جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منگلبرگهای خزان عشق (15)
گلبرگ‌های خزان عشق (15)
ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" 7 روز از اﻗﺎﻣﺖ ﻣﻦ در ﻣﻨﺰل آﻧﻬﺎ ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ. از روز ﺳﻮم ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ. ﺑﺎ وﺟﻮدی ﮐﻪ اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ اﺻﻼ" ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر راﺿﯽ ﻧﺒﻮد وﻟﯽ ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﻬﺎی اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ و اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ. ﺣﻀﻮر او ﺗﺎ ﺣﺪودی ﺑﺮای ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ﭼﺮا ﮐﻪ از ﻟﺤﻈﺎت ﻃﺎﻗﺖ ﻓﺮﺳﺎی ﺳﮑﻮت آن ﺧﺎﻧﻪ در اوﻗﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ ﺷﺪت دﭼﺎر ﺿﻌﻒ و ﺑﯽ ﺣﺎﻟﯽ ﻣﯿﺸﺪ، راﺣﺖ ﻣﯿﺸﺪم. ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی در ﺟﺮﯾﺎن ﮐﺎﻣﻞ ﺑﯿﻤﺎری ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻮد وﻟﯽ ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻋﻨﻮان ﻣﯿﮑﺮد وﺟﻮد ﻣﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﻬﺒﻮدی ﺣﺎﻟﺶ ﻣﯿﺸﻮد، درﺳﺖ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮد ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺶ رو ﺑﻪ ﺑﻬﺒﻮدی ﻣﯿﺮود. اﻣﺎ آزﻣﺎﯾﺸﻬﺎی ﺧﻮن ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺣﮑﺎﯾﺖ از ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی داﺷﺖ...
در ﻣﺪت ﻫﻔﺖ روزی ﮐﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ی آﻧﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدم ﻣﺎﻣﺎن ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺑﻪ دﯾﺪﻧﻢ ﻧﯿﺎﻣﺪه ﺑﻮد! ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد! ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ رﻓﺘﺎرش ﺑﯿﺸﺘﺮ از آﻧﮑﻪ ﻣﺮا ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﮑﻨﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﻏﺼﻪ ی ﺧﻮدش ﺷﺪه اﺳﺖ... ﺑﺎﻻﺧﺮه اﯾﻦ اﺧﻼﻗﺶ ﺑﻮد ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺮ ﻃﻮری ﺑﻮد ﻧﺎرﺿﺎﯾﺘﯽ ﺧﻮدش را از رﻓﺘﺎر و ﺗﺼﻤﯿﻢ و اﻧﺘﺨﺎب اﺧﯿﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻣﯿﮕﺬاﺷﺖ.
ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ روزﻫﺎی آﺧﺮﯾﻦ اﺳﻔﻨﺪﻣﺎه را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" 3 روز دﯾﮕﺮ اول ﻓﺮوردﯾﻦ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﯽآﻣﺪ اﻣﺎ ﭼﻨﺎن ﺑﺮف ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺗﻬﺮان را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺟﻮاﻧﻪ ﻫﺎی ﺳﺮ درﺧﺘﺎن و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﮑﻮﻓﻪ ﻫﺎی آن ﻫﺎ را ﺳﺮﻣﺎ زد و اﯾﻦ ﺑﺮای ﻣﻦ ﭘﯿﺎمآور روزﻫﺎی ﺗﻠﺨﯽ را داﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ از ﻗﺒﻮل آﻧﻬﺎ ﻫﯿﭻ راه ﮔﺮﯾﺰی ﻧﯿﺴﺖ. آن روز ﺻﺒﺢ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ دﻟﺘﻨﮓ ﻣﺎﻣﺎن ﺷﺪم... ﺣﺘﯽ دﻟﻢ ﺑﺮای اﺣﺴﺎن ﻫﻢ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد... ﺑﺮای ﺧﺎﻧﻪ... ﺑﺮای ﺑﺎﺑﺎ... ﺑﺮای روزﻫﺎی ﺑﺮﻓﯽ ﺳﺎﻟﻬﺎی ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر در ﺣﯿﺎط ﺑﺮف ﺑﺎزی ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ و وﻗﺘﯽ ﺑﺎ اﺣﺴﺎن وارد ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻣﯿﺸﺪﯾﻢ ﺗﺎزه ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ﭼﻘﺪر ﺑﺮف ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ داﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ آورده اﯾﻢ... و آن وﻗﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﯿﻎ و ﻓﺮﯾﺎد ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ ﻫﻮا ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﺪ ﮐﻪ: ای وای... زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ﮐﺜﯿﻒ ﮐﺮدﯾﺪ... اﯾﻦ ﭼﻪ وﺿﻌﯿﻪ...
ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ را ﺑﺴﺘﻢ و ﺳﺮم را ﺑﻪ ﭘﺸﺖ راﺣﺘﯽ ﺗﮑﯿﻪ دادم اﻣﺎ ﺻﺪای آرام ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺎل آﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ از درﯾﺎی ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ ﺧﺎرج ﺷﻮم و دوﺑﺎره ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ را ﺑﺎز ﮐﻨﻢ. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد در ﻫﺎل ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ ام. وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﻗﺪﻣﻬﺎﯾﯽ آﻫﺴﺘﻪ از اﺗﺎﻗﺶ ﺧﺎرج ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ آراﻣﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﮔﻔﺖ: ﻣﺎﻣﺎن... اﻟﻬﺎم ﺳﺮﻣﺎ ﻧﺨﻮره.
ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ را ﺑﺎز ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم، ﺟﻮاب دادم: ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش... ﺧﻮاب ﻧﯿﺴﺘﻢ.
ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺿﻌﯿﻒ ﺷﺪه ﺑﻮد و اﯾﻦ دﯾﮕﺮ ﭼﯿﺰی ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﮕﯿﺮم. ﺑﺮای ﻧﺎﻫﺎر اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ و اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎﯾﺸﺎن ﭘﯿﺶ ﻣﺎ آﻣﺪﻧﺪ. ﺑﺎ وﺟﻮدی ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اﺻﻼ" ﺣﺎﻟﺶ ﻣﺴﺎﻋﺪ ﻧﺒﻮد، ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﺮا وﻗﺘﯽ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺑﺮف ﺑﺎزی داد ﻫﻤﻪ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻨﺪ! اﻣﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد ﻣﺮا ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻃﻮرﯾﮑﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﻮد اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد را ﺑﻪ ﮐﻨﺎری ﮐﺸﯿﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺿﻌﯿﻔﻪ... ﺧﻮدت ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﺑﺎ وﺿﻌﯽ ﮐﻪ اون داره ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎری... ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺳﺮﻣﺎﺧﻮردﮔﯽ ﺟﺰﯾﯽ ﭼﻘﺪر ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﺣﺎل اون رو وﺧﯿﻢ ﺗﺮ ﺑﮑﻨﻪ...
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻧﮕﺎه ﭘﺮﻏﺼﻪ ای ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺑﺬار ﻟﺬﺗﺶ رو ﺑﺒﺮه...
ﺑﻪ وﺿﻮح ﺣﺲ ﮐﺮدم ﻣﻨﻈﻮر اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد از اﯾﻦ ﺣﺮف ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺮﻓﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺧﻮاﻫﺪ دﯾﺪ. دﯾﮕﺮ ﯾﺎرای ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﯽ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ. دﺧﺘﺮﻫﺎی اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎی ﮔﺮم ﺧﻮد را ﭘﻮﺷﯿﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﺣﯿﺎط رﻓﺘﻨﺪ. ﺷﻬﺮه ﻫﻢ ﺑﺎ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﻟﺒﺎﺳﻬﺎی اﺷﮑﺎن را ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺣﯿﺎط ﺑﺮود ﺗﻨﺶ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ او ﻫﻢ ﺑﻪ ﺣﯿﺎط رﻓﺖ. ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ ﻣﺸﻐﻮل ﭘﻮﺷﯿﺪن ﻟﺒﺎﺳﻬﺎی ﮔﺮﻣﺸﺎن ﺷﺪﻧﺪ. ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎی ﮔﺮﻣﺶ را ﺑﭙﻮﺷﺪ ﮔﺮ ﭼﻪ ﻗﻠﺒﺎ" از اﯾﻦ اﻣﺮ ﻧﺎراﺿﯽ ﺑﻮدم... ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ وﺿﻌﯿﺖ ﺟﺴﻤﺎﻧﯽ او ﺑﻪ ﻗﺪری ﺿﻌﯿﻒ و در ﺧﻄﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﺳﺮﻣﺎﺧﻮردﮔﯽ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻗﻬﻘﺮاﯾﯽ از ﺑﯿﻤﺎری ﺑﺮﺳﺪ اﻣﺎ ﮐﺎری ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﮑﻨﻢ!... اﯾﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ی ﺧﻮد ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻮد و ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺻﻼﺣﺪﯾﺪ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﺎﯾﺪ ﺳﮑﻮت ﻣﯿﮑﺮدم! ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﮐﻪ ﺗﺮﺟﯿﺢ داده ﺑﻮد در ﻫﻤﺎن ﺧﺎﻧﻪ و از ﭘﻨﺠﺮه ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﻧﺎﻇﺮ ﺑﺮف ﺑﺎزی ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻘﯿﻪ ﺑﻪ ﺣﯿﺎط رﻓﺘﯿﻢ.
ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ورود ﺑﻪ ﺣﯿﺎط ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻫﺎی ﺑﺮﻓﯽ دﺧﺘﺮان اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭘﺮﺗﺎب ﺷﺪ. ﺑﺮای دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺻﺪای ﺧﻨﺪه و ﺟﯿﻎ از ﺣﯿﺎط ﺑﺰرگ و زﯾﺒﺎ و ﺑﺎ ﺻﻔﺎی آﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ از ﺑﺮف ﺳﭙﯿﺪﭘﻮش ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺑﻪ اوج آﺳﻤﺎن رﺳﯿﺪ... اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ در ﺣﯿﻦ ﺑﺮف ﺑﺎزی ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ای ﮐﻪ ﺧﻮد او ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﻮد ﻫﻮاﯾﺶ را دارﻧﺪ و اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻋﺚ دﻟﮕﺮﻣﯽ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﺪ. ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻬﺮﺑﺎن و دﻟﻨﺸﯿﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﮐﻪ از ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﺑﺮ زﯾﺒﺎﯾﯽ اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻣﯽ اﻓﺰود. ﻣﺤﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎی ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﻘﺪاری ﺑﺮف داﺧﻞ ﻟﺒﺎس ﻣﻦ رﯾﺨﺖ... ﺟﯿﻐﻢ از ﺷﺪت ﺳﺮﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻮا ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ...
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد و اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺪاری از ﻣﻦ ﺷﺮوع ﮐﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮدن ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻫﺎی ﺑﺮﻓﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﮐﻪ از ﺷﺪت ﺧﻨﺪه ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ دو دﺳﺘﻢ ﻣﺤﮑﻢ در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻨﺪه و اﺿﻄﺮاﺑﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺖ داده ﺑﻮد ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ اﻟﺘﻤﺎس ﮐﺮدن ﺗﺎ ﺑﻠﮑﻪ آﻧﻬﺎ دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮔﻠﻮﻟﻪ ی ﺑﺮﻓﯽ ﭘﺮﺗﺎب ﻧﮑﻨﻨﺪ... ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮرد وﻟﯽ اﺻﻼ" ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد. ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ را ﺑﺎز ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ: ﺑﺲ ﮐﻨﯿﺪ... ﺷﻤﺎﻫﺎ ﮐﻪ دﺧﺘﺮه رو ﮐﺸﺘﯿﺪ...
ﺻﺪای ﺧﻨﺪه ﻫﻤﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺑﺮﻓﯽ ﺑﻪ او ﺧﻮرده ﺑﻮد ﺻﺎف اﯾﺴﺘﺎد و ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺗﮑﺎن دادن ﺑﺮﻓﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ روی ﻟﺒﺎس ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... اﯾﻨﻬﺎ ﺑﻪ دﻓﺎع از ﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻦ ﻣﻦ رو ﺑﺰﻧﻦ وﻟﯽ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻤﻪ اوﻧﻬﺎ از ﻧﻈﺮ ﺑﯿﻨﺎﯾﯽ ﻣﺸﮑﻞ دارن... ﭼﻮن ﺗﻤﺎم ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮرد...
