼ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ. ﺟﺎی ﺑﺴﯿﺎر ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺑﻮد. در دل ﮐﻮه ﺑﺎ اﻧﺒﻮﻫﯽ از درﺧﺘﺎن ﮐﻪ ﺑﺎ ‫وﺟﻮد ﺑﯽ ﺑﺮﮔﯽ آﻧﻬﺎ، اﻣﺎ آﻧﻘﺪر زﯾﺎد ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ ﺑﺎ دﯾﺪن آﻧﻬﺎ ﻣﯿﺸﺪ ﺣﺘﯽ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن و ﺑﻬﺎر زﯾﺒﺎی آن را ﻫﻢ ‫ﺗﺼﻮرﮐﺮد. ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ وﯾﻼ ﺑﺮﺳﯿﻢ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ از ﮐﺒﺎﺑﯽ وﺳﻂ راه ﻧﺎﻫﺎر را ﻫﻢ ﺧﺮﯾﺪ. وﻗﺘﯽ وارد ﺑﺎغ ﺷﺪﯾﻢ ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ‫ﺑﺰرﮔﯽ و زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺧﯿﺮه ﮐﻨﻨﺪه ی ﻣﺤﯿﻂ و ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن آن ﺷﺪم.

ﺻﺪای رودﺧﺎﻧﻪ ﮐﺮج ﺑﻪ ﻗﺪری ﺑﻪ ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﻟﺬت ﻣﯿﺪاد ﮐﻪ ‫ﺑﺮای ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم و ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آرام ﮔﻔﺖ: ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ... ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ ‫ﺷﺪم... ﺑﺮﯾﻢ داﺧﻞ.

‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﮐﺎﻣﻼ" ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮده روی ﭘﺎ ﺑﺎﯾﺴﺘﺪ ﭼﻘﺪر ﺧﺴﺘﻪ ‫ﺷﺪه اﺳﺖ. ﮐﯿﺴﻪ ای را ﮐﻪ در آن ﻧﺎن و ﮐﺒﺎب و ﮔﻮﺟﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ در دﺳﺖ داﺷﺖ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﻦ رﺿﺎﯾﺖ ﺑﺪﻫﻢ ‫و ﺑﺎ ﻫﻢ وارد وﯾﻼ ﺑﺸﻮﯾﻢ. ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﮐﻤﮑﺶ رﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﻫﻢ وارد ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺷﺪﯾﻢ... داﺧﻞ وﯾﻼ ﻫﻢ درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدﺷﺎن ‫ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺑﺎ ﺳﻠﯿﻘﻪ ی ﻣﺎدرش ﺗﺰﺋﯿﻦ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻮد. ﺳﺮاﯾﺪار ﺑﺎغ از دﯾﺪن ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪه ﺑﻮد و داﺋﻢ ‫ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اﺻﺮار داﺷﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ ﮐﺎری دارد او را ﺻﺪا ﮐﻨﺪ. ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ و ﺑﺸﻘﺎب و ﻗﺎﺷﻖ ﺑﺮداﺷﺘﻢ، ﮐﻤﯽ ﮔﺸﺘﻢ ﺗﺎ ‫ﺳﻔﺮه را ﻫﻢ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم.

ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻗﺼﺪ دارد روی ﻣﯿﺰ ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮری ﻏﺬاﯾﻤﺎن را ﺑﺨﻮرﯾﻢ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ‫ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﻫﻮا ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺎﻟﯿﻪ... ﻣﯿﺸﻪ ﺗﻮی ﺑﺎﻟﮑﻦ ﻧﺎﻫﺎرﻣﻮن رو ﺑﺨﻮرﯾﻢ؟

‫ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﺷﻪ... ﭼﺮا ﻧﻤﯿﺸﻪ... ﭘﺲ ﻣﻦ ﻣﯿﺮم ﯾﻪ ﻓﺮش ﺗﻮی ﺑﺎﻟﮑﻦ ﭘﻬﻦ ﮐﻨﻢ.

وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺮون رﻓﺖ ﮐﺘﺮی ﺗﻤﯿﺰی ﮐﻪ داﺧﻞ ﯾﮑﯽ از ﮐﺎﺑﯿﻨﺘﻬﺎ ﺑﻮد را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﭘﺮ آب ﮐﺮدم و ﮔﺬاﺷﺘﻢ روی ﮔﺎز. از ﭘﻨﺠﺮه ﮐﻪ ﺑﻪ ‫ﺑﯿﺮون ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم دﯾﺪم ﺳﺮاﯾﺪار ﺑﺎغ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ دﯾﺪن ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺮای ﮐﻤﮏ ﮐﺮدن ﺑﻪ او در ﭘﻬﻦ ﮐﺮدن ﻓﺮش ﺑﻪ ﺑﺎﻟﮑﻦ ‫آﻣﺪ. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ ﻧﺮده ﻫﺎی ﺑﺎﻟﮑﻦ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﺑﺮای دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﻪ رودﺧﺎﻧﻪ ﭘﺮ آب ﮐﺮج ﺧﯿﺮه ﺷﺪ وﻟﯽ ﭼﻨﺎن ﻏﻤﯽ در ﻋﻤﻖ ‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪ ای ﺣﺲ ﮐﺮدم ﻗﻠﺒﻢ ﺑﻪ ﺷﺪت درد ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ و ﻫﺮ آن ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ از ﺣﺮﮐﺖ ‫ﺑﺎزاﯾﺴﺘﺪ. ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﻨﺠﺮه را ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را از ﻋﻤﻖ ﻏﺼﻪ ای ﮐﻪ در آن ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﯿﺮوﻧﺶ آورم ‫ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﻏﺬا رو ﺑﯿﺎرم؟

‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺻﺒﺮﮐﻦ ﺑﯿﺎم ﮐﻤﮑﺖ...

و ﺑﻌﺪ آﻣﺪ داﺧﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن، داﺷﺘﻢ ﺑﺸﻘﺎﺑﻬﺎ را ﺑﺮﻣﯿﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﮐﻨﺎرم اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﺧﯿﻠﯽ ‫دوﺳﺘﺖ دارم... ای ﮐﺎش ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ ﺟﺪاﯾﯽ ﻧﺒﻮد...

ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﺻﻮرت ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ را ﺑﯿﻦ دﺳﺘﺎﻧﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: اﮔﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﻞ ﺑﻪ ﺟﺪاﯾﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﻓﻘﻂ ﻣﺮدن ﻣﻨﻪ ‫ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﻣﻦ رو از ﺗﻮ ﺟﺪا ﮐﻨﻪ...

دﺳﺘﺶ را روی ﻟﺒﻬﺎﯾﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ... اﻟﻬﺎم... ﺣﺮف ﻣﺮگ رو ﻧﺰن... ﻓﻘﻂ از ﻣﻮﻧﺪن و زﻧﺪﮔﯽ ﺑﮕﻮ.

ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺘﻢ: ﻓﻌﻼ" ﺣﺮف ﻧﺎﻫﺎر رو ﺑﺰﻧﯿﻢ ﺑﻬﺘﺮه... ﭼﻮن اﮔﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺑﺨﻮاﯾﻢ ﺑﺮای ﻫﻢ اﻧﺸﺎ ﺑﺨﻮﻧﯿﻢ ﮐﺒﺎﺑﺎ ﺳﺮد ‫ﻣﯿﺸﻦ.

‫ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻗﺸﻨﮕﯽ زد و ﺑﻌﺪ ﻇﺮﻓﻬﺎ را ﺑﻪ ﺑﺎﻟﮑﻦ ﺑﺮد و ﻣﻦ ﻫﻢ در اﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﭼﺎﯾﯽ را دم ﮐﺮدم. ﻧﺎﻫﺎر ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺰه ﮐﺮد و ‫ﺑﻌﺪ ﺧﻮردن ﭼﺎﯾﯽ در آن ﻫﻮا و ﺷﺮاﯾﻂ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﭼﺴﺒﯿﺪ. آﻓﺘﺎب ﺑﻪ ﻗﺪری دﻟﭽﺴﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﺧﻮردن ﭼﺎﯾﯽ رﻓﺘﻢ و دو ‫ﺑﺎﻟﺸﺖ از داﺧﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن آوردم... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ: ﻣﯿﺨﻮای ﺑﺨﻮاﺑﯽ؟!!

ﮔﻔﺘﻢ: آره... آﻓﺘﺎﺑﺶ ﺧﯿﻠﯽ دﻟﭽﺴﺒﻪ.

دوﺑﺎره ﮔﻔﺖ: ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺳﺮﻣﺎ ﺑﺨﻮری.

‫ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎ اﯾﻦ آﻓﺘﺎب ﻗﺸﻨﮓ ﺳﺮﻣﺎ ﮐﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﯿﺎد و ﻣﻦ اون رو ﺑﺨﻮرم.

ﺑﻌﺪ دراز ﮐﺸﯿﺪم ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ او ﻫﻢ دراز ﺑﮑﺸﺪ وﻟﯽ در ﺟﻮاﺑﻢ ﮔﻔﺖ: دوﺳﺖ دارم وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﺑﯽ ﻧﮕﺎت ﺑﮑﻨﻢ.

‫ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﻮب ﭘﺲ ﻫﺮ وﻗﺖ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪی ﺑﺨﻮاب.

ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آرام و ﻏﻤﮕﯿﻦ ﮔﻔﺖ: ای ﮐﺎش ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯿﺸﺪم... وﻟﯽ ﺣﺎﻻ در ﺷﺮاﯾﻄﯽ ام ﮐﻪ ﺣﺘﯽ دﻗﯿﻘﻪ ای رو ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮام از دﺳﺖ ﺑﺪم.

و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﻧﻮازش ﻣﻮﻫﺎی ﻣﻦ. دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻃﻮل ﻧﮑﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ واﻗﻌﺎ" ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد. ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﻪ ‫ﻣﺪت ﺧﻮاﺑﯿﺪم اﻣﺎ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻮق اﺗﻮﻣﺒﯿﻠﯽ ﮐﻪ وارد ﺣﯿﺎط وﯾﻼ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﯿﺪار ﺷﺪم. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﻨﺎرم ﻧﺒﻮد.

ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺣﺎل دراز ‫ﮐﺸﯿﺪه از ﻻی ﻧﺮده ﻫﺎی ﺑﺎﻟﮑﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﻣﺎﺷﯿﻦ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻓﺮﺷﺘﻪ و اﺷﮑﺎن ﺑﻪ ﺑﺎغ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ را ‫ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ. ﺑﻪ دﻟﯿﻞ اﻧﺒﻮه درﺧﺘﺎن ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺮﮔﯽ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ اﻣﺎ ﻫﻤﺎن ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎی ﺑﯽ ﺑﺮگ ﻣﺎﻧﻊ ﻣﯿﺸﺪ ﮐﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﺮا ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ وﻟﯽ ‫ﻣﻦ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ آﻧﻬﺎ را ﻣﯿﺪﯾﺪم. اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد وﻗﺘﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را در ﺑﺎغ دﯾﺪ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ. ﺳﺮﯾﻊ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و ‫ﺑﺎ ﭼﻨﺎن ﻋﺸﻖ ﺑﺮادراﻧﻪ ای ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻣﻦ ﻧﯿﺰ از آﻧﻬﻤﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻟﺬت ﺑﺮدم.

ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ اﺷﮑﺎن در ﺑﻐﻠﺶ ﺧﻮاب ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﺎ ﺳﺨﺘﯽ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ‫ﮐﺮد. ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﺎغ آﻣﺪه ﺣﺎل اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد دﮔﺮﮔﻮن ﺷﺪ ﺣﺘﯽ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ‫ﭼﻬﺮه ی ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﻢ در ﻫﻢ رﻓﺖ. ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﭘﺮﺳﺸﮕﺮاﻧﻪ اﻃﺮاف را ﺑﺮای دﯾﺪن ﻣﻦ از ﻧﻈﺮ ﮔﺬراﻧﺪﻧﺪ وﻟﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎ اﺷﺎره ﺑﻪ ‫ﺑﺎﻟﮑﻦ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ آﻧﺠﺎ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ام.

ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪ ای ﺳﮑﻮت ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﯿﻦ ﻫﺮ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ آﻧﻬﺎ ﺣﮑﻤﻔﺮﻣﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد... ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ‫از زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ راﺑﻄﻪ ی ﻣﺎ دوﺑﺎره ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪه ﺑﻮد ﻫﯿﭽﮑﺲ از ﺧﺎﻧﻮاده ی ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ از ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺎﺧﺒﺮ ﻧﯿﺴﺖ... وﻟﯽ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﯾﻦ ‫ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد.

ﻟﺤﻈﻪ ای ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﺑﻪ آراﻣﯽ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ و ‫ﮔﻔﺖ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﻗﻮل ﻧﺪاده ﺑﻮدی دﯾﮕﻪ ﺳﺮ راﻫﺶ ﻗﺮار ﻧﮕﯿﺮی... ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدی ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺶ داری... ﻣﮕﻪ ‫ﻗﺮار ﻧﺒﻮد ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺸﻘﺘﻮﻧﻢ ﮐﻪ ﺷﺪه اون رو...

ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻧﮕﺬاﺷﺖ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺣﺮﻓﺶ را ﺗﻤﺎم ﮐﻨﺪ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از درﺧﺘﻬﺎ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد ‫ﮔﻔﺖ: اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد... ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﺨﻮام و ﭼﻪ ﻧﺨﻮام ﺑﺎﯾﺪ اون رو...

‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮف ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺴﻪ.. .ﺑﻪ ﺟﺎی اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﺑﯿﺎ اﺷﮑﺎن رو از ﻣﻦ ‫ﺑﮕﯿﺮ... ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم.

ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺗﯿﮑﻪ اش را از درﺧﺖ ﺟﺪا ﮐﺮد و اﺷﮑﺎن را ﮐﻪ ﺧﻮاب ﺑﻮد از ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮔﺮﻓﺖ. ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻋﻤﺪ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ ‫ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺣﺮﻓﺶ را ﺗﻤﺎم ﮐﻨﺪ... ﺣﺮﻓﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻣﻌﻤﺎﯾﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد... ﯾﻌﻨﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﭼﻪ ﭼﯿﺰی ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﺪ؟!!!

‫وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎ اﺷﮑﺎن وارد ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺷﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد رﻓﺖ و ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ‫ﮔﻔﺖ: ﺑﺴﻪ... ﺑﺴﻪ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد... ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺬار راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ... ﺗﻮ دﯾﮕﻪ ﻋﺬاﺑﺶ ﻧﺪه... ﮔﻨﺎه داره... ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺑﺎ اﻋﺼﺎب اون و ‫ﺧﻮدت و ﺑﻘﯿﻪ ﺑﺎزی ﻧﮑﻦ... ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺬار اوﻧﻄﻮری ﮐﻪ دوﺳﺖ داره زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ.

‫ﺧﺪاﯾﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ از ﭼﯽ ﺣﺮف ﻣﯿﺰد؟...!!!

ﻏﺼﻪ را ﺑﻪ وﺿﻮح در ﺻﻮرت ﻓﺮﺷﺘﻪ و اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻣﯿﺪﯾﺪم!!! ﺑﻪ ﻗﺪری اﻧﺪازه ی اﯾﻦ ﻏﺼﻪ ‫زﯾﺎد ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪ ای دﻟﻢ ﻟﺮزﯾﺪ... وﻟﯽ اﺻﻼ" ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ اﯾﻦ ﺗﺮس و ﻟﺮز دل ﻣﻦ از ﭼﯿﺴﺖ!!! و در ﻧﻬﺎﯾﺖ ‫ﻣﺸﮑﻞ ﻋﺼﺒﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ ﯾﺎدم آﻣﺪ و ﺣﺪس زدم ﺑﺎﯾﺪ ﻧﮕﺮاﻧﯽ آﻧﻬﺎ ﻫﻢ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺎﺷﺪ. از ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ‫ﺑﺎﻟﺸﺘﻬﺎ را ﺑﻪ داﺧﻞ اﺗﺎق ﺧﻮاب ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﺮدم و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻫﺎل رﻓﺘﻢ. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ آراﻣﯽ اﺷﮑﺎن را روی ﻓﺮش در ﻫﺎل ‫ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪه ﺑﻮد و در ﺣﺎل ﺑﻮﺳﯿﺪن ﺳﺮش ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ رﻓﺘﻢ.ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب ‫ﺧﻮاﺑﯿﺪی؟

‫ﻫﻨﻮز زﻧﮓ ﺻﺤﺒﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﻦ او و اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد و ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﻄﺮح ﺷﺪه ﺑﻮد در ﮔﻮﺷﻢ ﻃﻨﯿﻦ اﻧﺪاز ﺑﻮد. ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭘﺮ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻮ ﭼﻄﻮر؟... ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪی؟

‫در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد و ﻓﺮﺷﺘﻪ وارد ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺷﺪﻧﺪ.ﻫﺮ دو ﺳﻌﯽ داﺷﺘﻨﺪ ﻏﺼﻪ ی دﻟﺸﺎن را ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ و اﻇﻬﺎرﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ از ‫دﯾﺪن ﻣﻦ، ﻣﺨﻔﯽ ﻧﮕﻪ دارﻧﺪ... وﻟﯽ ﻣﻦ ﺷﺪت ﻏﺼﻪ را ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﻻﺗﺮ از رﻓﺘﺎر ﻇﺎﻫﺮی آﻧﻬﺎ ﻣﯿﺪﯾﺪم ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﮐﻪ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ‫ﺳﻌﯽ داﺷﺖ اﺻﻼ" ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻧﮑﻨﺪ!!! ﺑﻌﺪ از دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺗﻤﺎم ﺻﺤﺒﺘﻬﺎی آﻧﻬﺎ را ﺑﺮای ﺧﻮدم ﺗﻌﺒﯿﺮ و ﻣﻌﻨﯽ ﮐﻨﻢ... و ‫ﻫﻤﻪ را ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎری ﻋﺼﺒﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺪاﻧﻢ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ‫ﭼﯿﺰی اﻓﮑﺎرم را ﺑﻌﺪ از آن ﺟﺪاﯾﯽ ﺑﺪی ﮐﻪ از ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﺸﯿﺪه ام دوﺑﺎره ﺧﺮاب ﮐﻨﺪ.

