جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منگلبرگهای خزان عشق (8)
گلبرگ‌های خزان عشق (8)
او ﻫﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺑﻪ ﻟﺒﺶ آورد و ﺑﻌﺪ ﯾﮏ دﺳﺖ ﻣﺮا در دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ. ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﺗﻤﺎم ﻫﺪﻓﺶ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ آراﯾﺶ و ﻣﺪل ﻟﺒﺎﺳﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ در ﻣﻌﺮض دﯾﺪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎ ﻗﺮار ﻧﮕﯿﺮم.
ﺑﻌﺪ از ﮔﺬﺷﺖ دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ درﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ و ﺑﺎز ﺑﻮدن درب ﻫﺎل ﺑﺎﻋﺚ ورود ﻫﻮای ﺳﺮد ﺑﻪ داﺧﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن اﺳﺖ و ﺗﺎزه آن ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﺳﺮﻣﺎ ﮐﺮدم. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ و درﺳﺖ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﻣﻦ از ﺧﺪاﯾﺶ ﺑﻮده ﭼﺮا ﮐﻪ ﮐﺘﺶ را درآورد و اﻧﺪاﺧﺖ روی ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎی ﻣﻦ.
ﻣﻦ ﻫﻢ از ﺧﺪاﯾﻢ ﺑﻮد ﭼﺮا ﮐﻪ ﮔﺮﻣﺎی ﺑﺪﻧﺶ ﮐﻪ در ﮐﺘﺶ ﺑﻮد ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺳﺮﯾﻊ ﮔﺮم ﺑﺸﻮم وﻟﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺧﻮدش ﭼﻘﺪر ﺧﯿﺎﻟﺶ راﺣﺖ ﺷﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﮐﺘﺶ روی دوش ﻣﻦ ﺗﺎ ﺣﺪود زﯾﺎدی ﻣﺪل ﻟﺒﺎﺳﻢ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺷﺪ. ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ آن ﺷﺐ ﺗﺎ ﻧﯿﻤﻪ ﻫﺎی ﺷﺐ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ وﻟﯽ در ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪت ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻟﺤﻈﻪ اﯾﯽ ﻧﮕﺬاﺷﺖ از او دور ﺑﺎﺷﻢ. ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ اﯾﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺮای اﻧﺠﺎم ﮐﺎری ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣﻦ ﻣﯽ آﻣﺪ. ﺗﺎ آﺧﺮ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﻧﮕﺬاﺷﺖ ﮐﺖ را از روی ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺑﺮدارم!
ﺗﻨﻬﺎ وﻗﺘﯽ ﻋﮑﺎس ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﻨﺪ ﻋﮑﺲ دو ﻧﻔﺮه از ﻣﻦ و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﮕﯿﺮد ﺗﺎزه آﻧﻬﻢ ﺑﺎ ﺑﯽ ﻣﯿﻠﯽ اﺟﺎزه داد ﮐﺘﺶ را ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﮑﺲ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮد ﺗﻨﺶ ﮐﻨﺪ از روی ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺑﺮدارم.
ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﺷﺎم ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻔﺼﻠﯽ ﺳﻔﺎرش داده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻋﻘﯿﺪه ی ﻣﻦ ﺧﺮج ﯾﮏ ﻋﺮوﺳﯽ را ﻫﻤﺎن ﺷﺐ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ.
ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻢ از ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺧﻮﺷﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد و ﺑﺎ او ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮد. ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻗﺒﻼ"ﺑﺎ او در ﻣﻮرد ﻣﻦ و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﻠﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮده اﺳﺖ.
آﺧﺮ ﺷﺐ ﻫﻢ وﻗﺘﯽ ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎ رﻓﺘﻨﺪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی را ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺒﻠﺘﺮ ﺑﺎ آژاﻧﺲ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد ﻣﺎﻧﺪ و ﺑﺎ اﺣﺴﺎن و ﮐﺎرﮔﺮﻫﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﺮدﻧﺪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎ و ﻣﯿﺰﻫﺎ را ﺑﻪ ﺣﯿﺎط اﻧﺘﻘﺎل دادﻧﺪ.
ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﺳﺎﻋﺖ 3:30 ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﻢ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و رﻓﺖ. ﻣﻦ آﻧﻘﺪر ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ دﯾﮕﺮ روی ﭘﺎ ﺑﻨﺪ ﻧﺒﻮدم. ﻧﺎﻫﯿﺪ آن ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدﺷﺎن ﻧﺮﻓﺖ و ﺑﺮای ﺧﻮاب ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﻦ آﻣﺪ... اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ روی ﺗﺨﺖ ﺧﻮاﺑﯿﺪم و ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺮای ﺧﻮدش روی زﻣﯿﻦ رﺧﺖ ﺧﻮاب ﭘﻬﻦ ﮐﺮد ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه دوﺗﺎﯾﯽ ﺑﻌﺪ از ﮐﻠﯽ ﺣﺮف و ﺧﻨﺪه ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﯿﻢ.
ﺟﻤﻌﻪ ﺻﺒﺢ ﻫﻤﻪ دﯾﺮ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪﯾﻢ. ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺰدﯾﮏ 12 ﺑﻮد ﮐﻪ دﺳﺖ از ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺧﻮردن ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ. ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ ﮐﻤﮏ دو ﮐﺎرﮔﺮی ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻈﺎﻓﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد. در اﯾﻦ ﺑﯿﻦ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻫﺮ ﻗﺪر اﺻﺮار ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ وﻟﯽ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ او اﯾﻦ اﺟﺎزه را ﻧﺪاد.
ﺑﻌﺪ از ﻧﺎﻫﺎر ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ 4 ﻧﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ اﺣﺴﺎن ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﺎدر ﻧﺎﻫﯿﺪ رﻓﺖ و ﺑﻌﺪ ﻫﻤﮕﯽ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎﺑﺎ و ﻋﻤﻮی ﺑﺰرﮔﻢ و زن ﻋﻤﻮﯾﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﻀﺮ رﻓﺘﯿﻢ.
ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻋﻠﺖ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻤﺎن ﻣﻬﺮ ﻣﺎدری و ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ داﺷﺘﻦ ﻫﺰار آرزوی ﺑﺮای ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻣﺎﻣﺎن و ﻣﺎدر ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺧﻮاﻧﺪن ﺧﻄﺒﻪ ی ﻋﻘﺪ ﮐﻠﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻨﺪ. ﻃﻔﻠﮏ اﺣﺴﺎن وﻗﺘﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﺎﻣﺎن را دﯾﺪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺧﻮدش را ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﺪ و ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ اﻓﺘﺎد اﻟﺒﺘﻪ ﺧﯿﻠﯽ زود ﻫﻢ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﺴﻠﻂ ﺷﻮد وﻟﯽ ﺑﻌﺪ از ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﻘﺪ وﻗﺘﯽ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﻃﺮف او رﻓﺖ و اﺣﺴﺎن دﺳﺖ ﺑﺎﺑﺎ را ﺑﻮﺳﯿﺪ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ اﻓﺘﺎدﯾﻢ.
اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺖ اﺣﺴﺎن ﻫﻤﻪ را دﭼﺎر دﮔﺮﮔﻮﻧﯽ ﮐﺮد وﻟﯽ اﺣﺴﺎن واﻗﻌﺎ ﻣﻤﻨﻮن ﺑﺎﺑﺎ و ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻮد و رﻓﺘﺎرش ﮐﺎﻣﻼ ﮔﻮﯾﺎی ﺣﺲ دروﻧﯽ اش ﻣﯿﺸﺪ. ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ از ﻣﺤﻀﺮ ﺑﯿﺮون آﻣﺪﯾﻢ ﻋﻤﻮ و زن ﻋﻤﻮﯾﻢ ﻋﻠﯽ رﻏﻢ اﺻﺮاری ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ داﺷﺘﻨﺪ دﯾﮕﺮ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﻣﺎﻣﺎن را ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﺑﯿﻨﺪازﻧﺪ و در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ی ﺧﻮدﺷﺎن رﻓﺘﻨﺪ.
ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻋﺰﯾﺰ ﻧﮕﺬاﺷﺖ، ﻣﺎدر ﻧﺎﻫﯿﺪ و دو ﺧﻮاﻫﺮ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺮﮔﺮدﻧﺪ و ﻗﺮار ﺷﺪ ﺷﺎم ﻫﻤﮕﯽ دور ﻫﻢ ﺑﺎﺷﯿﻢ. ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﻃﺒﻘﻪ ی ﺑﺎﻻ زﻧﮓ ﺧﻮرد. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺻﺪای ﻣﺎﻣﺎن را از ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم ﺟﺎن ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﺮدار... ﺑﺎ ﺗﻮ ﮐﺎر دارن...
ﮔﻮﺷﯽ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ اول ﺻﺪای ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻢ ﭼﻮن ﺑﻪ ﺷﺪت ﺳﺮﻣﺎ ﺧﻮرده ﺑﻮد و اﺻﻼ" ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد. ﺣﺪس زدم ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﮐﺘﺶ را روی ﺷﺎﻧﻪ ی ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺒﯿﻦ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اﮔﻪ دﯾﺸﺐ ﻟﺒﺎس ﻣﻦ رو ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮده ﺑﻮدی اﻻن اﯾﻨﻄﻮری ﻣﺮﯾﺾ ﻧﺒﻮدی...
اﺻﻼ ﺟﻮاب اﯾﻦ ﺣﺮف ﻣﺮا ﻧﺪاد و ﻣﻮﺿﻮع ﺻﺤﺒﺖ را ﻫﻢ ﻋﻮض ﮐﺮد و در ﭘﺎﯾﺎن ﺻﺤﺒﺘﻬﺎﯾﺶ ﯾﺎدآوری ﮐﺮد ﮐﻪ ﻓﺮدا ﻇﻬﺮ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻣﯽ آﯾﺪ ﺗﺎ ﻣﺮا ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺒﺮد در آﺧﺮ ﻫﻢ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺎدرش ﭼﻘﺪر از ﺧﺎﻧﻮاده ی ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺶ آﻣﺪه ﺑﻮده و ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ. در ﻻ ﺑﻪ ﻻی ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﺶ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ اﺣﺘﯿﺎط اﺷﺎره ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﺪل ﻟﺒﺎﺳﻢ. ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ اﺻﻼ از ﻣﺪل ﻟﺒﺎﺳﻢ ﺧﻮﺷﺶ ﻧﯿﺎﻣﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﭼﺎره اﯾﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ و اﯾﻦ ﺳﻠﯿﻘﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻮد. وﻟﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮدﺑﺎﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮد ﮐﻪ دﯾﮕﺮ از اﯾﻦ ﻣﺪﻟﻬﺎ ﻧﭙﻮﺷﻢ...