دوﺑﺎره ﻫﻤﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ و اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ و اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﮐﻠﯽ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ او ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻌﺪ از ﮔﺬﺷﺖ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﺳﻪ رﺑﻊ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ داﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ. ﻣﻦ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﺧﯿﺲ ﺷﺪن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﯾﻢ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم ﺑﻪ ﺣﻤﺎم ﺑﺮوم، وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺮون آﻣﺪم اﺣﺴﺎس ﻟﺮز و ﺳﺮﻣﺎی ﺷﺪﯾﺪی ﻣﯿﮑﺮدم. اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﺣﺪس زد ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮﻣﺎ ﺧﻮرده ﺑﺎﺷﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ دو ﻗﺮص ﺳﺮﻣﺎﺧﻮردﮔﯽ و ﻣﺴﮑﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ داد و ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﻢ ﮐﻪ در ﺣﺎل آﺑﮕﯿﺮی ﭘﺮﺗﻘﺎل ﺑﻮد ﺑﺎ اﺻﺮار زﯾﺎد ﯾﮏ ﻟﯿﻮان ﺑﻪ ﻣﻦ داد ﺗﺎ ﺑﺨﻮرم،وﻟﯽ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ اﺣﺴﺎس ﻟﺮز و ﺳﺮﻣﺎی ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﺸﺪ. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮدش ﭼﻨﺪان ﺣﺎل ﺧﻮﺷﯽ ﻧﺪاﺷﺖ اﻣﺎ ﻧﮕﺮان ﻣﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮاب ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ رﻓﺘﻢ و ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ را ﺑﺎز ﮐﺮده و ﺧﻮاﺑﯿﺪم. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﯾﮑﯽ از ﭘﺘﻮﻫﺎی ﺧﻮدش را ﻫﻢ روی ﭘﺘﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ روﯾﻢ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم، اﻧﺪاﺧﺖ.
ﺳﺮﻣﺎی ﻋﺠﯿﺒﯽ در ﺑﺪﻧﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم. اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﻪ اﺗﺎق آﻣﺪ و ﺑﻌﺪ از ﻣﻌﺎﯾﻨﻪ و ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻓﺸﺎرم ﻓﻬﻤﯿﺪ دﭼﺎر اﻓﺖ ﻓﺸﺎر ﺷﺪه ام، ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﻌﺪ از ﻣﺸﻮرت ﺑﺎ اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ دو آﻣﭙﻮل ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺰرﯾﻖ ﮐﺮد و ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻋﻤﯿﻘﯽ رﻓﺘﻢ. وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم ﭼﺮاغ اﺗﺎق ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮد. ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺷﺐ ﺷﺪه.از داﺧﻞ ﻫﺎل ﺻﺪای ﺻﺤﺒﺖ و ﺧﻮش و ﺑﺶ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ. ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮم ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺑﺪﻧﻢ ﺑﻪ ﺷﺪت درد ﻣﯿﮑﻨﺪ. در ﻧﺎﺣﯿﻪ ﮔﻠﻮﯾﻢ ﻧﯿﺰ اﺣﺴﺎس درد داﺷﺘﻢ. ﮐﺎﻣﻼ" ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﻮدن درﺟﻪ ﺣﺮارت ﺑﺪﻧﻢ ﻧﯿﺰ ﺷﺪم...!
ﭼﻪ ﻣﺴﺨﺮه... ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﯾﮏ ﺑﺮف ﺑﺎزی ﮐﻮﺗﺎه ﻣﺮﯾﺾ ﺷﺪه ﺑﻮدم! ﺑﺎ ﺳﺨﺘﯽ از روی ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم، ﭼﺮاغ اﺗﺎق روﺷﻦ ﺷﺪ. ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درب ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم، دﯾﺪم اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد در درﮔﺎه اﯾﺴﺘﺎده و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﺪ. ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﭼﻄﻮری؟... ﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺮاﻗﺐ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎﺷﯿﻢ... وﻟﯽ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮ ﺑﯿﺸﺘﺮ اﺣﺘﯿﺎج ﺑﻪ ﻣﺮاﻗﺒﺖ داﺷﺘﯽ...
ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ آﻣﺪ و ﻣﭻ دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﻧﺒﻀﻢ را ﮐﻨﺘﺮل ﺑﮑﻨﺪ... ﺧﯿﻠﯽ زود ﻓﻬﻤﯿﺪ ﺗﺐ دارم. در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺎ ﯾﮏ ﮔﻠﺴﺮ ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ را ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻢ ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﺠﺎس؟
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺟﻠﻮی ﭘﺎی ﻣﻦ را ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درب ﺑﺮوم، ﮔﻔﺖ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﮕﺮاﻧﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد... وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻣﺮﯾﺾ ﺷﺪی ازش ﺧﻮاﺳﺘﻢ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون ﺑﺮه... ﺧﻮدت ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﺪوﻧﯽ... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اﻻن در ﺷﺮاﯾﻄﯿﻪ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺑﯿﻤﺎری ﻣﺒﺘﻼ ﺑﺸﻪ... ﺳﯿﺴﺘﻢ دﻓﺎﻋﯽ ﺑﺪﻧﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺤﻠﯿﻞ رﻓﺘﻪ... ﺧﻮاﻫﺸﺎ" ﺗﻮ ﻫﻢ ﺳﻌﯽ ﮐﻦ ﻧﺰدﯾﮑﺶ ﻧﺸﯽ... آﻗﺎی ﻧﻌﻤﺘﯽ ﻫﻢ وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪن ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺮﯾﺾ ﺷﺪی ﺳﺮﯾﻊ اوﻣﺪن ﺗﺎ ﺗﻮ رو ﺑﺎ ﺧﻮدﺷﻮن ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺒﺮن...
ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: وﻟﯽ... ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ رو...
ﺣﺮﻓﻢ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: اﯾﻦ دﻓﻌﻪ ﻣﺠﺒﻮری... اﯾﻦ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎم ﻫﺴﺖ... ﺧﻮدﺷﻢ اﯾﻦ رو ﻣﯿﺪوﻧﻪ... از اﯾﻦ ﻫﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ... ﺧﻮدﺗﻢ وﺿﻌﯿﺖ اون رو ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﯽ... ﭘﺲ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺑﻪ آﻧﮋﯾﻦ ﻣﺒﺘﻼ ﺷﺪی ﺑﻬﺘﺮ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه آﻗﺎی ﻧﻌﻤﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﺑﺮﮔﺮدی... اﻧﺸﺎﷲ ﺧﻮب ﮐﻪ ﺷﺪی دوﺑﺎره ﺑﯿﺎی اﯾﻨﺠﺎ... اﯾﻦ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﻫﻢ ﺗﻮﺋﻪ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ روزی رو اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﯽ و ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎس ﮐﻪ از اﺑﺘﻼی ﺑﻪ آﻧﮋﯾﻦ دور ﺑﺎﺷﻪ.
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد درﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻧﺒﺎﯾﺪ در اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ اﺻﺮار ﺑﺮ ﻣﺎﻧﺪن ﻣﯿﮑﺮدم ﭼﻮن واﻗﻌﺎ" ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻮد... ﺑﻪ ﻧﻔﻌﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎ ﺳﻼﻣﺖ ﮐﺎﻣﻞ ﺧﻮدم را ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﯿﺎورده ام ﭘﯿﺶ او ﻧﺒﺎﺷﻢ... ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ دﻟﻢ اﺻﻼ" راﺿﯽ ﺑﻪ رﻓﺘﻦ ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺷﺪه ﺷﺮاﯾﻂ اﯾﺠﺎد ﺷﺪه را ﻣﯽ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻢ. ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﮑﺮد از اﺗﺎق ﺧﻮاب ﺧﺎرج ﺷﺪم. ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ورود ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﺎل، ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دﻟﺘﻨﮕﯿﺶ و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ از روی ﻋﺸﻘﺶ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ از ﺟﺎﯾﺸﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ. ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ آﻣﺪ و ﺑﺎ ﻣﻬﺮ و ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺎﺻﯽ ﻣﺮا در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻮﺳﯿﺪ. از ﻻی دﺳﺘﻬﺎی ﺑﺎﺑﺎ ﺻﻮرت ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﮐﻪ رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه ﺗﺮ از ﺻﺒﺢ ﺷﺪه ﺑﻮد، دﯾﺪم... وﻟﯽ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ از ﮔﺮﻣﺎی ﻋﺸﻖ ﺷﻌﻠﻪ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ، ﺑﺎ ﭼﻨﺎن ﻣﺤﺒﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﻨﻌﯽ ﺑﺮاﯾﺶ ﻧﺒﻮد ﻗﺼﺪ ﺳﺠﺪه ﻣﯿﮑﺮد... ﻣﻦ ﻫﻢ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ و ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم او را ﻣﯿﭙﺮﺳﺘﯿﺪم. ﺑﻌﺪ از ﻓﺎرغ ﺷﺪن از اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﻫﺎی ﭘﯿﺎﭘﯽ ﺑﺎ ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻤﮕﯽ روی راﺣﺘﯽ ﻫﺎی ﻫﺎل ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ. ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ ﺗﺎ ﭼﺎﯾﯽ ﺑﯿﺎورد. دو ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﻦ و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻃﻮر ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﻫﺮ دو در ﯾﮏ زﻣﺎن ﺑﻪ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﯾﻢ و از ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﭘﺮﺳﯿﺪﯾﻢ: ﺧﻮﺑﯽ؟... ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪی؟...
ﺻﺪای ﺧﻨﺪه ی ﺟﻤﻊ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ی ﻣﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه و ﺷﻮﺧﯽ ﮔﻔﺖ: اﮔﻪ از ﻣﻦ ﻣﯿﭙﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻠﻪ... ﻣﺮﺳﯽ... ﺧﻮﺑﻢ... ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ.
و ﺑﺎز ﺑﺎب ﺧﻨﺪه و ﺷﻮﺧﯽ ﺑﺎز ﺷﺪ. ﺳﺮم ﺑﻪ ﺷﺪت درد ﻣﯿﮑﺮد و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﺎﻣﻼ" ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد. وﻟﯽ ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ از آﻧﭽﻪ ﮐﻪ از ﺳﺮدردم رﻧﺞ ﺑﮑﺸﻢ ﻧﮕﺮان ﭘﺮﯾﺪﮔﯽ رﻧﮓ ﺻﻮرت ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدم. در ﻫﻤﺎن ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻗﻄﺮه ای ﺧﻮن ﻫﻢ در ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪه، اﻣﺎ داﺋﻢ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﭘﺮ از ﻣﺤﺒﺘﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪارد و ﻣﻦ ﻧﮕﺮاﻧﺶ ﻧﺒﺎﺷﻢ. ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﻮاری ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺣﺪود 8:30 ﺑﻮد. در ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﻮاب ﺑﻮدم اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ زﺣﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪه و از داروﺧﺎﻧﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﺤﻞ داروﻫﺎی ﻣﻮرد ﻧﯿﺎز ﻣﺮا ﺗﻬﯿﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻫﻢ ﻃﺒﻖ دﺳﺘﻮر و ﺗﺠﻮﯾﺰ او در ﺳﺎﻋﺎت ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪه ﺑﺎﯾﺪ آﻧﻬﺎ را ﻣﺼﺮف ﻣﯿﮑﺮدم. ﺳﺎﻋﺖ 9 ﺑﺎﺑﺎ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم ﺟﺎن... ﺑﺎﺑﺎ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮ ﺑﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ...
ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻮه ﺑﺰرﮔﯽ از ﻏﻢ را ﺑﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﺮدم. ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﻪ ﻟﺐ ﻧﺪاﺷﺖ و در ﺳﮑﻮﺗﯽ ﻏﻤﻨﺎﮐﺘﺮ از ﻏﺼﻪ ی ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد. اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺳﺮﯾﻊ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ دﺳﺘﺶ را ﭘﺸﺖ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ﮔﻔﺖ: داداش اﯾﻨﻄﻮری ﻓﻌﻼ" ﺑﻬﺘﺮه آﺧﻪ... اﻟﻬﺎم آﻧﮋﯾﻦ ﺷﺪه و ﺑﻬﺘﺮه در اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ زﯾﺎد ﺑﺎ ﺗﻮ در ارﺗﺒﺎط ﻧﺒﺎﺷﻪ... ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش ﻗﻮل ﻣﯿﺪه ﺧﻮب و ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﺑﮑﻨﻪ و ﺳﺮﯾﻊ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﺑﺸﻪ دوﺑﺎره اﯾﻨﺠﺎ ﺑﯿﺎد...
ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﻼﻣﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﮑﺮد، ﻓﻘﻂ در ﺳﮑﻮت ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎی ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻋﻠﺖ وﻟﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺠﯿﺒﯽ داﺷﺖ... ﻧﮕﺎه ﺧﺎﺻﯽ ﮐﻪ در ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ارﺗﺒﺎﻃﻢ ﺑﺎ او ﭼﻨﯿﻦ ﻧﮕﺎﻫﯽ را ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم! ﻟﺒﺨﻨﺪ زورﮐﯽ را ﺑﻪ ﻟﺐ آوردم. ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... اﯾﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺗﻮ ﻻزﻣﻪ... ﮔﺮﭼﻪ ﺧﻮدﻣﻢ اﺻﻼ" دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﺑﺮم... وﻟﯽ ﻓﻌﻼ" ﻣﺠﺒﻮرم...
ﺑﺎ ﺻﺪای ﺿﻌﯿﻔﯽ ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﻢ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: ﮐﺎش ﺻﺒﺢ ﺑﺮف ﺑﺎزی ﻧﮑﺮده ﺑﻮدﯾﻢ... ﺣﺪاﻗﻞ ﺗﻮ اﻻن ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﻮدی از اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮی...
اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... آﻧﮋﯾﻦ ﮐﻪ ﯾﮑﺒﺎره ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺮف ﺑﺎزی ﺑﻪ ﺳﺮاغ آدم ﻧﻤﯿﺎد... اﺣﺘﻤﺎﻻ" اﻟﻬﺎم آﻣﺎدﮔﯽ اﺑﺘﻼ ﺑﻪ آﻧﮋﯾﻦ رو داﺷﺘﻪ... ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش... ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺧﻮد اﻟﻬﺎﻣﻢ ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ ﺑﯿﺎد اﯾﻨﺠﺎ ﺗﻤﺎم ﻟﺤﻈﺎت ﺧﻮدش رو ﺑﺎ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﭘﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺗﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺑﺎ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﮐﺎﻣﻞ دوﺑﺎره ﭘﯿﺸﺖ ﺑﺮﮔﺮده.
ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﮐﻨﺎر ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻧﺸﺴﺖ و دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺖ، در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﺎ ﻋﺸﻘﯽ ﻣﺎدراﻧﻪ دﺳﺘﺶ را ﻧﻮازش ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺖ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﻗﻮل ﻣﯿﺪم در ﻧﺒﻮدن اﻟﻬﺎم... ﻧﺬارم زﯾﺎد ﺑﻬﺖ ﺳﺨﺖ ﺑﮕﺬره... ﻗﻮل ﻣﯿﺪم اذﯾﺘﺖ ﻧﮑﻨﻢ.
ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮف ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ آن را ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻫﻤﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ وﻟﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻢ رﻧﮓ و ﺑﯽ روﺣﯽ ﺑﺴﻨﺪه ﮐﺮد. در ﻫﻤﺎن ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻪ ﻗﺪری ﻏﺼﻪ در ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻧﺸﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. در ﺷﺮاﯾﻂ ﺑﺪی ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﯿﻤﺎری ﺧﻮدم ﺻﻼح واﻗﻌﯽ در اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻧﻤﺎﻧﻢ وﻟﯽ ﭼﺸﻤﺎن ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻟﺒﺮﯾﺰ از اﻟﺘﻤﺎس ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻧﮕﺎه آن را ﺑﯿﺎن ﻣﯿﮑﺮد. ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ، آﻫﺴﺘﻪ ﺑﻪ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﺎﻻ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﻧﺮم؟... ﺑﻤﻮﻧﻢ... اﻣﺎ رﻋﺎﯾﺖ ﻧﮑﺎت ﺑﻬﺪاﺷﺘﯽ رو ﺑﮑﻨﻢ... ﻣﻮاﻇﺒﻢ ﮐﻪ ﻣﺒﺘﻼ ﻧﺸﻪ...
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم اﺻﻼ" ﺻﺤﺒﺘﺸﻢ ﻧﮑﻦ... ﺗﻮ و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻧﯿﺴﺘﯿﻦ... در ﺛﺎﻧﯽ ﻫﺮ دوی ﺷﻤﺎ اﮔﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺑﻘﯿﻪ ﻧﺪوﻧﯿﺪ ﮐﻤﺘﺮم ﻧﻤﯿﺪوﻧﯿﺪ... ﭘﺲ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﺑﺤﺜﯽ ﺑﻪ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎس ﻋﻤﻞ ﮐﻦ.
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﻪ ﻗﺪری ﺟﺪی و ﻣﺤﮑﻢ ﺣﺮﻓﺶ را زد ﮐﻪ ﺟﺎی ﻫﯿﭻ ﺑﺤﺚ و ﺣﺮف دﯾﮕﺮی را ﺑﺮای ﻣﻦ ﻧﮕﺬاﺷﺖ. ﻗﺎﻋﺪﺗﺎ" ﺑﺎﯾﺪ 3اﻟﯽ4 روز را در ﻣﻨﺰل ﺧﻮدﻣﺎن ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪم، ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻤﯽ از وﺳﺎﯾﻞ ﺷﺨﺼﯽ ام را ﺑﺮﻣﯿﺪاﺷﺘﻢ و ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻣﯿﺒﺮدم. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮاب ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﻪ ﮐﺸﻮﯾﯽ از دراورش را ﺑﻪ ﻣﻦ اﺧﺘﺼﺎص داده ﺑﻮد رﻓﺘﻢ و ﻣﺸﻐﻮل ﺟﻤﻊآوری ﻣﺨﺘﺼﺮی از وﺳﺎﺋﻠﻢ ﺷﺪم، در آﺧﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﺎت ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم اﯾﺴﺘﺎده...! ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم... ﻃﻮر ﺧﺎﺻﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد... اﺻﻼ" ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻣﻔﻬﻮم ﻧﮕﺎﻫﺶ را درک ﮐﻨﻢ... درﺳﺖ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ در آن ﻟﺤﻈﺎت ﺧﺪا ﻣﻌﻨﯽ ﻧﮕﺎﻫﻬﺎی ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ را از ﻣﻐﺰم ﭘﺎک ﮐﺮده ﺑﻮد! ﻟﺒﺨﻨﺪی زدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش... ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﺑﺸﻪ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدم... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش.
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻤﺮﻧﮕﯽ روی ﻟﺒﻬﺎﯾﺶ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ای ﺧﺎص ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ را ﻟﻤﺲ ﮐﺮد و در ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻘﺪاری از ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﮐﻪ دورم رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد را ﺑﯿﻦ دو اﻧﮕﺸﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ اﺣﺴﺎس آن را ﻟﻤﺲ ﻣﯿﮑﺮد ﺑﻪ آراﻣﯽ ﻣﺮا ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... دوﺳﺘﻢ داری؟
از ﺳﻮاﻟﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ از ﺗﻌﺠﺐ اﺑﺮوﻫﺎﯾﻢ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﮔﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد، ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺘﻢ: اﯾﻦ ﭼﻪ ﺳﻮاﻟﯿﻪ؟!!! ﺧﻮب ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ... اﯾﻦ رو ﻫﻤﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻦ... ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺨﺒﺮ ﻣﻮﻧﺪه... ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺧﻮد ﺗﻮﯾﯽ!!!
ﺑﺎ ﭘﺸﺖ دﺳﺘﺶ ﻧﻮازش ﻣﻼﯾﻤﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ام داد و ﺑﻌﺪ ﻧﺸﺴﺖ روی ﺗﺨﺘﺶ. ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد. ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﺧﯿﻠﯽ اذﯾﺖ ﺷﺪی... ﻣﻦ رو ﺑﺒﺨﺶ...
ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﺶ رﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﻫﯿﭻ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﭼﯽ داری ﻣﯿﮕﯽ؟... اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﭼﯿﻪ؟
ﻧﮕﺬاﺷﺖ ﺣﺮﻓﻢ را ﺗﻤﺎم ﮐﻨﻢ... ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ دﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﻬﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﺎﺷﻢ. ﺳﭙﺲ ﺑﻪ آراﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﻧﺎﺷﯽ از ﺿﻌﻒ و ﺑﯿﻤﺎری اوﺳﺖ اداﻣﻪ داد: ﻧﻪ... ﻧﻪ اﻟﻬﺎم... ﺷﺮاﯾﻂ اﯾﺠﺎد ﺷﺪه در اﯾﻦ ﻣﺪت ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮدی رو ﻓﻘﻂ ﻣﺪ ﻧﻈﺮ ﻧﺪارم... ﻣﻦ در ﺗﻤﺎم ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻮ ﺷﺪم... ﯾﻌﻨﯽ از ﻫﻤﻮن اﺑﺘﺪا... ﺟﺰ ﻣﺰاﺣﻤﺖ، دردﺳﺮ و ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﮐﺎر دﯾﮕﻪ ای ﺑﺮای ﺗﻮ ﻧﮑﺮدم... ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻏﺼﻪ دار ﮐﺸﯿﺪه ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺎ ﺣﻖ ﺑﻪ اون ﺻﻮرت ﻗﺸﻨﮓ ﺗﻮ زدم ﻫﺴﺘﻢ... ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﯽ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﻣﺪت از ﻣﺤﺒﺘﻬﺎی ﺧﻮدت ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮام ﻣﻮﻧﺪه... اﻟﻬﺎم ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺮاﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﻨﻮزم از ﻣﻦ دﻟﺨﻮر ﺑﺎﺷﯽ... دﻟﺨﻮر ﺑﺎﺷﯽ و از ﻣﻦ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﯽ... ﻣﯿﺪوﻧﯽ اﻟﻬﺎم واﻗﻌﯿﺖ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺧﻮدم ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺣﺎﻟﻢ اﺻﻼ" ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ وﻟﯽ ﺣﻀﻮر ﺗﻮ و ﻣﺤﺒﺘﻬﺎی دﯾﮕﺮان ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﮐﻞ ﺷﺮاﯾﻂ ﺧﻮدم روﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻢ... وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ داری ﻣﯿﺮی، ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﺗﺮس ﻋﺠﯿﺒﯽ وﺟﻮدم رو ﮔﺮﻓﺘﻪ... ﺗﺮس از ﻣﺮگ ﻧﯿﺴﺖ وﻟﯽ...
ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﺶ رﻓﺘﻢ و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻐﻀﻢ را ﻓﺮو ﺑﺒﺮم، ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﭼﯿﻪ؟... ﭼﺮا ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟... ﺗﻮ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ و در ﻫﻤﻪ ﺣﺎل ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮه ﻫﺎ رو ﺳﺎﺧﺘﯽ... ﺣﺘﯽ ﻫﻤﻮن روزﻫﺎ ﮐﻪ اﺟﺎزه دﯾﺪﻧﺖ رو از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدی و اﺟﺎزه ﻧﻤﯿﺪادی ﻫﯿﭻ راﺑﻄﻪ ای ﺑﺎ ﺗﻮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ... ﺣﺘﯽ در اون روزﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺗﻠﺨﯿﺶ ﯾﻪ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ داﺷﺖ... ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﭼﺮا؟ ﭼﻮن در ﻫﻤﻮن اﯾﺎم ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻋﺸﻖ ﭼﯿﻪ و ﻣﻦ ﭼﻘﺪر ﻋﺎﺷﻘﻢ... ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻓﻘﻂ داری اﻋﺼﺎب ﻣﻦ و ﺧﻮدت رو ﺧﻮرد ﻣﯿﮑﻨﯽ... ﺑﺒﯿﻦ...
روی دو زاﻧﻮﯾﻢ ﺟﻠﻮی ﭘﺎی ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ و دﺳﺘﻬﺎﯾﻢ را روی زاﻧﻮاﻧﺶ ﻗﺮار دادم، ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎی ﺧﺴﺘﻪ اش ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺧﺪا... ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺧﺪا اﯾﻨﻄﻮری ﺣﺮف ﻧﺰن... ﺗﻮ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎت ﻣﻦ رو دﯾﻮوﻧﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ...
در ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﻗﻊ دو ﺿﺮﺑﻪ ﻣﻼﯾﻢ ﺑﻪ درب ﺧﻮرد و ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی وارد اﺗﺎق ﺷﺪ. ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ و ﻋﺸﻖ ﻓﺮاواﻧﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ رﻓﺖ و ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ او را ﺑﻮﺳﯿﺪ ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ. اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم و ﺑﻪ ﻫﺮ دوی آﻧﻬﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم. ﺻﻮرت ﻣﺮا ﻣﯿﺎن دو دﺳﺖ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ ﮔﺮﻓﺖ، ﻣﺮا ﻫﻢ ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻫﺮ دوی ﺷﻤﺎ ﺑﯽ ﻣﻮرد ﻧﮕﺮاﻧﯿﺪ... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ دورﯾﺘﻮن از ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ زﯾﺎد ﻃﻮل ﻧﻤﯿﮑﺸﻪ... ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ دو ﺳﻪ روز دﯾﮕﻪ ﮐﻪ ﺣﺎل اﻟﻬﺎم ﺧﻮب ﺷﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ از اوﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻓﮑﺮش رو ﺑﮑﻨﯽ ﺧﻮدش رو ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﻪ... ﺣﺎﻻم ﺑﻬﺘﺮه ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ آﻗﺎی ﻧﻌﻤﺘﯽ رو ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﺬارﯾﺪ... ﺑﯿﺮون ﻣﻨﺘﻈﺮ اﻟﻬﺎم ﺟﻮن اﯾﺴﺘﺎدن.
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﮐﯿﻒ و ﻣﺎﻧﺘﻮﯾﻢ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻟﺒﺎﺳﯽ اﺗﺎق ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ آوﯾﺰان ﺑﻮد ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه روﺳﺮﯾﻢ ﺑﺮداﺷﺘﻢ. ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﻪ اﺗﺎق وارد ﺷﺪ. ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ رﻓﺖ، وﻗﺘﯽ ﻣﺎﻧﺘﻮﯾﻢ را ﭘﻮﺷﯿﺪم ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ زردی ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﺻﻮرﺗﺶ ﺷﺪم. اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و واﻗﻌﺎ" ﺑﺎ ﻋﺸﻘﯽ ﺑﺮادراﻧﻪ ﯾﮏ دﺳﺖ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﺴﺘﻪ ی ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ دﺳﺖ او را در دﺳﺘﺎن ﺧﻮدش ﻧﻮازش ﻣﯿﮑﺮد. ﺑﻪ ﻃﺮف ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ رﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اﯾﻨﻘﺪر ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش... ﺑﻪ ﺧﺪا اﮔﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺮﯾﻀﯿﻢ، اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد رﻓﺘﻨﻢ رو واﺟﺐ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺖ، اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ از اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮم... ﺣﺘﯽ ﺑﺮای ﯾﻪ ﺛﺎﻧﯿﻪ... وﻟﯽ ﭼﯿﮑﺎر ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﺸﺨﯿﺺ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد و ﺑﺎ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﮐﺎر روﺑﮑﻨﻢ...
در اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ی اﺷﮑﯽ ﮐﻪ از ﭼﺸﻢ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺳﺮازﯾﺮ ﺑﻮد ﺷﺪم. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد. اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺣﺎﻻ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺗﺮ از ﻗﺒﻞ در ﺣﺎل ﻧﻮازش دﺳﺖ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آرام ﮔﻔﺖ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﺻﻼح در اﯾﻨﻪ... ﻣﺘﻮﺟﻪ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ... ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ...
ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻧﮕﺬاﺷﺖ ﺣﺮف اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﺑﺮﺳﺪ، ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻢ رﻧﮕﯽ روی ﻟﺒﺶ آورد و ﮔﻔﺖ: اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد... ﺧﻮدت رو اذﯾﺖ ﻧﮑﻦ... ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻏﻠﻂ ﻧﮕﺮﻓﺘﯽ... اﻟﻬﺎﻣﻢ اﯾﻦ رو ﻣﯿﺪوﻧﻪ... ﻣﮕﻪ ﻧﻪ اﻟﻬﺎم؟
ﺑﺮاﯾﻢ ﻗﺎﺑﻞ ﺑﺎور ﻧﺒﻮد ﮐﻪ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد اﯾﻦ ﺑﺎر ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺟﻠﻮی ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺣﻔﻆ ﻇﺎﻫﺮ ﺑﮑﻨﺪ!!! او ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮدش ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻋﻨﻮان در ﺣﻀﻮر ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻋﻤﻠﯽ از ﻣﻦ ﺳﺮ ﻧﺰﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺧﺎﻃﺮی ﺑﺮای او ﺑﺸﻮد وﻟﯽ اﯾﻦ ﺑﺎر اﯾﻦ ﺧﻮد او ﺑﻮد ﮐﻪ دﺳﺖ از ﭘﺎ ﺧﻄﺎ ﮐﺮده ﺑﻮد!!! ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪ ای ﻧﮕﺮان ﺷﺪم ﮐﻪ ﻧﮑﻨﺪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﮔﺮﯾﻪ ی اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﺸﻮد... در ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﻗﻊ اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﮐﯿﺴﻪ داروﻫﺎی ﻣﻦ و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺧﻮﺷﺮوﯾﯽ ﭼﻬﺮه اش را ﺣﻔﻆ ﮐﻨﺪ، وارد اﺗﺎق ﺷﺪ. ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ و اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﮐﻪ ﻫﺮ دو روی ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم ﺟﺎن... اﯾﻦ داروﻫﺎی ﻣﻮرد ﻧﯿﺎزﺗﻪ... داروﻫﺎ رو ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺼﺮف ﮐﻦ ﺗﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮب ﺑﺸﻪ و ﺑﺮﮔﺮدی ﭘﯿﺶ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ.
ﺳﭙﺲ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻧﮕﺎه ﺗﺸﮑﺮآﻣﯿﺰی ﺑﻪ او ﻣﯿﮑﺮد، ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب داداش... راﺿﯽ ﺷﺪی؟... ﺑﻪ ﺧﺪا داروﻫﺎﯾﯽ ﺑﺮاش ﺗﺠﻮﯾﺰ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻧﻮر ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﺑﺸﻪ... ﻧﮕﺮاﻧﻢ ﻧﺒﺎش ﺧﯿﻠﯽ زود ﺑﺮﻣﯿﮕﺮده.
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﺎ دﺳﺖ ﺻﻮرﺗﺶ را ﮐﻪ از اﺷﮏ ﺧﯿﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد ﭘﺎک ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺿﺮﺑﺎت ﻣﻼﯾﻤﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ زد و ﮔﻔﺖ: ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ... ﭘﻬﻠﻮون... آﻗﺎی ﻧﻌﻤﺘﯽ رو ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﻄﻞ ﮐﺮدی...
ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺑﺮای ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪن از روی ﺗﺨﺖ، اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد و اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﻫﺮ دو ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ رﻓﺘﻨﺪ!!! درﺳﺖ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ در اﯾﻦ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ای ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻗﻮای ﺑﺪﻧﯽ و ﺗﻮان ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺗﺤﻠﯿﻞ رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ! وﻗﺘﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ روی ﭘﺎﯾﺶ اﯾﺴﺘﺎد ﺑﻪ آراﻣﯽ از آﻧﻬﺎ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ رﻫﺎﯾﺶ ﮐﻨﻨﺪ و ﻣﯿﺘﻮاﻧﺪ ﺧﻮدش ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ راه ﺑﺮود... دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ... ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم... ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪﻧﺶ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدم... ﻓﺸﺎر ﺑﻐﺾ در ﮔﻠﻮﯾﻢ ﺑﻪ ﻗﺪری زﯾﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﺧﻔﮕﯽ ﻣﯿﮑﺮدم... ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﻗﺪری اﺷﮏ در ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﭘﻠﮏ ﺑﺰﻧﻢ و اﺷﮑﻬﺎﯾﻢ ﺳﺮازﯾﺮ ﺑﺸﻮد. ﺑﻪ ﻃﺮف ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ رﻓﺘﻢ. ﻟﺐ ﭘﺎﯾﯿﻨﻢ را ﺑﻪ ﺷﺪت ﮔﺎز ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ از ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدﻧﻢ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی ﮐﻨﻢ. ﯾﻘﻪ ی ﻟﺒﺎﺳﺶ را ﮐﻪ ﺧﺮاب ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺮاﯾﺶ ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم. اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد و اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﮐﻪ در دو ﻃﺮف ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﺮا ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ... ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺷﺮاﯾﻂ اﯾﺠﺎد ﺷﺪه را ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آرام ﮐﻪ از اﻋﻤﺎق ﻗﻠﺒﻢ ﺑﯿﺮون ﻣﯽآﻣﺪ ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدم... ﺧﯿﻠﯽ زود... ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم.
و ﺣﻤﯿﺪ رﺿﺎ ﺑﻪ آراﻣﯽ ﻣﺮا در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ و روی ﺳﺮ و ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ را ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﻣﻦ داﺋﻢ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﻣﺒﺎدا ﻗﻄﺮه اﯾﯽ اﺷﮏ از ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﻮد ﭼﺮا ﮐﻪ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ دوﺳﺖ ﻧﺪارد ﻣﻦ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻢ و اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ را ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ ﯾﺎد آوری ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮای ﺣﻔﻆ روﺣﯿﻪ ی ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ را ﺧﺼﻮﺻﺎ" ﻣﻦ رﻋﺎﯾﺖ ﮐﻨﻢ...
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ و درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ داﺷﺘﻢ دﯾﮕﺮ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ از رﯾﺰش اﺷﮑﻬﺎﯾﻢ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی ﮐﻨﻢ و ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪم. ﺑﺎﺑﺎ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺳﺎک ﻟﺒﺎﺳﻢ را در دﺳﺖ داﺷﺖ و ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﻫﻢ ﮐﻨﺎرش اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد اﻧﺘﻈﺎر ﻣﺮا ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ. وﻗﺘﯽ ﭼﺸﻤﻬﺎی ﮔﺮﯾﺎن ﻣﺮا دﯾﺪ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻏﺼﻪ را در ﭼﻬﺮه ی ﺑﺎﺑﺎ ﻧﯿﺰ دﯾﺪم، ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﻫﻢ ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ اﻓﺘﺎد. ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ آﻣﺪ و ﻣﺮا ﺑﻐﻞ ﮐﺮد... ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻋﺰﯾﺰ دﻟﻢ زود ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدی...
ﺑﺎ ﺳﺮ ﺣﺮف ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی را ﺗﺎﯾﯿﺪ ﮐﺮدم. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ و اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد و اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﺎل آﻣﺪﻧﺪ. دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ ﻣﻌﻄﻞ ﮐﻨﻢ. ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮی ﮔﺮﯾﻪ ام را ﺑﮕﯿﺮم... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﻼﻣﯽ ﺣﺮف ﻧﻤﯽ زد و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد... ﻣﻮﻗﻊ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺑﺎﺑﺎ از ﻫﻤﻪ ی آﻧﻬﺎ ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻧﺎﻣﺴﺎﻋﺪ ﺑﻮدن ﻫﻮا از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﻧﺸﻮﻧﺪ و آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ اﻇﻬﺎر ﮐﻠﯽ ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﯽ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻗﺒﻮل ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺗﺎ ﺟﻠﻮی درب ﻫﺎل ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ اﻣﺎ در ﻧﻬﺎﯾﺖ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺗﺎ ﺟﻠﻮی درب ﺣﯿﺎط ﻧﯿﺰ آﻣﺪ وﻗﺘﯽ در ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺎﺑﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ و درب ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺑﺴﺘﻢ ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدن... ﮔﺮﯾﻪ ﻧﺒﻮد... ﺿﺠﻪ ﻣﯿﺰدم... ﺑﺎﺑﺎ در ﺑﯿﺮون ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺮای دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﺎ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد.