اﺷﮑﺎن وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺪار ﺷﺪ آﻧﻘﺪر ﺷﯿﺮﯾﻦ ‫زﺑﺎﻧﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻠﯽ ﻗﻀﺎﯾﺎ را از ﯾﺎد ﺑﺮدم و ﺗﺎ ﻏﺮوب ﻓﻘﻂ از دﺳﺖ اﺷﮑﺎن و ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﺶ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ. ﺷﺐ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد و ‫ﻓﺮﺷﺘﻪ اﺻﺮار ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺷﺎم را ﺑﺎ آﻧﻬﺎ در وﯾﻼ ﺑﻤﺎﻧﯿﻢ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ، اﻣﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮد و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ‫ﺳﺎﻋﺖ از 9:30 ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﺮا ﺟﻠﻮی درب ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎن ﭘﯿﺎده ﮐﺮد.

وﻗﺘﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮود ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺎﺑﺎ رﺳﯿﺪ!!! ﺑﺮای ‫ﻟﺤﻈﻪ ای ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﺮﺧﻮردی ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﮑﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻧﺎراﺣﺘﯽ او ﺑﺸﻮد... اﻣﺎ ﺑﺎ ﮐﻤﺎل ﺗﻌﺠﺐ دﯾﺪم ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺎ ‫ﺧﻮﺷﺮوﯾﯽ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ اﺣﺘﺮام ﺑﺎﺑﺎ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪه ﺑﻮد را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ، ﮔﺮم و ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺎ ‫او اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﮐﺮد!!! ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎ اﺻﻼ" ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺑﺎﺑﺖ ﻗﻀﯿﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ روی ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻧﯿﺎورد... و ﺑﯿﺶ از ‫ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ داﺷﺘﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﭘﺪری اﻓﺘﺨﺎر ﮐﺮدم.

آن ﺷﺐ ﺣﺘﯽ ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻦ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎﺑﺎ ﻧﻪ ﺣﺮﻓﯽ در ﻣﻮرد ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ‫ﮔﻔﺖ و ﻧﻪ ﺳﻮاﻟﯽ در ﻣﻮرد او از ﻣﻦ ﮐﺮد!!! اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ دﻟﯿﻠﯽ ﻣﺮا ﻧﺎراﺣﺖ ﮐﻨﺪ و اﯾﻦ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ‫ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد. ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮاب دوﺑﺎره ﺑﻪ ﯾﺎد ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ و اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد و ﻓﺮﺷﺘﻪ رد و ﺑﺪل ﺷﺪه ﺑﻮد ‫اﻓﺘﺎدم... ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﻧﺎﻣﻔﻬﻮﻣﯽ ﺧﺎص و ﻋﺠﯿﺒﯽ از ﺻﺤﺒﺘﻬﺎﯾﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ اﻟﻘﺎ ﻣﯿﺸﺪ... اﺻﻼ" ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ زﺑﺎن دﯾﮕﺮی ‫ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ!

ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ. وﻗﺘﯽ از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪم دﯾﺪم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﭘﯿﺎده اﺳﺖ!!! ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ‫ﭘﺮﺳﯿﺪم ﭼﺮا ﭘﯿﺎده ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﻢ آﻣﺪه، در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻫﻤﺎن ﺧﺴﺘﮕﯽ اﺧﯿﺮی ﮐﻪ در ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ دﯾﺪه ﺑﻮدم ﺑﺎز ﻫﻢ ﺧﻮدﻧﻤﺎﯾﯽ ﻣﯿﮑﺮد.

ﮔﻔﺖ: ﺣﺎﻟﻢ زﯾﺎد ﺧﻮب ﻧﺒﻮد... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم راﻧﻨﺪﮔﯽ ﻧﮑﻨﻢ ﺑﻬﺘﺮه.

ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﻮب اﮔﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد ﭼﺮا اﺻﻼ" ﺧﻮدت رو ﺑﺮای دﻧﺒﺎل ﻣﻦ اوﻣﺪن اذﯾﺖ ﮐﺮدی؟ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﺒﻮد ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ‫اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻣﯿﮑﺮدی؟

دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ راه ﻣﯿﺮﻓﺘﯿﻢ ﺑﻪ آراﻣﯽ دﺳﺘﻢ را ﻫﻢ ﻧﻮازش ﻣﯿﮑﺮد.ﮔﻔﺖ: وﻗﺘﯽ ﺗﻮ رو ﻣﯿﺒﯿﺒﻨﻢ،ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﯾﺎدم ﻣﯿﺮه... ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﺗﻮی ذﻫﻨﻢ ﻣﯿﻤﻮﻧﯽ.

ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎز ﺷﺮوع ﮐﺮدی؟

‫ﺟﻮاﺑﻢ را ﻧﺪاد وﻟﯽ ﺑﺎ ﻧﻮازﺷﯽ ﮐﻪ دﺳﺘﻢ را ﻣﯿﺪاد ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺟﻤﻼت ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ را ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﺎزﮔﻮ ﻣﯿﮑﺮد. ﻣﻦ را ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن رﺳﺎﻧﺪ و ‫ﺧﻮدش ﺑﺎ ﺗﺎﮐﺴﯽ درﺑﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد رﻓﺖ. دﻗﺎﯾﻖ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﺷﯿﻔﺘﻢ را ﻣﯿﮕﺬراﻧﺪم ﮐﻪ ﮔﻮﺷﯿﻢ زﻧﮓ ﺧﻮرد. ﺷﻤﺎره ﺟﺪﯾﺪ ‫ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ در ﻣﺤﻮﻃﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ.

زﯾﺎد ﻣﻌﻄﻞ ﻧﮑﺮدم و ﺳﺮﯾﻊ ‫آﻣﺎده ﺷﺪم. ﺑﺎ ﭘﺮﺳﻨﻞ ﺑﺨﺶ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺣﯿﺎط ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن رﻓﺘﻢ. ﮐﻤﯽ اﯾﻦ ﻃﺮف آن ﻃﺮف را ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ‫ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را روی ﯾﮑﯽ از ﻧﯿﻤﮑﺘﻬﺎ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺳﺎﻣﺴﻮﻧﺘﺶ را روی ﭘﺎﯾﺶ ﻗﺮار داده و ﺳﺮش را روی آن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ‫ﺑﻮد،دﯾﺪم. آرام ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ رﻓﺘﻢ و ﮐﻨﺎرش روی ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪ.