آن ﺷﺐ ﺑﺮای ﺷﺎم ﻫﻤﮕﯽ رﻓﺘﯿﻢ ﺑﯿﺮون و ﺷﺐ ﺧﻮﺑﯽ را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ وﻗﺘﯽ ﻫﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ زود ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻢ ﭼﺮا ﮐﻪ واﻗﻌﺎ" از ﺷﺪت ﺧﺴﺘﮕﯽ در ﺣﺎل ﻣﺮگ ﺑﻮدم.
**************
ﯾﮏ ﻣﺎه از ﻋﻘﺪ اﺣﺴﺎن ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﮐﻢ و ﺑﯿﺶ در ﺟﺮﯾﺎن ﻗﻀﺎﯾﺎی ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻓﻌﺎﻟﯿﺘﻬﺎی اﺣﺴﺎن ﺑﺮای ﻣﻬﺎﺟﺮت ﺑﻪ ﮐﺎﻧﺎدا ﻗﺮار داﺷﺘﻢ. اﯾﻨﻄﻮر ﮐﻪ از ﻇﻮاﻫﺮ اﻣﺮ ﭘﯿﺪا ﺑﻮد ﻣﻬﺎﺟﺮﺗﺸﺎن ﺑﻪ ﮐﻤﮏ وﮐﯿﻠﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ اواﺳﻂ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﮐﻪ درس ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻫﻢ ﺗﻤﺎم ﻣﯿﺸﺪ اﻣﮑﺎن ﭘﺬﯾﺮ ﻣﯿﮕﺸﺖ. اﺣﺴﺎن ﻣﺸﮑﻞ ﺧﺪﻣﺖ ﺳﺮﺑﺎزی ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺖ ﭼﺮا ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﻃﺒﻖ ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﻣﺼﻮب ﺟﺪﯾﺪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﻮﻋﺪ ﺧﺪﻣﺖ او را از دوﻟﺖ ﺧﺮﯾﺪاری ﻧﻤﺎﯾﺪ و از اﯾﻦ ﻧﻈﺮ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ.
در ﻓﺎﺻﻠﻪ اﯾﻦ ﯾﮏ ﻣﺎه ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را دﯾﺪه ﺑﻮدم و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ"ﺑﻪ روﺣﯿﺎﺗﺶ و ﺣﺘﯽ ﺑﻪ اﻧﻔﺠﺎرات ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ روﺣﯽ اش ﻫﻢ ﭘﯽ ﺑﺮده ﺑﻮدم اﻣﺎ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ دﮐﺘﺮﻓﺎﺿﻞ و ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺣﺎﻻت در او ﺧﯿﻠﯽ زودﮔﺬر ﺑﻮد اﻟﺒﺘﻪ در اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﺮﺧﻮرد ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻋﺼﺒﯽ ﺷﻮد ﻧﺪاﺷﺖ اﻣﺎ ﮔﺎه ﮔﺪاری ﻫﻢ ﮐﻪ ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯿﺸﺪ ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ در آن ﺷﺮاﯾﻂ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﮑﻮت ﮐﻨﻢ، ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ و ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ اﻋﺼﺎﺑﺶ ﻣﺴﻠﻂ ﮔﺮدد و روی ﻫﻢ رﻓﺘﻪ از وﺣﺸﺘﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او ﮐﺎﺳﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﭼﺮا ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﺼﻮرات وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﺘﺮی از رﻓﺘﺎر او داﺷﺘﻢ وﻟﯽ ﻣﻮردی ﺗﺎ آﻧﺮوز ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﺸﻮد ﻣﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او ﺑﺪﺑﯿﻦ ﺷﻮم ﺗﻮﺟﻬﻢ را ﺟﻠﺐ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺘﺘﺮ از آﻧﭽﻪ ﺗﺼﻮرش ﻣﯿﺸﺪ رﻓﺘﺎر ﻣﯿﮑﺮد و اﺻﻮﻻ" ﺗﻤﺎم ﺣﺮﻓﻬﺎ و ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻫﺎﯾﺶ را ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻨﺠﯿﺪه و ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺑﯿﺎن ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺳﻌﯽ ﻧﻤﯿﮑﺮدم رﻓﺘﺎری داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ رﻧﺠﺶ و ﯾﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ او ﺑﺸﻮد. روی ﻫﻢ رﻓﺘﻪ اﺻﻼ"ﻓﮑﺮش را ﻫﻢ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﮔﺬﺷﺖ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺧﻮدم ﻫﻢ اﯾﻨﻘﺪر ﺑﻪ او واﺑﺴﺘﻪ و ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﺷﻮم. ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ رﻓﺘﺎر ﺧﻮدم دﻗﯿﻖ ﻣﯿﺸﺪم ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪم اﯾﻦ ﻋﺸﻖ و دﻟﺒﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ او ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﯿﺸﺪ ﮐﺎﻣﻼ" ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻣﯿﻞ او رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻢ ﭼﺮا ﮐﻪ او ﻧﯿﺰ در اﺑﺮاز ﻋﺸﻖ و ﻋﻼﻗﻪ اش ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﻧﻤﯿﮑﺮد. ﻫﺮ روز ﮐﻪ از راﺑﻄﻪ ﻣﺎ ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ رﻓﺘﺎر او و واﺑﺴﺘﮕﯽ اش ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﻋﺸﻖ ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﺸﺪ.
اواﺳﻂ اﺳﻔﻨﺪ ﻣﺎه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮف ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ آﻣﺪ. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﯽ ﺑﻮد ﺗﻬﺮان اﯾﻨﻄﻮری ﺳﻔﯿﺪ ﭘﻮش ﻧﺸﺪه ﺑﻮد. آن روز ﺻﺒﺢ زود ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ وﻗﺘﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﻢ آﻣﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺮوﯾﻢ ﻫﻨﻮز ﺑﺎرش ﺑﺮف اداﻣﻪ داﺷﺖ. ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺑﺮف ﺗﺮاﻓﯿﮏ ﻫﻢ درﺳﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺮ ﺳﺒﺐ ﻣﯿﺸﺪ ﺣﺮﮐﺖ اﺗﻮﻣﺒﯿﻠﻬﺎ ﺑﻪ ﮐﻨﺪی ﺻﻮرت ﺑﮕﯿﺮد...
اواﺳﻂ اﺳﻔﻨﺪ ﻣﺎه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮف ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ آﻣﺪ. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﯽ ﺑﻮد ﺗﻬﺮان اﯾﻨﻄﻮری ﺳﻔﯿﺪﭘﻮش ﻧﺸﺪه ﺑﻮد. آن روز ﺻﺒﺢ زود ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ وﻗﺘﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﻢ آﻣﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺮوﯾﻢ ﻫﻨﻮز ﺑﺎرش ﺑﺮف اداﻣﻪ داﺷﺖ. ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺑﺮف ﺗﺮاﻓﯿﮏ ﻫﻢ درﺳﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺮ ﺳﺒﺐ ﻣﯿﺸﺪ ﺣﺮﮐﺖ اﺗﻮﻣﺒﯿﻠﻬﺎ ﺑﻪ ﮐﻨﺪی ﺻﻮرت ﺑﮕﯿﺮد. ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ و ﺑﺮادراﻧﺶ ﺧﯿﻠﯽ زود در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺟﺎ اﻓﺘﺎدم و از آﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ ﺑﺎ اﺳﺘﻌﺪاد ﻫﻢ ﺑﻮدم از ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ام اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯿﮑﺮدم.
در اﯾﻦ ﺑﯿﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻋﺬاب ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﯿﺸﺪ ﺣﻀﻮر ﮐﺎﻣﺮان در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﻮد ﮔﺮﭼﻪ ﻣﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯽ ﺗﻔﺎوت ﺗﺮ از آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺗﺼﻮرش ﻣﯿﺮﻓﺖ ﺑﻮدم اﻣﺎ از ﺗﻐﯿﯿﺮ ﭼﻬﺮه ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﮐﺎﻣﺮان در ﺑﺨﺶ ﭼﻘﺪر ﺣﺴﺎس ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺗﺮاﻓﯿﮏ و رﯾﺰش ﺑﺮف در آن روز ﮐﻤﯽ دﯾﺮﺗﺮ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن رﺳﯿﺪﯾﻢ.
ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ورود ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺧﯿﻠﯽ زود از ﻣﻦ ﺟﺪا ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺑﺨﺶ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺧﻮدش رﻓﺖ و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﺨﺶ زﻧﺎن رﻓﺘﻢ. ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﺧﺎﺻﯽ ﭘﯿﺶ ﻧﯿﺎﻣﺪه ﺑﻮد و ﮐﺴﯽ ﻫﻢ ﻣﺮا ﻣﻮرد ﺑﺎزﺧﻮاﺳﺖ ﻗﺮار ﻧﺪاد درﺳﺖ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ آﻧﺮوز ﻫﻤﻪ ﺳﺮﺷﺎن ﺑﻪ ﮐﺎر ﺧﻮدﺷﺎن اﺳﺖ. ﮐﺎﻣﺮان در ﺑﺨﺶ ﺑﻮد و ﻣﻦ وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﺗﻌﻮﯾﺾ ﻟﺒﺎﺳﻢ دﯾﺪم ﮐﺎﻣﺮان از ﯾﮑﯽ از اﺗﺎﻗﻬﺎ ﺧﺎرج ﺷﺪ.ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺮا دﯾﺪ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ آﻣﺪ ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺮوﯾﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﭼﺮا دﯾﺮ اوﻣﺪی؟
روی ﯾﮑﯽ از ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎی اﯾﺴﺘﮕﺎه ﭘﺮﺳﺘﺎری ﻧﺸﺴﺘﻢ و در ﺣﯿﻨﯽ ﮐﻪ دﺳﺘﻬﺎﯾﻢ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﻤﺎﻟﯿﺪم ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ از ﺳﺮﻣﺎی آن ﮐﻢ ﮐﻨﻢ ﮔﻔﺘﻢ: راه ﺑﻨﺪون ﺷﺪﯾﺪ ﺑﻮد دﯾﺮ رﺳﯿﺪﯾﻢ...
ﻧﮕﺎه ﭘﺮﺳﺸﮕﺮاﻧﻪ اﯾﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: دﯾﺮ رﺳﯿﺪﯾﻢ؟؟!!! ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟
ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ دﺳﺘﻬﺎﯾﻢ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﻤﺎﻟﯿﺪم وﻟﯽ ﻫﻨﻮز ﮔﺮم ﻧﺸﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر اداﻣﻪ ﻣﯿﺪادم ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﻮب... ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻮدم دﯾﮕﻪ...
ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﺗﮑﺎن داد و ﺑﻌﺪ ﻓﻼﮐﺲ ﭼﺎﯾﯽ ﮐﻪ زﯾﺮ ﻣﯿﺰ ﺑﻮد را ﺑﺎﻻ آورد و در دو ﻟﯿﻮان ﭼﺎﯾﯽ رﯾﺨﺖ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻦ داد و دﯾﮕﺮی را ﺧﻮدش در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ. ﮔﺮﻣﺎی ﻟﯿﻮان و ﭼﺎﯾﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻢ ﮐﻢ دﺳﺘﻢ ﮔﺮم ﺷﻮد... ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم.
ﮐﺎﻣﺮان روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺖ و ﺻﻨﺪﻟﯽ دﯾﮕﺮی را ﺟﻠﻮی ﺧﻮدش ﮐﺸﯿﺪ و ﭘﺎﯾﺶ را ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ اﺳﺘﺮاﺣﺖ روی آن دراز ﮐﺮد. در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻟﯿﻮان ﭼﺎﯾﯽ را در دﺳﺘﺶ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﺪاد ﺗﺎ ﭼﺎﯾﯽ داﺧﻞ آن زودﺗﺮ ﺧﻨﮏ ﺷﻮد ﺑﺮای ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ! از ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﺗﺎ از ﺧﯿﺮﮔﯽ ﻧﮕﺎه او ﻓﺮار ﮐﻨﻢ! در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﻗﻨﺪان را ﻫﻢ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و روی ﺻﻨﺪﻟﯽ دﯾﮕﺮی ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﺣﺎﻻ ﺳﺮش را ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﭼﺎﯾﯽ داﺧﻞ ﻟﯿﻮان ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد.ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﮑﻮت ﮔﻔﺖ: ﺧﺎﻧﻢ ﻧﻌﻤﺘﯽ؟
ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم. ﺳﺮش ﻫﻨﻮز ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد. ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻠﻪ؟
ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﯾﻪ ﺳﻮاﻟﯽ از ﺷﻤﺎ ﺑﭙﺮﺳﻢ؟
از ﻟﺤﻦ ﺻﺤﺒﺘﺶ و ﺳﻮاﻟﯽ ﮐﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﻪ ﺳﻮاﻟﯽ؟!!!
ﭘﺎﯾﺶ را از روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺟﻠﻮﯾﺶ ﺑﺮداﺷﺖ و درﺳﺖ و ﺻﺎف ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ: اﮔﻪ ﯾﻪ روز ﺷﻤﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﯾﻪ ﭘﺴﺮی ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﺑﺸﯿﻦ وﻟﯽ در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﺑﺪوﻧﯿﺪ اون ﭘﺴﺮ ﺑﻪ دﺧﺘﺮ دﯾﮕﻪ اﯾﯽ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪه ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟
ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ ﻃﻮرﯾﮑﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮی ﺧﻨﺪه ام را ﺑﮕﯿﺮم وﻟﯽ او اﺻﻼ ﻧﻤﯿﺨﻨﺪﯾﺪ و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد. ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﭼﺮا ﻣﯿﺨﻨﺪی؟
ﺧﻮدم را ﮐﻨﺘﺮل ﮐﺮدم و دﺳﺖ از ﺧﻨﺪه ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: آﺧﻪ... ﺳﻮال ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺴﺨﺮه ﺑﻮد!
ﻟﯿﻮان ﭼﺎﯾﯽ ﻫﻨﻮز در دﺳﺘﺶ ﺑﻮد و آﻧﺮا ﺗﮑﺎن ﻣﯿﺪاد و ﮔﻔﺖ: ﭼﺮا؟
ﻣﻘﺪاری از ﭼﺎی را ﺧﻮردم و ﮔﻔﺘﻢ: آﺧﻪ... اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﺮای ﻣﻦ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ وﻟﯽ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ اﺣﻤﻖ ﺑﺎﺷﻢ... در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﺪوﻧﻢ ﻓﺮد ﻣﻮرد ﻧﻈﺮم ﺑﻪ دﺧﺘﺮ دﯾﮕﻪ اﯾﯽ ﻋﻼﻗﻪ داره و اون وﻗﺖ ﺑﺎزم ﺑﺎ ﻋﻠﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﯿﺎم ﺑﻬﺶ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﻫﻢ ﺑﺸﻢ! ﺧﻮب اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﺻﻼ" از اﺑﺘﺪا ﻧﺸﺪﻧﯿﻪ... ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣﻦ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻮال ﺷﻤﺎ ﻧﺪارم و ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻤﻢ ﺑﺪم.
از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﮔﻔﺖ: وﻟﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه ﮐﻪ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻄﺮﺣﺶ ﮐﻨﻢ...
ﺑﻘﯿﻪ ﭼﺎﯾﯽ ام را ﺧﻮردم و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺳﺮﺟﺎﯾﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﻟﺒﺨﻨﺪی زدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ...
ﻟﯿﻮان ﭼﺎﯾﯽ اش را ﯾﮏ ﻧﻔﺲ ﺳﺮ ﮐﺸﯿﺪ! آﻧﻬﻢ ﺑﺪون ﻗﻨﺪ و ﺑﻌﺪ ﺻﻨﺪﻟﯽ را ﮐﺸﯿﺪ و درﺳﺖ رو ﺑﻪ روی ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ: واﻗﻌﯿﺘﺶ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﺪﺗﯿﻪ ﺑﻪ دﺧﺘﺮی ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﺷﺪم وﻟﯽ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ اون دﺧﺘﺮ...
در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮐﺎﻣﺮان ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺧﯿﻠﯽ دﻗﯿﻖ ﺑﻪ ﮐﺎﻣﺮان ﮐﻪ درﺳﺖ رو ﺑﻪ روی ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد. ﮐﺎﻣﺮان ﺧﻂ ﻧﮕﺎه ﻣﺮا دﻧﺒﺎل ﮐﺮد و وﻗﺘﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﭘﺸﺖ ﺳﺮش دﯾﺪ از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ﺑﻪ رﺳﻢ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﺎ ﻫﻢ دﺳﺖ دادﻧﺪ و ﺳﻼم و ﻋﻠﯿﮑﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺑﺮﺧﻮرد ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﻦ اﮔﺮ ﺟﺎی ﮐﺎﻣﺮان ﺑﻮدم ﺳﺮﯾﻊ آﻧﺠﺎ را ﺗﺮک ﻣﯿﮑﺮدم وﻟﯽ او اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻧﮑﺮد. از ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﺎرم داری؟
ﺧﻮاﺳﺖ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﺪ ﮐﻪ او را ﺑﺎ ﺑﻠﻨﺪﮔﻮ ﺑﺮای اﺗﺎق ﻋﻤﻞ ﭘﭻ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰد و ﺑﺮﮔﺸﺖ و رﻓﺖ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ. ﻫﻨﻮز ﺑﺎ ﭼﺸﻢ رﻓﺘﻨﺶ را دﻧﺒﺎل ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪای ﮐﺎﻣﺮان ﺑﻪ ﺧﻮدم آﻣﺪم او ﮔﻔﺖ: ﺑﻌﻀﯽ اوﻗﺎت ﺑﺎ پنج ﻣﻦ ﻋﺴﻞ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮردش!!! ﺗﻮ ﭼﻄﻮری ﺗﺤﻤﻠﺶ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎس؟!!!
ﺑﺎ ﺳﺮ ﺣﺮﻓﻢ را ﺗﺎﯾﯿﺪ ﮐﺮد. ﺟﻮاﺑﺶ را ﻧﺪادم و دوﺑﺎره روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ. او ﻫﻢ اﯾﻦ ﺑﺎر روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺟﺪی ﻣﯿﮕﻢ... ﭼﻄﻮری ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﺑﺎ اون ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎی؟ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﯽ و ﺑﺪاﺧﻼق ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﯿﮑﻨﻪ!!!
ﻟﺒﺨﻨﺪی زدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎ ﻣﻦ اﯾﻨﻄﻮری ﺑﺮﺧﻮرد ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ... ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻻزم ﻣﯿﺪوﻧﻪ اﯾﻦ ﺑﺮﺧﻮرد رو داره...
ﺣﺮف دﯾﮕﺮی ﻧﺰد... ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ ای ﺧﯿﺮه ﺷﺪ. از ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﺮای ﺳﺮ زدن ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎران از او دور ﺷﺪم. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﻧﺰدﯾﮑﯿﻬﺎی ﻇﻬﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از وﯾﺰﯾﺖ دﮐﺘﺮﻫﺎ از ﺑﯿﻤﺎراﻧﺸﺎن ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﻢ از ﺻﺒﺢ
ﮐﻪ رﻓﺖ ﺑﺎﻻ ﻫﻨﻮز ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﯿﺎﻣﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ از ﭘﺮﺳﺘﺎرﻫﺎ و دﮐﺘﺮﻗﺪﻣﯽ ﯾﺎ ﻫﻤﺎن ﮐﺎﻣﺮان و دو دﮐﺘﺮ دﯾﮕﺮ در اﯾﺴﺘﮕﺎه ﭘﺮﺳﺘﺎری ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ و در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﯾﮑﯽ از ﺑﯿﻤﺎران ﮐﻪ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ دﯾﺎﺑﺖ ﻫﻢ ﺑﻮد ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ.
ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﮐﺎﻣﺮان ﺿﻤﻦ ﺻﺤﺒﺖ دﺳﺘﺶ را داﺋﻢ ﺑﻪ ﻟﺒﻪ ﭼﻮﺑﯽ ﻣﯿﺰ ﻫﻢ ﻣﯿﮑﺸﺪ. ﭼﻮن ﻗﺒﻼ" ﺑﺎ ﺑﺮاده ﻫﺎی ﭼﻮب زﯾﺮ ﻣﯿﺰ دﺳﺖ ﺧﻮدم زﺧﻤﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻮاﻇﺐ دﺳﺘﺖ ﺑﺎش.
درﺳﺖ ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮف ﻣﻦ ﺑﺮاده ﻫﺎی ﭼﻮب داﺧﻞ دﺳﺘﺶ رﻓﺖ و ﺑﺎ ﺷﺘﺎب دﺳﺘﺶ را ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪ. از ﺣﺎﻟﺖ ﭼﻬﺮه اش ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﺣﺴﺎﺑﯽ دﺳﺘﺶ درد ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻣﺎ ﺑﻪ روی ﺧﻮدش ﻧﻤﯽ آورد و اداﻣﻪ ﺻﺤﺒﺘﺶ را ﺑﺎ دﮐﺘﺮ ﺳﻌﯿﺪی ﭘﯽ ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ دو دﮐﺘﺮ دﯾﮕﺮ رﻓﺘﻨﺪ و ﭘﺮﺳﺘﺎرﻫﺎ ﻫﻢ ﻫﺮ ﮐﺪام ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺎر ﺧﻮدﺷﺎن ﺷﺪﻧﺪ.ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﺎﻣﺮان ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺘﻬﺎ و ﮐﻒ دﺳﺖ راﺳﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺑﻪ آراﻣﯽ ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﯿﻪ؟ ﺑﺮاده ﭼﻮب ﺑﻪ دﺳﺘﺘﻮن رﻓﺘﻪ؟
ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: آره... ﯾﮑﯽ دو ﺗﺎ ﻫﻢ ﻧﯿﺲ! ﻧﮕﺎه ﮐﻦ...
دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ دراز ﮐﺮد وﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم درﺳﺖ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﮐﻒ دﺳﺘﺶ و دو اﻧﮕﺸﺖ وﺳﻄﺶ زﺧﻤﯽ ﺷﺪه. داﺧﻞ ﮐﯿﻔﻢ ﻣﻮﭼﯿﻦ ﻇﺮﯾﻔﯽ داﺷﺘﻢ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﮔﻔﺘﻢ: ﺻﺒﺮﮐﻨﯿﺪ... اﻻن ﻣﯿﺎم.
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﭘﺮﺳﺘﺎری و داﺧﻞ ﺷﺪم. از ﮐﯿﻔﻢ ﻣﻮﭼﯿﻦ را ﺑﯿﺮون آوردم وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﺎﻣﺮان ﭘﺸﺖ ﺳﺮم اﯾﺴﺘﺎده و ﺑﻪ ﮐﻒ دﺳﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﺪ. ﻣﻮﭼﯿﻦ را ﺑﻪ او دادم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎ اﯾﻦ ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﻦ ﺑﺮاده ﻫﺎ رو ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎرﯾﺪ...
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﭼﯿﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﭼﻄﻮری؟
ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﻄﻮری ﻧﺪاره... ﻣﺜﻞ ﭘﻨﺲ ﺟﺮاﺣﯽ ﺑﺎﻫﺎش ﮐﺎر ﮐﻨﯿﺪ دﯾﮕﻪ...
ﺑﻪ دﺳﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ آﺧﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ دﺳﺖ ﭼﭙﻢ ﺗﺴﻠﻂ ﻧﺪارم و ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ اﯾﻦ ﮐﺎر رو روی دﺳﺖ راﺳﺘﻢ اﻧﺠﺎم ﺑﺪم.
ﻣﻮﭼﯿﻦ را از او ﮔﺮﻓﺘﻢ و دﺳﺘﺶ را ﻫﻢ ﺑﺎ دﺳﺖ دﯾﮕﺮم ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺷﺮوع ﮐﺮدم آرام آرام ﺑﺮاده ﻫﺎ را از زﯾﺮ ﭘﻮﺳﺘﺶ و ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ را ﻫﻢ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻋﻤﯿﻖ ﺗﺮ ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﯿﺮون آوردم. آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺮاده را ﮐﻪ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪم ﺻﺪای ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ
ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﻋﻤﻞ ﺟﺮاﺣﯿﺖ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ؟!!!
ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ ﻣﺜﻞ ﺑﺮق ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻫﺎ ﺗﺮﺳﯿﺪم و ﻣﻮﭼﯿﻦ از دﺳﺘﻢ اﻓﺘﺎد. ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم دﯾﺪم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺟﻠﻮی درب اﺗﺎق ﭘﺮﺳﺘﺎری اﯾﺴﺘﺎده. دوﻻ ﺷﺪم و ﻣﻮﭼﯿﻦ را از روی زﻣﯿﻦ ﺑﺮداﺷﺘﻢ. ﮐﺎﻣﺮان دﺳﺘﺶ را ﻣﺎﻟﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻣﺮﺳﯽ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﻌﻤﺘﯽ.
ﺳﺮ ﺟﺎﯾﻢ ﺻﺎف اﯾﺴﺘﺎدم و ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﺑﻪ ﻗﺪری ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﺎی ﻫﯿﭻ ﺷﮑﯽ در آن ﻧﺒﻮد وﻟﯽ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ را ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﻧﺒﻮده ﻓﻘﻂ ﻣﻦ ﺳﻌﯽ داﺷﺘﻢ ﺑﺮاده ﻫﺎی ﭼﻮب را از دﺳﺖ ﮐﺎﻣﺮان ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎورم... ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ. ﮐﺎﻣﺮان ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺟﻠﻮ آﻣﺪه ﺑﻮد و درﺳﺖ رو ﺑﻪ روی ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎده و ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮد.
ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﯿﺮه ﺷﺪن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻤﺴﺨﺮآﻣﯿﺰ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮐﺎﻣﺮان ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ: دﯾﮕﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪاری؟
ﻣﻮﭼﯿﻦ را در ﻣﺸﺘﻢ ﻓﺸﺎر ﻣﯿﺪادم و از وﺿﻊ ﭘﯿﺶ آﻣﺪه ﺷﺪﯾﺪا" ﻧﺎراﺿﯽ ﺑﻮدم اﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺎری و ﯾﺎ ﺣﺮﻓﯽ ﻫﻢ ﺑﺮای ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻢ.
ﮐﺎﻣﺮان دوﺑﺎره دﺳﺘﺶ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺧﺎﻧﻢ ﻧﻌﻤﺘﯽ ﻓﻘﻂ زﺣﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪ و ﭼﻮﺑﻬﺎ رو از...
ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﺶ رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﭘﺲ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪاری... ﺣﺎﻻ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﺒﺮ ﺑﯿﺮون... ﻣﻦ ﺑﺎ دﮐﺘﺮ ﻣﻌﺎﻟﺞ ﺷﻤﺎ ﭼﻨﺪ ﮐﻠﻤﻪ ﺣﺮف ﺧﺼﻮﺻﯽ دارم!
آب دﻫﺎﻧﻢ را ﻓﺮو ﺑﺮدم ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﺮا وﻟﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم. ﮐﺎﻣﺮان ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ: دﮐﺘﺮ... ﭼﺮا ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪی؟... آﺧﻪ...
ﺻﺪای ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﻤﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻣﯿﺮی ﺑﯿﺮون ﯾﺎ ﻧﻪ؟!!!
ﮐﺎﻣﺮان ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﻓﻘﻂ ﺷﻨﯿﺪم ﺑﻪ آﻫﺴﺘﮕﯽ ﮔﻔﺖ: ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﻌﻤﺘﯽ.
و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ او ﻫﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺖ و درب را ﺑﺎ ﺷﺪت ﺑﻪ ﻫﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪ. از ﺻﺪای ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن درب ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ ﻟﺮزﯾﺪ. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ دو ﻗﺪم دﯾﮕﺮ ﺟﻠﻮ آﻣﺪ... ﺣﺎﻻ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﻦ و او اﯾﺠﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺻﻮرﺗﺶ را ﺟﻠﻮی ﺻﻮرﺗﻢ آورد و ﮔﻔﺖ: ﻋﻤﻠﺘﻮن ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ آﻣﯿﺰ ﺑﻮد؟!!... ﺧﺎﻧﻢ دﮐﺘﺮ!!!
ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪم و ﯾﮏ ﻗﺪم ﻋﻘﺐ رﻓﺘﻢ ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﮐﻨﺎرش رد ﺷﻮم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺑﺎزوﯾﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺮا ﺳﺮ ﺟﺎﯾﻢ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ. ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اﯾﻦ ﭼﻪ ﻃﺮز ﺣﺮف زدﻧﻪ؟
ﻫﻨﻮز ﺑﺎزوﯾﻢ در دﺳﺘﺶ ﺑﻮد... ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آرام ﺣﺮف ﻣﯿﺰد وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮد. ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاﻫﺪ ﺻﺪاﯾﺶ ﺑﻪ ﺑﯿﺮون اﺗﺎق ﺑﺮود. ﺑﺎ ﺣﺮص ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺎزوﯾﻢ را ﻓﺸﺎر ﻣﯿﺪاد ﮔﻔﺖ: داﺷﺘﯽ ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﮑﺮدی؟
ﺟﻮاﺑﺶ را ﻧﺪادم دوﺑﺎره ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﮔﻔﺘﻢ داﺷﺘﯽ ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﮑﺮدی؟
ﺑﺎزوﯾﻢ را رﻫﺎ ﮐﺮد و درﺳﺖ ﻣﻘﺎﺑﻠﻢ اﯾﺴﺘﺎد... ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ. ﺻﻮرﺗﺶ ﺧﯿﺲ ﺧﯿﺲ از ﻋﺮق ﺷﺪه ﺑﻮد و درﺳﺖ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ از دو ﭼﺸﻤﺶ آﺗﺶ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺮﯾﺰد.
ﺑﻪ آراﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... اﯾﻨﻘﺪر ﺑﯿﺨﻮد ﺧﻮدت رو ﻋﺼﺒﯽ ﻧﮑﻦ... ﭼﯿﺰ ﻣﻬﻤﯽ ﻧﺒﻮد... داﺷﺘﻢ از ﺗﻮی دﺳﺘﺶ ﺗﮑﻪ ﻫﺎی ﭼﻮب زﯾﺮ ﻣﯿﺰ رو ﺑﯿﺮون ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم...
ﻧﮕﺬاﺷﺖ ﺣﺮﻓﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ ﺑﯿﺠﺎ ﻣﯿﮑﺮدی... ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ رﺑﻄﯽ داﺷﺖ؟
از ﻟﺤﻦ ﮐﻼﻣﺶ و ﺻﺪاﯾﺶ ﯾﮑﻪ ﺧﻮردم. اﺻﻼ" ﺗﻮﻗﻊ اﯾﻦ ﺑﺮﺧﻮرد را ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ درب ﺑﺎز ﺷﺪ و اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد را در درﮔﺎه دﯾﺪم. ﺑﺮای ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ روی ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﺎﻧﺪ و ﺑﻌﺪ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﻪ ﻟﺐ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ آﻣﺪ. ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آرام ﺳﻼم ﮐﺮدم. ﺟﻮاﺑﻢ را ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺮوﯾﯽ داد وﻟﯽ اﺻﻼ" ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮد! ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﻢ ﺳﺮﯾﻊ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ و درب را ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺑﺴﺖ. ﺑﻐﺾ ﮔﻠﻮﯾﻢ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و اﺻﻼ" ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﭼﻄﻮر ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدش اﺟﺎزه داده ﺑﻮد ﺑﻪ اﯾﻦ راﺣﺘﯽ ﭼﻨﯿﻦ رﻓﺘﺎر زﺷﺘﯽ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﺎ ﺻﺪای آراﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﺧﻮﺑﯽ؟
دﺳﺘﻢ را ﺑﺎﻻ آوردم و اﺷﮑﯽ ﮐﻪ از ﭼﺸﻤﻢ ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد را ﮔﺮﻓﺘﻢ. اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﻪ آراﻣﯽ ﺻﺤﺒﺘﺶ را اداﻣﻪ داد: دﮐﺘﺮﻗﺪﻣﯽ ﺑﺮام ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم اﮔﻪ ﺑﯿﺎم ﭘﯿﺸﺘﻮن ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﮐﺎر رو ﮐﺮدم... ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻋﺼﺒﯿﻪ... و آدم ﻋﺼﺒﯽ ﻫﻢ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﻫﺮ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻪ و ﯾﺎ ﻫﺮ ﮐﺎری ﺑﮑﻨﻪ... اﮔﻪ ﺗﻮﻫﯿﻨﯽ ﮐﺮده ﻣﻦ از ﻃﺮف اون ﻣﻌﺬرت ﻣﯿﺨﻮام... اﻻﻧﻢ ﺑﺎ ﺷﺮاﯾﻂ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﻬﺘﺮه ﮐﻪ ﺑﺮی ﺧﻮﻧﻪ... ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺧﻮدش ﺑﺮای ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﻣﯿﺎد...
ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد روﭘﻮﺷﻢ را در آوردم و ﻣﺎﻧﺘﻮﯾﻢ را ﭘﻮﺷﯿﺪم و ﮐﯿﻒ و وﺳﺎﯾﻠﻢ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ. ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺗﺎ از درب ﺑﯿﺮون ﺑﺮوم ﮐﻪ دﯾﺪم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ دوﺑﺎره داﺧﻞ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻬﺶ اﻓﺘﺎد روﯾﻢ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪم و رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮی ﭘﻨﺠﺮه و ﺑﻪ ﻣﺤﻮﻃﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺧﯿﺮه ﺷﺪم. ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﻪ ﻃﺮف ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﻣﺰاﺣﻤﺶ ﻧﺸﻮ... ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺮه ﺧﻮﻧﻪ...
ﺻﺪای ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﺧﻮدم ﻣﯿﺒﺮﻣﺶ.
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد دﯾﮕﺮ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰد ﻓﻘﻂ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻦ از اﺗﺎق دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ: اﮔﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﮐﺎری داﺷﺘﯽ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ هشت ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﻢ... ﻓﻌﻼ" ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ.
ﺻﺪای ﭘﺎﯾﺶ را ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ آﻣﺪ و درﺳﺖ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم اﯾﺴﺘﺎد. ﻫﻨﻮز اﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺨﺘﻢ. ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آرام اﻣﺎ ﻣﺤﮑﻢ و ﻋﺼﺒﯽ ﮔﻔﺖ: ﺑﺮﯾﻢ... ﺗﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﻤﺖ.
ﺟﻮاﺑﺶ را ﻧﺪادم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درب اﺗﺎق رﻓﺘﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم روﭘﻮش ﺳﻔﯿﺪش را درآورد و ﭘﺮت ﮐﺮد روی ﯾﮑﯽ از ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در اﺗﺎق ﺑﻮد. درﺳﺖ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﯿﻢ از ﺳﺎﻟﻦ ﺧﺎرج ﻣﯿﺸﺪﯾﻢ ﺳﻬﯿﻼ ﺗﺎزه وارد ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. ﺳﻼم ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ اﺷﺎره از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﭼﯽ ﺷﺪه؟!!!
ﺟﻮاﺑﺶ را ﻧﺪادم. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ درب ﺳﺎﻟﻦ را ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﺎز ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺧﺎرج ﺷﻮم. ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯿﮑﺮدم وﻟﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﮐﺎﭘﺸﻦ ﺑﻪ ﺗﻦ ﻧﺪارد. در ﺗﻤﺎم ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ و اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد در اﺗﺎق ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ ﭼﻮن ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﻪ ذﻫﻨﺶ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﺑﺮداﺷﺘﻦ ﺳﻮﺋﯿﭻ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺑﻮده و ﻧﻪ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮ.
ﻫﻮای ﺑﯿﺮون ﺑﻪ ﺷﺪت ﺳﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻋﻠﺖ رﯾﺰش ﺑﺮف ﺳﻮز ﺷﺪﯾﺪی ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﻣﯿﺨﻮرد. وﻗﺘﯽ درب ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺑﺎز ﮐﺮد ﺗﺎ ﺳﻮار ﺷﻮم ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ اﻓﺘﺎد. ﻫﻨﻮز ﺻﻮرﺗﺶ ﻏﺮق ﻋﺮق ﺑﻮد!!! درﺳﺖ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ در ﮔﺮﻣﺎی ﻃﺎﻗﺖ ﻓﺮﺳﺎی ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ زﯾﺮ آﻓﺘﺎب ﻣﺎﻧﺪه ﺑﺎﺷﺪ!!! وﻗﺘﯽ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪم درب ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﭼﻨﺎن ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻬﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪ اﯾﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﺷﯿﺸﻪ ﺧﻮرد ﻣﯿﺸﻮد... اﻣﺎ ﻧﺸﺪ. ﻣﺎﺷﯿﻦ را دور زد و ﺧﻮدش ﻫﻢ ﭘﺸﺖ رل ﻧﺸﺴﺖ. ﺳﺮم را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﯿﺸﻪ ﮐﻨﺎرم ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪه ﺑﻮدم و ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر اﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺨﺘﻢ. ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰد ﻓﻘﻂ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﯾﮑﺒﺎر ﻋﺮق ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ اش را ﭘﺎک ﻣﯿﮑﻨﺪ. ﺗﺎ ﺟﻠﻮی درب ﺧﺎﻧﻪ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﻧﺰدﯾﻢ. ﻫﻨﻮز ﺑﻪ درب ﻣﻨﺰل ﻧﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﮔﻮﺷﯽ ﻣﻦ زﻧﮓ ﺧﻮرد. اول ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻮاب ﺑﺪﻫﻢ و ﻫﯿﭻ واﮐﻨﺸﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺻﺪای زﻧﮓ ﮔﻮﺷﯽ ﻧﺸﺎن ﻧﺪادم وﻟﯽ ﺑﻌﺪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎز ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺻﺪای آرام وﻟﯽ ﻋﺼﺒﯽ ﮔﻔﺖ: ﯾﺎ ﮔﻮﺷﯽ رو ﺟﻮاب ﺑﺪه ﯾﺎ ﺧﺎﻣﻮﺷﺶ ﮐﻦ.
ﮔﻮﺷﯽ را از ﮐﯿﻔﻢ ﺑﯿﺮون آوردم و وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎره اش ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﻓﻬﻤﯿﺪم اﺣﺴﺎن ﭘﺸﺖ ﺧﻂ اﺳﺖ. ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺷﺎم ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﺎدر ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﺮوم در ﺿﻤﻦ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ و ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﺎدر ﻧﺎﻫﯿﺪ رﻓﺘﻪ. ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮدم اﺷﮑﻢ را ﻫﻢ ﭘﺎک ﻣﯿﮑﺮدم اﻣﺎ ﻧﻤﯿﮕﺬاﺷﺘﻢ اﺣﺴﺎن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدﻧﻢ ﺑﺸﻮد. ﺣﺎﻻ ﺟﻠﻮی درب رﺳﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺟﻠﻮی درب ﭘﺎرک ﮐﺮد وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺣﺎﻟﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻪ درب ﮐﻨﺎرش ﺗﮑﯿﻪ داد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد. در ﭘﺎﯾﺎن ﺑﻪ اﺣﺴﺎن ﮔﻔﺘﻢ: اﻣﺮوز ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ام... اﮔﻪ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ آژاﻧﺲ ﻣﯿﮕﯿﺮم ﻣﯿﺎم وﻟﯽ اﮔﻪ ﻧﯿﻮﻣﺪم ﻧﮕﺮان ﻧﺸﯿﺪ.
اﺣﺴﺎن ﺧﯿﻠﯽ اﺻﺮار ﮐﺮد ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﮔﻮﺷﯽ را ﮔﺮﻓﺖ و ﮐﻠﯽ اﺻﺮار ﮐﺮد اﻣﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻗﻮل ﺻﺪ در ﺻﺪ ﺑﺪﻫﻢ.اﺣﺴﺎن ﺑﺎ اﺻﺮارﻫﺎﯾﺶ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻋﺼﺒﯿﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد آﺧﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ اﺣﺴﺎن ﮔﻔﺖ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﻣﯽ آﯾﺪ ﺟﻠﻮی ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن دﻧﺒﺎﻟﻢ!
اﻣﺎ ﻣﻦ ﺣﺎﻻ ﺟﻠﻮی درب ﺧﺎﻧﻪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدم! ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮدم ﻣﺠﺪدا" ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺗﻤﺎس ﻣﯿﮕﯿﺮم و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم.ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد.ﮔﻮﺷﯽ را در ﮐﯿﻔﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺷﻨﯿﺪم اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ آراﻣﯽ ﮔﻔﺖ:اﻟﻬﺎم...ﺑﻌﺪ ازﻇﻬﺮ ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺨﻮای ﺑﺮی؟
ﺟﻮاﺑﺶ را ﻧﺪادم و از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم. رﯾﺰش ﺑﺮف دوﺑﺎره ﺷﺮوع ﺷﺪه ﺑﻮد.ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﻢ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ. ﮐﻠﯿﺪم را از ﮐﯿﻔﻢ ﺑﯿﺮون آوردم و در ﻗﻔﻞ ﻗﺮار دادم. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ دﺳﺘﮕﯿﺮه درب ﺣﯿﺎط را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ درب ﺗﮑﯿﻪ داد. ﺑﺮف ﺑﯽ ﻣﺤﺎﺑﺎ روی ﺳﺮ ﻫﺮ دوی ﻣﺎ ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ. ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: دﺳﺘﺖ رو ﺑﺮدار ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم ﺗﻮو...
ﻫﻨﻮز ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮد وﻟﯽ در ﭼﺸﻤﺶ اﻟﺘﻤﺎس ﻣﻮج ﻣﯿﺰد. ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ در آن ﻟﺤﻈﻪ واﻗﻌﺎ"ﭼﻪ ﺣﺴﯽ در وﺟﻮدش دارد! اﻣﺎ ﺣﺎل ﺧﻮدم را ﺧﻮب ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪم و آن ﻫﻢ اﯾﻨﮑﻪ در آن ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﻦ ﻧﯿﺰ از دﺳﺖ او ﺷﺪﯾﺪا" دﻟﺨﻮر ﺑﻮدم. ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺨﻮای ﺑﺮی؟
ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم ﺑﻤﯿﺮم... دﺳﺖ از ﺳﺮم ﺑﺮﻣﯿﺪاری ﯾﺎ ﻧﻪ؟
ﺑﺮای ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﯿﻨﻤﺎن ﺳﮑﻮت ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪ. ﻓﻘﻂ ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد. آرام دﺳﺘﺶ را از دﺳﺘﮕﯿﺮه ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آراﻣﺘﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮔﻔﺖ: ﻻزم ﻧﯿﺲ ﺑﻪ آژاﻧﺲ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﻨﯽ... ﻫﺮ ﺟﺎ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﺮی ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮ ﺧﻮدم ﻣﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ.