وﻗﺘﯽ داﺧﻞ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺸﺴﺖ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﯿﺸﻪ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ آﻣﺪ... ﺑﺎﺑﺎ از ﻃﺮﯾﻖ دﮐﻤﻪ اﺗﻮﻣﺎت ﮐﻨﺎر دﺳﺖ ﺧﻮدش ﺷﯿﺸﻪ را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺸﯿﺪ... اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺳﺮش را ﺑﻪ آراﻣﯽ داﺧﻞ ﻣﺎﺷﯿﻦ آورد و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ زﺣﻤﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﺪی ازت ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ... اﯾﻨﻘﺪر ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ... ﺑﺎﯾﺪ راﺿﯽ ﺑﻪ رﺿﺎی ﺧﺪا ﺑﻮد... ﻣﻦ و اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ و ﺧﻮد ﺗﻮ و ﺣﺘﯽ ﻣﺎﻣﺎن ﻫﺮ ﮐﺎری ﮐﻪ از دﺳﺘﻤﻮن ﺑﺮﻣﯽ اوﻣﺪه ﺑﺮای ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﺮدﯾﻢ... ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﻢ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﮐﺮد... ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺷﺮط اﯾﻨﮑﻪ ﻗﻮی و ﺻﺒﻮر ﺑﺎﺷﯿﻢ... ﻗﻮل ﺑﺪه اﻻن ﮐﻪ رﻓﺘﯽ زﯾﺎد ﺑﯽ ﺗﺎﺑﯽ ﻧﮑﻨﯽ... داروﻫﺎت رو ﻣﺼﺮف ﮐﻦ... اﺳﺘﺮاﺣﺘﻢ ﯾﺎدت ﻧﺮه... اﻟﻬﺎم اﮔﻪ ﻗﺮار ﺑﺎﺷﻪ اﯾﻨﻄﻮری ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﯽ... ﻣﺮﯾﺾ ﻣﯿﺸﯽ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﻟﻬﺎم... ﺗﻮ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﻫﺴﺘﯽ... ﭘﺲ ﺑﺎ اﯾﻦ رﻓﺘﺎرت ﺣﺪاﻗﻞ آﻗﺎی ﻧﻌﻤﺘﯽ رو ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﮑﻦ... ﻗﻮل ﺑﺪه ﮐﻪ ﺻﺒﻮر ﺑﺎﺷﯽ...
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﺶ از ﺷﺪت ﻏﺼﻪ ﻣﻦ ﮐﻢ ﮐﻨﺪ وﻟﯽ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﻣﯿﺰان ﻏﺼﻪ ی او اﮔﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮐﻤﺘﺮ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ... ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺗﻼش او ﺑﺮای آرام ﮐﺮدن ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺜﻞ ﺑﺎزی ﻫﻨﺮﭘﯿﺸﻪ ای ﺑﻮد ﮐﻪ اﺻﻼ" ﺑﻪ اﯾﻔﺎی ﻧﻘﺸﺶ وارد ﻧﯿﺴﺖ... اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد در اﻧﺘﻬﺎی ﺻﺤﺒﺘﻬﺎﯾﺶ ﺻﺪاﯾﺶ ﺑﺎ ﺑﻐﺾ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﻫﻤﺮاه ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻌﺪ از ﮔﺬﺷﺖ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎﺑﺎ از اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدﯾﻢ و راﻫﯽ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪﯾﻢ. وﻗﺘﯽ ﺟﻠﻮی درب ﺧﺎﻧﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺳﺮم از ﺷﺪت درد اﻣﺎﻧﻢ را ﺑﺮﯾﺪه ﺑﻮد. اﺻﻼ" ﺣﻮﺻﻠﻪ ی ﻣﺎﻧﺪن در ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ وارد ﺣﯿﺎط ﺑﺸﻮم. ﮐﯿﻔﻢ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺧﺎرج ﺷﺪم... اﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ روی ﭘﺎﯾﻢ اﯾﺴﺘﺎدم درد ﺳﺮم ﺑﻪ ﻗﺪری ﺷﺪﯾﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﮐﯿﻔﻢ را رﻫﺎ ﮐﺮدم و ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﺎن دﺳﺘﻢ ﻓﺸﺎر زﯾﺎدی را ﺑﻪ ﺷﻘﯿﻘﻪ ﻫﺎﯾﻢ وارد ﮐﺮدم... و ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ روی دو زاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺘﻢ.
ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ اﺣﺴﺎس ﺧﻔﻪ ﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم... ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ آﻣﺪ و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ زﯾﺮ ﺑﻐﻞ ﻣﺮا ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ﮔﻔﺖ: ﭼﯿﻪ ﺑﺎﺑﺎ؟... ﭼﯽ ﺷﺪه اﻟﻬﺎم ﺟﺎن؟... آﺧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﭼﺮا اﯾﻨﻘﺪر ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻓﺸﺎر ﻣﯿﺎری... داری ﺧﻮدت رو ﻧﺎﺑﻮد ﻣﯿﮑﻨﯽ...
ﺑﺎﺑﺎ ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﻣﺮا ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ وادار ﮐﻨﺪ وﻟﯽ ﺑﻪ ﻗﺪری درد در ﺳﺮم ﻣﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ ﮐﻪ اﻣﮑﺎن ﻗﺪم ﺑﺮداﺷﺘﻦ را از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻓﻘﻂ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ: ﺑﺎﺑﺎ... ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪه...
ﺑﺎ ﯾﮏ دﺳﺘﻢ ﻟﺒﻪ ی ﺑﺎﻻی ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﮔﺮﻓﺘﻢ، ﺑﺎﺑﺎ از ﻣﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ و ﮐﯿﻔﻢ را از روی زﻣﯿﻦ ﺑﺮداﺷﺖ و ﮔﻔﺖ: ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﻮدت رو ﻧﮕﻪ داری ﺗﺎ ﻣﺎدرت رو ﺻﺪا ﺑﺰﻧﻢ؟
ﺑﻪ آراﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ: آره...
دﻧﺪاﻧﻬﺎﯾﻢ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻓﺸﺎر ﻣﯿﺪادم ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ درد ﺳﺮم را ﺑﻬﺘﺮ ﺗﺤﻤﻞ ﺑﮑﻨﻢ... ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﺴﺘﻢ و ﺳﺮم را آرام آرام روی دﺳﺘﺎﻧﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﺑﺎﺑﺎ از ﻃﺮﯾﻖ اف. اف ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﺮای ﮐﻤﮏ ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﻠﻮی درب ﺑﯿﺎﯾﺪ. ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻃﻮل ﻧﮑﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺳﺮﯾﻊ ﺧﻮدش را ﺟﻠﻮی درب ﺣﯿﺎط رﺳﺎﻧﯿﺪ. ﻣﺪت ﻧﺴﺒﺘﺎ" ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ و ﻣﺎﻣﺎن از ﻫﻢ ﺑﯿﺨﺒﺮ ﺑﻮدﯾﻢ... ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ از دﺳﺘﻢ دﻟﺨﻮر اﺳﺖ... اﻣﺎ در آن ﻟﺤﻈﺎت ﺗﻨﻬﺎ ﭘﻨﺎه ﻣﻦ آﻏﻮش ﮔﺮم او ﺑﻮد... ﺳﺮﯾﻊ ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻣﻦ رﺳﺎﻧﯿﺪ و ﻣﻦ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم و ﻫﻨﻮز ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را از ﺷﺪت ﺳﺮدرد ﺑﺴﺘﻪ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﺧﻮدم را در آﻏﻮش ﭘﺮ از ﻣﻬﺮش اﻧﺪاﺧﺘﻢ... زار زار ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮدم... ﭼﻨﺎن ﺳﺨﺖ ﻣﺮا در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﺮای دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﺮا در ﺧﻮدش ﺣﻞ ﮐﻨﺪ... ﻓﺮو ﺑﺒﺮد... و ﻓﻘﻂ اﯾﻦ ﺟﻤﻼت ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﺗﮑﺮار ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﻦ از او ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم: ﭼﻪ ﺑﻪ روز ﺧﻮدت آوردی؟... دﺧﺘﺮﮐﻢ... ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ دﯾﻮوﻧﻪ ﺑﺎزﯾﻬﺎی ﺗﻮ... ﭼﻪ ﮐﻨﻢ...
ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮدم و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ: ﻣﺎﻣﺎن... ﺑﺮاش دﻋﺎ ﮐﻦ... ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺧﺪا... ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻦ ﺑﺪون ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﯿﻤﯿﺮم... ﻓﻘﻂ دﻋﺎ ﮐﻦ ﮐﻪ ﺧﻮب ﺑﺸﻪ... اﮔﻪ ﻣﻦ رو دوﺳﺖ داری ﺑﺮای ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ دﻋﺎ ﮐﻦ...
ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ داﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮوم. ﺑﻪ ﻣﺤﺾ وارد ﺷﺪن ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن از ﺷﺪت ﺳﺮدرد دﭼﺎر ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﻮع ﺷﺪم. ﻫﻨﻮز دﻗﺎﯾﻘﯽ از ورودم ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻠﯽ اﺳﺒﺎب زﺣﻤﺖ ﺑﺮای ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ ﭘﺎ ﮐﺮده ﺑﻮدم... اﻣﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺎد ﺑﯽ ﺻﺪاﯾﻢ رﺳﯿﺪ. ﻣﺎﻣﺎن در ﺗﻤﺎم ﻣﺪت آرام آرام اﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ و ﺑﻌﺪ ﻣﺮا ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻢ ﺑﺮد. وﻗﺘﯽ روی ﺗﺨﺘﻢ دراز ﮐﺸﯿﺪم ﻫﻨﻮز ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮدم... از ﺷﺪت ﺳﺮدرد ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم وﻟﯽ در ﻫﻤﺎن ﺷﺮاﯾﻂ ﻫﻢ از ﻣﺎﻣﺎن ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻨﺰل ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮد و ﺣﺎل او را ﺑﭙﺮﺳﺪ.
ﻣﺎﻣﺎن دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﻌﺪ ﮔﻮﺷﯽ را ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﻦ آورد و ﺑﻌﺪ از وﺻﻞ ﺑﻪ ﭘﺮﯾﺰ ﺗﻠﻔﻦ، ﮔﻮﺷﯽ را در اﺧﺘﯿﺎر ﻣﻦ ﻗﺮار داد و ﺗﻨﻬﺎ ﺷﻤﺎره ﻣﻨﺰل آﻧﻬﺎ را ﺑﺮاﯾﻢ ﮔﺮﻓﺖ. ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﮐﺎری ﺑﻮد ﮐﻪ در آن ﺷﺮاﯾﻂ ﺑﺮای ﻣﻦ اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪاد... ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻤﺎس ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪ ﺻﺪای اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ را از ﭘﺸﺖ ﺧﻂ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ او ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﮐﻮﺗﺎه ﮔﻮﺷﯽ را در اﺧﺘﯿﺎر ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻗﺮار داد. وﻗﺘﯽ ﺻﺪای ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﺷﻨﯿﺪم داﺋﻢ ﺟﻤﻠﻪ ی دوﺳﺘﺖ دارم را ﺗﮑﺮار ﻣﯿﮑﺮد... وﻗﺘﯽ ﺻﺪاﯾﺶ را ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﺳﺮدردم ﺗﺴﮑﯿﻦ ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﻨﺪ اﻣﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻌﺪ از دﻗﺎﯾﻘﯽ ﭼﻨﺪ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻫﺮ دو از ﻗﻄﻊ ﮐﺮدن ﺗﻠﻔﻦ ﻧﺎراﺿﯽ ﺑﻮدﯾﻢ وﻟﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدﯾﻢ و ﺗﻠﻔﻦ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ.
آن ﺷﺐ ﺑﻌﺪ از ﻣﯿﻠﯿﻮﻧﻬﺎ ﺑﺎری ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن اﺻﺮار ﮐﺮد ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﭼﻨﺪ ﻗﺎﺷﻖ ﺳﻮپ ﺑﺨﻮرم و ﺳﭙﺲ داروﻫﺎﯾﻢ را ﺧﻮردم. ﺳﺮدرد ﻫﻤﭽﻨﺎن آزارم ﻣﯿﺪاد... اﻣﺎ در اﺛﺮ داروﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻢ.
ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﺻﺪای زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪم. ﺻﺪای زﻧﮓ ﭼﻨﺎن ﻟﺮزﺷﯽ ﺑﻪ ﺑﺪﻧﻢ اﻧﺪاﺧﺖ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺎ ﻣﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﯾﻘﯿﻦ ﺑﺪاﻧﻢ ﺗﻤﺎس از ﺧﺎﻧﻪ ی ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎﺳﺖ. ﺑﺎ وﺟﻮد ﺳﺮدردی ﮐﻪ ﻫﻨﻮز آزارم ﻣﯿﺪاد ﮔﻮﺷﯽ ﺗﻠﻔﻦ را ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺮداﺷﺘﻢ، ﻣﺎﻣﺎن زودﺗﺮ از ﻣﻦ ﮔﻮﺷﯽ را از ﻃﺒﻘﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد. ﺳﮑﻮت ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ آﯾﺎ ﺣﺪﺳﻢ درﺳﺖ ﺑﻮده ﯾﺎ ﻧﻪ... ﺻﺪای ﻟﺮزان ﺳﭙﯿﺪه را از آن ﺳﻮی ﺧﻂ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ.
ﺳﭙﯿﺪه ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺨﺘﺼﺮ ﮔﻔﺖ: ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻔﯿﻌﯽ ﻣﯿﺸﻪ ﻟﻄﻒ ﮐﻨﯿﺪ ﺑﻪ اﻟﻬﺎم ﺟﻮن ﺑﮕﯿﺪ ﺧﻮدش رو ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺮﺳﻮﻧﻪ...
اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺗﻤﺎم اﺗﺎق دور ﺳﺮم ﻣﯿﭽﺮﺧﺪ... ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ از اﻋﻤﺎق وﺟﻮدم ﺧﺎرج ﻣﯿﮑﺮدم اﻟﺘﻤﺎس ﮐﺮدم: ﺳﭙﯿﺪه... ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﯿﻔﺘﺎده... ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺧﺪا...
ﺻﺪای ﻣﺎﻣﺎن را از ﮔﻮﺷﯽ دﯾﮕﺮی ﮐﻪ در ﻃﺒﻘﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺷﻨﯿﺪم: ﺳﭙﯿﺪه ﺟﺎن ﺷﻤﺎ ﮔﻮﺷﯽ رو ﻗﻄﻊ ﮐﻨﯿﺪ ﻣﻦ اﻻن اﻟﻬﺎم رو ﺑﻪ اوﻧﺠﺎ ﻣﯿﺎرم.
ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻮﺷﯽ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد وﻟﯽ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﮔﻮﺷﯽ در دﺳﺘﻢ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ اﻓﺘﺎدم ﺳﭙﯿﺪه ﻫﻢ از آن ﺳﻮی ﺧﻂ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ... دوﺑﺎره اﻟﺘﻤﺎﺳﺶ ﮐﺮدم: ﺳﭙﯿﺪه ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺧﺪا... ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﭼﯿﺰﯾﺶ ﻧﺸﺪه... ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺧﺪا ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﺪه... ﺑﺪه ﺑﻪﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﻣﯿﺨﻮام ﺻﺪاش رو ﺑﺸﻨﻮم...
ﺑﻪ ﻫﻖ ﻫﻖ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم، ﺳﭙﯿﺪه در ﻻ ﺑﻪ ﻻی ﮔﺮﯾﻪ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم ﺟﻮن... اﯾﻨﻘﺪر ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ... ﻓﻘﻂ ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ ﺑﯿﺎ... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻪ...
ﻣﺎﻣﺎن ﺳﺮﯾﻊ وارد اﺗﺎق ﺷﺪ و ﮔﻮﺷﯽ را ﺑﻪ زور از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ و آن را ﺳﺮ ﺟﺎﯾﺶ ﮔﺬاﺷﺖ. ﺳﺮم را ﻣﯿﺎن دو دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ، ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻫﻖ ﻫﻖ ﮔﺮﯾﻪ ﺳﺮدردم ﺑﻪ اوج رﺳﯿﺪه ﺑﻮد. ﺳﻌﯽ داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﻓﺸﺎری ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻘﯿﻘﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﻣﯽآوردم از درد آن ﮐﻢ ﮐﻨﻢ... وﻟﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﻧﺒﻮد! ﻣﺎﻣﺎن ﮐﻤﮏ ﮐﺮد ﺗﺎ از ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮم، ﻣﺎﻣﺎن ﻣﺎﻧﺘﻮﯾﻢ را ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه وﺳﺎﺋﻞ دﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﻻزم ﺑﻮد روی ﻣﯿﺰ ﺗﺤﺮﯾﺮم ﮔﺬاﺷﺖ. در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺧﻮﻧﺴﺮدی ﺧﻮدش را ﺣﻔﻆ ﮐﻨﺪ ﮔﻔﺖ: ﺗﺎ ﺗﻮ آﻣﺎده ﺑﺸﯽ ﻣﻦ ﯾﻪ ﻟﯿﻮان ﺷﯿﺮ ﺑﺮات آﻣﺎده ﻣﯿﮑﻨﻢ در ﺿﻤﻦ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎﺗﻢ زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﻢ ﺗﺎ ﺧﻮدش رو ﺑﺮﺳﻮﻧﻪ.
ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ ﺷﯿﺮ ﻣﯿﺨﻮام ﭼﻪ ﮐﻨﻢ؟... ﻟﺰوﻣﯽ ﻫﻢ ﻧﺪاره ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺰﻧﯽ... ﻣﮕﻪ ﭼﯽ ﺷﺪه... ﭼﺮا ﺑﯿﺨﻮد ﺷﻠﻮغ ﻣﯿﮑﻨﯽ... ﻓﻘﻂ ﻣﻦ رو ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ اوﻧﺠﺎ ﺑﺮﺳﻮﻧﯽ... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻨﻪ.
ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ آﻣﺪ، ﺻﻮرﺗﻢ را ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب... ﺗﻮ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻧﺸﻮ... ﻟﺒﺎﺳﺖ رو ﺑﭙﻮش... ﻣﻦ ﻣﯿﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ.
ﺑﻌﺪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺖ. در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ آﻣﺎده ﻣﯿﺸﺪم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺮ ﺧﻼف ﻣﯿﻞ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦ زد و از او ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ی ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ. ﺳﺮﯾﻊ از اﺗﺎﻗﻢ ﺧﺎرج ﺷﺪم و ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ. ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ آﻣﺎده ﺷﺪه ﺑﻮد و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺳﻮﺋﯿﭽﺶ را در ﯾﮏ ﻣﺸﺖ ﻣﯿﻔﺸﺮد در دﺳﺖ دﯾﮕﺮش ﯾﮏ ﻟﯿﻮان ﺷﯿﺮ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد. ﺑﺎ ﺑﯿﺤﻮﺻﻠﮕﯽ ﻟﯿﻮان ﺷﯿﺮ را از او ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ ﺟﺮﻋﻪ از آن را ﺧﻮردم و ﺑﻌﺪ ﺑﯽ اراده آن را ﻣﺤﮑﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪم روی ﻣﯿﺰ، ﻓﺮﯾﺎد زدم: ﻣﻦ رو ﻣﯿﺒﺮی... ﯾﺎ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻟﯿﻮان رو ﺗﺎ آﺧﺮ ﮐﻮﻓﺖ ﮐﻨﻢ.
ﮔﺮﯾﻪ و ﺳﺮدرد اﻣﺎﻧﻢ را ﺑﺮﯾﺪه ﺑﻮدﻧﺪ... ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺎزوﯾﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﺷﻪ... ﺑﺮﯾﻢ.
ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم 6:50 ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ. ﺗﻤﺎم ﻣﺴﯿﺮ از دردﺳﺮ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪم... وﻟﯽ ﻣﻬﻤﺘﺮ از ﺗﺤﻤﻞ درد ﺑﺮاﯾﻢ رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻮد... ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎ ﺣﺪاﮐﺜﺮ ﺳﺮﻋﺘﺶ ﻣﺴﯿﺮ را ﻃﯽ ﻣﯿﮑﻨﺪ اﻣﺎ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ راه ﺻﺪ ﺑﺮاﺑﺮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ وارد ﺧﯿﺎﺑﺎن آﻧﻬﺎ ﺷﺪﯾﻢ ﻣﺎﺷﯿﻦ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد و اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ را ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ. ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻨﻮز ﮐﺎﻣﻼ" ﭘﺎرک ﻧﮑﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم و ﺧﻮدم را ﺟﻠﻮی درب رﺳﺎﻧﺪم... درب ﺣﯿﺎط ﺑﺎز ﺑﻮد! ﺑﺎ ﯾﮏ دﺳﺖ ﺳﺮم را ﮐﻪ از ﺷﺪت درد در ﺣﺎل اﻧﻔﺠﺎر ﺑﻮد، ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺎ دﺳﺖ دﯾﮕﺮم درب را ﮐﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﺑﺎز ﺑﻮد ﻫﻞ دادم و ﮐﺎﻣﻼ" ﺑﺎز ﮐﺮدم.
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد روی ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮد... ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺎﻻی ﺳﺮش اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد... ﺳﭙﯿﺪه از درب ﻫﺎل ﺧﺎرج ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻣﺤﺾ دﯾﺪن ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ آﻣﺪ و ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻣﻦ رﺳﺎﻧﺪ... ﻣﺎﻣﺎن ﭘﺸﺖ ﺳﺮم اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد. ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ ﺑﻪ وﺿﻮح ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ... دﯾﮕﺮ ﮔﺮﯾﻪ ام ﺑﻨﺪ آﻣﺪه ﺑﻮد... دﻫﺎﻧﻢ ﺧﺸﮏ ﺧﺸﮏ ﺑﻮد... ﺳﭙﯿﺪه ﺟﻠﻮی ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد، ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم ﺟﻮن... ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ داﺧﻞ...
ﭼﺸﻤﻢ روی اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ او اﺻﻼ" ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯽ ﮐﺮد، ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﺠﺎس؟
ﺑﺎ دﺳﺘﻢ ﺳﭙﯿﺪه را ﮐﻨﺎر زدم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻠﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻬﯽ ﺑﻪ درب ورودی ﻫﺎل ﻣﯿﺸﺪ راه اﻓﺘﺎدم. ﻫﻨﻮز ﮐﺎﻣﻼ" ﺟﻠﻮی درب ﻫﺎل ﻧﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ از درب ﻫﺎل ﺧﺎرج ﺷﺪ. او ﻫﻢ ﺗﻤﺎم ﺻﻮرﺗﺶ از اﺷﮏ ﺧﯿﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ ﻣﺮا دﯾﺪ ﺑﻪ درب ﻫﺎل ﺗﮑﯿﻪ داد و ﺻﻮرﺗﺶ را ﻣﯿﺎن دو دﺳﺘﺶ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮد... ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮد... از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ... ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ... وارد ﻫﺎل ﺷﺪم... ﻣﺎدر ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ از ﺷﺪت ﭘﺮﯾﺪﮔﯽ رﻧﮓ ﺻﻮرت دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ﺷﺒﺎﻫﺘﯽ ﺑﻪ ﯾﮏ اﻧﺴﺎن زﻧﺪه ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ دﯾﺪن ﻣﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻤﺮﻧﮕﯽ ﺑﻪ ﻟﺐ آورد... ﺻﺪاﯾﺶ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ،ﮔﻔﺖ: ﻋﺰﯾﺰ دﻟﻢ... ﻋﺮوس ﻗﺸﻨﮕﻢ... اوﻣﺪی... ﺑﺎﻻﺧﺮه اوﻣﺪی... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎی ﻣﻦ از ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻓﻘﻂ ﺗﻮ رو ﺻﺪا ﮐﺮده... اﺻﻼ" ﺳﺎﮐﺖ ﻧﺸﺪه... اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﻣﯿﮕﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪه... وﻟﯽ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﺻﺪاش رو ﻣﯿﺸﻨﻮم... ﻣﯿﺸﻨﻮم ﮐﻪ ﻋﺮوس ﻗﺸﻨﮕﺶ رو ﺻﺪا ﻣﯿﮑﻨﻪ... ﺑﺮو... ﺑﺮو ﻋﺰﯾﺰم... ﺗﻮی اﺗﺎق ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻪ... ﺑﺮو دﺧﺘﺮ ﻣﻠﻮﺳﻢ... ﺑﺮو ﻧﺬار ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﺸﻪ... ﺑﺮو...