ﺑﻪ آراﻣﯽ ﺧﻮدم را ﺑﻪ او ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮدم... ﻟﺒﻬﺎﯾﻢ راﺑﻪ ‫ﮐﻨﺎر ﮔﻮﺷﺶ ﺑﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: آﻗﺎ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ... ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﯾﻪ دﺧﺘﺮی ﮐﻪ دﯾﻮوﻧﻪ ی ﺷﻤﺎس اﺣﺘﯿﺎج ﻧﺪارﯾﺪ؟

ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ روی ﻟﺒﺶ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد. اﻣﺎ زردی ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ روزﻫﺎی ﻗﺒﻞ و ﺣﺘﯽ ﺻﺒﺢ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ اون دﺧﺘﺮﺧﺎﻧﻢ ﺑﮕﯿﺪ ﻫﻤﻪ ی ﻧﯿﺎزم اوﻧﻪ.

‫ﺧﻨﺪﯾﺪم و دﺳﺘﻢ را دور ﺑﺎزوﯾﺶ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮدم. او ﻫﻢ از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم زﯾﺎد ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ﭼﺮا ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺘﯽ ‫از ﺳﺮﮔﯿﺠﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد... ﺑﺎ دﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ دﺳﺘﻢ را دور آن ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺳﺮﯾﻊ ﻧﯿﻤﮑﺖ را ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ از ﺗﻌﺎدل اﯾﺴﺘﺎدن ﺧﺎرج ‫ﻧﺸﻮد! ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... اﮔﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺪه... ﻣﯿﺨﻮای ﺑﺮﯾﻢ داﺧﻞ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن دﮐﺘﺮ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ رو ﻣﻌﺎﯾﻨﻪ ﮐﻨﻪ؟

‫ﺟﻮاب داد: ﻧﻪ... ﻧﻪ اﺻﻼ"... ﭼﯿﺰ ﻣﻬﻤﯽ ﻧﯿﺴﺖ... ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش... ﻓﻘﻂ ﺧﺴﺘﻪ ام.

ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺧﺴﺘﮕﯽ را ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﯿﮑﻨﺪ و واﻗﻌﺎ ﺣﺎل ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪارد... او واﻗﻌﺎ" ﻧﺎﺧﻮش ‫ﺑﻮد. ﺑﻪ آراﻣﯽ ﺷﺮوع ﮐﺮدﯾﻢ ﺑﻪ راه رﻓﺘﻦ و از ﻣﺤﯿﻂ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﯾﮏ ﻣﺎﺷﯿﻦ درﺑﺴﺘﯽ ﮔﺮﻓﺖ. وﻗﺘﯽ ﺳﻮار ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪﯾﻢ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮔﺬاﺷﺖ. دوﺑﺎره ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﺗﻮ رو ﺧﺪا... اﮔﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮب ﻧﯿﺲ... ﺧﻮدت رو اذﯾﺖ ‫ﻧﮑﻦ... ﺑﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ.

ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺰﻧﺪ ﮔﻮﺷﯽ اش را از ﺟﯿﺒﺶ ﺑﯿﺮون آورد و ﺑﺎ ﻣﻨﺰﻟﺸﺎن ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ. ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ‫ﻫﻤﺮاه ﻣﻦ ﺑﺮای ﻧﺎﻫﺎر ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽآﯾﺪ و ﺑﻌﺪ ﮔﻮﺷﯽ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد. ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺑﺎﯾﺪ واﻗﻌﺎ" ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎﺧﻮش ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺳﺮﯾﻊ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ‫ﻣﺮا ﻗﺒﻮل ﮐﺮده. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻧﻬﺎ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ وارد ﺣﯿﺎط ﺷﺪﯾﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی از درب ﻫﺎل ﺧﺎرج ﺷﺪ و ﺑﻪ ‫اﺳﺘﻘﺒﺎﻟﻤﺎن آﻣﺪ. اﺑﺘﺪا ﺑﺎ ﻋﺸﻖ و ﻣﺤﺒﺘﯽ زاﯾﺪاﻟﻮﺻﻒ ﻣﺮا در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻮﺳﯿﺪ. ﺑﻌﺪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﺑﻮﺳﯿﺪ اﻣﺎ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺖ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﭼﺮا اﯾﻨﻘﺪر رﻧﮓ ﺻﻮرﺗﺖ ﭘﺮﯾﺪه؟

‫ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ دﺳﺖ ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ دﺳﺖ دﯾﮕﺮش ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎی ﻣﺎدرش را ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﻫﯿﭽﯽ... ﺧﺴﺘﻪ ام... ﺑﺮﯾﻢ داﺧﻞ.

در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ از درب ﻫﺎل ﺑﯿﺮون آﻣﺪ. ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم او ﻫﻢ آﻧﺠﺎ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻧﻤﯽ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را زﯾﺎد ﺳﺮ ﭘﺎ و ﻣﻌﻄﻞ ﻧﮕﻪ دارد... در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺧﯿﺮه ﺑﻮد ﺳﺮﯾﻊ ﻣﺎ را ﺑﻪ داﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ ‫ﺑﺮد. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ روی اوﻟﯿﻦ راﺣﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ آن رﺳﯿﺪ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم ﺟﺎن... ﺗﻮ ﺑﺮو ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﻦ و ﻣﻘﻨﻌﻪ و ‫ﻣﺎﻧﺘﻮت رو اوﻧﺠﺎ ﺑﺬار...

ﺑﻌﺪ ﻫﻢ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﺎدرش و ﮔﻔﺖ: ﻣﺎﻣﺎن ﭼﺮا اﯾﻨﻄﻮری ﻧﮕﺎم ﻣﯿﮑﻨﯽ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﭼﯿﺰﯾﻢ ﻧﯿﺲ... ﻓﻘﻂ ﺧﺴﺘﻪ ام.

اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﮐﻨﺎر ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻧﺸﺴﺖ. ﺑﻪ اﺗﺎق ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﻣﺎﻧﺘﻮم را آﻧﺠﺎ ﺑﮕﺬارم وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺮون آﻣﺪم ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی در ‫آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﭼﯿﺪن ﻣﯿﺰ ﻧﺎﻫﺎر ﺑﻮد. ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﮐﻤﮏ ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﺑﮑﻨﻢ اﻣﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ و ‫ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ آراﻣﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ. ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺎﻫﺎر ﻫﺮ ﻗﺪر ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﺑﻪ اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ اﺻﺮار ﮐﺮد ﮐﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ او ﻗﺒﻮل ‫ﻧﮑﺮد و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﻣﻨﺘﻈﺮش ﻫﺴﺘﻨﺪ وﻟﯽ ﺳﺮ راه ﺑﻪ ﻣﻄﺐ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺧﻮاﻫﺪ رﻓﺖ و ﺑﻪ او ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎ" ﯾﮑﺴﺮ ‫ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﯿﺎﯾﺪ. ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ رﻓﺖ.

ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺗﻈﺎﻫﺮی ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﯿﺸﺘﺮ از دو ﻟﻘﻤﻪ ‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺨﻮرد. وﻗﺘﯽ ﭼﻬﺮه ﻧﮕﺮان ﻣﻦ و ﻣﺎدرش را دﯾﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻓﻌﻼ" اﺷﺘﻬﺎﯾﯽ ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ ﻧﺪارد وﻟﯽ ﺣﺘﻤﺎ" ﯾﮑﯽ دو ‫ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﺮ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻏﺬا ﺧﻮاﻫﺪ ﺧﻮرد. ﻫﻨﻮز ﻣﯿﺰ ﻧﺎﻫﺎر را ﺟﻤﻊ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮدش رﻓﺖ و ‫ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﻣﺮا ﺻﺪا ﻣﯿﮑﻨﺪ: اﻟﻬﺎم... اﻟﻬﺎم.

ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﺑﺸﻘﺎﺑﻬﺎ را از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم ﺟﺎن... ﺑﺮو ﺑﺒﯿﻦ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﭼﯽ ﮐﺎرت داره... ﻣﻦ ﺧﻮدم اﯾﻨﺠﺎ رو ﻣﺮﺗﺐ ‫ﻣﯿﮑﻨﻢ.

ﺑﻪ اﺗﺎق ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ رﻓﺘﻢ. دﯾﺪم روی ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﭼﯿﺰی در دﺳﺘﺶ اﺳﺖ. ﮐﻨﺎرش روی ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ، دﯾﺪم ﻫﻤﺎن ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ ‫ﻓﯿﺮوزه ای اﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺒﻼ" ﺑﺮای ﻣﻦ ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮده و ﻣﻦ ﺑﻌﺪ از آن وﻗﺎﯾﻊ آﻧﺮا از ﮔﺮدﻧﻢ ﭘﺎره ﮐﺮده و در ﻣﺎﺷﯿﻦ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم. ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ را ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﺪ دور ﮔﺮدن ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻗﻔﻠﺶ را ﺑﺴﺖ.ﮔﻔﺖ: زﻧﺠﯿﺮش رو دادم ﺑﺮات ‫درﺳﺘﺶ ﮐﺮدن... ﺑﺬار ﮔﺮدﻧﺖ ﺑﺎﺷﻪ... ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد اﯾﻦ ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ از ﭼﺸﻢ ﺑﺪ دورت ﻣﯿﮑﻨﻪ... ﺑﺬار ﮔﺮدﻧﺖ ﺑﻤﻮﻧﻪ... ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ‫واﻗﻌﺎ" ﮐﺴﯽ ﺗﻮ رو ﭼﺸﻢ ﺑﺰﻧﻪ.

‫ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ، ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﺗﻮ دﯾﻮوﻧﻪ ای.

‫ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ را از دورم ﮔﺮﻓﺖ، ﭘﺸﺘﻢ رﯾﺨﺖ و ﮔﻔﺖ: اﮔﻪ ﻋﺎﺷﻘﯽ دﯾﻮوﻧﮕﯿﻪ... ﻗﺒﻮل... وﻟﯽ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺗﻮ اﻧﮑﺎر ﻧﺪاره.

ﺻﺪای اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد را از داﺧﻞ ﻫﺎل ﺷﻨﯿﺪم. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺻﺪای اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﮔﻮش ﮐﺮد ﮐﻪ در ﺣﺎل اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﺑﺎ ﻣﺎدرﺷﺎن ‫ﺑﻮد. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﺑﺮادر ﺑﻪ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد در دﻧﯿﺎ وﺟﻮد ﻧﺪاره... اﻟﺒﺘﻪ اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻨﻢ ‫ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﻪ... وﻟﯽ ﻣﺤﺒﺖ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺼﻮره... ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﺼﻒ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﮕﺮاﻧﯿﻬﺎش ﻣﻨﻢ.

‫ﺿﺮﺑﻪ ای ﺑﻪ درب ﺧﻮرد و ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﻪ داﺧﻞ اﺗﺎق آﻣﺪ. از ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺳﻼم ﮐﺮدم.ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺳﻼﻣﻢ ‫را ﺟﻮاب داد وﻟﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﮕﺎه ﻧﮕﺮاﻧﺶ ﺑﻪ روی ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻮدم. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: ﻧﮕﺮان ﺷﺪی؟... داداش... ﻫﻨﻮز ‫زﻧﺪه ام.

‫اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪ وﻟﯽ ﺧﻮدش را ﮐﻨﺘﺮل ﮐﺮد. ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﺰﻧﺪ ﺑﻌﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﻣﯿﺸﻪ ﻟﻄﻔﺎ" ﯾﻪ ‫ﻟﯿﻮان ﭼﺎﯾﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﯿﺎری؟

رو ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻮ ﻫﻢ ﭼﺎﯾﯽ ﻣﯿﺨﻮری؟

ﺑﺎ ﺳﺮ ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ داد. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻃﺮف درب اﺗﺎق رﻓﺘﻢ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﮐﻨﺎر ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ روی ﺗﺨﺖ ﻣﯿﻨﺸﺴﺖ ‫ﮔﻔﺖ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ... اﻟﻬﺎم ﺟﺎن... اﮔﻪ اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪاره 10 دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﭼﺎﯾﯽ رو ﺑﯿﺎر ﺑﻪ اﺗﺎق.

ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻓﻘﻂ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻗﺸﻨﮕﯽ روی ﻟﺒﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ رﻧﮕﺶ ﺑﻪ ﺷﺪت ﭘﺮﯾﺪه ‫ﺑﻮد. اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد دوﺑﺎره از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻣﺮا ﺑﻪ ﺑﯿﺮون اﺗﺎق ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﮔﻔﺖ: ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ... اﻟﻬﺎم... ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ.

‫ﻣﻦ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪم و او درب اﺗﺎق را ﺑﺴﺖ!!!! ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﭘﺸﺖ درب اﺗﺎق اﯾﺴﺘﺎدم... ﺗﺮﺳﯿﺪم ﻧﮑﻨﺪ دوﺑﺎره ﺣﻤﻠﻪ ﻋﺼﺒﯽ ‫ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ دﺳﺖ داده اﺳﺖ... اﻣﺎ اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﻤﻠﻪ ای اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اﯾﻨﻘﺪر آرام ﺷﺪه...!!!!! ﮐﻤﯽ ﮔﻮش ﮐﺮدم... وﻟﯽ ﻫﯿﭻ ‫ﺻﺪاﯾﯽ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون ﻧﻤﯽآﻣﺪ.

ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ و ‫دﯾﺪم ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی آﻧﺠﺎ ﻧﯿﺴﺖ از آﻧﺠﺎ ﺑﯿﺮون آﻣﺪم... ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم درب اﺗﺎق ﺷﺨﺼﯽ ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ‫ﻧﯿﻤﻪ ﺑﺎز اﺳﺖ. ﻧﺰدﯾﮏ رﻓﺘﻢ... دﯾﺪم ﺳﺮ ﺳﺠﺎده ﻧﺸﺴﺘﻪ. ﭼﺎدرﻧﻤﺎز ﺳﭙﯿﺪی ﺑﻪ ﺳﺮ دارد و آرام آرام اﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺰد و زﯾﺮ ﻟﺐ ‫ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ زﻣﺰﻣﻪ ﻣﯿﮑﻨﺪ. ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺰاﺣﻢ ﻋﺒﺎدت او ﺑﺸﻮم ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﯽ ﺻﺪا ﺑﻪ ﻫﺎل ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و روی ﯾﮑﯽ از راﺣﺘﯽ ﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ ‫و ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺘﻢ... ﺧﺪاﯾﺎ... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ دﭼﺎر ﭼﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺷﺪه؟... اﯾﻦ دﯾﮕﺮ ﭼﻪ ﺑﺎزی ﺟﺪﯾﺪی اﺳﺖ؟... ﺧﺪاﯾﺎ ﭼﺮا دﻧﯿﺎ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ‫ﺑﺮای ﻣﻦ ﻧﻘﺸﻪ ﺟﺪﯾﺪی ﻣﯿﮑﺸﺪ؟... ای وای... ﭼﺮا داﺋﻢ ﻓﮑﺮ ﺑﺪ ﻣﯿﮑﻨﻢ؟... ﺷﺎﯾﺪ اﺻﻼ" ﭼﯿﺰ ﻣﻬﻤﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ... ﻓﻘﻂ ﻫﻤﺎن ﺧﺴﺘﮕﯽ ‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮد ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ... ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ... اﻣﮑﺎن ﻧﺪارد ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی ﺑﺎﺷﺪ.

ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم 10 دﻗﯿﻘﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ‫ﺑﻮد. ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ...دو ﺗﺎ ﭼﺎﯾﯽ رﯾﺨﺘﻢ در ﺳﯿﻨﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درب اﺗﺎق ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ رﻓﺘﻢ. ﻣﺎدر ‫ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﻨﻮز ﺳﺮ ﺳﺠﺎده اش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد! در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺳﯿﻨﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﺎ دﺳﺖ دﯾﮕﺮم ﺿﺮﺑﻪ ای ﺑﻪ درب اﺗﺎق زدم و ‫ﺑﻌﺪ دﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺘﮕﯿﺮه ﺑﺮدم ﺗﺎ آن را ﺑﺎز ﮐﻨﻢ وﻟﯽ در ﮐﻤﺎل ﺗﻌﺠﺐ درب را ﻗﻔﻞ ﺷﺪه دﯾﺪم!!! دﺳﺘﮕﯿﺮه را رﻫﺎ و ﮔﻮﺷﻢ را ﺑﻪ درب ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮدم... ﺳﮑﻮت ﺑﻮد و ﺳﮑﻮت!!!

‫ﺑﺎ ﺳﯿﻨﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و آن را روی ﻣﯿﺰ وﺳﻂ ﻫﺎل ﮔﺬاﺷﺘﻢ. روی ﯾﮑﯽ از ﻣﺒﻠﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ... ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﻋﮑﺴﻬﺎی ﺧﻮدم و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ‫ﮐﻪ در ﻧﺎﻣﺰدی اﺣﺴﺎن اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ و ﺑﻪ دﯾﻮار زده ﺑﻮدﻧﺪ،اﻓﺘﺎد. ﭼﻪ روزﻫﺎ و ﺷﺒﻬﺎ و ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ را ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮔﺬراﻧﺪه ‫ﺑﻮدم... ﭼﻪ ﺗﻠﺦ و ﭼﻪ ﺷﯿﺮﯾﻦ... ﻫﻤﻪ زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﺎت زﻧﺪﮔﯿﻢ را ﺷﺎﻣﻞ ﻣﯿﺸﺪﻧﺪ. ﻣﻦ در ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﻋﻤﺮم ﻓﻘﻂ ﯾﮑﺒﺎر ﻋﺎﺷﻖ ‫ﺷﺪه ﺑﻮدم و آﻧﻬﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎی ﻋﺰﯾﺰم. ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺪت ﻃﻮﻻﻧﯽ از اﯾﻦ ﻋﺸﻖ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺷﺖ وﻟﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم را ‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد... آﯾﺎ رﺳﻢ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺑﺮای ﻫﻤﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻮد؟... اﯾﻨﻄﻮر اﻓﮑﺎر و ﻟﺤﻈﺎت زﻧﺪﮔﯽ را در ﭘﻨﺠﻪ ﺧﻮد اﺳﯿﺮ ﻣﯿﮑﻨﺪ؟... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ" ‫ﺑﺪﺟﻮری دﭼﺎر اﯾﻦ ﻋﻔﺮﯾﺖ ﻋﺸﻖ ﺷﺪه ﺑﻮدم!!! ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ای ﮐﻪ ﺣﺘﯽ دﻧﯿﺎ ﻫﻢ در ﮐﻨﺎر ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﯽ ﻣﻌﻨﯽ ﺑﻮد ﭼﺮا ﮐﻪ دﻧﯿﺎی ﻣﻦ ﺧﻮد ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد...