ﺟﻮاﺑﺶ را ﻧﺪادم و رﻓﺘﻢ داﺧﻞ ﺣﯿﺎط و درب را ﻫﻢ ﺑﺴﺘﻢ. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺷﻨﯿﺪم ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪ و رﻓﺖ. ﺑﻪ داﺧﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن رﻓﺘﻢ وﻟﯽ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺮﺧﻮرد ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن از ذﻫﻨﻢ ﺧﺎرج ﻧﻤﯿﺸﺪ. ﻫﯿﭻ ﮐﺲ در ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد. اﯾﻨﻄﻮریراﺣﺘﺘﺮ ﺑﻮدم ﭼﻮن ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ" اﮔﺮ ﮐﺴﯽ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد و ﻣﺮا ﺑﺎ آن ﺣﺎل ﻣﯿﺪﯾﺪ ﺣﺘﻤﺎ" ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﯿﺶ ﻣﯽ آﻣﺪ. رﻓﺘﻢ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ و ﻣﺎﻧﺘﻮ و ﮐﺎﭘﺸﻨﻢ را در آوردم و ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ اﻋﺼﺎﺑﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﻮد ﺑﻪ ﺣﻤﺎم رﻓﺘﻢ و دوش ﮔﺮﻓﺘﻢ. از ﺣﻤﺎم ﮐﻪ ﺑﯿﺮون آﻣﺪم ﮔﻮﺷﯽ ﺗﻠﻔﻦ زﻧﮓ ﺧﻮرد وﻗﺘﯽ ﮔﻮﺷﯽ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﺑﺎﺑﺎ ﭘﺸﺖ ﺧﻂ اﺳﺖ. ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ: ا... ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ اﯾﯽ؟!!ﻣﮕﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﻻن ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺎﺷﯽ؟!!
ﺟﻮاب دادم: ﺳﺮم ﺷﺪﯾﺪ درد ﻣﯿﮑﺮد ﮐﺎر زﯾﺎدی ﻫﻢ در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ.
ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺖ: ﻣﯿﺨﻮای ﺑﯿﺎم ﺑﺒﺮﻣﺖ دﮐﺘﺮ؟... ﻣﺎﻣﺎن ﯾﺎ اﺣﺴﺎن ﺧﻮﻧﻪ ﻧﯿﺴﺘﻦ؟
ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ ﻫﯿﭽﮑﺪوم ﻧﯿﺴﺘﻦ... ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻻزم ﻧﯿﺲ ﺑﯿﺎی... دوش ﮔﺮﻓﺘﻢ ﯾﻪ ﻗﺮص ﻣﺴﮑﻨﻢ ﻣﯿﺨﻮرم اﻻﻧﻢ ﻣﯿﺨﻮام اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻢ... ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﻌﺪاز ﻇﻬﺮ ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻢ...
ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ؟
ﭼﻘﺪر ﻣﻬﺮﺑﺎن و دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ رﻓﺘﺎر ﻣﯿﮑﺮد. از ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﯽ ﺑﻮﺳﯿﺪﻣﺶ و ﮔﻔﺘﻢ: آره... ﺧﯿﺎﻟﺘﻮن راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ...
در ﭘﺎﯾﺎن ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺷﺐ زودﺗﺮ از ﺳﺎﻋﺖ 10 ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن و اﺣﺴﺎن ﺷﺎم ﻣﻨﺰل ﻣﺎدر ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ و او ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﺮود. ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ: ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺎی؟!!
در ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻢ: اﮔﻪ ﮐﺎﻣﻼ"ﺳﺮم ﺧﻮب ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ ﻣﯿﺎم...
ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﯾﮑﺴﺮی ﺳﻔﺎرش ﮐﺮد و ﺷﻤﺎره ﻣﻨﺰل ﻧﺎﻫﯿﺪ را از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ دﯾﺮ رﺳﯿﺪﻧﺶ را ﺑﻪ آﻧﻬﺎ اﻃﻼع ﺑﺪﻫﺪ و ﻣﺎﻣﺎن را از ﻧﮕﺮاﻧﯽ اﺣﺘﻤﺎﻟﯽ ﻧﺠﺎت دﻫﺪ ﺳﭙﺲ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و ﻣﻦ ﻫﻢ ﮔﻮﺷﯽ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم. ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ و ﻗﺮص ﻣﺴﮑﻨﯽ ﺧﻮردم از ﯾﺨﭽﺎل ﻫﻢ ﮐﻤﯽ ﮐﺎﻟﺒﺎس و ﺧﯿﺎرﺷﻮر ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﻻی ﻧﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻪ و ﺧﻮردم. ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" 3:30 ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻢ رﻓﺘﻢ و ﺧﻮاﺑﯿﺪم. ﺑﺎ ﺻﺪای زﻧﮓ ﮔﻮﺷﯿﻢ ﮐﻪ در ﮐﯿﻔﻢ ﺑﻮد ﺑﯿﺪار ﺷﺪم. ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻮد.
ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺪت ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﺎﺷﻢ. ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﮐﯿﻔﻢ را زﯾﺮ ﺗﺨﺘﻢ روی زﻣﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ام ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ از زﯾﺮ ﭘﺘﻮ ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎﯾﻢ ﺑﺎ دﺳﺖ ﮐﻮرﻣﺎل ﮐﻮرﻣﺎل دﻧﺒﺎل ﮔﻮﺷﯽ داﺧﻞ ﮐﯿﻔﻢ در ﺗﺎرﯾﮑﯽ اﺗﺎق ﻣﯿﮕﺸﺘﻢ و در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﭘﺸﺖ ﺧﻂ اﺳﺖ آن را ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮدم و دوﺑﺎره رﻓﺘﻢ زﯾﺮ ﭘﺘﻮ. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺻﺪای زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ! ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺖ ﻣﯿﺪاﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ در ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺴﺘﻢ اﺣﺘﻤﺎل دادم اﺣﺴﺎن ﭘﺸﺖ ﺧﻂ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﻧﮕﺮان ﻧﺸﻮد ﺑﺎ ﺳﺨﺘﯽ از زﯾﺮ ﭘﺘﻮ ﺑﯿﺮون آﻣﺪم. از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ و ﮔﻮﺷﯽ داﺧﻞ راﻫﺮوی ﺑﺎﻻ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ. ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﺧﻮاب آﻟﻮد ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻠﻪ... ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ...
ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺻﺪای ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را از ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﮔﻔﺖ: ﺳﻼم... ﺧﻮﺑﯽ؟
ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪﻫﻢ دوﺑﺎره ﺣﺮﮐﺎت و ﮔﻔﺘﺎرش در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن را ﺑﻪ ﯾﺎد آوردم. ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪادم. دوﺑﺎره ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﺑﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ ﺑﺒﺮﻣﺖ ﻫﻤﻮن ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯽ ﺑﺮی؟
ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﯾﮏ دﺳﺘﻢ را ﮐﺮدم ﻻی ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ و آرام آرام ﻧﺸﺴﺘﻢ.دوﺑﺎره ﺑﻐﺾ ﮐﺮده ﺑﻮدم. ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﺮا وﻟﯽ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﻋﺼﺒﯽ ﻧﺒﻮد آﻧﻘﺪر ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ رﻓﺘﺎر ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ذرات وﺟﻮدم ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﮐﺸﯿﺪه ﻣﯿﺸﺪ و اﺻﻼ" ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ او را ﺑﺎ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﮐﻪ از دﺳﺘﺶ دﻟﺨﻮر ﺑﻮدم ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﮐﻨﻢ. اﺷﮑﻢ ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪ و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آن ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل آب رﯾﺰش ﺑﯿﻨﯽ... از ﺗﻦ ﺻﺪاﯾﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﻢ. ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻫﻨﻮز داری ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟
ﺑﺎز ﻫﻢ ﺟﻮاب ﻧﻤﯿﺪادم و ﻓﻘﻂ اﺷﮑﻬﺎﯾﻢ را ﭘﺎک ﻣﯿﮑﺮدم. ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ در آن ﻣﻮج ﻣﯿﺰد ﮔﻔﺖ: آﻣﺎده ﺷﻮ... ﻣﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ ﺑﺒﺮﻣﺖ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯽ ﺑﺮی...
ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارم... ﺧﻮﻧﻪ راﺣﺘﺘﺮم...
دوﺑﺎره ﮔﻔﺖ: ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ؟!!
ﺟﻮاب دادم: آره... ﺳﺮم درد ﻣﯿﮑﻨﻪ... ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺨﻮاﺑﻢ...
ﻣﮑﺜﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻟﺒﺎﺳﺖ رو ﺑﭙﻮش آﻣﺎده ﺑﺎش ﻣﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون...
ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ اﺻﻼ" ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺑﯿﺎم ﺑﯿﺮون... ﺑﯿﺎم ﺑﯿﺮون ﮐﻪ ﭼﯽ ﺑﺸﻪ؟... ﮐﻪ دوﺑﺎره ﻣﺜﻞ دﯾﻮوﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﯿﺨﻮد ﺳﺮم داد ﺑﮑﺸﯽ؟... ﺑﯿﺎم ﺑﯿﺮون ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺑﯽ ارزش آﺑﺮورﯾﺰی ﮐﻨﯽ؟... وﻟﻢ ﮐﻦ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ...وﻟﻢ ﮐﻦ...
ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ. ﺻﺪای ﻧﻔﺴﻬﺎﯾﺶ را ﭘﺎی ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻪ وﺿﻮح ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم... ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﮑﻮت ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﺷﻪ... ﻣﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ... ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون... ﺗﻤﻮم دﻟﺨﻮرﯾﻬﺎت رو ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮ...
در ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﻗﻊ درب ﻫﺎل ﺑﺎز ﺷﺪ و اﺣﺴﺎن و ﻧﺎﻫﯿﺪ آﻣﺪﻧﺪ داﺧﻞ و ﭼﺮاﻏﻬﺎی ﻃﺒﻘﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ را ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ روﺷﻦ ﮐﺮدﻧﺪ. دﯾﺪم اﺣﺴﺎن از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﻣﯽ آﯾﺪ. ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ اﺷﮑﻬﺎﯾﻢ را ﭘﺎک ﮐﺮدم. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮔﻔﺖ: ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﺟﻠﻮی درب ﺧﻮﻧﺘﻮﻧﻢ...
ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... ﻣﯿﺨﻮام ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ... دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻧﯿﺎ...
اﺣﺴﺎن ﭘﻠﻪ ﻫﺎ را ﻃﯽ ﮐﺮده و ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد. ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪ اﯾﯽ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدش از ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﭘﺮ ﺷﺪ. ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻫﻢ ﺑﺎﻻ آﻣﺪ و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ روی زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﮔﻮﺷﯽ ﺗﻠﻔﻦ در دﺳﺘﻢ ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. اﺣﺴﺎن آﻣﺪ داﺧﻞ ﭘﺎﮔﺮد راﻫﺮو و ﺑﻪ ﻧﺮده ﻫﺎ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. ﺻﺪای ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻤﻮﻧﯽ...
ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﻔﺘﻢ: وﻟﯽ ﻣﻦ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ...
ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﮔﻮﺷﯽ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم. ﻧﺎﻫﯿﺪ آﻣﺪ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ روی زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺖ. دوﺑﺎره ﻗﻄﺮه اﺷﮑﯽ ﮐﻪ از ﭼﺸﻤﻢ ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد را ﺑﺎ دﺳﺘﻢ ﭘﺎک ﮐﺮدم. اﺣﺴﺎن ﺧﯿﺮه ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: دوﺑﺎره ﭼﯽ ﺷﺪه؟ ﺑﺎز ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺣﺮﻓﺘﻮن ﺷﺪ؟
ﺟﻮاﺑﺶ را ﻧﺪادم و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ اﺷﮑﻢ را ﭘﺎک ﻣﯿﮑﺮدم آب ﺑﯿﻨﯽ ام را ﻫﻢ ﺑﺎﻻ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم. ﺻﺪای اﺣﺴﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ: ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺣﺮﻓﺖ ﺷﺪه؟
ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﻪ اﺣﺴﺎن ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﭼﻪ ﺧﺒﺮﺗﻪ؟!!! ﭼﺮا داد ﻣﯿﮑﺸﯽ؟!!! ﺧﻮب ﺣﺎﻻ ﻫﺮ ﭼﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺷﺪه ﺑﺎ اﯾﻦ ﺑﺮﺧﻮرد ﺗﻮ ﮐﻪ ﺑﺪﺗﺮ ﻣﯿﺸﻪ...
اﺣﺴﺎن آﻣﺪ و ﻃﺮف دﯾﮕﺮ ﻣﻦ روی زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﺗﻤﻮﻣﺶ ﮐﻦ... ﺑﺎ اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﻓﻘﻂ داری اﻋﺼﺎﺑﺖ رو ﺧﻮرد ﻣﯿﮑﻨﯽ... از ﯾﻪ ﻃﺮف دﻋﻮاﺗﻮن ﻣﯿﺸﻪ... از ﯾﻪ ﻃﺮف دﯾﮕﻪ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺎﻫﺎش آﺷﺘﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ و ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﯾﺎدت ﻣﯿﺮه ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ واﻗﻌﺎ ﻣﺸﮑﻠﺘﻮن رو ﺣﻞ ﮐﻨﯿﺪ... اﯾﻦ ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ وﺿﻌﻪ... ﺑﺒﯿﻦ... اﻻن ﻣﺪت ﭼﻨﺪان ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻧﯿﺲ ﮐﻪ از راﺑﻄﻪ ی ﺷﻤﺎ دو ﺗﺎ ﻣﯿﮕﺬره... ﺗﻮی ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺪت ﮐﻮﺗﺎه اﯾﻦ ﭼﻨﺪﻣﯿﻦ ﺑﺎره ﮐﻪ اﯾﻨﻄﻮری اﻋﺼﺎﺑﺖ ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ؟... ﻫﺎن؟... ﺧﻮب اﮔﻪ واﻗﻌﺎ" ﻣﺸﮑﻠﯽ داره ﯾﺎ ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯽ ﻃﺒﻖ ﻣﯿﻞ اون رﻓﺘﺎر ﮐﻨﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ رو ﺗﻤﻮم ﮐﻦ...
ﻧﺎﻫﯿﺪ ﮔﻔﺖ: اﺣﺴﺎن!!!... ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯽ اﯾﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ رو ﺑﮕﯿﺮی... اﻟﻬﺎم ﺧﻮدش ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺑﺮﺳﻪ... در ﺛﺎﻧﯽ ﺷﺎﯾﺪ اﮔﻪ ﻣﻮﺿﻮع رو ﺑﻔﻬﻤﯿﻢ اﺻﻼ" ﻟﺰوﻣﯽ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻧﺒﺎﺷﻪ...
ﺑﻌﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﻧﻤﯿﺨﻮای ﻣﺎﺟﺮا رو ﺑﺮای اﺣﺴﺎن ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﯽ؟
دوﺑﺎره ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻪ ﺻﺪا در آﻣﺪ. ﻣﻦ ﺳﺮ ﺟﺎﯾﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و اﺻﻼ" ﺗﮑﺎﻧﯽ ﻧﺨﻮردم. اﺣﺴﺎن ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﻠﻔﻦ رﻓﺖ اﻣﺎ ﻧﺎﻫﯿﺪ دﺳﺘﺶ را روی ﮔﻮﺷﯽ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻧﮕﺬاﺷﺖ اﺣﺴﺎن ﮔﻮﺷﯽ را ﺑﺮدارد. اﺣﺴﺎن داد ﮐﺸﯿﺪ: ﻧﺎﻫﯿﺪ دﺳﺘﺖ رو ﺑﺮدار ﺑﺬار ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺣﺮف ﺣﺴﺎب ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﭼﯿﻪ؟ ﭼﺮا ﻫﺮ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﯾﻪ ﺑﺎر ﺑﺎزی ﺳﺮ اﻟﻬﺎم در ﻣﯿﺎره و ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﻨﺪازش...؟
ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﺎ آراﻣﺶ دﺳﺘﺶ را روی ﮔﻮﺷﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﺣﺴﺎن ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﺳﭙﺲ ﺑﻪ آراﻣﯽ ﮔﻔﺖ: اﺣﺴﺎن ﺗﻮ ﻫﻨﻮز از اﺻﻞ ﻣﺎﺟﺮا ﺧﺒﺮ ﻧﺪاری ﭘﺲ ﺑﻬﺘﺮه ﺑﺬاری ﺧﻮدﺷﻮن ﻣﺸﮑﻠﺸﻮن رو ﺣﻞ ﮐﻨﻦ...
اﺣﺴﺎن دوﺑﺎره ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﻪ... ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﻬﻤﻪ اﺷﮑﯽ ﮐﻪ رﯾﺨﺘﻪ ﻣﺸﮑﻞ از ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻮده وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ زود ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ از ﯾﺎدش ﻣﯿﺮه...
ﮔﻮﺷﯽ ﻫﻨﻮز زﻧﮓ ﻣﯿﺨﻮرد. ﻧﺎﻫﯿﺪ ﮔﻔﺖ: اﺣﺴﺎن ﺳﻌﯽ ﮐﻦ ﺧﻮدت رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﯽ... ﺑﺬار اﻟﻬﺎم ﺧﻮدش ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮه...
ﺑﻌﺪ ﮔﻮﺷﯽ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ ﻣﻦ داد. دﯾﺪم ﻧﺎﻫﯿﺪ از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و دﺳﺘﺶ را زﯾﺮ ﺑﺎزوی اﺣﺴﺎن ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ آراﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﻣﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺎ اﻟﻬﺎم راﺣﺖ ﺻﺤﺒﺘﺶ رو ﺑﮑﻨﻪ...
ﮔﻮﺷﯽ ﻫﻨﻮز دﺳﺘﻢ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻧﺎﻫﯿﺪ و اﺣﺴﺎن ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم. اﺣﺴﺎن ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ از ﻧﺎﻫﯿﺪ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺖ. ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ و ﺑﺎ اﺷﺎره ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ راﺣﺖ ﺑﺎش... ﺻﺤﺒﺘﺖ رو ﺑﮑﻦ... ﻣﻦ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﯿﺶ اﺣﺴﺎﻧﻢ...
و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﺣﺴﺎن از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺖ. ﮔﻮﺷﯽ را ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻠﻪ؟
ﺻﺪای ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﺣﻖ داری... وﻟﯽ ﺑﻪ ﻣﻨﻢ ﺣﻖ ﺑﺪه... ﺑﺬار ﺑﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ... ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ...
آب دﻫﺎﻧﻢ را ﻓﺮو دادم. ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ اﮔﺮ ﺗﻦ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ اش ﺑﺪﻫﻢ ﺧﻮن اﺣﺴﺎن ﺑﻪ ﺟﻮش ﻣﯽ آﯾﺪ از ﻃﺮﻓﯽ دﻟﻢ ﺑﺮای ﺻﺪای اﻟﺘﻤﺎس آﻣﯿﺰ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﯿﺴﻮﺧﺖ وﻟﯽ راﺿﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻫﻢ ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺸﺐ ﺑﺎ او ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﺑﺮوم. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣﮑﺜﯽ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﻣﯿﺨﻮام راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻢ...
ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﻢ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: ﯾﻌﻨﯽ از ﺑﯿﺮون اوﻣﺪن ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯿﺸﯽ؟
ﺟﻮاب دادم: ﺑﺒﯿﻦ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... اﺣﺴﺎن و ﻧﺎﻫﯿﺪ اوﻣﺪن دﻧﺒﺎﻟﻢ... ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم ﺑﯿﺮون...
ﮔﻔﺖ: وﻟﯽ ﻣﻦ اﻻن ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ دارم ﻣﯿﺎم...
دوﺑﺎره ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯿﮑﻨﯽ... ﻫﺮ ﺟﺎ ﻫﺴﺘﯽ دور ﺑﺰن ﺑﺮﮔﺮد ﺧﻮﻧﺘﻮن...
ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﮔﻮﺷﯽ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم. از ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮدم. ﺗﺨﺘﻢ را ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم و ﺷﺎﻧﻪ اﯾﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﮐﺸﯿﺪم. ﺻﺪای ﺻﺤﺒﺖ ﻧﺎﻫﯿﺪ و اﺣﺴﺎن را از ﻃﺒﻘﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم. از ﭘﻠﻪ ﻫﺎی ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ.ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد. دﯾﺪم ﺳﺒﺪ ﮐﻮﭼﮑﯽ از ﻧﺎرﻧﮕﯽ را ﺑﻪ ﻫﺎل آورد ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ. رﻓﺘﻢ روی ﯾﮑﯽ از راﺣﺘﯽ ﻫﺎی ﻫﺎل ﻧﺸﺴﺘﻢ. اﺣﺴﺎن ﻧﮕﺎه ﭘﺮﺳﺸﮕﺮاﻧﻪ اش را ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ اداﻣﻪ داد.
ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ. ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم ﺟﻮن اﮔﻪ ﻣﻦ ﻣﺰاﺣﻤﻢ اﺻﻼ" ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﻤﯿﺸﻢ... ﻻزم ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﻣﯿﺮم ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺑﺎ اﺣﺴﺎن راﺣﺘﺘﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯽ...
دﯾﺪم در ﺣﺎل ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪن از روی راﺣﺘﯽ اﺳﺖ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... ﻧﻪ...ﻧﺎﻫﯿﺪﺟﻮن... اﺻﻼ" اﯾﻨﻄﻮر ﻧﯿﺴﺖ... ﺑﺸﯿﻦ.
ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﻪ اﺣﺴﺎن ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و او ﻫﻢ ﺑﺎ ﺳﺮ اﺷﺎره ﮐﺮد ﮐﻪ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ وﻗﺘﯽ ﻧﺎﻫﯿﺪ دوﺑﺎره ﻧﺸﺴﺖ ﻣﺸﻐﻮل ﭘﻮﺳﺖ ﮐﻨﺪن ﻧﺎرﻧﮕﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﯾﮑﯽ ﺑﺮای اﺣﺴﺎن آﺧﺮ ﻫﻢ ﺑﺮای ﺧﻮدش در اﯾﻦ ﻣﯿﺎن ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﻤﺎم ﻣﺎﺟﺮای اﻣﺮوز را ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم. در ﺗﻤﺎم ﻣﺪت اﺣﺴﺎن ﺳﮑﻮت ﮐﺮده و درون راﺣﺘﯽ ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮد... ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﻟﻤﯿﺪه ﺑﻮد و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﭘﯿﺶ آﻣﺪه ﮐﻪ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﺮدم ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮد. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ 10 دﻗﯿﻘﻪ اﯾﯽ ﺣﺮف زدم و در آﺧﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﻧﺎﻫﯿﺪ و اﺣﺴﺎن ﻫﺮ دو ﺳﮑﻮت ﮐﺮده اﻧﺪ. ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺧﻮدش را ﺑﺎ ﭘﻮﺳﺘﻬﺎی ﻧﺎرﻧﮕﯽ ﺳﺮﮔﺮم ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺑﺎ ﮐﺎرد ﻣﯿﻮه ﺧﻮری ﮐﻪ در دﺳﺖ داﺷﺖ ﺗﻤﺎم آﻧﻬﺎ را رﯾﺰ رﯾﺰ ﻣﯿﮑﺮد و داﺧﻞ ﺑﺸﻘﺎب ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ.
اﺣﺴﺎن ﻫﻢ ﺣﺎﻻ از آن ﺣﺎﻟﺖ ﻟﻤﯿﺪه در راﺣﺘﯽ ﺧﺎرج ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻏﺮق در ﻓﮑﺮ ﭘﺸﺖ ﮔﺮدﻧﺶ را ﻣﯿﻤﺎﻟﯿﺪ و ﺑﻪ ﺟﻠﻮی ﭘﺎﯾﺶ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... اﮔﻪ ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﮕﻢ... ﺑﻬﺖ ﺑﺮﻧﻤﯿﺨﻮره؟
ﺳﺮم را ﺑﻪ دﺳﺘﻢ ﮐﻪ روی دﺳﺘﻪ ی راﺣﺘﯽ ﺑﻮد ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... ﺑﮕﻮ.
اﺣﺴﺎن اﺑﺘﺪا ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺳﺮش ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﺳﺮﮔﺮم ﮐﺎر ﺧﻮدش ﺑﻮد ﮐﺮد ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: اﯾﻨﺪﻓﻌﻪ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺗﻮ ﺑﻮده... ﺷﺎﯾﺪ اﮔﻪ ﻧﺎﻫﯿﺪ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ وﺿﻊ رو ﺑﻪ رو ﻣﯿﺸﺪم واﮐﻨﺸﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪﺗﺮ از
ﮐﺎری ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اﻧﺠﺎم داد...
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ اﺣﺴﺎن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: اﺣﺴﺎن... اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ؟!!! ﻣﻦ ﮐﺎر ﺑﺪی ﻧﮑﺮدم!...
اﺣﺴﺎن از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻫﻢ ﻣﺸﻐﻮل ﺟﻤﻊ ﮐﺮدن ﻇﺮوف ﻣﯿﻮه ﺷﺪ و آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮد اﺣﺴﺎن در اداﻣﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﺶ ﮔﻔﺖ: درﺳﺘﻪ اﻟﻬﺎم... درﺳﺖ ﺷﻨﯿﺪی... اﯾﻨﺪﻓﻌﻪ ﮐﺎر ﺑﺪی ﮐﺮدی... ﻗﺒﻮل ﮐﻦ... ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻨﻢ واﻗﻌﺎ" ﺑﻪ ﻗﻮل ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اﺻﻼ" اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﻪ ﺗﻮ رﺑﻄﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ... ﺗﻮی ﺑﯿﺎﺑﻮن ﮐﻪ ﮔﯿﺮ ﻧﮑﺮده ﺑﻮده... ﺗﻮ ﭼﺮا؟... دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺑﺤﺚ ﻧﮑﻦ... وﻗﺘﯽ ﻣﯿﮕﻢ ﮐﺎرت اﺷﺘﺒﺎﻫﻪ ﻗﺒﻮل ﮐﻦ... ﭼﻮن ﻣﻦ از دﯾﺪ ﯾﻪ ﻣﺮد ﺑﻪ ﻗﻀﯿﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﻢ... ﺗﻮ ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻗﺼﺪت ﻓﻘﻂ ﮐﻤﮏ ﮐﺮدن ﺑﻪ اون دﮐﺘﺮه... ﭼﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﺎﻣﺮان... ﺣﺎﻻ ﻫﺮ ﭼﯽ ﮐﻪ اﺳﻤﺶ ﺑﺎﺷﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﺪاره... ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺗﻮ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻣﯿﮑﺮدی... ﺗﺎ اوﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﭼﯿﻨﺖ رو ﺑﻪ اون دادی ﮐﺎر ﺑﺪی ﻧﺒﻮده وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺧﻮدت رو ﻣﺸﻐﻮل دﺳﺖ ﺷﺨﺼﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اون ﺣﺴﺎﺳﻪ...!!! ﺧﻮب اﯾﻦ ﻋﻤﻞ ﺗﻮ ﺟﺎی ﺳﻮال داره...
ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﺶ رﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: وﻟﯽ ﻣﻦ ﻣﻨﻈﻮری ﻧﺪاﺷﺘﻢ!...
ﻧﺎﻫﯿﺪ را دﯾﺪم ﮐﻪ ﻣﺎﻧﺘﻮ و ﮐﺎﭘﺸﻨﺶ را ﻣﯿﭙﻮﺷﺪ. اﺣﺴﺎن ﻫﻢ ﻣﺸﻐﻮل ﭘﻮﺷﯿﺪن ﮐﺎﭘﺸﻨﺶ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺣﺮف ﺗﻮ درﺳﺖ... ﻗﺒﻮل... ﺑﻠﻪ... ﺗﻮ ﻣﻨﻈﻮری ﻧﺪاﺷﺘﯽ... اﻣﺎ اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﻫﻀﻤﺶ ﺑﺮای ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﻮده...
ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﮕﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺷﮏ داره؟!!!
اﺣﺴﺎن ﮐﺎﭘﺸﻦ ﻣﺮا ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻟﺒﺎﺳﯽ ﺑﻮد ﺑﺮداﺷﺖ و ﮔﻔﺖ: اﯾﻦ رو ﻣﯿﭙﻮﺷﯽ؟
ﺟﻮاب دادم: ﻧﻪ... ﻣﻦ ﻟﺒﺎﺳﺎم ﺑﺎﻻس... اﻣﺎ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارم... ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻤﻮﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮه...
ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ: ا... اﻟﻬﺎم... ﺧﻮدت رو ﻟﻮس ﻧﮑﻦ... ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ...
آﻣﺪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ و دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و از روی راﺣﺘﯽ ﺑﻠﻨﺪم ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺮد و ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣﻦ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﻻ آﻣﺪ. ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ اﺣﺴﺎن از ﻫﻤﺎن ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮔﻔﺖ: در ﺿﻤﻦ اﻟﻬﺎم... ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ اون ﺑﻪ ﺗﻮ ﺷﮏ داره، ﻧﺪاره... ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺗﻌﺼﺐ و ﻏﯿﺮت ﯾﻪ ﻣﺮد ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﺸﻪ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﮔﻪ ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ﺣﻖ ﻣﺴﻠﻢ رو ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﯿﺪی...
وﻗﺘﯽ ﺑﺎﻻ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﻪ آراﻣﯽ ﮔﻔﺖ: اﺣﺴﺎن درﺳﺖ ﻣﯿﮕﻪ... اﻟﻬﺎم ﺟﺎن ﻗﺒﻮل ﮐﻦ ﮐﻪ ﮐﺎرت اﺷﺘﺒﺎه ﺑﻮده...
دﯾﮕﺮ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰدم. ﻣﺎﻧﺘﻮ و ﮐﺎﭘﺸﻨﻢ را ﭘﻮﺷﯿﺪم.روﺳﺮی ام را ﻫﻢ ﺳﺮم ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه اﻟﻬﺎم رﻓﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ. اﺣﺴﺎن در اﯾﻦ ﻣﺪت ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن را روﺷﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﻣﺴﺎﺑﻘﺎت ﻓﻮﺗﺒﺎل اروﭘﺎ را ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد. وﻗﺘﯽ دﯾﺪ ﻣﺎ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ آﯾﯿﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ا... ﭼﻪ زود اﯾﻨﺪﻓﻌﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﯾﻦ... ﮐﺎش ﯾﻪ ذره دﯾﮕﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدﯾﻦ...
ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﮐﻪ ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﯽ ﺳﺮ ﻓﺮﺻﺖ ﻓﻮﺗﺒﺎﻟﺘﻮن رو ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻨﯿﺪ...
ادامه دارد ...
نام داستان: گلبرگ‌های خزان عشق // نویسنده: شادی داودی // منبع: 98یا
#داستان #گلبرگ‌های_خزان_عشق #شادی_داوودی
من: بابا این پسره، مخش تاب داره! ناسلامتی الهام قراره توو بیمارستان کار کنه. دکتر بشه تقریباً. کلی مریض خواهد داشت. اون وقت این پسره میخواد فرت و فرت با بیمارهای الهام دعوا کنه؟ این که نمیشه! از همین حالا باید رابطه ش رو قطع کنه. این پسره به درد نمی خوره.