و ﺑﺎ دﺳﺘﺶ ﮐﻪ ﺷﺪﯾﺪا" ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اﺷﺎره ﮐﺮد. ﺻﺪاﯾﯽ از اﺗﺎﻗﺶ ﻧﻤﯽآﻣﺪ، درب آن ﺑﺎز ﺑﻮد. در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﺎ ﮔﺮﻓﺘﻦ دﺳﺘﻢ ﺑﻪ دﯾﻮارﻫﺎ از اﻓﺘﺎدن ﺧﻮدم ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪم. وﻗﺘﯽ ﺟﻠﻮی درب اﺗﺎق رﺳﯿﺪم ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ را ﺑﺴﺘﻢ و از ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را زﻧﺪه ﺑﺒﯿﻨﻢ. وﻗﺘﯽ ﭼﺸﻤﻢ را ﺑﺎز ﮐﺮدم دﯾﺪم روی ﺗﺨﺖ دراز ﮐﺸﯿﺪه و ﺳﺮش ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درب اﺗﺎق اﺳﺖ... ﭼﺸﻤﺎن ﺟﺬاﺑﺶ ﺑﻪ درب دوﺧﺘﻪ ﺷﺪه... ﻟﺒﺨﻨﺪ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻟﺐ داﺷﺖ... اﻣﺎ رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه... ﺑﻪ ﻗﺪری رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه ﮐﻪ ﺑﺎورش ﺑﺮاﯾﻢ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ... ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ رﻓﺘﻢ و ﺳﺮش را در آﻏﻮﺷﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: آخ... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﻫﺰار ﺑﺎر ﻣﺮدم و زﻧﺪه ﺷﺪم ﺗﺎ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮﺳﻢ... ﻫﺰار ﺟﻮر ﻓﮑﺮ ﺑﺪ ﮐﺮدم... ﺧﺪا ﻣﻦ رو ﻟﻌﻨﺖ ﮐﻨﻪ... ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ... ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ رو دوﺳﺖ داری... ﺗﻮ ﻗﻮل دادی ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﮐﻨﯽ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺳﻼﻣﺘﯿﺖ رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﯿﺎری... ﻣﻦ ﮐﻪ...
ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺳﺮش را از ﺳﯿﻨﻪ ام ﺟﺪا ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﺎ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﺶ ﻋﻤﺮ دوﺑﺎره ای ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﺪ ﭼﺮا ﮐﻪ در آن ﺷﺮاﯾﻂ واﻗﻌﺎ" ﻣﺮگ ﺧﻮدم را دﯾﺪه ﺑﻮدم... وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﻫﯿﭻ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﯽ از او ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﻟﺒﺨﻨﺪ زﯾﺒﺎﯾﺶ ﻧﺪﯾﺪم... ﺣﺘﯽ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ ﻧﯿﺰ در آﻏﻮش ﻣﻦ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد... ﻧﻪ... ﺧﺪاﯾﺎ... ﻧﻪ.
ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺷﺐ از او دور ﺷﺪه ﺑﻮدم... ﺧﺪاﯾﺎ... اﯾﻦ ﻗﺮار ﻣﺎ ﻧﺒﻮد... ﺧﺪاﯾﺎ...
ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﻦ... ﻣﻦ اوﻣﺪم... ﻣﮕﻪ ﻣﻦ رو ﺻﺪا ﻧﻤﯿﮑﺮدی... ﻣﮕﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﯽ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﯿﺎم... ﺧﻮب ﻧﮕﺎه ﮐﻦ... ﺣﺎﻻ اوﻣﺪم... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺧﺪا... ﭼﺸﻤﻬﺎت رو ﺑﺎز ﮐﻦ... ﻣﻨﻢ... اﻟﻬﺎم... اﻟﻬﺎم ﺗﻮ... ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺧﺪا ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﻦ...
ﭘﺘﻮﯾﺶ را از روﯾﺶ ﮐﻨﺎر زدم... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم او را ﺳﺮ ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻨﺸﺎﻧﻢ... اﻣﺎ ﺑﺪﻧﺶ ﺷﻞ و ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﻮد. ﺗﻤﺎم ﺻﻮرﺗﻢ از اﺷﮏ ﺧﯿس ﺷﺪه ﺑﻮد... وﻟﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺧﺪا... ﺑﺎ ﻣﻦ ﺷﻮﺧﯽ ﻧﮑﻦ... دﺳﺖ از ﺷﻮﺧﯽ ﺑﺮدار...
وﻟﯽ او ﺑﺎ ﻣﻦ ﺷﻮﺧﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد! ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎی ﻣﻦ دﯾﮕﺮ دﻟﺶ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺨﻮاﺑﺪ و ﻣﻦ ﺑﯽ ﺟﻬﺖ اﺻﺮار داﺷﺘﻢ ﮐﻪ او را ﺑﯿﺪار ﮐﻨﻢ. دوﺑﺎره ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ اﻓﺘﺎدم او را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ... ﺑﯿﺪار ﺷﻮ... ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺧﺪا... ﺑﺴﻪ دﯾﮕﻪ... ﺑﺴﻪ... ﻣﻦ ﻏﻠﻂ ﮐﺮدم ﮐﻪ رﻓﺘﻢ... ﺑﻪ ﺧﺪا دﯾﮕﻪ ﺣﺘﯽ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻢ ﺗﻮ رو ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻤﯿﺬارم... اﺻﻼ" ﺗﻘﺼﯿﺮ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺑﺮم... ﻗﻮل ﻣﯿﺪم دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ دﻟﯿﻠﯽ از اﯾﻨﺠﺎ ﻧﺮم... ای وای... ﺧﺪاﯾﺎ... ﭼﺮا ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎی ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰﻧﻪ... ﺧﺪاﯾﺎ... ﺧﺪاﯾﺎ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ...
ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﺳﺨﺖ در آﻏﻮش ﻣﯿﻔﺸﺮدم و اﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺨﺘﻢ... اﺻﻼ" ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ اﺗﺎق آﻣﺪه اﻧﺪ و آرام آرام ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ... ﺗﻨﻬﺎ ﺻﺪای ﻣﺎدر ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﻫﻨﻮز در ﻫﺎل ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و از ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﮔﻔﺖ: ﻋﺮوس ﻗﺸﻨﮕﻢ... ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺧﺴﺘﻪ اس... ﭘﺴﺮ ﮔﻠﻢ ﺧﺴﺘﻪ اس... آﺧﻪ دﯾﺸﺐ اﺻﻼ" ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪ... ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ﻋﺰﯾﺰم... ﺑﯿﺎ اﯾﻨﺠﺎ... ﺑﯿﺎ ﺑﺬار ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎی ﻣﻦ راﺣﺖ ﺑﺨﻮاﺑﻪ... ﺣﺎﻻ ﮐﻪ اوﻣﺪی... ﺑﯿﺎ ﻋﺰﯾﺰ دﻟﻢ...
ﯾﮑﺒﺎره ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪم و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را در آﻏﻮش داﺷﺘﻢ آرام آرام ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎدری ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﭽﻪ اش را ﺑﺨﻮاﺑﺎﻧﺪ دﭼﺎر ﺣﺮﮐﺘﻬﺎﯾﯽ ﻣﺘﻨﺎوب و ﻣﻨﻈﻢ ﺷﺪم ﮔﻮﯾﺎ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪن ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را داﺷﺘﻢ... ﺳﺮ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﻣﯿﺒﻮﺳﯿﺪم... آرام آرام ﺗﮑﺎن ﻣﯿﺨﻮردم و اﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺨﺘﻢ. ﺧﺪاﯾﺎ... ﯾﻌﻨﯽ ﺳﻬﻢ ﻣﻦ و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ از ﻋﺸﻖ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪر ﺑﻮد؟... ﺧﺪاﯾﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﯿﮕﻮﯾﻨﺪ ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ!... ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻦ ﻫﻢ ﺟﺰﯾﯽ از ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺗﻮ ﺑﻮد؟... ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﭼﯿﮑﺎر ﮐﻨﻢ؟... ﺑﺎ دﻧﯿﺎﯾﯽ از ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ام؟... ﺧﺪاﯾﺎ... ﭼﻄﻮر دﻟﺖ آﻣﺪ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﻣﯿﺎن ﻣﻦ و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺑﮑﻨﯽ؟... ﻣﮕﺮ ﻣﺎ از دﻧﯿﺎی ﺗﻮ ﭼﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ؟... ﺧﺪاﯾﺎ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ و در ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﺑﻮدﻧﺶ ﮔﻨﺎه ﺑﻮد؟... ﯾﺎ اﻧﺠﺎﻣﺶ ﺑﺮاﯾﺖ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد؟... ﺧﺪاﯾﺎ...
ﻣﺎﻣﺎن و ﺳﭙﯿﺪه ﻫﺮ دو در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ آﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺮا از ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺟﺪا ﮐﻨﻨﺪ. ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪﻧﺪ و ﭘﯽ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ آﻧﻬﺎ ﺑﺮدم ﻓﺮﯾﺎد زدم: ﺣﻖ ﻧﺪارﯾﺪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺰﻧﯿﺪ... ﺑﺮﯾﻦ از اﯾﻦ اﺗﺎق ﺑﯿﺮون... ﻣﮕﻪ ﻧﺸﻨﯿﺪﯾﺪ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻢ؟... ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺮون... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺨﻮاﺑﻪ... ﺑﺮﯾﻦ ﺑﯿﺮون...
و ﺑﺎز ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﺳﺨﺖ در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻢ!... ﺻﺪای ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﻪ ﺑﺮﯾﻦ ﺑﯿﺮون... اﻟﻬﺎم درﺳﺖ ﻣﯿﮕﻪ... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺨﻮاﺑﻪ ...
ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﺣﺮف ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﯾﮑﯽ ﭘﺲ از دﯾﮕﺮی از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻨﺪ... ﻓﻘﻂ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد و ﺑﺎﺑﺎ در اﺗﺎق ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ. ﻟﺤﻈﻪ ای ﺻﻮرت اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد از اﺷﮏ ﭘﺎک ﻧﻤﯿﺸﺪ... ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد. ﺑﺎﺑﺎ آﻣﺪ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ روی ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺖ و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﻧﻮازش ﺳﺮم ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم ﺟﺎن؟... ﺑﺎﺑﺎ؟... ﻣﮕﻪ ﻧﮕﻔﺘﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺨﻮاﺑﻪ... ﺧﻮب اﯾﻨﻄﻮری ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻪ... ﺑﺒﯿﻦ اﯾﻨﻄﻮری ﺳﺨﺘﻪ... ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ اون رو ﺟﻮری ﻗﺮار ﺑﺪی ﮐﻪ آروم ﺑﺨﻮاﺑﻪ...
و ﺑﻌﺪ دﺳﺘﻬﺎی ﻣﺮا ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻢ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را در آﻏﻮش ﻣﻦ ﺟﺎی داده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ آراﻣﯽ از دور ﺑﺪن ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺟﺪا ﮐﺮد. اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ آﻣﺪ ﺗﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎی ﮔﻞ ﻣﺮا ﺻﺎف و راﺣﺖ ﺳﺮ ﺟﺎﯾﺶ ﺑﺨﻮاﺑﺎﻧﻨﺪ... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎﯾﯽ ﮐﻪ آﺛﺎر ﺣﯿﺎت در او ﻓﻘﻂ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﯿﺮﯾﻦ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮ ﭼﻬﺮه اش ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد... ﺧﺪاﯾﺎ...
ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪﻧﺪ ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺟﯿﻎ ﮐﺸﯿﺪن... ﺟﯿﻐﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﯽ اراده از ﺣﻨﺠﺮه ی ﻣﻦ ﺧﺎرج ﻣﯿﺸﺪ... ﺑﻌﺪ از دﻗﺎﯾﻘﯽ دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم. وﻗﺘﯽ دوﺑﺎره ﭼﺸﻢ ﺑﺎز ﮐﺮدم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم در آﻏﻮش ﻣﺎﻣﺎن و روی ﯾﮑﯽ از ﻣﺒﻠﻬﺎی ﻣﻨﺰل ﻣﺎدر ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﺴﺘﻢ... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﻮاری ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم 11:30 ﺑﻮد و ﺧﺎﻧﻪ ﮐﺎﻣﻼ"ﻣﺎﺗﻢ زده. از ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم... وﻗﺘﯽ ﺻﺎف اﯾﺴﺘﺎدم ﻗﺼﺪ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﮐﺮدم ﮐﻪ ﯾﮑﺒﺎره ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺟﻠﻮی ﭼﺸﻤﻢ ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪ و ﻓﻘﻂ اﯾﻦ را ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎدم.