در ﻫﻤﯿﻦ اﻓﮑﺎر ﺑﻮدم ﮐﻪ درب اﺗﺎق ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎز ﺷﺪ و اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﯿﺮون آﻣﺪ. ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ اﺷﮏآﻟﻮد ﺑﻮد و ﻏﻢ زده... از ﺗﻌﺠﺐ ‫داﺷﺘﻢ دﯾﻮاﻧﻪ ﻣﯿﺸﺪم. ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺧﯿﺮه ﺑﻪ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﯽ ﺷﺪه؟

‫ﺻﺪای ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را از داﺧﻞ اﺗﺎق ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﻫﯿﭽﯽ... ﺑ ﯿﺎ ﺗﻮو.

‫از ﮐﻨﺎر اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﮐﻪ ﻣﯿﮕﺬﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم... ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯽ ﮐﺮد، رﻓﺖ روی ﯾﮑﯽ از راﺣﺘﯿﻬﺎ ﻧﺸﺴﺖ. داﺧﻞ اﺗﺎق ‫ﮐﻪ رﻓﺘﻢ دﯾﺪم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ روی ﺗﺨﺖ دراز ﮐﺸﯿﺪه و ﺑﻪ درب اﺗﺎق ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﺪ. وﻗﺘﯽ ﻣﺮا دﯾﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره ﮐﺮد ‫ﮐﻪ روی ﺗﺨﺖ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ. رﻓﺘﻢ و روی ﻟﺒﻪ ی ﺗﺨﺘﺶ ﻧﺸﺴﺘﻢ. رﻧﮕﺶ زرد ﺷﺪه ﺑﻮد و دﻫﺎﻧﺶ ﺧﺸﮏ ﺧﺸﮏ ﺑﻮد اﻣﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ‫ﺑﺮق ﻋﺸﻖ داﺷﺖ. دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﺗﻮ ﭼﺘﻪ؟... ﭼﺮا اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﻪ؟... ﭼﺮا ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ ﺑﺎ اون ﺣﺎل زار ‫ﺳﺮ ﻧﻤﺎز ﻧﺸﺴﺘﻪ؟... ﭼﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه؟... ﺣﺲ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﻄﻠﺒﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ از اون ﺑﯿﺨﺒﺮم...

‫ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﮐﻪ دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد ﺷﺮع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺑﺎزی ﮐﺮدن ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎی ﻣﻦ ﮐﻪ دورم رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد، ﮔﻔﺖ: ﻧﮕﺮان ‫ﻧﺒﺎش... اوﻧﻬﺎ ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺮان ﻣﻨﻦ... ﺗﻮ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﮑﻦ...

ﻫﺮ دو دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: وﻟﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ...

دﺳﺘﺶ را از ﻣﯿﺎن دﺳﺘﺎﻧﻢ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ و روی ﻟﺒﻬﺎﯾﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ: ﻫﯿﺲ... ﻏﯿﺮ از اﯾﻨﮑﻪ ﮔﻔﺘﻢ... ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ ﻧﯿﺴﺖ... اﻟﻬﺎم ﺧﯿﻠﯽ...

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﻮع ﺷﺪﯾﺪی ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ دﺳﺖ داد. ﺳﺮﯾﻊ از روی ﺗﺨﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺳﻄﻞ آﺷﻐﺎل اﺗﺎﻗﺶ را زﯾﺮ ﮔﺮدﻧﺶ ‫ﮔﺮﻓﺘﻢ... ﺗﻤﺎم ﺻﻮرﺗﺶ از ﻋﺮق ﺧﯿﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد... اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ وارد اﺗﺎق ﺷﺪ و وﻗﺘﯽ دﯾﺪ ﻣﻦ ﭼﻄﻮر ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﮐﻤﮏ ‫ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﺮده ﺑﻮدم دﯾﮕﺮ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﻧﮑﺮد... ﻓﻘﻂ ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ داد و ﻫﺮ دوی ﻣﺎ را ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد.

ﺣﺎل ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ ‫ﺑﺪون ﻣﻌﻄﻠﯽ ﺳﻄﻞ را ﺑﯿﺮون ﺑﺮدم و رﻓﺘﻢ ﺑﻪ دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ و آﻧﺮا ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮده و ﺷﺴﺘﻢ. دوﺑﺎره ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻫﻨﻮز ‫ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد. ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﺑﻪ ﻫﺎل ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد و روی ﯾﮑﯽ از ﻣﺒﻠﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ و آرام آرام اﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ. رﻓﺘﻢ ﮐﻨﺎر ‫ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ، ﺑﻌﺪ از آن ﺣﺎل ﺗﻬﻮع ﺑﯿﺤﺎﻟﺘﺮ از ﻗﺒﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل ﮐﺎﻏﺬی ﻋﺮق روی ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ اش را ﭘﺎک ﮐﺮدم و ﺑﻪ آراﻣﯽ ‫ﺻﺪا ﮐﺮدم: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﺧ ﻮﺑﯽ؟

ادامه دارد ...

نام داستان: گلبرگ‌های خزان عشق // نویسنده: شادی داودی // منبع: 98یا

#داستان #گلبرگ‌های_خزان_عشق #شادی_داوودی