***************
ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺳﻔﺮ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎی ﻣﻦ از اﯾﻦ دﻧﯿﺎی ﻟﻌﻨﺘﯽ ﮔﺬﺷﺘﻪ... ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﺑﺮاﯾﺶ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه... ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﻫﺮ ﺷﺐ ﺧﻮاﺑﺶ را ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ... دروغ ﻧﻤﯽ ﮔﻮﯾﻢ... ﺣﺘﯽ در ﺑﯿﺪاری ﻫﻢ او را ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﻢ در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﯽآﯾﺪ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﮐﻼﻓﻪ و ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯿﺸﻮم... ﭼﻮن وﻗﺘﯽ ﮐﺴﯽ ﭘﯿﺶ ﻣﻦ اﺳﺖ دﯾﮕﺮ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻢ... ﻣﺴﺨﺮه اﺳﺖ ﻫﻤﻪ ﻏﺼﻪ دار ﻣﻦ ﺷﺪه اﻧﺪ... وﻟﯽ ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ!!! ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﮐﻪ از ﺳﻪ روز ﭘﯿﺶ وﻗﺘﯽ ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﺧﻮاب زده ﺑﻮدم از ﺣﺮﻓﻬﺎی دو ﭘﺮﺳﺘﺎری ﮐﻪ ﺟﻠﻮی درب اﺗﺎﻗﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ، ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﻣﺒﺘﻼﺑﻪ ﺗﻮﻣﻮر ﻣﻐﺰی ﺷﺪه ام... ﺑﻪ ﻗﺪری اﯾﻦ ﺧﺒﺮ ﺑﺮاﯾﻢ ﻟﺬت ﺑﺨﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺪ و اﻧﺪازه ﻧﺪاﺷﺖ... ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﯿﺶ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺧﻮاﻫﻢ رﻓﺖ... ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﻣﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻌﺠﺐ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺷﺪه ﺑﻮد ﭼﻮن ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ اﺣﺴﺎس ﻣﺮا ﺑﻔﻬﻤﺪ... و اﺻﻼ" ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﭘﯽ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﯾﻢ ﺑﺮده ام... در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ از ﻏﺼﻪ ﻟﺒﺮﯾﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد داﺋﻢ ﻣﺮا ﻣﻮرد ﻣﻌﺎﯾﻨﻪ ﻗﺮار ﻣﯿﺪاد و ﺗﻼﺷﯽ ﺑﯿﻬﻮده را از ﺳﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد!!!
از ﺗﻤﺎم ﻣﺮاﺳﻢ ﺳﻮﮔﻮاری ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﯿﺨﺒﺮ ﺑﻮدم... ﺑﻌﺪ از آن اﺗﻔﺎق و ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮردن ﺣﺎل ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﺸﺨﯿﺺ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻣﺮا ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن اﻧﺘﻘﺎل ﻣﯿﺪﻫﻨﺪ و در ﺗﻤﺎم ﻣﺪت آن روزﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ اﺟﺎزه ی ﺗﺮﺧﯿﺺ از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن را ﻧﺪادﻧﺪ. ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺑﯿﺘﺎﺑﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺗﺰرﯾﻖ ﻣﺴﮑﻨﻬﺎی ﺑﺴﯿﺎر ﻗﻮی ﻣﺮا وادار ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ... وﻟﯽ در ﺗﻤﺎم آن روزﻫﺎ ﺳﺮدرد ﺛﺎﻧﯿﻪ ای ﻣﺮا رﻫﺎ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد... ﺣﺘﯽ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺳﺮم درد ﻣﯿﮑﻨﺪ... اﻣﺎ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ آن ﺑﯽ ﺗﻔﺎوت ﺷﺪه ام.
اﺣﺴﺎن دو ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ از ﮐﺎﻧﺎدا آﻣﺪ. ﻧﺎﻫﯿﺪ را ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﯿﺎورد ﭼﻮن ﺑﺎردار اﺳﺖ و دﮐﺘﺮ ﺑﻪ او اﺟﺎزه ی ﺳﻔﺮ ﻫﻮاﯾﯽ را ﻧﺪاده اﺳﺖ.
ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺪﺗﯽ ﭘﯿﺶ ﺧﯿﻠﯽ دﻟﺘﻨﮓ اﺣﺴﺎن ﺷﺪه ﺑﻮدم اﻣﺎ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ زﯾﺎد ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﻢ ﺑﯿﺎﯾﺪ... ﮔﺮ ﭼﻪ ﻫﺮ روز ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﯽآﯾﺪ... در ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﻣﻼﻗﺎت ﺑﯿﺼﺪا اﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺰد و ﺳﺮم را ﻧﻮازش ﻣﯿﮑﻨﺪ... دﯾﺮوز ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﻢ آﻣﺪ ﺑﺎ او دﻋﻮا ﮐﺮدم... زﻧﮓ ﭘﺮﺳﺘﺎری را زدم و ﺑﺎ داد و ﻓﺮﯾﺎد ﺧﻮاﺳﺘﻢ او را از اﺗﺎﻗﻢ ﺑﯿﺮون ﺑﺒﺮﻧﺪ... ﺑﺎﺑﺎ رﺳﯿﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣﺎﻣﺎن ﻣﺮا ﺳﺎﮐﺖ ﮐﺮدﻧﺪ و از اﺣﺴﺎن ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻨﺪ... اﻣﺎ ﻣﯿﺪاﻧﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ دﺳﺖ از ﮔﺮﯾﻪ ﺑﺮدارد... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﺑﮑﻨﻢ. ﺑﺎﺑﺎ و ﻣﺎﻣﺎن ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ام و ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﮐﻪ آﻧﻬﺎ در ﺑﯿﺮون از اﺗﺎق ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﯾﺸﺎن را ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ و وﻗﺘﯽ در اﺗﺎق ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﻣﺴﺨﺮه و ﺷﺎد ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯿﮕﯿﺮﻧﺪ... داﺋﻢ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﺑﻪ ﺧﻨﺪه و ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ.
از ﭼﻨﺪ روز ﭘﯿﺶ ﮐﻪ ﭘﯽ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﯾﻢ ﺑﺮده ام ﺣﻮﺻﻠﻪ دﯾﺪن اﺷﮏ و ﮔﺮﯾﻪ را ﻧﺪارم... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﻫﺪ آﻧﻬﺎ اﺣﺴﺎس ﻣﺮا درک ﮐﻨﻨﺪ و از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ آﻧﻬﺎ ﻧﯿﺰ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺎﺷﻨﺪ... وﻟﯽ آﻧﻬﺎ ﺣﺮف ﻣﺮا ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻨﺪ... اﺻﻼ" ﻧﻤﯽ داﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ از ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺎﺧﺒﺮم و داﺋﻢ ﺳﻌﯽ در ﮐﺘﻤﺎن آن ﻧﯿﺰ دارﻧﺪ... ﻣﻦ ﻫﻢ در دﻟﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ی آﻧﻬﺎ ﻣﯿﺨﻨﺪم.
درب اﺗﺎﻗﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ... اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﺎ دو ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﻪ اﺗﺎق آﻣﺪﻧﺪ... ﻣﯿﺪاﻧﻢ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻧﻮﺷﺘﻦ را ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﻤﻨﻮع ﮐﺮده... وﻟﯽ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ... ﻣﻨﺘﻈﺮ اﯾﺴﺘﺎده ﺗﺎ ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺘﻨﻢ را ﺗﻤﺎم ﮐﻨﻢ... ﻗﺮار اﺳﺖ ﺑﺮای ﻫﺰارﻣﯿﻦ ﺑﺎر ﻣﺮا ﺑﺮای ام. آر. آی ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ... آه... ﺧﺪاﯾﺎ...
****************
آﻧﻘﺪر ﺧﺴﺘﻪ ام ﮐﻪ اﻧﺪازه ﻧﺪارد. ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارم... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﻫﺪ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻤﺎم ﺑﺸﻮد... اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﺟﺮات ﻗﺴﻢ ﻣﯿﺨﻮرم ﮐﻪ از ﻣﺮﯾﻀﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ... ﺑﻠﮑﻪ از دﯾﺪن اﺷﮑﻬﺎی ﻣﺎﻣﺎن و دﯾﺪن درﯾﺎی ﻏﺼﻪ ای ﮐﻪ در ﭼﺸﻤﺎن ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻮج ﻣﯿﺰﻧﺪ،ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ام... ﺗﻤﺎم ﻓﮑﺮ و ذﮐﺮ ﺑﺎﺑﺎ و ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻦ ﺷﺪه ام... ﻣﯿﺪاﻧﻢ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﺎرﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻌﻮﯾﻖ اﻧﺪاﺧﺘﻪ اﺳﺖ و ﺣﺘﯽ ﺑﻌﻀﯽ را ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻌﻄﯿﻞ درآورده... ﺗﺎ اﻣﺮوز ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻪ ﭘﻨﺞ ﻣﺎه از ﺗﺸﺨﯿﺺ اﺑﺘﻼی ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺮﻃﺎن ﮔﺬﺷﺘﻪ... ﺑﺎﺑﺎ ﮐﻠﯽ ﭘﻮل ﺧﺮج ﮐﺮده و ﻫﺮ ﭼﻪ دﮐﺘﺮﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ اﻧﺠﺎم داده... اﻣﺎ ﺧﻮدم ﻣﯿﺪاﻧﻢ ﮐﻪ اﺛﺮی ﻧﺪارد... ﺿﻌﯿﻒ ﺷﺪه ام و اﺻﻼ" ﺣﻮﺻﻠﻪ ی ﻫﯿﭻ ﮐﺎر و ﻫﯿﭻ ﮐﺴﯽ را ﻧﺪارم... ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﺮا ﻏﺮق در ﻟﺬت ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ اﺳﺖ و ﺑﺲ!...
اﺣﺴﺎن دو ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﻪ اﯾﺮان آﻣﺪه. ﺑﺎر آﺧﺮ ﮐﻪ رﻓﺖ ﺑﺎ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد و ﻗﺮار ﺷﺪه در ﯾﮑﯽ از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﻬﺎی ﻣﻌﺘﺒﺮ ﮐﺎﻧﺎدا ﻣﺮا ﻣﻮرد ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﻗﺮار ﺑﺪﻫﻨﺪ... اﻣﺎ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﯿﺘﻮاﻧﻢ ﺑﻪ اﯾﻨﻬﺎ ﺣﺎﻟﯽ ﺑﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎ، اﯾﻨﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻋﺚ آزار ﻣﻦ ﻣﯿﺸﻮﻧﺪ... ﭼﺮا رﻫﺎﯾﻢ ﻧﻤﯿﮑﻨﯿﺪ ﺗﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎی ﻋﺰﯾﺰم را از اﻧﺘﻈﺎر ﺧﺎرج ﮐﻨﻢ؟
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺧﻮدش ﯾﮑﯽ از ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﭘﺰﺷﮑﺎن ﻣﺘﺨﺼﺺ اﯾﺮان اﺳﺖ! ﺣﺘﯽ ﺧﻮد ﺑﺎﺑﺎ ﻧﯿﺰ او را ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺒﻮل دارد ﭼﺮا ﮐﻪ اﮔﺮ ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ ﺑﻮد ﺧﯿﻠﯽ زودﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻣﺮا ﺑﺮای ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﺑﻪ ﺧﺎرج از ﮐﺸﻮر ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﺎد... وﻟﯽ اﺣﺴﺎن دﺳﺖ ﺑﺮدار ﻧﯿﺴﺖ. ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻢ وﻗﺘﯽ اﺻﺮار ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ اﺣﺴﺎن را دﯾﺪ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺷﺪ، اﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﯿﺪاﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪه اﺳﺖ.
ادامه دارد ...
نام داستان: گلبرگ‌های خزان عشق // نویسنده: شادی داودی // منبع: 98یا
#داستان #گلبرگ‌های_خزان_عشق #شادی_داوودی
